GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Sağlıklı bireylerde flora, çok sayıda ve farklı mikroorganizmaları içermektedir. Enfeksiyonlar, antibiyotik kullanımı, çeşitli kimyasallar florayı değiştirebilmektedir. Bu çalışma çocuk yoğun bakım ünitesinde yatan çocukların günlük %2’lik klorheksidin glukonat ve sabunsuz vücut yıkama solüsyonu ile yapılan silme banyosunun kalıcı cilt floralarına etkisinin karşılaştırılması amacıyla yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Çalışma, Şubat 2021-Ocak 2022 yılında bir eğitim ve araştırma hastanesi çocuk yoğun bakım ünitesinde yatmakta olan 60 çocuk ile randomize kontrollü deneysel olarak gerçekleştirildi. Çalışmada Grup I (n=30)’ deki çocuklara ünitenin rutin uygulaması olan %2’lik klorheksidin glukonat ile Grup II (n=30)’ deki çocuklara ise sabunsuz vücut yıkama solüsyonu ile silme banyosu uygulanmıştır. Her iki grupta da 3 gün boyunca silme banyo uygulamasından hemen önce ve 6 saat sonrasında koltukaltı ve kasıktan sürüntü örnekleri alınmıştır.
BULGULAR: Bulgular: Çalışmamıza katılan çocukların %36,7 (n=22)’si kız, %63,3 (n=38)’ü erkektir. Katılımcıların ortalama yaşı 6,05±5,04 olarak belirlenmiştir. Gruplar arası kalıcı cilt florasındaki üreme değişimleri incelendiğinde 1., 2. ve 3. günlerde banyo öncesi ve sonrasında Grup I ve Grup II arasında anlamlı düzeyde farklılık saptanmıştır (p=0.001). 1. günde Grup I’de kalıcı cilt florası anlamlı düzeyde azalırken, 2. ve 3. günlerde ise tamamen yok olmuştur. Grup II’de ise 3 gün boyunca kalıcı cilt florası korunmaya devam etmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Araştırma sonucunda çocuk yoğun bakım ünitesinde yatan çocuklarda %2’lik klorheksidin glukonatlı silme banyosunun koltukaltı ve kasıktaki kalıcı cilt florasını anlamlı düzeyde azalttığı saptanmıştır.

INTRODUCTION: Objective: Microbiota in healthy individuals includes many and different microorganisms. Infections, use of antibiotics, various chemicals (antiseptic solutions, soaps, shampoos, etc.) can change the human microbiota. This study was planned to compare the effect of wiping bath with 2% daily chlorhexidine gluconate and soap-free body washing solution on the skin microbiota of the patients hospitalized in the pediatric intensive care unit.
METHODS: Methods: The research was carried out as a randomized controlled experimental study with 60 children hospitalized in the pediatric intensive care unit of a training and research hospital in February 2021- January 2022. In the study, the children in Group I (n=30) were given a wiping bath with 2% chlorhexidine gluconate, which is the routine application of the unit and the children in Group II (n=30) were given a soap-free body wash solution. In both groups, swab samples were taken from the armpits and groin for 3 days just before the application of the wiping bath and 6 hours after the application of the wiping bath.
RESULTS: Results: Children participating in the study 36.7% (n=22) were girls and 63.3% (n=38) were boys. The mean age of the participants was determined as 6.05±5.04. When the reproductive changes in the permanent skin flora between the groups were examined, a significant difference was found between Group I and Group II before and after bathing on the 1st, 2nd and 3rd days (p=0.001). Persistent skin flora decreased significantly in Group I on the 1st day, while it disappeared completely on the 2nd and 3rd days. In Group II, the permanent skin flora continued to be preserved for 3 days.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: As a result of the research, it was determined that 2% chlorhexidine gluconate wiping bath in children hospitalized in the PICU significantly reduced the persistent skin flora in the armpits and groin.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ülkemizde hemşirelik eğitimi veren lisans ve lisans üstü programlarda palyatif bakım dersinin müfredat olarak incelenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırmanın evrenini, Türkiye’de bulunan 207 kamu ve vakıf üniversitesi oluşturdu. Araştırma kapsamında hemşirelik lisans programı olan 104 üniversite, lisansüstü programı olan 59 üniversitenin ‘Bologno Bilgi Sistemi’ paketleri online olarak tarandı. Tarama sonucunda hemşirelik lisans programında palyatif bakıma yönelik dersleri olan 36 üniversite ve lisansüstü programında ise 24 üniversite belirlendi. Dersler “Ders Değerlendirme Formu” ile incelenerek veriler kayıt edildi. Veriler SPSS programında analiz edildi, derslerin tanımlayıcı özellikleri ile ders içeriklerinin değerlendirilmesinde sayı ve yüzde dağılımları kullanıldı.
BULGULAR: Araştırmanın örneklemini 36 hemşirelik lisans ve 24 hemşirelik lisansüstü programında palyatif bakım dersi olan toplam 60 üniversite oluşturdu. Hemşirelik lisans programındaki derslerin çoğunun (%94,44) seçmeli ders olduğu, lisansüstü programındaki derslerin çoğunun (%62,5) zorunlu ders olduğu belirlendi. Lisans programında derslerin %36,11, lisansüstü programındaki derslerin tamamının birinci ve ikinci dönemde verildiği saptandı. Lisans programındaki derslerde kullanılan yöntemlerin %44,44’ünün karma yöntem olduğu, lisansüstünde ise %54,17’sinin yüz yüze anlatım yöntemini kullandığı belirlendi. Lisans ve lisansüstü programında yer alan derslerin içeriklerinde semptom yönetimi, palyatif bakım ve iletişim, palyatif bakım ve aile, palyatif bakım ve etik, tamamlayıcı/alternatif tıp kullanımı, yaşama sonu bakım ve yas süreci konularının olduğu belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Türkiye’de lisans ve lisansüstü hemşirelik eğitiminde yer alan palyatif bakıma yönelik dersler incelendiğinde ders kapsam ve içeriği, AKTS, dersin verildiği dönem gibi özelliklerin farklı olması sebebiyle, palyatif bakım hemşireliğinin öğretimi konusunda bir standardizasyonun olmadığı görülmektedir.

INTRODUCTION: This study aims to analyze curriculum of palliative care courses in undergraduate and postgraduate nursing programs in our country.
METHODS: The population of the research was 207 public and private universities in Turkey. “Bologno Information System” packages of universities, which had undergraduate (n=104) and/or postgraduate (n=59) nursing programs, were searched online within the scope of the research. As a result of searching, it was found that 36 undergraduate and 24 postgraduate nursing programs contained palliative care course in these universities. The courses were evaluated with the “Course Evaluation Form” and data were recorded. The data were analyzed in the SPSS program, number and percentage distributions were used both evaluate both descriptive features and content of the courses.
RESULTS: The sample of the study consisted of a total of 60 universities (36 undergraduate and 24 postgraduate nursing programs) which had palliative care courses. It was determined that most of the courses in the nursing undergraduate programs (94.44%) ere elective courses, and most of the courses in the postgraduate program (62.5%) were compulsory courses. It was determined that 36.11% of the courses in the undergraduate programs and all of the courses in the postgraduate programs were given in the first and second semesters. It was determined that 44.44% of the undergraduate programs were using mixed education methods, and 54.17% of postgraduate programs were using face-to-face education method. It was found that the courses in both undergraduate and graduate programs included symptom management, palliative care and communication, palliative care and family, palliative care and ethics, usiing complementary/alternative medicine, end-of-life care and mourning/beverament process.
DISCUSSION AND CONCLUSION: When undergraduate and postgraduate nursing programs which had palliative course were evaluated, it was determined thar there were differences according to scope and content of course, ECTS, semester of course, and also there were no standardization about education of palliative care nursing.

COVID-19 ilişkili pediatrik multisistem inflamatuar hastalık, SARS-CoV-2 enfeksiyonu geçiren çocuklarda ateş, karın ağrısı, hipotansiyon ve miyokardiyal fonksiyon bozukluğuna yol açan şiddetli bir hastalık olarak tanımlanmıştır. Bununla birlikte bazı MIS-C olguları, yoğun bakım takibi gerektirecek çoklu organ yetmezliğine ilerlemektedirler. Şiddetli karın ağrısı, kusma ve yüksek ateş şikayeti olan, acil servisde akut apandisit tanısı konulan olguda izlemde MIS-C tanısı düşünülmüş ve akut apandisitin ender etiyolojik nedenlerinden paraziter enfestasyonu tesbit edilmiştir. Bu olgu MIS-C’ nin gastrointestinal sistem tutulumunun nadir bir bulgusu olan akut apandisit ile tanı alması ve akut apandisitin ender etiyolojik nedenlerinde paraziter enfestasyonu tespit edilmesi nedeniyle sunulmuştur.

COVID-19-associated pediatric multisystem inflammatory disease has been defined as a severe disease that causes fever, abdominal pain, hypotension, and myocardial dysfunction in children with SARS-CoV-2 infection. However, some MIS-C cases progress to multi-organ failure requiring intensive care follow-up. In the patient who had severe abdominal pain, vomiting and high fever and was diagnosed with acute appendicitis in the emergency room, the diagnosis of MIS-C was considered during the follow-up, and parasitic infestation, which is one of the rare etiological causes of acute appendicitis, was detected.

Çocukluk çağında yüksek mortalite ve morbiditeye sahip olan, oldukça hızlı ilerleyen meningokok enfeksiyonları önemli bir sağlık sorunudur. Enfeksiyon hastalıklarının en önemli acil hastalığıdır. Neisseria meningitidis’in 13 serogrubu vardır. A, B, C, Y ve W135 en fazla invaziv hastalık yapan serogruplardır. Meningokok hastalığının sonucu, kritik olarak iki önemli komplikasyonun derhal tanınmasına bağlıdır: şok ve kafa içi basınç artış sendromu. Hastalığın ve bu komplikasyonların hızlı tanınarak uygun tedavisi, etkilenen hastaların sonucu için çok önemlidir. Olgumuz ateş, halsizlik ve tüm vücuda hızla yayılan döküntü nedeniyle başvuran 6 aylık kız hastadır. Hastada; tipik döküntüsü, halsizliği, uykuya eğilimli olması ve tansiyon düşüklüğü nedeniyle meningokoksemiye bağlı septik şok düşünülmüştür. Bu olgu raporu, invaziv meningokok hastalığı tanısıyla yatan, hızlı ve uygun tedavi yöntemleri uygulanmasına rağmen kaybedilen bir hasta üzerinden meningokoksemiye bağlı septik şok tedavisinin gözden geçirilmesini içermektedir.

Meningococcal infections that have high mortality and morbidity in childhood and progress rapidly are an important health problem. It is one of the most important emergent disease of the infectious diseases. Neisseria meningitidis has 13 serogroups. A, B, C, Y and W135 are the most cause of invasive diseases among these serogroups. The outcome of meningococcal disease is dependent on the immediate recognition of two major complications: shock and increased intracranial pressure syndrome. Rapid recognition of the disease and these complications are very important for the outcome of affected patients with appropriate treatment. Our case is a 6-month-old girl presented with fever, malaise and a rapidly spreading rash all over the body. Septic shock due to meningocoxemia was considered because of the typical rash, weakness, susceptible to sleep and low blood pressure.This case report includes a review of septic shock therapy due to meningococemia in a patient who was diagnosed with invasive meningococcal disease and died despite rapid and appropriate treatment methods.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Çocuk hemşirelerinin santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonların önlenmesinde yeterli bilgi düzeyine sahip olması önemlidir. Bu araştırma, çocuk kliniklerinde çalışan hemşirelerin santral venöz kateter bakımı ile ilgili bilgi düzeylerinin saptanması amacıyla gerçekleştirildi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Araştırmanın evrenini Mayıs-Haziran 2019 tarihleri arasında bir üniversite hastanesi (n=68) ve devlet hastanesinin (n=50) çocuk kliniklerinde görev yapan 118 hemşire oluşturmuştur. Çalışmada örneklem seçimine gidilmeyip, çalışmanın verilerinin toplandığı tarihlerde (Mayıs-Haziran 2019) çalışmanın örneklem ve uygulanma ölçütlerine uygun olan ve çalışmaya katılmayı kabul eden 88 hemşire ile çalışılmıştır. Verilerin toplanmasında hemşirelerin demografik özellikleri ve iş yaşamıyla ilgili özelliklerini belirlemeye yönelik kişisel bilgiler formu ve hemşirelerin santral venöz kateter bakımına ilişkin bilgi düzeyi formu kullanılmıştır.
BULGULAR: Bulgular: Yapılan istatistiksel değerlendirme sonucunda hemşirelerin santral venöz kateter bakımı puan ortalaması 8,35+2,36 (0-12) olarak bulunmuştur. Ayrıca hemşirelerin santral venöz kateter bakımı bilgi puan ortalamalarının hemşirelerin yaş, cinsiyet, medeni durum, çalıştıkları kurum, çalıştıkları bölüm, çalıştıkları yıl ve santral venöz kateter bakımı vermiş olma durumlarına göre anlamlı bir farklılık göstermediği belirlenmiştir (p>0,05). Hemşirelerin santral venöz kateter hakkında bilgi alma ve eğitim durumlarına göre santral venöz kateter bakımı bilgi puan ortalamaları arasında anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Hemşirelerin santral venöz kateter bakımı bilgi puan ortalamalarının yetersiz olduğu bulunmuştur. Santral venöz kateter bakımı ile ilgili protokol/prosedür/talimatlara uygun şekilde bakım verilmesi doğrultusunda hizmet içi eğitimlerin artırılması önerilmektedir.

INTRODUCTION: Introduction: It is important that pediatric nurses have sufficient knowledge in the prevention of central catheter-related blood circulation infections. This study was carried out to determine knowledge levels of the nurses, who were working in pediatric clinics, regarding central venous catheter care.
METHODS: Methods: The universe of the study was composed of 118 nurses, who were working in pediatric clinic of a public hospital (n=50) and a training hospital (n=68) between May-June 2019. No sample was selected; and 88 nurses, who were eligible for the sample and study criteria and approved to participate during the dates of data collection (May-June 2019) were included in the study. 75% of the universe was reached. Personal information form for the identification of demographic characteristics and working lives of the nurses and the form for the knowledge levels of the nurses regarding central venous catheter care were used to collect data.
RESULTS: Results: At the end of statistical assessment, central venous catheter care mean score of nurses was found to be 8.35+2.36 (0-12). In addition, it was determined that no significant differences were found between central venous catheter scores of the nurses based on age, sex, marital status, working institution, working department, working year and their states of providing central venous catheter care (p>0.05). A significant difference was detected between nurses’ states of having knowledge and education regarding central venous catheter and their central venous catheter scores (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: It was found that the knowledge points of the nurses for central venous catheter care were insufficient. It is recommended to increase in-service training in line with the protocol/procedure/ instructions regarding central venous catheter care.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Ev kazaları içerisinde önemli bir yer tutan korozif madde alımı, ülkemizde halen önemli bir halk sağlığı sorunu olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışmada, son on yılda çocuk acil servise korozif madde içme şikayeti ile başvuran olguların tüm yönleri ile incelenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2009-Aralık 2018 tarihleri arasında çocuk acil servisimize korozif madde içme şikayeti ile başvuran tüm olgular çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik, klinik ve laboratuvar verileri ile alınan madde özellikleri ve izlemde gelişen komplikasyonlar retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 450 olgunun yaş ortancası 24 (min: 3, max: 192) aydı ve %61’i (n=275) erkekti. Hastaların çoğunun (%87) evlerde yaygın olarak kullanılan çamaşır suyu, kireç çözücü veya lavabo açıcı gibi maddeleri aldığı söylenerek başvurduğu görüldü. Ayrıca zehirlenmelerin çoğunluğu (%94) ebeveynler tarafından açık unutulan ürünlerle oluşmuşken, bu ürünlerin yarısından fazlası (%53,50) markasız ürünlerdi. Hastaların büyük bölümünde (%74) koroziv madde içme dışında ek şikayet belirtilmemişken, ağız ve çevresinde kızarıklık/şişlik (%25), kusma (%17) ve huzursuzluk (%10) en sık eşlik eden yakınmalardı. En sık görülen komplikasyon ağız yaralanmasıydı (%23). Toplamda 70 (%15) olguya endoskopi yapılırken, bunlardan 44’ünde (%10) özofagus etkilenmesi saptandı. Ancak izlemde özofagus striktürü gelişimi sadece 2 olguda gerçekleşti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocukluk yaş grubundaki korozif madde zehirlenmelerinin hemen hepsi ebeveyn ihmalleri sonucu gelişmektedir. Ciddi sonuçlar doğurabilen bu durumun önlenmesi için ailelerin daha çok bilinçlendirilmesi gerekmektedir.

INTRODUCTION: Corrosive substance intake, which has an important place in home accidents, is still an important public health problem in our country. In this study, it was aimed to investigate all aspects of patients who applied to the pediatric emergency department with corrosive substance intake in the last decade.
METHODS: All cases who applied to our pediatric emergency department between January 2009 and December 2018 with the complaint of drinking corrosive substances were included in the study. The demographic, clinical and laboratory data of the patients, and the features of the substance and complications during follow-up were analyzed retrospectively.
RESULTS: The median age of 450 cases included in the study was 24 (min: 3, max: 192) months and 61% (n = 275) were male. It was observed that most of the patients (87%) applied by saying that they used items such as bleach, lime remover or sink opener, which are commonly used at home. In addition, the majority of poisonings (94%) were caused by open products that were forgotten by parents, while more than half of these products (53.50%) were non-branded products. In most of the patients (74%), other than drinking corrosive substances, no additional complaints were reported, while redness / swelling (25%), vomiting (17%) and restlessness (10%) were the most common complaints. The most common complication was mouth injury (23%). While 70 (15%) cases were performed endoscopy in total, 44 (10%) of them had esophagus injury. However, the development of esophageal stricture in follow-up occurred only in 2 cases.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Almost all corrosive substance poisoning in childhood develops as a result of parental negligence. Families need to be more conscious to prevent this situation, which can have serious consequences.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisi sırasında, daha önce olduğu gibi pediatrik yaş grubunda en yaygın cerrahi acil durum apandisittir. Pediatrik apandisit vakalarının klinik farklılıklarını ve pandemi dönemi ile pandemi dışı dönem arasındaki yönetim stratejisindeki değişiklikleri değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Pandemi dışı dönem (Mart-Temmuz 2019) ve pandemi dönemi (Mart-Temmuz 2020) analiz edildi. Demografik veriler, semptomların süresi, fizik muayene, laboratuvar ve radyolojik bulgular, Pediatrik Apandisit Skoru (PAS), ameliyat teknikleri, medikal tedavi, komplikasyonlar ve hastanede kalış süreleri geriye dönük olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmamızda pandemi dışı dönemde 70 hasta ve pandemi döneminde 48 hasta yer aldı. Pandemi döneminde semptomların süresi anlamlı olarak uzundu (p <0,001) ve PAS anlamlı olarak yüksekti (p = 0,001). Abdominopelvik ultrasonografide, pandemi dışı dönemde bir hastada (% 1.4), pandemi döneminde ise 10 hastada (% 20.8) apse formasyonu saptandı. Pandemi döneminde komplike apandisitin anlamlı olarak yüksek (p = 0.025) ve hastaların hastanede kalış sürelerinin anlamlı olarak daha uzun (p = 0,017) olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: COVID-19 salgını sırasında, daha az hasta apandisit şüphesiyle çocuk acil servislerine başvurdu. Aynı dönemde komplike apandisit vakaları ve hastanede kalış süreleri arttı. Çalışmamızda, COVID-19 pandemisinin, pediatrik apandisit vakalarına yaklaşımımızda kişisel koruyucu ekipmanların, PAS skorlama sisteminin ve abdominopelvik ultrasonografinin etkili kullanımı gibi bazı değişikliklere neden olduğunu belirledik.

INTRODUCTION: The most common surgical emergency in the pediatric age group during the COVID-19 pandemic is appendicitis, as it was before. We aimed to evaluate the clinical differences of pediatric appendicitis cases and the changes of management strategy between the pandemic and non-pandemic period.
METHODS: Non-pandemic period (March-July 2019) and the pandemic period (March-July 2020) were analyzed. Demographic data, duration of symptoms, physical examination, laboratory and radiological findings, Pediatric Appendicitis Score (PAS), operative techniques, medical treatment, complications and hospital stay were evaluated retrospectively.
RESULTS: Present study comprised of 70 patients during non-pandemic period and 48 patients during pandemic period. Duration of symptoms was significantly prolonged (p<0.001) and PAS were found to be significantly increased during pandemic period (p=0.001). Abdominopelvic US detected abscess formation in one patient (1.4%) during non-pandemic period and in 10 patients (20.8%) during pandemic period. Complicated appendicitis was significantly higher (p=0.025) and the hospital stay of the patients were significantly longer during pandemic period (p=0.017)
DISCUSSION AND CONCLUSION: During COVID-19 pandemic, fewer patients presented to pediatric emergency department with suspected appendicitis. Complicated appendicitis cases and hospital stay increased during the same period. In the study, we determined that the COVID-19 pandemic caused some changes in our approach for pediatric appendicitis cases such as effective use of personal protective equipment’s, PAS scoring system and abdominopelvic US.

Diyafragma hernisi, abdominal organların diyafragma kasından geçişi olarak tanımlanmaktadır. Konjenital veya edinsel olabilir. Edinsel olanların çocuklardaki en sık nedeni motorlu araç kazalarıdır. Hastaların en sık başvuru yakınması nefes almada zorluk ve karın ağrısıdır. Gecikmiş tanı ve tedavi morbidite ve mortalitenin önemli bir nedenidir. Travmanın oluş zamanına bakılmaksızın künt veya penetran göğüs travmalarında diyafragma hernisi gelişebileceği düşünülmelidir. Burada penetran toraks travmasına bağlı toraks tüpü uygulamasını takiben 17 ay sonra çocuk acil servise karın ağrısı ile başvuran ve ileus ile beraber geç başlangıçlı travmatik diyafragma hernisi tanısı alan 14 yaşında erkek olgu sunuldu.

A diaphragmatic hernia is defined as the passage of abdominal organs through the diaphragm muscle. It can be congenital or acquired. The most common cause of acquired hernias in children is motor vehicle accidents. Commonly seen complaints of the patients are breathing difficulties and abdominal pain. Delay in diagnosis and treatment is an important cause of morbidity and mortality. Regardless of the time of the trauma, a diaphragmatic hernia may develop in blunt or penetrating chest trauma. Here, we present a 14-year-old male patient who was admitted to the pediatric emergency room, having abdominal pain and was diagnosed with ileus together with diaphragmatic hernia. He was treated and was inserted chest tube due to penetrating thoracic trauma 17 months ago.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışma, Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi’ne (YDYBÜ) prematüre bebeği yatan ebeveynlerin stres düzeylerini azaltmaya yönelik verilen yatış eğitiminin etkinliğini değerlendirmek amacı ile yarı deneysel tipte planlanmış olup, ön test (eğitim öncesi) son test (eğitim sonrası) tek gruplu bir araştırma olarak yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Eğitim öncesi ebeveynlerin onamları alındıktan sonra bebeğini ilk kez görmesi sağlanmış ve ebeveynlere “YDYBÜ Anne-Baba Stres Ölçeği” uygulanmıştır. Uygulama aşamasında “YDYBÜ Ebeveynlere Yatış Eğitimi Kitapçığı” eşliğinde ebeveynlere eğitim verilmiş ve eğitim sonunda kitapçık ebeveyne teslim edilmiştir. Eğitim sonrası aşamada ise tekrar ebeveynlere “YDYBÜ Anne-Baba Stres Ölçeği” uygulanmıştır.
BULGULAR: Araştırmaya katılan ebeveynlerin Anne-Baba Stres Ölçeği ve alt gruplarının puan ortalamaları incelendiğinde; 1. ve 2. değerlendirmede, eğitim öncesi ve sonrası Anne-Baba Stres Ölçeği toplam puan ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu saptanmıştır (p<0.05). 1. ve 2. değerlendirmede eğitim öncesi ve eğitim sonrası ölçeğin “Bebeğin Görünümü ve Davranışları” ile “Bebekle İlişki ve Anne Baba Rolü” alt boyutları puan ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık olduğu görülmüştür (p<0.05). Ancak 1. ve 2. değerlendirmede, eğitim öncesi ve sonrası “Görüntü ve Sesler” alt boyutunda puan ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık görülmemiştir (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: YDYBÜ’ne prematüre bebeği yatan ebeveynlerin stres düzeylerini azaltmak için verilen yatış eğitiminin ebeveynlerin stresini azalttığı sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: The study was planned as a semi-experimental type in order to evaluate the efficacy of hospitalization education given for decreasing stress levels of the parents whose babies were hospitalized in NICU; and performed as a study including pre test (before education) and post test (after education) single group.
METHODS: Parents were made to see their babies for the first time before the education after getting informed consent from them; and they underwent “Parent Stress Scale-NICU”. Parents were given education with the guidance of “Booklet for Hospitalization Education for Parents-NICU” during the treatment, and the booklets were delivered to the parents at the end of the education.
RESULTS: When mean scores of the parents from Parent Stress Scale and its subscales were examined, it was detected that there was a statistically significant difference in total mean Parent Stress Scale scores before and after the education at 1st and 2nd evaluations (p<0.05). It was also observed that there was a statistically significant difference between the subscales of “Appearance and Behaviors of the Baby” and “Relationship with the Baby and Parenting Role” before and after the education at 1st and 2nd evaluations (p<0.05). However; no significant difference was found in the subscale of “Images and Sounds” before and after the education at 1st and 2nd evaluations (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: İt was concluded that the hospitalization education given to decrease stress levels of the parents whose babies were hospitalized in NICU decreased the stress of the parents.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kritik hasta çocuklarda beslenme mortalite üzerinde oldukça etkili olmasına rağmen, hastalar yeterince beslenememektedir. Enteral beslenme monitorizasyonu ve yönetimi için uygun bir biyobelirteç mevcut değildir. Bu çalışmanın amacı; Nefsatin-1 in kritik hasta çocuklarda nütrisyonel monitorizasyon ve yönetimi için kullanılabilirliğini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak-Eylül 2019 peryodunda 3. basamak çocuk yoğun bakım ünitesinde yatan, enflamasyon bulgusu olmayan 35 kritik hasta çocuk çalışmaya alınmıştır. Nesfatin-1, Vit-D düzeyi, prealbumin, albümin, çalışma için değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Çocuk yoğun ünitesine yatan, enfeksiyon belirteçlerinin gerilediği 35 hasta değerlendirilmiştir. Hastaların ortalama nesfatin-1 değerleri 9,958 ±0,78 ng/mL (4,25-18,93 ng/mL) olarak ölçülmüştür. Hedef kalori alım oranı ile nesfatin-1 arasında negatif ve düşük (r= -0,214), prealbümin ile pozitif ve düşük (r= 0,172), vitamin D ile ise pozitif ve yüksek (r = 0,529) ilişki bulunmuştur. Benzer ilişkiler ağırlık değişim oranı ile Nesfatin-1 (r= -0,266), prealbümin (r =0,154) ve vitamin D (r= 0,337) arasında belirlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışma bulgularına göre, kritik hasta çocuklarda, nutrisyon monitorizasyonu ve yönetimi için serum Nefsatin-1, albümin ve prealbüminin uygun göstergeler olmadığı sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: Although nutrition is very effective on mortality in critically ill children, patients cannot be fed adequately. There is no suitable biomarker for enteral nutrition monitoring and management. The aim of this study; To investigate the usability of nefsatin-1 for nutritional monitoring and management in critically ill children.
METHODS: In the January-September 2019 period, 35 critically ill children who were hospitalized in the tertiary pediatric intensive care unit without any signs of inflammation were included in the study. Nesfatin-1, Vit-D level, prealbumin, albumin were evaluated for the study.
RESULTS: Thirty-five patients who were admitted to the pediatric intensive unit and whose hospitalization reasons had regressed were evaluated. The mean Nesfatin-1 values of the patients were measured as 9.958 ±0.78 ng/mL (4.25-18.93 ng/mL). There was a negative and low (r= -0.214) relationship between target calorie intake and Nesfatin-1, a positive and low (r= 0.172) relationship with prealbumin, and a positive and high relationship with vitamin D (r = 0.529). Similar relationships were determined between weight change ratio and Nesfatin-1 (r= -0.266), prealbumin (r=0.154) and vitamin D (r= 0.337).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Based on the study findings, it was concluded that serum Nefsatin-1, albumin and prealbumin are not appropriate indicators for nutritional monitoring and management in critically ill children.

Gençler arasında internet kullanımı son yıllarda giderek arttı. İnternet sosyalleşme, bilgi edinme gibi birçok fırsat sunsa da savunmasız bireyleri olumsuz etkileme potansiyeline de sahiptir. Son zamanlarda mavi balina oyunu, gençlerin oyunda istenen komutlar nedeniyle kendilerine zarar verdiğine dair haber çıkması nedeniyle kamuoyunun dikkatini çekmiştir. Bu tür tehlikelerin farkına varılmalı, aileler uyarılmalı ve toplumdaki çocuk ve ergenlerin korunması için gerekli önlemler alınmalıdır. Çocuk yoğun bakımda takip ettiğimiz bu özkıyım olgusunu mavi balina oyunu gibi ergenlerin internet üzerinden kolayca ulaşabilecekleri bilgisayar oyunlarının ölümcül sonuçlara yol açabileceği konusunda farkındalık yaratmak amacıyla sunmaktayız.

The use of the internet has increased among adolescents in recent years. Although internet offers many opportunities such as socializing, obtaining information, it also has the potential to affect vulnerable individuals negatively. Recently the blue whale game, known as the blue whale challenge has attracted the attention of the public with numerous reports that young people from all over the world have harmed themselves due to the commands requested in the game. This and similar dangers should be recognized, and families should be warned and the necessary actions should be taken to protect children and adolescents in society. We describe a suicide case followed in the pediatric intensive care unit in order to raise awareness that computer games such as the blue whale game that adolescents can easily access via the internet can have fatal consequences

Abstract | Full Text PDF

Çocukluk çağında en sık görülen taşiaritmiler dar QRS kompleksli taşiaritmilerdir. Bunların da büyük çoğunluğunu supraventriküler taşikardi (SVT) oluşturmaktadır. Çekilen elektrokardiografi (EKG) tipik SVT ile uyumsuz ise altta yatabilecek başka bir aritmi olabileceği düşünülmelidir. Bu çalışmada, dar kompleksli taşikardi saptanıp adenozin sonrasında atriyal flutter tanısı almış hasta konu hakkındaki farkındalığı arttırmak için sunuldu.

The most common tachyarrhythmias in childhood are narrow QRS complex tachyarrhythmias. The majority of these are supraventricular tachycardia (SVT). If electrocardiography (ECG) is inconsistent with typical SVT, another underlying arrhythmia should be considered. In this study, a patient with narrow complex tachycardia who was diagnosed with atrial flutter after adenosine was presented to increase awareness on the subject.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kesi süturasyonu nedeniyle acil servise gelen çocuklarda sütur esnasında uygulanan parmak kuklanın işleme bağlı gelişen ağrı ve korku düzeyine etkisini değerlendirmek amacıyla yapılmıştır. Kesi süturasyonu ile gelen çocuklar, Türkiye'de bir şehirdeki üniversite hastanesinin Çocuk Acil Servisi'nden kolayda örnekleme yoluyla alınmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada randomize kontrollü deneysel desen kullanılmış ve örneklem büyüklüğü 65 olarak hesaplanmıştır. Araştırmada deney grubunda 33 ve kontrol grubunda 32 çocuk araştırma grubunu oluşturmuştur. Araştırmanın uygulanmasında deney grubunda yer alan çocuklara kesi sütürasyonu sırasında kukla gösterisi yapıldı, kontrol grubundaki çocuklara ise kesi süturasyonu sırasında herhangi girişim yapılmamıştır. Deney ve kontrol grubunu oluşturan çocukların kesi süturasyonu sırasında ağrı ve anksiyete düzeyleri değerlendirildi. Verilerin toplanmasında “Kişisel Bilgi Formu”, “Wong Baker Yüzler Ağrı Değerlendirme Ölçeği (WBYA)” ve “Çocuk Korku Ölçeği (ÇKÖ)” kullanılmıştır. Verilerin analizinde; Ki Kare testi, Mann Whitney U testi, Wilcoxon testi ve Fridman testi kullanılmıştır.
BULGULAR: Deney ve kontrol grubundaki çocuklar ağrı ve korku düzeyleri açısından karşılaştırıldığında istatiksel olarak aralarında anlamlı bir farklılık saptanmıştır (p<0.05). Deney grubundaki çocukların ağrı ve korku düzeyleri kontrol grubundakilere göre daha düşük olduğu belirlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmada kesi süturasyonu sırasında yapılan kukla gösterisinin işleme bağlı gelişen ağrı ve korkuyu azaltmada etkili olduğu sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: This study evaluated the effect of finger puppet applied during incision saturation, to mitigate the level of pain and fear of children in the emergency department. Children with incisional sutures were recruited by convenience sampling from the Pediatric Emergency Department of a university hospital in a city in Turkey.
METHODS: This study used a random controlled experimental design and had a calculated sample size of 65. There were consisted of 33 children in the study group and 32 children in the control group. A puppet show was performed on the children in the experimental group during the incision suturation while no procedure was applied to the children in the control group. The pain and anxiety levels of the children in the control and experimental groups were measured during the incision suturation. The “Personal Information Form”, “Wong-Baker Faces Pain Rating Scale (WBS)” and “Children's Fear Scale (CFS)’’ were used to collect data. The Chi Square test, Mann Whitney U test, Wilcoxon test, and Fridman test were used to analyse the data.
RESULTS: A statistically significant difference was found between the children in the control and experimental groups in terms of the levels of pain and fear (p<0.05). The pain and fear levels of children in the experimental group were lower than the control group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was concluded in the study that the puppet show performed during the incision suturation influenced the reduction of the pain and fear associated with the procedure.

Metil alkol sanayi sektöründe yaygın olarak kullanılan ve elde edilmesi kolay bir alkol türevidir. Metil alkol zehirlenmesi yüksek oranda ölüm riski taşıyan, metabolik asidoz, görme kaybı, santral sinir sistemi baskılanmasına neden olabilen ciddi bir tablodur. Metabolik asidozun tedavisinde bikarbonat verilebilir, aynı zamanda toksik metabolitleri de uzaklaştırmak için hemodiyaliz uygulanabilir. Etanol veya fomepizol yarışmalı inhibisyon yolu ile toksik etkilerin azaltılması için kullanılabilir. Bu makalede çocuk acil servise kusma karın ağrısı ve derin metabolik asidoz ile başvuran ve evde kendi imkanları ile alkollü içecek ürettiği öğrenilen on yedi yaşında erkek olgu sunulmuştur.

Methyl alcohol is an alcohol derivative that is widely used in the industry and is easy to obtain. Methyl alcohol intoxication is a serious condition that has a high mortality risk and can cause metabolic acidosis, vision loss, and central nervous system suppression. Bicarbonate can be given in the treatment of metabolic acidosis, as well as hemodialysis to remove toxic metabolites. Ethanol or fomepizole can be used to reduce toxic effects by competitive inhibition. In this article, a 17-year-old male patient who was admitted to the pediatric emergency department with vomiting, abdominal pain and deep metabolic acidosis and learned that he produced alcoholic beverages at home was presented.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisi öncesi ve sonrası çocuk yoğun bakım ünitesinde trakeostomi durumunu değerlendirmek amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2019 Nisan-2021 Nisan dönemindeki 57 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Pediatrik Mortalite Riski 2 (PRISM 2), Pediatrik mortalite indeksi (PIM 2) ve Pediatrik Lojistik Organ Disfonksiyonu (PELOD) skorlarını içeren prognostik skorlar, trakeostomi açılma endikasyonları, aile eğitimi, eve taburcu edilme süreçleri ve trakeostomiyi uygulayan sorumlu cerrahın taburculuk sürecine etkileri değerlendirildi. İstatistik analiz için MedCalc® Statistical Software version 19.7.2 (MedCalc Software Ltd, Ostend, Belgium; https: //www.medcalc.org; 2021) kullanıldı.
BULGULAR: Kurumumuzda pandemi sürecinde pediatrik cerrahların trakeostomi açma eğilimi daha yüksek oranda; ancak anlamlı olmayan bir eğilim göstermiştir (76 vs %24, p=0.134). COVID-19 pandemisinden önce ve sonra; otolaringologlar ve pediatrik cerrahlar tarafından uygulanan trakeostomiler arasında prognostik skorlar, eve taburcu olma süreleri açısından istatistiksel anlamlı fark bulunamadı. İstatistiksel anlamlı olmamakla birlikte pandemi sürecinde hastaların ebeveynlerinin (tek kişi eğitimi tercih edildi) eğitim süreleri ve hastaların eve verilme süreçleri daha kısa olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak bulgularımız, pandemi koşullarına rağmen pediatrik trakeostomi hastaları için standart protokollere uygun, ebeveyn eğitimi için izole alan eğitimine uygun, yüksek kaliteli hasta bakımının; COVID-19 pandemisinden önce ve sonra, otolaringolog ve çocuk cerrahları tarafından açılan trakeostomiler arasında prognostik skorlar, eve verilme süreleri arasında anlamlı fark olmaksızın sürdürülebildiğini vurgulamaktadır

INTRODUCTION: Purpose: To evaluate pediatric tracheostomies performed at a tertiary care pediatric intensive care unit (PICU) before and after the COVID-19 pandemic.
METHODS: A total of 57 pediatric tracheostomies performed at a tertiary care PICU were included. Prognostic scores including Pediatric Risk of Mortality 2 (PRISM 2), Pediatric Index of Mortality 2 (PIM 2) and Pediatric Logistic Organ Dysfunction (PELOD) scores, the family education and time to home discharge were evaluated according to time of tracheostomy (pre-pandemic vs. after pandemic) and responsible surgeon (pediatric surgeon vs. otolaryngologist).
RESULTS: A non-significant tendency for higher rate of pediatric surgery-based tracheostomies was noted after the pandemic (76.0 vs. 24.0%, p=0.134). No significant difference was noted between tracheostomies performed before vs. after the COVID-19 pandemic and those performed by otolaryngologists vs. pediatric surgeons in terms of prognostic scores and time to home discharge
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, our findings emphasize the maintenance of high quality patient care for pediatric tracheostomy patients in accordance with standardized tracheostomy protocols and policies during the pandemic period with no significant difference between tracheostomies performed before and after the COVID-19 pandemic and those performed by pediatric surgeons vs. otolaryngologists in terms of prognostic scores and time to home discharge.

Laktik asidoz, kritik hastalarda metabolik asidozun başlıca nedenlerindendir. Bu olgu sunumunda, derin laktik asidoz ile çocuk yoğun bakım ünitesine yatırılan, relaps non-Hodgkin lenfomalı bir çocuğu sunuyoruz. Yatışı takiben hastaya sıvı replasmanı ve vazopresör verildi, ardından asidozun düzeltilmesi için sürekli veno-venöz hemodiyafiltrasyon uygulandı. Tüm tedavilere rağmen laktik asit seviyeleri yüksek kaldığından, tedaviye tiamin eklendi ancak asidoza yanıt alınamadı. Laktik asidoz, yoğun bakım ünitesinde kaldığı süre boyunca ancak agresif kemoterapi ile düzeltilebildi. Hasta çocuk yoğun bakım ünitesine kabulünün 68. gününde altta yatan progresif hastalık nedeniyle kaybedildi. Klinisyenler, tip B laktik asidozlu nüks veya ilerlemiş kanserli hastalarda mümkün olan en kısa sürede agresif kemoterapiye başlamalıdır.

Lactic acidosis is a major cause of metabolic acidosis in critically ill patients. Herein we report a child with relapsed non-Hodgkin's lymphoma admitted to the pediatric intensive care unit (PICU) with profound lactic acidosis. On admission, he was treated with fluid replacement and a vasopressor, followed by continuous veno-venous hemodiafiltration to correct acidosis. As lactic acid levels remained high despite all treatments, thiamine was added to the therapy, which did not influence metabolic status either. Lactic acidosis could only be corrected by aggressive chemotherapy during his stay in the PICU. The patient died on the 68th day of PICU admission due to underlying progressive disease. Clinicians should start aggressive chemotherapy as soon as possible in patients with a recurrence or advanced cancer who have type-B lactic acidosis.

İntraperitoneal mesane perforasyonu, mesanenin karın içi bölgeye perforasyonu ile karakterize hayati bir durumdur. Şiddetli peritonite yol açabilir ve gecikmiş tanı hayatı tehdit edici olabilir. Mesane perforasyonları, kemik pelvisi bozan yüksek enerjili künt travmalar, dolu mesaneye direkt darbe, penetran travmalar, ürojinekolojik girişimler, kalıcı kateterler ve iyatrojenik nedenlerle oluşur. Orta hızlı motorlu trafik kazası geçiren 9 yaşında erkek çocuk pelvis kırığı nedeniyle hastanemize sevk edildi. Birincil değerlendirmede olgu hemodinamik olarak stabildi, herhangi bir peritonit bulgusu ve/veya distansiyonu yoktu. Bu olgu sunumu ile semptom ve bulguların intraperitoneal mesane perforasyonunu göstermede yetersiz kaldığı durumlarda intraperitoneal mesane perforasyonu tanısının koyulmasında ki ipuçlarını ve tedavi stratejimizi sunmayı amaçladık.

Intraperitoneal bladder perforation is a vital condition that is characterized by perforation of the bladder into the intra-abdominal area. It can lead to severe peritonitis and a delayed diagnosis can be life-threatening. Bladder perforations are occurred by high-energy blunt trauma that disrupt the bony pelvis, a direct blow to a distended bladder, penetrating traumas, urogynecological interventions, indwelling catheters and iatrogenic causes. A 9-year-old boy who was involved in a moderate velocity motor vehicle accident was referred to our hospital due to pelvic fracture. Primary assessment of the patient suggested hemodynamic stability without any signs of peritonitis and/or distention. With this case report, we aimed to present the clues in the diagnosis of intraperitoneal bladder perforation and our treatment strategy in cases where the symptoms and signs are insufficient to show intraperitoneal bladder perforation.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ön saflarda yer alan sağlık çalışanlarının bakış açılarının mesleklerine, ailelerine, sosyal yaşamlarına etkisini kendi kendine değerlendirmeyi ve bu süreçte duygu ve düşüncelerinin nasıl değiştiğini belirlemeyi amaçladık. Bildiğimiz kadarıyla sağlık çalışanlarının pandemi gölgesinde mesleğine bakışını da değerlendiren Türkiye’de yapılmış ilk çalışmadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu, personelin demografik özelliklerini ve meslek, aile ve sosyal hayata ilişkin görüşlerinin öz değerlendirmelerini içeren 5'li Likert ölçeğine göre yanıtlanan bir ankettir. Kategorize edilmiş sorgular aracılığıyla mesleki doyum, bireysel korku, meslek etiği, fiziksel ihtiyaçların karşılanması, kurum-altyapı desteğine güven, çalışma ekibine güven ve aile yaşamına etkileri kategorilerinde değerlendirmeler yapılmıştır. Çalışmaya enfeksiyon şüphesi olan veya enfeksiyon tanısı konan hastaların tedavi edildiği birimlerde aktif olarak çalışan gönüllü sağlık personeli dahil edilmiştir. Bir yıl sonra anket tekrar uygulanmıştır. Faktörleri belirlemek için çoklu lojistik regresyon modeli kullanıldı.
BULGULAR: Pandeminin ilk yılına göre Türkiye'de sağlık çalışanlarının bireysel hastalanma korkusu ve meslek etiği puanlarında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Çalışma ortamında fiziksel ihtiyaçların karşılanması, ekibe duyulan güven ve kurumsal altyapı desteği puanları anlamlı olarak azaldı (p<0.05). Çalışma koşulları aileyi önemli ölçüde etkilerken (p<0.05), etik davranış puanları her iki dönemde de ortalamanın üzerindeydi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, bilinmezlerle dolu Covid pandemi sürecinde sağlık çalışanlarının sosyal yaşamları ve mesleklerine bakışları orta düzeyde etkilemiştir. Bu çalışma, Türkiye’de süreç boyunca devam eden hastalanma korkusu, iş yoğunluğu ile ilişkili fiziksel ihtiyaçlarının karşılanamaması, kurum alt yapı ve çalışma ortamı desteğinin daha az hissedilmesi olumsuzluklarına rağmen, mesleki etik davranışlarını koruyan, mesleklerinden memnun olan ve çalışma koşullarının aile düzenine olan etkisini tolere edebilen bir sağlık çalışanı profilini ortaya koymaktadır.

INTRODUCTION: We aimed to self-evaluate the impact of front-line health workers' perspective on their profession, family, social life and to determine how emotions and thoughts changed in the process.
METHODS: This is a questionnaire answered according to a 5-point Likert scale, which involves the demographic characteristics of the staff and the self-assessment of their views on their profession, family, and social life. Evaluations were made in the categories of occupational satisfaction, individual fear, professional ethics, meeting physical needs, trust in institution-infrastructure support, trust in the work team, and the effects on family life through categorized queries. Volunteer healthcare staff working actively in the units, where patients with suspected or diagnosed infection were treated, included in the study. A year later, the questionnaire was administered again. The multiple logistic regression model was used to determine the factors.
RESULTS: Regarding the first year of the pandemic, no significant difference was determined in the individual fear of getting sick and professional ethics scores of healthcare professionals in Turkey. The scores of meeting physical needs, trust in the team, and institutional infrastructure support in the working environment were significantly decreased (p<0.05). While working conditions affected the family significantly (p<0.05), ethical behavior scores were above the average in both periods.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The study reveals a profile of healthcare staff who maintain their professional ethical behaviors, are satisfied with their profession and can tolerate the impact of working conditions on family order, despite the drawbacks of the ongoing fear of getting sick.

Çocuklarda baş boyuna künt travma sonrası internal karotid arter diseksiyonu çok nadir bir durumdur. Kavga esnasında boyun travmasına maruz kalan ve sonrasında acil servise halsizlik, bilinç bulanıklığı şikayetleri ile başvuran 15 yaşında erkek hasta sunulmaktadır.

Posttraumatic internal carotid artery dissection is a very rare condition in children that occurs after blunt force trauma to the head or neck. A 15-year-old male patient who presented to the emergency room with weakness after trauma to his neck sustained during a physical altercation is presented.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Akut ataksi daha çok hafif seyirli ve kendiliğinden düzelen bozukluklara bağlı olmakla birlikte hayatı tehdit eden ciddi nedenlere bağlı da olabilir. Bununla birlikte özellikle gelişmekte olan ülkelerde ataksi etiyolojisine yönelik çalışmalar sınırlıdır. Bu çalışmada akut ataksi nedeniyle başvuran çocuklarda etiyolojinin belirlenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Eylül 2012-Eylül 2017 tarihleri arasında akut ataksi ön tanısı ile başvuran hastaların dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hastaların son tanıları ile demografik, klinik, laboratuvar ve görüntüleme sonuçları kaydedildi.
BULGULAR: Bulgular: Çalışmaya toplam 97 hasta dahil edildi. Hastaların %56,7’si (n=55) erkekti. Başvuru yaşı ortalama 6,7 (± 4,2) yıl idi. Ataksi etiyolojisi açısından incelendiklerinde 97 hastanın 58’i (%59,8) akut postenfeksiyöz serebellar ataksi, 14’ü (%14,4) akut dissemine ensefalomiyelit (ADEM) tanısı aldı. Ensefalit, migren, Miller Fisher sendromu, epilepsi, travma daha az görülen etiyolojik neden olarak saptanırken altı hastada (%6,2) psikojenik ataksi saptandı. Akut postenfeksiyöz ataksi hastalarında yaşın daha küçük, ataksi öncesi enfeksiyon ve ilaç kullanım öyküsünün daha fazla, manyetik rezonans görüntüleme anormalliğinin ise daha az olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Çocuklarda akut ataksinin en sık görülen nedeni akut postenfeksiyöz serebellar ataksidir. Bunun yanında ADEM, MS, Miller Fisher sendromu, ensefalit, travma gibi mortalite ve morbiditesi yüksek hastalıkların da ilk belirtisi ataksi olabilir.

INTRODUCTION: Introduction: Acute ataxia often develops due to mild and selflimiting disorders, but can also result from serious life-threatening disorders. However, limited data are available on its etiology, especially in developing countries. In this study, it was aimed to determine the etiology in children presenting with acute ataxia.
METHODS: Methods: The charts of patients who presented with acute ataxia between September 2012 and September 2017 were retrospectively analyzed. The final diagnosis, demographic, clinical, laboratory and imaging results of the patients were recorded.
RESULTS: Results: A total of 97 patients were included in the study. Of the patients 56.7% (n=55) were male. The average age was 6.7 (± 4.2) years. By etiology, 58 (59.8%) of 97 patients were diagnosed with acute postinfectious cerebellar ataxia and 14 (14.4%) acute disseminated encephalomyelitis (ADEM). Encephalitis, migraine, Miller Fisher syndrome, epilepsy, and trauma were found to be less common etiological causes, while psychogenic ataxia was found in six patients (6.2%). When compared to other patients, the age was younger, the history of pre-ataxia infection and drug use was higher, and the magnetic resonance imaging abnormality was less in patients with acute postinfectious cerebellar ataxia.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: The most common cause of acute ataxia in children is acute postinfectious cerebellar ataxia. Ataxia may also be the first sign of disorders with high mortality and morbidity such as encephalitis, ADEM, MS, Miller Fisher syndrome, trauma.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Nötrofil/lenfosit oranı (NLO) ve platelet/lenfosit oranı (PLO) sistemik enflamatuvar cevabın göstergesi olarak kabul edilmektedir. Burada febril konvülziyon ile başvuran hastalarda NLO ve PLO değerlerinde meydana gelen değişikliklerin ve bir biyobelirteç olarak kullanılabilirliğinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Febril konvülziyon tanısı alan hastalar geriye dönük olarak incelendi. Çalışmaya febril konvülziyonlu 175 hasta ile kontrol grubu olarak sağlıklı 150 çocuk alındı. Febril konvülziyon tipi, hastaların 113’ünde basit, 62’sinde komplike idi.
BULGULAR: Bulgular: Febril konvülziyon grubunda NLO değeri (3,36±3,28), kontrol grubuna (1,82±2,21) göre yüksekti ve bu yükseklik istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,000). PLO değeri de febril konvülziyon grubunda (135,10±80,44) kontrol grubuna (123,43±67,06) göre yüksek saptandı, ancak bu farklılık istatistiksel olarak anlamlı saptanmadı (p>0,05). Yaş ile NLO-PLO değerleri arasında ilişki saptanmadı. Febril konvülziyonlu hastalarda NLO ve PLO değerini etkileyen temel özelliğin febril konvülziyonun tipi olduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Febril konvülziyon tanısı ve tiplemesi klinik olarak yapılır, herhangi bir nedenle tetkik yapıldıysa NLO ve PLO değerleri basit ve komplike febril konvülziyon ayrımında yol gösterici olabilir.

INTRODUCTION: Introduction: The neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) and the platelet-lymphocyte ratio (PLR) are accepted as the indicators of systemic inflammatory response. The aim of this study was to evaluate the value of the changes in NLR and PLR values as a biomarker in patients presenting with febrile seizure.
METHODS: Methods: Patients with a diagnosis of febrile seizure were retrospectively evaluated. A total of 175 febrile seizure patients and 150 healthy children constituting the control group were included in the study. The febrile seizure type was simple in 113 and complicated in 62 subjects.
RESULTS: Results: The NLR value was higher in the febrile seizure group (3.36±3.28) than in the control group (1.82±2.21) with statistical significance (p=0.000). The PLR value was also higher in the febrile seizure group (135.10±80.44) than in the control group (123.43±67.06) but without statistical significance (p>0.05). There was no statistically significant relationship between the NLR or PLR values and age. The main characteristic influencing the NLR and PLR values in the febrile seizure group was found to be the type of febrile seizure.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: Febrile seizure diagnosis and typing is done clinically, if the examination is performed for any reason, the NLR and PLR values can provide guidance in the differentiation of simple and complex febrile seizures.

Abstract | Full Text PDF

Çocuklarda ateş ve döküntü sık görülen belirti kombinasyonudur. Etiyolojik araştırmalar öncelikle en yaygın görülen hastalıklara yönelik yapılmaktadır. Bu nedenle Yeni koronavirus hastalığı (COVİD-19) pandemisi döneminde bu kombinasyonu taşıyan çocuklarda özellikle COVİD-19 ilişkili multiinflamatuvar sendrom (MİS-C) akla gelmektedir.
COVİD-19 pandemi döneminde ateş, konjonktivit, pnömoni, makulopapüler döküntü ile yatan 18 aylık Suriye’li kız olguda, kızamık enfeksiyonu saptanmıştır. Olgu pnömoni ve septik şok kliniği ile kaybedilmiştir.
Biz bu olgu ile COVİD-19 pandemisi döneminde özellikle ateş, makülopapüler döküntü ve konjonktivitle gelen olgularda MİS-C ayırıcı tanısında kızamığın da düşünülmesi gerektiğini amaçladık.

Fever and rash are a common symptom combination in children. Etiological studies are carried out primarily for the most common diseases. For this reason, in the period of the new coronavirus disease (COVID-19) pandemic, especially covid 19-related multi-inflammatory syndrome (MIS-C) comes to mind in children with this combination.
Measles infection was detected in an 18-month-old Syrian girl who was hospitalized with the diagnosis of fever, conjunctivitis, pneumonia, maculopapular rash during the COVID-19 pandemic period. The case died with pneumonia and septic shock.
With this case, we wanted to emphasize that during the COVID-19 pandemic, and measles should also be considered in the differential diagnosis of MIS-C in cases with fever, maculopapular rash and conjunctivitis.

Epiploik apandisit nadir görülen ve kendi kendini sınırlayan bir hastalıktır. Klinik olarak, sıklıkla akut alt karın ağrısının daha yaygın nedenlerinden olan akut apandisiti veya akut divertiküliti taklit edebilmektedir. On altı yaşında erkek hasta üç gündür ishal (günde 4 kez), epigastrik bölgede ve sağ alt kadranda şiddetli karın ağrısı şikayetleri ile çocuk gastroenteroloji polikliniğimize başvurdu. Karın bilgisayarlı tomografisinde pankreas normal, hepatosteatoz, çekum duvarında kalınlaşma, sağ alt kadranda çok sayıda mezenterik lenfadenopati, yağ nekrozuna benzer alanlar ve epiploik apandisit ile uyumlu 25x20 mm lezyonlar görüldü. Antibiyotik tedavisi ile klinik ve laboratuvar bulguları tamamen düzelen hasta taburcu edildi. Bu çalışmada, çocuklarda akut alt karın ağrısı nedenlerinden olan ve gereksiz operasyonların önlenmesi amacıyla akılda tutulması gereken epiploik apendisite dikkat çekmeyi amaçladık.

Epiploic appendicitis is an uncommon and self-limiting disease. Clinically, it can often mimic acute appendicitis or acute diverticulitis, which are more common causes of acute lower abdominal pain. A 16-year-old male patient was admitted to our pediatric gastroenterology outpatient clinic with complaints of diarrhea (4 times a day) and severe abdominal pain in the epigastric region for three days. Abdominal computed tomography showed normal pancreas, hepatosteatosis, thickening of the cecum wall, multiple mesenteric lymphadenopathy in the right lower quadrant, areas similar to fat necrosis and 25x20 mm lesions compatible with EA. The patient, whose clinical and laboratory findings improved completely with antibiotic therapy, was discharged. In this study, we aimed to draw attention to epiploic appendicitis, which is one of the causes of acute lower abdominal pain in children and should be kept in mind in order to prevent unnecessary operations.

GİRİŞ ve AMAÇ: Koronavirüs hastalığı 2019, bir solunum sistemi enfeksiyonu olmasının yanı sıra çok sayıda fiziksel, zihinsel ve psikososyal problemlere yol açmaktadır. Pandemi süresince önleyici tedbir olarak çocuklar evlerinde kalmak zorunda bırakılmıştır. Bu nedenle pandemic süresince ev kazası nedenli çocuk acil servis başvurularının sayısını ve özelliklerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel çalışmaya sokağa çıkma yasağı olduğu iki period ve bu periyodların bir önceki yıl karşılıklarında ev kazası nedeniyle başvuran 18 yaş altı çocuklar dahil edildi. Demografik ve klinik veriler yaş, cinsiyet, başvuru zamanı, Çocuk acile başvuruya kadar geçen süre, ev kazasının türü, tıbbi ve cerrahi müdahaleler, acil serviste kalış süresi, hastaneye ya da yoğun bakıma yatış ve mortaliteyi içermekteydi. Sokağa çıkma yasağı periyodlarına ait veriler bir önceki yıl control period ile karşılaştırılırken Mann Whitney-U testi, t- testi ya da Ki –Kare testi kullanıldı. İstatistiksel anlamlılık p≤0,05 olarak kabul edildi.
BULGULAR: Çalışmaya 744 hasta alındı. Sokağa çıkma yasağı periyodları ve kontrol periyodlar arasında yaş, cinsiyet, kazadan sonra geçen süre, hastaneye yatış oranları açısından anlamlı fark saptanmadı. Her iki sokağa çıkma yasağı periyodunda ev kazalarının tüm hastalara oranı kontrol periyoda göre anlamlı olarak yüksekti (p=0,001 ve p<0,001). Her iki sokağa çıkma yasağı süresince zehirlenme ve gastrointestinal sistemde yabancı cisim oranlarında artış saptandı (%0,7 ve %0,3, p=0,001; %0,7 ve %0,1, p<0,001 zehirlenme için / %0,4 ve %0,1, p<0.001 ve %0.8 ve %0.1, p<0.001 gastrointesinal sistemde yabancı cisim için). Travma oranının ise birinci sokağa çıkma yasağı periyodunda arttığı görüldü (%1,4 ve %1,3, p=0,663).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda sokağa çıkma yasağı periyolarında bir acil serviste ev kazalarının özellikle de gastrointestinal sistemde yabancı cisim ve zehirlenme oranlarının arttığını gösterdik. Bu nedenle pandemic gibi küresel felaketler durumunda sağlık otoriteleri çocuk ve adölesanlar için daha güvenli bir çevre yaratmak adına koruyucu hizmetler ve sağlık hizmetleri stratejilerini geliştirmelidir.

INTRODUCTION: The Coronavirus disease 2019 pandemic has been caused several physical, mental and psychosocial problems alongside being a respiratory system infection. During pandemic, children forced to stay at home as a preventative measure. Thus, we aimed to assess the number and characteristics of home accident related visits in a pediatric emergency department (PED) during pandemic.
METHODS: This cross-sectional study included all children aged under 18 years who admitted with home accident in two curfew periods and the corresponding periods of previous year. Demographic and clinical data consisted of age, gender, admission time, time elapsed between accident and PED admission, type of home accident, medical and surgical interventions, length of stay at PED, hospitalization or ICU admission and mortality. The data of curfew periods compared with its control periods by using Mann Whitney-U test, t- test or Chi Square. The statistical significance was defined as p≤0.05.
RESULTS: We enrolled 744 patients. There were no significant difference in age, gender, time elapsed from accident, ratio of hospitalization between curfew and control periods. The proportions of home accidents among all admissions were higher in two curfew periods (p=0.001 and p<0.001). The ratio of poisoning and FBIs were increased during both two curfew periods (0.7% vs 0.3%, p=0.001 and 0.7% vs 0.1%, p<0.001 for poisoning; 0.4% vs 0.1%, p<0.001 and 0.8% vs 0.1%, p<0.001 for FBI) and the ratio of trauma was increased in the curfew-1 period (1.4% vs 1.3%, p=0.663).
DISCUSSION AND CONCLUSION: We suggested a higher ratio of home accidents especially poisoning and FBIs in a pediatric emergency department during curfew periods. Thus, the authorities should improve preventative and healthcare strategies to establish a safe environment for children and adolescents in case of global disasters such as pandemic.

Günümüzde sık karşılaşılan sağlık sorunlarından biri uçucu madde kullanımı ve toksik gaz inhalasyonudur. Çakmak gazı olarak da bilinen bütan gazının ergenler arasında öfori, keyif ve neşe oluşturması nedeni ile kullanımı giderek artmaktadır. Bu durumun en önemli nedenleri ucuz ve temininin kolay olması ile beraber aynı zamanda yasal denetimin çok ciddi olmamasıdır. Bu yazıda çakmak gazı inhalasyonu sonrası çocuk yoğun bakım ünitemizde takip edilen iki olgu sunulmuştur. Birinci vakanın taburculuğu yapılmış, ikinci vaka ise başka bir merkezden hastanemize kabulü sırasında kardiyak arrest olmasına yönelik ekstrakorporeal kardiyopulmoner resüsitasyon uygulanmasına rağmen kaybedilmiştir. Çalışmamızda çocukluk çağında son zamanlarda giderek yaygınlığı artan bütan gazı inhalasyonunun önemli ölçüde morbidite ve mortaliteden sorumlu olduğuna dikkat çekilmesi amaçlanmıştır.

One of the most common health problems today is volatile substance abuse and toxic gas inhalation. Butane gas, also known as lighter gas, is increasingly used because it causes euphoria, pleasure and joy among adolescents. The most important reasons for this situation are the fact that it is cheap and easy to obtain, and at the same time the legal audit is not very serious. In this article, two adolescent male patients who were followed up in our pediatric intensive care unit after lighter gas inhalation are presented. The first case was discharged, and the second case died despite extracorporeal cardiopulmonary resuscitation due to cardiac arrest during admission to our hospital from another center. In our study, it was aimed to draw attention to the fact that butane gas inhalation, which has been increasingly common in childhood, is responsible for significant morbidity and mortality.

Yabancı cisimlerin kalbe girmesi nadir olup, yaşamı tehdit edebilir. Erken teşhis ve çıkarılması çok önemlidir. Röntgen, bilgisayarlı tomografi ve ekokardiyografi başlıca tanı yöntemleridir. Bu yazıda on gündür göğüs ağrısı yakınması olan, son iki gündür uzandığında ağrısı artan ve çocuk acil servisinde kalpte yabancı cisim olarak iğne saptanan 14 yaşındaki erkek olgu sunuldu. İğnenin, yedi yıl önce dikkat eksikliği hiperaktivite sendromu tanısı alan ve takiplerine düzenli gitmeyen olgumuz tarafından kendisine isteyerek batırılmış olduğu öğrenildi. Hastanemize başvurmadan 2 gün önce gittiği klinikte çekilen akciğer grafisinin normal olarak değerlendirildiği öğrenildi. Akciğer kontüzyonu, sağ plevral effüzyon, sağ ventrikülde kontüzyon, sağ koroner arterde yaralanma ve perikardiyal effüzyona neden olan iğne, açık kalp ameliyatı ile başarıyla çıkarıldı. Literatürde kalpte yabancı cisim olan olgularının nadir rastlanması ve çekilen grafilerin dikkatli değerlendirilmesine dikkat çekmek için sunuldu.

Foreign body in the heart is rare and can be life threatening. Early diagnosis and removal is very important. X-ray, computed tomography and echocardiography are the main diagnostic methods. In this article, a 14-year-old male patient who had chest pain for ten days, whose pain increased when lying down for the last two days, and who was found to have a foreign body needle in the heart in the pediatric emergency service is presented. It was learned that the needle was voluntarily inserted by our patient, who was diagnosed with attention deficit hyperactivity syndrome seven years ago and did not follow up regularly. It was learned that the chest X-ray taken at another hospital 2 days before applying to our hospital was evaluated as normal. The needle that caused lung contusion, right pleural effusion, right ventricular contusion, right coronary artery injury and pericardial effusion was successfully removed by open heart surgery. It is presented to draw attention to the rarity of cases with a foreign body in the heart in the literature and the careful evaluation of the X-rays.

Giriş ve Amaç
Orta lob sendromu sıklıkla sağ orta bronşun dıştan bası ya da içeriden mukus tıkacı ile tıkanması sonucu ortaya çıkan bir klinik tablodur. Etiyolojide astım, lenfadenopati, tümör, yabancı cisim aspirasyonu, granülasyon dokusu, mukus tıkacı, bronkopulmoner displazi, kistik fibrozis gibi pek çok patoloji yer almaktadır.
Olgu Sunumu
Astım tanılı ancak takipsiz olan ve düzenli tedavi almayan dokuz yaşında kız hasta çocuk acil servise solunum sıkıntısı şikayetiyle başvurdu. Oksijen satürasyonu oda havasında %80 olan hastanın fizik muayenesinde; takipne, dispne, akciğerlerde sağda daha belirgin olmak üzere yaygın ronküsler ve ekspiryum uzunluğu mevcuttu. Akciğer grafisinde sağ akciğer orta lobda atelektazi ve sağda daha belirgin olmak üzere bilateral pnömonik infiltrasyon olduğu görüldü. Non-invaziv mekanik ventilasyon desteği verilen hastaya geniş spektrumlu antibiyotik tedavisi ve astım atağına yönelik tedavinin yanı sıra N-asetilsistein nebül tedavisi verildi ve göğüs fizyoterapisi uygulandı. Tedavini beşinci gününde çekilen akciğer grafisinde atelektazinin düzeldiği görüldü.
Tartışma ve Sonuç
Orta lob sendromu erken tanı ve uygun tedavi ile prognozu oldukça iyi olan bir tablo olup, tekrarlayıcı ya da persistan solunum semptomu olan hastalarda mutlaka akılda tutulmalıdır. Astım çocuklarda orta lob sendromuna en sık yol açan tablolardan birisidir ve kontrolsüz astım hastaları riskli gurubu oluşturmaktadır. Astım hastalarının düzenli kontrollerine devam etmeleri ve hastalık kontrolüne göre uygun tedavi almaları oldukça önemlidir.

Introduction
Middle lobe syndrome is a well-defined clinical and radiological entity in the pediatric literature, The causes include many pathologies such as asthma,lymphadenopathy, tumor, foreign body aspiration, granulation tissue, mucus plug, bronchopulmonary dysplasia, and cystic fibrosis.
Case Report
A nine-year-old girl with a diagnosis of asthma, who lack regular follow-up visits and a regular treatment, was admitted to the pediatric emergency department with respiratory distress. On physical examination; tachipnea, dyspnea, bilateral wheezing was revealed. Oxygen saturation was 80% in room air. Chest X-ray showed atelectasis in the right middle lobe and bilateral pneumonic infiltrates, more prominently in the right lung. The patient was started a non-invasive mechanical ventilation support, a broad-spectrum antibiotic therapy, asthma medication, N-acetylcysteine nebule therapy and chest physiotherapy. The chest X-ray showed improvement in atelectasis on the 5th day of treatment,
Conclusion
Middle lobe syndrome has a very good prognosis when diagnosed early and treated appropriately. It should be kept in mind in patients with recurrent or persistent respiratory symptoms. Asthma is one of the most common causes of middle lobe syndrome in children, and uncontrolled asthma patients constitute a high risk. It is very important for asthma patients to continue their regular follow-up and to receive appropriate treatment according to their disease control.

Purpura fulminans (PF), pıhtılaşma bozukluğuna bağlı mikrovasküler trombozun neden olduğu nadir fakat ölümcül bir trombotik hastalıktır. Nekroz, kas ve kemik dokusuna ilerleyerek geç mortalite ve morbiditeye katkıda bulunabilir. Dört aylık sağlıklı bir kız ve 7 aylık bir kız çocuğu daha önce yoğun bakım ünitemize meningokoksemiye bağlı şiddetli PF ile başvurmuştu. Her iki hasta da çocuk yoğun bakım ünitesinde ağır ve kritik bir dönem geçirdi ve ekstrakorporeal tedavilerle desteklendi. Geniş ve derin deri lezyonları nedeniyle perineal enfeksiyon için kolostomi açtık. Ayrıca erken cerrahi ampütasyon yerine tüm ekstremiteleri kapsayan tam bir otoampütasyon beklendi. Hem hayatta kalmış hem de kabul edilebilir uzuv işlevi ve bazı mobilizasyon kapasitesi korunmuştur. Sonuç olarak, şiddetli perineal enfeksiyonlarda erken kolostomi, ağır ekstremite tutulumlarında otoampütasyon seçeneklerinin daha iyi sonuç almak için tercih edilmesi gerektiğini düşünmekteyiz.

Purpura fulminans (PF) is a rare but fatal thrombotic disease caused by microvascular thrombosis due to coagulation disorder. Necrosis can progress to muscle and bone tissue contributing to late mortality and morbidity. A healthy 4-month-old girl and a 7-month-old girl had previously admitted to our intensive care unit with severe PF due to meningococcemia. Both patients had a severe and critical period in the pediatric intensive care unit and were supported with extracorporeal treatments. We opened colostomy for perineal infection because of large and deep skin lesions. In addition, we waited for a full auto-amputation involving all extremities instead of early surgical amputation. Both survived and acceptable limb function and some mobilization capacity were preserved. In conclusion, we think that early colostomy in severe perineal infections and autoamputation options in severe extremity involvement should be preferred in order to get better results.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuk acil ünitesine başvuran kronik hastalıklı çocuklara bakım verenlerin bakım verme yüklerini belirleyerek, bakım verenlerin epidemiyolojik özellikleriyle bakım verme yükü arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kronik hastalığı olan 0-18 yaş arasındaki 146 hastanın bakım verenleri ile prospektif olarak bir çalışma yapıldı. Bakım verme yükünün değerlendirilmesi amacıyla Zarit Bakım Verme Yükü Ölçeği (ZBYÖ) kullanıldı.
BULGULAR: Kronik hastalığı olan 146 çocuğa bakım verenlerin ZBYÖ ortancası 33(4-74) idi. Bakıcıların % 21,9’unda orta, % 7,5’inde ağır bakım verme yükü mevcuttu. Bakım verilen çocukların median yaşı 72(12-216) aydı. Hastaların %57,5’i erkek ve % 42,5’i kızdı. Çocukların hastalık grubuna bakıldığında ilk üç sırada sırasıyla nörolojik, onkolojik ve metabolik hastalıklar oluşturuyordu. Hastalık süresi medianı 36(6-210) aydı. Bakım verenlerin median yaşı 35(18-65) yıldı. Bakıcıların 138’i (%94,5) kadın 8’i (%5,5) erkekti. Bakım süresi ortancası 36(6-210) aydı. Bakım verenin medeni durumuna bakıldığında sırasıyla evli (%92,5),dul (%6,8) ve bekardı (% 0,7). Bakım verenlerin eğitim durumu sırasıyla ilköğretim( %56,2), lise (%29,5) ve üniversiteydi (%14,4). Bakım verenlerin meslek durumu incelendiğinde sıklık sırasına göre ev hanımı (%81,5), kamu görevlisi (12,3), serbest meslek (%4,8) ve işsizdi (%1,4). Bakım yükü ile bakım verenin yaşı, cinsiyeti, medeni durumu, yakınlık derecesi, bakım verme süresi arasında anlamlı bir ilişki saptanmamıştır (p>0,05). Ev hanımı olanların bakım yükü daha fazlaydı (p<0,05). Bakım yükü orta-ağır olanlarda sonradan hastalık gelişmesi ve ekonomik güçlük daha fazla ve eğitim seviyesi daha düşüktü (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kronik hastalıklı çocuğa bakım verenlere ekonomik ve sosyal yönden daha fazla destek sağlanarak, sağlıkçılar tarafından hastalık yönetimi, problem çözme ve stresle baş etme gibi konularda eğitim verilerek bakım yükleri azaltılmaya çalışılmalıdır.

INTRODUCTION: We aimed to evaluate of the epidemiological characteristics of caregivers and caregiving burden of caregivers of children with chronic diseases who admitted to the pediatric emergency unit and evaluate the relationship between them.
METHODS: A prospective study was conducted with caregivers of 146 patients aged 0-18 with chronic disease. Zarıt Burden Interview (ZBI) was used to evaluate the caregiver burden.
RESULTS: The ZBI median scores of caregivers was 33(4-74). Caregiver burden was moderate in 21.9 % and heavy in 7.5% of caregivers.The median age of the children who were care givened for was 72 (12-216) months. 57.5 % of the patients were boys and 42.5% were girls. Nörological, oncological and metabolic diseases constituted the first three of the children's disease group. The median duration of the disease was 36 (6-210) months.The median age of caregivers was 35 (18-65) years. Of the caregivers, 138 (94.5%) were female and 8 (5.5%) were male.The median of illness duration was 36 (6-210) months. The marital status of the caregiver respectively was married (92.5%), divorced (6.8%) and single (0.7%).The educational status of caregivers respectively was primary education (56.2%), high school (29.5%) and university (14.4%). Caregiver jobs were housewives (81.5%), public servants (12.3), self-employed (4.8%) and unemployed (1.4%). No significant correlation was found between the burden of care and the age, gender, marital status, proximity of the caregiver, duration of caregiving (p>0.05). Those who were housewives were more burdened with care (p<0.05). In those with moderate to severe care burden, later disease development and economic difficulties were greater and education levels were lower (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Care burdens should be reduced by providing more economic and social support to those who care for the child with chronic disease and by educating healthcare professionals on issues such as disease management, problem solving and coping with stress.

Antikolinerjikler, bir nörotransmitter olan asetilkolinin etkinliğini antagonize eden maddelerdir. Antikolinerjik Sendrom (AS), intihar amaçlı aşırı doz alımlarında, kaza ile alımlarda, ilaç 5 uyumsuzluklarında ve birden fazla ilaç kullanan kişilerde meydana gelmektedir. Yazımızda, acil servise deliryum tablosu ile başvurup diğer antikolinerjik toksidromun diğer belirtileri ile AS tanısı konularak fizostigmin tedavisi uygulanan iki olgu sunulmaktadır.

Anticholinergics are substances that antagonize the activity of the neurotransmitter acetylcholine. Anticholinergic Syndrome (AS) occurs in suicidal overdose, accidental intake, drug incompatibilities, and people using more than one drug. In this article, we present two cases who were brought to the 15 emergency room in delirium state and were diagnosed with AS with other symptoms of other anticholinergic toxidrome and were treated with physostigmine.

GİRİŞ ve AMAÇ: Korozif madde maruziyeti ile acil servise başvuran hastanın yönetimi maddenin özelliklerine ve hastanın klinik durumuna göre değişmektedir. Bu çalışmada; korozif madde alımı ile başvuran çocukların demografik ve klinik özellikleri, hasta yönetim stratejileri ve hastaların prognozu sunulmaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Korozif madde alımı ile başvuran ve 18 yaşın altında olan vakalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik verileri, maddenin özellikleri, ağız içi lezyonların veya herhangi bir semptom veya bulgunun varlığı, tedavi ve prognozu, grafileri ve hastanede kalış süreleri incelendi. Drool skorları hesaplandı.
BULGULAR: 110 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş ortalaması 41±13 ay ve 56’sı (%50,9) erkekti. Hastaların %53’ü başvuru anında asemptomatikti. En sık görülen semptom bulantı-kusma, en sık bulgu orofarinkste hiperemiydi. Hastaların Drool skor ortalaması 8,9 ± 1,7 idi. 77 hastanın (%70) alkali, 33 hastanın (%30) asidik madde alımı mevcuttu, içlerinden 45 hastanın (%40,9) sodyum hidroksit, 27 hastanın (%25) sodyum hipoklorit, 26 hastanın (%24) hidroklorik asit aldığı saptandı. Bulgular en fazla hidroklorik asit ve sodyum hidroksit alımında gözlendi (p=0,044). Hastaların 3’üne (%2,7) endoskopi yapıldı. Endoskopi yapılan hastaların Drool skor ortalaması 6,7 idi. Hastaların takiplerinde ve 2. aydaki kontrollerinde hiçbir hastada komplikasyon görülmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Korozif madde alımları kimyasal zehirlenmelerle olan acil servis başvurularının önemli ve önlenebilir nedenlerinden biridir. Erken çocukluk döneminde sıklıkla kazara ve az miktarda alımlar söz konusudur. Hastalar asemptomatik olabilir veya nadiren ciddi semptomlar ile başvurabilirler. Gastrointestinal sistem ve solunum sistemi ile ilişkili hasar riskini öngörmek ve acil servislerde uygun yönetimi sağlamak için alınan maddenin kimyasal içeriğinin bilinmesi önemlidir.

INTRODUCTION: The management of the patient who applied to the emergency department with corrosive substance exposure varies according to the characteristics of the substance and the clinical conditions of the patient. In this study; Demographic and clinical characteristics, patient management strategies and prognosis of the children presenting with corrosive substance ingestion are presented.
METHODS: Cases who applied with corrosive substance intake and were under the age of 18 were included in the study. Demographic data of the patients, characteristics of the substance, presence of intraoral lesions or any symptoms or signs, treatment and prognosis, radiographs and hospital stay were examined. Drool scores were calculated.
RESULTS: 110 patients were included. The mean age of the patients was 41±13 months and 56 (50.9%) were male. 53% of the patients were asymptomatic at presentation. The most common symptom was nausea-vomiting, the most common finding was hyperemia in the oropharynx. The mean Drool score of the patients was 8.9 ± 1.7. 77 patients (70%) took alkaline, 33 patients (30%) took acidic substances; 45 patients sodium hydroxide, 27 patients sodium hypochlorite, 26 patients took hydrochloric acid. Findings were mostly observed in hydrochloric acid and sodium hydroxide intake. Endoscopy was performed in 3 of the patients. The mean Drool score of the patients who underwent endoscopy was 6.7. No complications were observed in any of the patients in the follow-up.

DISCUSSION AND CONCLUSION: Ingestion of corrosive substances is one of the important and preventable causes of emergency department admissions with chemical poisoning. There is usually accidental and small amount of intake in early childhood. Patients may be asymptomatic or rarely present with severe symptoms. It is important to know the chemical content of the ingested substance in order to predict the risk of damage to the gastrointestinal tract and respiratory system and to provide appropriate management in emergency services.

Kardiyak tamponad, normal hemodinamiyi bozan, kalp boşluklarının uygun şekilde dolmasını engelleyen, perikardiyal boşlukta ani ve / veya aşırı sıvı birikmesiyle meydana gelen hayatı tehdit eden bir durumdur. Kardiyak tamponad pediatrik hastalarda nadir görülür, erken tanı ve acil müdahale gerektirir. Bu yazıda 11 aylık Down sendromu olan, SARS-CoV-2 ilişkili perikardiyal tamponad ve akut respiratuvar distres sendromu gelişen bir olgu sunulmuştur.11 aylık Down sendromlu erkek hasta öksürük ve solunum sıkıntısı olması nedeni ile çocuk enfeksiyon servisine yatırıldı. SARS-CoV-2 pcr testi pozitif gelen hastanın takibinde perikardiyal efüzyon saptandı. Perikardiyal effüzyona yönelik ibuprofen tedavisi başlandı. Takipte solunum sıkıntısı gelişen hasta yoğun bakım ünitesine alınıp entübe edildi, mekanik ventilatörde izlenmeye başlandı. Hastanın yoğun bakım servis takibinde hipotansiyon ve kardiyak tamponad gelişti. Hastaya acil perikardiyosentez yapıldı. Ancak tamponad tedavi edildikten sonra da hastanın dirençli hipotansiyonu devam etti. Hasta akut respiratuvar distres sendromu nedeni ile kaybedildi. Çocuklarda kardiyak tamponat ve Covid 19 birlikteliği nadir olarak bildirilmiştir. Down sendromlu bireylerde de Covid 19 seyri ile ilgili net bilgimiz bulunmamaktadır. Bu yazıda SARS-CoV-2 pandemisindeki benzer olguların klinik olarak erken tanınmasını sağlamak ve Down sendromlu hastalarda COVİD enfeksiyonuna bağlı ARDS’de daha dikkatli olunmasını sağlamak amacıyla olgumuzu sunduk.

Cardiac tamponade, disrupts normal hemodynamics, which limits the filling in accordance with the heart cavities, pericardial cavity sudden and / or excessive fluid is a life-threatening condition that occurs by the accumulation. Cardiac tamponade is rare in pediatric patients and requires early diagnosis and urgent intervention. Herein, we present an 11-month-old boy with Down syndrome who developed pericardial tamponade associated with SARS-CoV-2 and acute respiratory distress syndrome. An 11-month-old boy with Down syndrome was admitted to the pediatric infection service due to cough and respiratory distress. Pericardial effusion was detected in the follow-up of the patient whose SARS-CoV-2 PCR test was positive. Ibuprofen treatment was started for pericardial effusion. During the follow-up, the patient who developed respiratory distress was transferred to the intensive care unit, intubated and mechanically ventilated. In the intensive care unit, the patient developed hypotension and cardiac tamponade. An emergency pericardiocentesis was performed. Despite pericardiocentesis, the patient's hypotension persisted. The patient died due to acute respiratory distress syndrome. Coexistence of cardiac tamponade and COVID-19 in children has been rarely reported. We do not have enough knowledge about the course of COVID-19 in patients with Down syndrome. This case is presented in order to ensure the early recognition of similar cases in the SARS-CoV-2 pandemic and to be more careful in ARDS due to COVID-19 infection in patients with Down syndrome.

Çocuk yoğun bakım ünitelerinde izlenen kritik hasta çocukların yönetiminde ağrıyı dindirmek, anksiyeteyi azaltmak, oluşabilecek komplikasyonlardan kaçınmak için hasta konforunu arttırmak uygun ve etkili tedavi yönetiminin ayrılmaz parçalarıdır. Yoğun bakımda endotrakeal tüp ve mekanik ventilasyonun neden olabileceği ağrılar, aileden ayrılma, gece ve gündüz döngüsündeki bozukluk, cihazların gürültüsü, alışık olunmayan insanlar, ölüm korkusu gibi durumlar çocuk yoğun bakım ünitelerinde emosyonel stres, anksiyete ve uykusuzluğa neden olabilir. Çocuk hastalarda sedasyon ve analjezi kullanılması ile hedeflenen amaç, hastanın konforlu olmasını sağlamak, fiziksel rahatsızlık ve ağrıyı en aza indirmek, anksiyeteyi azaltarak psikolojik travmayı önlemek, amnezi oluşturmak, bilinç düzeyini ve hastanın hareketini kontrol altında tutarak yardımcı ventilasyonun başarısını artırmak, uygulama sonrası öncesi bilinç düzeyine güvenli şekilde dönülmesini sağlamaktır. Bu nedenle Çocuk Yoğun bakım ünitelerinde sedasyon-analjezi yönetimi, kas gevşeticilerin kullanımı ve oluşan klinik tabloların yönetiminde güncel bilgiler ışığında ortak bir düzenleme yapmak merkezler arasında standardizasyon sağlamak ve yeni yapılacak çalışmalara da yol gösterecek bir kaynak hazırlamak amacıyla derneğimiz tarafından “Çocuk Yoğun Bakım Sedasyon-Analjezi ve Kas gevşetici grubu” oluşturularak bu grubun çalışmaları sonucunda bir rehber hazırlanması planlandı. Çocuk Yoğun Bakım Sedasyon-Analjezi ve Kas gevşetici grubu pek çok kez bir araya gelerek, önerileri oluşturulurken ilk olarak delil oluşturmak amacıyla literatür taraması yapıldı, ülkemizde yapılan anket sonuçları değerlendirildi ve elde edilen delil niteliğindeki veriler GRADE metodolojisi ile gruplandırıldı ve oylandı. Son olarak bu öneri ve beyanlar birbiriyle uyumlu olacak şekilde yenilendi. Bunun sonucunda % 80 ve üzeri fikir birliği olan öneriler güçlü öneri, % 50-80 ise zayıf öneri olarak kabul edildi. Sonuç olarak sedasyon-analjezi ve kas gevşeticiler için güncel literatüre uygun ancak ülkemiz ihtiyaç ve uygulamalarına yönelik önerilerde bulunulup hasta yönetiminde oluşabilecek yoksunluk ve deliryum tablosunun önlenmesine ve yönetimine yönelik güncel önerilerde bulunuldu. Tüm bunların ideal şartlarda gerçekleşmesi için belki de ilk ve en önemli basamaklardan biri olan ortam optimizasyonu içinde en yeni ve güncel öneriler oluşturuldu.

In the management of critically ill children in pediatric intensive care units (PICU), relieving pain, reducing anxiety, and increasing patient comfort to avoid possible complications are integral parts of an appropriate and effective treatment management. The situations such as pain caused by endotracheal tube and mechanical ventilation, separation from family, disturbance in the day-night cycle, noise of devices, unfamiliar people, fear of death may cause emotional stress, anxiety and insomnia in PICUs. The main purpose of using sedation and analgesia in pediatric patients is to ensure that the patient is comfortable, physical discomfort and pain are minimized, psychological trauma is prevented by reducing anxiety, and amnesia is created, and success of assisted ventilation is increase by reducing the level of consciousness and unwanted body movements of the patient. In this way, it is possible to safely return to the pre-treatment level of consciousness after treatment. In order to make a common regulation regarding use of muscle relaxants and resulting clinical pictures in the light of current information in the management of sedation-analgesia in PICUs, to ensure standardization between centers, and to prepare a resource that will guide new studies, our association established "Pediatric Intensive Care Sedation-Analgesia and Muscle Relaxant Group” (PICSA-MRG) planned to prepare a guideline as a result of the work of this group. During creation of the recommendations, the PICSA-MRG has gathered many times; a literature search was performed to obtain evidence, the questionnaire results of our country were evaluated, and the data obtained and accepted as evidence were grouped and confirmed according to GRADE methodology. These recommendations and statements were updated in terms of coherence. Accordingly, the recommendations having ≥80% concurrency were accepted as “strong recommendation”, while between 50-80% were accepted as “weak recommendation”.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ateşli nöbetler (FS) çocukluk çağının en sık karşılaşılan nörolojik sorunudur. Ebeveynler için stres ve endişeye ve sağlık hizmeti sağlayıcıları için önemli bir iş yüküne neden olur. Bu çalışmanın amacı, tam kan sayımı (CBC) parametrelerini kullanarak üst solunum yolu enfeksiyonu olan ateşli çocuklarda FS riskini tahmin edebilen faydalı belirteçleri belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya altı ay ile beş yaş arasında, 240 ilk FS öyküsü olan, 121 nöbetsiz akut ateşli üst solunum yolu enfeksiyonu olan (AFI) ve 115 sağlıklı kontrolden oluşan toplam dört yüz yetmiş altı çocuk çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya yaş ve cinsiyet uyumlu biri nöbetsiz ateşli hastalardan ve diğeri sağlıklı çocuklardan oluşan iki kontrol grubu alındı.
BULGULAR: Tüm katılımcılar birlikte değerlendirildiğinde, lojistik regresyon analizi, hemoglobin (Hb) seviyesinin ≤10,95 FS için 2,937 kat daha fazla riskle ve nötrofil/lenfosit oranı (NLR) ≥1,3969 ile 2,719 kat FS artışı ile ilişkili olduğunu ortaya koydu (%95 GA: 1.885-4.576 vs 1.873-3.949), (p <0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: FS riskini tahmin etmek için düşük Hb seviyeleri ve yüksek NLR kullanılabilse de bu değerler AFI'lı çocuklarda FS'yi öngörmek için tek başına yeterli değildir.

INTRODUCTION: Febrile seizures (FS) are the most frequently encountered childhood neurological problem. They cause stress and anxiety for parents and a considerable workload for healthcare providers. The purpose of this study was to identify useful markers capable of predicting the risk of FS in febrile children with upper respiratory infection using complete blood count (CBC) parameters.
METHODS: Four hundred seventy-six children aged between six months and five years, 240 with a history of first FS, 121 with acute febrile upper respiratory tract infection without seizures (AFI), and 115 healthy controls were included in the study. Two age-and sex-matched control groups were recruited, one consisting of febrile patients without seizures and the other of healthy children.
RESULTS: Logistic regression analysis of all participants together revealed that a hemoglobin (Hb) level ≤10.95 was associated with a 2.937 -fold greater risk of FS, and a neutrophil to lymphocyte ratio (NLR) ≥1.3969 with a 2.719-fold increase in FS (95% CI: 1.885-4.576 vs 1.873-3.949), (p <0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although low Hb levels and high NLR can be used to predict the risk of FS, these values alone are not sufficient to predict FS in children with AFI.

Dilate kardiyomiyopatili (DKMP) pediatrik hasta grubunda, kalp transplantasyonuna köprü olmayı amaçlayan mekanik dolaşım desteğine (MDD) ihtiyaç vardır. Bu popülasyonda gastrointestinal komplikasyonlar nadirdir ve tedavisi zordur. DKMP'li hastalar sıklıkla taşikardi, hipotansiyon, solunum sıkıntısı, siyanoz, zayıf periferik nabızlar ve beslenme isteksizliği gibi kalp yetmezliği semptomları ile başvurur. Nadiren, biventriküler yetmezlik gelişirse mide bulantısı ve asit gibi gastrointestinal semptomlar görülebilir. Burada, dilate kardiyomiyopati tanısı konulduktan sonra şiddetli, inatçı diyare ve yetersiz beslenme olan 14 yaşında bir kız çocuğunu sunuyoruz. Ekstrakorporeal kardiyopulmoner resüsitasyon (EKPR) sonrası uzun süreli sol ventrikül destek cihazı (SVDC) desteği sunulmuştur. İnatçı diyare ve malnütrisyonu olan DKMP pediatrik hastaların mekanik dolaşım desteği ile başarılı bir şekilde tedavi olduğunu vurgulamayı amaçlıyoruz.

An increasing number of pediatric patients with dilated cardiomyopathy (DCMP) undergo mechanical circulatory support (MCS), aiming to bridge to heart transplantation. Gastrointestinal complications in this population are rare, and the treatment is challenging. Patients with DCMP frequently present with heart failure symptoms such as tachycardia, hypotension, respiratory distress, cyanosis, weak peripheral pulses, and inadequate feed. Rarely, gastrointestinal symptoms such as nausea and ascites may be noted if biventricular failure develops. Here, we present a 14-year-old girl with severe, intractable diarrhea and malnutrition after being diagnosed as dilated cardiomyopathy. After extracorporeal cardiopulmonary resuscitation (ECPR), she was bridged to long term left ventricular assist device (LVAD) support. Her recovery was complicated with intractable diarrhea and malnutrition, which were critical. We aim to emphasize that DKMP pediatric patients with persistent diarrhea and malnutrition are successfully treated with mechanical circulatory support.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı, Türkiye’de üçüncü basamak çocuk yoğun bakım üniteleri ve çocuk acil servislerinin yüksek akışlı nazal kanül oksijen tedavisi pratiklerini ve görüşlerini karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk Acil ve Yoğun Bakım Derneği’ne üye olup bir üçüncü basamak çocuk yoğun bakım ünitesi veya çocuk acil servisi sorumluluğunu yürüten hekimlere dernek e-posta sistemi üzerinden anket gönderildi. Ankette ünitenin özellikleri, yüksek akışlı nazal kanül oksijen tedavisi pratiği ve bu tedavi ile ilgili görüşleri soruldu. Yüksek akışlı nazal kanülün kullanıldığı patolojiler ve beklenen başarıya 0 ile 10 arasında puan verilmesi istendi (0: tamamen etkisiz; 10: çok etkili).
BULGULAR: Toplam 14 çocuk yoğun bakım ve 17 çocuk acil servis çalışmaya dahil edildi. En sık kullanılan ve en yüksek başarı puanı olan patoloji bronşiyolitti. Nöromuskular hastalıklarda kullanım acil serviste daha sıktı (p<0,05). Sepsis, akciğer kontüzyonu, hızlı ardışık entübasyon ve noninvaziv mekanik ventilasyon uyumsuzluğu nedeniyle kullanım yoğun bakımda daha sıktı (p<0,05). Maksimum akış hızları açısından yoğun bakım ve acil servisler açısından fark saptanmadı (p>0,05). İzlemde, yoğun bakımlar akciğer grafisini ve acil servisler bir solunum şiddet skorunu daha sık kullanıyordu (p<0,05). Hava kaçağı sendromu komplikasyonu yoğun bakımlarda daha sıktı (%35,7’e karşılık 0; p<0,05). Tüm üniteler yüksek akışlı nazal kanül oksijen tedavisini uygulaması kolay bir yöntem olarak tanımladı. Acil servislerin % 94,1'i ve tüm yoğun bakım üniteleri tedavinin hasta için rahat olduğunu belirtti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yüksek akışlı nazal kanül oksijen tedavisi solunum sıkıntısına neden olan çeşitli patolojilerde kullanılmaktadır. Ünitelerin bu tedaviyi kullanım pratikleri kısmen örtüşmektedir. Uygulaması kolay, hasta konforunu arttıran ve etkin bir yöntem olarak düşünülmektedir.

INTRODUCTION: The purpose of this study is to compare the practice and opinions of tertiary pediatric intensive care units and pediatric emergency departments on high flow nasal cannula oxygen therapy in Turkey.
METHODS: A questionnaire was sent to the clinical chiefs of the tertiary intensive care units or pediatric emergency departments who are members of the Pediatric Emergency and Intensive Care Association via e-mail. In the questionnaire, the features of the unit, the high-flow nasal cannula oxygen therapy practice and their opinions on this treatment were asked. Pathologies using high-flow nasal cannula and the success expected were asked to score between 0 and 10 (0: completely ineffective; 10: very effective).
RESULTS: A total of 14 pediatric intensive care units and 17 pediatric emergency departments were included in the study. The most frequently used and the highest success score belonged to bronchiolitis. It is used more frequently for neuromuscular diseases in emergency departments (p <0.05). Sepsis, lung contusion, rapid sequential intubation, and noninvasive mechanical ventilation incompatibility were most frequent indications in intensive care units (p <0.05). There was no difference in terms of maximum flow rates among intensive care units and emergency departments (p> 0.05). In the follow-up, intensive care units use the chest radiography and the emergency departments use a respiratory severity score more frequently (p <0.05). Complication of air leak syndrome was more common in intensive care units (35.7% vs. 0; p <0.05). All units described high-flow nasal cannula oxygen therapy as an easy-to-use method. 94.1% of the emergency departments and all intensive care units stated that the treatment was comfortable for the patient.
DISCUSSION AND CONCLUSION: High flow nasal cannula oxygen therapy is used in various pathologies that cause respiratory distress. The treatment practice of the units partially overlaps. It is considered to be easy to apply, comfortable and effective treatment for patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sürekli Renal Replasman Tedavisinde (CRRT) antikoagülasyon seçimi devre ömrü ve kanama komplikasyonları için çok önemlidir. Çalışmamızın birincil sonucu devre ömrü idi. İkincil sonuçlar, metabolik komplikasyonları belirlemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışma, Kasım 2019-Mart 2021 tarihleri arasında çocuk yoğun bakım ünitemizde yapılmıştır.
BULGULAR: Çalışmaya 19'u RCA ve 16'sı HA'lı olmak üzere 35 hasta dahil edildi. Hastanın Pediatric Risk of Mortality III skoru her iki grupta da benzerdi (p=0,76); SOFA puanları da benzer değildi [(HA: 6,43 ± 5,24, RCA: 10,21 ± 3,96, p=0,024)]. Toplam CRRT süresi 4115,50 saat idi. HA grubunda 43 ve RCA grubunda 57 olmak üzere toplam 100 hemofiltre seti kullanıldı. HA grubuna göre; medyan devre ömrü ve toplam CRRT süresi RCA grubunda daha uzundu [(33.0; 3.0-168.0) (30.5; 9.0-520.0) (14.0; 0.75-285.0) (94.0; 11.0-394.0) (p=0.043\0.021)]. Hipokalsemi RCA grubunda daha fazla idi (RCA: 9/19, HA: 4/16 (p=0,021)). CRRT ile eş zamanlı ECMO ihtiyacı olan 3 hastada HA, 4 hastada RCA tercih edildi. RCA gruplarında devre değişikliğinin en sık nedeni hasta kaynaklı iken heparin grubunda pıhtılaşmadır. Mortalite oranları her iki grupta da aynı değildi (p=0,012).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sitrat 18/0, uzun filtre ömrü ve kolayca yönetilebilen sistemik komplikasyonlar ile daha iyi güvenlik ve etkinliğe sahiptir. Ayrıca ECMO ile izlenen ve CRRT ihtiyacı olan hastalarda RCA ile antikoagülasyon tercih edilebilir.

INTRODUCTION: Choice of anticoagulation in Continuous Renal Replacement Therapy (CRRT) is very important for circuit life and bleeding complications. The primary outcome of our study was circuit lifespan. Secondary outcomes, we aimed to identify metabolic complications.
METHODS: This retrospective study was conducted in our PICU between November 2019 and March 2021.
RESULTS: The study included 35 patients, 19 with RCA and 16 with HA. The patient’s Pediatric Risk of Mortality III score was similar in both groups (p=0,76); also, SOFA scores were not similar [(HA: 6,43 ± 5,24, RCA: 10,21 ± 3,96, p=0,024)]. 100 hemofilter were used in all therapies (Total CRRT times 4115,50 h), 43 in HA and 57 in the RCA group. Median circuit life and total CRRT duration were longer for RCA [(33.0; 3.0-168.0) (30.5; 9.0-520.0) (14.0; 0.75-285.0) (94.0; 11.0-394.0) (p=0.043\0.021)] than for HA. Hypocalcemia was detected 9/19 in the RCA and 4/16 in the HA (p=0,021). HA was preferred in 3 patients and RCA in 4 patients who needed ECMO simultaneously with CRRT. The most common reason for circuit change in RCA groups is patient-related and clotting in the heparin group. Mortality rates were not the same in both groups (p=0,012).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Citrate 18/0 has better safety and efficacy with long filter life and easily manageable systemic complications. In addition, anticoagulation with RCA may be preferred in patients monitored with ECMO and in need of CRRT

GİRİŞ ve AMAÇ: Ev içinde ilaç dışı ajanlara maruziyet, Çocuk Acil Polikliniklerinde sık gördüğümüz kaza biçimlerinden biridir. Bu çalışmada bizim amacımız bu tip zehirlenmelerin klinik özelliklerini ve sonuçlarını incelemek ve ilaçla zehirlenmelerle karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma retrospektif kohort bir çalışma olarak planlanmıştır. 3. basamak bir eğitim araştırma hastanesine 1 Mayıs 2016 ve 30 Nisan 2017 arasında akut zehirlenme ile başvuran 0 ile 18 yaş arası tüm hastalar çalışmaya dahil edilmiştir.
BULGULAR: Bir yıllık çalışma sürecinde başvuran tüm hastaların,%0,52'si zehirlenme nedeni ile başvurmuştur, bunların %44'si ilaç dışı ajanlarla zehirlenmedir, ilaç dışı ajanlar içerisinde en sık karşılaşılan ajan temizlik ürünleridir (%49,5), bunu karbon monoksit (%19,2) ve hidrokarbonlar (%5,5) takip etmektedir. En sık oral yol ile zehirlenme gerçekleşmiştir (%73,2) ve maruziyetlerin çoğu kaza sonucu olmuştur (%97,9). En sık solunum yolu bulguları ile karşılaşılmıştır (%4,8), ikinci sırada kardiyolojik ve nörolojik bulgular görülmüştür (%2,4). Hastaların %57'si yatırılarak izlenmiş, bir hasta çocuk yoğun bakım ünitesine yatırılmıştır. Hastalarda mortalite görülmemiştir.
İlaçla zehirlenmelerle karşılaştırıldığında ilaç dışı ajanlara maruziyetlerde çocuklar daha küçük yaştadır, kaza ile zehirlenme ve ağızdan alım harici yollarla zehirlenme daha sıktır. İlaç dışı zehirlenmelerde çocuk yoğun bakım ünitesine yatma sıklığı daha azdır. Ancak kardiyolojik bulgular ilaç dışı maruziyetlerde daha sık izlenmiştir.

TARTIŞMA ve SONUÇ: İlaç dışı ajanlara maruziyet evlerde en sık görülen kaza biçimlerinde birisidir. Her ne kadar ilaçla zehirlenmelerde mortalite riski daha yüksek olsa da ilaç dışı ajanlara maruziyetler de morbidite ile sonuçlanabilmektedir, bu nedenle bu maruziyetlere engel olmak için her türlü tedbir alınmalıdır.

INTRODUCTION: Intoxication with non pharmaceutical substances within household environment is an important group of pediatric injuries seen in Pediatric Emergency Departments.
Our objective was to study clinical characteristics and outcomes of these exposures and compare them with pharmaceutical intoxications.

METHODS: The study was designed as a retrospective cohort study. All patients between 0 and 18 years old presented to 3rd Level Teaching Hospital Pediatric Emergency Unit between May 1st 2016 and April 30th 2017 with a complaint of acute toxic exposure were included.
RESULTS: Over one year period, 0.52% of all patients presented to PEM were toxic exposures. 44% of them were non pharmaceutical exposures, most commonly cleaning products (49.5%), followed by carbon monoxide (19.2%) and hydrocarbon products (5.5%). Most common route of exposure was oral route (73.2%) and most of exposures were unintentional (97.9%). Respiratory symptoms were the most common manifestation (4.8%), followed by neurologic and cardiac manifestations (2.4%). 57% of patients were hospitalized, one patient admitted to Pediatric Intensive Care Unit (PICU). None of the patients died.
When compared with pharmaceutical exposures, patients in non pharmaceutical group were younger, accidental exposures and non oral routes of exposure were more in this group. Less patients in household group were admitted to PICU. Cardiac manifestations were seen more in household group.

DISCUSSION AND CONCLUSION: Household toxic exposures to non pharmaceutical substances are common in childhood. Although mortality risk of pharmaceutical exposures is higher, household non pharmaceutical exposures can also result in significant clinical manifestations therefore every effort should be taken to prevent accidental toxic exposures within household environment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ülkemizde çocuklara nazar boncuğu takma geleneği nedeniyle çengelli iğne yutma olgularına sık rastlanmaktadır. Bu çalışmada hastanemize çengelli iğne yutma şikâyetiyle başvuran çocukların tanı, endoskopik yöntemle tedavisi ve uzun dönem izlemlerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bir üçüncü basamak sağlık merkezinde 2010-2022 yılları arasında çengelli iğne yutma nedeni ile değerlendirilmiş olan 47 çocuk olgunun klinik özellikleri geriye dönük olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Olguların 24’ü (%51.1) kız ve ortanca yaşları 10 ay (5 ay-15 yıl) idi. Kız çocukların ortanca yaşının erkek çocuklardan yaklaşık 5 ay daha büyük olduğu gözlendi (p < 0.003). Bu çocuklardan 40’ı (%85) süt çocuğu idi. Olguların tümü yabancı cismi kazayla yutmuştu. Olguların çoğunluğu (n = 25, %53,2) hastanemizin bulunduğu ilden, diğerleri ise çevre illerden başvurmuştu. Çengelli iğnelerin gastrointestinal sistemde bulundukları yerlerin sırası ile mide (n = 26, %65.3), özofagus 1. darlık (n = 10, %21.3), özofagus 2. darlık (n = 6, %12.8), özofagus 3. darlık (n = 2, %4.2), duodenum (n = 3, %6.4) ve çekum (n = 3, %6.4) olduğu görüldü. Çengelli iğne endoskopik olarak olguların 31’inde (%66) çıkarılabildi. Bu olgulardan 2’sinde çengelli iğnenin duodenuma saplanmış olduğu gözlendi. Çıkarılan çengelli iğnelerin 25’inin ucu açık idi. Olguların 15’inde ucu kapalı çengelli iğnenin izlem sonucunda kendiliğinden çıktığı gözlendi. Bir olguda çengelli iğne çekuma gömüldüğü için cerrahi yolla çıkarıldı. İşlemler sırasında ve sonrasında hiçbir olguda herhangi bir komplikasyon gözlenmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çengelli iğne yutma özellikle süt çocukluğu döneminde sık görülmektedir. Olguların çoğunda çengelli iğneler endoskopik yöntemle güvenli ve komplikasyonsuz bir şekilde çıkarılabilmektedir.

INTRODUCTION: Cases of swallowed safety pins are often seen in Turkey because of the tradition of pinning a blue eye bead on children to ward against evil. This study aimed to evaluate the diagnosis, endoscopic management and long-term follow-up of children who admitted to our hospital with the complaint of swallowing safety pins.
METHODS: A retrospective evaluation was made of the clinical characteristics of 47 pediatric cases who were treated because of a swallowed safety pin between 2010 and 2022 in a tertiary level healthcare center.
RESULTS: The cases comprised 24 (51.1%) females and 23 (48.9%) males with a median age of 10 months (range, 5 months – 15 years). The median age of the females was observed to be approximately 5 months older than that of males (p<0.003). Of the total sample, 40 (85%) infants were being breastfed. In all the cases, the foreign body had been swallowed by accident. The majority of the cases (n: 25, 53.2%) were resident in the province where the hospital is located and the other cases presented from surrounding provinces. The localization of the swallowed safety pin in the gastrointestinal system was seen to be the stomach (n: 26, 65.3%), first esophageal stricture (n.10, 21.3%), second esophageal stricture (n: 6, 12.8%), third esophageal stricture (n: 2, 4.2%), duodenum (n: 3, 6.4%), and cecum (n: 3, 6.4%). The safety pin was able to be removed endoscopically in 31 (66%) cases. In 2 cases, the safety pin was observed to be lodged in the duodenum. Of the pins removed, the end was open in 25. In 15 cases, as the safety pin was seen to be closed, it was left for spontaneous elimination. Surgery was required in 1 case as the safety pin was embedded in the cecum. No complications were observed in any patient during or after the procedures.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The swallowing of safety pins is frequently seen especially in the breastfeeding period of infants. In the majority of cases, safety pins can be safely removed with an endoscopic method without complications.

GİRİŞ ve AMAÇ: Üst gastrointestinal kanama, çocukluk çağında her yaşta ortaya çıkabilen ve altta yatan nedene yönelik acil tedavi gerektiren önemli bir acil sorundur. Gastrointestinal kanamanın etiyolojik nedenleri yaşa ve coğrafi bölgeye göre değişir. Bu çalışmada; çocuk acil servisine üst gastrointestinal kanama ile başvuran hastaların demografik özellikleri, etiyolojik nedenleri, endoskopik girişim sonuçları ve analjezik/antipiretik ilaç kullanımı ile kanama arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2017-2019 tarihleri ​​arasında çocuk acil servisimize üst gastrointestinal kanama ile başvuran 1 ay-18 yaş arası hastaların kayıtları geriye dönük olarak incelendi. Demografik özellikler, başvuru şikayetleri, etiyolojik nedenler, endoskopi bulguları, tanıları, antipiretik/analjezik ilaç kullanımı kaydedildi.

BULGULAR: Üst gastrointestinal kanama ile başvuran 108 hastanın %53.7'si erkekti. Ortalama yaş 76.7 ± 58.3 aydı. 100 hasta hematemez şikayeti ile başvurdu. Hastaların %82.4'ünde kusma, %36.1'inde üst solunum yolu enfeksiyonu bulguları, %29.6'sında ateş ve %25.9'unda karın ağrısı şikayeti vardı. Hastaların 52'sinde antipiretik ve/veya analjezik ilaç kullanım öyküsü mevcuttu. 74 hastaya endoskopik inceleme yapıldı. Endoskopik inceleme yapılan hastalarda; ilaç kullanan 32 hastanın 26'sında ve kullanmayan 42 hastanın 30'unda patolojik değişiklik saptandı.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocuk acil servisine üst gastrointestinal kanama ile başvuran hastalarda kanama genellikle akut başlangıçlıdır ve kendi kendini sınırlar ancak acil tanı ve tedavi gerektirir. Çalışmamızdaki hastaların yaklaşık yarısının etiyolojide antipiretik/analjezik ilaç kullanım öyküsü mevcuttu.Bu ilaçları kullanan grup ile ilaç kullanmayan grup karşılaştırıldığında patolojik endoskopik bulgularda istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmedi.

INTRODUCTION: Upper gastrointestinal bleeding is an important emergency problem that can occur at any age in childhood and requires urgent treatment for the underlying cause. Etiological causes of gastrointestinal bleeding vary according to age and geographic region. In this study; We aimed to investigate the demographic characteristics, etiological causes, endoscopic intervention results, and the relationship between analgesic/antipyretic drug use and bleeding in patients admitted to the pediatric emergency department with upper gastrointestinal bleeding.
METHODS: The records of patients aged 1 month to 18 years who presented to our pediatric emergency department with upper gastrointestinal bleeding between January 2017 and 2019 were retrospectively reviewed. Demographic features, complaints at admission, etiological reasons, endoscopy findings, diagnoses, and antipyretic/analgesic drug use were recorded.
RESULTS: There were 108 patients presenting with upper gastrointestinal bleeding, and 53.7% of the patients were male. The mean age was 76.7 ± 58.3 months. Hematemesis was present in 100 patients. Symptoms of the patients; Vomiting was present in 82.4%, upper respiratory tract infection in 36.1%, fever in 29.6%, and abdominal pain in 25.9%. There were 52 patients with a history of antipyretic and/or analgesic drug use. Endoscopic examination was performed in 74 patients. In patients who underwent endoscopic examination; pathological changes were detected in 26 of 32 patients who used drugs and 30 of 42 patients who did not use drugs.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In patients presenting to the pediatric emergency department with upper gastrointestinal bleeding, the bleeding is usually acute and self-limited, but requires urgent diagnosis and treatment. Although nearly half of the patients in our study had a history of antipyretic/analgesic drug use in etiology, no statistically significant difference was observed in pathological endoscopic findings when compared with those who did not use drugs.

Kısa etkili β2 sempatomimetik amin salbutamol, astım ve bronşiyolitli hastalarda bronkospazm tedavisinde sık kullanılmaktadır. Yüksek doz salbutamol kullanımında tremor, hiperaktivite, taşikardi, konvülziyon, hipomagnezemi, laktik asidoz, hiperglisemi, hipokalemi, hipotansiyon, konjestif kalp yetersizliği, aritmi ve ani kardiyak arrest görülebilir. Salbutamolün özkıyım amaçlı kullanımı çok nadirdir. Bu yazıda özkıyım amaçlı 300 mg salbutamol kullanan bir çocukta salbutamol zehirlenmesine genel bir bakış ve salbutamol zehirlenmesine yaklaşım literatür bilgileri eşliğinde tartışıldı.

The short-acting β2 sympathomimetic amine salbutamol is very frequently used in the treatment of bronchospasm in patients with asthma and bronchiolitis. Tremor, hyperactivity, tachycardia, convulsion, hypomagnesemia, lactic acidosis, hyperglycemia, hypokalemia, hypotension, congestive heart failure, arrhythmia, and sudden cardiac arrest may occur in high-dose salbutamol use. Salbutamol use for suicidal purposes is very rare. In this article, an overview of salbutamol intoxication from a child who used 300 mg of salbutamol for suicide purposes and the approach to salbutamol poisoning in the accompanied by literature information were discussed.

Abstract | Full Text PDF

Fenobarbital ilişkili zehirlenmeler, ilaçların kazara veya istemli yüksek doz alınması yanı sıra, ilaçların veya ilaç dozlarının aileler tarafından yanlış verilmesi, hatalı reçete yazımı ile de gelişebilir. Ateş, hırıltılı solunum, emmede azalma nedeniyle hastaneye başvuran yedi aylık erkek olgu, pnömoni ön tanısı ile hastaneye yatırıldı. Nöbetleri nedeniyle iki aydır levetirasetam kullanan hasta nöbetlerin artması nedeniyle iki gündür fenobarbital tedavisi almaktaydı. Hastane izleminin 15. saatinde solunum sıkıntısında artış ve uykuya meyili olan hastanın yeni alınan öyküsünde fenobarbital tedavisini yanlış dozda aldığı öğrenildi. Fenobarbital zehirlenmesi ve solunum yetmezliğine yönelik tedavisi planlandı ve tedvisinin 50.saatinde sekelsiz taburcu edildi. Bu yazıda, ilaç dozları konusunda ailelerin çok iyi bilgilendirilmesi gerektiği ve kronik hastalığına bağlı ilaç kullanan olguların hastanede yatışı sırasında kullandıkları ilaçların dozlarının sorulmasının, bu ilaçların tedavi listesine alınmasının ve doktor kontrolünde devamının önemi vurgulanmak istenmiştir.

Phenobarbital-related poisoning may also occur with accidental or voluntary high doses of medications, as well as mispresentation of medications or drug doses by families, incorrect prescribing. A seven-month-old male patient who was admitted to the hospital due to fever, wheezing, and decreased suction was hospitalized with a preliminary diagnosis of pneumonia. The patient who had been using levetiracetam for two months due to his seizures had been taking phenobarbital treatment for two days due to the increased seizures. It was learned that the patient who had an increase in respiratory distress and sleep at the 15th hour of hospital follow-up received the phenobarbital treatment in the wrong dose in his new history. His treatment for phenobarbital poisoning and respiratory failure was planned and he was discharged without sequelae at the 50th hour of his treatment. In this article, it is aimed to emphasize the importance of families to be well informed about drug doses and to ask about the doses of medications used during hospitalization of patients who use medication due to chronic disease, to put these medications on the treatment list and to continue under doctor control.

Hayatı tehdit eden sonuçlara yol açabilen trakeal yaralanmalar çocuklarda son derece nadir gözlenir. Çoğunlukla invaziv işlemler ve travma sonrası görülmekle birlikte literatürde çocuklarda çok az sayıda vakada spontan trakeal rüptür bildirilmiştir. Çocuk acil servise ani gelişen solunum güçlüğü ve göğüs ağrısı şikayeti ile başvuran 15 yaşında kız hasta cilt altı amfizemi ve pnömomediastinum tespit edildi. Çekilen toraks BT de posterior sağ lateral kesiminde 8 mm boyutunda trakeal rüptür görüldü. Hasta konservatif yaklaşımla komplikasyonsuz iyileşti. Şiddetli öksürük sonrası ani gelişen solunum sıkıntısı, göğüs ağrısı varlığında cilt altı amfizem bulguları da eşlik ediyorsa trakeal rüptür mutlaka akla gelmelidir. Çocukluk çağında son derece nadir olması ve konservatif yaklaşımla sorunsuz iyileşmesi nedeniyle bu vakayı sunduk.

Tracheal injuries that can lead to life-threatening results are extremely uncommon in children. Although the majority are seen following trauma or invasive procedures, there are a few paediatric cases in literature of spontaneous tracheal rupture. In the case reported here, a 15-year old female presented at the Emergency Department with the complaints of the sudden onset of chest pain and respiratory difficulty, and was determined with subcutaneous emphysema and pneumomediastinum. On the computed tomography (CT) image, there was seen to be a tracheal rupture 8mm in size in the posterior right lateral section. With a conservative approach, the patient recovered without any complications. When a patient presents with sudden onset repiratory difficulty following a severe cough, and there are findings of subcutaneous emphysema in the presence of chest pain, tracheal rupture should be considered. The case is here presented as tracheal rupture is extremely rare in childhood and this patient completely recovered without complications with a concservative approach.

GİRİŞ ve AMAÇ: Coronavirus Hastalığı 2019(COVID-19) pandemisinde acil servisler limitsiz,7 gün/24 saat düzenli sağlık hizmeti verirken,artan iş yükü ile ön saflarda mücadele eden sağlık çalışanları üzerinde tükenmişlik riski giderek artmaktadır. Acil servislerde çalışan doktor, hemşire ve yardımcı sağlık personelinin ruhsal sağlığını gözlemleyerek ve ön saflardaki sağlık çalışanlarını desteklemek için yapılan çok az çalışma vardır ve daha fazla veri ihtiyacı vardır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk acil servisi ve erişkin acil servisinde çalışan doktor, hemşire ve yardımcı sağlık personeline Mayıs 2020 ve Aralık 2020 tarihinde gönüllülük esasına dayalı bir şekilde Maslach tükenmişlik ölçeği(MTÖ) uygulandı. Kurum, meslek ve çalışma koşulları ile ilgili soruları içeren sosyodemografik bilgiler formu ile dağıtıldı. Her iki tarihte aynı katılımcıların sosyodemografik verileri ile,pandeminin günlük yaşamları, çalışma koşulları ve MTÖ’nün alt ölçekleri üzerindeki (duygusal tükenme, duyarsızlaşma ve kişisel başarı puanları) üzerindeki etkileri altı ay (Mayıs 2020-Aralık 2020) ara ile karşılaştırıldı.
BULGULAR: Mayıs 2020’de toplam 117,Aralık 2020’de 122 sağlık personeli çalışmamıza katıldı. Mayıs 2020’de katılımcıların %95,7’si(112/117); Aralık 2020’de ise %69,9'u (84/122) Maslach tükenmişlik ölçeğinin alt ölçeklerinden iki veya daha fazlasında (duygusal tükenme ve duyarsızlaşma puanlarının yüksek, kişisel başarı puanı düşük) kriterleri karşılamış ve tükenmiş olarak bulundu. 6 ay ara ile yapılan karşılaştırmada, doktorların, doktorlar içinde ise çocuk acil servisinde çalışan pediatri asistanlarının, 29 yaş ve altındaki sağlık çalışanlarının tükenme ile daha iyi başa çıkabildiği saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tükenmişliğin hasta bakımı ve sağlık çalışanlarının refahı üzerindeki bilinen zararlı etkileri düşünüldüğünde,acil servislerde ön saflarda çalışan personelin COVID-19 pandemi döneminde ve sonrasında daha fazla ruhsal desteğe ihtiyacı olabileceğini düşünmekteyiz. Ön saflarda görev alan sağlık çalışanlarının hem fiziksel hem de ruhsal sağlığı konusunda daha fazla önleyici,tanımlayıcı,koruyucu ve iyileştirici çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Physicians and other health care workers who especially work in the emergency departments (ED) at the front line are the greatest risk of burnout since the beginning of COVID-19 pandemic.COVID-19 is continuing to have critical effects on wellness and burnout for ED physicians all over the world. More data are essential to observe the health of ED staff,and assess any interventions designed to support COVID-19 pandemic.
METHODS: Participants completed the Maslach Burnout Inventory–Health Services Tool in May 2020 and December 2020 at the same population both periods.The effects of the pandemic on the lives, emotional exhaustion,depersonalization,and personal accomplishment scores of the volunteers were compared in May (earlier period of pandemic) and December(six months later as a second period).
RESULTS: A total of 117 in earlier period of pandemic and 122 in six months later as a second period respondent surveys were included in the final analysis: 95.7%(112/117) met at least two of the criteria for burnout in first period pandemic, 69.9%(84/122) met at least two of the criteria for burnout in second period pandemic.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Considering the known harmful effects of burnout on patient care and the well-being of healthcare workers, we think that the well-being of the staff working in the emergency departments and frontlines during the Covid-19 pandemic period and later may be adversely affected by the epidemic and deserve further research.There is a need for more preventive,descriptive,protective,and curative studies on both physical and mental health of everyone working in the front lines.

Akut karın şikayeti ile çocuk acil polikliniğine başvuran ve karın ultrasonografisinde invajinasyon şüphesi olan bir kız ergenin medikal öyküsü derinleştirildiğinde, yakın zamanda bir yeme atağının ardından çoklu kusma ve ciddi kabızlığa neden olan şiddetli besin kısıtlaması ile kilo verdiği öğrenildi. Özetle; sekonder hipokalemi, hipomotilite ve kabızlık sonucu klinik olarak akut batını taklit eden bir adolesan yeme bozukluğu olgusu sunuldu.

An adolescent girl applied to the pediatric emergency outpatient clinic with a complaint of acute abdomen. On abdominal ultrasonography, it was suspected of intussusception. However, when her medical history was expanded, it was discovered that she had a recent eating episode followed by multiple vomiting and had lost weight because of an intense food restriction causing severe constipation. Briefly, we presented an adolescent eating disorder patient who clinically mimics acute abdomen due to secondary hypokalemia, hypomotility, and constipation.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisinde maske, okulların kapanması, sokağa çıkma kısıtlamaları nedeniyle hastaneye başvuru oranlarında değişiklik gözlenmiştir. Çalışmamızda; pandemi döneminde çocuk sağlığı ve hastalıkları bölüm başvurularının, triyaj, tanı dağılımları ve yatış oranlarının pandemi öncesi ile karşılaştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 11.03.2019- 11.03.2021 tarihleri arasında, Kütahya Sağlık Bilimleri Üniversite Hastanesi, Çocuk Sağlığı bölümüne başvuran 240,440 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar COVID-19 pandemi öncesi ve pandemi dönemi olmak üzere iki grupta incelendi. Tanı dağılımı Ekim-Kasım-Aralık ayları değerlendirildi. Kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında Ki-kare testi, ikili karşılaştırmalar Bonferroni düzeltmeli Z testi ile analiz edildi. Önem düzeyi p<0,05 olarak alındı. Çalışma için etik kurul onayı alındı.
BULGULAR: Pandemi döneminde çocuk hastalıkları bölümüne yıllık başvuru %68,5 azaldığı saptandı (p<0,05). Pandemi döneminde çocuk sağlığı ve hastalıkları, endokrinoloji ve yenidoğan yoğun bakıma başvuru oranında artarken çocuk acil, alerji, kardiyoloji bölümlerine başvuru oranının azaldığı saptandı (p<0,05). Pandemi öncesi solunum yolu enfeksiyonları, bulantı-kusma, öksürük, ateş tanıları yüksek iken pandemi döneminde gastroenterit, üriner sistem enfeksiyonu, baş ağrısı, kabızlık, ürtiker, yenidoğan sarılığı yüksek sıklıkta olduğu görüldü (p<0,05). Pandemi döneminde yatış oranları; çocuk hastalıkları, alerji ve kardiyoloji yatış oranlarının azalırken acil servisten verilen ve yenidoğan yoğunbakım yatış oranının arttığı saptandı (p<0,05). Çocuk ve yenidoğan yoğunbakım yıllık mortalite oranları arasında istatiksel olarak fark saptanmadı (p=1,00). Pandemi öncesi yeşil alan başvuru oranı daha yüksek iken pandemi döneminde sarı ve kırmızı alan başvuru oranının daha yüksek olduğu analiz edildi (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pandemi döneminde hastane başvuru oranları önemli ölçüde düşerken, maske ve okulların kapanması nedeniyle diğer solunum yolu enfeksiyonlarının azaldığı düşünüldü. Ayrıca acil servis yeşil alan başvurularının azaltılması için önlemler ve mevsimsel düzenlemelerin yapılması gerektiği düşünülmektedir.

INTRODUCTION: In the COVID-19 pandemic, hospital admission rates was observed same difference in due to masks, closure of schools and curfews. In our study; we aimed to compare pediatric department applications, triage, diagnosis distribution and hospitalization rates during the pandemic period with before the pandemic.
METHODS: İn this study, 240.440 patients who applied to Kütahya Health Sciences University Hospital pediatrics department between 11.03.2019 and 11.03.2021 were evaluated retrospectively. Patients were analyzed in two groups as pre-pandemic and pandemic period. Diagnosis distribution was evaluated in October-November-December. Chi-square test was used to compare categorical variables,multiple comparisons were analyzed using Bonferroni-corrected Z test. Significance level was acceppted p<0.050. Ethics committee approval was obtained.
RESULTS: Pediatrics department visits decreased by 68.5% during the pandemic period (p<0.05). During the pandemic, while the rate of application to pediatric clinic, endocrinology and neonatal intensive care increased and pediatric emergency, allergy and cardiology departments was decreased (p<0.05). Diagnoses of respiratory tract infections, nausea-vomiting, cough, and fever were high before the pandemic. Gastroenteritis, urinary system infection, headache, constipation, urticaria and neonatal hyperbilirubinemia were high in the pandemic period (p<0.05). Hospitalization rates during the pandemic period; it was determined that while the rates of pediatrics, allergy and cardiology hospitalizations decreased, the rate of hospitalization in emergency and neonatal intensive care units increased (p<0.05). No difference was found between mortality rates in pediatric and neonatal intensive care units (p=1,0). It was analyzed that while the green area application rate was higher before the pandemic, the yellow and red area application rate was higher during the pandemic period (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: While the rates of admission decreased significantly during the pandemic period and other respiratory tract infections decreased due to the closure of masks and schools. In addition,seasonal arrangements should be made to reduce the applications for green area in the pediatric emergency services.

Kawasaki şok sendromu, agresif destekleyici ve immünomodülatör tedavi gerektiren kardiyovasküler kollaps ile karakterize nadir görülen bir hastalıktır. Bu raporun amacı, Kawasaki şok sendromu hastalarında tedavi stratejilerimizi vurgulamaktır. Kawasaki hastalığı tanısı ile yoğun bakımda izlenen ve Kawasaki şok sendromu kriterlerini karşılayan hastalar çalışmaya alındı. Veriler retrospektif olarak hastane kayıtlarından elde edildi. 2005-2020 yılları arasında Kawasaki hastalığı nedeniyle 5 hasta çocuk yoğun bakım ünitesinde izlendi. Ergen yaş grubundaki üç çocuğa Kawasaki şok sendromu tanısı konuldu. İki hastada ciddi koroner arter dilatasyonu vardı, bir hastada çoklu organ yetmezliği nedeniyle terapötik plazma değişimi gerekti. Kawasaki şok sendromu, Kawasaki Hastalığının ciddi, hayatı tehdit eden bir şeklidir ve şiddetli inflamasyonu ve belirgin kardiyak tutulumu olan çocuklarda şüphelenilmelidir. Steroid tedavisine ek olarak plazmaferez uygulaması şiddetli hastalığı kontrol etmede etkili görünmektedir ve geciktirilmemelidir.

Kawasaki disease shock syndrome (KDSS) is a rare disease characterized by cardiovascular collapse that requires aggressive supportive and immunomodulatory therapy. The purpose of this report is to highlight our management strategies in KSSS patients. Patients who were followed up with a diagnosis of Kawasaki disease in intensive care unit and those who met the criteria for KDSS were included in the study. Data were obtained retrospectively from hospital records. Between 2005 and 2020, 5 patients with Kawasaki disease were followed up in the pediatric intensive care unit. Three children in the adolescent age group were diagnosed with KDSS. Two patients had severe coronary artery dilatation, one patient required therapeutic plasma exchange due to multiple organ failure. KDSS is a serious, life-threatening form of Kawasaki Disease and should be suspected in children with severe inflammation and significant cardiac involvement. Administration of plasmapheresis in addition to steroid therapy appears to be effective in controlling severe disease and should not be delayed.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuk yoğun bakım ünitesinde beklenen mortalitenin değerlendirilmesinde en yaygın kullanılan skorlama sistemleri ‘Pediatric Risk of Mortality’ (PRISM) ve ‘Pediatric Index of Mortality’ (PIM) skorlarıdır. Bu çalışmanın amacı, PRISM III ve PIM II skorlarının Türkiye’de üçüncü basamak bir üniversite hastanesi çocuk yoğun bakım ünitesinde mortaliteyi öngörmede kalibrasyonunun ve diskriminasyonunun değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk Yoğun Bakım Ünitesine 1 Ocak 2015 – 31 Aralık 2018 tarihleri arasında yatan hastaların demografik verileri elektronik kayıtlardan tarandı. PRISM III ve PIM II skoru, Tahmini Ölüm Oranı (PDR), Standardize Mortalite Oranı (SMR) hesaplandı. Skorların diskriminasyonlarını gösterebilmek için ROC eğrisi altında kalan alan (EAA) hesaplandı ve anlamlılık sınırı 0.80 kabul edildi. Kalibrasyonlarını değerlendirmek üzere Hosmer-Lemeshow Goodness-of-fit testi kullanıldı ve p > 0.05 anlamlı kabul edildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 825 hastanın PRISM III skoru ortalama değeri 9.5±6.8, PIM II skoru ortalama değeri 1.9±8.2, PRISM III skoruna göre SMR 1.03, PIM II skoruna göre hesaplanan SMR 0.76 olarak saptandı. Diskriminasyonu değerlendirmek amacıyla yapılan ROC analizinde PRISM III ve PIM II için sırası ile 0.908±0.017 (p<0.001), 0.855±0.024 (p<0.001) bulundu. PRISM III ve PIM II PDR değerleri gruplar halinde incelendiğinde öngörülen ve gerçekleşen mortalite arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (sırası ile p= 0.753, p=0.251).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada, ülkemizde medikal ve cerrahi hastaların kabul edildiği üçüncü basamak bir çocuk yoğun bakım ünitesinde PRISM III ve PIM II skorunun diskriminasyon ve kalibrasyonunun iyi olduğu gösterilmiştir.

INTRODUCTION: The most commonly used scoring systems for the assessment of predicted mortality in the pediatric intensive care unit are the 'Pediatric Risk of Mortality' (PRISM) and the 'Pediatric Index of Mortality' (PIM) scores. The aim of this study is to evaluate the calibration and discrimination of PRISM III and PIM II scores in predicting mortality in a tertiary university hospital pediatric intensive care unit in Turkey.
METHODS: Demographic data of patients hospitalized in the Pediatric Intensive Care Unit between January 1, 2015 and December 31, 2018 were scanned form the electronic records. PRISM III and PIM II score, Predicted Mortality Rate (PDR), and Standardized Mortality Rate (SMR) were calculated. In order to show the discrimination of the scores, the area under the ROC curve (AUC) was calculated and the significance limit was accepted as 0.80. Hosmer-Lemeshow Goodness-of-fit test was used to evaluate the calibrations and p > 0.05 was considered significant.
RESULTS: After exclusions 825 patients included in the study. The mean value of the PRISM III was 9.5±6.8 and the mean value of the PIM II score was 1.9±8.2. The calculated SMR was 1.03 according to the PRISM III score and 0.76 according to the PIM II score. In the ROC analysis performed to evaluate the discrimination, the AUC values for PRISM III PDR and PIM II PDR were; 0.908±0.017 (p<0.001), 0.855±0.024 (p<0.001), respectively. When PRISM III and PIM II PDR values were analyzed in groups, the difference between predicted and observed mortality was not statistically significant (p= 0>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, it has been shown that the discrimination and calibration of the PRISM III and PIM II score is good in predicting mortality in a tertiary pediatric intensive care unit where medical and surgical patients are accepted.

GİRİŞ ve AMAÇ: Status epileptikus, çocuk yoğun bakım yatışlarının önemli bir kısmını oluşturmaktadır. Bu çalışmada ünitemize konvulzif status epileptikus nedeniyle yatırılan olguların genel özelliklerinin incelenmesi ve klinik ve demografik özelliklerinin paylaşılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya 131 olgu dahil edildi. Olguların kimlik bilgileri, akut ve kronik hastalık varlığı, yoğun bakım ve hastane yatış gün sayıları, ilk nöbet şekli, nereden kabul edildiği, yoğun bakım takibi sırasında geçirilen nöbet sayısı, tedavide kullanılan antiepileptikler ve uygulanan diğer tedaviler ve taburculuk-mortalite durumları kaydedildi.
BULGULAR: Olguların %62.6’sı erkekti ve tüm olguların yaş ortalaması 53.69±47.14 ay’dı. En sık görülen kronik hastalık epilepsi, en sık görülen akut hastalık alt solunum yolu enfeksiyonu olarak bulundu. Olguların %34,4’ünün ilk başvuru şekli status epileptikus şeklinde olup, başka hastanelerden kabul edilen olgu oranı %60,3’dü. Yoğun bakım takibi sırasında olguların %77.1’inde konvülziyon görülmedi. İlk tedavide %77.1 oranında benzodiyazepin infüzyonu kullanıldı. Benzodiyazepin infüzyonu kullanılan grupta yoğun bakım yatış süresi medyan (IQR) 4 (3-8) gün, kullanılmayan grupta 3 (2-3) gün’dü. İkinci sırada tercih edilen antiepileptikler %62.6 oranında Levatirasetam ve %39.7 oranında Fenitoin oldu. Mortalite oranımız %2.3 olarak bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, beş yıllık süre zarfında çocuk yoğun bakım ünitemize konvulzif status epileptikus nedeniyle yatırılan olguların büyük çoğunluğunun erkek cinsiyet olduğu; kronik nörolojik hastalığı olan çocuklarda daha sık görüldüğü; benzodiyazepin infüzyonunun ilk tercih edilen tedavi şekli olduğu ve ikinci sırada en çok kullanılan antiepileptiğin Levatirasetam olduğu görülmüştür.

INTRODUCTION: Status epilepticus is an important part of pediatric intensive care hospitalizations. In this study, it was aimed to investigate the general characteristics and share the clinical and demographical features of patients who were hospitalized due to convulsive status epilepticus.
METHODS: 131 cases were included in this study. Identity information of patients, presence of acute and chronic diseases, duration of intensive care stay and hospitalization, first seizure type, where they were admitted, number of seizures during intensive care follow-up, antiepileptics used in treatment and other treatments and the status of discharge-mortality were recorded.
RESULTS: 62.6% of cases were male and the mean age of all cases was 53.69 ± 47.14 months. The most common chronic disease was epilepsy and the most common acute disease was lower respiratory tract infection. The first admission of 34.4% of the cases was due to status epilepticus, and the rate of cases accepted from other hospitals was 60.3%. During intensive care follow-up, no convulsions were observed in 77.1% of the cases. In the first treatment, benzodiazepine infusion was used in 77.1% of the cases. Median length of stay in intensive care unit was 4 days (min-max = 3-8 days) in the benzodiazepine infusion group, and 3 days (min-max = 2-3 days) in the group that was not given benzodiazepine. The other most preferred antiepileptics were Levetiracetam and Phenytoin in 62.6% and 39.7% of the cases, respectively. The mortality rate was found as 2.3%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study, it was observed that the majority of the patients who were hospitalized in our pediatric intensive care unit due to convulsive status epilepticus were male, convulsive status epilepticus was more common in children with chronic neurological disease, benzodiazepine infusion was the first choice of treatment and Levetiracetam was the second most commonly used antiepileptic.

Giriş:
Son yıllarda, albicans dışı Candida türlerinin neden olduğu kandidemi sıklığında belirgin bir artış bildirilmiştir. Candida utilis, gıda işleme endüstrisinde yaygın olarak kullanılan düşük virülanslı bir mantardır. Sadece birkaç çalışmada C. utilis'e bağlı invaziv enfeksiyon bildirilmiştir. Bu yazıda, C. utilis'in neden olduğu iki kandidemi/sepsis vakasını sunuyoruz.
Araç ve yöntemler:
Bu, Türkiye'de üçüncü basamak bir yoğun bakım merkezinde gerçekleştirilen retrospektif bir çalışmadır. 6 aylık bir süre boyunca kan kültüründen iki C. utilis izole edildi.
Sonuç:
C. utilis fungemisi esas olarak bağışıklığı baskılanmış hastalarda, yenidoğanlarda ve cerrahi müdahaleyi takiben rapor edilmiştir. Burada tartışılan iki vakada tanımlanmış bir immün yetmezlik yoktu. Her iki hastada da çocuk yoğun bakım ünitesinde uzun süre kalma ve santral venöz kateter varlığı gibi ortak risk faktörleri vardı.
Çözüm:
Bu olguları bildirmekteki amacımız hastanede yatan pediatrik hastalarda olası bir kandidemi nedeni olan ve ölümle sonuçlanabilen C. utilis'i vurgulamaktır.

Introduction:
In recent years, an evident rise in the frequency of candidaemia caused by non-albicans Candida species has been reported. Candida utilis is a low-virulence fungus that is commonly used in the food processing industry. Only a few studies have reported invasive infection due to C. utilis. In this paper, we present two cases of clinically manifested candidaemia and sepsis caused by C. utilis.
Material and Methods:
This was a retrospective study carried out at a tertiary intensive care center in Turkey. Two C. utilis were isolated from blood culture over a 6-month period.
Result:
C. utilis fungemia has mainly been reported in immunocompromised patients, neonates, and following surgical intervention. The two cases discussed here did not have a defined immunodeficiency. Both patients had common risk factors such as prolonged stay in the pediatric intensive care unit and the presence of a central venous catheter.
Conclusion:
Our aim in reporting these cases is to highlight C. utilis as a probable cause of candidemia in hospitalized pediatric patients and can be mortal.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kardiyopulmoner resüsitasyon uygulaması, kılavuzlarla tam olarak belirlenmiş dinamik ve ezber gerektiren bir süreçtir. Acil yaklaşım gerektiren bu işlemin akılda kalıcılığı ancak tekrarlayan eğitim ve uygulamalarla sağlanabilir. Bu eğitimlerin öncesi ve sonrası arasında bilgi farklılıkları olup olmadığı ya da eğitimin belli aralıklarla tekrarlanmasının eğitimli uygulayıcıların bilgi ve becerilerinde artış oluşturup oluşturmayacağının ortaya konulması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk sağlığı ve hastalıkları asistan hekimlerine 2018- 2019 eğitim yılları arasında,ileri kardiyak yaşam sertifikalı eğitici tarafından KPR (Kardiyopulmoner resüsitasyon) eğitimleri verilerek eğitim öncesi, eğitim sonrası ve eğitimden 6 ay sonra olmak üzere 2015 AHA (American Heart Association) kılavuzu esas alınarak hazırlanan yirmişer sorudan oluşan değerlendirme soruları uygulandı.
BULGULAR: En fazla doğru yanıt eğitimden hemen sonra yapılan değerlendirme sorularına (ortalama doğru yanıt sayısı 16,06 ± 2,50), en az doğru yanıt ise eğitimin öncesinde yapılan değerlendirme sorularına verilmiştir (ortalama doğru yanıt sayısı 8,41 ± 2,26). Eğitimden altı ay sonra ise katılımcıların doğru yanıt sayısının eğitim sonrası yapılan postteste göre anlamlı azalma olmasına rağmen; altıncı aydaki puanların eğitim öncesine göre yine de oldukça yüksek olduğu tespit edildi (ortalama doğru yanıt sayısı 12,76 ± 3,30). Acilde çalışma sürelerine göre eğitim öncesi değerlendirme sorularına verilen doğru yanıtlar arasında, henüz hiç çalışmamış hekimlerile 5 ay ve üzerinde acil serviste çalışma tecrübesi olan hekimler arasında anlamlı fark saptandı(p = 0.024). Birinci yıl asistanı ile üçüncü yıl asistanı arasında (p=0.024) ve birinci yıl asistanı ile dördüncü yıl asistanı arasında (p= 0.017) eğitim öncesi değerlendirme sorularına verilen doğru yanıt sayısı açısından anlamlı fark saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Küçük gruplar halinde teorik ve pratik eğitim KPR konusunda bilgi ve beceri düzeyini arttırır.

INTRODUCTION: Cardiopulmonary resuscitation is a dynamic and memorizing process that is fully defined by guidelines. This process requiring urgent approach can only be achieved through repetitive training and practice. It is aimed to determine whether there are differences of knowledge between these trainings before and after, or whether the repeated training periodically increases the knowledge and skills of trained practitioners.
METHODS: CPR (Cardiopulmonary Resuscitation) trainings were given to pediatric health and diseases assistant physicians by advanced cardiac life certified trainer. Pre-training, post-training and 6 months after the training, 20 questions were prepared based on the 2015 AHA (American Heart Association) guide assessment questions were applied.
RESULTS: The most correct answers were given to the evaluation questions made immediately after the training (avarage number of correct answers 16.06 ± 2,50) and the least correct answers were given to the evaluation questions made before training (avarage number of correct answers 8.41± 2,26). Six months after the training, although the number of correct answers of the participants decreased significantly after the post- training; it was found that the scores in the sixth month were still considerably higher than before the training (average number of correct answers 12.76 ± 3,30).There was a significant difference between the correct answers given to pre-training evaluation questions according to the duration of work in emergency, between physicians who have never worked yet and physicians with experience of working in the emergency department for 5 months and more (p = 0.024). A significant difference was found between the first year assistant and the third year assistant (p= 0.024) and between the first year assistant and the fourth year asistant (p= 0.017) in terms of the number of correct answers to the pre- training evaluations questions.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Theoretical and practical training in small groups increases the level of knowledge and skills about CPR.

Çocuk yoğun bakım ünitelerinde izlenen kritik hasta çocukların kısıtlı enerji depoları ve hızlı metabolizmaları yanı sıra kritik hastalığın yarattığı yoğun stres durumu beslenmenin önemini ortaya koymaktadır. Kritik hasta çocuklara yönelik yeterli ve dengeli nutrisyonel bakım hastalık sürecini olumlu yönde etkiler. Uygun beslenme desteğinin sağlanabilmesi için kritik hastanın beslenme durumunun değerlendirilmesinin ayrıntılı ve bütünlük içerisinde yapılması önemlidir. Sindirim sistemi işlev gören kritik hasta bir çocukta enteral yol parenteral beslenmeye tercih edilmelidir. Sindirim sisteminin tümüyle ya da yeterince kullanılmadığı durumlarda ise parenteral beslenmeye başvurulmalıdır.

The limited energy stores and fast metabolism of sick children in the intensive care unit, as well as the intense stress caused by the critical illness, reveal the importance of nutrition. Adequate and balanced nutritional care for critically ill children improves the clinical course and prognosis. In order to provide appropriate nutritional support, it is important to evaluate the nutritional status of the critical patient in detail and in integrity. In the critically ill child with a functioning gastrointestinal tract, the enteral route is preferable to parenteral nutrition. In cases where the digestive system is not used completely or adequately, parenteral nutrition should be applied.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Çocuk hastalarda yüksek akışlı nazal kanül oksijen (YANKO) tedavisinin başlama, izleme ve sonlandırma yöntemleri konusunda fikir birliği bulunmamaktadır. Bu çalışmada, Türkiye’deki çocuk acil ve çocuk yoğun bakım uzmanlarının YANKO uygulamaları araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Bu anket çalışmasına 22 şehirden toplam 85 çocuk acil ve çocuk yoğun bakım hekimi katıldı. Yirmi sorudan oluşan ankette, YANKO endikasyonları, komplikasyonları, tercih edilen ayarlar, takip ve ayırma yöntemleri araştırıldı.
BULGULAR: Bulgular: YANKO tedavisi başlamak için, katılımcıların %22,4’ü bir puanlama sistemi kullandığını bildirdi. Katılımcıların %57,6’sı %50’nin üzerinde ve %42,4’ü %50’nin altında bir FiO2 ile tedaviye başlamaktaydı. YANKO’yu sonlandırma kararı %31,7 oranında puanlama sistemine dayalıydı. Ankete katılanların %91,8’i YANKO tedavisini akışı azaltarak sonlandırırken %8,2’si doğrudan tedaviyi sonlandırmaktaydı. YANKO için en yaygın endikasyon hem çocuk acil hem de çocuk yoğun bakımda akut bronşiolitti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Çocuk acil ve çocuk yoğun bakım hekimlerinin büyük çoğunluğunun YANKO başlatma, izleme ve sonlandırma kararlarını hastanın muayene bulgularına göre verdiklerini ve herhangi bir skorlama sistemi veya protokolü kullanmadıkları belirlendi.

INTRODUCTION: Introduction: To date, no consensus has been reached on the start, monitoring and termination methods for high-flow nasal cannula oxygen (HFNC) treatment in children. Therefore the aim of this study was to evaluate the HFNC practices of pediatric emergency and pediatric intensive care specialists in Turkey.
METHODS: Methods: A total of 85 pediatric emergency and pediatric intensive care specialists from 22 cities participated in this questionnaire study. The questionnaire consisted of 20 items related to HFNC indications, complications, preferred settings, follow-up and weaning methods.
RESULTS: Results: To start HFNC, 22.4% of the respondents reported using a scoring system. It was reported with FiO2 >50% by 57.6% and <50% by 42.4% of the respondents. The decision to terminate HFNC was stated to be based on a scoring system by 31.7%. It was stated by 91.8% of respondents that HFNC treatment was terminated by reducing the flow, and 8.2% directly terminated the treatment. The most common indication for HFNC was acute bronchiolitis in both the emergency department and pediatric intensive care.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: It was determined that the majority of pediatric emergency and pediatric intensive care specialists based their decisions for starting, monitoring and terminating HFNC on the examination findings of the patient and did not use any scoring system or protocol.

Abstract | Full Text PDF

Süpüratif tiroiditler, nadir görülen ancak hayatı tehdit edebilen, tiroid bezinin sıklıkla bakteriyel nedenli enfeksiyonlarıdır. Piriform sinüs fistülü ya da tiroglossal kanal kisti gibi konjenital malformasyonlar olması halinde enfeksiyon sıklığında artış görülmektedir. Süpüratif tiroiditlerde apse formasyonu oluşabilir. Tekrarlayan tiroid apsesi varlığında da 4. brankiyal sinüs anomalisinin akla gelmesi gerekir. Bu yazıda boyun orta hattında gelişen şişlik nedeniyle hastaneye başvuran, 4. brankiyal ark kisti nedeniyle tekrarlayan tiroid apsesi gelişen, iki buçuk yaşında kız olgu, tekrarlayan boyun orta hat lezyonlarında konjenital anomalilerin akla gelmesi açısından klinisyenlerin dikkatine sunulmuştur.

Suppurative thyroiditis are rare, but life-threatening, often bacterial infections of the thyroid gland. In case of congenital malformations such as pyriform sinus fistula or thyroglossal duct cyst, an increase in the frequency of infection is observed. Abscess formation may occur in suppurative thyroiditis. In the presence of recurrent thyroid abscess, 4th branchial sinus anomaly should be considered. In this article, a two-and-a-half-year-old girl presented to the hospital due to swelling developed in the midline neck, developing recurrent thyroid abscess due to the 4th branchial arc cyst, is presented to the attention of clinicians.

GİRİŞ ve AMAÇ: Glasgow Koma Skalası (GCS) ve Kısaltılmış Yaralanma Skalası (AIS)' nın çoklu travması olan çocuklarda değerlendirilmesi ile beraber, Kranial bilgisayarlı tomografi (KBT) endikasyonun belirlenmesinde bu skorlama sistemlerinin kullanılabirliği araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışma, Şubat 2017-Haziran 2018 tarihleri arasında çocuk acil servise çoklu travma nedeni ile getirilen 120 çocuk hastanın verileri kullanılarak yapılmıştır. Bu kayıtların demografik, klinik ve radyolojik verileri incelendi. KBT'de çoklu travma ile uyumlu bulguların varlığı ile GCS, AIS arasındaki ilişki değerlendirildi.
BULGULAR: Çoklu travmalı çocukların BT’lerinde pozitif bulgusu olanların, pozitif bulgusu olmayanlara göre AIS (p<0,001) ve AIS squared (p<0,001) skorları anlamlı olarak daha yüksekti. Kullanılan GCS skorlamalarının, KBT’de pozitif bulgu bulunması ile önemli ölçüde ilişkili olduğu bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pediatrik çoklu travmalı hastalarda çekilen KBT’ deki travma kanıtı ile GCS ve AIS gibi travma skorlama sistemleri arasında ilişki olduğu gösterildi.

INTRODUCTION: To assess the association between cranial computed tomography (CCT) findings and Glasgow Coma Scale (GCS), and Abbreviated Injury Scale (AIS) and to investigate the efficacy of GCS for determination of the indication of CT in pediatric polytrauma patients.
METHODS: This retrospective study was performed using the data of patients who admitted to the emergency department between February 2017 and June 2018. The 120 pediatric patients due to polytrauma were reviewed for demographic, clinical and radiological information. The relationship between GCS, AIS, and the presence of findings consistent with polytrauma in CCT was evaluated.
RESULTS: Patients with positive findings on CT had significantly higher AIS (p<0.001) and AIS squared (p<0.001) compared to those of patients without positive CT findings for trauma. The GCS and AIS squared scores were found to be significantly associated with positive findings for trauma in CT scans.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Trauma score systems such as GCS and AIS were associated with the presence of trauma in CCT in pediatric patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Son yıllarda teknoloji alanındaki ilerlemeler ve tıp alanındaki gelişmeler çocuk hastaların mortalite oranlarını azaltmakla birlikte kronik hastalığı olan çocuk sayısının artmasına yol açmıştır. Bu çalışmada hastanemizden evde sağlık hizmeti almakta olan çocuk hastaların genel özelliklerini ve hastane yatışlarının değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma Dr Behçet Uz Çocuk Hastanesi’nde yapıldı. 2012-2018 yılları arasında Evde Sağlık Hizmetleri Birimine kaydı yapılan olgular retrospektif olarak değerlendirildi. Bu hastaların demografik özellikleri, hastalıkları, tıbbi cihaz ve teknolojik bağımlılıkları ve yatış bilgilerine hastane kayıt sisteminden ulaşıldı. Veriler SPSS programı üzerine kaydedilerek istatistiksel olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Evde Sağlık Hizmetleri Birimi’nde kaydı bulunan 124 hastanın yaş ortalaması 8,4 (0,6-17,8) yıl olup, %56,5’i erkek idi. Hastaların %71,8’i başta serebral palsi olmak üzere primer nörolojik bir hastalık tanısı almıştı. Hastaların %31,5’inde trakeostomi mevcut olup, %25’i mekanik ventilasyonla solunum desteği almakta idi. Hastaların %12,9’unda gastrostomi mevcuttu. Primer nörolojik hastalığı olanların poliklinik başvuruları, nörolojik hastalık dışındaki hasta grubuna göre anlamlı yüksek (p=0,04) bulunurken, hastaneye yatış oranları benzer (p>0,05) saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Evde sağlık hizmetleri biriminde izlenen hastalarda tıbbi cihaz ve teknoloji bağımlı çocuk hastalar dahil olmak üzere nörolojik hasta gurubu başı çekmektedir. Hem bu hastaların ihtiyacı olan tıbbi, psikolojik ve sosyal ihtiyaçların karşılanabilmesi, hem de yoğun bakım gibi özellikli birimlerin iş yükü ve doluluklarının azaltılması amacıyla uzmanlaşmış pediatrik palyatif bakım servislerinin açılması ve geliştirilmesi gerekmektedir.

INTRODUCTION: In recent years, advances in technology and advances in medicine have led to an increase in the number of children with chronic diseases, while reducing the mortality rates of pediatric patients. In this study, it was aimed to evaluate the general characteristics and hospitalizations of pediatric patients receiving health care at home from our hospital.
METHODS: The study was carried out at the Dr Behçet Uz Children's Hospital. The cases registered to the Home Health Services Unit between 2012-2018 were evaluated retrospectively. The demographic features, diseases, medical devices and technological addictions and hospitalization information of these patients were accessed from the hospital registration system. Data were recorded on SPSS program and evaluated statistically.
RESULTS: The average age of 124 patients enrolled in the Home Health Services Unit was 8,4 (0.6-17,8) years, and 56,5% were male. 71,8% of the patients were diagnosed with a primary neurological disease, especially cerebral palsy. Tracheostomy was present in 31,5% of the patients and 25% were receiving respiratory support by mechanical ventilation. Gastrotomy was present in 12,9% of the patients. While policlinic applications of those with primary neurological disease were significantly higher (p=0,04) compared to the patient group other than neurological disease, hospitalization rates were similar (p> 0,05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The neurological group of patients, including pediatric patients and medical devices, is leading the patients who are monitored in the home health care unit. Specialized pediatric palliative care services need to be opened and developed in order to meet the medical, psychological and social needs of these patients and to reduce the workload and occupancy of special units such as intensive care.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yeni koronavirüs (COVID-19) enfeksiyonu dünya çapında hem yetişkinleri hem de çocukları etkilemeye devam etmektedir. Bu çalışmada COVID-19'lu çocuk hastalarda yapılan yatak başı akciğer ultrasonografi sonuçlarınının değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya COVID-19 tanısı alan çocuk hastalar dahil edildi. Tüm akciğer alanları yatak başı ultrasonografi ile görüntülendi ve hastaların demografik, klinik ve laboratuvar verileri ve akciğer grafisi bulguları ile birlikte değerlendirildi.
BULGULAR: Yaş ortalaması 9,65±4,78 (en az 35 gün-en çok 17) yaş olan 54 kız ve 48 erkek olmak üzere 102 çocuk hasta değerlendirildi. Hastaların %36'sı asemptomatik, %46'sında solunum sistemi semptomları, ve %18'inde solunum sistemi dışında semptomlar vardı. Hastaların %36'sında akciğer grafisinde ve %57'sinde akciğer ultrasonografisinde patolojik bulgular saptandı. İki görüntüleme yöntemi arasındaki patolojik bulgular açısından fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0,001). Akciğer grafisi normal olarak değerlendirilen 65 hastanın 29'unda akciğer ultrasonografisinde patolojik bulgular gözlendi. Solunum semptomları olan hastalarda patolojik bulgular açısından duyarlılık oranı akciğer grafisi için %49 ve akciğer ultrasonografisi için ise %77 idi (p=0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Solunum semptomları olan COVID-19 hastalarında akciğer tutulumunu göstermede akciğer ultrasonografisinin duyarlılığının akciğer grafisine göre daha yüksek olduğunu belirledik. Akciğer ultrasonografisi, pediatrik hastalarda COVID-19'un akciğer tutulumunun değerlendirilmesinde faydalı olabilir ancak çocuklarda uygulanabilir olduğunu kanıtlamak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: The infection of new coronavirus disease 2019 (COVID-19) continues to affect both adults and children worldwide Although there are studies of adult patients with COVID-19 that defined ultrasound findings, there is limited data available on the diagnostic use of ultrasonography in children. This study aimed to evaluate the results of bedside lung ultrasonography (LUS) performed in pediatric patients with COVID-19.
METHODS: The study included pediatric patients who were diagnosed with COVID-19. All lung areas were visualized on LUS and evaluated together with demographic, clinical, and laboratory data, and chest X-ray (CXR) findings.
RESULTS: An evaluation was made of 102 pediatric patients, comprising 54 girls and 48 boys with a mean age of 9.65±4.78 (min 35 days-max 17) years. Forty-six percent of the patients had respiratory system symptoms, 36% were asymptomatic, and 18% had symptoms other than in the respiratory system. Pathologic findings were determined on CXR in 36% of patients, and on LUS in 57%. The difference in the detection rate of pathologic findings between LUS and CXR was statistically significant (p=0.001). Pathology was observed on LUS in 29 of 65 patients with normal CXR. The sensitivity rate for detecting pathology in patients with respiratory symptoms was 49% on CXR and 77% on LUS (p=0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: We determined that the sensitivity of LUS is higher than CXR in demonstrating lung involvement in patients with COVID-19 with respiratory symptoms. LUS may be helpful in the evaluation of pediatric patients with COVID-19 but more studies are needed to prove its feasibility in children.

Santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonları, santral venöz kateterlerin en yaygın ve önemli komplikasyonları arasındadır. Çocuklarda santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu gelişimi dünya çapında giderek daha fazla tanınan ciddi bir güvenlik sorunudur, bununla birlikte genellikle önlenebilirdir. Kılavuzlar, santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonlarını önlemek için santral kateter yerleştirme paketi uygulanmasını ve uygun kateter bakımını önermektedir. Santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonlarının önlenmesi ile ilgili son literatür, santral kateter yerleştirme ve bakım uygulamalarını iyileştirmeye yönelik bakım paketi yaklaşımının, santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu oranlarını azalttığını göstermektedir. Hemşireler, santral venöz kateterleri yönetmede doğrudan ve sürekli bir role sahiptir. Bu nedenle, santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonlarının önlenmesine katkıda bulunmak için eşsiz bir fırsata sahiptirler. Bununla birlikte, santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonlarının önlenmesi, hemşirelerin önemli bir sorumluluğudur. Hemşirenin kanıta dayalı öneriler hakkındaki bilgisi, kateter ilişkili enfeksiyonların önlenmesinde anahtar rol oynar. Bu derleme, kritik hastalığı olan çocuklarda santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonunun önlenmesine ilişkin son literatürü özetlemektedir.

Central line−associated bloodstream infections are the most common and significant complications of central venous catheters. The development of central line−associated bloodstream infection in children is increasingly recognized worldwide, although it is often preventable. Guidelines recommend the application of a central catheter insertion bundle and appropriate catheter care to prevent central line−associated bloodstream infections. Central catheter insertion and maintenance care bundles are consist of interventions that, when used together, are effective in preventing central line−associated bloodstream infections. Recent literature on central line−associated bloodstream infection prevention shows that using a care bundle approach to improve central catheter insertion and maintenance practices reduces the rates of central line−associated bloodstream infections. Nurses have a direct and permanent role in the handling of central venous catheters. Therefore, they have a unique opportunity to contribute to the prevention of central line−associated bloodstream infections. However, prevention of central line−associated bloodstream infections is an important responsibility for nurses. The nurse's knowledge of the evidence-based recommendations plays a key role in preventing catheter-related infections. This review summarizes recent literature regarding the prevention of central line−associated bloodstream infections in critically ill children.

Trisiklik antidepresan ilaçlar ile zehirlenmeler düşük dozlarda bile ciddi toksik bulgulara neden olurlar. Trisiklik antidepresanlar sık kullanılmalarına karşın, toksik doz alımlarda yapılacak tedavilerle ilgili yeterli randomize kontrollü çalışma mevcut değildir. Vakamızda acil servise status epileptikus klinik tablosunda başvuran ve yoğun bakım ünitesinde amitriptilin zehirlenmesi tanısı konularak standart tedavilere (lidokain, magnezyum sülfat, epinefrin, sodyum bikarbonat ve aktif kömür) yanıt vermemesi üzerine intravenöz lipid emülsiyonu ile tedavi edilen 23 aylık kız hasta sunulmuştur.

Intoxication with tricyclic antidepressant drugs causes serious toxic findings even at low doses. Despite common use of the antideprassant drugs there are no randomised controlled trials about treatments in tricyclic antidepressant drug intoxication. Here we report a 23 months old girl admitted to the emergency room with status epilepticus. We diagnosed that she had ingested toxic amount of amitriptillin. Since the patient’s clinical status detoriated despite conventional treatments ( lidocaine, epinephrine, norepinephrine, magnesium sulphate, sodium bicarbonate, activated charcoal), we administered intravenous lipid emulsion and treated the patient succesfully.

Metil alkol zehirlenmesinin yönetimi; destekleyici tedavi, metabolik asidozun düzeltilmesi, folinik asit ve metanolün formik aside metabolizmasını inhibe etmek için bir panzehir uygulaması ve metabolik anormallikleri düzeltmek ve metanol ve formik asidi eliminasyonunu artırmak için hemodiyalizi içerir. Bu çalışmada, çocuklarda nadiren görülen metil alkol içeren ispirto zehirlenmelerine dikkat çekilmesi amaçlanmıştır.

The management of methyl alcohol poisoning includes supportive treatment, the correction of metabolic acidosis, the administration of folinic acid and an antidote to inhibit the metabolism of methanol to formic acid, and hemodialysis to correct metabolic abnormalities and to enhance methanol and formic acid elimination. In this study, it was aimed to draw attention to the rare spirit poisoning with methyl alcohol in children.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk çağında meydana gelen adli olaylar tüm dünyada önlenebilir sağlık sorunlarının başında yer almaktadır. Yaşadığımız bölgedeki adli vakaların tespit edilmesi uygun olan önlemlerin alınması açısından önemlidir. Bu çalışmada amaç; çocuk acil kliniğine başvuran, majör travma dışı adli vaka olarak değerlendirilen hastaların demografik, epidemiyolojik özelliklerini retrospektif olarak inceleyerek hızlı ve doğru yaklaşımı hedeflemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kayseri Şehir Hastanesi Çocuk Acil Kliniğine Ocak 2019-Aralık 2019 tarihleri arasında başvuran 18 yaş altı, adli vaka olarak kabul edilen 1270 hastanın dosyası retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Çocuk acile gelen adli olguların %50,9’unun kız ve %49,1’nin erkek olduğu tespit edildi. Tüm olguların yaş ortalaması 7,45±6,15 yıl olarak bulundu. Adli olayların dağılımı incelendiğinde en fazla vakanın intoksikasyon olduğu görüldü. Bunu sırasıyla narkotik madde kullanımı, yabancı cisim aspirasyonu, psikiyatrik vakalar ve kardiyopulmoner arrest vakaları izlemekteydi. Bu olguların mevsimsel dağılımlarına bakıldığında en sık başvuru ilkbaharda, en az başvuru ise sonbaharda idi. Yaş dağılımına baktığımızda en fazla hasta başvurusu 11-18 yaş aralığında iken en az başvuru 6-10 yaş aralığında idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de intoksikasyon vakaları önlenebilir adli vakaların ve ölüm nedenlerinin başında gelmektedir. Bu tür olayların azalması için çocukların yaşadığı çevrelerde ve evde güvenlik için gerekli düzenlemeler yapılmalı, güvenliği sağlamak için gerektiğinde uygun güvenlik araçları kullanılmalıdır. Ayrıca eğitimciler ve sağlık profesyonelleri tarafından çocuklara ve ebeveynlere yaralanma korunma programları çerçevesinde düzenli eğitimler verilmelidir.

INTRODUCTION: Forensic cases occurring in childhood are among the most preventable health problems worldwide. It is important to identify forensic cases in the region we live in, in order to take appropriate prevention.The aim of this study was to evaluate the demographic and epidemiologic non-traumatic major forensic cases admitted to the pediatric emergency department retrospectively, to true and rapid management.
METHODS: Data of 1270 children under age 18 admitted to Kayseri City Hospital Pediatric Emergency Department from January 2019 to December 2019 were analyzed retrospectively.
RESULTS: Of the children who admitted to pediatric emergency department as a forensic cases %50,9 were girls and % 49,1 were boys. Their mean age was 7,45±6,15 years. The most common diagnoses were intoxications. This was followed by narcotic cases, foreign body aspiration cases, psychiatric cases, cardiopulmonary arrest cases and other cases. Admissions were made most frequently in the spring, at least in the autumn. Age distribution of these cases, it is seen that the highest rate is between 11-18 years old and the lowest rate is between 6-10 years old.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Accidents and intoxication cases are the leading causes of preventable death in our country and also all over the world. In order to reduce such incidents, necessary arrangements should be made for the safety of children and their homes, and appropriate safety tools should be used when necessary to ensure safety. Regular trainings should be provided to children and parents within the framework of injury prevention programs by educators and healthcare professionals.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kronik hastalığı ve engeli olan, yaşamak için tıbbi teknolojilerin desteğine (TD) ihtiyaç duyan çocukların evde yürütülen karmaşık hemşirelik bakımı, genellikle ebeveynlerin üzerinde olan bakım yüküne yol açmıştır.
Amaç; Bu çalışma, merkezimizde izlenen teknolojik desteğe bağımlı çocukların bakım verenlerinin bakım verme yüklerini ve yaşam kalitesi algılarını değerlendirmek amacıyla yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kronik hastalığı olan TD çocuklarına birincil bakım verenleri ile gerçekleştirilen ankete dayalı retrospektif, gözlemsel bir çalışma yürütüldü. Zarit Yük Ölçeği (ZBS) ve SF-36 Yaşam Kalitesi Ölçeği'nin (SF-36 QoL) Türkçe versiyonu kullanıldı. Mann Whitney U ve X2 testleri ile iki değişkenli ve çok değişkenli korelasyon testleri kullanıldı.
BULGULAR: Birincil bakım verenlerin çoğu, TD'li çocukların anneleri (%61) veya babalarıydı. Katılımcıların %62'si bu çocuklara 3 yıldan fazla süredir bakmaktaydı ve %75'i kurumsal evde bakım hizmetlerinden yararlanamamaktaydı. Bakıcıların yarısından fazlası geçimlerini sağlamak için yeterli gelire sahip olmadığını ve yaklaşık yarısı bakım vermek için kendi işini bırakmak zorunda kaldığını belirtti. Bakım verenlerin %74'ünün en az bir kronik hastalığı olduğu, %32'sinin tedavi altında psikolojik sorun yaşadığı görüldü. ZBS ile ölçülen toplam bakım yükü puan ortalaması 52,8±14,3 puan olup orta düzeyde yüke işaret etmektedir. ZBS için Cronbach alfa değeri 0,875 idi. Bakım verenlerin yükü, ZF1 ve ZF2 alt ölçek boyutları ile yüksek güçlü bir pozitif korelasyon gösteriyordu. ZF3 ve ZF4 alt ölçek boyutları ile orta düzeyde pozitif korelasyon gösteriyordu (p<0.05). Bakım verenlerin artan yaşı, kadın cinsiyetinde oluşu, düşük gelir düzeyi, kronik sağlık sorunlarının varlığı ZF1 alt boyutunda anlamlı fark yaratıyordu. Bakım verenlerin Yaşam Kalitesi puanları 8 alt kategoride de Türkiye ortalamasının altında bulundu (p<0,05). Ortalama bakım verme yükü arttıkça, 8 kategorinin tamamında bakım verenlerin yaşam kalitesi puanları azalıyordu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu yerel ve küçük ölçekli çalışma sonuçları, medikal ve kurumsal profesyoneller tarafından bu çocukların bakım verenlerinin tanımlanmasına ve desteklenmesine yönelik hedefli stratejiler geliştirilmesine ve aile düzenlerinin sürdürülmesine katkıda bulunabilir.

INTRODUCTION: Children with chronic diseases and disabilities those need support of medical technologies (TD) for living, have led to load of complex nursing care being carried out usually by parents at their home. Purpose; This study was carried out to evaluate the caregiving burden and perception of quality of life of the caregivers of technology dependent children followed in our center.

METHODS: A retrospective survey-based observational study carried out with primary caregivers of the TD children with chronic disease. Zarit Burden Scale (ZBS) and Turkish version of the SF-36 Quality of Life Scale (SF-36 QoL) were used.
RESULTS: Most of the primary caregivers were mothers (61%) or fathers of the TD children. 62% of the participants had been caring for these children for more than 3 years, and 75% of them cannot benefit from institutional home nursing services. More than half of caregivers reported not having enough income to make ends meet, and about half of them stated to have to quit own jobs. It was seen that 74% of caregivers had at least one chronic disease, 32% of them had psycological problems under treatment.The mean score of caregivers’ burden in total measured by ZBS was 52.8±14.3 points that indicating moderate load. Caregivers’ burden showed a high strenght of positive correlation with ZF1 and ZF2 sub dimensions. Caregivers’ increasing age, female gender, low income level, presence of chronic health problems of caregivers showed a significance in ZF1sub dimension. Quality of Life scores of caregivers were found below than averages of Turkey in all 8 sub-categories (p<0.05). As mean caregivers’ burden increased, quality of life scores of caregivers in all 8 categories decreased.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This may contribute to medical and institutional professionals to develop targeted strategies to support these children's’ caregivers

Moyamoya hastalığı etiyolojisi belirlenmemiş bir vaskülopatidir ve esas olarak İnternal Karotis Arteri ve Wills Circle'ı etkilediği düşünülmektedir. Herhangi bir şikayeti olmayan 8 aylık hasta ani aşırı sağ hemiparezi ile hastanemize sevk edildi. Nörolojik muayenesinde meningeal irritasyon bulgusu yoktu, sağda tonus azalması, sağ üst ekstremitede kuvvet 3/5 ve sağ alt ekstremitede kuvvet 2/5, derin tendon refleksleri abartılı idi. Kranial beyin tomografisi (BT) anjiyografisi hem distal iç serebral arterlerde ve dallarda hem de Willis çemberini oluşturan damarlarda benzer değişikliklerle birlikte önemli ölçüde kıvrımlı bir görünüm gösterdi. Düşük moleküler ağırlıklı heparin, asetilsalisilik asit ve levetirasetam başlandı. Takibinin beşinci gününde sağ alt ekstremite motor aktivitesi normale döndü. Sağ üst ekstremitede 2/5 güç kaybı devam ediyordu. Hasta daha sonra ihtiyaç duyulabilecek Moyamoya ameliyatı olan bir merkeze transfer edildi. Bu olgu, Moyamoya hastalığının çocuklarda akut iskemik inmelerin klasik etiyolojisi olarak düşünülmesinin önemini vurgulamaktadır. Ayrıca, Türk popülasyonu arasında nadir görülen prezentasyona ve moyamoya hastalıklarının tanısını kolaylaştırmak için nörovasküler görüntüleme tekniklerinin kullanımına vurgu yapmaktadır.

Moyamoya disease etiology is an undetermined vasculopathy and is mainly thought to affect the Internal Carotid Artery and Wills Circle. An 8-month-old patient without any complaints was referred to our hospital with sudden extreme right hemiparesis. There was no evidence of meningeal irritation in the neurological examination, decreased tonus on the right side, strength in the upper right extremity 3/5 and strength in the lower right extremity 2/5, deep tendon reflexes were exaggerated. Cranial brain tomography (CT) angiography showed in both distal internal cerebral arteries and branches and a significantly curvy appearance, with similar changes present in the veins forming the Willis circle. Low molecular weight heparin, acetylsalicylic acid, and levetiracetam were started. On the fifth day of follow-up, motor activity in the lower right extremity returned to normal. The power loss of 2/5 in the upper right extremity was continuing. The patient was then transferred to a center with Moyamoya surgery, which may be needed. This case highlights the importance of considering Moyamoya disease as a classical etiologies of acute ischemic strokes in children. It also highlights the rare presentation among the Turkish population and the use of neurovascular imaging techniques to facilitate the diagnosis of moyamoya diseas

Giriş: İnsanlarda kırkayak ısırıkları nadir olarak bildirilmiştir. Salgıladığı toksinin mekanizması tam olarak bilinmemektedir.Cilt reaksiyonları daha çok gelişir Bu yazıda; kırkayak ısırması sonrası trombositopeni gelişen bir olguyu sunacağız.

Olgu: 18 aylık kız hasta gece saatlerinde sağ el sırtından ve başın sağ ön kısmından ısırılmış. Isırık sonrası sabah saatlerinde başlayan kızarıklık ve şişlik şikayetiyle acil servise başvurdu. Hastanın vital bulguları stabildi.Bakılan tetkiklerinde trombosit sayısı 28.000K/UL saptandı. Hastada trombositopeniye ait kanama semptomları yoktu. Kontrol amaçlı 10 gün sonra bakılan tam kan sayımında trombosit sayısı 302.000K/UL olarak bulundu.

Tartışma: Kırkayak ısırmaları çok fazla bildirilmese de sıklığı sanıldığından fazladır. Çoğunluğu kendiliğinden düzelen sadece basit lokal reaksiyonlar oluşturmasına rağmen akut miyokard enfarktüsü, akut koroner iskemi, akut böbrek hasarı, anaflaksi, trombositopeni gibi ciddi komplikasyonlara yol açabilirler.

Background: Centipede bites have been reported rarely in humans. The mechanism of centipede toxin is not fully understood. Skin reactions develop more in centipede bites. In this text, we will present a case that developed thrombocytopenia after a centipede bite.

Case: An 18-month old female infant was bitten on the back of the right hand and the right side of the forehead. She applied to the emergency department with the complaint of redness and swelling that started in the morning hours after the bite. The vital signs of the patient were stable. The patient had no systemic complaints. The patient's laboratory tests, PLT was 28,000 K/UL were determined. During follow-up of the patient, bleeding symptoms developed associated with thrombocytopenia. The follow-up examination 10 days later, thrombocyte count was determined as 302,000 in the full blood count.

Conclusions: Centipede bites are not greatly reported and the actual incidence is undoubtedly higher than assumed. Although the majority spontaneously recover with only simple local reactions that have formed, they can lead to serious complications such as acute myocardial infarcts, acute coronary ischemia, acute renal damage, anaphylaxis, or thrombocytopenia. Therefore, following a centipede bite, patients must be evaluated carefully and attention must be paid in respect of complications.

GİRİŞ ve AMAÇ: Hemovijilans; kan ve kan bileşenlerinin elde edilmesinden başlayarak son alıcıların takibine kadar bütün transfüzyon basamaklarını kapsayan, kan ürünlerinin kullanımı sonucu oluşan beklenmeyen ve istenmeyen etkiler hakkında bilgi toplanması ve değerlendirilmesini sağlayan, bunların oluşumunu ve tekrarlamasını önlenmeyi hedefleyen izleme prosedürüdür. Ülkemizde de 2016 yılından itibaren ulusal hemovijilans sistemi uygulaması başlatılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk acil ve çocuk yoğun bakım hemşirelerinin kan ve kan ürünleri transfüzyonu konusunda bilgi düzeylerinin belirlenmesi amacıyla oluşturulan anket formunun internet erişimli link üzerinden doldurulması ile veriler toplanmıştır.
BULGULAR: İnternet üzerinden gönderilen anketi toplamda 45 kişi yanıtladı. Çalışmaya katılanların %88,9’unun lisans ve yüksek lisans tamamladığı öğrenildi. Yanıt veren hemşirelerden 31 (%68,9)’i hastanelerinde hemovijilans hemşiresi bulunduğunu, 39 (%86,7)’u kan ve kan ürünleri kullanımı hakkında hizmet içi eğitim aldığını bildirmiştir. Çalışmaya katılan hemşirelerin en çok yanlış cevap verdikleri sorular kan ürünlerinin saklanma süreleri ile ilgili olanlardı. Kan merkezinden getirtilen kan ürünü transfüze edilmedi ise en uzun ne kadar süre buzdolabında saklanabilir’ sorusuna %40, taze donmuş plazma eritildikten sonra hangi koşullarda ne kadar süre saklanır’ sorusuna %33,3 ve trombosit süspansiyonunun saklama koşulları nelerdir’ sorusuna %20 oranında doğru cevap verildi. Tüm hemşireler ‘Transfüzyon sırasında reaksiyon olursa transfüzyonu durdururum’ doğru cevabını verdiler.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hemovijilans sistemi transfüzyonların kalitesini ve güvenliğini arttırmaya yönelik bir araç olarak ortaya çıkmıştır. Bu çalışma kritik hasta çocuklara bakım veren hemşirelerin bilgi eksikliklerine ilişkin veri sağlamaktadır. Sağlık personeline yönelik gerek ulusal düzeyde gerekse hizmet içi eğitimlerin transfüzyon konusunda bilgi düzeylerini artırılarak hemovijilans uygulamalarına katkıda bulunacağını düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Hemovigilance is a monitoring procedure that covers all transfusion steps from the collection of blood and blood components to the follow-up of end recipients. This procedure provides information about unexpected and undesirable effects caused by the use of blood products and evaluates them, and aims to prevent their occurrence and recurrence.
METHODS: Data were collected by filling in the questionnaire form created to determine the level of knowledge of pediatric emergency and pediatric intensive care nurses on blood and blood products transfusion via the online access link.
RESULTS: A total of 45 people answered the questionnaire sent. It was learned that 88.9% of the participants in the study completed undergraduate and graduate degrees. Of the responding nurses, 31 (68.9%) reported that there were hemovigilance nurses in their hospitals, and 39 (86.7%) received in-service training on the use of blood and blood products. The questions that the nurses gave the most wrong answers were about the storage periods of blood products. The question “if it is not transfused how long can the blood product be stored in the refrigerator for the longest time? was answered correctly at a rate of 40%. The correct answer was 33.3% to the question "How long is fresh frozen plasma stored after thawing" and 20% to the question "What are the storage conditions of thrombocyte suspension". All the nurses answered, "If there is a reaction during transfusion, I will stop the transfusion".
DISCUSSION AND CONCLUSION: The hemovigilance system has emerged as a tool to increase the quality and safety of transfusions. This study provides data on the knowledge gaps of nurses who care for critically ill children. We think that the educations will contribute to hemovigilance practices by increasing the knowledge level of transfusion with both national-level pieces of training and in-service training for healthcare personnel.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut parasetamol intoksikasyonu (APİ) ile başvuran çocuklarda aldığı bildirilen parasetamol dozu (BPD) ile kan parasetamol düzeyini (KPD) karşılaştırmak ve sevk edilen hastalarda N-asetilsistein (NAC) uygulama endikasyonlarını araştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamız üçüncü basamak bir hastanenin çocuk AS’inde Haziran 2015 - Haziran 2019 tarihleri arasında APİ olan çocuklarda retrospektif olarak yapılmıştır. Demografik özellikler, intoksikasyonların nedenleri, BPD (mg/kg) ve KPD’leri (8-4-12-16. ve/veya 24. saatte) değerlendirildi. Antidot ve AS’e sevk endikasyonu için BPD >150 mg/kg olarak kabul edildi.
BULGULAR: Toplamda 117 akut APİ olgusu incelendi. Hastaların yaş ortalaması 8.97 (±6,0) yıl ve %68.3'ü kızdı. Ortanca BPD dozu 2725 mg (ortalama 138 ± 51,9 mg/kg) idi. Adölesanlarda BPD miktarlara daha küçük çocuklara göre anlamlı derecede daha yüksekti (p<0.001). Hastaların %88.9'una 4. saat KPD görülürken; 8., 12., 16. ve 24. saatte sırasıyla hastaların %11.1, %9.4, %3.5 ve %3.5'inde KPD bakılmıştı. Sevk edilenlerin sadece 34/66'sında BPD >150 mg/kg olmasına rağmen, ilk merkezdeki hekimler aktif kömür (%90,9), gastrik lavaj (%68) ve intravenöz NAC (%48) uygulama eğilimindeydiler. Hekimlerin üçüncü basamağa sevk etmeden önce BPD >150 mg/kg olması durumunda NAC kullandığı görüldü (p=0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: NAC endikasyonunu belirlemek BPD kullanılmamalıdır. Andidot kullanımı, KPD bakılamayan merkezlerde veya ilk 8 saat içinde üst merkeze sevk edilemeyecek hastalarda kullanılmalıdır.

INTRODUCTION: We aimed to compare the patient reported ingested and blood paracetamol concentrations (BPC) and to investigate the indications for N-acetylcysteine (NAC) administration in referred patients.

METHODS: This was a retrospective study of acute paracetamol intoxications (API) at the paediatric emergency department (ED) of a tertiary hospital between June 2015-June 2019. We evaluated the demographics, cause of intoxications, reported doses (mg/kg), BPCs (8/4/12/16 and/or 24th hours). Indications of antidote usage and referral to ED were accepted as BPC >150 mg/kg.

RESULTS: Overall, we reviewed 117 cases of acute API. The mean age was 8.97 (±6.0) years, and 68.3% were female. The reported ingested of paracetamol (RIP) median dose was 2725 mg (mean 138±51.9 mg/kg). Adolescents had a significantly higher RIP than that of younger subjects (p<0.001). BPC was performed in 88.9% of the patients at the 4th, 8th, 12th, 16th and 24th hour in 11.1%, 9.4%, 3.5% and 3.5% of cases, respectively. Although, only 34/66 of the referred cases had a RIP dose >150 mg/kg, physicians at the first healthcare facility tended to administer activated charcoal (90.9%), gastric lavage (68%) and intravenous NAC (48%). The referring healthcare facility physicians initiated NAC particularly for patients who reported ingesting >150 mg/kg (p=0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: RIP doses should not be used to determine the need for NAC. The antidote should be used in centres where BPCs are not available or in a group of patients who cannot be transferred to a referral centre within the first eight hours.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kardiyovasküler cerrahi sonrası çocukların çok az bir kısmında uzun süreli mekanik ventilasyon desteği ve trakeostomi gerekmektedir. Bu çalışma ile trakeostominin endikasyonlarını, zamanlamasını ve sonuçlarını tanımlamayı hedefliyoruz.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2010-Aralık 2019 tarihleri arasında kalp cerrahisi sonrası trakeostomi gerektiren hasta verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların preoperatif özellikleri, trakeostomi endikasyonları, trakeostomi açılma zamanı ve klinik sonuçları analiz edildi.
BULGULAR: Kalp cerrahisi uygulanan 2459 hastanın 12'sine (%0,5) trakeostomi açıldı. Bu hastaların kalp cerrahisi sırasında medyan yaşı 210 gün (çeyrek değerler genişliği: 75-262 gün). idi. Kalp cerrahisi ile trakeostomi arasındaki medyan süre 25 gündü (çeyrek değerler genişliği: 15-47 gün). Trakeostomi için en sık endikasyon postoperatif gelişen diyafragma paralizisi (%42) idi. Hastaların %41.6'sında genetik sendrom veya en az bir kardiyak olmayan morbidite mevcuttu. Mekanik ventilatörde kalış süresi değerlendirildiğinde, çocuk yoğun bakım yatışlarının ilk 30 gün içinde trakeostomi açılan hastaların mekanik ventilatörde kalma süresi, 30. gün sonrasında trakeostomi açılan hasta grubuna göre daha kısaydı (sırasıyla 30gün, 60 gün, p = 0,035). Trakeostomiden sonra çocuk yoğun bakım ünitesinde medyan kalış süresi 41 gündü (aralık, 21-289 gün). Konjenital kalp cerrahisi sonrası trakeostomi açılan 12 hastanın 6'sı (%50) medyan 179 gün (aralık, 34-463 gün) sonra dekanüle edildi. İzlem sonrası birinci yılda operatif mortalite %8.3 (1/12) ve genel mortalite% 8.3 (1/12) idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Konjenital kalp cerrahisi sonrası trakeostomi ihtiyacı olan hastalarda erken trakeostomi işlemi, pozitif basınçlı ventilasyondan ayrılma sürecini kolaylaştırır ve pozitif basınçlı ventilasyon süresini kısaltabilir.

INTRODUCTION: In a minority of children after cardiovascular surgery may require prolonged mechanical ventilatory support and tracheostomy. We aim to describe indications, timing and, outcomes of the tracheostomy.
METHODS: A retrospective review of 12 children requiring tracheostomy after cardiac surgery between January 2010-December 2019 was performed. The patients’ characteristics, indications and timing for tracheostomy, and survival were reviewed.
RESULTS: After cardiac surgery, 12 (0.5%) of 2459 patients with a median age at surgery of 210 days (interquartile range: 75-262 days) underwent tracheostomy. The median time between cardiac surgery and tracheostomy was 25 days (interquartile range: 15-47 days). Diaphragmatic paralysis was the most common (42%) indication for tracheostomy. Genetic syndrome or at least one non-cardiac morbidity were present in 41.6% of patients. The duration of mechanical ventilation was shorter in patients who had tracheostomy within 30 days compared with >30 days following intubation (30 vs. 60 days, p=0.035). The median length of pediatric intensive care unit stays after the tracheostomy was 41 days (range, 21-289 days). Among all patients with congenital heart surgery undergoing tracheostomy, 6 (50%) of 12 were decannulated after a median time of 179 days (range, 34-463 days). The operative mortality was 8.3% (1/12) and the overall mortality during the first year of follow-up was 8.3% (1/12).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Early tracheostomy procedure may facilitates the weaning process and shortens the duration of positive pressure ventilation.

Travmatik optik nöropati (TON), travma nedeniyle optik sinirin akut hasarlanmasına bağlı görme fonksiyonun bozulması ile karakterizedir. TON, künt veya penetran kafa yaralanmalarından sonra %0,7-2,5 oranında görülebilmektedir. Orbita travması, sıklıkla kafa travmasıyla birlikte görülür ve tek gözde görme kaybının en sık nedenidir. Biz burada, 11 yaşında araç dışı trafik kazası sonrasında sağ gözde TON gelişen bir olguyu sunuyoruz. Travma sonrası yoğun bakıma kabul edilen ve entübe edilen hasta, epidural kanama nedeniyle opere oldu. Hastada izlemde görme kaybı tespit edildi ve çekilen orbital bilgisayarlı tomografide orbita duvarlarında kırıklar, magnetik rezonans görüntülemesinde ise sağ tarafta optik sinir kılıfında sıvı artışı, optik sinirde kontrast tutulumu tesbit edilmiştir. Klinik ve görüntüleme bulguları ile TON düşünülen hastaya cerrahi endikasyon konmamış ve 5 gün pulse steroid tedavisi verilmiştir. Bu tedavi yaklaşımı ile hastanın görme kaybı ve kliniği belirgin olarak düzelmiştir.
Sonuç olarak, TON kafa travması ve travma sonrası görme kaybı olan hastalarda akla gelmelidir. Uygun hastalarda yüksek doz steroid düşünülmelidir.

Traumatic optic neuropathy (TON) is characterized by impaired visual function due to acute damage to the optic nerve injury related to the trauma. The predictive incidence of TON in children and adolescence is 0.7-2.5% after blunt or penetrating head injuries. Orbital trauma is often accompanied by head injury and is the most common cause of unilateral vision loss. Here, we present a case of 11-year-old child who had complaints of vision loss in the right eye and developed TON after a motor vehicle accident. The intubated patient was admitted to the pediatric intensive care unit after trauma and was operated due to epidural hemorrhage. Visual loss was detected during follow-up and orbital computed tomography revealed multiple fractures in the orbital walls and magnetic resonance imaging showed effusion of the optic nerve sheath and contrast enhancement of the optic nerve. Clinical and imaging fndings suggested TON and as there was no indication for surgery pulse steroid treatment was given for 5 days. With this treatment, the patient's vision loss and clinical findings improved significantly.
In conclusion, TON should be considered in patients with a head injury and post-traumatic vision loss. High-dose steroids should be considered in suitable patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuk yoğun bakım üniteleri (ÇYBÜ) kritik çocuk hastaların izleminde önemli bir yere sahiptir. Türkiye'de ÇYBÜ’lerinin sayısı, çocuk sağlığı ve hastalıklarının bir yan dalı olarak tanınması ile birlikte, giderek artmaktadır. Bu yayılımın sonucu olarak Kuzey Kıbrıs'ta ilk ünite 2019 yılında 5 yataklı olarak kurulmuştur. Bu çalışma ile kuruluşunun ilk yılında çocuk yoğun bakımda izlenen hastalar incelenmek istendi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Haziran 2019 ile Haziran 2020 arasında ÇYBÜ'ne yatırılan hastalar retrospektif olarak incelendi. Hastaların ÇYBÜ'ne nereden yatırıldıkları, ana yatış nedeni, demografik bilgileri, PRISM 3 Skoru, yoğun bakım ve hastanede yatış süreleri ve yatışlarının 30. gününde nerede oldukları kaydedildi.
BULGULAR: Sonuçlar incelendiğinde toplam 100 olgunun %53'ü erkek, ortalma yaşı 59,77 aydı. Hastaların %51'i acil servisten yatırılmıştı. Hastaların %87'sinin izleminin 30. gününde sağlıklı ve evde olduğu saptandı. Mortalite ve yatış süresi ile ilişkili nedenler değerlendirildiğinde, PRISM 3 Skoru ile 30 günün sonunda evde olma arasında korelasyon saptandı. Mortalite ise %6 olarak saptandı. Toplamda, 3 hastada ventilatör ilişkili pnömoni, 4 hastada kateter ilişkili kan enfeksiyonu ve 7 hastada kateter ilişkili üriner sistem enfeksiyonu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışma sağlık sistemine erişimin kolay olduğu, sosyoekonomik olarak gelişmiş, düşük nüfuslu bir toplumda çocuk yoğun bakıma ne tür hastaların başvurduğunu göstermesi, yoğun bakıma yatışta hesaplanan PRISM 3 skorunun hastaların 30 günlük izlemine etkisi ve yeni kurulan bir ünitede hangi parametrelerin izlenmesi gerektiği konusunda ilgilendirici olmuştur.

INTRODUCTION: Pediatric intensive care units (PICU) are essential for treating critically ill kids. Starting with the recognition as pediatric subspeciality, number of PICUs in Turkey gradually increases. As outcome of this increase in 2019 5-bed PICU was established in Northern Cyprus. With this research we would like to study the patients hospitalized in the first year of the only PICU in Northern Cyprus.
METHODS: The patients hospitalized in PICU between June 2019 and June 2020 were investigated retrospectively. Source of admission, admission diagnose, demographic information, PRISM 3 score, length of PICU and hospital stay and location on 30-day follow-up were recorded.
RESULTS: Total of 100 PICU admissions were analyzed; 53% of admissions were male. The median age was 59.77 months. The mortality was 6% and 87% of patients were alive and not in a healthcare facility at the end of 30-day follow up. When the reasons affecting mortality and length of stay were investigated, we found that PRISM 3 score is related with location at 30 day follow-up. In total 3 ventilator related pneumonia, 4 catheter related bloodstream infection and 7 catheter related urinary tract infection were detected.

DISCUSSION AND CONCLUSION: This study is useful for understanding patients admitted to pediatric intensive care unit in a socioeconomically developed community with low population and easy access to healthcare system. It also clarify the importance of PRISM 3 score calculated at admission for location on the end of 30 day follow-up. Last but not least it highlights the data which should be recorded in a newly established unit.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Bu araştırmanın amacı bir üniversite hastanesi çocuk yoğun bakım servisinde tedavi görmüş ve trakeostomi açılmış hastaların annelerinin bakım verme yükünün saptanmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Yoğun Bakım Servisi’nde 10.06.2020-31.12.2020 tarihleri arasında yatarak tedavi görmüş ve trakeostomi açılarak izlenmiş 41 hastanın annesi araştırmaya dahil edilmiştir. Verilerin toplanmasında üç bölümden oluşan bir veri toplama formu kullanılmıştır. Birinci bölümde yer alan “bakım veren ve sosyo-demografik bilgi formu” ile anne ve aileye ait veriler elde edilmiştir. İkinci bölümde yer alan “bakım verilen bilgi formu” ile trakeostomili çocuğa ait veriler elde edilmiştir. Üçüncü bölümde yer alan “Bakım verenlerin yükü envanteri” ile annelerin bakım verme yükü belirlenmiştir.
BULGULAR: Bulgular: Annelerin bakım verme yükü toplam puanı ortalaması 40,2±14,3 (16,0-81,75) olarak saptanmıştır. Bakım verme yükü alt puanlarının en yüksekten en düşüğe doğru zaman-bağımlılık yükü, gelişimsel yük, fiziksel yük, sosyal yük ve duygusal yük şeklinde olduğu saptanmıştır. Ailesi ekonomik destek alan, çocuğunun trakeostomi bakımı başladıktan sonra rahatsızlık yaşayan, çocuğunun bakımında zorlanan ve ailesinin diğer bireylerinin ihtiyaçlarını karşılamakta zorlanan annelerde, bakım verme yükü toplam puanı anlamlı olarak yüksek bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Trakeostomili çocuklara bakım veren annelerin etkili bir şekilde bakım verebilmesi, hem annenin hem de hasta çocuğun sağlığının korunması ve iyileştirilmesi için annelerin bakım verme yükünün azaltılması büyük önem taşımaktadır.

INTRODUCTION: Introduction: The aim of this study was to determine the caregiver burden of mothers of patients who were treated in a university hospital pediatric intensive care unit and had tracheostomy.
METHODS: Methods: The mothers of 41 patients who were hospitalized and received tracheostomy at Çukurova University Medical Faculty Pediatric Intensive Care Unit between 10.06.2020-31.12.2020 were included in the study. A data collection form consisting of three parts was used to collect the data. With the “caregiver and socio-demographic information form” in the first section, the data belonging to the mother and family were obtained. With the “care given information form” in the second section, the data belonging to the child with tracheostomy were obtained. With the “caregiver burden inventory” in the third section, the caregiver burden of mothers was determined.
RESULTS: Results: The mean caregiver burden total score of the mothers was 40.2±14.3 (16.0-81.75). The caregiver burden sub-scores were detected from the highest to the lowest in the form of timedependence burden, developmental burden, physical burden, social burden and emotional burden. The caregiver burden total score was found significantly higher in mothers whose families receive economic support, who have health problems after their child’s tracheostomy care has started, who have difficulties in caring for their children, who have difficulties in meeting the needs of other members of their family.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: It is of great importance to reduce the caregiver burden of mothers who care for children with tracheostomy to provide effective care and to protect and improve the health status of both the mother and the child with tracheostomy.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Özkıyım girişiminde bulunan çocukların uyku alışkanlıklarını sağlıklı çocuklarla karşılaştırmak, bozuklukları saptamak, risk faktörleri olan çocukları belirleyerek özkıyım girişimlerini önlemek için önlemlerin alınmasını sağlamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: SBÜ Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Acil Servisine Nisan 2019 ve Nisan 2020 yılı arasında özkıyım girişimiyle başvuran hastalar ile daha önce özkıyım girişiminde bulunmamış sağlıklı çocuklar çalışmaya alınmıştır. Çalışma kesitsel, vaka- kontrol olarak yapılmıştır. Hastalara demografik veriler ile çalışmacılar tarafından hazırlanmış uyku alışkanlıklarını sorgulayan 15 soruluk anket uygulanmıştır. Veriler SPSS 18.0 paket programı kullanılarak analiz edilmiştir.
BULGULAR: Çalışmamıza özkıyım girişimde bulunan 138 (%55,6), özkıyım girişimi olmayan ve herhangi bir nedenle Çocuk Acil Servise başvuran 110 (%44,4), toplam 248 hasta kabul edildi. Özkıyım girişiminde bulunan gruptaki hastalar ile kontrol grubu arasında yaş ve cinsiyet yönünden fark saptanmadı (p>0,05). Hastalara uygulanan uyku alışkanlığı anketinde özkıyım girişiminde bulunan hastaların uykuya dalma sorunu, sık sık uyanma, uyanmakta zorlanma problemleri kontrol grubuna göre daha sık idi (sırası ile, p=0,001; 0,047; 0,003). Ayrıca özkıyım girişiminde bulunan grupta gündüz uyuklama, uyku saatinde değişiklik, uykudan önce müzik dinleme, cep telefonu ile oynama alışkanlığı kontrol grubuna göre fazlaydı.(p=0,012,p=0,001 p=0,022p=0,005). Ayrıca, özkıyım girşiminde bulunan grupta kabus görme, uyurgezerlik, horlama daha sık görülmüştür (p=0,046).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak özkıyım girişimi ergenlerde giderek artan bir sorun olup, risk faktörlerinin iyi belirlenip ailelerin ve hekimlerin farkındalığının artırılması ve koruyucu önlemlerin alınması sağlanmalıdır. Uyku sorunlarının bu yaş grubunda daha çok ciddiye alınması, ailelere bunun öneminin aktarılması çok önemlidir.

INTRODUCTION: To compare the sleeping habits of children who attempt suicide with healthy children, to detect disorders, to identify children with risk factors and to take measures to prevent suicide attempts.
METHODS: Patients who applied to the Pediatric Emergency Service of Health Sciences University Ankara Training and Research Hospital between April 2019 and April 2020 with suicide attempt were included in the study group, and healthy children who had never attempted suicide before were included in the control group. It has been done prospectively and cross-sectionally. The data were analyzed using SPSS 18.0 package program and Microsoft Office Excel 2003 program.
RESULTS: The total number of patients participating in our study was 248, 138 (55.6%) of whom had attempted suicide, 110 (44.4%) were from the control group who did not attempt suicide for any other reason. Of the patients in the group who attempted suicide, 102 (73.9%) were female, 36 (26.1%) were male, 67 (60.9%) of the patients in the control group were female, and 43 (39.1%) were male. The median age of the patients in the group who attempted suicide was 16 (min: 13, max: 18), and the median age of the patients in the control group was 16 (min: 12, max: 18). Social and physical problems were more common in the group who attempted suicide than in the control group. (p = 0.001, p = 0.004). In the sleep habits questionnaire applied to the patients; The patients in the group who attempted suicide had more problems falling asleep, frequent waking up, and difficulty in waking up compared to the control group. (p = 0.001, p = 0.047 p = 0.003) In addition, daytime sleepiness, change in sleep time, listening to music before sleep, and playing with a mobile phone were higher in the group who attempted suicide compared to the control group. (p = 0.012, p = 0.001 p = 0.022 p = 0.005). In addition, nightmares, sleepwalking, and snoring were more common in the group who attempted suicide. (p = 0.046)
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, suicide attempt is an increasing problem in adolescents, it should be ensured that the risk factors are determined well, the awareness of families and physicians is increased and preventive measures should be taken. It is very important to take sleep problems more seriously in this age group and to convey the importance of this to families.

GİRİŞ ve AMAÇ: Hava yolu bronkoskopisi, çocuk hasta grubunda çeşitli hava yolu bozukluklarının tedavisinin yanı sıra trakea ve bronşların görüntülenmesine izin veren önemli bir prosedürdür. Bu çalışmanın amacı çocuk yoğun bakım ünitesinde (ÇYBÜ) yatışı sırasında bronkoskopi işlemi yapılan hastalarda bronkoskopi endikasyonlarını ve klinik sonuçlarını değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma retrospektif olarak 1 Nisan 2019-1 Ekim 2021 tarihleri arasında ÇYBÜ’de gerçekleştirildi. Hastaların tanıları, bronkoskopi yapılma nedenleri, bronkoskopinin nerede ve kim tarafından yapıldığı, bronkoskopi ile ilişkili komplikasyonlar, bronkoskopinin tanı ve tedaviye katkısı belirlendi.
BULGULAR: Otuz yedi hastaya bronkoskopi yapıldı. Olguların median yaş değeri 20 (IQR 7-126) ay idi. Olguların %45.9’u kız (n=17) idi. Hastaların 17 (%45.9)’sine çocuk yoğun bakım ünitesinde, 20 (%54.1) hastaya ameliyathanede bronkoskopi işlemi yapıldı. Bronkoskopi işlemlerinin 15’i (%40.5) çocuk yoğun bakım doktoru, 13’ü (%35.1) çocuk göğüs hastalıkları doktoru ve 9’u (%24.3) çocuk cerrahi doktorları tarafından yapıldı. Dokuz hastaya rijit bronkoskopi 28 hastaya fleksibl bronkoskopi yapıldı. Ortalama bronkoskopi süresi 10 dk (7.5-15) idi. Hastaların 5’inde bronkomalazi, 2’sinde trakeomalazi saptandı. Üç hastada (%8.1) ekstraluminal hava yolu kompresyonu mevcuttu. Altı hastaya yabancı cisim aspirasyonu nedeniyle bronkoskopi yapıldı. Onüç hastada bronkoskopi işlemi sonrası mekanik ventilasyonun inspiratuar tepe basıncı ve-veya pozitif end-ekspiratuar basınç azaltıldı. Bronkoskopi işleminde 19 hastada desaturasyon, 4 hastada kanama, 4 hastada bradikardi, 3 hastada kısa süreli kardiyak arrest gelişti. Kardiyak arrest olan 3 hasta da rijit bronkoskopi yapılan hastalardı. Hastaların median yatış gün sayısı 52 (9-119) gün idi. Bronkoskopi ilişkili ölüm olmadı ancak 9 hasta primer hastalıkları nedeniyle kaybedildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bronkoskopi, çocuk yoğun bakım ünitelerinde hem yatak başında hem de ameliyathane şartlarında yapılabilen kritik hastalarda havayolundaki patolojik değişiklikleri tanımlamaya yarayan, yabancı cisim ve havayolundaki hayati tehdit eden tıkaçların çıkartılması amacıyla kullanılan bir yöntemdir. Çocuk yoğun bakımlarda acil müdahale veya tanı amaçlı kullanımı giderek artmaktadır.

INTRODUCTION: This study aims to evaluate bronchoscopy's indications and clinical results in patients who underwent bronchoscopy during their stay in the pediatric intensive care unit (PICU).
METHODS: This study was carried out retrospectively in PICU between April 2019, and October 2021. The diagnoses of the patients, the reasons for bronchoscopy, where and by whom bronchoscopy was performed, complications related to bronchoscopy, and the contribution of bronchoscopy to diagnosis and treatment were determined.
RESULTS: Thirty-seven patients underwent bronchoscopy. The median age was 20(7-126) months. The children comprised 17 females (45.9%). We performed bronchoscopy in 17 (45.9%) patients in the PICU and in 20 (54.1%) patients in the operating room. Pediatric intensive care physicians, 13 (35.1%) performed fifteen (40.5%) of bronchoscopy procedures pediatric pulmonologists and 9 (24.3%) pediatric surgeons. Nine patients underwent rigid bronchoscopy, 28 patients underwent flexible bronchoscopy. The median bronchoscopy time was 10 minutes (7.5-15). Bronchomalacia was found in 5 of the patients and tracheomalacia in 2 of them.Three patients (8.1%) had extraluminal airway compression. Bronchoscopy was performed in six patients due to foreign body aspiration. In 13 patients, peak inspiratory pressure and positive end-expiratory pressure of mechanical ventilation were decreased after the bronchoscopy procedure. During the bronchoscopy procedure, desaturation showed in 19 patients, bleeding in 4 patients, bradycardia in 4 patients, and short-term cardiac arrest in 3 patients. Three patients with cardiac arrest were patients who underwent rigid bronchoscopy. The median PICU length of stay was 52 days. There were no bronchoscopy-related deaths, but 9 patients died due to their primary disease.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Bronchoscopy is a method that can be performed in PICU, both at the bedside and the operating room, to identify pathological changes in the airway in critical patients and to remove foreign bodies and life-threatening plugs in the airway. Its use for emergency or diagnostic purposes is increasing in PICUs.

İntrakraniyal anevrizmalar çocukluk çağında çok az sıklıkta görülmektedir. Klinikte non-spesifik şikayetlerle karşımıza gelebilecekleri gibi travma tarafından tetiklenip subaraknoid kanama şeklinde de karşımıza çıkabilirler. Tedavilerinde günümüzde endovasküler tedavi seçeneği daha ön plana çıkmaktadır. Bu yazıda kafa travması nedeniyle servisimize yatırdığımız fakat takibinde anevrizma kanaması saptadığımız bir olguyu sunmayı amaçladık. Ondört yaşında erkek hasta babasının işyerinde sandalyeden düşme sonrası entübe şekilde acil servisimize başvurdu. Çekilen beyin bilgisayarlı tomografi ve beyin anjiografisi sonrası kafa travması ön tanısıyla servisimize yatırıldı. Mevcut olan beyin ödemi nedeniyle tedavisi uygulanan hasta yatışının yedinci günü ekstübe edildi. İncelenen görüntülemelerinde anevrizma kanaması olabileceği düşüncesiyle hastaya dijital subtraksiyon anjiografisi çekildi ve sağ posterior inferior serebral arterde anevrizma odağı saptandı. Aynı seansta koilleme yöntemiyle anevrizma kesesi doldurulan hasta kontrol bilgisayarlı tomografisinde beyin ödemi ve yeni kanama odağı olmaması nedeniyle yatışının 20. gününde taburcu edildi. İntrakraniyal anevrizma tedavi ve takip seçenekleriyle literatürü gözden geçirdiğimiz bu olguyu sizlere de sunmayı uygun bulduk.

Intracranial aneurysms are very rarely encountered during childhood. In the clinics, they may be revealed after nonspecific complaints or they may be observed as subarachnoid hemorrhage triggered by trauma. Today, endovascular treatment option is more prominent for their management. In this study, we aimed to present a case that we hospitalized in our service due to head trauma and consequently detected a ruptured aneurysm. A fourteen-year-old male patient admitted to our emergency room as intubated after falling from a chair in his father's workplace. After the brain computerized tomography and brain angiography, he was hospitalized with a pre-diagnosis of head trauma. The patient, who was treated for the existing brain edema, was extubated on the seventh day of hospitalization. The patient underwent digital subtraction angiography with the thought of presence of ruptured aneurysm in the images examined and a focus of aneurysm was detected in the right posterior inferior cerebral artery. The patient whose aneurysm sac was filled with gas by coil embolization technique during the same session was discharged on the 20th day of his hospitalization without brain edema and new focus of bleeding during his control computed tomography. We wanted to share this case study, in which we reviewed the literature about intracranial aneurysm treatment and follow-up options.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç, akut ishal tanısı alan, çocuklarda, ‘Dünya Sağlık Örgütü Dehidratasyon Ölçeği (DSÖDÖ)’, ‘Klinik Dehidratasyon Ölçeği’ (KDÖ) ve ‘Gorelick Ölçeği’nin (GÖ) laboratuvar testleri ile birlikte gerçek dehidratasyon derecesini saptamadaki önemlerini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, Çocuk Acil polikliniğinde akut ishal tanısı alan 3 ay-5 yaş arası çocuklarda yapıldı.
Hastaların, başvuru kilo, klinik bulgu ve semptomları kaydedildi. Taburculuk sonrası 48-72. saatte kaydedilen tartı hastanın gerçek kilosu olarak kabul edildi. Dehidratasyonun derecesini belirlemede altın standart, hastanın başvurusundaki tartısının, tedavi sonrasındaki tartısına oranı olarak kabul edildi.
Başvuru sırasında, hastaların dehidratasyon dereceleri, DSÖDÖ, KDÖ ve GÖ kullanılarak değerlendirildi. Hastalardan üre, kreatinin, glukoz, sodyum, potasyum, kan gazları, tam idrar tetkiki sonuçları kayıt edildi.


BULGULAR: Çalışmaya 108 akut ishalli çocuk kabul edildi. Dehidratasyon derecesi ≥%10 olan hastaları belirlemede DSÖDÖ’nin pozitif test sonucu olabilirlik oranı 11,0, GÖ’nin ise 14,7 idi; bu ölçeklerin ≥%10 dehidratasyonu saptamada başarılı oldukları tespit edildi.
Gerçek dehidratasyon dereceleri ile pH ve HCO3, kreatinin ve idrar dansitesi arasında anlamlı ilişki olduğu tespit edildi (sırası ile, p=0,013; 0,001; 0,010; 0,009).

TARTIŞMA ve SONUÇ: Halen dehidratasyonun derecesinin en doğru göstergesinin, hastalık sırasında vücut ağırlığının yüzde olarak kaybı olduğu saptandı. DSÖDÖ ve GÖ’nin ≥%10 dehidratasyonu saptamada başarılı oldukları, hafif dehidratasyonu belirlemede GÖ’nin başarılı olduğu ve çocuğun kilosunun bilinmediği durumlarda bu ölçeklerin kullanılabileceği saptandı. Ayrıca pH ve HCO3, serum kreatinin ve idrar dansitesinin de dehidratasyon derecesini saptamada yararlı olduğu görüldü.

INTRODUCTION: The aim is to evaluate the importance of the "World Health Organization Dehydration Scale (WHODO)", "Clinical Dehydration Scale" (CAS) and "Gorelick Scale" in determining the true degree of dehydration in children diagnosed with acute diarrhea, together with laboratory tests.
METHODS: This study was conducted on children aged 3 months to 5 years who were diagnosed with acute diarrhea.
The clinical signs, symptoms and weight of the patients were recorded. The weight recorded within 48-72 hours after discharge was accepted as the actual weight of the patient. The gold standard in determining the degree of dehydration was considered to be the ratio of the patient's weight at presentation to the weight after treatment.
At the time of admission, the dehydration degrees of the patients were evaluated using WHODS, CAS and GS. Urea, creatinine, glucose, sodium, potassium, blood gases, and complete urinalysis results were recorded from the patients.

RESULTS: One hundred eight children with acute diarrhea were included in the study. In determining patients with dehydration degree ≥ 10%, the likelihood ratio of WHODS's positive test result was 11.0, while GS's was 14.7; These scales were found to be successful in detecting 10% dehydration.
A significant correlation was found between actual dehydration degrees and pH and HCO3, creatinine and urine density (p = 0.013; 0.001; 0.010; 0.009, respectively).

DISCUSSION AND CONCLUSION: It was found that the most accurate indicator of the degree of dehydration was still the percent loss of body weight during illness. It was determined that WHODS and GS were successful in detecting ≥10% dehydration, GS was successful in determining mild dehydration, and situations where the child's weight was not known could be used.
We think that pH and HCO3, creatinine and urine density will be useful in determining the degree of dehydration in cases where the child's weight is not known.

GİRİŞ ve AMAÇ: XXX ilinde yer alan çocuk yoğun bakım ünitelerinde (4 merkez) yatmakta olan kritik çocuk hastalardaki bası yarası sıklığını ve özelliklerini belirlemektir. Ayrıca bası yarasına neden olan risk faktörlerini tespit ederek verileri literatür eşliğinde tartışmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çok merkezli, prospektif nokta prevelans çalışması olarak planlanan bu çalışma için çocuk yoğun bakım üniteleri ziyaret edilerek demografik veriler, yatış tanıları, uygulanan tedavi ve ekipmanlar, bası yarası varlığı ve yeri kayıt altına alınmıştır.
BULGULAR: Hastaların %22.4 (17/76)’ünde bası yarası saptanmıştır. Bası yarası olan ve olmayan hastalar arasında yaş, cinsiyet, vücut ağırlığı, boy ve hemoglobin ve albümin düzeyi, nutrisyon durumu, beslenme şekli, pozisyon değişim süresi ve bası değerlendirme skalası açısından fark saptanmamıştır. Bası yarası olan hastaların mortalite skoru bası yarası olmayanlara göre istatistiksel olarak anlamlı yüksek iken glaskow koma skoru ve bası yarası skoru istatistiksel olarak anlamlı düşük bulunmuştur. İnotrop tedavisi, mekanik ventilasyon tedavisi, entübasyon tüpü ve ödem varlığı bası yarası için risk faktörüdür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Alınan önlemlere rağmen kritik hasta çocuklar için bası yarası sorun teşkil etmeye devam etmektedir. Bası yarası açısından riskli hastalarının yatıştan sonra ilk 8 saat içerisinde belirlenmesi için geçerli ölçekler kullanılması ve önleyici bakım faaliyetlerinin hastanın durumuna göre özelleştirilmesi ile bası yarası sıklığında azalma sağlamak mümkün olup bu konuda yapılacak geniş serili çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: The aim of this study is to determinate teh frequency and characteristics of presure ulcers in ciritically ill children hospitalized in the pediatric intensive care units (4 centers) in XXX. In addition, it is to identify the risk factors that cause pressure ulsers and to discuss the data in the light of the literatüre.
METHODS: For this multi-center, prospective point prevalence study, pediatric intensive care units were visited and demographic data, hospitalization diagnoses, treatment and equipment applied, presence and location of pressure ulcers were recorded.
RESULTS: Pressure ulcer were detected in 22.4% (17/76) of the patients. There was no difference between patients with and without pressure ulcer in terms of age, gender, body weight, height, hemoglobin and albumin level, nutritional status, feeding route, repositioning and pressure assessment scale. The mortality score of the patients with pressure ulcer was found to be statistically significantly higher than those without pressure ulcer, and the glaskow coma score was found to be statistically significantly lower. Inotrope therapy, mechanical ventilation therapy, intubation tube and the presence of edema are risk factors for pressure ulcer.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Despite the precautions taken, pressure ulcers continue to be an important problem for critically ill patients. It is possible to reduce the frequency of pressure ulcers by using valid scales to identify patients at risk for pressure ulcers within the first 8 hours after hospitalization and by customizing preventive care activities according to the patient’s condition.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Erişkin hastalarda özkıyım girişimi konusunda yapılan çalışma sayısı çok yüksek olmasına rağmen çocuk ve ergenlerde çok azdır. Bu çalışmada çocuk acil servisine özkıyım girişimi nedeniyle başvuran çocuk ve ergenlerin özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Bu çalışma 01/01/2018-31/12/2020 tarihleri arasında çocuk acil servisine özkıyım girişimi nedeniyle başvuran ve çocuk ve ergen psikiyatri birimine konsülte edilen olguların dosyaları geriye dönük olarak incelenerek gerçekleştirildi.
BULGULAR: Bulgular: Altmış olgunun 48’i (%80) kız ve 12’si (%20) erkekti. Ortalama yaş 15,01±1,73’tü. En yaygın yöntem aşırı doz ilaç alımı (%63,3) ve ardından kesi (%18,3) idi. Özkıyım girişimi için en yaygın neden aile ile çatışma olarak bulundu (%36,7). En yaygın psikiyatrik tanı majör depresif bozukluktu (%30) ve bunu anksiyete bozuklukları ve davranış bozuklukları (her ikisi de %16) izlemekteydi. Madde kullanımı ve çocuk esirgeme kurumunda kalma, çoğul özkıyım girişimi ile anlamlı olarak ilişkiliydi. İstatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte çoğul özkıyım girişimi oranı (%40,5 vs. %16,7) ek psikiyatrik bozukluğu olanlarda psikiyatrik bozukluğu olmayanlara göre daha yüksekti. Acil servisten taburcu edilirken önerilmiş olan çocuk psikiyatri polikliniği randevusuna olguların sadece %55’inin (n=33) başvurduğu öğrenildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Acil servis sonrasında önerilen çocuk psikiyatrisi polikliniğine başvuru oranlarının düşük olması nedeniyle ailelerin özkıyım konusundaki farkındalığını artırmaya yönelik stratejiler geliştirilmelidir.

INTRODUCTION: Introduction: Although the number of studies conducted on suicide attempt with adult patients is very high, it is very few in adolescents. In this study, it was aimed to evaluate the characteristics of children and adolescents who admitted to the pediatric emergency unit due to suicide attempt.
METHODS: Methods: This study was carried out by analyzing the files of cases retrospectively who applied to the pediatric emergency unit between 01/01/2018 and 31/12/2020 due to suicide attempt and consultated to child and adolescent psychiatry unit.
RESULTS: Results: Of the 60 subjects, 48 (80%) were female and 12 (20%) were male. The average age was 15.01±1.73 years. The most common method was overdose drug intake (63.3%) and followed by incision (18.3%). Conflict with the family was found the most common reason for suicide attempt (36.7%). The most common psychiatric diagnosis was major depressive disorder (30%) and followed by anxiety disorders and conduct disorders (both 16%). Multiple suicide attempts were also significantly associated with substance use and staying in child welfare instution. Although it was not statistically significant, the rate of multiple suicide attempts (40.5% vs. 16.7%) was higher in those with comorbid psychiatric disorders than those without a psychiatric disorder. Only 55% (n=33) of the cases applied to the child psychiatry outpatient clinic appointment, which was recommended when they were discharged from the emergency service.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: Due to the low rate of those presenting to the child psychiatry outpatient clinic after the emergency service, strategies to increase the awareness of families about suicide should be developed.

Abstract | Full Text PDF

Giriş: COVID-19, ilk olarak Çin'de bildirilen ve hızla yayılan, tüm dünyada pandemiye neden olan ve halen yayılmaya devam eden bir enfeksiyondur. Mortaliteyi etkileyen ana faktör akciğer enfeksiyonu olmasına rağmen multisistemik tutulum yaratabilir. Çocuklarda klinik seyir nispeten hafif olsa da altta yatan kronik hastalığı olan hastalarda daha şiddetlidir.
Vaka Sunumu: Daha önce FMF nedeniyle izlenen 16 yaşındaki hasta, acil servise öksürük ve solunum sıkıntısı ile başvurmuş. Hasta şuanki bilgilerimize göre literatürdeki AML-M5 ve COVID-19 pnömonisinin eş zamanlı olarak tanı aldığı ilk vakadır.
Sonuç: Viral enfeksiyon bulguları ve COVID-19'u düşündüren laboratuvar test sonuçları olsa bile hematolojik parametrelerdeki değişiklikler malignite açısından incelenmelidir.

Background: COVID-19 is an infection that firstly reported in China and spread rapidly and caused a pandemic all over the world and still continues to spread. Although lung infection is the main factor affecting mortality, it can creates multisystemic involvement. Even though the clinical course is relatively mild in children, it is more severe in patients who have underlying chronic disease.
Case Report: A 16-year-old patient, who was previously followed up due to FMF, was admitted to the emergency department with cough and respiratory distress, and in the evaluation of the patient, to the best our knowledge, the first case in the literature was diagnosed with pneumonia due to COVID-19 and AML-M5, simultaneously.
Conclusion: Even if there are signs of viral infection and laboratory tests suggestive of COVID-19, the changes of hematological parameters should be examined in terms of malignancy.

GİRİŞ ve AMAÇ: Son yıllarda rutin laboratuvar paketlerinin kullanımına bağlı olarak çocuk acile başvuran hastalarda transaminaz yüksekliğine sık rastlanmaktadır. Literatürde bu hastaların klinik özellikleri, altta yatan nedenler ve seyir hakkında sınırlı veri bulunmaktadır. Bu çalışmada çocuk acil serviste transaminaz yüksekliği saptanan hastaların klinik özellikleri, etiyoloji transaminazların düzelme süresi ve hastanede kalış sürelerinin araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2016 - Ocak 2017 tarihleri arasında Dr.Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi çocuk acil servis gözlem ünitesinde yatan 1 ay-18 yaş arası transaminaz yüksekliği saptanan hastalar çalışmaya dahil edildi. Yüksek aspartat aminotransferaz (AST) ve alanin aminotranferaz (ALT), sırasıyla 60 U/L, 45 U/L ve üzerindeki değerler olarak tanımlandı. Bu hastaların klinik ve laboratuvar verileri geriye dönük olarak elektronik tıbbi kayıtlardan elde edildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 89 hastanın ortanca başvuru yaşı 36 aydı (1-216 ay). En sık başvuru nedenleri kusma (n=31), ateş (n=27) ve karın ağrısı (n=25), fizik muayene bulgusu ise dehidratasyondu (n=20). Transaminaz yüksekliği nedenleri enfeksiyonlar (%40,4), metabolik hastalıklar (%11,2), ilaç ilişkili karaciğer hasarı (%9,0), hepatobiliyer hastalıklar (%5,6) ve diğer nedenler (%9,0) iken %24,7’sinde bir neden saptanamadı. Hastaların %62,5’inde transaminaz düzeyi 5 katın altında idi. Hastaların %9,0’u N-asetilsistein, %18,0’i ursodeoksikolik asit tedavisi almaktaydı. Ortanca transaminaz düzelme süresi 5 gün (1-61 gün), hastanede kalış süresi ise 3,7 ± 9,2 gündü.Etiyolojiye göre hem transaminaz düzelme süresi hem de hastanede kalış süreleri açısından fark saptanmadı (p=0,107 ve p=0,952).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocuk acil serviste sıklıkla hafif derecede transaminaz yükseklikleri ile karşılaşıldığı ve en sık neden enfeksiyonlar olsa da travmadan kalıtsal metabolik hastalıklara kadar pek çok nedene bağlı olabileceği görülmüştür. Bu hastalarda transaminaz düzeylerinin hızla normale döndüğü ve etiyolojiye göre değişkenlik göstermediği saptanmıştır. Ancak çocuk acilde transaminaz yüksekliğine yaklaşımda yol gösterici algoritmalarının oluşturulması için çok merkezli ve daha fazla sayıda vaka içeren çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Elevated transaminases has been frequently in pediatric emergency department (PED) admissions due to increasing utilization of routine laboratory packages. There is limited data about clinical features, underlying conditions and clinical course of these patients. This study aims to evaluate clinical characteristics, etiologies, recovery time and lenght of stay in hospital of children with elevated transaminases in PED.
METHODS: We included 1month- 18 years old children who were followed in observation unit of PED of Dr.Behcet Uz Child Disease and Pediatric Surgery Training and Research Hospital and had increased transaminases between 2016 January and 2017 January. İncreased aspartate aminotransferase (AST) and alanin aminotransferase (ALT) were defines as values above 60 U/L and 45 U/L.The clinical and laboratory data were obtained retrospectively from electronic medical records.
RESULTS: We included 89 patients. Median age was 36 months (IQR: 8-97). The most common symptoms were vomiting (n=31), fever (n=27) and abdominal pain (n=25), finding was dehydration (n=20). Etiologies were infections (40.4%), metabolic disorders (11.2%), drug induced liver injury (9.0%), hepatobiliary diseases (5.6%), others (9.0%) and unexplained in 24.7%. Transaminases were elevated under 5 times in 62.5%. N-acetylcystein and ursodeoxycolic acid were administered in 9.0% and 18.0%. Median recovery time was 5 days (IQR=2-11 days) and LOS was 3.7 ± 9.2 days. Recovery time and LOS were not significantly different between etiologies (p=0.107 and p=0.952).
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study indicated that mild elevation of transaminases is common in PED. Although most common reason is infections, it can be related to various conditions such as trauma and inherited metabolic disorders. Also we found that the recovery time is short and not change according to etiologies. But multi-center studies in a large population is still required an algorithm for assesment of elevated transaminases in PED.

Peritonsiller apse, akut tonsillitin nadir ancak ciddi bir komplikasyonudur. Bilateral peritonsiller apse, üst hava yolu obstrüksiyonuna yol açabileceğinden hızlı tanınmalı ve derhal tedavi edilmelidir. Bu yazıda boğaz ağrısı, ateş ve yutma güçlüğü yakınmaları ile başvuran; bir yıl önce tek taraflı peritonsiller apse drenajı öyküsü bulunan bir hastada üst havayolu obstrüksiyonuna neden olan bilateral peritonsiller apse vakası takdim edilmiştir.

Peritonsillar abscess is a rare but serious complication of acute tonsillitis. Bilateral peritonsillar abscess must be diagnosed and treated promptly because it can cause upper airway obstruction. We present a case of bilateral peritonsillar abscess who presented with sore throat, fever and difficulty of swallowing who has a history of unilateral peritonsillar abscess drainage one year ago.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuk yoğun bakım üniteleri(ÇYBÜ) kritik hastaların hayatta kalması için ileri teknolojik alt yapılarının olduğu, önemli bir ekip çalışmasının gösterildiği, ciddi bir bilgi ve deneyim gerektiren yapılardır. Bu çalışmada, ÇYBÜ’mizde bir yıl süre ile yatan hastaları klinik ve demografik özelliklerine göre değerlendirmek, mortalite verilerini çıkarmak ve mortaliteye etki eden faktörleri değerlendirmek amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Ocak - 31 Aralık 2018 tarihleri arasında ÇYBÜ’ ye yatan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların yoğun bakım yatış endikasyonları, altta yatan kronik hastalıklar, yatış süreleri, mortalite skorları, hastane enfeksiyonları ve bazı özellikli hasta gruplarının (konjenital kalp cerrahisi, karaciğer ve kalp nakli) verileri toplandı. Bir yıllık süre içindeki mortalite ve mortaliteye etki eden faktörler belirtildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 620 hastadan 207 (% 33.3)’si kız, 413 (% 66.6)’ü erkek cinsiyetteydi. Hastaların yaş ortalaması 4.6 yaş olarak bulundu. Hastalardan 228 (% 36.7)’inde altta yatan kronik hastalık vardı. En sık yatış endikasyonları kardiyak hastalık (% 17.7) ve enfeksiyon (%16.6) idi. Ortalama yatış süresi 9 gün, ortalama PRISM skoru 9.9, standardize mortalite oranı 0.9 olarak bulundu Hastaların %70.6’ sı mekanik ventilatörde izlendi. Hastalardan 27’sine renal replasman tedavisi, 5 hastaya periton diyalizi, 16 hastaya plazmaferez uygulandı. Hastane enfeksiyon hızı 8.5 olarak hesaplandı. İzlenen 620 hastadan 65 hasta kaybedildi. Mortalite oranı % 10.3 olarak hesaplandı. Hastaların yatış anındaki PRİSM skoru, dahili branş hastası olması ve altta yatan kronik hastalık durumunun mortalite ile ilişkili olduğu saptanırken, yaş, yatış süresi ve Beklenen Mortalite Hızı ile arada anlamlı fark bulunamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: ÇYBÜ’ de hem dahili hem cerrahi çok farklı hasta gruplarının izlenmektedir. Altta yatan kronik hastalık, yatış anındaki PRİSM skoru mortaliteyi etkilemektedir.

INTRODUCTION: Pediatric intensive care units (PICUs) are place of lifesaving to critically ilnnes children, advanced technologic substructures and showing to important teamwork, required severe experieneces and knowledges. The aim of this study is to evaluate the clinical and demographic characteristics of the patients hospitalized in a Pediatric Intensive Care Unit (PICU) for one year and to evaluate mortality datas and factors which are affected to the mortality.
METHODS: Patients admitted to the PICU between 1 January and 31 December 2018 were evaluated retrospectively. The indications of PICU hospitalization, underlying chronic diseases, duration of hospitalization, mortality scores, hospital infections, and certain patient groups (congenital heart surgery, liver and heart transplant) were collected. Mortality over a one-year period and factors which are affected to the mortality were reported.
RESULTS: 620 patients were included in the study. 207 (33.3%) of the patients were female and 413 (66.6%) were male. The mean age was 4.6 years. 228 patients (36.7%) had an underlying chronic disease. The most common hospitalization indications were cardiac disease (17.7%) and infection (16.6%). The mean length of stay and PRISM score were 9 days, and 9.9, respectively. Standardized Mortality rate was 0.9. Renal replacement therapy was performed in 27 patients, peritoneal dialysis in 5 patients and plasmapheresis in 16 patients. Nosocomial infection rate was calculated as 8.5. 65 of 620 patients were dead. Mortality rate was calculated as 10.3%. Patient’s underlying chronic diseases, PRISM scores at the time of hospitalization were associated with mortality anad no significant correlation was found between age, duration of stay and expected mortality rate.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In PICU, both internal and surgical patient groups were observed. Underlying chronic disease,and PRİSM score affect mortality.

Neonatal septic arthritis is a rare condition, and yet it is an orthopaedic emergency due to the potential of devastating consequences. Signs and symptoms, laboratory test, and imaging studies might not always be typical. A prompt diagnosis and treatment should be made. We presented a 24-day-old premature neonatal patient was brought to the hospital with complaint of redness and swelling of his left shoulder.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Neonatal palyatif bakım, yenidoğan ve ailesinin acılarını en aza indirmek için şefkat ile uygulanan bakımdır. Yenidoğan yoğun bakım hemşireleri ölüme karşı tutum geliştirerek hastaya yeterli bakımı veremeyip, başarısızlık duygusu yaşayabilmektedirler. Yenidoğan hemşirelerinin ölüme karşı tepkileri, bu tepkilerin uygulanan palyatif bakıma etkisi hakkında yeterli bilgi ve deneyim bulunmamaktadır. Bu verilerden yola çıkarak çalışma yenidoğan yoğun bakım hemşirelerinin ölüme karşı tutumlarının uyguladıkları palyatif bakımı etkileme durumunu belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiştir.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırmamızın örneklemini basit rastgele örnekleme yöntemi ile seçilen beş il oluşturmaktadır. Araştırmaya 96 yenidoğan hemşiresi katılmıştır. Araştırma verileri “Yenidoğan Palyatif Bakım Tutum Ölçeği”, Ölüme Karşı Tutum Ölçeği” ve araştırmacı tarafından hazırlanan “Tanıtıcı Özellikler Formu” kullanılarak toplanmıştır. Verilerin analizinde; sürekli ve sayımla elde edilen değişkenlerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistikler, t testi, Kruskal Wallis testi kullanılmıştır.

BULGULAR: Yapılan korelasyon analizi sonucunda “YPBÖ Toplam puanı ile ÖKTÖ Toplam puanı ve YPBÖ Organizasyon alt boyutu ile ÖKTÖ Kaçış Kabullenme alt boyutu arasında negatif yönlü düşük düzeyde bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Hemşirelerin palyatif bakım uygulamaları ile medeni durumları, bebek kaybetme durumu ve kurumların çeşitliliği arasında anlamlı bir ilişki bulunmaktadır.
Sonuç: Bu çalışma; ölüme karşı olumsuz tutum geliştiren yenidoğan hemşirelerinin palyatif bakım vermekte zorlandıklarını göstermektedir.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Yenidoğan palyatif bakıma ilişkin ölüm ile ilişkili kaçış kabullenme alt boyutu ile organizasyon alt boyutu arasında düşük ilişki vardır (r=-0.225). Bu sonuç, hemşirelerin ölüme karşı olumsuz tutum geliştirdiğinde bebeklere palyatif bakım vermekte zorlandıkları şeklinde yorumlanabilir. Çalışmamızdaki katılımcıların, spesifik bir birim olan yenidoğan yoğun bakımda çalışan hemşireler olması bu bulgunun dikkat çekici yönüdür. Bu çalışma; ölüme karşı olumsuz tutum geliştiren yenidoğan hemşirelerinin palyatif bakım vermekte zorlandıklarını göstermektedir.

INTRODUCTION: Neonatal palliative care is care administered with compassion to minimize the suffering of the newborn and its family. Neonatal intensive care nurses are unable to provide adequate care to the patient by developing an attitude towards death and are able to experience a sense of failure. There is insufficient knowledge and experience about Neonatal Nurses ' responses to death and the effect of these responses on applied palliative care. Based on these data, the study was conducted to determine the status of neonatal intensive care nurses ' attitudes towards death affecting their palliative care.
METHODS: The sample of our research consists of five provinces selected by simple random sampling method. 96 neonatal nurses study participated. The research data were collected using the” neonatal palliative care attitude scale”, the death attitude scale “and the” introductory features Form " prepared by the researcher. In the analysis of the data; descriptive statistics, t test, Kruskal Wallis test were used to evaluate continuous and counting variables.
RESULTS: As a result of the correlation analysis, “there was a low negative correlation between the total score of YPBÖ and the total score of YPBÖ and the sub dimension of Ypbö organization and YPBÖ escape acceptance. There is a significant relationship between nurses ' palliative care practices and their marital status, infant loss status and diversity of institutions.
DISCUSSION AND CONCLUSION: There is a low association between the lower size of escape acceptance and the lower size of organization associated with death related to neonatal palliative care (r=-0.225). This result can be interpreted as nurses having difficulty giving palliative care to babies when they develop a negative attitude towards death. The remarkable aspect of this finding is that the participants in our study were nurses working in a specific unit, neonatal intensive care.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Çocukluk çağı özkıyım girişimi sayısı ve buna bağlı ölümler gün geçtikçe artmaktadır. Tüm populasyon için bir sorun teşkil etse de psikiyatrik hastalığa sahip olanlar için daha ciddi bir sorundur. Önceki çalışmalar enflamasyon ile psikiatrik hastalık birlikteliğini göstermiştir. Biz de buradan yola çıkarak çocukluk çağı özkıyım girişimleri ile enflamatuvar bir biyomarker olan C-Reaktif Protein (CRP) ilişkisini araştımayı planladık.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntem: Bu çalışma Çocuk acil servisine 01.03.2016-01.03.2019 tarihleri arasında özkıyım girişimi nedeniyle başvuran ve çalışmaya katılmayı kabul eden çalışma grubu ve sağlıklı gönüllü bireylerden oluşmuş kontrol grubu olmak üzere prospektif karakterde bir olgu-kontrol çalışması olarak dizayn edilmiştir. Her iki grubun demografik ve klinik verilerine ilaveten CRP düzeyleri bakılmıştır. Tüm bu parametreler açısından gruplar karşılaştırılmıştır. Veriler SPSS paket programında analiz edilip, p<0.05'in altındaki değerler anlamlı kabul edilmiştir.

BULGULAR: Bulgular: Çalışmaya 108 olgu, 131 kontrol olmak üzere toplam 239 olgu dahil edilmiştir. Gruplar arasında demografik veriler açısından fark tespit edilmemiştir. Serum CRP düzeyleri açısından gruplar değerlendirildiğinde kontrol grubunun ortalaması 1.5 ±1.5 mg/L saptanırken, olgu gurubunun ortalaması 12.7 ± 6.4 mg/L olarak saptanmıştır. (P<0.01) Psikiyatrik hastalık varlığı açısından değerlendirildiğinde, CRP düzeyi psikiyatrik hastalık tanısı almış grupta ortalam olarak 14.3 ± 4.2 mg/L saptanırken, psikiyatrik hastalık tanısı almamış grupta 9.7 ± 2.7 mg/L saptanmıştır.(P=0.03)

TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Özkıyım girişiminde bulunan bireylerde kuvvetli bir inflamatuvar belirteç olan CRP’nin normal populasyona göre yüksek saptanmıştır. Bu klinik süreç ile ilgili inflamasyonun rolününün daha ayrıntılı bir şekilde incelenmesi gerekmektedir.

INTRODUCTION: The number of adolescent suicide attempts and related deaths is increasing day by day. Although it presents a problem for the general population, it is a more serious problem who has a psychiatric disease. Previous studies have demonstrated the association between inflammation and psychiatric disease. From this point we planned to investigate the relationship between adolescent suicide attempts and as an inflammatory biomarker, C-Reactive Protein (CRP).
METHODS: This study was designed as a case-control study. The study population has consisted of the patients who admitted to the pediatric emergency department between 01.03.2016-01.03.2019 with the patients with a suicide attempt and healthy volunteers who admitted to healthy child clinic for routine examination with similar age and gender characteristics The groups were compared in terms of demographic, clinical features and serum CRP levels.
RESULTS: A total of 239 patients (108 patients and 131 controls) were included in the study. There was no difference in terms of demographic data between the groups., Serum CRP levels of the control group was 1.5 ± 1.5 mg/L and in the suicide group were 12.7 ± 6.4 mg/L. (P<0.01) The mean of serum CRP levels in cases with the psychiatric disorders was 14.3 ± 4.2 and 9.7 ± 2.7 in the group of the cases without psychiatric disorders. (P= 0.03)
DISCUSSION AND CONCLUSION: The value of CRP, a strong inflammatory marker, was found to be higher in patients who attempted suicide compared to the healthy population and in patients with psychiatric disease to the patients who do not have psychiatric disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk çağında meydana gelen zehirlenmeler morbidite ve mortaliteye neden olabilen engellenebilir önemli bir toplum sağlığı problemidir. Araştırmamızda son dört yıl içerisinde zehirlenme nedeniyle çocuk acil servisimize başvuran hastaların klinik ve demografik özelliklerini araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2015 ve Ocak 2019 tarihleri arasında zehirlenme nedeniyle Çanakkale Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Hastanesi Çocuk Acil Servisine başvuran1 ay-18 yaş arası, 238 çocuk hastanın dosya kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Olgular yaş, cinsiyet, ilacın alınmasından sonra ilk tıbbi müdahaleye kadar geçen süre, zehirlenme nedeni, alım şekli ve semptom yönünden incelendi.
BULGULAR: Zehirlenme nedeniyle çocuk acil servisine başvuran 238 olgunun %45’i kızdı. Ortalama yaş 59.34 ay (çeyrekler arası aralık: 3-215 ay) olup olguların %57.15’i beş yaşın altında; %23.1’i ise on iki yaşın üstündeydi. Olguların %68.1’i kaza sonucu; %26.9’inin özkıyım amacıyla zehirlendiği görüldü. Olguların merkezimize başvuru süresi ortalama 91.2 ± 75.6 dakika idi. Zehirlenmelerin en sık ilkbahar aylarında (%29.83) olduğu görüldü. İlaçlarla zehirlenmeler arasında en sık analjezikler (%23,41) ile zehirlenmeler saptandı. Olguların %60.51’i asemptomatik olup semptomatik olgularda en sık bulantı-kusma bulguları görülmekteydi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Özkıyım amaçlı zehirlenmeler daha az sıklıkla görülmekle birlikte çocuklarda temel zehirlenme nedeni kaza ile ilaç alımıdır. Bakım verenler, ebeveynler, ilaç üreticileri ve sağlık çalışanları tarafından alınacak tedbirlere ilaveten bölgedeki zehirlenmelerin epidemiyolojik ve klinik özelliklerinin belirlenmesi mortalite ve morbiditesinin azaltılmasına büyük katkıda bulunacaktır.

INTRODUCTION: Intoxication occurring in childhood is an important preventable public health problem that can cause morbidity and mortality. In our study, we investigated the clinical and demographic characteristics of patients who applied to our paediatric emergency department due to poisoning in the last four years.
METHODS: The file records of 238 children aged one month to 18 years who applied to Canakkale Onsekiz Mart University Faculty of Medicine Hospital Paediatric Emergency Department between January 2015 and January 2019 were evaluated retrospectively. The cases were examined in terms of age, gender, time to first medical intervention after taking the drug, cause of poisoning, intake method, and symptoms.
RESULTS: The rate of female patients who entered to the paediatric emergency department due to poisoning was 45% of 238. The median age was 59.34 months (Inter quantile range) (IQR): three to 215 months) and 57.15% of cases were under the age of five; 23.1% were over the age of 12. 8.1% of the cases were accidental; 26.9% of patients were found to have been poisoned in a suicide attempt. The mean time to apply to our centre was 91.2 ± 75.6 minutes. The most common time of poisoning was seen to be in the spring months (29.83%). Among the drug poisons, analgesics were the most common (23.41%). 60.51% of cases were asymptomatic, while the most common symptoms observed in symptomatic cases were nausea and vomiting.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Suicidal poisoning is seen less frequently in children. The main cause of poisoning is accidental medication. In addition to the measures taken by caregivers, parents, drug manufacturers and healthcare workers, determining the epidemiological and clinical characteristics of poisonings in this region will contribute to the reduction of mortality and morbidity among children.

Hiponatremi pek çok hastalığa eşlik edebilen ve sık görülen elektrolit bozukluklarındandır. Kawasaki hastalığı da bu durumlardandır. Kawasaki hastalığı, beş yaş altındaki çocuklarda en sık görülen vaskülit olup çok farklı klinik tablolarla ortaya çıkabilir. Kawasaki şok sendromu ise daha yakın tarihte tanımlandığı için bilinmeyen özellikleri fazladır. Biz bu olgu sunumunda hiponatremi klinik bulguları ile acil servise başvuran ve takipte Kawasaki şok sendromu tanısı alan bir hastayı sunduk.

Hyponatremia is one of the common electrolyte disorders that can accompany many diseases. Kawasaki disease is one of these situations. Kawasaki disease is the most common vasculitis in children under the age of five and can occur with very different clinical pictures. Since Kawasaki shock syndrome has been described more recently, its unknown features are high. In this case report, we presented a patient who presented to the emergency department with the clinical findings of hyponatremia and was diagnosed as Kawasaki shock syndrome.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kusma oral alımı sınırlayan önemli bir semptomdur, hastaların intravenöz sıvı tedavisi için hastane yatışına ve uzamış hastanede kalış süresine neden olabilir. Çalışmamızda akut gastroenteritli çocuklarda intramusküler ondansetron alan ve almayan iki grupta başvurudan sonraki yedi gün içinde kusma nedeniyle hastaneye yatış ve hastaneye tekrar başvuru oranlarını karşılaştırmayı amaçladık.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Aralık 2015-Şubat 2016 (ondansetron olmayan dönem) ve Aralık 2019-Şubat 2020 (kas içi ondansetron dönemi) arasında Çocuk Acil Kliniğimizde akut gastroenterit (ICD A09) tanısı alan 6 ay-15 yaş arası (dehidratasyonsuz) hastaların dosyaları ) geriye dönük olarak analiz edildi. Çalışmaya dahil edilen hastalar, tek doz intramüsküler ondansetron alanlar birinci grup, ondansetron tedavisi almayanlar ikinci grup olmak üzere iki grupta incelendi. Birincil amacımız her iki grubun ilk 7 gün içinde tekrar başvuru ve yatış oranlarının belirlenmesiydi
BULGULAR: Ondansetron tedavisi alan hastaların %21’inin, ondansetron almayan grubun %28 ‘inin ilk 7 gün içinde acil servise kusma nedeniyle tekrar başvurduğu saptandı. Her iki grubun karşılaştırılmasında, tekrarlayan başvuruda Grup I hastalarının %5'i ve Grup II hastalarının %13'ü intravenöz sıvı ihtiyacı (Odds Ratio=0.3; %95 Güven Aralığı=0.19-0.59) oldu ve acil serviste yatış gerekti.

TARTIŞMA ve SONUÇ: İntramüsküler ondansetron tedavisi kusması olan akut gastroenteritli çocuklarda hastaneye tekrar başvuru oranını, tekrar başvuru esnasındaki yatış ve intravenöz sıvı ihtiyacını azaltır.

INTRODUCTION: Vomiting is an important symptom that limits oral intake and may result in hospitalizations and prolonged hospital stays for intravenous fluid therapy. In our study, we aimed to compare the rates of hospital revisit and hospitalization due to vomiting within seven days of admission in children with acute gastroenteritis in two groups who received and did not receive intramuscular ondansetron.

METHODS: Files of patients aged 6 months-15 years (without dehydration) diagnosed with acute gastroenteritis (ICD A09) in our Pediatric Emergency Clinic between December 2015-February 2016 (non-ondansetron period) and December 2019-February 2020 (intramuscular ondansetron period) were analyzed retrospectively. The patients included in the study were evaluated in two groups, the first group receiving a single dose of intramuscular ondansetron and the second group not receiving ondansetron treatment. Our primary aim was to determine the rates of readmission and hospitalization in the first 7 days of both groups.

RESULTS: It was determined that 21% of the patients who received ondansetron and 28% of the group who did not receive ondansetron were admitted to the emergency department due to vomiting in the first 7 days. In comparison of both groups, 5% of Group I patients and 13% of Group II patients needed intravenous fluids (Odds Ratio=0.3; 95% Confidence Interval=0.19-0.59) at repeated admission and required hospitalization in the emergency department.

DISCUSSION AND CONCLUSION: Intramuscular ondansetron treatment reduces the rate of hospital readmission, hospitalization and intravenous fluid requirement during re-admission in children with acute gastroenteritis with vomiting.

Elizabethkingia meningoseptica (E. meningoseptica) genellikle toprak, bitki, gıda maddeleri, su gibi çevre ortamında yaygın olarak bulunan, nadiren insanda enfeksiyona neden olan, Gram-negatif çomaktır. Üriner sistem enfeksiyonu, menenjit, sepsis, osteomyelit, nekrotizan fasiit, selülit, endokardit, abdominal apse, endoftalmit gibi pek çok klinik tabloya neden olabilmektedir. İmmünosuprese hastalar, prematüre bebekler E. meningoseptica enfeksiyonları açısından riskli gruplardır. Olgu, başka bir merkezde sezaryan ile 36 haftalık, 2,830 gram olarak doğmuş ve prematürite, solunum sıkıntısı, sepsis, evre 4 intraventriküler kanama, hidrosefali tanılarıyla, şant takılmak üzere postnatal 27. günde hastanemize sevk edilmiştir. Rutin tetkiklerinde C-reaktif protein düzeyi yüksekliği dışında enfeksiyon varlığını düşündürecek herhangi bir laboratuvar bulgusuna rastlanmayan olguya, hidrosefali nedeni ile eksternal drenaj kateteri takılmış, bu sırada alınan beyin omurilik sıvısı örneğinde E. meningoseptica üretilmiştir. Ampirik olarak meropenem, kolistin ve vankomisin tedavileri başlanan olgunun kültür antibiyogram sonucuna göre tedavisi değiştirilmemiş olup, yatışından 45 gün sonra taburcu edilmiştir. E. meningoseptica’nın neden olduğu neonatal menenjit, olguların yarısından çoğunda fatal seyirlidir. Bu olgu ile mikroorganizmanın erken teşhis ve tedavisinin yanı sıra virülansının klinik seyir açısından önemli olduğuna dikkat çekmek istenmiştir.

Elizabethkingia meningoseptica (E. meningoseptica) is a Gramnegative rod that is commonly found in the natural environmental such as soil, plants, foodstuffs, water but is rarely causes human infection. It can cause many clinical conditions like urinary tract infection, meningitis, septicemia, osteomyelitis, necrotizing fasciitis, cellulitis, endocarditis, abdominal abscess, endophthalmitis. Especially immunosuppressed patients and premature infants are risky groups for E. meningoseptica infections. The case was born in another center by cesarean section at 36th gestational week and 2.830 grams and was referred to our hospital with the diagnosis of prematurity, respiratory distress, septicemia, stage 4 intraventricular hemorrhage, hydrocephalus on the 27th postnatal day. The patient had no laboratory findings suggestive of infection other than elevated C-reactive protein level in his routine examinations and an external drainage catheter was implanted because of hydrocephalus. E. meningoseptica was produced in the cerebrospinal fluid sample taken simultaneously. Empirically, meropenem, colistin and vancomycin treatments were initiated and the treatment was not changed according to the culture antibiogram results. Infant was discharged 45 days after hospitalization. Neonatal meningitis caused by E. meningoseptica is fatal in more than half of the cases. In this case, it was aimed to draw attention to the importance of early diagnosis and treatment of microorganism, as well as virulence in terms of clinical course.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Kan dolaşımı enfeksiyonları (KDE) hastanede yatış süresinde uzamaya, tedavi maliyetlerinde ve mortalite oranlarında artışa yol açması nedeniyle yoğun bakım ünitelerinin en önemli sorunlarındandır. Bu çalışmada çocuk yoğun bakımda nozokomiyal kan dolaşımı enfeksiyonu insidansı ve risk faktörlerinin saptanması, en sık görülen mikroorganizmaların belirlenmesi amaçlanmıştır.


YÖNTEM ve GEREÇLER: …. Üniversitesi Çocuk Yoğun Bakım Ünitesinde Ocak 2011-Ocak 2013 tarihlerinde 48 saatten uzun süre yatarak tedavi edilen hastalar incelendi. Nozokomiyal KDE geçiren olgular belirlenerek yatış süresince nozokomiyal enfeksiyon geçirmeyen olgularla demografik veriler, yatış tanıları ve altta yatan kronik hastalıkları, invaziv girişimler ve tedaviler açısından karşılaştırıldı. Kan kültüründe izole edilen mikroorganizmalar kaydedildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 252 hastada toplam 58 KDE epizotu saptandı. Olguların %55’i erkek (E/K: 1.2) olup ortanca yaş 10 aydı. Nozokomiyal KDE insidans hızı 14,7/1000 hasta günü olarak hesaplandı. Yoğun bakım yatışından ortanca 16,5 gün sonra KDE geliştiği tespit edildi. Altta yatan konjenital kalp hastalığı, metabolik hastalık, nörolojik hastalık veya genetik sendrom varlığında ve santral venöz kateterizasyon ve mekanik ventilasyon uygulanan hastalarda daha sık nozokomiyal KDE gözlendi. Genetik sendrom varlığı ve yoğun bakımda yatış süresinin uzaması KDE gelişimi için bağımsız risk faktörü olarak saptandı. En sık izole edilen etkenler koagülaz negatif stafilokoklar (%48), Klebsiella spp (%24), Enterobacter spp (%9), Candida spp (%9) olarak belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Nozokomiyal kan dolaşımı enfeksiyonları için risk faktörlerinin belirlenerek bu doğrultuda önlemlerin alınması tedavi maliyetlerinin ve mortalitenin azaltılabilmesi açısından özellikle önemlidir. Yoğun bakımda geçirilen gün sayısı arttıkça risk arttığı için yatış süreleri mümkün olduğunca kısa tutulmalıdır.

INTRODUCTION: Nosocomial bloodstream infection (BSI) is an important problem in pediatric intensive care unit (PICU) due to high mortality rates, increased hospitalization and costs. We aimed to define the risk factors, incidence and the microorganisms of nosocomial bloodstream infection in PICU in present study.
METHODS: The patients admitted to ….. University PICU between January 2011 and January 2013 and stayed in hospital more than 48 hours were evaluated. The patients who had nosocomial BSI were determined and compared with the patients who did not have nosocomial infection during their hospitalization in terms of demographic data, hospitalization diagnoses and underlying chronic diseases, and the treatments applied. Microorganisms isolated in blood culture were also recorded.
RESULTS: Two hundred fifty two patients admitted to study and fifty-eight nosocomial bloodstream infection episodes developed, 55% of population were male (M/F: 1.2) and the median of age was 10 months. The incidence rate of bloodstream infection was 14,7 per 1000 patient-days. Median duration in PICU for development of BSI was 16,5 days. Nosocomial BSI was more common in patients with central venous cathater, mechanical ventilation, use of steroid treatments. In the presence of congenital heart disease, metabolic disease, neurological disease or genetic syndrome, the frequency of nosocomial BSI was increased. Risk factors for nosocomial BSI were genetic syndrome and longer hospitalitation in PICU. The most common isolated agents were coagulase-negative Staphylococcus (48%), Klebsiella spp. (24%), Enterobacter spp. (9%) and Candida spp. (9%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It is important to know the risk factors for nosocomial bloodstream infections and taking precautions in this direction is particularly important in terms of reducing treatment costs and mortality. Since the risk increases as the number of days spent in intensive care increases, the length of stay should be kept as short as possible.

GİRİŞ ve AMAÇ: Plevral efüzyonların drenajında pigtail kateterlerin kullanılması önerilmektedir. Ancak, bu amaç için üretilmiş kateterler, kaynakların kısıtlı olduğu yerlerde temin edilemeyebilir. Bu çalışmada, hasta başı ultrasonu rehberliğinde basit plevral efüzyonların tedavisinde santral venöz kateter kullanımının güvenirliliği ve etkinliği değerlendirilmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma, 2015 ve 2019 yılları arasında santral venöz kateter ile yatak başında ultrason rehberliğinde plevral drenaj uygulanan semptomatik basit plevral efüzyonlu pediyatrik hastaların klinik kayıtlarının tek merkezli retrospektif bir incelemesidir.
BULGULAR: Çalışma süresi boyunca plevral drenaj amacı ile santral venöz kateter takılan 93 hasta (98 girişim) belirledik. Hastaların ortanca yaşı 4,5 yıl (7 gün ile 15 yıl arası) ve ortanca ağırlığı 19 kg (3 ile 60 kg arası) idi. En sık altta yatan neden kalp damar cerrahisi sonrası izlemdi. Teknik başarı oranı %95,9 olup sadece iki işlemde (%2,2) komplikasyon gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Santral venöz kateter ile yatak başı ultrason rehberliğinde plevral drenaj, komplike olmayan plevral efüzyonlu kritik hasta çocuklarda güvenli ve etkilidir.

INTRODUCTION: Pig-tail catheters are currently recommended for draining pleural effusions. However, specific catheters manufactured for this purpose may not be feasible in resource-limited settings. This study evaluated the safety and effectiveness of a central venous catheter for treating uncomplicated pleural effusions with point-of-care ultrasound in children.
METHODS: The study was a single-center retrospective review of the clinical records of pediatric patients with symptomatic uncomplicated pleural effusion who had underwent bed-side ultrasound guided pleural drainage with a central venous catheter, between 2015 and 2019.
RESULTS: We determined 93 patients who had undergone 98 central venous catheter insertions during the study period. The patient’s median age was 4.5 years (range, 7 days to 15 years) and median weight was 19 kg (range, 3 to 60 kg). The most underlying cause was cardiovascular surgery. The technical success rate was 95.9% and only 2 (2.2%) complications were observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Point of care ultrasound guided pleural drainage with a central venous catheter is safe and effective in critically ill children with uncomplicated pleural effusion.

Tip IV paraözofageal hiatal herniler; mide ve diğer intraabdominal organların diyafragmanın özofageal hiatusundan mediastene herniye olduğu, pediatrik yaş grubunda oldukça nadir görülen diyafragmatik hernilerdir. Hiatustaki defekt büyük olduğundan midenin büyük bir kısmının torasik kaviteye geçmesi sonucu gelişen bu dev hernilerde, mide volvulusu gibi ciddi komplikasyonlar gelişebilir..Hastalar büyüme geriliği, kilo alamama, tekrarlayan akciğer enfeksiyonu gibi atipik kliniklerle karşımıza çıkabilir. Bu yazıda pediatrik yaş grubunda farklı klinik tablolar ve semptomlarla başvuran ve tip IV paraözofageal hiatal herni tanısı alıp cerrahi müdahale ile başarılı şekilde tedavi edilen iki olgu sunulmuştur.

Type IV paraesophageal hiatal hernias are diaphragmatic hernias that are extremely rare in the pediatric age group in which the stomach and other intra-abdominal organs herniate from the esophageal hiatus of the diaphragm into the mediastinum. Since the defect in the hiatus is large, serious complications such as gastric volvulus may develop in these giant hernias as a result of the passage of a large part of the stomach into the thoracic cavity. Patients may present with atypical clinical manifestations such as growth retardation, not gaining weight, and recurrent pulmonary infections. In this report, two cases in the pediatric age group who were admitted with different clinical course and were diagnosed as type IV paraesophageal hiatal hernia who were successfully treated with surgical intervention are presented.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pediatrik yaş grubunda yanığa bağlı enfeksiyonlar sağlık hizmeti sunucuları için yönetilmesi zor koşullardır ve karmaşık bir tedavi gerektiren çeşitli komplikasyonlara neden olabilir. Bu çalışmamızda üçüncü basamak bir hastanenin yanık yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) yatan pediatrik yanık hastalarında gelişen enfeksiyonlar araştırılmıştır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya, 1 Ocak 2018 ile 31 Aralık 2020 tarihleri arasında yanık yoğun bakım ünitesinde yatarak tedavi edilen tüm pediatrik yanık hastaları dahil edildi. Demografik ve klinik veriler, enfeksiyon türleri, izole edilen mikroorganizmalar, profilaksi ve tedavi için kullanılan antibiyotikler ve tedavi sonuçları hasta dosyalarından ve hastane kayıtlarından geriye dönük olarak değerlendirildi.

BULGULAR: Çalışmamıza 192 pediatrik hasta dahil edildi. Hastalarımızın yaş ortalaması 5,48±4,7 yıl idi. Hastaların 73’ünde en az bir enfeksiyon atağı görüldü ve enfeksiyon insidansı %38 olarak bulundu. En sık izole edilen mikroorganizmalar kan dolaşım enfeksiyonlarında Candida türleri, idrar yolları enfeksiyonlarında Escherichia coli ve yara enfeksiyonlarında Pseudomonas aeruginosa idi. Enfeksiyon gelişen hastalarda yanık vücut yüzey alanı yüzdesi ve kısaltılmış yanık şiddeti indeksi anlamlı olarak daha yüksekti. Yine bu hastalarda yoğun bakım ünitesi kalış ve toplam kalış süreleri anlamlı olarak daha uzundu.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Pediatrik yanıklarda izolasyon prosedürlerine sıkı sıkıya uyulması, santral ve üriner kateter kullanımından kaçınılması, erken eksizyon ve erken yara kapatılması enfeksiyonları azaltmak için önemli önlemlerdir. Geniş spektrumlu antibiyotiklerle profilaksiden kaçınılmalıdır. Hastaların kültür sonuçlarına göre uygun antibiyotik stratejileri geliştirilmelidir.

INTRODUCTION: Pediatric burn related infections are challenging conditions to manage for health care providers and can cause several complications entailing a complicated treatment and prognosis. In this study infection in pediatric burn patients hospitalized in burn intensive care unit of a tertiary care hospital is investigated.

METHODS: This study was conducted between 1 January 2018 and 31 December 2020 in burn ICU of a tertiary care hospital. The demographic and clinical data, the type of infections and the isolated microorganisms, antibiotics used for prophylaxis and treatment and the outcomes are evaluated retrospectively from patient files and the hospital registries.

RESULTS: A total of 192 pediatric patients were included in our study. The mean age of the patients was 5.48±4.7 years. There were 73 patients who experienced at least one infection episode with an incidence of 38%. The most commonly isolated microorganisms were Candida species in blood-stream, Escherichia coli in urinary tract and Pseudomonas aeruginosa in burn wound infections. The percentage of burned body surface area and abbreviated burn severity index were significantly higher in patients with infections. Also intensive care unit stay and total stay were significantly longer in these patients.

DISCUSSION AND CONCLUSION: In pediatric burns strict adherence to isolation procedures, avoiding the use of central and urinary catheters, early excision and early wound closure are important measures to reduce infections. Prophylaxis with broad spectrum antibiotics should be avoided. Appropriate antibiotic strategies should be developed depending on culture results of the patients.

Mekonyum ileusu eş değeri olarak da tanımlanan distal intestinal obstruksiyon sendromu (DIOS), kistik fibrozisli hastalarda barsak içeriği ile tam veya parsiyel ileoçekal obstruksiyon kliniğidir. DIOS, koyulaşmış intestinal sekresyonlar, pankreatik yetmezlik, sindirilmemiş gıda kalıntıları ve yapışkan gaita stazı sonucunda meydana gelmektedir. Batında şişlik, kabızlık, tekrarlayan kramp şeklinde şiddetli karın ağrıları ve kusma kliniği ile hastalar başvurmaktadırlar. Düz abdominal grafilerde dilate ince barsaklar, hava - sıvı seviyeleri ya da ileoçekal bölgede köpüksü görünüm izlenmektedir. Kistik fibrozis hastalarında gelişen obstruksiyon; derecesine ve semptomlarına bağlı olarak, multidisipliner yaklaşımla medikal ve cerrahi yöntemlerle tedavi edilmektedir. Bu bildiride; çocuk yoğun bakım ünitesinde DIOS tanısı ile takip edilen; biri konservatif, diğeri ise cerrahi olarak tedavi edileniki kistik fibrozisli kritik hasta çocuktan bahsedilerek tedavi yöntemlerine dikkat çekilmek istenmiştir.

Distal intestinal obstruction syndrome (DIOS), which is also defined as the equivalent of meconium ileus, is a sign of complete or partial ileocecal obstruction with intestinal contents in patients with cystic fibrosis. DIOS may occur because of darkened intestinal secretions, pancreatic insufficiency, undigested food residues and sticky stool stasis. Patients apply with abdominal swelling, constipation, severe abdominal pain in the form of recurrent cramps and vomiting. In direct abdominal radiographs, dilated small intestines, air-fluid levels or foamy appearances are observed in the ileocecal region. Obstruction developed in patients with cystic fibrosis is treated with medical and surgical methods with a multidisciplinary approach depending on the degree of severity and symptoms. In this paper, two critically ill children with cystic fibrosis were presented who were followed-up in the pediatric intensive care unit with a diagnosis of DIOS, with one treated conservatively and the other surgically; the treatment methods were also highlighted.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı perfüzyon indeksinin çocuk yoğun bakım ünitesinde mortaliteyi öngörmede kullanılabilirliğinin araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2018-2019 yıllarında, >28 gün- <18 yaş aralığında Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Yoğun Bakım Ünitesine yatan hastalar çalışmaya alındı. Hastaların karekteristik değişkenleri, PRISM III, PELOD skorları, yatış nedeni, cerrahi öyküsü, altta yatan hastalık, mekanik ventilatör izlemi, transfüzyon, PI 0. saat(yatış anında) ve 6.saat değerleri, laktat ölçümleri ve devir/taburcu bilgileri kaydedildi.
BULGULAR: Çalışma kriterlerine uygun 372 hasta çalışmaya dahil edildi. PI 0.ve 6. saat medyan değerleri eksitus olan hastalarda anlamlı derecede düşüktü (p<0.001). Mortalite ve organ yetmezliği skorları bakımından PRISM III ve PELOD medyan değerleri eksitus olanlarda daha yüksek saptanırken PI 0.saat ile karşılaştırıldığında aralarında negatif bir anlamlılık saptandı. ROC analizinde PI ≤0.63 cut –off değerinde mortalite için spesifitesi %90.1 iken sensitivitesi %75.9 saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: PI’nin non invazif bir yöntem olarak çocuk yoğun bakım ünitesinde mortalitenin öngörülmesinde kullanılabileceğini düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: The aim of this study is to the usefulness of the perfusion index to predict mortality in the pediatric intensive care unit.
METHODS: The study included patients aged >28 days and <18 years old, who were admitted to Pediatric Intensive Care Unit between 2018 and 2019. Characteristic variables of patients, Pediatric Risk of Mortality III and Pediatric Logistic Organ Dysfunction scores, the reason for hospitalization, surgical history, underlying disease, mechanical ventilation, transfusion, Perfusion Index value at the zeroth hour (at the admission) and at the sixth hour, lactate levels, and prognosis were recorded.
RESULTS: A total of 372 patients who met the study criteria were included in the study. Median PI values at the zeroth and sixth hours were significantly lower in patients who were exitus than the survivors (p<0.001). Considering mortality and organ failure scores, the median values of Pediatric Risk of Mortality III and Pediatric Logistic Organ Dysfunction scores were higher in those who were exitus and when compared with the Perfusion Index values at the zeroth hour, a negative significance was found between them. In Receiver Operating Characteristic analysis, the specificity and sensitivity values for mortality were 90.1% and 75.9% at a Perfusion Index cut-off of ≤0.63, respectively.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Perfusion Index is a reliable method to predict mortality for patients admitted to Pediatric Intensive Care Unıt

GİRİŞ ve AMAÇ: Kritik hasta çocuklar, gerek yoğun bakım yatışı öncesinde ve gerekse yatıştan sonraki süreçte, tanı ve tedavi işlemleri sırasında sıklıkla transport gereksinimi göstermektedir. Bu çalışma ile Türkiye’de çocuk yoğun bakım ünitelerinde yapılan transport işlemlerinin ve transport sırasında karşılaşılan problemlerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır
YÖNTEM ve GEREÇLER: Türkiye’de çalışmaya katılmayı kabul eden merkezlerin çocuk yoğun bakım sorumlu hemşireleri tarafından 18 sorudan oluşan anket internet erişimli olarak dolduruldu. Katılan merkezlere ait özellikler, transport ile ilgili özellikler, transport sırasında karşılaşılan sorunlar, müdahaleler ve kayıt sistemi ile ilgili sorulara verilen yanıtlar değerlendirildi
BULGULAR: Çalışmaya Türkiye’de 8 ilden toplam 29 üçüncü basamak çocuk yoğun bakım ünitesi dahil olmayı kabul etti. Ortalama yatak sayısı 14 idi. Çalışmaya katılan çocuk yoğun bakım ünitelerinin çoğunda 1 hafta içerisinde 5 ila 10 hasta transferi (%51.7) yapıldığı, en çok yataklı servise (%89.7), ikinci sırada ameliyathaneye (%69) hasta transportu yapıldığı saptandı. Ünitelerin %69’u hasta transportu ile ilgili bir protokole sahipti, %96.6’sında transport kararını sorumlu uzman hekim vermekte, %65 oranında transport kaydı tutulmaktaydı. Hasta transportlarına hemşire katılımı %93 oranında, yardımcı personel %86 oranında, doktor %79 oranında eşlik etmekteydi. Merkezlerden 20’si (%69) invaziv mekanik ventilasyon ile 11’i (%37.9) noninvaziv mekanik ventilasyonla transport imkanına sahipti. Transport sırasında en sık karşılaşılan problem hastane fiziki koşullarının eksikliği (%48.3) idi. 4 kişi (%13.8) son bir hafta içinde gerçekleşen hasta transferleri sırasında sorun ile karşılaşıldığını yanıtladı ve bunlardan birinde oksijen tüpü bittiği, bir diğer hastada solunum arresti geliştiği belirtildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada ülkemizde hastane içi transport koşullarının, oluşturulan transport ekiplerinin, transport sırasında kullanılan ekipmanıın merkezler arasında önemli farklılıklar gösterdiği saptanmıştır. Ülkemiz koşullarını gözeten transport standartları oluşturulmalı, uyum denetleme mekanizmaları kurulmalıdır.

INTRODUCTION: Critically ill children often require transport during diagnosis and treatment procedures during intensive care hospitalization. With this study, it was aimed to evaluate the practice of transport and the problems encountered during transport in pediatric intensive care units in Turkey.
METHODS: A questionnaire consisting of 18 questions was filled in with internet access by the head nurses of the pediatric intensive care unit, who agreed to participate in the study. Responses to questions about the characteristics of the participating centers, transport practices, problems encountered during transport, interventions and the registration system were evaluated.
RESULTS: A total of 29 tertiary pediatric intensive care units from 8 provinces in Turkey were included in the study. The mean number of beds was 14. In most pediatric intensive care units, 5 to 10 patients (51.7%) were transferred within 1 week. It was observed that the most patients were transported to the inpatient service (89.7%), followed by the operating room (69%). There was a protocol for patient transport in 69% of the units. The transport decision was made by the responsible specialist physician at a rate of 96.6%. 65% of the participants stated that the transport was recorded on a form. Transports were accompanied by 93% nurses, 86% allied health personnel, and 79% doctors. In 20 centers (69%), transport was possible with an invasive mechanical ventilator and 11 (37.9%) with a noninvasive mechanical ventilator. The most common problem encountered during transportation was the inadequacy of the physical conditions of the hospital (48.3%). There were 4 (13.8%) participants who encountered problems during patient transport in the last week. It was stated that the oxygen tube was depleted in one of them, and respiratory arrest developed in another patient.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, it was shown that; In our country, there are significant differences in intrahospital transport conditions, transport teams, equipment used during transport between centers. Transport standards should be established and these should take into account the conditions of our country. For these, compliance and monitoring mechanisms should be established.
Keywords: Intrahospital transport, child, intensive care

Giriş: Postperikardiyotomi sendromu kardiyak cerrahi veya miyokard enfarktüsünü takiben plevral, perikardiyal veya akciğer dokusunda inflamasyonla karakterize bir hipersensitivite reaksiyonudur. Klinik olarak; ateş, göğüs ağrısı, plevral veya perikardiyal efüzyona bağlı bulgular görülebilir. Bu vaka sunumunda 5 aylık Down sendromu olan kardiyak cerrahi sonrasında tekrarlayan perikardial effüzyona yol açan postperikardiyotomi sendromu ile izlenen ve perikardiyal pencere açılarak başarılı bir şekilde tedavi edilen bir olguyu sunmak istedik.
Sonuç: Postperikardiyotomi sendromu (PPS), tanı ve tedavi yöntemlerindeki tüm gelişmelere rağmen gelişmiş ülkelerde kardiyak cerrahi sonrası morbiditenin başta gelen sebeplerindendir. En erken klinik bulgusu operasyon sonrası perikardiyal efüzyon gelişimidir. Birçok kez perikardiyosentez işlemi yapılmasına rağmen, tekrarlayan perikardiyal effüzyonu olan hastalarda postperikardiyotomi sendromu (PPS) akılda tutulmalı, perikardiyal pencere açılması tedavide düşünülmelidir.

Introduction: Postpericardiotomy syndrome is a hypersensitivity reaction characterized by inflammation in pleural, pericardial or lung tissue following cardiac surgery or myocardial infarction. Clinically; Fever, chest pain, findings related to pleural or pericardial effusion may be seen. In this case report, we wanted to present a case of Down syndrome who was followed up with postpericardiotomy syndrome causing recurrent pericardial effusion after cardiac surgery for 5 months and was successfully treated by opening a pericardial window.
Conclusion: Postpericardiotomy syndrome (PPS) is one of the leading causes of post-cardiac morbidity in developed countries, despite all the advances in diagnosis and treatment. The earliest clinical finding is the development of pericardial effusion after the operation. Although pericardiocentesis is performed many times, postpericardiotomy syndrome (PPS) should be kept in mind in patients with recurrent pericardial effusion, and pericardial window opening should be considered in the treatment.

SARS-CoV-2 literatürde genellikle çocuklarda hafif bir bulaşıcı hastalık seyrine yol açar, ancak hem akut enfeksiyon hem de çocuklarda multisistem inflamatuvar sendrom (MIS-C) ciddi komplikasyonlara neden olabilir ayrıca nörotropik bir virus olup geniş bir spektrumda nörolojik semptomla prezente olabilir. Çocukluk çağının akut nekrotizan ensefalopatisi (ANE), talamusta tipik, simetrik lezyonlarla, beyaz cevher, beyin sapı ve serebellumun değişken tutulumuyla karakterize, nadir bir akut ensefalittir. Genetik olarak yatkın hastalarda genellikle viral enfeksiyon sonrası gelişebilir. Hastalığın prognozu kötü olmakla beraber bazı hastalarda steroid ve intravenöz immunglobulin (IVIG) tedavisine yanıt alınmaktadır. Vaka olarak daha önce bilinen bir hastalığı olmayan 11 yaşında SARS-CoV-2 ile ilişkili akut nekrotizan ensefolapati (ANE) gelişen, steroid ve IVIG tedavisine yanıt vermeyen, başvurusunun 32. saatinde beyin ölümü gerçekleşen ve insidental olarak Takayasu arteriti tanısı alan hasta sunulmuştur.

We present a previously healthy 11-year-old patient who developed SARS-CoV-2-associated acute necrotizing encephalopathy (ANE) and had brain death at our intensive care unit's 32nd hour of admission. Mortality was faster secondary to ANE associated with SARS-CoV-2, and incidentally, vascular involvement consistent with Takayasu's arteritis was detected. We aim to draw attention to SARS-CoV-2-induced ANE and underlying undiagnosed vasculitis that may cause higher mortality.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada ambulans ile çocuk acil servise getirilen vakaların klinik ve demografik özellikleri incelendi. Amacımız, ambulans ekiplerince ve acil serviste yapılan müdahaleleri ve konulan tanıları belirlemek, vakaları transfer edilen yer ve transfer şekillerine göre sınıflamak, sevk uygunluğunu değerlendirmek ve bulgularımızla sevk zincirinin verimliliğini artırmaya katkıda bulunmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz çocuk acil servisine ambulansla getirilen 542 vaka prospektif olarak izlendi. Vakaların özellikleri ambulans müdahale formu, hastanemiz otomasyon sistemi, acil servis muayene defteri kayıtları ve hemşire gözlem kayıtlarından elde edildi.
BULGULAR: Vakaların %2,54’ü (N=542) çocuk acil servisimize ambulans ile gelmişti. Yeşil alan başvurusu tüm aylarda (%71,9-%82,9) en fazlaydı. Hastaların %4,7’si şehir dışından gelmişti. Hastaların %49,4’ü evden, %48,8’i başka bir hastane ya da sağlık kurumundan alınmıştı. Transport şekline göre primer vakalar %53,2, sevki kabul edilen vakalar %36,1, sevki kabul edilmediği halde İl Acil Sağlık Hizmetleri Koordinasyon Komisyonu (ASKOM) kararı ile getirilen vakalar %10,5 idi. Ambulans ön tanıları ve acil serviste konulan tanılar incelendiğinde %79,2’sinde tanılar uyumluydu. Ambulans ekipleri tarafından hastaların çoğunun vücut sıcaklığının ölçülmediği ve solunum sayısının kaydedilmediği görüldü. Acil serviste endotrakeal entübasyon yapılan dört hastaya ambulansta endotrakeal entübasyon yapılmamıştı. Hastaların %15,5’i gözleme gerek kalmadan acil servisten taburcu edilirken, çoğunluğu (%55,7) acil gözlem ünitesinde takip edildi. Hastaların %89,9’unun şifa ile taburcu olduğu, %1,5’unun sevk olduğu, %0,9’unun exitus olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İlimizde hastaneler arası nakilde ambulans kullanımının sık olduğu, hastanemizin şehir içi ve şehir dışından gelen hastalara acil bakım hizmeti verdiği, ambulans ekipleri tarafından çocuk hastalara bazen uygun ve gerekli müdahalede bulunulmadığı görüldü. Vital bulguların kaydedilmesi, yorumlanması, hastalara zamanında ve etkin müdahale açısından önemlidir. Çocuk hastalarda da gerçek acil durumlar tanınmalı ve uygunsuz ambulans kullanımının önüne geçilmelidir.

INTRODUCTION: In this study, clinical and demographic characteristics of cases brought to pediatric emergency department by ambulance were examined. We aimed to determine interventions and diagnoses of the patients, classify cases according to transfer place and type, evaluate appropriateness of referral, and contribute to the efficiency of the referral chain.
METHODS: 542 cases brought to pediatric emergency department by ambulance were followed up prospectively. Characteristics of cases were recorded from ambulance intervention form, automation system of our hospital, pediatric emergency service examination records and nurse observation records.
RESULTS: 2.54% (N=542) of the cases came to our pediatric emergency department by ambulance. Green field applications were the highest in all months. 4.7% of the patients came from outside the city. 49.4% of the patients were taken from home, 48.8% from another hospital or health institution. 53.2% of the cases were primary cases, the cases brought although the referral was not accepted were 10.5%. The diagnoses of patients were compatible in 79.2%. Body temperature of most of the patients was not measured by the ambulance teams and the respiratory rate was not recorded. Four patients who underwent endotracheal intubation in the emergency department did not undergo endotracheal intubation in the ambulance. While 15.5% of the patients were discharged without need of any observation, the majority (55.7%) were followed up in the emergency observation unit. 89.9% of the patients were discharged with recovery, 1.5% referred, and 0.9% died.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Ambulances use is frequent in our city, emergency care in our hospital is provided to patients coming from within the city and from outside the city. Ambulance teams sometimes do not apply appropriate and necessary intervention to pediatric patients. Recording and interpretation of vital signs is important for timely and effective intervention. Real emergencies should also be recognized and inappropriate ambulance use should be prevented.

Son yıllarda çocuk acil servislerine başvurularda belirgin bir artış görülmektedir. Çocuk acil servislerine yapılan sık başvurulardan biri de psikiyatrik acillerdir. Psikiyatrik aciller, acil müdahale edilmesi gereken bir durum olması sebebiyle çocuk ve ailelerin ilk başvuracakları yerlerdir. Ancak acil müdahale gerektirmeyen durumlarda çocuk ve ailelerin psikiyatri servislerine başvuru yapması gerekirken başvuruların çoğunluğunun acil servislere yapılmaktadır. Psikiyatrik aciller, acil servislere yapılan başvuruların %3-12’sini oluşturmaktadır. Bu nedenle bu derlemede çocukluk çağındaki psikiyatrik aciller, risk faktörleri, insidansı, saptanması, değerlendirilmesi ve hemşirelik yaklaşımı ele alınmıştır.

In recent years, there has been a significant increase in applications to pediatric emergency services. Psychiatric emergencies are one of the frequent applications made to pediatric emergency services. Psychiatric emergencies are the first places that children and families will go to, as a situation that applications urgent intervention. However, in cases that do not require emergency intervention, children and families should apply to psychiatry services, while most of the applications are made to emergency services. Psychiatric emergencies constitute 3-12% of the applications made to emergency services. Therefore, in this review, psychiatric emergencies, risk factors, incidence, identification and evaluation of psychiatric emergencies, specific psychiatric emergencies and nursing approach are discussed in this review.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda çocukluk çağında sık olarak görülen ortopedik travmalı hastaların demografik verileri ve hastaların travmalarına ait özelliklerin ortaya koyulması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamızda Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Acil Servisi’ne 01.01.2016 – 31.12.2016 tarihleri arasında başvurmuş, çocuk acil serviste ortopedi ve travmatolojiye konsülte edilerek adli olgu etiketi almış 0-18 yaşları arasındaki 117 hasta değerlendirilmiştir. Hastaların demografik özellikleri, acil servise başvuru şekli, travma şekli, meydana gelen yaralanmanın özellikleri, acil serviste diğer klinik branşlardan istenilen ek konsültasyonlar, direk grafi dışında yapılan radyolojik görüntüleme yöntemleri, hastaların hastaneye yatışının yapılıp yapılmadığı değerlendirmeye alınmıştır.
BULGULAR: Çalışmamıza dahil edilen hastaların %35,9’u (n: 42) kız olup kızların yaş ortalaması 9,09 (±6,04) yıl, erkeklerin yaş ortalaması ise 11,82 (±5,05) yıl idi. En sık görülen yaralanma bölgesinin %52,1 ile üst ekstremiteler olduğu görüldü. Şiddete bağlı künt travma, kesici delici alet yaralanmaları ve ateşli silah yaralanmaların sayısında ileri yaşlarda artış olduğu gözlendi. Hastaların %45,3’ünün (n: 53) ortopedi ve travmatoloji kliniğinden başka diğer klinik branşlara da konsülte edildiği görüldü. Hastaların konsülte edildikleri branşlar incelendiğinde beyin cerrahisine 38 hastanın (%32,4), çocuk cerrahisine ise 28 hastanın (%23,9) konsülte edilmiş olduğu, ortopedi ve travmatoloji dışı konsültasyonların daha çok cerrahi branşlara olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak çocuk acil servislerde ortopedi ve travmatoloji konsültasyonu ihtiyacı olan çocuk yaş grubundaki adli olguların büyük çoğunluğunda yaralanma, yüksekten düşme sonucu meydana gelmektedir. Özellikle 14 yaşından sonra şiddete bağlı künt travma ve kesici delici alet yaralanmalarının ortopedi ve travmatoloji kliniğini ilgilendiren adli vakalarda ön plana çıktığı görüldü.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to reveal the demographic data and the trauma characteristics of the patients with orthopedic trauma that are common in childhood.
METHODS: In our study, 117 forensic cases aged 0-18 who applied to the Pediatric Emergency Department of Tepecik Training and Research Hospital between 01.01.2016 and 31.12.2016 were consulted to the orthopaedics and traumatology. The demographic characteristics of the patients, the way of applying to the emergency service, the type of trauma, the characteristics of the injury that occurred, additional consultations required from other clinics, radiological imagings other than direct radiography, whether the hospitalization of the patients was evaluated.
RESULTS: 35.9% (n: 42) of the patients included in our study were girls and the average age of girls were 9.09 (± 6.04) years,and the average age of boys were 11.82 (± 5, 05) years. It was observed that the most common injury region was upper limbs with 52.1%. There was an increase in the number of blunt trauma, penetrating device injuries and gunshot injuries at older ages. It was observed that 45.3% (n: 53) of the patients were consulted to other clinics besides the orthopaedics and traumatology. When the patients were consulted, it was seen that they were consulted predominantly for surgical branches, especially neurosurgery (n: 38, 32,4%) and pediatric surgery (n: 28, 23,9%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, in the majority of the forensic cases in children age group who need of orthopaedics and traumatology consultation in the emergency department, injury occurs as a result of falling from height. Especially after the age of 14, it was seen that blunt trauma and sharp object injuries came into prominence in forensic cases related to orthopedics and traumatology clinic.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuklarda trakeostomi için optimal zamanlama net olarak tanımlanmamıştır. Çalışmamızın amacı trakeostomi zamanlamasının, trakeostomi öncesi morbiditeler, endikasyonlar ve klinik sonuçlarla ilişkisinin incelenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif kohort çalışmasına, Ocak 2012- Eylül 2020 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi çocuk yoğun bakım ünitesinde (ÇYBÜ) trakeostomi açılan hastalar dahil edildi. Hastalar trakeostomi öncesi mekanik ventilatörde geçen zaman değerlendirilerek 14 günlük sınıra göre erken ve geç trakeostomi gruplarına ayrıldı. Erken ve geç gruplar arasında trakeostomi öncesi morbiditeler (ventilatör ile ilişkili pnömoni [VİP], santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu), endikasyonlar ve klinik sonuçlar (YBÜ ve hastanede yatış süresi, ventilatörle ilişkili pnömoni insidansı ve mortalite) karşılaştırıldı.
BULGULAR: Trakeostomi açılan 104 hastadan 90'ı çalışmaya dahil edildi: erken grupta 30 hasta, geç grupta 60 hasta vardı. Ünitemizin trakeostomi oranı %6.06, trakeostomi öncesi ortanca ventilatör süresi 20 gün idi.VİP ve akciğer hastalığı endikasyonu ile trakestomi açılmış olması, trakeostomi öncesi mekanik ventilasyon süresinde artış ile ilişkili saptandı (8, 12.6 gün p<0.05). Trakeostomi sonrası VİP oranı, başarılı dekanülasyon ve mortalite açısından erken ve geç grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Erken grupta trakeostomi sonrası YBÜ yatış süresi (8,5'e 13 gün p=0,041) ve toplam YBÜ yatış süresi (17,5'e 45 gün p<0,001) daha düşüktü. Yaş, trakeostomi endikasyonu, santral venöz kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu ve VİP için kontrol edildikten sonra; trakeostomi zamanlaması bağımsız olarak YBÜ yatış süresi ile ilişkilendirildi. Geç trakeostomi zamanlaması YBÜ yatış süresinde 10.7 gün artış ile ilişkili bulundu (p=0.041).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızın sonuçları, mevcut literatürle uyumlu olarak, trakeostominin erken zamanlamasının çocuklarda YBÜ yatış süresi ve VİP'in azalması ile ilişkili olduğunu göstermektedir.

INTRODUCTION: Optimal timing for tracheostomy in children is not well defined. Our aim is to examine the pre-tracheostomy morbidities, indications and association of early tracheostomy on clinical outcomes.
METHODS: This retrospective cohort study included all patients who underwent tracheostomy in Dokuz Eylul University pediatric intensive care unit (ICU) between January 2012 and September 2020. We categorized patients into the early and late tracheostomy groups according to time on a mechanical ventilator before tracheostomy using a cutoff of 14 days. Pre-tracheostomy morbidities (ventilator associated pneumonia [VAP], central line associated bloodstream infection), indications and clinical outcomes (including length of ICU and hospital stay, incidence of ventilator associated pneumonia and mortality) were compared between early and late group.
RESULTS: Of the 104 patients undergone tracheostomy, 90 were included in the study: 30 patients in the early group, 60 patients in the late group. Tracheostomy rate of our unit was 6.06%, with a median ventilator time before tracheostomy of 20 days. VAP and lung tissue disease indication for tracheostomy independently increased pre-tracheostomy mechanical ventilation time by 8 and 12.6 days, respectively. There was no statistically significant difference in VAP rate after tracheostomy, successful decannulation and mortality between early and late group. Early group had lower post-tracheostomy ICU- length of stay (LOS) (8.5 vs 13 days p=0.041) and total ICU-LOS (17.5 vs 45 days p<0.001). Controlling for age, tracheostomy indication, central line associated bloodstream infection(CLABSI) and VAP; tracheostomy timing was independently associated with ICU-LOS. Late tracheostomy timing increased the ICU-LOS by 10.7 days (p=0.041).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results suggest that early timing of tracheostomy is associated with reduced ICU-LOS and VAP in children, consistent with the current literature.

GİRİŞ ve AMAÇ: Zehirlenmeye neden olan etkenler ülkeden ülkeye, aynı ülke içerisinde bölgeden bölgeye ve hatta aynı bölgede yıllar içerisinde değişkenlik gösterebilmektedir. Çocuk yoğun bakım ünitemizde (ÇYBÜ) zehirlenme nedeniyle izlenen hastaların demografik özellikleri, zehirlenme nedenleri ve yoğun bakım yatışına etki eden faktörlerin değerlendirdik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza çocuk yoğun bakım ünitemizde zehirlenme nedeniyle takip edilen 1 ay-18 yaş arası 115 hasta dahil edildi (Ocak 2017 ve Aralık 2019).
BULGULAR: Hastaların yaş ortanca değeri 154 ay (37-196) ve 51’i (%44) erkek idi. Kız hastaların ve intihar girişimi nedeniyle yoğun bakıma yatış yapılan hastaların yaş ortalaması daha yüksekti (p<0.05). Beş ile on iki yaş arasında olan hastaların 9’unda (%75) zehirlenme akrep sokması ya da yılan ısırması nedeniyle ev dışında gerçekleşmişti ve diğer yaş gruplarıyla karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksekti (p<0.05). Yoğun bakım yatış süresi en az 1 gün, en fazla 39 gün ve ortanca 2 gün idi. Hastaların 55’i (%48) tek ajan ile 25’i (%22) çoklu ajan ile zehirlenmişlerdi. Yoğun bakım yatış gerektiren en sık neden 80 hastada (%70) yakın takip ihtiyacı iken, 21 (%18) hastada hipotansiyondu. Hastaların 64’üne (%56) herhangi özellikli medikal tedavi uygulanmamışken, en sık uygulanan tedavi mide yıkaması (n=51, %44) idi. Organofosfat zehirlenmesi nedeniyle takip edilen tek bir kız hastada ölüm gerçekleşmişti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocukluk çağı zehirlenmeleri hala önemli bir çocuk yoğun bakım yatış nedenidir. Zehirlenme nedenlerinin ve önleyici uygulamaları değerlendiren daha kapsamlı çalışmaların gerçekleştirilmesi gerekmektedir.

INTRODUCTION: The causes of intoxication can vary from country to country, from region to region within the same country and even in the same region over the years. In this study, the patients with intoxication diagnosis are evaluated in terms of their demographic characteristics, intoxication reasons and also the factors causing intensive care hospitalization in our pediatric intensive care unit (PICU).
METHODS: The study includes 115 patients with intoxication diagnosis between one-month and 18 years of age who were followed up in PICU during (January 2017 and December 2019).
RESULTS: The median age of the patients was 154 (interquartile range (IQR), 37-196) months and 51 patients (44%) were male. The median age of female patients and the patients who were hospitalized due to suicide attempt were higher (p<0.05). In 9 (75%) of the patients between the ages of 5 and 12, intoxication occurred outside the home due to scorpion sting or snake bite and it was statistically significant higher when compared to other age groups (p<0.05). The length of PICU stay was at least 1 day, at most 39 days and median 2 days. Fifty-five (48%) of the patients were poisoned with a single agent and 25 (22%) with multiple agents. The most common reason for hospitalization was the need for close follow-up in 80 (70%) patients, secondly hypotension in 21 (18%) patients. While 64 (56%) of the patients were not treated with any specific treatment, the most common treatment was gastric lavage (n=51, %44). A female patient with organophosphate poisoning was dead among patients with intoxication diagnosis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Childhood intoxication is still an important cause of PICU stay. Much more studies are needed that comprehensively evaluate intoxication causes and preventative measures.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk yaş grubundaki ilaç zehirlenmeleri tüm dünyada önlenebilir sağlık sorunlarının başında gelmektedir. Biz bu çalışma ile hastanemiz acil polikliniğine ilaç intoksikasyonu nedeni ile başvuran hastalarımızın epidemiyolojik özelliklerini, zehirlenmeyi kolaylaştırıcı faktörler ve zehirlenme sonrası izlemi değerlendirmeyi amaçladık.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2010 ile Ağustos 2011 tarihleri arasında SBÜ Kartal Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Acil Polikliniği’ne ilaç zehirlenmesi nedeniyle başvuran 894 olgudan, onam aldığımız 314 olgu çalışmaya alındı. Olgular retrospektif olarak değerlendirildi.

BULGULAR: İlaç entoksikasyonu nedeniyle başvuran 894 olgudan, onam alınan 314’ü değerlendirildi. 314 vakanın yaş ortalaması 4,6±4,0 yaş, 138’i kız (%43,9), 176’sı erkek (%56,1) idi. Yaş ortalaması kızlarda 5,7±4,8, erkeklerde 3,8±3,1 yıl olarak saptandı. Okul öncesi dönemde (0-5 yaş) ve 5-10 yaş döneminde erkek çocuklar ön plandayken, 10-14 yaş aralığında ise kız çocukların ön planda olduğu görüldü. Zehirlenmeye en sık neden olan ilaç grubu santral sinir sistemi etkili ilaçlar iken, ikinci sırada analjezik-antipiretik ilaçlar yer aldı. Adolesan döneminde özellikle intihar amaçlı ilaç alımları ön plandaydı.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de ilaç entoksikasyon vakaları, önlenebilir acil başvuru nedenlerinin başında gelmektedir. Çocukluk çağı zehirlenmelerinde en sık neden kaza olup, okul öncesi ve okul çağında erkeklerde biraz daha fazla görülmekte ve en çok 0-5 yaş grubunda ortaya çıkmaktadır. Ergenlerde kızlar daha fazla etkilenmektedir. Adolesan döneminde özellikle intihar amaçlı ilaç alımları söz konusudur ve bu nedenle bu dönemdeki zehirlenmeler, psikiyatrik açısından değerlendirilmelidir.

INTRODUCTION: Drug poisoning in childhood is one of the leading preventable health problems worldwide. This study aimed to evaluate the epidemiological characteristics, factors facilitating poisoning, and post-poisoning follow-up of the patients who applied to our emergency department with drug intoxication.
METHODS: Between January 2010 and August 2011, of the total number of 894 patients applying with drug intoxication to the Pediatric Emergency Department of the SBU Kartal Lütfi Kırdar Training and Research Hospital, 314 patients who gave consent were included in the study. The patients were evaluated retrospectively.
RESULTS: Of the 894 patients presenting with drug intoxication, results for 314 patients with consent were evaluated. The mean age of the 314 cases was 4.6±4.0 years. The sex distribution was 138 girls (43.9%) and 176 boys (56.1%). The mean age was 5.7±4.8 years for girls and 3.8±3.1 years for boys. In the preschool period (0-5 years) and 5-10 years, boys were predominant, while at age 10-14, girls were at the forefront. While the most common drug group causing poisoning was central nervous system drugs, analgesic-antipyretic drugs took second place. During adolescence, drug intoxications with suicidal intentions were especially prominent.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As in all over the world, drug intoxication cases are one of the most important preventable emergency causes in Turkey. The most common cause of childhood intoxication is accidental, it is seen more in boys in the preschool and school-age, and it occurs mostly in the 0-5 age group. Girls are more affected at adolescence. During adolescence, intoxications with suicidal intentions are common. Thus, poisonings during this period should be evaluated from a psychiatric point of view.

Boğmaca, Bordetella Pertussisin neden olduğu, yenidoğan ve sütçocukluğu döneminde önemli morbidite ve mortalite nedenidir. Boğmaca tanısı klinik ile konulur. Mikrobiyolojik-serolojik testlerle kesinleştirilir. Son yıllarda tanıda polimeraz zincir reaksiyonu yöntemi de kullanılmaktadır. Tedavide makrolid grubu antibiyotikler kullanılır. Boğmaca, her yaşta görülebilir. Ancak aşılamaya başlanmamış bebeklerde mortaliteye sebep olabilmektedir. Bu vaka sunumumuzda 30 günlük yenidoğan hastada apne ve solunum yüzeyelleşmesi nedeniyle çocuk yoğun bakım servisine yatırılan ve etken olarak boğmaca tespit edilen bir vaka sunulmuştur.

Pertussis, caused by Bordetella Pertussis, is an important cause of morbidity and mortality in newborn and infancy. The diagnosis of pertussis is made clinically. It is confirmed by microbiological-serological tests. In recent years, polymerase chain reaction method has also been used in diagnosis. Macrolide group antibiotics are used in the treatment. Pertussis can occur at any age. However, it can cause mortality in infants who have not been vaccinated. In this case report, a case of 30-day-old newborn patient who was admitted to the pediatric intensive care unit due to apnea and respiratory superficial, and whooping cough as a cause is presented.

GİRİŞ ve AMAÇ: Deliryum, dalgalı, akut, bozulmuş farkındalık ve biliş ile karakterize, çocuk yoğun bakım ünitelerinde (ÇYBÜ) sıklıkla karşılaşılan bir durumdur. Yoğun bakım çalışanlarının yetersiz bilgi düzeyi, tanı ve tedaviyi geciktirebilir. Bu çalışma ÇYBÜ çalışanlarının deliryum bilgi düzeyini araştırmayı amaçlamıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, tek merkezli, kesitsel, tanımlayıcı bir tarama çalışmasıdır. ÇYBÜ'de, cerrahi ÇYBÜ'de ve yanık ÇYBÜ'de görev yapan çalışanlara 17 maddelik çevrimiçi anket uygulandı.
BULGULAR: Çalışmaya 120 ÇYBÜ çalışanı davet edildi ve %88'i (n = 106) anketi yanıtladı. Yanıt verenlerin %30'u hipoaktif deliryum hakkında yetersiz bilgi düzeyine sahipti, %57'si hatalı bir şekilde deliryum için uygun tarama aracı olarak Glasgow Koma Skorunu seçti, %80'i deliryum tedavisinde benzodiazepinlerin kullanımı ile ilgili yanlış bilgiye sahipti. %79'u ise hastaların deliryum anlarını hatırlamadıklarını düşünüyordu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız, ÇYBÜ çalışanlarının pediatrik deliryumun önemi, risk faktörleri, tanı ve tedavisi konusunda eğitim alması gerektiğini göstermiştir. Ana dilde bir tarama aracının olmaması, deliryumun değerlendirilmesini daha da zorlaştırmaktadır. Gelişmiş bilgi birikimi ve uygun tarama araçlarıyla donatılmış ÇYBÜ çalışanları, pediatrik deliryumun tanınması, önlenmesi ve uygun tedavisinde fark yaratabilir.

INTRODUCTION: Delirium is frequently encountered in pediatric intensive care units (PICUs) in critical patients and is characterized by fluctuating acute impaired awareness and cognition. An inadequate level of knowledge in critical care staff can bring about a significant risk that would delay diagnosis and treatment. The present study aimed to investigate the delirium knowledge of PICU staff.
METHODS: This is a single-center, cross-sectional, descriptive survey study. A 17-item online questionnaire was administered to PICU staff who worked in the PICU, surgery PICU and burn PICU.
RESULTS: We invited 120 PICU staff to the study, and 88% (n = 106) responded to the questionnaire. Of the responders, 30% had an inadequate level of knowledge regarding hypoactive delirium, 57% inaccurately chose the Glasgow Coma Score as the appropriate screening tool for delirium, 80% incorrectly responded that benzodiazepines were used in the treatment of delirium, and 79% thought that patients did not remember their moments of delirium.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The results indicated that PICU staff requires training on the importance, risk factors, diagnosis, and treatment of pediatric delirium. The lack of a screening tool in native language further complicates the assessment of delirium. PICU staff equipped with improved knowledge and the appropriate screening tools can make a difference in recognizing, preventing, and proper treatment of pediatric delirium.

GİRİŞ ve AMAÇ: Hastaneler arası nakil çocuk acil ve çocuk yoğun bakımın önemli bir süreci olup; acil tıp hizmetleri ile hasta gerektiğinde başka bir merkeze nakledilir. Hastaneler arası nakil çocuk hastalar için hayat kurtarıcı olabilir ancak bu süreç lojistik açıdan zor ve risklidir. Nakil sırasında istenmeyen olayları engellemeye yönelik eylemlerimiz çoğunlukla elde edilen doğru ve güvenilir verilere bağlıdır. Literatürde çocuk hastaların hastaneler arası nakli ile ilgili yapılan çalışmaların kısıtlı olduğunu düşünüyoruz. Çalışmamızda ünitemize ambulansla nakledilen çocuk hastaların özelliklerini ve nakil sırasında yaşadığı sorunları araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Haziran 2017-Haziran 2019 tarihleri arasında, 3. basamak sağlık merkezi olan hastanemiz Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Acil Servise nakil olması kabul edilmiş 18 yaşından küçük 183 hasta alındı.
BULGULAR: Çalışmamıza katılan 183 hastanın %59'u erkekti. Hastaların yaş ortalamasının 62.2 ± 39.1 ay idi. Nakledilen hastaların %42.1’i 1ay-3 yaş arasında idi. En sık naklin %42.6 ile ilkbahar mevsiminde olduğunu ve %50.9’inin 16.00-00.00 arasında naklediğini saptadık. Transport tanıları açıdan değerlendirildiğinde %28.4 ile en sık pnömoni hastalarının nakil edildiğini ve nakil sırasında istenmeyen olay olarak %7.1 ile solunum sıkıntısı olduğunu bulduk.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hastaneler arası çocuk hastaların naklinde; çalışanların eğitiminden ambulansta bulunan ekipmanlara kadar her basamak ayrıntılı bir şekilde planlanmalıdır. Çocuklar için acil tıp hizmetlerinin nakil protokollerini, nakil ekibinin gereksinim duyacağı eğitim düzeyini, nakil işleminde kullanılan tıbbi cihaz durumunu, hastanın nakil öncesinde ve sonrasındaki stabilizasyonunu ve nakil süresinde hasta güvenliğini araştıran daha geniş ve kapsamlı çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz.

INTRODUCTION: Inter-hospital transport is an important process of pediatric emergency and pediatric intensive care; the patient is transferred to another center with the emergency medical services. Inter-hospital transport can be life-saving for pediatric patients, but the process can logistically be difficult and risky. The actions required to prevent unwanted events during transport depend mostly on the accurate and reliable data obtained. We think that research on the transport of pediatric patients is limited in our country. Our study investigated the characteristics of pediatric patients transferred to our unit by ambulance and the problems during transport.
METHODS: One hundred and eighty-three patients under the age of 18 who were referred to the Pediatric Emergency Service of our hospital, which is a tertiary health center, between June 2017 June 2019 were included in our study.
RESULTS: Fifty-nine percent of the 183 patients included in our study were male. The mean age of the patients was 62.2 ± 39.1 months. Fourty-two percent of the patients were between 1 month and 3 years old. We found that the most frequent transports are in the spring with %42.6 and %50.9 of the transports took place between 16.00-00.00 hours. We found that the most common transported patients were pneumonia with 28.4% and respiratory distress was the most common adverse event during transport with 7.1%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the transfer of pediatric patients between hospitals, every step, from the training of staff to the equipment in the ambulance, should be planned in detail. We believe that more studies are needed to examine transport protocols for children's emergency medical services, the level of education required by the transport team, the state of the medical device used in the transport process, the patient's pre and posttransport stability, and the safety of the patient during the transport period.