Amaç: Çalışmanın amacı bebek dostu bir hastanede doğum yapmış annelerin ilk emzirmeye başlama zamanlarını, yaşamın ilk altı ayında sadece anne sütü verme oranlarını ve bebeklerini besleme uygulamalarını etkileyen faktörlerin araştırılmasıdır.
Materyal ve Metod: Kesitsel tipteki bu çalışmaya toplam 350 anne dahil edildi. Annelerin, demografik bilgileri, obstetrik öyküleri ve emzirmeye başlama zamanları ile bilgiler hastanede yattıkları dönem içerisinde kaydedildi. Postpartum 6. Ayda anneler tekrar aranarak, emzirme süresini etkileyen faktörler ve diğer besleme yöntemleri ile ilgili bilgiler elde edildi.
Bulgular: Annelerin %97,4’ü emzirmeye başlamış olup, ilk bir saat içerisinde bebeğini emzirenlerin oranı %60,1 olarak bulundu. İlk altı ay sadece anne sütü verme oranı %38.9 idi. Anne/babanın düşük eğitim düzeyi, düzensiz emzirme, gece seyrek emzirme, meme ucu problemleri, emzik/biberon kullanımı ve çevre desteğinin olmayışı emzirmenin erken sonlanmasında etkili faktörler olarak saptandı. Logistik analizde, planlı gebelik (OR=2.02) ve normal vajinal doğum (OR=0.3) erken emzirmeye başlamada, gebelikte emzirme eğitimi alma (OR=7.17) ise ilk altı ay sadece anne sütü ile beslemede en etkili faktörler olarak saptandı. Kısmen/tamamen formüla alan bebeklerin oranı %61.1 olup, en önemli nedeninin annelerin sütlerinin yetersiz olduğunu düşünmeleri olduğu saptandı.
Sonuç: Bir halk sağlığı stratejisi olarak emzirmenin erken sonlanmasının engellenmesi ve emzirme devamlılığının sağlanması için gerekli çaba harcanmalı, anneler ve toplum bilinçlendirilmelidir.

Objective: To investigate the initation time of breastfeeding, exclusive breatfeeding rates and complementary feeding practices during the first six months of life among mothers who gave birth in a baby friendly hospital.
Material and Methods: A cross-sectional study was conducted with three hundred and fifty mothers. Demographic characteristics, obstetric history and information about breastfeeding initiation were collected at the hospital. Information about factors affecting breastfeeding duration and feeding practices of the infants were obtained at the end of sixth months.
Results: 97.4% of the mothers initiated breastfeeding; 60.1% of them initiated within the first hour. 38.9% of them exclusively breastfed for six months. Low education levels of mother/father, randomly breastfeeding, rare breastfeeding at night, nipple problems, bottle/pacifier use, and lack of social support were found to be associated with early cessation. Planned pregnancy (OR=2.02) and vaginal delivery (OR=0.3) were found to be the most important factors in early initiation whereas antepartum breastfeeding education (OR=7.17) was the most important factor for exclusive breastfeeding duration in logistic analysis. 61.1% of the infants partially/bottle fed for six months; the most common reason was the thinking that breast milk was insufficient.
Conclusion: Efforts to encourage both the mothers and the society, should be made for the promotion of exclusive breastfeeding as a part of a primary public health strategy to prevent early cessation of breastfeeding.

Amaç: Araştırmanın amacı, bir devlet hastanesi örneğinde, Türkiye’de vajinal doğumlarda verilen intrapartum bakım hizmetlerinin kapsam ve kalitesini Bologna Skoru kullanarak incelemekti.
Gereç ve Yöntemler: Bu cross-sectional araştırma, 1 Ocak 2013 ve 31 Aralık 2014 tarihleri arasında Aydın Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Hastanesi’nde yapılmıştır. Araştırmanın örneklemine normal doğum yapan ve gelişigüzel örnekleme yöntemi ile belirlenen 303 kadın dâhil edilmiştir. Araştırma verileri araştırmacılar tarafından hazırlanan anket formu ve Bologna Skoru ile toplanmıştır. Verileri sayı ve yüzde ile analiz edildi.
Bulgular: Kadınların %7,3’ünün doğum eyleminin spontan başlamadığı, %45,2’sinin latent fazda hastaneye kabul edildikleri, %76,6’sına lavman, %3,3’üne epidural anestezi, %2,6’sına vakum ve %54,1’ine epizyotomi uygulandığı saptanmıştır. Kadınların %23,8’inde dikiş gerektiren spontan laserasyon oluşmuştu. İki kadının bebeğinin beşinci dakikadaki APGAR Skoru 7’nin altında idi. Kadınlara verilen intrapartum bakımın kalitesi Bologna Skoru ile değerlendirildiğinde, %92,7’sinin doğum eyleminin spontan olarak başladığı, tüm doğumların ebe ve doktorlar tarafından yaptırıldığı, 97,7’sinde destekleyici bir kişi bulunmadığı ve 99,7’inde nonsupine pozisyon kullanılmadığı saptanmıştır. Kadınların %72,6’sının doğumlarının izleminde Partogram kullanılmış ve %82,5’inin anne ve bebek teması doğumdan sonraki bir saat içinde gerçekleştirilmişti. Kadınların %76,6’sının doğumunda indüksiyon ve %27,4’üne fundal basınç uygulanmıştı.
Sonuç: Bu çalışma, vajinal doğumlarda intrapartum bakım kalitesinin yeterli olmadığı sonucunu ortaya koymuştur. İntrapartum bakım hizmetlerinin WHO’nun önerileri ve kanıta dayalı uygulamalara uygun biçimde yeniden düzenlenmesi ile anne-bebek sağlığının gelişimine katkı sağlanabilir.

Objective: To assess the content and quality of the intrapartum care offered in vaginal births in Turkey, based on the example of a state hospital.
Material and Methods: This cross-sectional study was conducted over the period 1 January 2013 - 31 December 2014 at the Aydın Maternity and Children's Hospital. The study sample consisted of 303 women giving normal birth, recruited into the study using the method of convenience sampling. Research data were collected with a questionnaire drawn up by the researchers and using the Bologna Score. Numbers and percentages were assessed in the data analysis.
Results: Of the women, 45.2% were admitted into the hospital in the latent phase, 76.6% were administered an enema, 3.3% epidural anesthesia, 2.6% were delivered using vacuum extraction and 54.1% underwent an episiotomy. Of the women, 23.8% experienced spontaneous laceration that needed sutures. The babies of two of the women exhibited an APGAR score of below 7 in the fifth minute. When the quality of the intrapartum care given the women was assessed with the Bologna Score, it was found that 92.7% went into labor spontaneously, 100% of the births were supervised by midwives and doctors, 97.7% of the women had no supporting companion, and a nonsupine position was not used in 99.7% of the women. In the case of 72.6% of the women, a Partogram was used to follow up on the birth process and 82.5% achieved contact with their babies within the first hour after the birth. Induction was applied in 76.6% of the women and fundal pressure in 27.4%.
Conclusion: The study revealed that the quality of intrapartum care in vaginal births is inadequate. Reformulating the guidelines regarding intrapartum care in accordance with WHO recommendations and evidence-based practices may contribute to improving mother and infant health.

Giriş: Gestasyonel Diyabet tanısı için Ulusal Diyabet Veri Grubu (NDDG), Carpenter and Coustan (C&C), O'Sullivan tarafından iki basamaklı yaklaşımlar önerirken, International Association of the Diabetes in Pregnancy Study Group (IADPSG) tek basamaklı yaklaşımı önermektedir. Çalışmamızın amacı Güneydoğu bölgesinde iki basamaklı yaklaşımlar ile tek basamaklı yaklaşımları karşılaştırarak Gestasyonel Diyabet Prevalansını belirlemektir.
Materyal ve Metod: 2008 ile 2014 yılları arasındaki 3048 gebe kadının kayıtları laboratuvar bilgi sisteminden alındı. Gestasyonel Diyabet tanısı 2008-2011 yılları arasında NDDG, C&C ve O'Sullivan kriterlerine göre, 2012-2014 yılları arasında IADPSG kriterlerine göre belirlendi. Demografik veriler Student's t-test kullanılarak karşılaştırıldı. Gestasyonel Diyabet prevalansının yaşla ilişkisini saptamak için lojistik regresyon testi yapıldı.
Sonuçlar: Gestasyonel diyabet prevalansı NDDG, C&C ve O'sullivan kriterlerine göre sırasıyla %4.8, %8 ve %13.4 olarak; IADPSG kriterine göre %22.3 olarak bulundu. Gestasyonel Diyabet Prevalansının tüm kriterlerde yaşla arttığı saptandı.
Tartışma: Gestasyonel Diyabet Prevalansı tek basamaklı yaklaşım kullanıldığında iki basamaklı yaklaşımlara göre daha yüksektir. IADPSG kriterleri kullanıldığında gestasyonel diyabet prevalansında anlamlı yükselme olmaktadır.

Background and aim: Two-step approaches recommended by the National Diabetes Data Group (NDDG), Carpenter and Coustan (C&C), O’Sullivan and single-step approaches recommended by the International Association of the Diabetes in Pregnancy Study Group (IADPSG) are used to diagnose gestational diabetes mellitus (GDM). We aimed to determine GDM prevalence and to compare the two-step and single-step approaches used in the southeastern region of Turkey.
Materials and Methods: In total, 3048 records of pregnant women screened for GDM between 2008 and 2014 were retrospectively extracted from our laboratory information system. GDM was defined according to the criteria of NDDG, C&C and O’Sullivan between in 2008 and 2011 and according to those of IADPSG between 2012 and 2014. Demographical variables were compared using the Student’s t-test. The linear trends in GDM prevalence with age were calculated using logistic regression.
Results: GDM prevalence was found to be 4.8%, 8% and 13.4%using the NDDG, C&C and O’Sullivan two-step approach, respectively, and was 22.3% by the IADPSG single-step approach. GDM prevalence increased with increasing age by both approaches.
Conclusion: GDM prevalence was higher using the single-step approach than using the two-step approach. There was a significant increase in GDM prevalence using the criteria of IADPSG.

Öz:
Amaç: Gebeliğin 16-20. haftasında saptanan duktus venozus ters a-dalgası ile trizomi 21 ve advers perinatal sonuçlar arasındaki korelasyonun değerlendirilmesi.
Gereç ve yöntemler: Çalışmamız, Mayıs - Eylül 2010 tarihleri arasında üçüncül bir merkezde takip altında olan 174 gebeyi içermektedir. Birinci veya ikinci trimester tarama testi sonuçları açısından artmış trizomi riski nedeniyle amniosentez uygulanan kadınlardan 6 ay boyunca Duktus venozusu Doppler ölçümü elde edildi. Bu kadınlar, perinatal sonuçla ilgili daha sonraki verileri kaydetmek için takip edildi.
Bulgular: 174 vakanın 13'ünde, DVD’de ters a dalgası izlendi. Bu fetusların 3'ünde, amniyosentez sonrası trizomi 21 teşhisi kondu. Trizomi 21 olan tüm fetusların % 60'ı (5 fetustan 3'ü) ters a dalgası varlığı ile ilişkiliydi. DVD'de a-dalgası tersine çevrilen olguların gebeliğin ilerleyen aşamalarında preeklampsi (% 15) ve gestasyonel diabetes mellitus (GDM) oranı da artmış olarak izlendi (% 23).
Sonuç: 16-20 haftalık gestasyonda duktus venozusda saptanan ters a dalgası, trizomi 21, preeklampsi ve GDM riskinde artış ile ilişkilidir. Daha ileri prospektif çalışmalar yararını teyit ederse, trizomi 21 için ductus venosus Doppler sorgulaması gebeliğin 20. haftasına kadar uzatılabilir.

Objective: To evaluate the correlation between reversed a-wave in ductus venosus at 16-20 weeks’ gestation and trisomy 21 and adverse perinatal outcomes.
Material and Methods: Our study included 174 pregnant women who had been under follow-up at a tertiary center between May - September 2010. Ductus venosus Doppler measurements were obtained throughout the 6-month period from women who underwent amniocentesis procedure due to increased risk for trisomy 21 in terms of first or second trimester screening test results. These women were followed up for enrollment of subsequent data about perinatal outcome.
Results: In 13 of 174 cases, Doppler studies indicated a reversed a-wave in the ductus venosus. Of these fetuses, 3 of them were diagnosed with trisomy 21 after amniocentesis which relates to 60% (3 of 5 fetuses) of all fetuses with trisomy 21. The pregnant women with reversed a-wave in DVD also had an increased rate of preeclampsia (15%) and gestational diabetes mellitus (GDM) (23%) in late pregnancy.
Conclusion: Reversed a-wave in ductus venosus between 16-20 weeks’ gestation is associated with increased risk of trisomy 21, preeclampsia and GDM. If further prospective studies confirm its utility, ductus venosus Doppler interrogation for trisomy 21 may be extended until 20 weeks’ gestation.

Objectives: to explore the incidence of preterm delivery, maternal risk factors for having a premature neonate and preterm neonates' mortality in Jordan.
Material and Methods: a cross-sectional population based design was applied. Socio-demographic, perinatal, and delivery risk factors and survival information were gathered in pre- and post-hospital discharge interviews with 21,075 women who gave birth to live neonates at ≥20 weeks of gestation in 18 hospitals in Jordan. Women were interviewed between 2012 and 2013. The sample was limited to singleton women who gave birth to live neonates. Women who gave birth to stillborn babies were excluded.
Results: Preterm delivery incidence was 5.8%, of which 85% were in 32-36 gestational weeks. Male sex, primigravidity, hypertension, preeclampsia, and diabetes were significantly associated with an increased risk of preterm delivery. Women aged 20-35 years had the lowest risk of preterm delivery. Mother’s weight <50 kg, hospitalization at 24-34 gestational weeks, lack of antenatal care visits or <8 visits during pregnancy, a history of preterm delivery, and a history of stillbirth/neonatal death were associated with increased risks of preterm delivery. The neonatal mortality rate was 4/1000 live births among full-term and 123/1000 live births among preterm babies. Prematurity, congenital anomalies, and maternal diseases were the causes of 84% of preterm neonatal deaths.
Conclusion: The mortality rate was considerably higher among preterm neonates than among term neonates; discrepancies between Jordan and other countries existed. Systematic prenatal risk assessment and quality postnatal health care improvements are required to improve the survival rates of preterm neonates.

Amaç: Obstetrik anal sfinkter yaralanmaları vajinal doğumların önemli bir komplikasyonudur ve istemsiz gaz, sıvı veya katı gaita kaçağı olarak tanımlanan fekal inkontinanslara neden olmaktadırlar. Tüm doğumların %0,5-9’unda sfinkter yaralanması görülmesine rağmen endoanal usg’nin kullanıma girmesiyle vajinal doğum yapmış kadınların %20-41’inde okkült anal sfinkter yaralanmaları olduğu tespit edilmiştir. Çalışmamızın amacı postmenapozal dönemde insidansı dramatik artan fekal inkontinansların okkült anal sfinkter yaralanmaları ile ilişkisinin incelenmesidir.
Materyal-Metod: : Anal sfinkter yaralanması öyküsü olmayan 18-70 yaş arası 200 sağlıklı bayan çalışmaya alındı. Katılımcılar premenapozal ve postmenapozal vajinal doğum; premenapozal ve postmenaozal sezeryanla doğum yapanlar olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Wexner İnkontinens Skorları belirlendi. Katılımcıların anal sfinkter defektleri endoanal ultrason ile; anal sfinkter fonksiyonları anorektal manometer ile değerlendirildi.
Bulgular: Grup I de anorektal manometre ölçüm değerleri grup III den anlamlı olarak daha düşük bulundu(p<0.01). Grup I ve grup III arasında Wexner skoru benzerdi. Grup II’in anorektal manometrik ölçüm değerleri grup IV den anlamlı olarak daha düşüktü. Wexner Skoru ise grup II’de anlamlı olarak daha yüksekti(p=0.03).
Sonuç: Vajinal doğum sonrası oluşan anal sfinkter yaralanmaları kadınlarda menapoz sonrası Fİ’lerin insidansının artmasına ve Fİ semptomların oluşmasına neden olan bir faktor olabilir.

OBJECTIVE: Obstetric anal sphincter injuries are one of the most significant complications of vaginal delivery and give way to fecal incontinence which is defined as the involuntary leakage of gas, fluid or solid stool. Although sphincter injuries are seen in 0.5-9% of all deliveries, it has been reported that 20-41% of women, who had vaginal deliveries, had occult anal sphincter injuries as endoanal USG began to be used by physicians. The aim of our study is to investigate the relationship between fecal incontinence, whose incidence increases dramatically during the postmenopausal stage, and occult anal sphincter injuries.

METHODS: 200 healthy female patients with no history of anal sphincter injury, aged between 18 and 70 were included in the study. The participants were divided into 4 groups as premenopausal and postmenopausal vaginal delivery; premenopausal and postmenapausal cesarean section. Wexner incontinence scores were determined. The participants’ defects were assessed by endoanal ultrasound and their status of fecal incontinence by anorectal manometric measurements.

RESULTS: Anorectal manometric measurement results were found to be significantly lower in Group I than Group III (p<0.01). The Wexner scores of Group I and III were similar. Anorectal manometric measurement results of Group II were significantly lower than those of Group IV, while the Wexner score of Group II was significantly higher (p=0.03).

CONCLUSION: Anal sphincter injuries formed after vaginal delivery may be one of the reasons that increase the incidence of postmenopausal FIs and cause the formation of FI symptoms in women.

Amaç: Gelişmiş ülkelerde, cerrahi ve özellikle jinekolojik prosedürler vezikovajinal fistül (VVF)' lerin başlıca nedenidir. Bu yazıda, jinekolojik cerrahi sonrası oluşan VVF’lerin onarımı için üniversitemizde uygulanan tedavi yöntemlerinin neden seçildikleri değerlendirilmiş ve sonuçları tartışılmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Süleyman Demirel Üniversitesi Hastanesi, Isparta'da son 10 yılda jinekolojik cerrahi sonrası oluşan VVF’ lerin cerrahi olarak yönetimi Üroloji ve Kadın Hastalıkları ve Doğum bölümleri tarafından yapılmıştır. Onarım için kullanılan cerrahi yaklaşım tercihleri ve onarım sonuçları, hasta ve cerrah özellikleri göz önünde bulundurularak karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Abdominal onarım hastaların % 65 inde, vajinal onarım % 25’inde ve laparoskopik onarım % 10'unda kullanılmıştır. Ürologlar hastaların % 75’inde abdominal yolu seçmiştir. Hastaların ortalama parite sayısı abdominal onarım tercih edilenlerde vajinal onarım yapılanlara göre daha düşük olduğu görülmüştür. (p <0.05) Vajinal yoldan yönetilen hastaların % 20’sinde Martius flebi kullanılmış ve % 80’inde basit eksizyon ve onarım yeterli olmuştur. Abdominal yolla ameliyat edilen hastalarda,% 18 omental flep kullanmış olup, geri kalan hastallarda doku interpozisyonu için flep kullanılmamıştır. Ortalama yatış süresi transabdominal onarım (9.2 gün) ile karşılaştırıldığında transvajinal onarım grubunda (3.4 gün) daha azdır. (p <0.05)
Sonuç: Tamir yöntemi tercihi cerrahın aldığı eğitime (üroloji ya da jinekoloji) bağlıdır. Başarı olarak abdominal yoldan farkı bulunmayan ve ortalama hastanede kalış süresi daha az olan vajinal yol tamir için ilk seçenek olmalıdır. Transvajinal yaklaşım için lezyona erişim kolaylığı, cerrahinin başarısı için en önemli faktördür. Vaskülarizasyonu iyi görünen dokular için flep kullanımı gerekli değildir.

Objective: In developed nations, surgery, especially gynecologic procedures are the major cause of vesicovaginal fistulas (VVFs). We retrospectively evaluated our treatment modalities for VVF repair caused by a gynecologic surgery, and discussed the reasons of selection of certain surgical techniques and outcomes of them.
Material and Methods: We compared the surgical procedure preferences of the surgeons and their results with patient and surgeon characteristics for management of VVFs after an inciting gynecologic surgery in Suleyman Demirel University Hospital, Isparta for 10 years. The surgical procedures are undertaken in departments of Urology and Obstetrics and Gynecology.
Results: Abdominal repair is chosen for 65%, vaginal repair for 25% and laparoscopic repair for 10% of the patients. For the 75% of the patients that urologists operate, they chose abdominal route. The mean parity number of the patients underwent an abdominal repair was lower than that for vaginal repairs (p<0.05). For the patients managed by vaginal route, 20% managed with Martius flap, 80% managed with simple excision and repair. For patients operated via abdominal route, 18% needed omental flap and tissue interposition was not used for the rest. The mean hospitalization time is less in patients managed with transvaginal repair group (3.4 days) compared with transabdominal repair (9.2 days) (p<0.05).
Conclusion: The choice for repair method depends on surgeon’s training (gynecology versus urology). Vaginal route should be the first choice as it doesn’t compromise the success rate and the mean hospitalization time is less. For transvaginal approach, access to the lesion is the most important factor for the success of the procedure. No flap is needed to use for well- vascularized looking tissues.

Amaç: Endometrium kanseri olgularında lenf nodu (LN) tutulumunu etkileyen değişkenlerin analizi ve lenfadenektomi gereksiniminin değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntemler: 2009 ve 2012 yılları arasında sistematik pelvik veya kombine pelvik ve paraaortik lenfadenektomi yapılan ardışık 128 endometrium kanseri olgusunu içeren tek merkezli bir retrospektif analiz yapıldı. Tek değişkenli analiz için Mann Whitney U testi, ki kare testi ve Fisher exact test kullanıldı. Tek değişkenli analizde p değeri 0.05’ den küçük olan değişkenler çok değişkenli lojistik regresyon analizine dahil edildi. Değişkenlerin LN tutulumu üzerine olan etkileri düzeltilmiş Odds oranları (OR) ve 95% güven aralığı ile belirtildi (95% CI).
Bulgular: Tek değikenli analizde, grade 2-3, tümor çapının 3 cm’ den büyük olması, derin (> 50%) myometriyal invazyon, servikal, adneksal veya omental tutulumun olması, pozitif peritoneal sitoloji, açık cerrahi yaklaşım, kombine pelvik ve paraaortik lenfadenektomi ve toplam çıkarılan LN sayısı (> 30) LN tutulumu ile ilişkili olarak bulundu. Ancak çok değişkenli analiz sonucunda sadece toplam çıkarılan LN sayısı (> 30) LN tutulumunu öngördüren bağımsız bir değişken olarak kaldı.[OR (95% CI) = 15.08 (1.28 - 177.59), P = 0.03)].
Sonuç: Bu çalışma endometrium kanserinin evrelenmesi esnasında ne kadar çok LN çıkartılırsa o kadar yüksek olasılıkla LN metastazısının saptanabileceğini göstermektedir.

Objectives: We aimed to analyze variables affecting lymph node (LN) involvement and to assess the need for systematic lymphadenectomy in patients with endometrial cancer (EC).
Materials and Methods: A single centre retrospective analysis was conducted in a total of 128 consecutive patients with EC, who underwent systematic pelvic or combined pelvic and paraaortic lymphadenectomy between 2009 and 2012. Mann Whitney U, Chi square and Fisher exact tests were used for univariate analyses when appropriate. Variables with a p value < 0.05 in univariate analysis were included into multivariate logistic regression analysis. Effects of variables on LN involvement were reported by adjusted odd’s ratios (OR) and 95% confidential intervals (95% CI).
Results: In univariate analysis, grade 2-3, tumor size ≥ 3 cm, deep (≥ 50%) myometrial invasion, presence of cervical, adnexal or omental involvement, positive peritoneal cytology, open surgical approach (laparotomy), combined pelvic and paraaortic lymphadenectomy and number of total LNs removed (> 30) were found to be associated with LN involvement. However, the number of total LNs removed (> 30) was the only independent variable that predict LN involvement in multivariate analysis [OR (95% CI) = 15.08 (1.28 - 177.59), P = 0.03)].
Conclusion: This study demonstrates that the more LNs removed during staging of EC, the greater the probability of finding LN metastasis.

Aim: To figure out some major characteristic differences between two consecutive successful and unsuccessful ICSI cycles in poor responders.
Methods: Sixty women with poor ovarian response determined by Bologna criteria underwent ICSI cycle following an unsuccessful trial. Some parameters of both cycles including age, BMI, serum FSH and estradiol levels, antral follicle count, stimulation protocol, gonadotropin dosage, duration of stimulation, antagonist starting day, duration of antagonist administration, endometrial thickness at trigger day, number of total and fertilized oocytes, the embryo transfer day, number of embryo cells, fertilization rate were compared in same cases to figure out predictors of cycles with clinical pregnancy.
Results:
Mean age, BMI, serum FSH, estradiol concentrations, antral follicle count were 35.9 (30-42 years), 25.9 (18.4-33.5 kg/m2), 10.9 (2.6-13), 52.9 (11.6-252 pg/ml), 4.7 (2-10) respectively. Comparison of some cycle characteristics showed significantly higher number of total, mature and fertilized oocyte numbers in successful cycle. Fertilization rate was also significantly higher in cycle with clinical pregnancy. Early antagonist initiation was shown to result in favorable outcome. Comparison of some embryo characteristics showed that transfer of higher stage of embryo and embryo with higher number of cells had significant impact on cycle outcome.

Conclusion: Comparison of some parameters of failed and successful ICSI cycles in poor responders revealed significantly earlier antagonist initiation, higher number of total, mature and fertilized oocytes, fertilization rate, significantly higher stage of embryo development and cell number at transfer in cycles with clinical pregnancy.
Key words: poor responders, assisted reproduction, fertilization rate, gonadotropin releasing hormone antagonist

Postpartum kadınlar için hormonal ve nonhormonal bariyer yöntemlerin yanı sıra enjekte edilebilir formlar gibi pek çok kontraseptif metod bulunmaktadır. Mevcut doğum kontrol yöntemlerinden Rahim içi araç (RIA), dünya çapında savunma grupları, hekimler ve jinekoloji organizasyonları tarafından önerilmekte ve çoğu kişi tarafından ideale yakın kontrasepsiyon yöntemi olarak düşünülmektedir. Acil doğum sonrası RIA uygulaması, acil kontrasepsiyon sağlaması, istenmeyen gebelikleri engellemesi ve sekonder sezaryen doğum gereksinimi ve sıklığını azaltmasından dolayı daha fazla dikkat çekmektedir, ancak geleneksel T-şekilli RIA’ların plasentanın doğumundan hemen sonraki uygulamaları, yüksek dışarı çıkma ve yer değiştirme oranları tarafından sınırlandırılmaktadır. Geleneksel çapraz-kollar barındırmayan, çerçevesiz dizayn edilmiş RIA’ların fundal bölgeye yerleştirilmesi, Avrupa’da medical ve ticari olarak mümkündür. Yerleştirme tekniği basittir, minimal hasta rahatsızlığına neden olur ve küçük boyutu ve parçalı dizaynının sonucu olarak yüksek uterus uyumluluğundan ötürü uzun dönem hasta uyumu yüksektir. Çerçevesiz dizayn RIA implantasyon tekniği, zamanlama kısıtlılıklarının olmaması ve uygulama kolaylığından ötürü genel kullanıma uygun, önemli bir gelişme gibi görünmektedir.

Various contraceptive methods are available to postpartum women including hormonal and nonhormonal barrier as well as injectable forms. Of all the available birth control methods, intrauterine devices (IUD) are felt by many to be the near-ideal form of contraception being recommended by advocacy groups, physicians and gynecological organizations worldwide. Immediate postpartum IUD insertion deserve greater attention as it can provide immediate contraception, prevents repeat unintended pregnancies, and may serve to reduce the incidence or need for secondary cesarean delivery, however, insertion of conventional T-shape IUDs immediately post placenta delivery is limited by their high expulsion and displacement rates. Anchoring of frameless design IUDs, which lack conventional crossarms, to the fundal surfaces of women has been medically and commercially available throughout Europe for many years. The placement technique is simple, has minimal patient discomfort and high long-term patient acceptance due to its high degree of uterine compatibility as a consequence of its small size and segmented design. Frameless design IUD implantation technique appears to represent a major advance, suitable for general use due to its lack of timing restraints and its simplicity of attachment, which only requires limited training.

Giriş: Kondrosarkom primer kemik sarkomların en yaygın çeşidi olarak bilinir. Bu sarkomlar önlerinde büyümesini engelleyecek bir bariyer olmadığı için, herhangi spesifik bir semptom vermeden çok büyük boyutlara ulaşabilir ve ovaryan kitleleri taklit edebilirler.
Vaka Sonumu: 37- yaşında pelvik kondrosarkom olan bayan hastada kısıtlı görüntüleme bilgilerine dayanarak ovaryan kitle olarak yanlış teşhis edilmiş bir hastayı sunduk.
Sonuç: Solid komponentli pelvik kitlesi olan hastalarda pelvik sarkomlar da akla getirilmelidir. Şu iyi bilinmelidir ki; bu tür hastalara yapılan müdahaleler bu işte deneyimli ortopedik cerrahları olan merkezler tarafından yapılmalıdır.

Introduction: Chondrosarcoma is considered as a common primary bone sarcoma. As there are no barriers in pelvic anatomy to prevent the enlargement of tumors, these sarcomas form large masses without any specific symptoms and can mimic ovarian mass. Case report: We present a pelvic chondrosarcoma in 37 -year- old female that was misdiagnosed as ovarian mass due to the limited information that obtained from imaging studies. Pelvic chondrosarcoma should be considered in patients who have pelvic masses with solid components.
Conclusion: It should be kept in mind that interventions should be performed at centers where there are orthopedic surgeons with experience of this subject.
KEY WORDS: Chondrosarcoma; Diagnostic Errors, ovarian mass

A female neonate with two openings in the introitus and an absent anal opening at the anal site presents diagnostic challenge. Mayer-Rokitansky-Kuster-Hauser (MRKH) syndrome associated with rectovestibular fistula, though rare, should be kept as a differential diagnosis of this presentation. We present such a case of a one year old female child with MRKH syndrome and rectovestibular fistula.

Letter to Editor

Letter to Editor