The literature revealed a limited number of studies related to medical litigation in ophthalmology. The organization whose expert opinion for medical malpractice claims is requested by legal authorities in Turkey is The Supreme Health Council. We aimed to reveal and discuss the profile of medical malpractice claims and liability of clinicians involving ophthalmology cases in adults and children reported to The Supreme Health Council.
We retrospectively reviewed 1531 malpractice claims reported by The Supreme Health Council of Turkey between 1991 and 2000, 59 (%3.85) were related to ophthalmology and 57 cases could be included in the study. The data including patients’ age, sex, diagnoses, malpractice claims of judgment, distribution of ophthalmologic subspecialties, types and results of surgical/medical interventions, expert opinion of claims and the distribution of liability of health workers in these reports were collected.
The mean age was 26.46±20.35 years. Of the cases, 63.6 % were male. Mostly encountered ophthalmologic events resulted to malpractice claims were; cataract surgery ranked the first, having 19 malpractice claims (33.3%) followed by traumatic injuries of eye (15.8%) and erroneous reporting (15.8%). Health personnel were found at fault in 38.6% of the claims. Of the cases, %36.8 was placed in private clinics and private hospitals. Lack of care was mostly observed in state hospitals than private ones and failure to obey the legal procedures were observed mostly in private clinics or private hospitals than state hospitals. Medico legal autopsy was performed on 6 of the cases which resulted death among 8 cases.
These findings would contribute to the data about the profile of medical malpractice claims related to ophthalmology. Revealing the data could be helpful for preventing malpractice claims and faults at similar medical conditions.

Amaç: Primer açı kapanması şüphesi (PAKŞ), primer açı kapanması (PAK) ve primer açı kapanması glokomu (PAKG) tanısıyla laser periferik iridotomi (LPİ) yapılan gözlerde ön segment morfolojisinde meydana gelen uzun süreli değişikliklerin scheimpflug kamera (SK) ile değerlendirilmesi

Gereç yöntem: PAKŞ, PAK ve PAKG tanısı alan 30 hastanın 50 gözü prospektif olarak çalışmaya alındı. Tüm olguların tam oftalmik muayene ve göz içi basıncı (GİB) ölçümüne ek olarak gözlerin ön-arka uzunluğu (AU) kaydedildi. LPİ öncesi ve LPİ sonrası 1.ay, 3.ay, 6.ay, 12.ay kontrollerinde SK ile ortalama ön kamara açısı (OÖKA), santral ön kamara derinliği (SÖKD) ve ön kamara hacmi (ÖKH) ölçüldü. Sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirildi.

Bulgular: Gruplar arasında yaş ortalamaları, cinsiyet ve (AU) bakımından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). OÖKA, SÖKD ve ÖKH ölçümleri tüm gruplarda başlangıç ile 1.,3.,6.,12. aylar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık gösterdi (p<0,05). OÖKA; PAKŞ grubunda 6. ve 12. ay; PAK ve PAKG grubunda 1. ve 12., 3. ve 12.,6. ve 12. aylar arasında istatistiksel olarak anlamlı azalma gösterdi (p<0,05). SÖKD ölçümleri PAK grubunda 6. ve 12. aylar arası, PAKG grubunda 3. ve 6. aylar ile 3. ve 12. aylar arasında istatistiksel olarak anlamlı azalma gösterdi (p<0,05). ÖKH, PAK grubunda 6. ve 12. aylar arası, PAKG grubunda 1. ve 12. aylar ile 3. ve 12. aylar arasında ölçümlerde azalma istatistiksel olarak anlamlıydı (p<0,05).

Tartışma: LPİ uygulaması ön segment morfolojisinde dramatik değişiklikler oluşturur. Çalışmamızda, LPİ ile oluşturulan değişimlerin seyri SK ile bir yıl süreyle izlenmiştir. Ölçümlerin seyrindeki eğilimlerin devamlılık gösterip göstermediği daha uzun süreli daha geniş seriler ile izlenmelidir.

Purpose: To evaluate of the long-term changes in anterior segment morphology after laser peripheral iridotomy (LPI) in eyes with primary angle closure suspect (PACS), primary angle closure (PAC) and primary angle closure glaucoma (PACG) using Scheimpflug camera (SC)

Methods: Fifty six eyes of 30 patients diagnosed as PACS, PAC and PACG were included prospectively in this study. In addition to full ophthalmic examination and intraocular pressure (IOP) assessment, anterior-posterior length (AxL) of the eyes were recorded. With use of SC, avarage anterior chamber angle (AACA), central anterior chamber depth (CACD) and anterior chamber volume (ACV) were documented preoperatively and at 1 month, 3 months, 6 months and 12 months after LPI. The results have been evaluated statistically.

Results: No statistically significant difference showed in terms of mean age, gender and AxL in between groups (p>0.05). AACA, CACD and ACV measurements showed significant difference between baseline and month 1,3, 6, 12 in all groups (p<0.05). AACA was statistically significant decrease between month 6 and 12 in PACS group; between month 1 and 12, month 3 and 12, month 6 and 12 in PAC and PACGgroups (p<0.05). CACD measurement was statistically significant decrease between month 6 and 12 in PAC group, between month3 and 6, month 3 and 12 in PACG group (p<0.05). ACV was statistically significant decrease between month 6 and 12 in PAC group, between month 1 and 12, month 3 and 12 in PACG group (p<0.05).

Conclusion: LPI produced dramatic changes in anterior segment morphology. In our study, the course of the changes produced by LPI were observed through one-year follow up with SC. The trends in the course of measurements should be followed up longer time with broader series whether they show continuity or not.

Amaç: Sigara içenlerde ön segment parametreleri, retinal sinir lifi tabakası ve pupil fonksiyonlarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu vaka-kontrol çalışmasında sigara içen 45 kişinin 45 gözü ve sigara içmeyen 45 kontrol bireyin 45 gözü değerlendirildi. Tüm hastalarda düşük koheranslı optik reflektometre (DKOR) ile ön segment parametreleri, aberometre cihazı ile mezopik ve fotopik pupil çapları, optik koherans tomografi ile retina sinir lifi kalınlığı ölçümleri ve Schirmer testi ile kuru göz değerlendirmesi yapıldı. Sonuçlar SPSS 16.0 kullanılarak bağımsız t-testi ile karşılaştırıldı ve 0.05’in altında p değeri anlamlı kabul edildi.
Bulgular: İki grup arasında hem DKOR hem de aberometre cihazı ile elde edilen mezopik pupil çapları arasında anlamlı fark vardı (sırasıyla p=0.003 ve 0.02). Schirmer değerleri de sigara içenlerde belirgin olarak azalmıştı (p=0.0001). Ölçülen diğer parametreler açısından sigara içen ve içmeyen grup arasında fark bulunmadı (hepsi için p>0.05).
Sonuç: Sigara içmek pupil fonsiyonları özellikle mezopik pupil çapını etkileyebilir ve karanlık ortamlarda pupil cevabında yetersizliğe yol açabilir.

Purpose: To evaluate the alterations of anterior segment parameters, retinal nerve fiber layer and pupillary functions in smokers.
Methods: In this case-control study, 45 eyes of 45 smokers and 45 eyes of 45 non-smoker control subjects were evaluated. All patients underwent measurement of anterior segment parameters with optical low coherence reflectometry (OLCR), mesopic and photopic pupillary diameter with an aberrometer device, retinal nerve fiber layer thickness with optical coherence tomography, and dry-eye assessment with Schirmer’s test. The results were compared with independent t-test by SPSS 16.0 Inc., and a p value lower than 0.05 was determined as significant.
Results: There was significant difference between both groups in terms of mesopic pupil diameters that were measured with both OLCR and aberrometer device (p=0.03 and 0.02 respectively). Schirmer scores were also significantly decreased in smokers (p=0.001). The other measured parameters demonstrated no difference between smokers and non-smokers (p>0.05 for all).
Conclusion: Smoking may affect pupillary functions, especially the mesopic pupillary diameter and may cause a deficiency in pupil response under dark circumstances.

Amaç: Tek taraflı non-arteritik ön iskemik optik nöropati (NAİON) geçiren olguların diğer gözleri ile normal kontrol grubunun desen görsel uyarılmış potansiyel (VEP) sonuçları açısından karşılaştırılması
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya tek gözünde NAİON saptanmış 30 hastanın sağlıklı gözleri (Çalışma grubu) ile rastgele seçilmiş yaş ve cinsiyet uyumlu 30 olgunun birer gözleri (Kontrol grubu) dahil edildi ve desen VEP kayıtları alındı. P100 dalga latans ve amplitütler açısından gruplar karşılaştırıldı. Sonuçlar t-testi ile istatistiksel olarak değerlendirildi.
Bulgular: Çalışma grubundaki hastaların 16’sı (%53.3) erkek, 14’ü (%46.7) kadın; kontrol grubundaki olguların 17’si (%56.7) erkek, 13’ü (%43.3) kadındı. Çalışma grubundaki olguların ortalama yaşı 57,9±9,06 iken, kontrol grubunun ortalama yaşı 56,7±9,23 idi. Çalışma ve kontrol grupları arasında düzeltilmiş en iyi görme keskinliği değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu (p=0.261). Desen VEP kayıtları değerlendirildiğindeÇalışma grubunda p100 dalga latans ortalaması 112,4±16,7 msn; kontrol grubundaki olguların p100 dalga latans ortalaması 101,9±1,6 msn olarak saptandı.(p=0.03). Çalışma grubunda p100 dalga amplitütü 7,03±3,85 μV olarak izlenirken, kontrol grubunda bu değer 9.63±2.6 μV olarak bulundu (p=0.003).
Sonuç: Çalışmamızda, tek taraflı NAİON geçiren olguların diğer gözlerindeki desen VEP kayıtlarında kontrol grubuna kıyasla p100 dalga latansında uzama ve amplitütünde azalma izlenmiştir. Etiyolojide, geçirilmiş iskemiye bağlı aksonal kayıp, diğer gözün subklinik etkilenme ihtimali veya yaygın mikroanjiopatik serebral hastalık varlığı düşünülmüştür.

Purpose: To compare the results of pattern reversal visual evoked potentials (VEP) in the fellow eye of the patients with unilateral non-arteritic anterior ischemic optic neuropathy (NAION) with age and sex matched healthy control group.
Material and Methods: Fellow eyes of 30 patients (Study group) with unilateral NAION and 30 age and sex matched healthy controls (Control group) were included in the study. Pattern VEP was recorded and the p100 latencies and amplitudes were obtained. Differences between groups were statistically evaluated using t-test.
Results: In study group, there were 16 (53.3%) men and 14 (46.7%) women, whereas there were 17 (56.7%) men and 13 (43.4%) women in control group. Mean age of the patients in study and control groups were 57,9±9,06 and 56,7±9,23 years, respectively. There was not any statistically significant difference regarding mean best corrected visual acuity between two groups (p=0.261). The mean P100 latency was 112,4±16,7 ms in study group and 101,9±1,6 ms in control group. (p=0.03). P100 amplitudes were decreased in the study group compared with the control group (7,03±3,85 μV versus 9.63±2.6 μV )(t- test, p=0.003).
Conclusions: In our study, we determined that P100 latencies were prolonged and P100 amplitudes were decreased in the fellow eyes of patients with unilateral NAION compared with the healthy control subjects. These data could suggest axon loss due to ischemia, influenced visual cortex response or subclinic involvement of the fellow eye. These findings could also give a clue to predict the risk of contralateral involvement.

AMAÇ: Künt göz travması sonrası hifema gelişen hastalarda açı resesyonu, kommosyo retina sıklığını ve eşlik eden diğer oküler bulguları araştırmak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Temmuz 2010-Mayıs 2012 tarihleri arasında kliniğimizde travmatik hifema tanısı ile takip ettiğimiz 66 hastanın dosyaları retrospektif olarak incelendi. Olguların demografik verilerinin yanı sıra travma türü-aleti, travma sonrası başvuru süreleri, hifema düzeyleri, hifema çekilme süresi, ilk ve son görme keskinlikleri, göz içi basınçları, eşlik eden oküler bulgular, uygulanan tıbbi ve/veya cerrahi tedavi ve takip süresi kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 23,8 ± 19,2 yıl idi. Elli beş hasta (%83,3) erkek, 11 hasta (%16,7) kadındı. En sık travma şekilleri oyun kazası (%43,9), iş kazası (%22,7) ve ev kazası (18,2) olarak bulundu. Travmaya neden olan cisimler içinde en sık boncuk tabancası mermisi (%22,7), metal cisimler (%18,2) ve taş (%13,6) yer almaktaydı. Gonioskopik incelemede 36 olguda (%54,5) farklı derecelerde açı resesyonu belirlendi. Açı resesyonu olan hastalarda sekonder glokom gelişimi anlamlı olarak yüksek bulundu (Chi-Square testi, p<0,05). Kommosyo retina 31 hastada (%47) mevcuttu; on olguda (%15,2) makula tutulumu (Berlin ödemi) tespit edildi. Hastaların başvuru anındaki görme keskinliği ortalaması 0,4 ± 0,3 iken izlem sonundaki görme keskinliği ortalaması 0,8 ± 0,3 idi. Hastaların ilk ve son görme keskinlikleri arasındaki fark anlamlı bulundu (Paired-Samples T testi, p<0,001).
SONUÇ: Travmatik hifema genç erkekler ve çocuklarda daha sık görülür. Künt göz travmasına sekonder gelişen hifemanın en sık sebepleri oyun ve iş kazalarıdır. Künt göz travması ile başvuran hastalarda hifema varlığı ilk günlerde gonioskopi, fundus bakısını zorlaştırmakta ve açı resesyonu, kommosyo retina gibi komplikasyonların saptanmasına engel olmaktadır. Çalışmamızda açı resesyonu bulunan hastalarda sekonder glokom gelişme riskinin daha yüksek olduğu görülmüştür. Komplikasyonlara zamanında müdahale edebilmek için hifema seviyesi elverişli olduğunda detaylı oftalmolojik muayene yapılması gerekmektedir.

Purpose: To investigate the frequency of angle recession, commotio retina and other ocular findings in patients with hyphema due to blunt ocular trauma.
Materials and Methods: The medical records of 66 patients hospitalized between July 2010 and May 2012 with a diagnose of traumatic hyphema were retrospectively reviewed. The age, gender, period between injury and the first examination, visual acuity at presentation, intraocular pressure (IOP), disappearing time of hyphema, cause of blunt injury, additonal ocular findings, medical and/or surgical treatment, follow up time and visual outcome were noted.
Results: The mean age of the patients was 23,8 ± 19,2 years. Males were constituted 83,3% of the whole group. Game related injury (43,9%) and work related injury (22,7%) were the most common causes of blunt trauma. The bead gun was the most common tool involved in injury. Angle recession was detected in 36 patients (54,5%). Development of secondary glaucoma was higher in the patients with angle recession (Chi-Square test, p<0,05). Commotio retina was observed in 47% of patients. The mean visual acuity at presentation was 0,4 ± 0,3, while at the last visit it was 0,8 ±0,3. There was a statistically significant difference between baseline and final visual acuity (Paired-Samples T test, p<0,001).
Conclusion: Hyphema due to blunt ocular trauma is observed mostly in young men and children. The most common causes of blunt ocular trauma are game related injury and work related injury. Angle recession and commotio retina are the main complications of blunt ocular trauma causing hyphema. In cases with blunt ocular trauma, the presence of hyphema makes it difficult to examine the anterior chamber angle and the fundus. It is important to perform these investigations at the earliest time to manage the complications since commotio retina and angle recession accompany many cases with hyphema.

Amaç: Hipermetropik anizometropik gözlerde, ön kamara derinliği (ÖKD), kornea eğriliği (KE), merkezi kornea kalınlığı (MKK), horizontal kornea çapını içeren oküler biyometrik parametreleri ve Oküler Cevap Analizöru (OCA) ile ölçülen korneanın biyomekanik özelliklerini değerlendirmek ve aynı hastaların sağlam gözleri ile karşılaştırmak
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya hipermetropik anizometropiye bağli ambliyopi tanısı ile takip edilen 32 olgunun 64 gözü dahil edildi. Hipermetropik anizometropisi olan gözler grup 1 (n = 32), aynı hastaların sağlam gözleri ise grup 2’ yi (n = 32) oluşturdu. Sikloplejili refraksiyon değerleri, düzeltilmiş en iyi görme keskinliği (DEGK), kornea topografisi, aksiyel uzunluk (AU) ölçümü, biyomikroskopi ve fundus muayeneleri yapıldı. Kornea histerezisi (KH), kornea direnç faktörü (KDF) ve kornea düzeltmeli göz içi basıncı (GİBg) değerleri kaydedildi.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 9,5 ± 2,4 yıl ve 13’ ü erkek, 19’ u kız idi. Ortalama sferik ekivalan grup 1 ve grup 2’ de sırasıyla +5,42 ± 1,8 D ve +1,9 ± 1,28 D idi (p < 0,001). Ortalama AU grup 1’ de 21,6 ±,.1 mm, grup 2’ de ise 22,6 ± 0,9 mm olarak tespit edildi (p < 0,001). AU dışındaki diğer oküler biyometrik parametreler MKK, KE, ÖKD, horizontal kornea çapı ile KH, KDF ve GİBg’ den oluşan ORA ölçümleri karşılaştırıldığında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilmedi (sırasıyla, p=0,87, p=0,27, p= 0,22, p= 0,81, p= 0,75, p=0,69, p=0,13).
Tartışma: Hipermetropik anizometropik gözlerde oküler biyometrik parametreler ve korneanın biyomekanik özellikleri sağlam gözler ile karşılaştırıldığında farklılık göstermemektedir.

Purpose: To evaluate ocular biometric parameters including anterior chamber depth (ACD), corneal curvature (CC), central corneal thickness (CCT), horizontal corneal diameter and corneal biomechanical properties using Ocular Response Analyzer (ORA) in eyes with hypermetropic anisometropia and to compare with healthy eyes of the patients.
Methods: Sixty four eyes of 32 patients which were followed with the diagnosis of hypermetropic anisometropia related ambliyopia were included in the study. Group 1 (n = 32) consisted of eyes with hypermetropic anisometropia, group 2 (n = 32) consisted of healthy eyes of the same patients. Cycloplegic refraction, best corrected visual acuity (BCVA), corneal topography, axial lenght (AL) measurement, biomicroscopy and fundus examinations were performed. Corneal hysteresis (CH), corneal resistance factor (CRF) and Goldman-correlated intraocular pressure (IOPg) measurements were recorded.
Results: Mean age was 9,5 ± 2,4; 13 were male and 19 were female. Mean spherical equivalent was +5,42 ± 1,8 D and +1,9 ± 1,28 D in group 1 and group 2, respectively (p<0.001). Mean AL was 21,6 ± 1,1 mm in group 1 and 22,6 ± 0,9 mm in group 2 (p< 0.001). No statistical difference was found between the groups in terms of ocular biometric parameters except AL such CCT, CC, ACD, horizontal corneal diameter and ORA measurements including CH, CRF and GIBg (respectively, p=0,87, p=0,27, p= 0,22, p= 0,81, p= 0,75, p=0,69, p=0,13).
Discussion: No difference was found between hypermetropic anisometropic and healthy eyes in ocular biometric parameters and corneal biomechenical properties.

Amaç: İntermediyer üveit tanılı hastaların klinik özelliklerinin ve bulgularının incelenmesi.
Gereç ve Yöntem: 1996-2011 yılları arasında kliniğimizde intermediyer üveit tanısı konulan 35 hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastaların düzeltilmiş görme keskinliği, göz içi basınç ölçümü, biyomikroskopik ön segment muayene bulguları, dilate fundus muayenesi, fundus floresein anjiyografi bulguları ve sistemik muayene sonuçları kaydedildi.
Sonuçlar: Ortalama takip süresi 6,2 yıldı (2-16 yıl). Ortalama tanı konulma yaşı 32,4 yıldı (8-68 yıl). Hastaların % 17,1’i 18 yaş altındaydı. Hastaların % 65,7’si kadın, % 34,2’si erkekti ve % 54,3’ünün iki gözü de etkilenmişti. En sık görülen bulgular vitrit (% 100), kartopu opasite (% 97,1), retinal vaskülit (% 65,7) ve kar birikintisi görünümüydü (% 45,7). Hastaların % 71,4’ünde iridosiklit eşlik etmekteydi. % 40,1 hastada eşlik eden sistemik hastalık tespit edildi, bu hastalıklar sırasıyla multiple skleroz (% 22,9), sarkoidoz (% 11,4), tüberküloz (% 2,9) ve Lyme hastalığıydı (% 2,9). Takip süresince gelişen en sık komplikasyonlar sekonder glokom (% 22,9), katarakt (% 17,1) ve kistoid maküler ödemdi (% 17,1). Bir hastada optik atrofi, 1 hastada maküler delik ve 1 hastada kistoid maküler ödem sekeline bağlı görme keskinliği 0,5’in altında kaldı. Geri kalan hastaların son görme keskinliği ortalama 0,9±0,2’di.
Tartışma: İntermediyer üveitte inflamasyon ve komplikasyonlar etkin tedavi edilirse görme prognozu oldukça iyidir. Detaylı klinik değerlendirmeyle olguların bir kısmında sistemik hastalık başlangıçta veya daha sonraki takiplerde saptanabilir.

Purpose: To analyze the clinical characteristics and findings of the patients with intermediate uveitis.
Methods: The records of the 35 patients diagnosed as intermediate uveitis in our clinic between years 1996 and 2011 were reviewed retrospectively. Best corrected visual acuity, intraocular pressure, slit lamp examination, dilated fundus examination, fundus fluorescein angiography and systemic examination results of the patients were noted.
Results: The mean follow-up time was 6,2 years (2-16 years). The mean age at diagnosis of intermediate uveitis was 32,4 years (8-68 years). 17,1% of patients were under 18 years old. 65,7% of patients were women, 34,2% were men and both eyes of 54,3% of patients were effected. The most frequent findings were vitritis (100%), snowball opacities (97,1%), retinal vasculitis (65,7%) and snowbanking (45,7%). Concurrent iridocyclitis was determined in 71,4% of patients. Systemic association were found in 40,1% of patients, this disease were multiple sclerosis (22,9%), sarcoidosis (11,4%), tuberculosis (2,9%) and Lyme disease (2,9%). The most common complication that developed during the follow-up period included secondary glaucoma (22,9%), cataract formation (17,1%), and cystoid macular edema (17,1%). The visual acuities of 3 patients were less than 0,5 due to the optic atrophy, macular hole and cystoid macular edema sequel, respectively. The mean final visual acuity of the remaining patients were 0,9±0,2.
Conclusion: When the inflammation and complications are treated effectively in intermediate uveitis, the visual prognosis is fairly good. Detailed clinical evaluation of such cases may reveal systemic diseases at the initial examinations or follow-up controls.

Amaç: Kliniğimizde yapılan eksternal dakriosistorinostomi (DSR) ve transkanaliküler multidiod dakriosistorinostomi (TK-DSR) ameliyatlarının sonuçları açısından karşılaştırılması.
Gereç ve Yöntem: Çalışma retrospektif olarak yapıldı. Edinsel nazolakrimal kanal tıkanıklığı tanısı konulan hastalar çalışmaya alındı. 15 hastanın 15 gözüne yapılan eksternal DSR ameliyatları ile 13 hastanın 15 gözüne yapılan TC- DSR ameliyatlarının sonuçları karşılaştırıldı. Eksternal DSR ameliyatı yapılan olgular ortalama 9.7 ± 3.2 ay, TK-DSR yapılan olgular ise ortalama 8.3 ± 2.9 ay takip edildi.
Sonuçlar: Cerrahi başarı oranı, TK-DSR olgularında % 53.3, eksternal DSR olgularında % 87 idi. Ortalama ameliyat süresi eksternal DSR grubunda ortalama 50.0 ± 2.5 dakika, TK- DSR grubunda 30.0 ± 2.0 dakikaydı. Her iki grupta da ameliyatlar sırasında önemli bir komplikasyon izlenmedi.
Tartışma: TK-DSR ameliyatlarının başlıca avantajları cilt insizyonuna gerek kalmaması, lakrimal pompa sisteminin zarar görme ihtimalinin ve kanamanın kısmen az olması, operasyon süresinin kısalığıdır. Ancak çalışmamızda TK-DSR ameliyatlarının başarı oranının eksternal DSR’ye göre düşük bulunması nedeniyle dakriyosistorinostomi ameliyatlarında eksternal DSR yönteminin altın standart olarak hala yerini koruduğu kanısına varılmıştır.

SUMMARY
The Outcomes of Transcanalicular Multidiode and External Dacryocystorhinostomy Surgeries

Purpose: To compare the outcomes of external dacryocystorhinostomy (DCR) and transcanalicular multidiode dacryocystorhinostomy ( TC-DCR) operations in our clinic.
Material and Method: The study was retrospective. Patients diagnosed with acquired nasolacrimal duct obstruction were included. With external DCR surgery in 15 eyes of 15 patients, 15 eyes of 13 patients were compared to the TC-DCR surgery. An average of 9.7 ± 3.2 months in patients undergoing external DCR, the TK-DSR in the cases were followed for an average of 8.3 ± 2.9 months.
Results: Surgical success rate of 53.3% in patients with TK-DCR, external DCR was 87% of cases. Mean operative time was 50.0 ± 2.5 minutes in external DCR group and 30.0 ± 2.0 minutes in TK-DCR group. There was no significant complication during operations in both groups.
Conclusion: In dacryostenosis surgery, external DCR is the golden standart with high success rates. Even though success rate of TC-DSR is less than external DSR, no need of skin incision, preventing damage to the lacrimal pump system, less bleeding, and a shorter duration of the operation are the main advantages of this method.

Amaç: Oküler hipertansiyon ve erken evre glokomlu hastalarda optik sinir başı (OSB) ve retinal sinir lifi tabakasındaki (RSLT) yapısal değişiklikleri değerlendirmek ve spektral domain - optik koherens tomografi (SD-OKT) Copernicus’un (Optopol Technology S.A.) ayırıcı tanıdaki diagnostik performansını araştırmak.

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 29’u oküler hipertansiyonlu (Grup I), 30’u erken evre glokomlu (Grup II) toplam 59 hastanın 59 gözü dahil edildi. Erken evre glokom - oküler hipertansiyon ayrımı standart akromatik görme alanı bulgularına göre yapıldı. Tüm olguların OSB ve RSLT analizlerinde SD-OKT kullanıldı. Grup I ve Grup II, RSLT kalınlıkları ve OSB topografik parametreleri açısından karşılaştırıldı. OKT parametrelerinin tanısal duyarlılıkları, “Receiver Operating Characteristics ” (ROC) analizi ve ROC eğrisi altında kalan alan miktarı (Area Under Curve (AUC)) ile değerlendirildi.

Bulgular: Erken evre glokomlu gözlerde, ortalama, superior, inferior ve nazal kadran RSLT kalınlığı oküler hipertansiyonlu gözlere oranla yaklaşık %10 (12-14 µm) oranında daha azdı ve aradaki fark istatistiksel olarak ileri derecede anlamlıydı (p ≤ 0.001). Temporal kadran RSLT kalınlıkları arasında ise anlamlı fark saptanmadı. Glokomun erken tanısında en duyarlı parametrenin ortalama RSLT kalınlığı (AUC: 0.852) olduğu, bunu sırasıyla superior (AUC: 0.816) ve inferior (AUC: 0.773) kadran RSLT kalınlıklarının takip ettiği görüldü. Lokalize RSLT defektlerinde ise en yüksek duyarlılık superior (AUC: 0.805) ve superonasal (AUC: 0.781) kadranlara aitti. İki grubun OSB topografik parametreleri arasında ise istatistiksel olarak anlamlı fark görülmedi.

Sonuç: SD-OKT Copernicus ile yapılan RSLT analizi, erken evre glokomlu gözleri oküler hipertansiyonlu gözlerden ayırt edebilmektedir. OSB parametreleri ise aynı duyarlılığa sahip görünmemektedir.

Purpose: Evaluation of structural alterations of the optic nerve head (ONH) and the retinal nerve fiber layer (RNFL) in patients with ocular hypertension (OHT) and early stage glaucoma and assessment of the discriminatory diagnostic performance of spectral- domain optical coherence tomography (SD-OCT) Copernicus (Optopol Technology S.A.).

Materials and Methods: This study included 59 eyes of a total of 59 patients, 29 of whom were diagnosed with OHT (Group I) and 30 with early stage glaucoma (Group II). The differentiation of early stage glucoma and OHT was carried out on the basis of standart achromatic visual field test results. Analyses of the ONH and RNFL thickness of all cases was made using SD-OCT. Group I and Group II were compared with respect to the ONH parameters and RNFL thickness. The diagnostic sensitivity of the OCT parameters were evaluated by the area under the receiver operating characteristics curves (AUC).

Results: The average, superior, inferior and nasal RNFL thicknesses of early stage glaucoma cases were approximately 10% (12-14 µm) less compared to the eyes with OHT, the differences being highly significant (p ≤ 0.001). However, there wasn’t a statistically significant difference in the temporal RNFL thicknesses. The most sensitive parameter in the early diagnosis of glaucoma was average RNFL thickness corresponding to AUC: 0.852, followed by AUC: 0.816 and AUC: 0.773 values in superior and inferior RNFL thickness, respectively. In localised RNFL defects, the highest senstivity corresponded to superior and superonasal quadrants (ACU: 0.805 and ACU: 0.781, respectively). There were not any statistically significant differences between the ONH morphological parameters of the two groups.

Conclusion: RNFL analysis obtained using SD-OCT Copernicus is able to discriminate early stage glaucoma eyes from those with OHT. However, ONH morphological parameters do not have the same diagnostic sensitivty.

Amaç: Prematüre retinopatisi (PR) açısından taranan bebeklerde tedavi gerektiren PR görülme oranını saptamak, bu oranın doğum haftası ve doğum ağırlığıyla ilişkisini incelemek, ülkemiz için uygun tarama kriterlerini tartışmak.
Gereç ve Yöntem: Prematüre retinopatisi taraması kapsamında muayenesi yapılan, doğum kilosu ≤2000 gram (g) ve/veya doğum yaşı ≤34 hafta olan prematüre bebeklerin dosya kayıtları incelendi. Olgular doğum ağırlığına göre ≤1000 g, 1001-1500 g, >1500 g, gestasyonel yaşa göre ise ≤27 hafta, 28-31 hafta, ≥32 hafta olmak üzere gruplara ayrıldı. Bu gruplarda tedavi gereken PR gelişim oranları incelendi. Tedavi edilmesi gereken hastaların doğum ağırlıkları ve doğum yaşları analiz edildi.
Bulgular: Muayene edilen 1250 prematüre bebeğin 100’ünde (%8) tedavi gerektirecek düzeyde PR saptandı. Tedavi kararı verilen bebeklerin gestasyonel yaşı ortalama 28,3 (24-34) hafta; doğum ağırlığı ise ortalama 1152,2 (520-2120) gramdı ve tedavi gerekmeyen hastalara göre anlamlı olarak düşük bulundu (p<0,001). Doğum ağırlığına göre gruplara bakıldığında ≤1000 g doğan 202 bebeğin 45’inde (%22,3 ), 1001-1500 g arasında doğan 488 bebeğin 39’unda (%8), >1500 g doğan 560 bebeğin 16’sında (%2,9) tedavi endikasyonu mevcuttu. Doğum haftasına göre değerlendirildiğinde ise ≤27 hafta doğan 170 hastanın 33’ünde (%19,4), 28-31 hafta arasında doğan 572 hastanın 59’unda (%10,3), ≥32 hafta doğan 508 bebeğin 8’inde (%1,6) tedavi gereken ileri evre PR saptandı.
Sonuç: Prematür retinopatisine bağlı görme kaybının önüne geçebilmenin en iyi yolu, tedavi gerekebilecek bebekleri tümüyle içerecek şekilde düzenli bir tarama programı oluşturmaktır. Bu bağlamda ülkemiz için tarama sınırlarının gelişmiş ülkelerde uygulanandan geniş tutulmasını, ≤34 hafta ve/ veya ≤2000 g doğan bebeklerin PR açısından taranmasını önermekteyiz.

Purpose: To determine the rate of infants with retinopathy of prematurity (ROP) that require treatment, to investigate the relation of this rate with birth age and birth weight, to discuss the screening criteria eligible for our country.
Methods: Medical records of premature infants examined for ROP with birth weight ≤2000 gram (g) and/or gestational age ≤34 weeks, were evaluated. Patients were grouped according to their birth weights as ≤1000 g, 1001-1500 g, >1500 g and gestational age as ≤27 weeks, 28-31 weeks, ≥32 weeks. The rate of patients with treatment requiring ROP was evaluated in these groups. The birth weights and gestational ages of these patients were analysed.
Results: Treatment requiring ROP stages were detected in 100 (8%) of 1250 infants. The mean gestational age and birth weight of these patients was 28,3 (24-34) weeks and 1152,2 (520-2120) g respectively, and both were found lower than those of nontreated infants (p<0,001). Regarding the birth weight, 45 (22,3%) of 202 infants ≤1000 g, 39 (%8) of 488 infants between 1001-1500 g, 16 (%2,9) of 560 infants >1500 g required treatment. According to the gestational age, 33 (19,4%) of 170 infants ≤27 weeks, 59 (10,3%) of 572 infants between 28-31 weeks, 8 (1,6%) of 508 infants ≥32 weeks required treatment.
Conclusion: The best way to avoid the vision loss due to ROP is to constitute a regular screening program including every infant that may require treatment. So we recommend that screening criteria for our country should be wider than applied in developed countries and babies having gestational age ≤34 weeks and/or birth weight ≤ 2000 g should be screened for ROP.

AMAÇ: Sık değişim hidrojel grubu ve sık değişim silikon hidrojel grubu kontakt lens kullanıcılarında konjonktival değişikliklerin impresyon sitolojisi yöntemi ile histolojik olarak karşılaştırılması.
MATERYAL-METOD: Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı, Kornea ve Kontakt Lens Birimi’ne, kontakt lens kullanımı nedeni ile başvuran 42 hasta çalışma kapsamına alındı. Birinci grup en az 1, en fazla 5 yıldır sık değişim hidrojel (SDHL) grubu kontakt lens kullanıcılarından, ikinci grup en az 1, en fazla 5 yıldır sık değişim silikon hidrojel (SDSHL) grubu kontakt lens kullanıcılarından oluşturuldu. Kontrol grubuna 20 adet daha önce hiç kontakt lens kullanım öyküsü olmayan sağlıklı bireyler dahil edildi. Tüm kontakt lens kullanıcıları ve kontrol grubuna konjonktival değişiklikleri değerlendirmek amacı ile konjonktival impresyon sitolojisi uygulandı ve impresyon sitoloji sonuçları Nelson yöntemi ile derecelendirildi.
BULGULAR: İmpresyon sitolojisi puanı açısından gruplar arası karşılaştırmalarda; sık değişim hidrojel lens ve sık değişim silikon hidrojel lens kullanıcıları arasında bir farklılığın olmadığı, her iki grupta da skuamöz metaplazi ve goblet hücre kaybına benzer düzeyde rastlandığı, buna karşın impresyon sitolojisi derecesinin kontrol grubunda diğer iki gruba göre anlamlı olarak daha düşük olduğu saptandı.
SONUÇ: Sonuç olarak sık değişim hidrojel ve sık değişim silikon hidrojel lens kullanımı konjonktivada skuamöz metaplazi, goblet hücre kaybı gibi kuru göze neden olabilecek histolojik değişikliklere neden olmaktadır. Ancak konjonktival değişiklikler açısından her iki grup kontakt lens materyalleri arasında fark saptanmamıştır.

PURPOSE: To compare the level of conjunctival changes between the frequent replacement hydrogel and frequent replacement silicone hydrogel contact lens users with conjunctival impression cytology.
MATERIAL-METHOD: Fourty-two contact lens users who were seen at the Cornea and Contact Lens Unit, Department of Ophthalmology, Dokuz Eylül University were evaluated in this study. The first group consisted of frequent replacement hydrogel (FRHL) contact lens users for minimum one year and maximum five years. The second group consisted of frequent replacement silicone hydrogel (FRSHL) contact lens users for minimum one year and maximum 5 years. Twenty healthy individuals with no contact lens history were included in the control group.
Conjunctival impression cytology was applied to all contact lens users and the control group in order to evaluate conjunctival changes and the results for impression cytology was graded by Nelson method.
RESULTS: In the comparison of groups according to impression cytology scoring, there was no difference between the users of frequent replacement hydogel lens and frequent replacement silicone hydrogel lens. Similar amounts of squamous metaplasia and goblet cell loss were encountered in both groups. Nonetheless, impression cytology grading was significantly lower in the control group than the other two groups.
CONCLUSION: In conclusion, the use of frequent replacement hydogel and frequent replacement silicone hydrogel lenses for over a year causes some histological changes in the conjunctiva such as squamous metaplasia and goblet cell loss eventually causing dry eye symptoms. However, no differences were determined between frequent replacement hydrogel and frequent replacement silicone hydrogel users with regard to the severity of conjunctival changes.

Amaç: İntravitreal triamsinolon asetonid (İVTA) enjeksiyonunun optik koherens tomografisi (OCT) ile tespit edilen diyabetik maküla ödemi (DMÖ) alt tipleri üzerindeki etkinliğinin farklılık gösterip göstermediğini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: DMÖ tedavisi için tek doz İVTA (4 mg) uygulanmış olan hastalara ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya diyabetik retinopati evresine ve lazer tedavisi uygulanıp uygulanmadığına bakılmaksızın, klinik anlamlı DMÖ bulunan ve OCT ile tespit edilen santral fovea kalınlığı (SFK) 250 mikron ve üzerinde olan gözler dâhil edildi. Enjeksiyon öncesi ve sonrasında kaydedilmiş olan düzeltilmiş en iyi görme keskinlikleri (DEİGK), santral fovea kalınlığı (SFK) ve toplam maküla hacmi (TMH) değerleri incelendi. Gözler OCT’deki maküla ödemi morfolojisine göre süngersi diffüz retina kalınlaşması (DRK), kistoid maküla ödem (KMÖ) ve seröz retina dekolmanı (SRD) olarak üç gruba ayrıldı.
Bulgular: Çalışmaya DRK’lı 50, KMÖ’lü 30 ve SRD’li 24 olmak üzere toplam 104 göz dâhil edildi. Enjeksiyondan ortalama 9.65 ±2.27 hafta sonra geçekleştirilen ölçümlere göre gruplar arasında DEİGK artış miktarı açısından istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edilmedi (p=0.212). SFK azalma miktarları ve yüzdeleri açısından gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (sırasıyla p=0.001 ve p=0.001). KMÖ ve SRD gruplarında DRK grubuna göre anlamlı olarak daha fazla incelme elde edildiği, KMÖ ile SRD grupları arasında ise anlamlı fark bulunmadığı görüldü.
Sonuç: Tek doz İVTA uygulaması sonrasında SFK’ndaki incelmenin SRD ve KMÖ gruplarında daha fazla olduğu görülmüştür. Bununla birlikte görme keskinliğindeki iyileşme açısından gruplar arasında fark bulunmamıştır.

Purpose: To compare the effect of a single intravitreal triamcinolone acetonide (IVTA) injection in eyes with diabetic macular edema (DME) of different patterns determined by optical coherence tomography (OCT).
Material and Methods: The study consists of a retrospective review of the records of patients who had a single IVTA injection for the treatment of DME. Eyes with a clinically significant macular edema and a central foveal thickness (CFT) of 250 microns or more were included. Diabetic retinopathy stage and previous history of laser treatment were not taken into account for patient selection. Best-corrected visual acuities (BCVA), CFT and total macular volume values before and after the injection were analyzed. Eyes were divided into DRT (sponge-like diffuse retinal thickening), CME (cystoid macular edema) and SRD (serous retinal detachment) groups according to the morphology on OCT.
Results: 104 eyes (50 with DRT, 30 with CME and 24 with SRD) were included in the study. Post-injection measurements were obtained 9.65 ±2.27 weeks after the injection. There was no statistically significant difference between three groups regarding the change in BCVA (p=0.212). The variations in the amount and percentage of change in CFT among groups was statistically significant (p=0.001 and p=0.001, respectively). Although the difference between CME and SRD groups was not statistically significant, both groups had significantly greater reductions in CFT compared to the DRT group.
Conclusion: DME improved better in CME and SRD groups in response to a single dose of IVTA. However, the visual outcomes did not differ significantly between groups.

Amaç: Pterjium dokusunun eksizyonu sırasında uygulanan iki farklı yöntemden korneadan limbusa doğru eksizyon ile limbustan korneya eksizyon tekniklerinin rekürrens üzerine etkinliklerinin karşılaştırılması.

Gereç ve Yöntem: Eylül 2011-Ocak 2012 tarihleri arasında primer pterjium tanısı konulan rasgele seçilmiş 32 hasta 16’sı bir grupta, diğer 16’sı bir grupta olmak üzere iki gruba ayrıldı. Tüm hastalar konjonktival otogreft tekniği kullanılarak opere edilirken 1.gruptaki hastalara korneadan limbusa doğru eksizyon tekniği 2.gruptaki hastalara ise limbustan korneaya doğru eksizyon tekniği uygulandı. Hastalar cerrahi sonrası prospektif olarak 4.ay, 8.ay ve 12. ayda yapılan kontrollerde incelendi. Rekürrens tanımı, llimbusu içeren korneaya ulaşmayan fibrovasküler doku(konjonktival rekürrens) ve korneayı içeren gerçek korneal rekürrens olarak yapıldı. İki cerrahi tekniğin verilerinin karşılaştırılması için Mann Whitney U testi uygulandı. 0.05’den küçük olan p değerleri anlamlı olarak kabul edildi.

Bulgular: Ameliyat sonrası 12.ayda yapılan kontrollerde 1. ve 2.grup arasındaki rekürrens oranları konjonktival rekürrens için anlamlı değil iken (p=0.072), korneal rekürrens için anlamlı idi (p=0.033).

Sonuç: Pterjium cerrahisinde rekürrensi azaltmada sadece eksizyon sonrası oluşan konjonktival defekti kapatmaya yönelik girişimler değil, pterjium dokusunun korneadan eksizyonu sırasındaki teknikler de etkilidir. Bu çalışmada pterjium dokusunun limbustan korneaya doğru eksizyonu tekniği, korneadan limbusa doğru eksizyon tekniğine göre rekürrensi azaltmada anlamlı olarak üstün bulunmuştur

Purpose: To evaluate the recurrence rates of two different pterygium excision procedures; “excision from cornea to limbus” and “excision from limbus to cornea”.

Methods: In this randomised, prospective study 32 patients with primary pterygium were performed. The patients were assigned into two groups to apply either the excision from cornea to limbus or excision from limbus to cornea between September-2011 and January-2012. The patients were evaluated at 4, 8 and 12 months after the conjunctival autograft surgery. Recurrence is defined as conjunctival (fibrovacular tissue reaching the limbus not the cornea) and corneal recurrence. Results were analysed by Mann-Whitney U test, p values less than 0.05 were considered as significant.

Results: The recurrence rates between the two groups 12 months after the surgery were not found significantly different for conjunctival recurrence (p=0.072) and were found significantly different for corneal recurrence (p=0.033).

Conclusions: The tissue defect covering procedures after the excision of pterygium are not only the factors that affect recurrence, pterygium excision procedures are also affect the recurrence rates.In this study, excision of the pterygium from cornea to limbus was found superior to excision from limbus to cornea.

Amaç: Amiodarona bağlı kornea vertisillata gelişen gözlerde biyomikroskopi ve konfokal mikroskopi bulgularının korelasyonunu araştırmak.
Gereç-Yöntem: Amiodaron kullanımına bağlı kornea vertisillata saptanan 8 hastanın 16 gözü değerlendirildi. Keratopati izlenen gözler Orlando’nun yarıklı lamba biyomikroskopi sınıflaması ile evrelendirildi. Konfokal laser-tarayıcı mikroskopi HRT II [Heidelberg Engineering GmbH, Heidelberg, Germany] cihazına eklenmiş Rostock kornea modülü kullanılarak uygulandı ve evrelendirme Falke’nin epitelyal hücrelerdeki bikrim miktarına dayalı sınıflamasına göre yapıldı. Biyomikroskopik evrelendirme ve konfokal mikroskopide saptanan korneal tutulum özellikleri arasındaki ilişki Spearman korelasyon analizi ile değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan 8 (5 erkek, 3 kadın) hastanın yaş ortalaması 63.1±7.2 (50-69) yıl idi. Hastaların ortalama ilaç kullanım süreleri 12.1±11.8 (3-36) ay ve ilaç kullanım dozları 312.5±223.2 (100-800) mg/gün olarak saptandı. Muayene esnasında hastaların %50’si ortalama 29.5±15.8 (6-40) ay önce ilaç kullanımını kesmiş iken, diğer %50’si halen ilaç kulanmaktaydı. Konfokal mikroskopide bazal epitel, ön, orta ve derin stroma ve endotelde yüksek yansıtıcılıklı depozitler görüldü. Biyomikroskopik evre ile konfokal mikroskopik evre birbiri ile korele bulundu (r=0.770, p<0.001). Stroma ve endotelde depozit görülme sıklığının biyomikroskopik evre arttıkça artmakta olduğu saptandı (sırasıyla r=0.844; p<0.001 ve r= 0.551; p<0.01).
Sonuç: Amiodarona bağlı gelişen kornea vertisillata olgularında, biyomikroskopik ile konfokal mikroskopik evrelendirme birbiri ile korele sonuçlar vermektedir. Bu nedenle, amiodarona bağlı gelişen kornea vertisillatalı gözlerde biyomikroskopik evrelendirme, konfokal mikroskopik değerlendirme olanağı bulunmayan kliniklerde yol gösterici bir parametre olarak kullanılabilir.

Propose: To investigate the correlation of biomicroscopic and confocal microscopic findings in eyes with amiodarone-induced cornea verticillata.
Materials-Methods: Sixteen eyes of 8 patients with amiodarone-induced cornea verticillata were evaluated. Eyes with keratopathy were staged according to Orlando slit-lamp microscopy classification. Confocal laser-scanning microscopy was performed by Rostock cornea modulated to HRT II (Heidelberg Engineering GmbH, Heidelberg, Germany), and staging was done according to Falke’s classification that is based on the degree of epithelial basal cell deposit accumulation. The relation between biomicroscopic staging and corneal involvement detected on confocal microscopy was assessed by Spearman correlation analysis.
Results: The mean age of the 8 patients (5 male, 3 female) was 63.1±7.2 (50 to 69) years. The mean duration of drug treatment was 12.1±11.8 (3 to 36) months and the mean drug treatment dose was 312.5±223.2 (100 to 800) mg/day. At the time of examination, 50% of the patients had already given up the treatment at a mean of 29.5±15.8 (6 to 40) months ago, where as the other 50% were still on amiodarone therapy. Hyper-reflecting deposits were observed in basal epithelium, anterior-, mid- and deep-stroma and endothelium on confocal microscopic examination. Correlation was detected between biomicroscopic and confocal microscopic stages (r=0.770, p<0.001). Frequency of finding deposits in stroma and endothelium was found to be increasing as the biomicroscopic stage increased (r=0.844; p<0.001 and r= 0.551; p<0.01, respectively).
Conclusion: In amiodarone-induced cornea verticillata correlated results were detected between biomicroscopic and confocal microscopic staging. Therefore, in clinics where confocal microscopy is not available, biomicroscopic staging can be used as a guiding parameter in eyes with amiodarone-induced cornea verticillata.

Heterokromi iki göz arasında renk farkı olması durumudur. Heteros (ayrı) ve chroma (renk) kelimelerinin birleşmesinden oluşur. Bir göz hastalığının göstergesi olabileceği gibi sporadik ve benign karakterli de olabilir. Hasta olan göz diğer göze göre hiperkrom veya hipokrom olabilir. Konjenital veya edinsel nedenlerle oluşabilir. Etiyolojide Horner sendromu, Fuchs heterokromik iridosiklit, Okülodermal melanositozis, Waardenburg sendromu, tek taraflı prostaglandin analoğu kullanımı, siderozis gibi durumlar yer almaktadır.

Heterochromia is a condition of color difference between the two eyes. It is composed by the words; heteros (different) and chromos (color). It can either be sporadic or benign but also can be an indicator of an eye disease. The abnormal iris can be hypochrome or hyperchrome. It can be congenital or acquired. Some diseases such as Horner Syndrome, Fuchs’ heterochromic iridocyclitis, oculodermal melanocytosis, Waardenburg syndrome, unilateral topical use of prostaglandins, siderosis can be an etiological factor of heterochromia.

Arı sokmasına bağlı çok sayıdaki olguda kornea ödemi, hifema, iris atrofisi, lens dislokasyonu, katarakt ve glokom bildirilirken, az sayıdaki olguda ise optik nöropati bildirilmiştir. 10 gün önce arı sokması sonrası geçici bilinç kaybı ve her iki gözde görme kaybı gelişen, miyokard enfarktüsü ön tanısı ile koroner anjiografi yapılan ve görme azlığının düzelmemesi üzerine kliniğimize başvuran 46 yaşındaki olguda yapılan muayenede görme keskinlikleri sağ gözde 0.5; sol gözde ise 0.7 olarak bulundu. İki taraflı retrobulber optik nevrit tanısı konularak 64 mg/gün oral metilprednizolon tedavisi başlandı. 39 günlük tedavi sonrası görme keskinlikleri iki gözde de 1.0 olarak ölçüldü. Arı sokmasına bağlı optik nevrit nadir görülen, ciddi görme kaybı yapabilen ve erken sistemik kortikosteroid tedavisine genellikle iyi yanıt veren bir tablodur.

Corneal edema, hyphema, lens dislocation, iris atrophy, cataract and glaucoma cases due to bee sting are reported. Optic neuropathy developing after bee sting is rarely reported. A 46 year old man applied to our clinic with visual loss. He had a history of transient loss of consciousness and bilateral severe visual loss after a bee sting 10 days ago. His first diagnose was myocardial infarction and coronary angiography was applied in a private hospital and the angiography was found normal. His best corrected visual acuities were 0.5 in right eye and 0.7 in left eye, in our clinic. The diagnosis was bilateral optic neuritis and 64 mg/day oral metilprednisolone treatment was applied. Visual acuities improved 1.0 in both eyes, 39 days later. Optic neuritis due to bee sting is a rare case that can make severe visual loss and responds well to systemic corticosteroid treatment.

Yirmidokuz yaşında bayan hasta son 9 aydır sol gözde az görme yakınması ile başvurdu. Görme keskinliği sağ gözde 0.4, sol gözde el hareketleri seviyesindeydi. Biyomikroskopik muayenesinde bilateral pupil ektopisi ve sol göz lensinde kolobom olduğu görüldü, sağ göz lensi normaldi. Fundus muayenesinde sol gözde total retina dekolmanı vardı. Sağ göz fundus muayenesinde optik disk, makula ve periferik retina normaldi. Olgumuzun sol gözündeki görme azlığı çeşitli merkezlerde pupil ektopisine bağlanmış ve bu durum tanıda gecikmeye neden olmuştur. Bu nedenle, klinik tablo ile uyumlu olmayan görme azlığında tüm retinanın dikkatlice değerlendirilmesinin önemi unutulmamalıdır.

A 29-year-old female patient admitted with the complaint of decreased vision in the left eye for the last 9 months. The visual acuity was 0.4 on the right eye, hand movements on the left eye. In both of the eyes ectopic pupils and in the left eye lens coloboma observed during her biomicroscopic examination, her right lens was normal. There was total retinal detachment in the left fundus. Optic disc, macula and peripheral retina was normal in the right eye at her fundus examination. In our case, reduction of vision in the left eye associated with ectopic pupil at various centers and this situation has led to delay in diagnosis. Therefore, the importance of careful retinal examination in cases which the reduction of vision uncorrelated with clinical picture, should be kept in mind.

Sağ gözünde içe kayma sikayeti nedeniyle 10 ay önce ameliyat olduğunu ifade eden hasta ameliyat sonrasında sağ göz üst kapağında şişlik ve yanma şikayetlerine zamanla eklenen kaşıntı şikayeti ile başvurdu. Yapılan muayenesinde üst forniksin lateralinde lakrimal bez lojuna uyan bölgede kirli sarı renkte bir yabancı cisim (selülozsponç) tespit edildi. Etrafında lokalize papilla formasyonu ve konjonktival damarlanma artışı izlenen yabancı cisim çıkarıldı ve tıbbi tedavi uygulandı. Histopatolojik inceleme sonucu etrafında dev hücreler olan yabancı cisim olarak raporlandı. Şasılık cerrahisinde rutin cerrahi uygulamada sellüloz sponçun yeri olmamakla birlikte özellikle aşırı kanamalı olgularda fornikslere yerleştirilerek cerrahi sahanın kuru kalması sağlanabilir. Bu tip vakalarda ameliyat bitiminde kullanılan malzemelerin gözden noksansız olarak uzaklastırılması önemlidir.

A 21 years-old male patient, who operated for esotropia 10 months ago, was presented to our clinic with the complaint of swelling and stinging on the right upper eyelid. Physical examination revealed a yellowish foreign body (cellulose sponge) at the lateral fornix, which induced localized papillary reaction on eyelid conjunctiva and vascularization on bulbar conjunctiva. The foreign body was removed and medical treatment was initiated. Foreign body surrounded with giant cells was reported on histopathologic examination. Although cellulose sponge is not routinely used in strabismus surgery, it may be used especially in some hemorrhagic cases. It is important to control the field and to remove all materials from the eye at the end of the surgery.

Künt göz travmaları gözün ön ve arka segmentinde ciddi oküler problemlere, hatta glob perforasyonlarına neden olabilmektedir. Fakoemülsifikasyon ile katarakt cerrahisi geçirmiş psödofakik gözlerde ise künt travma ardından travmatik iris ekspulsiyonuna bağlı aniridi ile birlikte göz içi lensin korunduğu olgular literatürde bildirilmiştir. Bizim olgumuz da 4 ay önce dış merkezde şeffaf kornea kesi ile fakoemülsifikasyon cerrahisi geçirmiş ve aynı göze odun çarpması sonucu total aniridi ile birlikte zonüllerin kısmi olarak koptuğu ancak göz içi lensin santralize kaldığı gözlenmiştir. Bu olgu ülkemizden bildirilen ilk psödofakik gözde künt travma sonrası gelişen aniridi olgusudur ve biz küçük boyutlu katarakt cerrahisi giriş yerlerinin künt travmalarda rölatif olarak koruyucu etkisinin olabileceğini göstermeyi amaçladık.

Blunt ocular traumas cause serious ocular problems in the anterior and posterior segment of the eye and even may result with globe perforation. Therefore some cases have been reported with aniridia by traumatic iris expulsion and preserved intraocular lens after blunt traumas in pseudophakic eyes that underwent cataract surgery with phacoemulsification.In this case phacoemulsification was performed 4 months before and following a blunt trauma to the same eye, intraocular lens remained centralized although traumatic aniridia and partial zonulolysis were occurred. This is the first case of traumatic aniridia on a pseudophakic eye in our country and we aimed to present the possibility of relative protective effects of small cataract incisions after blunt trauma.