Amaç: Osteoporoz tanılı postmenopozal kadınlarda kemik mineral dansitometri ve manyetik rezonans görüntüleme bulgularının karşılaştırılması ve osteoporoz tanısında MR görüntülemenin etkinliğinin araştırılmasıdır.
Materyal-Metod: Çalışmamızda 6 ay içerisinde lomber MRG inceleme yapılan ve Dua-Energy X-ray Absorbtiometry ile osteoporoz tanısı almış 50 yaş ve üstü 40 kadın hasta dahil edildi. Kontrol grubunda lomber MRG incelemesi bulunan 20-29 yaşlarında 40 sağlıklı kadın incelendi. Hasta ve kontrol grubundaki bireylerin sagittal T1 ağırlıklı görüntülerinde L1-L4 vertebralardan SNR(Sinyal gürültü oranı) ölçümü yapıldı. Osteoporoz tanısında kolaylık sağlaması için SNR değerleri kullanılarak M skoru adında kantitatif bir skor elde edildi. Elde edilen SNR ve M skoru değerleri ile DEXA arasındaki ilişki araştırıldı.
Sonuç: L1,L2,L3,L4 vertebralarının T1 ağırlıklı sekanstan elde edilen SNR ortanca değerleri hasta grubunda 57,49(25,18-182,48), kontrol grubunda 24,90(7,40-41,70) idi. L1,L2,L3,L4 vertebralarının ROC analizi yapıldı. L1-L4 vertebra ortalama değeri için eğri altında kalan alan 0,966( p<0,001), %95 güven aralığı 0,933-1,000 bulundu. L1-L4 ortalama SNR kestirim değeri 33,59 olarak hesaplanmış olup bu değer için duyarlılık %90, özgünlük %92,5 olarak bulundu. Lomber MRG SNR-DEXA (p> 0.05) ile M skoru-DEXA arasında negatif yönlü bir ilişki bulunmuştur (p> 0.05).
Tartışma: Lomber MR’da T1 ağırlıklı sekansta L1-L4 vertebra SNR ölçümünün osteoporozlu hastaları normal bireylerden ayırt etmede kullanılabileceği sonucuna varılmıştır. Böylece osteoporoz, röntgen ışınlarına maruz kalmadan teşhis edilebilir.

Objectives: The aims of this study are a comparison of bone mineral densitometry and magnetic resonance imaging (MRI) findings in postmenopausal women diagnosed with osteoporosis and the investigation of the effectiveness of MRI in the diagnosis of osteoporosis.
Materials and Methods: Forty female patients, 50 years of age or older who underwent lumbar MRI examination and were diagnosed with Dual-Energy X-ray Absorptiometry (DEXA) osteoporosis were included in our study. Forty healthy women aged 20-29 years with lumbar MRI examinations were studied in the control group. On sagittal T1-weighted(T1W) images of individuals in the patient and control groups Signal-to-noise ratio (SNR) was measured from L1-L4 vertebrae. In order to facilitate the diagnosis of osteoporosis, a quantitative score called M score was obtained by using SNR values. The relationship between DEXA and the obtained SNR and M score values were investigated.
Results: In the patient group, median SNR values of L1, L2, L3, L4 vertebrae obtained from T1-weighted sequence were 57.49 (25.18-182.48), and they were 24.90 (7.40-41.70) in the control group. ROC analysis was performed for L1, L2, L3, L4 vertebrae. The area under the curve for the mean value of L1-L4 vertebra was found 0.966 (p <0.001), and the 95% confidence interval was found 0.933-1.000. The mean SNR predictive value of L1-L4 was calculated as 33.45, and sensitivity for this value was found 90%, and specificity was found 90%. There was a negative correlation between lumbar MRI SNR-DEXA (p> 0.05) and M score-DEXA (p> 0.05).
Conclusions: It has been concluded that L1-L4 vertebral SNR measurement in T1-weighted sequence in lumbar MRI can be used to distinguish osteoporosis patients from normal individuals. Thus, osteoporosis can be diagnosed without x-ray exposure.

Amaç: Bu çalışmada, primer diz osteoartriti (KOA) tanılı hastalarda, radial-ESWT (ESWT) ve konvansiyonel fizik tedavi modaliteleri tedavilerinin ağrı, eklem hareket açıklığı, fonksiyonel durum ve yürüme hızı üzerine etkisinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Materyal ve Method: Çalışmamızda, Kellgren-Lawrence evrelendirmesine göre evre 2 ve 3 primer KOA tanılı 51 hasta [(26 hasta ESWT grubu, 25 hasta kombine fizik tedavi grubu (FT)] dahil edildi. ESWT protolü, 2.0 bar, 0,25 mJ/mm2 ve 10 atım/sn frekansında, haftada bir seans olmak üzere toplam 3 seans uygulandı. FT grubuna ise haftada 5 seans toplam 3 hafta 20 dk/gün HP, 30 dk/gün TENS, 10 dk/gün US kombine tedavisi uygulandı. Ayrıca her iki gruba terapötik ev egzersiz programı verildi. Gruplar 0, 10 ve 21. günlerde VAS (Vizüel Analog Skala), WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index), eklem hareket açıklığı ölçümü (EHA) ve The Timed ”Up & Go” Test (TUG) parametreleri ile değerlendirildi.
Bulgular: Gruplar arasında tedavi öncesi ile tedavi sonrası 10. ve 21. gün skorlarında VAS, WOMAC, EHA ve TUG parametrelerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05). Grup içi değerlendirmede ise; her iki grupta da tedavi öncesi değerlerine göre 10. ve 21. günlerde VAS, WOMAC, EHA ve TUG parametrelerinde istatiksel olarak anlamlı şekilde iyileşme gözlendi (p<0.05).
Sonuç: Semptomatik DOA’nde ağrının azaltılması ve fonksiyonel kısıtlılığın iyileştirilmesinde r-ESWT tedavisi, FT (HP+TENS+US) ile benzer etkinlik göstermiştir. Ancak, daha kesin ve doğru sonuçlara ulaşmak için plasebo kontrollü ve daha geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: This study aimed to compare radial-ESWT (ESWT) and conventional physical therapy modalities regarding pain effectiveness, joint range of motion (ROM), functional status, and walking speed in patients diagnosed with primary knee osteoarthritis (KOA).
Materials and Methods: A total of 51 patients [26 patients in the ESWT Group and 25 patients in the Combined Physical Therapy (PT) Group] diagnosed with Stage 2 or Stage 3 primary KOA according to the Kellgren-Lawrence staging were included in the study. ESWT protocol of 2.0 bar, 0.25 mJ/mm2, and ten beats /sec frequency was used once a week for a total of three sessions. In the PT Group, HP 30 min/day, TENS 30 min/day, and US 10 min/day were performed as a combination therapy for five sessions a week and in a total of three weeks. Besides, a therapeutic home exercise program was given to both groups. The groups were assessed on days 0, 10, and 21 using the parameters of VAS (Visual Analog Scale), WOMAC (Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index), joint ROM measurements, and the Timed Up&Go (TUG) test.
Results: No statistically significant differences were determined between the groups regarding the pretreatment and 10-day and 21-day posttreatment scores, VAS, WOMAC, joint ROM, and TUG parameters (p>0.05). In intra-group evaluations, statistically significant improvements were determined when the 10-day and 21-day values of VAS, WOMAC, joint ROM, and TUG parameters were compared to the pretreatment values (p<0.05).
Conclusion: The ESWT and conventional physical therapy were determined to have similar effects in KNO treatment. When its faster-onset impact on joint ROM and analgesic effect are considered together with its other potential advantages, ESWT can be suggested as an efficient, safe, and promising alternative treatment option.

Amaç: Akromegali artmış büyüme hormonu (BH) ve insülin benzeri büyüme faktörü-1 (IGF-1) konsantrasyonlarına neden olan kronik bir hastalıktır. BH ve IGF-1 düzeyinin kemik homeostazı, kemik döngüsü ve kemik “remodeling”i üzerine önemli etkileri vardır. Akromegali ve kemik mineral yoğunluğu (KMY) arasındaki ilişkiyi inceleyen çalışmaların sonuçları tartışmalıdır. Bu çalışmanın amacı yeni tanı alan akromegali hastalarında KMY'yi değerlendirmek ve BH ile IGF-1 düzeyinin KMY ile ilişkisini belirlemektir.

Gereç ve yöntem: Bu kesitsel çalışma Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim Araştırma Hastanesi kayıtlarından kemik mineral yoğunluğu değerlerine ulaşılabilen ve hipogonadizm öyküsü olmayan yeni tanı almış 36 akromegali hastası üzerinde yürütüldü. BH ile IGF-1 düzeylerinin femur ve lomber bölgelerden ölçülen KMY ile olan ilişkileri ayrı ayrı incelendi.

Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 46.2 ± 12.5 yıl olarak saptandı. Medyan IGF-1 ve BH düzeyleri sırasıyla 551 ng/ml ve 8.2 ng/ml idi. Hastaların %58.3’ünde osteopeni mevcutken hiçbir hastada osteoporoz saptanmadı. Femur boynundan ölçülen KMY değeri ile IGF-1 (r: 0.484, p: 0.036) ve BH (r: 0.595, p: 0.007) düzeyleri arasında pozitif korelasyon saptandı. Lomber vertebralardan değerlendirilen KMY ölçümleri ile BH ve IGF-1 düzeyleri arasında anlamlı korelasyon yoktu.

Sonuç: Yeni tanı alan ögonodal akromegali hastalarında BH ve IGF-1 düzeylerindeki artışın femurdan ölçülen KMY'yi artırdığı bulundu. Lomber bölgeden ölçülen KMY ile BH ve IGF-1 düzeyleri arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı.

Objective: Acromegaly is a chronic disease that causes high concentrations of growth hormone (GH) and insulin-like growth factor-1 (IGF-1). GH and IGF-1 levels have important effects on bone homeostasis, bone turnover, and bone remodeling. Results of studies investigating the relationship between acromegaly and bone mineral density (BMD) are controversial. The aim of the current study is to evaluate BMD in newly diagnosed acromegaly patients and to determine the relationship between GH and IGF-1 level with BMD.

Materials and Methods: This cross-sectional study was conducted on 36 newly diagnosed acromegaly patients without a history of hypogonadism, whose bone mineral density values can be obtained from the records of Dışkapı Yıldırım Beyazıt Training Research Hospital. The relationship between GH and IGF-1 levels and BMD measured from the femur and lumbar regions was examined separately.

Results: The mean age of the patients was 46.2 ± 12.5 years. Median IGF-1 and BH levels were 551 ng/ml and 8.2 ng/ml, respectively. While 58.3% of the patients had osteopenia, no osteoporosis was found in any of the patients. A positive correlation was found between the BMD value measured from the femoral neck and IGF-1 (r: 0.484, p: 0.036) and GH (r: 0.595, p: 0.007) levels. There was no significant correlation between BMD measurements evaluated from lumbar vertebrae and GH and IGF-1 levels.

Conclusion: It was found that the increase in GH and IGF-1 levels in newly diagnosed eugonadal acromegaly patients increased BMD measured from the femur. There was no significant relationship between BMD measured from the lumbar region and GH and IGF-1 levels.

Amaç: Osteoporoz, morbidite ve mortalitenin artmasına neden olan bir hastalıktır. Tedavi edilmemiş hastalarda artmış kırık riski ile ilişkilidir. Osteopeni ve osteoporozun erken teşhisi bu nedenle önemlidir. Diyabetes mellitus artmış iskelet kırıkları ile ilişkilidir. Osteoporoz ve ilişkili kırıklar önemli bir sağlık sorunudur. Diabetes mellitusta osteoporoz sıklığını değerlendirmek için birçok çalışma yapılmışsa da, prediyabet için yalnızca sınırlı veri vardır.
Materyal metot: Kesitsel tipteki bu çalışmaya Dahiliye ve Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları polikliniğimize başvuran prediyabet hastaları ve tip 2 DM hastaları dahil edildi. 29 kadın ve 6 erkek prediyabet, 53 kadın ve 8 erkek diyabet hastası olarak değerlendirildi. Lomber omurga ve femur kemik mineral yoğunlukları DEXA (dual energy x-ray absorptiometry) ile araştırıldı.
Bulgular: Diyabetik hastaların lomber omurga T skorları diyabetik hastalarda daha düşüktü. Ayrıca majör kırık riski için FRAX değeri daha yüksekti. Prediyabet hastalarının KMY (Kemik Mineral Yoğunluğu) ölçümleri osteopeni olduğunu gösterdi. Çalışmamızda osteoporoz için majör risk faktörü ileri yaştı.
Sonuç: Prediyabetik hastalar osteopeni ve osteoporoz açısından risk altındadır.

Aim and Objective: Osteoporosis is a disease leading to increased morbidity and mortality. Untreated patients are prone to fracture. In consequence, early diagnosis of osteopenia and osteoporosis is important. Diabetes mellitus is one of the most common chronic diseases and is associated with increased risk of skeletal fractures. The high prevalence of osteoporosis and associated fractures is an important health problem. Although a lot of studies have been made to evaluate the frequency of osteoporosis in diabetes mellitus, there are only limited data for prediabetes.
Materials and Methods: Prediabetes patients and type 2 DM patients applying to our Internal Medicine and Endocrinology and Metabolic Diseases outpatient clinics were included to this cross-sectional study. 29 women and 6 men with prediabetes, and 53 women and 8 men with DM were evaluated. Lumbar spine and femur bone mineral densities were investigated using DEXA (dual energy x-ray absorptiometry). The study was conducted in accordance with the Declaration of Helsinki Principles.
Results: Lumbar spine T scores were lower in diabetic patients. Also FRAX value for major fracture risk was higher. Prediabetes patients BMD (Bone Mineral Density) measurements revealed osteopenia. In our study, major risk factor for osteoporosis was advanced age.
Conclusion: Prediabetic patients are at risk for osteopenia and osteoporosis. Therefore, the necessity of preventive measures starting from the prediabetic period is underlined.

Amaç: Bu çalışma, COVID-19 hastalarında laboratuvar parametreleri, toraks BT şiddet skoru (CTSS) ve COVID-19 Raporlama ve Veri Sistemi (CO-RADS) arasındaki ilişkiyi belirlemeyi amaçlamaktadır.
Gereç ve Yöntemler: COVID-19 semptomları ile acil servise başvuran ve başvuru anında toraks bilgisayarlı tomografisi (BT) çekilmiş olan; polimeraz zincir reaksiyon testi ile COVID-19 olduğu doğrulanan 91 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların 25-OH vitamin D seviyeleri, eritrosit sedimantasyon hızı (ESR), C-Reaktif Protein (CRP), D-Dimer, glikoz, ferritin, kreatinin, alanin aminotransferaz, aspartat aminotransferaz, fosfor ve kalsiyum seviyeleri ile birlikte CO -RADS ve CTSS verileri retrospektif olarak kaydedildi. Laboratuvar parametrelerinin radyolojik bulgularla korelasyonu incelendi.
Bulgular: CTSS ile yaş, ESR, CRP, D-Dimer arasında pozitif korelasyon bulunurken, CTSS ile lenfosit sayısı arasında negatif korelasyon bulundu. Yüksek CTSS seviyeleri olan hastalarda daha yüksek ESR, CRP, D-dimer, ferritin değerleri ve daha düşük lenfosit sayısı ile kalsiyum seviyeleri vardı. Tipik CO-RADS tutulumu olan hastalar daha yüksek sedimantasyon, CRP, glikoz ve ferritin seviyelerine ve daha düşük lenfosit sayısına sahipti. 25-OH vitamin D düzeyi ile CO-RADS ve CTSS arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı.
Sonuç: Bu çalışmanın sonuçları, düşük lenfosit sayısı, yüksek D-Dimer, sedimantasyon, ferritin ve CRP düzeylerinin COVID-19 hastalarında şiddetli akciğer tutulumunun belirleyicileri olduğunu düşündürmektedir. Hipokalsemi, BT ile değerlendirilen COVID-19 hastalarında ciddi akciğer tutulumunun bir belirteci olarak da düşünülebilir. D vitamini eksikliği ve COVID-19 pnömonisinin ilişkisi ileri çalışmalarda araştırılmalıdır.

Purpose: This study aimed to determine the correlation between various laboratory parameters, CT-chest severity score (CTSS), and COVID-19 Reporting and Data System (CO-RADS) in COVID-19 patients.
Materials and Methods: Ninety-one patients who COVID-19 confirmed by polymerase chain reaction test and presented to the emergency department with symptoms of COVID-19 and had a thoracic computed tomography (CT) scan at the time of admission were included in this study. 25-OH vitamin D levels, erythrocyte sedimentation rate (ESR), C-Reactive Protein (CRP), D-Dimer, glucose, ferritin, creatinine, alanine aminotransferase, aspartate aminotransferase, phosphorus, and calcium levels were retrospectively recorded as well as CO-RADS and CTSS data. The correlation of laboratory parameters with radiological findings was analyzed.
Results: A positive correlation was found between CTSS and age, ESR, CRP, D-Dimer while a negative correlation was found between CTSS and lymphocyte count. Patients with high CTSS levels had higher ESR, CRP, D-dimer, ferritin values and lower lymphocyte count, and lower calcium levels. Patients with typical CO-RADS involvement had higher sedimentation, CRP, glucose, and ferritin levels and lower lymphocyte count. No significant correlation was determined between 25-OH vitamin D level, CO-RADS, and CTSS.
Conclusion: The results of this study suggest that the reduced lymphocyte count, high D-Dimer, sedimentation, ferritin, and CRP levels are predictors of severe lung involvement in COVID-19 patients. Hypocalcemia can also be considered as a marker of severe lung involvement evaluated by CT in COVID-19 patients. The association of vitamin D deficiency and COVID-19 pneumonia should be investigated in further studies.

Amaç: Bu araştırma, bel ağrısı olan bireylerin sosyal uyum yönünden değerlendirilmesi amacıyla yapılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı tipteki araştırmanın evrenini 18 yaş üzeri bel ağrısı olan bireyler oluşturmuştur. Olasılıklı olmayan örnekleme yöntemlerinden kartopu örnekleme yöntemi kullanılarak 20.02.2021-18.03.2021 tarihleri arasında 372 bel ağrısı olan bireye ulaşılmıştır. Verilerin toplanmasında Kişisel Bilgi Formu, Oswestry Bel Ağrısı Ölçeği ve Sosyal Uyum Kendini Değerlendirme Ölçeği kullanılmıştır. Veriler web tabanlı anket ile toplanmıştır.
Bulgular: Bel ağrısı yaşayan bireylerin %32.5’i 18-29 yaş aralığında ve %60.9’u kadındı. Tüm katılımcıların, Sosyal Uyum Kendini Değerlendirme Ölçeği puan ortalaması 40.81±8.86, Oswestry Bel Ağrısı Ölçeği puan ortalaması 15.81±9.43 olarak bulundu. Bel ağrısı olan bireylerin Sosyal Uyum Kendini Değerlendirme Ölçeği ile Oswestry Bel Ağrısı Ölçeği arasında negatif yönde orta şiddette bir ilişki saptandı (r=-0.528, p=0.000).
Sonuç: Çalışmamızda, bel ağrısı arttıkça sosyal uyum düzeyinin azaldığı görülmüş ve bel ağrısı yaşayan kişilerin günlük hayatlarını etkilediği sonucuna ulaşılmıştır. Bel ağrısı ve sosyal uyumsuzluk için risk faktörlerinin bilinmesi, bu durumlara yönelik tedbirlerin alınması açısından önemli olup, bu tarz çalışmaların daha kapsamlı ve çok merkezli olarak tekrarlanmasının faydalı olacağı düşünülmüştür.

Purpose: This study was conducted to evaluate individuals with low back pain in terms of social adaptation.
Materials and Methods: The population of the descriptive type of research consisted of individuals with low back pain over the age of 18. 372 individuals with low back pain were reached between the dates of 02.20.2021 and 03.18.2021 by using the snowball sampling method, one of the non-probabilistic sampling methods. The Personal Information Form, the Oswestry Disability Index and the Social Adaptation Self-Evaluation Scale were used to collect data. The data were collected through a web-based questionnaire.
Findings: 32.5% of the individuals experiencing low back pain were between the ages of 18-29 and 60.9% of them were women. The Social Adaptation Self-Evaluation Scale mean score of all participants was 40.81±8.86, and the Oswestry Disability Index mean score was 15.81±9.43. A moderate negative correlation was found between the Social Adaptation Self-Evaluation Scale and the Oswestry Disability Index in individuals with low back pain (r=-0.528, p=0.000).
Conclusion: In the present study, it was found that as low back pain increased, the level of social adaptation decreased, and it was concluded that this situation affects the daily lives of people with low back pain. Knowing the risk factors for low back pain and social maladaptation is important for taking measures for these situations, and it was thought that it would be beneficial to repeat such studies in a more comprehensive and multi-centered manner.

Amaç: Bu çalışmanın amacı YouTube'da yer alan Osteoporoz hakkındaki Türkçe videolarda hangi bilgilerin verildiğini değerlendirmek ve video kalitesi ile güvenilirliğini belirlemektir.
Gereç ve Yöntem: Youtube'da osteoporoz ile ilgili ilk 50 Türkçe video kalite, güvenilirlik ve bilgi düzeyi açısından değerlendirildi. Youtube'da ilgili içerik için iki arama yapıldı ve iki ortopedi cerrahı videoları eş zamanlı olarak değerlendirdi. Video içeriğinin kalitesini değerlendirmek için Global Kalite Skoru (GKS) (0-5) ve DISCERN (15-75) puanlama sistemleri kullanıldı. Osteoporoza Spesifik Ölçek (1-29) ile videolarda osteoporoza özgü hangi bilgilerin verildiği sorgulanırken, video kaynak bilgilerinin doğruluğu Amerikan Tabipler Birliği Dergisi (JAMA) (Skoru 1-4) ile değerlendirildi. İzlenme, yorum, beğeni, beğenmeme sayıları ile YouTube'a yüklenme tarihleri ve videoların süreleri ile ilgili açıklayıcı veriler kaydedildi. Videoların popülaritesi Video Güç Endeksi ile değerlendirildi.
Bulgular: Videolarda verilen mesajlar göz önüne alındığında en sık verilen bilgi 41 video ile "kemik kitlesinde azalma" idi. Bunu "osteoporozun kırık riski oluşturması" ve "osteoporoz için risk faktörlerinin olduğu" izlemekteydi. Osteoporoza spesifik skor 8,92 ile düşüktü. Ortalama DISCERN skoru 25,020 (15-75) ve ortalama Global Kalite Skoru (GKS) 1,98 (0-5) ile düşük kaliteyi göstermekteydi. Video kaynağın sorgulandığı JAMA skoru (1-4) 1,66 ile düşük güvenilirlik seviyesi göstermekteydi. Sağlık profesyonelleri dışındaki kişiler tarafından hazırlanan osteoporoz hakkındaki videoların popularitesi daha fazlaydı (82,25 vs 56,80) (cc=0.296, p=0.037).
Sonuç: Osteoporoz hakkındaki YouTube üzerinde yer alan videoların içeriği genel olarak yetersiz yahut hatalıdır. Uluslarası kılavuzları baz alan daha yüksek kalitede ve bilgi seviyesinde videolar hazırlanması, hasta uyumu ve osteoporoza yönelik kamu farkındalığının arttırılmasına katkı sağlayabilir.

Aim: The aim of this study is to evaluate what information is given in Turkish videos about osteoporosis on YouTube and to determine the quality and reliability of the videos.
Material and Method: The first 50 Turkish videos about osteoporosis on Youtube were evaluated in terms of quality, reliability, and information level. Two searches were conducted for related content on Youtube and two orthopedics surgeons evaluated the videos simultaneously. The Global Quality Score (GQS) (1-5) and DISCERN (15-75) scoring systems were used to assess the quality of the video content. With the Osteoporosis Specific Scale (1-29), it was questioned what information specifically about osteoporosis was given in the videos while the accuracy of the video source information was evaluated with the Journal of American Medical Association (JAMA) Score (1-4). Descriptive data regarding the number of views, comments, likes, dislikes were recorded as well as upload date to YouTube and the duration of the videos. The popularity of videos was evaluated with the Video Power Index.
Results: Considering the messages given in the videos, the most frequent information was "decrease in bone mass" with 41 videos. This was followed by "osteoporosis is a risk for fracture" and "there are risk factors for osteoporosis". The Osteoporosis Specific Score was low at 8.92. The mean DISCERN score was 25.020 (15-75) and the mean Global Quality Score (GQS) was 1.98 (0-5), indicating low quality. The JAMA score (1-4) for which the video source was questioned showed a low level of reliability with 1.66. Videos about osteoporosis prepared by people other than healthcare professionals were more popular (82.25 vs 56.80) (cc=0.296, p=0.037).
Conclusion: The content of the videos on YouTube about osteoporosis is generally inadequate or inaccurate. Higher quality and informative videos based on international guidelines can contribute to patient compliance and increase public awareness of osteoporosis.

Amaç: Çalışmamızda osteopenili hastalarda Tip 2 Diabetes Mellitus(Tip 2 DM)'nin torasik ve lomber vertebra üzerindeki etkilerini incelemeyi amaçladık.

Gereç-Yöntem: 90 hastada Tip 2 DM varken 64 hastada herhangi bir kronik hastalık bulunmamaktaydı. Hastaların Total Lomber T skorunu DXA ile analiz edildi. T skoru -1 ile -2.4 arasında olan hastaları dahil edildi ve dorsal ve ventral X-Ray görüntüleme ile hastaların torasik ve lomber vertebralarını değerlendirildi.

Sonuç: Osteopenik 154 kadın hastayı incelediğimiz çalışmanın sonuçlarında Tip 2 Diabetes Mellitus (Tip 2 DM) olan bireylerde ortalama osteopeni derinliğini -1,52, kontrol grubunda ise -1,74 olarak bulundu. Lomber T değerini kontrol grubu olgulara göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulundu (p=0,001; p<0,01). Ancak fraktür oranı kontrol grubunda %21.9 iken Tip 2 DM'de %36.7 idi. Tip 2 DM'li hastalarda fraktür oranını kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulundu (p=0.049; p<0.05). Kontrol grubunda kırıkların %64,3'ü 1. derece, %35,7'si 2. derece olup kollaps kırığı yoktu, diyabetik grupta ise 1. derece fraktür %24,2, 2. derece fraktür %27,3 ve 3. derece fraktür %48.5 tespit edildi. Çalışmamızda fraktür insidans ve şiddetinin kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek olması ancak tip 2 DM varlığında Lomber T skorunun kontrol grubu kadar düşük olmaması dikkat çekicidir.

Sonuç: Çalışmamızda Tip 2 DM varlığında Lomber Tskoru kontrol grubu kadar düşük olmasa da kırık insidansı ve şiddetinin kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek olması dikkat çekicidir.

Aim: In our study, we aimed to examine the effects of Type 2 Diabetes Mellitus(Type 2 DM) on the thoracic and lombar vertebrae in patients with osteopenia.
Material-Method: 90 patients had Type 2 DM while 64 patients did not have any chronic disease. We analyzed the patients' Total Lumbar T score with DXA. We included patients with a T score between -1 and -2.4 and evaluated the thoracic and lumbar vertebrae of the patients with dorsal and ventral X-Ray imaging.
Result: In the results of the study in which we examined 154 osteopenic female patients, we found the mean osteopenia depth to be -1.52 in individuals with Type 2 Diabetes Mellitus (Type 2 DM) and -1.74 in the control group. We found the lumbar T value to be statistically significantly higher than the control group cases (p=0.001; p<0.01). However, the fracture rate was 21.9% in the control group, while it was 36.7% in Type 2 DM. We found the fracture rate in patients with type 2 DM to be statistically significantly higher than in the control group (p=0.049; p<0.05). In the control group, 64.3% of the fractures were grade 1, and 35.7% were grade 2, and there was no collapse fracture, while in the diabetic group, we found grade 1 fractures 24.2%, grade 2 27.3%, and grade 3 collapse fractures 48.5%. It is noteworthy that the incidence and severity of fractures were significantly higher than the control group, however, the Lumbar T score in the presence of type 2 DM was not as low as the control group in our study.
Conclusion: Although the Lumbar Tscore in the presence of the Type 2 DM was not as low as the control group in our study, it is noteworthy that the incidence and severity of fractures were significantly higher than the control group.

Amaç: Bu çalışmanın amacı multipl sklerozlu (MS) hastalarda osteoporoz farkındalık ve osteoporoz bilgi düzeylerini incelemektir.
Gereç ve yöntem: Multipl Sklerozlu (22 E, 66 K) toplam 88 erişkin hasta çalışmaya dahil edildi. Tüm hastaların demografik ve sosyoekonomik durumları kaydedildi. Katılımcılara ilk olarak “Osteoporozu daha önce duydunuz mu?” sorusu sorulmuştur. Ardından katılımcılara osteoporoz ile ilgili dokuz bilgi alanını yansıtan (örneğin, risk faktörleri, tanı, prognoz) 30 maddelik bir anket uygulandı.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 39.85 ± 9.67 yıl idi. Hastalık süresi medyan (IQR(Q1-Q3)) 4 (1-10) yıldı. Hastaların EDSS skoru ortanca (IQR(Q1-Q3)) 2 (1-4.5) idi. Katılımcıların çoğu (%81.8) osteoporozu daha önce duymuştu. Komorbid hastalığı olanlarda ve daha önce kortikosteroid kullanımı olanlarda osteoporoz farkındalığı daha yüksekti (sırasıyla p=0.009, p=0.011). Osteoporoz bilgi puanı medyan 13 (0-23) idi. Ortalama bilgi puanları eğitim durumu ve cinsiyet ile ilişkili değildi. Osteoporozu duyanlarda duymayanlara göre osteoporoz bilgi puanı daha yüksekti (sırasıyla 14 (10-18) ile 4 (0-13,75) (p<0.001).
Sonuç: MS hastalarında osteoporoz farkındalığı yüksek olmakla birlikte, osteoporoz bilgi düzeyi yetersizdi. Kortikosteroid tedavisi alanlarda osteoporoz farkındalık ve bilgi düzeyleri daha yüksekti. Yine komorbid hastalıkları olanlarda osteoporoz farkındalığı daha yüksekti. MS hastalarında osteoporoz hakkında bilgi birikiminin artması, osteoporozun önlenmesi ve komplikasyonlarının azaltılması açısından önemli olabilir.

Objectives: This study examines the awareness and knowledge levels of osteoporosis in patients with multiple sclerosis.
Materials and methods: A total of 88 adult patients with Multiple Sclerosis (22 M, 66 F) were included in the study. The demographic and socioeconomic status of all patients were recorded. First, a question was asked to the participants: ''Have you ever heard of osteoporosis before?''. After that, a survey was conducted on participants. The survey consisted of a questionnaire assessing their knowledge using a 30-item instrument reflecting 9 knowledge domains (eg, risk factors, diagnosis, prognosis).
Results: The mean age of the patients was 39.85 ± 9.67 years. The duration of the disease was median (IQR (Q1-Q3) 4 (1-10) years. EDSS score of the patients was median (IQR (Q1-Q3) 2 (1-4.5). Most of the participants (81.8%) were aware of osteoporosis. Awareness of osteoporosis was higher in those who received corticosteroid treatment and had comorbid diseases. On average, the knowledge questions score was 13 (0-23). Mean knowledge scores were not associated with education status and gender. The knowledge score levels were higher in those who had heard of osteoporosis than those who had not heard, respectively 14 (10-18) to 4 (0-13,75) (p<0.001).
Conclusion: Although awareness of osteoporosis was high in MS patients, the level of osteoporosis knowledge was insufficient. Awareness and knowledge levels of osteoporosis were higher in those who received corticosteroid treatment. In addition, osteoporosis awareness was higher in those who had comorbid diseases. Increasing knowledge about osteoporosis may be important for preventing osteoporosis and reducing its complications in MS patients.

Amaç: Bu çalışmada osteopenili hastalarda vertebra bütünlüğün ne ölçüde etkilendiği araştırıldı.
Yöntem: İkinci basamak bir sağlık kuruluşunun İç Hastalıkları polikliniğinde tedavi gören 40-74 yaş arası 304 kadın hasta dahil edildi. Total lomber T ve Z skorları ile femur boyun T ve Z skorları DXA ile analiz edildi. T skoru -1 ile -2.4 arasında olan hastaları dahil edildi ve dorsal ve ventral X-Ray görüntüleme ile hastaların torasik ve lomber vertebraları değerlendirildi. Hastalarda vertebra kırığı olup olmadığını inceledik ve varsa kırık şiddeti belirlendi.
Bulgular: Hastaların %30,6'sında vertebra kırığı saptandı ve bu hastalarda skolyoz sıklığı kırık olmayanlara göre daha yüksek bulundu (p<0,001). Omurga kırıklarının sıklığı ile menopozdan sonra geçen yıl sayısı arasında anlamlı bir ilişki vardı (p<0,001). Premenopozal ve postmenopozal dönemler karşılaştırıldığında menopoz eşiğinde ve kırık sıklığında anlamlı artış görüldü (p=0,036). BMI düzeyleri kırıklı hastalarda anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0,001). Lomber T skoru ile vertebral kırık sıklığı (p=0,469) ve skolyoz sıklığı (p=0,116) arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı.
Sonuç: Menopoz sonrası geçen süre kırık sıklığını artırmaktadır. Genel literatürün aksine, çalışmamız obezite ve artmış BMI ile kırık sıklığında artış göstermiştir. 304 osteopenik hastayı direkt radyografi ile taradığımızda, önemli bir kırık sıklığı bulduk, ancak çoğu hastanın kırıkları 'sessiz' idi. Toplumda osteopeni sık görülmekle birlikte literatürde olduğu gibi çalışmamız da bu hastaların herhangi bir semptomu olmasa bile vertebra kırığı açısından incelenmesi gerektiğini göstermektedir.

Aim: The extent to which vertebral integrity is affected in patients with osteopenia was investigated in this study.
Method: We included 304 female patients aged between 40 and 74 treated in the Internal Medicine outpatient clinic of a secondary health care institution. Total lumbar T and Z scores and femoral neck T and Z scores were analyzed by DXA. We included patients with a T score between -1 and -2.4 and evaluated the thoracic and lumbar vertebrae of the patients with dorsal and ventral X-Ray imaging. We examined whether the patients had vertebral fractures and if so, we determined the fracture level.
Results: The vertebral fracture was found in 30.6% of the patients, and the frequency of scoliosis in these patients was found to be higher than those without fractures (p<0,001). There was a significant correlation between the frequency of vertebral fractures and the number of years that passed after menopause (p<0,001). When the premenopausal and postmenopausal periods were compared, a significant increase was observed in the menopausal threshold and the frequency of fractures (p=0,036). BMI levels were found to be significantly higher in patients with fractures (p=0,001). No significant correlation between the lumbar T score and the frequency of vertebral fractures (p=0.469) and the frequency of scoliosis (p=0,116) was found.
Conclusion: The time elapsed after menopause increases the frequency of fractures. Contrary to the general literature, our study showed an increase in the frequency of fractures with obesity and increased BMI. When we scanned 304 osteopenic patients with X-rays, we found a significant frequency of fractures, but fractures of most patients were 'silent'. Although osteopenia is common in the community, as in the literature, our study also shows that these patients should be examined in terms of vertebral fracture even if they do not have any symptoms.

Amaç: Bu çalışma, postmenapozal kadınlarda, trombosit sayısı, MPV, PDW, CRP, Trombosit / Lenfosit oranı, Nötrofil / Lenfosit oranı ve Sistemik immün inflamasyon indeksi (SII) ile Osteoporoz (OP) arasındaki ilişkiyi araştırmak amacıyla yapılmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmamıza en az 2 yıldır menapoza girmiş 482 hasta dahil edildi. Tüm hastaların Hemogram, CRP, Tiroid Stimulan Hormon, Paratiroid Hormon, 25(OH)D3 vitamini ve Dual Enerji X-Ray Absorbsiyometri (DEXA) sonuçları kaydedildi. L2-L4 ve / veya femur boynu T skoru ≤-2.5 olan 295 hasta osteoporoz grubu olarak, L2-L4 ve femur boynu T skoru ≥-1.0 olan 192 hasta ise kontrol grubu olarak belirlendi. Hemogram sonucundan Nötrofil / Lenfosit oranı, Trombosit / Lenfosit oranı ve SII kaydedildi.
Bulgular: OP grubunun yaş ortalaması 64.2±8.3, kontrol grubunun yaş ortalaması 56.6±8.7 idi. Yaş ve Vitamin D3 seviyeleri OP olan grupta OP olmayan gruba göre anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p<0.001). OP olan grupta WBC, Nötrofil ve MPV düzeyleri OP olmayan gruba göre anlamlı şekilde düşük saptandı (p<0.005). Diğer laboratuvar parametrelerinde gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu. Yapılan korelasyon analizine göre, L2-L4 T skoru ile yaş ve Vitamin D3 negatif korele iken; L2-L4 T skoru ile WBC, MPV, PDW, TSH ve CRP pozitif korele idi. F. boynu T skoru ile yaş ve Vitamin D3 negatif korelasyon gösterirken, F. boynu T skoru ile MPV, PDW, TSH ve CRP pozitif korelasyon gösterdi.
Sonuç: Postmenapozal osteoporoz hastalarında trombosit fonksiyonları ve immun sistem belirteçleri kemik mineralizasyonunda etkilidir.

Objective: This study was conducted to investigate the relationship between platelet count, MPV, PDW, CRP, Platelet / Lymphocyte ratio, Neutrophil / Lymphocyte ratio, Systemic immune inflammation index (SII) and Osteoporosis (OP) in postmenopausal women.
Material and Methods: 482 patients who had been in menopause for at least 2 years were included in our study. Hemogram, CRP, Thyroid Stimulating Hormone, Parathyroid Hormone, 25(OH)D3 vitamin and Dual Energy X-Ray Absorbsiometry (DEXA) results of all patients were recorded. 295 patients with L2-L4 and / or femoral neck T score ≤-2.5 were determined as the osteoporosis group, and 192 patients with L2-L4 and femoral neck T scores ≥-1.0 were determined as the control group. Neutrophil / Lymphocyte ratio, Platelet / Lymphocyte ratio and SII were recorded from the hemogram results.
Results: The mean age of the OP group was 64.2±8.3 years, and the mean age of the control group was 56.6±8.7. Age and Vitamin D3 levels were higher in the OP group than in the non-OP group (p<0.001). WBC, Neutrophil and MPV levels were found to be lower in the OP group than the non-OP group (p<0.005). While the L2-L4 T score was negatively correlated with age and Vitamin D3; WBC, MPV, PDW, TSH and CRP were positively correlated with the L2-L4 T score. F. neck T score was negatively correlated with age and Vitamin D3 while F. neck T score was positively correlated with MPV, PDW, TSH and CRP.
Conclusion: Platelet functions and immune system markers are effective in bone mineralization in postmenopausal osteoporosis patients.

Amaç: Bifosfonatlar osteoporoz tedavisinde etkin olarak kullanılan ilaçlardır. Zoledronik Asit (ZA) osteoporoz ve kemik erimesi tedavisinde kullanılan ve imidazol grubu içeren bifosfanat türü ilaçtır. Osteoporoz tedavisinde kullanılmasının yanı sıra, kanser hücreleri üzerinde antikanseranti kanser etkisi olduğu düşünülmekte ve ayrıca etki mekanizması baz alınarak ZA’in Alzheimer, Huntington gibi sinir sistemi hastalıklarının tedavisinde de kullanılabilceğine yönelik çalışmalar bulunmaktadır. Bu çalışmada amaç, ZA’in SH-SY5Y hücrelerinde sitotoksisite ve oksidatif stres üzerine etksisnin araştırılmasıdır.
Materyal-metod: Sitotoksisite analizi için SH-SY5Y hücrelerine ZA 25, 50, 100, 200, 400, 600, 800 ve 1000 µM konsantrasyonlarında 24 saat süresince uygulandı ve 3-[4,5-dimetilltiazol-2-yl]-2,5 difenil tetrazolyum bromid (MTT) MTT testi ile sitotoksisite değerlendirmesi yapıldı. Oksidatif stres analizi için Total oksidan statü (TOS) ve total antioksidan statü (TAS) ELİZA testleri uygulandı. Oksidatif stres indeksi (OSI) hesaplandı.
Bulgular: ZA’in IC50 değeri 615.996 µM ve IC30 değeri 466.275 µM olarak hesaplandı. TAS, TOS ve OSI değerleri açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmedi.
Sonuç: ZA maruziyeti SH-SY5Y hücrelerinde oksidatif stresi indüklememektedir ve sitotoksisik konsantrasyonları yüksek değerler olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu nedenle sinir sistemi hastalıklarında hücrelere zarar vermeden etkin bir tedavi seçeneği olarak düşünülebilir ancak detaylı moleküler mekanizmaların değerlendirildiği in vivo çalışmaların yapılması gerekmektedir.

Objective: Bisphosphonates are drugs that are used effectively in the treatment of osteoporosis. Zoledronic Acid (ZA) is a bisphosphonate type drug containing imidazole group, used in the treatment of osteoporosis and osteoporosis. In addition to its use in the treatment of osteoporosis, it is thought to have an anticancer effect on cancer cells, and there are studies showing that ZA can also be used in the treatment of nervous system diseases such as Alzheimer's and Huntington's, based on its mechanism of action. The aim of this study is to investigate the effect of ZA on cytotoxicity and oxidative stress in SH-SY5Y cells.
Material-method: For cytotoxicity analysis, ZA 25, 50, 100, 200, 400, 600, 800 and 1000 µM concentrations were exposed to SH-SY5Y cells for 24 hours and cytotoxicity assessment was performed with MTT test. Total oxidant status (TOS) and total antioxidant status (TAS) ELISA tests were applied for oxidative stress analysis. Oxidative stress index was calculated.
Results: The IC50 value of ZA was calculated as 615.996 µM and the IC30 value was calculated as 466.275 µM. No statistically significant difference was observed between the groups in terms of TAS, TOS and OSI values.
Conclusion: ZA exposure does not induce oxidative stress in SH-SY5Y cells and its cytotoxic concentrations appear as high values. For this reason, it can be considered as an effective treatment option in nervous system diseases without damaging the cells. However, in vivo studies that evaluate detailed molecular mechanisms are required.

Amaç: İnme sonrası özürlülük ve komorbiditeler hayatta kalanlar arasında ciddi problemler oluşturmaktadır. İskemik inme hastalarında komorbidite yükü ve fonksiyonel durumun kırık riskini belirlemede etkili olabileceğini düşündük. Bu çalışmanın amacı iskemik inmeli hastalarda 10 yıllık kırık riskini belirlemede komorbidite yükü ve fonksiyonel durumun etkisini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntem: Kesitsel çalışmaya 138 iskemik inmeli hasta dahil edildi. Fonksiyonel durum (Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçütü (FIM)), komorbidite yükü (Charlson Komorbidite İndeksi (CCI)) ve kırık riski (Kırılma Riski Değerlendirme skoru (FRAX)) değerlendirildi.
Bulgular: Olguların ortanca yaşı 64 (49-83) yıl (%53,6 erkek) idi. CCI arttıkça motor (FIM-motor) ve bilişsel (FIM-bilişsel) fonksiyonlar azaldı. FIM-motor ve FIM-bilişsel’ deki azalma ve CCI'deki artış, majör osteoporotik kırık (FRAX-MOFR) ve kalça kırığı (FRAX-HFR) riskini istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde artırdı (p<0.05). Osteoporotik kırık öyküsü olan hastalar daha yaşlıydı, daha düşük FIM-motor ve FIM-bilişsel ve daha yüksek CCI'ye sahipti (p<0.05). FIM-motor, FIM-bilişsel ve CCI ile FRAX-MOFR ve FRAX-HFR arasında anlamlı bir ilişki vardı ve CCI bağımsız değişkendi.
Sonuçlar: İnmeden kurtulanlarda motor ve bilişsel işlev seviyeleri ve komorbidite yükü, majör osteoporotik kırık ve kalça kırığı riskini öngörebilir. Komorbidite yükü bağımsız değişkenlerdir.

Objectives: Poststroke disabilities and comorbidities pose serious problems among the stroke survivors. We thought that the comorbidity burden and functional status may have an impact in determining the fracture risk of ischemic stroke patients. The aim of this study is to investigate the effect of comorbidity burden and functional status in determining the 10-year fracture risk of patients with ischemic strokes.
Materials and Methods: The cross-sectional study included 138 ischemic stroke patients. Functional status (Functional Independence Measure (FIM)), comorbidity burden (Charlson Comorbidity Index (CCI)) and fracture risk (The Fracture Risk Assessment Tool (FRAX)) were evaluated.
Results: The median age of the cases was 64 (49-83) years (53.6% male). As the CCI increased, motor (FIM-motor) and cognitive (FIM-cognitive) functions decreased. The decrease in FIM-motor and FIM-cognitive and the increase in the CCI increased statistically significantly the risk of major osteoporotic fracture (FRAX-MOFR) and hip fracture (FRAX-HFR) (p<0.05). The patients with a history of osteoporotic fractures were older, had lower FIM-motor and FIM-cognitive, and higher CCI (p<0.05). There was a significant relationship between FIM-motor, FIM-cognitive and CCI, and FRAX-MOFR and FRAX-HFR. CCI was the independent variable.
Conclusions: In stroke survivors, levels of the motor and cognitive functions and comorbidity burden could predict the risk of major osteoporotic fractures and hip fractures. The comorbidity burden are independent variables.

Romatoid artrite (RA) bağlı pulmoner tutulum genellikle eklem tutulumundan sonra gözlenirken, plevral tutulum nadiren eklem tutulumundan önce görülür. 62 yaşında erkek hasta efor dispnesi şikayeti ile başvurdu. Akciğer grafisinde bilateral plevral efüzyon, laboratuvar tetkiklerinde yüksek C-reaktif protein ve eritrosit sedimantasyon hızı mevcuttu. Bilateral plevral efüzyon yapabilecek diğer etiyolojilerinin dışlanması ve serumda romatoid faktör ve antisiklik sitrüline peptid antikorunun pozitif çıkması sonucu hastaya RA tanısı konuldu. Bu olgu, bilinen bir RA tanısı olmasa bile bilateral plevral efüzyon varlığında sistemik bir romatizmal hastalık olan RA'nın her zaman ön tanılar arasında olması gerektiğini vurgulamaktadır.

Pulmonary involvement due to rheumatoid arthritis (RA) usually occurs after articular involvement, and pleural involvement is rarely seen before articular involvement. A 62-year-old male patient was complaining of exertional dyspnea. He had bilateral pleural effusion in chest radiograph and high C-reactive protein and erythrocyte sedimentation rate in laboratory tests. As a result of exclusion of other etiologies of bilateral pleural effusion and positive results of rheumatoid factor and anti-cyclic citrullinated peptide antibody in the serum, the patient was diagnosed with RA. This case emphasizes that RA, which is a systemic rheumatic disease, should always be among the preliminary diagnoses in the presence of bilateral pleural effusion, even if there is no known RA diagnosis.