GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada mekanik ventilatör tedavisi uygulanan kritik hasta çocuklarda ekstübasyon başarısını öngörmede Vd/Vt ile WOBp değerlerini karşılaştırılması amaçlandı.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Ekstübasyon planlanan ve spontan soluma testini başarıyla geçen 40 hasta yapılan ölçümlere göre Vd/Vt ve WOBp olarak iki gruba ayrıldı. Daha sonra olgular ekstübe edilerek 48 saat süre ile çocuk yoğun bakımda izleme alındı. Çalışmaya alınan olguların ayrıca yaş, cinsiyet, PRISM III, PELOD, mekanik ventilatör endikasyonları ve günü kaydedildi.
BULGULAR: 40 hasta analiz edildi. Ortanca yaşları Vd/Vt grubu için 53 ay (27-120) WOB p grubu için ise 58 ay (36-108) idi (p=0.904). Gruplar arası PRISM III, PELOD, mekanik ventilasyon endikasyonları ve süresi açısından istatiksel fark yoktu (p=0.862, p=0.341, p=0.742 ve 0.277). Takipte Vd/Vt grubunda 3 (%15) olguda, WOBp grubunda 5 (%25) olguda ekstübasyon başarısızlığı saptandı (p=0.459). Ekstübasyon başarısızlığını tahminlemede kestirim gücü Vd/Vt >0.55 (% 71.5 sensitivite ve % 87.5 spesifite, p<0.01), WOBp için 0.893 (% 86 sensitivite ve % 93.3 spesifite, p<0.001) idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mekanik ventilasyon tedavisi uygulanan kritik hasta çocuklarda ekstübasyon başarısızlığını belirlemede WOB p daha spesifik bir parametredir. Bununla birlikte ölçüm tekniğinde zorluk ve kateterlerin pahalı olması gibi dezavantajları mevcuttur.

INTRODUCTION: It was aimed to compare between Vd/Vt and WOBp to predict extubation failure in critically ill children who undergone mechanical ventilation treatment in PICU
METHODS: 40 patients who undergone spontaneous breathing test trial and planned extubation divided into two groups as Vd/Vt and WOBp. After this period the patients were extubated and monitorized for 48 hours in PICU. Demographic data including age, gender, PRISM III, PELOD, mechanical ventilation indication and duration were also evaluated.
RESULTS: 40 patients were analyzed. The median age was 53 months (27-120) for Vd/Vt and 58 months (36-108) for WOBp groups (p=0.904). There were no significant differences in PRISM III, PELOD, mechanical ventilation indication and duration and admission diagnoses between two groups (p=0.862, p=0.342, p=0.742 and p=0.277, respectively).Extubation failure was detected in 3 (%15) patients for Vd/Vt group and in 5 (%25) patients for WOBp groups (p=0.459). The area under the curve with respect to predict extubation failure according to Vd/Vt was 0.868 (71.5 % sensitivity and specivity, p<0.01) and WOBp 0.893 (86% sensitivity and 93.3 specivity, p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: WOB p is more spesific parameter than Vd/Vt to predict extubation failure in critically ill children with mechanical ventiation treatment. However, there are disadvantages such as difficulty in measurement and of costly catheter.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amonyum florür zehirlenmesinin klinik etkilerini, tedavi seçeneklerini ve prognozunu tartışmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2009 Ocak-2017 Ekim ayları arasında amonyum florür zehirlenmesi nedeniyle hastanemize kabul edilen hastaların medikal kayıtlarını retrospektif olarak inceledik. Demografik veriler (yaş, cinsiyet, hastaneye gelene kadar geçen süre), klinik takip, tedavi yöntemleri ve tedaviye cevapları her hasta için değerlendirildi.
BULGULAR: Hastaneye varış anındaki median kalsiyum değeri 9,26 mg/dl (min-max: 4,6-10,9) olup Çocuk Yoğun Bakım ünitesinde bakılan kalsiyum değerlerinin medianı 6,44 mg/dl (min-max: 2-9,2) idi. Hastalardan ikisi (%25) kalsiyum glukonat infüzyonunu uygun tedavi dozunda almamaktaydı. Bu iki hasta da farklı yoğun bakımlarda yatmaktaydı. (Anestezi yoğun bakım ve çocuk cerrahi yoğun bakım) Ventriküler disritmileri bulunan ve konfüze halde olan 4 hastaya oral kalsiyum laktat (500 mg/ kg/ 24h) verildi. Amonyum florürün letal toksik etkileri gözükmesine rağmen, oral kalsiyum laktat tedavisinden sonra bu 4 hastadan 3’ü yaşadı. Amonyum florür zehirlenmesi nedeniyle hastanemize kabul edilen 8 hastadan 3’ü (%37,5) öldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Her ne kadar nadir olarak gözükse de bu çalışma literatürdeki en geniş vaka sayısına sahip çalışmadır. Çalışmada intravenöz kalsiyum glukonat infüzyonuna ek olarak yüksek doz oral kalsiyum laktat verdiğimiz hastalarda hayatı tehdit eden ventriküler disritmiler gelişmesine rağmen, bu hastaların %75’i hayatta kaldı. Biz bu durumun amonyum florür zehirlenmelerinde artmış yaşamda kalım ile ilişkili olduğunu düşünmekteyiz. Yüksek doz oral kasiyum laktat tedavisiyle ilgili daha ileri araştırmalar gerekmektedir.

INTRODUCTION: The aim of the study is to discuss clinical effects, treatment options and outcomes of pediatric ammonium bifluoride poisoning.
METHODS: This study was designed as retrospective case series study. We took the medical records of children who were hospitalized for ammonium bifluoride poisoning between January 2009 and October 2017.
RESULTS: The median calcium level at the arrival to the hospital was 9,26 mg/dl. (min-max: 4,6-10,9) The median calcium level after 2 hours of the arrival was 6,44 mg/dl. (min-max: 2-9,2) As it is seen in our table, case 7 arrives to the hospital in 3 hours and his calcium level at the arrival to the hospital was 4,8 mg/dl. It means arrival time to the hospital after ammonium bifluoride ingestion is one of the most important prognostic factor for survival.In our practice we begin 25-75 mg/kg calcium gluconate infusion for hypocalcemia. In our two cases (case 7 and case 8) inappropriate dose of calcium gluconate infusion was given to the patient (5 mg/kg and 20 mg/kg respectively) and both of them died.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although it is a rare condition, this study has the largest number of patients. We recognise that the patients who took oral calcium lactate therapy additionally to intravenous calcium therapy, survived although the life-threatening ventricular dysrhtymias. We think it is associated with improved survival in ammonium bifluoride toxicity. Future studies are needed about oral calcium lactate therapy and its effects on the survival.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı ünitemizde plazma değişimi (PD) uygulanan hastaların demografik ve klinik özelliklerinin belirlenmesi, tedavi sonuçları ve hasta prognozları ile bunlara etki eden faktörlerin araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2012 - Ağustos 2015 tarihleri arasında PD uygulanan hastalara ait demografik, klinik ve laboratuvar veriler hastane otomasyon sistemi, hasta dosyaları ve aferez ünitesi kayıtlarından elde edildi.
BULGULAR: Çalışma süresinde 40 hastaya toplam 168 defa PD uygulanmıştı. Hastaların ortanca yaşı 9.4 (1,5-17,3) yıl, erkek/ kız oranı 1,35 idi. Olguların %47,5’si altta yatan bir hastalığa sahipti. En sık komorbid hastalık malignite idi. En sık PD endikasyonu sepsis ilişkili çoklu organ yetmezliği (19 hasta, %47,5) olarak bulundu. Altta yatan kronik bir hastalığı olanlarda ölüm oranı olmayanlara göre daha yüksekti (sırası ile %25 ve %7.5). Hiçbir hastada aferez işlemi ile ilişkili yaşamı tehdit edici bir komplikasyon gelişmemişti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlarımız PD’nin çocuk hastalarda güvenle yapılabileceğini göstermektedir. Mortaliteyi etkileyen iki temel faktör PD endikasyonu ve altta yatan hastalık varlığı olarak bulunmuştur.

INTRODUCTION: The aim of this study is to identify demographic and clinical characteristics of patients who were subjected to plasma exchange (PE) at our unit, and to investigate the effect of these factors on treatment outcome and patient prognosis.
METHODS: Demographic, clinical and laboratory data of patients who were subjected to PE between January 2012 and August 2015 were obtained from the hospital information system, medical records and the records of apheresis unit.
RESULTS: Plasma exchange was performed on 40 patients for 168 times throughout the study. The median age of the patients was 9.4 (range: 1.5 to 17.3) years, with a male/female ratio of 1.35. Of the patients, 47.5% had an underlying disease. The most common comorbidity was malignancy. The most common indication for PE was sepsis-related multiple organ failure (n=19, 47.5%). The mortality rate was higher in patients with an underlying chronic disease, compared to those without (25% and 7.5%, respectively). No life-threatening complication associated with the apheresis procedure observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results suggest that PE can be safely performed in children. It seems that indication for PE and the presence of underlying diseases are affecting the mortality rate.

GİRİŞ ve AMAÇ: Acil şartlarda ultrason, resüsitasyonu yönlendirmek ve prosedürel rehberlik sağlamak amacıyla kullanılır. Ayrıca geleneksel görüntüleme modalitelerinin çok uzun süre alacağı hastalarda ya da hastayı izlem ortamından uzaklaştırma sebebiyle ya da iyonize radyasyona maruz bırakmak suretiyle ortaya çıkabilecek riskleri ortadan kaldırma amacı ile de kullanılabilir. Çalışmamızın amacı bir devlet hastanesinde radyoloji ünitesinde pediatrik ortaya çıkan acil patolojilerin saptanmasında ultrasonografinin etkinliğini değerlendirmek ve CT gibi ek görüntülemenin gerekip gerekmediğini saptamaktır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma retrospektif bir araştırma olarak tasarlandı. 2015-2016 yılları arasında acil patolojiler için sonografi uygulanan 1401 pediyatrik hasta arasından rastgele 536 hasta seçildi.
BULGULAR: 46 hastada apandisit, 14 hastada idrar yolu patolojisi, 1hastada ileus, 29 hastada mezenterik lenfadenit, 4 hastada intussusepsiyon, 3 hastada over kist rüptürü, 1 hastada over torsiyonu, 32 hastada skrotal patolojiler saptanmıştır. 20 hastada BT yapılmıştır. BT'de beş hastada üreter taşı ve önceki ultrasonografide sekonder bulgularla düşünülen 14 hastada apandisit tespit edildi. Bir hastada ileus BT'de doğrulanmıştır. Ultrasonun test hassasiyeti değeri% 85.7 olarak hesaplandı. Hastaların sadece% 14'üne ultrason ile kesin patolojik tanı konamamıştır. Ultrasonografide saptanan ikincil bulguları doğrulamak için sadece 20 hastada BT gerekliydi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Acil patolojilerden şüphelenilen pediatrik hastaların değerlendirilmesinde ultrason ilk tercih edilen görüntüleme modalitesi olmalıdır.

INTRODUCTION: In the emergency setting, ultrasound is used to guide resuscitation, provide procedural guidance and confirm a clinical diagnosis when conventional methods would take too long or introduce risk by transporting the patient away from monitoring or exposing them to ionizing radiation. This paper aimed to evaluate the effectiveness of ultrasonography in detecting emergent pediatric pathologies in a state hospital radiology unit, and to identify whether additional imaging techniques, such as CT, were required.
METHODS: This study was designed as a retrospective investigation. A group of 536 patients were randomly selected from 1401 pediatric patients who underwent sonography for non-traumatic emergent pathologies between 2015¬ and 2016.
RESULTS: Of these patients, 46 were diagnosed with appendicitis, 14 with pathologies of the urinary system, one with ileus, 29 with mesenteric lymphadenitis, four with intussusception, three with ovarian cyst rupture, one with ovarian torsion and 32 with scrotal pathologies. A CT scan was performed in 20 patients. Ureteral calculi and appendicitis were confirmed by CT in 5 and 14 patients, respectively, after being identified as secondary findings on the ultrasound. In one patient, ileus was verified by CT. The sensitivity of ultrasound was determined to be 85.7%. Only 14% of patients were not given definite pathological diagnoses by ultrasound alone. Subsequent CT for verifying secondary findings detected by ultrasound was essential in only 20 patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results support the use of ultrasound as the first imaging test for evaluating pediatric patients with suspected emergency pathologies.

GİRİŞ ve AMAÇ: Trafik kazalarına bağlı ölüm ve yaralanmalardan çocuklarımızı korumanın en önemli yolu araç içi güvenlik önlemleri almaktır. Bu çalışmada çocuk acil servisine başvuran ailelerin çocuk oto güvenlik koltuğu ve emniyet kemeri kullanımı Adıyaman iline özgü değerlendirmeyi amaçladık.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk acil servisine başvuran 200 hastanın ebeveynine çocuk oto güvenlik koltuğu ve emniyet kemeri kullanımı ile ilgili anket formu uygulandı. Uygulanan ankette çocuk oto güvenlik koltuğu olanlar Grup 1, olmayanlar Grup 2 olarak ayrıldı.
BULGULAR: Çalışma anketini verdiğimiz 200 hastanın 102'si (%51) çalışmaya dahil edildi. Grup 1'de 38 (%37.3) ve Grup 2'de 64 (%62.7) hastanın olduğu görüldü. Grup 1'de ve Grup 2'de formu dolduran ebeveynlerin (anne veya baba) yaş ortalamaları sırası ile 30.2 ± 6 ve 35.6 ± 7.8 idi (p<0.001). Ailedeki çocuk sayısı arttıkça (r=0.381 ve p<0.001), taşıtla yapılan seyahatlerde emniyet kemeri kullanım alışkanlığı arttıkça (r=0.286 ve p<0.001), çocuk oto güvenlik koltuğu kullanımının yasal zorunluluk olduğunu bilme oranı arttıkça (r=0.342 ve p<0.001) çocuk oto güvenlik koltuğuna sahip olma oranı yükselmektedir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: ÇOGK ve emniyet kemeri kullanımı bir tercihten ziyade zorunluluktur. ÇOGK sahip olma oranının çalışmamıza dahil ettiğimiz olgularda oldukça düşük saptanması ailelerin çocuklarının güvenliği ile ilgili yeterli düzeyde bilgiye sahip olmamasına bağlandı. Bu konuda sağlık çalışanları tarafından yapılacak aile eğitimlerinin bu oranları artırma da en etkili faktör olacağı kanısındayız. Ayrıca çocuk oto koltuğu veya bunun gibi güvenlikle ilgili konularda vergilerin azaltılması kullanım sıklığının artışına katkılar sunabilir.

INTRODUCTION: In-car safety precautions are the most important means of protecting children against traffic accident-related death and injury. The purpose of this study was to perform an evaluation specific to the province of Adıyaman of the use of child car safety seats and safety belts by families presenting to the pediatric emergency department.
METHODS: A questionnaire concerning child car safety seat and safety belt use was administered to the parents of 200 patients presenting to the pediatric emergency department. Those with child safety seats were classified as Group 1 and those without as Group 2.
RESULTS: 102 (51%) of the 200 patients given the questionnaire were included in the study, 38 (37.3%) in Group 1 and 64 (62.7) in Group 2. The mean ages of the parents (mother or father) completing the questionnaire in groups 1 and 2 were 30.2 ± 6 and 35.6 ± 7.8, respectively (p<0.001). Possession of child car safety seats increased in line with the number of children in the family (r=0.381 and p<0.001), the use of safety belts when traveling in the vehicle (r=0.286 and p<0.001), awareness of the legal obligation concerning the use of child safety seats (r=0.342 and p<0.001) and the age of the parents completing the questionnaire (r=0.364 and p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The levels of child safety seat and safety belt use in subjects presenting to our hospital emergency department were quite low. This due to the fact that families do not have enough knowledge about the safety of their children. In this regard, we believe that family trainings to be made by health workers will be the most effective factor in increasing these rates. In addition, the reduction of taxes on safety-related issues can contribute to the increase in the frequency of use.

Adrenalin anafilaksi tedavisinin temelini oluşturan hayat kurtarıcı ilaçtır; ancak uygun doz ya da şekilde verilmediği takdirde dar teröpatik indeksi nedeni ile ciddi yan etkilere neden olabilir.

Olgu, 15 yaşında anaflaksi bulguları ile acil servise başvuran, adrenalin uygulaması sonrası akut koroner sendrom bulguları ve akciğer ödemi gelişen bir hastaydı. Anaflaksi ve adrenalin uygulaması sonrası gelişen koroner semptomlar nedeni ile ayırıcı tanısı zor olan ve birbirine karışabilen üç ayrı sendrom olan Kounis sendromu, Takotsubo kardiyomiyopatisi ve adrenalin-ilişkili koroner vazospazm tartışıldı. Ayrıca kardiyak otonomik sistem bozukluğu olan Brugada sendromunun hasta ile ilişkisi de değerlendirildi.

Anafilaksi tedavisinde adrenalin geciktirilmemelidir, ancak uygun dozda ve uygulama yoluyla kullanımı da son derece önemlidir. Alerji semptomları ve göğüs ağrısı ile gelen bir hastada Kounis sendromunun mutlaka akılda tutulmalı, bu olgularda adrenalinin dikkatli kullanılması gerekir. Dikkat çekici diğer bir nokta ise, adrenalin preparatının içerdiği koruyucu sodium-metabisülfit nedeniyle çok nadir görülen bir yan etki olarak adrenalinin kendisinin de alerjiyi tetikleyebileceğidir.

Management of anaphylaxis includes life-saving drug adrenaline, however appropriate dosing and administration route carries out crucial importance due to serious side effects. We present a 15-year-old female with anaphylactic reaction manifesting as acute coronary syndrome and pulmonary edema following the administration of adrenaline as an IV bolus.

Focusing on anaphylaxis, adrenaline and coronary symptoms, this report discussed the interactions between three intertwining entities: Kounis syndrome, Takotsubo-cardiomyopathy, adrenaline-induced coronary vasospasm and challenges in differential diagnosis. Brugada syndrome (cardiac autonomic dysfunction) and clinical manifestation of the patient was also evaluated.

Early consideration of adrenaline at appropriate dosage and administration route is essential in anaphylaxis management. Recognising Kounis syndrome for those presenting allergy symptoms and chest pain, careful administration of adrenaline due to possible risks of worsening coronary symptoms in Kounis syndrome are the final take-away points. This report also highlights a very rare side effect of adrenaline; the drug which constitutes the cornerstone of anaphylaxis management has a potential to trigger allergy itself due to metabisulfite-containing preservative.

Gelişmiş ülkelerde travma, çocuklarda mortalite ve morbiditenin en sık görülen sebebidir. Bu hastalarda ağır travmatik beyin hasarı en önemli ölüm nedenidir. Tedavide temel hedef havayolu, solunum, dolaşım desteği sağlamak ve bunun yanında kafa içi basınç artışını önlemektir.
Sekiz yaşında kız olgu trafik kazası sonucu ağır travmatik beyin hasarı ile getirildi. Glasgow Koma Skalası 8 olan olgu entübe edildi ve olguya solunum ve dolaşım desteği verildi. Kraniyal tomografide bilateral frontal lobda hemorajik kontüzyon alanları, travmatik subaraknoid kanama, sağda ince subdural kanama alanı, bazal sisternalarda silinme, ciddi beyin ödemi ve orta hatta sola doğru 1 cm şift vardı. Hastaya mannitol, %3 NaCl ve fenitoin tedavisi verildi. İzlemde herniasyon bulguları gelişmesi üzerine başvurusunun 4. saatinde dekompresif kraniektomi uygulandı. Çocuk yoğun bakım izleminde 3. gün ekstübe edilen olgu, 13.gün taburcu edildi. İzleminin 6. ayında nörolojik olarak sekelsizdi.
Ağır kafa travmalı çocuk hastada dekompresif kraniektomi uygulaması, medikal tedaviye yanıtsız nörolojik bozulma veya kafa içi basınç artışında veya herniasyon durumunda gecikmeden düşünülmelidir.

In developed countries, trauma is the most common cause of mortality and morbidity in children. Severe traumatic brain injury is the most important cause of death in these patients. The main goal of treatment is to provide airway, respiratory and circulatory support and to prevent intracranial pressure increase.
An 8-year-old girl with a severe traumatic brain injury due to traffic accident was admitted. Patient had a Glasgow Coma Scale of 8. She was intubated and provided respiratory and hemodynamic support. Cranial tomography showed bilateral diffuse frontal hemorrhagic contusion areas, traumatic subarachnoid hemorrhage, a slim subdural hemorrhage, basal cistern effacement, severe brain edema with 1 cm shift to the left from median line. Mannitol, 3% NaCl and phenytoin were given to the patient. At 4th hour of the follow up in pediatric intensive care, decompressive craniectomy was performed because the patient developed clinical herniation findings. Patient was extubated on 3rd day and discharged on the 13th day. She did not have any neurological sequelae at 6 months of follow-up.
Decompressive craniectomy should be considered without delay, if the patient had neurological deterioration or intracranial pressure elevation refractory to medical treatment or herniation in children with severe head trauma.

Sarsılmış bebek sendromu (SBS); ebeveynin, bebeği kollarından ya da gövdesinden tutarak sertçe sarsmasıyla ortaya çıkar. Şüpheli öykü, subdural hemoraji, bilateral retinal hemoraji, kranial kemik ve/veya iskelet fraktürü, ekimozları olan hastalarda akla gelmelidir. Burada nöbet nedeniyle hastaneye başvuran, ilk öyküsünde SBS lehine bulgu saptanmayan, serebral palsi ile izlenen erkek kardeşi olan bir hasta takdim edilmiştir. Ailede ayrıca kardeş ölüm öyküsü olması ve daha önceden dış merkezde yapılan araştırmada SBS açısından kesin kanıt bulunamaması nedeniyle, nörolojik ve metabolik hastalıkların ayırıcı tanıda olduğu organik nedenler ön planda araştırılmıştır. Fakat beyin MRG görüntülemesindeki farklı yaşlardaki subdural hematomlar, oksipital kemik kırığı ve retinal hemorajiler nedeniyle yapılan detaylı aile görüşmesi sonunda SBS lehine öykü alınmıştır.Klinik bulguların varlığında sadece bir defa yapılmış aile görüşmesi SBS tanısını dışlamak için yeterli olmayabilir. Özellikle organik bir neden gösterilemeyen bu tür hastalarda SBS sürekli akılda tutulması gereken bir tanıdır.

Shaken baby syndrome (SBS) is caused by jolting the baby violently holding from the arm or body. It must be thought when there is any of suspicious story, subdural hemorrhage, bilateral retinal hemorrhage, cranial bone and or skeletal fracture, ecchymosis. Here we report a patient who presented with seizures, with a family history of similar findings in his brother. Most of the efforts were given to find an organic reason to explain the patient’s findings due to the history of similar presentation of the sibling with an impression of inherited neuro-metabolic disorders and a negative result of a previous evaluation of the patient and the family for SBS in the outside hospital. Striking findings of SBS including subdural hematomas of different ages, occipital bone fracture, and retinal hemorrhages directed us to re-evaluate the family for SBS. After multiple episodes of family interviews, clues leading to injury through SBS were discovered. A single family interview may not be sufficient to exclude SBS especially in the presence of clinical findings. SBS is a diagnosis that should always be kept in mind in such patients, especially those with no organic cause.

Malign hipertermi (MH), çoğunlukla volatil anestezikler ve/veya süksinilkolin gibi depolarizan kas gevşeticilerle tetiklenerek oluşan ve hipertermi, taşikardi, asidoz ve kas rijiditesi ile karakterize genetik bir sendromdur. Malign hipertermi genellikle anestezi indüksiyonunu takiben görülür, ancak girişim süresince ve sonrasında da ortaya çıkabilir. 4,5 yaşında erkek olgu pes ekinovarus operasyonu sırasında dirençli yüksek ateş, taşikardi ve end-tidal karbondioksitte yükselme olması üzerine MH düşünülerek çocuk yoğun bakıma alındı. Takibinde hiperkarbi, ateş ve dirençli metabolik asidozu tekrar gelişen olgu, dantrolen sodyum ve destek tedavileri verilmesine rağmen kaybedildi.
Bu olgu genel anestezi uygulanan hastalarda ölümcül olabilen MH olasılığını hatırlatmak, çocuk yoğun bakımda izlem ve tedavisini vurgulamak için sunulmuştur.

Malignant hyperthermia (MH) is a genetic syndrome characterized by hyperthermia, tachycardia, acidosis, and muscle rigidity, often triggered by depolarizing muscle relaxants such as volatile anes-thetics and / or succinylcholine. Malignant hyperthermia usually follows anesthesia induction, but may occur during and after intervention. A 4.5-year-old boy was admitted to pediatric intensive care unit considering MH due to resistance fever, tachycardia and end tidal carbon dioxide elevation during pes ekinovarus operation. In the follow up, hypercapnia, fever and refractory metabolic acidosis recurred. Despite the administration of dantrolene sodium and supportive treatments, the patient died.
This case is presented to remind the possibility of MH which may be fatal in patients receiving gen-eral anesthesia and to emphasize the follow-up and treatment of the patients with MH in pediatric intensive care unit.

Su çiçeği etkenini oluşturan varisella zoster virüsü, çocukluk çağında yaygın olarak görülür. Genellikle iyi huylu bir seyir gösterir ve aşılama ile büyük ölçüde önlenebilir. Nadir olarak merkezi sinir sistemi enfeksiyonlarına neden olabilir. Burada hastalardan birinin mülteci olduğu iki suçiçeği kaynaklı merkezi sinir sistemi enfeksiyonu vakası bildirdik. Her iki hastamızın da suçiçeği aşısı yapılmamıştı. Hastaların birincisinde su çiçeğine bağlı meningoensefalit gelişmişti. İkincisinde ise meningoesefalit sonrasında trombozis gelişmişti. Bu yazımızda nadir de olsa, su çiçeği enfeksiyonunun merkezi sinir sistemi enfeksiyonu ve buna bağlı ciddi komplikasyonlara neden olabileceğini ve bu yönden çok sayıda mültecinin bulunduğu Türkiye' de su çiçeği aşılamasının önemini vurgulamak istedik.

Varicella-zoster virus (VZV), which is the causative agent of chickenpox, is commonly seen during childhood. It has typically a benign course and can be substantially prevented by vaccination. Rarely, it may result in central nervous system (CNS) infections. Here in, we report two cases of chickenpox-induced CNS infection, one in a refugee. Both patients were not previously vaccinated for varicella. Meningoencephalitis developed in the first of the patients due to the varicella. In the second case, thrombosis developed after meningoencephalitis. This article underlines that, although rare, chickenpox can lead to meningoencephalitis and related serious complications, and highlights the importance of chickenpox vaccination in Turkey where there is a high number of refugees.