Amaç: Daha önce tanımlanan viskotrabekülotomi tekniğinin daha uzun dönem sonuçlarını değerlendirmek ve konvansiyonel trabekülotomi ile karşılaştırmak.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalışmaya Şubat 1992 ile Nisan 2011 tarihleri arasında viscotrabekülotomi (grup 1) ve geleneksel trabekülotomi (grup 2) ameliyatı uygulanan 64 hasta dahil edildi. Grup 1 viscotrabekülotomi uygulanan 34 hastanın 58 gözünden, grup 2 konvansiyonel trabekülotomi uygulanan 30 hastanın 51 gözünden oluşmaktadır. Grup 1’ deki 3 hasta (5 göz) ve grup 2’deki 2 hasta (3 göz) çeşitli sebeplerden dolayı takiplerini bıraktı. Son vizitte, grup 1; 31 hastanın 53 gözünden, grup 2; 28 hastanın 48 gözünden oluşmaktaydı. Sonuç ölçütleri göz içi basıncı, anti-glokom ilaçları, horizontal kornea çapı ve başarı oranı olarak belirlendi.
Bulgular: Grup 1’in başarı oranları 12, 36, 60, 72, 96, 120. ayda ve son vizitte sırasıyla 93.10,% 91.30% 89.30,% 87.00,% 84.90,% 83.00 ve% 83.00,% idi. Aynı takip aralıklarında grup 2’nin başarı oranları sırasıyla % 72.50, 68.60,% 68.60,% 66.10,% 66.00,% 64.50 ve% 62.50,% idi. Son vizitte grup 1’in başarı oranı grup 2'ye göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (P = 0.027 ). Her ayrı izlem muayenesinde GİB ve anti-glokom ilaçları kullanımı grup 1’de grup 2’ye göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulundu (P <0.05, her biri). Yatay korneal çapları açısından ameliyat sonrası takiplerde iki grup arasında anlamlı fark bulunamadı.
Sonuç: Viskotrabekülotominin uzun vadede de klasik trabekülotomiye göre daha güvenli ve daha etkili olduğu bulunmuştur. Viskotrabekülotomide kullanılan yüksek viskoziteli sodyum hyalüronat; trabeküler ağda viskodiseksiyon ve Schlemm kanalında viskodilatasyon oluşturarak ve ayrıca trabekülotomi insizyon dudaklarının birbirinden bir müddet uzak tutulmasını sağlayarak, postoperatif kanama ve fibroblastik proliferasyonu önlemesi sonucunda bu ameliyatın genel başarısı artmaktadır.

Purpose: To evaluate the results of previously described viscotrabeculotomy technique and to compare them with those of conventional trabeculotomy in longer-term follow-up.
Materials and Methods: This retrospective study included the eyes of 64 patients who underwent either viscotrabeculotomy (group 1) or conventional trabeculotomy (group 2) between February 1992 and April 2011. Group 1 consisted of 58 eyes of 34 patients who underwent viscotrabeculotomy surgery and group 2 consisted of 51 eyes of 30 patients who underwent conventional trabeculotomy. 3 patients (5 eyes) in group 1 and 2 patients (3 eyes) in group 2 left the follow-up for some reasons. At the last visit, group 1 comprised 53 eyes of 31 patients and group 2 comprised 48 eyes of 28 patients. Outcome measures were intraocular pressure (IOP), anti-glaucomatous medications, horizontal corneal diameter, and success rate.
Results: Success rates in group 1 at 12, 36, 60, 72, 96, 120 months, and at the last visit were 93.10%, 91.30% 89.30%, 87.00%, 84.90%, 83.00%, and 83.00%, respectively. The success rates in group 2 at the above-mentioned follow-up visits were 72.50%, 68.60%, 68.60%, 66.10%, 66.00%, 64.50%, and 62.50%, respectively. The success rate in group 1 was statistically significantly higher than in group 2 at the last visit (p = 0.027). IOP and anti-glaucomatous medications at each follow-up examination were lower in group 1 compared to group 2, and these differences were with statistical significance (for each, p < 0.05). Horizontal corneal diameters did not differ between the two groups in the postoperative follow-up.
Conclusions: Viscotrabeculotomy has been found safer and more effective than classical trabeculotomy in longer-term evaluation. Viscodissection of the trabecular meshwork, viscodilation of the Schlemm’s canal, keeping away the lips of trabeculotomy incision, and possibly prevention of postoperative hemorrhage and fibroblastic proliferation by means of high-viscosity sodium hyaluronate are the possible factors that play an important role in the overall success of this procedure.

Amaç: Oküler hipertansiyon(OHT) tanılı hastalarda merkezi kornea kalınlığı(SKK) ile retina sinir lifi tabakası kalınlığı (RSLT) ve ganglion hücre kompleksi(GHK)arasındaki ilişkiyi belirlemek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya oküler hipertansiyon tanılı 38 hastanın 76 gözü ile 38 sağlıklı kontrol grubunun 76 gözü dahil edildi. Hastalar kornea kalınlıklarına göre 3 gruba ayrıldı (<550µ, 550-579 µm ve >579µm). Merkezi kornea kalınlığını ölçmek için ultrasonik pakimetri, retina sinir lifi tabakasını (ortalama, üst kadran ortalama, alt kadran ortalama) ve ganglion hücre kompleksini ölçmek için spektral optik kohorens tomografi (OKT) kullanıldı.
Sonuçlar: Gruplar arasında merkezi kornea kalınlığı ve retina sinir lifi tabakası (ortalama, üst kadran ortalama, alt kadran ortalama) kalınlığı ölçümleri karşılaştırıldı. Oküler hipertansiyon grubunda merkezi kornea kalınlığı, kontrol grubuna göre anlamlı oranda yüksek bulundu (p< 00.5). OHT grubundaki SKK<550µm olan olguların üst kadran RSLT kalınlıkları, SKK 550-579µm ve SKK> 579µm olan olguların üst kadran RSLT kalınlıklarından anlamlı olarak düşük bulundu (p<0.01). SKK 550 - 579 µm olan olguların üst kadran RSLT kalınlıkları, SKK> 579µm olan olguların üst kadran RSLT kalınlıklarından anlamlı olarak düşük bulundu (p<0.01). OHT grubunda, SKK ile ortalama RSLT ve alt kadran RSLT arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişki bulunmadı (p>0.05). Kontrol grubundaki olgularda; SKK ile ortalama RSLT, alt kadran RSLT ve üst kadran RSLT arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişki bulunmadı (p>0.05). OHT grubunda olgularda ve kontrol grubunda SKK ile ortalama, alt kadran ve üst kadran GHK arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişki bulunmadı.
Tartışma: Merkezi kornea kalınlığı < 550 µm olan oküler hipertansiyonlu hastaların glokom gelişim açısından yüksek risk taşımaktadır ve bu hastalara yakın takip yapılması önerilmektedir.

Purpose: To correlate the retinal nevre fiber layer thickness and ganglion ceell complex and central corneal thickness measurements in patients with ocular hypertension and healty subjects.
Material and Method: Seventy-six eyes of 38 patients with ocular hypertension and 76 eyes of 38 healty subjects were included in this study. Both groups were stratified by CCT into <550µ, 550- 579 µm ve ≥580 µm corneal subsets. Ultrasonic pachimetry was used to measure central corneal thickness and spectral OCT was used to measure retinal nerve fiber thickness( avarage, superior avarage, inferior avarage) and ganglion cell complex.
Results: Central corneal thickness and retinal nerve fiber layer(avarage, superior avarage, inferior avarage) measurements were compared in each groups. Central corneal thickness measurements in ocular hypertension group were higher when compared with the control groups. Superior quadrant RNLF measurements were thinner in cases with CCT <550µ then cases with CCT 550- 579 µm ve >579 µm. (p<0.01). Superior quadrant RNFL measurements were thinner in cases with CCT 550- 579 µm then cases with ≥580 µm (p<0,01). In ocular hypertension group there was no significant correlation between CCT and mean RNFL and inferior quadrant RNLFmeasurements (p>0.05).In control group there was no significant correlation with CCT and RNLF (avarage, superior avarage, inferior avarage) measurements(p>0.05). There was no significant correlation between CCT and avarage, superior avarage, inferior avarage ganglion cell compleks in both groups.
Discussion: Ocular hypertension patients with CCT < 550 µm may represent patients who have very early undetected glaucoma. This may in part explain the higher risk of these patients for progression to glaucoma.

Amaç: Tek doz intravitreal bevacizumab veya intravitreal ranibizumab enjeksiyonu uygulanan olgularda kornea endotel değişikliklerini karşılaştırmak.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimiz retina biriminde diyabetik maküla ödemi, yaşa bağlı maküla dejenerasyonu gibi nedenlerle 1.25 mg/0.05 ml intravitreal bevacizumab ya da 0.5 mg/0.05 ml ranibizumab enjeksiyonu yapılan herhangi bir kornea patolojisi olmayan 27 hastanın 27 gözü retrospektif olarak incelendi. Ondört hastanın 14 gözüne intravitreal ranibizumab, diğer 13 hastanın 13 gözüne ise intravitreal bevacizumab enjeksiyonu yapılmıştı. Enjeksiyon öncesi ve postoperatif 1. hafta ve 1. ayda görme keskinliği, mm2’deki kornea endotel sayısı, göziçi basıncı, pakimetri ölçüm kayıtları incelendi. İstatistiksel analizlerde Mann-Whitney U ve Wilcoxon testleri kullanıldı.
Bulgular: Ortalama yaş 69.3±12.5 (44-85 yıl) idi. Bevacizumab ve ranibizumab gruplarında sırasıyla ortalama kornea endotel sayısı enjeksiyon öncesi 2358.1±487 ve 2348.9±598, enjeksiyon sonrası 1. haftada 2360.8±474.1 ve 2398.3±585.6, enjeksiyon sonrası 1. ayda ise 2315.1±465 ve 2407.4±585.6 idi. Enjeksiyon öncesi ile enjeksiyon sonrası 1. hafta ve 1. ay endotel sayılarındaki değişim her iki grupta da anlamlı bulunmadı (Sırasıyla 1. haftada P=0.953 ve P=0.59; 1. ayda P=0.26 ve P=0.555). Bevacizumab ve ranibizumab gruplarında sırasıyla ortalama merkezi kornea kalınlığı enjeksiyon öncesi 527.3±36.9 ve 544.1±55.5 µm, enjeksiyon sonrası 1. haftada 529.2±49.9 ve 543.5±51.8 µm, enjeksiyon sonrası 1. ayda ise 530.3±55 ve 543.9±46.4 µm idi. Enjeksiyonu öncesi ile enjeksiyon sonrası 1. hafta ve 1. ay merkezi kornea kalınlığındaki değişim her iki grupta da anlamlı bulunmadı (Sırasıyla 1. haftada P=0.515 ve P=0.838; 1. ayda P=0.678 ve P=0.444).
Sonuç: İntravitreal olarak tek doz uygulanan 1.25 mg/0.05 ml bevacizumab ya da 0.5 mg/0.05 ml ranibizumab uygulama sonrası 1. hafta ve 1. ayda kornea endotel sayısında anlamlı bir değişikliğe neden olmamaktadır.

Purpose: To compare the corneal endothelial changes after injection of a single dose intravitreal bevacizumab or intravitreal ranibizumab.
Material Method: In this retropspective study we evaluated 27 eyes of 27 patients, with either diabetic macular edema or senile macular degeneration, who underwent 1.25 mg/0.05 ml intravitreal bevacizumab or 0.5 mg/0.05 ml ranibizumab injection. None of the patients had corneal pathology. Fourteen eyes of 14 patients received intravitreal ranibizumab, other 13 eyes of 13 patients received intravitreal bevacizumab. We evaluated preoperative and postoperative 1. week and 1. month visual acuity, corneal endothelial count at mm2, intraocular pressure and pachymeter. For statistical analysis Mann-Whitney U and Wilcoxon tests were used.
Results: Mean age of the patients was 69.3±12.5 (44-85 year). Average corneal endothelial cell count for bevacizumab and ranibizumab was preoperatively 2358.1±487 and 2348.9±598, postoperative 1. week 2360.8±474.1 and 2398.3±585.6, postoperative 1. month 2315.1±465 and 2407.4±585.6, respectively. Preoperative and postoperative corneal endothelial cell counts were not statistically significant in both groups (respectively 1. week P=0.953 and P=0.59; 1. month P=0.26 ve P=0.555). Average central macular thickness for bevacizumab and ranibizumab was preoperatively 527.3±36.9 and 544.1±55.5 µm, postoperative 1. week 529.2±49.9 and 543.5±51.8 µm, postoperative 1. month 530.3±55 and 543.9±46.6 µm, respectively. Preoperative and postoperative central macular thickness for both groups were not statistically significant (respectively 1. week P=0.515 and P=0.838; 1. month P=0.678 and P=0.444).
Discussion: Injection of a single dose 1.25 mg/0.05 ml bevacizumab or 0.5 mg/0.05 ml ranibizumab does not effect corneal endothelial cell count at 1. week and 1. month.

Amaç: Pediatrik hastalarda üveitin etiyoloji, klinik seyir, komplikasyon ve sonuçlarını incelemek
Gereç ve Yöntem: Üniversitemizde takip edilmiş olan 43 hastanın 64 gözüne ait dosya kayıtları retrospektif olarak incelendi. Demografik ve etiyolojik özellikler, klinik seyir, komplikasyonlar ve görsel sonuçlar analiz edildi.
Bulgular: Çalışmamızda erkek/kız oranı 22/21 idi. İlk başvuru sırasında hastaların ortanca yaş değeri 14 (3-18) yıl olarak hesaplandı. Hastaların 22(% 51.16)’sinde unilateral tutulum ile karşılaşıldı. Anterior üveit en sık görülen lokalizasyondu (%67.19). Hastalarımızın 25(%58.14)’inde idiopatik üveit görüldü. En sık tanımlanan etiyolojik sebep ise Juvenil İdiopatik Artrit(JIA)(5 hasta) ve Behçet Hastalığı (4 hasta) idi. En sık karşılaşılan komplikasyonların glokom ve katarakt olduğu görüldü (sırasıyla %12.50, %6.25). Sonuç görme keskinliği 47 (%73.43) gözde 20/40 ve üzerinde idi.
Sonuç: Pediatrik hastalardaki üveit olguları çoğunlukla idiopatiktir. Tanımlanabilen etiyolojik sebeplerden en sık görülenleri JIA ve Behçet Hastalığı’dır. Uygun tedavi ile sonuç görme keskinliği tatminkar olabilmektedir.

Aim: To determine the etiology, clinical course, complications and outcome of uveitis in pediatric patients.
Methods: We retrospectively reviewed the medical charts of 64 eyes of 43 patients, who had been followed up at an university clinic. Demographic and etiological features, clinical course, complications and visual outcome were analysed.
Results: Male/female ratio was 22/21. Median age at the first visit was 14(3-18) years. Unilateral involvement was observed in 22(51.16%) patients. Anterior uveitis was the most common form (67.19%). Idiopathic uveitis was seen in 25(58.14%) of patients. The most commonly identified etiological entities were juvenile idiopathic arthritis(JIA) (5 patients) and Behcet’s disease (4 patients). Both glaucoma and cataract were the most common complications (%12.50, %6.25; respectively). Final visual acuity was equal or better than 20/40 in 47 eyes (%73.43).
Conclusions: Uveitis in pediatric patients was mostly idiopathic. The most commonly identified etiologic entities were JIA and Behcet’s disease. Final visual outcome was favorable with appropriate treatment.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, normal binokuler görmesi olan Türk popülasyonunda, konverjansın yakın kırılma noktasını değerlendirmek ve farklı yaş gruplarında konverjansın yakın kırılma noktası için normatif verileri elde etmekti.
Materyal ve Metod: Bu ileriye dönük çalışmada, normal binokuler görmeli 329 kişi (yaş aralığı 3-72 yıl) değerlendirildi. Konverjansın yakın kırılma noktası ölçümü akomodatif bir hedef ile, 4 kere tekrarlandı. Bu yaş grupları (≤ 10, 11-20, 21-30, 31-40, 41-50, 51-60, and > 60 yaş) için konverjansın yakın kırılma noktasının ortalama değerleri sağlandı. Yaş grupları arasındaki bu değerlerin istatistiksel karşılaştırılması (tek yol ANOVA ve Post hoc testi) oluşturuldu. Konverjansın yakın kırılma noktası ile yaş arasındaki ilişki Pearson’s korelasyon testi ile değerlendirildi.
Bulgular: Ortalama konverjansın yakın kırılma noktası değerleri 2.46±1.88(0.5-14) cm idi. Spesifik olarak bütün kişilerdeki ölçümlerin %95’i 6 cm’nin altındaydı. ≤ 10 yaş grubu ile 21-30, 31-40, 41-50, 51-60, > 60 yaş gruplarının konverjansın yakın kırılma noktası değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (p=0.0001, p=0,0001, p=0.006, p=0.001, p=0.004). Konverjansın yakın kırılma noktasındaki artma ile yaşın artması arasında zayıf pozitif korelasyon gözlendi (r=0.355) (p<0.001).
Sonuç: Göreceli olarak geniş çalışma popülasyonundan sağlanan bu değerler, normal binokuler görmeli Türk populasyonunda konverjansın yakın kırılma noktası için yaşla ilintilendirilmiş olarak örnek oluşturabilecek veri tabanını ortaya koymaktadır. Bu veri tabanı önceden rapor edilmemiştir.

Purpose: The purpose of this study was to evaluate the near point of convergence break in Turkish population with normal binocular vision, and to obtain the normative data for the the near point of convergence break in different age groups. Bu veri tabanı daha önce rapor edilmemiştir.
Material and Method: In this prospective study, 329 subjects with normal binocular vision (age range, 3-72 years) were evaluated. The near point of convergence break was measured 4 times repeatedly with an accommodative target. Mean values of near-point of convergence break were provided for these age groups(≤ 10, 11-20, 21-30, 31-40, 41-50, 51-60, and > 60 years old). A statistical comparison (one way ANOVA and Post hoc test) of these values between age groups was performed. A correlation between the near point of convergence break and age were evaluated by Pearson’s Corelation test.
Results: The mean near point of convergence break values was 2.46±1.88(0.5-14) cm. Specifically, 95 % of measurements in all subjects were < 6 cm. There were statistically significant differences, which were found between the age groups of ≤ 10 years old and 21-30, 31-40, 41-50, 51-60, > 60 year- old age groups in the near point of convergence break values (p=0.0001, p=0,0001, p=0.006, p=0.001, p= 0.004). A mild positive correlation was observed between the increase in near point of convergence break and increase of age (r=0.355) (p<0.001).
Conclusion: The values derived from a relatively large study population to establish a normative database for the near point of convergence break in the Turkish population with normal binocular vision in relevance with age. This database has not been previously reported.

Amaç: Geniş bir ekzotropya ailesinde, konkomitan şaşılık ile bağlantılı gen bölgesini tanımlamak.

Yöntem: Genom boyu analizi bilinen, 17’sinde basit ekzotropya, 3’ünde intermitant ekzotropya bulunan, 3 kuşakta toplam 31 birey içeren bir aile çalışıldı. Genom boyu analizi verileri, pedigri analizi ile desteklenen eksik penetrans gösteren otozomal dominant kalıtım kalıbı varsayımı altında değerlendirildi. Pozitif lod (logarithm of odds) skor saptanan, üç farklı kromozomda (kromozom 7, 13 ve 18) 4 ayrı bölgeye detaylı haplotip analizi yapıldı.

Bulgular: Haplotip analizi sonucunda 13. kromozom üzerindeki ilk bölge tam olarak dışlanabildi, ancak 2. bölge ailedeki yüksek homozigotluk nedeniyle dışlanamadı. Ayrıca, 18. kromozom üzerindeki 200.000 baz büyüklüğündeki bir bölge de dışlanamadı. 7p14.1 lokusunda 9 Mb’lık bir bölgenin ise tüm aile bireylerinde ortak olarak kalıtıldığı saptandı. Aile bireylerinde gözlenen kalıtım ve crossing-over paterni dikkate alındığında, 7p14.1 bölgesi ailede şaşılığın kalıtımından sorumlu olan en muhtemel bölge olarak değerlendirildi.

Tartışma: 7p14.1 lokusu literatürde 7. kromozom üzerinde bildirilen bölgelerden farklı bir yerdedir ve yeni bir lokustur. Bu çalışma, 3 kuşak boyunca kritik rekombinasyonların gösterilebildiği ilk çalışmadır ve özgül genin belirlenmesine yönelik gelecek çalışmalar için ışık tutacaktır.

Purpose: To define the gene locus related with concomitant strabismus in a large exotropia family.

Method: A three-generation family including 31 individuals among which 17 members had basic exotropia and 3 members had intermittant exotropia with known genome wide analysis was conducted. The data of genome wide analysis was evaluated under the assumed pattern of autosomal dominant inheritance with incomplete penetrance which was supported by pedigree analysis. Detailed haplotype analysis of four regions on 3 chromosomes (chromosome 7, 13 and 18) which had positive lod scores in prior studies were performed.

Results: The first region on chromosome 13 was excluded regarding haplotype analysis but the second region could not be excluded because of the high homozigocity in the family. The region which had 200.000 bases on chromosome 18 could not be excluded as well. The region which had 9 megabase on 7p14.1 was common for all family members. 7p14.1 locus is considered as the most likely region responsible for the inheritance of strabismus in regard with familial inheritance and crossing-over pattern.

Conclusion: The 7p14.1 locus identified in this study is a novel site and it is different from the regions on chromosome 7 which were reported in prior studies. To the best of our knowledge, this is the initial study demonstrating the presence of critical recombinations across three generations and will shed light for further studies which will define the spesific gene.

Amaç: İnfantil ezotropyalı olgularda cerrahi başarıyı etkileyen faktörleri incelemek ve bilateral iç rektus geriletme miktarı ile konverjans ilişkisini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntemler: Kliniğimizde cerrahi uygulanan 188 infantil ezotropyalı hastanın dosyası retrospektif olarak incelendi. Cerrahi başarı oranları, cerrahi başarıyı etkileyen faktörler ve bilateral iç rektus geriletme miktarı ile konverjans yetmezliği arasındaki ilişki değerlendirildi. Cerrahi sonrası kayma miktarının 10 prizm dioptrinin altında olması başarılı cerrahi olarak kabul edildi.
Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 188 hastanın hastanemize başvuru yaşı 54,9±56,8 (5-276) ay, ortalama cerrahi yaşı 60,7±54,8 (7-276) ay idi. İlk cerrahi sonrası olguların %70,7’sinde, tekrarlayan cerrahiler sonrası ise %86,7’sinde başarı sağlandı. Cinsiyet, cerrahi yaş, refraksiyon kusuru, uygulanan cerrahi prosedür ve cerrahi öncesi füzyon varlığının cerrahi başarıyı etkilemediği görüldü. Cerrahi öncesi kayma miktarı yüksek olanlarda rezidü ezotropyanın, ambliyopisi olanlarda ise hem rezidü ezotropya hem de ardıl ekzotropyanın daha sık geliştiği tespit edildi. Arttırılmış bilateral iç rektus geriletmesinin cerrahi sonrası konverjans yetmezliğinde artışa neden olmadığı görüldü.
Sonuçlar: Ambliyopi varlığı cerrahi başarıyı olumsuz etkilediğinden, cerrahiden önce saptanmalı ve tedavi edilmelidir. Cerrahi öncesi kayma açısı yüksek olanlarda ise rezidü ezotropya daha sık görülmekte ve ortoforya sağlamak için birden fazla cerrahi gerekebilmektedir. Bu olgularda arttırılmış bilateral iç rektus geriletmesi, hastayı tekrarlayan cerrahilerden kurtaran, üç veya dört kas cerrahisine tercih edilebilecek etkin ve güvenilir bir yöntemdir.

Objective: To determine the factors that influence surgical success in patients with infantile esotropia and to evaluate the relationship between amount of bilateral medial rectus recession and convergence.
Materials and Methods: We retrospectively investigated the records of 188 patients with infantile esotropia that were operated. The surgical success rate, the factors that influence surgical success and the relationship between amount of bilateral medial rectus recession and convergence deficiency were evaluated. Successful outcome was defined as deviation amount lower than 10 prism diopters postoperatively.
Results: The mean age of the 188 patients included in the study at presentation was 54.9±56.8 (5-276) months and the mean surgical age was 60.7±54.8 (7-276) months. Success was provided in 70.7% of patients after first surgery and in 86.7% of patients after recurrent surgeries. It is seen that gender, surgical age, refractive error, surgical procedure and the presence of fusion before surgery did not affect surgical success. Residual esotropia was found to have more frequent in the patients with large-angle preoperative deviation, whilst both residual esotropia and consecutive exotropia were found to have more frequent in the patients with amblyopia. It is seen that augmented bilateral medial rectus recession did not cause an increase postoperative convergence deficiency.
Conclusions: Since the presence of amblyopia affect the surgical success negatively, it must be identified and treated preoperative. Residual esotropia is more frequently seen in the patients with large-angle deviation preoperative, and more than one surgery may be required to provide orthophoria. In these cases, augmented bilateral medial rectus recession is a safe and effective method that rescues the patient from repeated surgeries and may be preferred to three or four muscle surgery.

Amaç: : İnfantil ezotropyalı (İE) hastalarda alt oblik kas hiperfonksiyonunun (AOH) ortaya çıkış zamanı ve cerrahi sonuçlarının değerlendirilmesi
Gereç Yöntem: Çalışmaya İE tanısı ile opere edilen 100 hasta dahil edildi. Tüm hastalara en iyi düzeltilmiş görme keskinliği, siklopleji sonrası refraksiyon muayenesi, göz hareketleri muayenesi, alternan prizma örtme testi, Krimsky ya da Hirsberg testlerinden birini içeren tam oftalmolojik muayene yapıldı.
Bulgular: Hastaların 49'u (%49) erkek, 51'i(%51) kadın olup ortalama İE tanı yaşı 23.2±18,6 ay, ortalama takip süresi 43.7±18.0 aydı. Ortalama horizontal kayma miktarı sırasıyla tashihli ve tashihsiz olarak 36.75±10.45 PD, 40.05±8.39 PD idi. Altmış dokuz hastada AOH saptandı. AOH olguların 28’inde (%40.6) ilk tanı anında mevcuttu iken 41’inde (%59.4) ise takip süresince geliştiği gözlendi. Takip süresince AOH çıkış zamanları tek taraflı AOH olan olgularda 25±11.87 ay, çift taraflı AOH olan olgularda 28.24±19,70 ay olup İE tanı yaşı ile AOH çıkış zamanı arasında istatiksel olarak anlamlı bir ilişkinin olmadığı tespit edildi.( p: 0.486, p: 0.251) AOH için cerrahi uygulanan 45 hastanın 24’üne (%53.3) bilateral AO geriletme, 10’una (%22.2) bilateral AO tenotomi, 8’ine (%17.7) tek taraflı AO tenotomi, 1’ine (%2.2) tek taraflı miyektomi, 1’ine (%2.2) bilateral miyektomi, 1’ine (%2.2) bilateral anteropozisyon uygulandı. AO geriletme ve tenotomi cerrahileri sonrası AOH dereceleri cerrahi öncesi değerlere oranla anlamlı derecede düşük olduğu tespit edildi. (p= 0.0586, p=0.7258).

Sonuç: Çalışmada İE tanı yaşı ile AOH çıkış zamanı arasında istatiksel olarak bir ilişkinin olmadığı ve AO geriletme ve tenotomi cerrahilerinin AOH olan İE’lı olgularda etkili ve güvenilir birer teknik olduğu sonucuna varıldı.

Anahtar kelimeler: İnfantil ezotropya, alt oblik kas hiperfonksiyonu, tenotomi, geriletme

Purpose: Evaluation of inferior oblique muscle’s overaction existence time and surgical outcomes in infantile esotropia
Material-Method: A total of 100 patients underwent operation for infantile esotropia(IE) were included in the study. Full ophtalmic assessment including ocular motility, best corrected visual acuity, cycloplegic refraction, any of alternan prism cover test or Hirschberg / Krimsky test were performed.
Results: Fourty nine patients (%49) were male, (%51) were female. The mean age of IE diagnosis was 23.2±18.6 months. The mean follow-up time was 43.7±18.0 months. The mean horizontal deviation corrected and uncorrected were 36.75±10.45 PD, 40.05±8.39 PD respectively. We found that there was no statistically significant relationship between existence time of IOOA and the age of IE diagnosis (p: 0.486, p: 0.251).
.
İnferior oblique overaction (IOOA) was detected in 69 patients. İnferior oblique(IO) muscle weakning procedures were performed in 45 of 69 patients. In 45 patients who had undergone surgery for IOOA, 24 ( %53.3) had bilateral IO recession, 10 (%22.2) had bilateral IO tenotomy, 8 (%17.7) had unilateral IO tenotomy, 1(%2.2) had unilateral myectomy, 1(%2.2) had bilateral myectomy, 1(%2.2) had bilateral anteroposition. IOOA degrees after IO recession and tenotomy surgery were found to be significantly lower than the preoperative values.(p= 0.0586, p=0.7258)
Conclusion: There was no statistically significant relationship between the existence time of IOOA and the age of IE diagnosis. We concluded that IO tenotomy and IO recession surgical technices are effective and safe procedures for cases which have IOOA associated with IE.
Keywords: Infantile esotropia, Inferior oblique muscle overaction, tenotomy, recession

AMAÇ: İnfantil ezotropya nedeniyle her iki göze iç rektus kas geriletmesi yapılan olgularda cerrahi başarının iç rektus kas insesiyo mesafesi ve genişliği ile ilişkisini incelemek.
GEREÇ-YÖNTEM: İnfantil ezotropya nedeniyle her 2 iç rektus (İR) kasa geriletme planlanan 30 çocuk hastanın 60 gözü çalışmaya alındı. Tüm gözlerde ameliyat sırasında korneaskleral limbusun nazal kısmı ile İR insersiyosunun ön ucu arasındaki mesafe ve İR insersiyo alanındaki kas genişliği ölçüldü. Bu veriler ve her 2 göz arasındaki farkların cerrahi başarı ile olan ilişkisi değerlendirildi.
SONUÇ: Hastaların ortalama yaşları 27.7±12.3 ay (13-56 ay), ameliyat öncesi ortalama kaymaları 46,17±10.88PD, ortalama sikloplejik refraksiyon değerleri +1.16D idi. İR kas insesiyo mesafesi tüm gözlerde ortalama 5.09±0.48mm, genişliği 9.13±1.14 mm olarak ölçülmüştür. İnsesiyo mesafesi hastaların %40’ında sağ ve sol gözler arasında 0.5mm’lik farklılık göstermekteydi. Her 2 iç rektus kasa insersiyo yerinden ölçülerek ortalama 6±0.2 mm geriletme yapılmış olup, hastalar 18.57±6.5 ay takip edilmiştir. Cerrahi başarı 21 hastada (%70) elde edilmiş, 5 hastaya da (%16.7) ikinci kez cerrahi müdahalede bulunulmuştur. Takiplerde cerrahi başarı ile hastaların cinsiyeti,İR kas insersiyo mesafesi veya genişliği arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıştır.Hastaların İR kas insersiyo mesafesi veya genişliğinin 2 göz arasında farklı bulunmasının da yine benzer şekilde cerrahi başarıdan bağımsız olduğu gösterilmiştir.
TARTIŞMA: İnfantil ezotropyalarda İR kasının insesiyo yerinden veya limbustan ölçülerek geriletme yapılmasını öneren farklı çalışmalar mevcuttur. Bu çalışma infantil ezotropyalı olgularda kas insesiyosundan ölçülerek yapılacak cerrahinin güvenilir ve başarılı olduğu, hastada kasa ait özelliklerin ameliyat sonrası sonuçlara etkisiz olduğu gösterilmiştir.

PURPOSE: To investigate the relationship of surgical success with medial rectus insertion distance and muscle width in patients with infantile esotropia undergoing bimedial recti recssion surgery.
MATERIAL- METHOD: Sixty eyes of 30 patients undergoing bilateral medial recti (MR) recession surgery for infantile esotropia were included in the study. In all eyes both the distance between the nasal aspect of corneascleral limbus and anterior edge of MR insertion and the width of medial rectus at the insertion site was measured. The relationship of both these values and the differences in 2 eyes with the surgical success was evaluated.
RESULTS: The mean age of the patients was 27.7±12.3 months (13-56 months), mean preoperative deviation was 46,17±10.88PD and mean cycloplegic refraction was +1.16D. The mean distance of MR insertion was 5.09±0.48mm and the width 9.13±1.14 mm in all eyes. The insertion distances showed a difference of 0.5mm between right and left eyes in 40% of the patients. Bilateral medial rectus recession of 6±0.2 mm was done after measuring from the insertion site of the muscle. All the patiens were followed for 18.57±6.5 months. Surgical success was achieved in 21 patients (70%) where 5 of the patients (16.7%) underwent a second surgery.There was no relation between the surgical success and patients’ gender, MR insertion distance or width.Also surgical success was independent from the difference of insertion distance and width between the two eyes of the patients.
DISCUSSION: There are many different studies supporting MR recession surgery either from MR insertion site or limbus in infantile esotropia.This study showed that it is safe and successful to perform MR recession by measuring from MR insertion site.Besides the features of the muscles does not effect postoperative results.

AMAÇ: Az görenlere yardım (LVA) uygulamalarımızın sonuçlarını değerlendirmek ve cihazların kullanılma oranlarını tespit etmek.
GEREÇ-YÖNTEM: Aralık 2010-Haziran 2012 tarihleri arasında muayene edilen 129 olgu çalışmaya dahil edildi. Hastaların uzak görme keskinlikleri (GK), az görenler için hazırlanmış uzak eşeli ile, yakın görme keskinliği Jaeger(J) yakın eşeli ile ölçüldü. Az görenlere yardım (LVA) muayenesinde LVA cihazları ve yüksek sferik ilaveli bifokal gözlük (BFG) kullanıldı. Retrospektif olarak yapılan bu çalışmada istatistiksel yöntem olarak ki kare analizi ve ANOVA testi kullanıldı.
BULGULAR: 96 olguya teleskopik gözlük (TG), 12 olguya yüksek sferik ilaveli bifokal gözlük (BFG) verildi. Olguların LVA’dan önce uzak GK ortalaması 0.106±0.09, LVA’dan sonra 0.340±0.217 idi. Olguların LVA’dan önce yakın GK ortalaması J14.75±5.25, LVA’dan sonra J6.55±4.33 idi. TG önerilen olguların toplamda 38’i (%39.6), BFG önerilen olguların 9’u (%75) cihazı kullandı. TG alan ve almayanlar arasında yaş, cinsiyet ve tanı açısından bir fark saptanmaz iken, TG almayan hastaların %34’ünün cihazı pahalı, %29.5’ inin de cihazı kaba buldukları belirlendi. TG kullanımına ilişkin en yüksek oranın %39.5 ile 0-29 yaş grubuna ait olduğu, %68.4 ünün erkek olduğu ve %26.3 ile AMD tanısı konan olguların en yüksek kullanım oranına sahip olduğu görüldü.
SONUÇ: Az görenlere yardım cihazları, bu grup olguların görmesini arttırmak için etkili bir yöntemdir. TG’nin maliyeti ve görünümü, olguların TG alma oranlarını düşürmektedir. TG alıp kullanma oranlarının ise cinsiyetle, yaşla ve tanı ile değişkenlik gösterdiği bulunmuştur.

PURPOSE: To evaluate the results of our low vision aids (LVAs) application and to determine the ratios of usage of devices
MATERIAL - METHODS: 129 patients examined between december 2010- june 2012 were included in the study. Patients far visual acuities were examined with far visual chart that was designed for low vision patients, near visual acuities were examined with Jaeger (J) near visual chart. Low vision aids and bifocal glasses with high spheric additions were used in the examination of LVA. Chi-square analysis and ANOVA tests were used as statistical methods in this retrospective study.
RESULTS: 96 patients were given telescopic glasses (TG), 12 patients were given bifocal glasses (BFG) with high spheric addition. Before LVA, average of far visual acuity of patients was 0.106±0.09, after LVA it was 0.340±0.217. Before LVA, average of near visual acuity of patients was J14.75±5.25, after LVA it was J6.55±4.33. 38 patients (%39.6) that were advised TG and 9 patients (%75) that were advised BFG used devices. There wasn't any difference in terms of age, sex and diagnoses between patients who bought TG and did not buy, %34 of patients who did not buy TG found devices so expensive, %29.5 of them as to big and not easy to use. The patients who can use TG most frequently range between the ages of 0-29 (%39.5), %68.4 of them were men and the patients who have the highest ratio of usage of TG were the group with AMD (%26.3).
CONCLUSION: Low vision aids were effective methods to increase the vision of this group patients. The cost and the appearance of TG decrease the buying ratios of TG. It was found that the ratios of usage of TG after bought differ with sex, age and diagnoses.

AMAÇ: Keratokonuslu hastalarda gaz geçirgen sert kontakt lensle (GGSKL) sağlanan görme rehabilitasyonunun uzun dönem sonuçlarını incelemek.

GEREÇ VE
YÖNTEM: GGSKL uygulanan 144 keratokonuslu hastanın başka bir göz hastalığı olmayan ve cerrahi geçirmemiş 267 gözü, keratometri değerlerine göre 4 gruba ayrılarak; görme keskinliği (GK), hastalık ilerleyişi ve komplikasyonlar açısından retrospektif olarak değerlendirildi. İstatistiksel değerlendirmeler SPSS 15.0 bilgisayar programı yardımıyla eşleştirilmiş t-testi kullanılarak yapıldı.

BULGULAR: 83’ü kadın (%57,6), 61’i erkek (%42,4) 144 hastanın ortalama yaşı 30,23 ± 7,84 (19-62), ortalama takip süresi 56,6 ± 25,8 (12-127) ay idi. Ortalama keratometri değerlerine göre 39 (%14,6) gözde hafif, 80 (%30) gözde orta, 128 (%47,9) gözde ileri, 20 (%7,5) gözde ciddi keratokonus mevcuttu. İki hastada tek taraflı hastalık izlendi (%1,38). Hafif, orta ve ileri keratokonus grubundaki hastalarda ilk ve son kontroldeki K1 ve K2 değerleri karşılaştırıldığında anlamlı dikleşme saptandı. Ciddi keratokonus grubunda anlamlı değişiklik izlenmedi. Tüm gruplardaki hastalarda GGSKL uygulamasıyla sağlanan GK, gözlükle düzeltilmiş GK’ye göre anlamlı düzeyde daha iyiydi (p<0,0001). GGSKL ile düzeltilmiş ortalama GK’de takip süresi boyunca anlamlı bir değişiklik olmadı. İlk ve ikinci uygulanan kontakt lenslerin eğrilik yarıçapı ortalamaları karşılaştırıldığında, ileri ve ciddi keratokonus gruplarında ikinci kontakt lensin anlamlı şekilde daha dik olduğu görüldü. Takip süresi boyunca 15 (%5,6) gözde kornea erozyonu, 5 (%1,8) gözde akut hidrops, 19 (%7,1) gözde alerjik konjonktivit, 29 (%10,8) gözde kuru göz bulguları görüldü. Bir hasta dev papiller konjonktivit nedeniyle lens kullanmayı bıraktı.

SONUÇ: Tüm gruplardaki hastalara GGSKL başarıyla uygulanmıştır. Sağladığı oldukça iyi GK ve az komplikasyon riski nedeniyle kontakt lens uygulaması, zahmetli ve zaman alıcı bir uygulama olsa da halen keratokonus tedavisinde ilk seçeneklerden biri olarak karşımıza çıkmaktadır.

AIM: The aim of this study is to evaluate the long term results of visual rehabilitation provided by rigid gas permeable contact lenses (RGPCL) in patients with keratoconus.

METHODS and MATERIALS: RGPCL were practiced on total of 267 eyes of 144 patients with keratoconus which had no previous eye disease and surgery. These eyes were evaluated in 4 groups according to their keratometry values, visual acuity (VA), progression and complications. Paired t- test was used in statistical evaluations performed by SPSS for window (version 15.0).

FINDINGS: Keratoconus was classified as mild, moderate, advanced and severe according to mean keratometry values in 39 (%14,6), 80 (%30), 128 (%47,9) and 20 (%7,5) eyes; respectively. Disease was unilateral in 2 patients (%1,38). significant steeping was determined in comparison of K1 and K2 values of first and last controls of patients in mild, moderate and advanced keratoconus groups. VA obtained by application of RGPCL in all patient groups were significantly better than VA corrected by spectacles(p<0,0001). No significant change was determined in mean VA obtained by RGPCL during disease course. In comparison of mean radius of curvature of first and second contact lenses, second contact lens was found to be significantly steeper in advanced and severe keratoconus groups. Corneal erosions, acute hydrops, allergic conjunctivitis and dry eye were found in 15 (%5,6), 5 (%1,8), 19 (%7,1), and 29 (%10,8) eyes; respectively. One patient ceased using lenses due to giant papillary conjunctivitis.

CONCLUSION: RGPCL were succesfully applied to patients in all groups. Although it is a laborious and time-consuming method, application of contact lenses still seem to be one of the primary options in treatment of keratoconus in the meaning of gaining a satisfactory VA and less complication risk.
Key words: rigid gas permeable contact lens, visual acuity, keratoconus

Amaç: Kuru gözü olan ve olmayan kişilerde gözyaşı osmolaritesinin gün içi değişikliklerini, ikincil olarak da bu değişikliklerin Schirmer Testi ve Gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ile ilişkisini değerlendirmeyi hedefledik.
Gereç ve Yöntem: Yeni tanı konmuş 20 kuru göz hastası ile aynı yaş ve cinsiyete sahip 20 sağlıklı gönüllü prospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Katılımcıların tümüne tam oftalmolojik muayene yanı sıra Schirmer II Testi ve GKZ testleri yapıldı. Gözyaşı osmolaritesi ölçümleri, ön muayenenin yapıldığı gün sonrasında farklı bir günde yapıldı. Ölçümler saat 08.00 ile 17.00 arasında üçer saatlik aralarla TearLab osmolarite cihazı (TearLab Corporation, San Diego, CA, USA) ile kaydedildi. Sonuçlar, istatistiksel olarak değerlendirildi.
Sonuçlar: Kontrol ve kuru göz sendromu (KGS) gruplarının yaş ortalamaları, cinsiyetleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmadı (p>0,05). KGS Grubunun Schirmer Testi ve GKZ ölçüm ortalamaları kontrol grubundan istatistiksel olarak anlamlı ölçüde düşük bulunmuştur (p=0,0001). KGS Grubunun saat 08.00, 11.00, 14.00 ve17.00 gözyaşı osmolaritesi ölçümü ortalamaları kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı ölçüde yüksek bulunmuştur (p=0,001, p=0,0001). KGS ve Kontrol Gruplarının, grup içi ve gruplar arası saat 08.00, 11.00, 14.00 ve17.00 gözyaşı osmolaritesi ortalamaları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmemiştir (p>0,05).
Tartışma: Kuru gözlü ve sağlıklı normal bireylerde, gün içi gözyaşı osmolaritesi ölçümlerinin değişkenliğini değerlendirdiğimiz çalışmamızın sonucunda, her iki grupta da anlamlı değişiklik saptamadık. İkincil sonuç olarak, KGS tanısında gözyaşı osmolaritesi, Shirmer ve GKZ testleri arasında fark olmadığı sonucuna vardık.

Purpose: We have targeted primarily to show the variation of tear osmolarity during the daytime period in person with dry eyes and non dry eyes, secondary to evaluate of these variation relationship with Schirmer Test and Break-up Time (BUT).
Methods: New diagnosed 20 dry eye patients and 20 healty voluntary person similar age and gender included prospectively in this study. In addition to the full ophthalmic examination, it has done Schirmer Test and BUT test to all participants. Tear osmolarity measurements have done after pre-examination but in different day. The measurements have registered the measurements with TearLab Osmolarity System (TearLab Corporation, San Diego, CA, USA) every 3 hours within 8: 00 AM and 5: 00 PM. The results have evaluated statistically.
Results: No statistically significant difference were found between mean age, gender of dry eye syndrome (DES) and control groups (p>0.05). The mean measurement of Schirmer Test and BUT of DES group were statistically significantly lower than control group (p=0.0001). The mean measurement of tear osmolarity 8: 00 AM, 11: 00 AM, 2: 00 PM and 5: 00 PM of DES group were statistically significantly higher than control group (p=0.001, p=0.0001). No statistically significant difference were found between groups and in group of DES and control groups (p>0.05).
Discussion: In day time variation of the tear osmolarity study result in dry eye patients and healthy subjects, we did not determine significant change in both groups. As a secondary result, we have concluded that there is no difference among tear osmolarity, Shirmer and BUT tests in diagnosis of DES.

Amaç: Tümör eksizyonu sonrası tam kat alt kapak defektlerinin rekonstrüksiyonunda sert damak mukoza grefti (SDMG) kullanımının değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: 2005-2009 yılları arasında, alt kapakta tümör nedeniyle tam kat eksizyon uygulanan hastaların kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Arka lamel rekonstrüksiyonunda SDMG kullanılan 7 hasta çalışmaya dahil edildi. SDMG’inde kontraksiyon, nekroz, greft kaynaklı sekresyon artışı, sert damaktan greft alınma metodu ve alınma yeri ile ilgili yaşanabilecek sorunlar değerlendirildi.
Bulgular: Ameliyat sırasındaki yaşları 48- 71 arasındaki 7 hastaya (4 kadın, 3 erkek) tümör eksizyonu sonrasında SDMG ile arka lamel rekonstrüksiyonu uygulandı. Ameliyat sonrası takipleri 6-56 ay arasında olan hastaların birinde ciddi, bir diğerinde ise hafif derecede alt kapak retraksiyonu gelişti. Sert damak mukoza greftinde nekroz problemi yaşanmadı. İki hastada ameliyat sonrası sert damak bölgesinde kanama oldu, baskılı pansuman ve hafif koterizasyon ile kanama kontrol altına alındı.
Sonuç: SDMG alt kapakta arka lamel rekonstrüksiyonlarında altın standart olarak kullanılmaktadır. Bu greftlerle ilgili ana problem ağız içinin göz doktorlarının alışık olmadıkları bir bölge olması, ve sert damak bölgesine ait komplikasyonların olabilmesidir. Anatomiye daha hakim olunması, uygun cerrahi teknik ve operasyon sonrası bakımla bu komplikasyonlar azaltılabilir.

Purpose: To evaluate the surgical outcome of autogenic hard palate mucosal grafts (HPMG) in full thickness lower eyelid reconstruction following tumor excision.
Material and Method: The medical records of patients who had full thickness lower eyelid tumour excision between 2005 and 2009 were retrospectively reviewed. Seven patients who had HPMG for posterior lameller reconstruction were included in the study. Graft complications like necrosis, contraction, excessive mucous discharge and potential problems in the graft harvesting site and technique were evaluated.
Results: Seven eyelid reconstructions with HPMG were performed on 4 female, 3 male patients with an age range of 48 to 71 years at surgery. Patients were followed for 6 to 56 months. Two patients had inferior eyelid retraction of which one of them was severe and one was mild. None of the patients had HPMG necrosis. Donor site haemorrhage occured in two patients which was controlled with direct pressure and cauterization in the early postoperative period.
Conclusions: Hard palate mucosal grafts have been the golden standard for the reconstruction of posterior lameller eyelid defects. The main problem about these grafts is that the oral cavity is an unusual region for ophthalmologists with potential complications arising from the hard palate. Comprehension of the anatomy, proper surgical tecnique and post operative care can decrease the rate of these complications.

Amaç: Spektral optik koherens tomografi (OKT; RTVue, Optovue) ile belirlenen alt gözyaşı menisküs (GM) parametrelerinin klinik testler ve hasta semptomları ile ilişkisini değerlendirmek ve GM parametrelerinin kuru göz tanısındaki duyarlılık ve özgüllüğünü incelemek.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışma kapsamında 38 hastanın (22 kuru göz hastası, 16 sağlıklı birey) 38 gözü değerlendirildi. Tüm hastalarda rutin oftalmolojik muayeneyi takiben ön segment OKT ile belirlenen GM yüksekliği (GMY), GM derinliği (GMD) ve GM alanı (GMA) ölçüldü, gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ve anestezili Schirmer testi değerlendirildi. Hasta semptomlarının değerlendirilmesi için katılımcılar oküler yüzey hastalığı indeksi (OSDİ) anketini tamamladı. Testler arasındaki korelasyon Pearson bağıntı katsayısı (r) ile değerlendirildi.
Bulgular: Schirmer sonuçları ile GMY, GMA ve GMD arasında anlamlı pozitif korelasyon vardı (sırasıyla r = 0.79, 0.58, 0.58). GKZ ile GMY arasında anlamlı pozitif korelasyon var iken GKZ ile GMA ve GMD parametreleri arasında anlamlı korelasyon yoktu (sırasıyla r=0.63, 0.14 ve 0.10). OSDİ skoru ve GM nün 3 parametresi arasında korelasyon bulunmadı. GM parametreleri kuru göz grubunda kontrol grubuna göre daha düşük idi. Kuru göz tanısı koymada duyarlılık ve özgüllük sırasıyla GMY için %81.5 ve %86.8; GMA için %78.9 ve %76.3; GMD için ise %76.3 ve %52.6 idi.
Sonuç: OKT ile değerlendirilen GM parametreleri Schirmer testi ile korelasyon göstermektedir ancak hasta semptomları ile anlamlı korelasyonları yoktur. Kuru göz tanısında GM ölçümleri yüksek duyarlılık ve özgüllüğe sahiptir.

Purpose: To evaluate the correlation between clinical tests, patient symptoms and spectral optical coherence tomography (OCT; RTVue, Optovue) derived lower tear meniscus (TM) parameters and to verify sensitivity and specifity of TM parameters in diagnosis of dry eye disease.
Methods: 38 eyes of 38 patients (22 dry eye patients, 16 healthy subjects) were examined in this prospective study. After routine ophthalmologic examination, anterior segment OCT derived TM height (TMH), TM depth (TMD) and TM area (TMA) were measured, and tear break up time (TBUT) and Schirmer test with anesthesia were assessed in all patients. For evaluation of symptoms participants completed ocular surface disease index (OSDI) questionnaire. Correlation between tests was assessed using Pearson correlation coefficient (r).
Results: There was a significant positive correlation between Schirmer test results and TMH, TMA and TMD (r = 0.79, 0.58, 0.58, respectively). TBUT was positively correlated with TMH however it was not correlated with TMA and TMD (r =0.63, 0.14 and 0.10, respectively). There was no significant correlation between OSDI score and 3 parameters of TM. TM measurements were significantly lower in dry eyes than in controls. Sensitivity and specificity for dry eye diagnosis were %81.5 ve %86.8 for TMH; %78.9 ve %76.3 for TMA; and %76.3 ve %52.6 for TMD, respectively.
Conclusions: OCT derived TM parameters were correlated with Schirmer test but there was no correlation between TM parameters and patient symptoms. TM measurements have high sensitivity and specificity for the diagnosis of dry eye.

Televizyon düşmesi çocuklarda ciddi morbidite ve mortaliteye yol açmaktadır. Sıklıkla kafa travması ve bunun sonucunda kranyal sinir felçleri (en sık 6. ve 7. sinirler etkilenir) görülmektedir. Konservatif tedaviye yanıt vermeyen olgularda şaşılık cerrahisi yapılabilir ancak eşlik eden travmalar veya sistemik problemler ile tedavi sırasında yaşanan gecikmeler ağır ambliyopi ile sonuçlanabilmektedir. Literatürde televizyon düşmesi sonucu vücut ve kafa travmasının yanısıra çocuklarda görülen göz bulguları ile ilgili çalışma bulunmamaktadır. Bu konudaki deneyimlerimizi paylaşmak amacıyla kliniğimize üzerine televizyon düşmesi sonrasında gelişen göz bulguları ve kranyal sinir felçleri ile başvuran üç olgunun dosyaları geriye dönük olarak tarandı. Hastaların görme keskinlikleri, ön segment ve fundus bulguları ile kazaya neden olan televizyonun özellikleri (tüplü veya LCD, ekran boyutu, sehpa yüksekliği) kaydedildi.

Television (TV) falls cause serious morbidity and mortality in children. Head trauma is frequently seen and cranial nerve palsies ( 6th and 7th nerves are more frequently affected) are associated with head trauma. Strabismus surgery can be performed in cases that not resolved with conservative treatment, however the delay in treatment related to associated traumas and systemic problems may result in amblyopia. There is no previous report in the literature about ocular findings accompanied to body and head trauma in children after television falls. In order to share our experiences about the records of three patients that were admitted to our clinic with the history of TV related injuries were evaluated retrospectively. The visual acuities of patients, anterior segment and fundus findings as well as the characteristics of the television (tube or LCD, size of the screen, height of the easel) were recorded.

Nonarteritik anterior iskemik optik nöropati ön tanısı ile kliniğimize yönlendirilen 63 yaşında bayan olgunun sağ gözünde 5 gün önce başlayan ani görme kaybı şikâyeti mevcuttu. Muayenesinde; sağ gözde görme keskinliği 50 cm den parmak sayma düzeyinde olup, ışık refleksleri normaldi. Sağ göz ön segment muayenesinde arka subkapsüler katarakt, fundus muayenesinde ise optik sinir ödemi ve optik sinir başında membran saptandı. Sol göz fundus muayenesi doğaldı. Klinik ve laboratuar incelemeleri sonucunda olguda vitreopapillar traksiyon sendromu düşünüldü. Cerrahisiz takip edilen hastanın 2 ay içinde spontan ayrılan membran traksiyonu sonucunda sağ göz görme keskinliği 0.5’e yükseldi ve optik disk ödeminde düzelme görüldü. Vitreopapiller traksiyon sendromu nadir görülen bir tablodur. Görme kaybı ve optik disk ödemi ile başvuran bir hastada ayrıcı tanıda akla gelmesi gereken tanılar arasındadır.

A 63 year old woman was referred with a 5 day history of sudden painless visual loss at right eye. Referral diagnosis was non-arteritic anterior ischemic optic neuropathy. Visual acuity of that eye was counting fingers from 50 centimeter. Light reflexes were normal bilaterally. Right eye anterior segment biomicroscopy was unremarkable except minimal posterior subcapsular cataract. Fundus examination of right eye revealed edematous, elevated optic disc. Left eye fundus examination was normal. She was diagnosed as vitreopapillary traction syndrome and followed without any surgical intervention. After 2 months period, spontaneous seperation of hyaloid membrane causing tractional force has occured. Optic disc edema disappeared and visual acuity improved to 0.5. Vitreopapillary traction syndrome is a rare condition but should be kept in mind in differential diagnosis of swollen disc with visual loss.

Lignöz konjonktivit nadir görülen, konjonktivada membran oluşumuyla karakterize kronik psödomembranöz bir konjonktivittir. Hastalık genellikle çocuk yaşta görülmekle birlikte ileri yaşta da ortaya çıkabilir. Etyopatogenezde birçok faktörün rol oynadığı belirtilen lignöz konjonktivitlerde plazminojen eksikliği etken olduğunda, membranlar vücudun diğer mukozalarında da görülebilir. Bu çalışmada kliniğimizde tanı konulan ve takip edilen 6 lignöz konjonktivit olgusu tanı, tedavi ve prognoz açısından tartışıldı.

Ligneous conjunctivitis is a rare form of chronic pseudomembranous conjunctivitis characterized by membranes on the conjunctiva. The disease usually affects children but can occur at older age. Similar lessions may develop on other mucous membranes of the body if the disease associated with systemic plasminogen deficiency. We report our 6 cases with ligneous conjunctivitis and discus in terms of diagnosis, treatment, and prognosis.

On yedi yaşında bir kız hasta sol üst göz kapağında kızarıklık, şişlik ve ağrı ile kliniğimize başvurdu. Başka bir klinikte akut anjioödem ön tanısı ile 1 hafta yüksek doz oral steroid tedavisi alma öyküsü vardı. Hastanın oftalmolojik muayenesinde sol üst göz kapağının ödemli, şiş, hiperemik olduğu görüldü. Beraberinde sol gözde yukarı bakış kısıtlılığı mevcuttu. Düzeltilmiş en iyi görme keskinliği 0,7 idi. Hastanın bilgisayarlı tomografi incelemesinde etmoidal, maksiller ve frontal sinüzit, subperiostal orbital apse ve frontal epidural apse izlendi. İntravenöz antibiyotik tedavisi düzenlendi. Klinik bulguların devam etmesi üzerine cerrahi olarak apseler boşaltıldı. Hasta oral antibiyotik tedavisi ile taburcu edildi. Bir ay sonraki kontrolünde sol gözün yukarı bakış kısıtlılığının düzeldiği ve görme keskinliğinin 1,0’a yükseldiği görüldü. Göz kapaklarında şişlik ile gelen bir hastanın tedavisinde steroid kararı almadan önce ayırıcı tanının iyi yapılması gereklidir. Sinüzit sık görülen bir hastalık olup, orbital apse, epidural apse ve intrakranial komplikasyonlara yol açabileceği için akılda bulundurulmalıdır.

A seventeen-year old girl was admitted to our clinic with complaint of rubor, swelling and pain on the left upper eyelid. Her medical history revealed that she had received high dose oral steroid treatment for one week for the diagnosis of acute angioedema in another clinic. On ophthalmologic examination, her left upper eyelid had edema, swelling, and hyperemia. Additionally, she had restriction in up-gaze in the left eye. Her best corrected visual acuity was 0.7. The patient’s computerized tomography revealed ethmoidal, maxillary and frontal sinusitis, as well as subperiostal orbital abscess, and frontal epidural abscess. Intravenous antibiotic treatment has been arranged. Due to persistence of the clinical signs, surgical drainage of the abscesses has been performed. Following, she has been discharged from hospital on oral antibiotic treatment. Postoperatively, at the first months visit the left eye’s up-gaze restriction was recovered and visual acuity was improved to 1.0. If a patient is presented with eyelid swelling, differential diagnosis should be performed carefully before making the decision to start the steroid treatment. Sinusitis, which is seen frequently in clinical practice, should be kept in mind due to its potential to cause orbital abscess, epidural abscess and intracranial complications.

Bu olgu sunumunda iki taraflı mikroftalmi, sklerokornea, iris ve koryoretinal kolobom, blefarofimozis ve dakriyostenozu olan 7 aylık bir kız çocuğu değerlendirilmektedir. Mikroftalmi başta Micro sendromu, okülodentodigital displazi, okülofasiyokardiyodental sendrom ve Lenz mikroftalmi sendromları olmak üzere pek çok sendroma eşlik edebilmektedir. Bizim olgumuzda ayrıca mikrosefali, yarık damak, gelişme geriliği, parmak ve urogenital anomaliler, kardiyak septal defekt ve işitme kaybı da mevcuttu ve bu bulgular olgumuzda tanı açısından Lenz mikroftalmi sendromunu düşündürmekteydi. Lenz mikroftalmi sendromu oldukça nadir görülmekle birlikte özellikle akraba evliliklerinin sık olduğu ülkelerde daha fazla karşımıza çıkabilmektedir. Bu nedenle çoklu konjenital anomalisi olan olgularda bu nadir sendromun mutlaka akla getirilmesi gerekmektedir.

We present a 7 months old girl with bilateral microphthalmia, sclerocornea, iris and chorioretinal coloboma, blepharophimosis and dacryostenosis. Microphthalmia is one of the most common features in many syndromes as Micro syndrome, oculodentodigital dysplasia, oculofaciocardiodental syndrome and Lenz microphthalmia syndrome. Our patient’s clinical features also involved microcephaly, cleft palate, developmental delay, digital and urogenital anomalies, cardiac septal defects and hearing loss, which the diagnosis is mostly consistent with the Lenz microphthalmia syndrome. Lenz microphthalmia syndrome is a very rare conditions and their expressions are more often in countries with high rates of consanguineous marriages. Hence recognizing such rare syndromes in patients with multiple congenital anomalies is essential.

Kortikosteroidler, üveit tedavisinde kullanılan en önemli ilaç grupları arasında yer almaktadır. Bu ajanların topikal, sistemik veya göz çevresine olan kullanım şekilleri, inflamasyonun yeri ve şiddetine göre değişmektedir. Sistemik steroidler; iştah ve davranış değişiklikleri, flushing, sıvı retansiyonu gibi kısa süreli veya osteoporoz, miyopati, hipertansiyon, Cushing sendromu, katarakt ve glokom gibi uzun süreli yan etkilere neden olabilmektedir. Bu çalışmada Behçet üveiti nedeniyle sistemik metilprednisolon başlanan bir hastada gelişen inatçı hıçkırık tablosu sunulmuştur.

Corticosteroids are one of the most important drug groups that are used to treat uveitis. Topical, systemic or periocular administration of these agents vary according to location and the severity of inflammation. Systemic steroids may cause short-term side effects including appetite and behavior changes, flushing, water retention or long-term side effects including osteoporosis, myopathy, hypertension, Cushing syndrome, cataract and glaucoma. In this study, we reported a patient with Behçet’s uveitis who developed persistent hiccups due to the systemic methylprednisolone treatment.

Epitelyal içe büyüme, kornea kesilerinden uygulanan ön segment cerrahilerinden sonra izlenebilen, ender rastlanan, görmeyi tehdit eden bir komplikasyondur. Ancak, epitelyal membranın yarı saydam olması ve klinik bulguların çeşitliliğinden dolayı, epitelyal içe büyüme tanısı genellikle hastalığın geç evrelerine kadar konulamaz. Ön segment görüntüleme teknikleri, klinik olarak epitelyal içe büyüme şüphesi mevcut vakalarda teşhisi kolaylaştırmak amacıyla kullanılabilir. Üç yıl önce katarakt cerrahisi geçirme hikayesi mevcut olan seksen üç yaşında erkek hastanın sağ gözüne klinik olarak epitelyal içe büyüme teşhisini kondu ve klinik şüpheyi doğrulamak amacıyla iris üzerine argon laser fotokoagülasyon uygulandı, fakat iris üzerinde beyazlama izlenmedi. Sonrasında ön segment optik koherens tomografisi, epitelyal membranı ve epitelyal membranın ön segment yapıları ile ilişkisini görüntülemek için kullanıldı. Argon laser uygulaması ile doğrulanamayan bu olguda, ön segment optik koherens tomografi, klinik şüphenin desteklenmesi açısından yararlı bulunmuştur.

Epithelial downgrowth is a rare, sight threatening complication which can develop following anterior segment surgeries with corneal incisions. However, due to translucent nature of epithelial membrane and diversity of clinical signs, epithelial downgrowth usually goes undiagnosed until its late stages. Use of anterior segment imaging techniques may be utilized to ease the diagnosis of cases with clinical suspicion of epithelial downgrowth. An 83-year-old male patient with a history of cataract surgery three years ago was clinically diagnosed as epithelial downgrowth and argon laser photocoagulation was applied on iris to confirm clinical suspect, but no bleaching was seen on iris. Later on, anterior segment optical coherence tomography was performed to visualize epithelial membrane and its relationship with anterior segment structures. Anterior segment optical coherence tomography was found to be useful for supporting clinical suspicion in this case who was unable to be confirmed by argon laser application.

A 16-year-old female was struck in the right eye with a plastic toy. Two days after the trauma, she was admitted to the eye clinic with complaining of reduced vision. Best-corrected visual acuity(BCVA)was hand motion in the right eye. Slit-lamp biomicroscopy showed a lightly swollen traumatic cataract with the rupture of anterior lens capsule and mild inflammation was seen in the anterior chamber. The intraocular pressure was 16 mmHg. Ultrasonography of the posterior segment of the eye was normal. The surgery was performed using simcoe cannula through a clear corneal incision followed by implantation of a foldable, acrylic, posterior chamber intraocular lens (IOL). One month postoperatively, BCVA in the right eye was 20/20.
Blunt ocular trauma may rarely lead anterior capsular rupture and traumatic cataract in the young. Although this complication is rare, ophthalmic examination and surgery have to be performed meticulously.