Amaç: Bu çalışmanın amacı primer ve tekrarlayan pteryjium dokularında nitrik oksid sentetaz enzimlerinin ekspresyonunu araştırmak ve pteryjium tekrarı üzerine nitrik oksid sentetazın muhtemele rolünü araştırmaktır.
Hastalar ve Method: Pteryjium cerrahisi sonrası elde edilen 40 primer pteryjium ve 10 tekrarlayan pteryjium dokusu çalışmaya dahil edildi. Ayrıca başka oftalmolojik cerrahiler için operasyona alınan 15 hastanın medial limbusundan alınan konjonktiva örnekleri ile kontrol grubu oluşturuldu. Örnekler histolojik ve morfolojik değerlendirme amacıyla hematoksilen ve eozin boyası ile boyandı. Örneklerdeki n-NOS, e-NOS ve i-NOS dağılımları immunperoksidaz yöntemi ile değerlendirildi.
Bulgular: Örneklerin histolojik değerlendirmesi, primer ve tekrarlayan pteryjium gruplarının epitellerinin kontrol grubuna göre daha kalın olduğunu ortaya koymuştur. İmmunohisto-kimyasal analiz, primer pteryjium ve kontrol gruplarının, epitelyum ve bağ dokusu tabakasının herikisinde de tüm NOS türleri için immunoreaktivitenin pozitif olduğunu ortaya koymuştur. Tekrarlayan pteryjium grubunda ise, epitelde n-NOS için orta şiddette immunreaktivite izlenirken, e-NOS hem epitelde hemde bağ dokusunda zayıf pozitiflik göstermektedir ancak i-NOS immünreaktivitesi gerek epitelyum tabakasında gerek ise bağ dokusu tabakasında maalesef izlenmemektedir.
Yorum: Bu bulgular primer ve tekrarlayan pterygiumlarda NOS ekspresyonunun farklı olabileceğini göstermektedir. Ayrıca, cerrahiden sonraki pteryjiumun tekrarlama sürecinde n-NOS ekspresyonu sürer iken, i-NOS ve e-NOS ekspresyonunun baskılanmasının tekrarlama sürecinde önemli basamaklar olabileceğini düşündürtmektedir.

Purpose: The aim of this study is to investigate the expression of different nitric oxide synthases (NOS) in primary and recurrent pterygia and to investigate a probable role of any nitric oxide synthase on pterygium recurrence.
Subjects & Methods: Specimens of 40 primary pterygia and 10 recurrent pterygia excised during pterygium surgery. Also 15 normal conjunctiva of medial limbus were obtained from patients free of pterygia that were removed at other ophthalmological surgeries. Specimens were stained with hematoxylin and eosin for general histologic and morphologic evaluation. The distribution of n-NOS, e-NOS and i-NOS were analyzed using indirect immunoperoxi-dase staining.
Results: In histologic evaluation of specimens, epithelium of primary and recurrent pterygia groups were thicker compared to control group. Immunohistochemical analysis revealed that, both in primary pterygium and control groups, immunoreactivity was positive for all NOS at both epithelium and connective tissue. For recurrent pterygium group, NOS immunoreactivity could be detected moderately for n-NOS at epithelium and weakly for e-NOS at epithelium and connective tissue. However, in recurrent pteygium samples i-NOS immunreactivity was lack both in epithelium and connective tissue.
Conclusion: These data are the first to demonstrate that NOS expression may differ between primary and recurrent pterygia. Meanwhile continuous expression of n-NOS with supression of i-NOS and e-NOS may be important steps during the recurrence process of pterygia.

Amaç: Tek taraflı limbal kök hücre yetmezliğinin (LKHY) tedavisinde, kültüre edilmiş limbal epitel hücreleri (KLEH) ile oküler yüzey rekonstrüksiyonunun, bir yıllık sonuçlarının değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Tek taraflıLKHY tedavisinde, KLEH ile oküler yüzey rekonstrüksiyonu uygulanan 5 hastanın bir yıllık sonuçları değerlendirildi. Bu değerlendirmede başlıca parametreler görme keskinliği, oküler yüzeyin flöressein ile boyanması, korneal vaskülarizasyon ve biyomikroskopta epitelin görünümü idi.
Biyopsi ve Laboratuvar tekniği: Unilateral LKHY hastalarının, sağlam gözlerinin üst limbuslarından 1.5 mm uzunluğunda limbal biyopsi alındıktan sonra iki eşit parçaya ayrılarak amniyotik membran ve insertlere ekildi. 14 günlük kültür sonrası yaklaşık 20 mm boyutlarına gelen epitel, amniyotik membran ile direkt, insertteki ise altındaki materyalden serbestleştirilerek kullanıldı.
Cerrahi teknik: LKHY olan gözlerde, semblefaron ve pannus dokuları temizlendi. Yüzeyel keratektomi yapıldıktan sonra KLEH içeren amniyotik membran epitel yukarıda olarak 10-0 monoflaman nylon sütür ile konjunktivaya 360 derece sütüre edildi. Üzerine insert üzerinde kültüre edilmiş ve ardından serbestleştirilmiş epitel tabakası yerleştirildi. En üste ise koruyucu amaçlı olarak tek katlı amniyotik membran konuldu ve konjunktivaya 360 derece sütüre edildi.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 44.4 yıl (14-71) idi. Hastaların tümünde LKHY’nin nedeni alkali yanığıydı ve semptomların süresi ortalama 10 (2-18) yıldı. Ameliyat öncesi görme keskinliği 3 hastada ışık hissi, 1 hastada 50 cm’den parmak sayma, 1 hastada ise 0.3 düzeyindeydi. Ortalama 12.6 (12-12.5) aylık izlem sonunda tüm hastalarda görme düzeyleri arttı ve görmeler 3 metreden parmak sayma ile 0.6 arasındaydı. Postoperatif dönemde, bir hastada iki amniyotik membran tabakası arasında geçici hemoraji gözlendi. Üç hastada periferal korneal vaskülarizasyon gelişti, 1 hastada ise parasantrale kadar uzandı.
Sonuç: Unilateral LKHY tedavisinde, KLEH ile oküler yüzey rekonstrüksiyonu tedavisi orta-uzun dönemde güvenli ve etkili bir yöntemdir.

Purpose: To evaluate the 1 year follow-up results of cultivated limbal epithelial cell (CLEC) transplantation in unilateral limbal stem cell deficiency (LSCD).
Methods: One year follow-up results of five unilateral LSCD patients who had undergone CLEC transplantation were evaluated. Parameters for this evaluation were, florescein staining of ocular surface, corneal vascularisation and status of epithelium with slit lamp and visual acuity. 1,5 mm limbal biopsy was performed from the superior limbus of the healthy eyes, broke into two equal pieces, expanded on human amniotic membrane (hAM) and inserts for 14 days until getting 20 mm in size. CLECs on hAMs were used directly and cells on inserts were used after detachment procedure. The symblepharon and pannus tissues were removed, superficial keratectomy was performed. CLEC on hAMs were transplanted epithelial side up onto the bare corneal stroma, sutured to conjunctiva with 10-0 nylon sutures. Free CLEC layer from insert was placed on hAM as a second layer, additional hAM was used as a protective layer all over other tissues.
Results: Median age was 44.4 years (14-71). The etiology was chemical burn in all patients. Median duration of symptoms was 10 years (2-18), median follow-up period was 12.6 (12-12.5) months. Preoperative best corrected visual acuities (BCVA) were light perception in three patients, counting fingers at 50 cm in one patient and 3/10 in one patient. Visions were improved in all patients. Postoperative BCVA 12 months after the surgery were between counting fingers at 3 meters to 6/10. There was a temporary hemorrhage between two layers of hAMs in one patient at the early postoperative period. Peripheral corneal vascularization has occured in three patients, in patient corneal vascularization has reached to the paracentral area.
Conclusion: CLEC transplantation is an efficient treatment option for unilateral LSCD for mid-long term follow-up period

Amaç: Tedaviye dirençli korneal ülser, korneal incelme ve desmatosel olgularında amniyon zar transplantasyonunun etkinliğini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2004-Şubat 2009 tarihleri arasında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı’na başvuran ve farklı oküler yüzey hastalıkları nedeniyle amniyon zar transplantasyonu uygulanan 54 hastanın 54 gözü çalışmaya alındı. Hastalara tam bir oftalmolojik muayene yapıldı. Kornea ülseri tanısı konulan hastalardan sitoloji ve kültür örnekleri alındı. Hastalara yapılacak cerrahi işlem ve olabilecek komplikasyonlar hakkında bilgi verilerek aydınlatılmış onam formu alındı. Ameliyatlarda uygun şartlarda hazırlanıp dondurulmuş şekilde saklanan amniyon zarları kullanıldı. Hastalar ameliyat sonrası 1. gün, 1. hafta, 1. ay, 3. ay, 6. ay ve sonrasında yıllık rutin kontrole çağrıldı.
Bulgular: Olguların 26’sı (%48,1) erkek, 28’i (%51,8) kadın idi. Ortalama yaş 52,53±19,75 idi (2-87). Olgular etiyolojilerine göre 2 gruba ayrıldı. Olguların 26’sında kornea ülseri (grup 1), 28’inde kornea stromasında incelme ve persistan epitel defekti ile desmatosel (grup 2) mevcuttu. Onyedi olguya(%31,4) örtü tekniği, 37 olguya (%68,5) greft tekniği, 2 olguya (%3,7) greft tekniği ile birlikte korneal yama uygulandı. Çalışmaya alınan 54 hastanın 38’ine (%70,3) parsiyel penetran keratoplasti planlandı. Bir hastaya enükleasyon uygulandı.
Sonuç: Amniyon zarının kolay hazırlanması ve maliyetinin çok yüksek olmaması gibi avantajları mevcuttur. Amniyon zar transplantasyonu oküler yüzey hastalıklarında güvenilir ve etkin bir yöntemdir.

Purpose: To investigate the effectivity of the amniotic membrane transplantation in cases with corneal thinning, desmatocele and refractive corneal ulcer.
Materials and Methods: Fifty-four eyes of 54 patients who were applied amniotic membrane transplantation for various ocular surface disease between January 2004 and February 2009 at Çukurova University Ophthalmology Department, were included in the study. A complete ophthalmologic examination was performed. Corneal culture and corneal cytology samples were collected from the patients with the diagnosis of corneal ulcers. Patients were instructed about the surgical procedure and the possible complications, the informed consent forms were obtained. The amniotic membranes that were prepared under optimal conditions and protected in frozen forms were used in operations. Follow-up examinations were done at postoperative 1.day, 1.week, 1.month, 3.month, 6.month and then once in a year for the routine controls.
Results: Twenty-six of 54 patients (%48,1) were men and 28 (%51,8) were women. The mean age of patients was 52,53±19,75 (2-87) years. Cases were seperated into 2 groups according to their etiologies. Twenty-six of eyes were corneal ulcer (group 1), 28 of eyes were corneal stromal thinning, persistent epithelial defects and desmatocel (group 2). The transplantations were performed using cover technique in 17 eyes (%31,4), graft technique in 37 eyes (%68,5) and graft technique with corneal patch in 2 eyes (%3,7). Partial penetrating keratoplasty was required in 38 of 54 eyes (%70,3). One eye was enucleated.
Conclusions: The amniotic membrane transplantation has advantages like can be prepared easily and it is cost-effective. It is a safe and effective procedure in ocular surface disease.

Amaç: Bu araştırmada, pterjium patogenezinde mast hücrelerinin rolü ve primer pterjium ile nüks pterjium dokularındaki mast hücre sayılarının karşılaştırılması amaçlandı.

Gereç ve Yöntem: Pterjiumu bulunan 49 olgunun tek gözü 1 olgunun da iki gözü araştırmaya alındı. Dokuların 28’i primer 23’ü ise nüks pterjiuma ait idi. Kontrol grubu olarak aynı göz üst temporal kadrandaki normal konjonktiva dokusu alındı. Primer pterjium, nüks pterjium ve kontrol grubunun dokularındaki mast hücre sayıları karşılaştırıldı.

Sonuçlar: Pterjium dokusundaki ortalama mast hücresi sayısı (8,9±6,5) normal konjonktiva dokusundaki ortalama mast hücre sayısından (6,0±4,7) istatistiksel olarak anlamlı fazla idi (p=0.0001). Nüks pterjium dokularındaki ortalama mast hücre sayısı (9,3±7,4) primer pterjium dokusundaki ortalama mast hücre sayısından (8,5±5,3) fazla olmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı değil idi (p=0,68).

Tartışma: Bu sonuçlar mast hücresinin pterjium patogenezinde önemli bir rol oynadığını göstermektedir. Ayrıca, primer ve nüks pterjium arasındaki farkı göstermek açısından daha fazla araştırmaya gereksinim vardır.

Purpose: In this study, it is aimed to investigate the roles of mast cells in pterygium pathogenesis and to compare the number of mast cells in primary and recurrent pterygium.

Material and Method:
It is evaluated 1 eye of 49 outpatients with pterygium and 2 eyes of 1 outpatient with pterygium. Twenty-eight of pterygium tissues were primary type, twenty-three of them were recurrent type. As control group, normal conjunctival tissues in the upper temporale location of same eyes were included. The numbers of mast cells in the tissues of primary pterygium group, recurrent pterygium group and control group were compared.

Results: There was statistically significant higher the mean mast cell number in the pterygium tissues (8,9±6,5) than the mean mast cell number in the control tissues (6,0±4,7) (p=0,000). In spite of higher the mean mast cell number in the recurrent pterygium tissues (9,3±7,4) than the mean mast cell number in the primary pterygium tissues (8,5±5,3), there wasn’t statistically significant (p=0,68).

Discussion: These results suggest that mast cell plays an important role in pterygium pathogenesis. Furthermore, more studies are necessary to indicate the difference between primary pterygium and recurrent pterygium

Amaç: Koksaki A24 etkenli akut hemorajik konjonktivitli (AHK) hastalarda preoküler gözyaşı film tabakasının değerlendirilmesi.
Yöntem: Koksaki A24 etkenli AHK saptanan 76 olgu çalışmaya dahil edildi. AHK salgını Ağustos – Eylül 2010 tarihlerinde İstanbul’da ortaya çıkmıştı ve 4 hafta sürmüştü. Çalışmaya alınan bütün hastalar, hastalık evrelerinin ilk günlerinde görüldü ve hiçbiri önceden herhangi bir tedavi almamıştı. İlk vizitte hastalardan konjonktival sürüntü yöntemiyle kültür alındı. Bütün hastalara gözyaşı testleri olarak, Schirmer testi, gözyaşı menisküs yüksekliği ölçümü ve gözyaşı kırılma zamanı ölçümü uygulandı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 27,8 yıldı (7-68 yaş). Kırk hasta erkek (%53), 36 hasta kadındı (%47). Bilateral konjonktivit olgularında, ortalama Schirmer test değeri 23,7 ± 4,7 mm, ortalama gözyaşı kırılma zamanı 15,1 ± 2,4 saniye ve ortalama gözyaşı menisküs yüksekliği 0,37 ± 0,06 mm idi. Tek taraflı konjonktivit olgularında ise hasta gözde ortalama Schirmer test değeri 24,4 ± 3,6 mm, ortalama gözyaşı kırılma zamanı 15,1 ± 2,3 saniye ve ortalama gözyaşı menisküs yüksekliği 0,38 ± 0,07 mm idi.
Sonuç: Koksaki A24 etkenli AHK olgularında ölçülen gözyaşı film testleri, normal gözlerde ölçülen değerlerle benzerlik göstermiştir.

Introduction: Our aim was to evaluate the preocular tear film in patients who had acute hemorrhagic conjunctivitis caused by Coxsackie A24.
Methods: Seventy six patients having acute hemorrhagic conjunctivitis (AHC) caused by Coxsackie A24 were enrolled in this study. The AHC outbreak lasted for 4 weeks and seen in Istanbul during August and September 2010. All the patients were seen at first days of their disease period and none of them had received any treatment before. Conjunctival swab specimens were taken from the patients at their first visit. Tear film tests including Schirmer test, tear meniscus height measurement and tear break up time (TBUT) were done in all the patients.
Results: Mean age of the patients was 27,8 years (range: 7 - 68 years). Forty patients were male (53%) and 36 patients were female (47%). In bilateral conjunctivitis cases, mean Schirmer test result was 23,7 ± 4,7 mm, mean TBUT was 15,1 ± 2,4 seconds and mean tear meniscus height was 0,37 ± 0,06 mm. In unilateral conjunctivitis cases, mean Schirmer test result was 24,4 ± 3,6 mm, mean TBUT was 15,1 ± 2,3 seconds and mean tear meniscus height was 0,38 ± 0,07 mm in the diseased eyes.
Conclusion: The results of the routine preocular tear film tests did not differ in AHC caused by Coxsackie A24 when compared with healthy eyes.

Amaç: Bu çalışmada bilgisayar kullanımına bağlı olarak ortaya çıkabilecek oküler yüzey değişikliklerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Materyal ve Metod: Selçuk Üniversitesi Meram Tıp Fakültesinde sekreter olarak çalışan ve günlük bilgisayar kullanım süreleri en az 6 saat olan 40 gönüllü birey (Grup 1) ve bilgisayar kullanım süresi 6 saatin altında olan 50 sağlıklı birey (Grup 2) incelendi. Katılımcıların rutin göz muayenelerini takiben gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ölçüldü, anestezili ve anestezisiz Schirmer testleri yapıldı ve OSDI (Oküler yüzey hastalık indeksi) anketi uygulandı. Grup 1’deki katılımcılar çalışma ortamlarında ziyaret edilerek bilgisayarların monitör özellikleri, monitör pozisyonları, ortamda klima bulunup bulunmadığı ve bilgisayar kullanımı sırasında dakikadaki göz kırpma sayıları belirlendi. İstatistiksel analizler SPSS paket program kullanılarak yapıldı. Sağ ve sol gözlerin karşılaştırılmasında Wilcoxon-Signed testi, Grup 1 ve 2’nin karşılaştırılmasında Mann-Whitney U testi kullanıldı ve p<0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: Grup 1’deki bireylerin %45’i erkek, %55’i kadındı ve yaş ortalaması 27.73±4.8 yıldı. Grup 2’dekilerin %54’ü erkek, %46’sı kadındı ve yaş ortalaması 25.96±4.2 yıldı. Günlük bilgisayar kullanım süreleri birinci grupta 9.00±1.8 saat, ikinci grupta 1.92±1.1 saat olarak tespit edildi (p<0.001). Grup 1’de göz kırpma sayısı, GKZ, anestezisiz ve anestezili Schirmer testleri grup 2’den istatistiksel olarak daha düşük bulunurken (p<0.001), OSDI skorlaması istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulundu(p<0.001). Grup 1’de çalışma ortamında klima bulunan hastaların gözyaşı parametreleri ve OSDI skorları klima bulunmayan bireylerden farklılık göstermemekteydi (p>0.05). Grup 1’de GKZ, anestezili Schirmer ve OSDI skorları ekran pozisyonuna ve tipine göre farklılık göstermemekteydi (p>0.05).
Sonuç: Bilgisayarın uzun süreli kullanımı göz kırpma sayısında azalmaya, gözyaşı fonksiyon testlerinde bozulmaya ve kuru göz semptomlarına neden olmaktadır.

Purpose: To evaluate the ocular surface changes related to computer use.
Materials and Method: 40 volunteered subjects working in secretarial duties who spent at least 6 hours a day using computers in Selcuk University Meram Faculty of Medicine (Group 1), and 50 healthy control subjects who spent less then 6 hours a day using computers were evaluated (Group 2). Following routine ophthalmological examination, tear break up time (BUT), Schirmer’s test (with topical anesthesia and without topical anesthesia) and OSDI (Ocular surface disease index) were recorded for all subjects. All computer users were visited at their working environment to evaluate the computers’ monitor properties, monitor positions, the existence of air conditioner and eye blinks per minute were noted. Statistical analysis were made by using SPSS software package. Wilcoxon-Signed test was used in comparison of right and left eyes, whereas Mann-Whitney U test was used in comparison of Group 1 and 2 and p<0.05 was considered statistically significant.
Results: There were 18 males (45%) and 22 females (55%), with a mean age of 27.73±4.8 years in group 1. There were 27 males (54%) and 23 females (46%) with an average age of 25.96±4.2 years in group 2. Time spent on computer use were 9.00±1.8 hours/day and 1.92±1.1 hours/day in groups 1 and 2, respectively (p<0.001). Eye blinks per minute, BUT, Schirmer’s test with and without anesthesia were significantly lower in group 1 compared to group 2 (p<0.001), whereas OSDI scores were significantly higher in group 1(p<0.001). There were no differences in tear parameters between subjects with and without air conditioning in group 1 (p>0.05). BUT, Schirmer test with anesthesia and OSDI scores showed no differences according to monitor position and properties (p>0.05).
Conclusion: Long term computer use leads to a decrease in eye blink rate, deterioration in tear function tests and dry eye symptoms.

Amaç: Sert gaz geçirgen kontakt lens kullanan ve kullanmayan keratokonus olgularına ait korneal biyomekanik özelliklerin karşılaştırılması.
Method: Çalışmaya 70 sağlıklı olgu (Grup A) ile kontakt lens kullanmayan 27 keratokonus olgusu (Grup B) ve sert gaz geçirgen kontakt lens kullanmakta olan 36 keratokonus olgusu (Grup C) dahil edildi. Korneal viskoelastik parametreler Oküler respons analizörü (ORA) ile merkezi korneal kalınlık ultrasonik pakimetri ile ölçüldü. Elde edilen veriler gruplar arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Grup A, B, C’den elde edilen ortalama korneal histerezis (KH) değerleri sırası ile 10.3±1.5 mm Hg, 7.8±1.4 mm Hg ve 7.4±1.2 mm Hg idi. Grup B ve C’ye ait KH değerleri Grup A’dan anlamlı ölçüde düşük bulundu ( her iki karşılaştırma için p<0.001). Buna karşın Grup B ve C arasında KH açısından anlamlı bir fark tespit edilmedi (p=0.61). Korneal resistans faktörü (KRF) Grup A olgularında ortalama 10.7±1.9, Grup B’de 6.6±1.6 ve Grup C’de 6.1±1.5 idi. Grup A’ya ait ortalama KRF diğer iki gruba göre anlamlı şekilde yüksekti (her iki karşılaştırma için p<0.001). Sert gaz geçirgen kontakt lens kullanan ve kullanmayan keratokonus olgularına ait ortalama KRF değerleri arasında ise anlamlı bir fark tespit edilmedi (p=0.57).
Sonuç: Keratokonus olgularının ORA ile elde edilen viskoelastisite parametreleri, normal olgulardan farklılıklar göstermektedir. Ancak sert gaz geçirgen kontakt lens kullanımını bu olgularda korneal biyomekanik özellikler üzerine etkili bulunmamıştır.

Purpose: To determine and compare the corneal biomechanical properties in keratoconus patients using rigid gas permeable contact lenses and keratoconus patients who do not use contact lenses.
Methods: The study consisted of 70 healthy controls (Group A), 27 ketatoconus subjects who do not use contact lens (Group B) and 36 rigid gas permeable contact lens using keratoconic patients (Group C). Corneal viscoelastic parameters were measured with an Ocular response analyzer (ORA). Central corneal thickness was measured with an ultrasonic pachymeter. The differences in ORA parameters between groups were compared.
Results: The mean corneal hysteresis (CH) in Group A, B, C were 10.3±1.5 mm Hg, 7.8±1.4 mm Hg and 7.4±1.2 mm Hg respectively. The difference in mean CH between the Group A and the other two groups were statistically significant (P <0.01 for both comparisons) but no statistically significant difference was found between the groups B and C in relation to mean CH (p=0.61). The mean corneal resistance factor (CRF) was 10.7±1.9 in Group A compared with 6.6±1.6 in Group B and 6.1±1.5 in Group C. The difference in mean CRF between the Group A and the other two groups were statistically significant (P <0.01 for both comparisons). There was no significant difference in CRF between the keratoconus eyes with or without rigid gas permeable contact lens usage (p=0.57).
Conclusion: Our results suggest that ORA-generated parameters may be different in subjects with keratoconus. Corneal biomechanic parameters did not demonstrate a clear trend of change with rigid gas permeable contact lens usage.

Amaç: İleri keratokonuslu gözlerde sert gaz geçirgen(SGG) kontakt lens kullanımının uzun süreli takip sonuçlarını değerlendirmek.
Yöntem: SGG kontakt lens uygulanan ileri keratokonuslu gözler retrospektif olarak incelendi.
Sonuçlar: İleri keratokonus tanısı konup gaz geçirgen kontakt lens uygulanan 25 kadın 17 erkek 42 hastanın 59 gözü çalışma kapsamına alındı. Hastalar 3 ile 12 yıl (ortalama 6,57±3,60) takip edildi. İlk muayenede yaş ortalaması 25,88±9,10; K1 değeri ortalaması 6,49±0,40mm, K2 değeri ortalaması 5,91±0,40mm. idi. Gözlük ve kontakt lens ile ortalama görme keskinlikleri 0,26±0,10 (0,63±0,20 logMAR) ve 0.66±0,20 (0,20±0.10 logMAR) bulundu. Görme keskinlikleri arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı(p=0,0001). Son muayenede SGG kontakt lens ile ortalama görme keskinliği 0,68±0,20 (0,19±0,10 logMAR) idi. İlk ve son muayenelerde kontakt lens ile alınan görme keskinlikleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu(p=0,32). Uzun takip süresi sonunda 17 gözde apikal skar gelişti. Sadece bir hastanın 2 gözüne 6 yıl SGG kontakt lens kullanımından sonra keratoplasti gerekti.
Tartışma: İleri keratokonusu olan gözlerde SGG kontakt lensler, keratoplasti öncesi mutlaka düşünülmelidir.

Purpose: To evaluate the long-term results of rigid gas permeable (RGP) contact
lenses on severe keratoconic eyes.
Materials and methods: Severe keratoconic eyes with RGP contact lenses were evaluated retrospectively.
Results: Long-term follow up results in RGP contact lenses, applied to 59 eyes of totally 42 cases (25 women, 17 men) with the diagnosis of severe keratoconus, were analysed. Follow-up period was 3 to 12 years (mean 6,57±3,60). Mean age at he first exam was 25,88±9,10 years; mean corneal curve K1 was 6,49±0,40 mm. and K2, 5,91±0,40 mm. Mean visual acuity with speclacles and contact lenses were 0,26±0,10 lines(0,63±0,20 logMAR) and 0.66±0,20 lines (0,20±0.10 logMAR) respectively. The difference between visual acquities were statistically significant (p=0,0001). At the last visit, the mean visual acuity with RGP contact lenses was 0,68±0,20 lines (0,19±0,10 logMAR). There was no statistically significant difference in visual acuity between first and last examination with contact lenses (p=0,32). During long-term follow up period, apical scarring developed in 17 eyes. Only 2 eyes of one patient needed penetrating keratoplasty after 6 years of RGP contact lens use.
Discussion: On severe keratoconic eyes, RGP contact lenses should be tried before penetrating keratoplasty.

Amaç: Glokomda göz içi basıncını (GİB) düşürmek amacıyla yapılan trabekülektomi sonrasında gelişen bleb yetmezliklerine yönelik yapılan revizyon cerrahilerinin yöntem ve sonuçlarını tartışmak.
Gereç ve Yöntem: Aralık 2002- Eylül 2009 tarihleri arasında trabekülektomi sonrası bleb yetmezliği nedeniyle revizyon cerrahi yapılan 23 göze ait bulgular retrospektif olarak incelendi. Olguların yaş ortalaması 53.7±24.5, 17’si erkek, 6’sı kadındı. Revizyon cerrahisinden önce ortalama GİB 32.4±8.1 mmHg idi. Revizyon cerrahisi olarak yedi olguya iğneleme, yedi olguya bleb revizyonu, sekiz olguya retrabekülektomi ve bir olguya skleral sütür alınması uygulandı. Hedef GİB’a ilaçsız ulaşılması ‘başarı’, ilaçla ulaşılması ‘kısmi başarı’, ilaca rağmen ulaşılamaması ‘başarısızlık’ olarak değerlendirildi.
Bulgular: Revizyon cerrahileri sonrasında genel olarak 14 olgumuzda başarı, iki olgumuzda kısmi başarı sağlanmış yedi olguda ise başarısızlık gözlenmiş olup tüm kontrollerdeki GİB düşüşleri istatiksel olarak anlamlıydı (p<0.05). Olgular yapılan cerrahiye göre değerlendirildiğinde iğneleme yapılan yedi olgunun üçünde başarılı, birinde kısmen başarılı üçünde başarısız olunmuştu. Bleb revizyonu yapılan yedi olgunun dördünde başarılı, üçünde başarısız olunmuştu. Retrabekülektomi yapılan sekiz olgunun yedisinde başarılı birinde başarısız olunmuştu. Skleral sütür alınması yapılan bir olguda ise kısmi başarı sağlanmıştı.
Tartışma: Glokomda ana risk faktörü olan GİB’in düşürülmesi için yapılan trabekülektomi yüksek başarı oranlarına sahip olsada erken ve geç dönemde bleb yetmezliklerine bağlı başarısız sonuçlar alınmasıda mümkündür. Bu olgulara uygulanabilecek değişik revizyon cerrahi yöntemler tanımlanmıştır. Bu yöntemlerin başarı oranları ilk cerrahiler kadar yüksek olmasada yapısal ve işlevsel düzelmeyi sağlayabilmektedirler. Ancak özellikle cerrahi tekniklerin başarı oranlarını karşılaştıracak geniş vaka serilerine ihtiyaç vardır.

Purpose: To evaluate the techniques and the results of revision surgeries in order to manage bleb failure after trabeculectomy.

Material and Methods: The records of 23 eyes who had undergone bleb revision surgery because of bleb failure after trabeculectomy between December 2002 and September 2009 have been analysed retrospectively. The mean age of the cases was 53.7±24.5. The mean intraocular pressure (IOP) before revision surgery was 32,4 ± 8,1 mmHg. Seven cases had needling, 7 had bleb revision surgery, 8 had retrabeculectomy and 1 had scleral suture removal.

Results: Sixteen cases were successfully treated where 2 cases had this success with medication and 7 were unsuccessful with revision surgeries. The decrease in the IOP values were statistically significant in all visits after the surgeries (p<0.05). Four of 7 needling cases were successfully treated and 3 were unsuccessful. Four of 7 cases which had undergone bleb revision surgery were successful where 3 were unsuccessful. Seven of 8 cases which had undergone retrabeculectomy were successful and 1 was unsuccessful. One case got the target IOP with antiglaucomatous medication after scleral suture removal.

Conclusion: Even the high success rates of trabeculectomy performed to decrease IOP which is the main risk factor in glaucoma, it is possible to get unsuccessful results because of the early or late bleb failure. Several revision surgery techniques were defined to manage these situations. The success rates of these techniques were not as high as the primary surgeries but they can maintain structural and functional improvement. However, large series especially comparing the success rates of surgical techniques are needed.

Amaç: Yaş tip yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) olan hastaların tedavisinde intravitreal pegaptanib Na ve intravitreal ranibizumab tedavilerinin kısa dönem etkinliklerini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntemler: Yaş tip YBMD nedeniyle aylık intravitreal ranibizumab injeksiyonu ile 3 ay boyunca tedavi edilen 30 hastanın 30 gözü ve 6 hafta arayla intravitreal pegaptanib Na ile 18 hafta boyunca tedavi edilen 30 hastanın 30 gözünün kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastaların tedavi öncesi klinik muayene ve demografik özellikleri, tedavi öncesi ve son kontroldeki görme keskinliği (GK) ve santral maküla kalınlığındaki değişim (SMK) ve tedavi sonrasında GK stabilizasyon oranları değerlendirildi.
Bulgular: Gruplar arasında yaş, cinsiyet ve tedavi öncesinde anjiyografik lezyon tipleri açısından istatistiksel anlamlı fark yoktu. Ranibizumab tedavisi sonrası GK logMAR ile 0.83±0.60’dan 0.58±0.48’e değişti. Hastaların % 96.7’sinde GK stabilizasyon sağlandı (15 harften az kayıp). Ortalama SMK 487.23±72.03 µm’dan 338.70± 91.56 µm’a geriledi. Ranibizumab tedavisiyle GK ve SMK’de istatistiksel anlamlı değişiklik görüldü (p<0.001). Pegaptanib Na grubunda tedavi başlangıcında ortalama GK 0.78±0.39 logMAR iken, son muayenede 0.83±0.47 logMAR’dı. Hastaların %83.3’ünde görmede stabilizasyon sağlandı. SMK ortalama 483.20±104.48 µm’dan 454.03±80.47 µm’a geriledi. Pegaptanib Na tedavisi sonrası görme keskinliği (p=0.39) ve SMK’de (p=0.87) istatistiksel anlamlı değişiklik görülmedi. Takip sonunda hiçbir hastamızda endoftalmi, üveit ve glokom gibi komplikasyonlar gelişmedi.
Sonuçlar: Ranibizumab tedavisi ortalama GK ve SMK’de anlamlı düzelme sağladı. Pegaptanib Na tedavisi ile kısa dönemde GK stabilite sağlandı fakat iyileşme görülmedi.

Purpose: To evaluate the short-term efficacy of intravitreal ranibizumab and pegaptanib Na injection in the treatment of wet type age-related macular degeneration (AMD).
Materials and Methods: We retrospectively reviewed the records of 30 patients of 30 eyes that were treated with monthly injections of intravitreal ranibizumab for three months and 30 patients of 30 eyes that were treated with intravitreal pegaptanib Na within 6 weeks interval for 18 weeks for wet-type AMD. Baseline clinical findings and demographic data, VA and central macular thickness (CMT) before and after treatment and stabilization of VA rate after treatment were evaluated.
Results: There were no statistically significant differences in age, sex and in terms of baseline types of angiographic lesions between groups. Following ranibizumab treatment VA with logMAR changed from 0.83±0.60 to 0.58±0.48. Stabilization of VA was achieved at %96.7 of patients (lost fewer than 15 letters). Mean CMT decreased from 487.23±72.03 µm to 338.70± 91.56 µm. There were statistically significant change in VA and CMT after ranibizumab treatment (p<0.001). Mean VA was 0.78±0.39 logMAR at initial examination and 0.83±0.47 logMAR at the last examination in pegaptanib Na group. Stabilization of VA was achieved at %83.3 of patients. The mean CMT decreased from 483.20±104.48 µm to 454.03±80.47 µm. There were no statistically significant change in VA (p=0.39) and CMT (p=0.87) after pegabtanip Na treatment. At the end of follow-up, there were no ocular complications such as uveitis, endophthalmitis and glaucoma.
Conclusion: Ranibizumab therapy led to significant improvements in both mean VA and CMT. Patients who received pegaptanib Na treatment had stability of VA, but no improvement in short term period.

Makula deliği, fovea bölgesini tutan retina defekti olarak tanımlanabilir. Anatomik olarak tam kat veya lameller olabilir. Senil idiyopatik olguların dışında travma, yüksek miyopi ve retina dekolmanı etiyolojik faktörler arasında yer almaktadır. İdiyopatik makula deliklerinin gelişimindeki temel faktörün tanjansiyel vitreofoveal çekinti olduğu ileri sürülmüştür. Makula deliği gelişimi diyabetik retinopati zemininde de olabilir ve görece nadir bir durum olarak literatürde rapor edilmiştir. Proliferatif diyabetik retinopatide görülen makula delikleri farklı tiplerde olup değişik mekanizmalar sonucunda oluşmaktadır. Bu makalede bu farklı patofizyolojik mekanizmalar örnekler ile sunulmaktadır. Diyabetik makula deliklerinde vitrektomi cerrahisi ile idiyopatik deliklerde olduğu gibi yüksek oranda kapanma elde edilse de görsel başarı altta yatan diyabetik makula değişiklikleri nedeniyle sınırlı olabilir.

Macular hole can be defined as the retinal defect involving the foveal region. Anatomically, it may be lamellar or full thickness. Other than the senile idiopathic cases, trauma, high myopia and retinal detachment may be among the etiological factors. Tangential vitreofoveal traction was proposed as the main factor in the development of the idiopathic cases. Macular hole development may occur in diabetic retinopathy, and it was reported to be a relatively rare condition in the literature. The macular holes associated with proliferative diabetic retinopathy can be of different types, and they develop through different mechanisms. Herein, these pathophysiological mechanisms are described with case samples. Although a high rate of closure is achieved with vitrectomy surgery in these cases similar to idiopathic macular holes, visual success may be limited due to underlying diabetic macular changes.

Serebral palsi (SP), erken çocukluk çağında görülen kronik bir rahatsızlıktır. Gelişimini tamamlayamamış bir beyinden kaynaklanan, ilk iki yaş içinde görülen, ilerleyici olmayan, postür ve hareket bozukluğuna yol açan bir hastalık olarak tanımlanmıştır.

Serebral palsili olgularda yüksek oranlarda oftalmolojik problemlerle karşılaşılmasının nedeni, görme fonksiyonunun beyinde geniş bir alan kaplamasından kaynaklanmaktadır. Normal popülasyonda görme sistemi bozukluğu % 4 ile 5 arasında değişirken SP li çocuklarda bu oran neredeyse 10 kat daha sık olarak görülmektedir.

Serebral palsi hastalarının kontrol altında olmaması, ileri dönemde muayenelerinin yapılması ve hastaların gözlük kullanımında zorluk çıkarması nedeniyle bu hastalarda ambliyopi normal popülasyona göre daha sık görülmektedir.

Serebral palsi hastaları, multidisipliner yaklaşım gerektiren tedavi ve desteğe ihtiyaç duyarlar. Bu nedenle SP’li olguların erken dönemde göz hekimlerine yönlendirilerek, detaylı bir oftalmolojik muayenelerinin yapılması önemlidir. Ayrıca çeşitli derecelerde eşlik edebilecek oftalmolojik, odyolojik, ortopedik, psikolojik problemlerine müdahale edilmesi ve özel eğitimlerinin erken yaşlardan itibaren itinayla planlanması sonucu toplum içindeki yerlerini almaları kolaylaştırılabilir.

Cerebral palsy (CP) is a chronic disease which is seen in early childhood. It is defined as a disease resulting from an immature brain and seen in the first two years, a non-progressive disorder, and thus leading to posture and movement disorders.

The reason for facing high rate ophthalmologic problems in the cerebral palsy cases results from visual function covering a large area in the brain. While vision defect in the normal population ranges from 4-5 %, this rate is seen nearly ten times in children with CP than the healthy populations. Given patients with cerebral palsy aren’t under control, due to their delayed examining, and difficulties raised in spectacle using, ambliyopia is detected more often in those patients than healthy people.

Treatment of cerebral palsy patients need multi-disciplinary cooperation. So, CP patients must be directed to ophthalmologists to be examined in details in early periods.
Furthermore, other accompanying disorders which are odiologic, orthopedic and psychiatric disorders should be evaluated and rehabilitation programmes should be carefully applied in early periods to make the patients lead healthy lifestyles.

Ön segment cerrahi tekniklerinin daha sık olarak uygulanmasına paralel olarak kuru göz görülme sıklığında artış izlenmektedir. Kuru göz oküler yüzeyi etkileyen ve inflamatuar reaksiyon yaratan multifaktöryel bir hastalıktır. Sağlıklı oküler yüzeyin sağlanmasında kornea sinirleri önemli rol oynarlar. Göz kırpma ve gözyaşı refleksleri için sağlam kornea innervasyonu gereklidir. Sinirsel iletimin bozulması lakrimal bez salgılanmasının regülasyonunu bozarak kuru göze neden olur. Ön segment cerrahileri ile kornea inervasyonuna zarar verilmektedir. Refraktif cerrahi ve katarakt cerrahisi sonrası gelişen kuru göz başarılı bir cerrahi sonrası hasta konforunu azaltmakta ve birçok komplikasyona zemin hazırlamaktadır. Bu nedenle kuru göz için risk faktörlerinin ve kuru gözü tetikleyen mekanizmaların bilinmesi cerrahi öncesi ve sonrası gerekli önlemlerin alınması ve uygun tedavi seçeneğinin seçilmesi gerekmektedir.

Parallel to the frequent application of anterior segment surgical techniques the frequency of dry eye disease is increasing. Dry eye is a multifactorial condition that affects the surface of the eye and induces an inflammatory response. Corneal nerves play an important role in the maintenance of a healthy ocular surface. Intact corneal innervation is mandatory for normal blinking and tearing reflexes. Damage to this neural circuit interrupts the normal regulation of lacrimal gland secretion and causes dry eye disease. Anterior segment surgeries damage corneal innervation. After a succesful cataract or refractive surgery dry eye makes the patients feel discomfortable and leads to several complications. Because of these problems we have to know the risk factors and the triggering mechanisms of dry eye disease and we have to take precautions during and after the surgery and we have to choose the appropriate surgical technique.

Bu makalenin amacı Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) hastalığının nadir bir formunu sunmaktır. VKH hastalığının tam ve tam olmayan formları olası formuna göre daha sıktır. 58 yaşında kadın hasta baş ağrısı ve iki taraflı ağrısız görme bulanıklığı ile başvurdu. Hastanın görme düzeyi her iki göz için 1/10 idi. Hastada; iki taraflı iridosiklit, optik disk ödemi, seröz retina dekolmanı ve koroidal kalınlaşma vardı. Kulak burun boğaz, nöroloji, dermatoloji, romatoloji ve göğüs hastalıkları muayeneleri normaldi. Beyin omurilik sıvısı incelemesi de normaldi. Olası VKH hastalığı tanısı konulduktan sonra, hasta sistemik puşe kortikosteroid ve siklosporin-A ile tedavi edildi. Bu tedaviden sonra anormal bulgular geriledi ve hastanın görme düzeyi her iki göz için 10/10’ a yükseldi. VKH hastaları; hastalık tekrarlama riski ve tedavilerin yan etkileri açısından yakın takip edilmelidirler. İmmünmodülatör ve immünsüpresif ilaç tedavileri, hem kortikosteroid ilişkili komplikasyonların hem de VKH hastalığının tekrarlamasının önlenmesi için, gereklidirler.

The aim of this article is to present a rare form of Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) Disease. The complete and incomplete forms of VKH disease are more frequent than probable form. A 58 year old woman presented with bilateral painless blurred vision with headache. The patient’s visual acuity was 1/10 for both eyes. The patient had bilateral iridocyclitis, optic disc swelling, serous retinal detachment and choroidal thickening. The examination of otorhinolaryngology, neurology, dermatology, rheumatology and chest disease were normal. Cerebrospinal fluid examination was also normal. After the diagnosis of probable VKH disease, patient was treated with systemic pulse corticosteroid and cyclosporine-A. After this treatment, the abnormal findings were resolved and her visual acuity was improved 10/10 for both eyes. VKH patients should be followed closely for risk of disease reccurrence and side effects of medications. Immunomodulatory and immunosuppressive drug therapies are necessary to prevent corticosteroid associated complications as well as recurrence of VKH disease.

Pek çok sistemik ve oküler hastalık, akut santral retinal arter tıkanıklığına (SRAT) sebep olmaktadır. Çalışmamızda, daha önce benzer bir hastanın yayınlanmadığını düşündüğümüz, göz içi silikon yağı tamponatı ile ilişkili olarak gelişen SRAT olgusunu sunmayı amaçladık. 58 yaşındaki erkek olgunun sağ gözüne, künt göz travması sonrasında pars plana vitrektomi, lensektomi ve göz içine silikon yağı enjeksiyonu yapıldı. Cerrahiden iki hafta sonra aynı gözde akut görme kaybı gelişti. Olgumuzda, silikon yağının doğrudan basısı ya da yüksek göz içi basıncı (GİB) ile alakalı olduğu düşünülen, akut SRAT saptandı. Acil olarak, göz içinden silikon yağının bir kısmı çıkartıldı. Retinal ödem gerilemesine rağmen, hastanın görme keskinliğinde düzelme olmadı. Silikon yağının, doğrudan bası ve/veya yüksek GİB nedeniyle akut SRAT’na sebep olabileceği akılda tutulmalıdır..

Many systemic and ocular factors may cause acute central retinal artery occlusion (CRAO). Herein we aimed to describe a case of CRAO due to intraocular silicone oil (SO) tamponade and a case like our has not been reported previously to our best knowledge. A 58-year-old male had undergone combined parsplana vitrectomy-lensectomy and intraocular SO for lens luxation and vitreus hemorrhage associated with a blunt ocular trauma in his right eye. Two weeks after the surgery, he presented with acute vision loss in the same eye. He was diagnosed with acute CRAO and it should be related with mechanical press or raised intraocular pressure (IOP) associated with SO. He was treated by partial removal of SO immediately. In spite of the regression of retina edema, his visual acuity didn’t improve due to optic atrophy. SO may cause CRAO due to the raised IOP and/or its mechanical press and this complication must be kept in mind.

60 yaşında erkek hasta görme keskinliğinde azalma, fotofobi ve göz kızarıklığı ile başvurdu. Biyomikroskopik muayenede yaygın geniş mutton-fat keratik presipitatlara (KPs) ve periferik endotelde KPs’den oluşan limbusa paralel çizgi görüldü. Klinik muayene ve laboravatuar çalışmalar sonucunda herpetik keratoüveit tanısı kondu. Hasta sistemik asiklovir, topikal asiklovir ve topikal steroid ile tedavi edildi. Bulgular tedavi ile düzeldi.

A 60-year-old male presented with decreased visual acuity, photophobia and redness in the left eye. Slit-lamp examination revealed diffuse large mutton fat keratic precipitates and a line which was parallel to limbus in the peripheral corneal endothelium developed from KPs. A diagnosis of herpetic keratouveitis was made by clinical examination and laboratory work up. He was treated with systemic acyclovir, topical acyclovir, and topical steroid. The findings were resolved with therapy.

Centurion sendromu, genç erişkinlerde epiforaya neden olan bir medial kantal
tendon yapışma anomalisidir.Bu çalışmada epifora yakınması ile başvuran ve centurion sendromu tanısı alan bir hastanın klinik özelliklerini ve tedavi sonuçlarını sunmak amaçlanmıştır. 18 yaşındaki erkek hastanın yapılan muayenesinde medialde bilateral glob-kapak apozisyonunun kaybolduğu, gözyaşı gölcüğünden uzaklaşan ve öne doğru yer değiştiren punktumlarla birlikte belirgin burun kökü izlendi. Bulguların Centurion sendromu ile uyumlu bulunduğu hastaya, bilateral medial kantal tendon serbestleştirilmesi ve medial tarsokonjonktival rezeksiyon girişimi uygulandı. Cerrahi sonrasında hastanın sulanma yakınmaları tamamiyle geriledi. Centurion sendromlu olgularda medial kantal tendon ön bacağının serbestleştirilmesi ve medial
tarsokonjonktival rezeksiyon etkin bir cerrahi yaklaşımdır

Centurion syndrome is a rare medial canthal tendon insertion anomaly that causes
epiphora in young adults. In the current study, description of the clinical signs and
outcome of surgery of a patient with Centurion syndrome was aimed. Ophthalmic examination of a 18-years-old male revealed bilateral loss of lid globe apposition
medially, with anterior displacement of the lacrimal puncta out of the tear lake
and a prominent nasal bridge. The patient whose findings was consistent with Centurion
syndrome, underwent bilateral medial canthal tendon release and medial tarsoconjonctival resection. Tearing was completely resolved after surgery.
Anterior medial canthal tendon release with medial conjunctivoplasty is an
effective surgical approach in patients with Centurion syndrome.