Amaç: Mersin Üniversitesi’nde öğrenim gören öğrencilerin kontakt lens kullanımı sırasındaki tutum ve davranışlarını, konuya bakış açılarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Mersin Üniversitesi öğrencileri arasında sağlık konusunda bilinç düzeyinin en yüksek olabileceğini düşündüğümüz Tıp Fakültesi öğrencileri ve benzer bilinç düzeyinin olabileceğini beklediğimiz Eğitim Fakültesi öğrencileri araştırma kapsamına alındı. Toplam öğrenci sayıları göz önüne alınarak Eğitim Fakültesinden (n=213) ve Tıp Fakültesinden (n=230) çalışmaya dahil edilmesi gereken en az öğrenci sayıları hesaplandı ve her iki fakülteden toplam 443 öğrenci çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya alınan öğrencilere daha önce hazırlanmış anket formları dağıtıldı ve buradaki soruları cevaplamaları istendi.
Sonuçlar: Çalışmaya alınan öğrencilerin yaş ortalaması 21.29 ± 2.14 yıl idi ve %62.5’ini kız öğrenciler oluşturuyordu. Öğrencilerin %81’i kontakt lensi kırma kusurunu düzeltmek amacıyla, %17’si ise estetik amaçlı olarak kullanmaktaydı. Katılımcıların %51’i kontakt lensi doktor reçetesiyle almakta iken geri kalan kısım kontakt lensi reçetesiz olarak temin etmekteydi. Yine benzer şekilde katılımcıların %47.3’ü kontakt lens ile ilgili temel bilgileri doktordan almış ancak kalan kısmı çeşitli kaynaklardan bu bilgilere ulaşmıştı. Katılımcıların yalnızca %43.9’luk kısmı kontakt lens kullanımı sırasında düzenli doktor kontrolüne devam etmekteydi.
Tartışma: Kontakt lens kullanımı sırasında ciddi komplikasyonlar ortaya çıkabilmekte ve bu komplikasyonların sonucunda geri dönüşümsüz görme kayıpları gelişebilmektedir. Bu nedenle kontakt lenslerin günlük kullanımda basit tıbbi araçlar olarak görülmemesi gerektiğini düşünmekteyiz.

Purpose: To evaluate the behaviours and points of view of the contact lens wearers attending Mersin University.
Material-Method: Our study included the students from the faculty of medicine whom we would think that had the highest awareness about health topics and also the students from the faculty of education whom we hope to have the similar awareness. Considering the total number of students the minimum number of the students attending the faculty of education (n: 213) and the minimum number of students attending the faculty of medicine (n: 230) that must be included to the study were calculated. Then we wanted this students to answer our survey.
Results: The mean age of students attending the study was 21.29±2.14 years and the 62.5% of the participants were female. Among all of the students 81% were wearing contact lenses to correct their refractive errors and 12% of the students were wearing the contact lenses to enhance appearance for cosmetic reasons. Also 51% of the students were getting the contact lenses with prescription and the rest of the students without it. Furthermore, 47.3% of the participants had got the basic information about contact lenses from their doctors; while the rest had got this information from other sources. 43.9% of the participants were visiting their doctors regularly during wearing contact lenses.
Discussion: Serious complications and irreversible visual loss as a result of this serious complications can occur due to contact lens wear. So we think that contact lenses should not accept as simple medical devices.

AMAÇ: Keratokonus hastalarında Rose K kontakt lens sonuçlarını bildirmek.
GEREÇ VE YÖNTEMLER: Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi kornea bölümünde, Mart 2011 ve Haziran 2011 tarihleri arasında keratokonusu olan 17 hastanın 31 gözüne Rose K kontakt lens (KL) uygulandı. Hastaların demografik özellikleri, refraksiyon değerleri, gözlükle düzeltilmiş en iyi görme keskinlikleri, kornea topografisi, KL parametreleri ve KL ile görme keskinlikleri değerlendirildi.
BULGULAR: Keratokonusu olan 17 hastanın 31 gözüne Rose K kontakt lens uygulandı. Hastaların 7'si erkek, 10'u kadındı ve ortalama yaşları 24.59±7.28 yıl idi. Ortalama sferik refraksiyon -4.96±3.17 diyoptri (en az -0.25, en çok -11.75) ve ortalama silindir -3.47±1.44 diyoptri (en az -1, en çok -6.5) idi. Lensin ortalama temel eğrisi 6.94±0.49 mm ve ortalama gücü -6.02±3.79 diyoptri idi. KL tüm hastalara başarıyla uygulandı. Gözlükle düzeltilmiş en iyi görme keskinliği ile karşılaştırıldığında Rose K lens ile görme keskinliğinde belirgin bir artış sağlandı.
SONUÇ: Keratokonus hastalarında Rose K kontakt lensler ile görme keskinliklerinde belirgin bir artış sağlanabilmektedir. KL ile sağlanan görme kalitesi ve miktarı gözlükten çok daha iyidir.
Anahtar Kelimeler: Keratokonus, kontakt lens, Rose K.

PURPOSE: To report our results with Rose K contant lenses in patients with keratoconus.

MATERIALS AND METHODS: Thirty one eyes of 17 patients with keratoconus were fitted with Rose K contact lens (CL) in the Cornea Department at the Ümraniye Training and Research Hospital between March 2011 and June 2011. The demographic characteristics, values of refraction, best spectacle-corrected visual acuity, corneal topography of patients, CL parameters and visual acuity with the CL were evaluated.

RESULTS: Thirty one eyes of 17 patients with keratoconus were fitted with Rose-K contact lenses. Seven patients were male and 10 patients were female, the mean age was 24.59±7.28 years. The mean spherical refractive power was -4.96±3.17 diopter (range: -0.25 to -11.75) and mean cylinder was -3.47±1.44 diopter (range: -1 to -6.5). The mean base curve of the lenses was 6.94 ± 0.49 mm and the mean power was -6.02±3.79 diopter. All patients were successfully fitted with the CL. Significant increase in visual acuity was obtained with Rose K lens compared to best-corrected spectacle visual acuity

CONCLUSİON: Significant increase in visual acuity can be obtained by Rose K contact lenses in patients with keratoconus. The quality and the quantity of vision are far better with CL than with spectacle correction.

Key Words: Keratoconus, contact lenses, Rose K.

Amaç: Silikon hidrojel kontakt lenslerin (SHKL); santral kornea kalınlığına (SKK), kornea endotel hücre morfolojisine ve gözyaşı fonksiyonlarına etkilerinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Silikon hidrojel kontakt lens kullanan 28 olgunun 55 gözü ile (Grup 1), kontakt lens kullanmayan 26 sağlıklı bireylerin 52 gözü (Grup 2) çalışma kapsamına alındı. Lens kullanan olgular kontakt lens kullanım sürelerine Grup 1a: 1 yıldan az, Grup 1b: 1 yıldan fazla olmak üzere ikiye ayrıldı. Tüm olgularda SKK ve kornea epitel kalınlığı, kornea endotel hücre morfolojisi, oküler yüzey hastalık indeks skoru (OSDİ) ve gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) değerlendirildi.
Bulgular: Grup 1 ile Grup 2’de ortalama SKK sırasıyla 561,85 ±39,98μ; 537,25 ±27,12μ (p: 0,001), epitel kalınlığı 50,38 ±5,41μ, 55,64 ±5,32μ bulundu (p: 0,001). Grup 1a ve 1b’de ortalama SKK sırasıyla 573,39 ±33,86μ; 546,96 ± 42,98μ (p: 0,014), epitel kalınlığı 49,51 ±4,78 μ, 51,50 ±6,04μ (p>0,05) idi. Grup 2’ye göre Grup 1’de 700μ’dan büyük endotel hücre yüzdesi daha az, 200–400μ arasındaki endotel hücre yüzdesi fazlaydı (p<0,05). Gözyaşı fonksiyon testleri gruplar arasında anlamlı farklılık göstermedi (p>0,05).
Sonuç: Silikon hidrojel kontakt lens kullanımı ile kornea morfolojisi en fazla kısa dönemde etkilenmektedir. Uzun dönem kontakt lens kullanımında kornea bir adaptasyon sürecine girmekte ve normale yakın bir morfoloji sergilemektedir. Silikon hidrojel kontakt lens kullanımı kısa ve uzun dönmede gözyaşı fonksiyonlarını etkilememektedir.

Purpose: To evaluate the effects of silicone hydrogel contact lenses (SHCL) on central corneal thickness (CCT), corneal endothelial cell morphology, and tear functions.
Methods: Fifty-five eyes of 28 SHCL wearers (Group 1), and 52 eyes of 26 healthy subjects (Group 2) were included in the study. The contact lens wearing subjects were divided into 2 groups according to their contact lens wearing time; Group 1a: wearing time less than 1 year, Group 1b: wearing time more than 1 year. Central corneal thickness, epithelial thickness, corneal endothelial cell morphology, ocular surface disease index score (OSDI), and tear break up time (TBUT) were evaluated.
Results: In Group 1 and Group 2, the mean CCT was 561,85 ±39,98μ and 537,25 ±27,12μ respectively (p: 0,001).The epithelial thickness was 50,38 ±5,41μ and 55,64 ±5,32μ respectively (p: 0,001). In Group 1a and Group1 b; the mean CCT was 573,39 ±33,86μ, and 546,96 ±42,98μ (p: 0,014), the epithelial thickness was 49,51±4,78 μ, 51,50±6,04μ (p>0,05) respectively. In Group 1 the percentage of endothelial cells larger than 700μ was low, while endothelial cells between 200 and 400μ was high (p<0,05). Tear function tests did not show any significant difference between the groups (p>0,05).
Conclusion: With SHCL wearing the corneal morphology is more affected in the short term period. In long term contact lens wearing period the cornea enters an adaptation period and shows morphology near to normal. With SHCL wearing in short and long term period tear functions do not affected.

Amaç: Çeşitli nedenlere bağlı kornea opasitesi olan hastalarda silikon hidrojel kontakt lensler ile kornea yüksek dereceli aberasyonları ve görme kalitesi değişikliklerinin değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntem: Kornea opasitesi bulunan 13 hastanın 15 gözü çalışmaya dahil edildi. Oftalmolojik muayenede tüm hastaların kontakt lens uygulaması öncesi ve sonrasında görme keskinliği Snellen eşeli ile ve kontrast hassasiyeti Bailey-Lowie eşeli ile harf olarak ölçüldü. Kornea aberasyonları korneal topografi-aberrometre (NİDEK Magellan Mapper) cihazı ile doğal olarak dilate pupilla ile ölçüldü. Sferik aberasyon, koma, trefoil, irregüler astigmatizma ve total yüksek sıralı aberrasyonların RMS değerleri kaydedildi. Tüm hastalara Balafilcon A (PureVision2 HD, B&L) lensi uygulanarak ölçümler tekrarlandı.
Bulgular: Hastaların yaş aralığı 23-50 arasında değişmekteydi. İki gözde geçirilmiş adenoviral keratite bağlı subepiteliyal opasiteler, 11 gözde daha önce geçirilmiş enfeksiyon ya da travmaya bağlı korneal nefelyon, 2 gözde Salzmann nodüler dejenerasyonu mevcuttu. Kontakt lensler ile gözlüğe göre, Görme keskinliğinde ortalama 1 sıra, düşük kontrast görme keskinliğinde ortalama 5 harf artış gözlendi. Kontakt lensler ile sferik aberasyon, irreguler astigmatizma ve toplam yüksek sıralı aberasyonların ortalama RMS değerlerinde anlamlı azalma saptandı(p<0,05).
Sonuç: Silikon hidrojel yumuşak kontakt lensler kornea opasitesi olan hastalarda kornea aberasyonlarını azaltarak görme kalitesini artırabilir.

Purpose: Evaluation of the corneal high order aberrations and visual quality changes due to silicone hydrogel contact lenses on the patients with corneal opacities due to various etiologies.
Methods: Fifteen eyes of 13 patients with corneal opacities were included in the study. During the ophthalmologic examination before and after contact lens application, visual acuity were measured with Snellen acuity chart and contrast sensitivity with Bailey-Lowie Charts; in letters. Aberrations were measured with corneal aberrometer(NIDEK Magellan Mapper) under a naturallly dilated pupil. Spheric aberration, coma, trefoil, irregular astigmatism and total high order root mean square(RMS) values were recorded. Measurements were repeated with the Balafilcon lenses(Purevision 2 HD, B&L) on all patients
Results: Patient’s ages were varied between 23 to 50 years. 2 eyes had subepithelial infiltrates due to adenoviral keratitis, 1 had nebulaes due to previous infections or trauma, 2 had Salzmann nodular degeneration. We observed a mean increase of 1 line in visual acuity and 5 letters in contrast sensitivity with contact lenses versus glasses in the patients. Mean RMS values of spheric aberration, irreguler astigmatism and total high order aberrations decreased significantly with contact lenses.
Conclusions: Silicone hydrogel soft contact lenses may improve visual quality by decreasing the corneal aberrations in the patients with corneal opacities

Amaç: Tek taraflı çocukluk çağı kataraktı olan hastalarda katarakt cerrahisi sonrası geç dönemde görsel sonuçları değerlendirmek ve cerrahi komplikasyonları saptamak.
Yöntem: Yedi yaşın altında katarakt cerrahisi uygulanmış, tek taraflı çocukluk çağı kataraktı olan 18 olgunun kayıtları retrospektif olarak incelendi. Bir yaşın üzerindeki olgulara primer göz içi lens (GİL) implantasyonu uygulandı. Bir yaşın altında opere edilip afak bırakılan olgulardan kontraendikasyon bulunmayanlara 18. aydan sonra sekonder GİL implantasyonu yapıldı. Operasyon sonrası tüm çocukların ambliyopi açısından kapama tedavileri düzenlendi. Görme keskinlikleri (GK) ve komplikasyonlar ortalama 4.8 yıllık takip süresi içerisinde değerlendirildi.
Sonuçlar: Çalışmaya alınan 18 olgunun (9 kız, 9 erkek) ortalama cerrahi uygulama yaşı 43.6±33.7 (1-84 ) ay olarak saptandı. Olguların 11’ine (%61) 1 yaşın üzerinde katarakt cerrahisi uygulanmıştı. Bir yaşın altında katarakt cerrahisi uygulanan 7 hastanın 4’üne (%57) ortalama 28.ayda sekonder GİL implantasyonu uygulanırken, diğer 3 (%43) hastada eşlik eden mikroftalmi ve diğer oküler patolojiler nedeniyle implantasyon yapılmadı. Sonuç GK gözlerin %39’unda (7 göz) 0.5 veya daha iyi, %33’ünde (6 göz) 0.1 ile 0.4 arasında ve %28’inde (5 göz) 0.1’den daha düşük olarak saptandı. GK 0.1’in altında olan gözler incelendiğinde % 80’ninde (4 göz) mikroftalmi, şaşılık ve nistagmus gibi en az bir ek oküler patoloji varlığı belirlendi. Cerrahi sırasında arka kapsülleri sağlam bırakılan 8 çocuğun 7’sine (%87) operasyon sonrası ortalama 8.ayda Nd: YAG lazer ile arka kapsülotomi uygulandı.
Tartışma: Tek taraflı çocukluk çağı kataraktında cerrahi müdahale ve tamamlayıcı ambliyopi tedavisi ile iyi görsel sonuçlar elde edilebilmektedir. Operasyon öncesi mikroftalmi, nistagmus ve şaşılık varlığı görme gelişimini tamamen engellemeyen ancak düşük görmeye yol açan önemli unsurlar olarak görülmektedir.

Purpose: To evaluate long-term visual outcome and to determine the surgical complications after cataract surgery in patients with unilateral childhood cataract.
Material-Methods: We retrospectively reviewed the records of 18 cases with unilateral childhood cataract who had cataract surgery before the age of seven. Primary intraocular lens (IOL) implantation was made in children who were older than 1 year old. Secondary IOL implantation was made after 18 months in children who were operated before 1 year old and left aphakic. Occlusion therapy was performed to all children for amblyopia postoperatively. Visual acuity and complications were evaluated in a mean follow-up period of 4.8 years.
Results: The mean age of the 18 patients (9 female/9 male) at the time of surgery was 43.6±33.7(1-84 ) months. Eleven (61%) patients had cataract surgery after 1 year of age. Secondary IOL implantation was performed at mean 28th month in 4 of 7 aphakic patients (57%) that had cataract surgery before one year old. In 3(43%) aphakic patients secondary IOL implantation could not be performed because of ocular pathologies such as microophthalmia. Final visual acuity was 0.5 or better in 7 eyes (39%), between 0.1 and 0.5 in 6 eyes (33%) and worse than 0.1 in 5 eyes (28%). In 5 eyes which had visual acuity worse than 0.1, 4 (80%) had at least one additional ocular pathology such as microphthalmia, strabismus and nystagmus. Nd: YAG laser posterior capsulotomy was performed at mean 8th month in 7 of 8(87%) children whose posterior capsules were left intact at surgery
Conclusion: Favorable visual outcomes can be achieved with surgical intervention and complemantary amblyopia treatment in children with unilateral cataract. Preoperative microphthalmia, nystagmus and strabismus are not entirely effective on visual development, but they are important factors leading to low visual acuity.

Amaç: Çocukluk çağı katarakt olgularındaki şaşılık sıklığı ile katarakta eşlik eden şaşılık ve nistagmus varlığının katarakt ameliyatı sonrası görme keskinliği üzerine etkisini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Katarakt tanısıyla ameliyat edilen 15 yaş ve altındaki 45 hastanın 74 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastaların ameliyat sonrası takip süresi ortalama 1,57±2,25 yıldı (3 ay-9 yıl). Hastaların 29’unda (%64) her iki gözde, 16’sında (%36) ise tek gözde katarakt mevcuttu. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası görme keskinlikleri ile şaşılık ve nistagmus varlığı kaydedildi.
Bulgular: Hastaların 17’sinde (%38) şaşılık mevcuttu, bunların 9’unda (%53) ezotropya (ET), 8’inde (%47) ise ekzotropya (XT) mevcuttu. Toplam olguların 14’ünde (%19) de nistagmus saptandı. Tüm hastaların yaş ortalaması 5,8±4,4 yıl iken, şaşılığı olanlarda 4,6±3,0 yıl, nistagmusu olanlarda da 5,1±3,7 yıl olarak bulundu. Tüm olguların 26’sında görme kooperasyon eksikliği nedeniyle ölçülemedi, kalan 48 gözün 15’inde (%31) görme keskinliği 0,3 logMAR ve üzerinde, 12’sinde (%25) ise 1,0 logMAR ve altındaydı. Şaşılığı olan 17 olgunun 28 gözü irdelendiğinde, 10 gözde görme keskinliği ölçülemedi; kalan 18 olgunun 7’sinde (%39 0,3 ) logMAR ve üzeri, 5’inde (%28) ise 1,0 logMAR ve altında görme elde edildi. Nistagmus saptanan 14 olgunun görme keskinliği ölçülebilen 8’inde görme ortalaması (1,25±0,45 logMAR), hem şaşılığı olmayan olgulardan (0,44±0,59 logMAR) hem de şaşılığı olanlardan (0,66±0,56 logMAR) anlamlı şekilde düşük bulundu (sırasıyla p=0,019 ve p=0,015).
Sonuç: Çocukluk çağı kataraktlarında, şaşılık genel nüfusa göre belirgin şekilde daha sık görülmekle birlikte varlığının katarakt ameliyatı sonrası görme keskinliği üzerine olumsuz bir etkisi gösterilememiş ve görme prognozunu sınırlayan en önemli problemin nistagmus olduğu sonucuna varılmıştır.

Purpose: To evaluate the incidence of strabismus in pediatric cataracts and the effects of strabismus and nystagmus accompanying with cataract on postoperative visual acuity.
Methods: Seventy-four eyes of 45 patients under 15 years old and who underwent cataract operation were included in this study. The mean postoperative follow period was 1.57±2.25 years (ranged between 3 months and 9 years). Twenty-nine of the patients (64%) had bilateral and 16 of the patients 36%) had unilateral cataract. Preoperative and postoperative visual acuities, the presence of nystagmus and strabismus were recorded.
Results: Seventeen of the patients (38%) had strabismus; 9 of them (53%) had esotropia (ET), 8 of them had (47%) exotropia (XT). Fourteen of the total (%19) cases had nystagmus. The mean age was 5.8±4.4 years for the total of the patients, 4.6±3.0 years for patients with strabismus and 5.1±3.7 years for patients with nystagmus. Visual acuity was unable to measure in 26 uncooperated patients. The visual acuity was 0.3 logMAR and over in 15 (31%), was 1.0 logMAR and under in 12 (%25) of the remaining of 48 eyes. Considering 28 eyes with strabismus; it was unable to measure visual acuity in 10 patients, and visual acuities were 0.3 logMAR and over in 7 (39%) and was 1.0 logMAR and under in 5 (28%) of the rest of the 18 patients. The mean visual acuity was significantly lower in the 8 of 14 patients with nystagmus whose visual acuity could be measured (1.25±0.45 logMAR) than the patients without strabismus (0.44±0.59 logMAR) and the patients with strabismus (0.66±0.56 logMAR) (p=0.019 and p=0.015 respectively). Conclusion: Although strabismus is seen more often in childhood cataracts compared to general population, the presence of strabismus has no negative effect on visual acuity after cataract surgery but nystagmus is the main factor limiting visual prognosis.

Amaç: Kataraktı ve yüksek astigmatizması olan olgularda, fakoemülsifikasyon ve torik göz içi lens implantasyonu sonrası görme keskinliği ve refraktif astigmatizma değerlerindeki değişimi bildirmek.
Gereç ve Yöntem: Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı’nda 2008-2011 yılları arasında 1,5 Diyoptriden fazla korneal astigmatizması olan fakoemülsifikasyon cerrahisi ve katlanabilir hidrofobik akrilik torik göz içi lens (GİL) implantasyonu uygulanmış 17 hastanın (6 erkek, 11 kadın) 21 gözüne ait kayıtlar retrospektif olarak incelendi. Hastaların preoperatif ve postoperatif 1. aydaki en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (GK) (log-MAR), korneal ve refraktif silindirik değerleri ve takip süreleri kaydedildi. Postoperatif 3. ay sonundaki GİL rotasyon not edildi.
Sonuçlar: Hastaların ortalama yaşı 63,0±6,9, ortalama postoperatif takip süresi 17,9±4,8 (12-28 ay) idi. Ortalama preoperatif en iyi düzeltilmiş GK 0,47±0,3 (0.1-1.3, log-Mar), refraktif astigmatizma 3.11±1.32 dioptri (0.00-6.00) iken takip süresinin sonunda ortalama en iyi düzeltilmiş GK 0.14±0.27 (0.1-1.0, log-Mar), refraktif silindirik değer 1.00±0.98 dioptri olarak saptandı.
Tartışma: Yüksek astigmatizma ve kataraktı olan hastalarda torik göz içi lens implantasyonu başarılı bir cerrahi seçenektir. İyi planlanmış hazırlık dönemi ve uygun cerrahi teknikle görme keskinliğinde artışın yanı sıra, astigmatizma değerinde belirgin azalma sağlanabilmektedir.

Purpose: To report the results of phacoemulsification and toric intraocular lens implantation in patients with cataract and high astigmatism.
Material-Methods: Medical records of 21 eyes of 17 patients (6 men, 11 women) with 1,5 diopter (D) or more corneal astigmatism who underwent phacoemulsification and foldable hydrophobic acrylic toric intraocular lens implantation at Başkent University, Department of Ophthalmology between 2008 and 2011 were reviewed. Preoperative and postoperative 1-month data were recorded and compared for best corrected log Mar visual acuity (BCVA), and corneal and refractive cylinder powers. Toric IOL axis shift was also evaluated at postoperative 3 months.
Results: The average age of patients was 63,0±6,9. The mean follow-up duration was 17,9±4,8 months (range, 12–28). The mean preoperative BCVA and refractive cylinder were 0,47±0,3 (range, 0,3–2.0, log-Mar) and 3.11±1.32 D, respectively. Postoperative BCVA increased to a mean of 0.14±0.27 (range, 0.1–1.0, log-Mar) while refractive cylinder power decreased to a mean of 1.00±0.98 at the end of follow up.
Conclusion: Toric intraocular lens implantation is an effective surgical alternative in patients with high astigmatism and cataract. It is possible to correct preexisting astigmatism and recover visual acuity with toric iol implantation with a good preoperative planning and proper surgical technic.

Amaç: Senil katarakt tanısı ile fakoemulsifikasyon cerrahisi uygulanan olguların postoperatif ön kamara flare reaksiyonu üzerine topikal kortikosteroidlerin etkisinin (prednizolon asetat % 1.0, deksametazon sodyum fosfat % 0.1) lazer flaremetre ile değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Senil katarakt tanısı konularak komplikasyonsuz fakoemulsifikasyon cerrahisi uygulanan 34 olgunun 44 gözü çalışmaya dahil edildi. Topikal prednizolon asetat % 1.0 damla veya deksametazon sodyum fosfat % 0.1 damla kullanan olguların preoperatif 1. gün ve postoperatif 1. gün, 1. hafta ve 1. ay kontrollerinde flaremetre cihazı ile ön kamara flare reaksiyonu düzeyi ölçümü yapıldı.
Bulgular: Grup 1’de 16 olgu (22 göz) ve Grup 2’de 18 olgu (22 göz) vardı. Olguların hiçbirinin gözünde intra ve postoperatif komplikasyon oluşmadı. Flare değerleri istatistiksel olarak karşılaştırıldığında randomize olarak seçilen olguların preoperatif 1. gün, postoperatif 1. gün ve 1. ay flare değerlerinin prednizolon asetat % 1 kullanan grubun (Grup 1), dekzametazon fosfat % 0.1 kullanan gruptan (Grup 2) istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek olduğu bulundu ancak flare değerleri arasındaki fark açısından anlamlılık yoktu. İki grupta da cerrahi sonrası flare değişimlerinin benzer olduğu, iki etken arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark olmadığı tespit edildi.
Sonuç: Katarakt cerrahisi sonrası enflamasyon kontrolünde deksametazon sodyum fosfat % 0.1 ve prednisolone asetat % 1.0 damla formları arasında etkinlik açısından anlamlı bir fark olmamasına rağmen her ikisinin de güvenilirliği yüksek preparatlar olduğu, postoperatif olarak yaklaşık 1 ay süre ile giderek azaltılan dozlarda kullanımının enflamasyonu önlemede yeterli olduğu söylenebilir.

Purpose: The aim of this study is to compare the effect of using different postoperative topical steroid preparations (prednisolone acetate 1.0 %, dexamethasone sodium phosphate 0.1 %) on postoperative anterior chamber flare reaction by using the laser flaremetre device in patients with senile cataract underwent phacoemulsification surgery.
Methods: 44 eyes of 34 patients diagnosed as having senile cataract underwent uneventful phacoemulsification surgey were included in this study. Anterior chamber flare reaction levels of the preoperative 1st day and postoperative 1st day, 1st week and 1st month of patients using topical 1.0 % prednisolone acetate or dexamethasone sodium phosphate 0.1% drops were measured by laser flaremeter device.
Results: There was included 16 patients (22 eyes) in group 1 and 18 patients (22 eyes) in group 2. Intra-and postoperative complications were occurred in the eyes of none of the patients. In statistical analysis, the levels of flare of group 1 (prednisolone acetate 1.0 %) was found to be significantly higher than group 2 ( dexamethasone phosphate 0.1 %) in preoperative 1st day, postoperative 1st day and postoperative 1st month but there was no significant difference between the values of the flare. Flare changes after surgery were similar in both groups, no statistically significant difference between the topical corticosteroids was found.
Conclusion: Despite a significant difference in terms of efficacy between the forms of both preparations in the control of inflammation after cataract surgery, it could be said to be sufficient to prevent inflammation and to be high reliability of the both steroids

Amaç: Primer açık açılı glokom (PAAG), oküler hipertansiyon (OHT) ve normotansif glokomlu (NTG) olgulardaki pulsatil oküler kan akımı (POKA) değerlerini incelemek.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya 30 PAAG (Grup 1), 21 OHT (Grup 2), 23 NTG (Grup 3) ve 25 kontrol (Grup 4) olgusuna ait toplam 99 göz dahil edildi. Tüm olgularda oküler kan akımı analiz cihazı kullanılarak göz içi basıncı (GİB) ve POKA değerleri ölçüldü. Gruplar arası farklılıklar istatistiksel olarak incelendi.
Bulgular: Grupların yaş ortalaması sırasıyla 54.37±8.05; 52.57±7; 52.26±6.08; 51.96±10.28 idi (p=0.682). Gruplara ait ortalama GİB değerleri sırasıyla 16.91±3.91; 24.05+2.11; 14.48±2.15; 17.47±3.64 mmHg idi (p<0.0001). Gruplara ait ortalama POKA değerleri ise sırasıyla 16.15±5.14; 16.64±4.06; 15.95±4.48; 20.11±4.12 µl/sn idi (p=0.004). Gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklıklar hem GİB hem de POKA açısından Grup 3 ve Grup 4 arasında, sadece GİB açısından Grup 1 ile Grup 3, Grup 2 ile Grup 1-3-4 arasında ve sadece POKA açısından Grup 1 ve Grup 4 arasında mevcuttu. Tüm olguların POKA değerleri ile yaş ve GİB değerleri arasında anlamlı bir korelasyon tespit edilmedi (sırasıyla p=0.39, p=0.812).
Sonuç: POKA değerleri sağlıklı olgulara nazaran PAAG ve NTG’li olgularda düşük bulunmuştur. Glokomatöz optik sinir hasarında vasküler teoriyi destekleyen bu bulgu glokom etiopatogenezinde bir yol gösterici olarak kullanılabilir.

Purpose: To investigate the pulsatile ocular blood flow (POBF) levels in cases with primary open angle glaucoma (POAG), ocular hypertension (OHT) and normotensive glaucoma (NTG).
Material and Method: Totally 99 eyes of 30 POAG (Group 1), 21 OHT (Group 2), 23 NTG (Group 3) and 25 control (Group 4) cases were included in this study. In all cases intraocular pressure (IOP) and POBF levels were measured by ocular blood flow analyzer. Differences between groups were analyzed statistically.
Results: Mean ages of groups were 54.37±8.05; 52.57±7; 52.26±6.08; 51.96±10.28 respectively. While the average IOP levels of groups were 16.91±3.91; 24.05+2.11; 14.48±2.15; 17.47±3.64 mmHg respectively (p<0.0001), the mean POBF levels of groups were 16.15±5.14; 16.64±4.06; 15.95±4.48; 20.11±4.12 µl/s respectively (p=0.004). There was statistically significant difference for both IOP and POBF between Group 3 and Group 4. For only IOP, there was statistically significant difference between Group 1 and Group 3, Group 2 and Group 1-3-4. There was also significant difference for only POBF between Group 1 and Group 4. In all study group, POBF levels did not represent a significant correlation with age and IOP levels (p=0.39, p=0.812 respectively).
Conclusion: The levels of POBF were found as low in cases with POAG and NTG compared to control cases. This finding supports the vascular theory in glaucomatous optic nerve damage and can be used as a guide in the etiopathogenesis of glaucoma.

AMAÇ: Bu çalışmada Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Sağlık Kurulu’ndan “özürlü sağlık kurulu raporu” alan kişilerin demografik özellikleri ile görme kaybı nedeni, görme derecesi, “görme sistemi işlev bozukluğu oranı” ve “tüm vücut fonksiyon kayıp oranı” gibi değişkenler incelenecektir.
GEREÇ ve YÖNTEM: Eylül 2006 ile Ağustos 2010 tarihleri arasında hastanemiz sağlık kurulundan özürlülük raporu alan kişilerin sağlık kurulu raporları incelenmiştir. Araştırmaya konu olan değişkenler her hasta için kaydedilmiş ve veriler değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Hastanemiz sağlık kurulunda araştırmayı kapsayan sürede 415 kişiye görme ile ilgili rahatsızlıklar nedeniyle özürlü raporu düzenlenmiştir. Rapor düzenlenen hastaların 153’ünün (% 36,9) kadın, 262’sinin (% 63,1) erkek olduğu ve yaş ortalamalarının 41,8 ± 22,4 yıl olduğu saptanmıştır. En sık görülen görme sistemi işlev bozukluğu nedenleri arasında sırasıyla makula hastalıkları, evissere/ ftizik gözler, ambliyopiler, optik sinir hastalıkları, dejeneratif miyopi, edinsel kornea patolojileri ve herediter retina hastalıkları bulunmaktadır. Göz hastalıkları nedeniyle özürlü sağlık kurulu raporu alan kişilerde görme sistemi işlev bozukluğu oran ortalaması yüzde 41,69 ± 25,92 diğer sistem hastalıkları ile birlikte tüm vücut fonksiyon kayıp oranı ise ortalama yüzde 60,76 ± 24,67 olarak saptanmıştır.
SONUÇ: Bu araştırma ile ülkemizde görme özürlüler ile ilgili epidemiyolojik bilgiye katkı sağlanması amaçlanmıştır. Bu veriler ile görme özürlülük raporlarının maliyeti, görme özürlülük oluşturan hastalık nedenlerinin ve bu hastalıkların önlenmesine yönelik tedbirlerin belirlenmesi gibi amaçlara katkı sağlanabilecektir.

PURPOSE: In this study, disability reports of health committee of the Hospital of the.... University School of Medicine, will be evaluated. The demographic characteristics, causes and degree of visual loss, “visual system impairment rating” and “whole body impairment rating” of the people with visual impairment will be determined.
MATERIAL and METHOD: Health committee disability reports of our hospital, between September 2006 and August 2010, were evaluated. Relevant variables of each patient were recorded and evaluated.
FINDINGS: 415 health committee reports for visual impairment were found to be ordered during the period of the study. One hundred fifty three (36,9 %) of the cases were female and 262 (63.1%) were male and the mean age was 41.8 ± 22.4 years. The most frequent causes for visual impairment were macular diseases, evisceration and phitisis, amblyopia, optic nerve diseases, degenerative myopia, acquired corneal and hereditary retinal diseases. The patients whom had a disability report had a mean 41,69 ± 25,92 % “visual system impairment rating” and 60,76 ± 24,67 % “whole body impairment rating”
RESULT: This research was planned for contributing to the epidemiologic information about visual impairment in our country. This data may serve to compute the cost of visual disability reports. The information will also be expected to contribute to determine the causes and the measures for the prevention of diseases and conditions generating visual disability.

Yurdumuzda onkolojide sıkça kullanılan off label (endikasyon dışı) ilaç kullanımı son zamanlarda oftalmolojide de uygulanmaya başlanmış ve bu noktada hekimlerin karşılaşabileceği hukuki sorunlar daha sık olarak gündeme gelmeye başlamıştır. Sağlık Bakanlığı ilaç uygulama kılavuzu, endikasyon dışı ilaç kullanımını birtakım koşullara bağlamakta ve bunun dışındaki uygulamaları 5237 sayılı Türk Ceza Kanununda (TCK) insan üzerinde deney yapma suçu uyarınca işlem yapılacağını belirtmektedir. Bu çalışmada konuya TCK 90. Madde gerekçesi çerçevesinde açıklık getirilmeye çalışılmıştır.

The use of off label medication which has been frequently applied in oncology is also started to be used in opthalmology resently, and legal problems that the doctors can be encounter is more often come up to be argued. Drug administration guide of Health Ministery makes off label medication depends on certain conditions, and will be transcated according to make experiment on human body of law no 5237 Turkish Criminal Code (TCC) in other applications. In this study it has been attemted to clarify in accordance with justification of TCC/90 to the subject.

Oftalmolojide cerrahi ile uğraşan her cerrahın bilmesi gereken en temel konular iğne tipleri ve sütür materyalleridir. Hastayı ameliyat ederken gösterilen özenin yanında cerrahi esnasında kullanılan enstrüman, iğne ve sütür seçiminin dokuya uygun yapılmasının cerrahi başarıyı olumlu yönde etkileyeceği şüphesizdir. Bu derleme iğne tipleri ve sütür materyallerinin ayrıntılı incelenmesini, bunların seçiminde cerraha önerilerde bulunmayı ve güncel gelişmeleri aktarmayı amaçlamıştır.

Needle types and suture materials are basic subjects which every surgeon dealing with ophthalmic surgery should know. Tissue compatible needle and suture selection as well as careful surgery will have no doubt a positive effect on the success. The purpose of this manuscript is to provide a detailed review of needle types and suture materials, and the current developments and also to make recommendations for the ophthalmic surgeons about appropriate choices of suture and needles.

Diabetik retinopati, retina ven tıkanıklığı, Behçet hastalığı, Irvine Gass sendromu ve pars planiti içene alacak şekilde bir çok maküla patolojisinde görülen seröz maküla dekolmanları özellikle son yıllarda çok sayıda olguda tanımlanmıştır. Retinal damarsal sızıntının eşlik ettiği bu seröz retina dekolmanlarından klinik muayene ile ya da anjiografik incelemelerle şüphelenilmezken, varlıkları ödemli retinanın altında optik koherens tomografi (OCT) sayesinde görüntülenebilmektedir. Bu sığ fovea dekolmanlarının tespit edilmesi ilgili hastalıklarının patogenezlerini daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir. Ayrıca, seröz maküla dekolmanlarının tespit edilmesi gelecekte, uygulanan tedavinin yöntemi ve tedavi sonucunun tahmini konusunda da yardımcı olacaktır.

Serous macular detachment has only recently been recognized to occur in a significant number of eyes with macular pathology including diabetic retinopathy, retinal vein occlusion, Behçet disease, Irvine Gass syndrome and pars planitis. These serous retinal detachments associated with retinal vascular leakage are not suspected clinically or angiographically but are diagnosed with optical coherence tomography (OCT) beneath the edematous neurosensory retina. The implification of shallow foveal detachment may be helpful in better understanding the pathogenesis of these disorders. In addition, the recognition of serous macular detachment may also help to better guide and assess the results of therapy in the future.

Yirmi yedi yaşında erkek hastanın sağ gözüne herpetik keratite ikincil kornea skarı nedeniyle penetran keratoplasti (PK) uygulandı. Takip sürecinin 14.ayında tedaviye dirençli göz içi basıncı yüksekliği nedeniyle latanoprost başlandı. Tedavinin 15. gününde allograft reaksiyonu (AR) gelişti. Yoğun immunsüpresif tedaviye rağmen, yeterli cevabın alınamaması, steroid tedavisine ikincil herpetik keratoüveiti düşündürdü. Oral antiviral tedavi ile keratik presipitatların dramatik azalması, bu düşünceyi doğruladı. AR tedavisi sonrası 3.ayda greft saydamlığı devam etmektedir.
PK yapılan gözlerde inflamasyon, ön kamaranın immun ayrıcalığını bozarak greft başarısını tehlikeye atabilmektedir. Prostaglandin analoglarının kan-aköz bariyeri üzerine etkileri göz önüne alındığında, bu olguda latanoprost kullanımının AR ile ilişkili olabileceği akla gelmektedir. Olguda dikkat çeken bir diğer özellik ise AR tedavisine ikincil olarak herpes simpleks virüs (HSV) reaktivasyonunun izlenmesidir. Bu nedenle, HSV hikayesi olan olgularda AR tedavisi ile beraber oral antiviral profilaksinin verilmesi greft başarısını arttıracaktır.

A 27 year old male patient with a corneal scar secondary to herpetic keratitis in the right eye underwent penetrating keratoplasty (PK). At the 14th month of follow-up latanoprost was started to treat high intraocular pressure which was refractory to treatment. On the 15th day of latanoprost use, allograft reaction (AR) developed. Insufficient clinical response despite intensive immunosuppressive therapy made us consider recurrent herpetic keratouveitis secondary to steroid treatment. The dramatic reduction in the number keratic precipitates with oral valacylovir treatment confirmed this opinion. The graft remained clear after 3 months former to AR treatment.
Inflammation of eyes which underwent PK, jeopardizes the graft success by disrupting the immune privilege of anterior chamber. Considering the effects of prostaglandin analogues on blood aqueous barrier, latanoprost use might have been related to allograft reaction in this case. Another remarkable characteristics of this case was monitoring herpes simpleks virus (HSV) reactivation secondary to AR therapy. For this reason, oral acyclovir prophylaxis together with AR therapy would improve graft success in cases with HSV history.

Bu olgu sunumunda epilepsi tanısı ile 7 günlük topiramat tedavisi sonrasında miyopik kayma ve akut bilateral kapalı açılı glokom gelişen 24 yaşında bayan hastayı tartıştık. Hasta aynı zamanda depresyon tedavisi nedeni ile 6 aydır duloksetin kullanmaktaydı. Hem topiramat hem de duloksetin artmış göz içi basıncı ve glokom gelişimi ile ilişkilidir. Bu olgu sunumu topiramat kullanan hastalarda, destekleyici tedavi ile geri dönüşümlü olan akut bilateral kapalı açılı glokom krizi konusunda şüpheci olunması gerektiğini vurgulamaktadır. Duloksetin ya da benzeri etki mekanizmasına sahip antidepresanları kullanmakta olan hastalara topiramat tedavisi başlarken bu konuda özellikle dikkatli olmayı ve olası yan etkiler açısından hastayı bilgilendirmeyi öneriyoruz.

In this case report we discussed 24 year-old woman with diagnosis of epilepsy that developed myopia and acute bilaterally angle closure glaucoma after 7 days of treatment with topiramate. The patient had also been taking duloxetine daily for six months with diagnosis of depression. Both topiramate and duloxetine have been related to the increase of intraocular pressure and the development of glaucoma. This case report highlights the need for being suspicious about acute bilaterally angle closure glaucoma which is reversible by supportive treatment in patients using topiramate. We recommend to pay particular attention in prescribing of topiramate in patients who are already under treatment with duloxetine or other antidepressants with a similar mechanisms of action and to inform the patients about possible side effects.

Amaç: Basit pigment epitel hamartomunda spektral domain optik koherans tomografi bulgularını rapor etmek.
Gereç ve Yöntem: Basit retina pigment epitel hamartomu olan 55 yaşında bayan olgu ultrasonografi ve spektral domain optik koherans tomografi ile değerlendirildi.
Bulgular: Olguda foveolanın bir disk çapı temporalinde, yarım disk çapında koyu siyah renkli lezyon saptandı. B-mod ultrasonografide yüksek iç yansıtıcılıkta 0.8 mm kalınlıkta, basit retina pigment epitel hamartomu ile uyumlu retinal lezyon gözlendi. Spektral domain optik koherans tomografi ile retinadan vitreus boşluğuna doğru elevasyon gösteren kitle belirlendi.
Sonuç: Yüksek çözünürlüklü spektral domain optik koherans tomografi retina pigment epitel hamartomlarının daha iyi gözlenmesi imkanını sunar ve pigmentli fundus lezyonlarının ayırıcı tanı ve tedavisinde yararlıdır.

Purpose: To report the spectral domain optical coherence tomographic findings of a simple retina pigment epithelium hamartoma.
Materials&Methods: A 55-year old female with simple retina pigment epithelium hamartoma was evaluated with ultrasonography and spectral domain optic coherence tomography.
Results: The patient was found to have a pitch-black lesion measuring one-half disk diameter, located at about 1 disk diameter temporal the foveola. B-mode ultrasonogram revealed a 0.8-mm thick retinal lesion with high internal reflectivity which was consistent with simple retina pigment epithelium hamartoma. Spectral domain optical coherence tomography displayed the elevated lesion from the retinal layer toward the vitreous.
Conclusion: The high resolution of spectral domain optical coherence tomography allows detailed observation of the retinal pigment epithelium hamartomas and is useful in the differential diagnosis and management of pigmented fundus lesions.

Çocukluk çağında üçüncü sinir felci ile seyreden ağrılı oftalmopleji yapabilen sebepler arasında, postenfeksiyöz üçüncü sinir felci, bası yapan kitle lezyonları, vasküler anomaliler ve oftalmoplejik migren bulunmaktadır. Oftalmoplejik migren, çocukluk çağında başlayan tekrarlayan baş ağrısı atakları ve oftalmoplejiyle karakterize, literatürde ender rastlanılan bir patolojidir. Oftalmopleji; 3., 4. ya da 6. kraniyal sinirin parezisi ya da paralizine bağlı olarak ortaya çıkar. Ataklar bazen birkaç saat bazen de birkaç hafta sürebilir ve genelde uygun tedaviyle düzelir, ancak bazı olgularda kalıcı sorunlar görülebilir. Bu çalışmada çift görme, tek gözde kapak düşüklüğü, midriyazis ve şiddetli baş ağrısı şikayetleri ile göz polikliniğine başvuran 11 yaşındaki olgu tartışıldı. Hastanın oftalmolojik muayenesinde okülomotor paralizi saptanarak, oftalmoplejik migren tanısı düşünüldü ve buna yönelik ilaç tedavisine başlandı. Migren tedavisi sonrasında hastanın şikayetleri azaldı ve 8 hafta içinde tamamen düzeldi. Bu olgu sunumu ile, çocukluk çağında ağrılı oftalmopleji ve bu tabloya yol açabilecek hastalıklar tartışıldı.

The causes of painful ophthalmoplegia with third nerve palsy in childhood include postinfectious third nerve palsy, compressive lesions, vascular anomalies and ophthalmoplegic migraine. Ophthalmoplegic migraine is a rare pathology in literature, which is characterized with recurrent attacks of headache and ophthalmoplegia that usually begins during childhood. Ophtalmoplegia occurs due to paresis or paralysis of 3., 4. or 6. cranial nerves. Attacks may last a few hours to weeks and usually are recovered with appropriate therapy, but some cases may demonstrate permanent defects. In this case, an 11-years old patient who has admitted our outpatients clinics with the complaints of right ptosis, mydriasis and severe headache is discussed. In the ophthamologic examination of the patient, oculomotor nerve palsy has been detected and she has given a diagnosis as ophthalmoplegic migraine and medical treatment was started. Her complaints have regressed with medication for migraine and recovered completely in 8 weeks. In this case report, painful ophthalmoplegia during chilhood and its possible causes are discussed.

10 yaşında, sağ gözünde şişlik ve öne doğru büyüme şikayeti ile başvuran kız hastada yapılan radyolojik görüntüleme yöntemlerinden sonra orbita içine uzanan kitle saptandı. Kitle Beyin Cerrahisi kliniği tarafından transkranial girişimle eksize edilip histopatolojik incelemede ossifiye fibroma olarak tanımlandı. Postoperatif birinci haftada baş pozisyonu ve diplopi gelişen ve muayenesinde troklea bölgesinde şişlik saptanan olguya cerrahi travma sonrası gelişen Canine Tooth Sendromu tanısı konuldu.

A mass extending into the orbita was detected in a 10 year old girl with a complaint of swelling and protrusion in the right eye, after radiological imaging analysis. The mass was excised by the neurosurgery department through transcranial approach and found to be ossifying fibroma in histopathological examination. The case, presenting head position and diplopia and trochlear swelling in physical examination in the postoperative first week, was diagnosed as Canine Tooth Syndrome developing after surgical trauma.