Amaç: Kornea distrofili olgularda in vivo konfokal mikroskopi bulgularını bildirmek.
Gereç ve Yöntem: Kornea distrofisi ön tanısı konulan 21 olgu detaylı oftalmolojik muayeneyi takiben invivo konfokal mikroskopinin (ConfoScan 4, Nidek, Albinasego, Italy) 40 X lensi kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: Hastalardan 12’si kadın, 9’u erkek olup yaş ortalamaları 37.8±12.6 seneydi. Olguların 2’sine epitel bazal membran distrofisi (EBMD), 11’ine stroma distrofisi, 2’sine Fuchs’un endotel distrofisi, 4’üne posterior polimorfoz distrofi (PPMD), 2’sine ise konjenital herediter endotel distrofisi (CHED) ön tanısı konuldu. PPMD ön tanılı 3 olguda görsel şikayet yoktu, lezyonlar rutin muayene esnasında tesbit edildi. Onaltı olgu görme keskinliğinde azalma şikayeti ile başvurdu; bu olgulardan 7 sinde fotofobi, batma ve irritasyon gibi semptomlar da mevcuttu. İn vivo konfokal mikroskopi muayenesinde, EBMD’de epitel tabakasında mikrokistler ve bazal membranda kalınlaşma ile kıvrımlar; stroma distrofilerinde çeşitli form ve reflektans gösteren depozitler, endotel distrofilerinde ise Descemet tabakasındaki anormal değişiklikler görüntülendi. CHED olduğu düşünülen 2 kardeş hastada stroma ve endotel katmanları ödem sebebiyle görüntülenemedi.
Sonuç: Konfokal mikroskopi, kornea distrofisi olduğu düşünülen olgularda korneadaki patolojik morfolojik değişikliklerin in vivo olarak gösterilmesi ve tutulumun hangi tabakaları etkilediğinin değerlendirilmesinde başvurabileceğimiz bir görüntüleme yöntemidir. Özellikle kesin tanının konamadığı ve distrofinin sınıflandırılamadığı hastalarda mikrostrüktürel değişiklikleri ve depozitleri gösterek tanıyı kesinleştirmemizi sağlayabilir ve tedavi planlamasında yol gösterici olabilir.

Purpose: To report in vivo confocal microscopy findings of cases with corneal dystrophies.
Material-Methods: Following detailed ophthalmological examination, 21 cases prediagnosed as corneal dystrophy were evaluated using 40X lens of in vivo confocal microscopy (ConfoScan 4, Nidek, Albinasego, Italy).
Results: There were 12 female and 9 male patients with a mean age of 37.8±12.6. Two patients were prediagosed as epithelial basal membrane dystrophy (EBMD), 11 patients as stromal dystrophy, 2 patients as Fuchs’ dystrophy, 4 patients as posterior polymorphouos dystrophy (PPMD) and 2 patients as congenital hereditary endothelial dystrophy (CHED). Three cases with PPMD had no visual syptoms, the lesions were observed during rutine ophthalmological examination. Sixteen cases presented with blurry vision of which 7 also had photophobia, foreign body sensation and irritation. In vivo confocal microscopy examination revealed curly thickening of the basal membrane and epithelial microcysts in EBMD; deposits in various form and reflectance in stromal dystrophies and abnormal changes of the Descemet’s membrane in endothelium dystrophies. In two siblings suspected as CHED, the stroma and endothelium could not be imaged due to excessive edema.
Conclusion: Confocal microscopy is an imaging technique that shows the pathologic morphological changes of the cornea in vivo in cases prediagnosed as corneal dystrophy, and may indicate which corneal layer has been involved. Especially in cases where exact diagnosis could not be done and the dystrophy could not be classified, it may help to confirm the diagnosis and guide treatment plans by showing the microstructural changes and deposits.

Amaç: Fakoemulsifikasyon cerrahisi sonrasında gelişebilen toksik anterior segment sendromu (TASS) ‘nun klinik ve histopatolojik bulgularını analiz etmek.

Gereç ve Yöntem: Aynı seansta aynı cerrah tarafından gerçekleştirilen sorunsuz fakoemulsifikasyon operasyonları sonrasında gelişen üç TASS olgusu değerlendirildi. Hastaların postoperatif 1., 12., 24., 48. saat kontrolleri yapıldı. Sonraki takipler ihtiyaca göre planlandı. Üç olguda da korneal dekompansasyon gelişti. Bir olguya eviserasyon diğerine ise penetran keratoplasti operasyonu uygulandı. Her iki korneanın histopatolojik analizi yapıldı.

Bulgular: Hastalar 61 ve 73 yaş aralığında olup, hepsi erkekti. Tüm olgularda ağrısız bulanık görme, limbustan limbusa korneal ödem ve hipopiyon vardı. Her olguda iris düzensiz dilate ve atrofikti. İki korneanın histopatolojik incelemesi; endotel hücre tabakasının tamamen yok olduğunu gösterdi. Üçüncü olgu ise korneal dekompansasyon ve tedaviye dirençli glokom nedeniyle görmesini kaybetti.

Sonuç: TASS kornea endotel tabakasının tamamen kaybıyla sonuçlanabilen ciddi bir komplikasyondur. Tek kullanımlık aletlere geçiş ve/veya aletlerin usule uygun yıkanması, TASS komplikasyonunu azaltmak için önem taşımaktadır.

Purpose: To analyze clinical and hystopathological findings of toxic anterior segment syndrome (TASS) which can be developed after phacoemulsification surgery.

Material and Methods: Three cases, which developed TASS after uneventful phacoemulsification operations performed by the same surgeon on the same session, were evaluated. All patients were examined 1st, 12th, 24th, 48th hours postoperatively. Further follow-up were planned as per needed. Corneal decompensation was developed in all three cases. In one case the evisceration and in the other the penetrating keratoplasty operations were implemented. Both corneas were analyzed histopathologically.

Results: The patients were between the age of 61 and 73 and all were male. Blurred vision without pain, limbus-to-limbus corneal edema and hypopyon were observed in all of the cases. In each case the iris was irregularly dilated and atrophic. The hystopathological evaluation of these two corneas showed that the endothelial cell layer was disappeared completely. The third case has lost its vision due to the corneal decompensation and the glaucoma that was refractory to medical treatment.

Conclusion: TASS is a serious complication, which can result in complete loss of corneal endothelial layer. It is important that switching to disposable material and/or adequate cleaning of materials will reduce the TASS complication.

Amaç: Dördüncü kranyal sinir felcinde değişik klinik tiplere göre uygulanan farklı ameliyat sonuçlarının vertikal kaymaya olan etkisinin kıyaslamalı olarak değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Şaşılık bölümünde üst oblik felci (ÜOF) nedeniyle Eylül 2007 ve Mayıs 2009 tarihleri arasında takip edilen 32 hasta çalışmaya alınarak prospektif olarak değerlendirildi. Olgular uygulanan cerrahi yöntemlere göre 4 gruba ayrıldı. Birinci grup (n=12): Alt oblik hiperfonksiyonu üç pozitif olan hastalara alt oblik anterior transpozisyonu uygulandı. İkinci grup (n=9): Alt oblik hiperfonksiyonu bir pozitif olan hastalara 8 mm, iki pozitif olan hastalara da 10 mm alt oblik geriletme yapıldı. Üçüncü grup (n=6): Alt oblik hiperfonksiyonu dört pozitif olan hastalara alt oblik myektomi uygulandı. Dördüncü grup (n=5): Alt oblik hiperfonksiyonu göstermeksizin, üst oblik hipofonksiyonu olan ve zorlamalı duksiyon testinde üst oblik tendonu gevşek olarak saptanan hastalara 6-12 mm üst oblik katlama yapıldı. Olguların preoperatif ve postoperatif 1. gün, 1. hafta, 1. ay, 3. ay ve 6 ayda muayeneleri yapılarak kayma miktarları (prizm dioptri) değerlendirildi.
Sonuçlar: Olguların 17’si (%53,1) erkek, 15’i (%46,9) kadın idi. Yaş ortalamaları 16,41±11,91 idi. ÜOF olguların 24’ün de (%75) konjenital, 8’in de (%25) akkiz kaynaklıydı. Operasyon sonrasında dört cerrahi uygulama grubunda da vertikal kaymada anlamlı fark saptandı (p<0.05).
Tartışma: ÜOF’de endikasyonu uygun olmak koşuluyla izole alt veya üst oblik kas cerrahileri tek başına öncelikli ve etkili bir yöntem olduğu görüşüne varılmıştır.

Purpose: To comparatively evaluate the effects of different results of operations, performed according to various clinical types of 4th cranial nerve palsy, for vertical deviation.
Materials and Metods: thirty-two patients who attended to Cerrahpasa Medical Faculty Ophthalmology Department Strabismus Unit with superior oblique palsy (SOP) were evaluated prospectively during September 2007 and May 2009. Cases were divided into 4 groups according to the different types of surgeries performed. First group (n=12): Anterior transposition of the inferior oblique for three positive inferior oblique overaction (İOOA). Second group (n=9): Inferior oblique recession for one and two positive İOOA. Third group (n=6): Inferior oblique myectomy for four positive İOOA. Fourth group (n=5): Cases which exhibited superior oblique hypofunction and loose superior oblique tendon without an İOOA were performed superior oblique tucking. Cases were examined pre-operatively and post-operatively on the 1st day, at 1st week, 1st month, 3rd month and 6th months respectively. The amount of squint (prism diopter) was measured.
Results: Seventeen of the cases were (%53,1) male and 15 (%46,9) were female. Mean age was 16,41±11,91. 24 of SOP (%75) were congenital and 8 of SOP (%25) were acquired The mean decrease in primary position vertical deviation post-operatively was found statistically significant in all groups (p<0.05).
Discussion: A single surgery of inferior or superior oblique muscle was found to be effective and first choice for SOP when the indication was given properly.

Amaç: Bu çalışmada farklı kırma kusuru ölçüm yöntemleri ile elde edilen sonuçların karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Otuz altı erkek hastanın 76 gözünde siklopleji sonrası kırma (refraksiyon) kusuru değerleri ölçülmüştür. Çalışma grubu 2.00 diyoptri üzerinde miyopi, hipermetropi ve astigmatizması olan kişilerden oluşturulmuştur. İki farklı otorefraktometre ve retinoskopi ile küresel (sferik), silindirik ve sferik eşdeğer ölçümleri yapılmıştır. Elde edilen kırma kusuru değerlerinin istatistiksel değerlendirmesi için "tekrarlanan ölçümlü varyans analizi" ve Tukey çoklu karşılaştırma testi uygulanarak ölçümler arası uyum varlığı belirlenmiştir.
Bulgular: Küresel (sferik) kırma kusurlarının ortalama ve standart sapma değerleri; retinoskopi için 6.94 ± 3.43; 1 no’lu otorefraktometre için 7.21 ± 3.29; iki no’lu otorefraktometre için 7.94 ± 3.44 olarak ölçülmüştür. Küresel eşdeğerler ise retinoskopi için 7.50 ± 3.43; 1 no’lu otorefraktometre için 7.93 ± 3.38 ve 2 no’lu otorefraktometre için 8.83 ± 3.64 olarak belirlenmiştir. Bu sonuçlar, 1 ve 2 no’lu otorefraktometre ile 1 no’lu otorefraktometre ile retinoskopi ölçümleri arasında istatistiksel ve klinik olarak önemli fark olabildiğini göstermektedir (p < 0,05).
Tartışma: Bu çalışma, farklı cihaz ve yöntemlerle yapılan kırma kusuru objektif muayenesinin, hekimin hatalı kararına neden olabilecek farklı kırma kusuru değerleri verebildiğini göstermektedir. Geçerli, doğru ve güvenilir sonuçların alınabilmesi için ölçüm yöntemlerinin standardizasyonu yanında; özellikle meslek muayenelerine yönelik kırma kusuru subjektif ölçümlerini “altın standart” olarak kabul eden yaklaşıma ağırlık verilmelidir.

Objective: The aim of the study is to compare the reliability of different methods of objective refractive error measurement.
Material and methods: Cycloplegic refractive errors of sixty seven eyes of thirty six male patients were measured. Subjects were chosen between the patients who had refractive errors more than 2.00 diopters of myopia, hyperopia or astigmatism. Spherical, cylindrical errors and spherical equivalents were measured with two different autorefractors and a retinoscope. "Repeated measures analysis of variance" and Tukey's multiple comparison test were used for the statistical analysis of refractive error measurements.
Results: The mean and standard deviation values of spherical refractive error were 6.94 ± 3,43 with retinoscopy; 7.21 ± 3.29 for autorefractor 1 and 7.94 ± 3.44 for autorefractor 2. The spherical equivalents were also 7.50 ± 3.43 for retinoscopy, 7.93 ± 3.38 for autorefractor 1 and 8.83 ± 3.64 for autorefractor 2. These values signify that there are statistically and clinically significant (p<0,05) difference between the results of autorefractor 1 and autorefractor 2; autorefractor 1 and retinoscopy.
Conclusion: The results of this study show that different measurement methods and instruments may yield different values of refractive errors, which may cause wrong decisions about the value of objective refraction. Standardization of measurement methods should be instituted to obtain valid, accurate and reliable results and for occupational requirements and subjective refraction should have more acceptance as “gold standard” method.

Amaç: Tatvan-Bitlis yöresinde görülen subkonjonktival hemorajili olguların sıklığını ve ilişkili olduğu durumları saptamak.
Yöntem: Kasım 2008 ile Aralık 2009 tarihleri arasında Tatvan Devlet Hastanesi Göz Hastalıkları polikliniğinde muayene edilen travmatik ve spontan subkonjonktival hemorajili 30 hastanın tanımlayıcı ve kesitsel bir çalışması.
Bulgular: Muayene edilen 6000 hastanın arasında subkonjonktival hemorajili (30 göz) 30 (%0,5) hasta vardı. Hastaların 18’i bayan (%60), 12’si erkekti (%40). Ortalama yaşları 31,2±16,0 (2-75 yıl) idi. Otuz hastanın 14’ünde (%46,6) travmatik,16’sında (%53,4) spontan subkonjonktival hemoraji vardı. Travmatik ve spontan subkonjonktival hemorajili hastaların ortalama yaşları sırayla 26,4±12,4 ve 35,5 ±17,9 idi (p=0,04). Subkonjonktival hemorajinin gelişmesi ile hastaneye ilk başvuru arasında geçen süre spontan subkonjonktival hemorajili olgularda daha kısaydı (≤3 gün, P=0,005). Spontan ve travmatik subkonjonktival hemorajili olgular arasında cinsiyet (P=0,7) ve tutulan göz (p=0,6) açılarından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık yoktu. Tutulum tüm hastalarda tek taraflıydı. Spontan subkonjonktival hemorajili hastaların %31,2’ sinde ilişkili belirgin bir durum saptanmadı. Hipertansiyon (%31,2) en sık ilişkili durumdu. Diğer ilişkili durumlar ise kusma (%18,7), öksürme (%12,5) ve doğumdu (%6,25). Travmatik subkonjonktival hemorajide yaralanmaların %71,4’ü evde oluşmuştu.
Sonuç: Tatvan-Bitlis yöresinde kliniğimize başvuran hastaların %0,5’inde subkonjonktival hemoraji izlendi. Genç subkonjonktival hemorajili olgularda en önemli risk faktörünün travma, yaşlılarda ise hipertansiyon olduğu görüldü.

Purpose: To determine frequency and associated conditions of cases with subconjunctival haemorrhage seen in Tatvan-Bitlis region.
Method: A descriptive and cross-sectional study of all 30 patients with traumatic and spontaneous subconjunctival haemorrhage examined in the ophthalmology clinics inTatvan State Hopital between November 2008 and December 2009.
Results: There were 30 (0.5%) patients with subconjunctival haemorrhage (30 eyes) among 6000 examined patients. Eighteen (60%) patients were women and 12 (40%) were men, with a mean age of 31.2 ±16.0 (2-75) years. Among the 30 patients, 14 (46.6%) had traumatic and 16 (53.4%) had spontaneous subconjunctival haemorrhage. The mean age was 35.5±12.4 and 26.4±17.9 years for patients with spontaneous and traumatic subconjunctival haemorrhage, respectively (P=0.04). The period of time between the beginning of subconjunctival haemorrhage and initial admittance to the hospital was shorter in cases with spontaneous subconjunctival haemorrhage (≤3 days, P = 0.005). There were no statistically significant differences between the patients with spontaneous and traumatic subconjunctival haemorrhage with respect to gender (P = 0.7) and eye involvement (P=0.6). The condition was unilateral in all patients. In spontaneous subconjunctival haemorrhage, no apparent associated condition was found in 31.2%. Hypertension (31.2%) was the most frequent associated condition. Other associated conditions included vomiting (18.7%), coughing (12.5%) and delivery (6.2%). In traumatic subconjunctival haemorrhage, 71.4% injuries occurred at home.
Conclusion: In Tatvan-Bitlis region subconjunctival haemorrhage was seen in 0.5% of the patients that presented to the hospital. The major risk factor of subconjunctival haemorrhage was trauma in young patients whereas hypertension in older patients.

Amaç: Pterjiumlu gözlerde Oküler Cevap Analizör (OCA) ile ölçülen korneanın biyomekanik parametrelerini değerlendirmek ve normal gözlerle karşılaştırmak

Materyal ve Metod: Çalışmaya tek taraflı pterjiumu bulunan 42 hastanın 84 gözü dahil edildi. Pterjiumu olan gözler çalışma grubunu ve aynı hastaların sağlıklı diğer gözleri kontrol grubunu oluşturdu. Tüm olgulara OCA ile ölçüm yapıldı. Kornea düzeltmeli göz içi basıncı (GİBkk), korneal rezistans faktör (KRF) ve korneal histerezis (KH) değerleri kaydedildi. Verilerin istatistiksel analizinde bağımsız örneklem t-testi kullanıldı.

Bulgular: Toplam 42 hastanın (23 kadın, 19 erkek) yaş ortalaması 57±11 (32-73) yıldı. Çalışma grubunda ortalama KH 10,4±2,0 (6,2-14,1) mmHg, KRF 10,3±1,7 (6,5-13,2) mmHg ve GİBkk. 15.2±4.5 (7.6-23.3) mmHg idi. Kontrol grubunda ortalama KH 10,5±2,1 (6,4-14,4) mmHg, KRF 10,5±1,7 (7,4-13,7) mmHg ve GİBkk. 14.9±4.7 (9.1-26.3) mmHg idi. Bu değerlerde, çalışma ve kontrol grubu arasında anlamlı bir fark yoktu (p>0,05).

Sonuç: Pterjiumlu gözlerde OCA ile ölçülen korneal biyomekanik parametrelerde normal gözlere göre anlamlı değişim oluşmamaktadır.

Purpose: To evaluate the corneal biomechanical properties using an ocular response analyzer (ORA) in patients with pterygium and compare them with those in healthy subjects
Method: The study included 84 eyes of 42 patients with unilateral pterygium. The study group consisted of the eyes with pterygium and the control group consisted of the healthy fellow eyes of the same patients. ORA measurements were performed in all patients. Corneal-compensated intraocular pressure (IOPcc), corneal resistance factor (CRF), and corneal hysteresis (CH) were recorded. Statistical analyses were performed using a t test for independent samples.
Results: Mean age of the 42 patients (23 female, 19 male) was 57±11 (range, 32-73) years. In the study group, mean CH was 10.4±2.0 (6.2-14.1) mmHg, mean CRF was 10.3±1.7 (6.5-13.2) mmHg, and mean IOPcc was 15.2±4.5 (7.6-23.3) mmHg. In the control group, mean CH was 10.5±2.1 (6.4-14.4) mmHg, mean CRF was 10.5±1.7 (7.4-13.7) mmHg, and mean IOPcc was 14.9±4.7 (9.1-26.3) mmHg. There were no significant differences in these parameters between the study and control groups (p>0,05).
Conclusion: Corneal biomechanical parameters measured by ORA do not change significantly in eyes with and without pterygium.

Amaç: Humphrey Matriks 30-2 tam eşik testi sonuçları ile İsveç interaktif eşik algoritmasını (30-2 SITA standart stratejisi) kullananan standart otomatize perimetri (SAP) sonuçlarını karşılaştırmak.
Gereç ve Yöntemler: Test süresi, ortalama deviasyon (MD), patern standart deviasyon (PSD) ile patern deviasyon haritasında p<0.05 ve p<0.01 düzeyinde baskılanmış nokta sayıları Wilcoxon işaret testi ile karşılaştırıldı. İki testteki MD, PSD ve baskılanmış nokta sayıları arasındaki korelasyon Spearman korelasyon katsayısı kullanılarak analiz edildi. Matriks ve SAP SITA testleri arasındaki uyumun değerlendirilmesinde kappa (к) istatistiği kullanıldı.
Bulgular: PSD’nin matriks perimetride, p<0.05 seviyesinde baskılanmış nokta sayısının ise SAP-SITA testinde istatistiksel açıdan anlamlı oranda yüksek olduğu saptandı. İki test arasında MD (r=0.48), PSD (r=0.58) ve Patern deviasyon haritasında p<0.05 ve p<0.01 düzeyinde baskılanmış noktaların sayısı (r=0.48 and r=0.47, sırasıyla) arasında orta derecede korelasyon olduğu görüldü (p<0.001). SAP ve Matriks perimetri arasındaki uyumun orta düzeyde olduğu saptandı (к=0.44, p<0.001).
Sonuç: İki perimetrideki görme alanı indisleri ve patern deviasyon haritasındaki baskılanmış noktaların sayısı yalnızca orta düzeyde korelasyon göstermektedir. Bu nedenle Matriks perimetri ve SAP’da ki global indeksler ve test noktaları arasında doğrudan bir karşılaştırma yapılmamalıdır.

Purpose: To compare the results of Humphrey Matrix 30-2 full threshold test and standard automated perimetry (SAP) using Swedish Interactive Threshold Algorithm (30-2 SITA standard strategy).
Methods: Test duration, mean deviation (MD), pattern standard deviation (PSD), number of depressed points on pattern deviation plot (PDP) at level of p<0.05 and p<0.01 were compared using Wilcoxon-signed rank test. The correlations between MD, PSD and the number of depressed points were analyzed using Spearman rank correlation coefficient. Kappa (к) statistic was used to determine the strength of agreement between Matrix and SAP-SITA tests.
Results: PSD was higher in Matrix perimetry and the number of depressed points at level of p<0.05 was significantly higher in SAP-SITA test. MD (r=0.48), PSD (r=0.58) and the number of points depressed on PDP at the level of <0.05 and <0.01 (r=0.48 and r=0.47, respectively) showed moderate correlations between the two tests (p<0.001). Agreement between SAP and Matrix perimetry was found to be moderate (к=0.44, p<0.001).
Conclusions: Visual field indices and the number of depressed points on PDP of the two perimetries are only moderately correlated. Therefore, a direct comparison of the global indices or individual test points should be avoided among Matrix Perimetry and SAP.

Amaç: Normal ve keratokonuslu gözlerde ultrasonik pakimetre (Ocuscan® RxP) ve OCULUS Pentacam Scheimpflug kamera ile ölçülen santral kornea kalınlık (SKK) değerlerinin karşılaştırılması
Gereç ve Yöntem: Prospektif çalışmada 57 keratokonuslu, 62 sağlıklı gözün sırasıyla Pentacam ve ultrasonik pakimetre ile SKK ölçümleri yapıldı. Her iki cihaz ölçümlerinin ortalaması eşlendirilmiş dizide t testi ile istatistiksel olarak karşılaştırıldı ve p<0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Her iki cihaz ile alınan SKK ölçümleri arasındaki ilişki Pearson testi ile değerlendirildi.
Bulgular: Keratokonuslu gözlerin ortalama SKK ölçümleri Pentacam cihazı ile 480.18±33.6 µm, ultrasonik pakimetre ile 465.67±34.5 µm olarak bulundu ve farklılık istatistiksel olarak anlamlı idi (t=-5.87; p<0.001). Sağlıklı gözlerde ise bu değerler sırasıyla 573.8±35.7 µm ve 563.58±30.9 µm olarak ölçüldü (t=-4.32; p<0.001). Sağlıklı grupta 15 gözün SKK değerleri ultrasonik pakimetre ile 585 µm üzerindeydi ve bu gözlerin Pentacam ve ultrasonik pakimetre ile alınan ölçümleri sırasıyla 619±13.1 µm ve 608.87±14.1 µm olarak bulundu (t=-3.3; p=0.005). Her iki cihaz ile alınan ölçümler birbiriyle anlamlı korelasyon göstermekteydi (r=0.95, p<0.001).
Sonuç: Pentacam cihazı ile yapılan SKK ölçümleri hem keratokonuslu, hem sağlıklı gözlerde ultrasonik pakimetre ile saptanan ölçümlerle anlamlı ilişki göstermektedir. Fakat Pentacam cihazı ile alınan ölçümler daha yüksek bulunmaktadır; bu nedenle hastanın kornea kalınlık takiplerinde mutlaka aynı görüntüleme yöntemi kullanılmalıdır.

Purpose: To compare the central corneal thickness (CCT) measurements in normal and keratoconic eyes using ultrasonic pachymetry (Ocuscan® RxP) and OCULUS Pentacam Scheimpflug camera.
Materials and Methods: In this prospective study, CCT measurements were done in 57 keratoconic eyes and 62 healthy eyes by Oculus Pentacam and ultrasonic pachymetry, consecutively. The measurements taken by the 2 instruments were compared with paired sample t test and a p value < 0.05 was considered as statistically significant. The correlation between the measurements was evaluated using Pearson test.
Results: Mean CCT of keratoconic eyes was 480.18±33.6 µm with Pentacam and 465.67±34.5 µm with ultrasonic pachymetry, which was significantly different (t=-5.87; p<0.001). In healthy group, these measurements were 573.8±35.7 µm and 563.58±30.9 µm, respectively (t=-4.32; p<0.001), and 619±13.1 µm ve 608.87±14.1 µm, respectively in 15 thick corneas with CCT >585 µm (t=-3.3; p=0.005). There was high correlation between CCT readings by the two methods (r=0.95, p<0.001).
Conclusion: The CCT measurements by Pentacam both in keratoconic and healthy eyes are highly correlated with the ultrasonic measurements. However, the CCT measurements taken by Pentacam are higher compared to ultrasonic measurements; therefore, the same imaging technology should be used in follow-up measurements.

Floresans; bazı moleküllerin belli bir dalga boyundaki ışıkla uyarılması sonucu daha uzun bir dalga boyunda ışık yaymasıdır. Fundus floresein anjiyografi bu konudaki en klasik örnektir. Otofloresans ise sodyum floresein verilmeksizin gözdeki yapılardan floresan ışık yayılımı olarak tanımlanabilir. Fundus otofloresansı (FOF), retina pigment epitelindeki lipofusinden kaynaklanmaktadır. FOF görüntülemesi, modifiye edilmiş fundus kameraları veya tarayıcı lazer oftalmoskoplarla kaydedilebilmektedir ve farklı fundus hastalıklarında kullanılmaktadır. Otofloresans görüntülerini değerlendirilmesi niteliksel ve niceliksel olarak yapılmaktadır. Bu yazıda, FOF fotoğrafları eşliğinde otofloresans görüntülerinin sistematik olarak değerlendirilmesi anlatılmaktadır.

Fluorescence is the property of some molecules to emit light energy of a longer wavelenght when stimulated by a light of a certain wavelength. Fundus fluorescein angiography is the classical example for fluorescence. Autofluorescence, on the other hand, is emission of fluorescent light from ocular structures in the absence of fluorescein sodium. Fundus autofluorescence (FAF) is known to originate from lipofuscin in retinal pigment epithelium. FAF can be recorded by modified fundus cameras or scanning laser ophthalmoscopes, and it has been used in different retinal disorders. Evaluation of FAF images can be done both qualitatively or quantitatively. Herein, a systematic evaluation of FAF images is described with examples.

Travma sonrası optik sinir kesisi nadir görülen patolojilerdendir. Tabloya sıklıkla glob luksasyonu ile orbital kemik kırıkları eşlik edebilmektedir. Bu tür olguların tıbbi ve cerrahi yönetimi oldukça güçtür. Bu çalışmada, sol gözünde travmatik glob luksasyonu ve optik sinir kesisi gelişen olgunun sunulması amaçlandı. Orbita travması nedeniyle medial rektus kası ve optik sinir kesisi mevcut olan 49 yaşındaki erkek hasta konservatif tedavi ile takip edilmiş ve travma sonrasındaki 19. günde oküler redüksiyon ve medial rektus adalesi tamiri uygulandı. Hastanın cerrahi sonrasındaki beşinci aydaki muayenesinde sol gözde ışık hissi yok, her yöne bir miktar göz hareketi mevcuttu ve hasta estetik olarak görünümünden memnundu.

Post-traumatic optic nerve transsection is a rare condition. It is usually complete and it can be accompanied by orbital bone fractures and globe luxation. The management of such cases is quite challenging. In this report, we wanted to present a 49-year old male patient with orbital trauma, globe luxation, medial rectus muscle and optic nerve transsection. Ocular reduction and medial rectus muscle reposition was performed 19 days after trauma. Five month after the procedure, patient didn’t have light perception on the left side, however, he had eye movement in all gazes and he was satisfied with his left eye aesthetically.

Yetmiş sekiz yaşında erkek hasta kliniğimize sol göz kapağında düşüklük şikayeti ile başvurdu. Hastanın oftalmolojik muayenesinde intraorbital yumuşak doku kitlesi tespit edildi. Orbital MR’da ise üst temporal yerleşimli yaygın, üst rektus kası ve lakrimal bezden sınırları ayırt edilemeyen kitle tespit edilen hastaya cerrahi eksplorasyon ve biyopsi planlandı. Biyopsi sonucu non-hodgkin lenfoma tanısı alan hasta radyoterapiye yönlendirildi. Yaşlı hastalarda en sık görülen pitoz tipi yaşa bağlı gelişen (envolüsyonel) tip olmakla birlikte, diğer sebepler de akılda tutulmalıdır. Oftalmolojik muayene tam ve dikkatli yapıldığında hastaların pitoz sebebi değişebilmekte ve tamamen farklı tedavi gerekebilmektedir.

SUMMARY:
Seventy eight year old male patient was referred to our clinic with ptosis of the left upper eyelid. In his ophthalmologic examination, intraorbital soft tissue mass was found. In his orbital MRI, soft tissue mass with undistinguishable borders from the upper rectus muscle and lacrimal gland in the upper temporal region of the orbit was confirmed and surgical exploration and biopsy was done. Biopsy revealed non-hodgkin lymphoma and the patient directed to radiotherapy. Age dependent (involutional) ptosis is seen quite often in old patients, however the other reasons also should be kept in mind. After a full and careful ophthalmologic examination, the reason of the ptosis may change and a different treatment modality may be indicated.

Amaç: Periferik retinal vaskülit ve Lyme Hastalığı birlikteliğini vurgulamak.
Metod: Olgu sunumu
Sonuç: Rutin göz muayenesi için başvuran ve periferik retinal vaskülit saptanan hastaya klinik, anjiografik ve laboratuar bulguları ile Lyme Hastalığı tanısı konuldu.
Tartışma: Periferik retinal vaskülitli olguların tanısında nadir bir etyoloji olan Lyme Hastalığı göz önünde bulundurulmalıdır.

Purpose: To report peripheral retinal vasculitis in a case of Lyme disease.
Method: Case report
Results: Peripheral retinal vasculitis was seen in a symptom-free patient, and a diagnosis of Lyme disease was made in respect to clinical, angiographic and laboratory findings.
Discussion: Lyme disease, although rare should be remembered in the etiology of cases with peripheral retinal vasculitis.

52 yaşında erkek hasta, 3 hafta önce inguinal herni cerrahisi için spinal anestezi aldıktan sonra başlayan sol gözde kayma ve çift görme yakınmalarıyla başvurdu. Sol gözde ezotropya ve abdüksüyonda -4 kısıtlılık mevcut olan hastada, spinal anestezi sonrasında beyin-omurilik sıvısı (BOS) kaçağına bağlı 6. kranial sinir felci tanısı düşünülerek sıvı replasman tedavisi ve epidural kan yaması uygulandı. Hastanın takibinde 1. ayda diplopinin azaldığı, 6. ayda ise göz hareketlerinin serbestleştiği görüldü. Spinal anestezi sonrası görülen nadir ve geçici bir durum olan 6. kranial sinir felcinin, BOS kaçağı sonucu oluşan intrakranial hipotansiyona sekonder 6. kranial sinirin traksiyona uğraması ile ortaya çıktığı düşünülmektedir.

52 year-old male presented with diplopia and strabismus following spinal anesthesia for inguinal hernia operation 3 weeks ago. He had left esotropia and abduction was limited (-4) in his left eye. He was diagnosed as 6th cranial nerve palsy secondary to cerebrospinal fluid leakage following dural puncture and had intravenous hydration and epidural blood patch treatment. Diplopia decreased by the first month and his eye movements returned to normal by the 6th month after treatment. 6th cranial nerve palsy secondary to spinal anesthesia is a rare and temporary condition which is thought to be secondary to the traction of 6th nerve due to intracranial hypotension following cerebrospinal fluid leakage.