Amaç: Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) hastalığına sahip olgularımızın klinik özelliklerini sunmak.
Yöntem: Ocak 2001-Ocak 2010 tarihleri arasında kliniğimize başvuran toplam 10 VKH olgusuna ait tıbbi kayıtlar geriye dönük olarak incelendi.
Sonuçlar: On erkek hastanın ortalama yaşı 21.9 idi. Ortalama takip süresi 16.2 aydı. Yedi olguda iki taraflı tutulum, üç olguda tek taraflı tutulum mevcuttu. Toplam 17 gözün başlangıç görme keskinliği değerleri ortalama olarak 0.51 idi. Ondört gözde ön üveit, 12 gözde vitritis mevcuttu. Optik disk hiperemisi 16 gözde bulunmaktaydı. Oniki gözün eksüdatif retina dekolmanı ve beş gözün hafif retinal depigmentasyon alanları mevcuttu. Tüm olgular fundus floresein anjiografisi ve ultrasonografi ile değerlendirilmişti. İşitsel şikâyetler iki olguda görüldü. İlk muayene sürecinde altı olgunun beyin omurilik sıvısında pleositoz tespit edildi. Dört olguda cilt bulguları görüldü. Tüm olgular yüksek doz oral kortikosteroid tedavisi ile tedavi edildi. Üç olguda ilave olarak siklosporin tedavisi eklendi. Sonuç görme düzeyi ortalama olarak 0.86 idi.
Tartışma: VKH hastalığında, özellikle erken dönemde başvuran vakalarda görme prognozu genellikle iyi olmaktadır. Görme düzeyini arttırmada kortikosteroidlerle yapılan tedavi oldukça etkili olup, kortikosteroid tedavisine dirençli olgularda immünsüpresif ilaçlar gerekli olabilir.

Purpose: To report the clinical features of our cases with Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) disease.
Method: Medical records of totally 10 VKH cases presenting to our clinic between January 2001- January 2010 were investigated retrospectively.
Results: Mean age of 10 male patients was 21.9 years. Mean followed up period was 16.2 months. In seven cases there were bilateral involvement and three cases had unilateral involvement. Mean initial visual acuity was 0.51 in totally 17 eyes. Fourteen eyes had anterior uveitis, and twelve eyes had vitritis. Optic disc hyperemia was present in sixteen eyes. Twelve eyes had exudative retinal detachment, and five eyes had slight retinal depigmentation areas. All cases were evaluated with fundus fluorescein angiography, and ultrasonography. Auditory disturbances were seen in two cases. In first examination period, pleocytosis was detected in cerebrospinal fluid samples in six cases. Integumentary findings were seen in four cases. All cases were treated with high dose oral corticosteriod treatment. In three patents, supplementary cyclosporine therapy was added. Final visual acuity was 0.86 as mean.
Discussion: In VKH disease, visual prognosis is generally good especially in cases presenting early period. Treatment with corticosteroids is quite effective to recover of visual level, and immunosuppressive drugs may be needed in cases resisted to corticosteroid therapy.

Amaç: Fungal keratitlerin klinik ve laboratuar bulgularını, tedavi sonuçlarını bildirmek
Yöntem: Ekim 2004- Ekim 2007 yılları arasında mantar keratiti tanısı alan ve tedavi edilen 20 hastanın demografik özellikleri, klinik ve laboratuar bulguları değerlendirildi. Korneal kültür ve korneal lezyonun kenar ve zemininden kazıma yöntemi ile sitolojik örnek alındı. Tüm hastalara tedavi olarak; topikal amfoterisin B, natamisin ve oral ketokonazol başlandı.
Sonuçlar: Hastaların 11 tanesinde travma öyküsü mevcuttu. Sitolojik incelemede olguların hepsinde mantar hifleri görüldü. Kültür sonuçlarında iki hastada kültürde üreme saptandı. Bunlardan biri Fusarium diğeri Aspergillus idi. Hastalara antifungal tedavi ortalama 8,7 ± 4,53 (3-20) hafta verildi. Olguların üçüne kornea lezyonlarında ciddi incelme olduğu için amniyotik zar nakli uygulandı. Görmeyi etkileyen lökomu olan bir hastaya penetran keratoplasti yapıldı. On hastada tedavi sonrasında görme keskinliğinde artış oldu.
Tartışma: Fungal keratitler genellikle organik maddeler ile travma sonrasında, tedaviye dirençli kornea ülseri ile karakterizedir. Erken dönemde konulan tanı ile tedavide başarı sağlanabilmektedir. Klinik şüphe oldukça önemlidir. Kornea kazıntı örneklerinin sitolojik incelemesi, kültür sonuçlarından önce tanı konulmasında yardımcı olabilir.

Purpose: To report the clinical and laboratory findings and treatment results of fungal keratitis.
Methods: Patient demographics, clinical and laboratory findings and treatment outcomes of 20 cases of fungal keratitis who were diagnosed and treated from October 2004 through October 2007, were reviewed. Corneal scrapings and cultures were taken from ulcer beds and edges for microscopic evaluation. All of the patients were treated with topical amphotericine B, natamycine and systemic ketoconazole.
Results: Eleven of patients had trauma history. All of corneal scrapings revealed fungal hyphae. Fungal growth occurred in the cultures of two patients: Aspergillus sp and Fusarium sp. The mean duration of antifungal treatment was 8,7 ± 4,53 (3-20) weeks. Amniotic membrane transplantation was performed for three of 20 patients because of severe corneal thinning. One patient required penetrating keratoplasty for sight-threatening leukoma. The visual acuity was increased for 10 of 20 patients.
Conclusions: Fungal keratitis are treatment-resistant corneal ulcerations occurred especially after trauma with organic materials. Treatment success is achieved through early diagnosis and proper treatment. Clinical suspicion is essential. Microscopic evaluation of corneal scrapings can be helpful in guiding the diagnosis before culture results.

Amaç: Makula pigment optik dansitesinin yaş ile birlikte değişikliklerinin ölçülmesi ve makula pigment dansitesini etkileyen risk faktörlerinin analizi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Oftalmolojik açıdan hiçbir hastalığı bulunmayan, 20 - 50 yaş arası 87 olgu alındı. Olguların 34’ü erkek ve 53’ü kadın idi. Tüm olgulara kapsamlı oftalmolojik muayene yapıldı. Olguların iris rengi, sigara kullanımı, lipid profil bozukluğu kaydedildi. Olgulara dilatasyon uygulanmadan heterokromik fliker fotometri (MacuScopeTM) yöntemi ile ölçüm alındı. Olgular yaşa göre iki gruba (Grup 1; 20-35 yaş, Grup 2; 36-50 yaş) ayrıldı.
Bulgular: Olguların ortalama yaşı Grup 1’de 29,1 ± 4.1 yıl, Grup 2’de 43.4 ± 4.5 yıl idi. Cinsiyet yönünden gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0.05). İris rengi Grup 1 olgularının % 31’inde ve Grup 2 olgularının % 24’ünde yeşil-mavi renkteydi (p>0.05). Grup 1 olgularının % 28,9’ü ve Grup 2 olgularının % 28.6’sı sigara kullanıyordu (p>0.05). Lipid profili, sadece Grup 2 olguların % 4.1’de bozuk bulundu. Makula pigment optik dansitesi Grup 1’de 0.685 ± 0.253, Grup 2’ de 0.508 ± 0.203 olarak ölçüldü (p=0.001). Makula pigment dansitesi Grup 1 olguların % 2.6’sında düşük, % 63.2’de orta ve % 34.2’de yüksek ölçüldü, Grup 2 olguların % 12.2’de düşük, % 71.4’de orta ve % 16.3’de yüksek olarak ölçüldü.
Sonuç: Sağlıklı bireylerde makula pigment optik dansitesinin yaş ile birlikte önemli derecede azaldığı tespit edilmiştir. Çalışmamızda sigara kullanımı ve lipid profil bozukluğunun makula pigment dansitesi üzerine etkisi gösterilememiştir. Yaş dışında diğer risk faktörlerin etkinliği daha geniş ve kontrolu çalışmalarla desteklenmelidir.

Purpose: To evaluate the macula pigment optical density (MPOD) changes by age and other risk factors
Material-Method: Eighty-seven normally sighted healthy subjects (34 men, 53 women) who ranged in age from 20 to 50 years were evaluated for MPOD. All subjects were underwent detailed ophthalmological examination. Iris colors, smoking history and serum lipid profile were recorded. Heterochromatic flickering photometer was used for the measurements (MacuScopeTM). Subjects were divided into two groups according to their ages (Group 1, 20-35 years and Group 2, 36-50 years).
Results: The mean age was 29,1 ± 4.1years in Group 1 and 43.4 ± 4.5 years in Group 2. Iris color was green-blue in 31% of Group 1 and 24% of Group 2 (p>0.05). The overall mean MPOD was 0.685 ± 0.253 for the Group 1 and 0.508 ± 0.203 for the Group 2. There was a significant negative correlation between MacuScopeTM readings and age (p=0.001). The MPOD was measured low in 2.6% of Group 1 and 12.2% of Group 2; high in 34.2% of Group 1 and 16.3% of Group 2. Smoking history was present in 28.9% of Group 1 and 28.6% of Group 2. High serum lipid levels were found in 4.1% of Group 2.
Conclusion: There was a significant negative correlation between MacuScopeTM readings and age in healthy subjects. In our study there was no correlation between serum lipid profile and smoking history with MPOD. Future studies that are investigating MPOD, and its relationships with other risk factors are needed.

Amaç: Konjonktivalimbal otogreftli pterjium cerrahisinde fibrin yapıştırıcısı kullanımının etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmek.
Yöntem: Nasal pterjiumu olan ve pterjium eksizyonu yapılarak; fibrin yapıştırıcısı ile üst konjonktivalimbal otogreft transplantasyonu yapılan 26 hastanın 26 gözü incelendi. Cerrahi süreleri kaydedildi. Hastalar ameliyat sonrası 1.,3.,7., 14 günler ve 1.,2. ve 3. aylarda kontrole çağrıldı. Her kontrolde hastaların subjektif şikayetleri kaydedildi. Ameliyat sonrası komplikasyonlar ve nüks oranları değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 57.80±9.58 (39-78)di. Ortalama takip süresi 20.84±6.50 hafta idi. Ortalama cerrahi süresi 12.84±1.73 dakikaydı. 26 gözün 18’inde (%69) ameliyat sonrası ilk haftada subjektif semptomlar (ağrı, yabancı cisim hissi, epifora, irritasyon) ortadan kalktı. Hastaların tüm şikayetleri ise ameliyat sonrası 2 hafta içinde azaldı. Bir hastada(%3.8) greftte kısmi katlanma görüldü, fibrin yapıştırıcısı ile tekrar yapıştırıldı Hiçbir hastada takip süresince pterjiumda tekrarlama veya fibrin yapıştırıcısına bağlı komplikasyon görülmedi.
Sonuç: Konjonktival otogreftlerin yerleştirilmesinde fibrin yapıştırıcısı etkili ve güvenli bir yöntemdir. Fibrin yapıştırıcısının kullanımı cerrahi süresini kısaltmakta; cerrahi sonrası şikayetleri azalmaktadır.

Purpose: To evaluate the efficacy and safety of using fibrin glue in conjunctivolimbal autograft pterygium surgery.
Methods: Twenty-six eyes of 26 patients with nasal pterygium who were treated with pterygium excision with superior conjunctivolimbal transplantation and fibrin glue were reviewed. Surgical durations were recorded. Patients were followed up postoperatively on days 1,3,7,14 and then at months 1,2 and 3. Subjective symptoms of patients were recorded at every follow-up examinations. Postoperative complications and recurrence rate was evaluated.
Results: The mean patient age was 57.80±9.58 (range 39-78) years. The mean follow-up was 20.84±6.50 weeks. The mean surgery time was 12.84±1.73 minutes. The subjective symptoms (pain, foreign body sensation, epiphora, irritation) disappeared in 18 of 26 eyes (%69) in one week after surgery and all discomforts reduced within two weks after surgery in all patients. One patient (%3.8) had partial graft dehiscence; it was reattached with fibrin glue. There were no cases of pterygium recurrence or complications due to the fibrin glue.
Conclusions: Fibrin glue is a safe and effective method for attaching conjunctival autografts. The use of fibrin glue results in shorter operating time and less postoperative discomfort.

Amaç: Blefarofimozisli hastalarda, ptozis ve telekantüs-epikantüs cerrahilerinin sonuçlarının değerlendirilmesi.
Gereç-Yöntem: Blefarofimozisli 10 hastanın klinik özellikleri ve cerrahi sonuçları geriye dönük olarak değerlendirildi. Telekantüs-epikantus onarımında çift Z-plasti ve nazal telleme, ptozis düzeltilmesinde ise otojen fasia lata ile frontal askı cerrahisi uygulandı.
Sonuçlar: Hastaların ortalama takip süresi 19.6 ay (6-84 ay) idi. Ortalama yaş ise 10.2±7.5 yıl (3-28 yıl) olarak saptandı. Tüm hastalarda epikantus/telekantus onarımı yapıldı. Yedi hastada ptozisin düzeltilmesi amacı ile frontal askı cerrahisi uygulandı. Hastaların hepsinde cerrahi sonrasında her iki kantal bölgede simetri sağlanarak kantal açı oluşturuldu. Ptozis cerrahisi uygulanan tüm hastalarda kapak simetrisi sağlandı.
Tartışma: Kalıtsal blefarofimozis sendromlu hastalarda, iki aşamalı olarak, telekantus-epikantus ve frontal askı cerrahilerinin yapılmasıyla estetik ve işlevsel açıdan başarılı sonuçlar elde edilebilir.

Purpose: To evaluate the results of ptosis and telecanthus-epicanthus surgeries in patients with blepharophimosis.
Material-Methods: Clinical features and surgical results of 10 patients with blepharophimosis were analyzed retrospectively. Double Z-plasty and nasal wiring were performed for the correction of telecanthus-epicanthus. Frontalis suspension surgery with otogen fascia lata was performed for the correction of ptosis.
Results: The mean follow-up time of patients was 19.6 months (6-84 months). The mean age was 10.2±7.5 years (3-28 years). Epicanthus and telecanthus were corrected in all patients. Ptosis was corrected with frontalis suspension surgery in 7 patients. All patients had symmetry in canthal region and good canthal angle postoperatively. All patients that undergone ptosis surgery had eyelid symmetry.
Conclusion: In patients with hereditary blepharaphimosis syndrome, aesthetic and functional aspects of a successful outcome can be achieved with telecanthus-epicanthus and ptosis correction in two-stage surgery.

Amaç: Pupilla merkezi açık ve kapalı konjenital pitozisli olgularda refraktif kusurları ve ambliyopiyi değerlendirmek.
Yöntem: Konjenital pitozisli 37 hastanın kayıtları refraksiyon kusurları, göz hareketleri, şaşılık ve ambliyopi açısından retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar pupilla merkezi açık ve kapalı olanlar şeklinde iki gruba ayrıldı
Sonuçlar: Çalışmaya dahil edilen 37 hastanın 14’ü kız, 23’ü erkekti ve ortalama yaş 6.49±3.28 (1-13) yıl idi. Olguların 30’unda tek taraflı, 7’sinde çift taraflı pitozis mevcuttu. Pitozis nedeniyle 25 gözde pupilla merkezi kapalı (grup 1), 19 gözde pupilla merkezi açıktı. Tek taraflı pitozisli pupilla merkezi kapalı 4 hastada ve pupilla merkezi açık 2 hastada anizometropi saptandı. Onüç gözde astigmatizma tespit edildi. Bunların 6’sı tek taraflı, 7’si ise çift taraflı pitozisli gözler idi. Pupilla merkezi kapalı çift taraflı pitozisli olgularda astigmatizma görülme oranı tek taraflı ptozisli olgulardan yaklaşık 4 kat fazla bulundu. Tek taraflı pitozisi olan 6 gözde, çift taraflı pitozisi olan 2 gözde şaşılık ve göz hareketlerinde bozukluk saptandı. Onbeş gözde ambliyopi saptandı. Pupilla merkezi kapalı, herhangi bir refraktif kusuru olmayan bir hastada pitozis nedenli sensöryel tipte ambliyopi düşünüldü.
Tartışma: Konjenital pitozisli hastalarda şaşılık, astigmatizma, anizometropi ve ambliyopiye daha yüksek oranda rastlanmaktadır. Beklenenin aksine konjenital pitozisli hastalarda oklüzyona bağlı ambliyopi nadirdir. Kapak düşüklüğü tek başına ambliyopi gelişimi için etkili bir faktör değildir. Bu hasta grubunda dikkatli ve kapsamlı bir refraktif muayene yapılmalıdır.

Purpose: To evaluate refractive error and amblyopia in cases of congenital ptosis with and without covered center of the pupil.
Methods: Medical records of 37 patients with congenital ptosis were retrospectively evaluated from the perspectives of refractive error, ocular motility, strabismus, and amblyopia. Patients were divided in two groups as covered and not covered center of the pupil.
Results: Of the 37 patients, 14 of them were female, 23 of them were male and the mean age was 6.49 (1-13) years. 30 cases had unilateral ptosis, and 7 cases had bilateral ptosis. Because of ptosis, 25 eyes were covered of the pupil (group 1) and 19 eyes were not covered of the pupil (group 2). In the cases of unilateral ptosis, anisometropia was detected in 4 patients with covered center of the pupil and in 2 patients with not covered center of the pupil. Astigmatism was determined in 13 eyes. Out of 13 cases, 6 of them were unilateral ptotic eyes and 7 of them were bilateral ptotic eyes. Incidence of astigmatism was found nearly four times more in cases of bilateral ptosis than in cases of unilateral ptosis with covered of pupil. In 6 eyes of unilateral ptosis and in 2 eyes of bilateral ptosis, strabismus and ocular motility disorders were founded. Amblyopia was detected in 15 eyes. One patient with covered center of the pupil, who had not any refractive errors, was directly attributable only to the stimulus deprivation caused by ptosis.
Conclusion: Strabismus, astigmatism, anisometropia and amblyopia are frequently encountered in patients with congenital ptosis. Contrary to expectations, in patients with congenital ptosis, amblyopia resulting from occlusion of pupil is rare. Ptosis is not the only effective factor for the amblyopia development. These patients’ refractive examinations should carefully and comprehensively be done.

Amaç: Kliniğimizde takip edilen üveit olgularının demografik, etyolojik ve klinik özelliklerinin incelenmesi.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalışmada, 1996 – 2006 yılları arasında üveit tanısı almış hastaların verileri tarandı. Her bir olgu için başlangıç yaşı, cinsiyet, aile öyküsü, oftalmik muayene, laboratuar bulguları ve tedavi yaklaşımları incelendi. Verilerin sıklıkları değerlendirildi.
Bulgular: Çalışma kapsamında, yaşları 5 ile 83 arasında değişen (ortalama 43,9±17,3), 158 (%57,5) kadın, 117 (%42,5) erkek, toplam 275 hasta incelendi. Behçet hastalığı, tüm yaş gruplarında en sık üveit nedeni olarak bulundu (n=64, %23,3). Anatomik yerleşime göre 127 olgu ile (%46,2) en sık ön üveit görülmekteydi. Olgular genellikle iki taraflı olma eğilimindeydi (n=150, %54,6). Üveit, erkeklerde en sık 26 – 40, kadınlarda 41 – 60 yaşlarında görülmekteydi.
Sonuç: Sistemik hastalıklarla birliktelik göstermesi ve kötü prognozlu göz komplikasyonlarına yol açması nedeniyle üveit olguları multidisipliner işbirliği ile değerlendirilmelidirler. Hastalığın demografik, etyolojik ve klinik özelliklerinin tanımlanabilmesi için daha geniş çalışmalara gereksinim vardır.

Purpose: To investigate the demographic, etiological and clinical features of uveitis patients followed-up at our clinic.
Patients and methods: In this retrospective study, medical charts of patients who were diagnosed with uveitis between 1996 and 2006 were reviewed. Descriptive analysis of incidence of the disease, patient age at onset, gender, family history, ophthalmological examination, laboratory findings and therapeutical approaches for each patient was made.
Results: A total of 275 patients were included in the study group; 158 (57.5%) were females and 117 (42.5%) were males, aging between 5 and 83 (mean 43.9±17.3). Behçet’s disease was found to be the main cause of uveitis in the study group (n=64, 23.3%). Anterior uveitis, as seen in 127 cases (46.2%), was the most common anatomical type. Most cases tended to present bilaterally (n=150, 54.6%). In males 26 – 40 were the most common ages for uveitis presentation; whereas uveitis cases in females predominantly occured between 41 – 60 years.
Conclusion: Uveitis, as being associated with systemic diseases and having severe ocular complications, needs to be evaluated by a multidisciplinary collaboration. More studies must be performed to identify demographic, etiological and clinical features of the disease.

Amaç: Oküler toksoplazmozis tanısı almış olan hastaların klinik özelliklerini, takip ve tedavi sonuçlarını incelemek.

Materyal ve Metod: 1996 -2007 yılları arasında S.B. İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Kliniği Uvea Birimi’nde aktif oküler toksoplazmozis tanısı almış olan 57 hasta (ilk atak ve/veya rekürrens) retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların ortalama takip süresi 5.2 yıldı. Hastaların görme dereceleri, göz içi basınçları (GİB) kaydedildi. Biomikroskobik muayeneleri yapılarak ön ve arka segment bulguları değerlendirildi. Klinik görünümü oküler toksoplazmozis ile uyumlu hastalarda toksoplazma spesifik IgG ve IgM antikor testleri birer hafta arayla 2 kez tekrarlandı.

Bulgular: Hastaların yaş ortalamaları 29.7 (16-50) yaş, K/E oranı 33/24 idi. 43 hasta primer (%75.86), 14 hasta rekürren aktivasyon (%24.14) olarak değerlendirildi. 12 hastada makuler tutulum (%20.7), 14 hastada periferal tutulum (%24.14) mevcuttu. 8 hastada atipik oküler toksoplazmozis (%15.5) bulguları vardı. Klinik görünümü oküler toksoplazmozis ile uyumlu ve serolojik testleri pozitif olan olgulara primetamin + sulfadiazin + kortikosteroid (makula ve arka kutup yerleşimli görmeyi tehdit eden olgularda) üçlü tedavisi 4-6 hafta süreyle uygulandı.

Sonuç: Oküler toksoplazmozis görme kaybına yol açabilen en yaygın posterior üveit nedenlerinden biridir. Çoğu kez tanı klinik görünümle konulmaktadır. Serolojik testler tanıya yardımcıdır. İmmunokomponent kişilerde kendini sınırlayan bir hastalıktır. Tedavinin amacı komplikasyonların ortaya çıkmasını ve nüksleri önlemektir.

Purpose: To evaluate the follow up and treatment results of ocular toxoplasmosis received patients.

Material and Methods: 57 patients who have received a diagnosis of active ocular toxoplasmosis (first attack, and/or recurrence) at uvea department of Istanbul Education and Research Hospital Eye Clinic between the years 1996 -2007 were evaluated retrospectively. Patients' average follow-up period was 5.2 years. Visual acuity and ocular pressure values of the patients were examined. Anterior and posterior segment findings were evaluated with biomicroscopy. Toxoplasma IgG and IgM specific antibodies tests were repeated two times between one week at cases with clinical appearance compatible with ocular toxoplasmosis.

Results: The average age of the patients was 29.7 (16-50 years) and female/male ratio was 33/24. 43 patients (75.86%) were primer activation, 14 patients (24.14%) were recurrent activation. 12 patients (20.7%) had macular involvement and 14 patients ( 24.14%) had peripheral involvement of ocular toxoplasmosis. 9 patients (15.5%) had atypical ocular toxoplasmosis signs. Clinical appearance compatible and serological testing positive ocular toxoplasmosis patients have been given triple therapy consisting of primetamin + sulfadiazin + corticosteroid (only for cases with vision threatening macular and posterior polar involvement) for 4-6 weeks.

Conclusion: Ocular toxoplasmosis is the most common form of posterior uveitis that can lead to vision loss. Diagnoses are often done on clinical view. Serological tests help the diagnosis. The disease is self-limiting in immunocompetent people. The purpose of the treatment is to prevent the complications and recurrence.

Amaç: Afak çocuklarda sekonder göz içi lens (GİL) implantasyon sonuçlarını sunmak.
Gereç ve Yöntem: Şubat 2001-Mart 2009 tarihleri arasında sekonder GİL implantasyonu yapılan çocukluk çağındaki afak olguların kayıtları geriye dönük olarak incelendi. Yüzeyel kornea skarı dışında ciddi patolojilere sahip travmatik olgular çalışmaya alınmadı. Olgular komplikasyonlar ve görme fonksiyonları açısından değerlendirildi.
Bulgular: Yirmi sekiz olgunun (11 erkek, 17 kız) 38 gözü çalışmaya alındı. Afak bırakılma nedenleri 11 gözde (%28.9) travmatik katarakt, 27 gözde (%71.1) konjenital katarakt idi. Arka kapsül desteği yeterli 15 gözde (%39.5) GİL’i siliyer sulkusa implante edildi (Grup 1), kapsül desteği yetersiz 23 gözde (%60.5) skleral fiksasyonlu GİL implantasyonu uygulandı (Grup 2). Primer katarakt cerrahisi sırasındaki yaş ortalamaları Grup 1 olgularında 2.1 ± 2.2 (0.5-8) yıl, Grup 2 olgularında 6 ± 5.7 (0.5-17.5) yıl idi (p= 0.007). Sekonder GİL implantasyonu sırasındaki yaş ortalamaları sırasıyla 6.1 ± 4.1 (3-17.5) yıl ve 10.4 ± 5 (2.5-17.8) yıl idi (p= 0.009). Sekonder GİL implantasyonu sonrası Grup 1 olgularının 2’sinde (%13.3) ve Grup 2 olgularının 1’inde (%4.3) GİL desantralizasyonu izlendi (p= 0.550). Ayrıca, Grup 2 olgularının 4’ünde (%17.4) enflamasyon (p= 0.013), 3’ünde (%13) pupilla düzensizliği (p= 0.026) ve 2’sinde (%8.7) sütür erozyonu saptandı (p= 0.509). Görme keskinliğinde artış Grup 1 olgularının %46.7’sında ve Grup 2 olgularının %56.5’sında elde edildi (p= 0.741).
Tartışma: Afak çocukların optik rehabilitasyonunda siliyer sulkus veya skleral fiksasyonla yapılan sekonder GİL implantasyonu etkili bir yöntemdir. Kesin bir sonuç için değişik cerrahi tekniklerin karşılaştırıldığı daha geniş serilerde ve uzun izlem sürelerinde prospektif çalışmalara gereksinim vardır.

Purpose: To report the results of secondary intraocular lens implantation (IOL) in children with aphakia.
Material and Method: The records of children with aphakia who had secondary intraocular lens implantation between February 2001-March 2009 were reviewed retrospectively. Traumatic cases with serious pathology except superficial corneal scar were not included in the study. The cases were evaluated in the terms of complications and visual functions.
Results: Thirty-eight eyes of 28 patients (11 male, 17 female) were included in the study. The reasons of aphakia were traumatic cataract in 11 eyes (28.9%), congenital cataract in 27 eyes (71.1%). In 15 eyes (39.5%) with adequate capsular support IOL was placed in the ciliary sulcus (Group 1), in 23 eyes (60.5%) without adequate capsular support scleral fixated IOL implantation was performed (Group 2). The mean age at the time of primary cataract surgery was 2.1 ± 2.2 (0.5-8) years in Group 1, and 6 ± 5.7 (0.5-17.5) years in Group 2 (p= 0.007). The mean age at the time of secondary IOL implantation was 6.1 ± 4.1 (3-17.5) years, and 10.4 ± 5 (2.5-17.8) years, respectively (p= 0.009). After secondary IOL implantation IOL decentration was detected in 2 (13.3%) cases of Group 1, and in 1 (4.3%) case of Group 2 (p= 0.550). Moreover, inflamation in 4 (17.4%) (p= 0.013), pupillary irregularity in 3 (13%) (p= 0.026), and suture erosion in 2 (8.7%) (p= 0.509) cases of Group 2 were detected. Visual acuity improvement was obtained in 46.7% cases of Group 1, and in 56.5% cases of Group 2 (p= 0.741).
Conclusion: Secondary IOL implantation is an effective procedure via both ciliary sulcus or scleral fixation, for optical rehabilitation in children with aphakia. To make a definite conclusion, prospective studies comparing different surgical techniques in larger series and with longer follow-up period are needed.

Trahom, dünya'da bulaşıcı körlüğe en fazla neden olan ve en fakir bölgeleri etkileyen bir hastalıktır. Türkiye, Birleşmiş Milletler İnsani Gelişme Endeksi’ne göre, dünyanın gelişmiş 79. ülkesidir. Söz konusu endeks, ortalama yaşam süresi, eğitim seviyesi ve gayrisafi yurtiçi hasıla gibi insani gelişimi ölçen değişkenler ile oluşturulmuştur. Kısıtlı kaynaklarına rağmen, Türkiye trahom tedavisinde yüksek başarı elde etmiştir. Cumhuriyet’in kuruluşunda, özellikle Güneydoğu Anadolu’da evrensel ve endemik bir hastalık olan trahom, yaygın olduğu bölgelerdeki nüfusun %70’inde görülmekte iken, bu oran 1970’li yıllarda %2 seviyesine kadar düşmüştür. Avustralya ise Birleşmiş Milletler İnsani Gelişme Endeksi’ne göre dünyanın ikinci gelişmiş ülkesi olmasına rağmen, benzer gelişmişlik düzeyinde yer alan ülkeler içerisinde trahom hastalığından kaynaklanan körlük gözlemlenen tek ülkedir. Özellikle Aborjin toplumunda hastalığın oranı son 30 yıldır değişmemiş ve bazı bölgelerde %40’a ulaşmıştır.

Türkiye’nin trahom ile mücadelesindeki başarısının en önemli nedeni olarak “Trahom Mücadele Teşkilatı” (TMT) görülmektedir. TMT hastahane, dispanser ve köy tedavi evlerinin sayısını yıldan yıla arttırarak, etkin bir şekilde hasta taraması ve tedavisi uygulamıştır. Söz konusu teşkilatın başarısı sosyoekonomik kalkınma ve insanların kullanımına bol miktarda temiz su sağlayan Gündeydoğu Anadolu Projesi gibi ulusal programlarla pekişmiştir. Buna karşılık 2006 yılına kadar ulusal bir tedavi kampanyası dahi uygulanmayan Avustralya’da hastalık ile mücadele etkisiz ve yetersiz kalmıştır. Bu sorun Avustralya’daki Aborjinlerin ülkenin en fakir, en sıcak ve hastalığın yayılması için en ideal ortamlarda yaşamlarını sürdürmelerinden şiddetlenmektedir. Nitekim Türkiye’nin yürütmüş olduğu trahom ile mücadele programı, Avustralya’nın sosyoekonomik problemlerini aşması için gerekli olan acil ve kalıcı halk sağlık müdahalesine bir örnek model olarak kullanılabilir. Aksi taktirde, dünyanın ikinci gelişmiş ülkesindeki bu acı gerçek daha da kötü bir hal alabilir.

Trachoma is the leading cause of infectious blindness worldwide, afflicting some of the poorest regions of the globe. Turkey is currently seventy-ninth in the United Nations’ Human Development Index (HDI), a composite statistic used to rank countries by level of development according to life expectancy, education and gross domestic product. Despite limited resources, it has been relatively successful in eradicating trachoma from its population. While trachoma was an endemic disease upon the formation of the Turkish Republic, with a prevalence rate of up to 70% in the south-east, a comprehensive national health program involving community monitoring and treatment saw the prevalence of trachoma fall to around 2% in the 1970s. In contrast, Australia, which ranks second in the HDI, is the only developed country in the world where blinding trachoma prevails. The disease primarily affects the impoverished Aboriginal population and is as staggeringly high as it was 30 years ago, with a prevalence of 40% in some regions.

The success of the Turkish campaign against trachoma was driven by the “Trachoma Fighting Organization”, a national program which coordinated multiple inter-related strategies to counter trachoma. The success of this program has been consolidated by the implementation of initiatives such as the Southeastern Anatolian Project, which has ensured socioeconomic development and sustenance of basic amenities like fresh water to the population. Australia's trachoma control efforts have thus far been patchy and inconsistent, with no national program to counter or monitor the disease until 2006. This is exacerbated by the fact that remote Aboriginal areas provide an ideal milieu for spread of infection with hot, dusty climates and profound material poverty. The Turkish experience with trachoma may be utilised as a model for the urgent and sustained public health interventions required in Australia to address the socioeconomic deprivation perpetuating this preventable disease.

Gerçek polikori çok nadir bir göz anomalisidir. Literatürde çok az sayıda gerçek polikori olgusu bildirilmiştir. Gerçek polikoriyle ürogenital sistem anomalilerin ilişkisi bildirilmemiştir. Çalışmamızda gerçek polikoriyle beraber inmemiş testis ve üreter taşının görüldüğü bir olguyu sunduk. Bu ilişki pupillanın embryolojik gelişimine katkı sağlayabilir.

True polycoria is a very rare eye anomaly. Very few true polycoria cases have been reported in the literature. Association of true polycoria and urogenital system anomalies has not been reported. In our study we reported a case in which true polycoria was seen with cryptorchidism and ureteral stones. This association may provide further insight into the embryological development of the pupil.

Dört yaşında kız çocuğu başında ve sol üst göz kapağı üzerinde kene ısırığı şikayeti ile başvurdu. Kene ısırıkları bir gün önce hastanın ailesi tarafından fark edilmişti. Muayenede sağ üst göz kapağı kirpik kenarında kene enfestasyonu saptandı. Her iki gözde kapaklar ödemliydi ve sol göz kapağı hafif hiperemikti. Künt uçlu bir forseps yardımıyla, uygun teknikle kene çıkartıldı ve profilaktik sistemik antibiyotik tedavisi başlandı. Olguda yüksek ateş ve kanama pıhtılaşma zamanlarında uzama gibi bulgular izlenmedi. Mikroskobik incelemede kenenin Ixodes türleri olduğu saptandı. Her iki göz kapağındaki ödem 3 gün sonra düzeldi ve sistemik herhangi bir komplikasyon gözlenmedi. Serolojik incelemelerde Kırım Kongo Kanamalı ateşi yönünden etken tespit edilmedi.

A 4-year-old girl applied with complaint of tick bite on the left upper eyelid and head. The tick bites recognized by her parents one day ago. On her examination, tick infestation was found in the edge of lashes of the right upper eyelid. The edema was seen on both eyelids and left eyelid was hyperemic. By a blunt-ended forceps, tick in the eyelid was removed with proper technique and prophylactic systemic antibiotic therapy was started. The signs such as high fever or prolongation of clotting time was not observed in patient. The species of tick was identified as Ixodes species on microscopic examination. The edema of both eyelids was resolved 3 days later and any systemic complications were not observed. The Crimean Congo hemorrhagic fever was not detected on the serological investigations.

Görme azlığı şikayeti ile kliniğimize başvuran iki olguda her iki gözde diffüz makula ödemi, arka kutupta retina önü kanamalar ve yumuşak eksudalar, retina arteriyollerinde sklerotik değişiklikler, venlerde dolgunluk, Gunn arazı ile bir olgunun sağ gözünde makula yıldızı saptandı. Fundus fluoresein anjiyografide (FFA) arka kutupta geç dönemde artan sızıntı odakları mevcuttu. Bulgular ileri derece hipertansif retinopati ile uyumlu idi. Bir olguda sistemik hipertansiyon öyküsü ve her iki olguda halsizlik mevcut olması sebebiyle yapılan laboratuar incelemelerinde üre ve kreatinin değerleri yüksek bulundu. Dahiliye bölümüne yönlendirilen iki olgu kronik böbrek yetmezliği (KBY) tanısı ile hemodiyaliz programına alındı. Hemodiyaliz sonrasında iki olguda görme keskinliği arttı ve göz dibi bulguları geriledi.

Diffuse macular edema, preretinal hemorrhages and soft exudates at fundus, sclerotic changes at retinal arterioles, venous dilatation, Gunn sign in both eyes of two cases and macular star in the right eye of one case were detected in two cases that applied to our clinic with decreased vision. There were leaking spots that increases in the late phase in the fundus fluorescein angiography(FFA). Findings were consistent with high grade hypertensive retinopathy. Urea and creatinine levels were found to be increased in laboratory investigations that made in consequence of systemic hypertension in one case and fatigue in both cases. Two cases that were referred to internal medicine department were taken into hemodialysis program with the diagnosis of chronic renal failure. After hemodialysis vision increased in both cases and fundus findings were regressed.