AMAÇ: Normal sağlıklı bireylerden oluşan bir kontrol grubunda Pentacam (Oculus) ile elde edilmiş ön kamara parametrelerinin ortalama ve standart sapma değerlerinin tespiti ve parametrelerin yaş ile değişimini değerlendirmek.
METHOD: Refraksiyon problemleri dışında oftalmolojik ve sistemik problemi bulunmayan 112 hastanın 224 gözü çalışma kapsamında değerlendirildi. Hastaların oftalmolojik muayenelerinden sonra standart koşullarda Pentacam ön segment değerlendirme cihazı ile kornea ön yüzey horizontal, vertikal ve ortalama keratometrik değerleri ile birlikte, merkezi kornea kalınlığı (MKK), ön kamara derinliği (ÖKD), kornea volümü (KV), ön kamara volümü (ÖKV) ve ön kamara açıları (ÖKA) değerlendirildi.
SONUÇLAR: Çalışmaya 55 bayan, 57 erkek, toplam 112 hasta (ortalama yaş: 28.57) dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen bütün gözlerin kornea ön yüzey kırıcılık ortalaması 43.1 D bulundu. Ayrıca çalışma kapsamındaki gözler için MKK, ÖKD, KV, ÖKV ve ÖKA’nın ortalama değerleri sırasıyla 534 μm, 3.14 mm, 59.77 mm3, 190.26 mm3, 36.88˚ olarak tespit edildi. Bütün parametrelerin cinsiyet ve sağ-sol göz ayrımına göre karşılaştırılmasında parametreler arasında fark tespit edilmedi. Ancak korelasyon analizi yaşın MKK, ÖKD, KV, ÖKV ve ÖKA üzerine istatistiksel olarak anlamlı (p<0.05) derecede negatif etkisi olduğu ortaya koymuştur (sırasıyla r=-0.185, -0.373, -0.263, -0.320, -0.264).
YORUM: Bu çalışmada, yaşın ön segment parametreleri üzerine farklı şiddetlerde olmakla birlikte negatif bir etkisinin olduğu tespit edilmiştir.

PURPOSE: To determine the mean values and standard deviations of anterior chamber parameters with pentacam and evaluate the alterations of these parameters with age.
MATERIAL-METHOD: 224 eyes of 112 patients with just basic refractive errors were included in this study. After complete ophthalmologic examination of patients, under standard conditions anterior chamber parameters were measured with pentacam. Central corneal thickness (CCT), anterior chamber depth (ACD), corneal volume (CV), anterior chamber volume (ACV), anterior chamber angle (ACA), and also horizontal, vertical and mean keratometry values were recorded with pentacam.
RESULTS: 55 female and 57 male patients were included in this study. Mean age of patients was 28.57. Mean of the keratometric measurements was 43.1 D. Mean values for CCT, ACD, CV, ACV and ACA were 534 μm, 3.14 mm, 59.77 mm3, 190.26 mm3, 36.88˚, respectively. Evaluation of parameters according to gender and eye distribution did not reveale any difference. Analysis the effect of age on CCT, ACD, CV, ACV and ACA parameters documented statistical significance (p<0.005) and correlation coefficents were r=-0.185, -0.373, -0.263, -0.320, -0.264, respectively.
CONCLUSION: This study documented the negative effect of age on the anterior chamber parameters with different correlation coefficients.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Rekürren kornea erozyonu tedavisinde fototerapötik keratektominin(PTK) etkinliği ve iki ayrı tedavi protokolü sonuçlarının karşılaştırılması
YÖNTEM: 2001 ve 2005 yılları arasında rekürren kornea erozyonu saptanan ve PTK uygulanan 19 hastanın 24 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastalar uygulanan ablasyon derinliğine göre iki gruba ayrıldı. PTK esnasında 15 mikron ablasyon uygulanan 17 göz ( 14 hasta ) grup 1; 6 mikron ablasyon uygulanan 7 göz ( 5 hasta ) grup 2’yi oluşturdu.
Tedavi esnasında hiçbir hastada komplikasyon gözlenmedi.
BULGULAR: Takip süresi birinci grupta 43,4(± 22,6) ay, ikinci grupta 18,8(± 4,5) ay idi. Tedavi sonrası epitelizasyon birinci grupta 3,17(± 0,52) günde, ikinci grupta 3,00(± 0,57) günde görüldü(p>0,05).Sferik eşdeğer değişimi 1. grupta +0.92 ( ± 0.24 ); 2. grupta +0.18 ( ± 0.18 ) diyoptri idi(p<0,05, Mann Whitney-U testi). Takip periyodunda grup 1’de iki(% 11.76 ), grup 2’de bir gözde(% 14.28) nüks görüldü.
SONUÇ: PTK rekürren kornea erozyonu tedavisinde etkili bir tedavi yöntemidir. Derin ablasyonlarda hipermetrobik kayma gelişmektedir. Yüzeyel ablasyon uygulaması ise aynı etkinliğe sahip olmasına rağmen minimum hipermetrobik kayma oluşturmaktadır.

PURPOSE: Effectıveness of phototherapeutıc keratectomy(PTK) ın the treatment of recurrent cornea erosıons and the comparıson of the results of two dıfferent treatment protocols
MATERIAL-METHODS: Between 2001 and 2005 years, 24 eyes of 19 patients with recurrent cornea erosıons and PTK application were included in to the study. Patients were divided into two groups according to the depth of ablation. During PTK application; 17 eyes(14 patients) ablated 15 micron constituted grup 1; 7 eyes(5 patients) ablated 6 micron constituted grup 2. During the treatment no complication was observed in any of the patients.
RESULTS: Follow up period was 43,4(±22,6) months in group 1, 18,8(± 4,5) months in group 2. Epithelization developed in 3,17(± 0,52) days in group 1, 3,00(± 0,57) days in group 2 after the treatment(p>0,05). Spheric equvelant change was +0.92 ( ± 0.24 ) in group 1; +0.18 ( ± 0.18 ) diyopters in group 2(p<0,05, Mann Whitney-U test). During the follow up period two recurrences(% 11.76 ) in group 1 and one recurrence(% 14.28) in group 2 developed.
CONCLUSION: PTK is an effective way of treatment in recurrent cornea erosıons. Hypermetropic shift develops in deep ablations. Superficial ablation has the same effectivenes while leading to minimum hypermetropic shift.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Konjonktivanın yüzeyel malign tümörlerinde postoperatif % 0.02’lik topikal mitomisin C kullanımının tedavide ve lokal nüksleri önlemedeki etkinlik ve güvenilirliğini değerlendirmek.
GEREÇ - YÖNTEM: Klinik olarak konjonktiva yüzeyinde birincil malign tümör düşünülen hastalara tanı ve tedavi amaçlı kitle eksizyonu yapıldı. Bunlardan histopatolojik olarak malign tümör tanısı alan ve en az bir cerrahi sınırda tümör devamlılığı veya cerrahi sınıra çok yakın tümör hücresi varlığı gösterilen 16 hasta çalışmaya alındı. Hastalara postoperatif topikal % 0.02’lik mitomisin C, 14 gün boyunca, günde 4 kez topikal olarak uygulandı.
BULGULAR: Dokuz kadın, 7 erkekten oluşan 16 hastanın yaşları, 19 ila 77 (ort: 59.1) arasında değişmekteydi. Histopatolojik tanılar 4 olguda malign melanom, 6 olguda yassı hücreli karsinom, 6 olguda intraepitelyal karsinom olarak dağılmaktaydı. Üç olguda yineleme öyküsü mevcuttu. Tedavi sonrası tüm olgularda klinik olarak tam iyileşme saptandı. Olgular, ortalama 29 ay (10-72 ay) izlendi. Bu süre sonunda hiç bir olguda rekürens saptanmadı. Tedavi sırasında oluşan yan etkiler 12 olguda konjonktival hiperemi ve irritasyon bulguları, 8 olguda fotofobi, 4 olguda punktat epitelyal keratit ve 3 olguda kapak cildinde eritem şeklindeydi.
SONUÇ: Topikal % 0.02’lik mitomisin C, konjonktiva yüzeyinin malign tümörlerinde, cerrahi sınırlarda tümör varlığında postoperatif olarak kullanıldığında tedavide ve rekürensleri önlemede yeterli etkinliğe sahip olan ve iyi tolere edilebilen bir yöntemdir.

PURPOSE: To report the efficacy and reliability of postoperative topical mitomycin C 0.02 % in the treatment and preventing local recurrences of conjunctival surface neoplasia.
Material - METHODS: Excisional biopsies were performed to the patients who clinically diagnosed as primary conjunctival surface tumor. Sixteen patients with histologically proven conjunctival malignant neoplasia and had neoplastic cells in at least one of the surgical borders, were involved in this study. Patients were treated with topical mitomycin C 0.02 % four times a day, for 14 days.
RESULTS: Nine patients were women, 7 patients were men. The mean age was 59.1 (range; 19-77). Histopathological diagnosis was malignant melanoma in 4 cases, squamous cell carcinoma in 6 cases and intraepithelial neoplasia in 6 cases. Three patients had a history of previous recurrence. Clinically all of the patients were disease free after the topical mitomycine C treatment. No recurrence was observed after a mean follow up time of 29 (range; 10-72) months. The side effects of topical mitomycin C included conjunctival hyperemia (12 cases), photophobia (8 cases), punctate epithelial keratitis (4 cases) and erithema of the eyelid skin (3 cases).
CONCLUSION: The use of postoperative mitomycin C 0.02 % is an effective and well tolerated method of treatment to prevent recurrences in patients with incompletely excised conjunctival surface neoplasms.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ:
Pediatrik yaş grubunda görme aksı opasitelerinin insidansını belirlemek ve göz içi lens implantasyonundan sonra komplikasyonları ve işlem tekrarı oranlarını değerlendirmek.

MATERYAL-METOD:
Ekim 1996- Mayıs 2002 tarihleri arasında katarakt ekstraksiyonu ve primer hidrofobik akrilik göz içi lens implantasyonu yapılan 21 olgunun 31 gözü incelendi. 14 gözde arka kapsüle dokunulmadı(grup A), 17 göze arka kapsüloreksis yada kapsülotomiyle birlikte ön vitrektomi yapıldı. Bulgular pars plikata lensektomiden sonra afak bırakılan 17 hastanın 33 gözünden oluşan kontrol grubuyla karşılaştırıldı. Ortalama takip süresi grup A da 41 ay(22-75 ay), grup B de 37 ay(10-75 ay), kontrol grubunda ise 52 ay(7-97 ay) idi.

BULGULAR:
Yaş ortalaması grup A da 6,8 ay(3-10 ay), grup B de 8,9 ay (3-18 ay), kontrol grubunda 4,9 ay(1-15 ay) dı. Görme aksı opasifikasyonu grup B ile karşılaştırıldığında (%17,6), grup A da belirgin olarak yüksek bulundu(%86)(P< 0,0001). Psödofak ve afak grup arasında pupiller düzensizlik ve periferik anterior sineşi açısından anlamlı fark bulunmazken(p=0,43 ve p=0,306), pigment dağılımı ve fibrinöz reaksiyon psödofak grupta anlamlı olarak daha yaygın görüldü(p=0,002). Tekrar işlem oranları grup B(%17) ve kontrol grubuyla (%12) karşılaştırıldığında grup A da anlamlı olarak daha yüksek bulundu(%78)(p=0,0011 ve p<0,0001).

SONUÇ:
Görme aksı opasifikasyonu sağlam posterior kapsüllü hastalarda anlamlı olarak daha yaygındır. Saydam görme aksının devamı ve tekrar işlem oranını düşürmek için ön vitrektomi ile arka kapsüloreksis yapılmalıdır. Ayrıca erken komplikasyonlar oldukça sık görülürken, ciddi geç komplikasyonlar hiçbir gözde görülmedi. Bunun için uygun koşullar altında göz içi lens implantasyonu infantlarda uygun bir seçenektir.

PURPOSE:
We sought to report the incidence of visual axis opacification and to evaluate the complication and reoperation rates after intraocular lens implantation in infants.

METHODS:
Twenty-one infants (31 eyes) who had cataract extraction with primary hydrophobic acrylic intra ocular lens implantation between October 1996 and May 2002 were reviewed. Posterior capsule was left intact in 14 eyes (group A); posterior capsulorrhexis or capsulotomy with anterior vitrectomy was performed in 17 eyes (group B). Complication and reoperation rates were compared with an age-matched control group of 17 patients (33 eyes) who were left aphakic after pars plicata lensectomy. Mean follow-up period was 41 months in group A, 37 months in group B, and 52 months in the control group.

RESULTS:
Mean age of the patients was 6.8 months in group A, 8.9 months in group B, and 4.9 months in the control group. Visual axis opacification was significantly higher in group A(86%) when compared with group B(17.6%; P < 0.0001). No significant difference was found in terms of pupillary irregularities and peripheral anterior synechiae formation between pseudophakic and aphakic group (P= 0.43 and P = 0.306, respectively), whereas pigment dispersion and fibrinous reaction were significantly more common in the pseudophakic group(P = 0.002). Reoperation rate was significantly higher in group A (78%) when compared with group B(17%) and the control group (12%; P = 0.0011 and P < 0.0001, respectively).

CONCLUSIONS:
Visual axis opacification was significantly more common in patients with an intact posterior capsule. To decrease the reoperation rate and maintain a clear visual axis, posterior capsulorrhexis with anterior vitrectomy should be performed. Even although early complications were quite frequent, serious late complications were not encountered in any eye. Therefore, intra ocular lens implantation is a suitable alternative in infants.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Primer açık açılı glokomlu (PAAG) ve oküler hipertansiyonlu (OH) hastalarda latanoprost, bimatoprost ve travoprost’un göz içi basıncını (GİB) düşürücü etkilerini, GİB‘deki gün içi dalgalanmalarını ve yan etkilerini karşılaştırmak.
YÖNTEM: Ağustos 2003-Mayıs 2004 tarihleri arasında tanı konularak tedaviye başlanan PAAG’li ve OH’li 62 hastanın 103 gözü prospektif olarak incelendi. GİB 21-34 mmHg arasında, erken dönemde tanı konulmuş olan ve daha önce herhangi bir tedavi uygulanmamış PAAG ya da OH’li hastalar rastgele olarak üç gruba ayrıldı. İlk grupta yeralan 34 göze latanoprost (% 0.005), ikinci gruptaki 34 göze bimatoprost (% 0.003), üçüncü gruptaki 35 göze travoprost (% 0.004) uygulandı.
BULGULAR: Başlangıç ve 6. ay arası GİB değişim ortalamaları, latanoprost, bimatoprost ve travoprost kullanan hastalarda sırasıyla; 9.17 (%39.02±8.21), 9.12 (%38.24±7.57), 8.28 (%34.63±8.84) mmHg idi. Üç grupta da istatistiksel olarak anlamlı GİB düşüşü görüldü (p<0.001). GİB’nin gün içi dalgalanma düzeyleri arasında her üç grupta benzer sonuçlar elde edildi (3.05, 3.23, 3.91 mmHg). Gruplar arası GİB’nin gün içi dalgalanma düzeyleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamaktaydı (p<0.001). Tedavi sırasında hiçbir hastada sistemik yan etki görülmezken, latanoprost kullanan 10 (%29.4), bimatoprost kullanan 17 (%50) ve travoprost kullanan 13 (%37.1) gözde hafif, orta ve ciddi şiddetlerde değişen konjonktiva hiperemisi gözlendi. Latanoprost kullanan 1 (%2.9), bimatoprost kullanan 4 (%11.8) ve travoprost kullanan 2 (%5.7) gözde oküler iritasyon, bimatoprost kullanan 2 (%5.9) gözde kapakta pigmentasyon ve 2 (%5.9) gözde kapakta hiperemi görüldü.
SONUÇ: PAAG ve OH’li hastalarda latanoprost, bimatoprost ve travoprost GİB’yi etkili olarak düşürmektedir. Başlangıç GİB’ye göre ortalama düşüş oranları ve GİB’nin gün içi dalgalanmaları arasında üç ilaç arasında fark bulunmamaktadır. Oküler yan etkiler bimatoprost kullanımında daha yaygın olarak görülmektedir.

Purpose : To compare the intraocular pressure (IOP) lowering effect, diurnal variation and adverse effects of latanoprost, bimatoprost, and travoprost in patients with primary open-angle glaucoma (POAG) or ocular hypertension (OH).
METHODS: In this prospective study, 103 eyes of 62 patients who were followed with the diagnosis of PAAG or OH between August 2003 and May 2004 were included. Eyes with an IOP of 22-34 mmHg, with early diagnosis of PAAG or OH, without any treatment were randomly selected into 3 groups. First group (34 eyes) treated with latanoprost (0.005%), second group (34 eyes) treated with bimatoprost (0.003%) and third group (35 eyes) treated with travoprost (0.004%).
RESULTS: Mean difference between pre and 6th month treatment IOP with latanoprost, bimatoprost and travoprost was; 9.17 (%39.02±8.21), 9.12 (%38.24±7.57) and 8.28 (%34.63±8.84) mmHg respectively. The difference was statistically significant in all the three groups (p<0.001). The diurnal variation was similar at the three groups (3.05, 3.23, 3.91 mmHg). There was no significant difference between the groups in terms of mean difference between pre and post treatment IOP and diurnal variation (p<0.001). Systemic adverse effect was not observed in any group. Mild and moderate conjunctival hyperemia was observed in 10 eyes (29.4%) with latanoprost, 17 eyes (50%) with bimatoprost and 13 eyes (37.1%) with travoprost. Pigmentation and hyperemia of eyelids was observed in 3 eyes (8.8%) with bimatoprost. Ocular irritation was observed in 1 eye (2.9%) with latanoprost, 4 eyes (11.8%) with bimatoprost and 2 eyes (5.7%) with travoprost. Pigmentation of eyelids and hyperemia of eyelids was observed in 2 different eyes (5.7%) with bimatoprost.
CONCLUSION: Latanoprost, bimatoprost and travoprost were effective to reduce IOP in POAG and OH patients. Mean difference between pre and post treatment IOP and diurnal variation was similar with the three drops. Ocular adverse effects seem to be more frequent with bimatoprost.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Psödoeksfolyasyonlu olguların hümör aköz homosistein seviyelerinin benzer yaş grubundaki olgularla karşılaştırılması.
GEREÇ-YÖNTEM: Hümör aközde homosistein seviyesi 35 hastada bakıldı. Ancak bunların 11’i yetersiz numune nedeniyle değerlendirilemedi. Geriye kalan 24 olgunun 12’si psödoeksfolyatif glokom ve katarakt nedeniyle ameliyat edilenlerden, 12’si de sadece katarakt nedeniyle ameliyat edilenlerden oluşmaktaydı.
BULGULAR: Psödoeksfolyasyonlu olgularda hümör aköz homosistein seviyesi 3.3 mikromol/L ve kontrol grubunda 3.6 mikromol/L olarak tesbit edildi. İki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı.
SONUÇ: Bu çalışmada psödoeksfolyasyonlu olgularda hümör aköz homosistein düzeylerinde kontrol grubuna göre yükseklik saptanmadı.

AIM: To compare aqueous humor homocysteine levels of patients with pseudoexfoliation glaucoma with age matched controls.
MATERIALS-METHODS: Aqueous humor homocysteine levels were measured in 35 patients. However, because of inadequate sample, the aqueous humor homocysteine levels could not evaluated in 11 pseudoexfoliation glaucoma patients. The study was consisted of 12 patients with pseudoexfoliation glaucoma and 12 age matched controls with no history of ocular disease except cataract.
RESULTS: The homocysteine levels in aqueous humor of patients with pseudoexfoliation glaucoma was 3.3 micromol/L and 3.6 micromol/L in the control group. There was no statistically significant difference between both groups in terms of aqueous humor homocysteine levels.
CONCLUSION: In this study, no elevation was determined in aqueous homocysteine levels of patients with pseudoexfoliation glaucoma.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Tedaviye dirençli, ciddi göz tutulumu olan Behçet olgularında infliksimab tedavisinin etkinliğini değerlendirmek.
GEREÇ-YÖNTEM: İstanbul Tıp Fakültesi Göz hastalıkları Anabilim Dalı’nda takip edilen ve infliksimab tedavisi uygulanan 7 olgu retrospektif olarak değerlendirmeye alındı. Tedaviye başlamadan önce tam oftalmolojik ve fizik muayene, tam kan sayımı, karaciğer ve böbrek fonksiyon testleri, akciğer grafisi ve pürifiye protein derive testleri yapıldı. İnfliksimab infüzyonları (5 mg/kg) 0., 2., 6., ve daha sonra her 4-8 haftada bir uygulandı. Tedavinin etki ve yan etkileri değerlendirildi.
SONUÇLAR: Altı’sı (%85.7) erkek, 1’i (%14.2) kadın olan olguların başvuru esnasında yaşları 12-34 (ortalama: 22.2) arasında değişmekteydi. Olguların infliksimab başlanmadan önceki tedavi süresi 4-64 (ortalama: 25.2) ay, infliksimab tedavisi başlandıktan sonra takip süresi ise 11-64 (ortalama: 33.4) aydı. Olgulara toplam 9-34 (ortalama: 15) infüzyon uygulandı. İnfliksimab tedavisi ile birlikte 6 olguda azatiopurin, 1 olguda siklosporin ve 3 olguda profilaktik izoniazid kullanıldı. Beş olguda tedavi sırasında 8 haftadan önce atak görülmesi nedeniyle infuzyon aralıkları kısaltıldı. Bir olguda uzun süreli tedaviye direnç gelişti. Diğer olgularda 4-6 hafta aralarla infuzyonlar devam ettiği sürece atak olmadı ve kortikosteroid dozu azaltıldı veya kesilebildi. Bir olguda pulmoner tüberküloz gelişimi nedeniyle tedavi sonlandırıldı. Beş olguda potansiyel görme keskinliği korundu.
TARTIŞMA: İnfliksimab, dirençli Behçet üveti tedavisinde etkili bir ajandır. Seçilmiş olgularda sık tekrarlanan infuzyonlarla remisyon ve potansiyel görme korunabilir. Ancak optimum tedavi süresi bilinmemektedir. Ayrıca tüberküloz riski ve ciddi potansiyel yan etkileri dikkate alınmalıdır.

PURPOSE: We aimed to evaluate the efficacy of infliximab therapy in Behçet patients with severe ocular involvement resistant to conventional treatment.
Material-METHOD: We retrospectively studied seven patients who were followed at the Department of Ophthalmology, Istanbul Faculty of Medicine and received infliximab therapy. Before starting treatment, a complete ophthalmologic and physical examination, including complete blood cell count, liver and kidney function tests, chest X-ray, purified protein derivative test were performed. Infliximab infusions (5 mg/kg) were administered at weeks 0., 2., 6., and then every 4-8 weeks. Efficacy and adverse effects of treatment were evaluated.
RESULTS: Six (85.7%) patients were male and 1 (14.2%) was female. Their ages varied from 12-34 years (average: 22.2) at presentation. Follow-up period was 4-64 months (average: 25.2) prior to the administration of infliximab and 11-64 months (average: 33.4) after the infliximab treatment was started. The number of infliximab infusions ranged from 9 to 34 (average: 15). Concomitant treatment with azathioprine, cyclosporine and prophylactic isoniazid was administered to 6, 1 and 3 cases, respectively. Interval between infusions was reduced in 5 cases because of occurrence of uveitis attacks before 8 weeks. Resistance developed in one patient after long-term treatment. In others, remission was maintained and corticosteroids were tapered or discontinued during infliximab infusions given every 4-6 weeks. Treatment was stopped in one patient who developed pulmonary tuberculosis. Potential visual acuity was preserved in 5 patients.
CONCLUSION: Infliximab is effective in resistant cases of Behçet uveitis. Remission and potential visual acuity can be maintained with frequently administered infusions. However, optimum duration of treatment is not known. Furthermore, serious potential adverse effects and the risk of tuberculosis should be taken into consideration.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Angioid streaks’e (AS) bağlı koroid neovaskülarizasyonunda (KNV) fotodinamik tedavisinin (FDT) uzun dönem etkinliğini değerlendirmek.
GEREÇ-YÖNTEM: AS’e bağlı KNV tespit edilen 6 olgunun 6 gözü değerlendirildi. FDT sonuçları değerlendirilirken standart protokol görme keskinliği testi, oftalmik muayene, renkli fundus fotografı ve fundus flöresein anjiografi (FFA) çekimleri kullanıldı. Takip süresi 36 ile 48 ay arasında değişmekte olup ortalama takip 40.5 aydı.
SONUÇLAR: Olguların yaş ortalaması 39±7 yıldı (aralık 30-47 yıl). KNV 1 olguda ektrafoveal, 1 diğer olguda jukstafoveal ve geri kalan 4 olguda subfoveal idi. Başlangıç görme keskinliği 6/10 ile 1/10 arasında değişmekteydi. Bir olgu 1 kez, bir başka olgu 3 kez ve geri kalan 4 olgu iki kez tedavi gördüler. Son muayenede başlangıç lezyonu küçük olan (GLD 2200µ’dan küçük) ilk 3 hastada görme keskinliği artarken, başlangıç lezyonu büyük olan (GLD 3200µ’dan büyük) son 3 hastada görme keskinliği azaldı. Son 3 hastada KNV’nin tedavi sonrası fibroz skar dokusuna dönüştüğü gözlendi.
TARTIŞMA: Bu küçük seri özellikle küçük başlangıç lezyonu olan hastalarda FDT’nin AS’e bağlı KNV tedavisinin uzun dönem sonuçlarında görme kaybını engellediğini göstermektedir.

PURPOSE: To evaluate long term efficacy of photodynamic therapy (PDT) for the choroidal neovasculariation (CNV) associated with angioid streaks (AS).
METHODS: Six eyes of six patients with CNV secondary to AS were reviewed. Standardized protocol visual acuity testing, ophthalmologic examination, color photographs, fluorescein angiograms (FFA) were used to evaluate the results of PDT. Follow-up ranged from 36 to 48 months with a mean of 40.5 months.
RESULTS: Patient’s mean age was 39±7 years (range, 30-47 years). CNV was extrafoveal in one case, juxtrafoveal in another case and subfoveal in the remaining 4 cases. Baseline visual acuity was between 6/10 and 1/10. One patient was treated once, another patient was treated three times and remaning 4 patients were treated twice. At the last examination, visual acuity improved in the first 3 patients who had smaller lesion (GLD less than 2200µ) and decreased in the last 3 patients who had larger lesion (GLD more than 3200µ). Conversion from the CNV to the fibrous scar following treatment was observed in the last 3 patients.
CONCLUSION: This small series suggest that treatment of CNV secondary to AS with PDT seems to prevent visual loss in some patients for the long term follow-up, particularly in those with smaller lesion at baseline.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı kronik santral seröz korioretinopatisi (SSR) olan olgularda indosiyanin yeşili anjiografi (İSYA) rehberliğinde fotodinamik tedavinin (FDT) etkinliğini değerlendirmektir.
YÖNTEM: Kronik semptomatik çok odaklı SSR’si olan 11olgunun 11 gözüne İSYA rehberliğinde FDT uygulandı. Fotodinamik tedavinin etkinliğini değerlendirmek için olguların görme keskinliği ve sistemik oftalmolojik muayenesi yapıldı; renkli fundus fotografları, fundus flöresein anjiografileri (FFA), İSYA ve optik koherens tomografileri (OKT) çekildi. Tekrar tedavi endikasyonları OKT’de subretinal sıvının ve İSYA’de hiperflöresan odağı varlığıydı.
SONUÇLAR: Takip süreleri 6 ile 12 ay arasında değişmekteydi ve ortalama 7.6 ±2.4 aydı. Kontrollerde hiç bir olguda görme kaybı gözlenmedi. Altıncı aydaki kontrolde olguların 5’inde (%45) görme keskinliği aynı seviyede kaldı, 6’sında (%55) ise 1 sıra ya da üzeri görme artışı saptandı. Takip sürelerinde sistemik ya da oküler komplikasyona rastlanmadı.
TARTIŞMA: Kronik SSR olgularında İSYA rehberliğinde FDT seröz retina dekolmanının gerilemesine yardım etmektedir. Çalışmamızda olgu sayısının az olması ve takip süresinin kısa olması nedeniyle kronik SSR olgularındaki İSYA rehberliğinde FDT’nin uzun dönem sonuçlarının anlaşılması için başka çalışmalara ihtiyaç vardır.

PURPOSE: The aim of this study is to evaluate the results of indocyanine green (ICG) angiography guided photodynamic therapy (PDT) in patients with chronic central serous chorioretinopathy (CSR).
METHODS: Eleven eyes of 11 patients with symptomatic chronic multifocal CSR underwent ICG angiography guided PDT. Visual acuity testing, systemic ophthalmologic examination, color photographs, fluorescein angiography (FFA), ICG and optical coherence tomography (OCT) were used to evaluate the results of PDT. Indications for retreatment were presence of hyperfluorescence spot in ICG angiography and subretinal fluid in OCT.
RESULTS: Follow up ranged 6 to 12 months with mean 7.6 ±2.4 months. No deterioration in visual acuity was observed in any case during follow-up. At 6 month of follow-up, five eyes (%45) had no change in visual acuity and 6 eyes (55%) had gained 1 or more lines of vision. During follow-up no systemic or ocular complication were encounted.
CONCLUSION: ICG angiography guided PDT seems to aid in the resolution of serous retinal detachment in patients with chronic CSR. As the sample size is small and the follow up period is short in our study, further trials of ICG angiography guided PDT for choronic CSR are required to show long term results.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Delici göz yaralanması nedeniyle kliniğimizde primer onarımları ve takipleri yapılan 16 yaş altındaki çocuk hastaların epidemiyolojik, klinik ve prognozu belirleyen özellikler açısından değerlendirilmesi.

YÖNTEM: Eylül 2005- eylül 2007 tarihleri arasında kliniğimizde tedavi ve takipleri yapılan 46 çocuk hasta çalışma kapsamına alındı. Tüm hastalar yaş, cinsiyet, yaralanma zamanı ve oluş şekli, yerleşimi, ilk görme keskinliği ve yaralanmaya eşlik eden diğer göz patolojileri yönünden değerlendirildi. Genel anestezi altında primer onarım için ameliyata alınan hastalarda cerrahi girişimi takiben oral ve topikal antibiyotik, topikal steroid ile siklopentolat başlandı. Ameliyat sonrası dönemde hastaların görme keskinlikleri, göz içi basıncı, ön ve arka segmentleri değerlendirildi.

SONUÇLAR: Ortalama 9± 4.3 ay (5-21 ay) süreyle takip edilen 46 hastanın 30’u erkek, 16’sı kız idi. Ortalama 7.7 yaşında olan hastaların %56.5 ‘i 7 yaş altında idi. Yaralanmaya en sık neden olan etken bıçak, makas ve iğne gibi metalik kesici aletlerdi (%50), bunu sırasıyla kalem,dal,diken gibi sivri uçlu delici nedenler (%28.2) ve cam (%21.3) izliyordu. Yüzde 58.7 sıklıkta evde oluşan yaralanmalarda kesi en sık korneada (%54.3) idi. Eşlik eden göz patolojileri travmatik katarakt (%43.4), iris/koroid prolapsusu (%30.4), hifema (%19.6) ve retina dekolmanı ( %23.9) olarak tespit edildi. Görme keskinliği (GK) değerlendirilebilen 34 hastanın 21’inde (%61.7) takipler sonunda GK’de artma gözlenirken, on hastada (%29.4) aynı seviyede kalmış, 3 hastada (%8.8) azalmıştır.

TARTIŞMA: Çocukluk çağındaki delici göz yaralanmalarının uzun dönem sonuçları sıklıkla çok yüz güldürücü olmamaktadır. Ailelere koruyucu hekimlik çerçevesinde göz yaralanmaları için potansiyel riskler ve bunları önleme yöntemleri anlatılarak ciddi görme kayıplarıyla sonuçlanabilen bu tip göz yaralanmalarının sıklığında azalma sağlanabileceğini düşünmekteyiz.

PURPOSE: To evaluate epidemiologic, clinical and prognostic features of patients with penetrating eye injuries under 16 years, treated and followed in our clinic.

METHOD: Forty six children treated and followed in our clinic for penetrating eye injuries between September 2005 and September 2007 were included in this study. Age, sex, trauma time, type and localization, visual acuity and accompanying ocular findings were assessed in all patients. After primary suturation oral and topical antibiotics, topical steroids and cyclopentolate drops were prescribed. Visual acuity, intraocular pressure, anterior and posterior segments were examined postoperatively.

RESULTS: Thirty boys and 16 girls were followed up for 9± 4.3 months (5-21 mo.). The mean age was 7.7 years old and 56.5% were under 7. The most common agents causing penetrating trauma were metallic tools like knife, scissors and needle (50%). Sharp ended tools like pencil, wood and thorn were the second most common cause (28.2%), followed by glass objects (21.3%). Injuries mostly occurred at home (58.7%) and caused corneal lacerations (54.3%). Accompanying ocular findings included traumatic cataract (43.4%), iris/choroidal prolapse (30.4%), hyphema (19.6%) and retinal detachment (23.9%). Visual acuities (VA) were able to be assessed in 34 patients. VA increased in 21 patients (61.7%), remained the same in ten patients (29.4%) and decreased in 3 (8.8%) patients.

DISCUSSION: Long term outcomes of penetrating eye injuries are usually poor in children. Education of the patients by defining the potential risks and avoiding these should be a part of preventive medicine. Thereby the frequency of eye injuries causing severe visual losses might be decreased.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Şaşılık cerrahisi geçiren hastalarda, tanı ve cerrahi müdahaleyi geciktiren faktörleri tespit etmek.
YÖNTEM: Ocak-Aralık 2006 tarihleri arasında kliniğimizde şaşılık cerrahisi geçiren hastalarda veya hasta ailelerinde, tanı ve tedaviyi geciktiren faktörler sorgulandı.
BULGULAR: Hastaların 38’u erkek 39’u kadındı ve yaşları 9 ay ile 60 yıl arası değişmekteydi. Hastaların 45’i on yaş altıydı (18 hastanın şaşılığı 6 aylıktan daha önce, 27 hastanın şaşılığı 6 aylıktan sonra fark edilmişti). Fark edilişinden hekime götürülme süreleri, on yaş üstü grup için 1 ay ile 43 yıl (86±108), on yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha önce fark edilen grup için 1 ile 60 ay (11±17), on yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha sonra fark edilen grup için 1 ile 42 ay (6±11) arası değişmekteydi. İlk başvurularını göz hekimine on yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha önce fark edilen grupta 17 (94%) hasta; on yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha sonra fark edilen grupta 21 (78%) hasta; on yaş üstü grupta 29 (91%) hasta yapmıştı. Sadece on yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha sonra fark edilen grupta, ilk başvurularını göz hekimine yapan 2 hastada hekime bağlı tanı gecikmesi olmuştu. Sonuç olarak 77 hastanın 2’sinde göz hekimine bağlı tanı gecikmişti. Ameliyatı kabul etme süresi 10 yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha önce fark edilen grupta ortalama 6±12 ay; 10 yaş altı şaşılığı 6 aylıktan daha sonra fark edilen grupta 3±10 ay; on yaş üstü grupta 25±48 aydı. Hastaların %62’si ameliyatı hemen kabul ederken, %38’ı daha kötü olacağı, sebebini açıklayamadığı korku, hekime güvenmeme, anestezi riskleri, ihmal, ailevi problemler ve belki ileride düzelir düşünceleri ile ameliyat olmayı reddetmişlerdi.
SONUÇ: Şaşılık tanı ve tedavisinde değerli zamanın kaybedilmemesi için göz doktorlarının ve de halkın eğitimine daha fazla özen gösterilmelidir.

PURPOSE: To determine the factors that delayed the diagnosis and surgical intervention in patients who underwent strabismus surgery.
METHOD: Between January-December 2006 patients who underwent strabismus surgery or their parents were given a questionnaire about the causes of delay of diagnosis or surgical intervention.
RESULTS: The ages of 38 male and 39 female patients ranged between 9 months and 60 years. 45 patients were under the age of 10 (strabismus was recognized under the age of 6 months in 18; above the age of 6 months in 27 of them). The duration from the first recognition to admition to a doctor was ranged between 1 month and 43 year (86±108), 1 and 60 months (11±17), 1 and 42 months (6±11) in groups above age of ten years, under the age of 6 months, above the age of 6 months, respectively. 17 (94%), 21 (78%) and 29 (91%) patients first admitted to an ophthalmologist in the group above age 10 years, in the group under age 6 months and in the group above age 6 months, respectively. In two of the seventy-seven patients diagnosis of strabismus was delayed because of ophthalmologists. The mean time periods that the patients accepted the surgical intervention were 6±12 months in the group under the age 6 months; 3±10 months in the group above the age 6 months; 25±48 months in the group above ten years of age. %62 of the patients accepted the surgical intervention promptly, however %38 of the patients rejected surgery due to affair of being worser, fear of unknown cause, distrust to the doctor, anesthesia risks, inattention, familial problems and belief to improve spontaneously.
CONCLUSION: More attention must be given to the education of the ophthalmologists and public in order not to lose important time in strabismus surgery.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Duane Retraksiyon Sendromlu hastaların tedavisinde uygulanan cerrahi yöntemlerinin ve sonuçlarının değerlendirilmesi.
YÖNTEM: DRS tanısı alan 61 hastadan cerrahi uygulanan 41’inin kayıtları retrospektif olarak incelendi. En önemli cerrahi gerekçeler; anormal baş pozisyonunun veya primer pozisyonda belirgin horizontal kaymasının olması, hastaların adduksiyonda ciddi yukarı veya aşağı deviasyonunun ya da ciddi glob retraksiyonunun olması idi.
BULGULAR: Yirmibeş hastaya (%61.0) unilateral geriletme, 5 hastaya (%12.2) bilateral geriletme, 2 hastaya (%4.9) vertikal transpozisyon, 3 hastaya (%7.3) Y-split cerrahisi ile birlikte dış rektusa geriletme, 6 hastaya (%14.6) belirgin glob retraksiyonu ve addüksiyonda elevasyon ve depresyon nedeniyle her iki horizontal rektusa geriletme uygulandı. Postoperatif dönemde ameliyat edilen hastaların 34’ünde (%82.9) kayma miktarı 10 PD’nin altındaydı. Baş pozisyonu gözlenen 34 hastanın 16’sında (%47.0) anormal baş pozisyonunda tam düzelme, 9 hastada (%26.5) parsiyel düzelme gözlendi.
TARTIŞMA: DRS’nda olguların özelliklerine uygun farklı cerrahi teknikler ile kaymanın ve baş pozisyonun kontrolü yapılabilmekte, glob retraksiyonu, addüksiyonda elevasyon veya depresyonun gibi anormal hareketler düzeltilebilmektedir. Basit horizontal rektus geriletmesi primer pozisyondaki kaymanın ve anormal baş pozisyonunun kontrolünde halen etkin ve basit bir teknik olarak görülmektedir

Surgical treatment in Duane Retraction Syndrome
AIM: To report the surgical approach and the results in DRS.
METHOD: The data of the 41 patient with DRS have been evaluated retrospectively. Surgical indications were abnormal head position and significant horizontal deviation in primary position, elevation or depression in adduction or severe glob retraction.
RESULTS: Unilateral recession of the horizontal rectus muscles in 25 patients (61%), bilateral recession in 5 patients (12.2%), vertical transposition surgery in 2 (4.9%), Y-split surgery the lateral rectus recession in 3 (7.3%), recession of the both horizontal rectus muscles in 6(14.6%) patients because of significant globe retraction and elevation or depression in adduction. Postoperative primer position alignment improved in 34 patients (82.9%). Abnormal head position improved totally in 16 (47%) and partially in 9 patients (26.5%).
DISCUSSION: In DRS with apropriate decision of the surgical procedure, abnormal head position, horizontal deviation, globe retraction and elevation or depression in adduction may be improved. Horizontal rectus recession is a simple and effective procedure option for eliminating abnormal head position and primary position deviation.

Abstract | Full Text PDF

Bu calışmada çocukluk dönemi alt kapak entropionu saptadığımız 2 olgunun cerrahi tedavisi sunulacaktır.

In this study; surgical treatment of two pediatric cases with lower lid entropion is presented.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalışmada Curschmann Steinert sendromu (Myotonik distrofi tip 1) olan bir olguda saptanan patern distrofi bulguları tartışılmaktadır. Üç senedir myotonik müsküler distrofi tanısı ile takipli olan 63 yaşındaki erkek hasta, her iki gözünde görme azlığı nedeniyle kliniğimize başvurdu. Yapılan oftalmolojik muayenede en iyi düzeltilmiş görme keskinliği her iki gözde 0.7 düzeyinde idi. Fundus muayenesinde makulada retina pigment epitel değişiklikleri ve selefon makulopati tespit edildi. Fundus otofloresans görüntülemesinde patern distrofide beklenen şekilde retina pigment epitelindeki lipofusin birikimi nedeniyle artmış otofloresans alanları ve retina pigment epitel atrofisi nedeniyle azalmış otofloresans alanları saptandı. Curschmann Steinert sendromuna eşlik eden patern distrofi, fundus otofloresans görüntülemesi ile fundus floresein anjiografi ve diğer yardımcı tanısal tetkikler kullanılmadan kolaylıkla saptanabilmektedir.

A case of butterfly shaped pattern dystrophy of macula is described in a patient having Curschmann Steinert syndrome (Myotonic dystrophy type 1). A seventy-three years-old man having myotonic muscular dystrophy referred our clinic for visual acuity decrease in both eyes. Ophthalmological examination revealed a best corrected visual acuity level of 0.7 in both eyes. Retinal pigment epithelium changes at macula and cellophane maculopathy were detected in both eyes during fundus examination. Hyperautofluorescence secondary to lipofuscin accumulation in retinal pigment epithelium cells and hypoautofluorescence related to the atrophy of retinal pigment epithelium cells were found in fundus autofluorescence imaging. Pattern dystrophy related to Curschmann Steinert syndrome may be easily detected by fundus autofluorescence imaging without fundus fluorescein angiography and other ancillary tests.

Abstract | Full Text PDF

44 yaşındaki kadın hasta 1 ay önce başlayan ve giderek artan sağ gözde hafif ağrı, kızarıklık ve öne doğru büyüme şikayetiyle Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Göz Kliniğine başvurdu. Hastanın ilk yapılan muayenesinde düzeltilmiş görme keskinliği sağda 0.3, solda 1.0 düzeyinde tespit edildi. Biyomikroskopik muayenesinde, sağ gözde kapaklarda ödem, konjonktivada hiperemi ve kemozis, proptozis, pupilla fiks dilate, ışık reaksiyonu (-) bulunurken, sol göz tamamen normaldi. Göz dibi muayenesinde ise, sağ gözde belirgin venöz konjesyon ve tortuosite artışı, arteriollerde incelme, mum alevi şeklinde preretinal hemorajiler mevcuttu, sol göz bulguları ise normaldi. Göz içi basıncı applanasyon tonometresi ile sağda 34 mmHg, solda 16 mmHg olarak ölçüldü. Hastaya ayrıntılı göz muayenesini takiben orbita renkli Doppler ultrasonografi, aksiyel planda kontrastlı ve kontrastsız orbital tomografi, kranyal manyetik rezonans incelemesi, manyetik rezonans anjiyografi ve Digital Substraction anjiografi (DSA) tetkikleri yapıldı. Bu radyolojik tetkiklerin sonucunda hastaya kavertiko-kavernöz sinüs fistülü (KKF) tanısı konuldu. Bunu takiben girişimsel radyoloji ile kavernöz sinüs içine silikon balon yerleştirilerek fistül kapatıldı. 1 hafta içinde de göz bulgularında belirgin düzelme saptandı.
KKF, hangi etyolojik sebeple oluşursa oluşsun erken tanı ve hızlı bir şekilde doğru tedavinin uygulanması ile ciddi komplikasyonların önlenebildiği ve görme rehabilitasyonunun sağlanabildiği bir hastalıktır.

A 44 year old female patient was admitted to Dr.Lutfi Kırdar Kartal Training and Research Hospital's 1st Ophthalmology Clinic complaining of progressively increasing pain, redness and enlargement of the eye. On initial ophthalmic examination, corrected visual acuity was 0.3 in the right and 1.0 in the left eye. Biomicroscopic examination revealed the right eyelid edema, conjunctival hiperemia and chemosis, proptosis, fixed dilated pupil, (-) light reflex in the right eye while the left eye was normal. Fundus examination of the right eye showed obvious venous dilatation and increased tortuosity, arterial narrowing and flame shaped preretinal haemorrhages and the left eye was normal. Intraocular pressure with applanation tonometer was measured as 34 mmHg in the right and 16 mmHg in the left eye. Following the detailed eye examination, orbital color doppler imaging, contrasted and non-contrasted computerized axial orbital tomography, cranial magnetic resonance imaging, magnetic resonance angiography and digital substract angiography (DSA) were applied to the patient. As a result of these radiological tests, the patient was diagnosed as carotid-cavernous fistula (CCF). After that, cavernous sinus was occluded by placing silicone balloon. After a week, an obvious improvement was noticed in the eye exam.
No matter what the etiologic cause for CCF is, its serious complications can be prevented and visual rehabilitation can be obtained with early diagnosis and treatment.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Nazofarinks kanseri (NK) nedeniyle radyoterapi (RT) alan ve sonrasında çift taraflı optik nöropati gelişen 58 yaşında erkek hastanın izlem süresindeki kliniği ve görüntüleme bulgularını sunmak.
YÖNTEM-GEREÇ: NK nedeniyle RT alan hastanın iki yıl içinde önce sağ sonra sol gözünde görme kaybı ve optik sinir atrofisi gelişmiştir. Olgunun klinik bulguları, MRG ve FFA tetkikleri ile de desteklenerek hastaya radyasyon optik nöropatisi (RON) tanısı konulmuştur.
BULGULAR: İki yıl önce NK nedeniyle 35 kürde toplam doz 7000 cGy olacak şekilde RT alan olgunun önce sol daha sonra sağ gözünde görme azalması gelişmiştir. Başvuru muayenesinde görmeleri sağ gözde 0,1 sol gözde ışık hissi düzeyindeydi. Fundus muayenesinde sağ göz optik sinir normal sol optik sinir ise soluktu. Çekilen MRG'de RON ile uyumlu olarak, her iki gözde optik sinirlerde kalınlaşma ve kontrast tutulumu izlendi. Hastaya pulse steroid tedavisi verildi fakat hastanın görmesi tedaviye rağmen her iki gözde el hareketi düzeyinde kaldı, takipte sağ optik sinirin de soluklaştığı görüldü.
TARTIŞMA: RON, beyin ve orbitaya RT alan hastalarda ortaya çıkan komplikasyonlardan biridir. Tanı, RT hikayesi olan olgularda klinikle konur, MRG bulgularıyla desteklenir. Antikoagülan, steroid ve hiperbarik oksijen tedavisiyle yüz güldürücü sonuçlar ortaya çıkmamakta ve hastaların %85-90'ında görme 20/200 altında olup, %45'inde ışık hissi kaybı düzeyine düşmektedir.

PURPOSE: To report the results of clinical and imaging outcomes of a male patient at the age of 58 diagnosed with nasopharinx cancer (NC) and received radiation therapy (RT) who later on developed radiation induced optic neuropathy (RON).
MATERIALS-METHODS: The patient who was applied RT to cure NC had a visual loss and optic atrophy in the right followed by the left eye within two years. We made a diagnosis of RON with clinical findings also supported by MRG and FFA.
RESULTS: The patient who had RT consisting of 35 sections with a total dose of 7000 cGy experienced a visual loss at his left eye followed by right eye. In his initial examination his visual acuity (VA) level was 0.1 for the right, light perception for the left eye. Fundus examination showed right optic nerve normality and left optic nerve paleness. MRG showed swelling of optic discs as well as contrast enhancement supporting the diagnosis of RON. Pulse steroid treatment was applied, but VA stayed at the level of finger counting for both eyes and right optic nerve paleness was seen afterwards.
CONCLUSION: RON is one of the complications seen after RT to the brain and orbit.Diagnosis is made according to the patient’s medical history and clinical findings and supported by MRG. Despite the application of anticoagulation, steroid and hyperbaric oxygen therapy no pleasant outcomes are achieved. % 85-90 of all RON patients are known to have a visual acuity at the level of 20/200 and %45 with no light perception.

Abstract | Full Text PDF