Objective: To determine the incidence, demographic data, risk factors, indications, outcome and complications of Emergency Peripartum Hysterectomy (EPH) performed in two major tertiary care hospitals in Dubai, and to compare the results with the literature. Materials and Methods: Records of all women underwent EPH from January 2000 to December 2015 in two major tertiary care hospitals in Dubai, were accessed and reviewed. Maternal characteristics, hysterectomy indications, outcome, postoperative complications were recorded, using descriptive statistics to describe the cohort. Results: There were 79 EPH out of 168,293 deliveries, a rate of 0.47/1000 deliveries. The most common indications for hysterectomy were abnormal placentation (previa and/or accreta) and uterine atony. The majority of hysterectomies were subtotal (70%). The complications were dominated by massive transfusion, urinary tract injuries, one case of maternal death and one case of neonatal death. Conclusion: The main indication of the EPH was the abnormal placentation in scarred uterus and uterine atony. The major prevention of EPH is to assess women’s risks and to reduce the number of cesarean section deliveries, by limiting the rate of the primary cesarean. This is challenging in UAE where cultural life goes with high gravidity and high parity. Recommendations to act to reduce the primary and repeated cesarean should be included on the national agenda in UAE.

Amaç: Bu çalışma normal sınırlardaki farklı 75gr OGTT hedef aralıklarının yenidoğan sonuçlarına etkisini araştırarak 75gr OGTT eşik değerlerinin geçerliliğini araştırmak için yapıldı.
Gereç ve Yöntemler: GDM saptanmayan 110 gebe kadınının normal sınırlardaki 1. saat ve 2. saat 75gr OGTT değerleri 1. saat için grup-1 (<120 mg / dl), grup-2 (120-140 mg/dl), grup-3 (> 140 mg / dl) olarak ve 2. saat için grup-1 (<120 mg), grup-2 (120-135 mg / dl), grup-3 (> 135 mg / dl) olarak üç alt gruba ayrıldı.
Bulgular: 1. saat sonuçlarda yaş, vücut kitle indeksi, multiparite, yenidoğan hipoglisemi, hiperbilirubinemi, YYBÜ ihtiyacı, doğum ağırlığı ve LGA oranları açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu; bununla birlikte, grup 2’deki SGA bebeklerin oranı grup 3'e göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti. 2. saat sonuçlar gruplar arasında istatistiksel olarak benzer bulundu.
Sonuç: İki saatlik 75gr OGTT, GDM taraması için güvenilir eşik değerlerine sahiptir. Bununla birlikte, mevcut eşik OGTT değerleri altında olan kadınlarda olumsuz neonatal sonuçlar olması ve birinci saat 120-140 mg / dl glikoz aralığında SGA fetus sayısının yüksek olması nedeniyle 75gr OGTT eşik değerlerinin geçerliliği hala araştırmayı gerektirmektedir.
Anahtar Kelimeler: Gestasyonel diyabetes mellitus, glikoz tolerans testi, neonatal sonuç, tarama, gebelik.

Objective: This study was performed to investigate the impact of different 75g OGTT target ranges within normal limits on neonatal outcomes; thus to investigate the validity of 75g OGTT thresholds.
Materials and Methods: The normal 1-hour and 2-hour ranges of 75g OGTT levels of 110 pregnant women diagnosed to have no GDM were further divided into three different sub-groups; for the 1-hour as group-1 (< 120 mg/dl), group-2 (120-140 mg/dl), group-3 (>140mg/dl) and for the 2-hour as group-1 (< 120 mg/dl), group-2 (120-135 mg/dl) group-3 (>135mg/dl).
Results: For the 1-h results, there was no statistically significant difference between groups in terms of age, BMI, multiparity, neonatal hypoglycemia, hyperbilirubinemia, NICU admission, birth weight and LGA rates; however, the rate of SGA infants was significantly higher in group 2 compared to those in group 3. As for the 2-h, statistically similar results were found between the groups.
Conclusion: A 2-hour 75g OGTT has reliable threshold values for GDM screening. However, since there are still adverse neonatal outcomes in women with OGTT results below the current thresholds and the number of SGA fetus is higher in the glucose range 120-140mg/dl of the first hour, the validity of the 75g OGTT thresholds still needs further investigation.
Key Words: Gestational diabetes mellitus, glucose tolerance test, neonatal outcome, screening, pregnancy

Objective: The purpose of this study was to investigate whether there is a difference in pregnancy outcome between modified natural cycle FET (NC-FET) and artificial cycle FET (AC-FET) in women who all had regular menstrual cycles.
Materials and Methods: 170 patients who met the inclusion criteria and had at least two cryopreserved embryos were included in a prospective randomized controlled trial. 85 patients were randomized based on Bernoulli distribution into the following two groups: 1) modified NC-FET using human chorionic gonadotropin (hCG) for ovulation induction and 2) AC-FET in which endometrial timing was programmed with estrogen and progesterone. The main studied outcome measure was the clinical pregnancy rate per cycle.
Results: No significant differences were found between the two groups with regard to the chemical, clinical, and ongoing pregnancy rates (48.2% versus 45.9%, P ˃ 0.05; 38.9% versus 35.3%, P ˃ 0.05; and 37.6% versus 34.1%, P ˃ 0.05, respectively), as well as the live birth or miscarriage rates per cycle (35.3% versus 31.8%, P ˃ 0.05; and 1.2% versus 1.2%, P ˃ 0.05, respectively).
Conclusion: These findings suggest that although both FET protocols are equally effective in terms of pregnancy outcomes in women with regular menstrual cycles, NC-FET is more favorable because it requires no medications, has no adverse events, and has a significant cost reduction.
Keywords: Frozen-thawed embryo transfer, Artificial cycle, Natural cycle, Clinical pregnancy rate

Objectives: Early detection of high risk pregnancies of DS is the main target of offering prenatal diagnosis. Segmental Duplication Quantitative Fluorescent PCR (SD-QF-PCR) can be used as an alternative method for prenatal diagnosis of Down syndrome. SD-QF-PCR involves segmental duplications sequences between the test and control chromosomes to detect aneuploidies. Materials and Method: Segmental duplication are two similar sequences with different fragment lengths, located on two different chromosomes.When these segmental duplication regions are amplified, the peak ratio between the two different chromosomes remains 0.9 to 1.1 and the trisomy 21 results in the ratio of 1.4 to 1.6. In this study, we applied SD-QF-PCR method to detect the presence of trisomy 21 in sixty age-matched controls and sixty DS samples. The PCR amplification of segmental duplication regions is done using a single pair of fluorescently labelled primers, the peak ratio between the two different chromosome regions are evaluated. Results: All sixty control samples showed the peaks to range from 0.9 to 1.1 which was suggestive of normal samples while peaks of sixty-five DS samples range from 1.4 to 1.6 which suggested the presence of trisomy 21. Conclusion: Segmental Duplication Quantitative Fluorescent PCR is a sensitive and rapid aneuploidy detection technique hence can be used as a standalone test to detect trisomy 21 as well as other aneuploidies.
Keywords: SD-QF-PCR, Aneuploidies, Trisomy 21, Prenatal Diagnosis

Amaç: İstanbul’da tersiyer bir merkezde doğum yapan Suriyeli mülteci gebeler ile Türk gebelerin obstetrik ve perinatal sonuçlarının karşılaştırılması.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2016 ve Mayıs 2017 tarihleri arasında doğum yapan 704 Suriyeli mülteci ve 744 Türk gebenin doğum kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Demografik data, obstetrik ve neonatal sonuçlar karşılaştırıldı. Primer hedefler gruplar arasında gebelik sonuçlarının ve sezeryan oranlarının değerlendirilmesi idi. Sekonder hedefler antenatal vitamin desteği kullanımı, hemoglobin-hematokrit sonuçları ve maternal komplikasyonların değerlendirilmesi idi.
Bulgular: Antenatal dönemde folik asit ve demir desteği kullanım oranlarını benzer olarak bulduk (Folik asit kullanımı 8.1% vs 6.5%, p=0.264; demir kullanımı 20.7% vs 19.6%, p=0.125; Türk ve Suriyeli gebeler için sırasıyla). Sezeryanla doğum oranı Türk hastalarda Suriye gebelere göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksekti (42.7% vs 32.7%; p<0.05). Doğumda gebelik haftası Türk gebelerde Suriyelilere göre istatistiksel olarak daha fazla idi (37.7±2.3 vs 36.4±2.3 weeks, p<0.05) ancak yenidoğanların doğum kiloları arasında fark yoktu (Türk ve Suriyeli yenidoğanlar için sırasıyla 3134 gr vs 3066 gr, p=0.105). Obstetrik komplikasyonlar Suriyeli gebelerde daha fazla görülmüş olsa da, aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi ( sırasıyla 9.7% vs 8.1%, p=0.285).
Sonuç: Suriyeli mülteciler antenatal vitamin desteğini Türklerle benzer oranlarda kullanmaktadır ve obstetrik ve perinatal sonuçlar iki grup arasında benzer bulunmuştur.

Objective: To compare obstetric and perinatal outcomes of Syrian refugee pregnants and Turkish counterparts given birth at a tertiary center in İstanbul.
Material and methods: A retrospective study including birth records of 704 Syrian refugees and 744 Turkish pregnants between January 2016 and May 2017 were analyzed. Demographic data, obstetric and neonatal outcomes were compared. Primary aims of this study were to evaluate the pregnancy outcomes and cesarean rates between the groups. Secondary outcomes were use of antenatal vitamin supplementation, hemoglobin-hematocrit values and maternal complications.
Results: Our results showed that use of folic acid and iron supplementation rates during pregnancy were similar between the groups (Folic acid supplementation 8.1% vs 6.5%, p=0.264; iron supplementation 20.7% vs 19.6%, p=0.125; respectively for Turkish pregnants and Syrian refugees). Cesarean rates were significantly high for Turkish patients than Syrian refugees (42.7% vs 32.7%; p<0.05). Gestational age at delivery was significantly higher among Turkish women when compared with Syrian refugees (37.7±2.3 vs 36.4±2.3 weeks, p<0.05) but there was not a significant difference for the birtweights’ of the newborns (3134 gr vs 3066 gr for Turkish and Syrian pregnants respectively, p=0.105). Although obstetric complications were seen more often in Syrian refugees; it did not reach statistical difference (9.7% vs 8.1% respectively, p=0.285).
Conclusion: Syrian refugees use antenatal vitamin supplementations with similar rates to Turkish citizens and obstetric and perinatal outcomes are similar between the groups.

Amaç: Batın skar özelliklerinin ve periton kapatılmasının pelvik adezyon ile ilişkisinin olup-olmadığının değerlendirilmesi.

Gereç ve Yöntem: Bu çalışma 2015 Aralık - 2016 Şubat tarihleri arasında, daha önce gebelik nedeniyle sezaryen olan hastaların yaşları, gravidaları, vücut kitle indeksi, yaşayan çocuk sayısı, olduğu sezaryen sayısı, son operasyondan sonra geçen süre, bir önceki operasyonda periton kapatılıp kapatılmadığı, ek hastalığının olup olmadığı, sigara içip içmediği, skarın batındaki insizyon yeri (medial, pfannenstiel gibi), skarın boyutu (uzunluğu, genişliği) skarın deri seviyesine (hipertrofik, düz, depresif) göre durumu, skarın rengi (renk değişikliği yok,/var (hiper-hipopigmente)), batın eksplerasyonda barsak-omentum-uterus, omentum-batın ön duvarı, uterus-batın ön duvarı, uterus-mesane, mesane batın ön duvarı, fikse uterus ve uterus-omentum-batın ön duvarı yapışıklarına bakılarak prospektif olarak değerlendirildi.

Bulgular: Aynı hekimler tarafından operasyonu yapılan ve en az bir kere sezaryen operasyonu olan 30 hafta ve üzeri gebeliği olan önceki ameliyatı hakkında ameliyat notu olan ve kronik hastalığı olmayan 105 gebe çalışmaya alındı. Pelvik adezyon üzerinde hastaların yaşları, gravidaları, vücut kitle indeksi, çocuk sayısı, olduğu sezaryen sayısı, son operasyondan sonra geçen süre, bir önceki operasyonda periton kapatılıp kapatılmadığı ve sigara içip içmediği ilişkisi bulunamadı. batın içi yapışıklığı sezeryan scar uzunluğu ile (OR: 1.54, 95%CI 1.1, 2.2; p=0.02), depresif skar ile (OR: 9.3, 95%CI 3.2, 27.2; p<0.001), ve hipopigmente skar ile ilişkili bulunmuştur (OR: 0.01, 95% 0.003-0.11; p<0.001).

Sonuç: Cerrahi operasyonlar sonrası adezyon hem hasta açısından oluşturduğu komplikasyonlar, hem de relaparatominin getirdiği komplikasyonlar ve yüksek maliyetler nedeniyle oldukça önem taşımaktadır. Batın skarının deprese ve hipopigmente olması pelvik adezyonlar ile ilişkili olabilir. Parietal peritonun kapatılıp- kapatılmamasının pelvik adezyonla ilişkisinin olmadığı görüşündeyiz.

Aim: The objective is to assess whether the abdominal scar characteristics and the closure of peritoneum associated with pelvic adhesion.

Material and Method: The patients who had undergone cesarean section between December 2015 - February 2016 were assessed prospectively in terms of age, gravida, body mass index, number of living children, number of cesarean sections, time passed since the last cesarean section, closure status of peritoneum in the last cesarean section, presence of other diseases, smoking status, location of incision in abdomen (medial, pfannenstiel, etc) scar dimensions (length, width), scar’s status with respect to skin (hypertrophic, flat, depressive), scar’s color (color change/no color change [hyperpigmented/hypopigmented]), adhesion of bowel-omentum-uterus, omentum-anterior abdominal wall, uterus-anterior abdominal wall, uterus-bladder, bladder-anterior abdominal wall, fixed uterus, and uterus-omentum-anterior abdominal wall in abdominal exploration.

Results: 105 pregnant women who had been operated by the same physician, had undergone cesarean section, were at least in their 30th gestational week, had surgery notes about their previous operation, and had no chronic diseases were included in the study. Age, gravida, body mass index, number of children, number of cesarean sections, time passed since the previous cesarean section, closure/non-closure of peritoneum in the previous cesarean section, and smoking status did not have an effect on pelvic adhesion. Intraabdominal adhesion was not found to be associated with the scar length (OR: 1.54, 95%CI 1.1, 2.2; p=0.02), depressive scar (OR: 9.3, 95%CI 3.2, 27.2; p<0.001), or hypopigmented scar (OR: 0.01, 95% 0.003-0.11; p<0.001 ).

Conclusion: Adhesion following surgical operations is of great importance due to complications for the patient, complications in relaparotomy, and high costs. Depressive and hypopigmented abdominal scars may be associated with pelvic adhesion. We believe that closure or non-closure of the parietal peritoneum is not associated with pelvic adhesion.

Amaç: Endometriozis reprodüktif dönemdeki kadınlarda fonksiyonel endometrial gland ve stromal dokunun uterus kavitesi dışında görülmesidir. Bu çalışmada skar endometriozis nedeniyle opere edilen hastalarımızın klinik özelliklerini tanımlamayı ve cerrahi sonuçlarını literatür ışığında tartışmayı amaçladık.
Materyal metod: Patolojik inceleme sonucu endometriozis tanısı alan ve opere edilen 24 hasta retrospektif olarak incelenmiştir.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 31 olup 13’ü genel cerrahi polikliniğine 11’i ise jinekoloji polikliniğine başvurmuştur. 19 hastada siklik ağrı vardı. 9 hastada 1 kez, 12 hastada 2 kez ve 3 hastada 3 kez sezeryan öyküsü vardı. Ultrasonografide lezyonların çapının ortalaması 39,1 mm, MR’da 37,5 mm idi. 13 hastada insizyonun sol tarafında, 11 hastada sağ tarafında endometriozis saptandı. Lezyonların ortalama ağırlığı 61,6 gramdı.
Sonuç: Endometriozisin oluşumu iatrojenik implantasyon teorisi ile desteklenmektedir. Batın duvarında kitle şikayeti ile gelen olgularda öncesinde obstetrik ve jinekolojik operasyon, menstruasyon dönemlerinde artan ağrılı kitle öyküsü iyice sorgulanmalıdır. Skar endometriozisinin tedavisinde güvenli marj sınırı elde edilerek eksizyon gerekmektedir. Skar endometrioziste teşhis önceden konulabilirse gereğinden daha az veya fazla ameliyat yapılması engellenmiş olacaktır.

Objective: Endometriosis is seen in women during their reproductive period, where stromal tissue and functional endometrial glands of uterus are observed outside the uterine cavity. In this study, we aimed to identify the clinical characteristics of our patients operated on with scar endometriosis and to discuss the surgical results in the light of literature.
Material and Methods: A total of 24 patients, who were operated on and diagnosed with endometriosis as the result of the pathological examination, were retrospectively evaluated.
Results: The mean age of the patients was 31 years.While 13 of them applied to the general surgery,11 applied to the gynaecology polyclinics.The pain was cyclical in 19 patients.There was history of caesarean in 9,twice in 12, and 3 times in three patients.The mean diameter was 39.1 mm on USG, and 37.5 mm on MRI.Endometriosis was on the left side of the incisions in 13, whereas it was on the right in 11.The mean weight of the lesions was 61.6 grams.
Discussion: The occurrence of endometriosis is supported by iatrogenic implantation theory. In case of a mass at the abdominal wall, the previous obstetric and gyneacologic operations and the history of a painful mass during the menstruation periods must be questioned. In the treatment of scar endometriosis, excision is required by obtaining secure margins.
Conclusion: If diagnosis can be established in advance preoperatively, then performing less or more than necessary surgeries will be prevented.

Amaç: In vitro fertilizasyon sonuçlarının elde edilmesinde havuz yöntemi bir alternatiftir. Bu çalışma, Bologna kriterlerine göre kötü yanıt veren hastalarda havuz yönteminin gebelik sonuçları üzerine etkisini araştırmak amacıyla yapılmıştır.
Metodlar: Bu çalışmaya iki yüz elli beş zayıf cevaplı hasta alındı. Havuz embryo transfer (HET) grubunda 110, taze ET grubunda 145 hasta vardı.
Bulguar: Her iki tedavi grubu arasında yaş benzer olmakla birlikte(p= 0.34), antral folikül sayısı(p <0.001), toplanan toplam oosit sayısı (p<0.001), toplam metafaz II oosit sayısı (p<0.001), stimülasyon siklus sayıları (p<0.001) gruplar arasında anlamlı olarak farklıydı. ET'nin günü iki grup arasında benzerdi(p=0,72), ancak ET işlemi, taze ET'ye kıyasla havuz ET grubunda anlamlı derecede yüksekti(p<0.001). Pozitif gebelik testi ve klinik gebelik oranları gruplar arasında benzer iken[(35/110 (32%)’e karşın 53/145 (37%)p=0.43), (31/110 (28%)’e karşın 49/145 (34%) p=0.33)], implantasyon [31/191 (% 16) ile 49/198 (% 25)] (p = 0.03) ve canlı doğum oranları [15/110 (% 14) vs 36/145 (% 25)] (p = 0.04), taze ET grubunda anlamlı derecede yüksekti. Buna rağmen havuz ET grubunda düşük oranları anlamlı derecede yüksekti [16/31 (%52)’e karşın 13/49 (%27)] (p=0.04). İkili lojistik regresyon analizi, değişkenlerin canlı doğum oranları üzerinde etkisi olmadığını ortaya koydu.
SONUÇLAR: Havuz stratejisinin gebelik sonuçları üzerinde hafif bir pozitif etkisi olduğu görülse de, canlı doğum oranları üzerinde hiçbir olumlu etkisi yoktur. Ayrıca, bu strateji klinik gebelik oranlarına paralel olarak düşük oranlarını arttırmaktadır.

PURPOSE: Pooling is an alternative method to achieve in vitro fertilization outcomes.This study was to investigate the effect of pooling method on pregnancy outcomes in poor responder patients according to Bologna criteria.
METHODS: Two hundred-fifty five poor responder patients were enrolled in this study. Pooling embryo transfer (PET) group had 110 and fresh ET group had 145 patients.
RESULTS: Although, age was similar between both treatment groups(p= 0.34), antral follicle count(p<0.001), total number of retrieved oocyte(p<0.001), total metaphase II oocyte count(p<0.001), number of stimulation cycles(p<0.001), were significantly different between the groups. The day of ET were similiar between two groups (p=0,72) but the number of ET procedure was significantly higher in pooling ET group compared to fresh ET(p<0.001). Positive pregnancy test[35/110 (32%) vs 53/145 (37%)] (p=0.43) and clinical pregnacy rates[31/110 (28%) vs 49/145 (34%)] (p=0.33) were similar between groups, whereas, implantation [31/191 (%16) vs 49/198 (%25) ] (p=0.03) and live birth rates [15/110 (%14) vs 36/145 (%25)] (p=0.04) were significantly higher in fresh ET group. Despite that, abortion rates were significantly higher in pooling ET group [16/31 (%52)vs 13/49 (%27)] (p=0.04). Binary logistic regression analyese has revealed no effect of variables on live birth rates.
CONCLUSIONS: Even though, pooling strategy seems to have a slight positive effect on pregnancy outcomes, there is no benefical effect on live birth rates. Furthermore, this strategy is increasing the abortion rates in parallel with clinical pregnancy rates.

Amaç: İnfertilite kliniğine başvuran çiftlerde algılanan sosyal dışlanma, aile tutum ve cinsellik algısının saptanması amaçlandı.
Materyal ve Metot: 2014 ve 2015 yılları arasında infertilite kliniklerine başvuran infertil çiftlerden, infertilite ile ilişkili sosyal dışlanma, ailelerinin tutumu ve cinsellik algıları ile ilgili sorular içeren değerlendirme formalarını doldurmaları istendi. İnfertil çiftlerden çalışmaya katılmayı kabul eden her bireye değerlendirme formu verildi. İnfertilite ile ilişkili parametreler, demografi bilgileri ve soru formlarından elde edilen skorları değerlendirildi.
Bulgular: Toplamda 598 infertil kişi çalışma içerisinde yer aldı, katılan bu kişilerin %58’si 177 çifti temsil etmekte idi. Primer infertilite %98,3 olup evlilik ve infertilite süreleri sırası ile 9,81 ± 5,58 ve 9,76 ± 5,53 yıl idi. Sosyal dışlanma algısı %38’inde (p<0.001) mevcut olup bu algı kadın partnerlerde daha belirgin idi (p=0.013). İnfertil kişilerin %15’i kendisinin toplumda izole edilmiş ve toplum içinde değer kaybettiğini ifade etmekte idi (p<0.001). Ancak, infertil kişilerin %60’sı bebekten sonra toplumda saygın bir yer edineceğini düşünmekte idi (p<0.001). İnfertil kişilerin sadece %13’ü infertiliteyi boşanma nedeni olarak kabul etmekte idi (p<0.001). Büyük çoğunluğu infertil kadın veya erkeğin cinsel cazibesini kaybetmeyeceği görüşündeydi (%86; p<0.001).
Sonuç: İnfertilitenin sosyal dışlanma, aile tutumu ve cinsellik algısı açısından belirgin olumsuz etkileri olabilmektedir.

Objective: To determine the perceived social stigma and familial attitıdes and perception of sexuality in infertile couples attending infertility clinics.
Materials and Methods: Infertile couples attending infertility clinics between the years of 2014 and 2015 were requested to fill out detailed evaluation forms including questions related to the social stigma on their infertility, their familial attitudes and perception of sexuality. Any partner of the infertile couple accepting to enroll in the study was given the evaluation forms. Their scores related to answers and demographics, parameters related to infertility were analyzed.
Results: A total 598 partners of infertile couples enrolled into the study, where 58% of them representing 177 couples. Their infertility was primary in 98.3% and duration of marriage and infertility was 9.81 ± 5.58 and 9.76 ± 5.53 years respectively. Perception of social exclusion was present in 38% (p<0.001) of infertile ones, more significantly pronounced in female partners (p=0.013). Fifteen percent of the infertile ones thought themselves as isolated in public and losing value in public (p<0.001). However, sixty percent of infertile ones thinks that they will get a notable place in community after baby (p<0.001). Infertility was accepted as a reason of divorce in only 13% of infertile ones (p<0.001). Majority of them irrespective of sex reject that infertile women or men do lose sexual appeal (86%; p<0.001).
Conclusions: There is significant effect of infertility on familial attitudes and perception of sexuality of infertile couples. Unfortunately, there is significant negative social stigma on infertile couples.

Amaç: İnhibitör kappa B (IκB) protein bağlandığı zaman, transkripsiyon faktörü nükleer faktör kappa B (NF-κB) sitoplazmada aktive olamaz. Aktif NF-KB, Monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1/CCL2) ve interlökin-8 (IL-8) dahil olmak üzere pek çok kemokinin gen salınımını artırır. Biz östrojenin IkB-α fosforilasyonunu ve yıkımını düzenleyerek NF-KB ye bağımlı genlerin salgılanmasını etkileyebileceğini varsaydık. Östrojen tarafından kemokinlerin düzenlenmesi uterus içindeki endometriyal hücrelerde, endometrioziste görülen uterus dışındaki endometriyal hücreler karşılaştırıldığında farklıdır.
Gereç ve Yöntem: Normal endometrium, endometrioziz de uterus içindeki ve dışındaki endometriyal hücrelerden in vivo IkBα salgılanışını araştırdık. Ayrıca estradiolün IkB ve NFkB fonksiyonu üzerindeki etkisini değerlendirmek için endometriyal hücre kültüründe çalıştık.
Bulgular: Normal endometrium bütün menstrual siklus boyunca orta-geç proliferatif fazda güçlü IkB immunreaktivite gözlemlendi (p<0.05). Eşleştirilmiş homolog uterus içi ve dışındaki endometrium karşılaştırıldığında, uterus dışındaki endometriumda anlamlı olarak daha düşük bir immünreaktivite tespit edildi (p<0.05). Dahası, estradiol, TNF-α ve IL-1 ile indüklenen IkB fosforilasyonunda bir düşüşe neden olmuştur ve ayrıca aktif-NF B düzeylerini de azaltmıştır (p <0.05) "
Bulgularımız estradiol aracılı NF-kB inhibisyonu için bir yolun IkB fosforilasyonun aşağı regülasyonu yoluyla ortaya çıktığı sonucunu desteklemektedir.
Sonuç: Estradiol ile indüklenen IkB regülasyonunun ve dolayısıyla aktif NF-KB deki azalmanın insan endometriyal hücrelerindeki inflamatuvar yanıtları etkileyebileceğini varsaymaktayız.

Objective: When bound to the inhibitory kappa B (IκB) protein, the transcription factor nuclear factor kappa B (NF-κB) remains inactively in the cytoplasm. Activated NF-κB upregulates the gene expression of many chemokines including Monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1/CCL2) and interleukin -8 (IL-8). We hypothesized that estrogen may regulate I B phosphorylation and degradation thus influencing NF B-dependent gene expression. Regulation of chemokines by estrogen is different in uterine endometrial cells when compared to ectopic endometrial cells of endometriosis.
Material and method: we investigated the in vivo expression of I B in normal endometrium and in eutopic and ectopic endometrium of women with endometriosis. We then studied in cultured endometrial cells to assess the effects of estradiol on I B and NF B function.
Results: Normal endometrium from mid-late proliferative phase revealed the strongest I B immunoreactivity throughout the cycle (p<0.05). When compared to paired homologous eutopic endometrium, ectopic endometrium revealed significantly less immunoreactivity for I B (p<0.05). Moreover, estradiol induced a decrease in TNF - and IL-1-induced I B phosphorylation, and also decreased the levels of active- NF B (p<0.05).
Conclusion: Our results support the conclusion that one pathway for estradiol-mediated NF B inhibition occurs through the down-regulation of I B phosphorylation. We propose that the estradiol-induced regulation of I B and consequent reduction in active- NF B may affect inflammatory responses in human endometrial cells.

Amaç: Endometrioid tip endometrium kanseri (EEC) olan hastalarda pozitron emisyon tomografisi / bilgisayarlı tomografi (PET / CT) ve patoloji örnekleri ile elde edilen uterin tümörlerin boyut ve hacimlerinin korelasyonunu ve premenopozal dönem ile postmenopozal kadınların sonuçlarını karşılaştırmayı amaçladık. Premenopoz dönemlerde, endometrium, postmenopozal dönemlere kıyasla daha fazla glikoz kullanır. Bu nedenle, premenopozal dönemde uterin tümör büyüklüğünün PET/CT ile ölçümü normalden farklı olabilir.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalışmada EEC tanısı alan ve histerektomi yapılan hastaların kayıtları gözden geçirildi. Sadece preoperatif PET / CT görüntüleme yapılan hastalar çalışma kapsamına alındı. Uterin lezyonun kalınlığı, hacmi ve maksimum standartlaştırılmış alım değerleri PET / CT ve histerektomi patoloji örnekleri tarafından elde edilen veriler kaydedildi.
Bulgular: Premenopozal çağdaki kadınlarda tümör boyutu (P=0,051) ve hacmi (P=0,404) görüntüleme yöntemi ve patolojik örnekler arasında korelasyon bulunamadı. Bununla birlikte, postmenopozal kadınlarda bir korelasyon vardı (P<0,001 tümör boyutu için & P<0,001 tümör hacmi için). PET/CT, >20 mm uterin tümörü tanımada postmenopozal dönemde daha yüksek sensitivite, spesifisite ve pozitif prediktif değere sahiptir.
Sonuç: Tüm hastalarda özellikle premenopozal periyotda, PET/CT’nin uterin lezyonun boyutunun ölçülmesinde sınırlı bir role sahip olduğunu göstermektedir; bu nedenle lenf nodu diseksiyonuna karar vermek için ameliyat sırasında uterusun frozen kesit incelemesine gönderilmesini öneriyoruz.

Objective: We aimed to investigate the correlation of the size and volume of uterine tumors obtained by positron emission tomography/computed tomography (PET/CT) and pathology specimens in patients with endometrioid-type endometrial cancer (EEC) in the premenopausal periods and to compare the results with postmenopausal women. In the premenopausal periods, the endometrium uses more glucose than in the postmenopausal periods. Therefore, the measurement of uterine tumor size by PET / CT in the premenopausal period may be normally different.
Material and Methods: In this retrospective study, we reviewed the records of patients who were diagnosed with EEC and underwent hysterectomy. Only the patients who underwent preoperatively PET/CT imaging were included in the study. The thickness and volume of the uterine lesion, and its maximum standardized uptake value as obtained by PET/CT and hysterectomy pathology specimens were recorded.
Results: The tumor size (P=0,051) and volume (P=0,404) were not found to be correlated with the imaging method used in the premenopausal women and pathological specimens. However, there was a correlation in the postmenopausal women (P<0,001 for tumor size & P<0,001 for tumor volume). PET / CT has higher sensitivity, specificity and positive predictive value in the postmenopausal period in the detection of > 20 mm uterine tumor.
Conclusion: All patients especially in the premenopausal periods, the PET/CT has a limited role in the measurement of the size of the uterine lesion; therefore, we recommend that the uterus should be sent to the frozen-section examination intraoperatively to decide on lymph node dissection.

Amaç: Aşırı aktif mesane (AAM) tanısı alan kadınlarda manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile ölçülen uterosakral ligament (USL) kalınlıklarının, AAM bulunmayan hastalardaki USL kalınlıkları ile karşılaştırılmasıdır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya, ocak 2013 - aralık 2015 tarihleri arasında jinekoloji polikliniğinde takip edilen, yaşları 21-55 arasnda değişen, aşırı aktif mesane (AAM) tanılı 27 ve sağlıklı 27 kadın (kontrol grubu) dahil edildi. AAM ve kontrol grubundaki kadınların pelvik manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile uterosakral ligament (USL) kalınlıkları değerlendirildi. Elde edilen veriler SPSS 21 bilgisayar programı kullanılarak değerlendirilmiştir. Tanımlayıcı istatistikler, ortalama, standart sapma, sayı ve yüzdelik dağılımlar ile gösterilmiştir.
Bulgular: Araştırmaya alınan AAM grubundaki kadınların yaş ortalaması 43.88±9.36 iken kontrol grubundakilerin 39.92±5.36 idi. AAM grubunun vücut kitle indeksi (VKİ) ortalaması 29.77±4.82 iken kontrol grubunun 27.49±3.44 idi. AAM hastalarında POP-Q evresinin daha ileri olduğu bulundu. AAM grubunda sağ USL kalınlıklarının ortalaması 2.04±0.34 mm iken sol USL kalınlıklarının ortalaması 2.04±0.52 mm olarak bulundu. Kontrol grubunda sağ USL kalınlıklarının ortalaması 2.17±0.47 mm iken, sol USL kalınlıklarının ortalaması 2.09±0.51 mm olarak bulundu. USL kalınlıkları açısından bakıldığında AAM ve kontrol grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmadı.
Sonuç: Literatürde USL kalınlınlıklarının üriner inkontinans ile ilişkisini inceleyen bir çalışma yoktur. Araştırmamızda, AAM ile sağ ve sol USL kalınlıkları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadı (p>0.05). Bu çalışmamız bir ön çalışma niteliğinde olup, kesin bir sonuca varılabilmesi için bu konuda yapılacak daha çok olgu içeren araştırmalara ihtiyaç vardır.

Aim: To evaluate if uterosacral ligament (USL) thickness measured by magnetic resonance imaging (MRI) is associated with overactive bladder (OAB) in otherwise healthy women.
Materials and Methods: The study comprised 27 women with OAB and 27 healthy women (control group) who were followed up at the Obstetrics and Gynecology Department of a tertiary referral center. All subjects were evaluated with pelvic magnetic resonance imaging (MRI) to determine the transverse USL thickness. These measurements were compared between the two groups. P values less than 0.05 were considered statistically significant.
Results: The mean age of women in the OAB and control groups were 43.88±9.36 years and 39.92±5.36 years, respectively. Mean body mass index (BMI) in the OAB group was 29.77±4.82, and 27.49±3.44 in the control group In the comparison of the POP-Q stages between the groups, a statistically significant relationship was not determined In the OAB group, right USL thickness was mean 2.04±0.34 mm, and left USL was mean 2.04±0.52 mm. In the control group, right USL thickness was mean 2.17±0.47.mm cm, and left USL was mean 2.09±0.51 mm. There were no statistically significant differences in terms of USL thickness between the OAB and control groups (p>0.05).
Conclusion: No previous studies have been identified in literature that have investigated the relationship between USL thicknesses and urinary incontinence. In the present study, no significant relationship could be demonstrated between right and left USL thicknesses of the OAB and control groups. This was a preliminary study, and further research with higher sample sizes is required to reach a final conclusion.