Amaç: Bu çalışmanın amacı düşük over yanıtlı hasta grubunda antagonist sikluslarda Corifollitropin alfa ve rec FSH' nın etkinliğini karşılaştırmaktı.
Gereç ve Yöntemler: Çalışma İzmir Medical Park Hastanesi IVF Merkezi'nde Kasım 2014 ile Kasım 2016 tarihleri arasında düşük over yanıtlı toplam 214 hastanın kayıtlarından retrospektif olarak yapıldı. 38 hastaya Corifollitropin alfa (Grup 1), 176 hastaya (Grup 2) rec FSH kulanılarak ICSI işlemi yapıldı.
Bulgular: Yaş, Vucut kitle indeksi, AMH, infertilite süresi, indüksiyon süresi ve antral follikül sayısı her iki grupta aynıydı. Aspire edilen toplam oosit sayısı, matür oosit oranı, fertilizasyon oranı, implantasyon oranı ve klinik gebelik oranı açısından her iki grup arasında fark gözlenmedi. İmplantasyon oranı Grup 1'de %23.6 iken Grup 2'de %23.8; klinik gebelik oranı Grup 1'de %16.3 iken Grup 2'de %17.2 idi.
Sonuç: Düşük over yanıtlı hasta gruplarında yapılan antagonist sikluslarda Corifollitropin alfa ve rec FSH kullanımının oosit sayısı, fertilizasyon oranı, implantasyon oranı ve klinik gebelik oranı arasında fark yoktur.

Objevtive: The aim of this study was to compare the effect of corifollitropin alfa (CFA) and recombinant Follicul stimulating hormone (rFSH) in poor responder patients undergoing antagonist cycles.

Material-Methods: The study was a retrospective analysis of treatment results of 214 poor responder patients who had been admitted to In vitro Fertilization Unit of Izmir Medical Park Hospital between November 2014 and November 2016. Intracytoplasmic sperm injection (ICSI) was performed in 38 patients (Group 1) with CFA, and the remaining 176 (Group 2) (COH) with rFSH for controlled ovarian hyperstimulation (COH).

Results: The age, body mass index (BMI), anti-Müllerian hormone (AMH) level, duration of infertility, duration of induction and antral follicle number (AFC) were similar in the two groups. There was no difference in the total aspired oocyte counts, mature oocyte ratio, fertilization rate, implantation rate and clinical pregnancy rates between the two groups. The implantation rate was 9/38 (23.6%) in group 1 and 42/176 (23.8%) in group 2, whereas the clinical pregnancy rates were 16.3% and 17.2%, respectively.

Conclusion: No difference was found in terms of oocyte count, fertilization rate, implantation rate, and clinical pregnancy rates of CFA or rFSH use in the antagonist cycles in poor responder patients.

Amaç: Endometrium kanserinde preoperatif 18-FDG-PET/BT'nin etkinliği tartışmalıdır. Endometriyal kanserde PET-BT'nin etkinliğini ve SUVmax ile prognostik faktörler arasındaki ilişkiyi inceledik.
Gereç ve Yöntem: Endometriyal kanserli otuz hastada preoperatif 18-FDG-PET/BT vardı. Hastalar bilateral salpingo-oofrektomi ile abdominal histerektomi ile tedavi edildi ve her olguda bilateral sistemik pelvik lenfadenektomi planlandı, orta ve yüksek riskli hastalarda paraaortik lenfadenektomi yapıldı. Tümör histolojisi, grade, myometrial invazyon derinliği, maksimum tümör çapı, lenfovasküler invazyon, nodal durum, over/adneksiyel metastaz kaydedildi.
Bulgular: Ortalama primer tümör çapının PET/BT'de daha küçük olduğu ve PET/BT'nin etki büyüklüğünün -0.60 olduğu rapor edildi. Myometrial invazyon için Kappa değeri 0.06 idi. Pelvik lenf nodu metastazı PET-BT'de % 22.2 olarak bulundu. Bununla birlikte, hastaların % 3.7'sinde pelvik lenf nodu metastazı vardı. Pelvik lenf nodu metastazı için Kappa değeri 0.23, duyarlılık, özgüllük, pozitif prediktif değeri ve negatif prediktif değeri sırasıyla %100, %80.7, %16.6 ve %100 idi. PET-BT'de, paraaortik lenf nodu metastazı açısından %10’unda şüphelenildi. Bununla birlikte, histopatolojik analizlerde paraaortik lenf nodu metastazı %6.7’sinde bulundu. Kappa değeri 0.15 idi. PET-BT'nin paraaortik lenf nodu metastazlarını saptamaya yönelik sensitivitesi, spesifitesi, pozitif prediktif değeri ve negatif prediktif değeri sırasıyla%100, %93.7, %66.6 ve %100 idi. SUVmax'ı etkileyen tek önemli prognostik faktör, myometrial invazyon ve tümör çapı idi.
Sonuç: Sonuçlarımıza göre, PET-BT'nin endometrium kanserinde sınırlı bir rolü ve tanısal etkinliği vardır. FDG PET-BT'nin endometrium kanseri endikasyonları daha fazla araştırılmalı ve gözden geçirilmelidir.

Objective: Efficacy of preoperative 18-FDG-PET/CT in endometrium cancer is controversial. We have examined the efficacy of PET-CT and the association between SUVmax and prognostic factors in endometrial cancer.
Materials and Methods: Thirty patients with endometrial cancer had preoperative 18-FDG-PET/CT. Patients were treated by abdominal hysterectomy with bilateral salpingo-oophorectomy, and bilateral systemic pelvic lymphadenectomy was planned for all cases, paraaortic lymphadenectomy was performed in patients with intermediate and high risk. Tumor histology, grade, depth of myometrial invasion, maximum tumor diameter, lymphovascular invasion, nodal status, ovarian/adnexal metastases were recorded.
Results: Mean primary tumor diameter was reported smaller in PET/CT and effect size of PET/CT was -0.60. Kappa value was 0.06 for myometrial invasion. Pelvic lymph node metastasis was reported in 22.2% in PET-CT. However, 3.7% of patients had pelvic lymph node metastasis. Kappa value for pelvic lymph node metastasis was 0.23, and sensitivity, specificity, positive predictive value and negative predictive value were 100%, 80.7%, 16.6% and 100%, respectively. Paraaortic lymph node metastasis in PET-CT was suspected in 10%. However, paraaortic lymph node metastasis was found in 6.7% in histopathological analyzes. Kappa value was 0.15. Sensitivity, specificity, positive predictive value and negative predictive value of PET-CT for detecting paraaortic lymph node metastases were 100%, 93.7%, 66.6% and 100%, respectively. Myometrial invasion and tumor diameter were the only important prognostic factor affecting SUVmax.
Conclusion: PET-CT has a limited role and diagnostic efficacy in endometrial cancer, according to our results. Indications of FDG PET-CT in endometrium cancer should be studied further and revised.

Amaç: Çalışmanın amacı işeme fonksiyonlarını ve işeme fonksiyonları ile aşırı aktif mesane semptomları va işeme sonrası rezidü idrar volümü arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
Gereç ve yöntemler: Çalışmada 2014 Nisan ile 2016 Nisan arasında ürojinekoloji kliniğimizde aşırı aktif mesane tanısı alan hastaların ürodinamik parametrelerini geriye dönük olarak değerlendirdik. Çalışmaya seçilme kriterlerini karşılayan 290 hasta dahil edildi. Hastalar işeme sonrası rezidü miktarlarına göre 2 gruba bölündü: Grup 1, rezidü <100 mL (n=135); Grup 2, rezidü ≥100 mL (n = 155).
Bulgular: Toplam 290 hasta çalışmaya dahil edildi ve hastaların ortalama yaşları 71.4 idi. Ürodinamik testler sonucunda toplam 158 hastada (54.5%) detrusor aşırı aktivitesi saptandı. Grup 2’deki (PVR ≥100 mL) hastaların ortalama mesane kapasitesi Grup 1’deki (PVR <100 mL) hastalardan belirgin olarak yüksekti. (p < 0.01). Ayrıca 2 grup arasındaki maksimum akış hızındaki detrusor basınçları belirgin olarak farklıydı (p < 0.05). Ancak 2 grup arasında hastaların ilk idrar hissi miktarında belirgin fark yoktu.
Sonuç: Sonuç olarak; artmış rezidü idrar volumune sahip aşırı aktif mesaneli hastalarda artmış maksimum mesane kapasitesi gözlenirken, bu grupta işeme sonrası normal rezidüye sahip olan gruba göre detrusor aşırı aktivitesi prevelansı daha fazla değildi.

Abstract
Objective: To investigate voiding functions and assess the relationships of voiding parameters to overactive bladder (OAB) symptoms and postvoiding residue (PVR) volumes.
Material and methods: This is a retrospective study analyzing urodynamic parameters in patients diagnosed with overactive bladder in our urogynecology clinic between April 2014 and April 2016. A total of 290 women who met the selection criteria were included in the study. The patients were divided into two groups according to PVR: Group 1, PVR <100 mL (n = 135); Group 2, PVR ≥100 mL (n = 155).
Results: A total of 290 women were included in the study; the mean age was 71.4 years. A total of 158 patients (54.5%) had detrusor over-activity (DO) during urodynamic testing. The mean maximum bladder capacity in elevated Group 2 (PVR ≥100 mL) was significantly higher than that in Group 1 (PVR <100 mL) (p < 0.01). Additionally, there was a significant difference between detrusor pressure at Qmax in both study groups (p < 0.05). There were no significant differences in the first-sensation volume between the normal and elevated PVR groups.
Conclusion: In conclusion, OAB patients with elevated PVR volumes showed increased maximum bladder capacity, but detrusor over-activity was not more prevalent in these woman compared with women having normal PVR volumes.

Amaç: Araştırmanın birincil amacı, hiperemezis gravidarum (HG) olan kadınların anksiyete ve depresyon durumlarını değerlendirmektir. Ayrıca, tüm gruptaki depresyon ve anksiyete için risk faktörlerini de değerlendirdik.
Gereç - Yöntem: Gebeliğin 20. Haftasından önce üçüncü basamak bir merkezde HG teş-hisi konan 100 kadın ve gebelik haftası eşleştirilen 100 kontrol olmak üzere toplam 200 kadın çalışmaya dahil edildi. Sosyodemografik veriler ve Beck Depresyon ve Anksiyete Envanteri ile değerlendirilen depresyon ve anksiyete skorları iki grup arasında karşılaştı-rıldı.
Bulgular: Medyan depresyon ve anksiyete skorları HG grubunda kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (sırasıyla 19.5 ve 9.0 ve 22.0 ve 10.0).
Orta sınıf depresyon ve şiddetli kaygı açısından HG'li kadınlar en yüksek rölatif riske sahipti (sırasıyla RR: 16.88 ve RR: 20.50). Tek değişkenli analizde; Düşük eğitim düzeyi, düşük gelir ve zayıf sosyal ilişkiler depresyon ve HG'ye sahip olma yönündeki prediktif belirteçlerdir; zayıf sosyal ilişkiler anksiyete bozukluğunu önemli ölçüde öngörmüştür. Bununla birlikte, çok değişkenli analiz sonrası depresyon ve anksiyete bozukluğunun bağımsız öngördürücüleri olarak sadece HG ve zayıf sosyal ilişkiler bulunmuştur. HG hastalarının, kontrol grubuna göre depresyon ve anksiyete bozukluklarına sırasıyla 5.5 ve 6.7 kat daha fazla eğilimli olduğu bulundu.
Sonuç: Depresyon ve anksiyete bozukluğunun her ikisi de HG'li, zayıf aile ve sosyal ilişki, düşük eğitim ve düşük gelirli kadınlarda görülmüştür. Bu nedenle, özellikle düşük sosyo-ekonomik popülasyonlar için, hastaların psikolojik durumu, HG değerlendirmesinin vazgeçilmez bir parçası olmalıdır.

Objective: Primary aim of the study was to assess the anxiety and depression status of women with hyperemesis gravidarum. The risk factors for developing both depression and anxiety in women with hyperemesis gravidarum were evaluated.
Material and Methods: A total of 200 women, 100 diagnosed to have hyperemesis gravidarum before 20th week of gestation at a tertiary referral center and 100 gestational-age- matched controls were enrolled. The socio-demographic data and the depression and anxiety scores, assessed with Beck Depression and Anxiety Inventory were compared between two groups.
Results: Median depression and anxiety scores were significantly higher in the hyperem-esis gravidarum group compared to controls (19.5 vs 9.0 and 22.0 vs 10.0). Women with hyperemesis gravidarum have the highest relative risks for moderate depression and se-vere anxiety (RR: 16.88 and RR: 20.50, respectively). In the univariate analysis; having hyperemesis gravidarum, low education level, low income and poor social relationship were the significant predictors of depression and having hyperemesis gravidarum; moreoever, poor social relationship significantly predicted presence of anxiety disorder. However, having hyperemesis gravidarum and poor social relationship were found as the only independent predictors of both the depression and anxiety disorder. Patients with HG were 5.5 and 6.7 times more prone to have depression and anxiety disorder compared to controls respectively.
Conclusion: Both depression and anxiety disorder were more frequent in women with HG who have with weak family and social relationships, lower education and income levels. Therefore, determination of the psychological status of women with hyperemesis gravidarum should be an integral part of the evaluation.

Amaç: Dolaşımda artan leptin ve leptin reseptörü, endotel hücrelerinde proinflamatuar sitokinlerin üretimini artırabilir ve endotel disfonksiyonuna neden olabilir. Bu çalışmada, preeklampside umbilikal kord endotelyal leptin reseptör düzeyleri değerlendirildi. Ayrıca leptinin endotelyal interlökin-8 (IL-8) üretimi üzerindeki etkisi araştırıldı.
Gereç ve Yöntem: Endotel hücre leptin reseptör seviyesi immün-histokimyasal boyama ve endotelyal IL-8 protein ekspresyonu Western blot analizi yöntemleri kullanılarak değerlendirildi. Veriler ortalama ± SEM olarak sunuldu. İstatistiksel fark Student t-testi veya Mann-Whitney U testi ve tek yönlü varyans analizi kullanılarak analiz edildi.
Bulgular: Normal gebeliğe kıyasla (n=12), preeklampside (n=7), umbilikal kord venöz ve arteryel endotel hücre leptin reseptör immünreaktivitesi, anlamlı olarak artmış bulundu. Kontrollerde ve preeklampsi leptin reseptörleri için histolojik skorlar (ortalama ± SEM); umbilikal arter endotel hücrelerinde sırasıyla 67.9 ± 8.8 ve 127.6 ± 23.1 (p=0.011) iken, umbilikal ven endotel hücrelerinde sırasıyla 55.4 ± 8.0 ve 93.7 ± 17.1 (p=0.035) olarak saptandı. Yüksek leptin seviyelerine (100 and 1000 ng/ml) maruz kalan endotel hücrelerinde, kontrole kıyasla, IL-8 düzeylerinin anlamlı olarak arttığı gözlendi (p=0.003).
Sonuç: Preeklampside umbilikal kord endotelyal leptin reseptör düzeylerinin artmış olması ve yüksek leptin konsantrasyonlarının endotelyal IL-8 ekpresyonunu uyarması; leptinin, preeklampsinin belirgin patofizyolojik özellikleri olan endotel disfonksiyonu ile artmış nötrofil-endotel etkileşimine katkısı olabileceğini göstermektedir.

Objective: Increased circulating leptin hormone and leptin receptor may enhance the generation of proinflammatory cytokines by endothelial cells and lead to endothelial dysfunction. This study assessed the umbilical cord endothelial leptin receptor levels in preeclampsia and investigated the effect of leptin on endothelial interleukin-8 (IL-8) production.
Materials and Methods: The association between IL-8 levels with leptin stimulation was investigated in the leptin-treated human endothelial cells. Endothelial cell leptin receptor level was evaluated by immunohistochemistry staining, and endothelial IL-8 protein expression by Western blot analysis. Data were presented as mean ± SEM. Statistical significance was analyzed using the Student’s t-test or Mann–Whitney U test and one-way analysis of variance.
Results: Leptin receptor immunoreactivity increased significantly in umbilical cord venous and arterial endothelial cells in normal pregnancy (n=12) compared to preeclampsia (n=7) endothelial cells. The corresponding preeclampsia versus control histological scores (mean ± SEM) were 67.9 ± 8.8 versus127.6 ± 23.1, (p=0.011), for the leptin receptor and 55.4 ± 8.0 versus93.7 ± 17.1, (p=0.035), respectively for the vein endothelial cells. Leptin treatment significantly increased the IL-8 protein levels (control versus 100 and 1000 ng/ml, p=0.003).
Conclusion: The findings of increased umbilical cord endothelial leptin receptor levels in preeclampsia and increased endothelial IL-8 expression with exposure to higher leptin concentrations, may indicate the contribution of leptin to the endothelial dysfunction and increased neutrophil-endothelial interaction, which are significant pathophysiologic features of preeclampsia.

Amaç
Tüm yaşayan organizmalarda reaktif oksijen radikellerinin üretimi ve yıkımı arasında kalıcı bir denge mevcuttur. Bu çalışmanın amacı, dişi rat üreme sistemindeki dengenin bozulması üzerine sevofluran'ın olası etkilerini değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem
Toplam 30 adet Wistar-Albino rat sevofluran uygulamak için bir anestezi odasına yerleştirildi. Ratlar randomize olarak herbiri beş rat içeren altı gruba bölündü: kontrol grubu yedi gün boyunca 18 dakikada 2L/dk O2; birinci grup yedi gün boyunca 18 dakikada 1 MAC sevofluran ve 2L/dk O2; ikinci grup yedi gün boyunca 18 dakikada 1 MAC sevofluran ve 2L/dk O2 ve takip eden yedi gün boyunca herhangi bir tedavi almadı; üçüncü grup ondört gün boyunca 18 dakikada 1 MAC sevofluran ve 2L/dk O2; dördüncü grup ondört gün boyunca 18 dakikada 1 MAC sevofluran ve 2L/dk O2 ve takip eden yedi gün boyunca herhangi bir tedavi almadı; beşinci grup ondört gün boyunca 18 dakikada 1 MAC sevofluran ve 2L/dk O2 ve takip eden ondört gün boyunca herhangi bir tedavi almadı. İki taraflı overler doku anti-oksidatif enzim seviyelerinin biyokimyasal analizi için hızlı bir şekilde çıkarıldı.
Bulgular
Grupların rtalama nitrik oksit, protaglandin E2, prostaglandin F2-alfa, süperoksit dismutaz, glutatyon peroksidaz, malondialdehit, aljinat dialdehit ve ksantin oksidaz seviyeleri arasında hafif dalgalanmalar tespit edildi ancak bu değişiklikler anlamlı değildi(p>0.05).
Sonuç
Rat overlerinde Sevofluran'ın anti-oksidatif sistemlerin aktivitesi üzerine herhangi bir etkisi yoktur.

Objective
A permanent balance is existed between the production and elimination of reactive oxygen species in all living organisms. The aim of this study is to evaluate the effects of sevoflurane possibly causing imbalance in the equation of reactive oxygen species on female rat reproductive system.
Material and Methods
A total of 30 adult female Wistar-Albino rats were placed into an anesthesia chamber to administer sevoflurane. Rats were randomly divided into six groups, each group consisting of five rats: the control group received 2 L/min O2 in 18min/day for seven days; first group received 1 MAC of sevoflurane and 2 L/min O2 in 18min/day for seven days; second group received 1 MAC of sevoflurane and 2 L/min O2 in 18min/day for seven days with no treatment for the next seven days; third group received 1 MAC of sevoflurane and 2 L/min O2 in 18min/day for 14 days; fourth group received 1 MAC of sevoflurane and 2 L/min O2 in 18min/day for 14 days with no treatment for the next seven days; fifth group received 1 MAC of sevoflurane and 2 L/min O2 in 18min/day for 14 days with no treatment for the next 14 days. Bilateral ovaries were subsequently removed for biochemical analysis of tissue anti-oxidative enzyme levels.
Results
Slight fluctuations were detected in mean nitric oxide, prostaglandin E2, prostaglandin F2-alpha, superoxide dismutase, glutathione peroxidase, malondialdehyde, alginate dialdehyde, and xanthine oxidase levels between groups, however the differences were not significant(p>0.05).
Conclusion
Sevoflurane has no effect on the activity of anti-oxidant systems in the rat ovary.

Amaç: Kadından erkeğe cinsiyet değiştiren kişilerin uterus donorü olmaya uygunluklarını histolojik, cerrahi ve sosyal açıdan değerlendirmek.
Gereç ve Yöntemler: Bu prospektif kohort çalışmada, 31 kişiye kadından erkeğe cinsiyet değişimi için laparoskopik histerektomi ve bilateral salpingoooferektomi uygulandı. Bu kişilerin pelvik viserası ve çıkarılan uterusların histolojileri üreme potansiyeli açısından değerlendirildi. Operasyon sonrası uterus donörü olmaya dair tutumlarına dair bir anket uygulandı.
Bulgular: Kişilerin ortalama (±sd) yaşı 28.5 (±5). Ortalama testosteron desteği alma süresi 2.4 yıl iken destek süresince hastaların tümünün menstrüel periodları düzensizdi. Herhangi bir kronik hastalık veya geçirilmiş abdominal cerrahileri yoktu. Çıkarılan uterus volümlerinin ortalaması(±sd) 138(±48)cm3. Herhangi bir adenomyosis, endometriozis, polip, adezyon veya uterus anomalisi gözlemlenmedi veya raporlanmadı. Endometrial histolojileri proliferatif (%58), atrofik (%29) ve sekretuar (%13) paternde rapor edildi. Otuzbir kişinin 30’u (%96.7) uterus donörü olma yönünde pozitif bir tutum bildirirken, bir kişi herhangi bir fikri olmadığını söyledi. Nakil için uterusun alınması operasyonu ile ilgili ayrıntılı bilgi verildikten sonra 26(%84) kişi hala donasyon için gönüllü iken, 4 (%12) kişi kararını değiştirerek negaif tutum beyan etti (p= 0.12, Mc Nemar test).
Sonuç: Kadından erkeğe cinsiyet değiştiren kişilerin uterus donörü olması daha önce denenmemiş hipotetik bir modeldir. Bu çalışma ile kadından erkeğe cinsiyet değiştiren kişilerin sosyal, hukuki ve biyolojik açıdan donör olmaya uygun adaylar olduğu düşünülebilir.

Objective: To evaluate the eligibility of the female-to-male (FtM) transgender people for donor candidates with regard to histological, surgical and social aspects.
Material-Methods: In this prospective cohort study, thirty-one FtM transgender people underwent standard hysterectomy and bilateral salpingo-oopherectomy for gender reassignment upon their request. The pelvic viscera of transgender people was intraoperatively observed and the histology of removed uteri were evaluated for fertility capacity and procurement surgery. A questionnaire was applied to explore their attitude towards uterus donation.
Results: Mean (±sd) age was 28.5 (±5) years. Median duration of testosterone supplementation was 2.4 years; therefore they all had irregular menstrual periods during this therapy. None of them had any previous abdominal surgery and additional morbidity. Mean (±sd) uterine volume was 138 (±48) cm3. No adenomyosis, endometriosis, polyp, adhesion or uterine anomaly was neither observed nor reported. Endometrial histology was reported as proliferative (58%), atrophic (29%) and secretuary (13%) pattern. Of the 31-transgender people, 30 (96.7%) had positive attitude, only one had no opinion at the beginning. After the detailed information about the procedure was given, 26 (84%) would still volunteer for donation, but 4 (12%) of them changed their opinion to negative (p= 0.12, Mc Nemar test).
Conclusion: The proposal of FtM transgender population as uterus donor is a hypothetical model, which has not been experienced before. Nevertheless, our experience revealed that FtM transgender population would be good for the candidates socially, legally and biologically.

Amaç: Laparoskopik presakral nörektomi (LPSN) sonrası ağrı miktarındaki azalma ile çıkarılan nöral doku miktarı arasındaki korelasyonun değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntemler: Medikal tedaviye dirençli, şiddetli orta hat dismenoresi olan (vizüel analog skoru; VAS >80mm) ve LPSN yapılmaya karar verilen 20 ardışık hasta çalışmaya dahil edildi. Operasyonda eksize edilen süperior hipogastrik plexus histolojik konfirmasyon için patolojiye gönderildi. Cerrahi olarak çıkarılan nöral fibriller iki patolog tarafından ayrı ayrı sayıldı. Operasyon öncesi ve operasyon sonrası 2., 3., 6. ve 12. aylarda hastaların ağrısı VAS ile değerlendirildi.
Bulgular: LPSN yapılan 20 hastanın sekizi intraoperatif endometriozis tanısı aldığı için analizden çıkarıldı, geriye kalan 12 hasta değerlendirildi. Ağrı skorlarının postoperatif dönemdeki herbir vizitte preoperatif dönem ile kıyaslandığında anlamlı oranda düştüğü izlendi (p=.002). İki patolog tarafından rapor edilen median (min-max) nöral fibril sayısı 46 (20-85) ve 47 (18-83) idi. Eksize edilen nöral fibril sayısı ile LPSN sonrasındaki ağrı azalması arasında anlamlı bir korelasyon bulunmadı.
Sonuç: LPSN primer dismoreyi tedavi etmede etkili bir cerrahi prosedürdür. Elde edilen ön sonuçlara göre ciddi orta hat dismorede LPSN ile eksize edilen nöral doku miktarı ile ağrı iyileşmesi arasında herhangi bir iliski yoktur.

Objective: To assess the correlation between the number of the excised neural fibers and degree of pain relief following laparoscopic presacral neurectomy (LPSN).
Material-Methods: In this before and after study, twenty patients with severe midline dysmenorrhea (Visual analogue score; VAS >80 mm) unresponsive to medical therapy were consecutively enrolled. All patients underwent LPSN. The superior hypogastric plexuses were excised and sent for histological confirmation. Two pathologists counted the number of neural fibers in the surgically removed tissue. VAS was used for pain assessment before and 2, 3, 6, 12 months after the operations.
Results: Out of the initial 20 patients undergoing LPSN, eight were excluded from the final analysis due to intraoperative diagnosis of endometriosis; therefore the remaining 12 patients were evaluated. The pain scores significantly decreased at each follow-up visits compared to the preoperative period (p=.002). The pathologists blindly reported the median (min-max) neural fiber count as 46 (20-85) and 47 (18-83). No significant correlation was demonstrated between the number of excised neural fiber and the amount of pain relief following LPSN.
Conclusion: LPSN is an effective surgical procedure to control primary dysmenorrhea. Our preliminary results revealed that the degree of pain relief in case of severe midline dysmenorrhea is not related to the amount of excised neural tissue in LPSN.

Amaç
Uyku bozuklukları jinekolojik kanserli hastaların %54.9' unu etkilemektedir ve önemli bir sağlık sorunu oluşturmaktadır. Tedavi yöntemlerinin uyku kalitesine olan etkisi net değildir. Bu çalışma endometrium kanseri tedavisi alan hastalarda uyku kalitesinin değerlendirilmesi ve tedavi yöntemlerinin uyku kalitesine etkisini karşılaştırmayı amaçlamaktadır.
Metot
Hastalar farklı tedavi gruplarında değerlendirildi: grup 1 (cerrahi), grup 2 (cerrahi+ BRT), grup 3 (cerrahi+ EBRT) ve grup 4 (cerrahi+ EBRT+BRT+ kemoterapi). Uyku kalitesi Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) anket formu kullanılarak değerlendirildi. Bu form katılımcılar tarafında ilk olarak tedavi öncesi dolduruldu. İkinci ölçüm her bir tedavi, yönteminin bitiminde 1 ay sonra ve sonrasında 3. ve 6. aylarda yapıldı. PSQI skorları farklı klinik gruplarda ve farklı ölçüm zamanlarında karşılaştırıldı
Sonuçlar
Bu çalışmaya 114 katılımcı dahil olmuştur. Çalışma gurubunu ortalama yaşı 58.1 ± 11.0' dir. Hastaların 53'ü (%46.5) sadece cerrahi, 14'ü (%12.3) cerrahi+ brakiterapi, 12'si (%10.5) cerrahi+ brakiterapi+ eksternal radyoterapi ve 35'i (%30.7) hasta kemoradyoterapi tedavisi aldı. Başlangıçta, 28 (24.6%) hasta düşük uyku kalitesi bildirdi. Ortalama PSQI skoru ikinci ölçümde maksimuma ulaştı ve takipler boyunca azaldı. PSQI skorundaki değişim anlamlı bulundu (p=0,001). Üçüncü ölçümde gruplar arası karşılaştırmada anlamlı farklılık saptandı. Üçüncü ve dördüncü grupların ortalama skorları başlangıç skorlarında anlamlı yüksek saptandı (p < 0.008). Dördüncü ölçümde tedavi yöntemleri içerisinde uyku kalitesine en belirgin etki kombine kemo- radyoterapi alan hasta grubunda gözlemlendi.
Sonuç
Sonuç olarak, endometrium kanseri tedavisi alan hastaların birçoğu düşük uyku kalitesi sorunu yaşamaktadır. Hastaların yaşam kalitesini artırmak için bu durum her visitte sorgulanmalı ve hastanın ihtiyaçlarının karşılayacak kişiye özel tedavi planları yapılmalıdır. Bu durumun uzun dönem sonuçlarının değerlendirilmesi için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objective
Sleep disorders affect 54.9% of gynaecological cancer survivors. The effect of treatment methods on the sleep quality is not clear. This study evaluated the sleep quality of endometrial cancer (EC) survivors and compared the effects of different treatments on sleep quality.
Methods
Patients were categorised as, surgery (Group 1), surgery + BRT (Group 2), surgery + EBRT (Group 3), and surgery + EBRT + BRT + chemotherapy (Group 4). Sleep quality was assessed with the Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) questionnaire. The PSQI was completed by the participants before surgery, 1, 3 and 6 month after each treatment was completed. The PSQI scores were compared between different measurement time and different study group.
Results
This study enrolled 114 patients with a mean age of 58.1 ± 11.0 years. The number of participants in each group was 53 (46.5%), 14 (12.3%), 12 (10.5%), and 35 (30.7%) respectively. At baseline, 28 (24.6%) patients reported poor sleep quality. The mean PSQI score reached to maximum level at second measurement and decreased slightly during follow -up and the change in the PSQI score was significant (p=0,001). Group 3 and group 4 had significantly higher score from the baseline (p < 0.008). At time 3, the differences among the groups were significant. At time 4, the most prominent effect of treatment on the sleep quality was observed on patients with combined chemo -radiotherapy when compared with the other study group.
Conclusions
Most EC survivors are affected by poor sleep quality during their treatment. To improve these patients’ Qo L, this disorder must be considered at each visit and develop specially tailored care plans to meet the women’s needs. Further studies are needed to evaluate the long -term results of sleep quality on patients with EC.

Sezaryen skar ektopik gebelikleri ve molar gebelikler çok nadir görülen iki ayrı obstetrik patolojidir. Her iki durumda da ciddi morbiditeler sözkonusudur ve dikkatli bir yönetim gerektirmektedir. İki klinik durumun bir arada görülmesi ise çok daha nadir durumdur ve literatürde sınırlı sayıda vaka vardır. Bu olgu sunumunda 34 yaşında geçirilmiş sezaryen öyküsü olan hasta asemptomatik olarak başvurmaktadır ve yapılan ultrasonografi sonucunda sezaryen skarına yerleşmiş molar gebelik ön tanısı oluşmuştur. Ultrasonografide skar üzerinde yerleşen protrude bir kitle izlenmiş ve hcg düzeyi 59.705 mIU/ml olarak tespit edilmiştir. Ciddi kanama riski nedeniyle hastaya operasyon seçeneği sunularak laparotomi ile sezaryen skar eksizyonu ve revizyonu yapılmıştır. Frozen patoloji sonucunda tüm trofoblastik dokunun çıkarıldığı gözlemlenmiş ve operasyon sonlandırılmıştır. Kesin patoloji sonucunun da komplet mol gebelik olarak gelmesi sonrası hasta mol gebelik takip protokollerine uygun olarak takip edilmiş ve kür sağlanmıştır. Bu tür hastalarda alternatif tedavi seçenekleri (metotreksae uygulanması, küretaj, uterin arter embolizasyonu) olmasına karşın hasta ile tüm riskler konuşularak cerrahi kararı verilmiştir. Çok nadir olarak rastlanan bu klinik durumda her iki patolojinin kanama riskleri de gözönünde bulundurularak hastalar yakından takip edilmeli ve uygun tedavi seçeneği en kısa sürede uygulanmalıdır.

Caesarean scar ectopic pregnancies and molar pregnancies are two very rare obstetric pathologies. In both cases serious morbidities are involved and require careful management. The coexistence of two clinical conditions is far less common and there are a limited number of cases in the literature. In this case report, a 34-year-old patient with previous cesarean section was diagnosed with molar pregnancy in cesarean scar by ultrasonography. Patient was asymptomatic at that period. Ultrasonography revealed a protruding mass at the cesarean section and hcg level was measured as 59.705 mIU/ml. Due to the risk of severe bleeding, cesarean section scar excision and revision were performed by laparotomy after counselling with patient. Removal of all trophoblastic tissue was observed as a result of the frozen pathology and the operation was terminated. After the definite pathology result came as a complete molar pregnancy, the patient was followed up according to molar pregnancy follow-up protocols and cured completely. Despite the alternative treatment options (methotrexate application, curettage, uterine artery embolization) in such patients, surgery desicion has been made out after counselling with the patient. In this very rare clinical condition, patients should be closely monitored and the appropriate treatment option should be applied as soon as possible, taking into consideration the bleeding risks of both pathologies.

Giriş: Gebelik sırasında uterin rüptürü hem anne hem fetus için yüksek mortalite ve morbidite ile ilişkilidir.Miyomektomi ve septum rezeksiyonu gibi histeroskopik operasyonlar, bu operasyonu takip eden gebeliklerde uterin rüptür için bilinen risk faktörleridir.
Vakalar: Bu çalışmada Şubat 2014 ve Kasım 2016 arasında Kocaeli Medical Park hastanesine başvuran dört infertil hasta sunulmaktadır. Üç hastanın histeroskopik septum rezeksiyonu komplikasyonsuz olarak tamamlanmış olup, dördüncü hastada histeroskopik miyomektomi sırasında 7-8 mm boyutunda bir rüptür tespit edilmiştir.Hastaların hepsi histeroskopiden bir yıldan daha az süre sonra gebe kalmışlardır. Uterin rüptürler ilk üç hastada 22., 38. ve 10. haftalarda gerçekleşirken, sonuncu hasta sorunsuz bir gebelik geçirmiş ve rüptür sezaryen sırasında fark edilmiştir.
Sonuç: Histeroskopi ve gebelik arasında geçen sürenin kısalığı uterin rüptür riskini arıtırıyor olabilir. Uterusta bulunan bir rüptüre rağmen gebe kalmak ve tüm gebeliği sorunsuz geçirmek mümkün olabilir.

Background: Uterine rupture during pregnancy is associated with high mortality and morbidity rates in both fetus and the mother. Hysteroscopic surgeries such as myomectomy and septum resection are known risk factors for uterine rupture in pregnancy following the operation.
Cases: We present four cases of infertile patients who admitted to Kocaeli Medical Park Hospital between February 2014 and November 2016. Three of the patients had undergone hysteroscopic septum resection without a complication and one of them had hysteroscopic myomectomy and 7-8 mm sized rupture was detected. All of the patients got pregnant in less than a year after operations. First three patients had uterine rupture at 22nd, 38th and 10th week which is the earliest rupture in the literature. Last patient had uneventful pregnancy and the rupture was observed in cesarean section.
Conclusion: Short interval between hysteroscopy and pregnancy may increase the risk of the rupture. It may be possible to get pregnant despite a rupture and not facing any problem during whole pregnancy.

About 4% of male cancer patients are under the age of 35. With the current increase in efficacy and safety of the therapies, a growing number of young adults can long-termly survive. In male patients receiving systemic chemotherapy and or bone marrow transplantation, a permanent loss of fertility is a common side effect. The only possibility to preserve the patient’s fertility is to spare the gametes or the gametes forming cells from the chemotherapeutic effect. In adults, this could be achieved by the cryopreservation of spermatozoa with the subsequent application of assisted reproductive technology.
The sperm cryopreservation is currently performed using the slow rate cryopreservation as a standard method, where the sperm cells are incubated with a cryoprotective medium and slowly subjected to hypothermia in the liquid nitrogen (LN) vapor before they are placed in the LN. Another technique called vitrification relies on the direct placement of the cells into LN, after being suspended in a vitrification medium. Many studies compared the clinical outcome of both techniques to reveal equivalent results. This paper sheds the light on some innovative remarks for further progress.