Amaç: Derin anterior lameller keratoplasti (DALK) cerrahisi uygulanmış hastalar ile DALK cerrahisinden penetran keratoplasti (PKP) cerrahisine dönüş yapılan olguların klinik sonuçlarının karşılaştırılması amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Mart 2013 - Haziran 2015 tarihleri arasında farklı endikasyonlarla DALK cerrahisi planlanan ve opere edilen 54 hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastalar iki gruba ayrıldı. Cerrahinin herhangi bir aşamasında desme membranı (DM) perforasyonu nedeniyle PKP’ye dönüş yapılan 23 olgu grup 1 (PKP grubu), ameliyatı DALK olarak tamamlanabilen 31 olgu ise grup 2 (DALK grubu) olarak adlandırıldı. Heriki grupta ameliyat öncesi ve sonrasındaki takip sonuçları değerlendirildi.
Bulgular: Düzeltilmiş uzak görme keskinliği (DUGK) heriki grupta da ameliyat öncesine göre, postoperatif dönemde artmıştır. Fakat gruplar arasında DUGK artış oranlarında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır (p: 0.142). Son muayenedeki korneal topografi ile elde edilmiş ortalama astigmatizma değeri grup 1’ de 5.8±2.3 dioptri, grup 2’ de ise 5.4±1.8 dioptri idi. Gruplar arasında istatistiksel anlamlı fark yoktu (p: 0.430). Gruplar arasında postoperatif pakimetri değerlerinde istatiksel olarak anlamlı fark yoktu (p: 0.453). Heriki grupta da ameliyat sonrası dönemde yapılan son muayenede 54 (%100) olgunun tamamında greftler saydam olarak gözlendi. Postoperatif komplikasyon oranlarında istatiksel olarak anlamlı fark yoktu.
Sonuç: Çalışmamızda DALK yapılan olgularla, DALK’tan PKP’ye dönüş yapılan olgular arasında ameliyat sonrası dönemde benzer klinik sonuçlar elde edilmiştir.

Purpose: Aimed to compare clinical outcomes of cases who underwent deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) and converted to penetrating keratoplasty (PK) from DALK surgery
Materials and Methods: The records of 54 patients who the DALK surgery were planned and operated for different diagnosis between March 2013 and June 2015 were retrospectively analyzed. Patients were divided into two groups. 23 cases who converted to PKP due to Descemet’s membrane (DM) perforation at any stage of surgery were named as group 1 (PKP group), 31 patients whose surgery could be completed as DALK were named as group 2 (DALK group). Preoperative and postoperative follow-up results were evaluated in each groups.
Results: Corrected distance visual acuity (CDVA) according to baseline in both groups increased in the postoperative period. But there was not statistically significant difference in the rates of CDVA increase between the groups (p: 0.142). The mean value of astigmatism that obtained with corneal topography was 5.8±2.3 dioptrics in group 1, and was 5.4±1.8 dioptrics in group 2 at last examination. The difference was no statistically significant between groups (p: 0.430). The groups were not statistically different regarding the postoperative pachymetry (p: 0.453). The grafts in all 54 (%100) patients were clear at the last examination, postoperatively. There were no statistically significant differences between the groups in terms of the postoperative complications.
Conclusion: The similar clinical outcomes were obtained in our study for the patients who underwent DALK and converted to PKP from DALK.

Amaç: Biyofilm oluşturma kapasiteleri bilinen iki Staphylococcus epidermidis izolatının daha önce çalışılmamış dört farklı göz içi lensi üzerinde biyofilm oluşturma özelliklerinin karşılaştırılması.
Yöntem Gereç: Daha önceki çalışmalarda oküler yüzeyden izole edilip Anadolu Üniversitesi Fen Fakültesi Biyoloji Bölümü Mikrobiyoloji Laboratuvarında -86oC`de % 15 gliserol içinde muhafaza edilen icaA, icaD ve bap pozitif ve yüksek biyofilm oluşturduğu bilinen S. epidermidis KA 15.8 izolatı (İCA+) ile icaA, icaD ve bap negatif biyofilm oluşturmadığı bilinen S. epidermidis KA 14.5 (İCA-) izolatı saflaştırılarak kullanıldı. Biyofilm oluşturma özellikleri dört farklı göz içi lens üzerinde karşılaştırıldı. İki tanesi katlanabilir akrilik lens idi (UD613(GİL A) Türkiye; SA60AT(GİL B), ABD). Diğer 2 tanesi ise PMMA (B60130C(GİL C), Hindistan; B55125C(GİL D), Hindistan) lensti. Lenslerin üzerinde oluşan biyofilmlerde bakteri sayımı ve optik yoğunluk (OD) ölçümü yapıldı. Oluşan biyofilmler scanning elektron mikroskobu ile görüntülendi.
Bulgular: Biyofilm üretici olduğu bilinen ica lokusu bulunan suş ile lensler üzerinde ortalama bakteri sayısının 7,1±0,4log10CFU/ml, İca lokusu negatif (İCA-) olan izolatla ise 6,7±0,8log10CFU/ml bulundu, istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Biyofilm oluşumu akrilik lenslerde, PMMA lenslere göre her iki suş ile de daha düşük olarak bulundu(p=0,009 ve p=0,013). Her iki izolat ile de en yüksek biyofilm oluşumu bir PMMA lens olan GİL C üzerinde (p<0,001), en düşük biyofilm oluşumu da hidrofobik özellik gösteren bir hidrofilik akrilik lens olan GİL A üzerinde oldu (p<0,001).

Sonuç: Biyofilm oluşumu sonrası ölçülen bakteri sayısı akrilik lenslerde ve özellikle hidrofobik davranış gösteren hidrofilik akrilik bir lensin üzerinde az bulduk. Bu araştırmanın sonuçlarının ileri dönemde yapılacak hayvan çalışmaları ve in-vivo çalışmalar ile desteklenmesi gerekmektedir.

Purpose: To compare biofilm formations of two Staphylococcus epidermidis isolates, of which biofilm formation capacities were known previously, on four different intraocular lenses (IOL) that was not studied before.
Material Methods: Isolates, which was obtained from ocular surface and identified in previous studies, had been stored in Anadolu University, Faculty of Science, Department of Biology, laboratories of Microbiology at -86oC in 15 % glycerol. After purification, two isolates were studied. One of the isolates was S. epidermidis KA 15.8 (İCA+) that known as biofilm producer isolate and icaA, icaD and bap genes were positive. The other one was S. epidermidis KA 14.5 (İCA-) that known as non-biofilm producer isolate and icaA, icaD and bap genes were negative. Biofilm formation capacities on 4 different IOLs of two isolates were compared. Two of the IOLs were acrylic (UD613 (GİL A) Turkey; SA60AT(GİL B), USA), and the other two were PMMA (B60130C(GİL C), India; B55125C(GİL D), India). Bacterial counts and optical density measurements were done from biofilms that formed on IOLs. Biofilms were shown with scanning electron microscopy.
Results: Mean bacterial count on IOLs was 7.1±0.4log10CFU/ml with isolate that have had ica locus, and 6.7±0.8log10CFU/ml with isolate that have had no ica locus, there was no statistical significant differences. Biofilm formation was found lower with acrylic lenses than PMMA lenses with both isolates (p=0.009 ve p=0.013). The highest biofilm production was obtained on GİL C (PMMA) (p<0.001) and the lowest was obtained on GİL A (Hidrophylic acrylic) (p<0.001).

Conclusions: Bacterial counts after biofilm formation was found lower in acrylic lenses, especially on hydrophilic acrylic (with hydrophobic properties) lenses the bacterial counts and OD values were lowest. Further animal and in-vivo studies are required to support the findings of this study.

Amaç: Yeterli kapama tedavisi ile iyileşmiş mikrotropya ve anizometropiye bağlı ambliyopik hastalarda ambliyopik ve sağlam gözlerde kontrast duyarlılık sonuçlarını değerlendirmek.

Gereç ve Yöntem: Başarılı şekilde tedavi edilmiş 34 mikrotropik ve 15 anizometropik hastanın kontrast duyarlılık sonuçları her iki göz için ayrı ayrı değerlendirildi (tüm gözlerde görme keskinliği 20/20). Kontrast duyarlılık fonksiyonu CSV 1000 E (VECTORVISION; Dayton, OH) kullanılarak değerlendirildi ve karşılaştırmalar için yaş uyumlu nomogramlar kullanıldı (3, 6, 12, ve 18 cpd uzaysal frekansları).

Bulgular: Hastaların ortalama yaşı mikrotropik grupta 11.2±1.3 yıl ve anizometropik grupta 9.8±1.7 yıl idi. Ortalama takip süresi mikrotropik grupta 16.4±3.2 ay (12-92) iken anizometropik grupta 27.7±1.8 ay (12-84) olarak bulundu. Mikrotropik grupta, mikrotropik olan göz ile sağlam göz karşılaştırıldığında 3, 12 and 18 cpd uzaysal frekanslarda istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (3 cpd, t=2.8, p=0.007; 6 cpd, t=1.1 p=0.261; 12 cpd, t=2.2, p=0.033; 18 cpd, t=2.2, p=0.030). Anizometropik grupta ise sadece 12 cpd uzaysal frekansında anlamlı fark bulundu (3 cpd, t=1.8, p=0.089; 6 cpd, t=1.3, p=0.207; 12 cpd, t= 2.1 p=0.049; 18 cpd, t=1.2, p=0.219). Yaş uyumlu nomogramlarla ambliyopik olmayan gözler karşılaştırıldığında hiçbir uzamsal frekansta istatistiksel olarak anlamlı değişiklik görülmedi (p>0.05).

Sonuç: Kontrast duyarlılık sonuçları özellikle mikrotropik gruptaki ambliyopik hastalarda azalmış olarak saptandı. Kapama tedavisinin sonlandırılmasında kontrast duyarlılık analizinin yeni bir parametre olabileceği düşünüldü.

Purpose: To assess and compare the contrast sensitivity function in the previously amblyopic and non-amblyopic ‘normal’ eyes of the patients with microtropia and anisometropia with or without anisometropia who achieved 20/20 visual acuity after occlusion therapy.

Material and Methods: Contrast sensitivity was tested monoocularly on both eyes of 34 successfully treated microtropic and 15 anisometropic subjects (visual acuity 20/20 in both eyes). Contrast sensitivity function was evaluated by CSV 1000 E (VECTORVISION; Dayton, OH) and age-matched nomograms were used (3, 6, 12, and 18 cpd of spatial frequencies) for comparison.

Results: The mean age of subjects was 11.2±1.3 years in microtropic group, 9.8±1.7 years in anisometropic group (7-12 years) and the mean follow-up time was 16.4±3.2 months (12 to 92) in microtropic group, 27.7±1.8 months (12-84) in anisometropic group. Statistical comparison of the microtropic amblyopic eyes versus non- microtropic eyes showed significant differences at 3, 12 and 18 cpd spatial frequencies (3 cpd, t=2.8, p=0.007; 6 cpd, t=1.1 p=0.261; 12 cpd, t=2.2, p=0.033; 18 cpd, t=2.2, p=0.030). When anisometropic eyes were compared with non-anisometropic eyes, there was a significant difference only at 12 cpd spatial frequency (t= 2.1 p=0.049). The comparison of non-amblyopic eyes versusage-matched nomograms, revealed no difference in all spatial frequencies (p>0.05 at all).

Conclusions: The results of contrast sensitivity were found to be decreased in patients with amblyopia, especially in microtropic group. The assessment of contrast sensitivity function was thought to have been a new parameter for termination of occlusion therapy.

AMAÇ: Sağlıklı bireylerde, kontrast duyarlık düzeylerini etkileyen demografik ve oküler özellikler ile test ortamına ilişkin faktörleri belirlemek
GEREÇ-YÖNTEM: Çalışmamıza 1.0 diyoptriden büyük refraksiyon kusuru bulunmayan, tam gören, oküler cerrahi geçirmemiş, 7-65 yaş aralığındaki 37 olgunun 74 gözü dahil edildi. Katılımcılar yaş gruplarına göre 3 gruba ayrıldı (grup1: 7-19 yaş: 11 olgu; grup 2: 20-49 yaş: 15 olgu; grup 3: 50-65 yaş: 11 olgu). Olgulara, ön ve arka segment muayenesi, göz içi basınç ölçümü, refraksiyon ölçümü ve şaşılık muayenesi yapıldı. Pupilla çapları ölçülen olgulara Metrovision MonPack 3 vision monitor sistemi kullanılarak kontrast statik testi uygulanıldı. Önce fotopik sonra mezopik koşullarda sağ ve sol göze ayrı ayrı ayrıca her iki göz açık iken kontrast duyarlılık testi yapıldı.
BULGULAR: Yaş arttıkça orta ve yüksek uzaysal frekanslardaki kontrast duyarlığın azalmakta olduğu görüldü. Binoküler kontrast duyarlık ölçümleri, monoküler ölçümlerden, karanlık ortamda alınan kontrast duyarlık ölçümleri aydınlık ortamdakilerden, tüm uzaysal frekanslarda daha yüksek bulundu. Çalışma grubumuzda yer alan düşük refraksiyon kusuru aralığında, hipermetropiye kaydıkça yüksek uzaysal frekanslardaki kontrast duyarlığın azaldığı görüldü.
SONUÇ: Sağlıklı bireylerde yüksek yaş, küçük pupilla, hipermetropik refraksiyon, yüksek aydınlatmalı test ortamı kontrast duyarlığı azaltmaktadır. Binoküler kontrast duyarlık düzeyleri, her test ortamında ve her uzaysal frekansta monoküler kontrast duyarlıktan yüksektir.

PURPOSE: To determine the demographic and ocular features affecting contrast sensitivity levels in healthy individuals.
MATERIALS-METHODS: Seventy four eyes of 37 person (7-65 age); which had not refraction errors upper 1.0 diopter, had not any operation history and their visual acuity were 1.0 were included in the study. The participants were divided into three groups (Group1: 7-19 age: 11 participants, group 2: 20-49 age: 15 participants; group 3: 50-65 age: 11 participants) Anterior and posterior segment evaluation, intraocular pressure measuments, refraction measurements and clinical evaluation for strabismus were performed to the participants. Contrast static test due Metrovision MonPack 3 vision monitor system were performed after measuring pupil diameter. Photopic and mesopic measurements were taken from right eyes, left eyes and both eyes together; respectively.
Results: Contrast sensitivity in intermediate and high spatial frequency were decreased with increasing age. Binocular measurements were found better than monocular and mesopic measurements were found better than photopic measurements in every spatial frequencies. Contrast sensitivity in higher spatial frequency were decreased with hyperopic refraction values.
Conclusion: Increasing age, small pupil diameter, hyperopia, photopic conditions decreased contrast sensitivity in healthy individuals. Binocular contrast sensitivity measurements were better than monocular contrast sensitivity measurements in all conditions and spatial frequencies.

Amaç: Tip-I diyabet vakalarında serum karbonik anhidraz (KA) I ve II otoantikor seviyeleri ile diyabetik retinopati (DRP) arasındaki münasebeti incelemek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 17 DRP’si olan (Grup 1) ve 20 olmayan (Grup 2) olmak üzere toplam 37 Tip-I diyabet hastası ve 38 sağlıklı kontrol vakası (Grup 3) dâhil edildi. Her üç gruptan elde edilen serum örneklerinde KA-I ve KA-II otoantikor seviyeleri ölçüldü ve istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Ayrıca diyabetik maküler ödem varlığı ile KA-I ve KA-II otoantikorları arasındaki münasebet incelendi.
Bulgular: Grup 1, Grup 2 ve Grup 3’te ölçülen ortalama KA-I otoantikor seviyeleri sırasıyla 0.145±0.072, 0.117±0.047 ve 0.138±0.061 ABSU idi (p=0.327). Aynı gruplarda elde edilen ortalama KA-II otoantikor seviyeleri ise sırasıyla 0.253±0.174, 0.155±0.137 ve 0.131±0.085 ABSU idi (p=0.005). Grup 1’de maküler ödemi olan (n=8) ve olmayan (n=9) gruplar arasında gerek KA-I ve gerekse de KA-II otoantikor seviyeleri açısından anlamlı bir farklılık tespit edilmedi (sırasıyla p=0.501, p=0.178).
Sonuç: Tip-I diyabet vakalarında DRP mevcudiyeti ile serum KA-II otoantikor seviyeleri arasında anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir. Ancak DRP’li vakalarda maküla ödemi varlığı ile otoantikor seviyeleri arasında anlamlı bir münasebet mevcut değildi.

Purpose: To investigate the relationship between serum carbonic anhydrase I-II (CA-I and II) autoantibody levels and diabetic retinopathy (DRP) in cases with type-I diabetes.
Material and Method: In this study, totally 37 Type-I diabetic patients, 17 with DRP (Group 1) and 20 without (Group 2), and 38 healthy control cases (Group 3) were included. CA-I and CA-II autoantibody levels were measured in serum samples obtained from each of the three groups and compared statistically. Additionally, the correlation between CA-I and CA-II autoantibody levels and the presence of diabetic macular edema was examined.
Results: Mean measured CA-I autoantibody levels were 0.145±0.072, 0.117±0.047 and 0.138±0.061 ABSU in Group 1, Group 2 and Group 3, respectively (p=0.327). The average CA-II autoantibody levels achieved in the same groups were 0.253±0.174, 0.155±0.137 and 0.131±0.085 ABSU, respectively (p=0.005). No significant difference was obtained between the subgroups of the Group 1, with macular edema (n=8) and without (n=9), in terms of both CA-I and CA-II autoantibody levels (p=0.501, p=0.178, respectively).
Conclusion: A significant correlation was observed between the development of DRP and serum CA-II autoantibody levels in Type-I diabetic cases. However, there was no any correlation between the autoantibody levels and the presence of diabetic macular edema in cases with DRP.

Amaç: Latent tüberkülöz ile ilişkili serpijinöz koroidit (SK) ve multifokal serpijinoid koroidit (MSK) tanılı hastalarda anti tüberküloz tedavi (ATT) ile immünomodulatuar (İMT) tedavi sonuçlarını karşılaştırmak.
Gereç ve Yöntem: Latent tüberküloz ile ilişkili SK ve MSK tanısı alan 28 hastanın dosyası demografik veriler, muayene bulguları ve aldıkları tedavileri açısından retrospektif değerlendirildi. Hastalar aldıkları tedaviye göre 2 gruba ayırıldı. Grup 1: ATT ve kortikosteroid (KS) tedavi alan 12 MSK ve 5 SK bulguları olan toplam 17 hasta, Grup 2: Konvansiyonel İMT, interferon alfa-2a ve/veya kortikosteroid alan 9 MSK ve 2 SK bulguları olan 11 hasta.
Bulgular: Grup 1’de 1 yıl ATT+KS tedavi sonunda 12/12 MSK ve 3/5 SK (toplam 15/17) hastasında bulgular inaktifti. ATT sonlandıktan sonra 1 SK ve 1 MSK hastasında 2. ve 7. ayda yeni aktivasyon gelişti. ATT’ye cevap vermeyen 2 SK hastasında ve rekürrens olan 2 (SK,MSK) hastada İMT±KS tedavisi ile remisyon sağlandı. Grup 2’de 1 yıllık İMT±KS tedavi sonunda 7/9 MSK ve 2/2 SK (toplam 9/11) hastada bulgular inaktifti. İki MSK hastasında 2 ve 112 ay sonra reaktivasyon gözlendi. Birinci yılda aktif olan 2 MSK ve reaktivasyon gözlenen 2 MSK hastasında lokal/sistemik KS ve İMT modifikasyonu ile remisyon elde edildi. Kümülatif steroid dozu 2. Grupta daha yüksekti. MSK hastalarının almış oldukları tedaviye göre karşılaştırmasında ATT almış olan 9/12 hastada remisyon elde edilirken İMT almış olan 4/9 hastada remisyon sağlandı (p=0.203). ATT almış olan 1/5 SK hastasında remisyon sağlanmış olup İMT alan 2/2 hastada remisyon elde edildi (p=0.142).
Sonuç: Bu küçük hasta serisi, istatistiksel anlamlı bir sonuç saptanamamakla birlikte latent tüberküloz ile ilişkili MSK tedavisinde ATT’nin ilk seçenek olarak uygulanabileceğini, SK tedavisinde İMT’ye cevap alınamazsa ATT uygulanabileceğini düşündürmektedir.

Purpose: To report the results of systemic anti-tubercular therapy (ATT) or corticosteroid±immunomodulatory therapy (CS±IMT) in patients with serpiginous choroiditis (SC) or multifocal serpiginoid choroiditis (MSC).
Materials and Methods: Clinical records of 28 patients with SC and MSC were reviewed. Patients were divided into 2 groups according to the treatment applied. Group 1 included 12 patients with MSC and 5 with SC treated with ATT and CS; Group 2 included 9 patients with MSC and 2 with SC treated with conventional IMT, interferon alpha-2a, and/or CS monotherapy.
Results: In Group 1 clinical remission was achieved in 12/12 MSC and 3/5 SC (total 15/17) patients with administration of ATT for 1 year. 2 patients (1 SC, 1 MSC) had reactivation 2 and 7 months after cessation of ATT. Two patients with recurrence after completion of ATT and 2 patients resistant to ATT received IMT±CS therapy. In Group 2 clinical remission was achieved in 7/9 MSC and 2/2 SC (total 9/11) patients after 1 year of treatment. Recurrent inflammation was observed in 2 MSC patients, 2 and 112 months after initiation of therapy, but responded well to local/systemic CS or IMT modification and clinical remission was achieved in 7.8±4.3 months. Cumulative dose of CS was higher in Group 2 (p=0.057). 9/12 MSC patients treated with ATT and 4/9 MSC patients treated with IMT achieved remission (p=0.203). 1/5 SC patients treated with ATT and 2/2 SC patients treated with IMT achieved remission (p=0.142).
Conclusion: Although a statistically significant result could not be achieved in this small case series, our results suggest that ATT may be the first choice in the treatment of MSC associated with latent tuberculosis and ATT may be administered in patients with SC who are unresponsive to IMT.

Tiroid oftalmopati, Graves hastalığının en sık görülen tiroid dışı tutulumudur ancak ötiroid ve hipotiroid hastalarda da görülebilir. Otoimmün bir hastalıktır fakat patogenezi halen tam olarak anlaşılamamıştır. Tiroid ve orbitada ortak olduğu varsayılan antijenlere karşı oluşan otoimmünite hastalığın patogenezinde rol oynar. Ekstraoküler kasların, orbital bağ ve yağ dokusunun hacminde artış görülür. Tiroid oftalmopatinin kliniğini, yumuşak doku tutulumu, göz kapağı retraksiyonu, propitozis, kompresif optik nöropati ve kısıtlayıcı miyopati oluşturur. Oftalmopatinin aktivitesini ve tedaviye cevabını değerlendirmek için inflamatuar değişiklikleri yansıtan tutulumları içeren klinik aktivite skoru kullanılabilir. Hafif vakalarda semptom ve bulgular, destekleyici yaklaşımlarla kontrol edilebilir. Şiddetli aktif hastalıkta, sistemik steroid ve/veya orbital radyoterapi asıl tedaviyi oluşturur. Hastalık inaktif ancak propitozis mevcutsa, orbital dekompresyon tercih edilebilir. İmmünsupresif ilaçlar, somatostatin analogları, plazmaferez, intravenöz immünglobulinler ve antisitokin tedaviler gibi diğer tedaviler, klasik tedavilere dirençli hastalarda denenmiştir. Rehabilitatif cerrahiler, tedavi sonrası sıklıkla gerekmektedir.

Thyroid ophthalmopathy is the most frequent extrathyroidal involvement of Graves’ disease but it sometimes occurs in euthyroid or hypothyroid patients. Thyroid ophthalmopathy is an autoimmune disorder, but its pathogenesis is not completely understood. Autoimmunity against putative antigens shared by the thyroid and the orbit plays a role in the pathogenesis of disease. There is an increased volume of extraocular muscles, orbital connective and adipose tissues. Clinical findings of thyroid ophthalmopathy are soft tissue involvement, eyelid retraction, proptosis, compressive optic neuropathy and restrictive myopathy. To assess the activity of the ophthalmopathy and response to the treatment, clinical activity score, which includes manifestations reflecting inflammatory changes, can be used. Supportive approaches can control symptoms and signs in mild cases. In severe active disease, systemic steroid and/or orbital radiotherapy are main treatments. In inactive disease with proptosis, orbital decompression can be preferred. The miscellaneous treatments such as immunosuppressive drugs, somatostatin analogs, plasmapheresis, intravenous immunoglobulins and anticytokine therapies have been used in patients who are resistant to conventional treatments. Rehabilitative surgeries are often needed after treatment.

Bu makalede spontan intraoküler lens (IOL) ve kapsül germe halkası (KGH) dislokasyonu görülen pseudoeksfoliasyonu (PEX) olan ileri yaşta üç olgu sunulmuştur.Olgularda travma,yoğun fiziksel aktivite ve diğer oküler hastalıklar olmaksızın ilerleyici görme azalması izlenmiştir.Spontan dislokasyon komplikasyonsuz fakoemülsifikasyon cerrahisi sonrasında 2.5 ile 8 yıl sonrasında görülmüştür.Olguların hepsinde IOL ve KGH çıkarılıp ön kamaraya IOL implantasyonu yapılmıştır.Bu işlem sırasında herhangi bir komplikasyon izlenmemiştir.Sonuç olarak KGH'sı PEX'li olgularda komplikasyonsuz fakocerrahisi sonrasında görülebilecek geç IOL dislokasyonunu önlememektedir.Bu nedenle PEX'li olguların daha yakından takibi gerekmektedir.

In this report, three cases with pseudoexfoliation (PEX) and advanced age with spontaneous intraocular lens (IOL) and capsule tension ring (CTR) dislocation were presented. All of our cases experienced progressive vision loss without an episode of strenuous physical activity, trauma or any other ocular disease. Spontaneous dislocation was observed 2.5 to 8 years after uneventful phacosurgery. Each of them underwent complete IOL and CTR removal combined with anterior chamber IOL implantation. No complication has been noticed during follow-ups. As a result, capsule tension ring does not prevent late IOL dislocation after uncomplicated phacosurgery in presence of PEX. Therefore, close follow-up is essential for patients with PEX.

Ondokuz yaşında sol gözde görme azalması fark eden kadın hastanın her iki gözünde non-granülomatöz ön üveit, sol gözünde vitritis ve maküler ödem tespit edildi. Etiyolojiye yönelik yapılan kontrastlı bilgisayarlı tomografi görüntülemesinde saptanan patolojik mediastinal lenf nodu biyopsi sonucu nodüler sklerozan ve karma hücreli klasik tip Hodgkin lenfoma (HL) ile uyumlu olarak geldi. Adriablastin, bleomisin, vinblastin, dakarbazin (ABVD) protokolü ile kemoterapi tedavisi alan hastada oküler bulgular tamamen düzeldi. Bu olgu sunumuyla üveit, vaskülit gibi oküler inflamatuvar patolojisi olan hastalarda ayırıcı tanıda HL’nın hatırlanması gerektiği vurgulanarak, HL ve oküler bulgular arasındaki ilişki tartışıldı.

Bilateral non-granulomatous anterior uveitis with left vitritis and macular edema were detected in a 19-year-old woman presented with blurred vision in her left eye. Light microscopic study of the pathologic mediastinal lymph node that was detected via contrast computed tomography imaging during etiologic study revealed nodular sclerosing and mixed cellularity subtype of Hodgkin's lymphoma (HL). Ocular findings completely recovered with ABVD (adriablastin, bleomisin, vinblastin, dakarbazin) chemotheraphy treatment. Herein, it was emphasized that HL should be remembered as a differential diagnosis in patient with ocular inflammatory pathologies such as uveitis, vasculitis and the relationship of the ocular findings with the Hodgkin's lymphoma is discussed.

Bu makalede 57 yaş kadında ağrı, epifora ve pitozise neden olan orbita dev hidrokistoma sunulmuştur. Kistik olduğu izlenen kitle total olarak eksize edilmiştir. Histopatolojik inceleme sonucu kitle orbitanın ekrin hidrokistoması olarak değerlendirilmiştir. Perioküler bölgede ağrı ve pitozise neden olan kitlelerin ayırıcı tanısında hidrokistoma da göz önünde bulundurulmalıdır.

A case of giant hidrocystoma of the orbit in a 57-year-old female causing pain, epiphora and ptosis is reported. The cystic mass was totally excised as a whole. Histopathologic examination revealed the eccrine hidrocystoma of the orbit. Hidrocystoma must be considered in the differential diagnosis of the patients presenting with periocular masses causing pain and ptosis.

Presumed oküler histoplazmozis sendromu (POHS), fundusta orta perifer veya maküla yerleşimli küçük, yuvarlak, atrofik, ayrık, (zımba deliği) koryoretinal lezyonlar (histo spotları), peripapiller skar, koroid neovaskülarizasyonu (KNV), ön üveit ve vitritis yokluğu karakterize bir klinik antitedir. Tanı, tipik klinik bulgular yanında Histoplazma kapsulatum'un endemik olduğu bir bölgede yaşama, ya da pozitif histoplazmin cilt testi ile konulur. Tanı sırasında aktif sistemik hastalık bulunmaz. Görme kaybı genellikle POHS'un iyi bilinen bir komplikasyonu olan maküler KNV ve diskiform skar gelişimine bağlıdır. Tedavisiz olgularda prognoz oldukça kötüdür. Tedavide; submaküler cerrahi, radyasyon, steroid, fotodinamik tedavi (PDT) ve son zamanlarda intravitreal anti-vasküler endotelyal growth faktör (VEGF) enjeksiyonu seçenekler arasındadır. Bu yazıda, POHS'a ikincil persistan jukstafoveal KNV gelişen ve multiple intravitreal ranibizumab (Lucentis®, Novartis) enjeksiyonu ile tedavi edilen, miyopik orta yaşlı kadın bir hasta sunuldu.

Presumed ocular histoplasmosis syndrome (POHS) is a clinical entity that is characterized by small, round, discrete, macular or mid peripheral atrophic (punched out) chorioretinal lesions (histo spots), peripapillary scarring, choroidal neovascularization (CNV), an absence of anterior uveitis and vitritis. Diagnosis of this disorder is based upon characteristic clinical findings and a positive histoplasmin skin test or residence in an endemic region for Histoplasma capsulatum. There isn't active systemic disease during diagnosis of POHS. Disciform scarring and macular CNV's secondary to POHS is a well-known complication, which leads to loss of visual acuity or visual disturbance. Without therapy the visual prognosis in these patients is unsatisfactory. Submacular surgery, radiation, steroids, photodynamic therapy (PDT), and most recently anti-vascular endothelial growth factor (VEGF) therapy are current therapy options for this condition. We report a case with persistant CNV secondary to POHS in a middle age woman with moderate myopia and the clinical course of treatment with multiple intravitreal ranibizumab (Lucentis®, Novartis).

İleri glokomlu bir olgudaki optik sinir (OS) başı yapısal defektleri ile ilişkili makuler retinoskizisin üç boyutlu (3B) spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) bulgularını ve tedavi sonuçlarını sunmaktayız. Oftalmolojik muayeneye ilave olarak OS başı, peripapiller retina ve makulanın B-scan ve 3B-SD-OKT görüntüleri elde edilmiştir. B-scan görüntüler ile sadece tipik retinoskizis bulguları saptanmıştır. Bununla birlikte 3B-SD-OKT görüntüler optik sinir kanalı dış duvarında farklı büyüklük, şekil ve derinlikte, prelaminer ve laminer defektleri açığa çıkarmışlardır. Üç boyutlu bu görüntüler bu defektlerin retina katları ile bitişik ve bağlantılı olduğunu ortaya koyabilmiştir. Hastaya 3B-SD-OKT klavuzluğunda, makuler skizis ile komplike olmuş konjenital optik disk pitlerinde uygulanan yönteme benzer şekilde, başarılı bir termal laser tedavisi uygulanmıştır. Özet olarak 3B-SD-OKT, skizis benzeri makulopatiye yol açabilen OS başı defektlerini göstermek için oldukça kullanışlı bulunmuştur.

We present the three-dimensional (3D) spectral-domain optical coherence tomography (SD-OCT) findings of schisis-like maculopathy associated with the structural changes of the optic nerve (ON) head as well as the treatment results for a case of advanced glaucoma. In addition to ophthalmological examination, B-scan and 3D-SD-OCT images of the ON head, peripapillary retina, and the macula were obtained. The B-scan images only detected typical retinoschisis findings. However, the 3D-SD-OCT images of the ON head revealed defects of various sizes, shapes, and depths at the outer wall of the prelaminar and laminar regions of the ON canal. The 3D images were able to establish that these defects were both adjacent to and interconnected with the retinal layers. The patient successfully received 3D-SD-OCT guided thermal laser treatment that is used in congenital optic disc pits complicated with macular schisis. In brief, 3D-SD-OCT is very useful for demonstrating the ON head defects that can lead to schisis-like maculopathy in cases of advanced glaucoma.