AMAÇ: Hücrelerin büyüme ve farklılaşmasında etkili olan sentetik retinoidlerden biri olan izotretinoinin sistemik kullanımı farklı sistemlerde yan etkilere neden olabilmektedir. Bu çalışmada oral izotretinoin tedavisi alan hastaların optik sinir fonksiyonlarının klinik muayene ve görme alanı ile incelenmesi amaçlanmıştır.
MATERYAL VE METOD: Nodülokistik akne nedeniyle oral izotretinoin tedavisi başlanan 14 hasta çalışmaya alındı. Tüm hastalara tam bir göz muayenesi ve Humphrey 30.2 eşik testi ile görme alanı değerlendirmesi yapıldı. İlk değerlendirme bulguları normal olan hastalara 0.5-1mg/kg/gün oral izotretinoin tedavisi başlandı ve tedavinin sonlandırılması planlandığında tüm değerlendirmeler tekrar edildi.
BULGULAR: Ortalama 22.07± 3.5 yaşında olan hastaların 9’u kadın,5’i erkekti. Hastaların 3’üne 1mg/kg/gün, 11’ine 0.5mg/kg/gün dozunda başlanan oral izotretinoin ortalama 5.5± 1.34 ay süre ile kullanıldı. Başlangıç ve tedavi sonunda yapılan muayenede tüm hastaların en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri tam, direkt ve indirekt ışık refleksleri doğal, Ishiara kartları ile değerlendirilen renkli görmeleri normal, ön ve arka muayeneleri doğaldı. Görme alanı değerlendirmelerinde ortalama sapma (MD) ve patern standard sapma (PSD) değerlerinde tedavi öncesi ve sonrasında değişiklik görülmedi ancak patern deviasyon olasılık haritasındaki <%2 ve <%1’ lik olasılık değerlerine sahip noktalarda tedavi sonrasında istatiksel olarak anlamlı bir azalma kaydedildi.
TARTIŞMA: Azalmış karanlık adaptasyonu, psödotümör serebri, optik sinir ödemi ve başağrısı gibi yan etkiler sistemik izotretinoinin nörotoksisiteye neden olabileceğini göstermektedir. Bu çalışmada elde edilen verilere göre sistemik izotretinoin tedavisinin optik sinir fonksiyonları ve retina gangliyon hücrelerine olumsuz etkisi bulunmamaktadır. Ancak bu fonksiyonların daha fazla sayıda hastada, erken dönem hasarın belirlenmesini sağlayan SWAP veya FDT gibi incelemelerle değerlendirilmesinin daha uygun olacağını düşünmekteyiz.

PURPOSE: Systemic administration of isotretinoin, one of the synthetic retinoids having effect on cell growth and differentiation might have side effects on different systems. In this study we aimed to evaluate oral isotretinoin treated patients’ optic nerve functions both clinically and with visual field tests.
MATERIAL AND METHODS: Fourteen patients planned to be treated with oral isotretinoin for nodulocystic acne were enrolled in this study. All the patients underwent a complete ophthalmological exam and a visual field perimetry with Humphrey 30.2 threshold test. Patients with normal findings in the first exams were prescribed 0.5-1 mg/kg oral isotretinoin and all the exams were repeated before cessation of the treatment.
RESULTS: Nine female and 5 male patients had a mean age of 22.07±3.5 years. The dosage of oral isotretinoin was 1 mg/kg/day for 3 patients and 0.5mg/kg/day for 11 patients, which was continued for 5.5±1.34 months. All the patients had a best corrected visual acuity of 10/10 and normal direct and indirect light reflexes, color vision tests with Ishiara cards, anterior and posterior segment findings both at the beginning and control examinations. Although mean deviation (MD) and pattern standard deviation (PSD) values did not show any difference in the first and last visual field tests, in pattern deviation probability maps the probability points <%2 and <%1 had a statistically significant decrease at the end of the treatment.
CONCLUSION: Side effects as decreased dark adaptation, pseudotumor cerebri, optic nerve edema and headache point out that systemic isotretinoin treatment may cause neurotoxicity. In this study we did not find any opposite effect of systemic isotretinoin treatment on optic nerve functions and retinal ganglion cells. Nevertheless we think the assessment of these functions in a larger patient group with tests detecting visual field loss earlier like SWAP or FDT would be more appropriate.

Amaç: Glokom hastalarının kirpik ve konjonktiva floralarını normal bireylerle karşılaştırmak.
Metod ve materyal: Her bir grupta 33 göz olmak üzere 83 hastanın 132 gözü çalışmaya dahil edildi. Grup 1; trabekülektomi uygulanmış ve ameliyat sonrası anti-glokomatöz damlalara (AGD) ihtiyaç duyulmayan, Grup 2; trabekülektomi sonrası AGD kullanmaya devam eden, Grup 3; trabekülektomi uygulanmamış fakat AGD kullanan gözlerden, Grup 4 ise sağlıklı gözleri içeren kontrol grubundan oluşturuldu. Bütün AGD’lar koruyucu olarak benzalkonyum klorid (BAK) içermekteydi.
Sonuçlar: Alınan kirpik kültürlerinde; AGD kullanan gruplar ve kontrol grubu arasında izole edilen koagülaz negatif stafilokokların sayısı bakımından anlamlı bir fark saptandı (p=0,03). Alınan konjonktiva kültürlerinde ise; grup 1, 2 ve 3’de Streptococcus türleri ve Haemophilus türleri izolasyon oranlarının yüzdeleri kontrol grubuna göre daha yüksek bulundu fakat istatistiksel olarak anlamlı değildi, sırasıyla (p=0,87 ve p=0,29).
Tartışma: Trabekülektomi ile birlikte uzun süreli AGD kullanımı veya tek başına uzun süreli AGD kullanımı konjonktiva ve kirpik floralarında bulunan koagülaz negatif stafilokokların sayısını azaltırken, Streptococcus türü ve Hemophilus türü bakterilerin sayısını da arttırmaktadır. Geç başlangıçlı bleble ilişkili endoftalmilerde Streptococcus türleri en yaygın bakteriler olduğundan, kötü prognozlu endoftalmilerin azaltılmasında, kirpik ve konjonktivadan belli aralıklarla kültür alınarak bu bakterilerin eradike edilmesinin faydalı olabileceğini düşünmekteyiz.

Purpose: To compare the eyelid and conjunctival flora of glaucoma patients with normal subjects.
Methods: One hundred and thirty two eyes of 83 patients were assigned to 4 groups which consisted of 33 eyes each. Group 1 consisted of eyes which underwent trabeculectomy and had no need for postoperative antiglaucomatous drops (AGD), group 2 consisted of eyes which needed to use AGD following trabeculectomy, and group 3 consisted of eyes which did not undergo trabeculectomy but used AGD, group 4, the control group, consisted of healthy eyes. All AGD contained benzalkonium chloride (BAC) as a preservative.
Results: A statistically significant difference was found between the group using AGD and the control group for the specimens isolated from eyelids regarding number of coagulase-negative staphylococcus (p=0.03). Although percentage of isolation rates for Streptococcus spp and Haemophilus spp were higher in groups 1, 2 and 3 than the control group for the specimens isolated from conjunctiva, it was not statistically significant (p=0.87, p=0.29, respectively).
Conclusion: Trabeculectomy and long term use of AGD together, or long-term use of AGD with BAC itself seemed to have decreased the number of coagulase-negative Staphylococcus while increased the number of Streptococcus spp and Hemophilus spp in eyelid and conjunctival flora of control group. As Streptococcus spp predominate delayed onset bleb associated endophthalmitis, taking culture of eyelid and conjunctiva at certain intervals, and eradication of this bacteria may be considered to prevent potantially devastating endophthalmitis.

Amaç: Genç psödofakik gözlerde, akomodasyonla oluşan ön kamara derinlik değişikliklerini ölçerek katlanabilir göz içi lenslerin (GİL) ön arka eksendeki hareketini incelemek.
Yöntem: Bu çalışmaya fakoemülsifikasyon ve katlanabilir GİL konulması planlanan 22 üveitli olgunun 22 gözü ve diyabetes mellituslu 25 olgunun 25 gözü dahil edildi. Ameliyat öncesi ve ameliyattan 2 ay sonra olguların fizyolojik yakın nokta akomodasyonu sırasında ve %1’lik siklopentolat damlatıldıktan 2 saat sonra Orbtek Orbscan Korneal Topografi ile ön kamara derinliği (ÖKD) ölçümleri yapıldı.
Bulgular: Olguların ortalama yaşı 1. grupta 26.4± 9.8 yıl (8 kadın, 14 erkek), 2. grupta 29.3±5.7 yıldı (12 kadın 13 erkek). Ameliyat öncesi ÖKD, fizyolojik yakın nokta akomodasyonu sırasında 1. grupta 3.52±0.42 mm, 2. grupta 3.61±0.39 mm, siklopentolat damlatıldıktan sonra ise 1. grupta 3.63±0.37 mm, 2. grupta 3.71±0.41 mm olarak bulundu. Ameliyat sonrası ÖKD, fizyolojik yakın nokta akomodasyonu sırasında 1. grupta 4.38±0.23 mm, 2. grupta 4.43±0.36 mm, siklopentolat damlatıldıktan sonra ise 1. grupta 4.56±0.28 mm, 2. grupta 4.61±0.31 mm olarak bulundu. Her iki grupta ameliyattan sonraki ortalama ÖKD, ameliyattan öncekine göre anlamlı düzeyde daha derindi. Her iki grupta yakın nokta akomodasyonu sırasında ve siklopentolat uygulamasından sonraki GİL hareketi arasında anlamlı fark yoktu.
Sonuç: Akomodasyon sırasında siliyer kas kasılır ve kapsul yatağı genişleyerek GİL’in öne yer değiştirmesine olanak sağlayabilir. Fakat bu çalışmada genç psödofakik olgularda akomodasyona bağlı olarak, GİL’in ön arka eksendeki hareketinde farklılık yoktu.

Purpose: To examine foldable intraocular lens (IOL) motion in anteroposterior axis, measured as a change in anterior chamber depth (ACD) caused by accommodation in young pseudophakic cases.
Methods: In this study, twenty-two eyes of 22 patients with uveitis (group 1) and twenty-five eyes of 25 patients with diabetes mellitus (group 2) who were planned for phacoemulsification and foldable IOL implantation were studied. Before and two months after surgery, anterior chamber depth (ACD) was determined by an Orbtek Orbscan Corneal Topography during physiologic near-point accommodation and two-hour after cyclopentolate 1% was instilled.
Results: The mean age of the patients were 26.4±9.8 years in group 1 (8 female, 14 male), 29.3±5.7 years in group 2 (12 female, 13 male). Preoperative ACD were 3.52±0.42 mm in group 1, 3.61±0.39 mm in group 2 during physiologic near-point accommodation, 3.63±0.37 mm in group 1, 3.71±0.41 mm in group 2 after cyclopentolate instillation. Postoperative ACD were 4.38±0.23 mm in group 1, 4.43±0.36 mm in group 2 during physiologic near-point accommodation, 4.56±0.28 mm in group 1, 4.61±0.31 mm in group 2 after cyclopentolate instillation. The postoperative mean ACD were significantly higher than preoperative mean ACD in two groups. There were no significant difference in IOL movement between near-point accommodation and cyclopentolate instillation in two groups.
Conclusion: With accommodative effort, ciliary muscle contracts and expanded capsular bag might allow the IOL moves forward. But in this study, there was no significant difference in IOL motion in anteroposterior axis, induced by accommodation in young pseudophakic cases.

Amaç: Bu çalışmanın amacı trabekülektomi ile trabekülektomi + derin sklerektomi tekniğinin meydana getirdikleri astigmatizmanın zaman içindeki değişimlerinin karşılaştırılmasıdır.
Hastalar ve Metod: Çalışmaya glokom nedeniyle, klasik trabekülektomi (grup I) veya derin sklerektomi + trabekülektomi (grup II) cerrahilerinden biri uygulanan gözler dahil edildi. Her iki çalışma grubunda da 12 hastanın 13 gözü değerlendirildi. Tüm olgulara ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 1. hafta,1 ay, 3 ay ve 6. ayda göz içi basınç (GİB) ölçümünün yanı sıra keratometri ve korneal topografi cihazlarıyla korneal kırıcılık ölçümleri yapıldı. Bu dönemlerdeki mutlak astigmatizma değerleri ve indüklenmiş astigmatizma değerleri vektöriyel analiz programı ile incelenerek istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama (±SS) yaşları Grup I ve II’de sırasıyla 56.2±24.0 ve 52.5±24.3 yıl idi. Ameliyat öncesi grup I ve II’de 30.77±10.3 ve 27.54±11.328 mmHg olan GİB değerleri 6 ayda sırasıyla 12.38±4.13 ve 12.08±5.73 mmHg idi ve ameliyat sonrası tüm muayenelerde ameliyat öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşmüştü (p<0.05). Vektöriyel analiz indüklenmiş astigmatizmanın keratometrik ve topografik olarak trabekülektomi grubunda ameliyat sonrasında 1.haftada sırasıyla 1.50±2.16 ve 2.60±2.65 D olduğunu, derin sklerektomi+trabekülektomi grubunda ise 1.66±1.32 ve 2.01±1.95 D olduğunu ortaya koymuştur. Ancak gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p>0.05). Takip eden muayenelerde indüklenmiş astigmatizmanın her iki grupta da her iki muayene yöntemi ile azaldığı ve hiçbir takipte gruplar arasında anlamlı bir fark oluşmadığı izlenmiştir.
Yorum: Glokom cerrahileri erken dönemde kornea kırıcılığında değişikliklere sebep olmaktadır. Trabekülektomiye derin sklerektominin ilave edilmesinin indüklenmiş astigmatizmada anlamlı bir artışa sebep olmadığı gösterilmiştir.

Aim: This study was planned to compare the surgically induced astigmatism alterations with time among the two different glaucoma surgery techniques that have been used for progressive glaucomatous optic nerve damage.
Patients and Method: Study group was composed of eyes which have been operated with classical trabeculectomy (group I) or deep sclerectomy + trabeculectomy (group II). Each group consisted 13 eyes of 12 patients. All eyes were examined preoperatively and postoperatively at 1.week, 1, 3 and 6.month. At these examinations except intraocular pressure (IOP), corneal power was recorded with keratometer and corneal topography. The magnitude of absolute astigmatism, and induced astigmatism were investigated vectorial analysis programme at each visit and were statistically compared between study groups.
Results: Mean (±SD) age of the patients were 56.2±24.0 and 52.5±24.3 in group I and II, respectively. Preoperatively, IOP were 30.77±10.30 and 27.54±11.28 mmHg, and at 6 month of surgery decreased to 12.38±4.13 and 12.08±5.73 mmHg in groups I and II, respectively. At all postoperative visits IOP was significantly decreased compared to preoperative. (p<0.05). Postoperatively at 1.week of surgery, mean induced astigmatism were 1.50±2.16 and 2.60±2.65D in group I, and 1.66±1.32 and 2.01±1.95D in group II, with keratometer and topography, respectively. The difference between groups was not significant (p>0.05). At following visits surgically induced astigmatism decreased in both groups with both methods and the difference never reach significant levels with time.
Conclusion: After glaucoma surgeries, particularly at early period, corneal power alterations is likely. It seems that addition of deep sclerectomy to trabeculectomy does not cause any significant change at surgically induced astigmatism.

AMAÇ: Keratokonus kliniğinde ilerleme saptanan hastalarda, UV-A/riboflavinle kornea çapraz bağlama yönteminin erken dönem sonuçlarının ortaya konulması ve tartışılması.
YÖNTEM: Çalışmaya beşi erkek, yedisi bayan toplam 12 hastanın keratokonusta ilerleme saptanan 12 gözü dahil edilmiştir. Tüm katılımcılarda düzeltilmemiş ve düzeltilmiş en iyi görme keskinleri, biyomikroskopik bulguları, göz içi basınç ölçüm değerleri, funduskopi bulguları, santral ve en ince kornea kalınlık değerleri ve kornea topografisinin parametreleri kayıt altına alınmıştır. Tüm hastalara aynı kişi tarafından (KG) UV-A/riboflavinle kornea çapraz bağlama işlemi uygulanmıştır.
SONUÇLAR: Hastaların ortalama takip süresi 3.5 ay olarak hesaplanmıştır. İşlem sonrasında 12 hastanın beşinde Sim Kmax değerinde ortalama 1.18 D’lik; sekizinde dK değerinde ortalama 1.03 D’lik bir azalma saptanmıştır. Topografik sferik eşdeğerinde ise ortalama düşüş 1.13 D olarak hesaplanmıştır. Hastaların % 67’sinin silindirik değerlerinde ortalama 0.94 D azalma tespit edilirken, hastaların sadece %25’inde 1.3 D’lik artış tespit edilmiştir. Hastaların en iyi düzeltilmiş görme keskinliklerine bakıldığında, sadece iki hastada (%17) bir sıra azalma tespit edilmiş, diğer on hastanın ise dördünde (%33) artış olduğu, altısında (%50) ise görme keskinliğinin değişmediği ortaya konmuştur.
TARTIŞMA: Ribofalvin/UV-A ile kollajen çapraz bağlama yönteminin özellikle klinik olarak ilerlemenin tespit edildiği keratokonus hastalarında erken dönem sonuçları oldukça umut vericidir. Ancak uygulanan bu yöntemin keratokonus hastalarında altın standard olarak kullanılmaya başlanabilmesi için daha geniş serili, kontrollü, prospektif ve randomize klinik çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.

PURPOSE: To present preliminary results of corneal cross-linking with UV-A/riboflavine in progressive keratokonic patients.
METHOD: Twelve progressive keratokonic eyes of 12 patients (five male and seven female) were included in the study. In all participants, uncorrected and best corrected visual acuities, biomicroscopic findings, intraocular pressure measurements, fundoscopic findings, central and the thinnest corneal thickness and corneal topograhy parameters were all noted. All corneal cross-linkings with UV-A/riboflavin were performed by the same person (KG).
RESULTS: Mean follow-up duration was 3.5 months. Following the procedure, mean decrease in Sim Kmax was 1.18 D in 5 of 12 patients, and mean decrease in dK values was 1.03 D in 8 of 12 patients.Topograhic spherical equivalent refraction was found to be reduced by an average of 1.13 D. While 67% of patients revealed a mean decrease of cylindiric value by 0.94 D; solely 25% of patients revealed a mean progression by 1.3 D. Based on the best-corrected visual acuity levels, while only two patients (17%) revealed a decline of one line; rest of the patients revealed either improvement (four patients-33%) or stability (six patients-50%).
CONCLUSION: The preliminary results of cross-linking with riboflavine/UV-A in patients with clinically proven keratoconus are considerably promising. However, large prospective randomized controlled studies are needed in order to consider this procedure as a gold standard for progressive keratoconus.

Amaç: Çalışmamızın amacı komplikasyonsuz fakoemülsifikasyon cerrahisi (fako) sonrası optik koherens tomografi (OKT) ile makula kalınlığındaki değişiklikleri değerlendirmekti.
Materyal ve Metod: Geriye dönük olarak 102 hastanın fako ve göziçi lens implantasyonu uygulanan 132 gözü çalışmaya alındı. Ameliyat esnasında ve sonrasında komplikasyon gelişen olgular çalışmaya alınmadı. Cerrahi öncesi ve cerrahi sonrası 1. gün, 1. hafta, 1. ay, 3. ay ve 6. ayda en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) (LogMAR), OKT ile merkezi makula kalınlığı, biyomikroskopik ve indirekt oftalmoskopik muayene bulguları kaydedildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan 132 gözün 70’i(% 53) kadın ve 62’si (% 47) erkek idi. Yaş ortalaması 63 idi. LogMAR’a göre en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri cerrahi öncesi 0.49 ± 0.21 iken, takiplerde sırası ile 0.23 ± 0.20, 0.12 ± 0.22, 0.08 ± 0.11, 0.07 ± 0.11, 0.07 ± 09 idi. Cerrahi sonrası takiplerde cerrahi öncesine göre EİDGK anlamlı olarak artmış bulundu (p<0.05). Merkezi maküla kalınlığı ortalaması cerrahi öncesi 200 ± 21µm iken, cerrahi sonrası takiplerde sırası ile 201 ± 25, 209 ± 31, 224 ± 38, 222 ± 30, 211 ± 23 µm idi. Cerrahi öncesi maküla kalınlığı ile cerrahi sonrası 1. gün ve 6. ay maküla kalınlık ortalamaları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamsızken (p>0.05); cerrahi sonrası 1. hafta, 1.ay ve 3. ay makula kalınlık ortalamaları cerrahi öncesine göre anlamlı olarak artmıştı (p<0,05). Görme keskinliği ile makula kalınlığı arasında korelasyon tespit edilmedi.
Sonuç: Komplikasyonsuz fako cerrahisi sonrasında görme keskinliğinde azalmaya neden olmayan; fundoskopik muayenede görülemeyen ancak OKT ile tespit edilebilen maküler kalınlık artışı olmaktadır. OKT, cerrahi sonrası makula ödeminin patogenezini anlamamıza katkıda bulunabilir.

Purpose: The aim of this study was to evaluate the macular thickness changes after uneventful phacoemulsification surgery by using Optical Coherence Tomography (OCT).

Methods: Retrospectively, 89 eyes of 87 patients who underwent phacoemulsification and intraocular lens implantation were included in this study. Cases with intraoperative or postoperative complications were excluded from the study. Best corrected visual acuity (LogMAR), macular thickness measurements (OCT), biomicroscopical and indirect ophthalmoscopical measurements were measured pre-operatively and at the follow up.

Results: There were 48 female (53%) and 41 male (47%) eyes participating in this study. Mean age of the 89 eyes was 67 years. Best corrected visual acuity (LogMAR) values pre-operatively, at first day, first week, first month, third month and sixth month were 0.74 ± 0.38, 0.06 ± 0.10, 0.03 ± 0.8, 0.0 ± 0.0, 0.0 ± 0.0 and 0.0 ± 0.0, respectively. There was a statistically significant increase between preoperative and postoperative visual acuity values (p<0,05). Mean macular thickness values pre-operatively, at first day, first week, first month, third month and sixth month were 205 ± 26, 201 ± 25, 211 ± 29, 227 ± 49, 222 ± 24, and 214 ± 27 µm, respectively. There was not a statistically significant difference in average macular thickness between pre-operatively and post-operatively first day, first week and sixth month (p>0,05); but there was a statistically significant difference in macular thickness between pre-operatively and post-operatively first month and third month (p<0,05).

Conclusion:
After uneventful cataract surgery an increase in macular thickness occurs, that does not result in a decrease in visual acuity and can be detected by OCT while can not be noted on fundoscopic examination. OCT may help us to understand the pathogenesis of macular edema after cataract surgery.

Amaç: Kuru göz semptomları ile klinik testlerin ilişkisini incelemek ve lissamin yeşili ile Bengal pembesi boya testlerinin oküler yüzey boyanma skorlarını karşılaştırmak ve bu testlere hasta toleransını değerlendirmek.
Materyal-metod: Bu prospektif çalışmaya 30 kuru göz olgusu ve 15 kontrol hastası dahil edildi. Katılımcılar oküler yüzey hastalığı indeksi (OSDI) anketini tamamladı ve olgulara lissamin yeşili ve Bengal pembesi boya evrelemesini de içeren kuru göz klinik testleri uygulandı. Boyaların uygulanmasından sonra rahatsızlık hissi ve süresi kaydedildi.
Bulgular: OSDI skoru ile klinik bulgular arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon mevcuttu. Lissamin yeşili ve Bengal pembesi arasında objektif boyanma skorları açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Boya uygulanması sonrası ortalama rahatsızlık hissi ve süresi lissamin yeşili ile Bengal pembesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha az ve daha kısa süreliydi.
Sonuç: OSDI kuru göz teşhisinde kolayca uygulanabilir. Kuru göz tanısında yardımcı bir ankettir. Lissamin yeşili Bengal pembesine göre daha iyi tolere edilir ve kuru göz değerlendirmesinde Bengal pembesine eşit etkide bir boyadır.

Purpose: To examine the relation between dry eye symptoms and clinical tests and to determine patient tolerance and ocular surface staining characteristics of lissamine green versus Rose Bengal.
Methods: Thirty patients with dry eye and fifteen control patients were included in this prospective study. Participants completed the Ocular Surface Disease Index (OSDI) questionnare and underwent dry eye clinical tests including graded lissamine green and Rose Bengal staining. After application of dyes, symptoms and duration of disturbance were recorded.
Results: There was a significant correlation between OSDI scores and dry eye clinical tests. There was no significant difference in objective staining scores of lissamine green and Rose Bengal. For patients with dry eye mean sensation score was significantly lower and duration of symptoms was shorter with lissamine green than with Rose Bengal.
Conclusion: The OSDI can easily be performed. OSDI is used to support the diagnosis of dry eye syndrome. Lissamine green is better tolerated than Rose Bengal and is equally as effective as Rose Bengal in evaluating the ocular surface in dry eye syndrome

Amaç: Fakoemülsifikasyon cerrahisinde dik akstan yapılan 3,0 ve 4,1 mm saydam kornea kesilerinin ameliyat öncesi var olan astigmatizmayı düzeltici etkisini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde 3,0 mm saydam kornea kesisi ile fakoemülsifikasyon ameliyatı yapılan 21 hastanın 21 gözü ile (Grup 1), 4,1 mm’den fakoemülsifikasyon gerçekleştirilen 22 hastanın 22 gözü (Grup 2) çalışmaya alındı. Tüm olgularda ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 7. gün, 30. gün ve 90. günlerde rutin göz muayenesine ek olarak korneal topografik değerlendirmeler yapıldı. Korneal astigmatizmada meydana gelen değişiklikler Naeser’in polar değer yöntemine göre hesaplandı.
Bulgular: Ortalama yaş 1. Grup’ta 64,33 yıl, 2. Grup’ta 63,00 yıl idi (p>0,05). Ameliyat öncesi astigmatizma Grup 1’de 0,69 D iken, ameliyat sonrası 90. günde 0,58 D’ye geriledi (p<0,01). Grup 2’de ameliyat öncesi 1,66 D olan astigmatizma, ameliyat sonrası 90. günde 1,49 D ‘ye geriledi (p<0.01). Naeser’in polar değer yöntemine göre hesaplanan cerrahi uyarılmış astigmatizma değerleri, ameliyat sonrası 7. gün, 30. gün ve 90. günlerde Grup 1’de sırasıyla -0,27 D, -0,26 D, -0,18 D ve Grup 2’de -0,89 D, -0,52 D, -0,26 D olarak saptandı. Bu değerler açısından iki grup arasında 90. günde fark yoktu (p>0,05). Kesilerin ameliyat sonrası 7, 30 ve 90. günlerdeki tork etkileri Grup 1’de sırasıyla -0,031, -0,036, 0,018 ve Grup 2’de -0,004, -0,067, 0,056 oldu. Gruplar arasında tork etkisi açısından istatistiksel olarak anlamlı fark tesbit edilmedi (p>0,05).
Sonuçlar: Meydana getirdikleri cerrahiye bağlı astigmatizma açısından kıyaslandıklarında, 3,0 mm ve 4,1 mm kesiler arasında 90. günde anlamlı fark olmadığı, ancak 4,1 mm kesi ile daha belirgin olmak kaydıyla, her iki kesi tipinin de cerrahi meridyende düzleşmeye neden olduğu saptandı.

Aim: To evaluate the efficacy of 3.0 mm vs. 4.1 mm clear corneal incisions in the steep axis to correct pre-existing astigmatism in phacoemulsification.
Material and methods: Twenty one eyes of 21 patients who had phacoemulsification surgery with 3.0 mm clear corneal incision and 22 eyes of 22 patients with 4.1 mm clear corneal incision were included in the study. After routine ophthalmic examination, all patients had topographic evaluations both preoperatively and on postoperative 7th, 30 th and 90 th days. Surgically induced astigmatism was calculated using Naeser’s polar value method on postoperative 7 th, 30 th and 90th days.
Results: The mean age was 64.33 years in Group 1 and 63 years in Group 2 (p>0.05). Mean preoperative astigmatism was decreased from 0.69 D to 0.58 D and from 1.66 D to 1.49 D on postoperative day 90 in Group 1 and Group 2, respectively (p<0.01). Surgically induced astigmatism values according to Naeser’s polar value method on postoperative 7 th, 30 th and 90th days were -0.27 D, -0.26 D, -0.18 D in Group 1, and -0.89 D, -0.52 D, -0.26 D in Group 2, respectively. There was no statistically significant difference between groups according to these values on postoperative day 90 (p>0.05). Postoperative torque effect on 7 th, 30 th and 90th days were -0.031, -0.036, 0.018 in Group 1 and -0.004, -0.067, 0.056 in Group 2, respectively. According to torque effect, there was no statistically significant difference between the two groups (p>0.05).
Conclusion: There is no significant difference between 3.0 mm and 4.1 mm incisions in terms of surgically induced astigmatism on postoperative day 90. Both incisions caused statistically unsignificant flattening effect on surgical steep meridian, but greater effect is observed in patients with 4.1 mm corneal incisions.

Bu makalede Mitomisin-C ile kombine trabekülektomiyi takiben periferal korneal incelme gelişen 66 yaşındaki bir erkek hasta sunulmaktadır. Üst korneada geniş bir periferik incelme alanı mevcut olan hastaya tam kat tektonik korneal greft uygulandı. Böylece görmenin korunması sağlandı. Bu olguyu sunarak tam kat tektonik greftlerin, seçilmiş korneal incelme durumlarında oküler bütünlüğün yeniden oluşturulması için bir tedavi seçeneği olduğunu vurgulamak istedik.

We report a case of a 66-year-old man presented with peripheral corneal thinning following Mitomycin C-augmented trabeculectomy. A large peripheral corneal thinning area was noted in the superior cornea. A full thickness tectonic corneal graft was performed on the diseased eye. So that vision could be preserved. With this case report we would like to emphasize that full-thickness tectonic grafts are a therapeutic option in selected cases of corneal thinning to restore the ocular integrity.

Amaç: İntraoküler amelanotik tümörlerin ayırıcı tanısında yer alan, oldukça yeni tanımlanmış olan ve nadir görülen vazoproliferatif retina tümörü mevcut 2 olguyu sunmak.
Gereç ve Yöntem: Olgu sunumu.
Olgular: Kliniğimize koroid melanomu ön tanısıyla yönlendirilen 43 yaşındaki bayan olgunun sağ gözü (Olgu 1) ve 40 yaşındaki erkek olgunun sol gözü (Olgu 2) değerlendirildi. Yapılan oftalmolojik muayenede en iyi düzeltilmiş görme keskinliği tutulan taraftaki gözlerde bir metreden parmak sayma ve 0.3 düzeyinde (sırasıyla Olgu 1, Olgu 2) bulundu. Göz dibi bakısında her iki olgunun tutulan gözlerinde temporal kadranda turuncu-kırmızı renkli, üzerinde kanamaların yer aldığı retinal kitle ve çevresinde bol miktarda eksuda ile sığ eksudatif dekolman saptandı. Yaygın eksudasyon ve retinal ödem iki olguda da fovea alanına da yayılıyordu. Göze travma öyküsü bulunan her iki olguda yapılan tetkikler sonucu vazoproliferatif retina tümörü tanısı konularak tek seans kriyoterapi uygulandı. Kriyoterapi sonrası birinci ayda lezyonların küçüldüğü ve görme keskinliğinin 0.9 ve 0.7 (sırasıyla Olgu 1, Olgu 2) seviyesine çıktığı gözlendi. Toplam 18 (Olgu 1) ve 10 (Olgu 2) aylık izlemde nüks saptanmadı.
Sonuç: Vazoproliferatif retina tümörü koroid melanomu, metastatik tümörler gibi amelanotik olabilen malign intraoküler tümörlere benzer klinik tablo sergiler. Nadir görülen bu tümörün karakteristik özellikleri turuncu-kırmızı renkte olması ve eşlik eden eksudasyonlardır. Çoğunlukla idiopatik olmakla birlikte üveit ve nadir de olsa travma öyküsü mevcuttur. İyi huylu ve tedavi edilebilir doğası nedeniyle malign amelanotik intraoküler tümörlerin ayırıcı tanısında dikkate alınmalıdır.

Purpose: To report two cases of vasoproliferative retinal tumor; a rare, newly described and important disease in the differantial diagnosis of amelanotic intraocular tumors.
Materials and Methods: Case report.
Cases: We evaluated the right eye of the 43 year-old female (case 1), and the left eye of the 40 year-old male (case 2) both of which were diagnosed to have the malignant melanoma of the choroid. On ophthalmological examination best corrected visual acuity on the affected eyes were counting fingers from 1 meters and 0.3, respectively (case 1, case 2). On fundoscopy orange-red mass in the temporal retina with subretinal hemorrhages, accompanied by surrounding exudates and shallow exudative retinal detachment were evident in both eyes. Diffuse exudation and retinal edema were extending to the fovea of both eyes as well. Vasoproliferative retinal tumor was diagnosed in both eyes with the history of trauma, and one session of cryotherapy was performed to both. One month after cryotherapy the lesions were smaller, and the best corrected visual acuity increased to 0.9 and 0.7, respectively (case 1, case 2). During a follow-up time of 18 (case 1) and 10 (case 2) months no recurrence was observed.
Conclusion: Vasoproliferative tumor of the retina demonstrates a similiar clinic to amelanotic intraocular tumors such as choroidal malignant melanoma and metastatic tumors of the choroid. This rare tumor’s characteristic properties are orange-red color and accompanying exudations. Although most of them are idiopathic, uveitis and rarely trauma history might be positive. Due to its benign and treatable nature it should be kept in mind in the differential diagnosis of the malignant amelanotic intraocular tumors.

Burada, panüveitli multifokal koroidit (MCP) sendromunu taklit eden intraoküler lenfomalı (IOL) iki olguyu tanımlamayı amaçladık. Her iki olgu, görmede azalma şikayetiyle başvurdu. Birinci olgu (60 yaş, kadın), daha önceden var olan immunolojik hastalıklarının eşlik etmesi ve steroid tedavisine başlangıçta iyi yanıt vermesi nedeniyle bilateral panüveit ile seyreden bir multifokal koroidit tanısı konuldu. Ancak hastanın takipleri sırasında görmesinin kötüleşmesi nedeniyle beyin MR’ı çekildi ve santral sinir sistemi (SSS) lenfoması tespit edildi. Tek taraflı MCP tablosu ile başvuran ikinci olgunun (58 yaş, erkek) ilk muayanesinde PIOL’den şüphelenildi ve beyin MR’ında spesifik olmayan değişiklikler saptandı fakat vitreus biyopsisinde patolojik olarak doğrulanamadı. Takip sırasında, beyin MR’ında lezyonun büyümesi üzerine, beyin cerrahisi tarafından beyin biyopsisi yapıldı ve patoloji sonucu diffüz büyük B hücreli lenfoma olarak rapor edildi. Başlangıçta steroide cevap veren, sonrasında tekrar nüks eden atipik panüveitli multifokal koroiditli ileri yaşlı olgularda IOL etiyolojide akılda tutulmalıdır. Böyle olgularda beyin MR mutlaka istenilmelidir ve vitreus biyopsisinin negatif olduğu durumlarda bile tekrarlanmalıdır.

Herein we described two cases of intraocular lymphoma (IOL) masquerading as multifocal choroiditis with panuveitis (MCP). Each case presented with visual impairment. The first case (60y old female) was diagnosed as bilateral MCP because of the preexisting immunologic co-morbidities and good initial response to steroid treatment. However, her eyes got worse during follow-up which led us to get an MRI of the brain showing the central nervous system (CNS) lymphoma. The second case (58y old male) presenting with unilateral MFC was suspected of PIOL at the first visit and brain MRI showed some nonspecific findings but could not be confirmed pathologically with vitreous biopsy. Lesion in MRI enlarged during follow-up and brain biopsy by neurosurgeons confirmed it to be diffuse large B-cell lymphoma. IOL should be kept in mind in atypical MCP in elderly ages which have a good initial steroid response but worsen subsequently. Brain MRI should be ordered in such cases and cytologic examination of the vitreous specimen should be performed repeatedly even though it was negative.

Elli yedi yaşında bayan hasta elektrik çarpmasından bir gün sonra sol gözde görme kaybı şikayeti ile başvurdu. Sistemik muayenede herhangi bir patoloji yoktu. Göz muayenesinde, görme keskinliği sağ gözde 20/20 ve sol gözde el hareketleri idi. Sağ gözde periferik retinada, üst temporal bölgede iki retina deliği ve sığ retina dekolmanı saptandı. Sol gözde makülayı da içine alan subtotal retina dekolmanı ve üst temporal retinada iki adet retina deliği gözlendi. Sol göze skleral çökertme cerrahisi sonrası 1. ayda görme keskinliği 20/200’e yükseldi ve takipler boyunca değişmedi. Elektrik çarpması vitreoretinal yapışıklık bölgelerinde traksiyon sonucu retina deliklerine ve retina dekolmanına yol açabilir. Bu nedenle elektrik çarpması sonrasında göz komplikasyonları riski açısından dikkatli olunmalıdır.

A 57 year-old female patient applied with loss of vision in her left eye one day after the electrical injury. There was no any pathology on the systemic examination. On ophthalmic examination, visual acuity was 20/20 in the right eye and hand movements in the left eye. Two retinal holes and a shallow retinal detachment were found in supero-temporal peripheral retina of the right eye. In the left eye, subtotal retinal detachment involving macula and two retinal holes in supero-temporal retina were observed. In the first month after scleral buckling surgery to the left eye, visual acuity was improved to 20/200 and has not changed during follow-ups. Electrical injury may lead to retinal hole and retinal detachment as a result of traction to vitreoretinal adhesion area. For this reason, it should be aware for risk of ocular complications after electrical injury.

Amaç: Wegener granülomatozuna (WG) bağlı orbital kitle ve kompressif optik nöropatisi bulunan bir hastayı sunmak.
Gereç ve Yöntem: Hastanın dosyası gözden geçirildi. Klinik ve laboratuar inceleme bulguları kaydedildi.
Sonuçlar: Altmış yaşında erkek hasta, sol gözünde öne çıkma, görme azalması ve çift görme yakınmalarıyla başvurdu. Sınırlı tip WG öyküsü bulunan hasta, başvurusundan önceki 5 yıldır sistemik kemoterapi (kortikosteroid ve azathiopürin) alıyordu. Muayenede proptozis, ele gelen orbital kitle, total kısıtlayıcı oftalmopleji ve kompressif optik nöropati saptandı. Eritrosit sedimentasyon hızı artmıştı, c-ANCA negatif, p-ANCA pozitifti. Radyolojik incelemede alt ve medial orbitada, orbitanın apeksine değin uzanan bir yumuşak doku kitlesi gözlendi. İnsizyonel orbital biyopside WG ile uyumlu histolojik bulgular belirlendi. Siklofosfamid ve kortikosteroid tedavisine karşın orbital belirtilerinde kötüleşme olan hastada, transkonjonktival orbitotomi yoluyla subtotal kitle eksizyonu yapıldı. Ameliyattan sonra proptozis ve oküler yüzey belirtilerinde belirgin düzelme oldu, ancak oftalmopleji ve optik nöropatiye bağlı görme kaybı sebat etti. Yirmiiki aylık izlem sırasında rezidüel orbital kitle tekrar büyümedi.
Tartışma: Wegener granülomatozuna bağlı orbital kitleler kompressif optik nöropati ve total oftalmoplejiye yolaçabilir. Orbital belirtiler sistemik immunsupressif ilaç tedavisine rağmen kötüleşme gösterirse, orbital kitlenin cerrahi yoldan küçültülmesi belirgin bir klinik düzelme sağlayabilir.

Purpose: To present a patient with an orbital mass and compressive optic neuropathy developed secondary to Wegener granulomatosis (WG).
Materials and Methods: The medical chart of the patient was reviewed. Clinical and laboratory findings were recorded.
Results: A 60-year-old male patient presented with complaints of bulging of his left eye, decrease of vision and diplopia. The patient had a history of limited type WG and been receiving systemic chemotherapy (corticosteroids and azathiopurine) for 5 years prior to his presentation. On examination, proptosis, total restrictive ophthalmoplegia and compressive optic neuropathy were found. Erythrocyte sedimentation rate increased and c-ANCA was negative, and p-ANCA was positive. Radiological examination showed a soft tissue mass lesion in the inferior and medial orbit, extending to the apex of the orbit. An incisional orbital biopsy revealed histological findings consistent with WG. A subtotal mass excision was performed through transconjunctival orbitotomy, since the orbital findings deteriorated despite the medical treatment with cyclophosphamide and corticosteroids. After surgery, proptosis and ocular surface findings improved considerably, but ophthalmoplegia and visual loss secondary to optic neuropathy persisted. The residual orbital mass did not regrow during the follow up of 22 months.
Discussion: Orbital masses due to WG may cause compressive optic neuropathy and ophthalmoplegia.. If the orbital symptoms deteriorated despite the systemic immunsupressive treatment, surgical debulking of the orbital mass may provide significant clinical improvement.