GİRİŞ ve AMAÇ: Tüberküloz (TB) tüm organ ve dokuları tutabilen bir infeksiyondur. Pulmoner tüberküloz (PTB) formu daha yaygın olarak görülmesine karşın ekstrapulmoner tüberküloz (EPTB) halen önemli bir klinik problemdir. EPTB sıklığı %35.1 olup, son yıllarda ülkemizde de EPTB olgu bildiriminde artış gözlenmektedir. Çalışmamızda nadir görülen EPTB olgularının klinik ve laboratuvar özelliklerini retrospektif olarak araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya kliniğimizde tanı konulan ve/veya takip edilen nadir görülen EPTB tüberkülozlu hastalar alındı. Sık görülen plevra TB ve lenf bezi TB olguları çalışmaya alınmadı. EPTB tanısı, klinik bulgular, tedaviye yanıt ile mikrobiyolojik ve/veya histopatolojik ve/veya radyolojik bulgularla kondu. Hastaların demografik verileri, klinik ve laboratuvar değerleri dosya bilgilerinden kaydedildikten sonra EPTB açısından özellikleri değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya 50 olgu alındı (yaş ort: 34±15.8 K/E: 33/17). En sık tutulum periton (n: 13, %26) idi. Olguların 4 (%8) ’un de çoklu organ tutulumu saptandı. Akciğer TB ile birliktelik %18 (n: 9) idi. Olguların 4’ünde geçirilmiş TB, 14’sında tüberküloz temas hikayesi mevcuttu. Olguların tümü HIV negatif olup, 1 olgu da HbsAg pozitif bulundu. En önemli başvuru yakınmaları karın ağrısı, kilo kaybı, gece terlemesi, ateş ve öksürük idi. Olguların 23’ünde akciğer grafisi normal olup, ortalama tedavi süresi 9 aydı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak; tedavi edilebilir bir hastalık olmasına rağmen, tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de ciddi bir halk sağlığı sorunu olan tüberkülozun, nadir görülen ekstrapulmoner tutulumlarında, erken tanı ve tedavi gelişebilecek ciddi komplikasyonları önlemek açısından önemlidir.

INTRODUCTION: Tuberculosis(TB) is an infection that can involve all tissues and organs of the body. Although pulmonary tuberculosis(PTB) is commonly seen, extrapulmonary tuberculosis (EPTB) is still major clinical problem with an incidence of 35.1%. In recent years, there has been an increase in cases of EPTB. This retrospective study presents the clinical and laboratory characteristics of rarely seen EPTB cases.
METHODS: The study included rarely seen EPTB patients diagnosed and/or followed up. Cases with pleura TB and lymph node TB that are frequently seen were excluded from the study. The diagnosis of EPTB was made by clinical, microbiologic and/or histopathologic and/or radiologic findings and response to the therapy. The demographic features, clinical findings, and laboratory values were recorded from files.
RESULTS: Fifty cases were included in the study (mean age: 34±15.8, female/male: 33/17). The most frequently involved organ was the peritoneum(n: 13, 26%). There was multi-organ involvement in 4(8%) cases. Co-existence of EPTB plus lung TB was determined in 9(18%) cases. Of the patients, 4 had a story of TB and 14 had contact story with TB. All the cases were HIV-negative, and 1 case was HBsAg-positive. The major complaints of the patients were abdominal pain, weight loss, night sweats, fever, and cough. Lung radiology was normal in 23 of the cases. The mean length of therapy was 9 months.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Tuberculosis is a serious public health problem in Turkey as well as the world over. Early diagnosis and therapy have utmost importance for avoiding the serious complications of rarely seen EPTB forms.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı gebe olduğu belirlenemeden tiroit hastalarına uygulanan 131I radyonüklidinden kaynaklanan embriyo/fetüs dozunun hesaplanması ve aileye teratolojik bilgi verilerek gebelik terminasyon durumunun değerlendirmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada farklı nükleer tıp merkezlerinde tanı ve tedavi amaçlı 131I radyoizotopu uygulaması yapıldıktan sonra anabilim dalımıza yönlendirilen 16 hastanın fetüs dozu hesaplaması yapıldı.
BULGULAR: Tiroit uptake testi için üç hastaya 0.37 MBq (10 µCi) 131I oral yolla uygulanmış olup
hesaplanan ortalama embriyo/fetüs dozu 0.063 mGy bulundu. Uptake/sintigrafi testi için altı hastaya 1.85 MBq (0.05 mCi) 131I uygulanmış olup hesaplanan fetüs dozu ortalaması 0.13 mGy, fetal tiroit dozu 1073 mGy (1.073 Gy) bulundu. Tüm vücut sintigrafisi yapılan üç hastaya ortalama 185 MBq (5 mCi) 131I oral yolla uygulanmış olup embriyo/fetüs dozları ortalaması 13.2 mGy bulundu. Hipertiroidi tanılı iki hastanın birine 370 MBq (10 mCi) 131I oral yolla uygulanmış olup embriyo/fetüs dozu 26.64 mGy, fetal tiroit dozu 215340 mGy (215.34 Gy) olarak hesaplandı. Diğer hipertiroidi hastasına 481 MBq 131I (13 mCi) uygulanmış olup embriyo/fetüs dozu 34.63 mGy bulundu. Tiroit kanseri tanılı iki hastanın birine 3700 MBq (100 mCi) 131I uygulanmış olup embriyo/fetüs dozu 266.64 mGy bulundu. Diğerine 5555 MBq (150 mCi) 131I uygulanmış olup hasta 15 haftalık gebe olduğundan fetüs dozu 377.8 mGy ve fetal tiroit dozu 3221.9 Gy olarak hesaplandı.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Gebeliğin 10. haftasından önce tanısal amaçlı uygulanmış olan 131I tek başına gebeliğin terminasyonu için yeterli radyasyon dozuna neden olmamaktadır. Yüksek doz 131I uygulanan gebelerde embriyo/fetüs dozu 100 mGy’den yüksek değerlere ulaşmakta olup bu vakalar gebelik terminasyonu açısından değerlendirilmelidir.

INTRODUCTION: The aim of our study is to calculate the embriyo/fetüs dose in pregnant patients who have accidentally received radioiodine before realizing their pregnancy and to evaluate the termination of their pregnancy giving teratological advice to the family.
METHODS: We have calculated the embriyo/fetus dose of 16 pregnant patients that have applied to our faculty after receiving radioiodine 131I for therapy or diagnosis during pregnancy in different nuclear medicine centers.
RESULTS: Mean fetus dose of three pregnant patients, who have received 0,37 MBq (10 μCi) oral 131I was found as 0.063 mGy. For six pregnant patients who have received 1.85 MBq (0.05 mCi) 131I for thyroid uptake/scintigraphy, mean embriyo/fetus dose was 0.13 mGy and mean fetal thyroid dose was 1073 mGy (1.073 Gy). Mean embriyo/fetus dose of three patients who have received mean 185 MBq (5 mCi) 131I orally for whole body radioiodine scintigraphy was calculated as 13.2 mGy. One of the two hyperthyroid patients, who have received 370 MBq (10 mCi) 131I orally for treatment had embriyo/fetus dose of 26.64 mGy and fetal thyroid dose of 215340 mGy (215.34 Gy). The other patient with hyperthyroidism received 481 MBq (13 mCi) radioiodine and related embriyo/fetus dose was calculated as 34.63 mGy. One of the two thyroid cancer patients have received 3700 MBq (100 mCi) 131I and embriyo/fetus dose was found as 266.64 mGy. For the other thyroid cancer patient, who have received 5555 MBq (150 mCi) 131I at 15th week of pregnancy, fetus dose was 377.8 mGy and fetal thyroid dose was 3221.9 Gy.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Diagnostic 131I administration before 10th week of pregnancy does not cause a high radiation burden, therefore it is not an indication for termination of pregnancy. High dose 131I treatment in pregnant women causes more than 100 mGy embriyo/fetus dose and these patients should be counselled for termination of pregnancy.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı infertil hastalara yapılan histeroskopi sonuçlarının değerlendirilmesi ve operatif histeroskopi ile uterin kavite patolojileri tedavi edilen hastaların klinik gebelik, canlı doğum ve abortus oranlarının normal kaviteye sahip hastalarla karşılaştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya Ocak 2010-Aralık 2015 tarihleri arasında infertilite nedeniyle histeroskopi yapılmış 319 hasta dahil edildi. Hastalar tanısal ve operatif olarak iki ana gruba ayrıldı. Eksplorasyonda normal uterin kaviteye sahip, cerrahi müdahale gerektirmeyen hastalar tanısal, işlem sırasında cerrahi müdahale uygulanmış hastalar operatif histeroskopi grubu olarak adlandırıldı. Operatif histeroskopi grubu endometriyal polip, submüköz myom, septum, adezyon ve T şekilli uterus olmak üzere alt gruplara ayrıldı. Hastaların demografik verileri, laboratuvar parametreleri ve histeroskopi sonrası gebelik sonuçları kaydedildi. Gruplar arasında klinik gebelik, canlı doğum ve abortus oranları karşılaştırıldı.
BULGULAR: Tanısal (n=74) ve operatif histeroskopi (n=245) gruplarının demografik ve laboratuvar özellikleri benzerdi. Operatif histeroskopi sonrası hastaların %53,9’unda klinik gebelik elde edildiği ve bunlardan %41,3’ünün canlı doğum gerçekleştirdiği; tanısal histeroskopi grubunda ise klinik gebelik oranının %55,2 iken canlı doğum oranının %41,7 olduğu bulundu. İki grup arasında klinik gebelik ve canlı doğum oranları açısından anlamlı fark saptanmadı. Ayrıca iki grup arasında gebelik elde etme yöntemi ve ortalama gebe kalma süresi açısından da fark yoktu. Operatif histeroskopi alt gruplarında en yüksek klinik gebelik ve canlı doğum oranının endometriyal polip ve septum rezeksiyonu yapılan hastalarda; abortus oranının ise en fazla T şekilli uterusu olan ve septum rezeksiyonu yapılan hastalarda olduğu tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda infertilitede operatif histeroskopi ile uterin kavite patolojilerinin düzeltilmesinin hastaları klinik gebelik elde etme ve canlı doğum oranı açısından normal kaviteye sahip hasta grubuna benzer oranlara ulaştırdığı sonucuna varıldı.

INTRODUCTION: The aim of this study is to evaluate the hysteroscopy results of infertile patients and to compare clinical pregnancy, live birth and abortion rates between the uterine cavity abnormalities treated with operative hysteroscopy group and normal uterine cavity group.
METHODS: We included 319 infertile patients who underwent hysteroscopy between January 2010-December 2015. Patients were divided into two groups: diagnostic and operative. Patients with normal uterine cavity and untreated were classified as diagnostic while patients who underwent any surgical procedure were classified as operative. Operative group was divided into five subgroups: endometrial polyp, submucous myoma, septum, synechia and T-shape uterus. Demographic and laboratory parameters and pregnancy outcomes after hysteroscopy were recorded. Pregnancy, live birth and abortion rates were compared between groups.
RESULTS: The demographic features and laboratory parameters were similar between diagnostic (n=74) and operative (n=245) groups. The clinical pregnancy rates were 53.9% and live birth rate was 41.3% in operative group while it was 55.2% and 41.7% in diagnostic group. There was no difference between two groups according to clinical pregnancy and live birth rates. Also there was no difference between groups regard to pregnancy achieving methods and mean time to pregnancy. The pregnancy and live birth rates were highest in endometrial polyp and resected septum group and abortion rates were highest in T-shaped uterus and resected septum group among operative hysteroscopy patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We concluded that treatment of uterine cavity pathologies with operative hysteroscopy in infertile patients provides similar clinical pregnancy and live birth rates with patients who have normal uterine cavity.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Birinci trimester maternal serum PAPP-A, PIGF ve sEng belirteçleri ve uterin arter Doppler incelemesi ile preeklampsinin öngörülmesini araştırmak amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 11+ 0 ile 13+ 6 haftaları arasında birinci trimester kombine
tarama testi için hastanemize başvuran 193 tekil gebe çalışmaya dahil edildi. Maternal öykü, serum biyokimyasal belirteçleri (PAPP-A,PIGF, sEng) ve uterin arter Doppler incelemesi yapıldı. Olguların gebelik sonuçları kayıt edildi. Gruplar “preeklamptik ve kontrol grubu’’ olarak tanımlandı. Grupların bağımsız değişkenlerinin karşılaştırılmasında Mann Whitney U ve Ki-kare testi kullanıldı. Anlamlı parametrelerin kestirim değerleri için sensitivite ve spesifisite yüzdeleri ROC analizi kullanılarak hesaplandı.

BULGULAR: 193 olgunun 168’i (%87) kontrol grubu (grup I), preeklampsi gelişen 25’i (%12,9) “preeklamptik grup’’ olarak tanımlandı. Preeklamptik grup; hafif preeklampsi ve GHT gelişen 20 olgu (%10,3) “grup II’’, ağır preeklampsi ve HELLP gelişen 5 olgu (%2,5) “grup III’’ olarak tanımlandı. Preeklamptik grup ile kontrol grubu arasında maternal serum PAPP-A, PIGF, sEng düzeylerinde istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmazken, uterin arter Doppler PI değerleri, preeklamptik grupta istatiksel anlamlı olarak yüksek saptandı (p=0.023). sEng düzeyi, ağır preeklampsi gelişen olgularda (grup III) hafif preeklampsi gelişen olgulara göre (grup II) istatiksel anlamlı olarak yüksek saptandı (p=0.001). ROC analizi ile uterin arter PI kestirim değeri >2.23 olarak alındığında, sensitivite %42,31, spesifisite %82,10 olarak belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: PIGF, PAPP-A ve sEng preeklampsi öngörüsünde etkili bulunmadı. Ancak bu belirteçler hafif preeklampsi ile ağır preeklampsi ayırımında kullanılabilir. İlk trimester uterin arter Doppler incelemesi, preeklampsi öngörüsünde etkili bir tarama yöntemidir.

INTRODUCTION: We aim to evaluate prediction of preeclampsia by integrating maternal history, serum PAPP-A, PIGF, sEng biomarkers and uterine artery Doppler in the first trimester.
METHODS: 193 pregnant women admitted to outpatient clinic at 11-13+6 weeks for first trimester combined screening test were included in the study. Maternal history was taken, uterine artery Doppler and serum biomarkers (PAPP-A, PIGF, sEndoglin) were conducted. The follow up results of pregnancy were recorded. Two groups were defined as; control and preeclampsia. Mann Whitney U and Chi-square tests were used for comparison of independent variables of groups. Sensitivity models only for statistically significant parameters were calculated from ROC curves.
RESULTS: Among 193 women, 168 (%87) were defined as control (group I), 25 (12.9%) who developed preeclampsia were defined as preeclampsia group. In preeclampsia group; 20 (10,3%) women with GH and mild preeclampsia were defined in as group II, 5 (2.5%) women with severe preeclampsia and HELLP were defined as group III. Maternal serum PAPP-A, PIGF, sEng levels were not significantly higher in women destined to develop preeclampsia compared with controls, whereas uterine artery PI levels were statistically higher in preeclampsia group (p=0.023). sEng levels were significantly higher in women who developed severe preeclampsia (group III) compared with mild preeclampsia (group II) (p=0.001). If uterine artery PI cut off level was taken >2.23 in ROC curve analysis, sensitivity was 42.31% and specificity was 82.10% for detecting preeclampsia.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Maternal serum PAPP-A, PIGF and sEng were not found to be effective for prediction of preeclampsia but these markers can be used to differentiate mild from severe forms of preeclampsia. First trimester uterine artery Doppler study is an effective screening method in preeclampsia prediction.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut apandisit (AA) dünyada en sık yapılan intraabdominal cerrahi olup tanısı, gelişmiş teknoloji ve tanısal yöntemlere rağmen halen hekimleri zorlamaya devam etmektedir. Hem tanıda hem de operasyon sonrası takipler sırasında kolay ulaşılabilir, ucuz, non-invasive tetkik arayışlarının devam etmektedir. Mevcut çalışmanın amacı, operasyon sonrası hastaların hemogram parametrelerindeki değişiklikleri gözden geçirmekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma tek merkezli, retrospektif ve kesitsel bir çalışma olarak yapıldı. Etik kurul onayı alındıktan sonra 1 Ocak 2015 - 31 Aralık 2017 tarihleri arasında apendektomi uygulanmış, histopatolojik olarak AA tanısı teyid edilmiş 18 yaş üstü hastalanın bilgileri otomasyon bilgi işlem verilerinden retrospektif olarak incelendi. Verilerin istatistiksel analizinde operasyon öncesi ve sonrası hemogram parametrelerindeki değişimlerin karşılaştırılmasında wilcoxon test kullanıldı. İstatistiksel alfa anlamlılık seviyesi p<0,05 olarak kabul edildi.
BULGULAR: Toplam 1452 hastanın 726 (50%)'si erkekti. Yaş ortalaması 32,3±16,1 yıl idi. Lökosit (WBC), lenfosit, hemoglobin (Hb), hematokrit (Htc), plateletcrit (PCT), mean platelet volüme (MCV) değerlerinde preoperatif ve postoperatif dönemler arasında istatistiksel anlamlı fark olduğu tespit edildi. Ortalama nötrofil değeri ve platelet (plt) değerlerinde postoperatif dönemde azalma olduğu tespit edilmiş, fakat bu fark istatistiksel olarak anlamlı olmadığı tespit edildi. Preoperatif ve postoperatif Neutrophil/Lymphocyte ratio (NLR) değerleri arasında ise istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Postoperatif dönemde hastaların sıvı tedavisi sonrası dilusyonel olarak hemogram parametrelerinde değişiklik olabileceği; bununla birlikte NLR’nın hastaların sıvı tedavisinden etkilenmediği ve appendektomi sonrası enfeksiyon takibinde değerli bir parametre olabileceği sonucuna varıldı.

INTRODUCTION: Acute appendicitis (AA) is the most common cause of intra-abdominal surgery worldwide, and diagnosis continues to be problematic despite advanced technology and diagnostic methods. Easily accessible, economical and non-invasive tests in diagnosis and after surgery are still being sought. The purpose of this study was to review postoperative changes in patients’ complete blood count (CBC) parameters.
METHODS: The research was performed as a single-center, retrospective, cross-sectional study. Following receipt of ethical committee approval, data from patients aged over 18, undergoing appendectomy between 1 January, 2015, and 31 December, 2017, with histopathologically confirmed diagnosis of AA were examined retrospectively. The Wilcoxon test was applied at statistical analysis to compare pre- and post-operative changes in CBC parameters. A p-value of less than 0,05 was considered to show a statistically significant result.
RESULTS: Men constituted 726 (50%) of the 1452 patients enrolled. Patients’ mean age was 32.3±16.1 years. Statistically significant differences were determined between preoperative and postoperative leukocyte (WBC), lymphocyte, hemoglobin (Hb), hematocrit (Htc), plateletcrit (PCT), and mean platelet volume (MPV) values. Mean neutrophil and platelet count values decreased in the postoperative period, although these decreases were not statistically significant. No statistically significant difference was determined between preoperative and postoperative neutrophil/lymphocyte ratio (NLR) values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Dilutional changes in CBC parameters may occur following fluid therapy in the postoperative period. We also conclude that NLR is not affected by fluid therapy and may be a valuable parameter in monitoring post-appendectomy infection.

GİRİŞ ve AMAÇ: KOAH, tam olarak reversibl olmayan progresif hava akımı kısıtlılığı ile karakterize bir hastalıktır. Ekspiratuar akım kısıtlaması (EAK), KOAH’ta dinamik hiperinflasyon (DH) ve artmış solunum yükünün en sık nedenidir. Çalışmamızda KOAH’lı olgularda DH’nun incelenmesinde Negatif Ekspiratuar Basınç (NEP) ile başta İnspiratuar Kapasite (IC) olmak üzere tüm solunum fonksiyon testleri arasındaki ilişki araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ortalama FEV1 değeri % 38,9 ± 12,7 olan 34 KOAH’lı olgu ile 15 sağlıklı olgu çalışmaya dahil edilmiştir. KOAH’lı olgulara solunum fonksiyon testleri ve NEP uygulanmıştır.
BULGULAR: KOAH’lı olguların 16 (% 47,1)’ sında NEP ile EAK pozitif saptanmıştır. NEP ile EAK pozitif ve negatif saptanan grupların solunum fonksiyonları karşılaştırıldığında yalnızca FEV1 ve FEF25-75 gibi obstrüksiyon parametreleri ile anlamlı fark saptanmış, akciğer volümleri ve difüzyon testi ile bir fark saptanmamıştır. Oysa IC ile FVC (mL ve % predikte), FEV1 (% predikte) değerleri arasında ve akciğer volümleri (mL ve % predikte) ile FRC (mL) arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon saptanmıştır (p < 0,05). IC ile akım kısıtlamasının varlığı arasında ise negatif fakat istatistiksel olarak anlamlı olmayan bir korelasyon bulunmuştur (p > 0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak; çalışmamızda KOAH’lı olgularda NEP uygulamasının DH hakkında ek bilgi sağlamadığını, IC’nin, DH’nun en iyi prediktörü olduğunu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: COPD is a disease characterized with progressive airflow limitation, which is not fully reversible. Expiratory flow limitation (EFL) frequently results in dynamic hyperinflation (DH) and increased respiratory load in cases with COPD. In this study, the relationships between negative expiratory pressure (NEP) and all pulmonary function tests especially inspiratory capacity (IC) were investigated in order to evaluate DH in cases with COPD.
METHODS: 34 COPD patients with a mean FEV1 value of 38.9 ± 12.7% and 15 healthy subjects were enrolled. Pulmonary function tests and NEP studies were carried out in all COPD patients.
RESULTS: EFL was found to be positive with NEP technique in 16 (47.1%) of COPD patients. When pulmonary function tests of EFL positive and EFL negative patients were compared, significant differences were observed only in obstruction parameters. On the other hand, statistically significant correlations were detected between IC and FVC (%, ml) and between lung volumes (%, ml) and FRC (ml) (p < 0.05). A negative but statistically insignificant correlation was found between IC and the presence of flow limitation (p > 0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, it seems that performing NEP does not provide any additional information about DH in cases with COPD and the best predictor of DH has been found to be IC.

GİRİŞ ve AMAÇ: Vokal kord nodülü saptanan hastaların Eysenck kişilik envanteri kullanarak psikotizm, dışadönüklük ya da nörotizme yatkınlığının normal sağlıklı popülasyondan farklılığı değerlendirilmesi
YÖNTEM ve GEREÇLER: Vokal kord nodülü ile takip edilen hastalardan ve yaş-cinsiyet olarak eşleştirilen sağlıklı bireylerden oluşan kontrol grubundan, Eysenck Kişilik Envanteri’ndeki sorulara sessiz ve sakin bir ortamda cevap vermesi istendi. Elde edilen veriler sonrasında klinik psikolog tarafından değerlendirilerek puanlaması yapıldı ve kişilik profilleri belirlendi.
BULGULAR: Çalışmaya 86 (43 hasta-43 kontrol) dahil edildi. Hastaların psikotizm (p=0.88) ve dışadönüklük(p=0.376) puan ortalamalarında anlamlı bir fark saptanamazken, nörotizm (p=0.027) ve yalan (p<0.01) puan ortalamaları anlamlı olarak farklı saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Günlük pratikte sık karşılaşılmasına karşın vokal kord nodülü olan hastaların kişilik özellikleri kolayca atlanmaktadır. Ancak bu durumun belirlenmesi ve bu alanda yapılacak terapi, hastalığın tedavisi olumlu yönde etkileyebilir ve tekrarlamasının önünde uygun davranış kalıplarının oluşturulmasında yardımcı olabilir.

INTRODUCTION: Evaluation of patients with vocal cord nodules by using Eysenck Personality Inventory to differentiate from normal healthy population by using psychoticism, extraversion or neuroticism parameters
METHODS: The patients who were followed by vocal cord nodules and control group with age-sex matched healthy individuals were asked to respond to questions in the Eysenck Personality Inventory in a quiet and calm environment. The data were then evaluated and scored by clinical psychologist and personality profiles were determined.


RESULTS: The study population was consisted of 86 people (43 patients-43 controls). While no significant difference was found in the psychotism (p = 0.88) and extraversion (p = 0.376) mean scores of the patients, the mean scores of neurotism (p = 0.027) and lying (p <0.01) were significantly different.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although it is frequently encountered in daily practice, the personality characteristics of patients with vocal cord nodules are easily skipped. However, the determination of this condition and the therapy in this area may positively affect the treatment of the disease and may help in the creation of appropriate behavioral patterns before the recurrence.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut pankreatit lokal ve sistemik komplikasyonları olan, mortalite ve morbiditesi yüksek pankreasın inflamatuar bir hastalığıdır. Ağır seyirli akut pankreatiti erken dönemde saptamaya yönelik skorlama sistemlerin, ağır seyirli hastaları erken dönemde saptamakta yeterince elverişli değildir. Bu çalışmada nötrofil lenfosit oranının (NLO) akut pankreatitli hastalarda etiyoloji, klinik aktiviteler ile olan ilişkisi ve ağır pankreatitin erken dönemde tanınması, hastande yatış süreleri ve komplikasyonlar ile ilişkisi araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut pankreatit tanısıyla takip edilen 150 hasta ile, 36 sağlıklı kontrol grubu alındı. Hastaların hastaneye başvurdukları ilk 24 saatteki NLO’ları hastalık etiyolojisi, aktivite indeksleri, komplikasyonları ve hastanede yatış süreleri ile karşılaştırıldı.
BULGULAR: Akut pankreatitli hasta grubunda NLO düzeyleri (7.0±9.3) kontrol grubun(1.8±0.6 )a göre anlamlı olarak yüksek bulundu (p ˂ 0.05). Biliyer ve non-biliyer nedenli pankreatitler olarak 2 gruba ayrıldığında gruplar arasında NLO, CRP, sedimentasyon düzeyleri bakımından fark saptanmadı (p>0,05). Ranson kriterleri ve Modifiye Glasgow prognostik skorlamasına göre ağır pankreatit hastalarındaki NLO düzeylerindeki yükseklik istatistiksel olarak anlamlı bulundu( p<0,05). Bununla birlikte Baltazar skorlaması ile benzer ilişki bulunmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: NLO diğer inflamatuar durumlarda yükseldiği gibi akut pankreatitli hastalarda da yükseldiği gösterildi. NLO akut pankreatitli hastalarda tanı ve hastalık aktivitesinin erken dönemde öngörülmesinde kolay uygulanabilen bir parametrelerden biri olarak yararlı olabilir

INTRODUCTION: Acute pancreatitis is a highly inflammatory disease associated with high mortality and morbidity. A variety of scoring systems have been developed for the early detection of severe acute pancreatitis. However, they are not feasible enough for the early detection of patients with severe illnesses. This study aimed to asses the relationship between the neutrophil lymphocyte ratio (NLR) and the etiology of acute pancreatitis, the clinical presentation, the early diagnosis of severe pancreatitis, hospitalization duration and the complications.
METHODS: A total of 150 patients with acute pancreatitis and 36 healthy age- and gender- matched control groups were included. NLRs were calculated within the first 24 hours of admission to the hospital.The results were compared with disease etiology, activity indices, complications, andhospitalization duration.
RESULTS: : NLR levels((7.0±9.3) in patients with acute pancreatitis were found to be significantly higher than NLR levels((1.8±0.6 ) in the control group(p ˂ 0.05). There was no statistically significant difference in neutrophil, lymphocyte, NLR, CRP and sedimentation levels between the groups when acute pancreatitis was divided into two groups as biliary and non-biliary in terms of etiology (p>0,05). According to the Ranson’s Criteria and the Modified Glasgow prognostic Score(mGPS), NLR was found to be significantly higher in patients with severe pancreatitis ( p<0,05). However the Balthazar Score did not suggest the same relation.
DISCUSSION AND CONCLUSION: NLR is elevated in patients with acute pancreatitis as well as in other inflammatory conditions.NLR can be useful as an easily applicable and achievable parameter in early diagnosis of disease and disease activity in patients with acute pancreatitis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Mesane kanseri, üretelyal ve non-üretelyal kanser (NÜMK) olmak üzere iki ana sınıfa ayrılmaktadır. Bu çalışmada nadir görülen NUBC tanısı ile merkezimizde takip ve tedavisi yapılan hastaların klinikopatolojik özelliklerini ve verilen tedavilerini inceledik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 2006-2017 yılları arasında hastanemizde takip ve tedavisi yapılan hastalar çalışmaya geriye dönük olarak dâhil edildi. Çalışmaya üretalyal olan veya miks patolojiye sahip olan ve mesane kanseri dışında patolojisi olan hastalar alınmadı.
BULGULAR: Çalışmaya 6 skuamöz hücreli karsinom, 4 adenokarsinom, 6 küçük hücreli karsinom olmak üzere 16 hasta alındı. Hastaların 13’ü (%81.3) erkek ve 3’ü (18.8) kadındı. Gruplarda metastaz lokalizasyonu arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmamakla beraber (p= 0.663), skuamöz hücreli karsinomda en sık metastaz pelvik yapılar iken, küçük hücreli karsinomda ise multipl uzak organ metastazı idi. Ortanca sağkalım sırası ile skuamöz hücreli karsinom, adenokarsinom ve küçük hücreli karsinom da 11±5.3, 12±10 ve 2±1.8 ay idi (log rank p=0.329).
TARTIŞMA ve SONUÇ: NÜMK’inde tedaviye klavuzluk edecek büyük prospektif randomize klinik çalışma yoktur. Bu bulgular ışığında, bu hastaların prospektif klinik çalışmalara katılmasını öneriyoruz.

INTRODUCTION: Bladder cancers are classified in two groups as urothelial, and non-urothelial cancers(NUBC). In the presented study, we investigated the clinicopathological features, and responses to treatments in patients with NUBC who were diagnosed, and treated in our center.
METHODS: The patients who were diagnosed, and treated in our hospital between 2006-2017 were retrospectively included in the presented study. Patients with urothelial or mixed bladder cancers were excluded from the study.
RESULTS: A total of 16 patients with NUBC were included in the study. 6 of patients had squamous cell carcinoma, 6 of patients had small cell carcinoma, and 4 of patients had adenocarcinoma. 13 patients were men, and 3 were women. There was no statistically significant difference in terms of the metastasis location in the groups (p: 0.663), the most frequent metastasis location was pelvic structures in squamous cell carcinoma group, and multiple distant organ metastasis in small cell carcinoma group. The median survival in squamous cell carcinoma, adenocarcinoma, and small cell carcinoma were 11±5, 12±1, and 2±1 months, respectively(log rank p: 0.329).
DISCUSSION AND CONCLUSION: There is no large prospective randomised clinical studies that would guide for treatment. In the light of these results, we suggest that these patients must be included in the prospective clinical studies.

GİRİŞ ve AMAÇ: Mukopolisakkaridozis (MPS), glikozaminoglikanların yıkımının bozulduğu lizozomal depo hastalığıdır. Hastalığın tüm tiplerinde kardiak tutulum farklı şekillerde karşımıza çıkabilmektedir. Bu çalışmada; mukopolisakkaridoz olgularımızın son bir yıl içinde yapılmış ekokardiyografi raporlarını retrospektif incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mukopolisakkaridozis tanılı 37 hastanın retrospektif olarak son bir yıl içindeki ekokardiyografi raporları incelendi.
BULGULAR: Hastalarımızın % 70.2’sinde kardiyak tutulum mevcut olup, % 59.5 ile en sık tutulum mitral kapakta görülmüştür. Mitral kapakta en sık görülen patoloji ise % 51.4 ile mitral kapak yetersizliği olmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mukopolisakkaridoziste kardiyak tutulum ve komplikasyonlar sıklıkla görülür. Kalp yetmezliği, koroner arter tutulumu ve aritmiler ölümlerin ana nedenleridir. Mukopolisakkaridoz hastalığının erken teşhisi ve enzim replasman tedavisinin erken başlanması kalp tutulumunu iyileştirebilir. İlerleyici kapak tutulumu ise zaman içinde cerrahi müdahale gerektirebilir.
Tüm bu nedenlerden dolayı, MPS hastalarında kardiyak değerlendirme düzenli olarak yılda en az bir kez, elektrokardiyogram ve ekokardiyografi eşliğinde yapılmalıdır.

INTRODUCTION: Mucopolysaccharidosis (MPS) is a lysosomal storage disease in which destruction of glycosaminoglycans is impaired. Cardiac involvement can be seen in different ways in all types of disease. In this study; we aimed to retrospectively evaluate the echocardiographic reports of our patients with mucopolysaccharidosis.
METHODS: Thirty-seven patients who fulfilled these conditions were included in the study and retrospectively examined their files.
RESULTS: When echocardiographic findings of all patients were evaluated, 70.2% of the patients had cardiac involvement. It was seen that mitral valve was the most affected (59.5%) and the most common pathology was mitral valve insufficiency (51.4%). The second most common pathology was aortic valve insufficiency (32.4%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Cardiac involvement and complications are frequently seen in mucopolysaccharidosis. Heart failure, coronary artery involvement and arrhythmias are the main causes of death. Early detection of mucopolysaccharidosis and initiation of enzyme replacement therapy may improve cardiac involvement. Progressive valve involvement may require surgical intervention over time.
For all these reasons, cardiac evaluation should be performed regularly in MPS patients at least once a year with electrocardiogram and echocardiography.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Bu çalışmanın amacı istatistiksel olarak benzer iki tedavi naif diyabetik makular ödem hasta grubunda iki farklı anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü ajanının etkinliğini karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Method: Bu retrospektif çalışmaya, 64 tedavi naif diyabetik makular ödem (DMÖ) hastasının 81 gözü - 37 göz 0.5 mg intravitreal ranibizumab (IVR); 44 göz 2 mg intravitreal aflibercept (IVA)- dahil edilmiştir. Her iki grup da 3 ardışık aylık enjeksiyon ile tedavi edilmiştir. Tüm hastalara preoperatif, 1.,2., ve 2. ayda optik koherens tomografi (OKT) ve en iyi düzeltilmiş görme keskiniği (EDGK; Snellen), biyomikroskopi, fundoskopi ve aplanasyon tonometrisini içeren ayrıntılı göz muayenesi yapılmıştır. EDGK değerleri istatistiksel analiz için logMAR değerlerine çevrilmiştir. Veriler SPSS 25.0 ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Bulgular: Ortalama EDGK (logMAR) IVR grubunda 0.58 ± 0.28'dan 0.43 ± 0.29'a,0.39 ± 0.25'a ve 0.32 ± 0.26'a (p=0.001, p<0.001, p<0.001); IVA grubunda ise 0.54 ± 0.28'dan 0.41 ± 0.34'a, 0.43 ± 0.39'a ve 0.32 ± 0.37'a (p=0.004,p=0.023, p<0.001) yükseldi. Ortalama santral makular kalınlık (SMK) IVR grubunda 406 ± 82µm'dan 345 ± 65µm (1.ay), 332 ± 83 µm (2.ay) ve 303 ± 60 µm'a (3.ay) (p<0.001); IVA grubunda ise 415 ± 88 µm'dan 328 ± 79 µm, 297 ± 54 µm ve 277 ± 54 µm'a geriledi (p<0.001). Gruplar arasında EDGK açısından anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). Subgrup analizinde ise orta düzey DMÖ olgularında (SMK ≤ 385 µm) SMK düzeyinde azalma IVA grubunda IVR koluna göre anlamlı derecede daha yüksek bulundu ( 1.ay 36.9 vs 83.6, 2.ay 36.2 vs 106.3, 3.ay 72.7 vs 125.1; p<0.05 ).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Her iki anti-VEBF görsel başarı açısından eşit etkinliktedir. Afliberceptin ranibizumaba kıyasla özellikle orta düzey DMÖ olgularında anatomik sonuçları daha hızlı ve üstün bulunmuştur.

INTRODUCTION: Objective: The purpose of this current study is to compare the efficacy of two on-label intravitreal anti-vascular endotelial factor (VEGF) drugs in two treatment-naive and statictically equal cohorts of diabetic macular edema patients.
METHODS: Methods: 81 eyes of 64 treatment naive diabetic macular edema (DME) patients -37 eyes intravitreal 0.5 mg ranibizumab (IVR); 44 eyes intravitreal 2 mg aflibercept (IVA)- were enrolled into this retrospective study. Both arms were treated with 3 monthly consecutive intravitreal injections. All patients underwent at preoperative, month 1,2 and 3 visits optical coherence tomography (OCT) and ophthalmological examination including best corrected visual acuity (BCVA; Snellen), biomicroscopy, fundoscopy and applanation tonometry. BCVA values were converted into logMAR for statistical analyses. Data were evaluated with SPSS 25.0.
RESULTS: Results: Mean BCVA ( logMAR) increased in IVR group from 0.58 ± 0.28 to 0.43 ± 0.29,0.39 ± 0.25 and 0.32 ± 0.26 (p=0.001, p<0.001, p<0.001); in IVA group from 0.54 ± 0.28 to 0.41 ± 0.34, 0.43 ± 0.39 and to 0.32 ± 0.37 (p=0.004,p=0.023, p<0.001). Mean central macular tickness (CMT) was reduced in IVR group from 406 ± 82µm to 345 ± 65µm (Month1), 332 ± 83 µm (Month2) and finally to 303 ± 60 µm (Month3) (p<0.001); in IVA group from 415 ± 88 µm to 328 ± 79 µm, 297 ± 54 µm and finally to 277 ± 54 µm (p<0.001), respectively. Between group comparison in BCVA revealed no significant difference (p>0.05). In subgroup analyses however, CMT gain in patients with moderate DME (CMT≤ 385 µm) was found significantly better in IVA group than in IVR group ( Month 1 36.9 vs 83.6, Month 2 36.2 vs 106.3, Month 3 72.7 vs 125.1; p<0.05 ).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclusion: Both anti-VEGFs are equally effective in visual outcomes. Compared to ranibizumab aflibercept has a rapid and superior therapeutic effect in anatomical results, specially in moderate DME cases.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk çağı epilepsileri ayırıcı tanısında yaşa göre farklı yineleyen epileptik olmayan bozukluklar önemli bir yer tutmaktadır. Amacımız bir çocuk nöroloji polikliniğine başvuran okul öncesi dönemdeki yineleyen epileptik olmayan bozukluklar tanılı çocuk olgularımızın değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya çocuk nöroloji polikliniğine yineleyen epileptik olmayan bozukluklar nedeniyle Ocak 2017- Ocak 2018 tarihleri arasında başvuran 6 yaşından küçük 75 çocuk dahil edildi. Nöbet nedeniyle ve diğer tüm tanılarla başvuran hastaların sayısı da kayıt altına alındı. İstatistiksel yöntemler olarak tanımlayıcı istatistiksel analizler ve Ki-kare testi kullanıldı.
BULGULAR: Hastaların 36’sı kız (%48), 39’u erkek (%52), yaş ortalaması 22,5 ± 17,2 ay, en küçük hasta 2 ay, en büyük hasta 69 aylıktı. Hastaların 16 farklı tanısı belirlendi, 1575 yeni hasta içinde poliklinikteki sıklık %4,7 idi. En sık ilk iki tanı katılma ve gratifikasyon bozukluğuydu. Tüm hastaların 29’u (%39) katılma, 46’sı (%61) diğer tanılı hastalar idi. Muayene sırasında atak en sık tik bozukluğu hastalarında, en az katılma ve çocukluk çağı gratifikasyon bozukluğu olgularında gözlendi. Tanı için video ihtiyacı en çok çocukluk çağı gratifikasyon bozukluğu hastalarında oldu. Katılma tanılı olanlarda muayene sırasında atak oranı, tanı için video isteme oranı, uyku EEG isteme oranı, kraniyal MRG isteme oranı diğer tanısı olanlara göre daha düşük bulundu(p<0.05). Katılma tanısı olanlarda demir ve pirasetam ilacı kullanma oranı diğer tanıları olanlara göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksekti (p<0.05)
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ev video kayıtlarıyla yineleyen epileptik olmayan bozukluklar tanılı hastalara yanlışlıkla epilepsi tanısı konması önlenebilir. Klinik belirtilerin stereotipik olduğu katılma gibi durumlarda yalnızca öykü ile ileri tetkik gerekmeden doğru ve zamanında tanı mümkündür.

INTRODUCTION: Different non epileptic disorders according to age are an important differential diagnosis of epilepsy in children. Our aim is to evaluate preschool children with non epileptic paroxysmal disorders who admitted to a pediatric neurology outpatient clinic.
METHODS: Seventy five children under 6 years of age who admitted to a pediatric neurology outpatient clinic between January 2017 – January 2018 were included in the study. Numbers of patients with seizure and all other new diagnoses were also recorded. Descriptive statistical analysis and Chi-square test were used.
RESULTS: Thirty six patients (48%) were girls, 39 (52%) were boys. Average age was 22,5 ± 17,2 years, the youngest was 2 months and the oldest was 69 months old. Sixteen different diagnoses were detected. Incidence of the disorder among 1575 new patients was 4.7%. The most common two diagnoses were breathholding spell and gratification disorder. Twenty nine patients (39%) had breatholding spells and 46 (61%) had other diagnoses. Attack during an examination happened at most in tic disorders and least in breathholding spell and gratification disorder. Home video recordings for the diagnosis was at most necessary for gratification disorder. Attack during an examination, necessitate for video recording, sleep EEG, cranial MRI orders were significantly less in breathholding spell compared with other diagnoses(p<0.05). Children with the diagnoses of breathholding spell was prescribed and used more iron formulations and piracetam than the patients with other non epileptic paroxysmal disorders(p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Home video recordings can avoid a wrong diagnosis of epilepsy in patients with non epileptic paroxysmal disorders. Detailed history taking can make correct and timely diagnosis possible without any further investigation in disorders with stereotypical clinical signs like breathholding spells.

GİRİŞ ve AMAÇ: Üriner İnkontinans (UI) istemsiz idrar kaçırma ile sosyal bir problem olarak tanımlanmaktadır. Özellikle kas ve bağ dokularındaki genetik varyasyonlar duyarlılık stres tipinde idrar kaçırmaya yatkınlığa sebep olabilir. İdrar inkontinansı olan menopoz öncesi ve sonrası kadınlarda İnsülin benzeri büyüme faktörü 1 (IGF1) ve Fibulin 5 (FBLN5) genlerindeki varyasyonları araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma 4 gruptan oluşmaktadır: hasta grubunda UI olan 43 premenopozal kadın hasta ve kontrol grubu olarak hasta olmayan 30 premenopozal kadın, hasta grubu olarak UI olan 43 postmenopozal kadın ve kontrol grubu olarak hasta olmayan 30 postmenopozal kadın. Kan örneklerinden DNA izole edildi ve dizileme için Illumina®MiSeq kullanıldı. Sonuçlar SPSS22 (IBM Corp.,Armonk, NY, ABD) ile analiz edildi ve P değerinin 0,05'ten küçük olması istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
BULGULAR: Rs6214A> G varyantı, premenopozal grubun kontrol grubunda %5,26 (2/38), kontrol grubunda% 0 (0/30) olarak bulundu (p˃0,05). Rs6214A> G varyantı, postmenopozal grubun hasta grubunda % 2.44 (1/41) ve kontrol grubunda %0 (0/30) olarak bulundu(p˃0.05). FBLN5 rs929608 varyantı hiçbir grupta bulunamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Üriner inkontinans ve bu varyantlar arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı.

INTRODUCTION: Urinary Incontinence (UI) is defined as a social problem via involuntary incontinence. Genetic variations that occur especially in muscle and connective tissue can cause the susceptibility stress type urinary incontinence. We aimed to investigate the variations in Insulin-like growth factor 1 (IGF1) and Fibulin5 (FBLN5) genes in the pre and post-menopausal women with stress urinary incontinence (SUI).
METHODS: The study consisted of 4 groups: 43 premenopausal women with SUI, 30 premenopausal women without SUI, 43 postmenopausal women with SUI and 30 postmenopausal women without SUI. DNA was isolated from blood samples and sequenced with Illumina®MiSeq. The results were analyzed with SPSS22 (IBM Corp., Armonk, NY, USA) and P value less than 0.05 was considered as statistically significant.
RESULTS: The A>G variant of rs6214 was found 5.26% (2/38) in the patient group and 0% (0/30) in the control group of the premenopausal group (p˃0.05). This variant was found 2.44% (1/41) in the postmenopausal SUI group (p˃0.05). The FBLN5 rs929608 variant was not found in any group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: No significant association was found between urinary incontinence and these variants.

Travmanın trafik ve iş kazaları, yüksekten düşme gibi birçok nedeni vardır. Bu hastaların travma sonrası değerlendirilmelerinde, havayolu yönetiminde, resüsitasyonunda, olası cerrahi süreçte, yoğun bakım takip ve tedavisinde sistematik bir yönetime ihtiyaçları vardır. Travmanın niteliği, travma sonrası meydana gelen kontrol edilemeyen kanama, koagulasyon anomalileri, hipotermi, şok, asidoz gibi durumlar normal homeostatik mekanizmayı bozmaktadır ve kötü klinik gidiş ile birliktedir. Travma olgularında çoğu kez aydınlatılamayan olayın oluş biçimi, hastaya ait yetersiz anemnez bilgileri ile acil müdahalede bulunma gerekliliği bir başka paradokstur.
Bu bölümde güncel kılavuzlarla nörotravma, toraks travmalı hastaya yaklaşım ve anestezi yönetiminin tartışılması amaçlanmıştır.

There are a lot of reasons of trauma such as traffic and work accidents and falling from the top. These patients need systematic management after the trauma, airway management, resusitation, possible surgical procedure, intensive care follow up and treatment. The quality of trauma, uncontrolled bleeding after trauma, coagulation anomalies, hypotermia, shock and acidosis distruption of normal homeostatic mechanism associated with poor clinical outcome. Other paradoxes in trauma cases are the vagueness about how the incident happened, inadequate knowledge of the patients medical history, the necessity of emergency treatment. İn this rewiev, it is aimed to discuss the approaches to patients in neurotruma, thoracic trauma and anesthesia management with current guidelines.