Evaluation of preschool children with the diagnosis of non epileptic paroxysmal disorders in a pediatric neurology outpatient clinic
Tuğçe Aksu UzunhanUniversity Of Health Sciences Okmeydanı Training And Research Hospital, İstanbul, TurkeyINTRODUCTION: Different non epileptic disorders according to age are an important differential diagnosis of epilepsy in children. Our aim is to evaluate preschool children with non epileptic paroxysmal disorders who admitted to a pediatric neurology outpatient clinic.
METHODS: Seventy five children under 6 years of age who admitted to a pediatric neurology outpatient clinic between January 2017 – January 2018 were included in the study. Numbers of patients with seizure and all other new diagnoses were also recorded. Descriptive statistical analysis and Chi-square test were used.
RESULTS: Thirty six patients (48%) were girls, 39 (52%) were boys. Average age was 22,5 ± 17,2 years, the youngest was 2 months and the oldest was 69 months old. Sixteen different diagnoses were detected. Incidence of the disorder among 1575 new patients was 4.7%. The most common two diagnoses were breathholding spell and gratification disorder. Twenty nine patients (39%) had breatholding spells and 46 (61%) had other diagnoses. Attack during an examination happened at most in tic disorders and least in breathholding spell and gratification disorder. Home video recordings for the diagnosis was at most necessary for gratification disorder. Attack during an examination, necessitate for video recording, sleep EEG, cranial MRI orders were significantly less in breathholding spell compared with other diagnoses(p<0.05). Children with the diagnoses of breathholding spell was prescribed and used more iron formulations and piracetam than the patients with other non epileptic paroxysmal disorders(p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Home video recordings can avoid a wrong diagnosis of epilepsy in patients with non epileptic paroxysmal disorders. Detailed history taking can make correct and timely diagnosis possible without any further investigation in disorders with stereotypical clinical signs like breathholding spells.
Bir çocuk nöroloji polikliniğinde okul öncesi dönemdeki yineleyen epileptik olmayan bozukluklar tanılı çocukların değerlendirilmesi
Tuğçe Aksu UzunhanSağlık Bilimleri Üniversitesi Okmeydanı Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, İstanbul, TürkiyeGİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk çağı epilepsileri ayırıcı tanısında yaşa göre farklı yineleyen epileptik olmayan bozukluklar önemli bir yer tutmaktadır. Amacımız bir çocuk nöroloji polikliniğine başvuran okul öncesi dönemdeki yineleyen epileptik olmayan bozukluklar tanılı çocuk olgularımızın değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya çocuk nöroloji polikliniğine yineleyen epileptik olmayan bozukluklar nedeniyle Ocak 2017- Ocak 2018 tarihleri arasında başvuran 6 yaşından küçük 75 çocuk dahil edildi. Nöbet nedeniyle ve diğer tüm tanılarla başvuran hastaların sayısı da kayıt altına alındı. İstatistiksel yöntemler olarak tanımlayıcı istatistiksel analizler ve Ki-kare testi kullanıldı.
BULGULAR: Hastaların 36’sı kız (%48), 39’u erkek (%52), yaş ortalaması 22,5 ± 17,2 ay, en küçük hasta 2 ay, en büyük hasta 69 aylıktı. Hastaların 16 farklı tanısı belirlendi, 1575 yeni hasta içinde poliklinikteki sıklık %4,7 idi. En sık ilk iki tanı katılma ve gratifikasyon bozukluğuydu. Tüm hastaların 29’u (%39) katılma, 46’sı (%61) diğer tanılı hastalar idi. Muayene sırasında atak en sık tik bozukluğu hastalarında, en az katılma ve çocukluk çağı gratifikasyon bozukluğu olgularında gözlendi. Tanı için video ihtiyacı en çok çocukluk çağı gratifikasyon bozukluğu hastalarında oldu. Katılma tanılı olanlarda muayene sırasında atak oranı, tanı için video isteme oranı, uyku EEG isteme oranı, kraniyal MRG isteme oranı diğer tanısı olanlara göre daha düşük bulundu(p<0.05). Katılma tanısı olanlarda demir ve pirasetam ilacı kullanma oranı diğer tanıları olanlara göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksekti (p<0.05)
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ev video kayıtlarıyla yineleyen epileptik olmayan bozukluklar tanılı hastalara yanlışlıkla epilepsi tanısı konması önlenebilir. Klinik belirtilerin stereotipik olduğu katılma gibi durumlarda yalnızca öykü ile ileri tetkik gerekmeden doğru ve zamanında tanı mümkündür.
Corresponding Author: Tuğçe Aksu Uzunhan, Türkiye
| TOOLS |
 Print Download citation RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager Share with email Share Send email to author
Similar articles Google Scholar |