GİRİŞ ve AMAÇ: Yoğun bakım ünitemizde son iki yıl içinde açtığımız perkütan dilatasyonel trakeostomileri retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği Yoğun Bakım Ünitesinde Mayıs 2015- Mayıs 2017 yılları arasında perkütan trakeostomi açılan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. 18 yaş üstü hastalar çalışmaya dahil edildi. Cerrahi olarak açılan trakeostomiler çalışmaya dahil edilmedi.
BULGULAR: 132 hasta incelendi. Yaş ortalaması 66.61±17.84 olan hastaların %56.1’i erkekti. Yatış tanılarına bakıldığında en sık neden nörolojik nedenler idi. Hastaların entübe kaldıkları süre 16.51±8.32 gün ve yoğun bakımda toplam yatış süresi 61.43±49.37 gün olarak bulundu. PT işlemine bağlı komplikasyon gelişen hasta sayısı 17 (%12.9) idi. İşlem sırasında en çok görülen komplikasyon hipoksemi ve akut kanama, sonrasında görülen en sık komplikasyon cilt altı amfizem ve minör kanama olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Perkütan dilatasyonel trakeostomi işlem sırasında ciddi komplikasyonlara yol açabilen bir yöntemdir.

INTRODUCTION: We aimed to evaluate the percutaneous dilatational tracheostomies that we performed in our intensive care unit during the last two years retrospectively.
METHODS: Patients who had undergone percutaneous tracheostomy between May 2015 and May 2017 at Intensive Care Unit of the Anesthesiology and Reanimation Department were assessed retrospectively. Patients over 18 years old were included in the study. Surgical tracheostomy was not included in the study.
RESULTS: One hundred thirty two patients were retrospectively examined. The average age of the patients was 66.61±17.84. 56.1% of the patients were male. The most common reason for hospitalization was neurological diseases. Duration of the entubation was 16.51±8.32 days and the total length of stay in the intensive care unit was 61.43±49.37 days. Percutaneous tracheostomy related complications developed in 17 (12.9%) patients. The most common complications during the procedure were hypoxemia and acute bleeding followed by subcutaneous emphysema and minor bleeding.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Percutaneous dilatational tracheostomy is a method that can lead to serious complications during the procedure.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yoğun bakım üniteleri (YBÜ) kritik hasta bakımı ve takibinin yapıldığı birimlerdir. YBÜ yataklarının %3,7-40 kadarı intoksikasyonlar için kullanılmaktadır. YBÜ’de intoksikasyonlar mortal seyredebileceği gibi hiçbir komplikasyon olmaksızın sadece gözlemle taburcu edilebilmektedir. Bu hastaların tümünün YBÜ’ne yatışının gerekliliği, yatak işgali ve maliyet açısından tartışmalıdır. Çalışmamızda YBÜ’de intoksikasyon tanısıyla yatırılan hastaların YBÜ’ne yatış gerekliliği ve maliyetinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma 2. ve 3. düzey YBÜ’de 24 saatten fazla takip ve tedavisi yapılan 205 intoksikasyon hastasının dosyalarının incelenmesiyle yapıldı. Hastalar YBÜ’ne kabul edilişindeki Glasgow Koma Skoru (GKS) 15 (Grup=15) ve 15’in altında (Grup<15) olmak üzere göre iki gruba ayrıldı. Hastaların yaş, cinsiyet, GKS, zehirlenme nedeni, YBÜ’nde yattığı gün sayısı, mekanik ventilasyon (MV) ihtiyacı kaydedildi ve grupların YBÜ maliyetleri hesaplandı. Ayrıca Grup=15’teki hastaların YBÜ’nde değil de servis ortamında takip edilmesi halindeki oluşturacağı maliyet hesaplandı.
BULGULAR: İncelenen 205 hastanın 145’inin GKS: 15 iken, 60 hastanın GKS 15’in altındaydı. GKS=15 olan hasta sayısı ve suisid amaçlı intoksikasyon olgusu kadın cinsiyette daha fazlaydı. Kardiyovasküler sisteme etkili ilaç ve analjezik ilaçla intoksikasyon sayısı Grup=15’te daha fazla iken karbonmonoksit ve uyuşturucu maddelerle oluşan intoksikasyon sayısı Grup<15’te daha fazlaydı. YBÜ’nde yattığı gün sayısı, MV ihtiyacı ve YBÜ maliyetleri Grup<15’te daha fazlaydı. Grup=15’teki hastalar servis ortamında takip edilseydi oluşacak maliyet YBÜ’de oluşan maliyetten daha düşük bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: GKS; spesifik olması ve kolay uygulanabilirliğiyle intoksikasyon olgularının YBÜ’ne yatışının gerekliliğinin belirlenmesinde kullanılabilir. Hayati tehlike ve organ yetmezliği yapan intoksikasyonların 2. ve 3. düzey YBÜ’lerinde takip edilmesi gerektiği yaygın kanıdır. Ülkemizde YBÜ yataklarının kriterlere uygun kullanılmaması büyük sorundur. Kriterlere uygun olmayan kullanım maliyeti artırabileceği gibi mortalite artışına da neden olabilir. YBÜ’leri gibi uzmanlık ve teknolojik donanım gerektiren, yüksek maliyetli ünitelere hasta kabulünde kriterlere uyulması, gereksiz yatak işgalini önleyecek ve kaynakların doğru kullanımını sağlayacaktır. Çalışmamıza göre YBÜ’ne kabulde GKS=15 olan hastaların donanımlı bir serviste yakından takip edilmesi maliyet ve yatak işgalini azaltabilecektir.

INTRODUCTION: Intensive care units (ICU) are the units in which critical care and follow-up are conducted. About 3,7-40% of ICU beds are used for intoxication. In ICU, intoxications may be mortal or can be discharged only by observation without any complication. The necessity of hospitalization of all of these patients to ICU should be discussed in terms of bed occupation and cost. In our study, it was aimed to determine the necessity and cost of hospitalization of ICU patients who were admitted to an intensive care unit from the emergency service with intoxication diagnosis.
METHODS: This study was conducted by reviewing the files of 205 intoxication patients who underwent more than 24 hours of follow-up and treatment at 2nd and 3rd level ICU. Patients were divided into two groups according to Glasgow Coma Score (GCS) 15 (Group= 15) and below 15 (Group <15) admitted to ICU. The patients' age, gender, GCS, poisoning cause, number of days spent in the ICU, and the need for mechanical ventilation (MV) were recorded and the ICU costs of the groups were calculated. In addition, the cost that would be generated if the patients in Group = 15 were followed in the service environment rather than in the ICU was calculated.
RESULTS: Of the 205 patients examined, 145 were GCS: 15, while 60 were below GCS 15. The number of patients with GCS = 15 and the incidence of suicide intoxication were higher in females. The number of intoxications with cardiovascular system drugs and analgesic drugs was greater in group = 15, while the number of intoxications with carbon monoxide and drug substances was greater in group <15. The number of days spent in ICU, MV requirement and ICU costs were higher in Group <15. If the patients in group = 15 had been followed in the service environment, the cost would have been lower than the cost in ICU.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As GCS is specific and easy to administer, it can be used to determine the need of intoxication cases for admission to ICU units. It is widely believed that intoxications that are life threatening with organ insufficiency should be followed in 2nd and 3rd level ICUs. The fact that ICU beds in our country are not used according to the criteria is a big problem, which may increase the cost of use and cause an increase in mortality. Adhering to the criteria for accepting patients to high cost units which require specialist and technological equipment such as ICUs will prevent unnecessary bed occupation and ensure proper use of resources. According to our study, close follow-up of patients with GCS = 15 admission to ICUs at an equipped service would reduce cost and bed occupancy.

GİRİŞ ve AMAÇ: Beyin cerrahisi yoğun bakım hastalarında kraniyotomiler, eksternal ventrikül drenaj kateteri gibi invaziv uygulamalar ve penetran kafa travmaları nozokomiyal meninjit gelişme riskini arttırmaktadır. Kortikosteroid kullanımının da bu riski arttırdığını gösteren çalışmalar olduğu gibi tersini savunan çalışmalar da bulunmaktadır. Bu retrospektif tanımlayıcı çalışmanın amacı 5 yıl süresince beyin cerrahisi yoğun bakım ünitesinde nozokomiyal meninjit gelişen hastalarda kortikosteroid kullanımının mortalite, nozokomiyal enfeksiyon, cerrahi girişim sayısı ve yoğun bakım yatış süresi üzerine etkisini ortaya koymaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada 5 yıllık sürede beyin cerrahisi yoğun bakım ünitesinde yatan 2228 hastadan nozokomiyal meninjit gelişen 13 olgu retrospektif olarak incelendi. Nozokomiyal meninjit gelişen hastalarda kortikosteroid kullanımının mortalite, nozokomiyal enfeksiyon, cerrahi girişim sayısı ve yoğun bakım yatış süresi üzerine etkisi araştırıldı.
BULGULAR: Kortikosteroid kullanımının nozokomiyal meninjiti olan hastalarda mortalite, nozokomiyal enfeksiyon riski, cerrahi girişim sayısı ve yoğun bakım yatış süresi üzerine etkisi bulunmadı (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Nozokomiyal meninjiti olan beyin cerrahisi yoğun bakım hastalarında, kortikosteroid kullanımı; mortalite, nozokomiyal enfeksiyon riski, cerrahi girişim sayısı ve yoğun bakım yatış süresini etkilememektedir.

INTRODUCTION: Neurosurgical intensive care unit patients are at a higher risk of nosocomial meningitis due to invasive procedures, such craniotomies and external ventricular drainage catheters, and penetrating head traumas. While some studies suggest that corticosteroids increase this risk, others argue no such effect exist. This retrospective descriptive study aims to evaluate how corticosteroid use influences mortality, nosocomial infections, number of surgical interventions and length of stay in intensive care unit of neurosurgical intensive care unit patients with nosocomial meningitis.
METHODS: Thirteen nosocomial meningitis cases were identified among 2228 patients admitted to neurosurgical intensive care unit over the course of 5 years and were retrospectively analyzed for corticosteroid use, mortality, nosocomial infections, number of surgical interventions and length of stay in intensive care unit.
RESULTS: Corticosteroid use does not increase mortality, nosocomial infections, number of surgical interventions and length of stay in intensive care unit in patients with nosocomial meningitis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Corticosteroid use of neurosurgical intensive care unit patients with nosocomial meningitis does not affect mortality, nosocomial infections, number of surgical interventions and length of stay in intensive care unit.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yoğun bakım hastalarının yarıya yakını akut böbrek hasarından (ABH) etkilenmektedir. Bu çalışmanın amacı; yoğun bakımda ABH ile takip edilen hastaların, erken (28 gün içinde) ve geç (90 gün içinde) mortalite tahmininde kullanılabilecek parametreleri tespit etmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada, yoğun bakımda 50 hasta ile yapılan bir çalışmanın veri seti kullanıldı. Bu veri seti; çeşitli nedenlerle yoğun bakıma alınan ve ABH gelişen hastaların 1., 3. ve 7. günlerdeki; kan üre azotu (BUN), kreatinin, plazma ve idrar nötrofil jelatinaz ilişkili lipokalin (NGAL), laktat dehidrogenaz (LDH), alkalen fosfataz (ALP) ve gama-glutamil transpeptitaz (GGTP) değerlerini içermektedir. Bu değerlere ek olarak, 1. gündeki serum elektrolitleri, kan gazı gibi laboratuvar sonuçları; ortalama arter basıncı, santral venöz basıncı gibi vital bulgular ve demografik veriler de bulunmaktadır. Bu veriler ile mortalite arasındaki korelasyonun tespiti için, veri madenciliği teknikleri kullanıldı.
BULGULAR: İdrar NGAL’in 7. gündeki seviyesi için eşik değer 69 ng/mL olarak tespit edilmiş olup bu eşik seviye ile erken mortalite arasında güçlü korelasyon bulunmuştur. Benzer şekilde, plazma NGAL’in 7. gündeki seviyesi için eşik değer 150 ng/mL olarak tespit edilmiş olup bu eşik seviye erken mortalite ile yüksek korelasyon göstermiştir. Ayrıca idrar NGAL’in 1. ve 7. gündeki seviyeleri arasındaki fark ile erken mortalite arasında da güçlü korelasyon bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada; yoğun bakımda ABH ile takip edilen hastaların, plazma ve idrar NGAL seviyelerinin erken mortalite ile yakından ilişkili olduğu görülmüştür. Diğer yandan, geç mortalite ile ilişkili herhangi bir parametre ise bulunamamıştır.

INTRODUCTION: Almost half of intensive care patients are affected by acute kidney injury (AKI). The purpose of this study is to determine parameters that can be used for predicting early (within 28 days) and late mortality (within 90 days) in AKI patients in intensive care units (ICU).
METHODS: In this study, a dataset that contains 50 patients with AKI in ICU was used. This dataset consists of values blood urea nitrogen (BUN), creatinine (Cr), plasma neutrophil gelatinase-associated lipocalin (NGAL), urinary NGAL, alkaline phosphatase (ALP), lactate dehydrogenase (LDH) ve gamma-glutamyl transpeptidase (GGTP) which belongs to AKI patients in ICU on the day of admission, 3 and 7. In addition to these, laboratory results (serum electrolytes, blood gas parameters, etc.), vital signs (mean arterial pressure, central venous pressure, etc.) and demographical data on admission were also recorded. Data mining techniques were applied to determine correlation between all of these data and mortality.
RESULTS: The threshold for the level of urinary NGAL on day 7 was determined to be 69 ng/mL. Strong correlation between this threshold level and early mortality was found. The threshold for the level of plasma NGAL on day 7 was determined to be 150 ng/mL. High correlation between this threshold level and early mortality was obtained. Besides, strong correlation between early mortality and urinary NGAL levels variation in admission and day 7 was also found.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, plasma and urinary NGAL levels were found to be closely related with mortality in patients with AKI in ICU. On the other hand, any parameter associated with late mortality was not found.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada kan ve endotrakeal aspirat örneklerinden izole edilen Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae ve Acinetobacter baumannii bakterilerinin antibiyotik duyarlılıklarının belirlenmesi ve uygun ampirik antibiyotik tedavisinin başlanması amaçlanmıştır
YÖNTEM ve GEREÇLER: **** Çocuk Yoğun Bakım Ünitesinden 1 Ocak 2013- 30 Ağustos 2017 tarihleri arasında hastanemiz mikrobiyoloji laboratuvarına gönderilen ve Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae ve Acinetobacter baumani bakteri üremesi saptanan hastaların antibiyogram sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi
BULGULAR: Yaş ortancaları 17 ay (7-112) olan 65’i (%63.6) erkek, 56’sı (%36.4) kız toplam 111 hastadan gönderilen 135 örnek retrospektif olarak incelendi. Altmış sekiz örnekte Pseudomonas aeruginosa ( Kan: 31, Eta: 37), 42 örnekte Acinetobacter baumannii (Kan: 22, Eta: 20), 25 örnekte ise Klebsiella pneumoniae (Kan: 18, Eta: 7) üremesi tespit edildi. Amikasin direnç oranı en düşük antibiyotik olarak görülürken (%23,7), sefepim, seftazidim, meropenem, siprofloksasin ve gentamisin direnç oranları sırasıyla %49,6, %53,7, %62,2, %46,7 ve %60 olarak saptandı. Amikasin direnci Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumannii ve Klebsiella pneumoniae için sırasıyla %5,9, %64,3 ve %4 olarak tespit edilmiştir
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız Yoğun Bakım Ünitelerinde Acinetobacter, Pseudomonas ve Klebsiella için ciddi karbapenem direnci saptanması nedeniyle bu ilacı kullanmaya karar verirken daha dikkatli olunması gerektiğini düşündürmektedir. Ayrıca amikasinin ampirik tedavide iyi bir seçenek olduğunu göstermektedir.

INTRODUCTION: To evaluate the blood and endotracheal aspirate samples of Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae and Acinetobacter baumanii bacterias, to determine the antibiotic susceptibility and to start the appropriate empirical antibiotic treatment
METHODS: The antibiogram results of patients were evaluated retrospectively whose Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae or Acinetobacter baumani were detected in blood or endotracheal aspirate culture between January 1, 2013 and August 30, 2017, at Erciyes University Faculty of Medicine
RESULTS: One hundred thirty-five samples of 111 patients (65 male, 56 female) were analyzed retrospectively. Of these samples Pseudomonas aeruginosa were isolated in 68 (Blood: 31, Eta: 37), Acinetobacter baumani were isolated in 42 (Blood: 22, Eta: 20), Klebsiella pneumoniae were isolated in 25 (Blood: 18, Eta: 7) The median age of the study population was17 month (7-112). The most effective antibiotic was amicasin (%23,7). Cefepime, ceftazidime, meropenem, ciprofloxacin and gentamicin resistances were %49,6, %53,7, %62,2, %46,7 and %60. Amikacin resistance was 5.9%, 64.3% and 4% for Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumannii and Klebsiella pneumoniae, respectively
DISCUSSION AND CONCLUSION: Because of the high level of carbapenem resistance for Acinetobacter, Pseudomonas and Klebsiella in Intensive Care Units, clinicians should be be more careful when deciding to use this drug. Our study also suggests that Amikacin is a good option for empirical treatment

Mantar zehirlenmeleri, tüm dünyada sık karşılaşılan, türü ve toksinine göre asemptomatik bulgulardan ölümcül organ yetmezliklerine kadar geniş klinik spektrumla seyreden bir sağlık sorunudur. Zehirlenmeye yol açan mantarın toksini çoğunlukla tanımlanamadığından hedef organ sistemi toksisite bulgularına göre sendromik sınıflandırma klinik yönetime fayda sağlayabilir.
Diabetes mellitus, koroner arter hastalığı, hipertansiyon ve hiperlipidemi gibi komorbiditeleri bulunan 64 yaşındaki bayan hasta yoğun bakım ünitesine kabul edildi. Yabani mantar yedikten yaklaşık 4 saat sonra diyare, kas krampları, soğuk terleme, bulanık görme, öksürük, nefes almada güçlük şikayetlerinin başladığını iletti. Solunum sistemi muayenesinde takipne, yaygın bilateral ronküs, bronkore ve hışıltılı solunum saptandı. Normotansif ve bradikardikti (kalp hızı 35 atım/dakika). Glasgow koma skoru 15 olan hastanın anksiyetesi vardı. Pupiller bilateral izokorik, miyotik ve ışık refleksleri azalmıştı. Arteriyel kan gazında pH 7,26, parsiyel karbon dioksit basıncı (pCO2) 34 mmHg, potasyum (K+) 5,3 mmol/L, sodyum (Na+) 130 mmol/L, laktat 5,3 mmol/L, bikarbonat (HCO3-) 16 mEq/L, baz fazlalığı (BE) -10,3 mmol/L saptandı. Hedef organ sistemi toksisite bulguları ve ortaya çıkış zamanlaması erken başlangıçlı kolinerjik sendromu işaret ediyordu. İntravenöz atropin, sıvı, elektrolit, sodyum bikarbonat destek tedavileri toksisitenin kısa sürede düzelmesini sağladı. Geç sonuçlanan mikolojik inceleme sonuçları, hastanın muskarin içeren Inocybe lacera adlı mantar ile zehirlendiğini gösterdi. Bu olgu sunumu ile klinik yönetimde faydalandığımız sendromik sınıflandırmayı literatürdeki güncel bilgiler ışığında özetlemek istedik.

Mushroom poisoning is a frequently encountered health problem around the globe. Depending on its type and toxin, it results in a wide spectrum of issues that range from asymptomatic findings to fatal organ failure. In most cases the mushroom’s toxin that causes the posinining cannot be identified. Therefore, syndromic classification based on the toxicity findings of the target organ system can help with the clinical management of the issue.
A 64-years old female patient with comorbidities such as diabetes mellitus, coronary artery disease, hypertension and hyperlipidemia was accepted to the intensive care unit. Patient reported diarrhea, muscle cramps, cold sweating, blurry vision, coughing and shortness of breath approximately 4 hours after consuming wild mushrooms. Her respiratory examination revealed tachypnea, rhonchus, bronchorrhea and wheezing. Patient had bradycardia (heart rate of 35 beats/minute) and was normotensive. She had anxiety and a glasgow coma score of 15. Her pupillary bilateral isochoric, miotic and light reflexes were diminished. Findings in her arterial blood gas indicated a pH level of 7,26, partial carbon dioxide pressure (pCO2) of 34 mmHg, potassium (K+) level of 5,3 mmol/L, sodium level of (Na+) 130 mmol/L, lactate level of 5,3 mmol/L, bicarbonate (HCO3-) level of 16 mEq/L and base excess (BE) of -10,3 mmol/L. Target organ system toxicity findings and timing indicated early cholinergic syndrome. Treatments that consisted of intravenous atropine, fluid, electrolytes and sodium bicarbonate alleviated the toxicity in a short period of time. Mycologic examination that followed the treatment revealed that the patient was poisoned by Inocybe lacera, a mushroom type that contains muscarine. With this case presentation, we discuss the syndromic classification that we use in the clinical management in the light of current findings in the literature.

Yüz Nakli Yapılan Hastanın Yoğun Bakım Sürecindeki Hemşirelik Bakımı: Vaka Raporu
Literatürde yüz nakli yapılan hastanın hemşirelik bakımı ve izlemine yönelik bilgi oldukça kısıtlıdır. Yüz nakli sonrası hastanın takibi ve rahatlamasına yönelik hemşirelik girişimleri ve ilaç yönetimindeki hemşirenin sorumluluklarının tartışılması hastanın iyileşme sürecine önemli katkılar sağlayacaktır. Bu vaka yüz nakli olan hastanın cerrahi sonrası yoğun bakım sürecindeki hemşirelik bakımını kapsar. 26 yaşındaki erkek hastaya kulak ve saçlı deriyi de kapsayan total yüz nakli yapıldı. Hasta operasyon sonrası yoğun bakım sürecinde; hemodinamik denge, ağrı yönetimi, infeksiyon kontrolü ve doku canlılığının korunması amacı ile yakından izlendi. Yoğun bakımda 8 gün takip edilen hastada hayatı tehdit eden herhangi bir problem gelişmedi. Yüz nakli yapılan hastaların bakımında hemşireliğin önemi inkar edilemez. Özellikle yoğun bakım sürecinde; ağrı ve ajitasyon kontrolü için hemşirenin varlığını hissettirmesi, ani değişen hemodinamik duruma göre ilaç yönetimi, infeksiyon kontrolüne yönelik hasta ve çevre güvenliğinin sürdürülmesi hemşirenin sorumluluğunda olan ve hastanın iyileşmesine önemli katkı sağlayan girişimlerdir. Ancak böylesine önemli bir sorumluluk için uygun hemşirelik bakımı konusunda literatür oldukça kısıtlıdır. Bu vaka raporunun yüz nakli yapılan hasta bakımında hemşireler için aydınlatıcı olacağı düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler: Yüz nakli, hemşirelik bakımı, yoğun bakım.

Nursing Care for Patient Who Underwent Face Transplant During Intensive Care: A Case Report
There is limited information on nursing care and follow-up for patients undergoing face transplantation. A discussion about that the nurses’ responsibility of effective drug management, patient follow-up, and interventions aimed to relieve the patient contribute significantly to the healing process of the patient. This case study about face transplantation addresses nursing care for face transplant patients during intensive care after surgery. For 26-year-old male patient, a full face transplant including the ears and the scalp was performed. In the intensive care process, patient was closely monitored for hemodynamics balance, pain management, with the aim of preserving for infection control and tissue viability. The patient was followed for 8 days in the intensive care unit and there was no life-threatening problems. The importance of nursing involvement in the care of patients undergoing face transplants is undeniable. Especially in the intensive care process; to feel the presence of the nurse to patient for pain and agitation control, rapidly changing hemodynamic status based drug management, maintenance of patient and environmental safety for infection control within the nurse's responsibility and are initiatives that contribute significantly to the patient's recovery. However, little has been published about how to properly nursing care to undertake such an important role. This case report is considered to be informative for nurses in the care of patients undergoing face transplants.
Keywords: Face transplantation, nursing care, intensive care

Masif pulmoner tromboemboli (PTE) ani başlangıçlı dispne, hipotansiyon, sağ kalp yetmezliği bulguları, presenkop veya senkop ve kardiyak arrest ile karşımıza çıkabilen, hemen tanı konulup tedavisinin başlanması gereken bir durumdur. Masif PTE mortalitesi ve morbiditesi yüksek, acil ve ciddi bir klinik tablodur. Tedavi sırasında yakın izlem ve monitorizasyonun yanı sıra ciddi hipoksemi nedeniyle çoğu kez mekanik ventilasyon gereksinimi olduğundan yoğun bakım ünitelerinde takibi uygundur. Masif PTE algoritmasına göre hemodinamik olarak stabil olmayan hastalarda tanı amacıyla yatak başı ekokardiyografide sağ ventrikül disfonksiyonunu gösterir ve trombolitik tedavi kontrendike değilse hemen verilir. Verilen trombolitik dozunun hasta ve hastalığın özelliğine göre seçilmesi uygun bir yaklaşımdır. Nefes darlığı, göğüs ağrısı ve senkop nedeniyle acil servise başvuran iki masif PTE vakası literatür bilgileri ışığında değerlendirilmiştir.

Massive pulmonary thromboembolism (PTE) is a condition characterized by an acute onset of dyspnea, hypotension, right ventricular failure findings, presyncope or syncope and cardiac arrest which must be diagnosed and treated immediately. Massive PTE is an emergent and serious clinical condition with high mobidity and mortality rates. In addition to close follow up and monitorization during the treatment the need of mechanical ventilation due to serious hypoxemia massive PTE should be watched in the intensive care units. According to the massive PTE algorithm haemodinamically unstable patients should be assessed by bedside echocardiography for right ventricular failure and if not contraindicated thrombolytic therapy must begin immediately. It would be appropriate to decide the thrombolytic therapy for each individual patient and clinical condition. Two massive PTE cases with dyspnea, angina and syncope at the emergency department apply have been evaluated due to light of the literatüre reviews.

Hemofagositik histiositoz her yaşta görülebilen altta yatan farklı patolojilerle ortaya çıkabilen benzer inflamatuar yanıt sonucu oluşan bir sendromdur. Ateş, splenomegali, sarılık, kemik iliği ve diğer dokularda hemofagositoz (eritrosit, lökosit ve trombositler ile öncüllerinin makrofajlarca fagositozu) ile karakterize ender görülen bir hastalıktır. Primer ve sekonder olmak üzere iki formu vardır, primer form otozomal resesif geçişlidir (familyal hemofagositik sendrom). Yaklaşık 1/50.000 oranında yenidoğan çocuklarda görülür. Sekonder form ise özellikle Epstein-barr virüs (EBV) infeksiyonu ile bağlantılı olmakla birlikte viral, bakteriyel, fungal ve paraziter enfeksiyonlar, kollajen doku hastalıkları, malign hastalıklarla birlikte görülebilir. Bu yazıda kronik hastalık öyküsü olmayan ve solunum sıkıntısı nedeniyle hastaneye başvuran 44 yaşındaki kadın hasta pnömoni ön tanısıyla göğüs hastalıkları servisine kabul edildi, servis takibinde Akut Respiratuar Distres Sendromu (ARDS) gelişmesi üzerine hasta yoğun bakım ünitesine alındı. Bu olguda hastanın ARDS tedavisi devam ederken nadir görülen bir sendrom olan hemofagositik sendromun ARDS’ye bağlı olarak gelişmesi sunulmuştur.

Hemophagocytic histiocytosis is a similar inflammatory response syndrome that can occur with different underlying pathologies that can be seen at any age. It is a rare disease characterized by fever,splenomegaly,jaundice, hemophagocytosis in bone marrow and other tissues(phagocytosis of erythrocytes, leukocytes and platelets and their precursors by macrophages). There are two forms, primary and secondary, Primary form(Familial Hemophagocytic Syndrome) has autosomal recessive inheritance. It is seen in newborn approximately 1 / 50.000 ratio. The secondary form is associated with viral, bacterial, fungal and parasitic infections, collagen tissue diseases and malignant diseases, especially in connection with Epstein-Barr virus(EBV) infection. In this article, a 44-year-old female patient with no history of chronic disease and respiratory complaints was admitted to the chest diseases service with pre-diagnosis of pneumonia and the patient was admitted to the intensive care unit after the development of Acute Respiratory Distress Syndrome (ARDS) In this case, the development of hemophagocytic syndrome due to ARDS, a rare syndrome, is presented when the patient continues to receive ARDS therapy.

Spontan mesane rüptürü nadir görülen klinik bir durumdur ve genellikle üriner retansiyon, üriner sistem infeksiyonları, mesane içi basıncı arttıran sebepler, alkol intoksikasyonu sonrasında mesane duvarındaki zayıflama sebebiyle oluşurlar. Daha nadir olarak foley kateter erozyonu, inflamasyon (eozinofilik sistit, interstisyel sistit), dev mesane taşları, intraarteriyel kemoterapi yada aterosklerotik emboli sonrasında perforasyon görülebilir. Nörojenik mesaneye bağlı olgularda literatürde yer almaktadır.
Bu yazımızda sepsis kliniği ile başvuran, yoğun bakıma alınarak takip edilen ve yapılan laparotomide spontan mesane perforasyonu tanısı alan, paraplejik hastayı sunmak ve deneyimimizi paylaşmak istedik.

Spontaneous bladder rupture is a rare clinical condition, which usually occurs because of weakening of the bladder wall due to urinary retention, urinary tract infections, increased intra-bladder pressure, and alcohol intoxication. Less frequently, perforation is encountered due to foley catheter erosion, inflammation (eosinophilic cystitis, interstitial cystitis), giant bladder stones, intra-arterial chemotherapy or atherosclerotic embolism. There are some cases due to neurogenic bladder in literature.
In this paper, we aimed to share our experience by presenting a paraplegic patient, who applied with clinical symptoms of sepsis, was followed up at the intensive care unit, and was diagnosed with spontaneous bladder perforation at laparotomy.