Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Luteal faz desteği yardımla üreme tedavisi sikluslarının son basamağıdır ve tedavinin başarıyla sonuçlanması olasılığını maksimize etmek için stimüle sikluslarda luteal faz desteklenmelidir. İn vitro fertilizasyon ve embryo transferi tedavisi dünyada yaklaşık 30 yıldır uygulanmasına rağmen optimum luteal faz desteği (LFD) uygulaması konusunda henüz bir görüş birliği oluşmamıştır ve sonuç olarak LFD protokolleri sadece ülkeler arasında değil aynı ülkedeki klinikler hatta aynı klinikte çalışan hekimler arasında bile farklılık göstermektedir. Bu derlemede güncel kanıtlar ışığında optimal LFD uygulamasının nasıl olması gerektiği konusundaki görüşlerimiz sunulmaktadır.

Luteal phase support is an integral part of assisted reproduction treatment. Despite 30 years long history of assisted reproduction treatment a consensus on the optimal luteal phase support protocol has not been reached. Practices differ not only between countries and clinics in a single country, but even between clinicians in a single clinic. We review currently available data on luteal phase support and present our opinion regarding an optimal protocol in the light of present evidence.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Çalışmamızda erken gebelikte bulantı ve kusmaya etki eden faktörleri ve bulantı ve kusma hissini azaltmak için gebelerin neler yaptığını araştırmayı amaçladık.
GEREÇ-YÖNTEM: Çalışmamıza polikliniğimize gelen 26 bulantı kusması olmayan ve 70 bulantı kusması olan 14. gebelik haftasından küçük, ek hastalığı olmayan toplam 96 gebe alındı. Gebelere sosyodemografik özellikler, obstetrik özellikler, bulantı ve kusma hissini arttıran ve azaltan durumları içeren anket formu ile bulantı kusma derecesini belirleyen Rhode’s skorlama sistemini içeren anket formu dolduruldu. İstatistik analiz için Kruskal Wallis testi, χ2 testi ve Pearson korelasyon analizi kullanıldı. P< 0.05 anlamlı olarak kabul edildi.
BULGULAR: Çalışmamıza katılan gebelerin Rhode’s skorlama sistemine göre %27.1’inde bulantı ve kusma yoktu, %30.2’sinde hafif, %42.7’sinde ise orta derecede bulantı ve kusma mevcuttu. Çalışma grupları arasında yaş, gebelik haftası, gravida, parite, abortus, yaşayan çocuk sayısı, çalışma durumu, eğitim ve gelir düzeyi açısından fark saptanmadı. Gebelik bulantı ve kusmasının yorgunluk ile anlamlı düzeyde arttığı görüldü (p< 0.05). Bulantı ve kusması fazla olan gebelerin bulantı ve kusmayı azaltmak için istirahat etmeyi ve uyumayı daha fazla tercih ettikleri görüldü.
SONUÇ: Bulantı ve kusma kadınların sosyal ve ailevi yaşantılarında olumsuz etkilere yol açan önemli bir sağlık sorunudur. Hekimlerin annenin bu sağlık sorununu dikkate alıp etkileyen faktörler konusunda gebe ve yakınlarının bilinçlenmesini sağlamaya çalışması önemlidir.

OBJECTIVE: In this study our aim was to investigate the factors affecting the nausea and vomiting of pregnancy (NVP) and behaviours those done by the pregnants to reduce the sense of NVP.
MATERIALS-METHODS: Ninety-six pregnants smaller than 14 weeks pregnancy whom applied to our obstetrics clinic were taken in to the study. Twenty-six of them had no NVP and 70 of them had NVP. A questionnaire including sociodemographic factors, obstetric features and factors increasing and decreasing the sense of nausea and vomiting was fulfilled. Rhode’s scoring system was used for determining the degree of NVP. Kruskal Wallis test, χ2 test and Pearson corelation analysis were done for statistical analysis. P< 0.05 was considered significant.
RESULTS: There was no NVP in the 27.1% of the pregnants by Rhode’s scoring system, 30.2% had mild, 42.7% had moderate NVP. Age, gestational week, gravidy, parity, abortus, number of the live child, occupational status, education and income level were not different statistically between the groups. There was a positive correlation between NVP and fatigue (p< 0.05). Pregnants those had NVP symptoms preferred resting and sleeping more than others to reduce the symptoms.
CONCLUSION: NVP is an important health problem that adversly affect the social and family life of women. Doctors should pay attention to this important health problem and should made pregnants and their family conscious of the affected factors
.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: HELLP sendromlu hastalarda trombosit sayısı düşüklüğünün, umbilikal arter doppler inceleme sonuçlarına ve perinatal iyilik hali üzerine olan etkilerini belirlemek.
GEREÇ-YÖNTEM: Toplam 72 HELLP sendromlu hasta retrospektif olarak incelendi. Hastalar trombosit sayısı ≤100000/μL [Grup 1, (22 hasta)] ve trombosit sayısı >100000/μL olan [Grup 2 (50 hasta)] olarak ikiye ayrıldı. Umbilikal arter Doppler incelemesinde Sistol/Diastol (S/D) oranı ile diastolik akım yokluğu ve/veya ters akım (DAYTA) varlığı durumları araştırıldı. Takipte düzenli non-stres test (NST) yapıldı. İki grup umbilikal arter doppler incelemesinde S/D >= 5 ve DAYTA saptanması, non-reaktif NST sıklığı ve perinatal mortalite açısından karşılaştırıldı. İstatistiksel analizde Mann-Whitney U test, Ki-kare test ve Fisher test kullanıldı.
BULGULAR: Gruplar arasında umbilikal arter doppler S/D >=5 ve DAYTA varlığı, non reaktif NST ve perinatal mortalite açısından anlamlı farklılık yoktu (sırasıyla; p=0.36, p=0.72, p=0.66, p=0.88). Düşük trombosit sayısının (≤100000/μL) perinatal mortaliteyi belirlemedeki sensitivite ve pozitif prediktif değeri düşük idi (sırası ile %35.7, %22.7).
SONUÇ: HELLP sendromlu hastalarda ilk ölçülen trombosit sayısı ile NST sonuçları, umbilikal arter kan akımı bozukluğu ve perinatal mortalite arasında ilişki bulunmayabilir.

OBJECTIVES: To investigate the predictive value of platelet counts on umbilical artery Doppler investigations and perinatal well being in women with HELLP syndrome.
MATERIAL-METHOD: Seventy-two patients with HELLP syndrome were retrospectively included. Two groups regarding initial platelet counts were formed: ≤100000/μL (Group 1, n=22) and >100000/μL (group 2, n=50). Systole/diastole (S/D) ratio and presence of absent or reverse end-diastolic flow (AREDF) on umbilical artery Doppler velocimetry were recorded. Routine non-stress test (NST) were performed. The two groups were compared for umbilical arter Doppler results, non-reactive NST incidence, and perinatal mortality values, using Mann-Whitney U test, Chi-Square test, and Fisher’s exact test.
RESULTS: Groups were comparable considering umbilical artery S/D >= 5 (p=0.36) or presence of AREDF (p=0.72), non-reactive NST (p=0.66) and perinatal mortality incidences (p=0.88). Decreased platelet counts (≤100000/μL) had low sensitivity (35.7%) and positive predictive value (22.7%) for predicting subsequent perinatal mortality.
CONCLUSION: Initial platelet values seem to be unrelated with NST results, umbilical artery blood flow parameters, and perinatal mortality in HELLP syndrome.

Abstract | Full Text PDF

OBJEKTİF: Gebelerde Hepatit B virüsü (HBV) seroprevalansını belirleyerek; seroprevalansın çeşitli sosyodemografik parametreler ve risk faktörleriyle ilişkisini saptamak. PLANLAMA: Bir kesitsel çalışma. ORTAM: İstanbul’da bir eğitim ve araştırma hastanesi. HASTALAR: Mayıs 2007 – Kasım 2007 tarihleri arasında antenatal takip amacıyla gebe polikliniğine başvuran, yaş aralığı 17-44 arasında değişen, toplam 236 gebe çalışmaya dahil edilmiştir. GİRİŞİM: Yok. DEĞERLENDİRME PARAMETRELERİ: Hastaların yaş, doğum yeri, sağlık güvencesi, yaşadığı bölge, öğrenim durumu, meslek, gelir düzeyi, obstetrik anamnez, sezaryen doğum sayısı, vajinal yolla doğum sayısı, geçirilmiş operasyon öyküsü, diş tedavisi öyküsü, kan ve/veya kan ürünü transfüzyonu öyküsü, geçirilmiş sarılık öyküsü, ev halkından birinde sarılık öyküsü, hepatit B aşılanma durumu sözel olarak sorgulanmıştır. HBV seroprevalansının belirlenmesi için serolojik olarak Hepatit B yüzey antijen (HBsAg) ve Hepatit B yüzey antijen antikoru (Anti-HBsAg) tetkikleri ELISA yöntemiyle çalışılmıştır. Hepatit B seroprevalansı, HbsAg veya Anti-HBsAg pozitifliği olan olgular olarak tanımlandı. Çalışma parametrelerinin karşılaştırmalı analizlerinde kategorik değişkenler arasındaki ilişki ki-kare testi ve Fisher’s Exact Test ile değerlendirildi. Hepatit B virus seroprevalansı ile sosyodemografik parametreler arasındaki ilişki ise Lojistik Regresyon Analizi ile değerlendirildi. SONUÇ: Toplam dokuz hastada (% 3,9) HBsAg, 37 hastada ise (% 20,9) Anti-HBsAg pozitifliği tespit edildi. Hepatit B virus seroprevalansı ise % 23,7 olarak hesaplandı. Hepatit B virus seroprevalansı ile sosyodemografik parametreler arasında yapılan lojistik regresyon analizinde, Hepatit B ile karşılaşma riskinin sosyal güvencenin yeşil kart olması (OR = 4,476, % 95 GA = 1,942-10,320, p = 0,001), geçirilmiş sarılık öyküsü (OR = 3,607, % 95 GA = 1,258-10,339, p = 0,017), ev halkından birinde sarılık öyküsü (OR = 1,795, % 95 GA = 0,806-4,000, p = 0,152) ile ilişki gösterdiği bulundu.
YORUM: Gebe kadınlardaki HBV seroprevalansı, Türkiye’deki genel popülasyona ait çalışmalardaki değerlere benzer bulunmuştur. Sosyal güvencenin yeşil kart olması, geçirilmiş sarılık öyküsü ve ev halkından birinde sarılık öyküsü bulunması gebelerde HBV ile karşılaşmış olma olasılığını arttırmaktadır.

OBJECTIVE: To investigate Hepatitis B virus (HBV) seroprevalance in pregnant women and establish the relation between sociodemographic characteristics, risk factors and HBV seroprevalance. DESIGN: A cross sectional study. SETTING: A tertiary referral center. PATIENTS: A group of 236 pregnant women between 17-44 years of age, admitted to pregnancy outpatient clinic between May 2007 – November 2007 were enrolled. INTERVENTIONS: No intervention. MAIN OUTCOME MEASURES: Age, place of birth, health insurance, area, education, occupation, level of income, obstetric history, history of any past operations, history of dental operation, blood and/or blood products transfusion history, personal history of jaundice, family history, immunization for hepatitis B were recorded. HBV seroprevalance was investigated by serologic tests for Hepatitis B surface antigen (HbsAg) and Hepatitis B surface antigen antibody (Anti-HbsAg) examined by ELISA. Hepatitis B virus seroprevalance was defined as the ratio of women either positive for HbsAg or positive for Anti-HBsAg over the whole study population. Chi-square test, Fisher’s Exact test and logistic regression test analysis were performed. RESULTS: We detected HbsAg seropositivity in nine (3.9%) and Anti-HBsAg seropositivity in 37 patients (20.9%). HBV seroprevalance was calculated as 23.7%. The risk of being seropositive for HBV was related to health insurance type (Green Card - Yeşil Kart) (OR = 4.476, 95% CI = 1.942-10.320, p = 0.001), personal history of jaundice (OR = 3.607, 95% CI = 1.258-10.339, p = 0.017), family history of jaundice (OR = 1.795, 95% CI = 0.806-4.000, p = 0.152).
CONCLUSIONS: The HBV seroprevalance in our pregnant population was found to be similar to that detected in the studies of general population of Turkey. The type of health insurance (Green Card - Yeşil Kart), personal history of jaundice and family history of jaundice were found to be the risk factors associated with seropositivity for HBV infection in pregnant women.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Stres üriner inkontinansın (SUI) cerrahi tedavisinde çok çeşitli cerrahi teknikler tanımlanmıştır. Midüretral intravajinal sling (IVS) operasyonu 1996’dan bu yana stres inkontinans tedavisinde yüksek etkinlikle kullanılmaktadır. Bu çalışmada SUI tedavisinde uyguladığımız midüretral IVS operasyonlarının 2 yıllık takip sonundaki subjektif yöntemlerle belirlenen etkinliği sunuldu ve konu literatür bilgileri ışığında tartışıldı.
MATERYAL-METOD: Bu prospektif klinik çalışma 2005 Ekim ile 2006 Ekim tarihleri arasında Kırıklale Özel Yaşam Hastnaesi kadın doğum kliniğinde gerçekleştirildi. SUI tanısı alan 40 hastaya IVS operasyonu uygulandı. Preoperatif dönemde tüm hastalar anamnez, klinik muayene, stres testi ve SEAPI subjektif anket skoru ile değerlendirildi. Tüm intravajinal midüretral sling operasyonları epidural anestezi altında özel IVS kanülleri ve monofilaman polipropilen meş kullanılarak gerçekleştirildi. Operasyonun etkinliği postoperatif 1., 6. ve 12. ve 24. aylarda stres testi ve SEAPI skoruna dayalı hasta memnuniyeti sorgulaması ile değerlendirildi.
BULGULAR: Hastaların 33’ü 2 yıllık takibi tamamladı (%82,5). İki yıllık takibin sonunda 33 hastadan 29’unda stress test ve SEAPI skoru ile stress inkontinansın düzelmiş olduğu saptandı (%87,9). 2 hastada denovo urge inkontinans gelişti (%6,6). Ortalama operasyon zamanı 40,3 dakika idi (25-120 dk). IVS operasyonlarından 2’sinde mesane yaralanması komplikasyonu gerçekleşti (%5). Mesane hasarları intraoperatif sistoskopi ile tanındı. Ve laparotomi ile mesane onarıldı. Hiç bir hastada postoperatif üriner retansiyon gözlenmedi.
SONUÇ: SUI tedavisinde uygulanan IVS operasyonu uzun dönemde yüksek etkinliğe sahip bir cerrahi yöntemdir. Kısa operasyon süresi, kolay uygulanabilir olması ve daha düşük komplikasyon oranları ile stress inkontinans cerrahisinde midüretral IVS operasyonu güvenilir bir seçenektir.

OBJECTIVE: Various surgical techniques have been described for the treatment of stress urinary incontinence (SUI). Midurethral intravaginal sling (IVS) operations to treat the SUI were effectively used from 1996. In this paper, we aimed to assess the effectiveness of midurethral IVS procedure that based on subjective evaluation in the treatment of SUI, after 2 years follow-up and the topic was discussed along with the review of literature.
MATERIAL-METHODS: This prospective clinical trial was carried out in gynecology department of Kirikkale Yasam Private Hospital. 40 patients diagnosed with SUI were undergone to the midurethral IVS operation between the date of October 2005 and August 2006. All patients were evaluated in preoperative period with history, clinical examination, stress test and SEAPI subjective questionnaire. All IVS procedures were performed by using of special device and synthetic polypropylene mesh under epidural anesthesia. Effectiveness of IVS operations were evaluated in postoperative 1.,6.,12. ve 24. months by stress test and questioning of patient’s satisfaction based on SEAPI questionnaire.
RESULTS: 33 patients (82,5%) were completed 2 years follow-up survey. 29/33 patients (87,9 %) were cured from stress incontinence according to the stress test and and SEAPI scores. De novo urge incontinence was developed in 2/33 patients (%6,6). Mean operating time was 40,3 minutes (25-120). Two bladder injury complications were recorded. Bladder injuries were diagnosed during the operations by cystoscopy and primary repair was performed by laparotomy. We didn’t encounter any voiding difficulties.
CONCLUSION: Our data demonstrates that IVS for the treatment of SUI is a feasible and reliable technique with high long term effectiveness, easy application, shorter operation time and lower complication rates.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışmada; Pfannenstiel insizyonun cilt kapatılmasında, yüksek viskoziteli topikal cilt yapıştırıcısı 2-Oktil-siyanoakrilat’ın polipropilen ile sürekli subkutiküler dikiş yöntemiyle karşılaştırılması amaçlandı.
MATERYAL-METOD: Tek merkezli, prospektif, randomize, kontrollü klinik çalışmamıza, Pfannenstiel insizyon ile opere olan, 21–75 yaş arası, 40 kadın olgu dahil edildi. Olgular iki gruba randomize edildi. 1. grupta (Grup I, n=20) cildin kapatılmasında yüksek viskoziteli topikal cilt yapıştırıcısı 2-Oktil-siyanoakrilat uygulandı. 2. grupta (Grup II, n=20) cilt 3/0 propilen sütürle subkutiküler tarzda devamlı sütürle kapatıldı. Tüm olgularda; insizyon uzunluğu, cilt altı kalınlık, yaranın kapatılması için gereken süre, postoperatif 2. gün, 7 gün ve 40. günde yarada hematom, seroma, yüzeyel ve derin yara yeri açılması, yara yeri enfeksiyonu, keloid parametreleri değerlendirildi. Postoperatif 40. günde hasta memnuniyeti ve kozmetik değerlendirme yapıldı.
BULGULAR: Her iki grup yaş, vücut kitle indeksi, insizyon uzunluğu ve cilt altı kalınlık açısından benzerdi. Grup I’de Grup II’e oranla cilt kapama süresi anlamlı olarak düşük belirlendi (sırasıyla 1.2–3.9 dakika, p<0,001). Postoperatif 7. gün yüzeyel yara açılması ve yara yeri enfeksiyonu Grup I’de Grup II’e oranla anlamlı olarak yüksek görüldü (p<0,001). Postoperatif 40. günde her iki grup arasında kozmetik açıdan anlamlı bir fark gözlenmedi.
SONUÇ: Preliminer sonuçlarımızda; topikal cilt yapıştırıcısı 2-Oktil-siyanoakrilat ile standart cilt kapatma yöntemine göre zaman tasarrufu ve benzer kozmetik sonuçlar görülmesine rağmen, yüksek oranda yüzeyel yara yeri açılması ve yara yeri enfeksiyonu belirlenmiştir.

OBJECTIVE: In this study; high viscosity topical skin adhesive 2-octylcyanoacrylate was compared to polypropylene subcuticular suture method in the wound closure of Pfannenstiel incision.
MATERIALS-METHODS: Forty women aged 21–75 operated with Pfannenstiel incision were included in this single center, prospective randomized, controlled clinical study. Subjects were randomized to two groups. In the first group (Group I, n=20) high viscosity topical skin adhesive 2-octylcyanoacrylate was used. In the 2nd group (Group II, n=20), the skin was closed using 3/0 subcuticular running polypropylene sutures. In all the cases; incision length, subcutaneous skin thickness, time taken to suture the skin defect, formation of hematoma, seroma, superficial or deep wound disruption, infection and keloid parameters in postoperative 2nd day, 7th day and 40th day were assessed. Cosmetic appearance and patient satisfaction were checked on the postoperative 40th day.
RESULTS: In both groups, ages, body mass index, incision length and subcutaneous skin thickness were similar. In group I, skin closure time was significantly shorter as compared to group II (1.2 to 3.9 minutes respectively, p<0.001). Postoperative 7th day superficial would disruption and wound infection was significantly high in group I as compared to group II (p<0.001). No difference was noted in the cosmetic appearance on the 40th day.
DISCUSSION: Our preliminary evaluation showed that despite time saving and similar cosmetic results with topical skin adhesive 2-Octyl-cyanoacrylate as compared to standard methods of skin closure, a higher rate of superficial wound disruption and wound infection was detected.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: 20. gebelik haftasında prenatal tanısı konan ve post mortem otopsi ile doğrulanan, nöral tüp defektinin eşlik ettiği Cantrell Pentalojisi olgusunu sunmak.
OLGU: Sternum altı ve anterior diyafragmada defekt ile meydana gelen omfalosel, perikardiyumun yokluğu ve kalp anomalisi ile seyreden bu sendromun prenatal dönemde yapılan ultrasonografisinde; ensefalosel ve kalbi de (tam atrio-ventriküler septal defekt ile) içine alan büyük bir omfalosel izlendi. Gebelik öyküsünde herhangi bir ilaç alımı, akraba evliliği veya toksin maruziyeti tespit edilmedi. Bu malformasyonun yaşamla bağdaşmaması nedeniyle aileye bilgi verildi. Yazılı bilgilendirilmiş onay alındıktan sonra gebelik indüklenerek vajinal yoldan termine edildi. Doğumu takiben yapılan post mortem genetik incelemede, prenatal tanı doğrulandı.
SONUÇ: Ultrasonografi ile omfalosel tanısı kolaylıkla konulabilmekte olup, buna kalp anomalilerinin eşlik ettiği olgularda Cantrell Pentalojisi hatırlanmalıdır. Ensefalosel ve diğer tip nöral tüp defektleri bu hastalığa oldukça nadir olarak eşlik etmekte olup literatürde 20’den az vaka bildirilmiştir.

AIM: The aim of this study is to present a prenatally diagnosed and postnatally confirmed Pentalogy of Cantrell case also with neural tube defect.
CASE: Characteristic features of Cantrell Pentalogy are omphalocele due to the defect of anterior diaphragm and lower sternum, absence of pericardium and cardiac anomaly. We are presenting here a case with encephalocele and omphalocele containing the heart with atrioventricular septal defect detected during prenatal ultrasonography. There is no consanguinity and history of drug usage or toxin exposure during pregnancy. As these malformations cause a very low chance of survival, pregnancy was terminated after an informed consent. Postmortem genetic evaluation of the fetus confirmed the prenatal findings.
CONCLUSION: It is easy to diagnose omphalocele during pregnancy but if it associates with heart anomalies, Cantrell Pentalogy must be remembered. Encephalocele and other types of neural tube defects very rarely associate with this disorder and there were fewer than 20 cases reported in the literature.

Abstract | Full Text PDF

İntrauterin araçlar dünyada gelişmemiş ve gelişmekte olan ülkelerde sık kullanılan kontraseptif yöntemlerden birisidir. İntrauterin araçlar oldukça etkin ve ucuz yöntemlerdir. Ancak, takılması sırasında uterin perforasyonlar olabilmektedir. Biz kliniğimizde, intrauterin araca bağlı uterus ve sigmoid kolon perforasyonu olan 38 yaşındaki bir vakayı sunduk. Altı yıllık intrauterin araç öyküsü olan hastanın, uterin ve kolon perforasyonu, jinekolojik muayene ve probe küretaj geçirmesine rağmen tanınamamıştı. İntrauterin araç taktırma öyküsü olan ve uterus kavitesinin boş olduğu hastalarda uterus perforasyonu akılda tutulmalıdır. Bu durumlarda en azından abdomino-pelvik X-ray grafi çekilmesi ihmal edilmemelidir.

Intrauterine devices are one of the most common employed methods of contraception in undeveloped and developing countries. They are quite effective and inexpensive. However, uterine perforations might be encountered during insertion. Here, we report a 38-year-old woman with uterine and sigmoid perforation associated with an intrauterine device. Uterine and colon perforation had not been diagnosed following 6 years of insertion despite a number of pelvic examinations and endometrial sampling procedure. Perforation of uterus should be sought if a previously inserted intrauterine device cannot be located in the uterine cavity. Minimally, an abdominopelvic X-radiograph should not be omitted in such an incident.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF