Konjenital kalp hastalıkları (KKH); canlı doğumların % 0.8’inde izlenen ve en sık tespit edilen malformasyonlar olup en az yarısı ölümle sonuçlanan veya cerrahi müdahale gerektiren anomalilerdir ve de perinatal mortalitenin %30’undan sorumludurlar.
Fetal ekokardiyografi fetal kalbin embriyolojik detaylarının bilinmesinden ziyade belli bir bilgi, beceri ve oryentasyonun birleşimi esasına dayanmaktadır.
Fetal ekokardiyografinin amacı; riskli hasta grubuna ait fetüste normal kardiyak anotomi varlığını ve ritmini dökümente etmek, var ise anomaliyi veya aritmiyi tanımlamak olmalıdır.
Fetal kalbin değerlendirilmesi sırasında belirli bir sistematiğin izlenmesi gerekmektedir. Ardışık segmental analiz (ASA) yöntemi ve de temel tanımlayıcı terimlerin kullanımı ile birçok kompleks kardiyak anomalinin prenatal dönemde tanımlanması mümkün olmuştur. Shinebourne’ün 1970 ‘lerin sonunda ASA’i (sequential segmental analysis) fetal kardiyak değerlendirme için uygulamaya geçirmesiyle, bugün belli bir sistematik içinde KKA’nin prenatal tanısını, karmaşıklığa yol açmadan tanımlamak mümkün olmuştur. Bu doğrultuda, fetal kalbin tamamı, olası kalp anomalisinin karmaşıklığından bağımsız olarak üç segmetin (atriyum, ventrikül, büyük damarlar) birbirleriyle ilişki ve bağlantıları ile incelenebilir.
Erken gebelik haftalarında saptanan artmış nukal kalınlık varlığı ve ultrasonografide obstetrisyen tarafından izlenen anormal dört odacık görüntüsü fetal ekokardiyografi taraması için temel bir endikasyonu oluşturmakla beraber, konjenital kalp hastalığı ile doğan bebeklerinin %80-90’nın familyal veya maternal bir risk faktörü içermediği bilinmelidir. Ek olarak sık gözlenen sistemik hastalık olan Diyabetes Mellituslu anne adaylarının fetüslerinin fetal ekokardiyografi endikasyonu oluşturduğu unutulmamalıdır.

Congenital heart diseases are encountered in 0.8% of live births and are among the most frequently diagnosed malformations. At least half of these anomalies end up with death or require surgical interventions and are responsible for 30% of the perinatal mortality.
Fetal echocardiography is the sum of knowledge, skill and orientation rather than knowing the embryologic details of the fetal heart.
The purpose of fetal echocardiography is to document the presence of normal fetal cardiac anatomy and rhythm in high risk group and to define the anomaly and arrhythmia if present.
A certain sequence should be followed during the evaluation of fetal heart.
Sequential segmental analysis (SSA) and basic definition terminology made it possible to determine a lot of complex cardiac anomalies during prenatal period.
By the end of 1970’s, Shinebourne started using sequential segmental analysis for fetal cardiac evaluation and today, prenatal diagnosis of congenital heart disease is possible without any confusion. In this manner, whole fetal heart can be evaluated as the relation of three segments (atria, ventricles and the great arteries) with each other, irrelevant of complexity of a possible cardiac anomaly.
Presence of increased nuchal thickness during early gestation and abnormal four-chamber-view during ultrasonography by the obstetrician presents a clear indication for fetal echocardiography,however, one should keep in mind that 80-90% of the babies born with a congenital heart disease do not have a familial or maternal risk factor.
In addition, it should be remembered that expectant mothers with diabetes mellitus pose an indication for fetal echocardiography.

Abstract | Full Text PDF

Karaciğer hastalıkları gebelikte nadir görülür ve anne ve fetus için hayatı tehdit eden sonuçlara yol açar. Bu karaciğer hastalıklarından bazıları gebeliğe özgüdür. Bunlar; gebeliğin Akut Karaciğer yağlanması, gebeliğin intrahepatik kolestazı, HELLP sendromu, preeklampsiye bağlı karaciğer disfonksiyonu, hiperemezis gravidarum, gebelikte Hepatit E enfeksiyonu ve diğer viral Hepatitler ve Budd-Chiari sendromudur. Bu derlemede, gebeliğe özgü karaciğer hastalıklarındaki insidans, risk faktörleri, patogenez, klinik belirtiler, tanı, tedavi ve sonuçları literatür eşliğinde sunuldu.

Liver disease in pregnancy is rare and it is associated with the high maternal and neonatal mortality rate. Some of the liver diseases are specific for pregnancy. The most common liver diseases in pregnancy are Acute fatty liver of pregnancy, Intrahepatic cholestasis of pregnancy, HELLP syndrome, liver dysfunction due to preeclampsia, hyperemesis gravidarum, Hepatitis E of pregnancy, and other Hepatitis infections, and Budd-Chiari syndrome. In this review, incidence, risk factors, pathogenesis, clinical presentation, diagnosis, treatment and outcome of those liver diseases unique to pregnancy are discussed through the literature.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı, gebelikte değişik seviyelerdeki anemilerde demir replasmanının maternal, doğum ve perinatal
sonuçlara etkilerini araştırmaktı.
Gereç ve yöntem: Toplamda 586 gebe kadın hemoglobin seviyelerine göre 4 gruba ayrıldı grup 1 (Hb>11 g/dl, n=152kadın),
grup2 (Hb 9–10.9 g/dl, n=182 kadın), grup 3(Hb 7–8.9 g/dl, n=170 kadın), grup 4 (Hb<7 g/dl, n=80 kadın). 586 hastanın 394 ü
(%67,23) demir replasmanı aldı. (grup A), 192 si (%32,77) almadı (grup B). Bunların maternal, perinatal ve doğum sonuçları
not edildi ve Ki kare veya oranlar arasındaki değişiklik için Fisher in doğruluk testi ve ortalamalar arası değişiklik için t-testi
kullanıldı.
Sonuç: Bu çalışmadaki aneminin toplumdaki prevelansı %74,1 idi. (Hgb<11gr/dl). Doğum süresi (6,2±2,12 saat vs 10,2±3,65
saat p<0,05), doğum tipi, preterm doğum (%21,57 vs %4,06, p<0,05), düşük doğum ağırlığı (DDA) (%19,29 vs %6,25, p<0,05),
gebelik yaşına göre küçük olma (SGA)( %22,84 versus %9,37, p<0,05), intrauterin gelişme geriliği (IUGG) (%21,57 vs %10,41,
p<0,05), mekonyum aspirasyon sendromu (MAS) (%9,64 vs %5,20, p<0,05), hiperbilirübinemi (%7,61 vs %0,41, p<0,05) gebelikte
demir alımı ile ilgili iken; yaş, parite, gebelik yaşı, doğum ağırlığı ve boyu, preeklampsi, gestasyonel diabet (GD), postmatürasyon,
respiratuvar disstres sendromu (RDS), doğum sonrası yoğun bakım ünitesi (YBÜ) ihtiyacı oranlarının karşılaştırılması istatistiksel
olarak anlamlı değildi.
Neticeler: Gebelikte demir alımının gebelik yaşına, doğum ağırlığına ve kilosuna etki etmediği ama preterm doğum, SGA, DDA,
IUGG oranlarını tüm gruplarda azalttığı gözlenmiştir.

OBJECTIVE: The purpose of this study was to investigate the effect of iron supplementation to maternal, delivery, perinatal outcomes during pregnancy.

METHODS: A total of 586 pregnant women were divided into group 1 (Hb>11 g/dl, n=152 women), group2 (Hb 9–10.9 g/dl, n=182 women), group 3(Hb 7–8.9 g/dl, n=170 women), group 4 (Hb<7 g%, n=80 women). 394 of these 586 women (67,23%) used iron supplementation (group A), and 192 (32,77%) did not (group B). Their maternal, perinatal and delivery outcomes were noted and analyzed using Chi square or Fisher's exact test for difference in proportions and Student's t-test for testing difference between means.

RESULTS: The overall prevalance of anemia in this study was 74,1% (Hgb<11gr/dl). The following conditions were significantly associated with iron intake in pregnancy: Duration of labor (6,2±2,12 hours versus 10,2±3,65 hours, p<0,05), labor type, preterm delivery (21,57% versus 4,06%, p<0,05), low birth weight (LBW) (19,29% versus 6,25%, p<0,05), small for gestational age(SGA)( 22,84% versus 9,37%, p<0,05), intrauterine growth retardation (IUGR) (21,57%versus 10,41%, p<0,05), meconium aspiration syndrome (MAS) (9,64% versus 5,20%, p<0,05), hyperbilirubinemia (7,61% versus 0,41%, p<0,05). Comparison of age, parity, gestational age, birth weight and length, preeclampsia, gestational diabetus mellitus (GDM), postmaturation, respiratory distress syndrome rates (RDS), intrauterine ICU (İntensive care unit) needs were not statistically significant.

CONCLUSIONS: Iron intake during pregnancy with different levels of prepartum hemoglobin did not influence gestational age, birth weight and length but decrease the rates of preterm delivery, SGA, LBW, IUGR in all groups.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Kliniğimizdeki spontan preterm doğum (SPD) ve preterm prematür membran rüptür (PPROM) olgularını karşılaştırmak.
Planlama: Retrospektif çalışma.
Ortam: KSÜ Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği, Kahramanmaraş
Hastalar: Erken doğum yapan hastalar.
Girişim: Yok.
Değerlendirme parametreleri: SPD ve PPROM’lu olguların demografik özellikleri, klinik takip, tedavi ve gebelik sonuçları; preterm eylem için risk faktörleri.
SONUÇ: 2006 yılında kliniğimizde 8 aylık dönemde toplam 596 doğumun 104’ ü (% 17.4) preterm doğum idi. Yüzdört olgunun 46' sı (% 44.2) SPD (grup 1), 42’ si (% 40.3) PPROM (grup 2) ve 16’ sı (% 15.3) obstetrik nedenlerle yapılan preterm doğum olgusu idi. SPD’ li ve PPROM’ lu 88 preterm doğum olgusu retrospektif olarak incelendi. Her iki grup olguların demografik özellikleri benzerdi. Preterm eylem risk faktörlerinden ‘önceki gebeliklerinde PPROM öyküsü’ olan olgu sayıları PPROM grubunda 19 (% 45) iken SPD grubunda 5 (% 11) idi (p< 0.05). Bunun dışındaki diğer tüm risk faktörleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamadı. Klinik takip, tedavi ve gebelik sonuçlarına ait parametrelerden doğumdaki gebelik haftası, 1 ve 5. dakikadaki Apgar skorları ve bebek doğum ağırlığı da benzerdi (p> 0.05).
YORUM: SPD ve PPROM’lu olgulara ait risk faktörlerinin aynı; klinik özellikler ve gebelik sonuçlarının benzer olduğu gözlendi. Bu sonuçlar, bu iki durumun aynı hastalığın farklı klinik yansımaları olduğunu desteklemektedir.

OBJECTIVE: To compare cases of Spontaneous Preterm Delivery (SPD) and Preterm Premature Rupture of Membrane (PPROM).
Design: A retrospective study.
Setting: KSU Medical Faculty Department of Obstetric and Gynecology, Kahramanmaraş.
Patients: Preterm delivered pregnant women.
Interventions: None.
Main Outcome Measures: Demographic features, clinical follow up, management and obstetric outcomes in SPD and PPROM cases; risk factors for preterm delivery.
RESULTS: One hundred and four (17.4%) preterm births were detected among a total of 596 delivery for a duration of 8 months in 2006. 46 of 104 (44.2%) preterm birth cases were SPD (Group 1), 42 (40.3%) were PPROM (Group 2) and the rest 16 cases (15.3%) were preterm birth of obstetrical causes. Eighty eight preterm birth cases with SPD and PPROM were analyzed retrospectively. Demographic features of both groups were similar. “PPROM history in previous pregnancy”, one of the risk factors for preterm labour, was positive in 19 (45%) of PPROM cases and in 5 (11%) of SPD cases (p< 0.05). No significant difference in other risk factors was detected. Gestational age at birth, Apgar scores in 1- and 5-min and birthweight, clinical follow-up parameters, management, and obstetric outcomes, were similar as well (p> 0.05).
CONCLUSIONS: SPD and PPROM cases had the same risk factors and clinical features and obstetric outcomes were similar. Our findings support the opinion that these two situations are different reflections of the same disease.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Türkiyede İn Vitro Fertilizasyon (IVF) tedavisi uygulayan klinisyenlerin transfer edilecek embryo sayısına karar verirken dikkate aldıkları kriterleri belirlemek ve transfer edilen embryo sayısını diğer ülkelerle karşılaştırmak.
GEREÇ-YÖNTEM: Üreme Sağlığı ve İnfertilite Derneği (TSRM) üyelerine değişik senaryolarda embryo transfer tercihlerini sorgulayan dernek web sitesi üzerinden uygulanmıştır. Sonuçlar kategorize edildikten sonra kadın yaşı, embryo kalitesi, önceki IVF tedavilerinin sonuçları ve çiftin önceden çocuk sahibi olup olmamasının transfer edilecek embryo sayısı tercihi üzerindeki etkileri trend analizi ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Kadın yaşı arttığında, embryo kalitesi kötü olduğunda, tekrarlayan implantasyon başarısızlığı gibi olumsuz prognostik koşulların varlığında transfer edilen embryo sayısı artırılmaktadır. Sağlıklı çocuk sahibi olan sekonder infertil çiftlerde daha az sayıda embryo transfer etmek tercih edilmektedir. Genel olarak ülkemizde 3 embryo transferinin tercih edildiği, ancak belirgin iyi prognozlu çiftlerde 2 embryo transferinin düşünüldüğü, kadın yaşı ilerlediğinde ve/veya embryo kalitesi kötü olduğunda transfer edilen embryo sayısının sıklıkla beşe kadar yükseldiği gözlenmiştir. Aşikar iyi prognozlu çiftlerde bile hekimlerin yarısından çoğu en az 3 embryo transfer etmeyi tercih ederken, tek embryo transferini tercih eden hekim oranı %15’in altındadır.
SONUÇ: TSRM’nin yaptığı bu anket IVF merkezlerinin embryo transfer politikalarını ve ülkemizdeki eğilimleri ortaya çıkarmıştır. Transfer edilen embryo sayısı Avrupa ülkeleriyle kıyaslandığında yüksektir. Literatür verileri ışığında daha az embryo transfer edilmesinin transfer başına canlı doğum oranlarını azaltmaksızın çoğul gebelikleri ve çoğul gebeliklerle ilişkili komplikasyon ve maliyetleri azaltarak toplumumuz açısından daha faydalı olacağı düşünülmektedir. Eğitim programlarında bu konunun daha çok vurgulanması faydalı olabilir.

OBJECTIVE: To assess the factors that determine the number of embryos to be transferred after assisted reproduction treatment in Turkey, and compare the number of embryos transferred to that in other European countries.
MATERIALS-METHODS: An electronic questionnaire that sought for clinicians’ preferences for the number of embryos to be transferred under several scenarios was posted on the Turkish Society of Reproductive Medicine (TSRM) web site. Effects of woman’s age, embryo quality, outcome of previous ART treatments, and the presence of primary or secondary infertility on the choice of number of embryos to be transferred was assessed with trend analysis.
RESULTS: The number of embryos to be transferred increased linearly with women’s age, and increased in the presence of poor prognostic factors such as poor embryo quality and recurrent implantation failure. Respondents chose to transfer less embryos to secondary infertile women. While the clinicians chose to transfer 3 embryos in most scenarios, they only chose to transfer less than 3 embryos to only couples with obvious good prognostic features. The number of embryos frequently increased to 4 or 5 for women of advanced age, or for women with poor quality embryos. Less than 50% of the respondents preferred to transfer 2 or a single embryo to women with good prognostic features, the proportion of clinicians preferring single embryo transfer was less than 15% even in the most favorable scenario.
CONCLUSIONS: This TSRM survey has revealed the trends for embryo transfer among Turkish physicians. The number of embryos transferred is high compared to most European countries. According to the literature, decreasing the number of embryos transferred may decrease multiple pregnancies and related complictions and costs without significantly decreasing the live birth rate per transfer cycle. It may be beneficial to stress this fact in educational programs.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışmamızda kliniğimizde 6 yıllık süre içerisinde yapılan histerektomilerin analizini yapmayı amaçladık.
Planlama: Kliniğimizde yapılan abdominal, vajinal ve total laparoskopik histerektomi ve laparoskopik asiste histerektomi türlerini klinik arşivinden taradık.
Ortam: Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı,Beşevler, Ankara
Materyal METHOD: Çalışmamıza 2000-2006 yılları arasında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı’na başvuran ve çeşitli endikasyonlar nedeniyle total abdominal histerektomi, vajinal histerektomi ve laparoskopik histerektomi işlemleri uygulanan toplam 1490 hasta dahil edildi.
SONUÇLAR: Genel hasta populasyonu dikkate alındığında hastaların 1391’ine abdominal ve vajinal histerektomi, 93’ üne laparoskopik histerektomi uygulandığı görülmüştür.Histerektomi ile beraber cerrahların eş zamanlı olarak tercih ettikleri BSO işlemi özellikle total abdominal histerektomi ile eş zamanlı olarak planlandığı saptanmıştır. BSO işlemi yapılan hastaların yaş ortalamasının ise 52 olduğu izlenmiştir.
TARTIŞMA: Histerektomi; disfonksiyonel uterin kanama, myoma uteri, uterovajinal prolapsus, endometriozis, adenomyozis, pelvik inflamatuar hastalık, pelvik ağrı, jinekolojik kanserler ve obstetrik komplikasyonları içeren çeşitli endikasyonlar nedeniyle jinekologlar tarafından en sık uygulanan majör operasyon olduğu bilinmektedir. Abdominal, vajinal ve laparoskopik histerektomi tiplerinin birbirlerine olan avantajları ve dezavantajları bilinmekle birlikte kliniğimizde özellikle abdominal histerektomi laparoskopik ve vajinal histerektomi türlerine göre daha sık olarak uygulanmaktadır.

AIM: Our aim was to analyze the hysterectomies performed at our clinic during the past 6 years.

Planing: Abdominal, vaginal and laparoscopic hysterectomies were scanned our clinical archieve.

Setting: Gazi University Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, Beşevler, Ankara

MATERIALS-METHOD: This review included patients who had applied to Gazi University, Faculty of Medicine Deapartment of Obstetrics and Gynecology and had undergone an total abdominal hysterectomy, vaginal hysterectomy or laparoscopic hysterectomy procedure for various reasons. A total of 1490 patients were included.

RESULTS: Generally considering the sample populations, evaluation showed 1391 patients undergoing abdominal or vaginal hysterectomies and 93 undergoing laparoscopic hysterectomies. Simultaneous BSO (bilateral salpingo oophorectomy) was preferably performed alongside total abdominal hysterectomy. Patients undergoing the BSO procedure had a mean age of 52.

DISCUSSION: Hysterectomy; performed upon indications such as disfunctional uterine bleeding, myoma uteri, uterovaginal prolapsus, endometriosis, adenomyosis, pelvic inflammatory disease, chronic pelvic pain, gynecologic cancers and obstetrics complications, is known to be the most frequently performed (major) operation. Abdominal, vaginal and laparoscopic hysterectomy all have their individual advantage and disadvantages however the most favored mode of surgery at our clinic is abdominal hysterectomy.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Histerektomi sonrası elde edilen histolojik bulgularla, Dilatasyon ve küretajdan ( D&C) elde edilen histolojik bulguları karşılaştırarak, D&C’nin teşhis açısından yetersizliğini değerlendirmek. Bu retrospektif çalışmada, D&C’nin teşhis açısından kesinliğini tespit etmeyi araştırdık.

MATERYAL-METOD: Anormal uterin kanamalı 259 hasta değerlendirildi. Kadınların hepsine jinekolojik ve ultrasonografik muayene uygulandıktan sonra anestezi altında D&C işlemi uygulandı.Semptomların devam etmesinden ya da histolojik bulgulardan dolayı histerektomi gerçekleştirildi. Her hastanın histerektomi ve D&C sonrası histolojik bulgularını karşılaştırmaya çalıştık.

SONUÇLAR: Semptomların devam etmesinden ya da histolojik bulgulardan dolayı D&C’den sonraki 2 ay içinde histerektomi gerçekleştirilen 259 hastayı değerlendirdik. Kadınların % 54.5’inde D&C’de patoloji saptanmadı. Diğer hastaların % 59,5’inde patolojik düzensizlikler histerektomide de mevcuttu. 259 hastanın 105’inde histerektomide sıklıkla bulunan intrauterin patolojileri tespit etmede, D&C yetersiz kaldı. Histerektomiden sonra, 259 hastanın 227’sinde D&C deki histolojik teşhise ilave patolojik düzensizlikler bulundu.

TARTIŞMA: D&C, serviks laserasyonu ve enfeksiyonu ile uterus perforasyonunu içeren komplikasyonların riskine ve ilave hastane maliyetine yol açar. Uterusta lezyonlar mevcutsa D&C teşhis aracı olarak yetersiz kalır. D&C, alınan uterusta mevcut olan endometrial lezyonların ve majör intrauterin düzensizliklerin % 40.5’ini tanımaz. D&C iyileştirici bir araç olmayabilir. İntrauterin patolojilerin teşhisi için, alternatif ve daha doğru metodların D&C ın yerine kullanılması önerilmektedir.

OBJECTIVE: To evaluate the diagnostic inadequacy of dilatation and curettage (D&C) by comparing histologic findings derived from D&C with histologic findings obtained after hysterectomy procedure. In this retrospective study we sought to evaluate the diagnostic accuracy of D&C.

MATERIAL-METHODS: 259 patients with abnormal uterine bleeding were assessed. All of the women had performed gynecologic and ultrasonographic examination, after that they underwent D&C procedure with anesthesia. Hysterectomy was performed because of histologic findings or persistence of symptoms. We tried to compare histologic diagnosis in D&C and after hysterectomy for each patient.

RESULTS: We studied the 259 patients who underwent hysterectomy within 2 months of D&C because of histologic findings on D&C or persistence of symptoms. 54.5% of the women had no pathology in D&C techniques. 59.5% of other patients are the pathologic disorders still present on hysterectomy in the same patients. In 105 of 259 patients, D&C failed to detect intrauterine disorders subsequently found at hysterectomy. After hysterectomy, in 227 of 259 patients were found additional pathologic disorders with the hystologic diagnosis in D&C.

CONCLUSIONS: D&C involves additional hospital costs and risk of complications; uterine perforation, infection and laceration of the cervix. If there are lesions in the uterus, dilatation and curettage is an inadequate diagnostic tool. D&C missed 40.5% of major intrauterine disorders and endometrial lesions were still present in the remowed uterus. It can not curative tool. For these reasons, ıt has been suggested that D&C can be replaced by alternative and more accurate methods of diagnosis for intrauterine disorders.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Siklik mastalji prevalansını ve metilksantin içeren bazı gıdaların sklik mastalji sıklığı ve şiddeti üzerine olan etkilerini incelemek.
Çalışmanın Yapıldığı Yer: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği ve Van 1 nolu, 4 nolu Sağlık Ocakları.
Materyal ve Metot: 15-44 yaş arası 1795 kadında siklik mastalji şikayeti olup olmadığı sorgulandı. Mastaljinin şiddeti; hafif, orta ve ağır olarak derecelendirildi. Mastaljinin şiddeti; çay, kahve, kola ve çikolata tüketim sıklığı açısından da sorgulandı.
BULGULAR: 1795 kadının 797’sinde(%44.4) mastalji şikayeti olduğu 998’inde(%55.6) olmadığı saptandı. Mastaljisi olan 797 kadının 539’unda(%67.63) hafif, 157’sinde (%19.70) orta, 101’inde(%12.67) şiddetli mastalji olduğu belirlendi. Mastaljinin, kadınların 324’ünde(%40.65) menstrüel dönemde, 192’sinde(%24.09) proliferatif fazda, 281’inde (%35.36) ise luteal fazda,olduğu belirlendi. Siklik mastalji ile metilksantin içeren gıda tüketimi arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı.
SONUÇ: Bölgemizdeki siklik mastalji prevalansının (%44.4) literatür ile uyumlu olduğu saptandı. Çay içen kadınlarda mastajinin istatistiksel olarak anlamlı olmamakla beraber çay içmeyen kadınlara göre daha fazla olduğu tespit edildi (p=0.06). Kahve, kola ve çikolata kullanma alışkanlığı ile mastalji arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Bu bulguların da literatürdeki çelişkili sonuçlar arasında yer aldığı gözlendi.

SUMMARY
OBJECTIVE: To evaluate the prevalance of maltalgia and, the effects of methylxsanthine contains food on frequency and severity of mastalgia.
Institution: Obstetrics and Gynecology Clinic of Yüzüncü Yıl University Medical Faculty and first, forth Healthcare Centers, Van
.Material-METHOD: 1795 women, aged between 15-44 years were inter wieved the complaint of mastalgia. The severity of mastalgia was scored as mild, moderate and severe. The severity of mastalgia were also questioned by consumption ferquency of tea, coffee, cola and chocalate.
RESULTS: Of these 1795 women, 797 (44.4 %) have breast pain, while 998(55.6 %) haven't breast pain, 539 (67.6 %) of these 797 women with breast pain have mild, 157 (19.7 %) have moderate, 101 (12.6 %) have severe mastagia. Mastalgia of these women, in 324 (40.6 % ) during menstrual time, in 281(35.3 %) during luteal phase, while in 192 (24 %) was reported during proliferative phase. There wasn't significant relation between breast pain and coffee, cola, chocalate consumption frequency There was not significant relation between breast pain and coffee, cola, chocalate consumption frequency (p=0.061).
CONCLUSION: The prevalance (44.4 %) of mastalgia in aur region was similar with literature. The complaint of breast pain was much higher in women with drinking tea than women with not drinking tea, but this difference wasn't statistically significant (p=0.066). There was not any statistically significant relation between breast pain and coffee, cola, chocalate consumption (p=0.061).

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Opere endometriomalı olgularda rekürrens oranlarını ve etkileyen faktörleri belirlemek.
Materyal METOD: 2000-2004 yılları arasında over kisti tanısı ile opere olan ve patolojik olarak endometrioma tanısı alan olgular retrospektif olarak gözden geçirildi. Olguların yaş, kist çapı endometriozis evresi ve yapılan opreasyonlar kaydedilerek rekürrensi olan olgular ve rekürrensi etkileyebilecek faktörler değerlendirildi.
BULGULAR: Operasyon sırasında yaş ortalaması 29.1± 5.4 olan 137 endometriomalı olgunun 51’inde (%37.3) solda, 37’sinde (%27) sağda ve 49’unda (%35.7) bilateral endometrioma mevcuttu. Endometriomaların ortalama çapı 5.1±1.9 cm (1-15 cm) idi. İlk operasyondan ortalama 3.3±1.8 yıl sonra 42 olguda(%30.6) rekkürens gelişti. Sol overde rekürrens anlamlı olarak daha yüksekti(%41.2’e karşın %10.8). Laparoskopi yapılan 102 olgu ile laparatomi yapılan 35 olgu arasında kist çapları ve olgu yaşları ve operasyon şekli açısından rekkürens oranı ile ilgili anlamlı bir farklılık saptanmadı.
Endometriozis evrelemesine göre değerlendirildiğinde evre III%28.9 ve evre IV(%46.0) rekürrens oranları anlamlı olarak daha fazlaydı. Yapılan operasyonlar açısından da tek taraflı ooferektomi yapılanlarda nüks görülmedi. Operasyon olarak fenestrasyon ve ablasyon yapılanlarda nüks oranı %52.9, kistektomi uygulanalara göre (%26.9) anlamlı olarak daha fazlaydı. Preoperatif şikayetlerde (dismenore, disparoni, kronik pelvik ağrı) postoperatif erken dönemde bir azalma olmasına rağmen, geç dönemde şikayetlerin tekrar ettiği görülmüştür. Fertilite isteği olan 84 hastanın operasyon sonrası 12’sinde (%14.3) abortus oldu. 47’si (%56) ise canlı çocuk doğurmuşlardır.
SONUÇ: Endometrioma rekürrens oranları sol overe lokalizasyon, ileri evre endometriozis, fenestrasyon ve ablsayon yapılanlarda anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur.

OBJECTIVE: Our aim was to investigate reurrens rates and affecting factors in patients operated for endometrioma.
MATERIAL-METHOD: The cases operated for over cyst diagnosis and pathologically endometrioma diagnosis between the years 2000-2004 has been reviewed retrospectively. Cases’s age, cyst diameter, endometriosis stage and operation procedure have been recorded and the cases that have recurrence and factors affecting recurrence are evaluated.
RESULTS: Results: 51 of 137 (37.3%) cases with endometrioma that have average age of 29.1 in course of operation ± 5.4 had left side, 37 of 137(27%) had right side and 49 of 137 (35.7%) had bilateral endometrioma. Average diameter of endometriomas was 5.1 ±1.9 cm (1-1.5 cm). After average 3.3±1.8 years from first operation time in 42 cases(30.6%) had recurrence. in the left over recurrence rate was signifciantly high (10.8% to 41.2%) than right over. For recurrence rate There were no significiant diference between the 102 cases that had laparoscopy and 35 cases that had laparotomy according to cyst diameter, case ages and type of operation.
When the cases were reviewed according to endometriozis staging, There were significiantly high recurrence rate at stage III (28.9%) and stage IV(46.0%). With respect to the operation type, patients that had one-sided ooferektomi,relapse is not seen. Patients that had fenestration and ablation as operation, relapse rate is 52.9% significiantly higher than patients that had kistektomi (26.9%).Despite decrease in preoperative complaints (dysmenorrhea, dyspareunia, chronic pelvic pain) in early postoperative period, they recurred in late postoperative period. 47(56%) of 84 patients who have fertility desire gave live birth unfortunately 12(14.3%) of them.
CONCLUSION: Recurrence rates were signifiantly higher in cases with lift sided endometrioma, advanced stafe of endometriosis and in patient udergone fenestration and ablation for treatment.

Abstract | Full Text PDF