Amaç:
Embryo transferi öncesi uterin kaviteye gonadotropin agonisti enjeksiyonunun implantasyon ve gebelik oranlarına etkisi
Materyal Metot:
Ocak 2012-Mart 2013 tarihleri arasında Üniversite Hastanemizin IVF Kliniği’nde tüp bebek tedavilerinden sonra ve embryo transferi öncesinde uterin kaviteye gonadotropin agonisti enjeksiyonu uygulanan ve uygulanmayan hasta grupları retrospektif olarak tarandı. Her iki grubun implantasyon, gebelik, canlı doğum ve düşük oranları karşılaştırıldı.
Sonuçlar:
Bu tarihler arasında uterin kaviteye embryo transferi öncesi gonadotropin agonisti enjekte edilen 108 hasta çalışma grubumuz olarak belirlenirken, bu süreçte uygulanmayan 1047 hasta kontrol grubu olarak kabul edildi. İmplantasyon oranlarına baktığımızda sırasıyla çalışma grubu ve kontrol grubunda %31 ve %30, gebelik oranları %44.4 ve %41.7, canlı doğum oranları %27.8 ve %26.1 ve düşük oranları %15.7 ve %15.7 olarak saptanmış ve gruplar arasında fark görülmemiştir.
Tartışma:
Sonuçlara baktığımızda istatistiksel olarak uterin kaviteye embryo transferi öncesi gonadotropin enjeksiyonunun, implantasyon, gebelik, canlı doğum ve düşük oranlarına bir etkisi bulunmamıştır. Sonuç olarak tüp bebek uygulamalarından sonra embryo transferi öncesi uterin kaviteye gonadotropin enjeksiyonu önerilmemektedir. Fakat bu konuda prospektif randomize çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: To evaluate the effects of gonadotrophin agonist (GnRHa) injection prior to embryo transfer on implantation and pregnancy rate.
Study Design: We performed a retrospective analysis of patients undergoing in vitro fertilization (IVF) therapy with and without GnRHa pre installation into the uterine cavity before embryo transfer between January 2012 and March 2013 in a single IVF center of University Hospital. Patients were evaluated based upon implantation, pregnancy, live birth, and miscarriage rates.
Results: GnRHa was injected into the uterine cavity of 108 patients prior to embryo transfer as part of the normal cycle of IVF. 1047 number of patients who did not injected Gnrha were regarded as control group. Pregnancy rates were 44.4% and 41.7% in the GnRHa and control groups, respectively. Live birth rates were 27.8% and 26.1%, miscarriage rates were 15.7% and 15.7%, and implantation rates were 31% and 30%, respectively (p > 0.05).
Conclusions: No statistically significant differences in implantation, pregnancy, live birth, or miscarriage rates were observed in patients treated with GnRHa prior to embryo transfer, relative to the controls. Therefore, GnRHa injection into the uterine cavity prior to embryo transfer is not recommended as a means of increasing implantation or pregnancy rates in IVF. But prospective randomised controlled studies are needed to clarify the effect of Gnrha instillation into the uterine cavity for embryo implantation in IVF.

Amaç: Bu çalışma, in vitro fertilizasyon (IVF) veya intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu (ICSI) uygulanması planlanan Türk kadınlarında 5. gün blastokist transferinin 3. gün embryo transferine göre daha yüksek implantasyon ve gebelik oranlarıyla sonuçlanıp sonuçlanmadığını belirlemeyi amaçlamaktadır.
Gereç ve Yöntemler: Fertilizasyon kontrol gününde en az dört fertilize oosit toplanan ve IVF veya ICSI yapılması planlanan 190 kadın, randomize olarak iki gruba ayrılmış; bir gruba 3. gün embryo transferi yapılırken diğer gruba 5. gün blastokist transferi uygulanmıştır.
Bulgular: Embryo ve blastokist transferi yapılan kadınlar; yaş, infertilite süresi, infertilite nedeni, toplanan oosit sayısı, metafaz II oosit sayısı, fertilize oosit sayısı ve transfer edilen oosit sayısı bakımından benzerdi (sırasıyla p=0.107, p=0.528, p=0.850, p=0.119, p=0.178, p=0.092 ve p=0.556). Embryo transferlerine göre blastokist transferlerinde grade 1 embryo sayısı anlamlı olarak yüksekti (p=0.001). Embryo ve blastokist transferi yapılan kadınlar, benzer implantasyon, klinik gebelik, ikiz gebelik ve canlı doğum oranlarına sahipti (sırasıyla p=0.779, p=0.771, p=0.183 ve p=0.649 respectively). Embryo ve blastokist transferi sonucu elde edilen tekiz gebeliklerde de canlı doğum oranları benzerdi (p=0.594).
Sonuç: Blastokist transferinin embryo transferine göre daha az etkin olmadığı görülmüştür. Tatmin edici gebelik oranlarıyla sonuçlandığı için ve 3. günde gerçekleştirilen morfolojik embryo değerlendirmesinin ileriye dönük öngörü gücü kısıtlı olduğundan, blastokist transferi yapmak daha yararlı olabilir.

Objective: This study aims to specify whether transferring blastocysts on day 5 results in higher implantation and pregnancy rates than transferring embryos on day 3 in Turkish women who are undergoing an in vitro fertilization (IVF) or intracytoplasmic sperm injection (ICSI) cycle.
Material and Methods: A total of 190 women who underwent IVF or ICSI after the retrieval of four or more fertilized oocytes on the day of fertilization check were randomly assigned to undergo embryo transfer either on day 3 or day 5.
Results: Day 3 and day 5 transfers were statistically similar with respect to the age of woman (p=0.107), duration of infertility (p=0.528), cause of infertility (p=0.850), number of collected oocytes (p=0.119), number of metaphase II oocytes (p=0.178), number of fertilized oocytes (p=0.092) and number of transferred embryos (p=0.556). The number of grade 1 embryos were significantly higher in day 5 transfers than in day 3 transfers (p=0.001). Day 3 and day 5 embryo transfers had statistically similar implantation, clinical pregnancy, twinning and live birth rates (p=0.779, p=0.771, p=0.183 and p=0.649 respectively). The live birth rates in singleton pregnancies conceived after day 3 and day 5 embryo transfers were statistically similar (p=0.594).
Conclusion: The efficacy of blastocyst transfer on day 5 is not inferior to the efficacy of embryo transfer on day 3. Performing blastocyst transfer may have benefits because it is associated with satisfactory pregnancy rates and morphological assessment on day 3 has limited predictive value for subsequent embryonic development.

AMAÇ: Polikistik Over Sendromu(PKOS)'nun temelinde yatan en önemli mekanizma insülin direncidir. Bu çalışmada PKOS'lu hastalarda kan osteokalsin düzeyinin;insülin direnci,adiponektin,TNF-alfa ve bazı hormonal parametrelerle olan ilişkisini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntemler: PKOS tanısına uyan 44 hasta ve hiçbir rahatsızlığı olamayan 16 sağlıklı kontrol grubundan olusan toplam 60 hasta ile yapıldı. Bu hastaların kan osteokalsin, adiponektin,TNF-α, vücut kitle indeksi(VKİ), ve insulin direnci(IR) düzeyleri ölçülerek bu parametreler arasındaki lişki incelendi.
Bulgular: PKOS grubunda Homestasis model assessment (HOMA)-IR, adiponektin, osteokalsin ve androstenedion düzeyleri anlamlı olarak yüksek bulundu.VKİ ve HOMA-IR arasında pozitif ilişki bulunurken TNF-α ve osteokalsin, adiponektin ve VKİ arasında negatif ilişki saptandı.
Sonuç: PKOS'lu hastalarda kan osteokalsin düzeyinin adiponektin,TNF-α, ve IR üzerine etkisi bulunmaktadır. Saptanan farklı osteokalsin düzeyleri PKOS' lu hastalarda heterojeniteyi açıklamakta faydalı olabilir.

Objective: Insulin resistance (IR) seems to be main pathogenic factor in polycystic ovary syndrome (PCOS). Adiponectin and tumor necrosis factor alpha (TNF-α) are important in IR. The aim of this study was to evaluate the correlations of osteocalcin, adiponectin, and TNF-α with IR in PCOS.
Materials and methods: A total of 60 women were divided into two groups. First group was constituted from 44 PCOS patients and control group was constituted from 16 healthy women. Osteocalcine, adiponectin, TNF-α levels, body mass index (BMI), and IR in the fasting state were assessed and correlations of these parameters were evaluated.
Results: Homestasis model assessment (HOMA)-IR, adiponectin, osteocalcin and androstenedione levels were significantly increased in PCOS group. Moderate positive correlation between BMI and HOMA-IR, moderate negative correlation between TNF-α and osteocalcin and mild negative correlation between adiponectin and BMI were detected in PCOS.
Conclusion: Osteocalcin may have impact on adiponectin, TNF-α and IR levels in PCOS. Different osteocalcin level in PCOS patients may be responsible for explaining PCOS heterogeneity.

Amaç:
Çalışmamızda IVF tedavisi sonrası gelişen Hiperstimülasyon Sendromunda gelişen asit direnajı için uygulanan perkütan direnaj kateterinin (pigtail kateter) tedavi sonuçlarını ve bu kateterin uygulaması yapılan ve yapılmayan IVF gebeliklerinin obstetrik sonuçlarını karşılaştırmayı planladık.
Materyal ve Metot:
Tek merkez olan IVF kliniğinde 2009-2014 yılları arasında orta ve ciddi seviyede OHSS nedeniyle 189 hastaya yatarak takip ve tedavi uygulanmıştır. Tedavi amacıyla yatırılan 63 hastaya pigtail kateteri uygulanmış, 126 hastaya uygulamaya gerek kalmamıştır. 189 hastanın ise 173 tanesinin obstetrik sonuçlarına ulaşılabilmiş olup, bu hastalarda asit direnajı için kullanılan pigtail kateterinin, IVF sonuçları ve uygulanan ve uygulanmayan gebe hastalarda perinatal sonuçlar retrospektif olarak karşılaştırılmıştır.
Sonuçlar:
Pigtail kateter uygulamasının hiçbir hastada işleme bağlı komplikasyonu izlenmemiştir. Pigtail kateter uygulanan ve uygulanmayan hastalarda düşük, erken doğum, gestasyonel diabet ve preeklamsi oranlarında fark izlenmiştir(p>0.05). Pigtail kateter uygulanan hasta grubunda ise hastanın aynı şikayetle hastaneye ikinci yatış oranı istatistiksel olarak anlamlı olmasa da daha düşük izlenmiştir(p=0.08).
Sonuç:
Perkütan direnaj kateteri olan pigtail kateterinin, uygulanan hasta grubunda uygulanmayanlara göre perinatal sonuçlarında fark izlenmemiştir. IVF tedavisi nedeniyle gelişen hiperstimülasyon sendromunda batında distansiyon yaratan asitin direnajında pigtail kateter kullanımı güvenli ve etkindir. OHSS semptomlarını azaltması amacıyla uygulanan pigtail kateteri, hastaların aynı şikayetlerle hastaneye mükerrer yatışlarında azalma sağlamıştır.

Objectives: The aim of this study was to evaluate the effects of percutaneous pigtail catheter drainage on the outcome of intracytoplasmic sperm injection (ICSI) pregnancies following moderate or severe OHSS.
Material and Method: This retrospective study included 189 patients hospitalized for OHSS following ICSI treatment in a tertiary IVF unit between 2006 and 2014. Pigtail catheters were applied in 63 patients; the other 126 patients did not need that treatment. The obstetric reports of 173 patients were examined to investigate the pregnancy outcomes of them with catheter or not.
Results: No complications were observed related to the pigtail application, such as infection or vascular or intra-abdominal organ trauma. There were no differences in abortus, preterm labor, GDM, preeclampsia ratio between the pigtail and control groups (p >0.05). The rate of second admission to the hospital for OHSS was lower in the pigtail group than in the control group although statistically not significant (p=0.08).
Conclusion: Pigtail application is a safe and effective method of draining ascites in patients with OHSS after ICSI treatment. The use of pigtail catheters had no adverse effects on the perinatal outcomes of patients hospitalized with OHSS who became pregnant after ICSI treatment. In addition, the percutaneous drainage of ascites via pigtail catheter helped prevent the readmission of patients with moderate or severe OHSS

Amaç: ICSI uygulaması sonuçlarının, uygulanan subklinik hipotiroidi bulunan kadınlar ile ötiroid olan olgularda karşılaştırılması
Gereç ve Yöntemler: Retrospektif vaka kontrol çalışması olarak araştırıldı. Uygulanan 2529 ICSI siklusu içinden hipotiroidisi olan 41 kadın, hipertiroidisi olan 28 kadın ve subklinik hipertiroidisi olan 128 kadın dışlandı, sonuçta 2336 siklus değerlendirildi. TSH düzeyi>4.5 mU/L ve serbest T4 düzeyi normal olan kadınlar subklinik hipotiroidi (vaka grubu=105) olarak değerlendirildi ve ötiroid kadınlar (kontrol grubu=2231) ile karşılaştırıldı.
Bulgular: Subklinik hipotiroidi olgularının ortalama yaş, vücut-kitle indeksi ve 3. gün FSH değerleri kontrol grubu ile benzerdi (p>0,5). Siklus iptal oranları de istatistiksel olarak benzerdi (%13,3 ve %7,6 p=0,1). Subklinik hipotiroidi olgularında kontrol grubuna göre klinik gebelik oranı istatistiksel anlamlı olarak daha düşüktü (vaka grubu %21,2 ve kontrollerde %35,8 p=0,04). Sağlıklı bebek doğum oranı da subklinik hipotiroidi olgularında kontrol grubuna göre istatistiksel anlamlı olarak daha düşüktü (vaka grubu %13,5 ve kontrollerde %31,4 p=0,01).
Sonuçlar: Hem klinik gebelik oranı hem de sağlıklı bebek doğum oranı ICSI uygulanan subklinik hipotiroidi kadınlarda daha düşük olarak saptanmıştır.

Objective: To compare the ICSI outcome of women with subclinical hypothyroidism to euthyroid women.
Materials and Methods: A retrospective case-control study was conducted. Out of 2529 ICSI cycles evaluated 41 women with hypothyroidism, 28 women with hyperthyroidism and 128 women with subclinical hyperthyroidism were excluded and 2336 cycles were analyzed. Women were identified to have subclinical hypothyroidism (case group, n=105) in the presence of a TSH level >4.5 mU/L and normal free T4 and compared to euthyroid controls (n=2231).
Results: The mean age, body mass index, day 3 FSH level and antral follicle count of the cases was similar with the control group (p>0.5). The cycle cancellation rate of the case group was similar with the control group (13.3% vs 7.6%, p=0.1). The clinical pregnancy rate was 21.2% in the case group which was significantly lower than the 35.8% in the control group (p=0.04). The take home baby rate was also significantly lower in the case group compared to the control groups (13.5 % vs 31.4% respectively, p=0.01).
Conclusions: Both the clinical pregnancy rate and the take home baby rate is lower in women with subclinical hypothyroidism at the time of ICSI cycle.

INTRODUCTION
Hepatitis is a prevalent infection in developing countries. While hepatitis B and C are deepening their roots in developed world, hepatitis A and E are common in developing world. The uniqueness of hepatitis is in a way of its transformation from a relatively self limiting disease in non pregnant state to a highly virulent disease in pregnancy.
METHOD
This retrospective observational study was conducted in the Department of Obstetrics and Gynecology, King George’s Medical University, Lucknow for a period of six months during an endemic of HEV ( June 2016 to November 2016) to observe the clinical outcomes in HEV infected pregnant women.
RESULTS
A total of 32 Anti-HEV IgM-positive women were included, and the maternal-fetal outcome was analyzed. Hepatitis E positivity was significantly associated with maternal mortality, intrauterine demise with prematurity and premature rupture of membranes being the commonest fetal complications noted.
CONCLUSION
Difference in extent of virulence of infection and variations in maternal morbidity, mortality and rates of intrauterine demise signify some factors which play role and need to be further studied and evaluated.

INTRODUCTION
Hepatitis is a prevalent infection in developing countries. While hepatitis B and C are deepening their roots in developed world, hepatitis A and E are common in developing world. The uniqueness of hepatitis is in a way of its transformation from a relatively self limiting disease in non pregnant state to a highly virulent disease in pregnancy.
METHOD
This retrospective observational study was conducted in the Department of Obstetrics and Gynecology, King George’s Medical University, Lucknow for a period of six months during an endemic of HEV ( June 2016 to November 2016) to observe the clinical outcomes in HEV infected pregnant women.
RESULTS
A total of 32 Anti-HEV IgM-positive women were included, and the maternal-fetal outcome was analyzed. Hepatitis E positivity was significantly associated with maternal mortality, intrauterine demise with prematurity and premature rupture of membranes being the commonest fetal complications noted.
CONCLUSION
Difference in extent of virulence of infection and variations in maternal morbidity, mortality and rates of intrauterine demise signify some factors which play role and need to be further studied and evaluated.

Amaç: Çalışmamızın amacı, bir üniversite hastanesinde gerçekleştirilen tanısal invaziv prenatal girişimlerin (DIPP) sıklığını, endikasyonlarını ve sonuçlarını belirlemektir.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif, gözlemsel çalışma, 2010-2016 yılları arasında bir üniversite hastanesinin doğum ve doğum bölümünde yapılan 2185 DIPP vakasını (koryon villus örneklemesi, amniyosentez ve kordosentez) içermektedir. 11-24. Gebelik haftaları arasında işlem yapılan tüm DIPP vakalarını dahil ettik. DIPP vakalarını gruplandırarak 3 grup olarak birbirleriyle karşılaştırdık.
Bulgular: 2185 işlem yapıldı (1853 amniosentez, 326 koryon villus örneklemesi ve 6 kordosentez). İnvaziv prosedürlerin uygulanması için başlıca endikasyonlar sırasıyla, trizomi 21 anöploidi taramasında saptanan anormal sonuçları, maternal yaş ve fetal yapısal anomalilerdi. Fetal karyotip değişikliği 154 olguda (% 26.1) izlendi. En sık rastlanan anöploidi trizomi 21'di, bunu sırasıyla, trizomi 18, monosomi X ve triyomi 13 takip etti. 18 olguda maternal kontaminasyon, 4 olguda yetersiz örnekleme ve 27 olguda kültür üretilememesi nedeniyle 42 olguda (% 2) fetal karyotip belirlenemedi. İnvaziv prosedür nedeniyle 2 gebelik kaybı vardı (sadece amniyosentezde).
Sonuç: Kromozom anormalliği saptanan gebeliklerde en uygun yaklaşım, ailelelerin kromozom anomalisi saptanan çocuğu isteyip istememesine göre yönetimin bireyselleştirilmesidir.

Objective: The purpose of our study is to determine the frequency, indications, and outcomes of diagnostic invasive prenatal procedures (DIPP) performed in a university hospital.
Material and Methods: This retrospective, observational study includes 2185 cases of DIPP (chorionic villus sampling, amniocen¬tesis, and cordocentesis) performed at the department of obstetrics and gynecology of a university hospital between the years 2010–2016. We included all DIPP cases between 11 and 24 weeks of gestation. We compared the DIPP, performed in our hospital between each other.
Results: 2185 procedures were performed (1853 amniocenteses, 326 chorionic villus sampling, and 6 cordo¬centeses). The main indication for performing invasive procedures was abnormal results of aneuploidy screening for trisomy 21, followed by maternal age, and fetal structural abnormality. Fetal karyotype was altered in 154 cases (26.1%). The trisomy 21 was the commonest aneuploidy followed by the trisomy 18, monosomy X, and tri¬somy 13. Fetal karyotype could not be revealed in 42 cases (2%) due to maternal contamination in 18 cases, inadequate sampling in 4 cases, and failure of cell culture in 27 cases. There were 2 pregnancy losses due to the invasive procedure (only in amniocentesis).
Conclusion: The idealized approach to pregnancies with a detected chromosomal abnormality should be tailored according to the individual choice of the couples whether they decide for or against a child with a known chromosomal abnormality.
Key words: amniocentesis, chorionic villus sampling, cordo¬centeses, prenatal genetic diagnostic testing

Amaç: Bu retrospektif araştırma, pelvik organ prolapsus (POP) tipinin kadın seksüel fonksiyon, kas kuvveti ve pelvik taban semptomları üzerine etkisini incelemek amacıyla planlandı.
Gereç ve Yöntemler: 2009-2016 tarihleri arasında kadın sağlığı ünitesine yönlendirilen 721 kadının verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Kadınların prolapsus tip ve evreleri Pelvik Organ Prolapsus-Sınıflaması (POP-Q) testi ile değerlendirildikten sonra; asemptomatik, anterior, apikal ve posterior kompartman prolapsusu olarak kaydedildi. Seksüel fonksiyonları Prolapsus/İnkontinans Seksüel Değerlendirme kısa formu (PISQ-12) ile, pelvik taban kas kuvveti vajinal basınç ölçümü ile ve pelvik taban semptom, şikayet ve yaşam kalitesi Pelvik Taban Distress Envanteri-20 (PTDI-20) ile değerlendirildi.
Bulgular: Dahil edilme kriterlerini karşılayan 168 kadının 96’sında anterior, 20’sinde apikal, 16’sında posteriorkompartmanprolapsusu ve 36 kadının da asemptomatik olduğu saptandı.Gruplar arasında; PISQ-12 toplam ve alt skala puanlarında, PFDI-20 toplam ve iki alt skala (kolorektal/anal, üriner) puanlarında ve kas kuvvetinde fark bulunmadı (p>0.05). PFDI-20’nin diğer alt skalası olan pelvik organ prolapsus distres envanteri-6’da ise asemptomatik kadınlar ile anterior kompartman prolapsusu (p=0.044) ve apikal kompartman prolapsusu (p=0.011) olanlar arasında fark olduğu saptandı.
Sonuç: Bu araştırma ile POP tipinin seksüel fonksiyonu, kas kuvvetini, kolorektal ve üriner semptomları etkilemediği bulundu. Prolapsus semptom ve şikayetlerinin, anterior ve apikal kompartman prolapsusu olan kadınlarda daha fazla olduğu saptandı.

Objective: This retrospective research was planned to investigate the effect of pelvic organ prolapses (POP) type on sexual function, muscle strength and pelvic floor symptoms in symptomatic women.
Material and Methods: Data on POP type and stages assessed by Pelvic Organ Prolapses-Quantification system (POP-Q) of 721 women who have applied to the womens’ health unit between 2009 and 20016 were collected retrospectively. POP types were recorded as asymptomatic, anterior, apical and posterior compartment prolapses. Sexual functions were assessed by the Prolapses/Incontinence Sexual Quantification short-form (PISQ-12), pelvic floor muscle strength was assessed by vaginal pressure measurement and pelvic floor symptoms, complaints and quality of life were assessed by Pelvic Floor Distress Inventory-20 (PFDI-20).
Results: Among 168 women who met the inclusion criteria, 96 had anterior compartment prolapses, 20 had apical compartment prolapses, 16 had posterior compartment prolapses and 36 women were asymptomatic. There was no difference between the groups in their PISQ-12 total and subscales scores, PFDI-20 total and two sub scale (colorectal/anal, urinary) scores and muscle strength (p>0.05). In pelvic organ prolapses distress inventory-6, another sub scale of PFDI-20, it was determined that there was a difference between asymptomatic women and the ones with anterior compartment prolapses (p=0.044) and apical compartment prolapses (p=0.011).
Conclusion: This research found that POP type did not affect sexual function, muscle strength and colorectal and urinary symptoms in our cohort. There were more prolapses symptoms and complaints in the women with anterior and apical compartment prolapses.

Aim: The aim of the present study was to compare female sexual function between women underwent conventional abdominal and laparoscopic hysterectomy.
Methods: Seventyseven women who scheduled to perform hysterectomy without oophorectomy for benign gynecologic conditions to either laparoscopic or open abdominal according to surgeon preference.Women with endometriozis and symptomatic prolapsusus were excluded. Female sexual function scores were obtained before and six months after the operation from each participants by the utilization of validated questionnaires.
Results: Pre and postoperative scores of three different quationnaires were found to be comparable in group underwent laparoscopic hysterectomy (P > 0.05). And also scores were found to be comparable in group underwent laparotomic hysterectomy (P > 0.05). Pre and postoperative values were compared between two groups and revealed similar result with regar to all three scores (P > 0.05).
Conclusions: Our data showed comparable pre and the postoperative scores for the two different hysterectomy techniques. Two groups were also found to have similar pre and postoperative score values.

Objektif:

Brenner tümörleri overin nadir neoplazmlarındandır. Bu çalışmanın amacı Brenner tümörlerinin klinik özelliklerinin incelenmesidir.

Materyal ve Metotlar:

Ankara Üniversitesi Obstetrik ve Jinekoloji Bölümü'nde tedavi alan 2005-2015 yılları arasındaki 22 hasta retrospektif olarak incelenmiştir.

Sonuçlar:

Hastaların tanı aldıklarında ortalama yaşı 55,1 olmakla beraber yaş aralığı 34 ile 79 arasındaydı İki hasta (%9,1) pre-menapozal dönemdeyken, beş hasta(%22,7) peri-menapozal dönemde ve onbeş hasta (%68,2) postmenapozal dönemdeydi. Hastaların bir tanesi tanı sırasında gebeydi. Yirmi hastanın final patolojisi benign Brenner neoplazmı iken, bir tanesi malign ve bir tanesi hem benign hem malign olarak raporlanmıştır. Malign hastalarda takip süresince rekürrens görülmedi. Altı hastada( %27,2) Brenner tümörüyle beraber seyreden başka bir ovaryan patoloji vardı. Bu hastaların dördünde eşlik eden patoloji müsinöz kistadenoma iken bir hastada endometriosis eksterna ve bir hastada yüksek gradeli seröz papiller kist adenokarsinom izlendi.

Sonuç:

Brenner tümörleri, genellikle postmenapozal dönemdeki kadınlarda cerrahi prosedürler sonrası rastlantısal olarak bulunan benign patolojik bulgulardır. Özellikle müsinöz over tümörü gibi başka bir ovaryan patolojiye eşlik edebilirler. Diğer kadın genital tümörleri ile beraber görülebilirler. Brenner tümörlerinin klinik özelliklerinin tam olarak anlaşılabilmesi için ek çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective:

Brenner tumors are rare neoplasm of the ovary. The aim of this study is to investigate the clinical features of Brenner tumors.

Material and Methods:

The clinical features of twenty two patients who were treated in Ankara University Obstetric and Gynecology Department between 2005-2015 were evaluated retrospectively from hospital medical records.

Results:

The patients were 34 to 79 years of age at the time of diagnosis and mean age was 55,1. Two patients(9,1%) were pre-menopausal, five patients (22,7%)were peri-menopausal and fifteen patients(68,2%) were postmenopausal. One of the patient was pregnant. Twenty of them were benign, one of them was malignant and one of them was both malignant and benign neoplasm. There was no recurrence in the malignant cases. Six patients (27,2%) had mixed tumors consisting of Brenner tumor and another ovarian pathology. Specifically, other component of these tumors was mucinous cystadenoma in four cases, endometriosis externa in one case and high grade serous papillary cyst adenocarcinoma in one case.

Conclusion:

Brenner tumor is usually incidental benign pathologic finding of surgical procedures in postmenopausal women. It can be found with another ovarian pathology such as mucinous ovarian tumor. It can coexist with other female genital tumors. Further studies are needed for completely understanding clinical features of Brenner tumors.

Harlequin Ichthyosis is a very rare condition affecting the skin of the newborns. It is associated with poor barrier function of the skin leading to dehydration and leaving the newborns prone to infections. It is due to mutations in Adenosine triphosphate Binding Cassette A12(ABCA12) gene transmitted as an autosomal recessive disorder. The prognosis is very poor in these cases. We are reporting one such rare case here.

Deri metastazı ortalama sağkalım süresi 9 ay olan, genellikle meme, akciğer, over,kolon ve nadiren de serviksten köken alan tehlikeli bir durumdur. Deri metastazı ve primer malignensi arasındaki zaman deri metastazının oluşumunda çok önemli bir prognostik faktördür. Primer tedavinin 5.ayında gelişen skuamöz hücreli kanserin çok nadir görülen vulvar ve umblikal metastaz vakalarından ikisini sunuyoruz.Vakalarımızın ikisi de primer tedavi sonrası 11 ay yaşadılar.Sunmuş olduğumuz ilk hasta uygun medikal ve cerrahi sonrasında serviks kanserinin İngilizce literatürdeki en erken vulvar rekürrensi olan vakadır.

Cutaneous metastasis is considered as hazardous condition depending on the mean survival around 9 months, which usually originates from cancers of the breast, lung, ovary, colon and rarely from the cervix. The crucial prognostic factor of cutaneous metastasis depends on the period between the primary malignancy and cutaneous metastasis. We report two cases of the unusual presentation of squamous cell cancer of the cervix developed vulvar and umbilical metastasis at the 5th month of primary treatment. Both of our patients survived for 11 months following the primary treatment. In addition, our first case is the earliest vulvar recurrence of cervical carcinoma in the English literature following the appropriate medical and surgical management.