Amaç: GnRH agonist ile downregüle edilmiş, başarısız bir in-vitro fertilizasyon (İVF) siklusunu takip eden tedavi siklusunda protokol tercihinin agonist veya antagonist olmasının gebelik sonuçları üzerine etkisinin değerlendirilmesi
Planlama: Retrospektif çalışma
Hastalar: Bir İVF ünitesinde 2002- 2012 yılları arasında GnRH agonist protokol kullanılan ve başarısız bir IVF siklusu sonrasında bir yıl içinde tekrar İVF uygulanan 269 hasta
Değerlendirme parametreleri: Hastaların yaşı, FSH değerleri, antral follikül sayıları, indüksiyon süreleri, toplanılan oosit sayısı, transfer edilen embriyo sayısı ve transfer günleri, klinik ve devam eden gebelik oranları
Sonuç: Normoresponder hastalar ikinci siklusta agonist ya da antagonist protokol seçimine göre ikiye ayrılmış ve ardışık iki İVF sikluslarının sonuçları karşılaştırılmıştır. Uygulanan gonadotropin dozu, indüksiyon süresi, elde edilen oosit sayısı, embriyo transfer günü ve sayısı açısından her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p>0,05). Ayrıca fertilizasyon, klinik ve devam eden gebelik oranları açısından her iki grup benzer oranlara sahiptir.
Yorum: Normoresponder hastalarda İVF başarısızlığı sonrasında antagonist tedavi seçimi agonist protokoller kadar etkilidir.

Objective: Evaluation of the impact of agonist or antagonist protocol selection on pregnancy outcomes after failure of in-vitro fertilization (IVF) treatment cycles which were downregulated with GnRH agonist
Design: Retrospective study
Patients: Two hundred and sixty nine patients who were treated with GnRH agonist protocol between years 2002 - 2012 at an IVF unit and underwent a second attempt following one year period after failure of IVF
Main outcome measures: Age, basal FSH levels, antral follicle counts, duration of induction, the number of yielded oocytes, the number of transferred embryos and the transfer days, clinical and ongoing pregnancy rates
Results: Normoresponder patients were separated into two groups according to the agonist or antagonist protocol selection at the second attempt and the results of two consequent IVF cycles were compared. There were no statistically significant difference between the groups for the dosage of administered gonadotropin, duration of induction, the count of yielded oocytes, the day and the number of transferred embryos (p>0,05). Furthermore the fertilization rate, clinical and ongoing pregnancy rates were similar in two groups.
Conclusions: The selection of antagonist treatment is effective as agonist protocols at normoresponder patients after failure of IVF

Konjenital kanama bozukluğu olan kadınlarda, korpus luteum rüptürüne bağlı masif hemoperitoneum nadir görülen ancak cerrahi müdahaleyi, hatta ooferektomi yapılmasını bile gerektirebilecek, hayatı tehtid eden bir komplikasyondur. Konjenital afibrinojenemi, nadir görülen bir konjenital kanama bozukluğudur. Asemptomatik olabileceği gibi, kanamaya meyil artışından, hayatı tehtid eden kanamalara kadar değişen çeşitli klinik belirtileri olabilmektedir. Konjenital afibrinojenemili hastalarda, ovulasyonu takiben intraabdominal kanama oldukça nadir görülmekte olup, korpus luteum rüptürüne bağlı hemoperitoneum tablosu sadece birkaç olguda bildirilmiştir. Biz, 28 yaşında, konjenital afibrinojenemi tanısı olan ve ovulasyonu takiben tekrarlayan masif hemoperitoneumu olan olguyu tartıştık. İlk kanama epizotu taze donmuş plazma, kriyopresipitat ve kan transfüzyonu ile tedavi edildi; ikinci kanama epizotunda tanısal laparomiye alınarak rüptüre folikül kisti çıkartıldı; üçüncü kanama epizotu taze donmuş plazma, kriyopresipitat ve kan transfüzyonu ile tedavi edildi; dördüncü kanama epizotunda tanısal laparatomiye alınarak sağ salpingoooferektomi yapıldı; beşinci kanama epizotu ise taze donmuş plazma, kriyopresipitat ve kan transfüzyonu ile tedavi edildi. Konjenital kanama bozukluğu olan hastalarda konservatif yaklaşım çok önemlidir. Bu olgu göstermektedir ki; bu hastalarda ovaryan fonksiyonların korunması konservatif yaklaşımla mümkün olabilmektedir ve tekrarlayan kanamaların proflaksisinde ovulasyon süpresyonu önerilmelidir.

Massive hemoperitoneum secondary to ruptured corpus luteum is a rare but serious and life-threatening complication for women with congenital bleeding disorders and may lead to surgical interventions and even oophorectomy. Congenital afibrinogenemia is a rare inherited coagulation disorder. As it can be asymptomatic, its clinical manifestations vary from minimal tendency of bleeding to life-threatening bleedings. Intraabdominal bleeding due to ovulation is very rare in these patients and only a few cases of corpus luteum rupture and hemoperitoneum in afibrinogenemic patients have been described. We report on a 28-year-old woman with congenital afibrinogenemia with recurrent massive intraabdominal bleeding due to ovulation as the presenting clinical sign. The first episode was managed with fresh frozen plasma, cryoprecipitate and blood transfusions; exploratory laparotomy and excision of the ruptured follicle was performed at the second episode; the third episode was managed with fresh frozen plasma, cryoprecipitate and blood transfusions; exploratory laparotomy and right salphingooopherectomy was performed at the fourth episode; fifth episode was managed with fresh frozen plasma, cryoprecipitate and blood transfusions. Conservative management is crucial for patients with congenital bleeding disorders. These case demonstrate that preservation of ovarian function is possible with a conservative approach and recurrent episodes may be prevented by suppression of ovulation.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı endometriyum kanserli olgularda array tabanlı karşılaştırmalı genomik hibridizasyon (aCGH) yöntemi ile tespit edilen 1. kromozom uzun kolu duplikasyonunun [dup(1q)] kanserden sağ kalım üzerine etkisini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntemler: Endometriyum biyopsisi incelemesi sonucunda endometriyum kanseri tanısı almış ve bu nedenle opere edilen 53 olgu çalışmaya alındı. Olguların tamamına donmuş kesit incelemesi ve evreleyici cerrahi yapıldı. Tümöral dokudan elde edilen örnekler aCGH yöntemi ile kromozom aberasyonları yönünden incelendi. Sağ kalım analizlerinde Kaplan-Meier ve Cox-regresyon analizleri kullanıldı.
Bulgular: 53 endometriyum kanserli olgunun 14’ünde (%26.4) dup(1q) tespit edildi. Yirmi dört ay (3-33 ay) takip edilen hasta grubunda dup(1q) (p=.01), optimal sitoredüksiyon (p<.001), lenf nodu tutulumu (p=.006), evre 1’den ileri evrede tümör (p=.006) ve yüksek riskli tümör (p=.02) varlığı sağ kalım ile ilişkili faktörlerdi. Cox-regresyon analizi en önemli prognostik faktörün optimal sitoredüksiyon sağlanması olduğunu ortaya koydu (p=.02).
Sonuç: 1q duplikasyon varlığı preoperatif dönemde prognostik belirteç olarak kullanılabilir.

Aim: The aim of this study is to investigate the effect of first chromosome long arm duplication [dup(1q)] in cases with endometrial carcinoma detected with array based comperative genomic hybridization (aCGH) on survival from the cancer.
Material and Methods: A total of 53 patients with the diagnosis of endometrial carcinom due to endometrial biopsy and who have been operated for this reason have been allocated in the study. Frozen section biopsy and staging surgery have been performed for all the cases. Samples obtained from the tumoral mass have been investigated for chromosomal aberrations with aCGH method. Kaplan-Meier and Cox-regression analysis have been performed for survival analysis.
Results: Among 53 cases with endometrial carcinomas, dup(1q) was diagnosed in 14 (26.4%) of the cases. For the patient group that has been followed-up for 24 months (3-33 months), dup(1q) (p=.01), optimal cytoreduction (p<.001), lymph node positivity (p=.006), tumor stage >1 (p=.006) and presence of high risk tumor were the factors that were associated with survival. Cox-regression analysis has revealed that optimal cytoreduction was the most important prognostic factor (p=.02).
Conclusion: Presence of 1q duplication can be used as a prognostic factor in the preoperative period.

Gebelikte intrakranial yabancı cisimler nadir görülmekle birlikte maternal ve fetal morbidite ve mortalitede önemli bir konuyu teşkil etmektedir. Özellikle ülkemizde ateşli silah yaralanmaları halen önemli bir halk sağlığı sorunudur. Gebelikte intrakranial yabancı cisimlerin yönetimi multidisipliner yaklaşım gerektiren ve önemli ölçüde dikkat gerektiren bir durumdur. İntrakranial yer kaplayan yabancı cisimlerde kafa içi basınç değişikliğine neden olabilecek müdahalelerden mümkün olduğunca kaçınmak gerekmektedir. Bu olgu sunumunda, gebelik öncesinde ateşli silah yaralanmasına bağlı olarak intrakranial mermi saptanan ve sonrasında gebe kalan bir hastanın gebelik takibini ve sonuçlarını sunduk.

Intracranial foreign bodies during pregnancy is a very rare condition, however its maternal and fetal outcomes are very crucial with regard to morbidity and mortality. Furthermore wounding by firearms is still a public health problem particularly in our country. Intracranial foreign bodies during pregnancy is high risk pregnancy and must be managed with care and multidisciplinary approach. During this course and labour avoiding the increase in intracranial pressure is the most important key point. In this case report we present the follow-up and outcome of a patient with bullet in brain after intracranial injury caused by firearm.

Background and objective: Dexamethasone, as a part of multimodal approach, can decrease nausea and vomiting following laparoscopy in high risk patients. We performed this study to find out whether the dexamethasone can improve postoperative nausea and vomiting (PONV) in patients undergoing gynecology laparoscopic surgeries.
Patients and methods: In this double- blind randomized clinical trial, 91 patients who underwent gynecologic laparoscopic surgery in Rasool Akram hospital in Tehran during 2011- 2014 were enrolled. 44 patients received 8 mg dexamethasone (study group) and 47 patients received 10 mg metochlopramide (control group) intravenously after intubation.
outcome parameters including age, weight, height, cause of hospitalization, drugs, last menstrual period (LMP),Blood pressure (BP),heart rate (HR), Respiratory rate (RR) and oxygen saturation, Visual analogue scale (VAS) score, nausea and vomiting were entered to SPSS (v. 16) and were analyzed.
Results: 88 ASA(American Society of Anesthesiology) class I-II patients between 25 -39 years old were analyzed. There was no difference in vital signs during and post operation (BP, HR, RR and O2 saturation) between these two groups (P value > 0.05).
There was no significant difference between VAS score at 4 and 24 hours after the operation (14% vs 17.8% and 7% VS 6.7%, respectively,p> 0.05). Incidence of PONV in 4 hours was significantly lower in dexamethasone group (11.6% VS 55.6%P < 0.0001), while there was no significant difference in 24 hours (23.3% VS 22.2%, P > 0.05) and also need to anti-emetic drugs wasn’t significantly lower in study group (P > 0.05).
Conclusion: We conclude that dexamethasone can relieve PONV after gynecologic laparoscopic surgery.

Son yıllarda moleküler genetik tanı yöntemlerindeki gelişmeler fetal genom ve fetal fizyoloji hakkındaki bilgilerimizin artmasına önemli katkılar sağlamıştır. Prenatal tanı yöntemlerinde dünyadaki gelişmeler çok hızlanmış ve önemli değişiklikler olmuştur. Fetal genetik ve genomik analizlerden elde edilen bilgiler bireysel fetal tıbba yeni yaklaşımlar getirmiştir. Fetal DNA ve RNA dizileme teknolojisinin gelişmesiyle, yeni tedavi olanakları tartışılmaya başlanmıştır. Non-invaziv doğum öncesi tanı genomik tıp alanında yerini almış ve bu teknolojilerin ortaya çıkardığı sonuçlar bilimsel arenada paylaşılır duruma gelmiştir. Lo ve arkadaşlarının fetusa özgü gen dizilerinin maternal plazmadan çoğaltılabileceğini göstererek serbest fetal DNA’nın maternal plazma ve serum içinden izole edilebileceğini keşfetmeleri bu ilerlemenin ilk basamağıdır. Mikroarray teknolojisi ve dizileme çalışmalarındaki teknolojik hız tıbbın her alanını etkilediği gibi fetal tanıda da kendini göstermiştir. Doğum öncesi tanı çalışmaları ile ilgilenen her bilim insanının genomik bilgisinin bulunması çok önemli bir gereksinimdir. Fetal genomu analiz ederek tanı koymayı mümkün kılan testlerin gebelere uygulanmaya başlamasıyla özellikle jinekologların genetik ve genomik alanındaki ilerlemelerin pratiğe yansıması ile ilgili bilgi güncellemelerine ihtiyaçları vardır. Bu derlemenin amacı fetal nükleik asitlerin anne kanında keşiflerinden fetal genom dizilemesine, fetusa ait bireysel tanının gelişmesinden, kişiselleştirilmiş fetal tıp ile ilgili bilimsel yeniliklere kadar özellikle doğum öncesi tanı alanında çalışanlara genetik ve genomik alanındaki gelişmeler hakkında bilgi vermek ve İstanbul Üniversitesi Fetal Nükleik Asit Araştırma Grubu’nun deneyimlerini paylaşmaktır.

Recent developments in molecular genetics improved our knowledge on fetal genome and physiology. Novel scientific innovations in prenatal diagnosis have accelerated in the last decade changing our vision immensely. Data obtained from fetal genomic studies brought new insights to fetal medicine and by the advances in fetal DNA and RNA sequencing technology novel treatment strategies has evolved. Non-invasive prenatal diagnosis found ground in genetics and the results are widely studied in scientific arena. When Lo and colleges proved fetal genetic material can be extracted from maternal plasma and fetal DNA can be isolated from maternal serum, the gate to many exciting discoveries was open. Microarray technology and advances in sequencing helped fetal diagnosis as well as other areas of medicine. Today it is a very crucial prerequisite for physicians practicing prenatal diagnosis to have a profound knowledge in genetics. Prevailing practical use and application of fetal genomic tests in maternal and fetal medicine mandates obstetricians to update their knowledge in genetics. The purpose of this review is to assist physicians to understand and update their knowledge in fetal genetic testing from maternal blood, individualized prenatal counseling and advancements on the subject by sharing our experiences as Istanbul University Fetal Nucleic Acid Research Group.

Objective: To evaluate preopertive accuracy of endometrial thickness for assesment of histologic grade and stage of endometrial carcinoma and also determining a cut-off value for the determination of grade of endometrial carcinoma.
Material and Methods: Clinical data of 105 patients who underwent surgical staging with endometrial carcinoma were reviewed retrospectively. Preoperatively endometrial thickness were recorded and correlated with pathologic information.
Results: A statistically significant correlation was found in between endometrial thickness and grade of the disease (r=0,746, p=0.001). Besides, no correlation was found between endometrial thickness and stage (r=0.153, p=0.119). The endometrial thickness at 9 mm revealed the optimal sensitivity and specificity (93.33 and 26.2, respectively) for turning through grade1 to grade 2 with 68.2% positive predictive value and 66.7% negative predictive value. We indicated the endometrial thickness at 27 mm as the optimal value with sensitivity and specificity (27.27 and 95.65, respectively) for turning through grade 2 to grade 3 with 66.7% positive predictive value and 77.5% negative predictive value.
Conclusion: In conlusion, sonographic evaluation of the endometrial thickness is economical, simple and can be used as a prognostic tool for endometrial cancer grading. The operating team may have the chance to get prepared before the operation and may have the chance to inform the patient about the operation.

Objective: To evaluate preopertive accuracy of endometrial thickness for assesment of histologic grade and stage of endometrial carcinoma and also determining a cut-off value for the determination of grade of endometrial carcinoma.
Material and Methods: Clinical data of 105 patients who underwent surgical staging with endometrial carcinoma were reviewed retrospectively. Preoperatively endometrial thickness were recorded and correlated with pathologic information.
Results: A statistically significant correlation was found in between endometrial thickness and grade of the disease (r=0,746, p=0.001). Besides, no correlation was found between endometrial thickness and stage (r=0.153, p=0.119). The endometrial thickness at 9 mm revealed the optimal sensitivity and specificity (93.33 and 26.2, respectively) for turning through grade1 to grade 2 with 68.2% positive predictive value and 66.7% negative predictive value. We indicated the endometrial thickness at 27 mm as the optimal value with sensitivity and specificity (27.27 and 95.65, respectively) for turning through grade 2 to grade 3 with 66.7% positive predictive value and 77.5% negative predictive value.
Conclusion: In conlusion, sonographic evaluation of the endometrial thickness is economical, simple and can be used as a prognostic tool for endometrial cancer grading. The operating team may have the chance to get prepared before the operation and may have the chance to inform the patient about the operation.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı maternal serum D-Dimer ve fibrinojen düzeylerinin bir marker olarak intra uterin büyüme geriliğini (IUGG) saptamadaki etkinliğini araştırmaktır.

MATERYAL METOD: Bu çalışmaya Ocak 2011– Aralık 2011 tarihleri arasında gebelik takiplerini ve doğumlarını 3. basamak bir hastanede gerçekleştiren toplam 234 gebe dahil edildi. Gebeler iki gruba ayrıldı; grup-1: IUGG tanısı almış 117 gebe ve grup-2: kontrol grubu olarak IUGG bulunmayan 117 sağlıklı gebe. Tüm gebelerin serum d-dimer ve fibrinojen düzeyleri gebeliğin üçüncü trimesterinde ölçüldü. İki grup serum D-dimer ve fibrinojen düzeyleri açısından karşılaştırıldı.

BULGULAR: Yaş, gebelik öncesi vücut kitle indeksi, sigara kullanımı ve gebelik haftası için gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmadı (p>0.05). Gravida, parite, yaşayan çocuk sayısı ile maternal kanda bakılan fibrinojen seviyesinde ise istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edildi (p<0.001). Gruplar arasında D-dimer düzeyinde anlamlı değişiklik saptanmamasına karşılık (p=0,183), serum fibrinojen düzeyi IUGG bulunan Grup-1’ de yükselmiş olarak tespit edildi.
SONUÇ: Çalışmamızda İUGG olan gebelerde normal gebelere oranla serum fibrinojen düzeylerinin arttığı, D-dimer düzeylerinin ise değişmediği görüldü. Serum D-dimer düzeyleri IUGG’de yol gösterici bir marker olarak görülmemesine rağmen fibrinojen düzeyleri IUGG gelişebileceğini öngörmede bir marker olarak kullanılabilir.

Objective: The purpose of the present study was to assess the effect of D-dimer and fibrinogen levels in maternal serum as a marker for detection of intrauterine growth restriction (IUGR).
Method: Two hundred-thirty four pregnant women who get pregnancy follow-up and delivery in the tertiary hospital between January 2011 and December 2011 were admitted to the study. Pregnant women were divided into two groups; group-1: 117 pregnants complicated with IUGR and group-2: 117 healthy pregnants without IUGR as control. Serum D-dimer and fibrinogen levels of all pregnant women were measured in the third trimester. The levels of D-dimer and fibrinogen were compared between two groups.
Results: There is no significant difference between the groups for age, body mass index before pregnancy, smoking and gestational weeks (p>0.05). gravidity, parity, number of children and maternal serum fibrinogen level were detected significantly different between the groups (P<0.001). D-dimer level was not significantly different between the groups (p=0.183), but fibrinogen level in group-1 was found higher than group-2.
Conclusion: Serum fibrinogen level was found higher in pregnant women complicated with IUGR but D-dimer level was not different between the groups. Although serum D-dimer should not be used as a marker for detection of IUGR, serum fibrinogen may be used.

Amaç: Bu prospektif çalışmanın amacı, kliniğimizde gerçekleştirilen total laparoskopik histerektomi (TLH) ve total abdominal histerektomi (TAH) vakalarını değerlendirmek ve karşılaştırmaktır.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışma Necmettin Erbakan Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı'nda Ocak 2013 ile Nisan 2014 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. TLH uygulanan 40 hasta (grup 1) ile TAH yapılan 40 hasta (Grup 2) karşılaştırılmıştır. Olguların ortalama yaşı, vücut kitle indeksi (VKİ), operasyon süresi, kan kaybı, komplikasyon oranları ve ameliyat sonrası hastanede kalış süreleri iki grup arasında karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Her iki gurupta yaş, vücut kitle indeksi (VKİ), spesimen ağırlığı, preoperatif hemoglobin (Hb) değeri ve komplikasyon oranları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Ortalama postoperatif Hb değeri grup 1 de grup 2 den daha yüksekti ve istatistiksel olarak anlamlıydı (11.5±0.8 gr/dl - 10.8±1.7, P= 0.02). Ortalama operasyon süresi grup 1 de grup 2 den daha uzundu ve istatistiksel olarak anlamlıydı (105.4±22.9 dakika - 74.5±18.1, p<0.001). Ortalama hastanede kalış süresi grup 1 de grup 2 den daha kısa ve istatistiksel olarak anlamlıydı (2.48±0.6 gün - 4.88±1.2, p<0.001 ).
Sonuç: Total laparoskopik histerektomi jinekolojik hastalıklar için güvenli ve uygun bir yöntemdir. TLH doğru seçilmiş hastalar için özel avantajlar sunabilir. Bu avantajlar; daha düşük peri-operatif morbidite, yaşam kalitesinin iyileştirilmesi, daha kısa hastanede kalış süresi ve aktiviteye daha hızlı geri dönüştür.

Objectives: The aim of this prospective study is to evaluate and compare to the outcomes of total laparoscopic hysterectomy (TLH) and total abdominal hysterectomy (TAH) who performed in our clinic.
Materials and Methods: We performed surgical procedures at Necmettin Erbakan University, Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology between January 2013 and April 2014. Forty patients who underwent TLH (group 1) compared to 40 patients who underwent TAH (group 2). The mean age of the cases, body mass index (BMI), duration of operation, the amount of blood loss, rates of complications and post operative hospital stay were compared for two groups.
Results: There were no statistically significant differences between the two groups regarding age, body mass index (BMI), specimen weight, pre-operative hemoglobin (Hb) value and rates of the complications. The mean post-operative Hb value was significantly higher in group 1 than group 2 (11.5±0.8 gr/dl vs. 10.8±1.7, P= 0.02). The mean time of operation was significantly longer in group 1 than in group 2 (105.4±22.9 minutes vs. 74±18, P<0.001). The mean duration of hospital stay was statistically shorter in group 1 compared to the group 2 (2.48±0.6 days vs. 4.88±1.2, P<0.001).
Conclusion: Total laparoscopic hysterectomy is safe and feasible method for gynecological diseases. TLH may offer specific benefits for properly selected patients. Its advantages are lower peri-operative morbidity, improvement of quality of life, shorter hospital stay and faster return to activity.

Vajinal makat doğumların sıklığı gün geçtikçe azalmaktadır. Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de bu eğilim vardır.

Vaginal breech delivery incidence is progressively decreasing. This trend exists in our country like other countries around the world.

Objektif: Zayıf over yanıtlı hastalarda uzun GnRH agonist protokol ile GnRH antagonist protokolün karşılaştırılması
Planlama: Retrospektif kohort çalışma
Ortam: Zeynep Kamil Kadın ve Çocuk Hastalıkları Hastanesi, Tüp Bebek Ünitesi
Hastalar: IVF sikluslarında zayıf over yanıtı tanısı alan 531 hastanın dosyası retrospektif olarak incelendi.
Girişim: IVF sikluslarında, minimum 300 IU gonadotropinle over stimulasyonu yapılmış ve toplam ≤ 3 oosit elde edilmiş olan hastalar çalışmaya dahil edildi. Bu hastalar uzun GnRH agonist ve GnRH antagonist protokol ile stimulasyon yapılanlar olmak üzere iki gruba ayrıldı.
Değerlendirme Parametreleri: İki grup arasındaki demografik ve klinik özellikler, toplanan toplam ve matur oosit sayıları, transfer günü, embriyo kalitesi, gebelik, klinik gebelik, erken gebelik kaybı oranları karşılaştırmak.
Sonuç: Tedavi süresi ve toplam kullanılan gonadotropin dozunun GnRH agonist protokolde daha fazla olduğu saptandı. Toplanan ve matür oosit oranları benzer olmakla birlikte iyi kalite embriyo sayısı GnRH antagonist grupta daha fazla idi. Transfer günü ve transfer edilen embriyo sayıları her iki grupta benzerdi. Gebelik (10.5% vs 14.1%), klinik gebelik (7.7% vs 10.6%) ve erken gebelik kaybı oranları (27.2% vs 35%) arasında anlamlı fark gözlenmedi.
Yorum: Zayıf over yanıtlı hastalarda GnRH antagonist protokol tedavi süresi ve maliyetini düşürdüğü için uzun GnRH agonist protokole tercih edilebilir.

Objective: To compare long GnRH agonist with GnRH antagonist protocol in poor responders.
Design: Retrospective cohort study.
Setting: Zeynep Kamil Maternity and Children’s Hospital, IVF Center.
Patients: Medical charts of 531 poor responder women undergoing IVF were retrospectively analysed.
Interventions: In IVF cycles, those who received at least 300 IU/daily gonadotropin and had ≤ 3 oocytes retrieved were enrolled in the study. Poor responders were categorized into two groups as those who received long GnRH agonist or GnRH antagonist regimen.
Results: Treatment duration and total gonadotropin dosage were significantly higher in women undergoing the long GnRH agonist regimen compared with the GnRH antagonist regimen (p<0.001 for both). Although number of total and mature oocytes retrieved was similar between the groups, good quality embryos were found to be higher in the GnRH antagonist regimen. The day of embryo transfer and number of transferred embryos was similar in the groups. No statistically significant differences were detected in pregnancy (10.5% vs 14.1%), clinical pregnancy (7.7% vs 10.6%) and early pregnancy loss rate (27.2% vs 35%) between the groups.
Comment: GnRH antagonist regimen may be preferable to long GnRH regimen as it could decrease the cost and treatment duration in poor responders.

Objektif: Tamoxifen kullanımına bağlı kalınlaşmış endometriumun değerlendirilmesinde histeroskopinin yerini belirlemek
Planlama: Tamoxifen kullanımı olan hastalar ilk basamakta trans-vajinal ultrason (TVUS) ile değerlendirildi. Endometrial kalınlaşma (>5mm) saptanan hastalar histeroskopi ve dilatasyon – küretaja (D&C) yönlendirildi.
Popülasyon: Çalışmaya östrojen reseptör pozitif meme kanseri olup en az 1 yıldır 20 mg/gün Tanoxifen kullanan 103 hasta üzerinde yapıldı.
Girişim: TVUS’da endometrial kalınlaşma (>5mm) saptanan hastalar histeroskopik biyopsi ve dilatasyon – küretaja yönlendirildi.
Değerlendirme Parametreleri: Endometrial kalınlık saptanan hastaların D&C ve histeroskopik biyopsi sonuçları değerlendirildi.
Sonuçlar: Tamoxifen kullanan 103 hastanın 59 tanesinde endometrial kalınlaşma saptandı. Bu hastaların 35 tanesinde D&C de materyal elde edilerek patolojik tanı kondu. Materyal elde edilemeyen 24 hasta histeroskopik biyopsiye yönlendirildi. Bu hastaların 11 (45.8%) tanesinde endometrial polip saptandı.
Yorum: Tamoxifen kullanımında endometrial kalınlık saptanan hastalarda D&C tek başına yeterli görünmemektedir. Histeroskopik biyopsi bu hastaların değerlendirilmesinde ilk sırada düşünülmelidir.

Objective: Aim of this study was to evaluate role of hysteroscopy in thickened endometrium (>5mm) associated with tamoxifen therapy.
Design: We performed dilatation & curettage (D&C) and hysteroscopic biopsy to patients for evaluation of thickened endometrium in tamoxifen therapy.
Patients: one hundred and nine asymptomatic patients with estrogen receptor positive breast cancer treated with tamoxifen 20 mg daily.
Intervention: We performed hysteroscopic biopsy or D&C to patients who have thickened endometrium at transvaginal sonography.
Main outcome measures: we correlate pathology report results of D&C and hysteroscopic biopsy
Results: 59 of 103 patients have thickened endometrium. 35 of 59 patients diagnosed with D&C ( 19 inactive endometrium, 15 endometrial polyp, 1 endometrial hyperplasia). D&C couldn’t get material 24 of these patients. Hysteroscopic biopsy diagnosed endometrial polyp 11 (45.8%) of these patients.
Conclusions: We can state that D&C does not seem accurate enough for detection of intrauterin pathologies in thickened endometrium associated with tamoxifen therapy. We therefore believe it is reasonable to perform hysteroscopic biopsy in asymptomatic tamoxifen treated patients who have thickened endometrium.

Vajinal kubbe açılması ve eşlik eden barsak eviserasyonu histerektomi operasyonları sonrası nadir görülen bir komplikasyondur. Laparoskopik cerrahinin günümüzde giderek yaygınlaşan kullanımı ile birlikte özellikle robotik cerrahinin kullanım sıklığında artışa paralel olarak bu komplikasyonun görülme sıklığında da olası bir artış izlenmektedir. Bu olgu sunumu ile vajinal kubbe açılması sıklığındaki artış için olası risk faktörleri ve tedavi yaklaşımı değerlendirilecektir.

Vaginal cuff dehisence with bowel evisceration after hysterectomy is a very rare complication. However, the incidance of this complication appears to be increased with the widely used techniques of laparoscopic surgery especially with robotic hysterectomy. In this case report we aimed to evaluate the risk factors and treatment methods for this complication.

Abstract | Full Text PDF