Amaç: Preeklampsi ile komplike olmuş gebeliklerde plasental örneklerde trofoblast apoptozisinin araştırılması
Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma da 28 preeklampsi hastası ile 10 sağlıklı term tekil gebeden olmak üzere toplam 38 plasental örnekte trofoblastlarda TUNEL metodu ve elektron mikroskopisi ile apoptozis araştırılmıştır.
Sonuç: Her iki grup yaş ve parite açısından farklılık göstermezken, kontrol grubuna ortalama gebelik haftası preeklamptik grupta anlamlı daha düşük (33.2±3.2 vs. 39.1±0.5 p<0.0001), buna karşın trofoblastlarda apoptotik indeks anlamlı oranda daha yüksek bulunmuştur (40.7±17.9 vs. 25.2±10.6, p<0.05).
Değerlendirme: Bu sonuçlar preeklampsi ile komplike olmuş gebeliklerde trofoblastlarda apoptozisde bir artış olduğunu ve bu artışın plasental yaşlanma ile gelişen apoptozisden farklı olduğu görüşünü desteklemektedir.

Objective: We aimed in this study to determine if trophoblastic apoptosis is increased in placentas from preeclamptic women compared to healthy term control placentas.
Patients and methods: 28 preeclamptic and 10 healthy control placentas were used for the study. Apoptosis in the trophoblasts were analyzed using TUNEL method and electron microscopy techniques.
Results: Both groups were comparable in terms of age and parity. However, mean gestational week was significantly lower (33.2±3.2 vs. 39.1±0.5 p<0.0001, respectively), and apoptotic rate in the trophoblasts were significantly higher (40.7±17.9 vs. 25.2±10.6, p<0.05, respectively) in the preeclamptic group compared to controls.
Conclusion: These results suggest that trophoblast apoptosis is increased in the preeclamptic placentas and that this form of apoptosis is different from that occurring with placental aging as a consequence of cell turnover.

Abstract | Full Text PDF

Objektif: Zayıf over yanıtlı hastalarda mikrodoz GnRH agonist (MDL) protokol ile GnRH antagonist/letrazol (AL) protokolunun karşılaştırılması
Planlama: Randomize klinik çalışma
Ortam: Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Yardımla Üreme Merkezi
Hastalar: Zayıf over yanıtı (ZOY) tanısı konulan toplam 55 hasta rastgele randomize edilerek MDL ya da AL protokolu uygulandı.
Girişim: ZOY, ESHRE Bologna kriterlerine göre üç kriterden ikisinin mevcut olması halinde konuldu. MDL grubunda (n=27) siklusun birinci gününde 40µg/0.2 cc subkutan leuprolid asetat günde iki kez uygulandı. Siklus 2. gününde gonadotropin stimulasyonu 450-600 IU ve/veya 150 IU insan menapozal gonadotropin (hMG) leuprolid ile eş zamanlı uygulandı. AL grubunda (n=28) spontan menstruasyonun 2. gününde 5 mg letrazol 5 gün süre ile ve siklusun 5. gününden itibaren gonadotropin stimulasyonu 450-600 IU ve/veya 150 IU hMG uygulandı.
Değerlendirme Parametreleri: Zayıf over yanıtlı hastalarda mikrodoz GnRH agonist (MDL) protokol ile GnRH antagonist/letrazol (AL) protokolunun sonuçlarını karşılaştırmak.
Sonuç: Stimulasyon süresi, toplam gonadotropin dozu (IU), pik E2 (pg/ml) ve OPU günü endometrial kalınlık AL grubunda istatistiksel anlamlı olarak daha düşük saptandı. MDL grubunda siklus iptali belirlenmezken, AL grubunda istatistiksel anlamlı olarak daha fazla oranda (%35.7, p<0.001) siklus iptali belirlendi. Toplam oosit sayısı (3.7±2.9’a karşılık 2.7±2.2), transfer edilen embryo sayısı (1.4±0.5’e karşılık 1.4±1.9), gebelik oranları (3/27’e (%11.1) karşılık 2/28 (%7.1)) ve implantasyon oranları (3/36’e (%8.3) karşılık 2/22 (%9.1)) arasında istatistiksel anlamlı farklılık izlenmedi.
Yorum: Zayıf over yanıtlı hastalarda AL protokol, MDL protokole belirgin üstünlüğü olmamasına karşılık alternatif olarak uygulanabilir.

Objective: To compare microdose GnRH agonist (MDL) protocol with GnRH antagonist/letrazole (AL) protocol in patients with poor ovarian response.
Design: Randomised clinical trial.
Setting: Kocaeli University Assisted Reproductive Centre
Patients: Fifty-five patients with the diagnosis of poor ovarian response (POR) were randomized and performed either MDL or AL protocol.
Interventions: POR was diagnosed according to ESHRE Bologna criteria in case of presence of 2 out of 3 criteria. In the MDL group (n=27), 40µg/0.2 cc subcutaneous leuprolid acetate was given two times a day starting on the first day of menstrual cycle. On the second day of the cycle, gonadotrophin stimulation was started at 450-600 IU and/or 150 IU human menopausal gonadotrophin (hMG) along with leuprolid. In the AL group (n=28), 5 mg letrazole was given for 5 days starting on the second day of the spontaneous cycle and after the 5th day of the cycle, 450-600 IU and/or 150 IU hMG was given.
Main Outcome Measures: To compare the outcomes of MDL protocol with AL protocol in patients with poor ovarian response.
Results: Stimulation days, total gonadotrophin dose (IU), peak E2 (pg/ml) levels, and endometrial thickness were found to be statistically significantly lower in the AL group. While no cases of cycle cancellation was detected in the MDL group, statistically significantly higher rates of cycle cancellation (%35.7, p<0.001) was detected in the AL group. No statistically significant differences were detected in total oocyte numbers (3.7±2.9 vs 2.7±2.2), number of transferred embryos (1.4±0.5 vs 1.4±1.9), pregnancy rates (3/27 (%11.1) vs 2/28 (%7.1)) and implantation rates (3/36 (%8.3) vs 2/22 (%9.1)) in between the groups.
Comment: Although AL protocol is not superior to MDL protocol in poor ovarian response patients, it may be used as an alternative protocol.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Objektif: İyi kalitede transfer edilebilir embryosu olmayan hastalarda 3. günde assisted hatching işlemine ek olarak uygulanan defragmantasyonun implantasyon ve gebelik oranlarına etkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntemler: İyi kalitede embryosu olmayan (Veeck klasifikasyonu grade >1 ve/veya >%10 fragmantasyon) tüm yaşlardan hastalar (n=168) retrospektif olarak incelendi. Birinci grupta transfer edilen tüm embryolar grade 2 olup, mekanik assiated hatching (mAHA) uygulanmıştı. İkinci gruba ise asit Tyrodes aAHA ve defragmantasyon yapılmış ileri derecede fragmantasyonu olan (>%10-50 fragmantasyon) grade 3 embryo transfeleri dahil edildi. Sonuçlar: Birinci grupta pozitif βhCG %33, klinik gebelik (fetal kalp atımı olan) oranı %27 ve implantasyon oranı %11,28 idi. Bu oranlar aAHA ve defragmentasyon grubunda sırası ile. %37, 1, % 28, 8 ve %16,19 idi. 35 yaş üstü hastalarda aAHA ve defragmentasyon grubunda kabul edilebilir implantasyon (%14,46) ve klinik gebelik (%31,58) oranları elde edilmişti. Transfer edilecek iyi kalitede embryosu olmayan hastalarda defragmentasyon işlemi kabul edilebilir başarı oranları nedeni ile tecrübeli laboratuar ekibi olan merkezlerde AHA işlemine ilave olarak uygulanabilir. Aksi takdirde sadece AHA daha uygun bir tercihtir.

Objective: To evaluate the effects of assisted hatching in combination with defragmentation applied to day 3 poor quality human embryos, on implantation and pregnancy rates. Materials and Methods: A retrospective analysis was performed in patients (n=168) of all ages with no good quality transferable embryos (Veeck classification embryos >grade 1 and/or >10% fragmentation). The first group was consisted of cycles in which mAHA was performed to all transferred grade 2 embryos. The second group included transfer cycles where all the embryos were highly fragmented (between 10-50% fragmentations, grade 3) and aAHA and microsurgical fragment removal were applied to all of them. Results: In first group positive βhCG was 33%, clinical pregnancy (fetal heart beat) rate was 27% and implantation rate was 11,28%. These rates were 37, 1%; 28, 8% and %16,19 respectively in the aAHA plus defragmentation group. In cases over 35 years of age in aAHA plus defragmentation group acceptable implantation (14,46%) and clinical pregnancy (31,58%) rates were achieved. Conclusion: In patients with no good quality transferable embryos AHA combined with defragmentation can be utilised with acceptable success rates in laboratories where there are experienced personnel available for this procedure otherwise only AHA can be the best option.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Kliniğimizde plasenta invazyon anomalisi nedeniyle sezaryen histerektomi yapılmış olan hastaların klinik ve operatif özelliklerini inceleyerek bu olguların yönetimi ile ilgili deneyimlerimizi sunmayı amaçladık.
Yöntemler: Bu retrospektif çalışmada 2005-2012 yılları arasında İstanbul Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı’nda plasenta invazyon anomalisi endikasyonuyla sezaryen histerektomi yapılmış olan tüm hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Bu süre zarfında toplam 85 hastaya plasenta invazyon anomalisi nedeniyle sezaryen histerektomi uygulandı. Olguların 81’ini (%95.3) daha önce en az bir defa sezaryen geçirmiş hastalar oluşturmaktaydı. Operasyonların büyük çoğunluğu (%82.4) elektif şartlarda yapıldı. Onaltı (%18.8) olguda operasyon sırasında kanamanın çok şiddetli olması nedeniyle bilateral hipogastrik arter ligasyonu uygulandı. Hastaların hiçbirisinde operasyon sırasında veya sonrasında mortalite izlenmedi. Onsekiz (%21.2) olguda operasyon sırasında üroloji hekimlerinden konsültasyon istendi. Onyedi olguda tam kat mesane laserasyonu reparasyonu, bir olguda mesane arka duvarına invaze olan plasenta perkreata nedeniyle parsiyel sistektomi yapıldı. Olguların 72’sine (%84.7) operasyon sırasında, 50’sine (%58.8) operasyon sonrasında kan ürünü transfüzyonu yapıldı. Masif transfüzyona bağlı olarak 17 (%20) hastada dilüsyonel trombositopeni gelişti. Histopatolojik olarak olguların 55’inde (%64.7) plasenta akreata, 1’inde (%1.2) plasenta inkreata ve 25’inde (%29.4) plasenta perkreata tanısı koyuldu. 2005-2006 yıllarında %0.2 (7/3435) olan plasenta invazyon anomalisi insidansı giderek artarak 2011-2012 yıllarında %0.8 (37/4344)’e ulaştı.
Sonuç: Plasenta invazyon anomalisi giderek artan sıklıkla görülmektedir. Klasik tedavisi olan sezaryen histerektomi morbiditesi yüksek bir operasyondur ve multidisipliner yaklaşımın sunulabileceği tersiyer merkezlerde tecrübeli bir ekip tarafından ve iyi planlanmış bir şekilde gerçekleştirilmelidir.

Objective: We aimed to present our experience with the management of placenta invasion anomaly by reviewing clinical and operative features of the cases of cesarean hysterectomy performed due to placenta invasion anomaly.
Methods: In this retropective study, the charts of all patients who underwent cesarean hysterectomy with an indication of placenta invasion anomaly in Istanbul Faculty of Medicine Department of Obstetrics and Gynecology between 2005 and 2012 were reviewed.
Results: In this period a total of 85 patients underwent cesarean hysterectomy. 81 (95.3%) cases had experienced at least one cesarean delivery before. Majority of the operations (82.4%) were performed in elective conditions. In 16 (18.8%) cases bilateral hypogastric artery ligation was carried out because of profuse bleeding. There were no mortalities in the intra- or postoperative period. In 18 (21.2%) cases, intraoperative urology consultation was needed. Full- thickness bladder laceration occured in 17 patients, and partial cyctectomy was performed in one patient due to the placenta percreata invading posterior wall of the bladder. Transfusion was needed in 72 (84.7%) cases during and 50 (58.8%) patients after operation. Dilutional trombocytopenia developed in 17 (20%) patients due to massive transfusion. Histopathologically the diganosis was placenta accreata in 55 (64.7%), placenta increata in 1 (1.2%) and placenta percreata in 25 (29.4%) patients. The incidence of placenta invasion anomaly rose from 0.2% (7/3435) in 2005-2006 up to 0.8% (37/4344) in 2011-2012.

Conclusion: The incidence of placenta invasion anomaly is increasing progressively. Cesarean hysterectomy being its classical treatment is an operation with a high risk of morbidity and it should be performed by experienced teams after appropriate preparations in tertiary centers where multidiciplinary approach is possible.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmada, çeşitli servikal patolojiye sahip hastalarda gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu ve DNA dizi analizi HPV tiplerinin sıklığının belirlenmesi ve filogenetik analizinin yapılması amaçlanmıştır. Gereç ve yöntemler: Çalışmaya Ocak-Ekim 2010 tarihleri arasında kolposkopi önerilen 77 adet hastaya ait servikal sürüntü örneği dahil edilmiştir. HPV DNA ve HPV tip 16 DNA’ sı L1 bölgesi hedef alınarak gerçek zamanlı PCR ile belirlenmiştir. MY09/ 11 ürünlerinin amplifikasyonları gerçek zamanlı PCR ile GP5+/GP6+ primerleri, siyanin–5 işaretli HPV DNA ve HPV tip 16 DNA spesifik probları kullanılarak yapılmıştır. Dizi analizinde GP5+/GP6+ primerleri kullanılmıştır. Filogenetik analiz, Kimura’nın iki parametre yöntemi ile yapılmıştır. İstatistiksel analizinde ise Pearson’nun ki-kare ve odss ratio testlerinden yararlanılmıştır. Sonuç: Toplam 77 servikal örneğin 47 (prevalans %61)’si HPV DNA pozitif tespit edildi. yetmiş yedi örneğin %52’si HPV 16; %4’ü HPV tip 16 ve tip 11; %1’i HPV tip 16 ve tip 6; ve %4’ü tiplendirilemeyen HPV DNA belirlenirken, %39’un da HPV’ye rastlanmadı. İnsan papillomavirus pozitif bulunan bireylerin yaşları 34–56 arasında olup, en fazla pozitiflik %80,0 oranı ile 31–40 yaşları arasında belirlenmiştir. İnsan papillomavirus pozitifliğinin 41–50 yaşları arasında %52,2’e düştüğü, ancak 51–60 yaşları arasında tekrar %83,3’e yükselerek ikinci bir pik yaptığı görüldü. Ayrıca, 20 ASC-H’nin %60,0’ında; 36 ASC-US’ un %63,8’inde; 9 HSIL’nin %100’ünde ve 12 LSIL’nin %25’inde HPV DNA pozitif olarak belirlendi. Yorum: Hastanemizde serviks kanseri ve prekanseröz lezyonları olan kadınlarda HPV genotip dağılımının araştırılması önemlidir. Gelişen teknolojik yöntemler kullanılarak İnsan papillomavirusunun erken tanısı, prekanseröz lezyonların invaziv kanser haline dönüşmesini önlemek için anahtar rol oynamaktadır.

Objective: To determinate the prevalence of HPV types in patients with cervical cancers in our legion by Real time PCR and DNA sequence analysis and to make phylogenetic analysis was aimed in this study. Material and methods: From January to October 2010, cervical swap samples of 77 patients directed to colposcopy were included in the study. HPV DNA and HPV type 16 were detected by Real Time polymerase chain reaction using the L1 region. Real Time PCR amplifications of MY09/11 products were done by GP5+/GP6+ primers and Cyanine-5 labeled HPV DNA and HPV type 16 specific probe. HPV types determinate by GP5+/GP6+. Phylogenetic analysis of sequences was calculated by Kimura’s two parameters method. Statistically analyses were by using Pearson chi-square and odss ratio tests. Results: Forty seven samples (prevalence; 61%) of total seventy seven cervical samples detected as HPV DNA positive. While HPV type 16; 52%, HPV type 16+11; 4%, HPV type 16+6; 1% and non-typing HPV DNA 4% of seventy seven samples determining, 39% of samples observed as negative HPV. Participated in the study population, HPV DNA positive individuals are among 34-56 years. Most HPV DNA positivity rate of 80.0% was between the ages of 31-40. 52.2% of HPV DNA positivity between the ages of 41-50 to fall, but again, 83.3% between the ages of 51-60 to a second peak was determined that increased. 60.0% of 20 ASC-H cases, 63.8% of 36 ASC-US cases, 100% 9 of HSIL cases and 25.0% of 12 LSIL cases were positive for HPV DNA. Conclusion: The investigation of the distribution of HPV genotypes in women with cervical cancer and precancerous lesions in our region is important. Early diagnosis of HPV by using improved technological assays, play a key role to prevent the turn precancerous lesions into invasive cancers.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Objektif: Zorunlu hücre içi paraziti olan Toxoplazma gondii, dünyada sık görülen bir zoonoz olup, toksoplazmozis enfeksiyonuna neden olur. Enfeksiyon genellikle asemptomatik seyretmekle birlikte gebelik döneminde geçirildiğinde konjenital anomalili doğumlara, düşüklere, ölü doğum ve prematür doğuma neden olabilmektedir. Bu çalışmada, Hatay yöresindeki gebelerde Toxoplasma IgG ve IgM seroprevalansının saptanması amaçlandı. Planlama: Çalışmaya 2007-2012 yılları arasında Hatay Mustafa Kemal Üniversitesi Kadın Hastalıkları ve Doğum polikliniğine başvuran 3340 gebe dahil edildi. Hastanemiz mikrobiyoloji laboratuvar kayıtları taranarak olguların Toxoplasma IgM ve IgG antikor test sonuçları retrospektif olarak incelendi. Toxoplazma IgM ve IgG testlerinin her ikisi birden pozitif olan 114 olguda ise IgG avidite testi yapıldı. Olgulara avidite testine göre tedavi, takip veya gebeliğin sonlandırılması önerildi.
Değerlendirme parametreleri: Araştırmada % 3,6 (n= 120 ) oranında IgM pozitifliği ve % 57 (n= 1910 ) oranında ise IgG seropozitifliği saptandı. Avidite testi ile % 31 olguda yeni enfeksiyon tespit edildi.
Yorum: Çalışmada Akdeniz bölgesinde özellikle Hatay ve yöresinde parazitin seropozitifliğinin dikkate değer düzeyde yüksek olduğu gözlenmiş olduğundan özellikle birinci trimesterdeki gebelerin ve gebelik planlayan kadınların rutin muayenelerinde Toxoplasma gondii antikor testi yapılması faydalı olabilir. Ayrıca, bölgemizde su ve hijyen açısından bilincin arttırılması için tedbirler alınmalıdır.

Objective: Toxoplasma gondii, an obligate intracellular parasite, is a common zoonosis in the world and causes toxoplasmosis. The infection is usually asymptomatic and if it occurs during pregnancy it may cause congenital anomalies, miscarriage, stillbirth and premature delivery. In this study, determination of seroprevalance of Toxoplazma IgG and IgM among pregnant women in the province of Hatay was aimed. In addition, IgG avidity test was performed in subjects who had positive test results for both of the two antibodies.
Design: In this study, 3340 pregnant women who admitted to the outpatient clinic of gynecelogy and obstetrics department of Mustafa Kemal University/Hatay between the years of 2007 and 2012were included. Toxoplazma IgM and IgG antibody test results of the subjects were examined retrospectively by screening the records of microbiology laboratory of the hospital. Additionally, IgG avidity test was performed in 114 cases whoose test results for both Toxoplazma IgM and IgG were positive.
Main outcome measures: IgM and IgG seropositivity rates were found as 3.6% (n = 120) and 57% (n = 1910), respectively. The rate of new infection was detected with avidity test as 31%.
Conclusions: Remarkably high seropositivity rate was observed in the Mediterranean region especially in the province of Hatay. Antibody testing for Toxoplasma gondii may be useful during routine examinations of women who are in the first trimester of pregnancy and who plan gestation. In addition, measures should be taken to raise awareness of hygiene in our region in terms of water and sanitation.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Preterm doğumlar son zamanlarda birçok ülkede artış göstermiştir. Fetal akciğerin gelişmiş olmasına rağmen, 34. gebelik haftasından sonra bile ciddi yenidoğan morbiditesi meydana gelebilir. Bu çalışmanın amacı, geç preterm doğum olgularında neonatal morbidite ve mortaliteyi araştırmaktır.
Planlama: Retrospektif.
Ortam: Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum ve Pediatri.
Hastalar: 340/7-366/7 gebelik haftasında doğum yapan 291 gebe kadın ve yenidoğanlar incelendi.
Girişim: Çalışmaya dahil edilen olgular PPROM varlığı ya da yokluğuna göre öncelikle ikiye ayrıldı. Daha sonra gruplar, tekrar gebelik haftasına göre kendi içlerinde, (340/7-346/7 hafta olanlar, grup 1; 350/7-356/7 hafta olanlar, grup 2; 360/7-366/7 hafta olanlar, grup 3) üçe ayrıldı.
Değerlendirme parametreleri: Gruplar prematürite ve erken membrane rupture ile ilişkili yenidoğan komplikasyonları açısından karşılaştırıldı.
Sonuç: Çalışmaya dahil edilen ikiyüz doksanbir olgunun 85’i PPROM nedeniyle erken doğum yapmıştı. 206’sı PPROM olmayan gruptaydı, ve 76’sı 1.grup, 108’i 2. grup, 107’si de 3.grupta yer aldı. Sepsis oranı, birinci ve ikinci grupta üçüncü gruba göre daha yüksekti (p=0.016, p=0.029). Yenidoğan yoğunbakım ünitesinde (YDYB) kalış süresi 3.gruba oranla, 1. ve 2.grupta daha yüksekti (sırasıyla p=0.028, p=0.015). Birinci gruptaki yenidoğanlar, üçüncü gruptakilere göre anlamlı olarak daha uzun hastanede kalış süresine sahipti (p=0.010), ve toplam hastanede kalış süresi sepsisli yenidoğanlarda anlamlı olarak daha yüksekti.
Yorum: Özellikle daha erken gebelik haftalarında olan, geç preterm yenidoğanlar, yenidoğan komplikasyonları için anlamlı olarak daha fazla risklidirler, ve anlamlı olarak yenidoğan yoğun bakımda ve hastanede daha uzun kalış süresine sahiptir.

Objective: Preterm deliveries increased in many countries in recent years. However, despite fetal lung maturity, substantial neonatal morbidity may occur even after 34 weeks of gestation. The aim of this study was to evaluate neonatal morbidity and mortality in women with late preterm births.
Design: Retrospective.
Setting: Duzce University School of Medicine, Departments of Obstetrics and Gynecology and Pediatrics.
Patients: Medical records of 291 pregnant women and newborns born between the 340/7-366/7 weeks of gestation were reviewed.
Interventions: The whole population is first divided into two groups as depending on the presence of PPROM or not; and then also divided into-three groups based on the gestational age at delivery as 340/7-346/7 week (Group 1), 350/7-356/7 week (Group 2), and 360/7-366/7 week (Group 3).
Main outcome measures: Groups were compared with respect to neonatal complications related to prematurity, and early membrane rupture.
Results: Of the 291 neonates included in the study, 85 were delivered preterm due to PPROM, 206 were non-PPROM group, and 76 were in Group 1, 108 were in Group 2, and 107 were in Group 3. Sepsis rate was higher in Group 1 and 2 compared to Group 3 (p=0.016, p=0.029). NICU stay period was longer in Group 1 and Group 2 than group 3 (p=0.028, p=0.015 respectively). Newborns in Group 1 had significantly longer hospital stay than Group 3 (p=0.010), and total hospital stay period were significantly higher in newborns with sepsis.
Conclusions: The late-preterm infants especially in earlier weeks represent a significantly higher risk category for neonatal complications, and they have a significantly longer NCIU and hospital stay period.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Kadınları etkileyen kanserler arasında jinekolojik olanlar büyük yer tutmaktadır. Geçmişte, kanser tedavileri hastanın yaşına ve ilerdeki fertilite planlarına bakılmaksızın, kanser hastalığını yok etmeyi hedeflemekteydi. Onkolojideki erken tanı ve tedavi yöntemlerindeki gelişmeler, jinekolojik kanser hastalarının prognozunu iyileştirmiştir. Bu sebeple, son yıllarda bu hastaların tedavi sonrası hayat kalitesi kayda değer bir unsur haline gelmiştir. Günümüzde fertilite prezervasyonu (FP), jinekolojik kanser yönetiminde önemli bir yere sahiptir.
Onkoloji ve infertilite bilim dallarının kesiştiği noktada doğan ‘onkofertilite’ dalındaki son gelişmeleri, oosit kriyoprezervasyon v.b., sunmak bu derlemenin temel amacıdır.

Gynecologic cancers are among the most common type of cancer in women. Previously, cancer treatment focused on eradicating the disease without paying particular attention to the patient’s age or her future fertility plans. Advances in the field of oncology especially in early detection and treatment management, improved the prognosis of cancer patients. Therefore, in recent years quality of life after treatment became an important consideration for cancer patients. Today, fertility preservation (FP) plays a vital role in the management of gynecologic cancers.
At the crossroads between gynecologic oncology and infertility lies a new field of medicine, namely oncofertility. The purpose of this review is to present the latest advances in oncofertility (e.g. cryopreservation, etc.).

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

1978 yılında in-vitro fertilizasyon sonucu elde edilen bir gebelikten ilk bebeğin doğması sonucunda infertilite tedavisinde yeni bir dönem başlamıştır. Bunu takiben, in-vitro fertilizasyon gibi yardımcı üreme teknikleri sayesisinde çocuksuz çiftlerin önemli bir yüzdesi sağlıklı gebelikler elde edebilmişlerdir.
Yardımcı üreme tekniklerindeki tüm gelişmelere rağmen, gebelik hızları beklendiği şekilde artmamış ve ne yazık ki transfer edilen emriyolarda implantasyon başarısı düşük yüzdelerde kalmıştır (%15). Etiyolojisi net olarak bilinmeyen ve muhtemelen multifaktoriel nedenlerden kaynaklanan rekürren gebelik kayıplarına benzer şekilde, tekrarlayan implantasyon başarısızlığı olan hastaların da değerlendirilmesi zor ve komplekstir. Çiftlerde yada embriyoda genomik yeniden düzenlenmeler, sperm DNA hasarı ve imprinting hataları gibi genetik risk faktörleri tekrarlayan implantasyon başarısızlığı nedenleri arasında kabul edilmektedir.
Genetik tarama, genetik bir hastalık tanısı konulan hastalara ve ailelere iyi bir tıbbi bakım verilebilmesi için gerekli bir uygulamadır. Prekonsepsiyonel genetik taramanın amacı fertiliteyi değerlendirmek, infertilite tedavilerinin başarılarını artırabilmek, ve fatal ve/veya çoklu konjenital anomaliler ile etkilenmiş çocuk doğurabilecek sağlıklı taşıyıcıları tespit edebilmektir. Bu derlemede, tekrarlayan implantasyon başarısızlığı ile ilişkili muhtemel genetik faktörler güncel literatür bilgileri ışığında tartışılmıştır.

In 1978, a new era has started in the treatment of infertility by the birth of the first baby from a pregnancy achieved by in-vitro fertilization. Following this, healthy pregnancies have been achieved by assisted reproductive techniques such as in-vitro fertilization by an important percentage of the childless couples.
Despite all developments in assisted reproductive techniques, pregnancy rates haven’t increased as expected, and unfortunately the rate of implantation success of transferred embryos remained at low levels (15%). Similar to recurrent pregnancy loss in which the etiology is not clear yet and the causes are probably multifactorial, evaluation of patients with recurrent implantation failure is difficult and complex. Genetic risk factors such as genomic rearrangements in the couples and the embryo, sperm DNA damage and imprinting defects have been considered among the causes of recurrent implantation failure.
Genetic screening is an integral part of providing good medical care of patients and families receiving a diagnosis of a genetic disorder. The aim of preconceptional genetic screening is to asses the fertility, to be able to increase succes rate of infertility treatments and to detect the healthy carriers who may have a baby with the risk of fatal and/or multiple congenital anomalies. In this review, possible genetic factors associated with recurrent implantation failure are discussed in the light of the current literature.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Gelişen teknolojiyle birlikte birçok yenilikler tıbbın hizmetine sunulmuştur. Barb teknolojisi içeren sutur materyali (V-Lock) bunlardan bir tanesidir ve intrakorporal düğüm atma deneyimine sahip olmayan doktorlar için önemli bir materyaldir. Bu makalde, absorbabl ve kullanışlı bu sutur materyalinin laparoskopik işlemlerde kullanımı, avantajları ve dezavantajlarını göz önünde bulunduracağız.

With the developments in technology, lots of innovation were represents in medical society. Suture material including barb technology (V-Lock) is one of them and it is important for doctors who have not enough experience about laparoscopic intracorporeal knotting. In this article; the advantages and disadvantages of this useful absorbabl suture material and utilization during laparoscopic operations will be mentioned

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

İzole tüp torsiyonu literatürde bildirilmiş 1: 1.500.000 insidansı ile çok nadir görülen bir durumdur. Postmenopozal dönemde daha da nadir görülmektedir. Bu olgu sunumunda subakut pelvik ağrı ve adneksiyal kitle bulguları olan ve laparotomide izole tüp torsiyonu tanısı konan postmenopozal bir hastayı sunmaktayız. Bilgilerimiz ışığında literatürde bugüne kadar bildirilmiş 3 adet postmenopozal izole tüp torsiyonu olgusu bulunmaktadır. Olgumuzda semptomların bir aydır devam etmesi torsiyonun subakut bir süreçte geliştiğini göstermesi bakımından önemlidir. İntraoperatif olarak, sağ tüpün, 10x8x8 cm’lik hemorajik, nekrotik, kistik kitle şeklindeki bir paratubal kist ile temas noktasından 7-8 kez torsiyone olduğu görüldü. Total abdominal histerektomi, bilateral salpingooforektomi ve appendektomi işlemi uygulandı.

Isolated tubal torsion is a very rare entity with a reported incidence of 1: 1.500.000. In postmenopausal period it is even more rare. In this case report we present a postmenopausal patient with subacute pelvic pain and adnexal mass whose definitive diagnosis at laparotomy was isolated tubal torsion. Until now, to our knowledge, only 3 cases of postmenopausal isolated tubal torsion has been described in the literature. One-month duration of symptoms indicating the subacute nature of torsion was also unique in this case. Intraoperatively, the right tube was twisted 7-8 times just beside a paratubal cyst which is in the form of a 10x8x8 cm hemorrhagic necrotic cystic mass. Total abdominal hysterectomy, bilateral salpingoophorectomy and appendectomy procedure was undertaken.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Reprodüktif çağdaki bayanlarda solid organ transplantasyonu her geçen gün artmaktadır. Kronik karaciğer yetmezliği nedeni ile takip edilen birçok hastada başarılı organ transplantasyonu sonrasında iyi gebelik sonuçları elde edilmiştir. Karaciğer transplantasyonu sonrasında gebe kalan hastalar riskli gebelik olarak değerlendirilmektedir. Optimal maternal ve fetal sonuçların elde edilebilmesi için bu hastalar multidisipliner bir yaklaşımla izlenmelidir. Bu olgu sunumunda daha önce karaciğer transplantasyonu yapılmış ve transplantasyon sonrasında 2 canlı doğum yapan hastamızın gebelik takibi ve sonuçları tartışılmıştır.

The number of solid organ transplantations in reproductive-age women increases each year. Favourable pregnancy outcomes have been obtained in women underwent liver transplantation following diagnosis of liver insufficiency. Patients who become pregnant after liver transplantation are considered as high risk pregnancy. For achieve optimal maternal and fetal outcomes; these patients should be monitored in a multidisciplinary approach. In this case report; pregnancy follow-up and outcome of a case with a history of liver transplantation and two live births after transplantation are discussed.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text