Amaç: Trabekülektomi bleblerinin özellik ve görünümlerinin biomikroskop, ön segment optik koherens tomografi (ÖS-OKT) ve in vivo konfokal mikroskopi (İVKM) ile incelenerek birbiriyle uyumluluklarının değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde 2009 ile 2013 tarihleri arasında Mitomisin-C ile trabekülektomi cerrahisi geçirmiş 28 hastanın 28 gözü değerlendirildi. Bleblerin morfolojik görünümü, yarıklı lamba biyomikroskobu ile Moorfields Bleb Sınıflaması'na göre belirlendi. Bleb iç yapısını değerlendirmek üzere ÖS-OKT ve İVKM yapıldı. ÖS-OKT’de uzunluk, yükseklik ve bleb duvar kalınlığı gibi blebe ait biometrik parametreler, İVKM’de konjonktivada epitelyal-stromal kist varlığı, konjonktiva stromasının ağ yapısı ve damarlanması incelendi. Biyomikroskopik olarak yapılan morfolojik sınıflama ile ÖS-OKT ve İVKM’de saptanan yapısal bleb özellikleri arasındaki ilişki değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan 28 hastanın (16 erkek, 12 kadın) yaş ortalaması 57.2±15.9 (19-79) yıl idi. Olgular cerrahi sonrası ortalama 29.2±19.2(6-68).ayda değerlendirildiler. Biomikroskopik görünümlerine göre bleblerin 17(%60.7)’sinin fonksiyonel (13 diffüz, 4 mikrokistik), 11 (%39.3)’nin ise fonksiyonel olmadığı (9 silik, 2 enkapsüle) belirlendi. ÖS-OKT ile yapılan değerlendirmede; fonksiyonel blebler, fonksiyonel olmayanlara göre bleb biometrik parametreler açısından üstün bulundu (p<0.05). İVKM değerlendirmede; fonksiyonel blebli gözlerin konjonktivasında, fonksiyonel olmayanlara göre epitelyal ve stromal kist sayısının fazla, vaskülarizasyonun ise az olduğu saptandı (p<0.05).
Sonuç: Filtran bleblerin biomikroskopik, ÖS-OKT ve İVKM özellikleri, birbiriyle uyumluluk göstermektedir. Bleb morofolojisini belirlemede kolay ve pratik olan biomikroskopik muayenenin yanında, ÖS-OKT ve İVKM’de elde edilen kesitsel görüntüler blebin iç yapısı ve işlevsel özelliği ile ilgili faydalı objektif veriler sağlanmaktadır.

Propose: To analyze and assess compatibility of trabeculectomy filtering bleb characteristics and appearances using biomicroscopy, anterior segment optical coherence tomography (AS-OCT) and in vivo confocal microscopy (IVCM).
Materials-Methods: Twenty-eight eyes of 28 patients who underwent glaucoma filtering surgery with Mitomycin-C in our clinic, between 2009 and 2013 were evaluated. Morphological appearances of the blebs on slit-lamp biomicroscopy were defined according to the Moorfields bleb classification system. For the internal tissue assessment of blebs, AS-OCT and IVCM were performed. Bleb biometric parameters such as length, height, bleb wall thickness were assessed by AS-OCT, conjunctival epithelial-stromal cyst, structural network of conjunctival stroma and vascularisation were examined with IVCM. The relation between biomicroscopic morphological staging and bleb characteristics detected on AS-OCT and IVCM were assessed.
Results: The mean age of the 28 patients (16 male, 12 female) was 57.2±15.9 (19 to 79)years. The mean duration of examination after surgery was 29.2±19.2(6 to 68) months. According to biomicroscopic appearance; 17 (60.7%) blebs were functional (13 diffuse, 4 microcystic), whereas blebs (39.3%) were non-functional (9 flat, 2 encapsulated). In the comparison of non-functional and functional blebs, functional blebs were found to be superior in terms of biometric parameters on AS-OCT assessment (p<0.05). Higher number of epithelial and stromal cysts, and less vascularisation were detected by IVCM in functional blebs when compared with non-functional blebs (p<0.05).
Conclusion: Biomicroscopic appearances and characteristics on AS-OCT and IVCM of filtration blebs, are consistent with each other. Besides biomicroscopic examination -which is a easy and practical to determine bleb morphology- cross-sectional images obtained by AS-OCT and IVCM are helpful to provide objective data for internal structure and functional features of the blebs.

Amaç: Çeşitli otoimmun hastalıklar ile birliktelik gösteren sekonder Sjögren sendromlu hastalarda sistemik infliksimab tedavisinin oküler yüzey ve gözyaşı fonksiyon testlerine etkisini araştırmak.
Gereç ve yöntem: Prospektif olarak gerçekleştirilen bu çalışmaya sistemik infliksimab tedavisi başlanan 22 Sjögren sendromlu hastanın 22 gözü dahil edildi. Tedavi öncesinde, tedavinin 3. ve 6. ayında, gözyaşı filmi kırılma zamanı (GKZ), anestezili Schirmer 1 testi, floresein ile boyama testi, oküler yüzey hastalık indeksi (OYHI) skorları kaydedildi.
Bulgular: İnfliksimab tedavisinin 3. ayında Schirmer skorlarında, GKZ’nda, floresein ile boyama testi ve OYHI değerlerinde anlamlı bir değişiklik izlenmedi. (sırasıyla p=0,260, p=0,357, p=0,190 ve p=0,07). İnfliksimab tedavisinin 6. ayında da GKZ, floresein ile boyama testi, Schirmer ve OYHI skorlarında anlamlı bir değişiklik olmadığı izlendi (sırasıyla p=0,510, p=0,320, p=0,220 ve p=0,344).
Sonuç: Romatoid artrit, Crohn hastalığı, ülseratif kolit, ankilozan spondilit gibi otoimmun hastalıklarda yaygın olarak kullanılan sistemik infliksimab tedavisinin oküler yüzey ve gözyaşı fonksiyon testleri üzerine olumlu bir etkisi izlenmedi.

Purpose: To investigate the effect of the systemic infliximab therapy on the tear function tests and ocular surface in patients with Sjogren's syndrome secondary to various autoimmune diseases.
Material and Method: In this prospective study, systemic infliximab treatment was started in 22 eyes of 22 patients with Sjogren's syndrome. Before the treatment, the 3rd and 6th month after the treatment, the tear film breakup time (BUT), anesthetized Schirmer 1 test, fluorescein staining test, ocular surface disease index (OSDI) scores were recorded.
Results: At 3rd months after the infliximab therapy, no significant changes were observed in the values of Schirmer, BUT, fluorescein staining test, and OSDI scores. ( respectively p = 0.260, p = 0.357, p = 0.190 and p = 0.07). At 6th months of infliximab therapy, no significant changes were observed in the BUT, fluorescein staining test, Schirmer and OSDI score significantly (respectively, p = 0.510, p = 0.320, p = 0.220 and p = 0.344).
Conclusion: Infliximab therapy which is commonly used in systemic autoimmune diseases such as Rheumatoid arthritis, Crohn's disease, ulcerative colitis, ankylosing spondylitis, did not show a positive effect on ocular surface and tear function tests.

Amaç: Kuru göz Parkinson hastalığında (PH) hayat kalitesini etkileme ihtimali bulunan önemli bir problemdir. Kuru göz hastalığının tanısında altın standart olarak kabul edilen gözyaşı ozmolaritesi bu hastalık grubunda bu zamana kadar çalışılmamıştır. Bu nedenle PH hastalarında gözyaşı ozmolaritesinin schirmer testi ve gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ile beraber değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Materyal ve metot: Asgari 1 sene takipli PH hastaları ve refraksiyon muayenesine başvurmuş, sağlıklı kontroller çalışmaya dahil edildi. Göz yaşı testlerini etkileme ihtimali bulunan sistemik ilaç kullananlar çalışmaya dahil edilmedi. Herhangi bir oküler yüzey hastalığı, geçirilmiş oküler cerrahi öyküsü, kuru göz tanısı, topikal oftalmik ilaç veya kontak lens kullanımı da diğer dışlama kriterleriydi. Yaş, cinsiyet, hastalık yaşı, Hoehn-Yahr (H&Y) skoru kaydedildi ve her iki grupta da sağ gözde göz kırpma sıklığı (GS), schirmer testi, GKZ ve gözyaşı ozmolarite ölçümleri yapıldı.
Bulgular: Otuz yedi PH hastası ve 37 kontrol çalışmaya dahil edildi. Gruplar yaş ve cinsiyet uyumluydu. Ortalama hastalık yaşı ve H&Y skoru sırasıyla 5.70±2.64 yıl and 1.70±0.93 idi. H&Y evresi and hastalık yaşı GS, schirmer testi, GKZ ve gözyaşı ozmolaritesi ile korele değildi. Ortalama GS PH’ da 8.54±4.99 ve kontrol grubunda 11.97±6.36 idi. Schirmer testi, GKZ ve ozmolarite skorları PH’ da sırasıyla 9.08±4.46 mm, 11.38±4.05 saniye and 306.43±12.63 mOsm/L ve kontrol grubunda 17.16±9.57 mm, 12.81±3.66 saniye and 303.81±16.13 mOsm/L idi. Anlamlı farklılık sadece GS ve schirmer skorlarında mevcuttu.
Sonuç: GS ve schirmer skorları PH’ da anlamlı olarak azalmıştı. İstatistiksel olarak anlamlı olmasa da, PH’da yüksek bulunan gözyaşı ozmolaritesi göz yüzeyinde kuru göz ve enflamasyon sürecini göstermesi açısından önemli olabilir.

Aim: Dry eye is an important problem in Parkinson’s disease (PD) with a potential to affect life quality. Tear osmolarity, accepted as the gold standard in dry eye diagnosis, has not been studied in this subset of patients so far. Therefore, it is aimed to evaluate tear osmolarity in PD patients along with schirmer’s test and tear break up time (TBUT).
Materials and methods: PD patients with a minimum follow-up of 1 year and healthy controls who admitted for refractive abnormalities were enrolled to the study. Subjects using any systemic medication with a possibility to affect tear tests were not included in the study. The presence of any ocular surface disorder, previous ocular surgery, previous dry eye diagnosis, any topical ophthalmic medication or contact lens use were other exclusion criteria. Age, gender, disease age, disease Hoehn and Yahr (H&Y) scores were noted and blink rates (BR), schirmer’s test, TBUT and tear osmolarity of the right eye were measured in both groups.
Results: Thirty-seven PD patients and 37 controls were enrolled to the study. The groups were age and gender matched. The mean disease age and H&Y score was 5.70±2.64 years and 1.70±0.93 respectively. H&Y staging and disease age was not correlated to BR, schirmer’s test, TBUT, tear osmolarity (p>0.05). The mean BR was 8.54±4.99 in PD patients and 11.97±6.36 in the control group. The schirmer’s test, TBUT and osmolarity scores were 9.08±4.46 mm, 11.38±4.05 seconds and 306.43±12.63 mOsm/L in PD group and 17.16±9.57 mm, 12.81±3.66 seconds and 303.81±16.13 mOsm/L in the control group. The difference was significant only in BR and schirmer’s scores.
Conclusions: The BR and schirmer scores decreased significantly in PD patients. Although not significant, the demonstrated tear osmolarity increment might be important to document the dry eye and inflammatory process of the ocular surface in PD patients.

Amaç: Üveitli hastalarda serum homosistein (hcy) ve leptin düzeylerini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya alınan 70 olgu; Behçet üveiti olanlar (BÜ), Behçet dışı üveiti olanlar (BDÜ) ve sağlıklı olanlar şeklinde üç gruba ayrıldı. Olguların vücut kitle indeksi hesaplandı. Serum hcy ve leptin düzeyleri ölçüldü. Ayrıca akut-faz reaktanları olan eritrosit sedimentasyon hızı (ESR) ve C-reaktif protein düzeyleri ile nötrofil sayıları ölçüldü.
Bulgular: Ortalama serum hcy düzeyleri BÜ grubunda 15,04 ± 4,59 µmol/L, BDÜ grubunda 15,4 ± 6,87 µmol/L, kontrol grubunda ise ortalama 13,64 ± 4,72 µmol/L olarak bulundu. (p>0,05) Ortalama serum leptin düzeyleri, BÜ, BDÜ ve kontrol grubundaki erkek bireylerde sırasıyla 4,76 ± 3,54 ng/ml, 6,33 ± 3,74 ng/ml ve 5,47 ± 6,33 ng/ml olarak saptandı. (p>0,05) Bu değerler kadın olgularda ise aynı sırayla 24,83±17,62 ng/ml, 28,46 ± 13,90 ng/ml ve 9,62 ± 6,36 ng/ml idi. Her üç gruptaki kadınların serum leptin değerleri karşılaştırıldığında gruplar arası farklılık anlamlı bulundu. (p<0,05) Ayrıca gruplar arası ESR farklılıkları da anlamlı olarak saptandı. (p<0,05)
Sonuç: Üveitli hastalarda serum hcy ve leptin düzeylerini değerlendirmek için daha geniş vaka serilerine ihtiyaç vardır.

Objectives: To evaulate the serum homocysteine (hcy) and leptin levels in patients with uveitis.
Materials and methods: 70 cases included in the study seperated three groups as patients with Behcet uveitis (BU), patients with non-Behcet uveitis (NBU) and healthy control groups. The body masss index was calculated for each subjects. Serum hcy and leptin levels were measured. Furthermore, acute-phase reactants including erytrocyte sedimentation rate (ESR), C-reactive protein and neutrophil count were measured.
Results: Serum hcy levels were 15.04 ± 4.59 µmol/L in the BU group, 15.4 ± 6.87 µmol/L in the NBU group and 13.64 ± 4.72 µmol/L in the control group. (p>0.05) The serum leptin levels of male patients in BU group, NBU group and control group were 4.76 ± 3.54 ng/ml, 6.33 ± 3.74 ng/ml ve 5.47 ± 6.33 ng/ml, respectively. (p>0.05) When we compare serum leptin levels in female patients and controls the mean serum leptin concentrations were significantly higher in BU and NBU female patients (24.83 ± 17.62 ng/ml, 28.46 ± 13.90 ng/ml) than in healthy control volunteers 9.62 ± 6.36 ng/ml. (p<0.05) In addition, the ESR value differences between groups were statistically significant (p<0.05).
Conclusion: We need wide case series to investigate serum hcy and leptin concentrations in uveitis patient.

Amaç: Belirgin aşağı vuruş veya yukarı vuruş ile birliktelik gösteren Duane Retaraksiyon Sendromlu (DRS) gözlerde tek taraflı veya iki taraflı rektus geriletmesi ile kombine modifiye dış rektus Y splitting sonuçlarının bildirilmesi
Gereç ve Yöntem: Modifiye Y splitting geçirmiş, 10’u Tip I ve 2’si Tip 3 olmak üzere on iki hasta çalışmaya dahil edildi. Ayarlanabilir intraoperatif sütür tekniği kullanılarak preoperatif kayma derecesine bağlı olarak geriletme miktarı belirlendi. Preoperatif (Preop) dönemde 3 hastada Ezodeviasyon (ET), 6 hastada ekzodeviasyon (XT) varken 3 hasta ortotropikti. Ortalama preop kayma ET’li olgularda 19.3 (min 18-max 20) Prizm Dioptri (PD), XT grubunda 19.2 (min 16- max 20) PD idi.
Bulgular: Ameliyat sonrasında tüm hastalarda horizontal kaymada belirgin düzelme olup ortoforik veya 4 PD altında kayma gözlemlendi, preop olan anormal baş pozisyonu hiçbirinde izlenmedi. Olgularda ko-kontraksiyon ve glob retraksiyonu izlenmedi. Anormal vertikal göz hareketleri tamamen kayboldu veya çok belirgin olarak azaldı. Hiçbir hastada ortalama 26 haftalık takip zamanında (13 ile 66 ay arası) rekürren göz hareket bozukluğu izlenmedi.
Sonuç: Ko-kontrakte horizontal kas geriletmesi ile birlikte uygulanan modifiye Y splitting cerrahisi DRS de güvenilir ve etkili bir tedavi yöntemi olarak görülmektedir.

Purpose: Outcomes of modified lateral rectus Y splitting combined either unilateral or bilateral horizontal rectus recession in Duane Retraction Syndrome with significant up-shoot or down-shoot.
Methods: A total of 12 patients including 10 patients had Type I, 2 had Type III DRS underwent modified Y splitting surgery. Amount of additional recessions varied with the degree of preoperative deviation by intra-operative adjustable suture technique. Preoperatively 3 patients had ET, 6 had XT, and 3 patients had orthotropia. The mean preoperative deviation in cases with ET was 19.3 Prism Diopter (PD) (range 18-20 PD) and it was 19.2 PD (range 16-20 PD) in XT.
Results: Postoperatively all patient had significant correction in horizontal deviation and aligned within 4 prism diopter (PD) of orthotropia. No one had abnormal head posture (AHP). Co-contraction and globe retraction were markedly relieved and abnormal ocular vertical movement disappeared or significantly reduced in all cases. No one had recurrent of ocular motility disorders in average 26 months (13 months to 66 months) follow up period.
Methods: A total of 12 patients underwent modified Y splitting surgery. Amount of additional recessions varied with the degree of preoperative deviation by intra-operative adjustable suture technique. A cure was defined by elimination of the excursion of the adducted eye in elevation and depression; diminish globe retraction and correct horizontal deviation.
Results: Postoperatively all patient aligned within 4 prism diopter (PD) of orthotropia, had no abnormal head position. Co-contraction and globe retraction were markedly relieved and abnormal ocular vertical movement disappeared or significantly reduced in all cases. No one had recurrent of ocular motility disorders in average 26 months (13 months to 66 months) follow up period.
Conclusion: Modified Y splitting surgery, combined with co-contracting horizontal muscle recession technique seems to be safe and effective treatment in DRS.

Amaç: Tiroid oftalmopatide izlem ve tedavi sonuçlarımızı tartışmak
Materyal-Metod: Ekim 1998-Ekim 2013 tarihleri arasında kliniğimizde takip edilen 168 tiroid oftalmopati olgusunun dosyaları retrospektif olarak incelendi. Hastalığın şiddeti ve aktivitesi sırasıyla European Group on Graves Ophthalmopathy (EUGOGO) ve Klinik Aktivite Skorlaması (KAS) kriterlerine göre değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan 168 olgunun 105’i kadın, 63’ü erkekti. Olguların yaş ortalaması 42,3 ± 12,4 yıldı. Olguların %54,2’sinde sigara kullanım öyküsü mevcuttu. Graves hastalığı tiroid oftalmopatiye eşlik eden en sık (%80,4) tiroid patolojisiydi. Gözlerin %64,4’ünde hafif, %33,6’sında orta-ciddi ve %2’sinde ciddi tutulum saptandı. Erkek cinsiyet hastalığın şiddeti için bağımsız risk faktörü olarak bulundu (P=0,040). Tiroid oftalmopati gözlerin %32,6’sında aktif fazdaydı. İleri yaş ve yüksek tiroid reseptör antikor titreleri hastalığın aktivitesi ile ilişkiliydi (sırasıyla P=0,031 ve P<0,001). Otuz dört olguya (%20) göz bulguları için tedavi uygulandı. En sık uygulanan tedavi sistemik steroidler (%12) olup bunu sırasıyla orbita dekompresyonu (%5), orbital radyoterapi (%2) ve topikal guanetidin uygulaması (%1) izledi.
Sonuç: Tiroid oftalmopatide genellikle non-infiltratif evre ve hafif göz bulguları görülmektedir. Bu nedenle olguların çoğunda izlem önerilmektedir. Aktif fazda en sık uygulanan tedavi yöntemi sistemik steroid tedavisidir. Az sayıda olguya görmeyi tehdit eden ciddi göz bulguları varlığında orbita dekompresyon cerrahisi gerekli olmaktadır.

Aim: To discuss our follow-up and treatment results in thyroid ophthalmopathy.
Material-Methods: The records of 168 cases with thyroid ophthalmopathy followed up at our clinic between October 1998-October 2013 were reviewed retrospectively. The severity and activity of the disease were evaluated according to the criteria of European Group on Graves Ophthalmopathy (EUGOGO) and Clinical Activity Score (CAS).
Results: Sixty three men and 105 women participated to the study. The mean age of the patients was 42.3±12.4 years. Smoking habit was noted in 54.2% of the cases. Graves disease was the most common (80.4%) thyroid pathology accompanying thyroid ophthalmopathy. Thyroid ophthalmopathy was mild in 64.4%, moderate-to-severe in 33.6% and severe in 2% of the eyes. Male gender was found as an independent risk factor for severity of the disease (P=0.040). Thyroid ophthalmopathy was in the active phase in 32.6% of the eyes. Older age and high thyroid receptor antibody titer were correlated with disease activity (P=0.031 and P<0.001, respectively). Thirty four patients(20%) were treated for ocular findings. The most commonly used method was systemic steroid therapy (12%) and others included orbital decompression (5%), orbital radiotherapy(2%), and topical application of guanethidine (1%).
Conclusion: Non-infiltrative phase and mild ocular findings were generally seen in thyroid ophthalmopathy. Therefore, treatment is not recommended for many cases. Systemic steroid therapy is the most commonly used treatment modality in the active phase. However, orbital decompression surgery is necessary in a small number of cases with sight threatening ocular findings

Ailevi eksudatif vitreoretinopati (AEVR), özellikle çocukluk çağında görme kaybına yol açan kalıtımsal bir hastalıktır. Hastalık, NDP, FZD4, LRP5 ve TSPAN12 genlerinde mutasyon sonucu meydana gelir. Ailevi eksudatif vitreoretinopati için X’e bağlı resesif, otozomal dominant ve otozomal resesif kalıtım bildirilmiştir. Bununla birlikte, hastalığın hem genotipik, hem de fenotipik özellikleri değişkenlik göstermektedir. Hastalığa neden olan yeni mutasyonlar da bildirilmektedir. Perifer retinanın avasküler olması, hastalığın ilk ve en önemli bulgusudur. Hastalık ilerledikçe, genotipik özelliklere de bağlı olarak, retinada neovaskülarizayon, subretinal eksudasyon, kısmi veya total retina dekolmanı meydana gelir. Erken tanı ve lazer fotokoagulasyon ve anti-VEGF enjeksiyonlarını içeren dikkatli takip ile görme kaybı önlenebilir. Retina dekolmanı meydana geldiğinde pars plana vitrektomi, tek başına veya skleral çökertme ile birlikte, uygulanır. Sessiz bulguları olan asemptomatik aile bireylerinin tespiti önemlidir. Floresein anjiyografi ile kombine geniş açı görüntüleme sistemleri önemli yarar sağlar. Ayırıcı tanıda Norrie hastalığı, premature retinopatisi ve Coat’s hastalığı düşünülmelidir.

Familial exudative vitreoretinopathy (FEVR) is a hereditary disease associated with visual loss particularly in the pediatric group. Mutations in NDP, FZD4, LRP5, and TSPAN12 genes have been shown to contribute to FEVR. Familial exudative vitreoretinopathy is reported to have X-linked recessive, autosomal dominant, and autosomal recessive inheritance. However, both the genotypic and the phenotypic features are variable. Novel mutations contributing to the disease have been reported. The first and the most prominent finding of the disease is avascularity in the peripheral retina. As the disease progresses retinal neovascularization, subretinal exudation, partial and total retinal detachment occurs, which may be associated with genotype. With early diagnosis and prompt management visual loss can be prevented with laser photocoagulation and anti-VEGF injections. In case of retinal detachment pars plana vitrectomy alone or combined with scleral buckling should be addressed. Determining asymptomatic family members with various degrees of insidious findings is of certain importance. Wide-field imaging with fluorescein angiography is beneficial. In differential diagnosis, other pediatric vitreoretinopathies like Norrie disease, retinopathy of prematurity, and Coat’s disease should be considered.

Amaç: Rino-orbital mukormikozis nedeniyle takip edilen hastaların bulgu ve tedavi sonuçlarını sunmak
Metod: İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Kliniği’nde Ocak 2010-Aralık 2011 tarihleri arasında izlenen ardışık 4 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik verileri, klinik bulguları, tedavi yaklaşımları ve sonuçları değerlendirildi.
Sonuçlar: Çalışmaya dahil edilen bir kadın, 3 erkek hastanın yaşları 57-75 arasında değişmekteydi. Hastaların ikisinde kronik böbrek yetmezliği ve diabetes mellitus (DM), diğer ikisinde ise sadece DM mevcuttu. Tüm olgularda başvuru esnasında sinüzit, sert damak ve/veya nazofarinksde koyu renkli krut oluşumları ve proptozis mevcuttu. Üç olguda orbita tutulumu olan tarafta 7. sinir paralizisi izlendi. Nazofarinks, sert damak veya sinüslerden alınan biyopsilerin histopatolojik incelemesi tipik mukor hiflerini gösterdi. Tüm olgulara sistemik olarak liposomal amfoterisin B başlandı. Olguların ikisinde başvuru sırasında ışık hissi negatif olup, ağır orbita tutulumu mevcuttu. Diğer iki olguda ise görme keskinliği 0.8 düzeyinde olup, orbitaya invazyon sınırlıydı. Işık hissi negatif olan iki olguya ekzenterasyon uygulandı. Diğer iki hastaya amfoterisin B ile hem sistemik tedavi, hem de lokal irigasyon uygulandı; her iki hastada tam iyileşme sağlandı. Ekzenterasyon ve sinüs cerrahisi sonrası sistemik tedaviyi ve takibi reddeden bir hastanın kaybedildiği öğrenildi.
Tartışma: Rino-orbital mukormikozis olgularında hızlı tanı ve tedavi hastaların yaşam şansını artırmak açısından önemlidir. Orbita tutulumu halinde sistemik tedavi, cerrahi debridman ve antifungal ilaçlar ile lokal irigasyon uygulaması ekzenterasyon gibi mutilan bir cerrahiden kaçınılması açısından faydalı olabilir.

Purpose: To present clinical findings and therapeutic outcome of patients with rhino-orbital mucormycosis

Methods: Four consecutive patients who presented to İzmir Katip Çelebi University Atatürk Teaching and Research Hospital between January 2010-December 2011 were included in the study. Demographic and clinical findings, therapeutic modalities and their outcome were evaluated.
Results: One female and 3 male patients were included in the study; their ages ranged between 55-77 years. Two patients had both diabetes mellitus (DM) and chronic renal failure, while the remaining 2 had only DM. All patients had proptosis, sinusitis, dark coloured lesions on the nasopharynx and/or hard palate at the time of initial presentation. Three patients had peripheral facial paralysis on the side of the orbital involvement. Histopathological examination of biopsy materials from hard palate, nasopharynx or sinuses revealed typical mucor hyphea. Systemic liposomal Amphotericin B was initiated in all patients. Severe orbital involvement with no light perception was evident at the time of admission in two patients. The other two patients’ visual acuity was 0.8, and they had limited orbital invasion. Patients with no light perception underwent orbital exenteration. The other two patients recieved intravenous amphotericin B along with local irrigation with the same antifungal agent; both patients had complete recovery. One of the patients who declined further systemic treatment following exenteration and sinus surgery died.
Discussion: Rapid diagnosis and treatment are important to increase survival of rhino-orbital mucormycosis patients. In the event of orbital involvement, surgical debridment, systemic and local treatment with antifungal agents may help avoiding a mutulitating surgery like exenteration.

Son yıllarda fonksiyonel endoskopik sinüs cerrahisi, sinus hastalıklarının tedavisine gelişmeler getirmiştir. Ancak optik sinir hasarı, orbital hemoraji, orbita enfeksiyonu, lakrimal sistem yaralanmaları ve şaşılık gibi çeşitli orbital komplikasyonlara neden olabildiği rapor edilmiştir. Komplikasyonlar nadirdir ancak ağır morbiditeye yol açabilir. Bu çalışmada, endoskopik sinüs cerrahisi sırasında medial rektus hasarı gelişen iki olguyu sunmayı amaçladık. İlk hastada kontüzyonel travmaya bağlı olarak gelişen medial rektus parezisi görülmüş ve bir ay içerisinde tedavisiz düzelmiştir. İkinci hastada orbita medial duvar defektinin eşlik ettiği medial rektus yaralanması vardır ve orbititomi sonrası 8. ayda medial rektus innervasyonun yeniden kazanıldığı bir olgudur. Endoskopik sinüs cerrahisi prosedürleri sırasında farklı göz dışı kaslar travmatize olabilir. Tedavi şekli ve zamanlaması yaralanmanın ağırlığına, tipine ve etkilenen kas sayısına bağlı olarak değişir. Tedavi planı manyetik rezonans görüntülemenin doğru değerlendirilmesine dayanarak yapılmalıdır.

During last few years, functional endoscopic sinus surgery has improved the treatment of sinus disorders. However, various orbital complications have been reported, including optic nerve damage, orbital haemorrhage, infection, the lacrimal drainage system injury, and strabismus. Complications are rare but may cause severe morbidity. We describe two patients who underwent endoscopic sinus surgery procedures that resulted in trauma to the medial rectus muscle. First patient had medial rectus parezy due to contusional trauma and showed spontaneous resolution in a month. The other patient had an orbit medial wall defect with medial rectus injury and he underwent orbitotomy. Medial rectus innervation returned at postoperative 8 month. Several extra ocular muscles may be traumatized during FESS. Timing and type of the treatment depend on severity, type of the injury and number of the muscles involved. Treatment strategies are dependent on accurate interpretation of Magnetic Resonance Imaging scans.

Serebral venöz sinüs trombozu geniş bir klinik sergileme yelpazesine sahiptir. Klinik bulgular, trombüsün bulunduğu yer ve ilerleme oranı ve venöz kollateralizasyon kapasitesine bağlıdır. Bu makalede, abdusens felci ve papil ödemi ile bulgu veren, serebral venöz sinüs trombozu için alışılmadık bir etyoloji olan kalp yetmezlikli bir olguda ortaya çıkan serebral venöz sinüs trombozunun klinik özellikleri sunulmuştur.

Cerebral venous sinus thrombosis has a wide spectrum of presentation. The clinical manifestation depends on the localization and the rate of progression of the thrombus and the extent of venous collateralization. In this case report, we present the findings of cerebral venous sinus thrombosis presenting with abducens palsy and papilloedema in a patient with heart failure, as an unusual etiology for cerebral venous sinus thrombosis.