Amaç: Koroid hemanjiomlarında tedavi sonuçlarımızı tartışmak.
Materyal-Metod: Temmuz 1999-Ekim 2012 arasında kliniğimizde izlenen 39 koroid hemanjiomlu olgunun kayıtları retrospektif olarak incelendi. Asemptomatik olgularda izlem, retina altı sıvısı (RAS) oluşturup görmeyi bozan semptomatik olgularda tedavi yapıldı.
Bulgular: Otuz dokuz olgunun yaş ortalaması 44 (12-80) idi. Olguların 35’inde sınırlı koroid hemanjiomu, 4’ünde difüz koroid hemanjiomu mevcuttu. Difüz koroid hemanjiomlu 3 olguda Sturge-Weber Sendromu (SWS) saptandı. Sınırlı koroid hemanjiomu ve minimal RAS’ı olan 11 olguda TTT, 12 olguda FDT ve 1 olguda FDT+TTT uygulandı. Sınırlı koroid hemanjiomu ve yaygın RAS’ı olan 1 olguda Ru-106 plak radyoterapi, 1 olguda Ru-106 plak radyoterapi+TTT, 3 olguda ERT ve 1 olguda TTT+ERT uygulandı. Görmeyen ağrılı göz, neovasküler glokom ve komplike kataraktı olan 1 olguda enükleasyon yapıldı. Difüz koroid hemanjiomu ve yaygın RAS’ı olan 1 olguda Ru-106 plak radyoterapi+TTT, 1 olguda ERT uygulandı. Neovasküler glokom ve komplike kataraktı olan 1 olguda ise FAKO+Ahmed glokom valf implantasyonu yapıldı. Tedavi yapılan 32 olgunun 23’ünde (%72) RAS kayboldu. Ortalama başlangıç tümör kalınlığı 2,6 mm (0,5-6) iken, ortalama son tümör kalınlığı 1,4 mm (0-6) idi. Başlangıç ortalama LogMAR görme keskinliği 1,5 (0-3) iken izlem sonunda 1,1 (0-3) oldu. Hiçbir olguda nüks gelişmedi.
Sonuç: Sınırlı koroid hemanjiomunda RAS miktarı tedavi yöntemini belirlemektedir. Minimal RAS varlığında TTT ve FDT etkin tedavi seçenekleri iken, yaygın RAS mevcut ise plak radyoterapi ve ERT uygulanmaktadır. Retina altı sıvısının gerileme paternine göre kombinasyon tedavileri gerekli olabilmektedir. Genelde tedaviyle görme keskinliğinin korunduğu ve bazı olgularda arttığı gözlenmiştir.

Purpose: To discuss our treatment results of choroidal hemangiomas.
Materials-Methods: The records of 39 cases of choroidal hemangioma followed up at our clinic between July 1999–October 2012 were reviewed retrospectively. Asymptomatic cases were followed up. Symptomatic cases with subretinal fluid and impaired vision received treatment.
Results: Mean age of the 39 patients was 44(12-80). Thirty five of 39 cases had circumscribed choroidal hemangioma, 4 cases had diffuse choroidal hemangioma. Sturge-Weber Syndrome was present in 3 cases with diffuse choroidal hemangioma. Cases with circumscribed choroidal hemangioma and minimal subretinal fluid were treated with TTT in 11 cases, PDT in 12 cases and PDT+TTT in 1 case. Cases with circumscribed choroidal hemangioma and excessive subretinal fluid were treated with Ru-106 plaque radiotherapy in 1 case, Ru-106 plaque radiotherapy+TTT in 1 case, EBRT in 3 cases, TTT+EBRT in 1 case. One painful blind eye with neovascular glaucoma and complicated cataract was enucleated. Cases with diffuse choroidal hemangioma and excessive subretinal fluid were treated with Ru-106 plaque radiotherapy+TTT in 1 case, EBRT in 1 case. Ahmed glaucoma valve implantation and FAKO emulsification were applied to a case with neovascular glaucoma and complicated cataract. Complete resorption of subretinal fluid was achieved at 23 (72%) of treated 32 cases. When mean initial tumor thickness was 2.6 mm (0.5-6), mean final tumor thickness was 1.4 mm (0-6). When mean initial visual acuity (LogMAR) was 1.5 (0-3), mean final visual acuity was 1.1 (0-3). No recurrence was observed.
Conclusions: The amount of the subretinal fluid determines the method of treatment in circumscribed choroidal hemangioma. While TTT and PDT are effective treatment modalities for minimal subretinal fluid, plaque radiotherapy and EBRT are applied in cases with excessive subretinal fluid. Combination therapies may be necessary according to the persistence of subretinal fluid. Visual acuity is generally preserved and sometimes improved with treatment.

Amaç: Proliferatif diyabetik retinopatide (PDR), konvansiyonel lazer ve Pascal sistemi kullanılarak yapılan panretinal fotokoagulasyon (PRP) tedavisinde hastaların ifade ettikleri ağrı düzeyinin karşılaştırılması ve ifade edilen ağrı düzeyi ile hasta özellikleri arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Otuz beş hastaya Pascal sistemi ile tek seansta, diğer 35 hastaya ise konvansiyonel lazer ile 2 seansta PRP yapıldı. Konvansiyonel lazer grubunda parametreler; 200 µm spot çapı, 0.2 sn atım süresi, lazer gücü 200 mW’tan başlayarak retinada gri-beyaz bir lezyon elde edilinceye kadar arttırıldı. Pascal ile tedavide ise retinada benzer düzeyde bir lezyon elde etmek için aynı spot çapında, 20-30 ms atım süresi ve daha yüksek lazer gücü kullanıldı. Pascal ile PRP uygulamasından 5 dk sonra ve konvansiyonel lazer ile tedavinin ilk seansından 5 dk sonra hastaların hissettikleri ağrıyı görsel analog skalada (GAS) ve sözel olarak değerlendirmesi istendi. İfade edilen ağrının hasta özellikleri ile ilişkisi araştırıldı.
Bulgular: Her iki lazer grubu arasında cinsiyet, yaş, diyabet süresi, HbA1c düzeyi, tedavi şekli ve lazer tecrübesi açısından anlamlı fark yoktu (p>0.05). Pascal grubundaki hastaların ağrı skorları sözel olarak 0.55 ± 0.70 ve 1.54 ± 1.22 idi. Konvansiyonel lazer grubundaki hastalarda ise bu değerler sırasıyla 2.17 ± 1.18, GAS ile 5.54 ± 3.28 olarak hesaplandı. İfade edilen ağrı miktarları gruplar arasında her iki skalada da istatistiksel olarak anlamlı farklıydı (p<0.001). Pascal grubundaki hastalarda, konvansiyonel lazer grubundaki hastalara göre her iki ağrı skoru da anlamlı olarak daha düşük bulundu. Hasta tecrübesinin, cinsiyetin ve insülin kullanımının ağrı miktarı ile istatistiksel anlamlı bir ilişkisi ortaya konulamadı (p>0.05).
Sonuç: Çalışmamız; lazer atım süresini azaltıp, gücünü arttırarak, tedavinin uzun dönem sonuçlarını etkilemeden yeni nesil patern taramalı fotokoagulatörlerin ağrıyı tatminkar düzeyde azalttığını göstermektedir.

Purpose: To compare pain response of patients undergoing panretinal photocoagulation (PRP) for proliferative diabetic retinopathy (PDR) using 532 nm standard laser versus multispot pattern scan laser and to evaluate the relationship between pain response and patient characteristics.
Material and methods: Thirty-five patients had PRP with the Pascal system in a single session while other 35 patients had PRP with conventional laser in 2 sessions. Parameters used in conventional laser were; spot size 200 µm, exposure time 0.2 s and power sufficient to produce a visible grey-white burns. We used same spot size, 20-30 ms exposure time and higher levels of laser power in order to get a similar endpoint in the Pascal system. Patients were required to evaluate severity of pain on a visual analog scale (VAS) and verbally 5 minutes after PRP with Pascal and 5 minutes after first session of PRP with conventional laser. The relationship between pain experienced and patient characteristics was evaluated.
Results: At baseline, both groups did not differ significantly (p >0.05, for all) with respect to sex, age, duration of diabetes, most recent HbA1c, treatment regime or patient experience. The patients in the Pascal group had a mean pain score of 0.55 ± 0.70 on verbal scale, and 1.54 ± 1.22 on VAS compared to 2.17 ± 1.18 and 5.54 ± 3.28 respectively in conventional laser group which was statistically significant in both scales (p<0.001 for both). The patients in the Pascal group had significantly lower pain scores in both scales compared with those in conventional laser group. There was no significant relationship between pain response and patient characteristics such as patient experience, gender and treatment regime (p>0.05).
Conclusion: Our study confirms that new generation pattern scanning photocoagulators satisfactorily decreases the pain by shortening exposure time while increasing the laser power.

Amaç: Fuchs üveit sendromlu (FUS ) hastaların üveitik gözlerindeki merkezi kornea kalınlık (MKK) değerlerinin non-üveitik ve kontrol grubundan farklı olup olmadığını ve göz içi basıncı (GİB) değerlerinin MKK ile ilişkili olup olmadığını araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Tek taraflı tutulumu olan 51 FUS hastası ile yaş ve cinsiyet uyumlu 51 kontrol hastası çalışmaya dahil edildi. Tam oftalmolojik muayene ve pakimetri ölçümleri yapıldı. Tutulumu olan, olmayan ve kontrol grup MKK ve GİB değerleri karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Gruplar yaş ve cinsiyet açısından uyumluydu. Tutulumu olan (561.1±43.7 µm) ve olmayan (564.6±45.7 µm) gözlerde ortalama MKK değerleri açısından fark yoktu (p= 0.08). Kontrol grubu (547.7±36.9 µm) ile karşılaştırıldığında yalnız tutulum olmayan göz MKK değeri anlamlı olarak farklıydı (p=0.04). FUS hastalarında ortalama GİB tutulum olan ve olmayan gözlerde sırasıyla 14.4±7.2 mmHg ve 14.6±3.4 mmHg idi. Kontrol grubu ortalama GİB (12.9±2.4 mmHg) FUS grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı farklılık yoktu.
Tartışma: Kronik düşük dereceli enflamasyon kornea kalınlığını akut enflamasyon kadar etkilememektedir ve FUS’ da GİB ile MKK arasında ilişki olabilir.

Purpose: To investigate whether the central corneal thickness (CCT) values of the uveitic eyes were different than those of the nonuveitic eyes and the control group and whether the intraocular pressure (IOP) was associated with the CCT in patients with Fuchs’ uveitis syndrome (FUS).
Methods: Fifty one unilaterally involved FUS patients and 51 age and gender matched control subjects were included to the study. Complete ophthalmologic examinations and pachymetry measurements were performed. CCT and IOP values were compared between involved, uninvolved and control group eyes.
Results: The groups were age and gender matched. No significant difference was found between the mean CCT values of the involved (561.1±43.7 µm) and uninvolved (564.6±45.7 µm) eyes (p= 0.08). When compared with the control group (547.7±36.9 µm), only uninvolved eyes CCT was found to have significant difference p=0.04). The mean IOP was 14.4±7.2 mmHg and 14.6±3.4 mmHg in involved and uninvolved eyes of FUS patients respectively. Elevated IOP or glaucoma was present in 13/51(25.5%) patients in FUS group. The mean IOP (12.9±2.4 mmHg) in the control group did not reveal any significant difference compared to FUS group.
Conclusions: The chronic low dose inflammation does not affect corneal thickness as much as an acute inflammation and the IOP might be associated with CCT in FUS.

Amaç: Herpetik keratit (HK) ve bakteriyel keratit (BK) sonucu gelişen korneal ülserlerin tedavisinde amniyotik membran transplantasyonunun (AMT) etkinliğini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2009-Eylül 2011 tarihleri arasında herpetik ve bakteriyel keratite bağlı korneal ülser nedeniyle AMT yapılan 46 göz (25 HK, 21 BK) prospektif olarak incelendi. Hastaların AMT öncesi görme keskinliği ve ülserin nitelikleri (derinliği, yerleşimi), AMT sonrası epitelizasyon zamanı ve sonuç görme keskinliği değerlendirildi.
Bulgular: Ortalama yaş HK’li olgularda 51,9±17,0, BK’li olgularda 53,3±22,0 yıl ve ortalama takip süresi sırasıyla 12,6±6,1 (5-33) ve 10,2±6,8 (3-27) ay idi. Ülser HK’de daha çok santral (%72,0), BK’de ise parasantral (%52,4) yerleşimliydi (p=0,030). Ülser derinliği HK’de 14 (%56,0), BK’de 7 (%33,3) olguda korneanın 1/2’sinden fazla idi (p=0,290). Herpetik keratitli olguların 8’inde daha önce geçirilmiş herpetik keratite bağlı korneal skar mevcuttu. Ortalama epitelizasyon zamanı HK’de 22,3±8,5 (12-50), BK’de 22,1±10,9 (8-45) gün idi (p=0,488). Bakteriyel keratitli olguların tamamında AMT ile epitelizasyon sağlanırken HK’li 3 olguda 3 kez AMT’ye rağmen ülser kapanmadı ve ek cerrahiler (konjonktiva örtmesi, tektonik penetran keratoplasti) uygulandı. Her iki grupta da AMT sonrası görme keskinliğinde istatistiksel olarak anlamlı artış saptanmakla birlikte (HK; p=0,018 ve BK; p=<0,001) bu artışın BK’li olgularda daha belirgin olduğu görüldü.
Sonuçlar: Herpetik ve bakteriyel korneal ülserlerin tedavisinde AMT etkin ve güvenilir bir yöntemdir. Herpetik gruptaki sonuç görme keskinliğinin bakteriyel gruptan daha düşük olmasının HK’de ülserin daha çok santral yerleşimli ve derin olmasından, herpetik olguların daha önce geçirdiği ataklara bağlı oluşan skarlardan kaynaklandığı düşünüldü.

Objectives: To evaluate the effect of amniotic membrane transplantation (AMT) in treatment of corneal ulcers resulting from herpetic keratitis (HK) and bacterial keratitis (BK).
Materials and Methods: Forty-six patients (25 HK, 21 BK) treated with AMT for herpetic or bacterial keratitis-related corneal ulcers between January 2009 and September 2011 were followed prospectively. The visual acuities and ulcer characteristics (depth and localization) prior to AMT and epithelialization time, as well as final visual acuities after AMT, were evaluated.
Results: The mean age was 51.9±17.0 years in HK and 53.3±22.0 years in BK and mean follow-up time was 12.6±6.1 (5-33) months and 10.2±6.8 (3-27) months, respectively. The ulcers were mostly central in HK (72%) and paracentral in BK (52.4%) (p=0.03). Ulcer depth was deeper than ½ of the cornea in 14 (56%) HK and in 7 (33.3%) BK (p=0.290). Eight HK patients had scars from previous herpetic keratitis episodes. The mean epithelialization time was 22.3±8.5 (12-50) days in HK and 22.1±10.9 (8-45) days in BK (p=0.488). While epithelialization was achieved in all the patients with BK, 3 HK patients needed adjunctive surgeries (conjunctival flap, tectonic penetrating keratoplasty) in spite of three AMTs. Although visual acuities improved significantly in both groups, this improvement was more evident in BK cases (P=0.018 for HK and p<0.001 for BK).
Conclusions: Amniotic membrane transplantation is an effective and safe treatment for bacterial and herpetic corneal ulcers. The reason for the lower final visual acuities in the herpetic group was thought to be related to a more central location, deeper involvement and scars due to previous attacks.

Amaç: Keratokonus hastalarındaki anormal korneal incelmeyi optik koherens tomografi (OKT) ile yapılan kornea kalınlık haritalaması ile değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışmada keratokonus tanısı olan 33 hastanın 57 gözü, oküler patolojisi olmayan 25 kontrol hastasının 50 gözü ile karşılaştırıldı. Rutin oftalmolojik muayenenin ardından tüm olgulara kornea topografisi ve OKT ön segment modülü ile korneal pakimetrik haritalama yapıldı. OKT pakimetrik haritalamada merkezi korneal kalınlık (MKK), minimum korneal kalınlık(Min), süperiyor–inferiyor (S–I), minimum-medyan (Min-Med), süperonazal-inferotemporal(SN-IT), süperotemporal–inferonazal (ST-IN), minimum-maksimum (Min-Maks) ve minimum korneanın vertikal lokalizasyonu (MKVL) parametreleri değerlendirildi. Ölçümler tüm hastalarda 3 kez yapıldı ve istatistiksel analiz ve karşılaştırmalar için bu ölçümlerin ortalaması kullanıldı. OKT ile değerlendirilen tüm parametreler için eşik değerleri belirlendi. Bu parametrelerin duyarlılık, özgüllükleri ve alıcı işletim karakter eğrisi altındaki alan (AROC) değerleri hesaplandı.
Sonuçlar: Keratokonus grubundaki kornealar daha ince olarak bulundu. Keratokonus grubunda minimum korneal kalınlık 425±63µm iken kontrol grubunda 513,7±3µm idi (p<0,001). En ince kornea keratokonus hastalarında daha inferiyora yerleşmişti. MKVL değeri keratokonus grubunda -845,6±427,9µm iken kontrol grubunda -419,6±240,1µm idi (P<0,001). Min-med değeri keratokonus grubunda -46,3±23,8µm iken kontrol grubunda -18,4±16,3µm idi (p<0,001). Keratokonus grubunda incelme daha asimetrikti (S-I, SN-IT, ST-IN parametrelerinde gruplar arasındaki fark istatistiksel anlamlıydı (p<0,001). OKT pakimetri parametrelerinin duyarlılık, özgüllük ve AROC değerleri sırasıyla %82-92, %54-89 ve 0,674-0,922 aralığında idi.
Tartışma: OKT pakimetri haritaları keratokonus tanısında yüksek duyarlılık ve özgüllüğe sahiptir. Kornea topografisi klinik bulgularla uyumlu olmayan hastalarda ilave bilgiler sağlamaktadır ve her iki cihazın verilerinin birlikte değerlendirilmesi keratokonus tanısında daha faydalı olabilir.

Purpose: To evaluate abnormal corneal thinning in keratoconus patients using optical coherence tomography (OCT) pachymetry mapping.
Material and Method: In this prospective study, 57 eyes of 33 keratoconus patients and 50 eyes of 25 control subjects without ocular pathology were compared. After routine ophthalmologic examination, corneal topography and corneal pachymetry mapping by OCT with anterior segment module were performed in all subjects. Central corneal thickness(CCT), minimum corneal thickness(Min), superior-inferior(S-I), minimum-median(Min-Med), superonasal-inferotemporal(SN-IT), superotemporal-inferonasal(ST-IN), minimum-maximum(Min-Max) and minimum corneal vertical localization(MCVL) parameters were evaluated from the OCT pachymetric maps. Measurements were performed three times in all patients and the mean of these data were used for statistical analysis and comparisons. Cutoff values were determined for all OCT derived parameters. Sensitivity, specificity and area under the receiver operating characteristic (AROC) curve were also calculated for these parameters.
Results: . Keratoconic corneas were thinner. Minimum corneal thickness was 425±63µm in the keratoconus group and 513.7±3µm in the control group (p<0.001). The thinnest corneal location was inferiorly displaced in the keratoconus group. MCVL value was -845.6±427.9µm in the keratoconus group and -419.6 ±240.1µm in the control group (P<0.001). Min-med was -46.3±23.8µm and 18.4±16.3µm in keratoconus and control groups, respectively. Corneal thinning was more asymmetric in the keratoconus group ( S-I, SN-IT, ST-IN parameters were statistically different between groups, p<0.001). Sensitivity, specificity and AROC values of the OCT pachymetric parameters were within the range of 82-92%, 54-89 % and 0.674-0.922, respectively.
Discussion: OCT pachymetry maps have high sensitivity and specificity for keratoconus diagnosis. OCT provides additional information in patients whose corneal topography was inconsistent with clinical signs and interpretation of both devices together would be more valuable in the diagnosis of keratoconus.

Amaç: Primer pterjiyum için farklı cerrahi teknikler sonrası gelişen nüks pterjiyumlarda, limbal konjonktival otogreft tekniği (LKOT) sonuçlarımızı sunmak.
Gereç yöntem: Bu çalışmada nüks pterjiyum tedavisinde LKOT uygulanan olgular retrospektif olarak incelendi. Olgular primer uygulanan pterjiyum cerrahisi türüne göre üçe ayrıldı. Grup 1 çıplak sklera yöntemi, grup 2 LKOT ve grup 3 amniyotik membran greft tekniği sonrasında nüks pterjiyum gelişmiş olgulardı. Gruplar kornea epitelizasyonu, nüks ve cerrahi sonrası komplikasyonlar açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Kırk iki hastanın 42 gözü incelendi. Ondokuz hastanın 19 gözü grup 1’i, 11 hastanın 11 gözü grup 2’yi ve 12 hastanın 12 gözü grup 3’ü oluşturdu. Yaş ortalaması grup 1’de 45.38±12.22 (24-72), grup 2’de 46.81±13.41 (25-73) ve grup 3’de 44.83±11.92 (27-66) yıldı. Takip süresi grup 1’de 19.38±6.03 (9-32), grup 2’de 21.37±7.41 (11-34) ve grup 3’de 20.93±7.26 (10-34) aydı. Cerrahi sonrası kornea epitelizasyonu grup 1’de 5.62±1.74 (2-7), grup 2’de 4.33±0.91 (2-7) ve grup 3’te 4.79±1.39 (2-7) günde tamamlandı (p=0,035). Nüks grup 1’de 4 gözde (% 21), grup 2’de 3 gözde (% 27) ve 3. grupta 3 gözde (% 25) saptandı (p=0.092). Ameliyat sonrası komplikasyon grupların hiçbirinde görülmedi.
Sonuç: LKOT yüksek başarı ve düşük nüks oranları nedeniyle primer cerrahiden bağımsız olarak, tüm nüks pterjiumların cerrahisinde etkili bir tedavi olarak görünmektedir. LKOT uygulanan olgulardaki düşük nüks oranı konjonktival greftle pterjiyum eksizyon bölgesine nakledildiği düşünülen limbal kök hücreleri ile ilişkili olabilir. LKOT sonrası nükslerde daha erken korneal epitelizasyon görülmesi önceki ameliyatta nakledildiği düşünülen bu hücrelerinin aktivasyonlarını belli bir ölçüde de olsa devam ettirdiklerinin göstergesi olabilir.

Purpose: To present our results of limbal conjunctival autograft technique (LCAT) for recurrent pterygium, which developed after different surgeries for primary pterygium.
Subjects and methods: Cases, who underwent LCAT for the treatment of recurrent pterygium, were evaluated. Cases were divided into three groups based on the primary surgery performed. Recurrent pterygium developed after bare sclera technique in group 1, LCAT in group 2, and amniotic membrane graft technique in group 3. Corneal epithelization, recurrence rate, and postoperative complications were compared among groups.
Results: Forty-two eyes of 42 patients were evaluated. Nineteen eyes of 19 patients formed group 1, 11 eyes of 11 patients group 2 and 12 eyes of 12 patients group 3. Mean age (years) was 45.38±12.22 (24-72) in group 1, 46.81±13.41 (25-73) in group 2, and 44.83±11.92 (27-66) in group 3. Follow-up (months) was 19.38±6.03 (9-32), in group 1, 21.37±7.41 (11-34) in group 2, and 20.93±7.26 (10-34) in group 3. Postoperative corneal epithelization was completed after 5.62±1.74 (2-7) in group 1, 4.33±0.91 (2-7) in group 2, and 4.79±1.39 (2-7) days in group 3 (p=0.035). Recurrence was detected in 4 eyes in group 1 (21%), 3 eyes in group 2 (27%), and 3 eyes in group 3 (%25) (p=0.092). Postoperative complications were not observed in neither of the groups.
Conclusions: LCAT seems to be an efficient treatment for recurrent pterygium with high success and low recurrence rates regardless of the primary surgery. Low recurrence rates in LCAT may be due to the limbal stem cells transplanted with conjunctival autograft to pterygium excision area. Early corneal epithelization in recurrences following LCOT may be an indication of the maintenance to a certain degree of activities of the limbal stem cells transplanted in the primary surgery.

Amaç: Pterjium oluşmasında mesleğin etkilerini araştırmak.
Gereç ve Yöntemler: Kahramanmaraş Pazarcık Devlet Hastanesi Göz Hastalıkları Polikliniğinde Ağustos 2012- Ekim 2012 tarihleri arasında muayene olup pterjium tanısı alan 182 hastanın dosyası geriye dönük olarak incelendi. Hastaların meslekleri analiz edildi ve mesleklerin pterjium oluşumundaki etkileri araştırıldı.
Bulgular: Çalışmamıza muayene edilen 2328 hastadan, pterjium tanısı alan 182 (%7,8) hasta dâhil edilmiştir. Olguların ortalama yaşı 52,2 ± 1,6 yıl (16 yaş-87 yaş) idi. Hastalarımızın 82 (%45,1)’si tarım işçisi veya çiftçi, 12 (%6,6)’si devlet memuru, 48 (%26,4)’i ev hanımı, 39 (%21,4)’u serbest meslek sahibi, biri (%0,5) öğrenci idi. Pterjium dokusu, hastalarımızın 62 (%34,1)’sinde sağ gözde, 57 (%31,3)’sinde sol gözde, 63 (%34,6)’ünde her iki gözde idi. Olguların 51 (%28)’i 40 yaş ve altında, 131 (%72)’i 40 yaş üzerindeydi. Pterjium dokusu uzunluğu hastaların 69 (%37,9)’unda 1,5 mm altında, 88 (%48,4)’inde 1,5- 3 mm arasında, 25 (%13,7)’inde 3 mm üzerindeydi. Hastaların 86 (%47)’sı erkek, 96 (%53)’sı kadındı. Tarım işçisi veya çiftçileri içeren meslek grubunda, yaş arttıkça pterjium görülme oranının arttığı saptandı (p=0,015). Serbest meslek grubunda yaş arttıkça pterjium görülme oranının arttığı saptandı (p=0,014). Tarım işçisi veya çiftçileri içeren meslek grubuyla pterjium dokusu uzunluğunun arasındaki ilişkinin anlamlı olduğu ve bu grupta dokunun daha uzun olduğu saptandı (p=0,043).
Sonuç: Çalışmamızda, pterjium en sık tarım işçileri ve çiftçilerde görüldü. Yaş ilerledikçe tarım işçileri ve çiftçilerde ve serbest meslek grubunda pterjium sıklığının arttığı ve tarım işçileri ve çiftçilerde pterjiumun daha uzun olduğu saptandı. Özellikle kırsal kesimde ve dış ortamda çalışan meslek gruplarında pterjiumun daha fazla görülmesi, güneşin etkilerinden korunmak için güneş gözlüğü ile beraber yeterli büyüklükte şapka kullanılmasının yararlı olacağını düşündürmektedir.

Objective: To investigate the effects of job on becoming pterygium.
Material and Methods: In between August 2012 - October 2012 at Kahramanmaraş Pazarcık State Hospital Ophthalmology Clinic,the files of 182 patients were evaluated retrospectively,who were diagnosed pterygium.Patients’ jobs were analyzed and investigated effects of job on the formation of pterygium.Results: In our study, we did ophtalmic examination on 2328 patients and included 182 (%7,8) patients who has pterygium.The average age was 52,2± 1,6 years (16 age- 87 age).82 (%45,1) patients were agricultural worker or farmer,12 (%6,6) were officer,48 (%26,4) were housewife,39 (%21,4) were independent worker and one was student.The tissue of pterygium at 62 patients (%34,1) on right eye,at 57(%31,3) on left eye,at 63(%34,6) on both eyes.51(%28) patients at 40 years old or younger of them,131(%72) are older than 40 years.The length of pterygium tissue on 69 (%37,9) patients under 1.5 mm,on 88 (%48,4) between 1,5-3 mm and on 25(%13,7) more than 3 mm.86 patients (47%) were male and 96(53%) were female.On agricultural worker or farmer group seen that with increasing age rate of the including pterygium tissue increased (p=0,015).On the independent worker group seen that with increasing age rate of the including pterygium tissue increased (p=0,014). And the group of agricultural worker or farmer induced pterygium tissue of the length relationship between their jobs was meaningful and it revealed that in this group the tissue of pterygium more longer (p=0,043).
Conclusion: In this study,was seen that pterygium most common at agricultural workers and farmers.We concluded that with increased age on agricultural workers, farmers and the independent workers’ pterygium rate increased and agricultural workers and farmers’ pterygium tissue were more longer than the others.Especially occupational groups which work in rural areas and in external environment have more pterygium thought that wear sunglasses with adequately sized hat useful to avoid the effects of the sun.

AAmaç: Erişkinlerde düşmeye bağlı ekstremite kırıkları ile görme bozuklukları arasındaki ilişkiyi araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 18 yaş üstü düşmeye bağlı ekstremite kırıkları oluşan 56 hasta (kırık grubu) dâhil edildi. Kontrol grubu (n=42), hastanemize rutin kontroller için gelen sağlıklı bireylerden seçildi. Her katılımcıya ayrıntılı bir göz muayenesi yapıldı. Grupların yaş ortalamaları Student t test ile karşılaştırıldı. Diğer sonuçların analizinde Ki-kare testi kullanıldı.
Bulgular: Görme azlığı açısından değerlendirildiğinde kırık grubundaki oranın (%78.6) kontrol grubundaki orandan (%38.1) daha yüksek olduğu gözlendi (p<0.05). Tedavi edilebilir görme kaybı sebeplerinden katarakt ve refraksiyon kusuru oranları kırık grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksekti (her iki p<0.05). Görme keskinlikleri açısından değerlendirildiğinde kırık grubundaki hastaların 28’inde (%50) görme keskinliği 0.5’in altındaydı. Kontrol grubunda ise bu sayı 8 (%19.1) idi.
Sonuçlar: Bu çalışmada düşmeye bağlı ekstremite kırığı olan erişkinlerde görme bozukluğu olan hasta sayısının kontrol grubuna göre anlamlı şekilde yüksek olduğu gösterildi. Bu nedenle, erişkinlerde düzenli göz muayenelerinin yapılması, refraksiyon kusuru olan hastaların düzenli gözlük kullanımın sağlanması, katarakt gibi tedavi edilebilir hastalıklarının zamanında tedavi edilmesi bu yaş grubunda düşme sonucu oluşacak ekstremite kırıklarının oranını azaltacağını düşünmekteyiz.

Aim: To evaluate the association between the development of extremity fracture and visual impairment in adults.
Materials and Methods: This study included 56 patients (the patients group) aged 18 years or older who had extremity fractures secondary to falling. The control group (n= 42) was selected from visitors who had regular medical check-ups at our hospital. Each participant underwent a full ophthalmologic examination. Mean age was compared by Student t test. The other variables were compared by chi-square test.
Results: The prevalence of subjects with visual impairment was significantly higher in the patients group (78.6%) than in the control group (38.1%) (p<0.05). The prevalences of treatable eye diseases such as cataract and refractive errors were significantly higher in the patients group than in the control group (both p<0.05). Twenty eight patients (50%) in the patients group and 8 patients in the control group had visual acuities lower than 0.5 (p<0.05).
Conclusions: We have found that the prevalence of visual impairment was significantly higher in adults with extremity fractures secondary to falls than in control group. Hence, we believe that regular ophthalmological examination in adults, providing regular use of eyeglasses in patients with refractive errors, and timely treatment of treatable eye diseases such as cataract could decrease the extremity fractures secondary to falls in adults.

AMAÇ: Bu çalışmada farklı iki stabilizasyon sistemine sahip asferik Balafilcon A ve sferik Senofilcon A torik lenslerinin görme kalitesi üzerine olan etkilerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniğimiz kontakt lens birimine başvuran 20 hastanın 40 gözü çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya alınan hastalarda refraktif hata değerleri 0,50 ile – 6.0 diyoptri arası miyopi ve >0,75 diyoptri astigmatizma idi. Hastalara prizm balast torik sitemli Balafilcon A(Pure vision torik- Baush and Lomb) ve hızlandırılmış stabilizasyon torik sistemli Senofilcon A(Acuvue Oasys for astigmatism- Johnson and Johnson) randomize olarak uygulandı. Tüm hastaların tashihsiz, gözlüklü ve Balafilcon A ve Senofilcon A torik lens takılı iken Snellen eşelinde görme keskinlikleri, Bailey Lovie düşük kontrast eşelinde kontrast duyarlılık değerleri, Nidek Magellan Mapper ile korneal aberasyon(rms) değerleri saptanarak kaydedildi ve sonuçlar karşılaştırıldı.

BULGULAR: Kontakt lensler arasında görme keskinliği düzeylerinde fark saptanmadı. Kontrast duyarlılık ölçümünde ise hastalarda kontakt lensler ile ortalama 4,8-5,4 harf artış saptandı. Toplam Yüksek Sıralı Aberasyon ortalama RMS değerleri lens öncesi 0,42±0,14 µm, Balafilcon A lens ile 0,37±0,23 µm, Senofilcon A lens ile 0,43±0,15 µm olarak bulundu. (p=0,507). Trefoil değerleri Senofilcon A lensleri ile Balafilcon A lenslere göre anlamlı derecede yüksek idi. Ölçülen diğer yüksek sıralı aberasyon değerlerinde anlamlı fark saptanmadı.

SONUÇ: Her iki kontakt lens grubunda yüksek ve düşük kontrastlı görme yeterli düzeydedir. Asferik dizayna sahip kontakt lensler ile; sferik dizayna sahip kontakt lenslere göre toplam yüksek sıralı aberasyon değerlerinde anlamlı olmayan azalma saptandı. Lens tasarımına bağlı aberasyonlar düzeyinde farklar saptanmasına rağmen görme kalitesi üzerinde anlamlı etki gözlenmedi.

PURPOSE
The purpose of this study was to evaluate the effects of aspheric Balafilcon A and spheric Senofilcon A toric soft contact lenses, that have two different stabilization systems, on visual quality.

MATERIAL AND METHODS
Forty eyes of 20 patients, that were following-up at our contact lens section, were included in to this study. Refractive errors of the patients were between -0,50 to -6,0 diopter of myopia and >0,75 diopter of astigmatism. All patients weared Balafilcon A (Purevision Toric, Baush&Lomb) with prism balast toric system and spherical designed Senofilcon A (Acuvue Oasys for astigmatism, Johnson&Johnson) with accelerated stabilization toric system randomly. We recorded and compared the visual acuity with Snellen chart, contrast sensitivity with Bailey-Lovie chart in letters, mean root mean square (RMS) of corneal aberration with by Nidek Magellan Mapper for all eyes with and without glasses and while wearing Balafilcon A and Senofilcon A toric soft contact lenses.

RESULTS
We did not observe any difference in visual acuity between contact lenses. Contrast sensitivity was increased approximately 4,8-5,4 letters with contact lenses. Total higher order aberrations of mean RMS values were 0,42±0,14 µm without contact lens, 0,37±0,23 µm with Balafilcon A lens, 0,43±0,15 µm with Senofilcon A (p=0,507). Trefoil values were significantly higher with Senofilcon A lenses when compared to Balafilcon A lenses. There was no statistically significant difference for other measured higher order aberrations.

CONCLUSION
High and low contrast vision values were adequate in both contact lens groups. There was a nonsignificant decrease in total higher order aberration values with aspheric design contact lenses when compared to spheric designs. Although, there were differences in aberrations related to lens designs, they did not have significant effect on visual quality.

Amaç: Optik Koherans Tomografi (OKT) ile kuru göz hastalarında ölçülen gözyaşı menisküs parametrelerinin suni gözyaşı tedavisi ile değişimi ve OKT parametrelerinin geleneksel kuru göz testleri ile korelasyonun değerlendirilmesi amaçlandı.
Yöntem: Yeni tanı alan 32 kuru göz hastasının sağ gözleriyle, 30 sağlıklı göz çalışmaya dahil edildi. Hastaların; görme keskinliği, biomikroskopik muayenesi, Schirmer-I testi, gözyaşı kırılma zamanı (GKZ), OKT ile alt gözyaşı menisküs parametreleri değerlendirildi. Oküler yüzey hastalığı indeksi (OSDI) ile semptom sorgulaması yapıldı. Ölçümler; suni gözyaşı ile tedavinin 10.günü ve 1.ayında tekrarlandı. Alt gözyaşı menisküs yüksekliği (AGMY),derinliği (AGMD), kesitsel alanı (AGMA) ve kornea ile yaptığı açı (α açısı) ölçüldü. Kuru göz grubunda tedavi öncesi gözyaşı menisküs değerleri kontrol grubuyla kıyaslandı, geleneksel kuru göz testleri ve OKT değerleri arasındaki korelasyon değerlendirildi. Tedaviyle kuru göz testleri ve OKT değişimleri gözlemlendi.
Sonuçlar: Hastaların yaş ortalamaları ve cinsiyet dağılımları açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Tedavi öncesi ortalama Schirmer-I testi, GKZ ve OSDI skorları iki grup arasında anlamlı farklıydı. OKT parametrelerinden AGMY ve AGMA kontrol grubunda yüksek olacak şekilde iki grup arasında anlamlı farklı idi. Kuru göz grubunda tedavi öncesi ortalama OSDI skoruyla AGMY ve AGMA arasında istatistiksel olarak anlamlı negatif korelasyon varken, diğer tanı testleri ile OKT parametreleri arasında anlamlı korelasyon saptanmadı. OKT parametrelerinden AGMD ve α açısında tedavi süresince anlamlı değişiklik gözlenmezken; AGMY ve AGMA ‘nın 1.ay değerleri tedavi öncesi ve 10.gün değerlere kıyasla anlamı şekilde yüksek olduğu görüldü.
Tartışma: Kuru göz tanısı koymada GKZ ve OSDI ile semptom sorgulamasının, Schirmer-I testine kıyasla daha faydalı olduğu, OKT ile ölçülen gözyaşı menisküs parametrelerinin tanı koymada tek başına yeterli olmamakla birlikte, tedaviye yanıtı izlemde özellikle AGMY ve AGMA’nın yardımcı olabileceği ve bu iki parametrenin OSDI skoru ile korelasyonunun semptom sorgulamada objektifliği artırabileceği düşünüldü.

Purpose: To evaluate the changes in meniscus parameters with optical coherence tomography (OCT) after treatment and consider the correlation between the OCT parameters and dry-eye tests.
Method: Thirthy-two dry-eye patients and 30 healthy individuals were included. Visual acquities, biomicroscopic evaluation, Schirmer-I test, tear-break-up time (T-BUT) and lower-tear meniscus parameters measured with OCT were evaluated. Ocular surface disease index (OSDI) was performed. The measurements were repeated on the 10th day and 1st month of the treatment. Lower tear meniscus height (LTMH), depth (LTMD), area (LTMA) and α-angle were measured. The tear meniscus parameters of the dry-eye group were compared with the control group before treatment and the correlation between the dry-eye tests and OCT measurements were evaluated.The change in the results of the dry eye tests and OCT measurements with treatment were assessed.
Results: There was statistically no significant difference between the age and gender of the patients in groups. Before treatment the mean Schirmer-I test, TBUT and OSDI scores were different. The LTMH and LTMA were higher in the control group. In the dry-eye group before treatment there was a negative correlation between the OSDI score and OCT parameters, however no meaningful correlation was observed between any other test and OCT parameters. Although there were no change in LTMD and α-angle with treatment, the 1st month values of LTMH and LTMA were significantly higher from the pre-treatment and 10th day values.
Conclusion: When diagnosing dry-eye, TBUT and OSDI scores were found to be more effective compared to Schirmer-I test for the diagnosis of dry eye. Although not adequate by itself, tear meniscus parameters measured with OCT, LTMH and LTMA, may be helpful for evaluating the efficacy of treatment and the correlation of these two parameters with the OSDI score may increase the objectivity while questioning the symptoms.

Keratokonus (KK) korneanın sıklıkla bilateral, inflamatuar olmayan, ilerleyici ektazik bir hastalığıdır. KK multifaktöriyel etyolojili kompleks bir tablodur, gerçek etyoloji tam olarak bilinmez. Hastalığın başlangıcı puberte civarındadır, daha sonra yavaş olarak ilerler ve herhangi bir dönemde durağanlaşabilir. Keratokonus tedavisi son bir kaç yılda oldukça ilerlemiştir ve hala ilerlemeler devam etmektedir. Erken ve bazı orta dereceli KK olgularında, refraktif hatayı düzeltmek için gözlük ve kontakt lensler yeterli olabilir. Geçmiş yıllarda, korneal opasiteli ilerlemiş vakalarda penetran keratoplasti tek tedavi seçeneği idi. Günümüzde modern tedavi; keratokonusun ilerlemesini durdurmak, görme keskinliğini rehabilite etmek veya her ikisini birden sağlamak için gelişmektedir. Bu makalenin amacı; keratokonus tedavisinde kollajen çapraz bağ, kornea içi halkalar, konduktiv keratoplasti, göz içi refraktif lensler, lameller keratoplasti gibi güncel girişimsel yöntemler hakkında literatür verilerini toplamak ve uygun tedavi kararında önemli parametrelere dikkati çekmektir.

Keratoconus (KC) is a common bilateral, noninflammatory and, progressive ectatic disease of the cornea. KC is a complex condition of multifactorial etiology, the exact etiology is unknown. The onset of the disease is at around puberty, and progress slowly thereafter, and it may become stationary at any time. Management of keratoconus has advanced during the last few years and still in progress. Spectacles and contact lenses can be sufficient to correct for refractive error in early and some moderate cases of KC. In the past, penetrating keratoplasty can be the only surgical treatment in advanced KC with corneal opacities. Nowadays, modern managements have been developed either to stop the progression of the disease or to rehabilitate vision or to achieve both. The purpose of this article is to collect literature about current interventional methods in treatment of KC, such as the corneal collagen cross-linking, the intracorneal rings, conductive keratoplasty, intraocular refractive lenses, lamellar keratoplasty, and to take notice of important parameters that affect the decision of the proper management.

45 yaşında erkek hasta sağ gözde yabancı cisim şüphesi ile hastanemize sevk edildi. Hastanın öyküsünde sağ gözüne 2 gün önce çapak sıçradığı öğrenildi. Düzeltilmiş en iyi görme keskinliği sağ gözde 9/10 idi. Biyomikroskopik muayenede kornea alt parasantralinde 2 mm’lik tam kat kesi görüldü. Kesi hattına uyan iris üzerinde defekt dikkat çekiyordu. Seidel testi negatifti. Hastanın dilatasyon sonrası muayenesinde lens ön kapsülü sağlam ve fundus muayenesi normal görüldü. Hastaya göz içi yabancı cisimden şüphe edilerek yapılan gonyoskopide alt kadranda ön kamara açısında göz içi yabancı cisim (GİYC) saptandı. Acil ameliyata alınan hastadan GİYC çıkartıldı.

45 year old male patient was referred to our hospital with suspicion of foreign body in the right eye. It was learned that a burr was spread to the his right eye, 2 days ago. Best corrected visual acuity in the right eye was 9/10. Biomicroscopic examination showed full thickness of 2 mm corneal incision in the lower paracentral cornea. Drew attention to the incision line defect on the iris matching. Seidel test was negative. After dilatation the anterior lens capsule and fundus examination were normal. It was suspected intraocular foreign body (IOFB) and was detected a foreign body in the lower quadrant of the iridocorneal angle by gonioscopy. IOFB was extracted from patients who received emergency surgery.

LASIK sonrası geç dönem herpetik keratoüveit geçiren olgunun klinik ve görüntüleme özellikleri araştırıldı. Yirmi beş yaşında erkek hasta sol gözde bulanık görme ve fotofobi şikayeti ile baş vurdu. Hastanın hikayesinde daha önce aynı gözden herpes keratititi geçirdiği ve 2005 yılında LASIK olduğu öğrenildi. Bir hafta önce başlayan şikayetleri sebebi ile başvurduğu bir klinkte oral ve topikal asiklovir tedavisi başlanmıştır. Hastanın görmesi 0,2 düzeyinde idi. Göz içi basıncı 14 mmHg idi. Derin santral diskiform ödem mevcuttu. Yaygın keratik prespitatlar ve 1-2 pozitif ön kamara hücreleri vardı. Hastanın miyop LASIK olmasına rağmen santral kornea kalınlığı 652 mikron ölçüldü. Scheimpflug görüntülemede keratik prespitatlar ve posterior kalınlaşma dikkat çekmekte idi. Sagital ve ön elevasyon haritalarında belirgin değişiklik yoktu ancak arka elevasyonda santralin düzleştiği görüldü. Asferisite değeri olan Q değeri, ön korneada normal sınırlarda (-0,14), arka korneada ise yüksek oblate (+5,24) özellikte idi. Tedavide aldığı antivirallere ilaveten topikal deksametazon başlandı. Tedaviye 4. gün sonunda yanıt alındı. Görme 0,6 düzeylerine çıktı ve ödemde belirgin gerileme sağlandı. Scheimpflug görüntüleme parametrelerinde belirgin iyileşme oldu.

Clinical and imaging features of the patient with late herpetic keratouveitis after LASIK were investigated. Twenty-five year-old male was applied with a chief complaint of blurred vision in the left eye. In the history he had herpetic keratitits and was underwent LASIK procedure in 2005. Oral and topical acyclovir treatment was started one week ago when his complaints were started. His visual acuity was 0.2 and intraocular pressure was 14 mmHg on the left eye. Slit-lamp revealed deep central disciform edema, keratic presipitates and 1-2 positive cells in the anterior chamber. Although the patient had myopic LASIK ablation, the central corneal thickness was 652 microns thick. Scheimpflug imaging was drawing attention to the thickening of the posterior cornea and keratic precipitates. Sagital and anterior elevation maps were not effected, however posterior elevation map showed marked central flattening. Asphericity value Q was within normal limits in the anteriorly (Q=-0,14) and it was in oblate appearance posteriorly (Q=+5,24). In addition to the antiviral medications a topical dexamethasone treatment was started. Quick response was achieved within 4 days of treatment. The vision improved to 0.6 and edema was markedly reduced. Scheimpflug imaging parameters were significantly improved.

Sweet sendromu (Akut febril nötrofilik dermatoz) nadir görülen ateş, nötrofilik lökositoz ve eritemli cilt nodülleri ile karakterize bir cilt rahatsızlığıdır. Hastalar genellikle ağrılı cilt lezyonları ile başvuran orta yaştaki bayan hastalar olup, hastalığın eklem, böbrek, karaciğer ve akciğer gibi cilt dışı tutulumları olabilmektedir. Bu makalede göz tutulumu ile seyreden bir Sweet sendromu vakasını sunmak amaçlanmıştır.

Sweet’s syndrome (Acute febrile neutrophilic dermatosis) is a rare skin disorder characterized by fever, neutrophilic leucocytosis and erythematous skin nodules. Patients are usually middle-aged women presenting with painful skin lesions. This syndrome is known to have extra-cutaneous manifestations involving the joints, kidneys, liver and lungs. In this article the authors aim to present a case of Sweet’s syndrome with ocular involvement.

Amaç: Topikal anestetik alışkanlığı olan bir vaka serisini bildirmek ve hastalığın klinik progresyonunu tanımlamak.
Gereç ve Yöntem: Anestetik kullanma alışkanlığı ve çeşitli kornea bozukluğu olan 3 hastanın 6 gözü gözden geçirildi.
Bulgular: Hastalığın doğal gidişini belgelemek için hastalığın belirtileri sırayla anlatıldı. Sağlık Bakanlığı ilaç ve eczaneler genel direktörüne kontrolsüz topikal anestetik kullanma alışkanlığının sonuçlarını tanımlayan bir rapor gönderildi.
Sonuç: Topikal anestetik alışkanlığı korneal epitel defekti, ring keratit, stromal infiltrat, hipopiyon, yüzeyel ve derin korneal vaskülarizasyon, korneal erime ve son olarak spontan perforasyon gibi çeşitli kornea komplikasyonlarıyla sonuçlanabilir. İlaç ve eczaneler genel direktörü topikal anestetiğin sadece bir oftalmolog tarafından ayda dört kutuya kadar reçete edilebileceğini, reçetenin bir yıl boyunca saklanması gerektiğini ve bu koşullara uymayan eczanelere karşı yasal düzenleme uygulanacağını yayınladı.

Purpose: To report a case series with topical anesthetic abuse and to define the clinical progression of the disease.
Methods: Six eyes of three topical anesthetic abuser patients with various corneal abnormalities are reviewed.
Results: Signs of the disease are presented in order to document the natural progression of the disease. A report was filed to General Directorate of Pharmaceuticals and Pharmacy, Ministry of Health, Ankara, Turkey describing the outcome of uncontrolled use of topical anesthetic.
Conclusion: Topical anesthetic abuse can result in serious corneal complications such as corneal epithelium defect, ring keratitis, stromal infiltrate, hypopyon, superficial and deep corneal vascularisation, corneal lysis and at last spontaneous perforation. General Directorate of Pharmaceuticals and Pharmacy issued that the topical anesthetic can only be prescribed by an ophthalmologist up to four boxes a month, the prescription must be kept for one year and criminal action will be taken against pharmacies disregarding these provisions.

Mobius sendromu tipik olarak 6. ve 7. kafa sinirlerinin tutulumu ile kendini gösteren bir çoklu sistem bozukluğudur. Nörolojik görüntüleme çalışmaları bu nadir olgunun temel patofizyolojisinin anlaşılmasına olanak sağlayabilecek önemli bulgular ortaya koymuştur. Biz ulusal literatürde daha önce yer bulmamış ve Duane retraksiyon komponenti olan sporadik bir Mobius sendrom olgusunu manyetik rezonans görüntüleme bulguları ile sunmaktayız.

Mobius syndrome is a multisystem disorder typically presents with 6th and 7th cranial nerves involvement. Neuroimaging studies have demonstrated crucial findings which may pave the way for understanding basic pathophysiology of this rare entity. We report magnetic resonance imaging findings of a sporadic Mobius syndrome case with Duane retraction component which never took place in the local literature.

Görme şikayetleri nedeniyle başvuran 24 yaşında bir bayan hastanın yapılan muayenesinde bilateral optik disk ödemi, optik sinir kılıflarında genişleme, monoküler proptosis ve beyin-omurilik sıvı basıncında artış saptanmıştır. Hastaya idiopatik intrakraniyal hipertansiyon (IHH) tanısı konulmuştur. IHH, papilödem ve dural ektazi ile birlikte görülebilmekle beraber, optik sinir kılıfında dural ektaziye izole bir bulgu olarakta rastlanabilmektedir. IIH ile birlikte çeşitli patolojilere rastlanılabilinmektedir. Ancak bayan cinsiyeti, son dönemlerde kilo alma ve obesite dışında, bu hastalık ile ilintiler henüz ispatlanamamıştır. Bu olgu sunumunda IHH’ye eşlik eden iki farklı patoloji; optik sinir kılıfında dural ektazi ve monoküler proptosis rapor edilmektedir.

A 24-year-old woman with a recent history of visual abnormality (obscurations) had bilateral optic disc swellings, dilatation of the optic nerve sheats, monocular proptosis and increased cerebrospinal fluid pressures. She was diagnosed as idiopathic intracranial hypertension (IIH). IIH can be presented with both papiledema and dural ectasia although the latter is usually seen as an isolated entity. Various conditions also have been implicated in IIH. However, apart from female sex, recent weight gain and obesity, there are no proven associations.In this case report, we present a case with IHH, associated with two different pathologies; dural ectasia of the optic nerve sheats and monocular proptosis.