Amaç: Multipl skleroz (MS) hastalarında spektral optik koherens tomografi (OKT) ile retina sinir lifi tabakası (RSLT) kalınlığını değerlendirmek.
Yöntem ve Gereç: Çalışmaya Mc Donald kriterlerine göre MS tanısı konmuş, nöroloji kliniğinde takip edilen 26 hasta dahil edildi. Çalışmada 3 grup oluşturuldu. Grup 1, optik nörit geçirdiği bilinen 12 MS hastası; grup 2 optik nörit geçirmeyen 14 MS hastası; grup 3 yaş ve cinsiyet uyumlu 15 sağlıklı bireyi kapsayan kontrol grubundan oluşmakta idi.
Sonuçlar: Hastaların yaş ortalaması 34.07±4.49, kontrol grubunun yaş ortalaması 33.06±5.73 idi. Optik nörit geçiren grupta 12 hastanın 10’u tek taraflı, 2’si çift taraflı etkilenmiş idi. Grup 1’de optik nörit geçiren 14 gözde RSLT ortalaması 84.78±7.68µ, diğer gözlerinde (10 gözde) RSLT ortalaması 105.10±9.17µ, grup 2’de optik nörit geçirmeyen 28 gözün RSLT ortalaması 98.35±2.57µ, kontrol grubundaki 30 gözün RSLT ortalaması 124.16±10.52µ olarak ölçüldü. Optik nörit geçiren MS’li hastalarda RSLT kalınlığı, optik nörit geçirmeyen ve kontrol grubuna göre belirgin düşük bulundu (p<0.01). Optik nörit geçiren MS’li hastalarda sektöriyel analiz yapıldığında ise en çok temporal kadranda RSLT’de incelme saptandı.
Tartışma: MS hastalarında özellikle geçirilmiş optik nörit hikayesi olanlarda daha fazla olmak üzere RSLT kalınlığında azalma olmaktadır. OKT ile RSLT ölçümü, kolay tekrarlanabilir olması nedeniyle klinik olarak ortaya çıkmamış nörodejenerasyonun tespitinde, tedavinin izleminde ve takipte yardımcı bir yöntem olabilir.

Purpose: To evaluate retinal nerve fiber layer thickness measured by spectral optical coherence tomography (OCT) in multiple sclerosis (MS) patients.
Material and Methods: Twenty six patients those are followed up at the neurology clinic with the diagnosis of MS according to McDonald criteria were included in our study. Three groups were formed in this study. Group 1 was consisted of 12 MS patients with a history of optic neuritis; group 2 was consisted of 14 MS patients without history of optic neuritis and group 3, as the control group, was consisted of age and sex matched 15 healthy individuals.
Results: The mean age was 34.07± 4.49 years for the patients and 33.06± 5.73 years for the control group. Considering the group with optic neuritis, 10 out of 12 patients were affected unilaterally and the remaining 2 patients were affected bilaterally. The mean retinal nerve fiber layer thickness of 14 eyes of group 1 those have a history of optic neuritis, was measured as 84.78 ± 7.68µ and 105.10± 9.17µ in other eyes (10 eyes) of group 1; 98.35± 2.57µ in 28 eyes of group 2 without a history of optic neuritis and 124.16± 10.52µ in 30 eyes of control group. The average retinal nerve fiber layer thickness in the affected eyes of group 1 was significantly lower than unaffected eyes of group 1, group 2 and control group (p<0.01). Finally, sectoral analysis showed that retinal nerve fiber layer thickness became thinnest in the temporal quadrant.
Discussion: Retinal nerve fiber layer thickness decreases in MS patients especially with a history of optic neuritis. In consequence of its reproducibility, retinal nerve fiber layer thickness measurement with OCT may be a useful method in determining clinically occult neurodegeneration, monitorisation of treatment and following-up the disease.

Purpose: To compare the efficacy of intravitreal triamcinolone acetonide and bevacizumab in the treatment of a case of type 2A idiopathic parafoveal telangiectasia (IPT).
Material & Method: A 55- year - old man with complaint of decreased vision in both eyes was diagnosed as type 2A IPT after a complete ophthalmological examination, fundus fluorescein angiography (FA) and optical coherence tomography (OCT). We injected intravitreally 4 mg /0.1 cc of triamcinolone acetonide into the right eye and 24 hours later 1.25 mg /0.05 cc of bevacizumab into the left eye. The patient was evaluated on the first day, the first week, the first month, the third month with FA and OCT.
Results: Before treatment best corrected visual acuity (BCVA) in the right eye was 5/100 and in the left eye it was 5/10. After treatment on the first week visit BCVA improved to 5/10 in the right eye and 10/10 in the left eye. On FA, in both eyes, on temporal area of fovea edema was detected. This macular edema began to decrease at first week visit. Visual acuity was the same on the first, third month. Also the FA findings remained the same. During this 3 month follow-up period the patient didn’t need any other additional treatment.
Conclusion: Intravitreal injection of triamcinolone acetonide and bevacizumab are optional modalities in the treatment of type 2 IPT. The efficacy and permanence of influence of triamcinolone acetonide and bavacizumab were similar in our case.

Amaç: Yaşa bağlı maküla dejenerasyonuna (YBMD) ikincil gelişen koroid neovaskülarizasyonunda intravitreal ranibizumab tekil tedavisinin etkinlik ve güvenirliğinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Nisan 2008 – Ocak 2010 tarihleri arasında retina biriminde koroid neovaskülarizasyonu nedeniyle takip edilen, 65 hastanın 73 gözü çalışmaya alındı. Hastalara ranibizumab tedavisi öncesi ve sonrası, her kontrolde görme keskinliği ve detaylı oftalmolojik muayene yapıldı; renkli fundus fotoğrafları, fundus floresein anjiografileri (FA) ve optik koherens tomografileri (OKT) çekildi. Ranibizumab tedavi protokolu olarak ilk üç ayda aylık enjeksiyonlar uygulandı. Tekrar enjeksiyonlar görme keskinliğinde azalma, yeni hemoraji, lezyonda genişleme, FA’da aktif sızıntı ve santral maküla kalınlığı 300 µm üzerindeki olgulara intravitreal uygulama yapıldı. Hastalar aylık olarak izlendi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 71.3±9.4 yıl (40-90 yıl) idi. Olguların 33’ü kadın, 32’si erkek idi. Ortalama takip süresi 6.8±4.9 ay (4-20 ay) idi. Enjeksiyon uygulanan gözlerin 21’i (%28.8) pseudofak idi. Hastaların FA bulgularına göre 45 gözde (%61.4) okült, 23 gözde (%31.8) klasik, ve 5 gözde (%6.8) fibrovasküler PED mevcuttu. Ranibizumab uygulanmadan önce görme keskinliği ortalama 0.8±0.5 logMAR, son yapılan muayenede 0.6±0.4 logMAR olarak ölçüldü. Son yapılan muayenede görme keskinliği artışı istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulundu (p=0.001). Lezyon tipine göre subgruplar arasında görme artışı yönünden istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). İntravitreal enjeksiyon uygulamasına bağlı herhangi bir major komplikasyon görülmedi.
Sonuç: YBMD ikincil gelişen koroid neovaskülarizasyon hastalarında intravitreal ranibizumab tedavi uygulaması ile görme keskinliği artmış veya korunmuştur. Ranibizumab uygulaması sonucu koroid neovaskülarizasyonunda gerileme sağlanmış ve enjeksiyona bağlı herhangi bir major komplikasyon görülmemiştir.

Purpose: To evaluate the efficacy and safety of intravitreal ranibizumab monotherapy for choroidal neovascularization (CNV) secondary to age-related macular degeneration patients.
Material-Method: This was a non-randomized, observational, retrospective trial during the period from April 2008 to January 2010 with data collection of 73 eyes from 65 consecutive CNV patients who underwent ranibizumab injection. Data collection at all visits included best-corrected visual acuity (BCVA), detailed ophthalmological examination, OCT measurements, FA and retinal photography. All patients were treated with intravitreal ranibizumab, three times monthly. Additional ranibizumab was performed if one of the following changes was observed; the spreading of lesion, increased central macular thickness (>300 µm), signs of active CNV leakage on FA, new hemorrhage and loss of BCVA ≥5 letters on the ETDRS chart. Patients were followed up monthly.
Results: Mean age was 71.3±9.4 years (40-90). 33 of patients were female and 32 of patients were male. Mean follow up period was 6.8±4.9 (4-20) months. 21 patients (28.8%) were pseudophakic. Occult CNV was present in 45 eyes (61.4%), classic CNV was present in 23 (31.8%) eyes and fibrovascular PED was present in 5 (6.8%) eyes. Mean BCVA was 0.8±0.5 logMAR before the injection and 0.6±0.4 logMAR at last visit. Mean BCVA significantly improved (p=0.001) in all eyes but there was no statistically difference between subgroups (p>0.05). There was no major complication related to injections.
Conclusion: Intravitreal ranibizumab monotherapy was effective in significantly increasing and stabilizing BCVA in CNV secondary to age-related macular degeneration patients. After ranibizumab treatment regression of neovascularization was observed and no side effects were recorded.

Amaç: Orbital subperiostal absesi bulunan ve cilt kesisi yoluyla orbitotomi ve abse boşaltımı yapılan hastalarda muayene bulguları ve tedavi sonuçlarını gözden geçirmek.
Gereç ve Yöntem: Ocak 1998 - Aralık 2009 arasında orbita subperiostal absesi nedeniyle ameliyat edilen 17 hastanın kayıtları gözden geçirildi. Derlenen veriler, hasta yaşı, cinsiyeti, klinik muayene ve radyolojik inceleme bulguları, mikrobiyolojik inceleme sonuçları, tedavi yöntemleri ve izlem süresini içerdi.
Sonuçlar: Onbir hasta erkek, 6 hasta kadındı; ortalama hasta yaşı 22 yıldı (veri aralığı: 5-74 yıl). Onüç hasta (%76) 9 yaşından büyüktü. Subperiostal abse 14 hastada (%82) paranazal sinüzite, 3 hastada (%18) orbita travmasına bağlı olarak gelişmişti. Abse 10 hastada (%59) üst, 3 hastada (%18) iç, 4 hastada (%23) üst ve iç orbitada yerleşikti. Onbeş hastada (%88) relatif afferent pupilla defekti pozitifti. Radyolojik inceleme iki hastada (%13) kafaiçi abse varlığını gösterdi. Cerrahi tedavi 17 hastada (%100) orbitotomi ve abse drenajını, 4 hastada (%23) anterior etmoidektomiyi içerdi. Bir hastaya kranyotomi yoluyla intrakranyal abse boşaltımı yapıldı. İntraoperatif kültür sonuçları 17 hastanın 6'sında (%35) pozitifti. Bir hastada (%6) abse nüksü ve kalıcı görme kaybı gelişti. Postoperatif izlem süresi 3 ile 14 ay arasında değişti (ortalama 5.5 ay).
Tartışma: Orbitanın subperiostal abseleri optik nöropati ve kafaiçi enfeksiyona yolaçabilir ve cerrahi tedavi gerektirebilir. Eksternal orbitotomi yoluyla abse boşaltımı orbital belirti ve görsel işlevlerde hızlı ve tam bir iyileşme sağlar.

Purpose: To review the examination findings and treatment results in patients with orbital subperiosteal abscess who underwent orbitotomy and abscess drainage through skin incision.
Materials and Methods: The records of 17 patients undergone surgical intervention for subperiosteal abscess from January 1998 to December 2009 were reviewed. The collected data included age, gender, radiologic and clinical examination signs, microbiological analyze results, treatment modalities, and follow-up time.
Results: Eleven patients were males, and 6 were females; mean patient age was 22 years (range: 5 - 74 years). Thirteen patients (76%) were older than 9 years of age. Subperiosteal abscess was secondary to paranasal sinusitis in 14 patients (82%), and secondary to orbital trauma in 3 patients (18%). Location of abscess formation within the orbit were superior in 10 (59%), medial in 3 (18%) and superomedial in 4 patients (23%). Relative afferent pupillary defect was positive in 15 patients (88%). Radiologic scanning showed intracranial abscess formation in 2 patients (13%). Surgical treatment include orbitotomy and drainage of abscess in 17 patients (100%), and anterior ethmoidectomy in 4 patients (23%). One patient (6%) underwent drainage of intracranial abscess through craniotomy. Intraoperative cultures were positive in only 6 (35%) of 17 samples. Recurrence of the abscess and permanent loss of vision developed in 1 patient (6%). The follow-up period ranged from 3 to 14 months (mean, 5.5 months).
Discussion: Subperiosteal orbital abscesses may lead to optic neuropathy and intracranial infection and may require surgical drainage for treatment. Abscess drainage through external orbitotomy may provide a rapid and complete resolution in orbital symptoms and visual functions.

Amaç: Düşük astigmatizmalı hastalarda kullanılan torik ve sferik kontakt lenslerin görme keskinliği ve wavefront aberasyonlar üzerine etkilerini araştırmak.
Materyal ve Metod: Prospektif olarak yapılan bu çalışmaya -1.25 dioptri (D) ve altında silindirik refraksiyon kusuru bulunan 14 kontakt lens kullanıcısının 24 gözü dahil edildi. Çalışmaya katılan 24 göze 1 hafta arayla yumuşak sferik (Lotrafilcon B) ve torik (Galyfilcon A) kontakt lensler denendi. Olguların kontakt lensleri takmadan önce ve taktıktan 8 saat sonra en iyi görme keskinlikleri ölçüldü, kontrast duyarlılık ölçümleri, korneal topografi ve wavefront analizleri yapıldı. Altı milimetre pupil çapından aberasyonları ölçmek için Zernike katsayıları kullanıldı. Toplam ve yüksek sıralı aberasyonların RMS değerleri, sferik ve virgül aberasyonlar ölçüldü.
Bulgular: Olguların ortalama sferik refraksiyon değerleri -2.52 ± 1.25
(-0.50 - -6.0) D idi. Ortalama düzeltilmiş en iyi görme keskinliği her iki kontakt lens ile de gözlük camları ile yapılan ölçüme göre artmıştı (p=0.017), fakat kontakt lensler arasında anlamlı bir fark gözlenmedi (p>0.05). Ortalama yüksek sıralı RMS değeri kontakt lens kullanımı ile artmıştı (p=0.021). Kontakt lensler arasında ise anlamlı bir farklılık yoktu (p>0.05). Ortalama sferik aberasyon değerleri açısından gözlük camları, yumuşak sferik ve torik kontakt lensler arasında fark gözlenmedi. Kontakt lens kullanımı ile virgül aberasyon değerlerinin arttığı görüldü (p=0.041). Kontakt lens türleri arasında virgül aberasyon değerleri açısından farklılık yoktu (p>0.05).
Sonuç: Bu çalışmada düşük miyop astigmatı bulunan olgularda yumuşak sferik ve torik kontakt lenslerin gözlük camlarına göre görme keskinliğini arttırdığı, yüksek frekanslarda kontrast duyarlılık değerlerini düşürdüğü, toplam yüksek sıralı aberasyon ve virgül aberasyon miktarlarını arttırdığı tespit edildi. Her iki lens grubu arasında anlamlı fark saptanmadı.

Purpose: To investigate the effects of toric and soft spheric contact lenses on the visual performance and wavefront aberrations in low astigmatic cases.
Materials and Methods: Twenty-four eyes of 14 contact lens users with sylindiric refractive error of -1.25 dioptry or less were included in this prospective study. Spheric (Lotrafilcon B), and toric (Galyfilcon A) lenses were tried on all eyes on one-week intervals. The best visual acuity, and contrast sensitivity were measured before and 8 hours after wearing the contact lenses. Corneal topography and wavefront analysis were also performed. Zernike coefficients were used to calculate the aberrations from the 6 mm pupillary diameter. Total and higher order RMS values as well as spheric and coma aberrations were measured.
Results: The mean spheric refractive error of the cases was -2.52 ± 1.25 (-0.50 - -6.0) D. The mean best corrected visual acuity was significantly high with both contact lenses when compared with the glasses (p=0.017), however there was no difference between the contact lenses (p=0.470). The mean high frequency contrast sensitivity value was lower with the toric lenses (p=0.038). The mean higher order RMS value was higher with both contact lenses (p=0.021). There was no difference between the contact lenses (p>0.05). The mean spheric aberration value did not differ among the glasses, toric or soft spheric contact lenses (p>0.05). The mean comma aberrations were high with both contact lenses (p=0.041). There was not any difference between the lenses (p>0.05).
Conclusion: In this study it was demonstrated that, in low astigmatic cases, soft spheric and toric contact lenses increase visual acuity, total higher order aberrations, and comma aberrations; decrease high frequency contrast sensitivity. There was no difference between the contact lenses.

Bu yazıda cam (mineral) ve plastik (organik) gözlük camlarının üretim materyelleri ile tek odaklı (monofokal), iki odaklı (bifokal), üç odaklı (trifokal) ve çok odaklı (mültifokal) gözlük camlarının özellikleri incelenmiştir. Ayrıca, modern optikte freeform teknolojisiyle üretilmiş ve kullanıma sunulmuş olan yeni nesil kişiye özel gözlük camları ile kişinin aberasyonlarını dalga düzlemi (wavefront) ölçümleriyle belirleyerek gerçek anlamda kişiye özel üretilen yüksek çözünürlüklü (HD) gözlük camları ve sürmekte olan cam araştırmaları ele alınmıştır.

In this article, the materials used for glass (mineral) and plastic (organic) spectacle lenses and the properties of monofocal, bifocal, trifocal and multifocal spectacle lenses are investigated. On the other hand, the new generation personalized lenses which were produced by freeform technology and customized hıgh resolution (HD) wavefront-guided spectacle lenses and ongoing glass research are also discussed.

Renk görme muayenesi göz hekimliğinde tanı, takip ve tedavi yanında, sağlık kurulu işlemlerinde bazı mesleklere uygunluğun belirlenmesinde kullanılmaktadır. Renk görme kişinin genetik yapısı, gözünün özellikleri ve zihinsel süreçler gibi henüz tam olarak tanımlanamamış faktörlerle oluşmaktadır. Bu nedenle renk görmenin ayrıntılı bir şekilde değerlendirilmesi ve “ölçülmesini” sağlayan, kolay uygulanan ve kesin sonuç veren testler bulunmamaktadır. Ülkemizde yaygın olan İshihara testi gibi tarama testleri, kişilerin renk görme yeteneklerini kesin sınırlarla belirleyememektedir. Sağlık kurulu işlemlerinde bu testler ile “renk körü /diskromatop” gibi durumların belirlenmesi gerekliliği, renk görme muayenesi ve değerlendirmesini güçleştirmektedir. İshihara testi, başka testler ile desteklendiğinde, renk görme ile ilgili daha yararlı değerlendirmeler yapılması mümkün olmaktadır. Ülkemizde renk görme ile ilgili terminoloji dâhil, muayene ve değerlendirmeye dair standartların geliştirilebilecek yanları bulunmaktadır. Bu standartların gelişimiyle renk görme kusuru olan kişilerin meslek edinmesi, sürücü olması ülkemiz koşullarına daha uygun hale gelebilecektir. Bu derleme özellikle sağlık kurulu işlemleri açısından, renk görme muayenesi ve uygulamalarının geliştirilmesi için önerilerde bulunmak amacıyla hazırlanmıştır.

Besides the diagnosis, follow-up and treatment of some ophthalmic pathologies, color vision examination is used to determine the eligibility to certain professions. Color vision is affected by the factors like genetic structure of the person, characteristics of the eye and some mental processes; which had not been determined exactly yet. Therefore, there is no test which could be applied and evaluated easily to determine and “measure” the color vision ability. Screening tests like Ishihara, which is common in Turkey, does not designate the exact color vision ability of the people. In health committees of the hospitals, the necessity to determine the conditions like “color blindness/dyschromatopsia” with these tests, makes color vision evaluation harder. When supported with some other color vision tests, the Ishihara test is more useful to make evaluations about color vision. Including the terminology, examination and evaluation, the color vision standards could be improved in Turkey. When these standards improved, eligibility examinations for occupations and driving licenses’ could be more appropriate to the conditions of the country. This review is intended to make proposals to improve the color vision examinations and practices for eligibility examinations of some occupations.

Kalıtsal metabolik hastalıklarda göz tutulumu primer veya sekonder olarak gelişebilmektedir. Metabolik hastalıklarda meydana gelen oküler bulgular izole olarak gözlenebilmekte veya diğer sistemik bulgulara eşlik edebilmektedir. Patogenezden genellikle oluşan anormal metabolitlerin toksik etkisi veya normal metabolitlerin birikimi sorumlu tutulmaktadır. Kornea tutulumu özellikle mukopolisakkaridoz grubu hastalıklarda keratoplasti gerektirecek düzeyde ciddi olabilmektedir. Katarakt, en sık glukoz metabolizma hastalıklarında gözlenmektedir. Katarakt dışında homosistinüri, sulfid-oksidaz eksikliği ve hiperlizinemide özellikle lens subluksasyonu sıktır. Lipid metabolizma bozuklukları ve lizozomal hastalıklarda retinopati gözlenirken, gyrate atrofide tipik korioretinal atrofi bulguları mevcuttur. Mitokondrial hastalıklar, lizozomal hastalıklar ve lökodistrofilerde optik nöropati izlenebilmektedir. Retina ve optik sinir tutulumları çoğunlukla tedavi ile geri dönüşü olmayan kalıcı hasarlar bırakmaktadırlar.

Ocular involvement in inherited metabolic disorders may manifest primarily or secondarily. Ocular signs may present as sole manifestations or may be found with systemic findings. Toxic effect of abnormal metabolites or excessive accumulation of normal metabolites are responsible from the pathogenesis. Corneal involvement may be severe as requiring keratoplasty especially in mucopolysaccharidoses. Cataract formation is mostly observed in glucose metabolism defects. Lens subluxations are frequent in homocystinuria, sulfite-oxidase deficiency and hyperlysinemia. Retinopathies may be seen in lipid metabolism defects, lysosomal disorders and gyrate atrophy. Optic neuropathy may be found in mitochondrial, lysosomal diseases or leukodystrophies. Involvement of retina and optic disc usually has poor prognosis even after treatment.

Bu çalışmada yaş tip yaşa bağlı makula dejeneresansına bağlı geniş submakuler hemorajide pnömotik yer değiştirme ile birlikte kullanılan doku plazminojen aktivatörü ve intravitreal bevacizumab enjeksiyonunun etkisi sunulmaktadır. Neovasküler membrana bağlı geniş submaküler hemorajili olguya birbirini takiben intravitreal bevasizumab (0.05 ml) enjeksiyonu ve doku plazminojen aktivatörü (0,1 ml.’de 50 mikrogram) ile birlikte pnömotik yer değiştirme uygulandı. Üçlü tedavi sonrası birinci haftanın sonunda hemoraji tamemen makula dışına yer değiştirdi ve komplikasyona rastlanmadı. Görme derecesi tedavi sonrası birinci haftanın sonunda arttı. Altta yatan patoloji nedeni ile görme artışı kısıtlanmasına rağmen, sonucumuz göstermektedir ki intravitreal gaz, doku plazminojen aktivatörü ve bevasizumab enjeksiyonu geniş submaküler hemorojisi olan yaşa bağlı makula dejenerasyonlu hastalarda görmeyi arttıran güvenli ve etkili bir uygulamadır.

We present the effect of pneumatic displacement therapy used along with intravitreal tissue plasminogen activator (t-PA) and bevacizumab injection in the treatment of massive submacular hemorrhage related to exudative age-related macular degeneration. Sequential intravitreal injections of bevacizumab (0.05 ml), and t-PA (50 μgr in 0.1 ml) with pneumatic displacement were performed in a patient with submacular hemorrhage related to choroidal neovascular membrane. Submacular hemorrhage was totally displaced extramacularly after one week from the triple procedure and no complications were noted. Visual acuity was improved one week after treatment. Our findings demonstated that intravitreous injections of bevacizumab along with t-PA, and gas are effective and safe procedures that can improve and accelerate visual recovery in age related macular degeneration patients with submacular hemorrhage, although final visual outcome is often limited by the progression of the underlying pathology.

Retina dekolman cerrahisi sonrası makula deliği gelişimi yayınlanan çalışmalarda nadir bir komplikasyon olarak bildirilmektedir. Bu yazıda, makulası tutulmuş bir yırtıklı retina dekolmanı olgusunda başarılı bir skleral çökertme ve intravitreal gaz enjeksiyonu operasyonu sonrası gelişen makula deliği ve tedavisi sunulmaktadır.

Macular hole development following retinal detachment surgery is reported as a rare complication in the literature. Herein, a macular hole that developed after a successful scleral buckling and intravitreal gas injection surgery in a patient with macula off retinal detachment is presented with its treatment.

Amaç: Dieffenbachia bitkisi ile uğraşırken sağ göz korneal tutulumu olan bir 54 yasindaki bayan hastanin klinik bulguları ve takibi irdelendi.
Yöntem: Dieffenbachia bitkisi ile uğraşırken sağ gözünde ani yoğun ağrı, batma, yabancı cisim hissi ve yaşarma yakınmaları ile başvuran bayan hastanın korneası, iki ucu sivri yüzlerce düz çubuk şeklinde kristaller ile kaplıydı. Hastaya medikal tedavi başlanarak takibe alındı.
Sonuç: Tedavi sonrası hastanın klinik durumunda düzelme gözlendi.
Tartışma: Dieffenbachia kaynaklı oküler travma oldukça nadir bir durumdur. Ülkemizde evlerde süs bitkisi olarak başköşelerde yer alan Dieffenbachia dikkatsizce hırpalanırsa kendini raphides denilen kalsiyum okzalat kristalleri ile dolu paketleri salarak oldukca etkili bir sekilde kendini savunabilir. Bu durum, bu bitkiye gereginden fazla yakinlasma sansi olan küçük çocuklar veya evcil hayvanlar icin tehlikeli olabilir.

Purpose: The clinical and follow up findings of a Dieffenbachia plant induced right corneal injury in a 54 year old female patient is reported and discussed.
Materials-Methods: A female patient while taking care of a Dieffenbachia plant experienced sudden severe pain, irritation, foreign body sensation and tearing. With these complaints patient was evaluated in our clinic. Her cornea was full of hundreds of rod like crystals with pinpoint ends. Patient was started on medical treatment and closely followed.
Results: After treatment, patient’s clinic condition improved.
Conclusion: Dieffenbachia related ocular trauma is very rare condition. A very common household plant in our country, if threatened can protect itself by expressing these highly effective calcium oxalate crystals packaged into bundles called raphides. This condition can be severely dangerous for children and pets that can get very close to the Dieffenbachia leaves.

Amaç: Tobradex damla yerine yanlışlıkla Tobrex damla verilmesi nedeniyle iki katarakt cerrahisi olgusunda gelişen ciddi üveitik reaksiyonu bildirilmektir.
Olgu sunumu: Kliniğimizde fakoemülsifikasyon yöntemi ile katarakt cerrahisi ve göziçi lens implantasyonu uygulanan iki farklı olguya postoperatif %0.03 tobramisin - %0.01 deksametazon (Tobradex, Alcon, USA) sabit kombinasyonu damla reçete edildi. Olgulardan postoperatif 5. günde kontrole gelmeleri istendi. Kontrolde her iki olguda da ciddi ön üveitik reaksiyon izlendi. Sorgulandığında olguların Tobradex damla yerine eczanede yanlışlıkla verilmiş olan Tobrex damlayı kullandıkları saptandı. Tedaviye eklenen %0.01 deksametazon damla ile her iki olguda da tamamen iyileşme sağlandı.
Sonuç: İsim benzerlikleri olabilecek olan ilaçları reçete ederken mutlaka hastalara aldıkları ilacı kontrol etmeleri gerektiği belirtilmelidir. Bunun yanı sıra ilaç firma temsilcileri ve eczacılar da bu yönde uyarılarak oluşabilecek istenmeyen olaylardan kaçınılmaya çalışılmalıdır.

Purpose: To report the severe uveitic reaction in two post-cataract surgery cases which occurred due to inadvertent substitution of Tobrex for Tobradex.
Case presentation: Tobramycine 0.03% - dexamethasone 0.01% (Tobradex, Alcon, USA) fixed combination was prescribed for two different patients who had uneventful phacoemulsification and intraocular lens implantation surgery in our clinic. Cases were asked to come for control visit on postoperative 5th day. In the control visit severe anterior uveitic reaction was observed in both cases. When interrogated the cases were found out to use Tobrex eyedrops which was inadvertently substituted instead of Tobradex eyedrops. Total recovery was provided with the admission of dexamethasone 0.01% eyedrops in both cases.
Conclusion: When prescribing drugs which might have name similarity patients should be adviced to check the drugs which they get. Additionally, to avoid undesired events drug representatives and pharmacists should also be warned about this subject.

Fonksiyonel görme kayıpları oftalmoloji pratiğinde medicolegal sorunlara yol açan zor klinik tablolardır. Geleneksel tıp anlayışında gerçek ve somut şikayeti olan hastalara uygulanan muayene kuralları fonksiyonel görme keskinliği olan olgularda yetersiz kalmaktadır. Fonksiyonel görme kayıplı olgulara yaklaşımda oftalmoloğun elindeki en önemli silah elektrodiagnostik testler olmakla birlikte bu testlerin kullanımında büyük oranda bilgi ve tecrübe eksikliğinden kaynaklanan hatalar görülmektedir. Bu anlamda ideal bir olgu ile birlikte fonksiyonel görme kaybı olan hastalara elektrodiagnostik yaklaşım anlatılacaktır.

Functional visual loss refers to difficult clinical situations that may lead to medicolegal issues in ophthalmological practice. The examination methods for real and organic symptoms in traditional medical practice are insufficient in approaching to patients with functional visual loss. Although electrodiagnostic tests are the most effective trump of the ophthalmologists, a number of wrong attitudes resulting from knowledge and experience lack are seen. On this basis, electrodiagnostic approach to patients with functional visual loss will be explained by means of an ideal case.