Amaç: Omuz impingement sendromu (OİS) olan hastalarda kinezyobantlama'nın ağrı, fonksiyonellik ve ultrason parametreleri üzerine etkisini araştırmayı amaçladık.
Hastalar ve Metot: Toplam 75 OİS hastası randomize olarak üç grupta sınıflandırıldı: Kinesiotaping (KT), konvansiyonel Egzersiz (KE) ve sham-kinesiotaping (sham-KT). Her gruba iki haftalık tedavi programı uygulandı. Hastalar tedavi öncesi ve sonrası görsel analog skala (GAS), eklem hareket açıklığı, Kol, Omuz ve El Sorunları Anketi (DASH) anketi kullanılarak değerlendirildi. Ayrıca supraspinatus tendonu (SsT) kalınlığı ve akromiohumeral mesafe (AHA) parametreleri ultrasonografi (US) kullanılarak ölçüldü.
Bulgular: Gruplar arasında tedavi sonrası gece ve aktivite-VAS skorları açısından istatistiksel olarak anlamlı fark vardı. Post-hoc analize göre, bu farklılıklar KE grubu lehine gözlenmiştir (P < 0.016). Gruplar arasında tedavi öncesi DASH skorlarında bir fark olduğu için, gruplar tedavi öncesi ve sonrası DASH skorundaki değişiklikler açısından incelendi; sham-KT ve KT ile sham-KT ve KE grupları arasında KT ve KE grupları lehine anlamlı bir fark tespit edilmiştir. US, KE grubunun hem SsT kalınlığındaki azalma hem de AHD'deki artış açısından sham-KT grubundan daha üstün olduğunu ortaya koymuştur (P < 0.016). Ayrıca, KT AHD'nin artmasında etkili olmuştur.
Sonuç: KT, ağrı dışındaki tüm parametrelerde sham-KT'den üstün görülmüştür. KT'nin tüm parametrelerde KE kadar etkili olduğu bulunmuştur. Ek olarak, US nesnel olarak supraspinatus tendinitinin azaltılabileceğini ve AHD'nin arttırılabileceğini ortaya koymuştur. KT, SIS'li hastalarda alternatif bir tedavi seçeneğidir ve KE ile uyumlu olmayan hastalarda tek başına veya KE ile kombinasyon halinde kullanılabilir.

Objectives: We aimed to investigate the effect of kinesiotaping on pain, functionality and ultrasound parameters in patients with shoulder impingement syndrome (SIS).
Patients and Method: A total of 75 patients with SIS were randomly classified into the following three groups: kinesiotaping (KT), conventional exercise (CE) and sham-kinesiotaping (sham-KT). Each group was underwent two weeks treatment program. The patients were then evaluated in terms of pain analyzed using the visual analog scale (VAS), joint range of motion, Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) questionnaire before and after treatment. In addition, supraspinatus tendon (SsT) thickness and acromiohumeral distance (AHD) parameters were measured using ultrasonography (US).
Results: There was a statistically significant difference between the groups in terms of post-treatment night- and activity-VAS scores. According to the post-hoc analysis, these differences were observed in the CE group (P < 0.016). Because there was a difference in the pre-treatment DASH scores between the groups, the groups were examined for changes in the DASH score before and after treatment; a significant difference between the sham-KT and KT and the sham-KT and CE groups in favor of the KT and CE groups was observed. US revealed that the CE group was superior to the sham-KT group in terms of both reduction in SsT thickness and increase in AHD (P < 0.016). Furthermore, KT was effective in increasing AHD.
Conclusion: KT was superior to sham-KT in all parameters except pain. KT was also found to be as effective as CE in all parameters. In addition, US objectively revealed that the supraspinatus tendinitis can be reduced and AHD can be increased. KT is an alternative treatment option in patients with SIS and can be used alone or combination with CE in patients who do not comply with CE.

Amaç: Bu çalışmada, Siirt Devlet Hastanesi’ne Siirt ve çevre illerden başvuran hastaların D vitamini düzeyleri incelenerek bölgenin 25-OH D vitamin profilinin mevsim, yaş ve cinsiyet bazlı değişimlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Siirt Devlet Hastanesi’ne başvuran hastalarda 25-OH D vitamin düzeyleri retrospektif olarak incelenmiştir. Hastaneye başvuran 31151 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların yaş, cinsiyet ve mevsimlere göre 25-OH D vitamin düzeyleri tespit edilmiştir. Serum 25-OH D düzeyinin <12 ng / mL olması ciddi eksiklik, 12-20 ng / mL hafif-orta derecede eksiklik, 21-30 ng/mL arası yetersizlik, >30 ng / mL yeterlilik olarak kabul edilmiştir.
Bulgular: Yaşları 0-15 olan hastalarda (n=6166) ortalama 25-OH D vitamin düzeyi 20,59±0,14 ng/mL, yaşları 16-30 olan hastalarda (n=10791) ortalama 25-OH D vitamin düzeyi 15,65±0,10 ng/mL, yaşları 31-45 olan hastalarda (n=6649) ortalama 25-OH D vitamin düzeyi 16,28±1,14 ng/mL, yaşları 46-60 olan hastalarda (n=4120) ortalama 25-OH D vitamin düzeyi 16,03±1,15 ng/mL, yaşları 61-75 olan hastalarda (n=2597) ortalama 25-OH D vitamin düzeyi 16,83±1,23 ng/mL seviyelerinde bulunmuştur.
Sonuç: Kış ve ilkbaharda düşük seyreden 25(OH)D vitamini güneşin yoğun ışınlarına maruz kalınan yaz ve sonbaharda da yüksek olduğu ancak her dört mevsimde de istenilen düzeylerden düşük olduğu gözlemlenmiştir. D vitamini düzeyindeki bu düşüklük kış mevsiminde hemen hiç vitamin D sentezinin olmaması ve gıdalarla yetersiz D vitamini alımı ile ilişkilendirilebilir.

Objective: In this study, it was aimed to determine the 25-OH vitamin D profile of the region based on season, age and gender by examining the vitamin D levels of patients who applied to Siirt State Hospital from Siirt and neighboring provinces.
Materials and Methods: 25-OH vitamin D levels were analyzed retrospectively in patients who applied to Siirt State Hospital. 31151 patients admitted to the hospital were included in the study. 25-OH vitamin D levels were determined according to the age, gender and seasons of the patients. Serum 25-OH D level <12 ng / mL was considered as serious deficiency, 12-20 ng / mL mild to moderate deficiency, 21-30 ng / mL insufficiency,> 30 ng / mL proficiency.
Results: Average 25-OH D vitamin level in patients aged 0-15 (n = 6166) 20.59 ± 0.14 ng / mL, average 25-OH vitamin D level in patients aged 16-30 (n = 10791) 15, 65 ± 0.10 ng / mL, in patients aged 31-45 (n = 6649) average 25-OH D vitamin level 16.28 ± 0.14 ng / mL, in patients aged 46-60 (n = 4120) the average 25-OH D vitamin level was found to be 16.83 ± 0.23 ng / mL in patients with an average of 25-OH D vitamin level of 16.03 ± 0.15 ng / mL and ages 61-75 (n = 2597).
Conclusion: It has been observed that 25 (OH) vitamin D, which is low in winter and spring, is high in summer and autumn exposed to intense rays of the sun, but is lower than the desired levels in all four seasons. This low level of vitamin D may be associated with the absence of almost any vitamin D synthesis in the winter season and inadequate vitamin D intake with foods.

Amaç: Bu çalışmada hastanemizde takipli spina bifidalı çocuklarda kırık sıklığı ve bu durumla ilişkili faktörlerin araştırılması amaçlandı.
Yöntem ve gereçler: Kliniğimizce 2000-2018 yılları arasında takip edilen 450 spina bifidalı hastanın tıbbi kayıtları geriye dönük incelenerek, kırık gelişme sıklığı, ilk kırık gelişme yaşı, lezyon seviyesi, ambulasyon kapasitesi, ilk fizik tedaviye başlama yaşı, kırığın geliştiği bölge, kırık mekanizması gibi faktörler açısından değerlendirildi.
Bulgular: İncelenen 450 hastada kırık oranı %5,7 olarak saptandı. Ambulasyon kapasitesinin az olması ve yüksek seviye lezyonla kırık gelişme riski arasında ilişki varken, fizik tedaviye erken başlamanın kırık gelişimi açısından bir koruyuculuğu gözlenmedi.
Sonuç: Bu verilere göre spina bifidalı hasta grubunda kırıklar daha sık görülürken, mobilizasyonun süresinin değil, kalitesinin daha kırık gelişim riskinde daha önemli bir faktör olduğu sonucuna ulaşıldı.

Objective: In this study, it was aimed to investigate the frequency of fractures and related factors in children with spina bifida who were followed up in our hospital.
Materials and methods: By retrospectively examining the medical records of 450 patients with spina bifida who were followed up by our clinic between 2000 and 2018, the patients were evaluated in terms of factors such as frequency of fracture, age of first fracture, lesion level, ambulation capacity, physical therapy initiation age, fracture site and mechanism.
Results: In 450 patients examined, the fracture rate was 5.7%. While there was a relationship between low ambulatory capacity and high-level lesions and fracture risk, it was found that early initiation of physical therapy did not protect against fracture.
Conclusion: According to these data, fractures are more common in the patients with spina bifida, it was concluded that the quality of the mobilization, not the duration, was a more important factor in the risk of fracture.

Amaç: Osteoporoz hem genç hem de yaşlı hem erkek hem de kadınları etkileyebilir. Bu çalışmanın amacı ovariektomi proksimal kortikal epifiz kemiğinin morfolojisini, ovariektomize edilmiş sıçan modellerinde Taramalı Elektron Mikroskobu (SEM) ve Transmisyon Elektron Mikroskobu (TEM) kullanarak analiz etmektir.
Gereç ve Yöntem: Analiz edilen kemikler ovariektomize Rattus norvegicus dişi sıçanlardan alınan kortikal femur kemikleriydi. Ovariektominin (OVX) beşinci, yedinci ve dokuzuncu haftada devam etmesinden bu yana üçüncü haftadan itibaren karakterizasyon yapıldı. Analiz, TEM yapısından elde edilen kemik çukurunun ve nanoyapı seviyesinin şeklini ve yoğunluğunu analiz etmek için SEM görüntülerinden elde edilen 100 µm büyütmeli mikro yapı seviyesi olan iki yapı seviyesine odaklanıyordu - TEM görüntülerinden elde edilen 50 nm'lik bir büyütme ile nanoyapı seviyesinin analiz edilmesi - kemik analizi apatit kristalleri.
Bulgular: Mikroyapı düzeyinde, OVX'ten bu yana 9 haftalık sıçanlarda ortaya çıkan boşluğun kontrol grubuna (OVX olmayan) kıyasla% 68.9 arttığı tespit edildi. Nanoyapı düzeyinde, plaka, tablet ve örtüşen apatit kristallerinin hem OVX olmayan hem de OVX sıçanlarında mevcut olduğu anlaşılmaktadır. Bununla birlikte, ovariektomize edilmiş sıçanlar grubunda, apatit kristallerinin tablet boyutunun düşme eğilimi vardı.
Sonuç: Rattus norvegicus beyaz sıçanlarının dişileri OVX'ten bu yana 9. haftada morfolojiye ve oyukların yüzdesine dayanan osteoporoz koşulları göstermiştir. OVX ayrıca apatit kristallerinin boyutunu da düşürdü.

Objective: Osteoporosis could affect anyone, both men and women, both young and old. The aim of this study was to analysis the morphology of ovariectomy proximal cortical epiphysis bone using Scanning Electron Microscopy (SEM) and Transmission Electron Microscopy (TEM) at rat models that were ovariectomized.
Materials and Methods: The analysed bones were cortical femur bones, taken from ovariectomized Rattus norvegicus female rats. Characterization was carried out from the third week since ovariectomy (OVX), continued at the fifth, seventh and the ninth week. The analysis was focusing on two levels of structure, namely microstructure level with 100 μm magnification – obtained from SEM images – to analyzed the shape and the intensity of bone cavity and nanostructure level with a magnification of 50 nm – obtained from TEM images - analyze bone apatite crystals.
Results: At the microstructure level, it was found that the cavity that appeared in 9-week-old rats since OVX increased 68.9% compared to the control group (non-OVX). At the nanostructure level, it appeareds that plate, tablet and overlapping apatite crystals were present in both the non-OVX and OVX rats. However, in the group of ovariectomized rats, there was a tendency the tablet size of apatite crystals to decline.
Conclusion: Females of Rattus norvegicus white rats showed osteoporosis conditions based on morphology and percentage of cavities at week 9 since OVX. OVX also lowered the apatite crystals size.

Amaç: Osteoporoz en sık görülen metabolik kemik hastalığıdır ve kadınlar risk altındaki en önemli gruptur. Bu çalışma, Telegram sosyal ağı aracılığıyla yapılan eğitimin osteoporoz önleyici davranış (OPB (kadınların) üzerindeki etkisini belirlemek için yapıldı.
Gereç ve Yöntem: Yazd banliyölerinde sağlık merkezlerine başvuran 60 kadın üzerinde randomize kontrol grubu ön test ve son test türüne ait bu eğitimsel müdahale çalışması yapılmıştır. Kadınlar rastgele seçilmiş ve müdahale ve kontrol gruplarına atanmıştır. Anketleri doldurduktan sonra, eğitim mesajları paketi telgraf grubu üzerinden müdahale grubuna gönderildi. Bir ay sonra, anketler tekrar dolduruldu ve veriler SPSS18 ve eşleştirilmiş ve bağımsız t-testi kullanılarak analiz edildi.
Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması 30.20 ± 5.34 idi. Eğitim öncesi ve sonrası her iki grupta da OPB puan ortalamalarını karşılaştırmak için paired t-test kullanıldı. Sonuçlar, müdahale grubundaki ortalama puanlardaki farkın (P = 0,00) kontrol grubuna göre anlamlı olmadığını (P = 0,054) göstermiştir. Bağımsız t-testi sonuçları, müdahale grubundaki antrenman sonrası ortalama davranış puanının kontrol grubundan (P = 0.00) daha yüksek olduğunu ve günlük egzersiz davranışının en yüksek ortalama artış gösterdiğini ortaya koydu.
Sonuç: Osteoporoz ile ilgili sanal telgraf alanı üzerinden eğitim almak, osteoporozun önlenmesinde etkilidir ve günlük egzersiz davranış alışkanlığı diğer koruyucu davranışlara göre en yüksek artışa sahiptir.

Objective: Osteoporosis is the most prevalent metabolic bone disease, and women are the most important group at risk. The present study was conducted to determine the effect of training through the Telegram social network on the osteoporosis-preventive behavior (OPB( of women.
Materials and Methods: This educational intervention study of pre-test and post-test type with randomized control group was conducted on 60 women referring to the health centers of Yazd suburbs. The women were randomly selected and assigned to intervention and control groups. After filling in the questionnaires, the training messages package was sent to the intervention group via the telegram group. One month later, the questionnaires were completed again and the data were analyzed using SPSS18 and paired and independent t-test.
Results: The mean age of the participants was 30.20 ± 5.34 years. Paired t-test was used to compare the mean scores of OPB in both groups before and after the training. The results showed that the difference in the mean scores in the intervention group (P = 0.00) was significant compared to the control group, which was insignificant (P=0.054). Independent t-test results revealed that the mean score of behavior after training in the intervention group was higher than in the control group (P=0.00) and daily exercise behavior had the highest mean increase.
Conclusion: Training through the virtual space of telegram concerning osteoporosis is effective in prevention of osteoporosis and daily exercise behavioral habit has the highest increase compared to other preventive behaviors.

Amaç:
Osteporoz (OP), kırık riskinde artış yapan, primer ya da sekonder nedenlerle ortaya çıkabilen, düşük kemik kütlesi ile karakterize bir iskelet hastalığıdır. Bu çalışmanın amacı, kliniğimize başvuran hastaların ne sıklıkta ve hangi nedenlerle sekonder OP tanısı aldığını ve bunun kırıkla ilişkisini incelemektir.

Gereç ve öntemler:
Polikliniğimize gelerek OP tanısı alan hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Sekonder OP tanısı alan hastaların demografik verileri (yaş, cinsiyet), ek hastalıkları, kullandığı ilaçlar ve kırık öyküleri dosya bilgilerinden elde edildi.

Bulgular:
Osteoporoz tanısı alan 2199 hasta dosyası incelendi ve sekonder OP olan 341 hasta çalışmaya dahil edildi. Sekonder OP için en sık 3 neden malignite (%38.4), ilaç kullanımı (%24.6) ve romatolojik hastalıklar (%17.3) idi. 94 hastada kırık bulunurken, bu hastaların yaş ortalaması kırığı olmayanlara göre istatistiksel olarak daha yüksekti (p: 0.008). Ayrıca Kronik böbrek yetmezliği (KBY) (p: 0.034) ve paratiroid (PTH) adenomu (p: 0.031) olan hastalarda kırık oranı olmayanlara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksekti.

Sonuç:
Osteoporoz tanılı hastalarda sıklığa göre sekonder OP nedenleri ve kırık oranları belirlenmiştir. Yaş, KBY ve paratiroid adenomu ile kırık oranları ilişkili bulunduğundan hastalar sorgulanırken gözden kaçırılmamalıdır.

Objective:
Osteporosis (OP) is a skeletal disease characterized by low bone mass, which may occur for primary or secondary reasons and increases the risk of fracture. The aim of this study was to investigate the frequency and the reasons for the diagnosis of secondary OP in patients presenting to our clinic and its relationship with fracture.

Materials and Methods:
The files of the patients who came to our outpatient clinic with the diagnosis of OP were retrospectively reviewed. Demographic data (age, sex), comorbidities, drugs and fracture history of the patients with secondary OP were obtained from the file information.

Results:
A total of 2199 patients with osteoporosis were reviewed and 341 patients with secondary OP were included in the study. The most common causes of secondary OP were malignancy (38.4%), drug use (24.6%), and rheumatologic diseases (17.3%). While 94 patients had fractures, the mean age of these patients was statistically higher than those without fractures (p: 0.008). In addition, the fracture rate was significantly higher in patients with chronic renal failure (CRF) (p: 0.034) and parathyroid (PTH) adenoma (p: 0.031) than those without.

Conclusion:
Secondary OP causes and fracture rates were determined in patients with osteoporosis. Since age, CRF and parathyroid adenoma are associated with fracture rates, patients should not be overlooked when questioning.

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız emzirme süresinin kemik mineral yoğunluğu (KMY) ve D vitamini üzerine olan etkilerini ortaya koymaktır.
Gereç ve Yöntem: Retrospektif bu çalışmaya yaş ortalaması 59.59±9.64 yıl olan 1218 postmenopozal kadın dahil edildi. Demografik veriler, D vitamin düzeyi ile lomber vertebra ve femur boynu KMY ölçüm sonuçları kaydedildi.
Bulgular: Dünya Sağlık Örgütü kriterlerine göre; hastaların %41,3’ü osteoporotik, %42,0 osteopenik, %16,7’sı normal olarak saptandı. Ortalama emzirme süresi 40.57±40.11 (range 0 -216) ay idi. Lomber vertebra KMY’nin en önemli beliteçlerinin kilo (R=0,307, p<0,001), menopoz süresi (R=0,389, p<0,001), emzirme süresi (R=0,414, p<0,001), giyim şekli (R=0,421, p<0,001) olduğu; femur boynu KMY için yaş (R=0,194, p<0,001), kilo (R=0,479, p<0,001), giyim şekli (R=0,486, p<0,001), menopoz süresi (R=0,491, p<0,001), fiziksel aktivite düzeyi (R=0,494, p<0,001) olduğu ve D vitamini için ise emzirme süresi (R=0,224, p<0,001), giyim şekli (R=0,242, p<0,001) ve kilo (R=0,257, p<0,001) olduğu saptandı. Spinal vertebra osteoporotik fraktür sıklığının uzun süre emziren hastalarda daha yüksek olduğu saptandı (sırasıyla p=0,002, p=0,021).
Sonuç: Toplam emzirme süresi postmenopozal osteoporoz ve D vitamini düzeyi açısından bir risk faktörü olabilir.

Aim: In this study our aim was to determine the influence of total duration of breast-feeding on bone mineral density (BMD) and vitamin D.
Material and Method: Postmenopausal 1218 women with a mean age of 59.59±9.64 years were included in this retrospective study. Demographic data, vitamin D levels and BMD measurements of lumbar spine and femur neck were recorded.
Results: According to World Health Organization criteria 41,3% of women were identified as osteoporotic, 42,0% osteopenic, and 16,7% normal. Mean duration of total breast-feeding was 40.57±40.11 (Range 0-216) months. Weight (R=0,307, p<0,001), years since menopause (R=0,389, p<0,001), duration of total breast-feeding (R=0,414, p<0,001) and clothing style (R=0,421, p<0,001) were found to be most important predictors for lumbar spine BMD; age (R=0,194, p<0,001), weight (R=0,479, p<0,001), clothing style (R=0,486, p<0,001), years since menopause (R=0,491, p<0,001), physical activity level (R=0,494, p<0,001) for femoral neck BMD and duration of total breast-feeding (R=0,224, p<0,001), clothing style (R=0,242, p<0,001), weight (R=0,257, p<0,001) for vitamin D status. The frequency of spinal osteoporotic fractures were higher among patients with longer duration of breast-feeding (p=0,002, p=0,021 respectively).
Conclusion: Duration of total breast-feeding could be a risk factor for postmenopausal osteoporosis and vitamin D status.

Giriş: Gebelik ve emzirme ilişkili osteoporoz (GEİO), gebeliğin üçüncü trimesterinde ve erken puerperal dönemde görülen ve vertebra ve femur kırıklarına yol açabilen, nadir bir hastalıktır. GEİO nun konservatif tedavisinde emzirmeyi bırakma, kalsiyum ve D vitamin takviyeleri yer almaktadır. Farmakolojik tedavilerin arasında bifosfonatlar, teriparatid, stronsiyum ranelat ve çapraz geçişli ilaçlar kullanılır. Günümüzde ilk tercih edilecek farmakolojik tedavi ve farklı ilaç tedavilerinin kemik mineral dansite (KMD) ve klinik seyir üzerindeki etkileri hakkında bir fikir birliği bulunmamaktadır. Bu olguda GEİO ya sekonder gelişen kırıklar, uygulanan tedaviler ve klinik sonuçlar sunulmaktadır.

Olgu: Birinci vakada, GEİO ya sekonder gelişen ve bifosfonat ile tedavi edilen vertebra kırıklı bir hasta sunulmaktadır. Hastanın altı aylık kontrolünde, KMD de iyileşme görüldü. İkinci vakada ise GEİO ya sekonder gelişen, nadir görülen bilateral femur başı yetmezlik kırığı olan bir hasta sunulmaktadır. Bu hasta yatak istirahati, ev egzersiz programı, kalsiyum ve D vitamin takviyesi ile tedavi edildi ve takipte fonksiyonel iyileşme görüldü.

Sonuç: GEİO nun optimal tedavisi halen bilinmemektedir. Bu nedenle, farmakolojik tedavilerin klinik ve biyolojik sonuçlarını araştıran çalışmalar gereklidir. Bu bilgileri kullanarak, Hekim, farklı tedavilerin faydalarını ve anne ve bebeğe potansiyel zararlarını hastaya aktarabilecektir. Böylece hekim-hasta iş birliği ile en uygun tedavi planının yapılması da mümkün olabilecektir.

Introduction: Pregnancy and lactation-associated osteoporosis (PLO) is a rare condition seen in the last trimester of pregnancy and early puerperal period which can result in fractures of the vertebrae and femur. Conservative treatment of PLO induced fractures includes cessation of lactation and calcium and vitamin D supplementations. Phamacological treatment includes: bisphosphonates (BPs), teriparatide and strontium ranelate as well as cross over treatments. Importantly, to date there is no consensus on the first line of pharmacological treatment, nor any comparison of bone mass density values and clinical outcome in PLO patients according to the pharmacological treatment received.
Here two cases of fractures secondary to PLO, their management and outcomes are discussed.

Case presentation: Case one describes a patient with vertebral fractures treated with bisphosphonates with an improvement in BMD at six months after commencement of treatment. Case two describes a rare case of bilateral femoral head stress fractures treated with bed rest, a home exercise program, calcium and vitamin D supplementations who showed functional improvement with treatment.

Conclusion: The optimal treatment of PLO remains to be determined. Further studies comparing the clinical and biological outcomes of these drugs are necessary so that clinicians can accurately advise women on the risks and benefits of each, for both themselves and their child, and guide the patient in making a suitably informed decision regarding treatment.

Anti tümör nekroz faktör-alfa (anti-TNF-α) ilaçlar ile tedavi, crohn hastalığı,ankilozan spondilit ve psoriasis dahil olmak üzere, ortak patogeneze sahip olan birçok kronik inflamatuar hastalıkta önemli iyileşme sağlar. Ancak bu tedaviler esnasında, paradoksal olarak, psoriasis gibi kutanöz yan etkiler görülebilmektedir. Patofizyolojisi halen tam olarak anlaşılamasına rağmen, TNF- α blokajının predispoze kişilerde lokal olarak aşırı IFN- α üretimini tetiklediği ve psoriatik lezyonlara neden olduğu düşünülmektedir. Bu olguda ankilozan spondilit ve crohn hastalığı nedeniyle, önce adalimumab sonrasında infliximab kullanan, ve bu ilaçlara bağlı psoriasiform lezyonları gelişen, 50 yaşında kadın hastamızı sunduk. Anti-TNF-α tedavisi kesilen ve ustekinumab başlanan hastada, tedaviye dramatik bir yanıt alınmıştır. Psoriasiform döküntüler düzelmiş; ankilozan spondilit ve crohn hastalığına ait hastalık aktivitesi baskılanmıştır. Ustekinumab, anti-TNF- α ilaçlara bağlı psoriasiform döküntüler gelişen, ankilozan spondilit ve crohn hastalarının yönetiminde iyi bir seçenek olabilir.

Treatment with anti-tumor necrosis factor-alpha (anti-TNF-α) drugs provides significant improvements in many chronic inflammatory diseases with common pathogenesis, including crohn's disease, ankylosing spondylitis, and psoriasis. However, during these treatments, paradoxically, cutaneous side effects such as psoriasis can be seen. Although its pathophysiology is still well understood, it is thought that TNF-α blockade triggers locally excessive IFN- α production in predisposed subjects and causes psoriatic lesions. In this case report, we present a 50-year-old female patient with ankylosing spondylitis and crohn's disease who used adalimumab and then infliximab and developed psoriasiform lesions due to these drugs. Anti-TNF-α treatment was discontinued and ustekinumab was started. Psoriasiform rashes improved; disease activity of ankylosing spondylitis and crohn's disease was suppressed. Ustekinumab may be a good option in the management of ankylosing spondylitis and crohn's patients who develop psoriasiform rashes due to anti-TNF-α drugs.