GİRİŞ ve AMAÇ: Bispektral indeks (BIS), elektroensefalogramın işlenmesi ile elde edilen ve anestezi derinliğini izlemede kullanılan bir monitörizasyon tekniğidir. Kalp cerrahisi sırasında BIS monitörizasyonunun operatif ve postoperatif sonuçlara etkileri ile ilgili çalışmalar vardır. Ancak bu çalışmalar farklı sonuçlarla bildirilmiştir. Bu çalışmanın amacı, koroner arter baypas cerrahisi uygulanan hastalarda BIS monitörizasyonu uygulanmasının opioid ihtiyacı ve postoperatif derlenme üzerine etkilerini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Elektif koroner arter baypas cerrahisi uygulanan 114 hasta, grup BIS(-) and grup BIS(+) olmak üzere 2 gruba ayrılmıştır (sırasıyla 51 ve 63 hasta). Grup BIS(-)’ de anestezi derinliği, hemodinamik değişiklikler ve pupiller refleksi gibi klinik parametrelere dayandırılarak değerlendirilmiş ve fentanil dozları bu parametrelere göre verilmiştir. Grup BIS(+)’ te ise, fentanil dozları BIS değerlerini 40-50 arasında tutulacak şekilde ayarlanmıştır.
BULGULAR: İki grup arasıda yaş, cinsiyet, vücut kitle endeksi, sigara hikayesi ve komorbiditeler açısından fark yoktu. Operasyonda fentanil kullanımı BIS(+) grupta, BIS(-) gruba oranla belirgin olarak daha azdı (sırasıyla 1632.5±325.5 ve 2676±527.4 μg; p<0.001). Postoperatif entübasyon süresi, (10.5±2.7 ve 8.05±2.9 saat; p<0.001), yoğun bakım (2.8±0.9 ve 2.4±0.7 gün; p=0.02) ve hastanede (5.6±3.7 vs. 4.3±1.7 gün; p=0.03) kalış süreleri BIS(+) grupta anlamlı olarak daha düşüktü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Koroner baypas cerrahisi sırasında BIS monitörizasyonu ile anestezi derinliğinin takibi operasyon sırasında opioid kullanımını azaltmaktadır. BIS monitörizasyonu bu hasta grubunda daha kısa entübasyon süresi, yoğun bakım ve hastane kalış süreleri ile ilişkilidir.

INTRODUCTION: Bispectral index (BIS) is a processed electroencehalogram and is extensively used to monitor intraoperative anaesthetic depth. There are studies about the effects of BIS monitoring during cardiac surgery on operative and postoperative results. However, these studies have been reported different results. The present study aimed to evaluate the effects of BIS monitoring on opioid use and postoperative recovery in patients undergoing on-pump coronary artery bypass surgery.
METHODS: A total of 114 patients who underwent elective on-pump coronary bypass graft surgery were ultimately included in the study and were prospectively randomized into BIS(-) and BIS(+) groups (51 and 63 patients respectively). In BIS(-) group, fentanyl doses were given according to clinical parameters such as hemodynamic changes and follow up of pupills. In BIS(+) group, fentanyl doses were adjusted to keep BIS levels between 40 and 50.
RESULTS: There were no difference between two groups with respect to age, sex, body mass index, smoking history and severity of comorbidities. Intraoperative fentanyl use was significantly lower in BIS(+) group; 2676±527.4 and 1632.5±325.5 in BIS(-) and BIS(+) groups respectively (p<0.001). The durations of postoperative intubation (10.5±2.7 vs. 8.05±2.9 hours; p<0.001), intensive care unit (ICU) (2.8±0.9 vs 2.4±0.7 days; p=0.02) and hospital (5.6±3.7 vs. 4.3±1.7 days; p=0.03) stays were also significantly shorter in BIS(+) group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: BIS monitoring during on-pump coronary bypass surgery decreases the need for opioid use during surgery. It is also associated with decreased time to extubation and lesser durations of ICU and hospital stays.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada Legg-Calve-Perthes Hastalığı (LCPH) nedeniyle kliniğimizde femoral varus-derotasyon osteotomisi (FVDO) ameliyatı yapılan vakaların uzun dönem sonuçlarının değerlendirilmesi ve sonuçlara etki eden faktörlerin belirlenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma retrospektif dizaynda tek merkez deneyimi olarak planlandı. LCPH tanısı ile FVDO operasyonu uygulanmış düzenli klinik ve radyolojik takibi olan ve telefonla ulaşılabilen 22 hasta (19 erkek 3 kadın) çalışmaya dahil edildi. Hastalar, Waldenström, Lateral Pillar sınıflaması, Harris Kalça Skoru, Stulberg Kalça Skoru ve Short Form-36 ile değerlendirildi ve karşılaştırıldı.
BULGULAR: : Bu çalışmaya yaşları 22 ile 46 arasında değişen ve ortalama yaşı 31,5±6,9 yıl olan, LCPD nedeniyle opere edilmiş toplam 22 hasta (19 erkek, 3 kadın) dahil edildi. Ortalama takip süresi 23±6,2 yıl ve ortalama başvuru yaşı 6,5±2,6 yıldı. Lateral pillar sınıf C olan hastalar, Waldenström fragmantasyon evresindeki hastalar kötü sonuç göstergeleri olarak saptandı. 8 yaş altında tanı alan, 10 yaş altında cerrahi uygulanan ve hastalığın erken safhalarında opere edilen hastalarda sonuçlar daha iyiydi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: : FVDO cerrahisi LCPH olanlarda etkili bir cerrahi yöntem olmakla birlikte, başarı şansı, 8 yaş altı tanı konan, 10 yaş altında cerrahi geçiren, Waldenström evresine göre başlangıç evresinde opere edilen hastalarda daha yüksektir. Bu sebeple LCPH hastalığında erken tanı ve tedavinin önemini vurgulamaktayız.

INTRODUCTION: The aim of this study was to evaluate the long-term results of cases applied with femoral varus derotation osteotomy (FVDO) in our clinic because of Legg-Calve-Perthes disease (LCPD), and to determine the factors affecting the results.
METHODS: This retrospective, single centre study included 22 patients (19 males, 3 females) who had undergone FVDO for a diagnosis of LCPD, had regular clinical and radiological follow up, and could be contacted by telephone. The patients were evaluated with the Waldenström and Lateral Pillar classifications, the Harris Hip Score, the Stulberg Hip Score, and the Short-form-36, and the results were compared.
RESULTS: Evaluation was made of 22 patients, comprising 19 males and 3 females with a mean age of 31.5±6.9 years, operated on because of LCPD. The mean follow-up time was 23±6.2 years and the mean age at first presentation was 6.5±2.6 years. Lateral pillar class C was determined as an indicator of a poor outcome in patients in the Waldenström fragmentation stage. The outcomes were better in patients who were diagnosed at the age of <8 years and operated on <10 yearsin the early stages of the disease.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although FVDO is an effective surgical method in LPCD cases, the chance of success is higher when diagnosis is made before 8 years old, and surgery is applied before the age of 10 years in the initial stage according to the Waldenström classification. Therefore, the importance of early and diagnosis and treatment in LCPD must be emphasised.

GİRİŞ ve AMAÇ: Koroner bypass ameliyatlarında kros klemp süresinin operasyon sonrası erken dönem nörokognitif fonksiyonlara etkisinin araştırılması
YÖNTEM ve GEREÇLER: Nörokognitif fonksiyonlar standardize edilmiş mini mental durumdeğerlendirmesi testi kullanılarak değerlendirilmiştir.
Prospektif bir çalışmadır.Ardışık 100 hasta üzerinde, belirli bir zaman diliminde ve tek bir klinkte uygulanmıştır.
BULGULAR: Ortalama yaş ( 57,8 ± 9,7 ). %82 erkek, %18 kadın. Median test puanı: 29 ± 0,8 ( ameliyat öncesi ), 29,2 ± 0,8 ( ameliyat sonrası ) [ p>0,05 ]. Kros klemp süresi 62,6 ± 27,8 dk. Kardiyopulmoner bypass süresi 82,3 ± 32,4 dk dır.Ameliyat öncesi ve sonrası standardize mini mental durum testi uygulanmış ve 120 dk nın altında kros klemp süresi olan hastaların nörokognitif fonksiyonlarında anlamlı bir değişiklik saptanmamıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmanın kalp damar cerrahlarına verdiği mesaj kros klemp süresinin çok uzun olmadığı sürece, opere ettikleri hastaya nörokognitif fonksiyonlar açısından olumsuz etkilerinin olmayacağı bilinciyle daha rahat olmaları gerektiğidir.

INTRODUCTION: This study evaluates the importance of cross clamp time on neurocognitive function in Coronary Artery Bypass Grafting (CABG) at early postoperative period.
METHODS: The Standardized Mini Mental State Examination (SMMSE) is used to determine the neurocognitive function. This is a prospective study on 100 consecutive patients within a certain time interval in a single clinic.
RESULTS: During the study period 100 participants are analysed by SMMSE, preoperatively and postoperatively. The cross clamp time (CCT) under 120 minutes has no significant impact on neurocognitive function ( p>0,05 ). Mean age ( 57,8 ± 9,7 ). %82 men, %18 women. Median SMMSE point: 29 ± 0,8 ( preoperative ), 29,2 ± 0,8 ( postoperative ) [ p>0,05 ]. Cross clamp time is 62,6 ± 27,8 min and cardiopulmonary bypass time is 82,3 ± 32,4 min in this study.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We have found no correlation between cross clamp time (median: 62 ± 27 min) and neurocognitive function. The study has implied that surgeons can be relax in cross clamp time under 120 min in terms of neurocognitive disorder.

GİRİŞ ve AMAÇ: İnfektif endokardit (İE), kalbin endokardiyal yüzeyindeki enfeksiyondan kaynaklanan, nadir fakat yaşamı tehdit eden multisistemik bir hastalıktır. İE çok çeşitli ve nonspesifik semptomlarla kendini gösterir, özellikli hasta gruplarında ön tanılar içinde değerlendirmek gerekir. Bu çalışmadaki amacımız acil serviste İE tanısı alan hastaların klinik seyrini ve özelliklerini sunmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamız retrospektif ve tanımlayıcı olarak 1 Ocak 2010 ile 31 Aralık 2019 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Acil tıp kliniğine başvuran 18 yaş üstü ve modifiye DUKE sınıflamasına göre kesin veya muhtemel İE tanısı alan hastalar çalışmaya dahil edildi. İE tanısıyla ölen ve sağ kalan hastalar yaş, cinsiyet, semptom ve komorbid durumların varlığı, laboratuvar ve görüntüleme sonuçları, IE ilişkili komplikasyonlar ve cerrahi müdahale açısından istatistiksel olarak analiz edildi.
BULGULAR: Çalışmaya katılan 29 hastanın 20’si (%69) modifiye Duke kriterlerine göre kesin IE tanısı alırken 9 hasta (%31) sadece olası IE kabul edildi. 5 (%17) hastanın klinik seyri IE ve buna bağlı komplikasyonlar nedeniyle exitus ile sonuçlandı. Staphylococcus aureus alt türleri (%41) kan kültürü sonuçlarında öne çıkan ajanlardır. Hastaların 25'inde (% 86) tanısal olarak anlamlı ekokardiyografik bulgular saptandı. Mitral kapak ve aort kapağı endokardiyal yüzeyin en çok etkilenen kısımları olarak bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ateş ve predispozan kalp hastalıkları olanlarda infektif endokardit akla gelmelidir. IE ile ilgili komplikasyonlar hastalığın seyrini değiştirebilir. Seçilmiş hastalar için cerrahi müdahale mortalite oranını azaltarak fayda sağlar.

INTRODUCTION: Infective endocarditis (IE) is a rare but life-threatening multisystem disease that results from infection of the endocardial surface of the heart. IE manifests with varied and uncommon symptoms so it is tricky situation for emergency physicians our goal is presenting the clinical features and course of IE patients in emergency department.
METHODS: This study was performed as retrospective and descriptive between January 1, 2010 and December 31, 2019. Patients aged over 18 years and diagnosed as definite IE or possible IE according to the modified DUKE criteria enrolled to the study. We statistically analysis the difference between non survivors and survivors group for age, gender, symptoms, co-existing conditions, laboratory and imaging results and IE related complications and surgical intervention.
RESULTS: Twenty-nine patients enrolled in the study 20 patients (69%) were admitted as definite IE, and 9 ones (31%) met just possible IE diagnosis according to modified Duke’s criteria. 5 (17%) patients died due to IE and related complications. Staphylococcus aureus subspecies are the prominent agents in the blood culture results. 25 of patients (86%) had significant echocardiographic findings. Mitral valve and aortic valve are the mostly affected part of the endocardial surface in our study.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Infective endocarditis should be considered in those patients with fever and predisposing heart conditions. IE related complications may change the course of the disease. Surgical intervention reduces the mortality rate so that it is beneficial for selected patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kronik deri hastalıkları hastaların yaşam kalitesini olumsuz olarak etkilemektedir. Kronik deri hastalıkları iş hayatında verimliliğin azalmasına ve sosyoekonomik yüke neden olabilmektedir. Bu çalışmada, kronik deri hastalıklarına bağlı maluliyetin belirlenmesi için hastanemize başvuran hastaların değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2008-2018 yılları arasında bölümümüz tarafından maluliyet oranı verilen hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik özellikleri, deri hastalığı tanısı, vücutta tutulan alanlar ve eşlik eden komorbiditeleri kaydedildi. Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı ile Sağlık Bakanlığı'nın yetişkinler için engellilik değerlendirmesi özür oranı cetveline göre deri hastalıkları sınıflandırılarak maluliyet oranları belirlendi.
BULGULAR: Çalışmaya 137 hasta dahil edildi. Hastaların 82 (%59.8)’si erkek, 55 (%40.1)’i kadın idi. Deri hastalıklarına bağlı maluliyet oranı ortalaması 11,31 ± 10,91 idi. Maluliyet oranı ortalaması erkek hastalarda 12.0, kadın hastalarda 10.2 idi. Maluliyete neden olan en sık hastalıklar inflamatuar deri hastalıkları (%22.6), otoimmün ve sistemik cilt hastalıklarının cilt bulguları (%18.9), deri tümörleri (%16.7) ve ekzema grubu (%11.6) hastalıklar idi. Psoriasis vulgaris en sık (%96.6) görülen inflamatuar deri hastalığı idi. Otoimmün ve sistemik deri hastalıklarının deri bulguları grubunda Behçet hastalığı (%34,6) hastaların çoğunu oluştururken, otoimmün büllöz hastalıklar en yüksek maluliyet oranı almıştı. Deri tümörleri grubunda en yüksek maluliyet oranını malign melanom oluşturmaktaydı. Ekzema grubunda, kontakt dermatitli hastalar (% 62.5) en yüksek maluliyet oranına sahipti. İktiyoz, epidermolizis bülloza ve lipoid proteinoz gibi genetik deri hastalıkları olan hastalar, genel olarak en yüksek maluliyet oranı almıştı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kronik deri hastalıkları maluliyete neden olabileceği gibi yaşam kalitesinde de azalmaya neden olmaktadır. Kronik deri hastalığı olan hastalar, psikolojik ve mesleki yönleri ile değerlendirilmelidir.

INTRODUCTION: Chronic skin diseases can affect the quality of life negatively. They may cause impairment of work productivity and have a socioeconomical burden. In this study, we aimed to evaluate patients who applied to our hospital for the determination of disability due to chronic skin diseases.
METHODS: We retrospectively evaluated the patients who were given a disability rate by our department between 2008-2018. Demographic features of the patients, diagnosis of the skin disease, involved areas of the body and accompanying comorbidities were recorded. Skin diseases were classified and rates of disabilities were determined according to the Ministry of Family, Labour and Social Services and the Ministry of Health's disability assessment scale for adults.
RESULTS: A total of 137 patients included in the study. Eighty-two (59.8%) of the patients were male and 55 (40.1%) were female. The mean rate of disability due to skin diseases was 11.31±10.91. The mean rate of disability was 12.0 for male patients and 10.2 for female patients. The most common diseases causing disability were inflammatory skin diseases (22.6%), skin manifestations of autoimmune and systemic skin diseases (18.9%), skin tumors (16.7%) and eczema group (11.6%). Psoriasis vulgaris was the most common (96.6%) inflammatory skin disease. Of the skin manifestations of autoimmune and systemic skin diseases, Behçet's disease (34.6%) accounted for the majority of the patients, while autoimmune bullous diseases had the highest rate of disability. Malignant melanoma had the highest disability rates among skin tumors. Among the eczema group, patients with contact dermatitis (62.5%) had the highest rate of disability. Patients with genetic skin diseases such as ichthyosis, epidermolysis bullosa and lipoid proteinosis had the highest rate of disability in overall.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Chronic skin diseases may cause disability as well as a decrease in quality of life. Patients with chronic skin disease should be evaluated with their psychological and occupational aspects.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada gonartrozlu ve genu varumlu dizlerde kuadriseps kasının hangi bölümünde daha belirgin kas atrofisi olduğu araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: onartroz ve varus dizilimi nedeniyle opere edilen hastalarda, vastus lateralis (VL), vastus medialis (VM) ve vastus intermedius'tan (VI) intraoperatif kas biyopsileri alınır. Elde edilen materyaller bağ dokusu, yağ dokusu ve atrofik kas hücrelerinin oranı açısından değerlendirildi. Atrofi ile varus açısı arasındaki ilişkiyi belirlemek için istatistiksel değerlendirme yapıldı.
BULGULAR: Ortalama varus açısı 11,7° idi. Sonuçlar, VM kasındaki bağ dokusu miktarlarının VL ve VI kaslarındakinden önemli ölçüde daha fazla olduğunu gösterdi (p=0.018). Ayrıca atrofik kas hücrelerinin toplam kas hücrelerine oranı açısından VM, VI ve VL arasında herhangi bir fark belirlenmemiştir. VL kasındaki yağ dokusu oranı, kadınlarda erkeklere göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p<0.05). Bağ dokusu genellikle VM kasında VL ve VI kaslarına göre önemli ölçüde daha yüksek oranda belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Dizin varus açısının artmasıyla birlikte VM ve VI kaslarında atrofinin arttığı ve VL kasındaki atrofiye göre daha belirgin olduğu görülmektedir. Bu nedenle varus dizli hastalarda vastus medialise yönelik kuvvetlendirme egzersizleri gonartrozun önlenmesinde faydalı olacaktır.

INTRODUCTION: This study aims to investigate which section of the quadriceps muscle has more evident muscle atrophy, in knees with gonarthrosis and genu varum.
METHODS: In patients operated on because of gonarthrosis and varus alignment, intraoperative muscle biopsies are taken from the vastus lateralis (VL), vastus medialis (VM), and vastus intermedius (VI). The materials obtained are evaluated for connective tissue and fatty tissue and the ratio of atrophic muscle cells. Statistical evaluation is used to determine the relationship between atrophy and the varus angle.
RESULTS: The mean varus angle is 11,7°. The results showed that the amounts of connective tissue in the VM muscle are significantly greater than in the VL and VI muscles (p=0.018). In addition, no difference is determined between VM, VI, and VL in respect to the ratio of atrophic muscle cells to total muscle cells. The ratio of fatty tissue in the VL muscle is found to be statistically significantly greater in females than in males (p<0.05). The connective tissue was generally determined at a significantly higher rate in the VM muscle than in the VL and VI muscles.
DISCUSSION AND CONCLUSION: With an increase in the varus angle of the knee, atrophy is seen to increase in the VM and VI muscles, and is more evident than atrophy in the VL muscle. Therefore, strengthening exercises directed at the vastus medialis for patients with varus knees would be useful in the prevention of gonarthrosis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, adenotonsillektomi geçiren puberte öncesi çocuklarda erken ve geç postoperatif maksimal ısırma kuvveti (MIK) değerlerini araştırdı ve sağlıklı kontrol ile karşılaştırdı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kronik obstrüktif adenotonsiller hipertrofi tanısı alan, adenotonsillektomi uygulanan 6-12 yaş arası çocuklar (n=30) ve sağlıklı kontroller (n=30) dahil edildi. MIK ve vücut kitle indeksi (VKİ) altıncı aya kadar kaydedildi. Aktif cerrahi süresi kaydedildi. Hastalara postoperatif birinci ve yedinci gün ağrıları için Vizüel Analog Skala (VAS) uygulandı.
BULGULAR: Başlangıçtan altıncı aya kadar gruplar arasında MIK değerlerinde anlamlı fark yoktu.(p>0.05) MIK ile yaş arasında istatistiksel olarak güçlü bir pozitif korelasyon gözlendi.(p<0.05) Hastalarda MIG değişikliklerinde anlamlı bir fark gözlendi. Başlangıctan ilk aya göre MIK değişimleri karşılaştırıldığında 20 dakikadan fazla aktif cerrahi süresi olan hastalarda anlamlı fark saptandı.(p<0,05) Çalışma grubunda birinci, yedinci gün ve birinci ay MIK ve VKİ ortalama değişimleri arasında zayıf ve orta bir ilişki görüldü.(p<0.05) VAS skorları ile MBF değerleri arasında anlamlı bir ilişki görülmedi.(p>0.05)
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kronik obstrüktif adenotonsiller hipertrofi ve cinsiyet, puberte öncesi çocuklarda MIK üzerinde anlamlı bir etkiye sahip olmasa da yaş etkilidir. Adenotonsillektomide, başlangıç MIK değerlerine postoperatif ilk ayda yaklaşılmakla birlikte üç ile altıncı aylarda hızlı bir MIK artışı görülebilir. Uzamış operasyon süresi, postoperatif bir ay boyunca MIK'i güçlü bir şekilde etkileyebilir.

INTRODUCTION: This study investigated the early and late postoperative maximal bite force (MBF) values in pre-pubertal children undergoing adenotonsillectomy and compared them with healthy control.
METHODS: A total of children aged 6-12 years, diagnosed with chronic obstructive adenotonsillar hypertrophy, undergoing adenotonsillectomy (n=30), and healthy controls (n=30) were included. The MBF and body mass index (BMI) were recorded for up to sixth months. The duration of active surgery was recorded. The Visual Analog Scale (VAS) was applied to the patients for the pain on postoperative first and seventh days.
RESULTS: There was no significant difference in MBF values between the groups from the baseline to sixth month.(p>0.05) A statistically strong positive correlation was observed between MBF and age.(p<0.05) A significant difference was observed in MBF changes in patients with duration of active surgery more than 20 minutes compared to those with less from the baseline to the first month.(p<0.05) In the study group, it was observed that there was a low and moderate correlation in the mean changes between the MBF and BMI in the first, seventh days and first-month matches.(p<0.05) The VAS scores did not show a significant correlation with the MBF values.(p>0.05)
DISCUSSION AND CONCLUSION: The chronic obstructive adenotonsillar hypertrophy and gender did not have a significant effect on MBF in pre-pubertal children, but age did. The postoperative MBF values were reached in the first month almost baseline values and there was a rapid increase between three and six months after adenotonsillectomy. The prolonged operative time may strongly affected to MBF during one month postoperatively.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmamızda; Türkiye'nin güneybatısında Antalya ilinde yaşayan atopik çocukların aeroalerjen duyarlılığının belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Nisan 2018-Mart 2020 tarihleri arasında çocuk alerji immünoloji polikliniğine başvuran 1705 hasta (2-18 yaş) çalışmaya dahil edildi. Deri prick testinde en az bir alerjene duyarlılık saptanan hastaların demografik ve klinik özellikleri değerlendirildi.
BULGULAR: Medyan yaşı 9,25 (Çeyrekler arası aralık, 6,25-12,9 yıl) olan, %57,69'u erkek ve %42,31'i kız olmak üzere toplam 761 hasta değerlendirildi. Hastaların %54,01'inde astım (AS), %89,22'sinde alerjik rinit (AR), %45,33’ünde AS ve AR, %11,83'ünde atopik dermatit (AD) vardı. Ev tozu akarlarına (HDMs) duyarlılık en sık görülen duyarlılıktı (%66,23), ardından hayvan tüyü (%39,68) ve hamamböceği (%34,56) idi. Diğer alerjenler sırasıyla çimen-tahıl poleni (%32,33), küf mantarları (%31,54), yabani ot karışımı poleni (%29.04), zeytin ağacı poleni (%27,86), ağaç karışımı poleni (%14,98) idi. Birden fazla alerjen duyarlılığı 537 (%70,6) hastada saptandı. AR erkeklerde daha sıktı (p=0028). Alerjik riniti olan çocuklarda polen duyarlılığı, alerjik riniti olmayan çocuklara göre daha yüksekti (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bölgemizdeki atopik çocuklarda alerjen duyarlılığının belirlendiği çalışmamızda en sık görülen alerjenler iç ortam alerjenleri olan ev tozu akarları, hamamböceği ve hayvan tüyü idi.

INTRODUCTION: The aim of this study was to identify aeroallergen susceptibility patterns of atopic children living in city of Antalya, southwest of Turkey.
METHODS: 1705 patients (2-18 years) who applied to the pediatric allergy immunology outpatient clinic between April 2018- March 2020 were included to the study. The demographic and clinical characteristics of patients with at least one allergic sensitization in the skin prick test were evaluated.
RESULTS: A total of 761 patients were evaluated, comprising 57.69% males and 42.31% females, with a median age of 9.25 years (range, 6.25-12.9 years). Of the total patients 54.01% had asthma (AS), 89.22% had allergic rhinitis (AR), (45.33%) had both AS and AR and 11.83% had atopic dermatitis (AD). Sensitivity to house dust mites (HDMs) was the most common sensitivity (66.23%), followed by animal dander (39.68 %) and cockroach (34.56%). Other allergens were grass pollen ( 32.33%), molds (31.54% ), weed mixture pollen ( 29.04%), olive tree (27.86%), and tree mixture (14.98%), respectively. More than one allergen sensitization was detected in 537 (70.6%) patients. AR was more common in boys (p=0028). Pollen sensitivity was higher in children with allergic rhinitis than in children without allergic rhinitis (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study in which allergen sensitivity was determined in atopic children in our region, the most common allergens were house dust mites, cockroach and animal dander, which are indoor allergens.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVİD-19 hastalığında hiperkoagulabiliteyi engellemek ve tedavi etmek için düşük molekül ağırlıklı heparin uygulaması yapılan olgularda gelişen kas içi kanamalara dikkat edilmesi, COVİD-19 hastalığında spontan kanama komplikasyonları da oluşabildiği için bu hastaların yakın takip gereksinimini vurgulamayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: COVİD-19 tanısı ile yatırılan ve takiplerinde kas içi kanama saptanan 24 hasta çalışmamıza dahil edilmiştir. Tüm hastalarda cinsiyet, yaş, diyabet, hipertansiyon, kanser öyküsü, geçirilmiş batın içi operasyon öyküsü, koroner arter hastalığı, böbrek yetmezliği gibi ek hastalık mevcudiyeti, hastane yatışı öncesi ve yatış sonrası kullandığı ilaçlar ile hastaların yoğunbakım ihtiyacı olması, entübasyon gereksinimi olması ve kan replasmanı yapılması da kaydedilmiştir.
BULGULAR: Olguların 16’sı (%66,7) erkek, 8’i (%33,3) kadın olup yaş ortalaması 71,9 (47-87) yıldı. Hastaların 18’inde eşlik eden komorbiditeleri mevcuttu. Kas içi kanamanın %54,2 oranında retroperitonda psoas kası içerisinde geliştiği radyoloji raporlarından öğrenildi. 21 (%87,5) hastaya kanama neticesinde ortaya çıkan klinik bulgular doğrultusunda eritrosit replasman tedavisi gerçekleştirildi. Tedavisi yoğun bakım şartı gerektiren hasta sayısı 14’tü (%58,3) ve 6 (%25) hastanın entübe edilmesi gerekti. 9 (%37,5) hastada mortalite görüldü. Komorbiditenin varlığı, INR değeri, basınçlı oksijen tedavisinin yüksek verilmesi, yoğun bakım gerekliliği ve entübasyon ihtiyacının ortaya çıkması durumları mortalite gelişiminde istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermektedir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: COVİD-19 enfeksiyonu sonrasında gelişebilecek hiperkoagulabiliteye bağlı mortalite ve morbiditeyi azaltabilmek amacıyla antikoagülasyonun nasıl, hangi dozlarda ve ne zaman verileceği konusunda daha çok çalışma yapılması ve kılavuzlar hazırlanması tedavi yönetiminde faydalı olacaktır. Kas içi kanaması olan olguların yakın gözlem altına alınması, destek tedavisinin ivedilikle uygulanması ve cerrahi seçeneğin göz önünde bulundurulması gerekliliğini savunmaktayız.

INTRODUCTION: The current study aims to emphasize that intramuscular hemorrhage should be considered in cases where low molecular weight heparin is applied to prevent and treat hypercoagulability in COVID-19 disease, and these cases should be followed closely because spontaneous bleeding complications may also occur in COVID-19 disease.
METHODS: The current study includes 24 patients who were hospitalized with the diagnosis of COVID-19 and had intramuscular bleeding during their follow-up. Data such as gender, age, diabetes, hypertension, cancer history, previous intra-abdominal surgery, coronary artery disease presence of additional disease such as kidney failure, drugs used before and after hospitalization, and patients' need for intensive care, and the need for intubation and blood replacement were recorded for all patients.
RESULTS: Of the patients, 16 (66.7%) were male, 8 (33.3%) were female, and the mean age was 71.9 (47-87) years. Comorbidities were present in 18 of the patients. It was seen in radiology reports that 54.2% of intramuscular bleeding developed within the psoas muscle in the retroperitoneum. In 21 (87.5%) patients, erythrocyte replacement therapy was performed in line with the clinical findings because of bleeding. The number of patients whose treatment required intensive care was 14 (58.3%) and 6 (25%) patients had to be intubated. Mortality was seen in 9 (37.5%) patients. The presence of comorbidity, INR value, high pressure oxygen therapy, the need for intensive care and the need for intubation showed statistically significant differences in the development of mortality.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In order to reduce mortality and morbidity due to hypercoagulability that may develop after COVID-19 infection, more studies on how, at what doses and when anticoagulation should be given and the preparation of guidelines for this will be beneficial in treatment management. It is thought that cases with intramuscular bleeding should be observed closely, supportive treatment should be applied promptly,and surgical option should be considered.

GİRİŞ ve AMAÇ: Nevüs, cilt yahut mukoza yerleşimli hücrelerin çoğalması ile oluşan benign proliferasyondur. Nevüs eksizyonlarının en önemli nedeni malign transformasyon riskini dışlamak olmakla birlikte en sık kozmetik nedenlerle nevüs eksizyonu yapılmaktadır. Nevüsler ciltte en sık görülen benign lezyonlar olmakla birlikte, sınırları düzensiz, renk değiştiren, büyüme gösteren nevüslerin malign transformasyon ekartasyonu açısından eksizyonu yapılıp patolojik olarak sonuç alınması en güvenilir yaklaşımdır.
Bu çalışmada; kliniğimizde nevüs eksizyonu yapılan hastalardaki nevüslerin ön tanıları, yerleşim yerleri, patoloji sonuçları ve bunların karşılaştırılmasının sunulması amaçlanmaktadır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: 2016-2019 yılları arasında kliniğimizde eksizyonel biyopsi uygulanan 1382 hastada eksize edilen 1576 nevüs çalışmaya dahil edilmiştir. Hastalar yaş, cinsiyet gibi demografik bilgileri ve nevüs lokalizasyonu, başvurudaki ön tanılar ve patoloji sonuçları açısından retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Eksize edilen tüm lezyonların klinik ön tanısı nevüs olarak değerlendirilmiştir. Malign ve benign sonuçlar birbiri ile istatistiksel olarak kıyaslanmıştır.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen hastalar 5-85 yaş aralığındadır. Patolojik doğrulama sonucunda eksize edilmiş olan 20 farklı çeşit pigmente cilt lezyonu tanımlanmıştır. Malign sonuçları olan hastaların ortalama yaşları 51.1 iken, benign sonuçları olan hastaların ortalama yaşları 34,4 olarak bulundu (p=0.054). Nevüs lokalizasyonlarında en sık baş-boyun(%76,98), sonrasında gövde(%16,04), üst ekstremite(%4,39), ve alt ekstremite(%2,57) gelmektedir. Eksize edilen nevüslerin patolojik tanıları ve sıklık yüzdeliklerine bakıldığında birinci sırada intradermal nevüs bulunmuştur. Tüm hastaların yüzde 45,4’ünde intradermal, compound veya mavi nevüs izlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Melanositik nevüsler çoğunlukla benign karakterde olup, eksizyon çoğunlukla kozmetik amaçlarla yapılmaktadır. Buna rağmen sınırları düzensiz, büyüyen, renk değişikliği gösteren nevüslerde malign potansiyel olma ihtimali olduğundan bunların takibi yapılmalı ve şüpheli lezyonların malignite ekartasyonu amacıyla eksizyonu yapılmalıdır.

INTRODUCTION: Nevi are the most common benign lesions on the skin. Nevus excisions are performed to exclude the malignancies and for cosmetic reasons. The most reliable approach is excision and pathological examination in order to exclude malignant transformation for the nevi that have irregular borders, changing color, and a recent growing. The preliminary diagnoses, localizations and pathologic results after the excisional biopsies were presented in this study.
METHODS: The study is a retrospective case series including 1576 excised nevi in 1382 patients between 2016-2019. The patients were evaluated retrospectively in terms of the pathologic results and demographic data such as age, gender and nevus localization. The clinical preliminary diagnoses of all excised lesions were listed as nevi. Malignant and benign results were compares statistically.
RESULTS: The patients included in the study were between the ages of 5-85. Twenty different types of pigmented skin lesions were identified. The mean age of patients with malignant results was 51.1, while the mean age of patients with benign results was 34.4 (p=0.054). The most common nevus locations were head and neck (76.98%), followed by trunk (16.04%), upper extremity (4.39%), and lower extremity (2.57%). When the pathological diagnoses and frequencies of the excised nevi were examined Intradermal, compound or blue nevi were observed in 45.4% of all patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Melanocytic nevi are mostly benign and excision is mostly performed for cosmetic purposes. However, since there is a possibility of malignant transformation in atypical nevi; these should be excised to rule out malignancy.

GİRİŞ ve AMAÇ: Gebeliğin intrahepatik kolestazını (GİK) öngörmede AST, ALT ve trombosit değerlerinin rolünü Fibrozis-4 (FIB-4) skoru ile birlikte araştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, Gebeliğin intrahepatik kolestazı (GİK) tanısı almış hasta grubu (n=44) ve kontrol grubundan (n=53) oluşmaktadır. Her iki grubun laboratuvar testleri retrospektif olarak incelendi. GİK gelişimini öngörmek için 1. trimester FIB-4 skoru, AST, ALT ve trombosit değerleri için cut-off değerleri belirleme amacıyla ROC analizi yapıldı.
BULGULAR: Çalışma grubunda birinci trimester FIB-4 skoru, AST, ALT değerleri istatistiksel olarak anlamlı yüksek, trombosit değeri ise istatistiksel olarak anlamlı düşük bulundu. Birinci trimester FIB-4 skoru üçüncü trimesterde GİK gelişimini öngörmede istatistiksel olarak anlamlıydı (p değeri 0.001) ve ROC değeri 0.741 idi. FIB-4 skoru için cutoff değeri ≥ 0.425 olarak kabul edildiğinde duyarlılık %77,3 ve özgüllük %54.7 olarak bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Birinci trimester FIB-4 skoru Gebeliğin intrahepatik kolestazını (GİK) öngörmede etkili bulundu. Ayrıca 1. trimester AST, ALT ve trombosit değerlerinin Gebeliğin intrahepatik kolestazını (GİK) öngörmede etkili olduğu bulundu.

INTRODUCTION: To investigate the role of AST, ALT and platelet values in predicting intrahepatic cholestasis of pregnancy (ICP) together with Fibrosis-4 (FIB-4) score.
METHODS: This study consisted of a patient group diagnosed with ICP (n=44) and a control group (n=53). Laboratory tests of both groups were analysed retrospectively. ROC analysis was performed to determine cut-offs for 1st trimester FIB-4 score, AST, ALT and platelet values to predict the development of ICP.
RESULTS: The first trimester FIB-4 score, AST, ALT values were found to be statistically significantly higher, and the platelet value was found to be statistically significantly lower in the study group. The first trimester FIB-4 score was statistically significant in predicting the development of ICP in the third trimester (p value 0.001), and the ROC value was 0.741. When the cutoff value for the FIB-4 score is accepted as ≥ 0.425, the sensitivity is 77.3% and the specificity is 54.7%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: First trimester FIB-4 score was found to be effective in predicting ICP. In addition, first trimester AST, ALT and platelet values were found to be effective in the prediction of ICP diagnosed at the 3rd trimester

Amaç: Uterin leiomyomlar, FIGO (International Federation of Gynecology and Obstetrics) sınıflandırma sistemine (Palm-coein) göre anormal uterin kanamaların önemli bir grubunu oluşturmaktadır. Bikornuat uterus anomalisi üçüncü en sık görülen uterus anomalisidir ve bu iki antitenin kombinasyonu da nadirdir.

Olgu: 6 yıldır anormal uterin kanaması olan 46 yaşında gravida 1, para 1 kadın hastayı sunuyoruz. Hastamızda PALM sınıflamasına göre 2 farklı endometrial kavite ve 5 cm sınıf 2 leiomyomlu bikornuat retrovert uterus görüntüsü mevcuttu. Daha önce oral progesteron tedavisinden fayda göremeyen ve histerektomi veya miyomektomi işlemlerini reddeden hastada rahim içi levenorgestrel tedavisine uygun olmadığı için girişimsel radyologlarla görüşülerek uterin arter embolizasyonu planlandı. Embolizasyondan önce MR' da maksimum 54 mm intramural myom çapı, müdahalenin 6. ayında 39 mm'ye küçüldü ve anemi, anormal uterin kanama ve yorgunluk hissi de kayboldu.

Sonuç: Vakamız bikornuat uterusta uterin leiomyom nedeniyle anormal uterin kanama şikayeti olan hastanın başarılı bir şekilde uterin arter embolizasyonu ile tedavi edildiği literatürdeki ilk olgu sunumudur. Uterin arter embolizasyonu cerrahiyi reddeden, zor cerrahi veya riskli hastalarda deneyimli girişimsel radyologlar tarafından yapıldığında güvenilir bir tekniktir.

Objective: Uterine leiomyomas constitute an important group of abnormal uterine bleeding according to FIGO (International Federation of Gynecology and Obstetrics) classification system (PALM-coein). Bicornuate uterus anomaly is the third most common uterine anomaly and combination of these two entites is also rare.

Case: We present a 46 years old gravida 1, para 1 women suffering from abnormal uterine bleeding for 6 years. There was bicornuate retroverted uterus image with 2 different endometrial cavities and 5 cm class 2 leiomyoma according to PALM-coein classification. Oral progesterone treatment was insufficient formerly and she refused hysterectomy or myomectomy procedures. Because she is not suitable for intrauterine levenorgestrel treatment, she was discussed with the interventional radiologists and planned for uterine artery embolization. Maximum diameter of 54 mm intramural myoma on MRI before embolization was shrunk to 39mm at the 6th month of intervention with no further anemia, abnormal uterine bleeding, and fatigue.

Conclusion: This is the first case report representing the treatment of uterine leiomyoma in a bicornuate uterus with a successful uterine artery embolization due to its uterine anomaly. Uterine artery embolization is a reliable technique in patients refusing surgery and also predicted to have a risky and difficult operation if performed by experienced interventional radiologists.