Bir kadının üreme yeteneğinin ne kadar süreceğinin overlerindeki primordial foliküllerin sayısı belirler. Dorman fazda bekleyen primordial foliküller primer foliküllere dönüşerek büyümeye başlayarak sırası ile preantral ve antral aşamaya ulaşırlar. Primordial foliküllerin büyümeye başlamasını neyin tetiklediği yıllarca bilinmezliğini korurken son yıllarda elde edilen veriler tek bir hormon veya sinyal yolağından ziyade gonadotropinlerden bağımsız olarak overde lokal olarak üretilen büyüme faktörlerinin etkisi ile aylar içinde gerçekleşmektiğini göstermektedir. Üstelik bu faktörler foliküllerin gonadotropinlere olan yanıtlarının modifikasyonu ve luteinizasyonun inhibisyonu gibi görevlerde üstlenmektedirler. Başlangıçta sayıları yüz kadar olan germ hücreleri mid-gestasyonda milyonlara ulaşıp ardından atreziye bağlı olarak menopozda rezerv tükeninceye kadar harcanarak kaybolmaktadırlar. Neden sadece 300-400 tanesi ovulasyon aşamasına kadar gelebilen bu hücrelerin milyonlarcasının üretildiği üreme tıbbının en bilinmeyen denklemlerinden biridir. Ve yine son yıllarda üreme tıbbının en temel dogmalarından biri olan memeli overinde belli sabit sayıda oosit olduğu ve bunların yenilenmediği görüşüne meydan okurcasına postnatal oogenez ile ilgili çarpıcı çalışmalar bulunsada insanda yardımcı üreme tekniklerinin başarısında henüz bir belirleyicilikleri olmamıştır. Bu derlemede üreme fizyolojisinin en temel kavramlarından olan over yaşam döngüsünün germ kök hücre oluşumundan ovulasyona kadarki kısmı ile postnatal oogenez hakkında güncel bilgiler sunulması amaçlanmıştır.

Ovarian reserve is determined by the number of primordial follicles in the ovary. Quiescent primordial follicles are recruited as primary follicles, which continue to grow until they reach gonadotropin responsive antral stage where after another wave of cyclic recruitment occurs to select a cohort of antral follicles for further growth, dominance and ovulation. What triggers the initiation of growth in primordial follicles remained a mystery for decades. But now a growing body of evidence suggests that rather than a single hormone or signaling pathway an orchestrate of many signals arising from different compartments in the ovary such oocyte, granulosa and theca cells and stroma coordinate the activation of primordial follicles and the early stages of follicle growth. Furthermore these locally produced hormones can modify the response of the growing follicles to gonadotropins; may act as luteinization inhibitors at later stages of follicle growth; and thence may influence the success of assisted reproduction techniques in human. Therefore the aim of this article is to provide an update on folliculogenesis that highlights important features in ovarian life cycle such as formation of germ cells, follicle assembly, growth and ovulation along with the concept of postnatal oogenesis in the ovary from current and historical perspectives.

Abstract | Full Text PDF

Gebelikte, doğum ve doğum sonrası süreçte önemli kardiyovasküler değişiklikler meydana gelmektedir. Kan hacmi ve eritrosit kütlesi artar, fizyolojik bir anemi meydana gelir, kan basıncı azalır. Kardiyak debi ve atım hacmi artar. Sağlıklı bir gebede bu değişiklikler iyi tolere edilirken kardiyak hastalığı olan gebelerde hastalık ağırlaşabilir ve anne ve fetüs için risk teşkil edebilir. Gebelik öncesi klinik seyri normal olan bir kapak hastalığı gebeliğin eklenmesi ile birlikte ağırlaşabilir ve gebeliğin sonlandırılması gerekebilir. Bu hastalarda gebeliğin varlığı yapılacak tedaviyi de etkilemektedir. Hastanın tanı ve tedavisinde izlenecek yol kişiye özel belirlenmelidir. Ancak anne sağlığı her zaman fetüsünkinin üzerinde tutulmalı, anne doğabilecek riskler açısından bilgilendirilmeli ve tedavi seçeneklerinin kendisi ile tartışılmalıdır. Anneye uygulanacak tedavi fetüsü de etkileyebileceği için tedavi seçeneklerinin buna göre düzenlenmesi gerekir. Kapak hastalığı olanlar, gebelik öncesi detaylı bir muayene, gebelik riskleri hakkında detaylı bir bilgilendirme ve takip için üçüncü basamak merkezlere yönlendirme ile sağlıklı bir şekilde doğum yapabilirler. Gebelikteki yönetim, kontrendike olan ilaçların güvenli olanlarla değiştirilmesi, yüklenmeye yol açacak durumların kontrol altına alınması, yakın izlem ve kapak hastalığını ağırlaştıran durumların agresif tedavisini içerir. Gebelik öncesi ekokardiyografi ile pulmoner basınçlar ve kapaklar dâhil tüm kardiyak hemodinami belirlenmeli, bu gebeler her trimesterde, semptomlarda değişiklik olduğunda tekrar değerlendirilmelidir. Gebelik iyi tolere edilse bile enfeksiyon, anemi, aritmi, pulmoner emboli, ağrı ve anksiete ile hastalar dekompanse olabilir. Dolayısıyla bu durumlarda agresif tedavi gerekir. Kalp hastalıklı kadınlara en iyi bakımı verebilmek için maternal kardiyovasküler fizyoloji iyi bilinmeli, literatür hakkında güncel bilgilere sahip olunmalı ve izlem, eylem ve doğum sırasında multidisipliner bir yaklaşım sergilenmelidir.

Important cardiovascular changes occur during pregnancy, labor and the postpartum period. Blood volume and erythrocyte mass increase, physiological anemia occurs and blood pressure decreases. Cardiac flow rate and stroke volume increase. Although healthy pregnant women can tolerate these changes, pregnant women with cardiac disease may get worse and the changes may cause risk for both the women and their fetuses. A valve disease with a favorable outlook before pregnancy may get worse when pregnancy is superimposed and pregnancy may have to be terminated. In such cases pregnancy plays an important part in selection of the type of treatment. Diagnostic methods and treatment alternatives should be appropriate for individual patients. Health professionals should give priority to maternal health rather than fetal health, mothers should be informed about possible risks and treatment alternatives should be discussed with them. Any treatment given to mothers may affect their fetuses and treatment should be selected accordingly. Mothers with a valve disease should undergo a thorough examination, should be informed about the risks of pregnancy and should be referred to tertiary health care centers before pregnancy and thereby they can give birth without problems. Management of valve diseases in pregnancy involves replacement of contraindicated drugs with safe ones, controlling conditions likely to cause cardiac loading, close follow-up and aggressive treatment of conditions aggravating the disease. Echocardiography should be performed to determine pulmonary pressure and all cardiac hemodynamics including the valves and when there are changes in symptoms, the patients should be evaluated in each trimester. Even if pregnancy is tolerated well, infections, anemia, arrhythmia, pulmonary embolus, pain and anxiety may worsen the condition. In these cases aggressive treatment is required. Physicians should know the maternal cardiovascular physiology well, should be equipped with latest relevant knowledge and should adopt a multidisciplinary approach during follow-up and labor.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Trakya Bölgesinde antanatal bakım için başvuran ilk trimester gebeliklerinde toxoplasma gondii antikor seroprevalansının retrospektif olarak incelenmesi
Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada 2000-2009 yılları arasında Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Doğum Antenatal Polikliniğine ilk trimesterde başvuran toplam 1646 gebe serumunda Toxoplasma gondii IgG ve IgM antikor sonuçları retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bu amaçla IgM, IgG ve gerekli durumlarda IgG aviditesi sonuçlarına bakılmıştır. Ayrıca bu dönemde bakılan hepatit B yüzey antijeni (HBsAg), “human inmmunodeficieny virus” tip 1 ve 2 antikoru (Anti HIV), sitomegalovirüs antikoru (AntiCMV) IgM ve IgG, hepatit C antikoru (AntiHCV), rubella antikoru (Antirubella) IgG ve IgM ve VDRL (“venereal disease research laboratory”) test sonuçları da incelendi.
Bulgular: Gebelerin 313’ünde (%19) antikor titresi bilinmemekle beraber, 876’sında (%65.71) IgG ve IgM seronegatifliği, 426’sında (%31.95) IgG seropozitifliği, 13’ünde (%0.97) ise IgM seropozitifliği, 18’inde (%1.35) IgG ve IgM seropozitifliği görülmüştür. Diğer taraftan avidite testi yapılan IgM ve IgG seropozitifliği saptanan 18 hastanın 13’ünde yüksek avidite bulundu ancak dördüne avidite bakılamadı. Diğer serolojik testlerden ise HBsAg pozitifliği %3 (47/1526), AntiHCV pozitifliği %0.8 (12/1474), VDRL %0.4 (5/1056), rubella IgM antikoru %0.7 (9/1254), rubella IgG antikoru %76.6 (940/1227) oranında pozitif izlendi. AntiCMV IgM 17 (17/1284, %1.3), IgG ise 1027 (1027/1279, %80.3) olguda pozitif bulundu.
Sonuç: Trakya Bölgesindeki gebelerde toksoplasma ile gebelik öncesi karşılaşma oranı yüksek (%30) olmakla birlikte ilk trimesterdeki gebe kadınların yarısı seronegatiftir. Gebeliğin ilk trimesterinde toksoplasma taraması yapılması özellikle risk altındaki kişilerde uygun olacaktır.

Objective: To investigate the distribution of toxoplasma gondii antibodies retrospectively among the first trimester antenatal population in Trakya region.
Material and Methods: This study retrospectively analyzes seroprevalance of toxoplasma gondii IgM and IgG antibodies in the sera of 1646 first trimester pregnancies attended to the Obstetrics&Gynecology Antenatal Care Unit in Trakya University, Faculty of Medicine between January 2000 and June 2009. For this purpose IgM, IgG and if necessary, IgG avidity results were evaluated. Besides, hepatitis B surface antigen (HBsAg), human inmmunodeficieny virus type 1 and 2 antibodies (Anti HIV), cytomegalovirus (AntiCMV) IgG and IgM antibodies, hepatitis C antibody (AntiHCV), rubella (antirubella) IgM and IgG antibodies and “venereal disease research laboratory” (VDRL) results evaluated in the same period were also investigated.
Results: Although the status of seroprevalance is not known in 313 (19%) women, 876 pregnant women (65.71%) were IgG and IgM seronegative, 426 (31.95%) were IgG seropositivite, 13 (0.97%) were IgM positivite and 18 (1.35%) were both IgG and IgM seropositivite. On the other hand, 13 of 18 patients with both IgG and IgM seropositivity showed high avidity but avidity could not be evaluated in 4 patients. HBsAg positivity was found in 3% (47/1526), AntiHCV positivity in 0.8% (12/1474), VDRL in 0.4% (5/1056), rubella IgM antibody in 0.7% (9/1254), rubella IgG antibody in 76.6% (940/1227), according to the other serologic tests. AntiCMV IgM antibody was positive in 17 (17/1284, 1.3%) and IgG was positive in 1027 (1027/1279, 80.3%) patients.
Conclusion: As well as toxoplasma exposure rate in the pregnant women from Trakya Region of Turkey is high (%30), nearly half of first trimester women were found seronegative. Screening during the first trimester would be appropriate, particularly for women who are under risk of infection.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç:
Metabolik sendrom kriterlerine sahip olma açısından çeşitli gebelik komplikasyonları bulunan olgular ile normal gebelikler arasında fark olup olmadığını araştırmak amacıyla bu çalışma planlandı.
Gereç ve Yöntemler:
Çalışmaya kliniğimizde takip edilen 26. gebelik haftasının üzerinde 92 gebe dahil edildi. Kırk adet sağlıklı gebeliği olan olgu ile gestasyonel hipertansiyon (21 olgu), gestasyonel diabetik (20 olgu) ve preeklamptik (11 olgu) olguların metabolik sendrom kriterlerine sahip olma oranları karşılaştırıldı. Açlık serum total kolesterol, trigliserid, LDL ve HDL kolesterolü içeren açlık plasma lipid değerleri, açlık glukoz ve insülin değerleri tespit edildi. İnsülin direnci için HOMA-IR kullanıldı.
Bulgular:
Komplike grupta ortalama vücut kitle indeksi anlamlı olarak yüksekti (GHT 33±5.1, preeklampsi 30.3 ±7.1, GDM 32.1±6.4, kontrol grubunda 29.2±4.2 kg/m2; P: 0.045). Bu grupta ortalama açlık glikozu anlamlı olarak yüksekti (GHT 80.5±16, preeklampsi 94.4±24, GDM 90.3±26, kontrol grubunda 78.6±10 mg/dL; P: 0.023). Komplikasyon gruplarında ortalama trigliserid değerleri anlamlı olarak yüksekti (GHT 267.7±61.5, preeklampsi 290.7±76.6, GDM 221.4± 81.3, kontrol grubunda 218.3±45mg/dL; P: 0.003). Ortalama HDL kolesterol değerleri gruplar arasında anlamlı fark göstermemekteydi. Metabolik sendrom tanısı alan olguların oranı hem WHO kriterlerine göre (GHT %14.2, Preeklampsi %45.2, GDM %40, kontrol grubunda %2.5; p=0.001) hem de NCEP-ATPIII kriterlerine göre (GHT %38, Preeklampsi %45.4, GDM %40, kontrol grubunda %0; p=0.001) komplikasyon grubunda anlamlı olarak yüksek bulundu.
Sonuç:
Gebelik komplikasyonları bulunan grupta metabolik sendrom kriterlerinin ve MS tanısı koyulan olguların oranlarının normal gebelikler ile karşılaştırıldığında daha fazla olduğunu tespit ettik. Bu bulgu her iki durumun arasındaki ilişkiyi göstermektedir. Bu olgular kardiyovasküler ve metabolik hastalıklar açısından ileriki hayatlarında da yüksek risk taşımaktadır.

Aim:
We aimed to compare the components of metabolic syndrome in cases with various pregnancy complications and normal pregnancies.
Materials and Methods:
Ninety two cases after 26. gestational week which were followed up in our clinic were included in the study. The rate of the presence of the factors of metabolic syndrome in 40 healthy pregnant women, 21 cases of gestational hypertention, 20 cases of gestational diabetes and 11 cases of preeclampsia were compared. Fasting serum cholesterol, triglyceride, LDL and HDL cholesterol levels were determined.The insulin resistance was calculated with HOMA-IR.
Results:
Mean levels of BMI were significantly higher in the group of pregnancy complications (GHT 33±5.1, preeclampsia 30.3 ±7.1, GDM 32.1±6.4, and controls 29.2±4.2 kg/m2; P=0.045). Mean leves of fasting serum glucose were also significantly higher in this group (GHT 80.5±16, preeclampsia 94.4±24, GDM 90.3±26, and controls 78.6±10 mg/dL; P=0.023). In the goups with complications mean levels of triglyceride were higher (GHT 267.7±61.5, preeclampsia 290.7±76.6, GDM 221.4± 81.3, and controls 218.3±45mg/dL; P=0.003). Mean levels of HDL did not show any significant difference. The rate of the cases with metabolic syndrome according either to the criteria of WHO (GHT %14.2, Preeclampsia %45.2, GDM %40, and controls %2.5; p=0.001) or NCEP-ATPIII (GHT %38, Preeklampsi %45.4, GDM %40, kontrol grubunda %0; p=0.001) was significantly higher in the groups of complications.
Conclusions:
We found that the criteria of metabolic syndrome and the rates of cases with MS were significantly higher in the groups of pregnancy complications compared with normal pregnancies. This finding indicates the relationship between both events. These cases have high risk for cardiovascular and metabolic diseases in later life.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Borderline over tümörlü vakaların klinik özellikleri ile birlikte uygulanan tedavi yöntemleri, rekürrens ve sağkalım oranlarının ortaya konulmasıdır.
Gereç ve yöntemler: Bu çalışmaya 25 borderline over tümörü olgusu dahil edildi. Retrospektif olarak olguların dosya kayıtlarından demografik ve klinik bulguları, yapılan cerrahinin türü, hastalığın evresi, rekürrens durumu ve sağkalım sürelerine ulaşıldı. Bulgular SPSS 13.0 ile analiz edildi.
Bulgular: Ortalama yaş 42,7±17,9 idi. Hastaların çoğunluğu premenopozal (n=19, %76) idi. Ortalama tümör çapı 13,44±9,37 cm (4-30 cm aralığında), histolojik açıdan %64 (16/25)’ ü seröz, %36 (9/25)’ sı müsinöz olarak belirlendi. Seröz tümörlerde ortalama tümör çapı 9,44±6,78 cm iken, müsinözlerde 20,56±9,4 cm ve iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptandı (p= 0,007). Cerrahi öncesinde tümör belirteçleri 17 hastada yüksek saptandı (%68). Yirmiiki hastada frozen kesit uygulandı (%88), frozen doğruluk oranı %90 olarak belirlendi. Olguların 12’si total abdominal histerektomi bilateral salpingoooferektomi (TAH-BSO), 6 olgu kistektomi, 7 olgu unilateral salpingoooferektomi (USO) ile tedavi edildi. Olguların çoğunluğu evre 1 (n=23, %92) idi. Rekürrens 4 olguda saptandı (16%) ve 2’si sadece kistektomi ile diğer 2’si ise unilateral ooferektomi ile tedavi edilen olgulardı. TAH-BSO ile tedavi edilen olgularda rekürrens görülmedi.
Sonuç: Borderline tümörler sıklıkla premenopozal dönemde görülen, çok iyi prognoza sahip lezyonlardır. Önerilen tedavi TAH-BSO, cerrahi evrelemedir. Kistektomi, fertilite isteği olan genç olgularda seçilebilir ancak hasta yüksek rekürrens oranları açısından uyarılmalıdır.

Objective: To determine the borderline ovarian tumors according to clinical features, treatment methods, recurrence and survival rates.
Material and Methods: Twenty-five cases were included to this study. Demographic and clinical findings, surgical methods, stage of disease, recurrences and survivals were revealed from hospital records. Data were analyzed with SPSS 13.0.
Results: Mean age were 42.7±17.9. Most of the patients were in premenopausal (n=19, 76%). Mean tumor size were 13.44±9.37 cm (range 4-30 cm) and 16 of the patients had serous and 9 of them had musinous histologic type. Mean tumor size of serous and mucinous tumors were 9.44±6.78 cm, 20.56±9.4 cm, respectively and the difference was statisticallly significant (p=0.007). Tumor markers were elevated in 17 of the patients (68%) before the surgery. Twenty-two patients had frozen section (88%), accuracy rate of the frozen section was 90%. during surgery. Most of the patients were treated with total abdominal hysterectomy bilateral salpingo-oophorectomy (TAH-BSO) (n=12), 6 of the patients were treated with cystectomy and the others were treated with unilateral oophorectomy (USO) (n=7). Most of the cases were stage I (n=23, 92%). Recurrence of the disease was detected in 4 patients (16%) and 2 of them were treated with cystectomy and the others were treated with USO. No recurrence was detected in TAH-BSO group.
Conclusions: Borderline tumors have perfect prognosis and most of the cases are premenopausal. The suggested treatment is surgical staging with TAH-BSO. Cystectomy might be chosen in young patients with fertilty desire, however, patients should be warned for high recurrence rates.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç:
Antenatal takipleri sırasında ve/veya sezaryan sırasında saptanan adneksiyal kitlelerin takip ve tedavi sonuçlarının literatür bulgularıyla karşılaştırılmalı olarak değerlendirilmesidir.

Yöntem
Baskent Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum kliniğinde 2000-2009 yılları arasında doğum yapan hastaların hastane kayıtları, doğumhane kayıtları ve dosyaları retrospektif olarak incelenip, bu hastaların yaşları, başvuru semptomu, kistin saptandığı gebelik haftası ve bu haftada kistin boyutu, kiste bağlı gebelik sırasında gelişen komplikasyonlar, kiste yapılan cerrahi girişimler, kistin histopatolojik değerlendirmesi sonuçları kullanılmıştır.

Bulgular:
Takip edilen 2150 gebenin 27 tanesinde over kisti saptanmıştır (%1.25) Yirmibeş (%92.6) hastanın adneksiyel kisti asemptomatik olup, sadece 2(%7.4) hasta ağrı şikayeti ile başvurmuştur. İki (%7.4) hastadaki over kisti gebe kalmadan önce de bilinirken, 6(%22.4) hastada gebelik esnasında, 19(%70.4) hastada ise sezaryan sırasında kist saptanmıştır. Antenatal takiplerinde 3(%11.1) hastada kistin boyutu 6 cm’den küçük, 3 (%11.1) hastada kistin boyutu 6 cm’den büyük idi. Yirmi üç hastaya sezaryan ve kistektomi, 2 hastaya sezaryan ve unilateral ooferektomi, 1 hastaya 19 haftalık gebeliği sırasında laparotomi ile unilateral salpingooferektomi ve omentektomi, 1 hastaya 17 haftalık gebeliği sırasında laparoskopi ile kist eksizyonu yapıldı. Patoloji sonuçları 6 (%22,2) dermoid kist, 3(%11.1) endometrioma, 4(%14.8) seröz kistadenom, 3(%11.1) Morgagni kisti, 4(%14.8) Müsinöz kist, 3(%11.1) folikül kisti, 2(%7.4) siderofajik kist, 1(%3.7) fibroma,1(%3.7) tekoma ile uyumlu idi.

Sonuçlar:
Klinik muayene ve görüntüleme yöntemleri ile benign bir kitleden şüpheleniyorsa, hastada herhangi bir bulgu vermiyorsa kist doğuma kadar izlenebilir. USG daha pratik bir yaklaşım olduğundan gebe hastalara ilk obstetrik USG muayenesinden itibaren her iki adneks rutin olarak değerlendirilmelidir. Sezaryan sırasında tespit edilen tüm kistik yapılar şüphe varsa patolojiye gönderilip malignensi olasılığı ekarte edilmelidir.

Background:
Adnexal mass in pregnancy is a rare situation in daily clinical practice. Also, there is no consensus about the management of the adnexal mass diagnosed during pregnancy.

Material&Methods:

In this study,we retrospectively identified adnexal mass which was diagnosed during antenatal follow-up or cesarean section between 2000-2009 in Başkent University Hospital,Department of Obstetrics&Gynecology.Labor&delivery unit database, hospital records and pathology reports were evaluated in order to retrive the age of patients, number of gravida and parity, initial symptoms, the gestational age and the diameter of cyst, antenatal complications, time of delivery birth weight, indication of cesarean delivery, the type of surgical intervention during cearean delivery and pathology of the cyst.

Results:
We identified 27 pregnancy complicated with adnexal masses among the 2150 delivery ( 1.25%). Among these,25 of 27 pregnants were asymptomatic (92,6%) while just 2 pregnant women came with the complaint of pain. In 2 of the patients (7,4%) the cyst was known before the pregnancy while in 6 pregnant women (22,4%) the cyst was diagnosed during antenatal care. Also, rest of the women (n=19, 70,4%) were diagnosed during cesarean. The 3 of the cysts (11,1%) was smaller than 6 cm while another 3 of the cysts (11,1%) was greater than 6 cm. Cesarean and cystectomy was performed in 23 of this women. On the other hand, 2 of them had cesarean and unilateral ooferectomy.Pathologic examinations reported as; 6(22,2%) dermoid cyst, 3 (11,1%) endometrioma, 4(14,8%) seros cystadenoma, 3(%11.1) Morgagni cyst, 4(%14.8) mucinous cyst, 3(%11.1) follicular cyst, 2(%7.4) siderophagic cyst, 1(%3.7) fibrom, 1 (%3.7) thecoma.

Conclusion:
Most of the adnexal masses diagnosed during antenatal period or cesarean section is benign. Therefore, if there is no sign of malignancy it can be conservatively managed during pregnancy and cesarean section.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Bu çalışmada postmenopozal sağlıklı kadınlarda femur boynu ve lomber vertebral kemik mineral yoğunluğu ile endojen seks steroid hormon serum düzeyleri arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Haziran 2006–Mayıs 2007 tarihleri arasında kliniğimize başvuran 415 postmenopozal sağlıklı kadında östradiol [E2], total testosteron [TTE], serbest testosteron [FTE], dihidroepiandrostenedion sülfat [DHEAS], androstenedion ve seks hormon bağlayıcı globulin [SHBG] ölçümleri yapıldı ve dual enerji x-ray absorbsiyometri yöntemi ile lomber vertebral (L1-L4) ve femur boynu T skorları hesaplandı. Ölçümler arası ilişki ve korelasyon araştırıldı.
Bulgular: Hastaların yaşları ortalama 55,08±6,74(35-82), ortalama lomber vertebral T skoru -1,23±1,36 (-3,85-3,00), ortalama femur boynu T skoru -0,56±3,24(-4,40-2,99), ortalama vücut kitle indeksi (VKİ) 26,99±4,23 (18,31-40,00) ve ortalama menopoz süresi 8,90±7,20 yıl (1,00-50,00) olarak saptandı. Pearson korelasyonunda lomber vertebral T skoru ile yaş (p<0,001;r= -0,203), menopoz süresi (p<0,001;r=-0,190), vücut kitle indeksi [VKİ] (p=0,004;r=0,141) ve DHEAS (p=0,024;r=0,112) arasında korelasyon saptanırken; femur boynu T skoru ile sadece VKİ (p=0,028;r= -0,108) ve DHEAS (p=0,022;r=0,114) arasında korelasyon tespit edildi. Çoklu regresyon analizinde lomber vertebral T skoru bağımlı değişken olarak alındığında, lomber vertebral T skorunu VKİ (p=0,028;β=0,131) ve menopoz süresinin (p=0,048; β=-0,149) bağımsız olarak etkilediği gözlendi. Femur boynu T skoru bağımlı değişken olarak alındığında ise, TTE (p=0,001; β=0,267), SHBG (p=0,001; β=-0,432) ve serbest androjen indeksinin (p=0,005; β=0,407) femur T skorunu bağımsız olarak etkilediği görüldü.
Sonuç-Tartışma: Postmenopozal serum seks steroid hormon seviyeleri osteoporozu belirleyen faktörlerden birisidir. TTE, serbest androjen indeksi ve SHBG postmenopozal kadınlarda femur boynu kemik yoğunluğu ile ilişkili olmakla beraber, DHEAS hem femur boynu hem de lomber vertebral kemik mineral yoğunluğu ile ilişkilidir.

Objective: During menopause, decrease in estrogen levels as well as in androgen levels is the main cause of mineral loss in bone. In this study, we aimed to investigate the relationship between mineral density of femur neck-lumbar vertebral bones and endogen sex steroid hormone levels in postmenopausal healthy women.
Material-Method: Estradiol[E2], total testosteron[TTE], free testosterone[FTE], dehydroepiandrostenedion sulfate[DHEAS], androstendione and sex hormone-binding globulin[SHBG] measurements were performed and lumbar(L1-L4) and femur neck T scores were calculated with dual energy x-ray absorbsiometry method in 415 postmenopausal healthy women who referred to our clinic between 2006 June and 2007 May. Intermeasurement relationships and correlations were also investigated.
Results: The mean age was 55.08±6.74(35-82) years, mean lumbar vertebral T scores was –1.23±1.36(-1,85-3,00), mean femur neck T scores was –0.56±3.24(-4,40-2,99), mean body mass index(BMI) was 26.99±4.23(18,31-40,00) and mean years since menopause was 8.90±7.20(1,00-50,00) years. In Pearson correlation analysis, lumbar vertebral T score correlated with age(p<0.001;r=-0.203), years since menopause(p<0.001;r=-0.190), BMI(p=0.004;r=0.141) and DHEAS(p=0.024;r=0.112). Femur neck T score correlated with BMI(p=0.028;r=-0.108) and DHEAS(p=0.022;r=0.114). In multiregression analysis, when lumbar vertebral T score was an dependent variable, it showed a significant association with body mass index(p=0.028; β=0.131) and years since menopause (p=0.048; β=-0.149) independently. When Femur neck T score was dependent variable, it showed a significant association with TTE(p=0.001; β=0.267), SHBG(p=0.001; β=-0.432) and free androgen index (p=0.005; β=0.407) independently.
Conclusion: In postmenopausal women, level of gonadal hormones is one of factors that determine osteoporosis. According to this study, androgenic parameters such as TTE, free androgen index and SHBG are associated with the bone mineral density at femur neck in postmenopausal healthy women. On other hand DHEAS has been found to be associated with bone mineral density both at femur neck and lumbar spine.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Noretisteron asetat (NETA) ve Drospirenonun tiroid hormonları, glisemik kontrol, serum lipid profili ve androjen seviyeleri üzerindeki etkilerinin karşılaştırılması.

Materyal ve Metot: Çalışmaya uterus ve overleri intakt, vazomotor şikayetleri olan sağlıklı 50 postmenopozal kadın prospektif olarak dahil edildi, 41kadın çalışmayı tamamladı. Randomize olarak iki gruba ayrılan olgulara 3 ay boyunca 1mg E2 / 0.5 mg NETA (n=21) ve 1mg 17 β E2 / 2 mg Drospirenon ( n=20) verildi. Gruplar tedavi sonrası tiroid hormonları, glisemik kontrol, androjen ve kan lipid düzeyleri değişimleri açısından hem grup içi hem de gruplar arası değerlendirildi. Verilerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistiksel metotların yanı sıra, bağımsız t testi, eşleştirilmiş t testi, Mann-Whitney U testi ve ki-kare testi kullanıldı. Sonuçlar, anlamlılık p ≤ 0.05 düzeyinde değerlendirildi.

Bulgular: Vücut kitle indeksi (VKI), endometriyal kalınlık ve tiroid hormonlarında tedavi sonrası her iki grupta grup içi ve gruplar arası fark saptanmadı. 3 aylık tedavi sonunda NETA grubunda total kolesterol (p=0.03), insülin (p=0.009), Homeostasis model assessment (HOMA) (p= 0.01) ve fibrinojende (p=0.01) düşüş gözlendi. Drospirenon grubunda ise LDL kolesterolde düşüş (p= 0.02), trigliseritte ise artış saptandı (p=0.04). Total testosteronda hem NETA (p=0.0001) hem de Drospirenon grubunda (p=0.001) tedavi sonrası düşme oldu.

Sonuç: NETA postmenopozdaki kadınlarda hem lipid hem de karbonhidrat metabolizmasını olumlu etkilemektedir. Drospirenon LDL kolesterolü düşürürken trigiseritleri arttırmaktadır, karbonhidrat metabolizmasına ise etkisizdir. Diyabet riski olan olgularda vazomotor semptomları gidermek için düşük dozlu NETA içeren hormon tedavisi (HT) tercih edilebilir.

Objective: To compare the effects of Norethisterone acetate (NETA) and Drospirenone on thyroid hormones, glisemic control, serum lipid profile and androgen levels.

Material method: 50 postmenopausal women with intact ovaries & uterus who have vasomotor complaints but otherwise healthy were prospectively enrolled into the study and 41 of them completed the study. Patients were randomly divided into two groups and prescribed 1mg E2 / 0.5 mg NETA (n=21) or 1mg 17 β E2 / 2 mg Drospirenon (n=20) for 3 months. After the treatment thyroid hormones, glisemic control, lipid profile and androgen levels were compared both within the groups and between the groups. For the statistical analysis besides descriptive statistical methods paired and unpaired t test, Mann-Whitney U test and chi square test were used. Statistical significance level was accepted as p≤ 0.05.

Results: There was no difference regarding body mass index (BMI), endometrial thickness and thyroid hormones both within the groups and between the groups after the treatment. Total cholesterol (p=0.03), insulin (p=0.009), Homeostasis model assessment (HOMA) (p= 0.01) and fibrinogen (p=0.01) levels were decreased in NETA group after three months. In Drospirenon group there was decrease in LDL cholesterol level (p= 0.02), increase in trigliseride level (p=0.04). There was decrement in total testosterone level in both NETA (p=0.0001) and Drospirenon (0.001) groups.

Conclusion: NETA have beneficial effects on both lipid and carbohydrate metabolism in postmenopausal women. Drospirenon decreases LDL cholesterol while increasing trigliseride level and has no effect on carbohydrate metabolism. Under the light of these data it is wise to suggest NETA containing low dose hormone therapy preparations in postmenopausal women with diabetes risk for controlling vasomotor complaints.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Kliniğimizde gestasyonel trofoblastik hastalık tanısıyla takip ve tedavileri yapılan hastaların retrospektif değerlendirilmesi.
Planlama: Kliniğimizde 1996-2010 yılları arasında gestasyonel trofoblastik hastalık tanısı alarak takip ve tedavisi yapılmış olan hastaların dosyaları incelenmiştir.
Ortam: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği, Van.
Hastalar: Kliniğimizde 1996-2010 yılları arasında gestasyonel trofoblastik tanısı konulan, takip ve tedavileri yapılan 173 hastadan dosya bilgilerine ulaşılabilen147 hasta.
Girişim: Herhangi bir girişim uygulanmamıştır.
Değerlendirme Parametreleri: Demografik ve obstetrik parametreler, kan grubu; önceki gebeliğine ait obstetrik öykü, korunma yöntemi, başvuru esnasındaki gebelik haftası ve şikayetler, gestasyonel trofoblastik hastalığın histolojik tipi, evresi, uygulanan tedaviler ve komplikasyonlar ile eşlik eden klinik problem varlığı.
Sonuç: Kliniğimizde 1996-2010 yılları arasında 18234 doğum gerçekleşmiş ve 173 olguya gestasyonel trofoblastik hastalık tanısı konulmuştur. Yüz kırk yedi hastanın 72’sinde (% 49) komplet mol, 61’ inde (% 41.5) parsiyel mol, 3’ ünde (% 2) invaziv mol, 7’ sinde (% 4.8) koryokarsinom, 1’ inde (% 0.7) plasental site trofoblastik tümör tespit edilmiştir. Üç hastada (% 2) subtip belirlenememiştir. Ortalama yaş 31.45 ± 10.29 yıl olup en sık başvuru şikayeti vaginal kanama (% 77.6) idi. Primer tedavi olarak 140 hastaya oksitosin infüzyonu ile birlikte vakum küretaj, 7 hastaya ise histerektomi uygulanmıştır. Yirmi altı hastaya tek ajan kemoterapi, 6 hastaya da multiajan kemoterapi protokolleri uygulanmıştır. Tüm hastalar, β hCG takibine alınmıştır.
Yorum: Kliniğimizde görülen gestasyonel trofoblastik hastalık insidansı 8.1/1000 doğum olarak hesaplanmış ve hastalarımızın çoğunluğunun eğitim ve sosyoekonomik düzeyinin düşük olduğu tespit edilmiştir. Bölgemizdeki yüksek gravida ve parite oranlarının azaltılması bu hastalığın insidansının düşmesine katkıda bulunabilir.

Objective: To evaluate the patients followed and treated with a diagnosis of gestational trophoblastic disease in our clinic, retrospectively.
Design: The files of the patients followed and treated in our clinic between 1996 and 2010 with a diagnosis of gestational trophoblastic disease were examined.
Setting: Yuzuncu Yil University, Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, Van.
Patients: The 147 patients with satisfactory information in their files within 173 patients treated and followed in our clinic between 1996 and 2010 with a diagnosis of gestational trophoblastic disease.
Interventions: No intervention to the patients.
Main Outcome Measures: Demographic and obstetric parameters, blood group; obstetric history in the previous pregnancy, contraceptive method, gestational week and complaints on admission, hystological type, stage, treatment and complications of gestational trophoblastic disease and presence of associated clinical problems.
Results: In our clinic, 18324 deliveries occured and 173 cases had a diagnosis of gestational trophoblastic disease between 1996 and 2010. Out of 147 patients, 72 (49%), 61 (41.5%), 3 (2%), 7 (4.8%) and 1 (0.7%) had diagnoses of complete mole, partial mole, invasive mole, choriocarcinoma and placental site trophoblastic tumor, respectively. In 3 patients (2%), subtype could not be determined. Mean age was 31.45 ± 10.29 years and the most common complaint was vaginal bleeding (77.6%). As the primary therapy, suction curettage with oxytocin infusion or hysterectomy was appplied to 140 and 7 patients, respectively. A single agent chemotherapy was performed to 26 patients while a multiagent chemotherapy was given to 6 patients. All patients were followed up by serial serum β-hCG measurements.
Conclusions: The incidence of gestational trophoblastic disease in our clinic was calculated as 8.1 per 1000 deliveries and socio-economic and educational status of majority of the patients were low. Lowering the high birth rate in our region may contribute to decrease of disease incidence.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Himen imperforatus kadın genital sisteminde nadir görülen doğumsal bir anomalidir. Yenidoğanlarda ki sıklığı % 0,1 olarak bildirilmiştir. Bu patoloji himenin santral hücrelerinde ki doğumsal dejenerasyon kusurundan kaynaklanmaktadır. Genellikle izole bir anomali olmakla birlikte genitoüriner sistem anomalileri ile de birlikte görülebilir. Bu hastalar çoğunlukla puberteye kadar asemptomatik kalabilirler ve adölosan dönem ile birlikte primer amenore ve siklik pelvik ağrı şikayeti ile başvururlar. Bu olgularda anamnez ışığında pelvik muayene tanı koydurucudur. Eşlik eden anomaliler açısından ayrıcı tanıda görüntüleme yöntemleri kullanılabilir. Tedavisi cerrahi müdahale gerektirmektedir. Yazımızda himen imperforatus tanılı üç olgu literatür eşliğinde tartışılmıştır.

Imperforate hymen is a congenital anomaly that is rarely seen in woman genital system. Imperforate hymen is reported %0,1 of all newborns and it is think that cause of imperforate hymen is congenital defect in the degeneration of central cells of hymen. Although It’s generally isolated anomally, sometimes genitourinary anomalies may associate this defect. Patients who has this anomally are generally asymptomatic until puberty and in the period of adolescence, patients administer with a primary amenore and cyclic pelvic pain. History and pelvic examination are the main steps in diagnosis. To determine possible associated anomalies imaging studies. Treatment of this anomally consist of vaginal reconstrictive surgery. We presented three imperforate hymen cases with literature in this case report.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

AMAÇ: Servikal yetmezlik tanısı nedeni ile acil serklaj uyguladığımız hastaları ve bu işlemin gebeliğin devamına olan katkısını incelemeyi amaçladık.
METOD: Acil servikal serklaj uygulanan 13 hasta çalışmaya dahil edildi.Tüm olgular 22- 28.haftalar arasında olup hepsine Mc Donald tekniği ile servikal serklaj uygulandı.
BULGULAR: Servikal serklaj uygulanan hastaların 7 tanesi 25-32 hafta arası doğum yapmışken 4 tanesi 34 gebelik haftasından sonra doğum yapmıştır.
SONUÇ: Servikal yetmezlik için risk faktörü olan olgularda ultrasonografik değerlendirme 14-20. haftalarda başlamalı pelvik muayenede servikal değişiklikleri olan olgularda hastanın gerçek doğum eyleminin ve koryoamniyotik enfeksiyon tablosunun olmadığı hallerde acil serklaj düşünülmelidir..

OBJECTİVE: To observe the effect of the emergency cervical cerclage on the duration of pregnancy in the patient with cervical insufficiency
METHOD: Thirteen pregnant women between 22-28 th gestational age treated with emergency cerclage were included in the study. Mc Donald technic was perfomed to in all patients.
RESULTS: Among the patients,7 women were delivered between 25-32th weeks, and 4 patients were followed beyond the 34th week.
CONCLUSİON: Ultrasonographic screening to determine cervical insufficiency among the patient in the risk group should be done at 14-20th weeks for the first time. Emergency cerclage can be considered in patient without contractions or chorioamnionitis, if there is any evidence of cervical dilatation at pelvic examination.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Vajinal eviserasyon çok nadir görülen önemli bir durumdur. Vaka sunumunun amacı premenopozal enteroseli olmayan bir kadında abdominal histerektomi sonrasında bu çok nadir görülen komplikasyonun bildirilmesidir. Histerektomi sonrası vajinal eviserasyon olgusunun bildirilmesi ve literatür bilgileri doğrultusunda histerektomi tekniğinde vajinal kafın açık bırakılması açısından riskli olan hastaların araştırılması.
Olgular: Elli üç yaşında, G4P3A1, premenopozal bir kadın hastada vajinal kafın açık bırakıldığı abdominal histerektomi sonrasında postoperatif dördüncü gününde vajinal eviserasyonla başvurdu. Fizik muayenede ileumun vajenden dışarı herniye olduğu tespit edilen hasta acil laparotomiye alınarak redüksiyon yapıldı ve kuldoplasti uygulandı. Özgeçmişinde tekrarlayan rektal prolapsusu bulunan hastanın risk faktörleri literatürle birlikte değerlendirilip, vajinal kafın sütüre edilmesi gereken özel olguların neler olabileceği tartışıldı.
Sonuç: Diyabet, erken koitus, steroid kullanımı, pelvik prolapsus, travma, kronik obstrüktif akciğer hastalıkları da risk faktörü olabileceğinden bu hastaların histerektomisinde ve takiplerinde vajinal eviserasyon olabileceği düşünülmelidir. Günümüze kadar muhtemel rektal prolapsın vajinal eviserasyonla ilişkisi bildirilmemiş olup bu literatürde bildirilmiş ilk vakadır. Bizim olgumuzda literatürden farklı olarak rektal prolapsus, geçirilmiş rektal cerrahi ek risk faktörü olup, bu durumlarda vajinal kafın oblitere edilip kuldoplasti ile güçlendirilmesi vajinal eviserasyonun önlenmesi için önerilebilir.

Vaginal Evisceration After Abdominal Hysterectomy
Abstract
Aim: Vaginal evisceration is rarely encountered. Aim of the present study is to report an uncommon case of vaginal evisceration after vaginal hysterectomy in a premenopausal woman without enterocele. Literature is reviewed to study and discuss the predisposing risk factors and management of vaginal evisceration.
Case Report: A 53 years-old, G4P3A1, premenopausal patient was admitted to the hospital with vaginal evisceration at the postoperative fourth day after hysterectomy (where cuff was left open). Ileum was prolapsed thorough the vagina where it was reduced by emergency laparotomy. Additional culdoplasty was performed to obliterate Douglas pouch. On her previous medical history, she had recurrent rectal prolapse and surgeries for this disorder. Literature was reviewed and discussed along with this case in order to identify risk factors of vaginal evisceration. This information may lead to change of hysterectomy technique in selected patients.
Conclusions: Diabetes, early coitus, use of steroid, pelvic prolapse, trauma and chronic obstructive respiratory disease are risk factors for vaginal evisceration. Therefore, leaving the kaf open in the hysterectomy technique should be avoided. This is the first case report of vaginal evisceration probably related to rectal prolapse. Rectal prolapse may be an additional risk factor for vaginal evisceration where culdoplasty and suturing of vaginal kaf should be performed to close and restrain the vaginal opening.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text