Amaç: Embriyolarin üreme potansiyelini belirlemede kültür medyasını Raman spektroskopik analizle ve süregelen morfolojik değerlendirmeyle karşılaştırılması.
Materyal ve Metot: Açıklanamayan infertilite tedavisi göre ve tek embriyo transferi olacak 31 üreme yaşındaki kadın bu prospektif çalışmaya katıldı. Embriyolar kültürden alındıktan sonra, kültür medyası -80°C'de likit nitrojende donduruldu.
Bulgular: 15 hastada klinik gebelik bulunmuşken, 16 hastada gebelik bulunmamıştır. Klinik gebelik tahmini Raman spektroskopiyle %93 (14/15), gebe olmayan hastalarda ise 62.5% (10/16) olmuştur. Raman spektroskopik analizin sensitivitesi %93, spesifitesi %62.5 şeklindedir.
Sonuç: Embriyo kültür medyasının metabolomik değerlendirmesi objektif sonuçlar doğurabilir. Öte yandan metotun geliştirilmesi ihtiyacı gerekmektedir.

Objective: To predict the reproductive potential of embryos through evaluation with Raman spectroscopy of the spent culture media as well as conventional morphologic evaluation.
Material and Methods: Women of reproductive age (n=31) who were treated for unexplained infertility and scheduled for single embryo transfer were invited to participate in this prospective study. After the embryos were removed from the culture, the spent culture media were stored at -80°C after snap-freezing in liquid nitrogen.
Results: 15 patients were clinically pregnant, and 16 patients were clinically non-pregnant. Clinical pregnancy was predicted using Raman spectroscopy in 93% (14/15) of clinically pregnant patients, and in 62.5% (10 out of 16) of clinically non-pregnant patients. The sensitivity of the Raman spectroscopic analysis was 93% and the specificity was 62.5%.
Conclusion: Metabolomic evaluation of spent embryo culture media is an emerging technique with promising objective results. However, there is clearly room for improvement.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, polikistik over sendromlu kadınların eksfoliatif servikal hücrelerinde ve periferik kan lenfositlerinde mikronukleus (MN) frekanslarını belirlemektir.
Gereç ve Yöntem: Polikistik over sendromlu 15 hasta ve 11 sağlıklı kontrol hastası çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalardan servikal smearleri ve periferik kan toplandı. Numuneler, mikronukleus frekansları açısından analiz edildi ve gruplar arasında karşılaştırıldı. Hem MN sıklığı, hem de genotoksisite ve sitotoksite bağlı diğer nükleer anomaliler değerlendirildi.
Bulgular: Servikal smear ve periferik kan lenfositlerinde MN frekansları PCOS hastaları ve normal kontrollerde karşılaştırıldı. Periferik kan lenfositlerinde mikronukleus frekansı açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p = 0.239). PKOS hastalarının eksfolyatif servikal hücrelerindeki ortalama MN skorları ve normal kontrollerinki sırasıyla 1.19 ± 0.57 ve 0.74 ± 0.34 idi. Servikal hücrelerdeki mikronukleus frekansları istatistiksel olarak gruplar arasında anlamlıydı (p = 0.032).
Sonuç: Çalışma grubu küçük olmasına rağmen çalışma sonuçlarımız, PCOS hastalarının eksfolyatif hücrelerinde, hastalıkta genetik tehlikenin belirleyicisi olan mikronükleus sıklığının arttığını desteklemektedir.

Objective: The aim of this study was to determine micronuclei(MN) frequencies in exfoliated cervical cells and peripheral blood lymphocytes of women with polycystic ovarian syndrome.
Material and Methods: 15 patients with polycystic ovary syndrome and 11 healthy control patients were included into the study. Cervical smears and peripheral blood were collected from all patients. Specimens were analyzed for micronuclei frequencies and compared between groups. Except MN, other nuclear anomalies connected both with genotoxicity and cytotoxicity were evaluated.
Results: The MN frequencies in cervical smear and peripheral blood lymphocytes were compared in PCOS patients and normal controls. There was no statistically significant difference between groups regarding micronucleus frequency in peripheral blood lymphocytes (p=0.239). The mean MN scores in exfoliated cervical cells of PCOS patients and normal controls were 1.19±0.57 and 0,74±0.34 respectively. The difference regarding micronucleus frequencies in cervical cells was statistically significant between groups (p=0.032).
Conclusion: Although study group is small, our study results support that there is an increased micronucleus frequency in cervical exfoliated cells of PCOS patients which is a determinant of genetic hazard in the disease.

Amaç: Ektopik gebelik tanisinin erken dönemde spektrofotometrik yõntemle anne kanindan serbest fetal DNA õlçülerek konulmasi.
Gereç ve Yöntemler: Bu prospektif kontrollu calismada 30 adet ektopik gebelik tanisi almis hasta ile 30 adet ilk trimester intrauterin gebe serbest fetal DNA degerleri acisindan spektrofotometrik yontem kullanilarak karsilastirildi.
Bulgular: Iki grup arasinda istatiksel olarak anlamli fark bulunmadi
Sonuc: Spektorfotometrik yontemle fetal serbest DNA olcumu ucuz ve basit bir yontem olmasina ragmen ektopik gebeligin erken tanisinda yararli bulunmamistir, PCR ya da daha hassas sitogenetik arastirmalar kullanilabilir ancak maliyet etkinligi acisindan uygun olmayabilir.

Objectives: The aim of this study is to diagnose ectopic pregnancy in the earliest time by measuring the cell free fetal DNA (ff DNA) level in maternal blood with spectrophotometric method.
Material and Methods: 30 patients with ectopic pregnancy and 30 patients with first trimester intrauterine pregnancy were enrolled in this prospective controlled study. Free fetal DNA level in maternal serum were measured by using spectrophotometric method.
Results: There was not any difference between two groups in terms of ff DNA absorbance level.
Conclusions: Spectrophotometric method is not suitable for measuring ff DNA level to diagnose ectopic pregnancies in the early period. Practical and cost-effective methods should be found or larger patient series should be researched.

İnflamatuar Belirteçleri Kullanarak Gebelik Kolestazının Ciddiyeti Öngörülebilir mi?
Amaç: Gebeliğin intrahepatik kolestazının (GİK) ciddiyeti ile inflamatuar belirteçler arasındaki ilişkiyi incelemek.
Gereç ve yöntemler: Bu retrospektif vaka-kontrol çalışması 229 gebe kadın üzerinde gerçekleştirlmiştir (GİK (n: 84) ve yaş uyumlu sağlıklı gebeler (n: 145)). Hastalar serum safra asit düzeylerine göre, hafif GİK (<40 µmol/L) ve ciddi GİK (≥ 40 µmol/L) olarak kategorize edilmiştir. Çalışmamızda bu iki grup arasında inflamatuar belirteçler olan nötrofil - lenfosit oranı (NLR), platelet - lenfosit oranı (PLR), ortalama platelet hacmi (MPV) ve kırmızı kan hücreleri dağılım genişliği (RDW) karşılaştırılacaktır.
Bulgular: GİK hastalarında RDW azalmış, WBC, MPV, ve PLR artmıştır ancak NLR de önemli bir değişiklik izlenmemiştir. Hafif ve ciddi GİK grupları arasında karşılaştırma sonucunda NLR, PLR, WBC ve RDW benzer bulunmakla beraber MPV seviyesi ciddi grupta anlamlı olarak yüksek tespit edilmiştir (p<0.05).
Sonuç: GİK hastalarında WBC, MPV, PLR anlamlı olarak artan, RDW ise anlamlı olarak azalan inflamatuar belirteçlerdir. MPV ise hastalığın ciddiyeti ile birlikte artış gösteren bir belirteçtir. GİK hastalarında bu inflamatuar belirteçlerin perinatal sonuçlarla ilişkisini incelemek için ise daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Can We Predict Severity of Intrahepatic Cholestasis of Pregnancy via Using Inflammatory Markers ?
Objective: To investigate the association of inflammatory markers with severity of intrahepatic cholestasis of pregnancy (ICP).
Materials and methods: This retrospective case-control study was carried out in 229 pregnant women [ICP (n=84) and age matched healthy pregnants (n=145)]. Patients were categorized as mild ICP (< 40µmol/L) and severe ICP (≥ 40 µmol/L) with regard to serum bile acids. The inflammatory markers (neutrophil to lymphocyte ratio (NLR), platelet to lymphocyte ratio (PLR) and mean platelet volume (MPV), red blood cell distribution width (RDW)) were compared between groups.
Results: ICP patients had significantly decreased RDW and increased white blood cell count (WBC), MPV and PLR without significant changes in NLR. The comparison of mild and severe cases with regard to NLR, PLR, WBC and RDW was similar (p>0.05). MPV level was significantly increased in severe group (p<0.05).
Conclusion(s): WBC, MPV, and PLR were the inflammatory markers significantly increased and RDW signifantly reduced in ICP. MPV was the marker that significantly increased with the severity of disease. The use of inflammatory markers in the assessment of perinatal outcomes need further studies.

Amaç: Üçüncü trimester hemoglobini ile doğum sonrası hastanede yatış süresi arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi
Materyal-Metod: Buu retrospektif kesitsel çalışmaya, 18-42 yaşları arasında 695 kadın, Ocak 2016 ve Haziran 2016 tar
hleri arasında dahil edildi.Obstetrik ve fetal sonuçlar değerlendirildi. İstatistiksel analiz, SPSS 19.0 versiyonu kullanılarak yapıldı (SPSS, Chicago, IL).
Sonuçlar: Bu çalışmadaki anemi prevelansı 15.2% olarak bulundu. Çalışma populasyonu hemoglobin değerlerine göre üç gruba ayrıldı. Grup 1'e hemoglobin değerleri 8.5 altında olan hastalari Grup 2' ye hemoglobin değeri 8.5-11 arasında olan hastalar, Grup 3'e ise hemoglobin değeri 11'in üzerinde olan hastalar dahil edildi. Hemoglobin değerlerinin yüksek olması hastanede kalış süresini kısaltmaktadır (p=0.028). İkili karşılaştırmalarda grup 2 ve 3 arasında anlamlı fark saptanmazkeni, grup 1 ile diğer iki grup arasında anlamlı fark saptanmıştır. Fetal ağırlık (p=0.562), yenidoğan yoğunbakım yatışı (p=0.596), APGAR 1.dakika (p=0.674), 5.dk değeri (p=0.876), doğum şekli (p=0.831) ve doğum zamanı (p=0.798) arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı ancak hastanede kalma süresi açısından karşılaştırıldığı gruplar arasında anlamlı fark saptandı (p=0.028).
Sonuç: Üçüncü trimesterda maternal anemi doğumdan sonra hastanede yatış süresini uzatmaktadır. Anemi gebelik ve fetusu prenatal dönemin yanısıra postnatal dönemde de etkilemektedir.

Objective: To assess the relationship between maternal third trimester anaemia and hospital stay after delivery.

Materials and Methods: In this retrospective cross-sectional study, 695 women aged 18-42, were included between January 2016 and June 2016. Obstetrical outcomes and fetal outcomes were measured. Statistical analysis was performed using SPSS, version 19.0 (SPSS, Chicago, IL).

Results: Anemia prevalence in this study was 15.2%. Study population were divided into three groups according to hemoglobin levels. Group 1 consist of patients with Hb< 8.5 g/dL, group 2 Hb 8.5- 11 g/dL and group 3 Hb> 11 g/dL. Higher levels of hemoglobin is associated with shorter stay in hospital (p=0.028). In binary comparison, no significant difference was observed between group 2 and group 3 whereas is statistically different from group 1. Fetal weight (p=0.562), NICU admission(p=0.596), APGAR score 1th(p=0.674) and 5th minute(p=0.876), type of delivery(p=0.831), gestational age (p=0.798) were not statistically different between groups and however hospitalisation time was different significantly (p=0.028).

Conclusion: Maternal anemia in third trimester prolongs hospitalisation time after delivery. Anemia effects pregnancy and fetus in postpartum period besides prenatal period.

Öz:
Amaç: Doğum sırasında etkin ağrı giderimi, ağrının neden olduğu maternal sempatik aktivasyon nedeniyle ortaya çıkan maternal ve perinatal morbiditeyi ve anne kaygısı nedeniyle uygulanan gereksiz sezaryen oranlarını azaltmak için önemlidir. Doğumda yürüyen epidural analjezi uygulanması daha iyi kardiyovasküler ve pulmoner fizyoloji ile anne memnuniyetine yol açan daha düşük ağrı skorları ortaya koyar. Bupivakainin yaygın kullanımı ve görece emniyetine rağmen, ropivakain gibi yeni ilaçlar, kardiyak ve merkezi sinir sistemi toksisitesi riskini azaltmak için alternatif ajanlar olarak geliştirilmiştir.
Gereç ve Yöntem: Aktif doğumda epidural analjezi isteyen 100 kadın randomize olarak iki gruba ayrıldı; Bir gruba 20 mL ropivakain% 0.125 + fentanil 50 μg ve diğer gruba 20 mL % 0.125 bupivakain ile fentanil 50 μg verildi. Her iki grupta analjezi etkinliği, yan etkiler, obstetrik ve neonatal sonuçlar karşılaştırıldı.
Bulgular: Obstetrik ve neonatal sonuçlar açısından iki çalışma grubu arasında fark yoktu. Başlangıç yaşı, analjezi süreleri ve duyu seviyeleri gruplar arasında benzerdi. Görsel analog ağrı skalası (VAS) skorları, analjezi öncesi veya sonraki değerlendirme periyodlarının herhangi birinde gruplar arasında fark göstermedi.
Sonuç: Hem ropivakain hem de bupivakain, klinik olarak kullanılan doz aralığında yüksek anne memnuniyeti ve tolere edilebilen yan etkiler ile eşit analjezik etkinlik sağlamıştır. Her iki grupta istenmeyen obstetrik ve neonatal sonuç gözlenmemiştir. Bu nedenle, anne ve fetüsün güvenliğini tehlikeye atmadan, her iki ilaç da doğum analjezisi için makul bir seçenek olarak değerlendirilebilir.

Objective: Effective pain relief during labor is essential to reduce maternal and perinatal morbidity arising due to pain-induced maternal sympathetic activation and to avoid unnecessary cesarean sections performed due to maternal anxiety. Walking epidural analgesia on labor reveals lower pain scores leading to higher maternal satisfaction with better cardiovascular and pulmonary physiology. Despite the extensive use and relative safety of bupivacaine, newer drugs such as ropivacaine have been developed as alternative agents to decrease the risk for cardiac and central nervous system toxicity.
Material and Methods: 100 women requested epidural analgesia in active labor were randomly allocated into two groups; one group received 20 mL of ropivacaine 0.125% with fentanyl 50 µg and other group received 20 mL of bupivacaine 0.125% with fentanyl 50 µg. The efficacy of analgesia, side effects, obstetric and neonatal outcomes of both groups were compared.
Results: There were no differences between the two study groups in the measured obstetric and neonatal outcomes. The onset time, duration of analgesia and sensory levels were similar among groups. Visual analog pain scale (VAS) scores did not differ between the groups before analgesia or at any of the subsequent evaluation periods.
Conclusions: Both ropivacaine and bupivacaine provide equivalent labor analgesia with high maternal satisfaction and tolerable side effects in the clinically used dose range. Any adverse obstetric and neonatal outcome have been observed in both groups. Therefore, either drug is a reasonable choice for labor analgesia without jeopardizing the safety of the mother and fetus.

Introduction: Anemia in the first trimester of pregnancy is the situation described by the World Health Organization(WHO), when the level of hemoglobin(Hb) is less than 11 g in 100 cc of blood. The prevalence of this problem is 18% in developed countries while it is between 35-75% in developing countries. In this study, we aim to determine the prevalence of anemia at the time of detection of pregnancy.
Materials and Methods: A retrospective cross sectional study was designed to determine the prevalence of anemia. A total of 5228 first trimester pregnant women were admitted to the study between 2012-2014. Hb levels of 11 to 9.5g/dl, 9.5 to 8g/dl and less than 8g/dl were considered as mild, moderate and severe anemia, respectively.
Results: We detected mild, modarate and severe anemia rate as 16.64%, 3.07%, and 0.28% respectively in our pregnant population. Overall prevalence of anemia at the time of detection of the pregnancy was 20.0% in our population.
Conclusion: Anemia is a significant risk factor for maternal mortality in developing countries. The anemia prevalence in pregnancy at the time of pregnancy diagnosis was detected as 20% and this rate is close to the indicated rates of developed countries.

Objectives: To describe the new surgical technique and report the safety and feasibility of vaginally-assisted laparoscopic sacrohysteropexy (VALSH).
Methods: Thirty-three women with stage III or more uterine prolapse underwent VALSH operation. Patients were followed up for 12 months for mesh related complications and improvements of symptoms. The operation had three sections; 1st Laparoscopic- 2nd Vaginal- 3rd Laparoscopic parts.
Results: Mean age, gravidity and parity of the study population were 46.5 (25-68 years), 4.3 (1-9), 2.9 (1-6) respectively. Mean duration of operation was 59.5 (20-120 min). There were significant differences between the pre-and post-operative values of POP-Q parameters which were favorable in latter evaluation (P < 0.001), total vaginal length was preserved after surgery (P > 0.05).
Conclusion: Vaginally assisted laparoscopic sacrocolpopexy is a safe and minimally invasive procedure in uterovaginal prolapse, with favorable anatomical and functional outcomes at 12 months follow-up postoperatively.

Amaç: İzole tubal torsyion tanısı alan hastaların klinik prezentasyonunu, preoperatif değerlendirmesini ve bu hastalara olan cerrahi yaklaşımı değerlendirmeyi amaçladık. Ayrıca bu hastaların tanısında kullanılan ultrasonografik tanısal kriterleri değerlendirmeyi amaçladık.
Materyal ve Metot: Ocak 2014 – Ocak 2017 tarihleri arasında hastanemiz jinekoloji kliniğine başvuran ve izole tubal torsiyon tanısı alan hastalar çalışmamız kapsamında değerlendirilmiştir. Hastalara ilişkin bilgiler hastaların dijital kayıtlarından ve hasta dosyalarından elde edilmiştir.
Bulgular: Izole tubal torsiyon tanısı alan 5 hasta preopatif olarak yalnızca ultrasonografi kullanarak tanı almıştır. Hastaların preoperatif bulguları literatürde tarif edilen bulgularla benzerlik göstermektedir. Bu hastaların değerlendirilmesinde başka bir görüntüleme yöntemine ihtiyaç duyulmamış ve tüm hastalar laparaskopi ile yönetilmiştir. Klinik bulgular ve ultrasonografik bulgular ise literatürde sunulan bulgularla tutarlıdır ve ultrasonografik bulgular detaylı olarak sunulmuştur.
Sonuç: Nadir bir klinik tablo olan izole tubal torsiyonun preoperatif doğru tanı alması zor olabilir. Bu hastaların tecrübeli bir sonografist tarafından değerlendirilmesi ve izole tubal torsiyona ait ultrasonografik bulguların bilinmesi hayati öneme sahip olabilmektedir.

Objective: Our aim is to evaluate the presentation and diagnostic evaluation of patients with isolated tubal torsion and to evaluate surgical approach to these patients. We also aimed to define the ultrasonographic diagnostic criteria.
Material and Methods: Patients with a diagnosis of isolated tubal torsion who admitted to our gynecology department between January 2014 and January 2017 were evaluated and included in this study. All ınformation about patients were acquired from digital records and patient files
Results: 5 patients with isolated tubal torsion were diagnosed only by ultrasonographic imaging. The preoperative findings of the patients are similar to those described in the literature.No further imaging modality has been used to diagnose and all patients were managed with laparoscopy. The clinical findings and ultrasonographic findings were consistent with literature.

Conclusion: It may be difficult to diagnose isolated tubal torsion, which is a rare clinical entity, preoperatively. The evaluation of these patients by an experienced sonographer and the knowledge of ultrasonographic findings of isolated tubal torsion may have vital preventive measures

Üreter hasarı, jinekolojik cerrahilerde nadir görülen ancak korkulan bir komplikasyondur ve tamiri için sıklıkla laparatomiye ihtiyaç duyulur. Yakın zamanda, jinekolojik üreter hasarının laparoskopik tamiri ile ilgili cesaretlendirici birkaç makale yayınlanmıştır. Amacımız total laparoskopik histerektomide (TLH) hasarlanan ve laparoskopik olarak başarılı bir şekilde tamir edilen iki olguyu sunmaktır. İlk olguda, kırk dört yaşındaki hastaya medikal tedaviye dirençli anormal uterin kanama nedeniyle TLH ve bilateral salpingooferektomi (BSO) yapıldı. Sağ kardinal ligament (KL) hizasına kadar sorunsuz devam eden operasyonda, KL diseksiyonu sırasında ureterovezikal bileşkenin (UVB) 7-8 cm distalinden üreter kesildi. İkinci olguda, elli dokuz yaşında hastaya tekrarlayan postmenopozal kanama nedeniyle LH ve BSO yapıldı. Sol KL diseksiyonu sırasında, UVB’ nin yaklaşık 10 cm distalinden üreter hasarlandı. Her iki üreter hasarı da cerrahi sırasında farkedildi. Her iki olguda da mid-üretral hasar oluştuğundan üreteroüreterostomi tercih edildi. Hasarlanan üreterler laparotomiye dönmeden ve ek trokar girişi yapılmadan sorunsuz bir şekilde onarıldı. Üreter hasarı hernekadar TLH sırasında nadir gelişen bir komplikasyon olsa da, eğer mümkünse, laparoskopik sütür ve düğüm teknikleri konusunda deneyimli bir jinekolog veya ürolog tarafından, laparoskopik olarak tamir edilmelidir.

Ureter injuries are uncommon but dreaded complications in gynecologic surgery and a frequent cause of conversion to laparotomy. Recently, a few papers have been reported the repair of gynecologic ureteral injuries by laparoscopy with encouranging results. In these case reports, we aimed to present two laparoscopically repaired ureter injuries during total laparoscopic hysterectomies (TLH). In the first case, the ureter was transected during the dissection of cardinal ligament, approximately 7 to 8 cm distal to the ureterovesical junction (UVJ) and in the second case it was damaged approximately 10 cm distal to the UVJ. Both transections were identified during the surgery. The injuried ureter was repaired without converting to laparotomy or additional trocar insertion. The ureteroureterostomy was performed in the both cases uneventfully. Although ureteric injury is a rare complication during TLH, it can be managed by the same surgeon laparoscopically.

Amaç: Nadir görülen ve over metastazı ile birlikte olan sarkomatöz gelişim gösteren serviks adenosarkom olgusunu sunmaktır.
Olgu: 32 yaşında G2P2 olgu, vajinal kanama yakınması ile jinekoloji bölümüne başvurmuştur. Pelvik bakıda, serviksten vajene protrude olmuş 3-4 cm polipoid yapıda kitle izlenmiştir. Total abdominal histerektomi ve over üzerindeki metastatik odaklar nedeniyle de bilateral salpingo-ooferektomi uygulanmıştır. Patolojik değerlendirme, over metastazının eşlik ettiği serviksin sarkomatöz gelişim gösteren müllerian adenosarkomu olarak raporlanmıştır. Operasyon sonrası hastaya kemoterapi ve radyoterapi planlanmıştır.
Sonuç: Bu olgu, literatürde genç hastada overe metastaz yaptığı gösterilmiş ilk serviksin müllerian adenosarkom olgusudur.Olgunun nadir görülmesinden dolayı, uygun tedavi yaklaşımı ile ilgili yeterli bilgi yoktur. Ancak olgu genç ve görüntüleme yöntemlerinin sonucunda overlerin normal dahi olduğu belirtilse, sarkomatöz gelişim gösterdiği bildirilen olgularda, cerrah over metastazı riskini göz önünde bulundurmalıdır.

Objective: To present a rare case of mullerian adenosarcoma of the cervix with sarcomatous overgrowth and ovarian metastasis.
Case Report: A 32 year-old gravida 2, para 2 woman with the complaint of vaginal bleeding admitted to the gynecology department. The pelvic examination revealed a 3-4 cm polypoid mass protruding from the cervix to the vagina. Total abdominal hysterectomy and bilateral salpingoopherectomy was performed due to the metastatic implants on the right ovary. The pathologic evaluation revealed mullerian adenosarcoma of the cervix with sarcomatous overgrowth and ovarian metastasis. After the operation, she was planned to give chemo and radiotherapy
Conclusion: This is the first cervical mullerian adenosarcoma case mentioned in the literature that metastasis to the ovary in a young woman. There is no optimal management option for cervical adenosarcomas due to the rarity of this phenomenon. But even if the patient is young and the imaging techniques do not point out metastatic disease, surgeon should evaluate the ovaries for the spread of the tumor especially if the histology reveals sarcomatous overgrowth.