Introduction: Microbial keratitis can cause significant visual morbidity and is a common reason for eye casualty attendance. Contact lens wear and poor contact lens hygiene significantly increases the risk of corneal infection.

Objectives: To determine the level of contact lens hygiene awareness amongst contact lens wearers attending our service and determining whether contact lens type and hygiene attitude is related to severity of disease.

Materials and Methods: Prospective questionnaire-based study of 50 consecutive patients attending a tertiary referral's centre eye casualty. All patients were seen at day 0 and 2 weeks post diagnosis. In the interim period, all patients were reviewed in the General Eye Casualty. Patients were divided into subgroups according to contact lens type (monthly, two-weekly, daily and extended day and night wear) and risk group (low, medium and high) depending on their contact lens hygiene practices.

Results:
Thirty-four women and 16 men were included in this study. Twenty-four patients were monthly disposable contact lens wearers, 16 patients were daily disposable contact lens users, 6 patients were using 2-weekly replacement lenses and 4 patients were using extended wear (day and night) contact lenses. Twenty-five patients were diagnosed with corneal ulcer, 23 of which had poor contact lens hygiene to a certain degree. Twenty-two patients had non-infiltrative corneal ulcer keratitis, 1 patient had a small infiltrate with anterior uveitis and 4 patients had a history of corneal abrasion. BCVA significantly improved post treatment. Mean pre-treatment BCVA was 0.24 LogMAR and mean post-treatment BCVA was 0.09 LogMAR (p<0.05).

Conclusion:
Our study highlights the need to improve contact lens hygiene awareness and influence hygiene practices. Patients with the poorest contact lens hygiene had a slower visual recovery and greater incidence of corneal ulcer. Contact lens hygiene advice needs to be clear and reinforced over time.

Amaç: Orta ve ileri evre keratakonus hastalarına uyguladığımız yeni jenerasyon hibrid kontakt lens (HKL) ile gaz geçirgen sert kontakt lenslerin (GGKL) klinik sonuçlarını ve hastaların topografik verilerini karşılaştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Prospektif olarak yapılan bu çalışmada HKL kullananlar grup 1, GGKL kullananlar grup 2 olarak adlandırıldı. Tüm hastalara Snellen eşeline göre düzeltilmemiş görme keskinliği (DGK), düzeltilmiş en iyi görme keskinliği (DEGK), kontakt lens ile görme keskinliği (KLGK), manifest sferik-silendirik değerleri, korneanın topografik ölçümleri [K1(düz keratometri), K2 (dik keratometri), ortalama K, maksimum K (Kmaks), santral kornea kalınlığı (SKK), en ince kornea kalınlığı (EİKK)] ve koni lokasyonu kaydedildi.
Bulgular: Çalışmada Grup 1’de 51 hastanın 83 gözü, Grup 2’de 40 hastanın 61 gözü değerlendirildi. İki grup yaş ve cinsiyet açısından birbirleriyle uyumluydu (p>0.05). Her iki grupta logMAR’a göre ortalama KLGK’nin, DEGK’den daha düşük olması anlamlı bulundu (p<0.001). Kontakt lens ile grup 1’de ortalama 3.4 ±0.18, grup 2’de 4.0 ±0.21 sıra (Snellen eşeli) harf kazanımı vardı. İki grup arasında logMAR’a göre DEGK, KLGK ve harf kazanımında (Snellen eşeli) anlamlı farklılık yoktu (p>0.05). İki grup arasında keratokonus evreleri, ortalama Kmaks, SKK, EİKK, koni lokasyonu arasında anlamlı fark yok iken (p>0.05); grup 2’de DGK (logMAR) ve ortalama K’nin daha fazla olması anlamlı bulundu (p<0.05). Her iki grupta santral konilerde görme artışı daha fazlaydı ve grup 2’de santral konilerde görme artışının daha fazla olması anlamlıydı (p=0.039).
Sonuç: Orta ve ileri evre keratokonusta HKL’nin GGKL kadar görme kazanımı sağladığı, GGKL’nin daha önde olmak kaydıyla her iki lensin de santral konlarda daha başarılı olduğu görüldü. Yine de HKL’nin uzun dönem sonuçlarını görebilmek için daha uzun takipli ve daha çok sayıda hasta sayısına ihtiyaç vardır.

Objectives: We aimed to compare the clinical results and topographic data of the new generation hybrid contact lens (HCL) and rigid gas-permeable contact lens (RGPCL) applied to the patients with moderate and advanced keratoconus.
Materials and Methods: In this retrospective study, HCL users were named as group 1 and GGKL users as group 2. Uncorrected visual acuity(UCVA), best corrected visual acuity(BCVA), lens-corrected visual acuity(LCVA) according to the Snellen chart, manifest spherical-cylindrical values, topographic measurements of the cornea [K1(flat keratometry), K2(vertical keratometry), mean K, maximum K(Kmax), central corneal thickness(CCT), thinnest corneal thickness(TCT)] and cone location were recorded.
Results: In the study, 83 eyes of 51 patients in Group 1 and 61 eyes of 40 patients in Group 2 were evaluated. The two groups were compatible with each other in terms of age and gender(p>0.05). The mean LCVA(logMAR) was found to be statistically significantly lower in both groups compared to BCVA(p<0.001). The mean letter gain was 3.4±0.18 in group 1 and 4.0±0.21 lines in group 2(Snellen chart) with contact lens. There was no significant difference between the two groups in BCVA, CLVA and letter gain(Snellen chart) (p>0.05). While there was no significant difference between the two groups in terms of keratoconus stages, mean Kmax, CCT, TCT, cone location(p>0.05), It was found significant that the mean UCVA(logMAR) and mean K were higher in group 2(p<0.05). In both groups, the visual increase was higher in the central cones, and it was significant that the visual increase in group 2 was higher(p=0.039).
Conclusion: In the moderate and advanced keratoconus, it has been observed that HCL provides gain in vision as much as RGPCL, and both lenses were more successful in central cones, with RGPCL ahead. Nevertheless, longer term of follow-up and larger numbers of patients are needed for long term follow-up results of HCL.

Amaç: Primer kanalikülit tanısı konulan hastaların demografik özellikleri, klinik bulguları, mikrobiyolojik profilleri ve tedavi sonuçlarını değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Mayıs 2014 – Mayıs 2021 tarihleri arasında, primer kanalikülit tanısı alan ve tedavi edilen 26 hastanın tıbbi kayıtları, retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Tedaviyi kabul eden 17 (%65.4) kadın, 9 (%34.6) erkek; 26 hastanın yaş ortalaması 50.6±16.4 (9-80) yıldı. 11 hastada sağ, 13 hastada sol, 2 hastada ise her iki gözde izlendi. Alt kanalikül tutulumu daha sıktı (%73). En sık başvuru nedeni epifora (%46.1) idi. Diğer başvuru nedenleri etkilenen gözde; pürülan akıntı, kaşıntı, kızarıklık, kanalikül bölgesinde şişlik ve ağrı idi. Şikayetlerin başlamasından kanalikülit tanısı konulmasına kadar geçen süre 18.2±14.3 (1-60) ay olarak bulundu. 5 hasta kronik konjonktivit, 2 hasta ise dakriyosistorinostomi ameliyatı sonrası geçmeyen sulanma öyküsü ile başvurmuştu.
23 hastada kanalikülotomi ve kanalikül içeriğinin küretajı ile dakriyolitler cerrahi olarak temizlendi. Bu hastalardan 12’sine, cerrahi tedavi sonrası kanalikül içinin antibiyotik ile irrigasyonu tedaviye eklendi. Geri kalan 3 hastaya ise kanalikül içine antibiyotik ile tedavi edildi. Cerrahi sonrası, tıbbi tedavi (topikal) başlandı. Aktinomiçes en sık tesbit edilen mikroorganizma idi. Gemella, Porphyromonas, Candida Parapsilosis, Citrobacter Coseri birer hastada üredi. Hastaların takip süresi 26.2±23.7 (6-83) ay idi. Bir ay içinde tüm hastalarda belirti ve bulguların düzeldiği izlendi. Cerrahi sonrası 2 hastada, 4. ve 16. ayda, nüks tesbit edildi. Uygun tedavi ile nüksten sonraki ortalama 24 aylık takipte şikayetlerinde tekrarlama olmadı. 1 hastada iatrojenik kanalikül tıkanıklığı tesbit edildi.
Sonuç: Kanalikülit halen tanıda gözden kaçabilen, yanlış tanı konulabilen ve bu nedenle tedavisi gecikebilen, doğru tanı ile etkin tedavisi mümkün olan bir lakrimal sistem hastalığıdır. En sık semptomu epiforadır. Epifora ve kronik konjonktivit ile gelen tüm hastalar kanalikülit açısından dikkatlice muayene edilmelidir.

Objectives: To evaluate the demographic characteristics, clinical presentation, microbiologic profile, and treatment results of patients with primary canaliculitis.
Materials and Methods: Patients diagnosed and treated for primary canaliculitis between May 2014 and May 2021 were analyzed retrospectively.
Results: There were twenty-six patients with primary canaliculitis. They included 17(65.4%) females and 9 (34.6%) males with a mean age of 50.6±16.4 (9-80) years. 11 patients had canaliculitis in their right eyes, 13 patient had in their left eyes and bilateral involvement were seen in 2 patients. Inferior canaliculi involvement was more frequent (73%). The most common complaint was epiphora (%46.1). 5 patients (%19.2) were wrongly diagnosed as chronic conjunctivitis. Time interval between the beginning of symptoms and canaliculitis diagnosis were 18.2±14.3 (1-60) months. Canaliculotomy and curettage of canalicular content with dacryolith removal were made in 23 patients. After surgery, antibiotic irrigation of canaliculus was added to their treatment regimen in 12 of these 23 patients. Intracanalicular antibiotic treatment was made for remaining 3 patients. The most cultured organism was Actinomyces (6 patients). Gemella (1 patient), Porphyromonas (1 patient), Candidaparapsilosis (1 patient), Citrobacter coseri (1 patient) were also established in culture. The follow-up time of patients was 26.2±23.7 (6-83) months. All symptoms and findings were improved in all patients in one month. In two patients recurrence occured in forth and sixteenth months after treatment. After appropriate treatment no recurrence was seen in both of them in 24 months follow-up. In one patient, iatrogenic canaliculus blockage was diagnosed in follow-up.
Conclusion: Primary canaliculitis is often overlooked and can be misdiagnosed. The most common symptom was epiphora. Every patients with epiphora and chronic conjunctivitis should be examined carefully for canaliculitis.

Amaç: Amacımız, tek taraflı primer açık açılı glokom hastalarının glokomatöz olmayan gözlerindeki vasküler değişiklikleri optik koherens tomografi anjiyografi kullanarak araştırmak ve vasküler hasarın glokom patogenezindeki rolünü değerlendirmekti.
Gereç ve Yöntemler: Bu kesitsel çalışmaya unilateral glokomlu 30 hastanın (63.4±8.8 yıl) 60 gözü ve 30 sağlıklı olgunun (65.6±9.1 yıl) 30 gözü dahil edildi. Üç grup oluşturuldu: Grup A, tek taraflı glokom hastalarının hastalıktan etkilenen gözleri; Grup B, tek taraflı glokom hastalarının glokomlu olmayan gözleri; ve Grup C, sağlıklı kontroller.
Bulgular: Grup A, Grup B ve C ile karşılaştırıldığında, rim alanı, çukurluk hacmi, ortalama çukurluk/disk oranı ve retina sinir lifi tabakası kalınlık parametrelerinde anlamlı farklılıklar tespit edildi (tümü için P <.001). Grup B ve C arasında anlamlı bir fark saptanmadı (tümü için P >.05). Peripapiller ve maküler damar yoğunluğu (VD) karşılaştırmalarında, intradisk VD dışındaki tüm parametreler Grup A'da daha düşük bulundu (tümü için P <.0167). Grup B ve C arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (tümü için P >.05).
Sonuç: Glokomlu gözlerde VD değerleri diğer iki gruba göre daha düşük bulundu. Ancak, glokom hastalarının glokomlu olmayan gözleri ile sağlıklı bireylerin gözleri arasında fark gözlenmemiştir. Bu nedenle, glokom patogenezinde vasküler yolak sorumlu olsaydı, tek taraflı glokomlu hastaların diğer gözlerinde VD değişikliklerinin gözlemleneceği hipotezimiz desteklenememiştir.

Objectives: Our purpose was to investigate vascular alterations in non-glaucomatous eyes of unilateral primary open angle glaucoma patients using optical coherence tomography angiography, and to evaluate the role of vascular damage in glaucoma pathogenesis.
Materials and Methods: In this cross-sectional study 60 eyes of 30 patients with unilateral glaucoma (63.4±8.8 years) and 30 eyes of 30 healthy subjects (65.6±9.1 years) were included. Three groups were formed: Group A, disease affected eyes of unilateral glaucoma patients; Group B, non-glaucomatous eyes of unilateral glaucoma patients; and Group C, healthy controls.
Results: When Group A was compared with Groups B and C, significant differences were detected in rim area, cupping volume, mean cupping/disc ratio and retinal nerve fibre layer thickness parameters (P <.001 for all). No significant difference was detected between Groups B and C (P >.05 for all). In peripapillary and macular vessel density (VD) comparisons, all parameters except intradisc VD, were found to be lower in Group A (P <.0167 for all). No statistically significant difference was detected between Groups B and C (P >.05 for all).
Conclusion: The VD values in eyes with glaucoma were found to be lower than in the other two groups. However, no difference was observed between the non-glaucomatous eyes of glaucoma patients and those of healthy individuals. Therefore, our hypothesis that, if the vascular pathway were responsible in the pathogenesis of glaucoma, VD alterations in fellow eyes of patients with unilateral glaucoma would be observed, could not be supported.

Amaç: Random Forest (RF), Support Vector Machine (SVM) ve Multilayer Perceptrons (MLP) algoritmalarının performansını karşılaştırarak maküler koroid kalınlığı (MCT) ve peripapiller koroid kalınlığının (PPCT) obez ve sağlıklı çocukların sınıflandırılması üzerindeki etkisini analiz etmek.

Yöntemler: Bu prospektif karşılaştırmalı çalışmada yaşları 6-15 arasında olan 59 obez çocuk ve 35 sağlıklı çocuk optik koherens tomografi kullanılarak incelendi. MCT ve PPCT, fovea ve optik diskten 500 µm, 1000 µm ve 1500 µm mesafelerde ölçüldü. Çıkarılan tüm özelliklerin en belirgin olanlarını belirlemek için üç farklı özellik seçim algoritması kullanıldı. Çıkarılan özelliklerin sınıflandırma etkinliği, RF, SVM ve MLP algoritmaları kullanılarak analiz edildi ve bunların obezleri sağlıklı çocuklardan ayırt etmedeki etkinlikleri gösterildi. Ölçümlerin kesinliği ve güvenilirliği Kappa analizi kullanılarak değerlendirildi.

Bulgular: Korelasyon Özellik Seçimi algoritması, farklı özellik seçim yöntemleri arasında en başarılı sınıflandırma sonuçlarını üretmiştir. Obez ve sağlıklı grupları birbirinden ayırmada en belirgin özellikler PPCT temporal 500 μm, PPCT temporal 1500 μm, PPCT nazal 1500 μm, PPCT inferior 1500 μm ve subfoveal MCT idi. RF, SVM ve MLP algoritmaları için sınıflandırma oranları sırasıyla %98.6, %96.8 ve %89 idi.

Sonuç: Obezite, özellikle subfoveal bölgede ve optik disk başından 1500 μm uzaklıktaki dış yarım dairede olmak üzere çocukların koroidal kalınlıkları üzerinde etkilidir. Hem RF hem de SVM algoritmaları, obez ve sağlıklı çocukları sınıflandırmada etkili ve doğru yöntemlerdir.

Purpose: To analyse the effect of macular choroidal thickness (MCT) and peripapillary choroidal thickness (PPCT) on the classification of obese and healthy children by comparing the performance of Random Forest (RF) or Support Vector Machine (SVM), and Multilayer Perceptrons (MLP) algorithms.

Methods: 59 obese children and 35 healthy children aged 6 to 15 years were studied in this prospective comperative study using optical coherence tomography. MCT and PPCT were measured at 500 μm, 1000 μm, and 1500 μm distances from fovea and optic disc. Three different feature selection algorithms were used to determine the most prominent features of all extracted features. The classification efficiency of the extracted features was analyzed using RF, SVM, and MLP algorithms, demonstrating their efficacy for distinguishing obese from healthy children. The precision and reliability of measurements were assessed using Kappa analysis.

Result: Correlation Feature Selection algorithm produced the most successful classification results among the different feature selection methods. The most prominent features for distinguishing the obese and healthy groups from each other were PPCT temporal 500 μm, PPCT temporal 1500 μm, PPCT nasal 1500 μm, PPCT inferior 1500 μm, and subfoveal MCT. The classification rates for RF, SVM, and MLP algorithms were 98.6%, 96.8% and 89%, respectively.

Conclusion: Obesity has an effect on the choriodal thicknesses of children, particularly in the subfoveal region and the outer semi-circle at 1500 μm from optic disc head. Both the RF and SVM algorithms are effective and accurate at classifying obese and healthy children.

Amaç: Çalışma, multipl skleroz (MS) hastalarının iç retina değişikliklerini sağlıklı kontrollerle karşılaştırarak araştırmayı amaçladı. Çalışmanın bir diğer amacı ise optik nörit (ON) olan ve olmayan gözlerde iç retina tabakası tutulumunun bölgesel farklılıklarını değerlendirmekti.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif, kesitsel çalışma, 74 tekrarlayan-düzelen tip MS hastasının 141 gözü ve 40 sağlıklı kontrolün 80 gözünden oluşturuldu. Çalışma grubu ON öyküsünün varlığına göre iki alt gruba ayrıldı. Peripapiller retina sinir lifi tabakası (pRSLT), tam retina kalınlığı, makula retina sinir lifi tabakası (mRSLT), gangliyon hücre tabakası (GHT), iç pleksiform tabaka (IPT) ve iç nükleer tabaka (INT) kalınlıkları, hem MS ve kontrol grubu arasında, hem de ON öyküsü olan ve olmayan gözler arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Ortalama pRSLT, tam makula, mRSLT, GHT ve IPT kalınlıkları MS grubunda anlamlı olarak daha inceydi (p<0.001). ON olan gözlerde pRSLT, tam makula, mRSLT, GHT ve IPT ortalama kalınlıkları ON olmayanlara göre anlamlı olarak daha inceydi (p<0.05). ETDRS halkasının 3 mm'lik iç halka alt alanlarındaki iç retina tabaka kalınlıklarının karşılaştırılması, ON'lu gözlerde GHT ve IPT'nin tüm alt alanlarda anlamlı olarak daha ince olduğunu gösterdi (p<0.05). İnferior alan en fazla incelen alt alan oldu.
Sonuç: Çalışma, tüm MS hastalarında GHT ve IPT incelmesinin sağlam ve güvenilir bir biyobelirteç olduğunu göstermiştir. ON öyküsü olan gözlerdeki incelme, ON olmayan gözlere göre anlamlı derecede daha fazla bulunmuştur. Ayrıca, ON geçirmiş gözlerde GHT ve IPT'nin incelmesinin inferior bölgede anlamlı olarak daha yüksek olduğu görülmüştür.

Objectives: The study aimed to investigate inner retinal changes of multiple sclerosis (MS) patients by comparing them with healthy controls. The study also aimed to assess regional differences of inner retinal layer involvement in eyes with and without optic neuritis (ON).
Materials and Methods: This retrospective, cross-sectional study consisted of 141 eyes of 74 relapsing-remitting MS patients and 80 eyes of 40 healthy controls. The study group was separated into two subgroups according to the presence of ON history. Peripapillary retinal nerve fiber layer (pRNFL), thicknesses of the full macula, retinal nerve fiber layer (mRNFL), ganglion cell layer (GCL), inner plexiform layer (IPL), and inner nuclear layer (INL) were compared between MS and the healthy control groups and between eyes with and without ON history.
Results: The mean pRNFL, full macula, mRNFL, GCL, and IPL thicknesses were significantly thinner in the MS group (p<0.001). The mean thickness of pRNFL, full macula, mRNFL, GCL, and IPL in eyes with ON were significantly thinner than those without ON (p<0.05). Comparison of inner retinal layer thicknesses in inner 3-mm ring subfields of ETDRS grid revealed significant thinning in all subfields of GCL and IPL of eyes with ON (p<0.05). The inferior subfield demonstrated the highest difference.
Conclusion: The study demonstrated that GCL and IPL thinning is a robust and reliable biomarker in all MS patients. The thinning was significantly greater in eyes with ON than in eyes without ON. The study also documented that the inferior region showed significantly greater GCL and IPL thinning in eyes with previous ON attacks.

Isolated from Streptomyces caespitosus, mitomycin C (MMC) has various applications in the management of cornea and external disease due to its ability to modulate cellular proliferation. It has been employed in pterygium surgery, ocular surface neoplasia, and refractive surgery. Currently, there is no definite consensus on the treatment protocols for each of the aforementioned applications. Although its benefits in the management of cornea and external disease are promising, MMC use has potential complications including endothelial cell loss, corneal perforation, scleral melt, secondary glaucoma, iritis, and endophthalmitis. This article will review the literature regarding the use of MMC in the field of cornea and external disease and describe protocols employed with corresponding outcomes.

Limbal dermoid konjenital iyi huylu bir limbus tümörüdür. İzlemde gerek halinde cerrahi eksizyon ile tedavi edilir. Derin stroma tutulumlu olgularda tümör eksizyonu ve ön segmentin amnion zar transplantasyonu veya keratoplasti ile rekonstrüksiyonu gerekli olabilir. Bu olgu sunumunda cerrahi eksizyon ve mikrokeratom aracılı anterior lameller graft kullanılarak gerçekleştirilen lameller keratoplasti ile tedavi edilen derin yerleşimli bir limbal dermoid olgusu sunulmaktadır.

Limbal dermoid is a congenital benign tumor of the limbus which is often managed by surgery if necessary. In dermoid lesions involving deep stroma, tumor excision and reconstruction of the anterior segment with amniotic membrane transplantation or keratoplasty may be required. Herein, we present a case of deep limbal dermoid treated with surgical resection and lamellar keratoplasty using microkeratome-assisted anterior lamellar graft.

İkinci doz COVID-19 aşı uygulanmasından bir gün sonra sol gözünde ani ve ağır görme kaybı gelişen 65 yaşındaki bir kadın olgu sunulmaktadır. Bu gözde en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) 1/10 olan olgunun spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) görüntülerinde diffüz tipte parasantral akut orta makülopati (PAOM) bulgularına ilaveten optik koherens tomografi anjiografi (OKTA) görüntülerinde derin retinal kapiller ağ ve koriokapillaris tabakalarında eşzamanlı vasküler akım defektleri bulunduğu tespit edilmiştir. Tıbbı tedaviye rağmen görme keskinliğinde herhangi bir düzelme olmayan olgunun altı aylık takip sonrasında tüm retina katlarında atrofi ve incelme gelişmiştir.

A 65-year-old female patient who developed sudden and severe vision loss in her left eye one day after the administration of the second dose of COVID-19 vaccine is presented. The best corrected visual acuity in this eye was 1/10. Diffuse type paracentral acute middle maculopathy (PAMM) was found on spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT). Optical coherence tomography angiography (OCTA) images revealed concurrent vascular flow defects in the deep retinal capillary plexus and choriocapillaris layers. At the end of the six-month follow-up, there was no improvement in visual acuity and atrophy and thinning developed in all layers of the retina.

A 60-year-old Caucasian female presented to the emergency department with painless decrease of the visual acuity of the left eye (LE). The diagnosis of a non-arteritic anterior ischaemic optic neuropathy (NAION) in the LE was established on the clinical picture and the results of static perimetry, fluorescein angiography (FA), visual evoked potential (VEP), and magnetic resonance imaging (MRI) of the brain and orbit.

6 months later, the woman reported visual impairment in the right eye (RE). The best-corrected visual acuity (BCVA) in the RE was 5/10. Gadolinium-enhanced MRI (GD-MRI) showing inflammation of both optic nerves and the optic chiasm in correlation with positive results of IgG antibody against aquaporin 4 (AQP4) allowed the diagnosis of LO-NMOSD. The large-dose intravenous methylprednisolone therapy followed by oral tapering was applied, and an oral azathioprine treatment was started to reduce the risk of further relapse. At discharge, the BCVA was 5/5 in the RE. The patient remains under the care of neurological and ophthalmological clinics, with no recurrences for two years.

The possibility of NMOSD-ON in older patients is important in the differential diagnosis of ischaemic optic neuropathy.

Sekiz sendromu, unilateral konjuge bakış parezisi ve ipsilateral yedinci kraniel sinir felci birlikteliği olarak tanımlanmaktadır. Sendrom, kaudal pontin tegmentumu etkileyen demyelinizan, vasküler, enfeksiyoz ya da kompresif lezyonlara bağlı gelişebilmektedir.
43 Yaşında kadın olgu kliniğimize başağrısı, sol tarafa bakış kısıtlılığı ve yüzünün sol tarafındaki kaslarda zayıflık şikayeti ile başvurmuştur. Şikayetlerin yaklaşık bir ay önce başladığını belirtmiştir. Olguda 10 yıl önce tip 1 Chiari malformasyonu nedeniyle geçirilmiş suboksipital dekompresyon cerrahisi öyküsü mevcuttur. Nörooftalmolojik muayenede, sol taraf horizontal bakış kısıtlılığı ve anizokori saptanmıştır. Kraniyal ve servikal MRI görüntülerinde serebellar tonsillar herniasyon ve siringomiyeli saptanmıştır. Siringomiyeli sekiz sendromunun nedeni olarak düşünülmüştür. Olguya herhangi bir müdahalede bulunulmamış ve nöroşiruji konsultasyonu sonucunda da takip önerilmiştir. Sol horizontal bakış kısıtlılığı ve fasiyal paralizi takibin üçüncü ayında tamamen iyileşmesine ragmen anizokori devam etmiştir.
Siringomiyeli horizontal bakış kısıtlılığı ve ipsilateral yedinci sinir felci birlikteliği olarak tanımlanan sekiz senromunda akılda tutulmalıdır. Klinik şüphe ve uygun radyolojik görüntüleme tanı için yardımcı olmaktadır.

Eight syndrome is described by the combination of a unilateral conjugated gaze palsy and ipsilateral seventh cranial nerve palsy. The syndrome and/or other variants may occur in demyelinating, vascular, infectious or compressive lesions of the brainstem localized to the caudal pontine tegmentum.
A 43-year-old female was admitted to our clinic with the complaint of headache, inability to look to the left side, and weakness on the left side of her face. The complaints had begun abruptly about a month before her admission. Suboccipital decompression surgery due to type 1 Chiari malformation had been performed 10 years ago. Neuro-ophthalmological examination revealed left-sided horizontal gaze palsy and anisocoria. Cranial and cervical MRI images were evaluated and revealed cerebellar tonsillar herniation and syringomyelia.It was considered to be the cause of eight syndrome. Intervention was not considered and periodic follow-up was advised on neurosurgical consultation. Left gaze palsy and facial palsy recovered almost completely in three months despite sustained anisocoria.
Syringomyelia should be kept in mind among the causes of horizontal gaze palsy plus ipsilateral seventh nerve palsy termed as ''eight syndrome''. Clinical suspicion and appropriate radiological examination can help the clinician in the diagnosis.