Amaç: Kuru göz hastaları ve sağlıklı bireylerde kornea topografi tekrarlanabilirliğini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Katılımcıların kornea topografi ölçümleri alındı (Sirius; Costruzione Strumenti Oftalmici [CSO], Florence, İtalya). Elde edilen kalitenin %90’dan fazla olduğu ölçümler kabul edildi. Minimum ve santral kornea kalınlığı, aköz derinliği, tepe eğriliği, ön kamara hacmi, horizontal ön kamara çapı, iridokornea açısı, kornea hacmi ve ortalama simüle keratometre ölçümleri değerlendirmeye alındı. Tekrarlanabilirliğin değerlendirilmesi için grup içi korelasyon katsayısı kullanıldı.
Bulgular: Kuru gözü olan 33 hasta ile 40 sağlıklı birey çalışmaya dahil edildi. Gruplar yaş (39 (18-65) ve 30.5 (18-65) years, p=0.198) ve cinsiyet (E/K: 4/29 ve 8/32, p=0.366) açısından benzerdi. Her iki grupta da bütün parametlereler, yüksek grup içi korelasyon katsayı değerleri ile mükemmel tekrarlanabilirlik gösterdiler (>0.90).
Sonuç: Sirius kornea topografisi ile alınan ön segment ölçümleri kuru göz hastalarında da tekrarlanabilir olduğu görülmüştür. Klinik rutinde ve araştırmalarda bu hastalardan alınan ölçümlere güvenilebilir.

Objective: The purpose of this study was to assess the repeatability of corneal topography measurements in dry eye patients and healthy controls.
Materials and Methods: Participants underwent consecutive corneal topography measurements (Sirius; Costruzione Strumenti Oftalmici [CSO], Florence, Italy). Two images with acquisition quality higher than 90% were accepted. The following parameters were evaluated: minimum and central corneal thickness, aqueous depth, apex curvature, anterior chamber volume, horizontal anterior chamber diameter, iridocorneal angle, cornea volume, and simulated keratometer average. Repeatability was assessed by calculating intra-class correlation coefficient (ICC).
Results: Thirty-three patients with dry eye syndrome and 40 healthy controls were enrolled to the study. The groups were similar regarding the age (39 (18-65) vs. 30.5 (18-65) years, p=0.198) and gender (M/F: 4/29 vs. 8/32, p=0.366). ICCs among all topography parameters within both groups showed excellent repeatability (>0.90).
Conclusion: The anterior segment measurements provided by the Sirius corneal topography system were highly repeatable for dry eye patients and can be relied on clinical routine and for future research.

Amaç: Konjonktivaşalazis tedavisinde elektrokoagülatif prosedür ve konvansiyonel tıbbi damlaların etkinliğini ön segment optik koherens tomografi (ÖS-OKT) ile karşılaştırmak.
Gereç ve yöntem: Prospektif olarak planlanan bu çalışmaya her iki gözünde konjonktivaşalazisi olan 20 hastanın 40 gözü dahil edildi. 10 hastanın 20 gözü grup 1, diğer 10 hastanın 20 gözü ise grup 2 olarak ayrıldı. 20 göze (grup 1) elektrokoagülasyon prosedürü uygulanırken ve 20 göze (grup 2) 4 hafta boyunca non steroid antiinflamatuvar damla (topikal % 0.5 ketorolak trometamin) günde 4 kez ve suni gözyaşı (% 0.15 sodyum hiyalüronat) günde 6 kez uygulandı. Tedavi öncesi ve 4 hafta sonra tüm hastalara, yarıklı lamba biyomikroskop ile ön segment muayenesi, göz yaşı kırılma zamanı testi(TBUT), oküler yüzey hastalık indeksi (OSDI) anketi uygulandı. Ayrıca ÖS-OKT ile gözyaşı menisküs yüksekliği (GMY), gözyaşı menisküs alanı (GMA) ve konjonktivaşalazis alanı (KŞA) ölçüldü.
Bulgular: Grup 1'de, tedavi sonrası GMY, GMA ve TBUT değerleri tedavi öncesi değerlere göre anlamlı derecede yüksekken (sırasıyla, p: <0.001, p: 0.006, ve p: <0.001); KŞA ve OSDI skoru tedavi öncesi değerlerden anlamlı derecede düşüktü (her iki değer için, p<0.001). Grup 2'de, tedavi sonrası yalnızca OSDI skoru tedavi öncesi değerden anlamlı düşük bulunurken (p: <0.001), diğer parametrelerde anlamlı değişim gözlenmedi (tüm değerler için, p: >0.05).
Sonuç: Elektrokoagülatif prosedür konjonktivaşalazis tedavisinde etkin bir yöntemdir.

Aim: To compare the effectiveness of electrocoagulative procedure and conventional medical drops for treatment of conjunctivochalasis with Anterior Segment Optical Coherence Tomography (AS-OCT).
Materials and methods: Forthy eyes of 20 patients with bilateral conjunctivochalasis were included to this prospective study. Twenty eyes of 10 patients were grouped as group 1, 20 eyes of 10 patients were grouped as group 2. 20 eyes (group 1) underwent electrocoagulation procedure and 20 eyes (group 2) received conventional medical treatment consisting of non-steroidal antiinflammatory drop (topical 0.5 % ketorolac tromethamine) 4 times a day and artificial tears (0.15% sodium hyaluronate) 6 times a day for 4 weeks. Before and 4 weeks after treatment, all patients underwent slit-lamp biomicroscopy, tear break up time (TBUT) test, ocular surface disease index (OSDI) questionnaire. Tear meniscus height (TMH), tear meniscus area (TMA) and conjunctivochalasis area (CCA) were measured with AS-OCT.
Results: In group 1, posttreatment values of TMH, TMA, and TBUT were significantly higher (respectively, p: <0.001, p: 0.006, and p: <0.001); CCA and OSDI scores were significantly lower than pretreatment values (p: <0.001 for both values). In group 2, only posttreatment value of OSDI was lower than pretreatment value (p: <0.001). The other parameters did not change significantly after treatment (p>0.05 for all values).
Conclusion: Electrocoagulative procedure is an effective modality for treatment of conjunctivochalasis.

Amaç: Öncü retinal anjiomatöz proliferasyon (RAP) lezyonu olan gözlerin multimodal görüntüleme özellikleri ve “Eye-Tracked” mod spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ile takip sonuçlarını sunmak.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif, gözlemsel olgu serisine öncü RAP lezyonu tanısı alan ve ortalama yaşları 77.5 ± 5.9 yıl olan 6 hastanın 6 gözü dahil edilmiştir. Olgularda en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ölçümü ve tam oftalmolojik muayene yanısıra fundus fotoğrafı (FF), fundus otofloresans (FOF), SD-OKT, fluoresein anjiyografi (FA), indosiyanin yeşili anjiyografi (İSYA) ve optik koherens tomografi anjiografi (OKTA) tetkikleri yapılarak tanısal özellikleri tanımlanmış ve uzun süreli takip sonuçları sunulmuştur.
Bulgular: Ortalama ondalık EİDGK 0.8 ± 0.16 seviyesinde ve ortalama izlem süresi 26.3 ± 14.8 ay olan gözlerde öncü RAP lezyonlarının FF ve FOF‘da spesifik bulguya sahip olmadıkları, FA ve İSYA’ da sızıntı yapmayan fokal hipofluoresan odaklar olarak görüntülendikleri, kesit aralıkları sıklaştırılmış B-scan SD-OKT görüntülemede ise tipik olarak retinanın dış katlarında ekstrafoveal, küçük, yuvarlak, iyi sınırlı, hiperreflektif odaklar olarak görüntülendikleri tesbit edilmiştir. Üç gözde OKTA öncü lezyonları derin kapiller pleksus anormallikleri olarak göstermiştir. Takip süresinde 2 gözde öncü RAP lezyonlarının evre 1 RAP‘ e progreseyon gösterdikleri saptanmıştır.
Sonuç: Öncü RAP lezyonlarının multimodal görüntüleme ile tanısal özellikleri ve klinik seyirlerinin tanımlandığı bu çalışmada, tanı için kesit aralıkları sıklaştırılmış B-scan SD-OKT görüntülemenin önemi ve takip süresince çekimlerin “Eye-Tracked” modda yapılması gerekliliği vurgulanmıştır.

Objectives: To present the multimodal imaging characteristics of the precursor retinal angiomatous proliferation (RAP) lesions and follow-up results with “Eye-Tracked” spectral-domain optical coherence tomography (SD-OCT).
Materials and Methods: Six eyes of 6 patients diagnosed as precursor RAP lesion with the mean of 77.5 ± 5.9 years was included in this prospective observational case series. Besides the best-corrected visual acuity (BCVA) and full ocular examination diagnostic features of these precursor lesions and long-term, follow-up results are presented by using fundus photography (FP), fundus autofluorescence (FAF) imaging, SD-OCT, fluorescein angiography (FA), indocyanine green angiography (IGA), and optical coherence tomography angiography (OCTA).
Results: The mean decimal BCVA was 0.8 ± 0.16 level and the mean follow-up was 26.3 ± 14.8 months. Images of the precursor RAP lesions were demonstrated no specific findings on FP and FAF, focal hypofluorescent foci with no leakage on FA and IGA, and extrafoveal, small, round, well-defined, hyperreflective foci localized typically in the outer layers of the retina on the SD-OCT B-scans with short section distance. OCTA demonstrated the precursor lesions as the deep capillary plexus abnormalities in 3 eyes. Two eyes were progressed to stage 1 RAP during the follow-up period.
Conclusion: Diagnostic characteristics and clinical course of the precursor RAP lesions were defined in this study. The study has emphasized the necessity of the importance of the B-scans with short section distance for the diagnosis of precursor lesions and using “Eye-Tracked” mode SD-OCT during the follow-up.

Amaç: İdiyopatik maküla deliği (MD) olgularında spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ile kalitatif ve kantitatif vitreoretinal yüzey özelliklerini belirlemek, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve MD süresi ile ilişkilerini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: İdiyopatik MD tanısı alan ardışık 46 hastanın 61 gözü çalışmaya dahil edilmiş olup yaş ortalamaları 66.7 ± 7.5 (51-79) yıldır. Tüm gözlerde tam oftalmolojik muayene ve SD-OKT tetkiki yapılmış olup MD evreleri SD-OKT bulgularına göre belirlenmiştir. Vitreoretinal yüzeyin kalitatif özellikleri olarak vitreomaküler traksiyon (VMT), vitreopapiller traksiyon (VPT), makülopapiller traksiyon (MPT), vitreoskizis, intraretinal kist, epiretinal membran (ERM) varlığı ile fotoreseptör iç ve dış segment bileşkesi (İS/DS) ve dış limitan membranın (DLM) durumu araştırılmıştır. İlaveten MD çapı (MDÇ), MD taban çapı (MDTÇ), DLM defekt çapı, İS/DS defekt çapı, MD yüksekliği kantitatif olarak ölçülmüş ve MD indeksi de hesaplanmıştır.
Bulgular: EİDGK ort. 0.28 ± 0.24 (1 mps-1.0) Snellen ve MD süresi ort. 10.08 ± 18.6 (1-108) ay olan gözlerin % 9.8’i evre 1a, % 19.7’si evre 1b, % 18’i evre 2, %23’ü evre 3 ve % 29.5’u evre 4 olarak sınıflandırılmıştır. MD’ ne eşlik eden en sık yüzey özelliklerinin intraretinal kist (% 91.8), İS/DS defekti (% 78.7) ve DLM defekti (% 63.9)olduğu saptanmıştır. MD evre ve süresinin EİDGK ile ters orantılı, İS/DS ve DLM defekt varlığı ve çapları ile doğru orantılı olduğu ve İS/DS ve DLM defekti olan gözlerde sonuç EİDGK’nin istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük olduğu tespit edilmiştir(p<0.0001;p<0.0001 Mann- Whitney testi).
Sonuç: İdiyopatik MD olgularında EİDGK’ ni etkileyen en önemli faktörlerin MD evresi, süresi, İS/DS ve DLM defektlerinin varlığı ve çapları ile MDTÇ olduğu saptanmıştır. Prognoz ve tedaviye karar vermede bu parametrelerin dikkate alınmasının önemli olduğu kanısına varılmıştır.

Objective: To determine the qualitative and quantitative vitreoretinal interface characteristics with spectral domain optical coherence tomography(SD-OCT) in cases with macular hole(MH) and investigate their relation with best corrected visual acuity(BCVA) and MH durations. Material and Method: Sixty-one eyes of 46 consecutive patients diagnosed with idiopathic MH were included in the study. The mean age of the patients was 66.7 ± 7.5 (51-79) years. Complete ophthalmologic examination and SD-OCT examination were performed in all eyes and MH stages were determined according to SD-OCT findings.Qualitative characteristics of the vitreoretinal interface were investigated, including vitreomacular traction(VMT), vitreopapillary traction(VPT), maculopapillary traction(MPT), vitreoschisis, intraretinal cyst, presence of epiretinal membrane(ERM) and the integrity of junction of photoreceptor inner segment-outer segment(IS/OS) and external limiting membrane(ELM). In addition, the MH diameter(MHD), MH basal diameter(MHBD), ELM defect diameter, IS/OS defect diameter, MH height were quantitatively measured and the MH index was also calculated.
Results: Out of 61 eyes, 9.8 % were classified as stage 1a, 19.7% as stage 1b, 18% as stage 2, 23% as stage 3 and 29.5% as stage 4 and mean BCVA was 0.28 ± 0.24 (1 mps-1.0) Snellen and MH duration was 10.08 ± 18.6 (1-108) months. The most common interface characteristics associated with MH were determined as intraretinal cyst (91.8%), IS/OS defect (78.7 %) and ELM defect(63.9 %). Duration and stage of MH were inversely proportional to BCVA but directly proportional to the presence and diameter of IS/OS and ELM defects and statistically BCVA was significantly lower in eyes with IS/OS and ELM defects (p<0.0001;p<0.0001 Mann-Whitney test). Conclusion: It was concluded that the most important factors affecting BCVA in cases with idiopathic MH were MH stage, MH duration, the presence and diameter of IS/OS and ELM defects and MHBD, which suggests that these parameters should be considered while making decision about prognosis and treatment.

Amaç: Vitreoretinal cerrahi uygulanan idiyopatik epiretinal membran hastalarında tecrübelerimizi ve sonuçlarımızı sunmak.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2012 ve 2014 yılları arasında İdiyopatik epiretinal membran nedeniyle vitreoretinal cerrahi uygulanan hastaların dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Vakaların preoperatif ve postoperatif görme keskinlikleri, biyomikroskobik muayene bulguları ve optik koherens tomografi kesitleri değerlendirildi.
Bulgular: 45 olgunun (%36’sı erkek, 64%’ü kadın) 45 gözü çalışmaya dahil edildi (Ort yaş, 69±8,2 yıl). Postoperatif dönemde hastaların ortalama takip süresi 7±4 (1-12) ay idi. Preoperatif olarak LogMAR eşeline göre 0,58±0.32 olan ortalama en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), postoperatif dönemde 3.ayda 0,40±0,31, 6.ayda 0.33±0.33, 12.ayda ise 0.28±0.34 idi. Değerlendirmeye alınan bütün optik koherens tomografi (OKT) parametrelerinde 1.ayda, 3.ayda, 6.ayda ve 12.aylarda istatistiksel olarak anlamlı anatomik düzelme mevcut idi. Korrelasyon analizinde ise yalnızca santral ortalama kalınlık (r=0,69,p<0,05) ve santral makula hacmi (r=0,69, p<0,05) ile vizüyel kazanım arasında istatistiksel olarak anlamlı yüksek bir pozitif korrelasyon olduğunu tespit ettik.
Sonuç: Epiretinal membran makulada her olguda heterojen bir anatomik değişim yaratmaktadır. Bu nedenle vizüyel kazanım olsa dahi santral makula kalınlığındaki değişim ile korrelasyon bulunamamaktadır. Santral makula hacminin bu olguların takibinde daha değerli bir parametre olabileceğini düşünmekteyiz.

Objective: We aimed to report our experiences and outcomes of vitreoretinal surgery in idiopathic epiretinal membrane(ERM).
Material and Methods: We retrospectively reviewed patients who underwent vitreoretinal surgery for idiopathic ERM between January 2012 and 2014. Complete ophthalmic examination including visual acuity, slit lamp examination and optic coherence tomography images were evaluated.
Results: Forty-five eyes of forty-five patients (36% male, 64%female) were enrolled (Mean age, 69±8,2 years). Mean postoperative follow-up time was 7±4 (1-12) months. The mean preoperative LogMAR best corrected visual acuity(BCVA) was 0,58±0.32 and postoperatively 0,40±0,31, 0.33±0.33, 0.28±0.34 at 3rd, 6th and 12th months respectively. All optic coherence tomography (OCT) parameters showed statistically significant anatomical improvement at following 1st, 3rd, 6th and 12th months. Correlation analysis showed that central macular thickness (r=0,69,p<0,05) and central macular volume (r=0,69, p<0,05 ) were the only parameters have positive strong correlations with visual improvement.
Conclusion: The effect of ERM on anatomy across the retinal areas effected are heterogenous for every patient. Though correlation between visual gain and changes in central macular thickness has not been showed yet. We think that central macular volume may be a better option as a follow-up parameter

Yaşa bağlı makula dejenerasyonuna (YBMD) ikincil gelişen koroidal neovaskülarizasyon, günümüzde intravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) ajanları ile başarılı bir şekilde tedavi edilmektedir. Bununla birlikte, anti-VEGF tedavinin potansiyel olarak jeografik atrofi gelişimini artırabileceğine dair işaretler vardır. Fakat, jeografik atrofi ve neovasküler YBMD arasında sebep-sonuç ilişkisini direkt olarak kanıtlayan veri henüz yoktur. Bu derlemedeki amacımız, anti-VEGF tedavi ile jeografik atrofi gelişimi arasındaki ilişki üzerine kanıtları tartışmaktır.

Choroidal neovascularization due to age-related macular degeneration (AMD) is nowadays ssuccessfully treated by anti-vascular endothelial growth factor (VEGF) intravitreal agents. Besides, there are emerging signals that anti-VEGF treatment may potentially increase development of geographic atrophy (GA). However, there is not yet a direct proof of a cause–effect relationship between geographic atrophy (GA) and use of anti-VEGF agents in nAMD. The aim of this review is to discuss about evidence on the association between anti-VEGF therapy and progression of geographic atrophy.

Descemet Membran Endotelyal Keratoplasti (DMEK) cerrahisinde Descemet membranı greftinin hazırlanması aşamasında gelişen geniş radial yırtıklar, greft çapı problemi nedeni ile trepanizasyonu imkansız hale getirerek düzensiz kenarlı greft ile sonuçlanabilmektedir. Bu çalışmamızda, düzensiz kenarlı greft ile DMEK uygulanan iki 2 Psödofakik Büllöz Keratopati (PBK) olgusuna ait klinik sonuçların değerlendirilmesi amaçlandı. Olguların cerrahi öncesi ve cerrahi sonrası 1, 3 ve 6.ay en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), endotel hücre yoğunluğu (ECD) ve santral korneal kalınlık (SKK) değerleri kaydedildi. İntraoperatif ve erken postoperatif komplikasyonlar değerlendirildi. Her 2 greft de başarılı bir şekilde ön kamaraya implante edildi, açıldı ve arka stromaya yapışması sağlandı. 6.ay EİDGK 1. olgu için 1.0 (Snellen eşdeğeri: 20/20); 2. olgu için 0.6 (Snellen eşdeğeri: 20/32) olarak tesbit edildi. 6.ayda endotel hücre yoğunluğundaki düşüş 1. olgu için %27; 2. olgu için %25 olarak belirlendi. SKK, 1. olguda 723 mikrondan 530 mikrona; 2. olguda 850 mikrondan 523 mikrona düştü. Her 2 olguda da donör DM soyulması aşamasında gelişen geniş radial yırtıklar dışında komplikasyon izlenmedi. 2 olguda da postoperatif dönemde ön kamaraya hava/gaz enjeksiyonu (rebubbling) gerekmedi. Sonuçlarımız, düzensiz kenarlı DM greftlerinin de başarılı bir şekilde ve iyi klinik sonuçlarla ön kamaraya implante edilebileceğini göstermiştir.

Large radial tears of donor Descemet membrane (DM) during the preparation of Descemet membrane endothelial keratoplasty (DMEK) grafts can make the trephination stage impossible because of small graft diameter. This results in irregular-edged grafts. In this study, we report 2 pseudophakic bullous keratopathy (PBK) patients who underwent DMEK surgery with irregular edged Descemet membrane (DM) grafts. Main outcome measures were preoperative and postoperative 1st, 3rd and 6th month best corrected visual acuity (BCVA), endothelial cell density(ECD) and central corneal thickness(CCT). Intraoperative and early postoperative complications were also evaluated. Both irregular-edged grafts were successfully implanted into the anterior chamber, unfolded and attached to the posterior corneal stroma. Patients’ BCVA at 6 months was 1.0 (Snellen equivalent: 20/20) and 0.6 (Snellen equivalent: 20/32) respectively. Decrease in endothelial cell density at the last visit was 27% and 25%. Central corneal thickness decreased from 723 µm and 850 µm to 530 µm and 523 µm respectively. No intraoperative complications occurred except for the large radial Descemet membrane graft tears that had developed during donor DM stripping. None of the cases needed a rebubbling procedure postoperatively. We have demonstrated that irregular-edged DM grafts can be successfully implanted for DMEK surgery with possible good clinical outcomes.

Optik sinir avulsiyonu, genellikle künt travma sonrası görülen nadir ve kötü prognozlu bir patolojidir. Optik sinir avulsiyonu, lamina kribroza bölgesinde nispeten zayıf yapısı nedeniyle optik sinirin indirekt kuvvetlerin etkisiyle skleradan ayrılmasıdır. Biz de penetran travma sonrası 11 yaşında bir erkek hastada gelişen optik sinir avulsiyonu ve retina dekolmanı olgusunu inceledik.

Optic nerve avulsion is a rare and poorly prognostic pathology usually seen after blunt trauma. Optic nerve is seperated from the sclera by the influence of indirect forces, due to the relatively weak structure of the lamina cribrosa area. We investigated an eleven year-old boy who experienced optic nerve avulsion and retinal detachment after penetrating ocular trauma.

Nazal boşluğun nöroektodermal tümörü olan olfaktör nöroblastom (ONB), nadir görülen ve lokal olarak tahrip edici şekilde orbitayı invaze edebilen lokal agresif bir malignitedir. Bu çalışmada, ONB nedeniyle proptozis, eksternal oftalmopleji ve kompresif optik nöropatisi olan bir olgu sunuldu. Oküler görüntüleme ve histopatolojik çalışmalar da dahil olmak üzere ayrıntılı bir klinik muayene yapıldı. 62 yaşındaki kadın hasta kliniğimize sol gözde proptozis ve görme azalması yakınmaları ile başvurdu. Şikâyetleri başvurudan 2 ay önce başlamıştı. Sol gözdeki görme keskinliği 2 metreden parmak sayma idi. Rölatif afferent pupilla defekti mevcuttu. Hastada 6 mm'lik proptozis ve hareket kısıtlılığı vardı. Fundus muayenesi sağ gözde normal idi, ancak; sol gözde hiperemik disk, retina venlerinde artmış vasküler kıvrım ve genişleme vardı. Beyin ve orbitanın bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntülemesi, sol üst burun boşluğunda etmoidal sinüslerin yanısıra sol orbitaya doğru uzanan medial rektus kası ve optik siniri sıkıştıran geniş heterojen bir kitle gösterdi. Lezyonun endoskopik biyopsisi ONB ile uyumlu idi (Hyams evre 3). ONB'li hastalarda orbita invazyonu görülebilir. Bu nedenle, bu hastaların bazıları eksternal oftalmopleji, proptozis veya kompresif optik nöropati gibi oftalmik bulgularla karşımıza çıkacağından bu malignitenin farkında olmak önemlidir.

Olfactory neuroblastoma which is neuroectodermal tumor of the nasal cavity is a rare and locally aggressive malignancy that may invades the orbit via local destruction. In this study, a case with proptosis, external ophthalmoplegia and compressive optic neuropathy caused by ONB was reported. A detailed clinical examination, including ocular imaging and histopathological studies were performed. A 62-year-old female patient presented to our clinic with complaints of left eye proptosis and visual deterioration. Her complaints were started 2 months prior to admission. Visual acuity in the left eye was 2 meters finger count. There was relative afferent pupillary defect. She had 6 mm of proptosis, and limitation of motility. Fundus examination was normal in right eye, but there was a hyperemic disc, increased vascular tortuosity and dilation of the retinal veins in left eye. Computerized tomography scan and magnetic resonance imaging of the brain and orbits demonstrated a large heterogeneous mass in the left superior nasal cavity with extensions into ethmoidal sinuses, as well as into the left orbita compressing the medial rectus muscle and optic nerve. Endoscopic biopsy of the lesion was consistent with an olfactory neuroblastoma (Hyam’s grade 3). Orbital invasion may occur in patients with ONB. Therefore, it is important to be aware of this malignancy because some of patients will present with ophthalmic signs such as external ophthalmoplegia, proptosis, or compressive optic neuropathy.

Stickler Sendromu nedeni ile bilateral asimetrik seyreden regmatojen retina dekolmanı olgusunu ve tedavi sonuçlarını sunmayı amaçladık.
Onyedi yaşında bayan hasta her iki gözde yaklaşık 1 yıldır görmede azalma şikayeti ile başvurdu. Hastanın yapılan muayenesinde en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) sağ gözde 0.1, sol gözde 0.05 düzeyindeydi. Yapılan ön segment muayenesinde her iki gözde subkapsüler katarakt saptandı. Fundus muayenesinde her iki gözde regmatojen retina dekolmanı, periferde membranöz fibriler vitreus ile birlikte çok sayıda delik ve yırtığın eşlik ettiği kronik dekolmanın yanında sol gözde proliferatif vitreoretinopati (PVR) evre C2 mevcuttu. ilk cerrahi girişim olarak her iki göze skleral çökertme uygulandı.
Postoperatif sağ gözde retina yatıştı. Sol göze ek olarak Fakoemulsifikasyon+intraoküler lens implantasyonu+pars plana vitrektomi ve silikon enjeksiyonu uygulandı. Tüm cerrahi girişimlerin ardından sol gözde retina sorunsuz yatıştı. Pars plana vitrektomiden 6 ay sonra silikon ekstraksiyonu gerçekleştirldi. Hastamız postoperatif dönemde sağ gözde yaklaşık 3.5 yıllık takibinde yatışık retina ile EİDGK 0.6 seviyesine ulaştı. Sol gözde silikon ekstraksiyonu sonrası 36 aylık takip süresinde EİDGK 0.2 sevisine ulaşırken retina yatışık olarak izlendi.
Stickler Sendromu nedeni ile ağır seyirli kronik retina dekolmanı olgusunda skleral çökertme ve pars plana vitrektomi etkin ve güvenilir bir tedavi seçeneği olabilir.

To present the long-term anatomical and visual outcomes of bilateral asymmetric rhegmatogenous retinal detachment repair in a patient with Stickler Syndrome.
A 17 year old girl was presented with decrease in visual acuity for more than one year. Her best-corrected visual acuity (BCVA) was 0.1 in the right eye and 0.05 in the left eye. Biomicroscobic anterior segment examination revealed subcapsular cataract in both eyes. Fundus examinations bilateral rhegmatogenous retinal detachment, chronic retinal detachment accompanied by multiple retinal holes, tears and membraneous fibrillary vitreus in the peripheral retina. Grade C2 proliferative vitreoretinopathy was observed in the left eye.
Scleral buckling surgery was performed initially for both eyes. After the primary surgical procedure retinal reattachment was achieved in the right eye and left eye underwent phacoemulsification, intraocular lens implantation, pars plana vitrectomy (PPV) and silicone oil injection. After these surgical procedures retinal reattachment was achieved in the left eye. Silicone oil removal was performed six months after PPV surgery. After surgical treatment the BCVA was 0.6 in the right eye at the end of 3.5 years follow-up period. In the left eye after silicone oil removal BCVA of 0.2 was achieved after 36 months of follow-up and retinal reattachment was obtained in both eyes.
Scleral buckling surgery and PPV are effective and confidential methods for the treatment of chronical retinal detachment cases in Stickler Syndrome.