Amaç: Primer açık açılı glokom (PAAG) ve psödoeksfoliatif glokomlu (PEG) olgularda, katarakt cerrahisinin, optik biyometri ile ölçülen ön segment parametrelerine olan erken dönem etkilerinin kıyaslanması amaçlandı.
Gereç ve yöntem: Komplikasyonsuz fakoemülsifikasyon ve arka kamara göz içi lens (GİL) implantasyonu implantasyonu yapılan PAAG’lu 25 hastanın 25 gözü ve PEG’lu 29 hastanın 29 gözü prospektif çalışmamıza dahil edildi. Merkezi korneal kalınlık (MKK), ön kamara derinliği (ÖKD) ve aksiyel uzunluk (AU) ölçüleri, cerrahi öncesinde ve cerrahi sonrası 1. ayda optik biyometri ile ölçüldü. Cerrahi öncesi ve sonrası 1. aydaki göz içi basıncı (GİB) ve ön segment parametrelerinin değişimleri ve bu değişimlerin PAAG ve PEG’lu hastalar arasındaki farkları t test, bağımsız değişkenli t test ve ki-kare testleri ile istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: PEG’lu gözlerde PAAG’lu gözlere oranla cerrahi öncesi MKK (p=0,042) ve ÖKD (p=0,012) değerleri anlamlı ölçüde düşüktü. PEG’lu gözlerde cerrahi sonrası 1. ayda GİB anlamlı ölçüde düşerken (p=0,001), MKK (p=0,03) ve ÖKD (p=0,001) değerlerinde artış gözlendi. AU değerlerinde ise anlamlı fark görülmedi. PAAG’lu gözlerde cerrahi sonrası 1. ayda GİB anlamlı ölçüde düşerken (p=0,01), ÖKD (p=0,004) değerlerinde artış izlendi. MKK ve AU değerlerinde ise anlamlı farklara rastlanmadı. PEG ve PAAG’lu gözler arasında, cerrahiye bağlı ön segment değişimlerinin farkları incelendiğinde ise, GİB (p=0,76), AU (p=0,44) ve MKK (p=0,52) değişimleri arasında anlamlı farklara rastlanmazken, cerrahi sonrası ÖKD artışının PEG’lu gözlerde daha fazla olduğu izlendi (p=0,03).
Sonuç: Katarakt cerrahisi PAAG ve PEG’lu gözlerde GİB ve MKK ve ÖKD gibi ön segment parametrelerinde anlamlı değişikliklere sebep olabilmekte, bu değişimler de PAAG ve PEG’lu gözler arasında farklılıklar gösterebilmektedir.

Purpose: Our purpose was to compare the effect of cataract surgery on anterior segment parameters measured by optical biometry in primary open-angle glaucoma (POAG) and pseudoexfoliation glaucoma (PXG).
Material and methods: Twenty-five eyes of 25 cases with POAG and 29 eyes of 29 cases with PXG, those had uncomplicated phacoemulsification and posterior chamber intraocular lens implantation surgery were included to our prospective study. Central corneal thickness (CCT), anterior chamber depth (ACD) and axial length (AL) measurements were done by optical biometer preoperatively and at the first postoperative month. The pre and postoperative values of intra ocular pressure (IOP) and the anterior segment parameters and the differences between POAG and PXG were compared statistically by paired t, independent t and chi-square tests.
Results: The mean values of preoperative CCT (p=0,042) and ACD (p=0,012) were significantly lower in PXG than POAG group. In PXG group, the IOP decreased (p=0,001) but the CCT (p=0,03) and ACD (p=0,001) increased significantly postoperatively. But AL didn’t change significantly. In POAG group, the IOP decreased (p=0,01) but ACD (p=0,004) increased significantly postoperatively. But AL and CCT didn’t change significantly. There were no significant differences between the changes of preoperative and postoperative IOP (p=0,76), AL (p=0,44) and CCT (p=0,52) values between the two groups. But the postoperative increase in ACD was more in PXG (p=0,03).
Conclusions: Cataract surgery may cause some changes in IOP and anterior segment parameters like ACD and CCT postoperatively in eyes with POAG and PXG and these changes may differ in eyes with PXG and POAG.

Amaç: Biaksiyel katarakt cerrahisinde göz içi lens (GİL) implantasyonu esnasında korneal kesinin genişletilmesinin cerrahiye bağlı astigmatizmaya (CBA) etkisini incelemek.
Gereç ve Yöntem: Katarakt nedeni ile biaksiyel mikroinsizyonel katarakt cerrahisi (B-MİKC) ve GİL implantasyonu yapılan 683 hastanın bulguları retrospektif olarak incelendi. 1,6 mm korneal kesiden GİL yerleştirilen 83 göz grup 1, korneal kesi 2.0, 2.4, 2.8 mm’ye genişletilerek GİL yerleştirilen 200er göz de sırası ile grup 2,3,4 olarak belirlendi. Tüm hastaların ameliyat sonrası 1. aydaki keratometri ölçümleri yapılarak CBA hesaplandı.
Bulgular: GİL implantasyonundan sonra son korneal kesi genişliklerine göre; grup 1 de 0.83± 0.4 D, grup 2; 0.93 ± 0.5 D, grup 3; 1.03 ±0.6 D ve grup 4 de ise 1.04 ± 0.7 D CBA tespit edildi. 4 gruptaki ortalama CBA karşılaştırıldığıda aralarında istastistiksel olarak anlamlı fark bulundu (P=0.05). Gruplar ikişerli karşılaştırldığında grup 1 ile grup 3 ve grup 4 arasında anlamlı fark bulundu (p =0.005).
Sonuç: CBA’nın 1.6 mm de yapılan B-MİKC de düşük olduğu tespit edilmiştir.Korneal kesi GİL implantasyonu esnasında genişletildiğinde, CBA ‘nın 2.0 mm ve üzeri kesilerde anlamlı olarak artmaktadır. Küçük kesiden implante edilebilen GİL kullanımının yaygınlaştırlması ile B-MİKC katarakt tedavisinin CBA önlenmesi ve hastaların operasyon sonrası görme kalitesinin artırılması açısından daha çok tercih edilen bir yöntem olacağını düşünmekteyiz.

Summary
Objectives: to evaluate the surgically induced astigmatism induced by biaxial microincisional cataract surgery with enlargement of one corneal incision during intraocular lens implantation.
Materials and Metods: this study included medical record of 683 eyes with cataract who underwent biaxial microincision cataract surgery and intraocular lens implantation (IOL). There were 4 groups which defined according to final korneal incision length after İOL implantation: 83 eyes in the 1.6mm corneal incision group 1and 200 eyes for each 2, 2.4, 2.8mm corneal incision group 2,3,4. Surgically induced astigmatism (SIA) was assessed by using preoperative and postoperative keratometric value at one months.
Results: The mean magnitude of SIA was 0.83± 0.4D in group 1, 0.93 ± 0.5D in group 2, 1.03 ±0.6D in group 3 and 1.04 ± 0.7D in group 4. The SIA showed statistically significant changes between four groups (P=0.05). Groups were compared pairs differed significantly between group 1 with group 3 and 4 (p =0.005).
Conclusion: SIA of biaxial microincision cataract surgery at 1.6mm was at least. Enlargement of corneal incision during IOL implantation lead to significantly inceases of SIA after 2.0mm corneal incision. we consider that B-MICS will be mostly preferable to prevent SIA and to increase visual acuity after developing and dissemination of IOL which can be inserted from small corneal incision.

Amaç: Obstrüktif uyku apne sendromlu (OSAS) olgularda oküler yüzey sağlığını inceleyerek bu hastaların kuru göze olan yatkınlığının değerlendirilmesidir.
Gereç ve Yöntem: Polisomnografi sonucuna göre OSAS tanısı alan 50 hasta ve 50 kontrol hastası Oküler Yüzey Hastalık İndeksi (OSDI) anketi, schirmer I testi ve göz yaşı kırılma zamanı (GKZ) açısından değerlendirildi.
Bulgular: Apne/hipopne indeksine (AHI) göre, 15 hasta (30%) hafif, 15 hasta (30%) orta, 20 hasta (40%) şiddetli OSAS’dan oluşuyordu. Her iki gruptaki hastaların sağ gözleri çalışmaya dahil edildi. OSDI skorları; kontrol grubunda 18,7 ± 8,5, hafif OSAS grubunda 40,2 ± 2,8, orta OSAS grubunda 48,5 ± 2,2 ve şiddetli OSAS grubunda 62,7 ± 2,3 idi (p<0,001). GKZ değerleri; kontrol grubunda 12,3 ± 4,9, hafif OSAS grubunda 8,2 ± 4,7, orta OSAS grubunda 5,8 ± 2,1 ve şiddetli OSAS grubunda 4,2 ± 3,7 idi (p<0,001). Schirmer testi değerleri ise; kontrol grubunda 18 ± 6,1 mm, hafif OSAS grubunda 12,9 ± 6,7 mm, orta OSAS grubunda 8,5 ± 5,2 mm ve şiddetli OSAS grubunda 7,9 ± 4,7 mm idi (p<0,001).
Sonuç: OSAS’lı hastalarda kuru göze yatkınlık görülmektedir. Bu hastalarda kuru göz gelişimi açısından dikkatli olunmalıdır.

Objectives: To evaluate ocular surface health in obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) and to investigate tendency of these patients to dry eye.
Materials and Methods: Fifty patients who underwent polysomnography (PSG) and diagnosed with OSAS and 50 normal control subjects were compared with respect to Ocular Surface Disease Index (OSDI), schirmer I test and tear film break-up time (TBUT) values.
Results: Patients were grouped as mild (n: 15, 30%), moderate (n: 15, 30%) and severe (n: 20, 40%) according to apne/hypopnea index (AHI) scores. The right eyes of patients were included in both groups. OSDI values were as follows: control group, 18,7 ± 8,5; mild OSAS group, 40,2 ± 2,8; moderate OSAS group, 48,5 ± 2,2 and severe OSAS group, 62,7 ± 2,3 (p<0,001). TBUT values were as follows; control group, 12,3 ± 4,9; mild OSAS group, 8,2 ± 4,7; moderate OSAS group, 5,8 ± 2,1 and severe OSAS group, 4,2 ± 3,7 (p<0,001). Schirmer values were as follows; control group, 18 ± 6,1 mm; mild OSAS group, 12,9 ± 6,7 mm; moderate OSAS group, 8,5 ± 5,2 mm and severe OSAS group, 7,9 ± 4,7 mm (p<0,001).
Conclusion: Patients with OSAS seem to have tendency for dry eye. Clinicians should be aware of dry eye development in these patients.

Amaç: Klinik olarak herpetik ön üveit (ÖÜ) tanısı almış olan olgularımızın, klinik özelliklerini, komplikasyonlarını, görme sonuçlarını ve tedavilerini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Göz Kliniği, Üveit ve Kornea Departmanı’ nda, 2009 Ocak- 2013 Haziran arasında görülen 67 hastanın bilgilerini retrospektif olarak taradık.
Bulgular: Çalışmada otuz-yedi (%55,2) kadın, 30 (%44,7) erkek hasta mevcuttu. Ortalama takip süresi 12.9 ± 10.6 aydı (1-45 ay). En sık görülen göz bulguları; granülomatöz keratik presipiteler (%82,2), kornea tutulumu (%62,6), iris atrofisi ( %41,7) ve geçici göz içi basıncı (GİB) yükselmesi (%40,2) olarak kaydedildi. Takip boyunca tüm gözlerin %46.2'si rekürens gösterdi ve rekürens oranın ortanca değeri 1.0 olarak bulundu. Atak sırasında tüm hastalara topikal steroid ve oral antiviral (asiklovir) tedavi uygulandı.. Hastaların %29,8’ine uzun süreli oral asiklovir tedavisi verildi. Altı aydan daha uzun süre oral asiklovir kullanan olgularda rekürens oranları daha düşük bulunurken, komplikasyon oranları ve takip sonu görme keskinliği arasında bir farklılık saptanmadı. Takip sonunda gözlerin %61,1’inde görme keskinliği 20/40 ve üzeri olarak bulundu. Düşük görme keskinliği olan gözlerde kornea skarı ve katarakt mevcuttu.
Sonuç: Herpetik ÖÜ, kornea tutulumu ile birlikte veya kornea tutulumu olmaksızın görülebilir. Kornea tutulumu olmayan olgularda granülomatöz keratik presipiteler, iris atrofisi ve GİB yükselmesi tanı koymada önemli klinik bulgulardır. Uzun süreli (altı aydan fazla) oral asiklovir kullanımı rekürens oranlarını ve olası komplikasyonları azaltmada önemlidir. Kornea skarının görülmediği gözlerde görme keskinliği iyi olarak seyretmektedir.

Purpose: To evaluate clinical features, complications, visual outcome and treatment modalities in patients who clinically diagnosed with herpetic anterior uveitis (AU).
Materials and Methods: We retrospectively reviewed the medical records of 67 patients seen at the Umraniye Training and Research Hospital, Ophthalmology Clinic, Uveitis and Cornea Department from January 2009 to June 2013.
Results: Thirty-seven patients (55.2%) were female and 30 (44.7%) patients were male. The average follow-up period was 12.9 ± 10.6 months (range: 1-45 months). The most common ocular findings were granulomatous keratic precipitates (KPs) (82.2%), corneal involvement (62.6%), iris atrophy (41.7%) and transient elevated intraocular pressure (IOP) (40.2%). Of the total, 46.2% of eyes showed recurrences and median recurrence rate was found as 1.0 during follow-up period. Topical steroids and oral antiviral (acyclovir) therapy were applied to all patients during active episodes. Long-term oral acyclovir was used in 29.8% patients. Recurrence rates were found significantly lower in patients who used oral acyclovir for more than 6 months, whereas complications rates and final visual acuity did not show any difference between groups. Final visual acuity was better than 20/40 in 61.1% of eyes, and visual impairment was due to corneal scarring or cataract formation.
Conclusion: Herpetic AU can present with or without corneal involvement. Granulomatous KPs, iris atrophy and elevated IOP are important clinical findings for the diagnosis of cases without corneal involvement. Long term oral acyclovir treatment (more than 6 months) and is important to decrease recurrence rates and possible complications. Visual prognosis is favorable in cases without corneal scarring.

Amaç: Üçüz prematüre bebeklerde prematüre retinopatisi (PR) sıklığı, hastalık şiddeti ve muhtemel risk faktörlerinin incelenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Tek bir merkezde PR tarama muayenesi yapılan üçüz bebeklerin dosya kayıtları incelenerek PR varlığı ve hastalık şiddeti ile birlikte bebeklerin doğum ağırlığı, cinsiyet, gestasyonel yaş, doğum şekli ve yardımcı üreme tekniği varlığı gibi klinik ve demografik özellikleri kaydedildi.
Bulgular: Mart 2010- Şubat 2013 tarihleri arasında PR tarama muayenesi yapılan toplam 54 üçüz bebeğin (40 erkek, 14 kız) dosya kayıtları incelendi. Bu bebeklerin tamamının sezaryen yöntemiyle doğduğu ve 36’sının (%66,7) doğumu öncesi yardımcı üreme tekniklerinin kullanıldığı tespit edildi. Takip sırasında 7 (%13,0) bebekte herhangi bir evre PR geliştiği, 2’sinde ise (%3,7) ise tedavi için lazer fotokoagülasyon uygulandığı görüldü. PR gelişen bebeklerin ortalama gestasyonel yaşlarının 27,6±1,5 (27-31) hafta, gelişmeyen bebeklerin ise 32,0±1,5 (30-34) hafta olduğu tespit edildi. (p=0.002) PR gelişen bebeklerin ortalama doğum ağırlıklarının 1290,0±295,2 (970-1600) gr, gelişmeyen bebeklerin ise 1667,5±222,2 (1130-1960) gr olduğu izlendi. (p<0.001) Üçüz bebeklerde PR gelişiminin cinsiyet (p=0.358) ve yardımcı üreme tekniği uygulanması (p=0.674) ile ilişkili olmadığı görüldü.
Sonuç: Üçüz bebeklerde PR gelişimi temel olarak küçük gestasyonel yaş ve düşük doğum ağırlığı ile ilişkilidir. Üçüz prematüre bebeklerde PR gelişiminde risk faktörlerinin tespiti ve çoğul gebeliğin PR gelişimindeki rolünün aydınlatılabilmesi için prospektif randomize çalışmalara ihtiyaç vardır.

Summary
Objectives: To investigate the incidence, severity and risk factors of retinopathy of prematurity (ROP) in triplets.
Materials and Methods: The medical records of consecutive premature triplets who had been screened for ROP in a single maternity hospital were analyzed and presence and severity of ROP; birth weight, gender, gestational age of the infant; route of delivery and the mode of conception were recorded.
Results: A total of 54 triplets ( 40 males, 14 females) who were screened for ROP between March 2010 and February 2013 were recruited for the study. All triplets were delivered by caesarean section and 36 (66.7%) were born following an assisted conception. During follow-up, 7 (13.0%) of the infants developed any stage of ROP and 2 (3.7%) required laser photocoagulation. The mean gestational age of triplets with ROP was 27.6±1.5 (27-31) weeks whereas it was 32.0±1.5 (30-34) weeks in those without any ROP (p=0.002). The mean birth weight of triplets with ROP was 1290.0±295.2 (970-1600) g where as it was 1667.5±222.2 (1130-1960) g in those without any ROP (p<0.001). The presence of ROP was not associated with gender (p=0.358) and the mode of conception (p=0.674).
Conclusion: ROP in triplets seems to be mainly related to small gestational age and low birth weight. Further prospective randomized studies are necessary to demonstrate risk factors of ROP in triplets and to determine if and how gemelarity plays a role in the development of ROP.

Amaç: Az görme rehabilitasyonu için başvuran 65 yaş ve üzerindeki bireylerde, az görme nedenlerini, seçilen az görmeye yardımcı yöntemleri ve görme rehabilitasyonundan yararlanma durumunu değerlendirmek.

Yöntem: Mayıs 2012-Eylül 2013 tarihleri arasında kliniğimize ilk kez başvuran 65 yaş ve üzeri 139 az gören birey çalışmaya dahil edildi. Olgular; başvuru yaşı, cinsiyet, tanı dağılımı, uzak ve yakın görme keskinliği, uzak ve yakın için seçilen az görmeye yardımcı yöntemler açısından değerlendirildi.

Bulgular: Olgularımızın yaş ortalaması 79.7 yaş (65-101 yaş), ortanca yaş 80 olup, %69.1’i erkek (n=96), %30.9’u kadın (n=43) idi. İyi gören gözde, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği ortalaması uzak için 0.92+/-0.37 logmar ünitesi, yakın için 4.75+/-3.47 M bulundu. Presenil ve senil yaş gruplarında en sık az görme nedeninin yaşa bağlı maküla dejenerasyonu olduğu görüldü. Uzak için en sık tercih edilen yöntem teleskopik gözlükler (%59.0), yakın için ise hiperoküler gözlükler (%66.9) idi. Az görmeye yardımcı yöntemler ile hem uzak hem de yakın görmede istatistiksel anlamlı artış izlendi.

Sonuç: Ülkemizde presenil ve senil çağdaki az görme nedenleri gelişmiş ülke modellerine uymaktadır. Az görme rehabilitasyonu ile hem uzak hem de yakın görmede anlamlı artış sağlanması mümkündür. Bu nedenle hastaların az görme rehabilitasyonuna yönlendirilmesi önemlidir.

Anahtar Sözcükler: az görme; az görme rehabilitasyonu; geriatri

Aim: To evaluate the distribution of diagnosis in partially sighted persons over 65 years old and to declare the chosen low vision rehabilitation methods and utilization of low vision rehabilitation.

Methods: 139 partially sighted geriatric patients at 65 years old or older were enrolled to the study between May 2012 and September 2013. The age, gender and the distribution of diagnosis were recorded. The visual acuity of the patients both for near and distance were examined with and without low vision devices and the methods of low vision rehabilitation were evaluated.

Results: The mean age of the patients was 79.7 years and the median age was 80 years. 96 (69.1%) of them were male and 43 of them were female. According to the distribution of diagnosis, the most frequent diagnosis was senile macular degeneration for both presenile and senile age groups. The mean best corrected visual acuity for distance was 0.92+/-0.37 logmar unit and 4.75 +/-3.47 M for near. The telescopic glasses (59.0%) for distance vision rehabilitation and the hyperocular glasses (66.9%) for near vision rehabilitation were the most frequently used methods. A significant improvement in visual acuity both for distance and near vision were determined with low vision aids.

Conclusion: The reasons of low vision in presenile and senile patients in our study were similar to the patients from developed countries. A significant improvement in visual acuity can be achieved both for distance and near vision with low vision rehabilitation in partially sighted geriatric patients. It is important to guide them for low vision rehabilitation.

Key words: geriatri; low vision; low vision rehabilitation

Yetişkinlerde görülen en sık göz içi kötü huylu tümör olan uvea melanomu iris, siliyer cisim ve koroideadaki melanositlerden gelişir. Tanıda biyomikroskopi ve indirekt oftalmoskopi ile yapılan klinik muayene esas alınır, ultrasonografi, fundus flöresein anjiyografi ve optik koherens tomografi gibi tanısal teknikler ile doğrulanır. Arka uvea melanomu tanısı, dilatasyonlu fundus muayenesinde klasik olarak pigmente, kubbe şeklinde kitlenin tespit edilmesiyle konur. Tümör A-mod ultrasonografide düşük-orta yansıma özelliği gösterirken, B-modda hiperekoik ve akustik boşluk görünümü veren kitle şeklinde görülür. Koroideada belirsiz pigmente küçük bir lezyonun yönetimi, lezyonda büyümenin gösterilmesi, kalınlığın 2 mm’den büyük olması, semptom, subretinal sıvı ve turuncu pigment mevcudiyeti, optik diske 3 mm’den daha yakın mesafede bulunması, halo ve druzen bulunmamasi gibi koroidea melanomuna dönüşüm lehine risk faktörleri göz önüne alınarak belirlenir. Son yıllarda meydana gelen tanı ve tedavideki gelişmeler tedavide enükleasyondan, transpupiller termoterapi, radyoterapi gibi göz koruyucu tedavi seçeneklerine kaymaya sebep olmuştur. Tedavi öncesinde tümörden ince iğne aspirasyon biyopsisinin genetik değerlendirilmesiyle prognoz öngörülebilir ve metastatik hastalığa yönelik tedaviyi ve önlemeyi hedef alan klinik çalışmalar için yüksek riskli hastalar belirlenebilir.

Uveal melanoma which is the most common primary intraocular malignancy in adults arises from melanocytes within the iris, ciliary body and the choroid. The diagnosis is based principally on clinical examination of the tumor with the biomicroscopy and indirect ophthalmoscopy and confirmed by the diagnostic techniques such as ultrasonography, fundus fluorescein anjiography and optical coherence tomograpy. The clinical diagnosis of the posterior uveal melanomas can be made when the classical appearance of a pigmented dome shaped mass is detected on the dilated fundus exam. Uveal melanomas display classically low to medium reflectivity in A-scan ultrasonography and in a B-scan the tumor appears hyperechoic and acoustically hollow. Management of a small pigmented lesion is determined by its risk factors of transforming into a choroidal melanoma such as documentation of growth, thickness greater than 2 mm, presence of subretinal fluid, symptoms and orange pigment, margin within 3 mm of the optic disc, absence of halo and drusen. Advances in the diagnosis, local and systemic treatment of uveal melanoma have been achieved in the past few decades and caused a shifting from enucleation to eye-conserving treatment modalities including transpupillary thermotherapy and radiotherapy. Prognosis can be most accurately predicted by genetic profiling of fine needle aspiration biopsy of the tumor before the treatment and high-risk patients can now be identified for clinical trials that may lead to target-based therapies for metastatic disease and adjuvant therapy which aims to prevent metastatic disease.

Laser cihazları tıp, askeri, endüstri ve eğlence amaçlı çok yaygın kullanılmaktadır. Bu yaygın kullanım kontrolsüz olduğunda kalıcı görme kaybı ile sonuçlanan makulopatilere yol açabilmektedir. Laser araçlarının kontrolsüz ve uygun olmayan kullanımı katı kurallar ile kısıtlanmalı ve toplumdaki eğlence amaçlı kullanılan laserlerin güvenli olduğu algısı değiştirilmelidir. Bu çalışmada eğlence mekanında laser ışığına maruz kalma sonucu makulopati gelişen 3 olgunun klinik özelliklerini sunmayı amaçladık.

Laser devices are used widespread in medicine, military, industry and entertainment purposes. This frequently and unrestrained use of lasers can cause variety of maculopathies that can cause permanent vision loss. Uncontrolled and inappropriately use of laser instruments should be banned with strick rules. We strongly emphasize the importance of changing the general mis-perception for laser devices about their being safe for entertainment usage. In this study we aim to report 3 patients’ clinical features with a history of maculopathy caused by exposure to laser light in entertainment venue.

Bilinen oftalmolojik veya sistemik bir rahatsızlığı olmayan 44 yaşında bayan hasta her iki gözde ilerleyici görme kaybı ve gece görememe şikayeti ile başvurdu. Görme keskin-liği sağ gözde 0.6, sol gözde 0.2 idi. Fundus muayenesinde her iki gözde fundusta sarı renkli parlak kristaller görüldü. Bunun yanı sıra yer yer retina pigment epiteli ve koryokapillaris atrofi alanları mevcut idi. Tam-alan flaş elektroretinogram testinde rod ve kon yanıtları baskılanmış idi. Multifokal elektroretinogram testinde foveada daha şiddetli olmak üzere perifere doğru gidildikçe düzelen ancak normal değerlerle karşılaştırıldığında düşük amplitütler düşük saptandı. Optik koherens tomografide retinada çok sayıda hiperreflektan lezyonlar izlendi. Olgunun bulgu ve semptomları, klinik oküler elektrofizyoloji sonuçlarıyla ilişkilendirilerek Bietti’nin kristallin distrofisinde tanı ve takipte oküler elektrofizyolojinin rolünü tartışmayı amaçladık.

A 44-year old lady without any known systemic and ocular disease appeared with progressive visual loss and night vision disturbance. Visual acuity was 0.6 in the right eye and 0.2 in the left eye. Yellow colored tiny cystalline deposits were seen on fundus examination. In addition local retinal pigment epithelium and choriocapillaris atrophic areas were detected. Rod and cone responses were depressed in full-field flash electroretinogram. Multifocal electroretinogram testing showed severe foveal function disturbance with less severe but still depressed responses in more periphery. Multiple hyperreflectant lesions were detected in the retina in optical coherence tomography. We aimed to present the role of ocular electrophysiology by comparing the signs and symptoms of the patient and ocular electrophysiologic test results.

Altmış sekiz yaşında bayan hasta sağ gözünde ağrı, kızarıklık ve görme azlığı şikayeti ile kliniğimize başvurdu. Hastaya 5 yıl önce multiple myelom tanısı konduğu öğrenildi. Yapılan muayenede sağ gözde proptozis ile birlikte tüm yönlere hareket kısıtlılığı izlendi. Sağ gözde en iyi düzeltilmiş görme keskinliği 3/10 idi. Biomikroskopik muayenede hiperemi ve subkonjonktival hemoraji izlenirken, fundus muayenesinde optik disk ödemi ve koroidal katlantılar izleniyordu. Manyetik rezonans görüntülemede iki adet orbital kitle tespit edildi. Öykü ve klinik bulgulardan yola çıkarak hastaya multiple myelom orbita metastazı tanısı kondu ve palyatif radyoterapi önerildi.

A sixty-eight-year old woman with a history of multiple myeloma admitted to the clinic with pain, and vision loss in her right eye. Proptosis was observed in her right eye and eye movements were restricted in all directions. Best corrected visual acuity was 3/10 in her right eye. At the biomicroscopic examination, hyperemia and subconjunctival hemorrhage were present. Fundus examination of right eye revealed optic disc edema and choroidal folds. In magnetic resonance imaging two orbital masses were detected. Based on the history and ocular examination, we evaluated the masses as the orbital metastasis of multiple myeloma. Palliative radiotherapy was recommended.