Amaç: Tanısal amaçlı ince iğne aspirasyon biyopsisi (İİAB) yapılan göziçi tümörlü hastaların gözden geçirilmesi.
Gereç-Yöntem: Mayıs 2003- Haziran 2009 tarihleri arasında Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları A.D.’da göziçi tümörü saptanan 14 hastaya İİAB yapıldı. İris, iridokorneal açı ve iridosiliyer patolojisi olan 6 olguda ameliyat mikroskobu kullanılarak 26 gauge iğne ile aspirasyon yapıldı. Vitreus, retina, optik disk, koroid patolojisi olan 8 olgunun 6’ sında 20 D lens, indirekt oftalmoskop ve 22 gauge iğne ile aspirasyon biyopsisi yapıldı. İki olguda ise 20 gauge pars plana vitrektomi ve 22 gauge iğne kullanılarak aspirasyon biyopsisi yapıldı. İğne aspiratı histositopatoloji uzmanı tarafından işlem sırasında ameliyathanede değerlendirildi.
Bulgular: Ondört hastaya yapılan İİAB sonuçlarına göre; 3 olguda optik disk melanositomu, 2 olguda koroid malign melanomu, birer olguda iridosilier medulloepitelyoma, iris malign melanomu, trabeküler meshwork melanomu, iris nevüsü, lösemik infiltrasyon, lenfoma, nöröendokrin karsinoma, juvenil ksantogranulom tanıları kondu. Bir olguda normal İİAB bulguları saptandı. Hiçbir gözde İİAB’ ye bağlı kalıcı komplikasyon görülmedi.
Sonuçlar: Klinik ve muayene yöntemleri ile kesin tanısı konamayan göziçi tümörlerinin erken tanısında İİAB ve sitopatoloji önemli bir role sahiptir.

Purpose: To evaluate the patients with intraocular tumors who underwent diagnostic fine needle aspiration biopsy.
Method: Between May 2003– June 2009, fine needle aspiration biopsy was performed in 14 patients with an intraocular tumor. For 6 cases with iris, iridocorneal angle or iridociliary pathology, aspiration was done with a 26 gauge needle under the operation microscope. For 6 of the 8 cases with vitreous, retina, optic disc or choroid pathology aspiration was done with 20 D lens, indirect opthalmoscope and 22 gauge needle. For the remaining 2 cases aspiration biopsy was done by using 20 gauge pars plana vitrectomy and 22 gauge needle. A histopathologist examined the aspiration material in the operating room during procedure.
Results: Fine needle aspiration biopsy of 14 patients showed that 3 had optic nerve melanocytoma, 2 had chorodial melanoma, 1 had iridociliary medulloepithelioma, 1 had iris melanoma, 1 had trabecular meshwork melanoma, 1 had iris nevus, 1 had leukemic infiltration, 1 had lymphoma, 1 had neuroendocrine carcinoma,1 had xanthogranuloma and 1 patient had normal fine needle aspiration biopsy findings.
Conclusion: Fine needle aspiration biopsy and cytopathology has an important role in the diagnosis of intraocular tumors that can not be reliably diagnosed by clinical examination.

Amaç: Gözkapağının primer kötü huylu tümörlerinin klinik, histopatolojik özelliklerini ve uygulanan cerrahi yöntemlerin sonuçlarını değerlendirmek.
Gereç ve yöntem: Ellibir lezyonun görüldüğü 51 hasta; yaş, yerleşim yeri, klinik ön tanı, histopatolojik tanı, cerrahi teknik, ve ameliyat sırasındaki ve sonrasındaki komplikasyonlar yönünden retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: Ellibir hastanın 23’ü (%45) erkek, 28’i (%55) kadın olup ortalama yaş 62,5 (35-80) yıl idi. Eksizyonel biopsi materyallerinin histopatolojik tetkiki sonucu, 38 hastaya (%74,5) bazal hücreli karsinom (BHK); 10 hastaya (%19,6) yassı hücreli karsinom (YHK); 1 hastaya(%1,96) malign melanom (MM); 1 hastaya (%1,96) sebase bez karsinomu (SBK) tanısı konuldu. İnsizyonel biyopsi yapılan 1 hastada (1,96%) Non Hodgkin Lenfoma (NHL) tespit edildi. Gözkapağı kötü huylu kitlelerinin %76,5’inde (n=39) klinik öntanı ile histopatolojik inceleme sonuçları uyumlu bulundu. Dokuz (%17,6) vakada histopatolojik değerlendirmeyle tümör hücre kalıntısı saptandı. Tüm olgularımız içinde nüks oranımız %3,92; BHK için %2,63; YHK için ise %10 olarak bulundu.
Sonuç: BHK ve YHK göz kapaklarında en sık görülen tümörlerdir. Cerrahi eksizyon ve histopatolojik inceleme doğru hasta seçimi halinde en iyi tanı ve tedavi yöntemidir.

Purpose: To evaluate the clinical, histopathological features of the primary malignant tumors of the eyelids and the results of the surgical procedures performed.
Material and methods: Fifty lesions of 51 patients, which were proven to be malignant by histopathological examination, were evaluated for age, localization, clinical and histopathological diagnosis, surgical technique, perioperative and postoperative complications, retrospectively.
Results: Twenty three(45%) of 51 patients were male; 28 (55%) were female with a mean age of 62.5 (between 35-80) years. The histopathological results of the excisional biopsy materials revealed, basal cell carcinoma (BCC) in 38 (74.5%), squamous cell carcinoma (SCC) in 10 (19.6%), malignant melanoma (MM) in 1 (1.96%), sebaceous gland carcinoma (SGC) in 1 (1.96%) and non Hodgkin Lymphoma (NHL) in 1 (1.96%) patient. In 76.5% (n=39) of the eyelid malignancies, histopathological examination results were in concordence with the clinical diagnosis. In 9 (17.6%) cases, residual tumour cells were detected. The recurrence rate in all cases was 3.92%, while it was 2.63% for BCC and 10% for SCC.
Conclusion: BCC and SCC were the most common tumors in the eyelids. Surgical excision and histopathological evaluation are the best diagnostic and treatment procedure if a proper selection of the patients was done.

Amaç: Alerjik hastalıkların fizyopatogenezinin daha iyi anlaşılması ve yeni ilaçların geliştirilmesi için yapılacak çalışmalarda kullanılmak üzere insandaki alerjik konjonktiviti simüle eden bir hayvan modeli geliştirmek.
Yöntem: 12 erkek Balb/c fare, her birinde 6 fare bulunan 2 gruba ayrıldı. Duyarlılaştırma için, Grup 1’deki farelere, birinci ve sekizinci günlerde, 5mg/ml ovalbümin (OVA) ve 15mg/ml aliminyum hidroksit karışımının 0.2 ml’lik solüsyonu; Grup 2’deki farelere ise 0.2 ml’lik salin solüsyonu intraperitoneal olarak injekte edildi. Deneysel alerjik konjonktiviti indüklemek için, Grup 1’deki farelerin gözlerine OVA solüsyonu (5mg/ml) ile 15. ve 18. günlerde antijen uyarımı (challenge) yapılırken; Grup 2’deki farelerin gözlerine ise Human Balanced Salt Solution damlatıldı. Klinik inceleme için konjonktival ödem, palpebral ödem, konjonktival hiperemi ve sulanma değerlendirildi. Histopatolojik inceleme için eksize edilen göz küreleri, göz kapakları ve lakrimal glandları, doku laboratuvarının rutin proçesine uygun olarak hazırlandı. Hematoksilen-Eozin ve Toluidin Blue boyamalarına ek olarak Mast-hücre triptaz ile Labeled Streptavidin–Biotin amplifikasyon yöntemi ve 3,3´-diaminobenzidine kullanılarak immünohistokimyasal değerlendirme yapıldı.
Bulgular: Grup 1’deki farelerin gözlerinde belirgin olarak palpebral ve konjonktival ödem oluştuğu, sulanma ve konjonktival hiperemi ortaya çıktığı gözlemlendi. Grup 2 (5.58±3.12,) ile karşılaştırıldığında, subkonjonktival dokuyu infiltre eden ortalama mast hücre yoğunluğu hücre/mm2 olarak, anlamlı olarak Grup 1’de (alerji grubu, 23.17±7.46, p<0.0001) yüksek bulundu. Her iki grupta da subkonjonktival dokuda eozinofil ve lenfosit sayısında ve vasküler yoğunlukta artış izlenmedi.
Sonuç: Geliştirilen fare modeli insanlardaki alerjik konjonktivite klinik ve patofizyolojik açıdan benzerlik göstermektedir ve yapılacak yeni çalışmalara temel oluşturacak niteliktedir.

Purpose: To develop an animal model that simulates human allergic conjonctivitis to understand the physiopathogenesis of allergic diseases and for developing novel therapeutic interventions.
Methods: BALB/c mice (12 males) were divided into two groups each comprised of six mice. For sensitization, on the 1st and 8th days, a 0.2 ml mixed solution, adjusted to a concentration to 5mg/ml of ovalbumin (OVA) and 15mg/ml of aluminium hydroxide, was administered intraperitoneally to the mice in Group 1 and 0.2 ml saline solution to the mice in Group 2. To induce experimental allergic conjunctivitis, an antigen challenge was made on days 15 and 18, using an OVA solution (5mg/ml) instilled into both eyes of the mice in Group 1; while the mice in Group 2 received Human Balanced Salt Solution instead of OVA. For the clinical evaluation, the occurrence of conjunctival and palpebral oedema, conjunctival hyperaemia, and lacrimation were observed. For the histological examination, eyeballs, eyelids and lacrimal glands were removed and prepared according to the routine processing method of the tissue laboratory. Immunohistochemical examination was made with Mast cell tryptase using the labeled Streptavidin–Biotin amplification method and 3,3´-diaminobenzidine, in addition to Hematoxylin-Eosin (HE), and Toluidine Blue (TB) staining.
Results: Evident conjunctival oedema, palpebral oedema, conjunctival hyperaemia, and lacrimation were observed in Group 1. Mean mast cell density in cells/mm2, infiltrating the subconjunctival tissue was significantly high in Group 1 (allergy group, 23.17±7.46, p<0.0001) when compared to Group 2 (5.58±3.12). There was no increase in eosinophil and lymphocyte counts as well as vascular intensity in the subconjunctival tissue in any group.
Conclusion: The murine model developed is similar to the human allergic conjonctivitis both clinically and histopathologically and as a template for future studies.

Amaç: Bu çalışmanın amacı prematüre retinopatisi (PR) patogenezinde muhtemelen önemli rol oynayan eritropoetin (EPO), vasküler endotelyel büyüme faktörü (VEGF) ve insülin benzeri büyüme faktörü 1'in (IGF-1), serum değerlerini belirlemek ve birbirleri ile olan ilişkilerini araştırmaktır.
Materyal ve Metod: Bu çalışmada 32 haftadan düşük doğumlu ya da 2000 gr'dan az doğum ağırlıklı 93 yenidoğan ileriye yönelik olarak incelenmiştir. Eritropoetin, VEGF ve IGF-1 seviyelerini belirlemek için kordon kanından örnekler toplanmış ve -80 °C'de muhafaza edilmiştir. Sitokinlerin serum değerleri PR olan (PR+) ve olmayan (PR-) bebeklerde belirlenerek birbirleri ile ilişkileri incelenmiştir.
Bulgular: Prematüre retinopatisi 57 (%61,3) bebekte gözlendi. PR+ ve PR- grupları arasında doğum ağırlıkları (1678,06 ± 326,03 gr; 1383,95 ± 343,23 gr, p=0,001) ve doğum haftaları (29,65 ± 2,34 hafta; 32,22 ± 1,49 hafta, p=0,001) için anlamlı derecede fark mevcuttu. Ayrıca IGF-1 değerleri doğum ağırlığı (r=0,509; p=0,001) ve doğum haftası (r=0,586; p=0,001) ile anlamlı bir korelasyon gösterdi. Prematüre retinopatisi olmayan grubun ortanca serum değerleri IGF-1 için 19,45 ng/ml (0 - 40 ng/ml), VEGF için 1159,5 pg/ml (396,59 – 2389,25 pg/ml) ve EPO için 6,14 mU/ml (2,6- 35,4 mU/ml) olarak ölçüldü. PR (+) grubunda ise ortanca serum değerleri IGF-1 için 0 ng/ml (0- 30,6 ng/ml), VEGF için 864,98 pg/ml (182,57-2133,05 pg/ml) ve EPO için 6,07 mU/ml (2,6-90,02) olarak ölçüldü. PR (+) grubunda IGF-1(p=0,008) değerleri ve VEGF değerleri (p=0,011) anlamlı olarak düşük bulundu. VEGF değerleri EPO ile (r=0,275; p=0,019) anlamlı bir korelasyon gösterdi.
Sonuç: Yenidoğanlarda PR geliştirme riskini değerlendirmek için serum IGF-1 ve VEGF değerleri ölçülebilir.

Objective: The aim of this study is to determine serum levels of erythropoietin (EPO), vascular endothelial growth factor (VEGF) and insulin like growth factor-1 (IGF-1), that possibly play important role in the pathogenesis of retinopathy of prematurity (ROP) and investigate their relationship with each other.
Materials and Methods: In this study 93 infants of whom gestational age was less than 32 weeks or had a birth weight less than 2000 gr were investigated prospectively. To determine levels of EPO, VEGF and IGF-1, samples were collected from cord blood and were reserved at -80°C. Serum levels of cytokines in babies with and without ROP (ROP+ and ROP-) were determined and their relationship with each other were investigated.
Results: Retinopathy of prematurity was found in 57 (61,3%) babies. There was a significant difference between ROP- and ROP+ groups for birth weight (1678,06± 326,03 gr; 1383,95 ± 343,23 gr; p=0,001)and birth week(29,65 ± 2,34 weeks; 32,22 ± 1,49 weeks; p=0,001) correspondingly. Besides IGF-1 levels correlated significantly with birth weight (r=0,509; p=0,001) and birth week (r=0,586, p=0,001). Median serum levels in ROP(-) group were measured for IGF-1 19,45 ng/ml (0 - 40 ng/ml), for VEGF 1159,5 pg/ml (396,59 –2389,25 pg/ml) and for EPO 6,14 mU/ml(2,6- 35,4 mU/ml). The median serum levels in ROP+ group were measured for IGF-1 0 ng/ml(0-30,6 ng/ml), for VEGF 864,98 pg/ml(182,57-2133,05 pg/ml) and for EPO 6,07 mU/ml (2,4-90,2 mU/ml).Levels of IGF-1 (p=0,008) and VEGF (p=0,011) were significantly lower in ROP(+) group. Serum VEGF correlated with EPO levels (r=0,275; p=0,019).
Conclusion: Serum IGF-1 and VEGF levels at birth may be measured to assess the risk for developing ROP.

Amaç: Primer açık açılı glokom (PAAG) ve psödoeksfoliatif glokomda (PEG), mitomisin C’li (mit C) trabekülektominin, korneal histerezis (KH) üzerine etkilerinin kıyaslanması amaçlandı.
Materyal ve metod: Mit C’li trabekülektomi cerrahisi planlanan PEG’lu 21 olgunun (12 erkek, 9 kadın ortalama yaş: 67,8±5,6) 21 gözü ve PAAG’lu 20 olgunun (12 erkek, 8 kadın ortalama yaş: 66,7±6,1) 20 gözü prospektif çalışmamıza dahil edildi. KH ölçümleri, cerrahi öncesinde ve cerrahi sonrası 1. hafta ve 1. ayda Oküler cevap analizörü ORA) kullanarak yapıldı. Cerrahi öncesi ve sonrası değerler, ayrıca gruplar arası farklılıklar Mann-Whitney U, Wilcoxon ve ki-kare testi ile istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: PAAG ve PEG grupları arasında cerrahi öncesi KH (p=0,12), korneal rezistans faktörü (KRF) (p=0,054), korneal kompanse göz içi basıncı (GİBcc) (p=0,16) ve Goldmann uyumlu göz içi basıncı (GİBg) (p=0,07) değerleri arasında anlamlı farklara rastlanmadı. Gerek PAAG gerekse PEG’lu olgularda, cerrahi sonrası 1.hafta ve 1.aydaki ortalama KH değerleri, cerrahi öncesi değerlere oranla istatistiksel olarak anlamlı ölçüde yüksek bulundu (PAAG: 1.hafta p=0,01 1.ay p=0,001; PEG: 1.hafta p=0,01, 1.ay p=0,001). Ancak her iki grup arasında, cerrahi sonrası 1.hafta ve 1.aydaki KH değerlerindeki artışlar arasında anlamlı fark gözlenmedi (1.hafta p=0,88, 1.ay p=0,084).
Tartışma: PAAG ve PEG’lu olgularda, cerrahi sonrası 1.gün ve 1.aydaki ortalama KH değerlerinde, cerrahi öncesi değerlere oranla anlamlı ölçüde artış görülse de, bu artışlarda her iki grup arasında anlamlı farka rastlanmadı. PAAG ve PEG olgularında postoperatif dönemde KH’ deki artışın, GİB’daki düşmeye bağlı olduğu düşünüldü.

Purpose: To compare the effect of trabeculectomy with mitomycin C (mit C) on corneal hysteresis (CH) in primary open-angle glaucoma (POAG) and pseudoexfoliative glaucoma (PXG).
Material and methods: 21 eyes of 21 cases with PXG (12 male, 9 female, mean age: 67,8±5,6) and 20 eyes of 20 cases with POAG (12 male, 8 female, mean age: 66,7±6,1) were included to our prospective study. All of the eyes undergone trabeculectomy with mit C. CH was measured preoperatively and at the first postoperative week and month by using ocular response analyser (ORA). The differences of CH pre and postoperatively between the groups were analyzed statistically by using Mann-Whitney U, Wilcoxon and chi-square tests.
Results: There were no statistically significant differences of CH (p=0,12), corneal resistance factor (CRF) (p=0,054), corneal compensated intraocular pressure (IOPcc) (p=0,16) and Goldmann-correlated intraocular pressure (IOPg) (p=0,07) between PXG and POAG cases preoperatively. In both PXG and POAG cases, the mean CH increased significantly at the first postoperative week and month (POAG: 1st week p=0,01 1st month p=0,001; PXG: 1st week p=0,01, 1st month p=0,001). But no statistically significant differences were found between the changes of preoperative and postoperative mean CH values between the two groups (1st week p=0.88, 1st month p=0.084).
Conclusion: In spite of the significant increases in CH at the first postoperative day and month in both POAG and PXG cases, there were no significant differences between the changes of preoperative and postoperative mean CH values between the two groups. The postoperative increase in CH in POAG and PXG cases was thought to be correlated with the decrease in intraocular pressure.

Amaç: Medikal veya cerrahi tedavilerle kontrol edilemeyen ileri evre glokom olgularında transskleral diod lazer siklofotokoagülasyon (TSDLS) uygulamasının güvenilirliğinin ve etkinliğinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: 2009-2011 yılları arasında TSDLS tedavisi uygulanan olgular retrospektif olarak incelendi. Tedavi öncesi ve sonrası göz içi basıncı (GİB) değerleri, görme keskinlikleri, kullanılan antiglokomatöz tedavi sayıları ve komplikasyonlar kaydedildi. TSDLS başarı kriteri, son kontrolde GİB ölçümünün 6-22 mmHg (ilaçlı ya da ilaçsız) olması olarak belirlendi.
Bulgular: Çalışmaya 37 olgunun 37 gözü dahil edildi. Olguların yaş ortalaması 61,73±17,13 yıl (19-80 yıl) ve ortalama takip süresi 8,06±5,81 ay (3-22 ay) idi. Tedavi öncesi ortalama GİB değerleri 38,68±8,94 mmHg, tedavi sonrası 2. haftada 26,46±11,34 mmHg (p<0,01) ve son kontrolde 24,97±10,84 mmHg (p<0,01) idi. Olguların %40,5’inde son kontrolde ölçülen GİB değerleri 22 mmHg ve altındaydı. Göz başına ortalama diod lazer seans sayısı 1,48±0,73 olarak saptanırken birden fazla tedavi seansı gerektiren olgu sayısı 13 (%35,1) idi. Kullanılan antiglokomatöz tedavi etken madde sayısı tedavi öncesi 3,14±1,18 iken tedavi sonrası 2,76±1,23 olarak saptandı. Takip süresince olguların hiçbirinde fitizis bulbi ya da persistan hipotoni gelişmedi.
Sonuç: TSDLS uygulaması, dirençli glokom olgularında GİB düşürülmesinde etkin ve güvenilir bir tedavi yöntemidir. Aynı zamanda antiglokomatöz tedavi kullanımında azalma sağlayarak hastaların tedaviye uyumunu ve yaşam kalitesini artırmaktadır.

Purpose: To evaluate the safety and efficacy of transscleral diode laser cyclophotocoagulation (TSDLC) in advanced glaucoma refractory to medical or surgical treatment.
Patients and Methods: The data of subjects who were treated with TSDLC between 2009 and 2011 were retrospectively reviewed. Intraocular pressure before and after treatment, visual acuity, the number of medications and complications were analysed. Success was defined as final IOP of 6–22 mmHg with or without antiglaucomatous medications.
Results: Thirty seven eyes of 37 patients were included in the study. Mean age of patients and mean follow-up time were 61,73±17,13 years (range 19-80 years) and 8,06±5,81 months (range 3-22 months), respectively. Mean pretreatment IOP was 38,68±8,94 mmHg and IOP was 26,46±11,34 mmHg (p<0,01) at the second week, whereas it was 24,97±10,84 mmHg (p<0,01) at the last visit. IOP of less than 22 mmHg was achieved in 40,5% of eyes at the last visit. Mean treatment number per eye was 1,48±0,73 and more than one treatment was required in 13 (35,1%) eyes. Preoperative and postoperative mean total antiglaucomatous medications were 3,14±1,18 and 2,76±1,23, respectively. No phthisis bulbi or persistent hypotonia developed during the follow-up period.
Conclusion: TSDLC is an effective and safe method for the treatment of refractory glaucoma. It also served to reduce the number of antiglaucoma medications, thus improving both the quality of life of the patients and their compliance to therapy.

AMAÇ: Akut primer açı kapanması glokomu (APAKG) ve kronik primer açı kapanması glokomunda (KPAKG) primer fakoemülsifikasyonun intraoküler basıncı (İOB) düşürüp, düşürmeyeceğini araştırmak.
GEREÇ ve YÖNTEM: Bu retrospektif,karşılaştırmasız,ardışık,girişimsel vaka serisi APAKG'u olan 20 hastanın 22 gözünü ve KPAKG'u olan 23 hastanın 31 gözünü içermektedir. Kataraktın varlığından bağımsız olarak tüm gözlere fakoemülsifikasyon uygulanmıştır. İOB, antiglokomatöz ilaç sayısı ve en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EDGK) ile ilgili data elde edildi.
BULGULAR: APAKG'da son preoperatif değerlendirmedeki ortalama İOB (%95 CI), antiglokomatöz ilaç sayısı ve Snellen görme keskinliği 30.9±15.6mmHg (23.0-38.0), 2.6±1.4 kutu ve 0.4±0.2 sıradan son takipte 15.5±3.9mm Hg (p<0.000, 13.8-17.0), 0.6±0.9 (p<0.000) kutu ve 0.6±0.3 (p=0.001) sıraya değişti. KPAKG'da son preoperatif değerlendirmedeki aynı parametreler 18.0±7.8mmHg (15.1-20.8), 1.6±1.1 kutu ve 0.5±0.2 sıradan son takipte 14.7±3.6mmHg (p<0.023, 13.4-16.0), 0.5±0.8 (p<0.000)kutu ve 0.6±0.3 (p=0.007)sıraya değişti. APAKG ve KPAKG'u için ortalama takip süresi (95% CI) sırasıyla 554±646 (268-841) ve 747±820 (438-1041) gün idi. Son takipte APAKG ve KPAKG gruplarında sırasıyla 19 (%86)ve 16 gözde (%52) İOB düşüktü. Başarı kriteri olarak antiglokomatöz ilaç kullanmaksızın İOB≤18mmHg olarak tanımlandığında APAKG olan %59 gözde ve KPAKG'u olan %61 gözde tam başarı saptandı.
TARTIŞMA: Primer fakoemülsifikasyon katarakttan bağımsız olarak APAKG ve KPAKG'da İOB kontrolü ve antiglokomatöz damla sayısını düşürmek açısından güvenli ve etkili bir yöntemdir.

PURPOSE: To investigate whether primary phacoemulsification in acute primary angle closure glaucoma (APACG) and chronic primary angle closure glaucoma (CPACG) will lower intraocular pressure (IOP).
METHODS: This retrospective, non-comparative, consecutive, interventional case series includes 22 eyes of 20 patients with APACG and 31 eyes of 23 patients with CPACG. All eyes had undergone phacoemulsification without any reference to the presence of cataract. Data about IOP, number of antiglaucoma medications and best corrected visual acuity (BCVA) were collected.
RESULTS: In APACG mean IOP (95% CI), number of antiglaucoma medications and Snellen visual acuity changed at last preoperative evaluation from 30.9±15.6 mmHg (23.0-38.0), 2.6±1.4 boxes and 0.4±0.2 lines to 15.5±3.9 mm Hg (p<0.000, 13.8-17.0), 0.6±0.9 boxes (p<0.000) and 0.6±0.3 lines (p=0.001) at last follow-up. Same parameters in CPACG changed from 18.0±7.8 mmHg (15.1-20.8), 1.6±1.1 boxes and 0.5±0.2 lines at last preoperative evaluation to 14.7±3.6 mmHg (p<0.023, 13.4-16.0), 0.5±0.8 boxes (p<0.000) and 0.6±0.3 lines (p=0.007) at last follow-up. Mean follow-up (95% CI) for APACG and CPACG were 554±646 (268-841) and 747±820 (438-1041) days respectively. In APACG and CPACG groups 19 eyes (86%) and 16 eyes (52%) had lower IOP respectively at last follow-up. 59% of the eyes with APACG and 61% of the eyes with CPACG were classified as complete success when it was defined as IOP ≤18mmHg without any antiglaucoma medications.
CONCLUSIONS: Primary phacoemulsification without any reference to cataract is a safe and effective procedure in terms of IOP control and reducing the number of antiglaucoma drops in APACG and CPACG.

Amaç: Okul öncesi yaş grubundaki sağlıklı çocuklarda; doğum ağırlığı, doğum şekli ve doğum haftası ile retina sinir lifi tabakası(RSLT), makula ve optik disk parametreleri arasındaki ilişkiyi incelemek.

Materyal ve Metod: Yaşları 3 ile 6 arasında değişen sağlıklı çocuklara tam bir oftalmolojik muayene yapıldıktan sonra Stratus Optik Koherens Tomografi(OKT) ile RSLT kalınlık ölçümü, makula ve optik disk taraması yapıldı. Değişkenler arasındaki ilişki Spearman korelasyon testi ve Mann Whitney U test ile analiz edildi.

Bulgular: Çalışmada 111 sağlıklı çocuğun 172 gözü incelendi. Çalışmadaki çocukların yaş ortalaması 57,48±11,87 ay idi (30 ile 80 ay arası). Çocukların % 48’i normal yolla, % 52’si sezaryen ile dünyaya gelmişti. Doğum haftası ile; superior, temporal iç segment makula kalınlıkları ve temporal, inferior RSLT kalınlıkları arasındaki negatif ilişki istatistiksel olarak anlamlı bulundu (sırasıyla; r= -0,204, P= 0,019; r= - 0,203, P= 0,020; r= -0,230, P= 0,009; r= -0,175, P= 0,047). Doğum ağırlığı ile istatistiksel olarak anlamlı negatif ilişki gösteren parametreler; superior dış segment makula kalınlığı, temporal, inferior ve ortalama RSLT kalınlığı, disk alanı iken; pozitif ilişki gösteren parametreler ise cup/disk alan oranı ve horizontal “cup/disk” oranıydı (sırasıyla; r= -0,196; P= 0,025; r= -0,317, P< 0,001; r= -0,269, P= 0,002; r= -0,228, P= 0,009; r= -0,189, P= 0,032; r= 0,181, P= 0,04; r= 0,197, P=0,025 ). Normal yolla doğan çocukların disk alanları, sezaryen ile doğanlara nazaran belirgin düzeyde geniş bulundu, gruplar arasındaki bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı (P=0,034).

Sonuç: Doğum şekli, doğum ağırlığı ve doğum haftası gibi doğumsal özelliklerle; OKT ile elde edilen bazı retina ve optik disk parametreleri arasında anlamlı düzeyde ilişki bulunmaktadır. Etkilenen intrauterin büyümenin, optik sinir başı ve makula üzerinde olası etkileri olduğu düşünülebilir.

Purpose: To investigate the relationships between the birth parameters such as birth weight, gestational age, and birth type and the parameters of macula, optic nerve and retinal nerve fiber layer (RNFL) in preschoolers.
Materials and Method: After a broad ophthalmologic examination was performed for every healthy child at age between 3 and 6, the children were scanned by Optical Coherence Tomography (OCT) for the evaluation of macula, optic disc, and RNFL parameters. The relationships between the birth parameters and OCT parameters were analyzed by Spearman correlation test and Mann Whitney U test.
Results: One hundred and seventy two eyes of 111 healthy children were evaluated in the study. The mean age of the children was 57,48±11,87 months (range: 30-80 months). Fourty-eight percent of the children were delivered by vaginal way and rest of them was by cesarean section. The negative correlations between the gestational age and the thicknesses of superior inner and temporal inner macula, and temporal and inferior RNFL were statistically significant(r=-0,204,P=0,019; r=-0,203,P=0,020; r=-0,230,P=0,009; r=0,175,P=0,047; respectively). While the parameters showed negative correlations with birth weight were superior outer macular thickness, temporal, inferior, and average RNFL thicknesses and disc area, the parameters have positive correlations with birth weight were cup/disc-area and horizontal cup/disc ratios (r=-0,196,P= 0,025; r=-0,317,P< 0,001; r=-0,269,P= 0,002; r=-0,228, P=0,009; r=-0,189, P=0,032; r=0,181, P=0,04; r=0,197,P= 0,025,respectively). Optic disc area of the children who were delivered by vaginal way was larger than that of the children who were delivered by cesarean section and this difference between these two groups was statistically significant(P=0,034).
Conclusion: There were significant effects of the birth parameters such as birth weight, and gestational age over some parameters of macula and optic disc obtained by OCT. It may be thought that the impairment of intrauterine growth could possibly influence optic nerve head and macula.

Amaç: Keratokonuslu hastalarda korneal çapraz bağlama tedavisinin yaşa bağlı etkisini ortaya koymak.
Gereç ve Yöntem: İlerleyici keratokonus nedeniyle korneal çapraz bağlama tedavisi uyguladığımız 45 hastanın 49 gözü geriye dönük incelendi. Hastalar pediatrik, orta ve erişkin olmak üzere üç gruba ayrıldı. Birinci grup (<19 yaş) 14 göz, ikinci grup (19-25 yaş) 18 göz, üçüncü grup (>25 yaş) 17 gözden oluştu. Ameliyat öncesi düzeltilmiş en iyi görme keskinliği (log-MAR-EİDGK), santral kornea kalınlığı (SKK) ve maksimum kornea dikliği (MKD) kaydedilip ameliyat sonrası ortalama 13,8±3,83 aylık takip değerleriyle karşılaştırıldı.
Bulgular: Tedavi öncesine göre, 1.grupta istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde görme artışı (p<0,05) saptandı, 2. ve 3. gruptaki görme artışı ise istatistiksel olarak anlamlı değildi (p=0,434, p=0,21, sırasıyla). Gruplar kendi aralarında karşılaştırıldığında log-MAR-EİDGK farkı istatiksel olarak anlamlı değildi (p=0,182). Hiçbir grupta, tedavi öncesine göre SKK’da istatistiksel olarak anlamlı değişiklik saptanmadı (p=0,353, p=0,308, p=0,692, sırasıyla). Gruplar kendi aralarında karşılaştırıldığında da MKD açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (P=0,856) Tedavi öncesine göre, MKD değerlerindeki değişiklik de tüm gruplarda istatistiksel olarak anlamlı değildi (p=0,605, p=0,574, p=0,266, sırasıyla). Korneal düzleşme, en fazla grup 3’te elde edilirken, bu değer istatiksel olarak anlamlı değildi (P=0,282).
Sonuçlar: Keratokunusta korneal çapraz bağlama tedavisi sonuçlarının görme keskinliği, SKK ve MKD değerleri açısından yaş grupları arasında anlamlı bir fark göstermediği saptandı.
Anahtar kelimeler: Keratokonus, korneal çapraz bağlama, yaş

Purpose: To evaluate the age effect of age on corneal cross-linking treatment in keratoconus patients.
Materials and Methods: Forty-nine eyes of 45 patients with keratoconus that was applied corneal cross-linking treatment were evaluated retrospectively. Patients were collected in to three groups. The first group was consisted of pediatric and young adults (<19 years old) 14 eyes, the second group was consisted of (19- 25 years old) 18 eyes and the third group was consisted of (>25 years old) 17 eyes. Preoperative best corrected visual acuity (BCVA log-MAR), central corneal thickness (CCT) and maximum corneal steepness (MCS) were compared with postoperative 13.8±3.83 months follow up values.
Results: After the treatment, a statistically significant improvement in visual acuity was found in group 1 (p<0.050).Visual acuity improvement was not statistically significant in group 2 and group 3 (p=0.434, p=0.21, respectively). Log-MAR-visual acuity differences were not statistically significant among the groups (p=0.182). Any statistically significant change was not found in postoperative CCT values in all groups (p=0.353, p=0.308, p=0.692, respectively). MCS values were not changed statistically significant at the postoperative evaluation (p=0.605, p=0.574, p=0.266, respectively). There was no statistically significant difference in comparison the groups each other (P=0.856). Although Corneal flattening was observed in group 3 maximally, but it was not statistically significant (P=0.282).
Conclusions: It was determined that the results of corneal cross-linking treatment in keratoconus were not demonstrate any significant changes among the age groups in respect to visual acuity, CCT and MCS values.
Key words: Keratoconus, corneal cross-linking, age

Amaç: İntravitreal enjeksiyon tedavisi gören hastaların takiplerinde enjeksiyon sonrası vitreus içi silikon yağı damlacıklarının komplikasyon olarak görülebildiğini ve bu hastalara yaklaşımımızı açıklamak.
Yöntem: T.C. İstanbul Bilim Üniversitesi Göz Kliniği’ne Aralık 2010 - Şubat 2011 tarihleri arasında intravitreal enjeksiyon tedavisi gören 4 hasta gözün önünde uçuşan cisim yakınmasıyla, 2 hasta da enjeksiyon sonrası rutin kontrol muayenesi için başvurdu.
Bulgular: Yapılan oftalmolojik muayenede fundus bakısında vitreus içinde serbest silikon yağı damlacıkları gözlendi. Bevacizumab enjeksiyonu yapılmış hastalardan % 0,04’ünde intravitreal silikon yağı damlacığına rastlanılmışken ranibizumab enjeksiyonu yapılmış hastaların hiçbirinde bu bulguya rastlanılmadı. Vitreus içi silikon yağı damlacığı görülmesinden önce ortalama enjeksiyon sayısı 4.8 (3-8) olup, hastaların almış oldukları toplam enjeksiyon sayısı ortalaması 6.8 (3-9)’dır. Toplam 6 hastanın 2 tanesi asemptomatik, 4 tanesi semptomatikti. Semptomatik olan 2 hastanın vitreuslarında gözlenen silikon yağı damlacıları optik aks üzerinde bulunduğu için pars plana vitrektomi yöntemiyle çıkarıldı. Vitreus ekstraktlarının patolojik incelenmesinde görülen damlacıkların silikon yağı olduğu doğrulandı. Tartışma: Çalışmamızda intravitreal bevacizumab enjeksiyonlarında kullanılan enjektör ekipmanının vitreus içi silikon yağı damlacığı komplikasyonunu beraberinde getirebildiği saptanmış olup bu durumun ekipman değişimi ile önlenebileceği görülmüştür.

Purpose: To explain that post injection intravitreal silicone oil droplets can be seen as a complication in the follow up of the patients who undergo intravitreal injection treatment and to explain our clinical approach to these patients.
Method: Four patients, who underwent intravitreal injection treatment in T. C. İstanbul Bilim University Ophthalmology Clinic between the dates of December 2010 – February 2011, applied with complaining of floaters, and 2 patients applied for routine control following intravitreal injection.
Results: In the ophthalmological examination free silicone oil droplets in vitreus were observed in fundoscopy. In 0.04 % of patients who underwent bevacizumab injections intravitreal silicone oil droplets were seen, whereas no oil droplets were seen in patients who underwent ranibizumab injections. Before silicone oil droplets were seen in vitreus, the mean number of injections was 4.8 (3-8) and the mean number of the total injections that the patients have underwent was 6.8 (3-9). Two patients of the 6 patients were asymptomatic and 4 of them were symptomatic. The silicone oil droplets in vitreus which were on the optical axis, were extracted with pars plana vitrectomy method in two symptomatic patients. In the pathological examination of the vitreus extracts the observed droplets were confirmed as silicone oil.
Discussion: In our study it is determined that the injector equipment which is used in bevacizumab injections can bring along the complication of silicone oil droplets in vitreus and this situation can be prevented with equipment changing.

Amaç: Alt yarı retina dekolmanı vakalarında pars plana vitrektomi ve ağır silikon yağı tamponadının etkinlik ve güvenilirliğini değerlendirmek amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Yırtık lokalizasyonu veya dekolmanı ağırlıklı olarak alt yarıda yerleşik bulunan 18 hastanın 18 gözü geriye dönük olarak çalışmaya dâhil edildi. Yirmi gauge vitrektomi yapıldı ve vaka sonunda ağır silikon yağı (Densiron) tamponadı bırakıldı. Hastalar postoperatif 1. gün, 1. Hafta ve aylık olarak kontrol edildi. Düzeltilmiş görme keskinliği, göz içi basıncı ölçümleri ve biyomikroskobik muayeneleri yapıldı. Uygun vakalarda silikon geri alındı. Nihai en iyi görme keskinliği ve anatomik sonuçlar kaydedildi.
Bulgular: Hastalar median 43 yaşında (16-67) idi. Dekolman etiyolojisi olarak; 2 hasta nükleus drop, 1 üveit komplikasyonu, 3 miyopik fundus, 2 delici yaralanma ve 3 künt yaralanma mevcuttu. Sekiz hasta (%44) daha önce dekolman cerrahisi geçirmişti. Ortalama 11,76 (5-21) ay takip sonunda 16 (%88) hastada anatomik başarı elde edildi. Düzeltilmiş görme keskinliği 4 hastada artış gösterdi, 12 hastada stabil kaldı, 2 hastada kötüleşti. Bir gözde postoperatif hipotoni gelişti, 2 gözde silikon yağı emülsifikasyonu gelişti.
Sonuç: Alt yarı retina dekolmanı vakalarında ağır silikon (Densiron) tamponadı etkili ve güvenli bir araçtır.

Aim: To evaluate effectiveness and safety of pars plan vitrectomy and heavy silicone oil tamponade in eyes with inferior retinal detachment.
Method: Eighteen eyes that underwent pars plana vitrectomy and heavy silicone oil (Densiron) tamponade were evaluated retrospectively. Twenty-gauge vitrectomy was performed and heavy silicon oil introduced at the conclusion of the surgery. Patients were examined postoperatively at 1 day, 1 week, and monthly intervals. Silicon was removed in suitable eyes during the study period. Best-corrected visual acuity, ocular tension measurements and biomicroscobic examinations were performed. Final visual and anatomic results were recorded.
Results: The median age of the patients was 43 years old (range, 16-67). Associate ocular pathology to the inferior detachments were dropped nucleus (n=2), complicated uveitis (n=1), degenerative myopia (n=2), penetrating trauma (n=2) and blunt ocular trauma (n=3). Eight (44%) eyes had previous unsuccessful detachment surgery. Anatomic success was achieved in 16 (88%) eyes in the mean of 11.76 months (range, 5- 21) follow-up. Visual acuity were improved in 4 eyes, stabilized in 12 eyes and worsened in 2 eyes. Postoperative hypotony developed in one eye and oil emulsification developed in 2 eyes.
Conclusions: Use of heavy silicone oil (Densiron) tamponade is effective and safe in eyes with inferior retinal detachment.

Amaç: Multipl sklerozlu (MS) hastalarda gelişen üveitin klinik bulgularını ve sonuçlarını değerlendirmek.
Yöntem: 2005-2011 yılları arasında üveit polikliniğine başvuran multipl sklerozu ve üveiti olan sekiz hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Başvuru sırasında sekiz hastanın (Yedi kadın, bir erkek; ortalama yaş 39±7,5 yıl; ortalama izlem süresi 3,8±1,8 yıl) on üç gözünün ortalama görme keskinliği 0,7±0,2 idi. İki hastaya MS ile ilişkili ön üveit, beş hastaya intermedier üveit ve retinal vaskülit, bir hastaya retinal vaskülit tanısı konuldu. Takip boyunca tüm hastalar interferon β-1a tedavisi altındaydı. Hastaların üveit tedavileri hastalığın lokalizasyonuna göre yapıldı. Takip sonunda bir olgu dışında tüm hastaların görme keskinliği tam olarak korundu.
Sonuç: Sistemik interferon β-1a uygulanan hastalarda üveit tedavi ile kontrol altına alınabilmekte, sık rekürrensler ve kalıcı görme kayıpları önlenebilmektedir.

Purpose: To evaluate the clinical findings and outcome of uveitis in patients with multiple sclerosis (MS).
Methods: A retrospective study of the documents of eight patients attending the uveitis clinic that had uveitis and MS between years 2005 and 2011.
Results: The mean visual acuity of the thirteen eyes of eight patients (seven women, one man; mean age 39±7,5 years; mean follow up 3,8±1,8 years) was 0,7±0,2 at the time of application. Two patients were diagnosed as anterior uveitis related with MS, five patients as intermediate uveitis and retinal vasculitis, and one patient as retinal vasculitis alone. All patients received interferon β-1a during the follow up. The uveitis treatment was applied according the localization of the disease. Except one patient, the visual acuity of all patients was full at the end of follow up.
Conclusions: In the patients who were treated with interferon β-1a, the uveitis can be taken under control, recurrences and permanent visual loss prevented.

Prematüre retinopatisi (PR) güncel tedavi yöntemlerine rağmen çocuklarda körlüğün en önemli sebebidir. Yenidoğan yoğun bakım ünitelerinin yaygınlaşması ve teknolojik gelişmelerle birlikte daha fazla sayıda ve daha gelişmemiş bebeklerin yaşatılması mümkün olmaktadır, bu da taranması gereken prematür bebek sayısını arttırmaktadır. Bu nedenle son zamanlarda PR’nin etyopatogenezinde rol oynayan insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1), eritropoetin (EPO), vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) gibi moleküllerin patogenezdeki rollerinin tam anlaşılması ve bu faktörlerin kan seviyelerinin tespit edilerek kan değerleri belirli seviyelerde olan bebeklerin taranması fikri gündemdedir. Bu derlemedeki amacımız güncel bilgiler ışığında PR’nin etyopatogenezini ve etyopatogenezde rol alan faktörleri tekrar değerlendirmektir. PR’nin etyopatogenezinin anlaşılması tarama, takip ve tedavi protokollerinin yakın zamanda yenilenmesini gündeme getirebilir.

In spite of current treatment methods, retinopathy of prematurity (ROP) is one of the most important reasons of blindness. Increased number of newborn intensive care units and technological improvements lead to survival of increased number of immature infants which in turn leads to increased number of premature infants to be screened. Recently, understanding the specific effects of molecules such as insulin like growth factor -1 (IGF-1), erythropoietin (EPO), vascular endothelial growth factor (VEGF) that play a role in the etiopathogenesis of ROP and determining levels of these factors in the blood of premature infants and screening of infants with definitive blood levels of these factors are recommended. The aim of this review is to evaluate etiopathogenesis of ROP disease and determine the specific mediators that play a role in the pathogenesis of ROP disease. Understanding the pathogenesis of ROP may induce changes on screening, monitoring and treatment protocols.

Gözün optik aberasyonları, retinada oluşan görüntünün çözünürlüğünü, kontrast ve detay miktarını sınırlayan optik sistem içindeki kusurlardır. Wavefront teknolojisi, bu optik aberasyonları ölçmemize, matematiksel olarak hesaplamamıza ve bu bilgiyi excimer lazer sistemine aktararak korneada kişiye özel tedavi yapmamıza izin verir. Keratorefraktif cerrahi sonrası düşük aberasyonlu kornea profili oluşturmak için geliştirilmiş iki tedavi algoritması wavefront-optimize (WF-O) ve wavefront-kılavuzlu (WF-K) tedavilerdir. WF-O tedavi, standart lazer tedavilerinde olduğu gibi manifest refraktif kusura dayalı tedavi yaparken, var olan sferik aberasyonu artırmamayı amaçlar. Kornea asferisitesini optimize etmek için perifere uygulanan lazer spot sayısını artırarak, preoperatif olarak var olan merkezi: periferik keratometri oranını korur ve optik zon küçülmesini engeller. WF-K tedavi ise aberometri ölçümlerine dayalı tedavi yapar ve gözde var olan yüksek sıralı aberasyonları düzeltmeyi hedefler. Böylece uzaysal detayları yüksek retina görüntüsü elde edilebilir. Ancak postoperatif defokus varlığı, WF-K tedavi ile alınan başarılı sonucu ortadan kaldırabilir. Klinik randomize kontrollü çalışmalar, preoperatif RMS değeri <0.3 µm olan hastalarda WF-K ve WF-O tedavi sonrası yüksek sıralı aberasyonlar sonuçları benzer iken, ≥0.4 µm olduğunda ise WF-K tedavi sonuçlarının daha iyi olduğunu ortaya koymuştur. Normal gözlerde WF-K tedavi ile çok sınırlı bir görsel avantaj elde edilebilmekte, WF-O tedavi ile asferisite değerinin korunması daha büyük önem taşımaktadır. Diğer taraftan yüksek astigmatizm veya özellikle sferik aberasyon dışı yüksek sıralı aberasyonlar yüksek olduğunda ise, WF-K tedavi ile aberasyonların azaltılması gerekliliği ön plana çıkmaktadır. Bu çalışmada, iki tedavi algoritmasının özellikleri ve sonuçlarını karşılaştırmalı biçimde irdelemeyi amaçladık.

Optical aberrations of the eye are the errors of the optical system that limit the resolution, contrast and amount of detail in the image formed on the retina. Wavefront technology allows us to measure these optical aberrations, calculate mathematically and transfer this information into excimer laser system to perform customized treatment on the cornea. Two treatment algorithms developed to create low aberration-corneal profile are wavefront-optimised (WF-O) and wavefront-guided (WF-G) treatments. WF-O treatment, aims not to increase the existing spherical aberration while treatment is based on manifest refractive error as in conventional laser treatments. By increasing the number of laser spots applied peripherally in order to optimize the corneal asphericity, preoperative central: peripheral keratometry ratio is preserved and optic zone shrinkage is prevented. On the other hand, WF-G treatment is based on aberrometry measurements and aims to correct the existing high order aberrations in the eye. Thus, retinal image with high spatial details can be achieved. However, presence of postoperative defocus can abolish the successful results obtained with WF-G treatment. Clinical randomized controlled trials showed that in patients with preoperative RMS value of <0.3 µm, higher order aberrations outcomes are similar after WF-G and WF-O treatments, but WF-G treatment yields better results when it is ≥0.4 µm. In normal eyes, very limited visual advantage can be achieved with WF-G treatment and preservation of asphericity value with WF-O treatment carries greater importance. On the other hand, in case of high astigmatism or higher order aberrations other than spherical aberration, decreasing aberrations with WF-G treatment takes over. In this study, we aimed to make a comparative analysis of characteristics and outcomes of two treatment algorithms.

Günümüzde prematüre retinopatisi (PR) takibi halen uluslararası geçerli olan tarama kriterleri uygulanarak deneyimli göz hekimi tarafından yapılmaktadır. Prematüre retinopatisi uluslararası geçerli olan kriterlere göre sınıflandırılmaktadır ve PR tedavisinde periferal avasküler retinanın laser fotokoagülasyon (LK) tedavisini içeren ETROP (Early Treatment For Retinopathy Of Prematurity Cooperative Group) kriterleri geçerliliğini korumaktadır ve PR tedavisinde geçerli olan altın standart laser fotokoagülasyondur. Gerekli olgularda vitreoretinal cerrahi uygulanmaktadır. Halen "off-label" statüsünde olup intravitreal enjeksiyon şeklinde kullanılmakta olan anti-VEGF (vasküler endotelyal büyüme faktörü) ajan bevacizumab, olgu serilerinde ve ilk sonuçları elde edilen BEAT-ROP çalışmasında PR tedavisinde ümit vericidir. İntravitreal anti-VEGF tedavisinin yanında farmakolojik tedavi olarak sistemik IGF-1 (insulin benzeri büyüme faktörü-I) ve/veya ω3-yağ asitleri desteği tasarlanmıştır. Ancak bu tedavi yöntemlerinin güvenilirlik ve etkinlikleri henüz kanıtlanmamıştır.

Current standart of screening examination for retinopathy of prematurity (ROP) is determined in international guidelines. The criteria for classification and therapy are also determined in international guidlines and currently retinal laser fotocoagulation of peripheral avascular retinal area is gold standart (ETROP, Early Treatment For Retinopathy Of Prematurity Cooperative Group) for proliferative ROP. Vitreoretinal surgery will be used in cases with retinal detachment. In case series after off-label injection of anti-VEGF (vascular endothelial growth factor) agent bevacizumab and in the first report of BEAT-ROP study in proliferative ROP the results are promising. Furthermore biside of intravitreal anti-VEGF therapy, systemic therapy with mediators like IGF-1 (Insulin like growth factor) and/or ω3- fatty acids outline pharmacological approach for treatment of ROP. The results of well-designed clinical trials of intravitreal anti-VEGF therapy and pharmacological systemic therapy with above mentioned mediators for ROP are needed in order to provide information as to the balance of risk versus benefit, as well as practical guidance regarding optimal treatment parameters and follow-up.

21 yaşındaki bir erkek hasta sol gözünde gelişen yaralanma sonrası kliniğimize başvurdu. Hasta olayın akşam loş ışıkta arkadaşının sigara bulunan elini arkaya doğru savurması ve sigaranın yanan ucunun gözüne gelmesi neticesinde meydana geldiğini ifade etti. Biyomikroskopide sol gözde üst temporalde kornea ödemi ve epitel defekti, inferior fornikste ise sigara külleri olduğu belirlendi. Yaralanmadan 6 hafta sonra biyomikroskopide sol gözde üst temporal kadranda belirgin stromal incelme ve aynı bölgede stromal kesafet gelişti. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği sol gözde 20/25, refraksiyon kusuru ise -6.75 x 135 idi. Olgumuz sigaranın ciddi seviyede termal yaralanmaya yol açabileceğini göstermektedir.

A 21-year-old male presented with corneal injury in his left eye after one of his friends moves his arm backwards and accidentally hit his eye with the lit end of a cigarette. Slit lamp examination revealed epithelial defect and significant stromal edema at the superior temporal quadrant of the cornea. Cigarette ashes were noted in his lashes and inferior conjunctival fornix at his initial examination in the emergency service. 6 weeks after the injury slit lamp examination revealed stromal thinning and haze in the temporal part of the cornea. His best spectacle corrected distance visual acuity was 20/25 with a refractive error -6.75 x 135 diopters in the left eye. Our case demonstrates that ocular thermal injury due to cigarette smoking can cause serious damage to the ocular tissues.

Lakrimal bezin basit epitelyal kisti olan dakriyopsun cerrahi eksizyonu sırasında ince duvarında meydana gelecek perforasyon kistin kollapsına neden olarak cerrahiyi komplike hale getirebilir. Bu yazıda bu problemin üstesinden gelebilmek amacıyla 53 yaşında bir kadın hastada uygulanan dakriyops cerrahisinde lezyon içine tripan mavisi ile renklendirilmiş metil selüloz enjeksiyonu tarif edilmiştir. Bu sayede cerrahi işlemin kolaylaştığı ve komplikasyon riskinin azaldığı göz önüne alındığında dakriyops cerrahisinde faydalı bir modifikasyon olarak değerlendirilebilir.

During the surgical excision of dacryops which is a simple cyst of lacrimal gland, a perforation of the thin wall of the cyst may lead to collapse of the lesion and complicate the surgery. Here we describe trypan blue colored methylcellulose injection in the surgery of dacryops performed in a 53 years old female patient to overcome this problem. In this way, taking into account the reduced risk of complications and facilitate the surgical procedure, this could be considered as a useful modification of dacryops surgery.

Bu olgu sunumunda Avellino kornea distrofili erişkin bir olguya ait konfokal mikroskopi ve Scheimpflug kamera bulgularının literatür destekli karşılaştırmalı analizi yapılmıştır. Kornea distrofilerinde sıkça kullanılan bir yöntem olan konfokal mikroskopi yanında nadir başvurulan Scheimpflug kamera ile görüntülemenin korneal yayılımın derecesi başta olmak üzere tanı ve takipte faydalı olabilecek ek bilgiler sağlayabileceği görülmüştür

In this case report a literature guided comperative analysis of confocal microscopy and Scheimpflug camera findings of an adult with Avellino corneal dystrophy was performed. It was observed that along with the confocal microscopy, commonly used procedure in corneal dystrophies, rarely used Scheimpflug camera may provide additional data, especially degree of corneal spread which can be helpful in diagnosis and followup

Triple-A syndrome (Allgrove syndrome), is a rare autosomal recessive syndrome that is characterized by adrenal insufficiency, alacrimia and achalasia. In this report, we present a case of Triple-A syndrome and discuss the ocular manifestations of the diseases along with evaluation of the therapeutic options. In addition to the classic triad of Triple-A syndrome, our patient had intermittent exotropia. The patient was receiving oral steroids for adrenal insufficiency and artificial tear drops for eye dryness. Surgery was planned for exotropia. Punctum plug insertion was made simultaneously with bilateral lateral rectus recessions. Postoperative follow up revealed near and distant horizontal deviation at the interval of ±10 PD. The patient’s complaints about eyes regressed significantly as well. Triple-A syndrome is a life threatening and rare disorder that could be fatal when undiagnosed. Punctum plugs are convenient therapy options for the treatment of xerophthalmia encountered in Triple-A syndrome. With strabismus surgery including punctum plug insertion or any other surgery can be simultaneously carried out during a single session of general anesthesia.