Amaç: Sağlıklı bireylerde Optik Koherens Tomografi (OKT) ile ölçülen retina sinir lifi tabakası (RSLT) kalınlığı değerlerini cihazın normatif değerleri ile karşılaştırmak.
Method: Ortalama yaşları 25,1±3,0 (19-29) olan 39 sağlıklı olgunun (18 kadın, 21 erkek) randomize edilerek alınan (sağ veya sol) 39 gözü çalışmaya dahil edildi. Glokom aile öyküsü bulunmayan, göz tansiyonu ölçümleri, santral kornea kalınlığı (SKK), çukurluk /disk oranları ve OKT değerleri sonucunda glokom için riskli grupta yer almayan olgular çalışmaya dahil edildi. Spektral OKT/SLO [Opko/OTI,Inc.,Miami,FL] cihazıyla aynı günde aynı uygulayıcı tarafından ardışık 3 ölçüm yapılarak ölçümlerin aritmetik ortalaması alındı. İstatistiksel değerlendirmelerde Evren Ortalaması Önemlilik Testi kullanıldı.
Sonuç: Ölçümler sonucunda olguların ortalama değerleri ve cihazın kullandığı normatif RSLT kalınlığı değerleri, sırası ile; üst kadranda 142,5±16,5μ ve 134,4±17,0μ (p=0,004 ), nazal kadranda 97,4±11,5μ ve 90,2±15,3μ (p=0,0001), alt kadranda 145,4±16,3μ ve 136,75±16,0μ (p=0,002), temporal kadranda 73,6±8,6μ ve 74,3±13,0μ (p=0,659) olarak saptandı. Üst, nazal ve alt kadranlarda bulduğumuz değerler ile cihazın normatif değerleri arasında %6,1 ile 8 arasında RSLT kalınlığı farkı tespit edilirken temporal kadran için normatif verilerle uyumluluk saptandı.
Tartışma: Çalışmaya dahil edilen bireylerde üst, nazal ve alt kadranlarda RSLT kalınlığı istatistiksel anlamlı olarak daha kalın bulundu. Bu durum cihazda kullanılan daha düşük normatif değerler göz önünde tutulduğunda, glokomun erken tanısı ve tedavisinin planlanmasında hatalara neden olabilecektir. Devam eden çalışmamızın başlangıç verileri toplumumuzda sağlıklı bireylerde RSLT kalınlığı değerlerinin cihazda kullanılan normatif verilerle tam olarak uyumlu olmayabileceği ve Türk toplumunun normatif değerlerinin oluşturulması gerekliliğini düşündürmektedir.

Purpose: To compare the retinal nerve fiber layer (RNFL) thickness normative values measured by Optical Coherence Tomography(OCT) with healthy subjects.
Method: Thirty-nine randomized right or left eyes of 39 healthy subjects(18 female, 21 male), with a mean age of 25.1±3.0(19-29) years were included in the study. Subjects without family history of glaucoma and who were evaluated by intraocular pressure(IOP) measurements, central corneal thickness(CCT), cup/disc ratio and OCT measurement results, and who were accepted as not in risky group for glaucoma were included in the study. Three sequential measurements were taken by Spectral OCT/SLO [Opko/OTI,Inc.,Miami,FL] analyzer, by the same operator in the same day, and mean of these 3 measurements was used for the analysis. One sample t-test was used for statistical analysis.
Results: The mean values of the subjects and the normative RNFL thickness database used by the device were; 142.5±16.5μ and 134.4±17.0μ(p=0.004) in the superior quadrant, 97.4±11.5μ and 90.2±15.3μ (p=0.0001) in the nasal quadrant, 145.4±16.3μ and 136.75±16.0μ(p=0.002) in the inferior quadrant and 73.6±8.6μ and 74.3±13.0μ(p=0.659) in the temporal quadrant, respectively. There was 6.1-8% RNFL thickness difference between the values measured in the superior, nasal and inferior quadrants and the normative data used by the device; while compatibility of the values between temporal quadrants and normative data was obtained.
Discussion: The RNFL thickness in the superior, nasal and inferior quadrants were found to be statistically significant thicker in subjects included in the study. If the lower normative database used by the device were taken into account, errors in early diagnosis and the treatment of glaucoma would be inevitable. The initial data of our continuing study, reveal that the RNFL thickness values in healthy subjects of our population might not be plug-compatible with the normative database used by the device and this may result in a need to develop Turkish normative database.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Dinamik kontur tonometre (DKT) ölçümlerinin gözlemci içi değişkenliğini incelemek ve ölçümlerin oküler biyometrik faktörlerle ilişkisini değerlendirmek
Yöntem: Yetmiş sekiz sağlıklı erkek olguya DKT ile ardışık 3 ölçüm yapıldı. Santral kornea kalınlık (SKK), aksiyel uzunluk (AU) ve ön kamara derinlik (ÖKD) değerleri ölçülerek olası korelasyonlar araştırıldı.
Bulgular: Yaş ortalaması 20,8 ± 1,6 (20–27) yıl olan 78 sağlıklı erkeğin 155 gözü çalışmaya dahil edildi. Ortalama SKK 549,7 ± 36,1 μm, ortalama AU 23,7 ± 0,8 mm ve ortalama ÖKD 3,6 ± 0,3 mm idi. Sınıf içi korelasyon katsayısı (%95 güvenlik aralığı) göz içi basıncı (GİB) için 0,70 (0,63–0,76) ve oküler nabız genliği (ONG) için 0,78 (0,72–0,83) idi. GİB ile SKK arasında hafif-orta düzeyde pozitif korelasyon saptandı (r: 0,34 p<0,01).
Tartışma: DKT ile yapılan gözlemci içi tekrarlayan GİB ve ONG ölçümlerinin uyumluluğu yüksek bulunmuştur. DKT ölçümleri SKK değerlerinden etkilenmektedir.

Purpose: To investigate the intraobserver variability of dynamic contour tonometer (DCT) measurements and to evaluate the correlation between the readings and ocular biometric factors.
Methods: Consecutive 3 measurements of DCT were performed to 78 healthy male subjects. Central corneal thickness (CCT), axial length (AL) and anterior chamber depth (ACD) values were measured for evaluation of possible correlations.
Results: A total of 155 eyes of 78 cases with a mean age of 20,8 ± 1,6 (20-27) years were included into the study. Mean CCT was 549,7 ± 36,1 μm, mean AL was 23,7 ± 0,8 mm and mean ACD was 3,6 ± 0,3 mm. Intraobserver correlation coefficients (%95 confidence interval) were 0,70 (0,63–0,76) for intraocular pressure (IOP) and 0,78 (0,72–0,83) for ocular pulse amplitude (OPA). Mild to moderate positive correlation was detected between the IOP and CCT (r: 0,34 p<0,01).
Conclusion: The agreement of the intraobserver variability of IOP and OPA measurements by DCT were found high. DCT readings were affected by CCT.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Travoprost ile bimatoprostun göz içi basıncını düşürmedeki etkinliklerinin ve karşılaşılan yan etkilerin değerlendirilmesi.
Gereç Yöntem: Nisan 2002 ve Mart 2005 tarihleri arasında hastanemiz göz polikliniğine başvuran ve primer açık açılı glokom tanısı alıp tedaviye başlanan hastalar retrospektif olarak incelendi. Travoprost (Grup 1) ve bimatoprost (Grup 2) tedavisine göre hastalar 2 gruba ayrıldı. Toplam 45 hastanın 83 gözü, 1. grupda ortalama 8.92 ay (SD: 4.347), 2.grupda ortalama 9.72 ay (SD: 4.91) takip edildi. Hastalar göziçi basınç (GİB) değişiklikleri, pakimetrik ölçümler, görme alanları, çukurluk–disk oranları, oküler-sistemik yan etkileri, kombine tedaviye geçiş ve cerrahi tedaviye gereksinim açısından bulgular karşılaştırıldı.
Bulgular: Travoprost grubundaki hastaların ilaçsız ortalama GİB’ları; 25.29 mmHg iken, ilaçlı ortalama GİB’ları; 17.80 mmHg olarak bulundu ve ortalama 7.49 mmHg (%29.61 ) lık bir düşüş tespit edildi. Dört hastada (%19.51) batma şikayetleri, 2 hastada (%9.75) kızarıklık, 2 hastada (%9.75) kirpik uzaması, 2 hastada (%9.75) ilaç değiştirme zorunluluğu, 6 hastada (%24.39) kombine tedaviye geçiş, 3 hastada (%12.19) trabekülektomi gerekliliği duyuldu. Bimatoprost grubundaki hastalarda ortalama ilaçsız GİB 23.64 mmHg iken, ortalama 6.00 mmHg’lik (%25.38 ) düşüş ile 17.64 mmHg ya geriledi. 6 hastada (%28.57) batma hissi, 5 hastada (%23.80) kızarıklık, 1 hastada (%4.76) kirpik uzaması, 2 hastada (%9.52) ilaç değiştirme zorunluluğu oluştu ve 3 hastada (%14.28) kombine tedaviye geçildi. Grupların GİB düşürme oranı bakımından aralarında anlamlı bir fark bulunmadı (p=0.556).
Tartışma: Travoprost ve bimatoprost primer açık açılı glokom olgularında GİB’nı düşürmede oldukça etkilidir.

Purpose: To determine the intraocular pressure–lowering efficacy and adverse effects of travoprost and bimatoprost.
Material and methods: Patients who were newly diagnosed as POAG at the outpatient department of our clinic between April 2002 and March 2005 and received topical anti-glaucoma medical therapy, were enrolled in this retrospective study. The cases were divided into two treatment groups for administration of travoprost(Group 1) and bimatoprost(Group 2). Eightythree eyes of 45 patients were followed up for 8.92(SD: 4.347) months in group 1 and 9.72(SD: 4.91) months in ngroup 2. Intraocular pressure changes, cup-to-disc ratios, visual field findings, central corneal pachymetry, ocular and systemic adverse effects, need for combination therapy and need for surgical therapy were followed and all of the findings were compared.
Results: The mean pre-treatment IOP of group 1 was 25.29 mmHg while the mean post-treatment IOP was 17.80 mmHg and the mean decrease in IOP of 7.49 mmHg(29.61% ). In group 1, the most common ocular side effects were foreign body sensation in 4 patients(19.51%), ocular hyperemia in 2 patients(%9.75) and eyelash lengthening in 2 patients(%9.75). We switched the medical therapy in 2 patients(%9.75), started combined medical therapy in 6 patients(%24.39) and performed trabeculectomy in 3 patients(%12.19). In bimatoprost group(group 2) the mean pre-treatment IOP was 23.64 mmHg while the mean post-treatment IOP was 17.64 mmHg and the mean decrease in IOP was 6.00 mmHg(%25.38). In group 2 the most common ocular side effects were foreign body sensation in 6 patients(%28.57), ocular hyperemia in 5 patients(%23.80) and eyelash lengthening in 1 patient(%4.76). We switched the medical therapy in 2 patients(%9.52) and started combined medical therapy in 3 patients(%14.28). There was no statistical difference between two groups in IOP lowering effect(p=0.556).
Conclusion: Both travoprost and bimatoprost are effective choice choices in reducing IOP in patients with POAG.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Hipermetrop hastalarda Technolas ve Allegretto eksimer laser cihazlarıyla uygulanan LASİK tedavilerinde görme sonuçlarının karşılaştırılması.
Gereç ve Yötem: Bu iki merkezli geriye dönük çalışmada Technolas eksimer cihazı ile tedavi edilen 50 hipermetrop gözdeki sonuçlarla, Allegretto eksimer cihazıyla tedavi edilen 42 hipermetrop gözün sonuçları karşılaştırıldı. Çalışmaya sikloplejik değerleri +4.00 dioptri (D) eşdeğere kadar olan ve en az 12 ay takip edilen vakalar dahil edildi. Bulgular: Cerrahi öncesi Technolas ile ortalama sferik eşdeğer manifest refraksiyon +2.5±0.8 D, Allegretto ile 2.37±0.81 D idi. Cerrahi sonrası son kontrolde bu değerler sırası ile -0.06±0.67 D ve -0.03±0.41 D oldu (p= 0.317 ve 0.615).Allegretto ve Technolasta ortalama optik zon 6.0±0.1mm ve 6.8±0.2mm, ortalama ablasyon derinliği sırasıyla 68.8±21.5 ve 58.2±16.4µ idi (p< 0.001 ve p=0.05). Birinci aydan başlayarak son kontrole kadar saptanan regresyon Technolas kullanılan hastalarda +0.48 D, Allegretto kullanılanlarda ise +0.36 D oldu. Cerrahi sonrası birinci ayda düzeltilmemiş görme keskinliği Technolas ile tedavi edilmiş gözlerde fark edilir miktarda daha azdı (0.69±0.25’a karşılık 0.80±0.17, p = 0.038). Cerrahi sonrası 3, 6, 12 aylarda ve son kontrolde iki lazer cihazı arasında tashihsiz görme keskinliklerinde kayda dağar farklılıklar yoktu (p > 0.05). Cerrahi öncesi ortalama tashihli en iyi görme keskinliği sırasıyla 0.92±0.15 ve 0.96±0.1 olurken, cerrahi sonrası bu değerler 0.94±0.1 ve 0.97±0.1 oldu (p= 0.157 ve 0.201). Son kontrolde tashihsiz ≥ 0.8 gören göz yüzdesi, tedavide ± 0,5 D’ e kadar isabet, tashihle en iyi görme keskinliğinde 1 sıradan fazla kayıp veya kazanç Technolas ve Allegretto da sırasıyla: %55.8’e karşılık %69, %69’a karşılık %78,7, %11.4’e karşılık %4.8 ve %19.2’ye karşılık %16.7 oldu. Güvenilirlik endeksi Technolas için 1.03±0.12, Allegretto için 1.01±0.05 oldu (p= 0.409), ve etkinlik endeksi sırasıyla 0.87±0.21 ve 0.90±0.16 oldu (p= 0.444).
Sonuç: Technolas lazer ile ablasyon derinliği daha fazlaydı. İşlemi takip eden 3 ayda görsel ve refraktif sonuçlar her iki lazer sistemlerinde benzerdi.

Purpose: To compare visual outcome measurements in LASIK for hyperopia using the Technolas and Allegretto excimer laser.
Material and Methods: In this two-center retrospective study, 50 consecutively treated hyperopic eyes that had LASIK by the Technolas were compared to 42 eyes treated with the Allegretto excimer laser. Inclusion criteria were spherical equivalent up to 4.00 diopters (D) of sycloplegic hyperopia, with minimum follow up of 12 months.
Results: The mean spherical equivalent manifest refraction was +2.5±0.8 D in Technolas and 2.37±0.81 D in Allegretto preoperatively and -0.06 ±0.67 D and -0.03 ±0.41 D respectively at the last visit (p=0.317 and 0.615).The mean optical zone was 6.0±0.1mm and 6.8±0.2mm for Tecnolas and Allegretto and the required mean ablation depth was 68.8±21.5 and 58.2±16.4μ, respectively (p<0.001 ve p=0.05). The regression from 1 month to last visit was +0.48 D with Technolas and +0.36 D with Allegretto. The postoperative UCVA was significantly lower in eyes treated with Tecnolas on postoperative month 1 (p=0.038). At 3, 6, 12 months and at last visit postoperatively, no significant differences were noted in UCVA between the two lasers (p>0.05). The mean preoperative BCVA was 0.92±0.15 and 0.96±0.1 respectively, and 0.94±0.1 and 0.97±0.1 postoperatively (p=0.157 and 0.201). At the postoperative last visit, the percentage of eyes with UCVA ≥ 20/25, accuracy of treatment within ±0.5 D, loss of ≥ 1 lines and gain of ≥ 1 lines BSCVA for the Technolas and Allegretto, respectively was: 55.8% vs. 69%, 69% vs. 78.7%, 11.4% vs. 4.8% and 19.2% vs. 16.7%. The safety index was 1.03±0.12 for Tecnolas and 1.01±0.05 for Allegretto (p=0.409) and efficacy index was 0.87±0.21 and 0.90±0.16, respectively (p=0.444).
Conclusion: Ablation depth was greater with Technolas laser. Visual and refractive results were similar between the Technolas and Allegretto laser systems after 3 months of th procedure.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı, polipoidal koroidal vaskülopati (PKV) olgularında uygulanan fotodinamik tedavi (FDT) sonuçlarını değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Polipoidal koroidal vaskülopatisi olan olgularda FDT sonuçları değerlendirilirken olguların görme keskinliği ölçüldü ve oftalmolojik muayeneleri yapıldı; renkli fundus fotoğrafları, floresein ve indosiyanin yeşili anjiografileri çekildi. Tedavi sonrası olgular birinci ve üçüncü aylarda ve daha sonraki takiplerde ise üçer ay aralar ile kontrol edildi. Tedavi sonrası üçüncü aydaki muayenede koroid neovaskülarizasyonunda sızıntı ya da ilerleme izlenen olgularda tedavi protokolü tekrarlandı.
Bulgular: Polipoidal koroidal vaskülopatisi olan 5 olgunun, 5 gözü değerlendirildi. Çalışma kapsamındaki hastaların takip süreleri 12 ay ile 30 ay arasında değişmekteydi. Bir yılda olguların 2’sine (%40) bir kez, 1’ine (%20) 2 kez, 1’ine (%20) 3 kez ve 1’ine (%20) 5 kez FDT uygulandı. Tedavi öncesi ortalama görme keskinliği 0,62±0,2 (logMAR) iken, tedavi sonrası 1. ayda 0,46±0,2, 3. ayda 0,46±0,2, 6. ayda 0,42±0,3 ve 12. ayda 0,42±0,3 olarak saptandı. Bir yıllık takip sonunda görme keskinliği tedavi öncesine göre 2 (%40) olguda aynı kalırken, 3 (%60) olguda 1 ile 6 sıra arasında artış gösterdi ve hiçbir olguda görme azalması olmadı.
Sonuç: Bu çalışmada PKV olgularında görme keskinliğinin FDT uygulaması ile korunduğu saptandı.

Purpose: The aim of this study is to evaluate the results of photodynamic therapy (PDT) in patients with polypoidal choroidal vasculopathy (PCV).
Materials and Methods: Visual acuity testing, ophthalmological examination, color photographs, fluorescein and indocyanine green angiographies were used to evaluate the results of PDT. Follow up examination were scheduled at 1 and 3 months after the treatment and then 3 months apart. Retreatments were considered when leakage was observed at 3 months after the treatment and thereafter.
Results: Five eyes of 5 patients with polypoidal choroidal vasculopathy were enrolled. Follow up ranged from 12 to 30 months. Baseline mean visual acuity was 0,62±0,2 logMAR, 0,46±0,2 by 1and 3 months, 0,42±0,3 by 6 months, 0,42±0,3 by 12 months. At the end of 1 year, there was no change in visual acuity in 2 (40%) patients, and 1 or 6 lines increase in 3 (60%) patients, there was no visual acuity decrease regarding to baseline measurements.
Conclusions: This study showed that PDT could stabilize visual acuity in patients with PCV.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Kliniğimizde takip edilen prematüre bebeklerde prematüre retinopatisi (PR) görülme sıklığını, risk faktörlerini ve tedavi sonuçlarını değerlendirmek.
Yöntem: Aralık 2006 - Ağustos 2009 tarihleri arasında takibi yapılan prematüre bebeklerin muayene bulguları incelendi. Doğum haftası ve gestasyonel yaşa göre gruplanarak PR gelişme oranı ve PR gelişenlerde evrelere göre dağılım ile tedavi gereksinimi oranı değerlendirildi. Takipleri hastanemiz yenidoğan ünitesinde yapılan 89 bebeğin hastane kayıtları respiratuar distres sendromu (RDS), mekanik ventilasyon tedavisi, sepsis açısından tarandı. Ayrıca Argon laser tedavisi uygulanan bebeklerin sonuçları ve komplikasyonları incelendi.
Sonuçlar: Çalışma kapsamına alınan 221 prematüre bebeğin ortalama gestasyonel yaşı 30.69±2.48 (23-36) hafta, ortalama doğum ağırlığı 1513.75 ± 471.73 (700-3278) gr’dı. Takip edilen bebeklerden 74’ünde (%33.5) PR saptandı. Olgular gestasyonel yaşa göre gruplandığında PR en sık 28 haftadan önce doğan bebeklerde (%54.90) görülürken, doğum ağırlığına göre değerlendirildiğinde 1000gr altındaki bebeklerde en yüksek oranda (%61.8’inde) görülmektedir. İstatistiksel analizde hem doğum ağırlığına göre, hem de gestasyonel yaşa göre yapılan gruplar arasında PR gelişimi açısından anlamlı farklılık ortaya çıkmıştır (p<0.001 her ikisi için). Yenidoğan ünitesindeki kayıtları taranan 89 bebekte RDS, mekanik ventilasyon ve sepsis açısından PR olan ve olmayan bebekler arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (sırasıyla p=0.001, p= 0.007, p=0.001). PR gelişen olgulardan 16’sının 25 gözüne Argon laser tedavisi uygulandı. Tedavi başarı oranı %100 idi.
Tartışma: Multifaktöryel bir hastalık olan PR özellikle doğum ağırlığı veya gestasyonel yaşı küçük bebeklerde körlük açısından ciddi risk oluşturmaktadır. Ancak PR gelişen gözlerde ise Argon laser ile tedavi etkin ve güvenilir bir seçenek olarak görünmektedir.

Aim: To determine the incidence, risc factors and treatment results of retinopathy of premature (ROP) among premature infants followed in our clinic.
Methods: The examination findings of premature infants followed in our clinic between December 2006 –August 2009 are evaluated. The incidence of ROP, its stage and the rate of infants who warranted treatment was determined following the grouping according to birth weight and gestational age. The hospital registrations of eighty-nine infants followed up in our neonatal unit are screened for respiratory distres syndrome (RDS), mechanical ventilation treatment, sepsis. In addition the treatment results and complications of Argon laser treatment are evaluated.
Results: The mean gestational age and the mean birth weight of the 221 premature infants included in our study was 30.69±2.48 (23-36) weeks and 1513.75 ± 471.73 (700-3278) gr, respectively. ROP was detected in 33.5% (74/221) of premature infants followed up. Regarding the gestational age the incidence was highest among infants born before 28 weeks (54.90 %) and regarding the birth weight the incidence was highest in premature infants less than 1000gr (61.8%). Statistical analysis revealed a significant relationship between birth weight, gestational age and ROP (p<0.001 respectively) The screening of neonatal unit registrations of 89 patiens demonstrated a significant relationship between ROP and RDS, mechanical ventilation and sepsis. ( p=0.001, p= 0.007, p=0.001 respectively). Argon laser treatment was applied to 25 eyes of 16 infants and the success rate of treatment was 100%.
Conclusion: As a multifactorial disease ROP composes a great risc of blindness for infants with small gestational age and low birth weight, however Argon laser treatment of eyes with ROP seems to be an effective and safe alternative.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Konkomitan ezotropyalı hastalarda cerrahi başarısını etkileyen tedavi öncesi faktörlerin belirlenmesi.
Yöntem: Çalışmaya Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Kliniği’nde Ocak 2004- Aralık 2007 tarihleri arasında cerrahi tedavi uygulanan 75 konkomitan ezotropya hastası dahil edildi. Araştırmaya dahil edilen hastaların şaşılık birim kartları retrospektif olarak incelendi. Sonuçlar Ki-kare testi kullanılarak istatistiksel olarak analiz edildi. Ameliyat sonrası başarı uzak fiksasyon esnasındaki primer bakış pozisyonunda 10 Δ ve altında kaymanın elde edilmesi olarak belirlendi.
Sonuç: Cerrahi başarı oranı %64 olarak bulundu. Cerrahi tedavi sonucu üzerine etkileri araştırılan faktörler; cinsiyet, kırma kusuru miktarı, horizontal kayma miktarı, ambliyopi varlığı ve derecesi, anizometropi varlığı, füzyon varlığı ve tipi, stereopsis varlığı ve derinliği, kaymanın başlangıç yaşı, ameliyat yaşı, kayma başlangıcından ameliyata kadar kayma süresi ve şaşılık türü idi.
Yapılan istatistiksel analiz sonucunda bu faktörlerden cinsiyet, preoperatif kayma açısı, anizometropi, kayma başlangıç yaşı ve şaşılık türü ile ameliyat başarısı arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki tespit edilmezken (p>0,05); görme keskinliği, kırma kusuru, füzyon mevcudiyeti, stereopsis, kayma süresi ve ameliyat yaşının ameliyat başarısını istatistiksel olarak anlamlı derecede etkilediği tespit edildi (p<0,05).
Tartışma: Ezotropyada cerrahi planlaması için kriter olarak yalnızca preoperatif kayma açısının kulanılmasının yeterli olmadığını ve yapılan yeni çalışmalar göz önüne alınarak kriterlerin yeniden belirlenmesi gerektiğini düşünmekteyiz.

Purpose: To determine the preoperative factors effecting the operation success in patients with concomitant esotropia.
Method: 75 patients with concomitant esotropia operated in Bakirkoy Dr. Sadi Konuk Education and Research Hospital Ophthalmology Clinic between January 2004- December 2007 were included in the study. The strabismus unit records of the patients who were included in the study were surveyed retrospectively. The results were analyzed by using Chi-square test. The surgical success was defined as a squint of 10 Δ or less during far fixation.
Results: The operative success ratio was 64%. The factors inquired for their effects on the operative success were gender, refractive error, angle of squint, the existence and amount of amblyopia, the existence of anisometropia, the existence and type of fusion, the existence and depth of stereopsis, the age of onset of squint, the age at the time of surgery, the duration and the type of squint. As a result of statistical analyses, while no statistically significant effect of gender, angle of squint, anisometropia, the age of onset of squint and the type of squint on the success of the operation were identified (p>0.05); significant effects of visual acuity, refractive error, the existence of fusion and stereopsis, duration of the squint and the age at the time of surgery were identified (p<0.05).
Discussion: We consider that the use of preoperative squint angle as the only criteria in planning the surgery is not enough and determination of new criterias regarding the new studies is required.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: İnfantil ezotropyalı olgularda cerrahi tedavi sonrasında binoküler fonksiyonların gelişiminin değerlendirilmesi.
Yöntem: Şaşılık polikliniğinde takip edilen 25 infantil ezotropyalı olgunun cerrahi sonrası binoküler fonksiyonlarının gelişimi değerlendirildi. Olguların; ameliyat öncesi ve sonrası 1.gün, 1.hafta, 1.ay, 3.ay ve 6.ayda ayrıntılı göz muayeneleri yapıldı. Görme keskinliği Snellen eşeli ile değerlendirildi. Birincil bakış pozisyonundaki kayma açıları ameliyat öncesi ve sonrası prizma refle testi (Krimsky) ile ölçüldü. Füzyon, Worth dört nokta testi (W4N) ile; stereokeskinlik, Preschool Randot testi ile değerlendirildi. Olgulara kayma derecelerine göre, her iki iç rektus kaslarına 5 ile 7 mm arasında değişen miktarlarda geriletme ameliyatı uygulandı.
Bulgular: Yaş ortalamaları 3.36±1.15 yıl olan olguların ortalama operasyon yaşı 2.72±0.98 idi. Birincil bakış pozisyonundaki kayma miktarı ortalaması ameliyat öncesi 47.20±15.14 PD, ameliyat sonrası ise 7,00±9,68 PD idi. Olguların iç rektus kası geriletme miktarı ortalaması 5.82±0.72 mm idi. Ameliyat öncesinde 1 olguda (%4) füzyon mevcut iken, ameliyat sonrası 7 (%28) olguda tespit edildi(p>0.05). Ameliyat öncesi olguların %20’sinde (5 olgu) stereopsis saptanırken, ameliyat sonrası bu oran %56’ya (14 olgu) ulaştı(p<0.05).
Tartışma: İnfantil ezotropyalı olgularda erken uygulanacak cerrahi tedavi ile binoküler fonksiyonların gelişimi sağlanmalıdır.

Purpose: Evaluation of the development of binocular functions after surgical treatment in cases with infantile esotropia
Method: 25 children with infantile esotropia followed in strabismus clinic development of binocular functions after surgery were evaluated. A comprehensive examination was made before and at the 1st day, 1st week, 1st, 3rd and 6th months of the postoperative period. The visual acuity was measured using the Snellen chart. The angle shift in primary gaze position before and after the surgery was measured using the prism reflection test (Krimsky). The fusion was evaluated by Worth's four-point test (W4N) and the stereoacuity was evaluated by Preschool Randot test. According to angle of squint, 5 to 7 mm’s of recession of both medial rectus muscles was applied to the patients.
Results: The mean age of the patients was 3.36 ± 1.15 and the average age of operation was 2.72 ± 0.98. The mean angle of squint at primary gaze position was 47.20 ± 15.14 PD before surgery, and 7.00 ± 9.68 PD after surgery. The mean amount of medial rectus recession was 5.82 ± 0.72 mm’s. Fusion was detected in 1(4%) patient before the surgery and 7 (28%) after surgery(p> 0.05). Before the surgery 20% (5 cases) of cases had stereoacuity, after surgery this rate reached 56% (14 cases) (p<0.05).
Conclusion: In cases with infantile esotropia the early surgical treatment should be applied for the development of the binocular functions.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Donör kornealarının eksizyon öncesi keratometrik ölçümlerinin, keratoplasti sonrası keratometriler üzerine bir öngörü faktörü olarak anlamını araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Bu ileriye dönük gözlemsel çalışmada, penetran keratoplasti ameliyatlarında kullanılacak olan donör korneaları, eksizyon öncesinde taşınabilir otokeratometre ile ölçüldü. Bu ölçümler, penetran keratoplasti sonrası greft keratometri ölçümleriyle karşılaştırıldı. Tüm ameliyatlar 0,25 mm daha büyük kornea butonları ile ve tamamı tek sütürlerle yapıldı. Kornea sütürleri ameliyat sonrası 13 ila 15. aylar arasında alındı.
Bulgular: Ortalama keratometrik değerler ve standart sapmalar donör korneaları için 43.24 ± 1.46 diyoptri, keratoplasti sonrası kornealar için 1, 6, 12, 18 ve 24. aylarda sırasıyla 39,89 ± 3,08; 40,35 ± 3,34; 41,18 ± 3,13; 44,31 ± 3,22 ve 44,34 ± 3,33 diyoptri idi. Donör korneaları ile keratoplasti sonrası korneaların keratometrileri arasında ameliyat sonrası 1, 6, 12 ve 24. aylarda istatistiksel açıdan anlamlı korelasyonlar bulundu (sırasıyla p=0,007; p=0,037; p=0,022 ve p=0,036, Pearson korelasyon analizi). Donör kornea keratometrileri ile ameliyat sonrası 24.aya ait keratoplasti sonrası kornea keratometrileri arasındaki ortalama fark 1,09 diyoptri, bu farkın % 95 güven aralığı 0,27 ila 1,92 diyoptri arasında idi (=1,09 ± 0,83 diyoptri).
Sonuç: Keratoplasti sonrası keratometrilerin ± 1,00 diyoptri aralığında öngörülebilmesi, donör kornea keratometrilerinin gösterge olarak kullanımıyla, en azından ameliyat sonrası iki yıllık dönem için mümkündür. Keratoplasti sonrası sonuç keratometri için bir başka gösterge bulunmadığından, göz bankaları tarafından eksizyon öncesinde donör keratometrilerin alınmasını önermekteyiz.

Purpose: To investigate the significance of keratometric measurements of donor corneas before the excision as a predictive factor for post-keratoplasty keratometries.
Material and Methods: In this prospective observational study, donor corneas that will be used in penetrating keratoplasty surgeries were measured with portable autokeratometer before the excision. These measurements were compared with the measurements of graft keratometries following penetrating keratoplasty. All surgeries were performed with 0,25 mm larger donor button and all interrupted sutures. Corneal sutures were removed at the period ranging from postoperative month 13 to 15 months.
Results: Mean keratometric values and standard deviatons was 43.24 ± 1.46 diopters for donor corneas and 39,89 ± 3,08; 40,35 ± 3,34; 41,18 ± 3,13; 44,31 ± 3,22 and 44,34 ± 3,33 diopters at postoperative month 1, 6, 12, 18 and 24 for post-keratoplasty corneas, respectively. Statistically significant correlations were found between the keratometries of donor corneas and post-keratoplasty corneas at postoperative month 1, 6, 12 and 24 (p=0,007; p=0,037; p=0,022 and p=0,036, Pearson correlation analysis, respectively). Mean difference between the donor cornea keratometries and post-keratoplasty corneas at the postoperative month 24 was 1.09 diopters and 95 % confidence interval of this difference was ranging from 0,27 to 1,92 diopters (=1,09 ± 0,83 diopters).
Conclusion: Prediction of post-keratoplasty keratometries in the range of ± 1,00 diopter interval is possible at least in two years of postoperative period by using donor cornea keratometries as an indicator of final keratometry. Because of the absence of any other indicator for final post-keratoplasty keratometry, we recommend the obtaining of donor keratometries by eye-banks before the excision.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Göz kapakları ve çevresinde yerleşim gösteren bazal hücreli karsinom (BHK) olgularında cerrahi eksizyon ve onarım tekniklerimizi ve sonuçlarını değerlendirmek.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalışmada 1999-2008 döneminde BHK bulunan 27 olguda uyguladığımız eksizyon ve onarım tekniklerimiz ve sonuçları değerlendirildi. Cerrahi eksizyon tümör sınırından 5 mm uzaklıktan uygulandı. Dondurulmuş kesit denetimi 6 olguda uygulanırken, 21 olguda uygulanmadı. Cerrahi eksizyon sonrası oluşan defektlerden arka lamellanın onarımı için sert damak mukoza grefti ve üst kapak tarsokonjonktival grefti kullanılırken, ön lamellanın onarımı için çeşitli greft ve flepler kullanıldı.
BULGULAR: Dondurulmuş kesit denetimi yapılmayan 21 olgudan 1’inde cerrahi sınıra yakın tümör dokusunun saptanması nedeniyle erken dönemde eksizyon tekrarlandı. Bu olguların hiçbirinde izleme dönemi içinde yineleme görülmedi. Dondurulmuş kesit denetimi yapılan 6 olgudan 1’inde ise yineleme görüldü. İki kez yineleme anamnezi veren bu olguda tümör dokusu iç kantal bölgedeydi. Bu çalışmada arka lamella onarımı için sert damak mukoza grefti, ön lamella onarımı için üst kapak cildi sık olarak kullanıldı. Cerrahi onarım sonrası 2 olguda kapak kenarında şekil bozukluğu, 1 olguda hafif alt kapak retraksiyonu, 1 olguda ciltte skar dokusu, 1 olguda hafif semblefaron saptandı. Diğer olgularda ise kozmetik sonucun iyi olduğu saptandı.
SONUÇ: Bu çalışmada, sınırlı sayıda hasta grubunda, perioküler BHK'ların çevresindeki 5 mm'lik sağlam dokuyla birlikte çıkartıldıktan sonra tekrarlamadığı gözlenmiştir. Buna karşılık, yüksek riskli BHK'ların, seyrek de olsa, intraoperatif dondurulmuş kesit biyopsiyle cerrahi sınırların denetimine rağmen nüksettiği izlendi. Hastaların çoğunda, arka lamella defektlerinde sert damak mukoza greftinin kullanımıyla, ön lamella defektlerinde üst gözkapağı cildinin kullanımıyla tatminkar kapak onarımı elde edildi.

PURPOSE: To evaluate our surgical excision and reconstruction techniques and results for patients with basal cell carcinoma (BCC) in the eyelids and periocular region.
MATERIAL-METHOD: We evaluated the surgical excision and reconstruction techniques and results in a retrospective study of 27 patients with BCC, operated between 1999 to 2008 years. Surgical excision was performed at a 5mm distance from the tumor margin. Frozen section (FS) was performed at 6 cases, but it was not performed at 21 patients. For posterior lamella defects occurred after excision, hard palate mucous graft (HPMG) and superior eyelid tarsoconjuctival graft were used. As for anterior lamella defects, different grafts and flaps were used.
RESULTS: Due to the detection of residual tumor cells near the surgical border in 1 of 21 patients not controlled by FS, an early revision was performed. In these cases, there was no recurrence in the follow-up. Recurrence was determined in 1 of 6 cases controlled by FS. In this case, twice recurrence was seen previously and tumor was at medial canthal area. In this study, HPMG for reconstruction of posterior lamella defects and superior eyelid skin for reconstruction of anterior lamella defects were used frequently. After reconstruction, lid margin deformity in 2 cases, minimal lower eyelid retraction in 1 case, cutaneous scar in 1 case, minimal symblepharon in 1 case were determined.Satisfactory cosmetic results were achieved in other cases.
CONCLUSION: In this study,no recurrence was reported in a limited number of patients with periocular BCC excised at a 5mm distance from the tumor margin together with the healthy tissue. However, recurrence can rarely be seen in patients with high-risk BCC despite clear borders seen in intraoperative FS. In most of the patients, satisfactory lid repair was acquired with HPMG for reconstruction of posterior lamella defects and superior eyelid skin for reconstruction of anterior lamella defects.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Herpetik ön üveitlerin tanısında klinik bulguların önemini vurgulamak ve tedavi yaklaşımlarını değerlendirmek.
Yöntem: 1998-2008 yılları arasında kliniğimizde herpetik ön üveit tanısıyla takip edilen 45 hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi. Tanı; kornea tutulum bulgularının olması, geçirilmiş veya aktif oküler herpes dermatitinin bulunması, kornea tutulumu olmayan hastalarda aynı gözde tekrarlayan tek taraflı ataklar, diffüz olarak dağılmış veya lokalize gri renkli orta boy keratik presipitatlar, iris atrofisi, inflamasyon döneminde akut göz içi basınç artışı gibi klinik bulguların varlığı ile konuldu.
Bulgular: Yirmidört kadın, 21 erkek hastanın yaş ortalaması 53.4±17.9 (11- 81) yıl, ortalama takip süreleri 30 ( 12-114 ) ay idi. Tüm hastalarda tek taraflı tutulum mevcuttu. 35 hastada HSV üveiti, 10 hastada VZV üveiti saptandı. Tüm hastalarda değişen derecelerde ön kamara inflamasyonu ve ince-orta boy keratik presipitatlar, 26 hastada aktif keratit ve/veya kornea skarı, 20 hastada lokalize iris atrofisi, 24 hastada inflamasyon döneminde akut göz içi basınç artışı, 10 hastada posterior sineşi görüldü. Tüm hastalara akut dönemde topikal steroid ve sistemik antiviral tedavi uygulandı. Yirmialtı hastaya ilave olarak topikal antiviral, 15 hastaya sistemik steroid tedavisi verildi. Hastalarda son görme keskinliği Snellen eşeline göre ortalama 2.8 sıra arttı. İki hastada antiglokomatöz ilaçlarla kontrol edilemeyen glokom gelişti ve bu hastalara trabekülektomi uygulandı. Yirmi hastada rekürrens gözlendi.
Sonuç: Klinik olarak herpetik ön üveit tanısı konulabilir. Tüm ön segment yapılarında tekrarlayan inflamasyona rağmen doğru tanı ve tedavi yaklaşımı ile komplikasyonlar ve rekürrensler azaltılabilir.

Aim: To emphasize the importance of clinical findings in herpetic anterior uveitis and to evaluate treatment modalities.
Methods: Files of the 45 patients, who were followed in our clinic due to herpetic anterior uveitis between 1998-2008 were retrospectively reviewed. The diagnosis was made according to clinical findings including; active or inactive keratitis, prior or recent herpetic dermatitis. In cases without clear evidence of recent or preexisting herpetic dermatitis or keratitis; diagnosis was made according to the presence of medium-sized keratic precipitates in a localized or diffuse pattern, iris atrophy, and elevated intraocular pressure.

Results: There were 24 female and 21 male patients with the mean age of 53.4±17.9 (11- 81) years and with the mean follow-up of 30 (12-114) months. While 35 of the patients had HSV uveitis, 10 patients had VZV uveitis. All of the patients had inflammation in the anterior chamber, 26 patients had keratitis (active or inactive), 20 patients had localized iris atrophy, intraocular pressure was elevated in 24 patients and 10 patients had posterior synechiae. All patients treated with topical steroid and oral antiviral agents. Topical antiviral therapy were given to the 26 patients and oral steroid therapy were given to the 15 patients. Visual acuity increased to a mean of 2.8 line according to the Snellen chart. In two patients, trabeculectomy have been performed because of uncontrolled glaucoma, despite maximum antiglaucomatous therapy. Recurrences occured in 20 patients.

Conclusion: The diagnosis of herpetic anterior uveitis can be made clinically. Despite recurrent inflammation may involve in all of the anterior segment structures; complications and recurrences can be decreased with correct diagnosis and prompt therapy.

Abstract | Full Text PDF

Giriş: Behçet hastalığı (BH) mukokütanöz, oküler, artritik, vasküler ve diğer bulgularla seyreden bir vaskulittir. Nörolojik bulgularla seyreden durumuna ise Nöro-Behçet hastalığı (NBH) denir.
Yöntem: Bu çalışmada 1990-2008 yılları arasında Uluslararası Çalışma grubunun kriterlerine uygun olarak BH tanısı alan 334 olgu geriye dönük olarak değerlendirildi. NBH tanısı konulmuş olguların kayıtları, görüntülemeleri ve beyin omurilik sıvısı (BOS) analizleri incelendi.
Bulgular: Onbeş erkek, yedi kadın olmak üzere 22 NBH olgusu saptandı (%6.6). Nörolojik bulguların ortaya çıktığı ortalama yaş 28.3±8.9 yıldı. Olguların 9’unda paterji testi pozitifliği, 5’inde HLA-B5 pozitifliği mevcuttu. Parankimal merkezi sinir sistemi (MSS) tutulumu 14 olguda, parankim dışı MSS tutulumu 7 olguda ve karma tutulum 1 olguda mevcuttu. Beyin sapı tutulumu, hemisferik bulgular, omurilik lezyonları ve meningoensefalit bulguları parankimal tutulum olarak, dural sinus trombozu ve arteriyel tıkanıklık bulguları parankim dışı tutulum olarak kabul edildi. Periferik nöropati ve miyopati görülmedi. BOS sıvısı incelemesinde pleositoz ve yüksek protein seviyesi saptandı. Manyetik rezonans görüntülemesinde T1-ağırlıklı serilerde izo/hipointens, T2-ağırlıklı serilerde hiperintens lezyonlar görüldü. Parankimal tutulumu olan olgularda steroid ve immünsupresif tedavi, dural sinüs trombozu olanlarda steroid ve antikoagülan tedavi uygulandı.
Sonuç: NBH nadir görülen ama ciddi prognoza sahip olduğundan dikkatli olunması gereken ve genç yaşta inme, multipl skleroz, hareket hastalıkları, intrakraniyal hipertansiyon, intrakraniyal venöz tıkayıcı hastalıklar ve diğer nörolojik sendromların ayırıcı tanısında düşünülmesi gereken bir hastalıktır.

Background: Behçet disease (BD) is a vasculitis with mucocutaneous, ocular, arthritic, vascular, and other manifestations. Its neurologic manifestations named as neuro-Behçet disease (NBD).
Methods: In this study, three hundred thirty four patients who have fulfilled the International Study group criteria for the diagnosis of BD from 1990 to 2008 were retrospectively evaluated. The clinical records, images, cerebro spinal fluid (CSF) analyses of patients with NBD were recorded.
Results: Twentytwo patients (15 males, 7 females) with NBD were detected (6.6%). Mean age at neurological presentation was 28.3±8.9 years. Thirteen patients had positive pathergy test and 17 patients had positive HLA-B5 test. Parenchymal central nervous system (CNS) pattern was detected in 14 patients, nonparenchymal CNS pattern was detected in 7 patients, mixt pattern was detected in one patient. Parenchymal involvements were included brainstem involvement, hemispheric manifestations, spinal cord lesions, and meningoencephalitic presentations and nonparenchymal involvement were included dural sinus thrombosis, arterial occlusion. Peripheral neuropathy and myopathy were not seen. Pleocytosis and elevated protein levels were detected in CSF analysis. Iso/hypointense lesions in T1-weighted images and hyperintense lesions in T2-weighted images were seen in magnetic resonance imaging. Corticosteroids and adjuvant immunosuppressive therapy were used for parenchymal manifestations, and corticosteroids and anticoagulants were used for treatment of dural sinus thrombosis.
Conclusion: Neuro-Behçet disease is relatively rare, but it must be carefully investigated due to their serious prognosis and considered in the differential diagnosis of stroke in young adults, multiple sclerosis, movement disorders, intracranial hypertension, intracranial venous occlusive diseases, and other neurologic syndromes.

Abstract | Full Text PDF

Oftalmik anestezi incelikli yöntemlerle onyıllar boyunca sürekli değişmiştir. Uygun şekilde uygulandığı zaman hasta konforu sağlar, anksiyeteyi yatıştırır ve hassas göz ameliyatlarının güvenle yapılabilmesine olanak sağlar. Retrobulber ve peribulber blok onyıllardır standart teknikler iken son yıllarda daha yeni teknikler örneğin sub-tenon bloklar ve daha da yakınlarda topikal anestezi popülerlik kazanmıştır. Bu tür daha az invaziv yöntemler komplikasyon riskini azaltırken, halen yeterli hasta konforu sağlayabildiğinden desteklenmiştir. Nadir, ancak yıkıcı potansiyele sahip konplikasyonlarına karşın, çoğu cerrah, enjeksiyonla yapılan orbita anestezisinin sağladığı akinezi ve daha üstün oküler anesteziyi görmektedir. Bu derlemede, oftalmik cerrahideki lokal enjeksiyon anestezilerinin avantaj ve dezavantajlarını, güncel literatür bilgisi ışığında ele aldık.

Ophthalmic anesthesia has evolved over the decades into a sophisticated art. When properly applied it provides comfort to the patient, allays anxiety, and allows the safe execution of delicate eye surgery. While the retrobulbar and peribulbar block have been a standard for many decades, newer techniques, such as subtenon’s blocks, and more recently topical anesthesia, have gained in popularity over the past several years. These less-invasive techniques have been promoted in order to reduce the risks of complications while still achieving adequate patient comfort. Most surgeon observe the benefits of akinesia and superior ocular anesthesia afforded with injectional orbital anesthesia against its rare, although potentially devastating, complications. In this review, we discussed all of the advantages and disadvantages of local injection anesthesia in ophthalmic surgery by current literature knowledge.

Abstract | Full Text PDF

Sol gözüne kesici-delici travma alan 34 yaşındaki erkek hastanın alt-üst göz kapağında tam kat avulsiyon ve bikanaliküler kesi mevcuttu. Sol gözde görme keskinliği 6/10 idi. Ön segment ve fundus muayenesi doğal olan hasta acil olarak operasyona alındı. Bikanaliküler nazal entübasyon sonrasında alt ve üst göz kapağındaki kesilerin onarımı yapıldı. Postoperatif dönemde iskemi bulgusu izlenmedi ve 6 ay sonra silikon tüp çıkarıldı. Tam kat kapak avulsiyonlarının tamirinde en önemli nokta doku perfüzyonunun korunması ve iskemi bulguları yönünden hastanın yakın takip edilmesidir.

A 34 years old male patient who was exposed to a stab wound to his left eye applied to the emergency service. His examination unveiled a full thickness avulsion in his lower and upper palpebra and bicanalicular laceration. Visual perception was 6/10 in his left eye. The examination of the anterior segment and the fundus was uneventful. He was emergently taken to the operating theatre and the laceration in the lower and upper palpebra were repaired after the application of bicanalicular nasal intubation. No ischemic outcome was present after the operation and the silicone tubes were removed by the end of postoperative sixth month. The most important point in the treatment of full thickness avulsion of the palpebra is the preservation of the tissue perfusion and the close follow up of the patients for the signs of ischemia.

Abstract | Full Text PDF

Retinal arter makroanevrizmaları genellikle hipertansiyona bağlı gelişen retinal arteriollerde yuvarlak şekildeki genişlemelerdir. Yazarlar rüptüre olmuş retinal arter makronevrizmasının yüksek çözünürlükte optik koherens tomografi görünümünü bir olguda bildirmektedirler.

Retinal artery macroaneurysms are saccular dilatations of the retinal arterioles commonly seen in systemic hypertension. The authors present report of the high resolution optical coherence tomography appearence of ruptured retinal arter macroaneurysm.

Abstract | Full Text PDF