AMAÇ: İş nedeniyle uzun süre bilgisayar kullanımının gün içindeki kuru göz parametreleri üzerindeki etkisini incelemek
YÖNTEM: İş nedeniyle bütün gün bilgisayar kullanan, altısı bilgi işlem memuru, on dördü sekreter 20 kişi (5 erkek, 15 bayan) çalışmaya alındı. Tüm bireyler sabah işe başlamadan ve mesai bitiminde olmak üzere iki kez muayene edildi. “Oküler Yüzey Hastalığı Skoru” (OSDİ) uygulaması yapılan tüm bireylerin daha sonra klinik ve demografik özelliklerin sorgulandığı bir anketi doldurmaları istendi. Her iki muayene sırasında göz semptomlarının derecelendirilmesi bireyler tarafından yapıldıktan sonra; anestezili ve anestezisiz Schirmer testi, gözyaşı kırılma zamanının tespiti ve flöresein ile korneal boyanma derecelendirilmesi yapıldı.
SONUÇLAR: Çalışmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 23.7 ± 2.5 yıl idi. Ortalama OSDİ skoru 46.7 ± 14.9 olarak hesaplandı. Mesai bitimindeki gözyaşı kırılma zamanı sabah yapılan ölçümlerle mukayese edildiğinde, daha düşük; flöresein ile korneal boyanma skoru daha yüksek bulundu (p<0.001). Schirmer testi sonuçları ise benzerdi. Göz semptomlarından yanma, batma, ışıktan rahatsızlık, bulanık görme ve gözde yorgunluk hissinin mesai bitiminde anlamlı derecede daha şiddetli olduğu tespit edildi (p<0.05).
TARTIŞMA: Günümüzdeki teknolojik gelişmeyle beraber, iş yerlerindeki bilgisayar kullanımının artmasıyla kuru göz bulgu ve semptomları da artmaktadır. Bu nedenle, özellikle uzun süre bilgisayar kullanıcılarında gözyaşı kırılma zamanını arttırmaya yönelik her türlü tedbirin alınması göz sağlığı açısından oldukça önemlidir.

PURPOSE: The aim of this study was to evaluate the impact of computer usage on dry eye parameters
Material-METHODS: Fourteen secretaries and six data processing employee (5 male, 15 female) who use computer throughout a day at work were enrolled in this study. All participants underwent an ophthalmic examination at the beginning and the end of the day. After completing the ocular surface disease index (OSDI) questionnaire, all were asked to fill out the survey which include clinic and demographic data. Schirmer tests with and without anesthesia, measurement of tear film break up time (TFBT), and staging of corneal fluorescein staining were carried out after ocular symptoms were staged by the participants at each examination.
RESULTS: The mean age of all participants was 23.7 ± 2.5 years. The mean OSDI scores were 46.7 ± 14.9. TFBT was found to be lower, corneal fluorescein staining scores were found to be higher at the end of the day compared with the beginning of the day (p<0.001). Schirmer tests were comparable. Burning sensation, a feeling of having sand, photophobia, blurred vision and eye-strain were found to be significantly greater at the end of the day (p<0.05).
DISCUSSION: With the development of technological improvements, the incidence of computer usage at works; the findings and the symptoms of dry eye are both getting higher. Therefore, it is so important to take all necessary measures in order to increase the TFBT values for better ocular morbidity.

AMAÇ:
Femtosaniye laser yardımıyla yapılan LASİK ameliyatına bağlı olarak korneanın biyomekanik özelliklerinde meydana gelen değişikliklerin Reichert’ın oküler cevap analizörü (OCA) ile araştırılması.

YÖNTEM:
Çalışma refraktif cerrahi planlanan miyop astigmatlı hastalarda prospektif olarak gerçekleştirildi. Yirmi üç hastanın 46 gözü çalışma kapsamına alındı. Cerrahi yöntem olarak tüm gözlerde femtosaniye laser yardımıyla laser in situ keratomileusis (LASİK) ameliyatı gerçekleştirildi. Hastaların ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 1. gün, 1. hafta ve 1. ayda OCA ölçümleri alındı. Ölçülen parametreler sırasıyla kompanse edilmiş göz içi basıncı (GİBkk, Corneal Compensated Intraocular Pressure), Goldmann aplanasyon tonometrisinin eşdeğeri olan göz içi basıncı (GİBg, Goldmann-correlated intraocular pressure), kornea direnç faktörü (KDF, Corneal Resistance Factor), ve kornea histerezisi ( KH, Corneal Hysteresis,) idi. Merkezi kornea kalınlığı (MKK) ameliyat öncesi ve sonrası kaydedildi. İstatisiksel değerlendirmede Student’s t test, paired t test ve Pearson korelasyon testi kullanıldı, p<0.05 anlamlı kabul edildi.

BULGULAR:
Ameliyat öncesi refraksiyonun sferik eşdeğeri ortalama -3.24±2.79 dioptri(D) idi. Ortalama MKK ameliyat öncesi 541.5±18.36 µm iken ameliyat sonrası 1.ayda 441.75±21.28 µm olarak ölçüldü. Ameliyat öncesi ortalama OCA parametreleri sırasıyla GİBkk 16.07±2.67 mmHg, GİBg 16.42±3.13 mmHg, KDF 11.24±1.58 mmHg, KH 11.05±1.24 mmHg olarak ölçüldü. Ameliyat sonrası ortalama OCA parametreleri ise 1.günde GİBkk 16.32±2.58 mmHg, GİBg 16.13±2.86 mmHg, KDF 10.76±1.43 mmHg, KH 10.58 ±1.20 mmHg, 1.haftada GİBkk 16.03±3.41 mmHg, GİBg 13.47±3.91 mmHg, KDF 8.39±2.08 mmHg, KH 8.78±1.70 mmHg, 1. ayda GİBkk 15.09±2.28 mmHg, GİBg 13.23±3.85 mmHg, KDF 8.45±2.41 mmHg, KH 9.14±1.65 mmHg olarak bulundu. Ameliyat öncesi ortalama KH ile ameliyat sonrası 1.hafta ve 1. aydaki ortalama KH arasındaki fark ileri derecede anlamlı bulundu (p<.0001).

SONUÇ:
Femtosaniye laser yardımıyla yapılan LASİK ameliyatı OCA parametrelerini değiştirmektedir. GİBg, KDF ve KH ameliyat sonrası erken dönemde anlamlı derecede düşük ölçülürken, GİBkk değerlerinin bu cerrahiden pek etkilenmediği bulunmuştur.

PURPOSE: To investigate the changes in corneal biomechanical properties measured by Reichert’s ocular response analyzer (ORA) after femtosecond laser assisted laser in situ keratomileusis (LASIK).
METHODS: This study was planned prospectively in refractive surgery patients with myopia and myopic astigmatism. Forty six eyes of 23 patients were included in the study. Femtosecond laser assisted LASIK was performed in all eyes as surgical technique. ORA measurements were taken preoperatively and at 1.day, 1.week and 1.month postoperatively. Measured parameters were corneal-compensated intraocular pressure(IOPcc), Goldmann-correlated intraocular pressure (IOPg), corneal resistance factor(CRF) and corneal hysteresis(CH). Central corneal thickness(CCT) was measured by ultrasonic pachymeter pre- and postoperatively. Statistical evaluation was performed using Student’s t test, paired t test and Pearson correlation test; a p value of less than 0.05 was considered to be statistically significant.
RESULTS: Mean spherical equivalence of preoperative refraction was -3.24±2.79 diopters(D). Mean preoperative CCT was 541.5±18.36 µm whereas mean postoperative CCT at 1.month was measured 441.75±21.28 µm. Mean preoperative ORA parameters were as follows: IOPcc 16.07±2.67 mmHg, IOPg 16.42±3.13 mmHg, CRF 11.24±1.58 mmHg, CH 11.05±1.24mmHg. Mean postoperative ORA parameters at 1.day were IOPcc 16.32±2.58 mmHg, IOPg 16.13±2.86 mmHg, CRF 10.76 ± 1.43, CH 10.58±1.20 mmHg. Mean postoperative ORA parameters at 1.week were IOPcc 16.03±3.41 mmHg, IOPg 13.47±3.91 mmHg, CRF 8.39±2.08, CH 8.78±1.70 mmHg. Mean postoperative ORA parameters at 1. month were IOPcc 15.09±2.28 mmHg, IOPg 13.23±3.85, CRF 8.45±2.41 mmHg, CH 9.14±1.65 mmHg. Difference between mean preoperative CH and mean postoperative CH at 1.month was found to be highly statistically significant (p<.0001).
CONCLUSION: Some parameters of ORA change after femtosecond laser assisted LASIK. IOPg, CRF and CH were significantly reduced in early postoperative period whereas IOPcc seemed not to be effected.

Amaç: Limbal konjonktival otogreft transplantasyonunun etkinliği primer ve rekürren pterjium olgularında karşılaştırıldı.
Yöntem: Primer pterjiumlu 30 ve rekürren pterjiumlu 35 göz çalışma kapsamına alındı. Primer pterjiumlu gruptaki yaş ortalaması 56,30 ± 16,06, takip süresi 16,16 ± 3,30 ay idi. Hastaların 15’i (%50) erkek, 15’i (%50) kadın idi. Rekürren pterjiumu olan grupta yaş ortalaması 55,54 ± 13,87, takip süresi 16,80 ± 3,06 aydı. Hastaların 23’ü (%65,7) erkek, 12’si (%34,3) kadın idi. İki grup, pterjium nüksü ve komplikasyonlar açısından karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Primer ve rekürren pterjiumlu iki grup arasında yaş, cinsiyet ve takip süresi açısından istatistiksel fark bulunmadı. Primer pterjiumlu grupta 2 (%6,7) nüks izlenirken rekürren pterjiumlu grupta pterjium nüksü olmadı. Bunun dışında bir komplikasyonla karşılaşılmadı. İki grup arasında limbal konjonktival otogreft tekniğinin etkinliği istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05).
Tartışma: Hem rekürren hem de primer pterjium tedavisinde limbal konjonktival otogreft yüksek başarı ve düşük komplikasyon oranlarıyla etkin bir yöntemdir.

Purpose: The efficacy of limbal conjunctival autograft transplantation for primary and for recurrent pterygia were compared.
Material and Methods: Thirty eyes with primary and 35 eyes with recurrent pterygia were included in this study. Mean age was 56,30 ± 16,06 years, and mean follow-up time was 16,16 ± 3,30 months in the primary pterygia group. 15 patients (50%) were female and 15 of them (50%) were male. In recurrent pterygia group mean age was 55,54 ± 13,87 years and the mean follow-up time was 16,80 ± 3,06 months. 23 of these patients (65,7%) were female and 12 of them (34,3%) were male. Both groups were compared for recurrence of pterygia and complications.
Results: No statistically significant differences were found between two groups in age, gender and duration of follow-up. Two recurrences (6,7%) were observed in primary pterygia group whereas no recurrence was observed in recurrent pterygia group. No other complications were observed. The difference of efficacy of limbal conjunctival autograft between both groups was statistically not significant (p>0,05).
Discussion: Having high success and low complication rates limbal conjunctival autograft is an effective method in the treatment of both primary pterygia and recurrent pterygia.

AMAÇ: Penetran keratoplasti sonrasında endotel değişimlerinin incelenmesi

YÖNTEM: Penetran keratoplasti uygulanmış 32 göz çalışmaya alındı. Donör korneaların endotel sayısı speküler mikroskop ile, postoperatif endotel değişimleri ise konfokal mikroskop ile değerlendirildi. Postoperatif glokom, katarakt ve diğer komplikasyonlar not edildi.

SONUÇLAR: Donör korneaların ortalama endotel sayısı 2886.28±436 olarak hesaplandı. Postoperatif ortalama kornea endotel sayısı 2.ay, 6.ay ve 12.ayda sırasıyla 2496.23±440, 2291±420, 2189±468 olarak tespit edildi. Cerrahi sonrası 1.yılda endotel hücre kaybı % 23.6 olarak not edildi. Postperatif olarak endotel hücre morfolojisinde ise bir değişim görülmedi. Penetran keratoplasti sırasında uygulanan ek cerrahilerin kornea endotel hücre sayısını etkilemediği görüldü.

TARTIŞMA: Penetran keratoplasti sonrası endotel hücre kaybı kaçınılmazdır. Cerrahi öncesi risk faktörleri belirlenmeli, cerrahi travma mümkün olduğunca en aza indirilmelidir. Operasyon sonrası sık aralıklarla yapılan muayeneler grefon ömrü açısından son derece önem teşkil etmektedir.

PURPOSE: To determine changes in corneal endothelium after penetrating keratoplasty

METHODS: Thirty-two patients who had penetrating keratoplasty were included in the study. The preoperative corneal endothelial cell numbers were calculated with specular microscopy. The postoperative changes in corneal endothelial cells were detected with confocal microscopy.The presence of glaucoma, cataract and the other complications were recorded.
RESULTS: The mean endothelial cell number of donors were 2886.28±436. Postoperatively, the mean endothelial cell numbers were 2496.23±440, 2291±420, 2189±468 at 2 months, 6 months and 12 months respectively.The endothelial cell loss was % 23.6 at 12 months postoperatively. The endothelial cell variation and hexagonality did not change after the surgery. The accompanying surgeries did not have an effect on corneal endothelial cell numbers.

DISCUSSION: The endothelial cell loss is inevitable after penetrating keratoplasty. Preoperative risc factors should be determined before the surgery. Surgical trauma should be minimalized during the surgery. Closer examinations may increase the survival rate and prevent the rejections.

Amaç: Keratokonus hastalarında keratoplasti öncesi biometri ve kornea topografisini kullanarak daha iyi postoperatif refraksiyon değerlerine ulaşmak.

Gereç ve yöntem: 1998 ile 2005 arasında keratokonus nedeniyle penetran keratoplasti yapılan 46 olgunun 48 gözü çalışmaya alındı. Hem posterior eksen uzunluğu (PAL) hem de kontrol gurubu 24 gözden oluşmaktaydı. PAL gurubunda; PAL değeri ameliyat öncesi ölçüldü ve 19,0 mm’den kısaysa 0,25 mm büyük çaplı donör trepan, 21,0 mm’den uzunsa eşit büyüklükte donör trepan kullanıldı. 19,0 ile 21,0 arasında ise donör trepan seçiminde midperiferik kornea topografisinden yararlanıldı. Verici kornealar endotel yüzlerinden Barron kullan-at pançla kesildi.

Bulgular: PAL gurubunda; ortalama PAL değeri 19,59 mm (18,0-21,89 mm) bulundu. Bu gurupta ortalama en iyi gözlükle düzeltilmiş görme keskinliği (EDGK), sferik eşdeğer (SE), keratometri (K) ve keratometrik astigmatizma (KA) değerleri sırasıyla 0,68, -1,25 D, 44,30 D ve 4.01 D iken kontrol gurubunda 0,67, -1,90 D, 45,10 D ve 3,99 D idi. Bu değişkenlerin hiçbirinde iki gurup arasında istatistiksel anlamlı fark saptanmadı.

Tartışma: PAL gurubunda kontrol gurubuna göre daha iyi sonuçlar elde edilmesine karşın, bu üstünlük istatistiksel olarak anlamlı değildi.

Purpose: To achieve better postkeratoplasty refraction in keratoconus patients by using preoperative biometry and corneal topography.

Methods: 48 eyes of 46 patients who underwent penetrating keratoplasty for keratoconus from 1998 to 2005 were included in the study. The posterior axial length (PAL) group and the control group each consisted of 24 eyes. In the PAL group; PAL was measured prior to surgery. When the PAL was shorter than 19,0 mm, a 0,25 mm larger donor trephine was used. If PAL was longer than 21,0 mm, a same-size donor trephine was used. If it was between 19,0 – 21,0 mm, the midperipheral corneal topography was used to choose the trephine size. A Barron disposable punch was used to cut the donor corneas from the endothelial side.

Results: Mean PAL was 19,59 mm (range 18,0 – 21,89) in PAL group. Mean best spectacle corrected visual acuity, spherical equivalent, keratometry, and keratometric astigmatism were 0,68, -1,25 D, 44,30 D and 4,01 D in PAL group and 0,67, -1,90 D, 45,10 D and 3,99 D in control group, respectively. In none of these parameters the differences were found to be statistically significant between the two groups.

Conclusion: Although better outcomes were observed in the PAL group, this improvement was not statistically significant.

AMAÇ: Nd: YAG- LASER arka kapsülotomi sonrası ani göziçi basıncı artışını önlemede % 0.2 brimonidin ile % 1 brinzolamid etkinliklerinin karşılaştırılması.
GEREÇ-YÖNTEM: Kasım 2006 ile Mayıs 2008 arasında kliniğimize, katarakt operasyonu sonrası arka kapsül kesafeti nedeni ile başvuran ve Nd: YAG- LASER arka kapsülotomi uygulanan 200 hasta, prospektif, randomize olarak çalışma kapsamına alındı. Hastalar 100’er kişiden oluşan 2 gruba ayrılarak LASER uygulamasından 30 dakika önce 1’er damla olmak üzere 1. gruba % 0.2 brimonidin tartrat ve 2. gruba % 1 brinzolamid damlatıldı. LASER uygulamasından 1 saat önce ve LASER sonrası 30. dakika, 1. saat, 3. saat ve 1 hafta sonra Goldmann aplanasyon tonometresi ile göziçi basıncı ölçüldü.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 70.4 ± 9.2 (61-82 yaş) idi. Her iki grup arasında LASER sonrası ölçülen ortalama göziçi basınç değerleri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. 5 mmHg ve daha fazla göziçi basıncı artışı 1. grupta (brimonidin) 8 olgu (% 8) ve 2. grupta (brinzolamid) 6 olguda (% 6) görüldü. 10 mmHg ve daha yüksek göziçi basıncı artışı 1. grupta 3 olgu (% 3) ve 2. grupta 2 olguda (% 2) görüldü.
SONUÇ: Nd: YAG- LASER posterior kapsülotomi uygulama öncesi tek damla brimonidin % 0.2 veya brinzolamid % 1 uygulanmasının tedavi sonrası göziçi basıncı artışını önlemede etkin ve güvenilir bir yöntem olduğunu düşünmekteyiz.

PURPOSE: To compare the efficacy of brimonidine 0.2% versus brinzolamide 1% in preventing intraocular pressure rise after Nd: YAG- LASER posterior capsulotomy.
MATERIAL-METHODS: 200 patients with posterior capsular opasification after cataract surgery between October 2006 and May 2008 were included in this prospective randomized study. The patients were divided into two groups consisting of 100 cases. Preoperatively brimonidine tartrat 0.2% was given to the first group and brinzolamide 1% to the second group 30 minutes before LASER treatment. Intraocular pressure measured by Goldmann applanation tonometry 1 hour before and at 30. minutes, 1. hour, 2. hour, 3. hour and first week after LASER treatment.
RESULTS: Mean age of patients was 70.4 ± 9.2 (61-82). No statistical difference was found between two groups at mean intraocular pressure values after LASER treatment. Intraocular pressure rise of 5 mmHg or higher observed at 8 cases (8%) in the first group (brimonidine) and 6 cases (6 %) in the second group (brinzolamide). Intraocular pressure rise of 10 mmHg or higher observed at 3 cases (3%) in first group and 2 cases (2%) in the second group.
CONCLUSIONS: Preoperative one drop of brinzolamide 1% or brimonidine 0.2% seems to be safe and effective in preventing intraocular pressure rise after Nd: YAG- LASER posterior capsulotomy.

Amaç: Psödofakik yırtıklı retina dekolmanı tedavisinde 23 gauge pars plana vitrektominin etkinlik ve güvenilirliğini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Retrospektif olarak gerçekleştirdiğimiz bu çalışmaya Şubat 2006 ile Eylül 2008 tarihleri arasında kliniğimizde psödofakik yırtıklı retina dekolmanı nedeni ile 23 gauge pars plana vitrektomi operasyonu uygulanan 60 hastanın 60 gözü dâhil edildi. Çalışmadan çıkarılma ölçütleri; geçirilmiş pars plana vitrektomi operasyonu veya dekolman cerrahisi hikâyesi idi. Cerrahi öncesi ve sonrası en iyi düzeltilmiş görme keskinliği, Goldmann aplanasyon tonometresi ile ölçülen göziçi basıncı değerleri istatistiksel olarak değerlendirildi. Anatomik başarı, cerrahi sırasında ve sonrasında gelişen komplikasyonlar kaydedildi.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 57.35 ± 14.26 yaş (17-72 yaş) ve ortalama takip süresi 11.2 ± 3.8 ay (6-23 ay) idi. Tek cerrahi sonunda 46 hastada (% 76.7) retina başarılı biçimde yatıştırıldı. Takip eden operasyonlar sonunda final anatomik başarı oranı % 90 idi. Tek cerrahiden sonra fonksiyonel başarı oranı % 60 idi. Takip eden operasyonlar sonunda fonksiyonel başarı oranı % 75 idi. Cerrahi sırasında en sık görülen komplikasyon subkonjonktival kanama (% 15) idi. Cerrahi sonrası erken dönemde en sık görülen komplikasyon cerrahi sonrası 1. gün izlenen hipotoni (% 20) idi. Cerrahi sonrası geç dönemde en sık görülen komplikasyon epiretinal membran gelişimi (% 18.3) idi.
Sonuç: Psödofakik yırtıklı retina dekolmanı tedavisinde 23 gauge pars plana vitrektominin kabul edilebilir komplikasyonlar ile etkin ve güvenilir bir yöntem olduğu kanaatindeyiz.

Purpose: To evaluate the efficacy and safety of 23 gauge pars plana vitrectomy for the treatment of pseudophakic rhegmatogenous retinal detachment.
Methods: 60 eyes of 60 patients with pseudophakic rhegmatogenous retinal detachment who were operated by 23 gauge pars plana vitrectomy in our clinic from February 2006 to September 2008 were included in this retrospective study. Exclusion criterias from the study were history of prior vitrectomy or surgery for retinal detachment. The preoperative and postoperative best corrected visual acuity and intraocular pressure measurements with Goldmann applanation tonometry were evaluated with statisically. Anatomic success rate, intraoperative and postoperative complications were recorded.
Results: Mean age of patients was 57.35 ± 14.26 years (17-72 years) and mean follow up time was 11.2 ± 3.8 months (6-23 months). The retina was reattached successfully after a single surgery in 46 eyes (76.7%). Final anatomic success rate was 90% after subsequent operations. Functional success rate was 60% after a single surgery. Final functional success rate was 75% after subsequent operations. The most common intraoperative complication was subconjunctival hemorrhage (15%). The most common early postoperative complication was postoperative 1. day hypotony (20%). The most common late postoperative complication was development of epiretinal membrane (18.3%).
Conclusions: We believe that 23 gauge pars plana vitrectomy is an effective and safe surgical technique with favorable complications in the management of pseudophakic rhegmatogenous retinal detachment.

AMAÇ: Ambliyop hastalarin ambliyop ve sağlam gözlerinin kontrast duyarlıklarının normal sağlıklı bireylerin kontrast duyarlıklarıyla karşılaştırılması

YÖNTEM: Anizometropik ambliyopisi olan 23 hasta ve görmeleri tam olan yaş ve cinsiyet açısından uyumlu 22 birey (kontrol grubu) çalışma kapsamında incelendi. Ambliyop hastaların iyi gören (G1) ve az gören gözleri (G2) ile kontrol grubunu oluşturan bireylerin (K) gözleri, Snellen eselindeki görme keskinlikleri ve CV 1000 testinin 3,6,12,18 devir/derece uzaysal frekanslardaki kontrast duyarlıkları (KD) Kruskall Wallis testi ile karşılaştırıldı.

SONUÇLAR: Ambliyop hastaların sağlam gözleri ve kontrol grubu arasında silendirik kırma kusuru açısından istatiksel olarak anlamlı bir fark bulunmaktaydı (p=0.003). Kontrast duyarlık değerleri 3 devir/derece (dd) uzaysal frekansında gruplar arasında anlamlı bir fark göstermemekteydi (p=0.23). Kruskal Wallis testinde diğer uzaysal frekanslarda gruplar arasında anlamlı farklılıklar bulundu (6 dd için p=0.003; 12 dd ve 18 dd için p=0.001). Ambliyop hastaların sağlam ve ambliyop gözleri arasındaki fark, yukardaki frekanslarda anlamlı idi (6 dd için p=0.012 12 dd için p=0.10 ve 18 dd için p=0.001). Ambliyop ve kontrol grubu gözler arasında da aynı frekanslarda anlamlı fark izlendi (6, 12 ve 18 dd için p=0.001). Ambliyop hastalarin sağlam gözü ve kontrol grubu arasında sadece 12 dd’de anlamlı farklılık izlendi (p=0.001).

TARTIŞMA: Ambliyopili olguların iyi goren gözlerinde, “orta yüksek” frekansdaki kontrast duyarlıkta, normal gözlere göre anlamlı bir düşüklük görülmüştür. Sağlam gibi algılanan bu gözlerin, kontrast duyarlık gibi, gorme keskinliği dışı görme fonksiyonu testleriyle değerlendirilmesi hastaların takibi açısından önemlidir.

AIM: Comparing the contrast sensitivity of healthy “sound” eye and amblyopic eyes of patients with amblyopia with the contrast sensitivity of eyes of normal healthy subjects.

MATERIAL-METHODS: Twenty three patients with anisometropic amblyopia and 22 subjects of an age and sex matched control group (C) with visual acuity of 1 on Snellen chart were included in the study. Best corrected visual acuities (BCVA) on Snellen chart and contrast sensitivities (CS) [at spatial frequencies of 3, 6, 12 and 18 cyles/degree (cpd)of CV 1000 test] of the ‘sound’ eye (G1) and amblyopic eye (G2) of patients with amblyopia and eyes of healthy subjects in the control group (C) were measured. Contrast sensitivity values were compared by Kruskall Wallis test.

RESULTS: The cylindrical refractive errors of G1 and C were significantly different (p=0.003). There were no differences between groups at 3 cpd (p=0.23). There a significant difference between groups at higher spatial frequencies (p value for 6 cpd is 0.003, the p values for 12 cd and 18 cd are both 0.001). The eyes in G1 and G2 were significantly different ( p value for 6 cpd=0.012, for 12 cpd= 0.010, and for 18 cpd p=0.001). The eyes in G2 and the eyes in C were significantly different at all frequencies (p=0.001 for all of them. The eyes in G1 and the eyes in C were significantly different at only 12 cpd ( p=0.001).

DISCUSSION: There is a statistically significant decrease in contrast sensitivity at moderately high spatial frequencies in ‘sound ’eyes of patients with amblyopia in comparison to control group eyes. Evaluation of these eyes, thought to be healthy, with other tests of visual function like contrast sensitivity may be important for follow up of these patients.

AMAÇ: Orbital yayılım gösteren malign tümörler nedeniyle ekzenterasyon uyguladığımız olgularımızın klinik özelliklerini ve tedavi sonuçlarını takdim etmek.
MATERYAL-METOD: Kliniğimizde 1999-2006 yılları arasında ekzenterasyon uyguladığımız 5 olgu çalışma kapsamına alındı. Olguların 4’ü erkek 1’i kadındı. Yaşlerı 50 ile 72 arasında değişmekte olup yaş ortalaması 66.5 idi. 2 olgu konjonktival yassı hücreli karsinom, 1 olgu bazal hücreli karsinom, 1 olgu uveal malign melanom, 1 olgu paranasal sinüs karsinomuydu. Olguların tümünde yaygın orbital invazyon izlenmekteydi. 4 olguya göz kapağı cildi korunarak ekzenterasyon uygulanırken, 1 olgu ekzenterasyon sonrası spontan granulasyon ile sekonder iyileşmeye bırakıldı. Hastaların takip süreleri 2-6 yıl arasında değişmekteydi.
BULGULAR: İzleme döneminde uveal melanom bulunan olguda lokal nüks ve sistemik metastaz izlendi.
SONUÇ: Orbital malign tümörler hayati risk taşımaktadır ve bu lezyonların tedavi seceneği olan ekzenterasyon ise kozmetik komplikasyonlarla sonuçlanmaktadır. Bu nedenle göziçi ve gözdışı malign lezyonların erken tanısı cok önemlidir. Özellikle tek taraflı glokom olguları uveal doku maligniteleri yönünden araştırılmalıdır.

PURPOSE: To present the clinical properties of our patients with malignant tumors demonstrating orbital extensions and to discuss the results of their surgical management with orbital exenteration.
MATERIAL AND METODS: Five cases which were managed by orbital exenteration at our clinic between 1999 and 2006 were included in this study. Four cases were male, and 1 case was female. Age of the patients ranged between 50 to 72 years with a mean of 66.5 years. Two cases had squamous cell carcinoma, one had basal cell carcinoma, one had carcinoma of paranasal sinus and one had uveal malign melanoma. All patients had massive orbital invasion. Exenteration of four cases were performed by eyelid skin–sparing technique and one case was allowed to heal by spontaneous granulation. Cases were followed –up with a period of 2 to 6 years.
RESULTS: Sistemic metastasis and local recurrence were noted in the case with uveal malignant melanoma.
CONCLUSION: Orbital malignant tumors have fatal risks and exenteration which is the choice of treatment for these lesions result with many cosmetic complications. Early diagnosis of the lesions localized in intraocular or extraocular area is very important. Especially, cases with unilateral glaucoma should be examined for an underlying malignancy of uveal tissue.

Amaç: Göz protezi kullanımı sırasında ortaya çıkan ve protez kullanımını engelleyen klinik sorunları ve bu sorunların ortaya çıkış sıklıklarını değerlendirmek.
Yöntem: Göz protez değişim ihtiyacı gösteren 50 olgunun klinik özellikleri kesitsel olarak değerlendirmeye alındı. Hastaların göz yaralanma ve görme kaybı nedeni, göz protezi kullanma süresi, protez kullanımına bağlı olarak ortaya şıkan şikayetler ve protez değiştirme nedeni, protezin soket içinde duruşu ve protez hareketi, soketin, alt forniksin, ve üst kapağın pozisyonu değerlendirmeye alındı.
Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 50 olgunun (27 erkek, 23 bayan) ortalama yaşı
34.4 ± 19.1 yıl, toplam protez kullanma süresi 15.1 ± 12.8 yıl olarak belirlendi. Olguların 27'sine (%54) enükleasyon, 16'sına (%32) evisserasyon uygulanmış olduğu saptandı. Yedi (%14) olguda ise protezin fitizik göz üzerine yerleştirildiği belirlendi. En sık protez değiştirme nedenlerinin olguların %32’sinde protezin soket içinde duruş bozukluğu (%32), protezin diğer göz ile olan boyut farkı (%28) ve çapaklanma (%24) olduğu belirlendi. Olguların %76’sında birden fazla şikayet mevcuttu. Çapaklanması olan 38 olgunun 9’unda (%23.7) dev papiller konjonktivit mevcuttu. Olguların %86’sında protez hareketi hiç yok veya çok sınırlı idi. Dört (%8) olguda alt forniks yetersizliği, 11 (%22) olguda alt kapak gevşekliği ve 20 (%40) olguda üst kapak düşüklüğü saptandı. Primer göz cerrahisi olarak enükleasyon geçiren 27 olgu ile evisserasyon geçiren 16 olgunun çapaklanma, ptozis, dar alt forniks ve alt kapak gevşekliğinin görülme sıklığı arasında anlamlı bir fark bulunmadı (p>0.05).
Tartışma: Göz protezi kullanan olgularda protez duruş bozukluğu ve çapaklanma protez değişimini gerekli kılan en sık nedenler arasındadır.

Title: Evaluation of the factors necessitating ocular prosthesis replacement.
Purpose: To identify the clinical problems encountered during ocular prosthesis use that necessitate prosthesis discontinuation and replacement.
Materials-Methods: The clinical characteristics of 50 patients who required ocular prosthesis replacement were evaluated in this cross-sectional study. The medical indication for removal of the globe, total duration of prosthesis usage, the nature and frequency of prosthesis related problems, the primary reason for prosthesis replacement, the position of prosthesis in the ocular socket, prosthesis motility, and the clinical appearance of the socket, inferior conjunctival fornix and the position of upper eyelid were evaluated.
Results: The mean age and the total duration of prosthesis use of 50 patients (27 males, 23 females) included in the study was 34.4±19.1 years and 15.1±12.8 years, respectively. Twenty-seven (54%) patients had undergone enucleation, 16 (%32) had undergone evisceration whereas 7 (14%) used prosthesis over their phthisical eyes. The most common indications for prosthesis replacement were prosthesis malposition (32%), prosthesis size incongruity with the contralateral eye (24%) and ocular discharge (24%). Seventy-six percent of patients had >1 prosthesis related complaints. Of the 38 patients with a history of ocular discharge, 9 (23.7%) had giant papillary conjunctivitis. Prosthesis motility was very limited or absent in 86% of patients. Four (%8) cases had shallow inferior fornices, 11(22%) had laxity of the inferior eyelid and 20 (%40) had upper lid ptosis. There were no statistically significant differences in the occurance of ocular discharge, ptosis, shallow inferior fornix or inferior eyelid laxity between patients who had undergone enucleation (n=27) and evisceration (n=16).
Conclusion: Malposition of ocular prosthesis and ocular discharge are the most common indications for prosthesis discontinuation and replacement.

Çocukluğundan beri sol gözü görmeyen 18 yaşındaki kadın olguya ait klinik özellikler değerlendirildi. Görme keskinlikleri sağda tam solda absolu düzeyde olan olgunun biomikroskopik ön segment muayene bulguları normaldi. Fundus muayenesinde sağ göz bulguları normal olan olgunun, sol göz papillasını tamamen örten beyaz glial doku ve peripapiller pigment değişiklikleriyle birlikte optik disk etrafından saçılan artmış sayıda retinal damarlar bulunmaktaydı. Olgunun sol göz foveası tespit edilemedi. Sol gözde optik koherens tomografi (OKT) incelemesinde optik disk başında prepapiller glial dokuya ait yaygın reflektivite artışı tespit edilen olgunun maküler OKT incelemesinde fovea depresyonu bulunmamaktaydı ve diğer göze göre maküla kalınlığı inceydi. Kraniel ve orbital manyetik rezonans görüntüleme bulguları normal olan olgunun, orbita bilgisayarlı tomografi ve ultrasonografisinde distal optik disk kesiminde kalsifikasyonla uyumlu opasite tespit edildi.

Clinical findings of 18-year old female case admitting with the complaint of blindness in her left eye that was present since his childhood were evaluated. Her visual acuities were complete on the right and absolute on the left. Her biomicroscopical anterior segment findings were within normal limits. In her fundoscopic examination, while the findings of the right eye were within normal limits, there were prepapillary elevated glial tissue that was cover the entire papilla, nasally located peripapillary pigmentous changes, and increased number of retinal vessels arising from the disc margin in her left eye. Her left fovea could not be observed. In optical coherence tomography investigation of the optic nerve head in her left eye, there was hyper reflectivity of the prepapillary glial tissue. In the left macular OCT examination, macular thickness was thinner than the other healthy eye and there was no foveal depression. While the cranial and orbital magnetic resonance imagings of the case were within normal limits, her orbital computed tomography and ultrasonography examination disclosed the opacity correlating with calcification in the distal optic disc region.

AMAÇ: Akut sinüzit komplikasyonu olarak gelişen subperiostal orbita apselerinin tanı ve tedavisinin vurgulanması amaçlanmıştır.
YÖNTEM: 9 yaşında erkek hasta üç gündür olan sol gözde ağrı ve şişlik şikayetleri ile kliniğimize başvurdu. Muayenede proptozis, kemozis, kapaklarda ödem ve göz hareketlerinde kısıtlılık saptanması üzerine orbital selülit tanısıyla yapılan manyetik rezonans görüntülemede sol paranazal sinüzite ek olarak subperiostal orbita apsesi tespit edildi.
SONUÇ: Tıbbi tedaviye cevap alınamaması üzerine endoskopik sinüs cerrahisi ile birlikte uygulanan apse drenajı ile hasta başarıyla tedavi edildi.
TARTIŞMA: Cerrahinin endike olduğu subperiostal orbita apselerinde endoskopik yaklaşım ilk seçenek olarak değerlendirilmelidir.

PURPOSE: We aimed to emphasize the diagnosis and treatment of subperiosteal orbital abscess secondary to acute sinusitis.
METHOD: A 9-year-old patient referred to our clinic complaining pain and swelling in his left eye for three days. There were proptosis, chemosis, eyelid edema and ocular motility restriction on examination, therefore magnetic resonance imaging was performed with the diagnosis of orbital cellulites and left paranasal sinusitis and subperiosteal orbital abscess were reported.
RESULT: As the medical management failed the patient was successfully treated with endoscopic sinus surgery and abscess drainage.
CONCLUSION: Endoscopic approach should be considered as the first choice when surgery is indicated in the subperiosteal orbital abscess cases.

Amaç: Şiddetli göziçi kanamalarına bağlı gelişen akut açı kapanması glokomu (AAKG) nadir görülen ve gözü tahrip edici bir komplikasyondur.
Yöntem: Bu çalışmada sağ gözündeki ağrılı görme kaybı şikayeti ile kliniğimize başvuran 71 yaşındaki erkek olgu sunulmaktadır.
Sonuçlar: Öyküsünde kronik böbrek yetmezliği tanısı bulunan olgunun görme keskinliği sağ gözde ışık hissi negatif, sol gözde 0.4 düzeyindeydi. Konjonktival hiperemi, kemozis ve total hifeması bulunan olgunun göziçi basınçları sağda 40 mmHg, solda 13 mmHg idi. Ultrasonik incelemede retina altı yaygın kanamaya eşlik eden iris-lens diyaframının öne gelmesi sonucu ön kamarada daralma, iridokorneal açı kapanması ve total hifema mevcuttu. Göziçi kanamasına ikincil AAKG tanısı konulan olgu antiglokomatöz ajanlarla tedavi edildi. İki ay sonra hastanın gözünde fitizik değişikliklerin (hipotonik ve büzüşmüş glop) geliştiği görüldü.
Tartışma: Kronik böbrek yetmezliği olan olgular kanama komplikasyonlarının önlenmesi açısından yakın bir şekilde takip edilmelidir.

Purpose: Acute angle-closure glaucoma (AACG) resulting from massive intraocular hemorrhage is a rare and catastrophic complication.
Method: In this study, a 71-year-old male who was admitted to our clinic with sudden painful loss of vision in his right eye is presented.
Results: The patient's history revealed a diagnosis of chronic renal failure. His visual acuity was no light perception in the right eye and 0.4 in the left eye. There were conjunctival hyperemia, chemosis and total hyphema in the right eye. Intraocular pressure was 40 mmHg on the right and 13 mmHg on the left eye. In the ultrasonic examination there was narrowing of the anterior chamber due to anterior displacement of the iris-lens diaphragm and closure of the iridocorneal angle and total hyphema accompanying subretinal massive hemorrhage. AACG secondary to intraocular hemorrhage was diagnosed and treated with antiglaucomatous agents. Two months later phthisical changes (hypotonic and shrunken globe) were observed in this eye.
Discussion: Patients with chronic renal failure should be closely followed up for the prevention of hemorrhagic complications.

Amaç: Tekrarlayan ''shield'' ülser zemininde bakteriyel keratit gelişen vernal konjonktivitli bir olguyu sunmak.

Yöntem: Olgu sunumu.

Bulgular: İki yıldır gözlerinde kaşıntı ve fotofobi hikayesi olan 10 yaşında erkek çocuk sol gözünde ağrı ve görme kaybı şikayeti ile kliniğimize başvurdu. Görme keskinliği, sağ gözde: 1.0, sol gözde: el hareketleri düzeyinde idi. Biyomikroskobik muayenesinde bilateral olarak yoğun mukoid sekresyon, üst tarsal konjonktivada kaldırım taşı şeklinde papillalar, sol gözde kornea ½ üst yarısında geçirilmiş ''shield'' ülsere ait oval skar ve hemen altında kenarları infiltre plak şeklinde korneal ülser mevcuttu. Stroma ödemli ve ön kamarada 4 mm seviye veren hipopiyon mevcuttu.''Shield'' ülsere sekonder bakteriyel keratit tanısı ile güçlendirilmiş vankomisin, güçlendirilmiş seftazidim, %0.5 siklosporin, siklopentolat ve sistemik antihistaminik tedavisi uygulandı. Semptomlar beş hafta içinde tamamen kayboldu ve görme 0.7 düzeyine çıktı. Hasta 4 ay sonra benzer şikayetler ile tekrar başvurdu. Sol gözde, eski skarların kenarında, çevresi ve tabanı infiltre yeni bir ülser ve yoğun stromal ödem mevcuttu. Görme 0.5 mps düzeyindeydi. Güçlendirilmiş sefazol, güçlendirilmiş gentamisin, %0.5 siklosporin, siklopentolat ve sistemik antihistaminik tedavisi ile ülser iyileşti ve görme keskinliği 0.4 düzeyine ulaştı.

Sonuç: Vernal keratokonjonktivitli olgularda ''shield'' ülsere eşlik eden bakteriyel keratit nadir görülmesine rağmen görmeyi tehdit eden önemli bir komplikasyondur. Tedavide, uygun antibiyotiklerin yanı sıra vernal konjonktivite bağlı inflamasyonun da etkin şekilde baskılanması gereklidir. Vernal keratokonjonktivit tedavisinde etkinliği gösterilmiş olan siklosporin, bakteriyel keratit varlığında da etkin ve güvenli bir seçenek olabilir.

Purpose: To report a patient with vernal conjunctivitis who had recurrent shield ulcer
complicated by bacterial keratitis.

Methods: Case report. A 10 years old boy who had history of ocular itching and photophobia for two years was presented with a complaint of pain and visual loss in the left eye. His visual acuity was 10/10 in the right eye and hand movement in the left eye. Slit-lamp examination revealed excess discharge of mucus and cobblestone papillae on the superior tarsal conjunctiva were observed in both eyes. In the left eye,there was an oval scar induced by the previous shield ulcer on the upper half of the cornea and a plaque-shaped ulcer next to its lower border.The base area and margins of the ulcer were infiltrated.The cornea was grossly edematous and there was hypopyon of 4 mm. Considering the clinical diagnosis of shield ulcer complicated by bacterial keratitis,the patient was treated with fortified vancomycin,ceftazidime, 0.5%cyclosporine, cyclopentolate and systemic antihistaminic.The symptoms resolved completely within 5 weeks and visual acuity increased to 7/10. The patient applied again with similar complaints 4 months later. In the left eye,there was a new ulcer with infiltrated margins and base area near the old scars and excess stromal edema.The visual acuity was counting fingers at 0.5 meter. After the treatment with fortified cefazolin,gentamycin, 0.5%cyclosporine,cyclopentolate and systemic antihistaminic, the ulcer healed and visual acuity improved to 4/10.

Conclusion: Although secondary bacterial keratitis associated with shield ulcer is uncommon in patients with vernal keratoconjunctivitis,it is a vision-threatening complication. In the treatment,it is important that the inflammation caused by vernal conjunctivitis must be suppressed simultaneously with effective antibiotics therapy. Topical cyclosporine, shown to be effective in the treatment of vernal keratoconjunctivitis may be a reliable and effective adjunctive in patents with secondary bacterial keratitis.

Alport Sendromu ilerleyici nefrit, sensorinöral işitme kaybı ve oküler bozukluklarla seyreden herediter bir hastalıktır. 36 yaşında erkek hasta her iki gözünde görme azlığı ile polikliniğimize başvurdu. Hastanın hikayesinde çocukluğundan beri işitme kaybı, böbrek rahatsızlığı vardı. Oküler muayenesinde sağ ve sol gözde düzeltilmiş en iyi görme keskinliği Snellen eşelinde 1/10 idi. Biyomikroskopik muayanede bilateral anterior ve posterior lentikonus saptandı. Fundus muayenesinde bilateral perimakuler yerleşimli beneklenmeler görüldü. Sistemik muayenede, işitme testinde sensörinöral işitme kaybı tespit edildi. Hasta son dönem böbrek yetmezliği nedeniyle üç yıldır hemodiyalize giriyordu. Bu bulgular ışığında hastaya Alport sendromu tanısı kondu. Hastanın iki gözüne bir hafta arayla fakoemülsifikasyon ile şeffaf lens cerrahisi ve kapsül içine katlanır üç parçalı hidrofobik akrilik göz içi lensi (GİL) yerleştirildi. 1 senelik takibinde hastanın myopik düzeltme ile en iyi görme keskiniği Snellen eşelinde 10/10 idi ve GİL pozisyonu santralize idi.
Anterior ve posterior lentikonuslu Alport sendromunda hızlı görsel rehabilitasyon için fakoemülsifikasyon ve GİL implantasyonu etkili ve güvenli bir yöntemdir.

Alport’s syndrome is a hereditary disease characterized by progressive nephritis, sensorineural hearing loss and ocular abnormalities. A 36 years-old man was applied to ophthalmology department with a complaint of decreased visual acuity in both eyes. His history included deafness and renal disease since childhood. On ocular examination, the best corrected Snellen visual acuity was 1/10 in both eyes. Slitlamp biomicroscopic examination revealed anterior and posterior lenticonus in both eyes. Retinal flecks a spare of bilateral perimacular areas were detected on fundoscopy. On systemic examination, sensorineural hearing loss was detected by audiometry. He had developed end-stage renal failure which required hemodialysis for three years.
The patient was diagnosed with Alport’s syndrome on the basis of clinical history and examination. The patient had clear lens phacoemulsification with implantation of triple–piece acrylic hydrophobic intraocular lens (IOL) was implanted in both eyes one week apart. A one year postoperatively, the patient had the best corrected Snellen visual acuity of 10/10 in both eyes, with myopic correction and IOL was well centered in the bag.
Clear lens phacoemulsification is a safe and effective surgical procedure for the treatment of anterior and posterior lenticonus in patients with Alport’s syndrome, allowing for rapid visual rehabilitation.

Kolonya şişesinin patlaması nedeniyle ciddi oküler yüzey hasarı gelişen ve erken dönemde tedavi alamayan bir olgu, kimyasal yaralanmadan 2 ay sonra kliniğimize sevk edildi. Hastanın yapılan ilk muayenesinde sağ göz tabii olup görmesi tamdı. Sol gözde ağır oküler yüzey hasarına bağlı olarak gelişen kornea yüzeyini tamamen kaplayan yoğun vaskülarizasyon tespit edildi. Hastaya limbal transplantasyon uygulandı. Hastanın klinik sonuçları ve konfokal mikroskopi bulguları değerlendirildi.

A patient suffering from severe ocular surface damage and was referred to our clinic 2 months after the chemical trauma without having any proper medical treatment. His right eye was normal. On his left eye there was severe corneal neovascularisation due tosevere ocular surface damage which covers entire corneal surface. A limbal otograft was performed. Clinical and confocal microscopy findings of the patient were evaluated.