GİRİŞ ve AMAÇ: Üst düzey bir çocuk acil servisine künt yüksek enerjili travma nedeniyle başvuran çocuklardaki ciddi travmayı öngörmede, Pediatrik Travma Skoru'nun (PTS) etkinliğinin araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut künt yüksek enerjili travma nedeniyle Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne başvuran 15 yaşından küçük çocuklar ileriye yönelik olarak incelendi. PTS yaralı acil servise geldiği anda hesaplandı. Hastalar iki gruba ayrıldı: PTS ≤ 8(Ciddi Travma) ve PTS > 8 (ciddi olmayan travma).
BULGULAR: 213 çocuk (ortalama yaş: 6,1 ± 3,9 yıl; en küçük: 10 gün – en büyük: 15 yıl) çalışmaya alındı. Acil serviste koagülasyon testi ve toraks tomografi sıklığı, acil serviste kritik girişim ve tedavi gereksinimi, hastaneye yatış oranı, yoğun bakım gereksinimi, mekanik ventilatör gereksinimi, ameliyat, kan transfüzyonu, ölüm sıklığı PTS ≤ 8 grubunda daha fazlaydı (p < 0,05). PTS≤ 8'nın duyarlılığı %56,2, seçiciliği %90,8 (AUROC: 0,682; %95 CI: 0,610-0,755) olarak hesaplandı. PTS hastanede yatış süresi (r: -0,493; p <0,001) ve acil serviste izlenme süresi (r: - 0,442; p < 0,01) ile anlamlı korelasyon göstermekteydi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Künt yüksek enerjili travmaya maruz kalmış çocuklarda, üst düzey bir acil servise başvuru sırasında ölçülen PTS, kritik girişim ve tedavi gereksinimini ve mortaliteyi öngörmede iyi bir belirteçtir. Fakat hastaneye yatışı öngörmedeki etkinliği orta düzeydedir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to assess whether the Pediatric Trauma Score (PTS) can predict significant trauma in a pediatric blunt trauma population in a high-level pediatric emergency department (PED).
METHODS: Patients younger than 15 years of age presenting to the PED of the Tepecik Teaching and Research Hospital with acute high-energy blunt trauma were analyzed prospectively. The PTS was calculated on arrival to the PED. Patients were classified into two groups, as follows: Patients with PTS ≤ 8 comprised the significant trauma group (STG), while patients with PTS > 8 made up the non-significant trauma group (NSTG).
RESULTS: Two hundred and thirteen children (mean age: 6.1 ± 3.9 years; minimum: 10 days, maximum: 15 years) were included in the study. The rates of coagulation testing and thorax computerized tomography in the PED, critical interventions and therapies in the PED, hospitalization, need for transfer to the pediatric intensive care unit, mechanical ventilation (MV), operation, blood transfusion, and mortality were statistically higher in the STG (p < 0.05). PTS ≤ 8 exhibited a sensitivity of 56.2% and a specificity of 90.8% for hospitalization (area under the receiver operating characteristic curve [AUROC]: 0.682; 95% confidence interval [CI]: 0.610–0.755). The PTS was significantly correlated with length of hospital stay (r = –0.493; p < 0.001) and length of observation in the PED (r = –0.442; p < 0.01).
DISCUSSION AND CONCLUSION: PTS on arrival to a high-level PED is a good predictor of the need for critical interventions/therapies and mortality in children with high-energy blunt trauma. However, its accuracy is moderate for the prediction of hospitalization.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı çocuk yoğun bakım ünitesine yatış sırasındaki hemoglobin düzeyi ve takip sırasında eritrosit transfüzyonu gereksinimi ile mortalite arasındaki ilişkinin araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu prospektif çalışmaya on iki yataklı çocuk yoğun bakım ünitesine bir yıl süreyle kabul edilen toplam 260 hasta dahil edilmiştir. Hastaların demografik özellikleri, yatış nedenleri, yatış süreleri, mekanik ventilatör gereksinimi ve mekanik ventilatörde kalma süreleri, PRISM (Pediatric Risk of Mortality) III ve PELOD (Pediatric Logistic Organ Dysfunction) skorları, yatış anındaki tam kan sayımı değerleri ile transfüze edilme durumları kayıt edildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan hastalardan 34 olgu eksitus oldu. Çalışmamaızda kaba mortalite oranı % 13 idi. Eksitus olan hastaların ortalama hemoglobin düzeyleri ( 10,55 ± 2,45 g/dl) sağ kalan hastaların değerlerine ( 11,58 ± 2,15 g/dl) göre daha düşük bulundu (p = 0,011). Transfüzyon uygulanan hastaların mortalite oranı transfüze edilmeyen hastalara göre anlamlı olarak yüksek bulundu. (%40,2 vs %1,6, p<0,001). Mortalite riski açısından hemoglobin düzeyi için %80 duyarlılık ve % 78 özgüllük ile belirlenen kesim noktası <8 g/dl saptandı (p: 0,017).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda kritik çocuk hastalarda çocuk yoğun bakım ünitesine başvuru sırasında anemi varlığı ve/veya takip sırasında transfüzyon gereksinimi artmış mortalite riski ile ilişkili bulunmuştur.

INTRODUCTION: This study aimed to investigate the effect of the hemoglobin concentration at admisssion to pediatric intensive care unit (PICU) and erythrocyte transfusion on the mortality rate of the patients.
METHODS: This prospective study includes 260 patients admitted to the pediatric intensive care unit with 12 beds during one year period. Demographic characteristics, admission etiologies, length of stay in PICU, mechanical ventilation rates, PRISM (Pediatric Risk of Mortality) III ve PELOD (PediatricLogistic Organ Dysfunction) scores, complete blood count on admission and erytrocyte transfusion during hospitalization of the patients were recorded prospectively.
RESULTS: Thirty four patients among 260 were exitus. Mortality rate of the patients were %13. The mean hemoglobin concentration of the patients who were exitus was lower than the patients who survive ( 10,55 ± 2,45 g/dl vs. 10,55 ± 2,45 g/dl, p = 0,011) Although platelet levels were lower in patients who were exitus than the survivers the difference was not statistically significant (320,352 ± 181,731/ mm3 vs 352,231 ± 174,129/ mm3 p = 0,325). Mortality rate of the transfused patients were higher than the patients who were not transfused. (40,2% vs 1.6%, p<0,001). The cut off value of hemoglobin concentration for the mortality risk with 80 % sensitivity and 78 % specifity was 8 g/dl (p: 0,017).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The admission hemoglobin concentration of the patients who are lost in PICU is significantly lower than the patients who survive. The mortality rate of the patients increases with eryhtroyte transfusion.

GİRİŞ ve AMAÇ: Karbon monoksit zehirlenmesi önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Ortalama trombosit hacminin (MPV) hipoksi ve inflamasyonun belirteci olabileceği yönündeki görüşler artmaktadır. Bu çalışmada karbon monoksite zehirlenmesi olan çocuk hastalarda MPV değeri değişiminin saptanması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde Ocak 2005-2014 tarihleri arasında karbon monoksit zehirlenmesi tanısı alan çocuk hastalar geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 228 hastanın (%49 erkek) ortalama yaşı 88±56 aydı. Kontrol grubu için benzer yaş aralığında ki 200 sağlıklı çocuk seçildi. MPV değeri çalışma grubunda 8,43±1,1 fL, kontrol grubunda 8,26±0,7 fL idi, arada anlamlı istatistiksel fark bulunamadı. Karboksihemoglobin değeri ile MPV değeri ve trombosit sayısı arasında da korelasyon saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Dolaşımdaki trombositleri sayısı ve büyüklüğü inflamasyonun şiddetine bağlıdır. MPV değeri trombosit fonksiyonlarının değerlendirilmesinde basit ve kolay bir metottur. Rutin kan sayımı incelemelerinde görülen MPV değeri değişimlerini değerlendirmek hem zaman kaybına neden olmaz hem de ekstra maliyet gerektirmez. MPV değerinin hastalıkların tanısında destekleyici bir belirteç olarak kullanılması önerilmektedir.

INTRODUCTION: Carbon monoxide poisoning (COP) is one of the most important causes of morbidity and mortality. There is increasing evidence supporting the important role of mean platelet volume (MPV) as a marker of hypoxia and inflammation. In this study, we aimed to determine changes in MPV values in pediatric patients with COP.
METHODS: Children who diagnosed of COP between January 2005 and 2014 were enrolled in a retrospective, controlled study.
RESULTS: This study includes 228 COP patients (49% male). Mean age was 88±56 months old. Control group consisted of 200 age-matched healthy children. MPV levels were 8.43±1,1 fL in study group and 8.26±0,7 fL in control group. No change of MPV and platelet count in COP and no correlation between carboxyhemoglobin and MPV levels were found.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The number and diameter of circulating platelets depends on the severity of inflammation. Paying attention to the change in MPV values that is routinely studied in complete blood counting and causing no extra cost and time loss seems to be a method that reinforces the many diseases diagnosis. Many studies claim MPV is a useful follow-up marker for prognosis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, akut apandisitli çocuklarda OTH’nin akut apandisit tanısındaki değerinin ve akut apandisitteki komplikasyon varlığının OTH değeri üzerine olan etkisinin araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma retrospektif olarak planlandı. Klinik ve patolojik olarak akut apandisit tanısı alan 43 olgunun OTH değerleri sağlam çocuklar arasından seçilen kontrol grubunun (n=51) OTH değerleriyle karşılaştırıldı. Peritonit, nekroz, perforasyon ve abse saptanan olgular komplike apandisit, diğerleri komplike olmayan apandisit olarak sınıflandırıldı ve bu iki grup arasında OTH değerleri bakımından karşılaştırma yapıldı. İstatistiksel analizlerde t-test, Kruskal-Wallis, Mann-Whitney U ve testleri kullanıldı.
BULGULAR: Akut apandisitli çocukların (n=43, %68’i erkek) yaş ortalaması 8,7±4,0 yıl olup, yaş dağılımı ≤ 3 yıl (n=7), 4-9 yıl (n=13) ve 10-16 yıl (n=23) şeklindeydi. Komplike ve komplike olmayan apandisit sırasıyla 12 (%28) ve 31 (%72) çocukta saptandı. Komplike apandisit oranları ≤3 yaş, 4-9 yaş and 10-17 yaş alt gruplarında sırasıyla %71,4, %30 ve %21 olarak saptandı. Akut apandisiti olan (9,4±0,5 fL) ve olmayan (9,31±0,60 fL) çocukların OTH ortalamaları arasında anlamlı farklılık yoktu (p>0,05). Ortalama OTH değerleri komplike grupta 9,5±0,5 fL, komplike olmayan grupta ise 9,4±0,4 fL olup aralarında anlamlı farklılık yoktu (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocuklarda OTH değerinin ilk dokuz yaş için akut apandisit tanısında uygun bir belirteç olmadığı görülmüştür. Akut apandisit saptanan 1-17 yaş arasındaki olgularda komplikasyon şüphesinde OTH değerinin tanısal bir değeri saptanamamıştır.

INTRODUCTION: Primary aim of this study was to investigate the diagnostic value of MPV in children between with and without acute appendicitis. Secondarily, MPV values were determined in children with acute appendicitis between with and without complication.
METHODS: Mean MPV values in children who were diagnosed as acute appendicitis by clinical and pathological methods were compared with healthy children (n=51) retrospectively. Children with peritonitis, necrosis, perforation and/or abscess were classified as complicated appendicitis. Mean MPV values were compared between in children with and without complicated appendicitis. Statistical analyses were performed by t-test, Kruskal-Wallis, and Mann-Whitney U tests.
RESULTS: The mean of the age of children (n=43, 68% of these was male) was 8,7±4,0 year (between 1-17), and age subgroups were ≤3 years (n=7), 4-9 years (n=13), and 10-16 years (n=23). Complicated appendicitis in ≤3 years, 4-9 years, and 10-17 years subgroups were detected as 71,4%, 30%, and 21%, respectively. Complicated and noncomplicated appendicitis were detected in 12 (28%) and 31 (72%) children, respectively. Mean MPV values were not significantly different between children with (9,4±0,5 fL) and without (9,3±0,6 fL) acute appendicitis (p>0,05). Mean MPV values were not significantly different between complicated (9,5±0,5 fL) and noncomplicated (9,4±0,4 fL) groups (p>0,05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It has been observed that the value of MPV in children is not a suitable marker for acute appendicitis in the first nine years of life. Additionally, MPV is not useful to discriminate of complicated and noncomplicated appendicitis in children between 1-17 years.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kuduz halen dünyada ve ülkemizde önemini koruyan bir halk sağlığı sorunudur. Kuduz riskli temas olgularının dünyadaki en önemli nedeni, köpeklerin ilk sırada yer aldığı evcil hayvanlardır. Bu çalışmayla, Türkiye’nin merkezinde bir üniversite hastanesi acil servisinde çocuk olguların kuduz riskli temas sonrası tedavisine yönelik uygulama basamaklarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2009-2016 yılları arasındaki hayvan ısırığı olan olgulara ait yaş, cinsiyet, temas edilen vücut bölgesi ve ısıran hayvanın cinsi, tetanoz/kuduz profilaksisi, antibiyotik uygulaması yapılıp yapılmadığı ve olayın hekim tarafından adli vaka olarak değerlendirilip değerlendirilmediği gibi bilgiler kaydedildi.
BULGULAR: Yaşları 2-18 arasında (ortalama=11.06±4.77) değişen 58 (%61.7)’i erkek toplam 94 olgu çalışmaya alındı. Temas sonrası olguların %43.6’sı ilk sekiz saat içinde acil servise başvurmuştu. Olguların %73.4’ü köpek, %25.5’i kedi; bir olguda fare ısırığı nedeniyle acil serviste değerlendirilmişti. Olguların %34’ünde ısırık el bölgesindeydi. Yaş gruplarına göre, 0-5 yaş grubu olguların %50’sinde gövde, 6-10 yaş grubu olguların %41.7’sinde üst ekstremite, 11-15 yaş grubu olguların %50’sinde ayak, 16-18 yaş grubu olgularında %53.8’inde alt ekstremitede ısırılmanın meydana geldiği görüldü (p<0.05). Acil serviste değerlendirilen olguların %56.4’ü hekim tarafından “adli vaka” olarak değerlendirilmişti. Hastaların %91.5’inin mevcut yaralanmaları yara yıkama ve pansuman yapılırken; geri kalanlara yara yıkama ve kapama yöntemleri uygulanmıştı. Taburculuk sonrası olguların %17’sine oral antibiyotik tedavisi başlanmıştı. Olgulardan sadece biri parenteral antibiyotik tedavisinin devam edilmesi amacıyla servise yatırılırken, tüm olgular ayaktan izlemleri yapılmak üzere taburcu edilmişti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hayvan ısırıkları hem çocuk hem de erişkin acilde sıklıkla karşımıza çıkan ancak uygulama basamaklarında halen hata yapılan durumlardan biridir. Bu hataların azaltılması için hekimlerin bu konuda bilgi ve becerilerini arttırmaları gerekmektedir.

INTRODUCTION: Rabies is still one of the important public health problems both in the World and in our country. The highest risk of rabies contact arises from pets, especially dogs. The aim of this study is to evaluate the treatment steps that are used to manage the cases that are presented to pediatric emergency department (PED) with a risk of rabies contact.
METHODS: Age, gender, site of bites, kind of animals, tetanus/rabies prophylaxis, presence antibiotic treatments and forensic case reports are types of data that have been recorded for the animal bite cases between 2009-2016.
RESULTS: Age between 2-18 (mean=11.06±4.77) and 58 (61.7%) male total 94 cases have been used for the study.Fourty-three point six percent of the cases were presented to the PED within eight hours after the contact. Seventy-three point four percent dog bites, 25.5% cat bites and one mice bite was the distrubution of the cases.In 34% of the cases the bite was in the hand area. The bites were in, according to age, in 0-5 ages group 50% in torso, in 6-10 ages group 41.7% in upper extremites, in 11-15 age group 50% in foot, in 16-18 age group 53.8% in lower extremities (p<0.05). Fifth-six point four percent of the cases were reported as forensic cases. In 91.5% of cases the wounds were cleaned and dressed while in the rest of the cases the wounds were cleaned and sutured. In 17% of the cases antibiotherapy was started after disposition. In only one of the cases, the patient was hospitalised for parenteral antibiotherapy. All the other patients were disposed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Even though, animal bites are very common cases for both adult and PED, still many mistakes can be made in treatment of these cases. In order to prevent these mistakes, the knowhow of the health care professionals have to be increased.

Oldukça zehirli bir gaz olan fosfin preparat olarak kile emdirilmiş alüminyum fosfit tabletleri halinde ülkemizde kullanılmaktadır. Fosfin gazının difüzyon kapasitesinin çok yüksek olması nedeniyle ortamdaki tüm canlıları bütün biyolojik dönemlerinde yok edebilmesi ve tarım ürünlerinde kalıntı bırakmaması nedeniyle sık kullanılmaktadır. Halen özgün bir antidotu bulunmayan zehirlenmeler arasında bulunan alüminyum fosfitin zehirlenmelerinde ölüm oranları alınan doza bağlı %30 ila %100 arasında değişmektedir. Bu yazıda ölüm gerçekleşmemiş öz kıyım amaçlı bir alüminyum fosfit zehirlenmesi sunulmuştur. 14 yaşında 6 gr alüminyum fosfit içeren tabletlerden içen kız hasta bulantı ve kusma ile acil servise getirildi. Hastanın midesi yıkanarak aktif kömür uygulandı. Kullanılan alüminyum fosfit miktarının ölümcül olması nedeniyle hasta çocuk yoğun bakım ünitesine yatırıldı. Destek tedavileri ve izlemi yapılan hasta sağlıklı olarak taburcu edildi. Her ne kadar özgül antidotlar zehirlenmelerde hayat kurtarıcı olsa da genel tedavi prensiplerinin, sağlık hizmetlerine erken ulaşımın tedavi sonucunu nasıl etkilediğini ve zehirlenme gerçekleştiğinde ölüm oranları çok yüksek olan alüminyum fosfitin ülkemizde kontrolsüz satışını vurgulamak amacıyla olgu sunulmuştur.

Phosphide, that is a very tocix gas, is used in our country as aluminium phosphide tablets impregnated in clay as. The diffusion capacity of phosphide gas is very high whereby it can eradicate all living creatures in their biological phases and does not leave any remnants in agricultural products which is why it is frequently used. Aluminium phosphide poisoning is among intoxications for which there are still no true antidotes. Mortality rate varies between 30% and 100%. This paper presents an aluminium phosphide poisoning case caused by suicide that did not result in death. A 14-year-old girl patient who took pills with aluminium phosphate applied to emergency service with nausea and vomiting. Gastric lavage was done and activated charcoal was applied. The patient was referred to pediatric intensive care unit as the aluminium phosphate dosage was lethal. The patient was healthily discharged after supportive care and monitoring. Specific antidotes are lifesaving in poisonings. However, this case was presented to show how general treatment principles and quick access to health services affect the result of treatment. Also, we wanted to highlight the uncontrolled sale of aluminium phosphate which provides for high mortality rates in case of poisoning.

Antifungal kilit tekniği (AfKT) kateter çıkarılmasını engellemek amacı ile etkinliği hakkında kısıtlı verinin olduğu bir deneysel yaklaşım olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu teknikte endoluminal biyofilmler içine gömülü olan etkenlerin eradike edilmesi için katater lümeni, seçilen antimikrobiyal ajanla doldurularak kapatılır. Burada yoğun bakım servisimizde yatan ve C.parapsilosis ilişkili santral venöz kateter enfeksiyonu olan bir hematoloji-onkoloji hastasından gerek intraluminal gerekse sistemik kaspofungin tedavisine rağmen kateteri çıkartmak zorunda kalışımızı raporladık. Özellikle C. parapsilosis ilişkili kateter enfeksiyonlarının AfKT ile tedavi edilebilmesi için daha yüksek dozda Kaspofungin kullanılmasını önermekteyiz.

Antifungal-lock technique (AfLT) has arrived as an investigational approach for preventing catheter removal with limited clinical evidence of its efficiency. The principle of AfLT consists of catheter lumen replenishment by a selected antimicrobial agent and then locking it for a an alternative treatment time to eradicate the microbes embedded in endoluminal biofilms. Herein, we report a pediatric hematology-oncology patient with Candida parapsilosis related central venous access device (CVAD) infection in which catheter removal was performed despite the systemic and intraluminal caspofungin treatment. For now, we recommend higher doses of caspofungin for AfLT especially in Candida parapsilosis related catheter infections.

Subgaleal hematom, saçlı derideki gevşek gözenekli dokuda kan birikimi olarak tanımlanmaktadır. Çocuklarda subgaleal hematomun en önemli nedeni minör kafa travmasıdır. Saçlı deride sutura hatlarını geçen ve kendiliğinden gerileyen şişlik ile karakterizedir. Çocuklarda önemsiz travmalar sonrası gelişen subgaleal hematomlarda altta yatan koagülasyon bozukluğu varlığı araştırılmalıdır. Bu olgularla karşılaşan hekimlerin dikkat etmesi gereken diğer bir nokta ise subgaleal hematomun propitozis, keratit ve hatta havayolu tıkanıklığı gibi hayatı tehdit eden komplikasyonlardır. Burada komplikasyonsuz iyileşen saç çekmeye bağlı bir subgaleal hematom olgusu sunulmuştur.

Subgaleal hematoma is defined as blood collection in loose areolar tissue of scalp. The major cause of subgaleal hematoma is minor head trauma in children. It is characterized with diffuse boggy scalp swelling crossing the suture lines which usually results in spontaneous recovery. Underlying coagulopathy should be evaluated in case of subgaleal hematoma after trivial trauma. Another consideration for physicians who face with a case of subgaleal hematoma, is complications like proptosis, keratitis, even airway compromise as a life-threatening event. Here we present a case of uneventfully resolved subgaleal hematoma related with hair pulling.

Safra kesesi ve safra yolu taşları çocukluk çağında nadir saptanan hastalıklar iken, son yıllarda ultrasonografi’nin daha yaygın kullanılmasıyla tanı alan hasta sayısı artmaya başlamıştır. Hemolitik hastalıklar, inflamatuar barsak hastalıkları, parazitler, parenteral beslenme, diyabet, kistik fibrozis, metabolik hastalıklar, kronik karaciğer hastalıkları, hızlı kilo kaybı ve ilaç kullanımı kolelithiazise neden olabilmektedir. Bu yazıda yanlış diyet yaparak hızlı bir şekilde kilo veren, ardından kusma ve karın ağrısı yakınması ile çocuk acil servise başvurarak kolelitiyazis ve kolestaz tanısı alan 16 yaşında bir kız olgu sunulmuştur.

Gallbladder and bile duct stones were rarely diagnosed diseases during the childhood. However, the number of diagnosed patients has begun to increase due to widespread use of ultrasound in recent years. Hemolytic disease, inflammatory bowel disease, parasites, parenteral nutrition, diabetes, cystic fibrosis, metabolic diseases, chronic liver disease, rapid weight loss and drug use may lead to cholelithiasis.
In this paper, we presented a 16-year-old girl who had lost weight due to improper diet, admitted to the emergency room children with vomiting and abdominal pain, then diagnosed with cholestasis and cholelithiasis.

Düşme sonrası sol alt ekstremite lateralinde yumuşak doku hasarı meydana gelen 10 yaşındaki erkek hasta, iki gün sonra gelişen yan ağrısı, göğüs ağrısı, solunum sıkıntısı ve ateş şikayetiyle acil servise başvurdu. Yapılan fizik muayene, laboratuar, doppler ultrasonografi ve bilgisayarlı tomografi incelemeleri sonucu derin ven trombozu ve pulmoner tromboemboli tanısı kondu. Hastaya 6 saatlik doku plazminojen aktivatörü (tPA) infüzyonu başlandı, daha sonra intravenöz fraksiyone olmayan düşük molekül ağırlıklı heparin tedavisi verildi. Takibinde solunum sıkıntısı gerileyen hasta servise devredildi. Çocukluk çağında oldukca nadir görülen fakat mortalitesi yüksek olan derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner tromboemboli gelişimi açısından dikkat edilmelidir.

10-year-old falling case with soft tissue damage at the lateral lower left extremity was admitted to the emergency room after developing flank pain, chest pain, respiratory distress and fever two days later. The patient was diagnosed with deep vein thrombosis and pulmonary embolism after physical examination, laboratory, doppler ultrasonography and computed tomography.The treatment was initiated with the infusion of tissue plasminogen activator (tPA) for 6 hours, and continued with intravenous unfractionated low molecular weight heparin. After the respiratory distress was improved, the patient was transferred to inpatient service. Care should be taken in these quite rare, yet highly fatal conditions known as deep vein thrombosis (DVT) and pulmonary embolism.