İlk olarak 1967 yılında Alexander R. Margulis tarafından floroskopi eşliğinde T-Tüp tıkanıklığının giderilmesi ve daha sonra 1969’da Dotter tarafından vasküler protez yerleştirilmesinin ardından Girişimsel Radyoloji alanında hızla minimal invaziv tedavi yöntemlerinde gelişmeler yaşandı ve yaşanmaya devam ediyor. Vasküler, non- vasküler ve nörogirişimsel alanlarında başdöndüren gelişmeler yaşanmakta. Radyoloji uzmanları öncelikle tanısal radyoloji eğitimi aldıkları için bu yöntemleri tedavide de kullanmakta oldukça maharetliler.
Biyopsiler, drenajlar, anjiyografiler, venöz diyaliz kateterleri, kemoterapi için port yerleştirme, ablatif tedaviler vb. çoğu ülkede rutin yapılan işlemler arasına girmiştir. Bazı tedavi yöntemleri ise yaygınlaşmaya devam etmektedir. Bu işlemlerden bazıları; geçici intrakranyal stentler, akım çevirici stentler, orta serebral arter embolizasyonu ile subdural effüzyon tedavisi, tiroid ablasyon ve embolizasyonu, kriyoablasyon, kemosatürasyon, bariatrik embolizasyon, uterin fibroid embolizasyon, fallopian tüp rekanalizasyonu, prostatik arter embolizasyonu, varikoselin embolizasyonla tedavisi, hemoroid embolizasyonu, genikulat arter embolizasyonu olup makalemizi yazdığımız anda dahi hala tedavi alanında yeni girişimsel radyolojik gelişmeler devam etmektedir.

After the removal of T-Tube occlusion under fluoroscopy by Alexander R. Margulis in 1967 and the placement of a vascular prosthesis by Dotter in 1969, rapid developments in minimally invasive treatment methods in the field of “interventional radiology” have been happening. There are dazzling developments in the vascular, non-vascular and neurointerventional fields. Since radiologists primarily receive diagnostic radiology training, they are very skillful in using these methods in treatment.
Biopsies, drains, angiographies, venous dialysis catheters, port placement for chemotherapy, ablative treatments, etc. have become a routine procedure in most countries. Moreover, some treatment methods continue to become widespread that are; temporary intracranial stents, flow-diverter stents, middle cerebral artery embolization for chronic subdural hematoma, thyroid ablation and embolization, cryoablation, chemosaturation, bariatric embolization, uterine fibroid embolization, fallopian tube recanalization, hemorrhoidal embolization, treatment of varicocele, prostatic artery embolization and geniculate artery embolization. Developments continue in the field of new interventional radiological treatment have been improving since we write that review.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tekrarlayan hışıltı ataklarında hastalar astım açısından değerlendirilmeli ve ayırıcı tanı dikkatle yapılmalıdır. Çalışmamızda 3 yaş altı tekrarlayan hışıltı ile başvuran olguların demografik ve etyolojik özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya Mart 2009- Mart 2010 tarihleri arasında Dr. Sami Ulus Kadın Doğum, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Alerji Kliniğine Başvuran 6-36 ay arası, son 12 ay içinde 3 hışıltı atağı geçiren 92 olgu dahil edildi. Demografik özellikler, son 1 yıldaki atak sayısı, hastaneye yatış sayısı, eozinofil düzeyleri kaydedildi
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 92 olgunun yaş ortalaması 19,9+-9,4 ay olup en küçük olgu 6 aylıktı. Olguların 70’i erkek cinsiyetteydi. Etyolojik faktörler şu şekildeydi; atopinin eşlik ettiği hışıltı 42 olguda, gastroözofageal reflü 28 olguda, viral hışıltı 23 olguda mevcuttu. Ailesel atopi hikayesi olan 18 olguda, ailesel atopi olmayanlara göre eozinofili istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0,053).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, etyolojide en sık atopinin eşlik ettiği hışıltı olduğu, bunu sırasıyla gastroözofageal reflü ve viral hışıltının takip ettiği görüldü. Hışıltılı çocuk tanımı birbirinden farklı patofizyolojisi, seyri ve prognozu olan hastalıkları içinde barındırmaktadır. Atopik olmayan hışıltılı infantlardar astıma benzer akciğerlerde kronik inflamasyon gelişebilir. Bu hastalıkların erken dönemde birbirinden ayrılması izlemlerinin ve tedavi yaklaşımlarının doğru yapılabilmesi için gereklidir.

''Hışıltılı Süt Çocuğunda Yüksek Duyarlı C-Reaktif Proteinin Tanı Değeri Var mıdır?'' isimli tezden üretilmiştir.

INTRODUCTION: Patients with recurrent wheezing should be evaluated for asthma and the differential diagnosis should be made carefully. The aim of this study was to evaluate the demographic and etiological characteristics of patients presenting with recurrent wheezing under 3 years of age.
METHODS: Ninety‐two wheezy children were consequently enrolled in this study at the outpatient clinic of Dr Sami Ulus Maternity, Children's and Diseases Training and Research Hospital, Ankara, Turkey between March 2009 and March 2010. Demographic characteristics, number of attacks in the last year, the number of hospitalizations, eosinophils were recorded.
RESULTS: The mean age of 92 patients was 19.9 + -9.4 months and the youngest patient was 6 months. Seventy of the cases were male. The etiologic evaluation of the cases was as follows: 42 patients with atopic wheezing, 28 patients with gastroesophageal reflux and 23 patients with viral induced wheezing. Eosinophilia was not statistically significant in patients with presence of atopy in family members (18 patient) compared to those without familial atopy history.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study the most common etiological factor is atopy and it is followed by gastroesophageal reflux and viral agents, respectively. The definition of wheezing children includes diseases with different pathophysiology, course and prognosis. Children with non-atopic wheezing may develop chronic inflammation in the lungs similar to asthma. It is necessary to differentiate these diseases in the early period and to make the follow-up and treatment approaches correctly.

Produced from the thesis titled ''Is there a diagnostic value of high-sensitivity C-reactive protein in wheezing infants?''.

GİRİŞ ve AMAÇ: Medial femoral kondilde hyalin kıkırdak defekti olan hastaların mikrokırık ile tedavisinde, skafold olarak BST-CarGel® veya hyalofast kullanımının klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirmek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mikrokırık cerrahisine skafold olarak BST-CarGel® ya da hyalofast eklenen toplam 12 hasta değerlendirildi. Klinik olarak WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index) skoru, radyolojik olarak AMADEUS (Area Measurement And DEpth & Underlying Structures) skoru ile defektin dolmasını değerlendirdik.
BULGULAR: Ortalama yaş 49.66 ± 6.31 ve ortalama takip süresi 21.75 ± 7.72 ay idi. Ameliyat bitiminde 7 hastaya BST-CarGel®, 5 hastaya ise hyalofast eklenmişti. Womac skorunda, radyolojik AMADEUS skorunda ve defekt dolumunda iyileşme ameliyat öncesine göre istatistiksel olarak anlamlıydı (p <0.001). Skafold olarak BST-CarGel® veya hyalofast kullanılan hastalar kendi aralarında karşılaştırıldıklarında klinik ve radyolojik açıdan istatistiki olarak anlamlı bir fark yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mikrokırık cerrahisinde skafold olarak olarak BST-CarGel® veya hyalofast eklemek, kıkırdak defektlerinin tedavisinde güvenli ve faydalıdır.

INTRODUCTION: We aim to evaluate the clinical and radiological results of patients with medial femoral condyl defect who were treated with microfracture technique those added BST-CarGel® or hyalofast as a scaffold at the end of surgery.
METHODS: A total of 12 patients evaluated who were undergone microfracture surgery those added BST-CarGel® or hyalofast as a scaffold. We clinically evaluated the WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index) score, radiologically evaluated AMADEUS (Area Measurement And DEpth & Underlying Structures) score and defect filling.
RESULTS: The mean age was 49.66±6.31 and mean follow-up time was 21.75±7.72 months. Seven patients were added BST-CarGel® and 5 were hyalofast at the end of surgery. The improvement of womac score, radiological AMADEUS score and defect filling were statistically significant compared to preoperative (p<0.001). There was not any difference in terms of clinically and radiologically between BST-CarGel® or hyalofast used patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Microfracture treatment and to add BST-CarGel® or hyalofast scaffolds at the end of surgery is safe and helpful for cartilage defects.

GİRİŞ ve AMAÇ: Düşük doğum ağırlığı(LBW) ile doğan yenidoğanlarda perinatal morbidite ve mortalite belirgin derecede artmaktadır.Maternal total protein,albümin hemoglobin, hematokrit, red blood cell ve elektrolit seviyelerinin bebeğin doğum kilosuna etkili olabileceği düşünülmektedir
YÖNTEM ve GEREÇLER: Temmuz-Aralık 2018 tarihleri arasında Okmeydani Training and Research Hospital Acil Kadın Doğum Polikliniği’ne başvuran ve 37-42. gestasyonel haftalar arasında doğum yapan 363 gebe çalışmaya alındı. Doğum sonrası yenidoğanlar 2500 g ve altı, 2500-4000 g arası ve 4000 g ve üzeri olmak üzere üç gruba ayrıldı.Doğumdan hemen önce anneden alınan kanda bakılan hemoglobin, hematokrit,red blood cell,total protein, albümin, sodium,potasyum,kalsiyum,magnezyum, klor değerleri ile fetal kilo arasındaki ilişki incelendi.
BULGULAR: Gravida, parite, abortus sayıları,gebelik haftaları ve hastaların yaşları,maternal kan,total protein, albümin, hemoglobin, hematokrit, calcium, sodium, potassium ve chlor değerlerinde üç grup arasında istatistiksel olarak fark saptanmadı.2500 g ve altı gruptaRed blood cell değerleri istatistiksel olarak daha düşük bulunurken ( p: 0,046),maternal kan magnesium değerleri istatistiksel olarak daha yüksek bulundu.( p: 0,026)Ciddi anemi ve fetal kilo arasındaki ilişki incelendiğinde ise hemoglobin <7,4 olan grupta,LBW istatistiksel olarak anlamlıydı. (p: 0,004)
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışma grubumuzda LBW li doğum yapan gebelerde maternal RBC seviyeleri düşük, magnezyum seviyeleri yüksek bulunmuş,ciddi anemisi olan grupta da LBW oranı yüksek bulunmuştur.Ancak gebelikte oluşabilecek fizyolojik değişiklikler dikkate alınmalı ve sonuçlar ona göre değerlendirilmelidir

INTRODUCTION: Perinatal morbidity and mortality increase significantly in newborns with low birth weight. It is thought that maternal total protein, albumin, hemoglobin, hematocrit, red blood cell and electrolyte levels may affect the birth weight of the baby
METHODS: 363 pregnant women who consulted the Gynecology Department of Okmeydani Training and Research Hospital: between July and December 2018 and gave birth between 37 and 42 weeks of the gestational period were included in the study. Newborns were divided into three groups: 2500 g and below, 2500-4000 g, and 4000 g and above. The relationship between fetal weight and maternal hemoglobin, hematocrit, red blood cell, total protein, albumin, electrolytes values taken just before birth was examined
RESULTS: There was no statistically significant difference between the three groups in gravida, parity, abortus numbers, gestational weeks and ages of the patients, maternal blood total protein, albumin, hemoglobin, hematocrit, calcium, sodium, potassium and chloride values. Red blood cell values were found to be statistically lower in 2500 g and below group (p: 0.046), while maternal blood magnesium values were statistically higher (p: 0.026). When the relationship between severe anemia and fetal weight was examined, LBW was statistically significant in the group with hemoglobin <7.4. (p: 0.004).


DISCUSSION AND CONCLUSION: Maternal RBC levels were low, magnesium levels were found high in pregnant women who gave birth with LBW, and the LBW rate was found high in the group with severe anemia. However, possible physiological changes that occur during pregnancy should also be taken into consideration.

GİRİŞ ve AMAÇ: iskemik omurilik hasari, abdominal aort anevrizmasi onarim ameliyatlari sonrasi gorulen paraplejinin olusmasinda onemli bir patolojik mekanizmadir. Bu çalışmanın amacı silostazolün sıçanlarda iskemi / reperfüzyona bağlı omurilik hasarına karşı koruyucu etkisini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 24 sıçan üç deneysel çalışma grubuna ayrıldı: kontrol grubu (n = 8); farmakolojik tedavi yapilmaksizin aort okluzyonu yapılan iskemi grubu (n = 8); ve silostazol ile tedavi edilen grup (n = 8).
Tüm hayvanlar, abdominal aortun klemplenmesi yoluyla 45 dakikalık bir omurilik iskemisine maruz birakildi; klempin acilmasini takiben reperfüzyon saglandi.
Tüm sıçanların motor ve duyusal fonksiyonlarının seri değerlendirmeleri; operasyondan önce ve reperfüzyonun 24. ve 48. saatlerinde Tarlov skorlamasi ve LeMay skorlamasi ile yapildi. Histopatolojik inceleme için omurilikler alındı.

BULGULAR: Postoperatif 24. ve 48. saatlerde Tarlov skorları silostazol ile tedavi edilen grupta tedavi edilmeyen iskemi grubuna göre daha yüksek olma eğilimindeydi (3.13 ± 0.64'e karşı 1.25 ± 0.71, p = 0.0029, 24. saat için; 2.75 ± 0.71'e karşı 0.38 ± 0.52, p = 0,0016, 48. saat için).Postoperatif 24 ve 48. saatlerde LeMay skorları silostazol ile tedavi edilen grupta tedavi edilmeyen iskemi grubuna göre daha yüksek olma eğilimindeydi (9.13 ± 1.13'e karşı 4.50 ± 0.76, p = 0.0018, 24. saat için; 9.00 ± 1.20'ye karşı 3.75 ± 0.89, p = 0,0018, 48. saat için ). Histopatolojik sonuçlar nörolojik sonuçlarla korele idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu deneysel çalışmaya göre iskemiden önce verilen tek doz silostazol omurilik iskemisinden koruyucu etkiye sahiptir.

INTRODUCTION: Ischemic spinal cord injury is an important pathologic mechanism leading to the paraplegia observed after surgery to repair aortic aneurysms. The aim of this study was to investigate the protective effect of cilostazol, against ischemia/reperfusion-induced spinal cord injury in rats.
METHODS: 24 rats were assigned to three experimental study groups: the control group (n=8); the ischemia group (n=8), which underwent aortic occlusion without pharmacologic intervention; and the cilostazol-treated group (n=8). All animals underwent a 45-minute period of spinal cord ischemia via clamping of the abdominal aorta; removal of the clamp was followed by reperfusion. Serial assessments of motor and sensory functions of all rats were performed before the operation and, at 24 and 48 hours of reperfusion, using Tarlov scores and the score of LeMay. Spinal cords were harvested for histopathologic examination.
RESULTS: Tarlov scores at postoperative hours 24 and 48 tended to be higher in the cilostazol-treated group than in the nontreated ischemia group (3.13±0.64 versus 1.25±0.71, p=0.0029 for the 24th hour; 2.75±0.71 versus 0.38±0.52, p=0.0016 for the 48th hour). LeMay scores at postoperative hours 24 and 48 tended to be higher in the cilostazol-treated group than in the nontreated ischemia group (9.13±1.13 versus 4.50±0.76, p=0.0018 for the 24th hour; 9.00±1.20 versus 3.75±0.89, p=0.0018 for the 48th hour). Histologic outcomes correlated well with the neurologic outcomes.
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to this experimental study, a single dose of cilostazol given before ischemia has a preventive effect on the spinal cord ischemia.

GİRİŞ ve AMAÇ: Rekürren kolorektal kanserin erken teşhisi, hastanın hayatta kalması ve yaşam kalitesi üzerinde önemli bir etkiye sahiptir. Bu çalışmanın amacı, tümör belirteçleri yükselmiş ve / veya geleneksel görüntüleme yöntemlerinin bulguları şüpheli veya patolojik olan daha önce ameliyat edilmiş kolorektal kanser hastalarının yeniden evrelendirilmesinde 18F-FDG PET / BT görüntülemenin etkinliğini belirlemekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kolorektal kanserli 75 hastanın (42 erkek, 33 kadın) retrospektif analizi yapıldı. Hastaların tamamı ameliyat olmuş ve takip sırasında tümör belirteçlerinin yükselmesi ve / veya geleneksel görüntüleme yöntemlerinde şüpheli veya patolojik bulgular nedeniyle nüks şüphesiyle başvurmuşlardır. Çalışmaya sadece 18F-FDG PET / BT taramasından önceki 1 ay içinde geleneksel görüntüleme yöntemlerinden (BT, MRI) ve / veya serum tümör belirteci (CEA) ölçümleri yaptıran hastalar dahil edildi.
BULGULAR: 18F-FDG PET / BT görüntülemesinden sonra klinik takip veya patolojik bulguları olan 58 hastada nüks teyit edildi. Kolorektal kanser nüksü tanısında, 18F-FDG PET / BT' nin duyarlılığı, özgüllüğü, doğruluğu, PPV ve NPV'si sırasıyla % 93.1, % 88.2, % 92, % 96.4 ve % 78.9 idi. 18F-FDG PET / BT kolorektal kanserli hastalarda tekrarlayan hastalığın saptanmasında geleneksel görüntüleme yöntemlerinden ve serum CEA ölçümlerinden üstün bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: 18F-FDG PET/BT görüntülemenin, yüksek serum CEA düzeyleri olan nüks kolorektal kanser hastalarının erken tespiti için etkili olduğu gözlenmiştir. 18F-FDG PET/BT'nin yüksek CEA düzeyleri olan hastalarda rekürrens tespitinde genel başarısı % 70.6 bulundu. Serum CEA yüksekliği ve/veya geleneksel görüntüleme yöntemlerinin şüphesiyle desteklenen istemlerde, 18F-FDG PET/BT' nin gerçek rekürrensi yakalamadaki başarısı % 93 olarak bulunmuştur. Çalışmamızda 18F-FDG PET / BT hastaların % 33,3'ünde hastalığın yönetimini değiştirmiştir.

INTRODUCTION: Early diagnosis of the recurrent colorectal cancer has an impact on the patient’s survival and quality of life. The objective of this study was to determine the efficacy of 18F-FDG PET/CT imaging in restaging of previously operated colorectal cancer patients whose tumor markers are elevated and/or findings of conventional imaging modalities are suspicious, equivocal or pathological.
METHODS: Retrospective analysis of 75 patients (42 males, 33 females) with colorectal cancer. All of the patients had undergone operation and during follow-up they presented with suspicion of recurrence because of elevated tumor markers and/or equivocal or pathological findings on conventional imaging modalities. Only the patients who had undergone conventional imaging methods (CT, MRI) and/or had serum tumor marker (CEA) measurements done within the 1 month preceding PET/CT scan, were included in the study.
RESULTS: Recurrence were confirmed in 58 patients with the clinical follow-up or pathological findings after the 18F-FDG PET/CT imaging. The sensitivity, specificity, accuracy, PPV and NPV of 18F-FDG PET/CT in the diagnosis of colorectal cancer recurrence were 93.1%, 88.2%, 92%, 96.4% and 78.9% respectively. 18F-FDG PET/CT was found to be superior to conventional imaging methods and serum CEA measurements in the detection of recurrent disease in patients with colorectal cancer.
DISCUSSION AND CONCLUSION: 18F-FDG PET/CT imaging was found to be efficient for early detection of recurred colorectal cancer patients with elevated serum CEA levels. The overall success of 18F-FDG PET/CT in the detection of recurrences in patients with elevated CEA levels and negative findings of conventional imaging modalities was 70.6%. PET/CT exhibited 93% success in detection of recurrence in cases referred to 18F-FDG PET/CT depending on suspicious findings on conventional imaging methods and/or elevated CEA results. In our study 18F-FDG PET/CT has changed the management of the disease in 33.3% of the patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada multipl skleroz hastalarında aerobik ve izokinetik rehabilitasyon egzersiz programlarının kas gücü, kardiyovasküler fitness ve yaşam kalitesi üzerine etkilerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bir rehabilitasyon merkezine kayıtlı olan toplam 40 multipl skleroz hastası çalışmaya dahil edildi. Hastaların yirmisi aerobik egzersiz grubuna ve 20’si de izokinetik egzersiz grubuna randomize olarak ayrıldı. Her iki gruptaki hastalar 8 hafta boyunca haftada 3 gün bir rehabilitasyon programına katıldılar. Aerobik egzersiz grubunda, yürüme bandı kişinin yürüyebileceği maksimum hıza ayarlandı ve 30-45 dk. koşu-yürüyüş egzersizi uygulandı. İzokinetik egzersiz grubunda hastalar bisiklet ergometresinde pedal çevirdiler. Başlıca egzersiz kapasitesi, kas kuvveti, kardiyovasküler fitnes ve yaşam kalitesi ölçümleri yapıldı.
BULGULAR: İzokinetik egzersiz grubunda tedavi sonrası efor değerleri maksimum ulaşılabilir kalp hızı hariç diğer tüm parametrelerde gelişme görüldü (p<0.05). Aerobik grubunda tedavi öncesi değerlerle karşılaştırıldığında tedavi sonrası tüm yaşam kalitesi değerlendirmelerinde gelişme görüldü (p<0.05). İki egzersiz grubunda tedavi sonrası verileri arasında anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Multipl skleroz hastalarında fonksiyonel duruma uygun egzersizlerin seçimi gibi önleyici tedbirler ve uygun önlemler kullanılıyorsa, kas kuvveti fonksiyonelliği ve yaşam kalitesini egzersiz artırabilir.

INTRODUCTION: This study aimed to evaluate the effects of aerobic and isokinetic rehabilitation exercise programs on muscle power, cardiovascular fitness, and quality of life in multiple sclerosis patients.
METHODS: A total of 40 multiple sclerosis patients who have enrolled in rehabilitation center were included. Twenty of them were randomly assigned to the aerobic exercise group, and 20 to the isokinetic exercise group. Patients in both groups participated in a rehabilitation program for 3 days a week during 8 weeks. In the aerobic exercise group, walking treadmills were adjusted to the maximum speed at which a person could walk, and a 30–45-min run–walk exercise was performed. The patients in the isokinetic exercise group pedaled on a bicycle ergometer. The primary outcome measures were exercise capacity, muscle strength, cardiovascular fitness and quality of life.
RESULTS: In the isokinetic exercise group, post-treatment exertion values improved significantly for all parameters except maximum achievable heart rate (p<0.05). The post-treatment values for all quality of life assessments also improved significantly compared to pre-treatment values in the aerobic exercise group (p<0.05). There were no significant differences in post-treatment values between the two exercise groups (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The exercise can increase muscle strength, functionality, and quality of life of multiple sclerosis patients if preventive measures and appropriate precautions, such as the selection of exercises suitable for the functional condition of the patient are used.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı konsantre büyüme faktörü ve hyaluronik asit uygulamasının, akut travmatik timpanik membran perforasyonunda iyileşme üzerine etkinliğini araştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Toplam 30 erkek albino rat incelendi ve çalışmaya dahil edildi. Hayvanlar rastgele her grupta (A, B, C) 9 sıçan olacak şekilde üç gruba ayrıldı. Tüm sıçanların timpanik membranlarının posterosuperior kadranda bir perforasyon oluşturuldu. Grup A'daki ratların perfore kulaklarına konsantre büyüme faktörü uygulandı. Grup B'deki perforasyonlara %1 Hyaluronan’a batırılmış gelfoam partikülü uygulandı. Grupta C’deki ratların perfore kulaklarına herhangi bir müdahale yapılmadı ve kendiliğinden iyileşmeye bırakıldılar. Tüm ratlar 21 gün boyunca kontrol altında tutuldu. Timpanik membranların iyileşmesi değerlendirildi. Tüm ratlar 21. günde histopatolojik değerlendirme için dekapite edildi.
BULGULAR: A Grubu'nda 18 timpanik membran perforasyonundan 18'i kapandı ve ortalama iyileşme süresi 12.11 gündü. Grup B'de 18 timpanik membran perforasyonundan 18'i kapandı ve ortalama iyileşme süresi 15.05 gündü. Grup C'de 18 timpanik membran perforasyonundan 16'sı kapandı ve ortalama kapanma süresi 17.11 gündü (Tablo 1). Tüm gruplarda 21. gün sonunda ortalama kulak zarı kapanma süresinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p=0,001) (Tablo 1).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmamada ratlarda akut timpanik membran perforasyonlarının tedavisinde otolog konsantre büyüme faktörü ve hyaluronik asit kullandık. Her iki ürün uygulamasının da kontrol grubuna göre daha etkili bir yöntem olduğunu gözlemledik. Kolay, ucuz ve hasta morbiditesi düşük olan bu yöntemlerin kronik timpanik membran perforasyonlarında greft veya greft desteği olarak kullanılmasının faydalı olacağını ve başarılı sonuçların artacağını düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: The aim of this study is to investigate the efficacy of concentrated growth factor and hyaluronic acid application on the healing of acute tympanic membrane perforation.
METHODS: A total of 30 male albino rats were included in the study. The animals were randomly divided into three groups with 9 rats in each group (A, B, C). A concentrated growth factor was applied to the perforated tympanic membranes of rats in group A. A gelfoam particle soaked in 1% Hyaluronan was applied to the perforations in group B. The rats in group C were left to heal spontaneously. All rats were kept under control for 21 days. Tympanic membrane healing was evaluated. On the 21st day, all rats were decapitated for histopathological evaluation.
RESULTS: In Group A, 18 of the 18 tympanic membrane perforations were closed and the mean healing time was 12.11 days. In Group B, 18 of the 18 tympanic membrane perforations were closed and the mean healing time was 15.05 days. In Group C, 16 of 18 tympanic membrane perforations were closed and the mean closure time was 17.11 days. (Table 1). There was a statistically significant difference in the mean tympanic membrane closure time in all groups at the end of the 21st day (p=0.001) (Table 1).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, we used autologous concentrated growth factor and hyaluronic acid in the treatment of acute tympanic membrane perforations in rats. We observed that the application of both products was a more effective method than the control group. We think that using these methods, which are easy, inexpensive, and have low patient morbidity, as graft or graft support in chronic tympanic membrane perforations will be beneficial and successful results will increase.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ters halo işareti Coronavirus Disease 2019 (COVID-19) pnömonisi akciğer bilgisayarlı tomografi (BT) bulguları arasında nadir görülenlerden biridir. Çalışmamızın amacı RT-PCR ile COVID-19 tanısı almış hastaların çekilen toraks BT incelemelerinde ters halo bulgusunun görülme sıklığı, özellikleri ve bu bulgu ile hastaların klinik seyirleri arasındaki ilişkiyi değerlendirmek ve ayırıcı tanıya fayda sağlamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 16 Mart- 26 Nisan 2020 tarihleri arasında RT-PCR testi pozitif 1500 hastanın COVID-19 pnömonisi şüphesiyle çekilen toraks BT incelemeleri retrospektif olarak değerlendirildi. Ters halo işareti saptanan 49 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar evde takip edilen ve serviste takip edilen olmak üzere iki kategoriye ayrıldı. Çalışmada ters halo işaretinin sayısı, kraniokaudal, lober ve periferik-santral dağılımı, duvar yapısının morfolojik özellikleri, zaman içindeki değişimi ve ek bulgular değerlendirildi.
BULGULAR: RHS saptanan hastaların 28’i (%57) evde, 21’i (%43) ise serviste takip edilmekteydi. Ters halo lezyon sayısı serviste yatan hasta grubunda daha fazla olarak saptandı. Her iki grupta en sık alt zon tutulumu saptandı. Her iki grupta sağ ve sol akciğerde alt lob predominansı mevcuttu (sırasıyla, %81.6 ve %77.6). Evde takip edilen hastalarda; en sık oval (%44.4), serviste takip edilen hastalarda oval ve yuvarlak şekil (%42.9) izlendi. Ters halo halka duvar kalınlığı serviste yatan hastalarda daha fazla idi. Her iki grupta en sık inkomplet halka formu izlendi. Laboratuvar tetkiklerinde CRP, D-Dimer ve monosit değerleri arasında gruplar arası anlamlı istatistiksel fark saptandı (sırası ile p=0.002, p=0.023 ve p=0.04).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ters halo işareti; karakteristik dağılım paterni ve morfolojik özellikleri ile COVİD-19 pnömonisinin diğer hastalıklardan ayırıcı tanısının yapılmasında önemli bir rol oynamaktadır.

INTRODUCTION: Reversed halo sign (RHS) is a rare finding of lung computed tomography (CT) for Coronavirus Disease 2019 (COVID-19) pneumonia. The aim of our study is to examine the frequency and characteristics of the RHS finding in thoracic CT examinations of RT-PCR confirmed patients with COVID-19, to evaluate the relationship between this finding and the clinical course, and to contribute to differential diagnosis.
METHODS: Thoracic CT examinations of 1500 patients with positive RT-PCR tests for suspected COVID-19 pneumonia between March 16-April 26, 2020 were evaluated retrospectively. 49 patients with RHS were included in the study. The patients were classified into two groups as home-treated and hospital-treated. The number of RHSs, their craniocaudal, lobar and peripheral-central distribution, morphological features of the wall structure, its change over time, and additional findings were evaluated.
RESULTS: Of the patients with RHS, 28 (57%) were home-treated, while 21 (43%) were hospital-treated. The number of RHS lesions was higher in the hospitalized patient group. Lower zone involvement and predominance was common in both groups. Home-treated patients mostly had oval-shaped lesions (44.4%), while oval and round shapes were common in hospitalized patients (42.9%). Wall thickness of the reverse halo ring was greater in hospitalized patients. Incomplete ring morphology was frequent in both groups. The laboratory findings showed significant difference between the groups in monocyte counts and CRP, D-Dimer levels (p=0.04, p=0.002, and p=0.023, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: RHS plays an important role in the differential diagnosis of COVID-19 pneumonia from other diseases with its characteristic distribution pattern and morphological features.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışma, şiddetli ve kritik koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) pnömonisi ile ilişkili klinik, laboratuar ve ilk bilgisayarlı tomografi (BT) arasındaki korelasyonu araştırmayı amaçlamaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 50 kritik COVID-19 pnömonili hasta retrospektif çalışmaya dahil edildi. Hastaların eş zamanlı toraks BT, laboratuar ve klinik oksijenizasyon durumu tesbit edildi. Bu bilgilerden sadece ilk toraks BT bulguları 50 hekim tarafından görüldü ve hekimlere hastaların laboratuar ve klinik durum ile ilgili görüşleri soruldu. İlk toraks BT bulgularının tanıyı koymada ve tedaviyi yönlendirmede etkinliği analiz edildi. Veriler gerçek durum verileriyle karşılaştırıldı.
BULGULAR: Eş zamanlı laboratuar analizlerinde, hastaların %57’sinde D-Dimer >1000 ng/ml, %72’sinde CRP >40 mg/l, %50 sinde Lymphocyte count <800 µl, %57’sinde Ferritin >500ng/ml olarak tesbit edilmiştir. Hastalar yoğun bakımda orta ve şiddetli ARDS nedeniyle invaziv ventilasyon desteğinde oldukları anda ilk BT bulguları ile katılımcıların %53 ‘ü yoğun bakımda takip edilmelidir derken, %28,2 si serviste takip edilmesini önermiştir. %60,2 ‘si Bt bulgularına göre orta-şiddetli ARDS olduğunu belirtmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Şiddetli seyreden kritik COVID-19 hastaları arasında klinik semptomlar, laboratuvar analizleri ve BT bulguları arasında korelasyon vardır. İlk Toraks BT tek başına klinisyenlerin hastanın ciddiyetini yargılamasına yardımcı olabilir, ancak birçok faktör hastalığın ciddiyeti ile ilgili olduğundan,prognozu değerlendirme ve tedavi planlama için ek laboratuar verileri ve klinik takibe ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: This study aimed to investigate the clinical and computed tomography (CT) features associated with severe and critical coronavirus disease 2019 (COVID-19) pneumonia.
METHODS: 50 critical COVID-19 pneumonia patients receiving mechanical ventilation support in the intensive care unit due to moderate-severe ARDS were included in the retrospective study. Chest CT, laboratory results, and clinical conditions of the patients were concurrently identified. Only the first chest CT findings of the patients were reviewed by 50 physicians and they were asked about their opinions on the laboratory results and clinical conditions of the patients. The data were then compared with the real time data. The efficacy of the first chest CT findings in the diagnosis and guiding the treatment was analyzed.
RESULTS: In the simultaneous laboratory analyses of the patients receiving mechanical ventilation support due to moderate-severe ARDS, CRP was found to be >40 mg/l in 72% of the patients, D-Dimer was found to be >1000 ng/ml and Ferritin was found to be >500ng/ml in 57% of the patients, and Lymphocyte count was found to be <800 µl in 50% of the patients. While 53% of the participants proposed that the patients would be treated in the ICU, 28.2% of the participants suggested that the patients be treated in the inpatient care. Based on the CT findings, a total of 60.2% of the participants stated that the patients suffered from moderate-severe ARDS.
DISCUSSION AND CONCLUSION: There is a correlation between the clinical symptoms, laboratory analyses, and CT findings of the patients presenting with severe COVID-19. The first chest CT alone may help a physician to determine the severity of the disease; however, additional laboratory data and clinical follow-up are needed to evaluate the prognosis and to plan the treatment as many factors are involved in determining the severity of the disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Vücutta aşırı yağ depolaması ile karakterize olan ve küresel olarak bir halk sağlığı problemi olan obezite sadece fiziksel olarak sorunlara yol açmakla kalmayıp aynı zamanda anksiyete, depresyon, özgüven eksikliği gibi psikopatolojik problemlere de yol açabilmektedir. Bu çalışmada amacımız ergenlerde obeziteye eşlik edebilen psikopatolojik sorunları araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk hastalıkları polikliniğine obezite nedeniyle başvuran 33 gönüllü hasta grubunu; obezite dışı herhangi bir hastalığı olmayan sadece normal rutin tetkikler için başvurmuş olan normal persantillere sahip 30 gönüllü de kontrol grubunu oluşturdu. Vücut kütle indeksi cinsiyet ve yaşa göre %95 persentil ve üzeri adölesanlar obez olarak tanımlandı. Kontrol grubu BMI between the 5th and <85th percentile for age and sex. Olanlar alındı.Tüm katılımcılara Rosenberg benlik saygısı ölçeğinden, benlik saygısı, anksiyete, depresyon, izolasyon alt başlıkları ile yüz yüze görüşme ile anket uygulandı.
BULGULAR: Çalışma,yaşları 10 ile 16 arasında değişmekte olan, 33’ü (%52.4) kız, 30’u (%47.6) erkek olmak üzere toplam 63 ergen hastadan oluşturuldu. Gruplar arasında benlik saygısı ve anksiyete anlamlı derecede farklı idi (p<0,05). Ancak depresyon düzeyleri ve izolasyon açısından gruplar arasında istatiksel olarak herhangi bir fark yoktu (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ergenlerde obezite ile mücadele ve obeziteyi önleme stratejileri önem arz etmekle beraber aynı zamanda eşlik edebilecek anksiyete, düşük benlik saygısı gibi psikopatolojiler açısından da uygun danışmanlık hizmeti sunulmalıdır.

INTRODUCTION: Obesity, which is a global public health problem characterized by excessive fat deposition in the body, not only causes physical problems, but also can lead to psychopathological problems such as anxiety, depression, and lack of self-confidence. Our aim in this study is to investigate the psychopathological problems that may accompany obesity in adolescents.
METHODS: Thirty-three volunteer patients who applied to the pediatric outpatient clinic due to obesity (study group); and 30 volunteers with normal percentiles who did not have any chronic diseases (control group) applied for normal routine examinations were included in the study. Adolescents with a body mass index of 95% and above according to their gender and age were defined as obese. In adolescents of the control group, BMI was between the 5th and <85th percentile for their age and gender. All participants were surveyed with the Rosenberg self-esteem scale by face-to-face interviews, with the subtitles of self-esteem, anxiety, depression, and isolation.
RESULTS: The study consisted of 63 adolescent patients, 33 (52.4%) female and 30 (47.6%) male, aged between 10 and 16 years. Self-esteem and anxiety were significantly different between the groups (p<0.05). However, there was no statistical difference between the groups in terms of depression levels and isolation (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although strategies to prevent and combat obesity are important in adolescents, appropriate counseling should also be provided in terms of psychopathologies such as anxiety and low self-esteem.

GİRİŞ ve AMAÇ: Parasantral akut orta makülopati(PAOM), spektral domain optik koherens tomografide(SD-OKT) iç nükleer tabakada(İNT) hiperflektif değişiklikler ile giden retina lezyonları için kullanılır. PAOM retinanın derin kapiller pleksusundaki akım defisitinin bir sonucu olarak ortaya çıkar ve prognoz genellikle ilişkili retinal hastalığa bağlıdır. Bu olgu serisinde PAOM tanısı alan olguların klinik bulgularını, risk faktörlerini ve ilişkili patolojileri tanımlamayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde 2016-2019 yılları arasında PAOM tanısı alan hastaların tıbbi kayıtları gözden geçirildi. İlk vizit ve takiplerde tüm hastalara ayrıntılı oftalmolojik muayene ve multimodal görüntüleme yapıldı.
BULGULAR: 9 hastanın 10 gözü değerlendirmeye alındı. Tüm hastalarda SD-OKT görüntülemede İNT' de hiperreflektif bant benzeri lezyon gözlendi. En iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri 20/20-20/1250 arasında değişmekteydi. 3 olgu idiyopatik olarak değerlendirildi, 2 olgu santral retinal arter oklüzyonuna bağlı, 1 olgu retinal arter dal oklüzyonuna bağlı, 1 olgu silioretinal arter oklüzyonuna bağlı, 1 olgu Susac sendromuna bağlı ve 1 olgu pars plana vitrektomi sonrası PAOM olarak değerlendirildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: PAOM, sistemik hastalıklar olmaksızın idiyopatik olarak görülebilir. PAOM tespit edildiğinde özellikle sistemik vasküler risk faktörleri için sistemik araştırma yapılmalıdır. PAOM'un prognozu ilişkili retinal patolojiye bağlıdır. İdiyopatik vakalar genellikle olumlu görsel sonuçlara sahiptir, ancak retinal arteriyel patolojilere sekonder PAOM gibi diğer vakalarda ciddi görme kaybı meydana gelir.

INTRODUCTION: Paracentral acute middle maculopathy (PAMM) is the term that implies the retinal lesions with hypereflective inner nuclear layer(INL) changes on spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT). PAMM occurs as a result of a flow deficit in the deep capillary plexus of the retina and the prognosis usually depends on the associated retinal disease. In this case series, we aimed to report the clinical findings of cases that were diagnosed with PAMM and to define the risk factors and associated pathologies.
METHODS: Medical records of patients diagnosed with PAMM between 2016-2019 in our hospital were reviewed. Detailed ophthalmologic examination and multimodal imaging were performed on all patients during the initial and follow-up visits.
RESULTS: 10 eyes of 9 patients were evaluated. The hyperreflective band-like lesion in INL was observed in SD-OCT imaging in all patients. The best corrected visual acuities ranged between 20 /20-20/1250. 3 cases were evaluated as idiopathic, 2 cases were secondary to central retinal artery occlusion, 1 case was secondary to retinal artery branch occlusion,1 case was secondary to clioretinal artery occlusion, 1 case was secondary to Susac syndrome, and 1 case was PAMM after pars plana vitrectomy.
DISCUSSION AND CONCLUSION: PAMM may be seen idiopathically without systemic diseases. Systemic research should be conducted for particularly systemic vascular risk factors when PAMM detected. The prognosis of PAMM depends on the associated retinal pathology. Idiopathic cases generally have favorable visual outcomes, but in other cases, such as PAMM secondary to etinal arterial pathologies, severe vision loss occurs.

Orbital lenfomalar (OL), tüm lenfomaların %2'sini ve tüm non-Hodgkin lenfomaların (NHL) yalnızca %1'ini oluşturur. Bununla birlikte, 60 yaşın üzerindeki hastalarda lenfomalar en sık görülen primer orbital tümörlerdir. Vakaların çoğu primer, düşük dereceli, B hücreli, NHL'dir. En sık görülen alt tip, mukoza ile ilişkili lenfoid doku (MALT) tipi lenfomaların ekstranodal marjinal bölge B hücreli lenfomalarıdır. MALT lenfoma dışındaki OL'ler farklı histolojilere sahiptir ve diffüz büyük B hücreli lenfoma nispeten yaygın olanıdır.OL da ortaya çıkış bulguları orbitanın tutulan ilgili kısmına göre değişkendir. OL'nin iyi huylu lenfoproliferatif hastalıklardan doğru şekilde ayrılması, yönetimdeki farklılıklar nedeniyle çok önemlidir. Erişkinlerde yavaş büyüyen periorbital/orbital bölge kitlelerinin ayırıcı tanısında görüntüleme özellikleri ve klinik bulgular dikkatle değerlendirilmeli ve lenfomalar ayırıcı tanıda düşünülmelidir. 59 yaşında bir kadın hastamızda primer OL nın temporal bölgenin lastiksi kıvamlı kitlesi ile sıradışı presentasyonunu sunmayı amaçladık.

Orbital lymphomas (OLs) account for 2% of all lymphomas and only 1% of all non-Hodgkin’s lymphoma (NHL).However, in patients over 60 years of age lymphomas are the most common primary orbital tumor. Majority of the cases are primary, low-grade, B-cell, NHL.The most common subtype is extranodal marginal-zone B-cell lymphomas of mucosa-associated lymphoid tissue (MALT) type lymphomas.OLs other than MALT lymphoma have different histologies, with diffuse large B-cell lymphoma being relatively common.Presentation of orbital lymphoma is variable based on the involved part of the orbit. Accurate diffferentiation of OL from benign lymphoproliferative disorders is crucial due to the differences in the management. Imaging characteristics and the clinical findings should be carefully evaluated and lymphomas should be considered in the differential diagnosis of a slowly growing periorbital/orbital region masses in adults.We aimed to report an unusual presentation of a primary OL with a rubbery temporal region mass in a 59-year-old woman.

Preeklampsi genellikle gebeliğin 20. haftasından sonra ortaya çıkan, hipertansiyon ve çoğunlukla proteinürinin eşlik ettiği durumdur. Eklampsi, tabloya konvülsiyonların eşlik etmesidir. Olgumuzda generalize tonik-klonik tarzda nöbet şikayeti ile başvuran 32 yaşında, 32 haftalık gebede solunum arresti gelişmiş ve sonrasında acil sezaryen operasyonu yapılmıştır. Postoperatif dönemde nöbetlerinin durmaması üzerine Bilgisayarlı Tomografi ile beyin tümörü tanısı konulmuştur. Bu nedenle olgumuzda da olduğu gibi konvülsiyon görülen her gebe hasta sadece eklampsi olarak düşünülmeyip ayırıcı tanıda olası diğer konvülsiyon nedenleri de göz önünde bulundurulmalıdır.

Preeclampsia is a condition that usually occurs after the 20th week of pregnancy and is often accompanied by hypertension and proteinuria. Eclampsia is accompanied by convulsions. In our case, a 32-year-old, 32-week pregnant woman who presented with generalized tonic-clonic seizures developed respiratory arrest, and then an emergency cesarean operation was performed. Since the seizures did not stop in the postoperative period, a brain tumor was diagnosed with computed tomography. Therefore, every pregnant patient with convulsion, as in our case, should not only be considered as eclampsia, but other possible causes of convulsion should also be considered in the differential diagnosis.