GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada öncelikle Epidermal büyüme faktör’ün (EGF) osteosarkoma hücre proliferasyonu ve Bcl-2 ekspresyonu üzerine etkileri araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada ilk olarak EGF’nin hücre proliferasyonu üzerine etkisinin belirlenmesi için MTT testi uygulanmıştır. Saos-2 hücre hattına 20 ng/µl EGF eklenip, farklı inkübasyon aralıklarından sonra, hücre proliferasyonu üzerine etkileri belirlendi. Bir sonraki deneysel aşama; EGF osteosarkom hücre hattı üzerine 20ng/ml eklendi, 1, 3, 24, 48 ve 72 saat sonunda antiapopitotik Bcl-2’nin ekspresyonu değerlendirildi.
BULGULAR: Osteosarkom hücre hattında 20 ng/µl EGF uygulaması ile 3, 24 ve 72 saatlerde hücre proliferasyonunda istatistiksel olarak anlamlı artış gözlendi. EGF 20ng/ml dozda 1 ve 24 saat uygulama sonunda Bcl-2 ekspresyonunu arttırdığı gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: EGF; 3, 24 ve 72 saatlerde hücre proliferasyonunda istatistiksel olarak anlamlı artışa neden olmuştur. Ayrıca EGF osteosarkom hücre hattı üzerinede, 1, 3, 24, 48 ve 72 saat sonunda antiapopitotik Bcl-2’nin ekspresyonu değerlendirilmiştir. EGF 20ng/ml dozda 1. ve 24. saat uygulama sonunda Bcl-2 ekspresyonunu artmıştır.

INTRODUCTION: In this study, effects of epidermal growth factor (EGF) on osteosarcoma cell proliferation and Bcl-2 expression were investigated.
METHODS: In this study, MTT test was first applied to determine the effect of EGF on cell proliferation. 20 ng / μl EGF was added to the Saos-2 cell line and after different incubation intervals, the effects on cell proliferation were determined. The next experimental stage; 20 ng / ml was added to the EGF osteosarcoma cell line, and the expression of antiapoptotic Bcl-2 was evaluated at 1, 3, 24, 48 and 72 hours.
RESULTS: A statistically significant increase in cell proliferation was observed at 3, 24 and 72 hours with 20 ng / μL EGF administration in the osteosarcoma cell line. It was observed that EGF stimulated Bcl-2 expression at the dose of 20 ng / ml for 1 and 24 hours.
DISCUSSION AND CONCLUSION: EGF; At the 3 rd, 24 th and 72nd hours, a statistically significant increase in cell proliferation was observed. In addition, the expression of antiapoptotic Bcl-2 was evaluated at the 1st, 3rd, 24th, 48th and 72th hours on the EGF osteosarcoma cell line. The expression of Bcl-2 was increased at the end of the 1st and 24th hours of application of EGF at 20 ng / ml dose.

GİRİŞ ve AMAÇ: Biyokimyasal ve serolojik belirteçlerin seviyelerindeki değişiklikler; ani işitme kaybının etyopatogenezine dair bilgi sunmaktadır. Bu çalışmanın amacı; ani işitme kaybında immünolojik belirteçlerin ve akut faz reaktanlarının seviyelerinde oluşan değişiklikleri saptamak ve hastalığın etyolojisinde bu belirteçlerin tanısal değerlerini saptamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Odyolojik tetkikler yapıldıktan sonra ani işitme kaybı olarak kabul edilen 52 hastadan; serolojik belirteçler (C3, C4, ASO (Anti-Streptolizin-O), CRP (C-Reaktif Protein), RF (Romatoid Faktör)), ve homosistein tetkik edilmiştir. Hastalar iki gruba ayrılmış olup, gruplar 40 yaş üstü ve altı hastalar olarak belirlenmiştir. İstatistiksel analizler SPSS versiyon 15 yazılımı kullanılarak yapıldı. P değerinin 0,05 in altında olduğu durumlar istatistikse olarak anlamlı sonuçlar şeklinde değerlendirlmiştir.
BULGULAR: Çalışmaya 52 hasta dahil edilmiş olup, çalışma grubu 33 erkek ve 19 kadından oluşmaktadır. Ortalama yaş 43,5 yıl olup, yaş aralığı 14-82 yıldır. Tetkik sonuçlarına göre homosistein belirtecine göre hastaların %63 ünde normal değerin üstünde sonuçlar elde edilmiştir. 40 yaş altı hastaların %60,8 inde ve 40 yaş üstü hastaların ise %69 unda homosistein düzeylerinin yükseldiği izlenmiştir. Her 2 grup arasında istatistikel olarak anlamlı fark elde ediememiştir. (p=0,49) İmmünolojik serolojik belirteçlerin değerlendirmesinde ise C3c parametresi dışında hiçbir parametrede değişklik izlenmemiştir. Tüm hastaların %54 ünde C3c parametresinin normal sınırların altında olduğu değerlendirilmiştir. 40 yaş altı hastaların %52 sinde ve 40 yaş üstü hastaların %55 inde C3c düzeylerinin azaldığı izlenmiştir. Her 2 grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark elde edilememiştir. (p=0,31)
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mikrovasküler ve immünolojik patogenezle geliştiği düşünülen ani işitme kayıplarında; homosisteinin ve C3 düzeyleri tanı ve tedavi takibinde değerli ancak yaşla değişmeyen parametrelerdir.

INTRODUCTION: Sudden hearing loss is a sensorineural hypoacusis, unilateral in most of the cases, with an incidence peak in young adults. Aim of this stuıdy was to determine the differences of homocystein and serlogic marker leves in sudden sensorineural hearing loss and define the importance of these markers in diagnosis.
METHODS: After the audiological examinations, 52 patients who were considered as sudden hearing loss; Serologic markers (C3, C4, ASO (Anti-Streptolysin-O), CRP (C-Reactive Protein), RF (Rheumatoid Factor)) and homocysteine have been examined. The patients were divided into two groups and the groups were determined as over 40 years old and six patients. Statistical analyzes were performed using SPSS version 15 software. P values below 0.05 were considered statistically significant.
RESULTS: 52 patients were included in the study and the study group consisted of 33 males and 19 females. The mean age is 43.5 years and the age range is 14-82 years. According to the results of the survey, 63% of the patients had homocysteine levels above normal. It was observed that 60% and 60% of undined homocysteine levels were increased in patients under 40 years old and 69% in patients over 40 years old. There was no statistically significant difference between the two groups. (P = 0.49) In the evaluation of immunologic serologic markers, no parameters except C3c parameter were observed. 54% of all patients were assessed to have a C3c parameter below normal limits. 52% of patients under 40 years of age and 55% of patients over 40 years of age had decreased C3c levels. There was no statistically significant difference between the two groups. (P = 0.31)
DISCUSSION AND CONCLUSION: In sudden hearing loss thought to develop with microvascular and immunological pathogenesis; Homocysteine and C3 levels are valuable but age-stable parameters following diagnosis and treatment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ektopik gebelik tedavisinde tek doz methotrexat tedavisinin etkinliğini ve başarıyı etkileyen faktörleri araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2013-Aralık 2017 tarihleri arasında kliniğimizde tek doz methotrexat ile tedavi edilen olgular başarılı olanlar ve olmayanlar olarak karşılaştırıldı. Hastaların demografik özellikleri, tedavi başlangıcındaki, 4. ve 7. gün β-HCG değerleri ve ektopik odak boyutu değerlendirildi.
BULGULAR: Ektopik gebelik tanısı alan ve başlangıç tedavisi olarak tek doz metotreksat tedavisi uygulanan toplam 462 olgu çalışmaya dahil edildi. Tek doz metotreksat tedavisi 350 (%75,8) hastada başarılı olurken 112 (%24,2) hastada başarısız oldu. Methotrexat uygulanan gündeki serum ß- hCG değeri, 4. gün ve 7. gün ß- hCG değerleri ve ektopik odak boyutu tek doz methotrexat başarısız olan grupta anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hemodinamisi stabil olan hastalarda ektopik gebelik tedavisinde tek doz methotrexat tedavisinin başarısını etkileyen çok sayıda faktör vardır. Bunlardan en önemlileri ektopik odak boyutu ve başlangıç ß-hCG değeridir.

INTRODUCTION: To investigate the efficacy of single dose methotrexate treatment and the factors affecting its success in the treatment of ectopic pregnancy.
METHODS: Ectopic pregnancy cases treated with single dose methotrexate therapy between January 2013 and December 2017 were compared as successful and unsuccessful. Demographic characteristics of patients, and ectopic mass size, β-HCG values at the beginning of treatment, 4th and 7th days were evaluated.
RESULTS: A total of 462 patients who underwent single dose methotrexate therapy as initial ectopic pregnancy treatment were included in the study. Single dose methotrexate therapy was successful in 350 patients (75.8%) and failed in 112 patients (24.2%). The serum ß-hCG value on the day of administration of methotrexate, ß-hCG values on day 4 and day 7, and the ectopic mass size were significantly higher in the failed group (p <0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: There are a number of factors that affect the success of single dose methotrexate therapy in ectopic pregnancy in hemodynamically stable patients. The most important of these are the ectopic mass size and the initial ß-hCG value.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Laringeal maske (LMA), yüz maskesi ve trakeal entübasyona alternatif olarak kullanılabilen bir havayolu aracıdır. LMA yerleşimi sırasında uygun koşulların sağlanabilmesi için farklı ilaç kombinasyonları kullanılabilir. Lidokain ve dekmedetomidin hem entübasyon hem de LMA yerleşimi sırasında hemodinamik yanıtı azaltmak ve orofarengeal refleksleri baskılamak amacıyla kullanılabilen ajanlardır.
Bu çalışmanın amacı indüksiyon öncesi verilen lidokain ve deksmedetomidinin LMA yerleştirme kalitesi üzerine etkilerini araştırmaktır. Sekonder amaç indiksiyon öncesi uygulanan lidokain ve deksmedetomidinin hemodinamik parametreler üzerine etkilerini incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya LMA ile genel anestezi altında sistoskopi uygulanması planlanan 60 hasta dahil edildi. Hastalar randomize olarak 2 gruba ayrıldı: Grup L (Lidokain (1.5 mg/kg) uygulanan grup) ve Grup D (Deksmedetomidin (1 µg/kg) uygulanan grup). LMA yerleştirilmesi için deneme sayısı, LMA yerleştirme kolaylığı, ağız açıklığı, laringospazm, öğürme, mide distansiyonu, ekstremite hareketlerinin ve spontan solunumun varlığı ve hemodinamik parametreler kaydedildi.
BULGULAR: LMA yerleştirme deneme sayıları açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunamadı. İlk denemede LMA yerleştirme başarısı Grup L için %70 ve Grup D için %73.3 olarak tespit edildi. Grup D’de 1 hastada (%3.3) 3. denemede LMA yerleştirilmesi gerçekleştirilirken diğer tüm hastalarda 1. ve 2. denemelerde başarılı olundu. Grup L için tüm hastalarda 1. ve 2. denemelerde LMA yerleştirilmesi gerçekleştirildi. Ağız açıklığı, laringospazm, LMA yerleştirme kolaylığı, öğürme, mide distansiyonu, ekstremite hareketi, spontan solunum bulguları her iki grupta istatistiksel olarak benzerdi. İlaç uygulamaları sonrası Grup D’de SAB, DAB, OAB, KAH değerleri Grup L’ye göre istatistiksel olarak daha düşük seyretti. Her iki grupta ilaç uygulamaları sonrası bazal değere göre diğer zamanlardaki düşüşler istatistiksel olarak anlamlı bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızın sonuçları, propofol indüksiyonu öncesi kullanılan 1 µg/kg dexmedetomidin ve 1.5 mg/kg lidokainin LMA yerleştirilmesi için benzer koşullar sağladığını, bununla birlikte hemodinamik açıdan deksmedetomidinin lidokaine göre daha fazla hipotansif etkiye ve kalp atım hızlarında daha fazla düşüşe sebep olduğunu göstermektedir. Propofol indüksiyonu öncesi lidokain kullanımı deksmedetomidin kullanımına göre daha iyi hemodinamik kontrol sağlamaktadır.

INTRODUCTION: Laryngeal mask (LMA) is an airway device that can be used as an alternative to face mask and tracheal intubation. Different combinations of drugs may be used to provide suitable conditions during LMA insertion. Lidocaine and dexmedetomidine are drugs that can be used to reduce hemodynamic response and suppress oropharyngeal reflexes during both intubation and LMA insertion.
The aim of this study is to investigate the effects of lidocaine and dexmedetomidine on LMA insertion.
METHODS: Sixty patients who were scheduled to undergo cystoscopy under general anesthesia with LMA were included in the study. The patients were randomly divided into two groups: Group L (those who received lidocaine (1.5 mg/kg)) and Group D (those who received dexmedetomidine (1 μg/kg)). Number of attempts to LMA insertion, ease of LMA placement, mouth opening, laryngospasm, gumming, stomach distention, limb movements and spontaneous breathing and hemodynamic parameters were recorded.
RESULTS: There was no statistically significant difference between the two groups in terms of number of attempts to LMA insertion. In the first attempt, the LMA insertion success rate was 70% for Group L and 73.3% for Group D.
There was no statistically significant difference between the two groups in terms of mouth opening, laryngospasm, ease of LMA placement, gumming, stomach distension, limb movement and spontaneous breathing. SBP, DBP, MBP, HR were lower statistically in Group D after drug administration. In both groups, it was determined that the decreases in the other times were statistically significant compared to the baseline values after drug administration.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Based on the results of the present study, 1 µg/kg dexmedetomidine and 1.5 mg/kg lidocaine used before propofol induction provide similar conditions for LMA insertion. Dexmedetomidine leads to more hypotensive effect and a further decrease in heart rate than lidocain. Furthermore, the use of lidocaine before propofol induction provides better hemodynamic control than dexmedetomidine.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı, FSH ve GnRH kognat reseptörlerini eksprese eden fare erken antral foliküllerinin FSH’ya bağlı büyümesinde GnRH agonisti ve antagonistinin herhangi bir etkisi olup olmadığını araştırmaktır. Bu amaçla, fare overlerinden küçük antral foliküller izole edilmiş ve kontrol, FSH, FSH + GnRH agonisti ve FSH + GnRH antagonisti olarak gruplara rastgele ayrılarak 5 gün boyunca kültürlenmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 21 günlük C57BL/6 farelerden (n = 24) ötenazi sonrası yumurtalıklar çıkarılmıştır. ~ 200µ çapındaki küçük antral foliküller, yumurtalıkların kollajenaz ve DNase-I ile enzimatik sindiriminden sonra mekanik olarak izole edilmiştir. Bu foliküllerdeki FSH ve GnRH reseptörlerinin ekspresyonu qRT-PCR ile valide edilmiştir. İzole foliküller rastgele olarak her biri 20-30 folikülden oluşan dört farklı gruba (kontrol, FSH, FSH + GnRH agonisti ve FSH + GnRH antagonisti) ayrılmıştır.
BULGULAR: FSH tedavisi, 5 günlük kültür periyodunun sonunda FSH olmadan kültürlenenlere kıyasla foliküllerin in vitro büyümesini önemli ölçüde arttırmıştır. Antrum formasyonu belirgin bir şekilde artmış, ve kümülüs-ooforus kompleksleri, control grubundaki foliküller ile karşılaştırıldığında kültür dönemi sonunda FSH ile tedavi edilen foliküllerde daha belirgin izlenebilmektedir. FSH + GnRH agonisti veya FSH + GnRH antagonisti ile tedavi edilen foliküllerin ortalama çaplarında, sadece FSH ile tedavi edilenlerden önemli ölçüde farklı bulunmamış ancak kontrol foliküllerine kıyasla önemli ölçüde daha yüksek bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu sonuçlar GnRH agonisti ve antagonistinin fare erken antral foliküllerinin in vitro büyümesini olumsuz olarak etkilemediğini düşündürmektedir.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to investigate if the gonadotropin-releasing hormone (GnRH) agonist and antagonist have any effect on the follicle-stimulating hormone (FSH) -induced-growth of early antral follicles of mice, cultured in vitro, and expressing cognate receptors for FSH and GnRH. For this purpose, small antral follicles were isolated from mouse ovaries and randomly assigned to the groups as control, FSH only, FSH+GnRH agonist, and FSH+GnRH antagonist, and they were cultured for 5 days.
METHODS: The ovaries of C57BL/6 mice (n=24), which were 21 days old, were removed after euthanasia. Small antral follicles measuring ~200μ in diameter were mechanically isolated after the enzymatic digestion of the ovaries with collagenase and DNase-I. The expression of FSH and GnRH receptors in these follicles was validated by qRT-PCR. Isolated follicles were randomly assigned into four different groups, each consisting of 20–30 follicles: control, FSH only, FSH+GnRH agonist, and FSH+GnRH antagonist.
RESULTS: The FSH treatment significantly enhanced in vitro growth of the follicles compared to those cultured without FSH after 5 days of the culture period. The antrum formation was markedly enhanced, and cumulus-oophorus complexes were more easily visible in the FSH-treated follicles compared to control follicles. The mean diameters of follicles treated with the FSH+GnRH agonist or the FSH+GnRH antagonist were not significantly different from those treated with FSH only, but they were significantly greater than control follicles.
DISCUSSION AND CONCLUSION: These results may suggest that the GnRH agonist and antagonist do not appear to adversely affect the FSH-induced proliferation of mitotic non-luteinizing granulosa cells and the growth of early antral follicles of mice in vitro.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Karın duvarı fıtıklarının onarımında yaygın olarak kullanılan geleneksel yöntemler yüksek nüks oranına sahiptir. Yama tamirinde, nüks oranı düşüktür, ancak birçok yama materyali vardır. Bu çalışmada Ventralex ST fıtık yamasının, küçük ve orta büyüklükte karın duvarı fıtıklardaki etkinliği araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tek merkezli retrospektif bir değerlendirme yapıldı. Ocak 2015 ile Mart 2017 tarihleri arasında <3 cm çapından küçük karın duvarı fıtıklarında intraperitoneal Ventralex ST fıtık onarımı yapıldı. Cerrahi özellikler, operasyon süresi, analjezik gereksinimi, hastanede kalış süresi, postoperatif komplikasyonlar ve nüks kaydedildi.
BULGULAR: Umbilikal, epigastrik ve trokar fıtığı olan toplam 65 hasta ameliyat edildi.34 hasta kadın, 31 tanesi erkek idi. Lokalizasyona göre 43 umblikal fıtık,16 epigastrik fıtıki ve 6 trokar yeri fıtığı olup fıtık büyüklüğüne göre 35 hasta <2 cm, 30 hasta <4 cm idi.Hastaların ortalama vücut kitle indeksi 28 kg idi.İki hastada yara enfeksiyonu bir hastada seroma izlendi. Ortalama takip süresi 17 ay idi.Takip süresince nüks izlenmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: VentralexST fıtık yaması, özellikle küçük ve orta büyüklükteki umblikal, epigastrik ve trokar bölgesi fıtıklarında, açık cerrahi teknikle düşük komplikasyon ve nüks oranlarıyla uygulanabilen güvenli bir protez materyalidir.

INTRODUCTION: Traditional methods commonly used in ventral hernia repair have high recurrence rate. In patch repair, recurrence rate is low but there are many prosthetic materials. VentralexST hernia patch has small and medium size we tried to determine the results in ventral hernias.
METHODS: A single center retrospective analysis was performed. Between January 2015 and March 2017, intraperitoneal ventralex ST hernia repair <3 cm in diameter ventral hernia was performed. Demographic characteristics, operation time, analgesic requirement, hospital stay time, postoperative complications and recurrences were recorded.
RESULTS: A total of 65 patients with umbilical, epigastric and trochar hernia were operated.34 of the patients were female and 31 were males. According to the localization, 43 umbilical hernia, 16 epigastric hernia and 6 trocar hernia were found in 35 patients <2 cm and 30 patients <4 cm according to hernia size.The average body mass index in the patients was 28 kg /m2. Two case wound infection and one case seroma was observed.The mean follow-up duration of the patients was17 months. No recurrence was observed during follow-up.
DISCUSSION AND CONCLUSION: VentralexST hernia patch is a safe prosthetic material that can be applied by open surgical technique with low complication and recurrence rates especially in small and medium sized umblical, epigastric and trocar site hernias.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Venöz tromboemboli (VTE), hastanede yatmakta olan hastalar arasında, önlenebilir ölüm nedenlerinin başında yer almakta ve cerrahinin de uzun yıllardır bilinen risklerinden birini oluşturmaktadır. Bugün bu hastalık ile ilgili sağlık çalışanları arasında bile durumu, riskleri, belirtileri ve koruyucu uygulamaları hakkında çok az farkındalık olduğu düşünülmektedir.
Bu anket çalışmasında, anestezi ve reanimasyon, cerrahi branş doktorlarının VTE farkındalık düzeyi, uygulamakta oldukları proflaksi protokolleri hakkında bilgi edinmek yoluyla, uygulanan VTE anketinin sonuçlarının sunulması ve verilerin tartışılması amaçlanmıştır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz yerel Etik Kurul izni ile 7 sorudan oluşan Anket formu basılı formatı, anestezi ve reanimasyon ve cerrahi branşlarda ( genel cerrahi, plastik cerrahi, kulak burun boğaz, üroloji, ortopedi, beyin cerrahisi ) uygulandı. İstatistiksel analizde veriler % değer olarak verildi.
BULGULAR: Katılımcıların (n=123) %67 erkek, %33 kadın, yaş (25-54) ortalama 36,6 idi. Çalışma sonucunda, katılımcıların %84’ü VTE’nin ciddi mortalite nedeni olduğunu, %89,1‘i kliniklerinde risk faktörlerinin sorgulandığını, %10,9’u risk faktörü sorgulaması yapmadıklarını, %79’u risk faktörleri sorgulamasında skorlama sistemi kullanmadığını belirtmiştir. %85’inin operasyondan önce VTE profilaksisi uygulamaya başladığı, bu hekimlerin %76,9 ‘unun tercihinin farmakolojik ve mekanik profilaksiyi beraber planladığı görülmektedir. İkinci sıklıkla tek başına mekanik proflaksi uygulamaktadırlar (%14,6), %7,3’ü sadece farmakolojik profilaksi uyguladığını, %1,2’si ise hiçbir proflaksi yöntemini uygulamadıklarını belirtmişlerdir.
Uygulanan profilaksi açısından katılımcıların %70,7’si farmakolojik yöntemler arasında düşük molekül ağırlıklı heparin, %8’i ise unfraksiyone heparin, %7’si asetilsalisilik asit kullanmaktadır.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu araştırmadan elde edilen verilere dayanarak, ulusal bir risk değerlendirmesi ve tromboprofilaksi politikasına ihtiyaç duyulmaktadır. Uygulamada yapılacak bu değişiklik, hastanede edinilen tromboz ile ilişkili morbidite ve mortaliteyi önleme veya azaltma potansiyeline sahip olacaktır.

INTRODUCTION: The purpose of this questionnaire study is to present the obtained results of VTE questionnaire and comparison of the data with the literature by having information about awareness level of VTE in anaesthesiology and reanimation specialists and branch surgeons and prophylaxis protocols being performed by them.
METHODS: A questionnaire in printed form composing of seven questions was used for gathering information from the anaesthesiology and reanimation and branches of surgery. The data was given in percent values in statistical analysis.
RESULTS: 123 participants were included in the study. According to the study results, the participants stated that VTE is a serious reason of mortality; risk factors are questioned in their clinics; they do not use a questionnaire for risk factor and they do not use a risk factor scoring system in risk factor questioning (84%,89.1%,10.9%, 79%, respectively). 85% of the participants seemed to perform VTE prophylaxis preoperatively and 76.9% of them preferred to design both pharmacological and mechanical prophylaxis (MP) together. The second most common is that, they use MP alone (14.6%).7.3% of the participants reported that they give pharmacological prophylaxis alone and 1.2% of the participants stated that they do not plan none of the prophylaxis methods. The participants use LMWH, unfractionated heparin and, acetylsalicylic acid among pharmacological methods (70.7%,8%,7%,respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Based on data obtained from this study, there is a need for a national risk assessment and thromboprophylaxis policy. Implementation of a change in practice will have the potential of preventing or reducing morbidity and mortality associated with hospital acquired thrombosis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Son yıllarda, periferik arteryal hastalıkların tedavisinde endovasküler ve hibrid tedavi yöntemleri açık cerrahi yöntemlere göre daha önplanda kullanılmaktadır. Bu çalışmada, yeni kurulan kliniğimizde endovasküler ve hibrid tedavinin birlikte uygulandığı hastalarımızın sonuçlarını sunmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada, periferik arteryal hastalık tanısı alan ve endovasküler ile beraber hibrid tedavi yöntemlerinin kullanıldığı 50 hastanın bilgileri retrospektif olarak analiz edildi. Tüm hastalar işlem öncesi Fontaine sınıflamasına göre gruplandı ve Fontaine 2B ve daha üzeri gruplara girişimsel veya hibrid tedavi yöntemleri uygulandı.
BULGULAR: Hastaların büyük çoğunluğu erkekti (% 96) ve ortalama yaş 62.89±9.01 yıldı. Hastaların 12'sinde (% 24) iskemik ülser (Fontaine 4), 32'sinde (% 64) intermitant klaudikasyo (Fontaine 2B) ve 6'sında (% 12) istirahat ağrısı (Fontaine 3) mevcuttu. Hastaların 34'üne (% 68) endovasküler girişimsel tedavi 16'sına da (% 32) hibrid tedavi yöntemleri uygulandı. İşlem öncesi Fontaine sınıf 2B veya 3 şikayetleri olan 38 hastanın (% 76) yakınmaları işlem sonrası Fontaine sınıf 1'e olarak tespit edilmiştir. Lezyon tarafındaki alt ekstremite ortalama ante-kubital indeks değerleri işlem sonrası postoperatif 1. gün için 0.44 ± 0.30'dan 0.85 ± 0.17'ye yükseldi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, tıbben yüksek risk grubunda periferik arter hastalığı olan ve gerek ekstremite kurtarma gerekse semptomların giderilmesi amacıyla uygulanan endovasküler ve hibrid tedavi yöntemleri tatmin edici sonuçlar sağlamaktadır. Gelecekte, ileri komorbiditesi olan hastalarda endovasküler girişimlerin daha az invaziv ve daha güvenli revaskülarizasyon sağlayacağına inanmaktayız.

INTRODUCTION: In recent years, endovascular and hybrid therapies have come to the forefront instead of open surgical treatment in the treatment of peripheral vascular disease (PAD). In this study, we aimed to present the results of endovascular and hybrid treatments performed in our newly established clinic.
METHODS: The data of the patients who were diagnosed as PAD and treated with endovascular and hybrid methods were analyzed retrospectively and 50 such patients were included in the study. Patients were classified according to Fontaine classification and patients with Fontaine 2B or higher level underwent interventional or hybrid treatment.
RESULTS: Majority of the patients were male (96%) and mean age of the patients was 62.89±9.01 years. 12 patients (24%) had ischemic ulcers (Fontaine 4), 32 (64%) had claudication (Fontaine 2B) and 6 (12%) had rest pain (Fontaine 3). 34 patients (68%) underwent endovascular interventional treatment while 16 (32%) underwent hybrid treatment procedures. In 38 patients (76%), whose complaints were Fontaine class 2B or 3 before the intervention, symptoms regressed to Fontaine class 1after the procedure. The mean ABI values of the extremities with lesions increased from preoperative level of 0.44±0.30 to 0.85 ± 0.17 on postoperative first day.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, endovascular and hybrid interventions provide satisfactory results in high risk patients with peripheral arterial disease for both the salvage of extremities and the improvement of symptoms. We believe that, endovascular interventions will provide less invasive and safer revascularization in patients who have higher rates of comorbidity in the future.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tütün; günümüze kadar geçen zaman içinde çeşitli şekillerde kullanılmıştır. Bugün en sık sigara şeklinde yakılarak kullanımı olmakla birlikte doğrudan dumansız olarak çiğneme veya nasal yolla kullanımı da oldukça yaygındır. Ülkemizde 'Maraş otu' olarak da bilinen dumansız tütün kullanımının sistemler üzerinde etkisi araştırılmaya devam edilmektedir.
Çalışmamızda maraşotu kullanımının solunum, elektorkardiyogram (EKG) ve biyokimyasal parametreler üzerindeki etkilerini incelemeyi ve bunu sigara kullanımı ile karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif olarak dizayn edilen çalışma Haziran 2013 - Ağustos 2014 tarihleri arasında Kahramanmaraş ilinde iki ayrı Göğüs Hastalıkları Klinik birimlerine başvuran hastalardan oluşturuldu.Ek hastalığı olmayan dumanlı ve/ veya dumansız tütün kullanan hastaların kaydedilmiş olan Solunum Fonksiyon testleri, Vital bulguları,biyokimyasal parametreleri, Elektrokardiyogram ve fizik muayene bulguları bilgileri incelenerek kaydedildi. Elde edilen veriler dumanlı yada dumansız tütün kullanımı olmayan sağlıklı bireylerden oluşan kontrol grup ile aynı veriler karşılaştırılarak analiz edildi.
BULGULAR: Direk ağız mukozasına temas edilerek maraş otu kullanımı ağız içi patolojiler gelişme riskini 7.9 kez arttırdığı saptandı. Dumansız tütünün günlük kullanım sıklığı ile ağız içi yara gelişimi arasında ilişki bulunurken yıl olarak kullanım süresi ya da ağızda tutulma süresinin bu durum ile ilişkisiz olduğu gözlendi. EKG anormal bulguların hem sigara hem maraş otu beraber kullanan hasta grubunda belirgin derece fazla olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Dumansız tütün kullanımı sigara bırakmak için iyi bir alternatif değildir. Solunum fonskiyonlarını olumsuz etkilememesine rağmen EKG anormallikleri ve ağız içi patolojileri gelişmesini etkilemekle birlikte kan parametreleri üzerinde de zararlı etkileri mevcuttur. Halk sağlığı için dumansız tütün kullanımı ile ilgili sigarada olduğu gibi toplumsal farkındalığın sağlanması gerekmektedir.

INTRODUCTION: Through the years, tobacco has been used in multiple ways. While the most common way of consumption has been through smoking cigarettes, smokeless use by chewing or nasal snuffing are also quite common.Smokeless tobacco, also named “Maras powder,” has been generally used as a substitute to reduce or quit smoking.Effects of smokeless tobacco use on the immune system, respiratory system, and cardiovascular system have been extensively researched.In our study, we aimed to investigate the effects of Maras powder on the respiratory, ECG findings and biochemical methods and compare with the effects of.
METHODS: One hundred forty nine cases included, and the cases were classified into the following four groups: only using Maras powder; using Maras powder and smoking; only smoking; and control group of neither smoking nor using Maras powder. Physical examination findings, ECG findings, results of pulmonary function tests, results of biochemical analysis including complete blood count, and lipid profile of all participants were recorded on admission.

RESULTS: The risk for mouth sores was 7.9 times higher in the Maras powder group with direct contact to the oral mucosa.There is a relationship between the daily usage frequency of smokeless tobacco and the development of oral wound, but the total period of use or the duration in oral wasn't related to this situation. The ECG findings of both the smoking and Maras powder consuming group was found to be significantly higher than the control group.

DISCUSSION AND CONCLUSION: The smokeless tobacco usage, which is considered as an alternative way of quitting smoking, does not have adverse effects on respiratory functions. However, it is an important risk factor for many life threatening health conditions such as ECG abnormalities and occurrence of oral lesions. Social awareness must be created for smokeless tobacco usage, in order to fight this habitual threat to public health.

GİRİŞ ve AMAÇ: Prostat kanserli (PCa) hastalarda primer küratif tedavi sonrası biyokimyasal nüksün (BKN) varlığında odak tespiti açısından68Ga-PSMA PET-BT’nin etkinliğini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya SBÜ Okmeydanı SUAM Nükleer Tıp Kliniği’nde Nisan 2018-Aralık 2018 tarihleri arasında, radikal prostatektomi (RP) veya primer küratif radyoterapi (RT) sonrası takipte BKN nedeni ile 68Ga-PSMA PET-BT çekimi yapılan 34 PCa hastası dahil edildi.
BULGULAR: Hastaların 13’üne primer tedavi olarak (%38.2) RP, 21’ine (%61.8) RT uygulanmış idi. PSMA pozitif lezyon çalışmaya alınan 34 hastanın 21’nde (%61.7); RP grubunda 13 hastanın 6’nda (% 46.1), RT grubunda ise 21 hastanın 15’nde (%71.4) tespit edildi. Serum PSA değeri 0.01-1 ng/ml olan 13 hastanın 5’nde (%38.4), 1-2 ng/ml olan 8 hastanın 5’nde (%62.5), 2-5 ng/ml 5 hastanın 4’nde (%80), >5 ng/ml olan 8 hastanın ise 7’nde (%87.5) PSMA pozitif lezyon saptandı. PSMA pozitif hastaların PSA düzeyleri, PSMA negatiflere göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulunmuş iken PSMA pozitif ve negatif olan hastalar arasında PSA doubling time, BKN’e kadar geçen süre, Gleason skoru açısından anlamlı fark tespit edilmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: 68Ga-PSMA PET-BT, PCa hastalarında primer küratif tedavi sonrası biyokimyasal nüksün tanısında etkin bir yöntemdir.

INTRODUCTION: The aim of our study was to investigate the efficacy of 68Ga-PSMA PET-CT in terms of focus detection in the presence of biochemical recurrence (BCR) after primary curative treatment in patients with prostate cancer (PCa).
METHODS: This study included 34 PCa patients who performed 68Ga-PSMA PET-CT for biochemical recurrence following radical prostatectomy (RP) or primary curative radiotherapy (RT), between July 2018-December 2018 at University of Health Sciences Okmeydanı SUAM Nuclear Medicine Clinic.
RESULTS: 13 patients (38.2%) had RP and 21 (61.8%) had RT. PSMA positive lesion was detected in 21 (61.7%) of 34 patients. PSMA positive lesion was present in 6 of 13 patients (46.1%) in the RP group and in 15 of the 21 patients (71.4%) in the RT group. In 5 out of 13 patients with serum PSA values of 0.01-1 ng/ml, in 5 of 8 patients with serum PSA values of 1-2 ng/ml, in 4 of 5 patients with serum PSA values of 2-5 ng/ml, and in 7 of 8 patients with serum PSA values of >5 ng/ml, there was a PSMA-positive lesion. PSA levels of PSMA-positive patients were found to be significantly higher than those of PSMA-negative, whereas PSA positive and negative patients did not differ significantly in terms of PSA doubling time, time to BCR and Gleason score.
DISCUSSION AND CONCLUSION: 68Ga-PSMA PET-CT is an effective method in the diagnosis of biochemical recurrence after primary curative treatment in PCa patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Benign paroksimal pozisyonel vertigo (BPPV) genel popülasyonda görülen periferik vertigonun en sık sebebidir. Kliniğimize başvuran BPPV tanısı alan hastalar ile vertigosu olmayan sağlıklı kontrol grubunun 25-hidroksi vitamin D (25-OH vit D) düzeyleri karşılaştırılarak 25-OH vit D eksikliğinin BPPV gelişimindeki rolününü araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimiz vertigo polikliniğine Ocak 2018-Eylül 2018 tarihleri arasında başvuran ve idyopatik BPPV tanısı alan 125 hasta ile vertigo şikayeti olmayan 101 sağlıklı kontrol grubunun 25-OH vit D düzeyleri istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Bu çalışmada BPPV tanısı konan hastalarda vitamin D eksikliği saptanmış ancak kontrol grubu ile istatiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilmemiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Genel popülasyonumuzda D vitamini eksikliği prevalansı oldukça yüksektir. Literatürdeki çoğu çalışmanın aksine D vitamin eksikliğinin BPPV ile ilişkisi olduğunu saptamadık.

INTRODUCTION: Benign paroxysmal positional vertigo is the frequent reason of peripheral vertigo which is seen in general population. We researched the role of absence of 25 OH vit D in the progress of BPPV by comparing the level of 25-OH vit D of patients with BPPV diagnosed and healthy control group of without vertigo.
METHODS: The levels of 25-OH vit D has been compared statisticaly with the idiopatic BPPV diagnosed of 125 patients that were consulted in our vestibular clinic in between January 2018 and September 2018 and healthy control group of 101 patients without vertigo complaint.
RESULTS: In this research the absence of vitamin D has been detected on the BPPV diagnosed patients however no meaningful difference were determined statisticaly with the control group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The prevelance of vitamin D absence is on very high levels in our general population. Despite the major studies in literature, in our aspect the absence of vitamin D is not related to BPPV as a result of this research.

Primer kutanöz anaplastik büyük hücreli lenfoma (PK-ABHL), derinin nadir görülen CD30+ T hücreli lenfoproliferatif hastalığıdır. PK-ABHL çoğunlukla soliter ve lokalize nodül olarak görülür ancak multiple olabilir ve ülserleşebilir. Nadiren ekstrakutanöz tutulum yapabilir. Sistemik anaplastik büyük hücreli lenfomaya sekonder kutanöz tutulum, klinik olarak PK-ABHL’ya benzer ancak tedavi ve prognozları farklılık gösterir. Bu yüzden PK-ABHL düşünülen hastalarda sistemik hastalığı araştırmak önemlidir. Seksen iki yaşında erkek hasta, saçlı deride ortaya çıkan ve büyüyerek kitle haline gelen üç adet lezyon ile kliğimize başvurdu. Bölgesel lenf nodu, karaciğer ve dalakta tutulumu olması, sistemik B semptomlarının olmaması ve histopatolojik ve immünofenotipik çalışmalar sonucu hastaya ekstrakutanöz tutulum gösteren PK-ABHL tanısı konuldu. Bu olgu, PK-ABHL düşünülen hastalarda sistemik hastalığın araştırılması gerekliliğini vurgulamak ve primer kutanöz ile sistemik lenfoma ayırımının nasıl yapılacağını hatırlatmak amacıyla sunulmuştur.

Primary cutaneous anaplastic large cell lymphoma (PCALCL) is a rare cutaneous CD30+ T-cell lymphoproliferative disorder. PCALCL usually presents as solitary and localized nodules and tumours or may be multiple and ulcerated. Extracutaneous involvement may ocur rarely. Systemic anaplastic large cell lymphoma with secondary cutaneous involvement has similar clinical appearance to PCALCL but differs in treatment and prognosis. Thus, systemic evaluation of patients who is considered as PCALCL is critical. Eighty-two year-old male presented with three progressively growing lesion that arised in his scalp. The final diagnosis was PCALCL with extracutaneous involvement based upon the involvement of regional lymph nodes, liver and spleen, lack of systemic B symptoms and the results of histopathological and immunophenotypical studies. This case is presented for emphasizing the necessity of systemic evaluation in patients who is considered as PCALCL and to remind how to differentiate PCALCL from systemic lymphomas.

Kleidokranial displazi nadir görülen, çoğunlukla otozomal dominant, nadiren de de novo mutasyonlar ile kalıtılan kemik dokusunun jeneralize displazisi ile karakterize bir hastalıktır. Klinik olarak kranial sütürlerin ve fontanellerin geç kapanması, boy kısalığı, diş anomalileri, hipoplazik veya aplazik klavikulalar ve diğer bazı kemik anomalileri eşlik etmektedir. Burada sağlam çocuk polikliniğine ön, arka fontanel ve sagittal sütürünün açık olması nedeni ile başvuran 9,5 aylık bir süt çocuğu sunulmaktadır.

Kleidocranial dysplasia is a rare disease, mostly inherited autosomal dominantly, rarely with de novo mutations and characterized by generalized dysplasia of bone tissue. Delay in closing of the cranial sutures and fontanelles, short stature, dental anomalies, hypoplasic or aplasic clavicles and some other bone anomalies are seen clinically. A 9.5 months old infant who admitted to the well-child outpatient clinic with widening of front and back fontanel, and opened sagittal suture is presented.

Abstract | Full Text PDF

Altın tozuna anafilaktik reaksiyon sonucu gelişen kounis sendromu: Olgu sunumu
Kounis sendromu alerjik reaksiyon sonrasında gelişen mast hücre aktivasyonunun akut koroner sendromu provoke etmesi şeklinde tanımlanır. Bu yazıda altın tozuna maruziyetten sonra retrosternal göğüs ağrısı ve STYME(ST yükselmeli miyokard enfarktüsü) ile seyreden Kounis sendromlu bir olgu tartışılmıştır.40 yaşında erkek bilinen allerji ve atopi öyküsü olmayan hasta mobilyacıda çalışırken altın tozu maruziyetinden 30dk sonra vücudunda kızarıklık, kaşıntı, göğüs ağrısı, nefes darlığı şikayetiyle acil servise başvurdu. Hastadan alınan anamneze göre hastanın daha önceden astım öyküsü ve bilinen alerjisinin olmadığı öğrenildi. Fizik muayenesinde: uvula ödemi yok, pumoner bronkospazm ve göğüs ön duvarında ürtikalyal lezyonlar saptandı. Vital bulgularında ta: 129-72mmHg, SpO2: %98, nabız: 90 atım/dakika ve elektrokardiyogramında (EKG) V1-V6 ST elevasyonu saptandı. Yapılan kan tetkiklerinde HS Troponin I 12.1ng/L ( Referans: 0-19.8) 2 saat sonra tekrarlanan değeri ise 229.7ng/L. Hastanın daha önce kardiyak bir öyküsünün olmaması, göğüs ağrısının olması, vücudunda ürtikelyal lezyonlarının olması ve şikayetlerinin altın tozuna maruziyet sonrası başlamasından dolayı KS düşünüldü. Bağışıklık sistemine alerjik olabilen ajanlara maruziyetin ardından göğüs ağrısı ile birlikte alerjik reaksiyonlar gösteren olgularda kounis sendromu akılda tutulmalıdır. Kardiyak enzimler bu hastalarda normal veya yüksek olabilir. EKG'de ST ve T dalgası değişiklikleri olabilir.

Kounis syndrome as a result of anaphylactic reaction to gold dust: A case report

Kounis Syndrome (KS) is described as the provocation of acute coronary syndrome (ACS) through activation of mast cells resulting in allergy, hypersensitivity, anaphylaxis or an aphylactoid reaction. The case is here presented of a patient who developed KS with retrosternal chest pain and STEMI (ST-segment elevation myocardial infarction) 30 minutes after ingestion of gold dust. A 40-year old male with no history of any allergy or atopy was admitted to the Emergency Room with complaints of red, itchy skin, chest pain, and shortness of breath, 30 minutes after exposure to gold dust. Arterial blood pressure was 129/72 mm Hg, pulse rate 94 bpm, and oxygen saturation 98%. On physical examination, although uvula edema and pulmonary bronchospasm were not detected, urticarial lesions were observed on the anterior chest wall. Electrocardiogram (ECG) showed ST elevation in the V1-V6 and aVL leads. High-sensitivity Troponin I levels were measured as 12.1 ng/L (Reference: 0-19.8 ng/L) and the Troponin I levels increased to 229.7 ng/L two hours later. Kounis syndrome was considered because of the findings of chest pain, urticaria on the body and lack of cardiac disorder. Kounis syndrome should be kept in mind in cases which present with allergic reactions together with chest pain following exposure to agents to which the immune system may be allergic. Cardiac enzymes can either be normal or elevated in these patients. ECG would have ST, and the T wave changes would be totally normal.