Stresle ilişkili mukoza hastalığı kritik hastalığın sık görülen bir komplikasyonudur.
Stresle ilişkili mukoza hastalığına bağlı gastrointestinal kanamaya engel olmak amacıyla yoğun bakım ünitesindeki kritik hastalara PPI ya da H2RA ile stres ülser profilaksisi sıklıkla rutin olarak uygulanır. Halbuki; yeni çalışmalar stres ülser profilaksisinin özellikle C. Difficile enfeksiyonu ve nazokomial pnömoni olmak üzere artmış enfeksiyon riskiyle ilişkili olduğunu göstermiştir. Bu nedenle; stres ülser profilaksisi uygulanmadan önce risk fayda oranı göz önüne alınmalıdır.

Stress related mucosal damage is a frequent complication of critical illness. To avoid gastrointestinal bleeding due to stress-related mucosal disease, critically ill patients are often routinely treated with histamine 2 receptor antagonists (H2RA) or proton pump inhibitors (PPI) for stress ulcer prophylaxis (SUP) in the intensive care units. However; recent studies showed that SUP in the ICU might be associated with potential harm such as an increased risk of infectious complications, especially Clostridium difficile-associated diarrhea and nosocomial pneumonia. Thus, stress ulcer prohylaxis should be used following assessment of risk benefit ratio.

GİRİŞ ve AMAÇ: Gürültünün; psikolojik, kardiyovasküler ve insan sağlığı üzerine istenmeyen etkileri gösterilmiştir Adrenalin ve noradrenalin salınımını, adrenal korteksten kortizol salınımını artırır. Hastalarda ve çalışanlarda istemeyen yan etkilere neden olmaktadır. Dünya Sağlık Örgütü (WHO) gündüz 35dB(A) gece ise;30Db(A) geçmemeyi tavsiye etmektedir. İnsan sesi önlenebilir gürültü kaynaklarından biridir. Çalışmamızda; yoğun bakımımızda haftanın farklı gün ve zamanlarında gürültü seviyelerinde fark olup olmadığını tespit etmeyi ve yoğun bakım çalışanlarımıza uyguladığımız bilinçlendirme ve farkındalık eğitiminin etkinliğini araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yoğun bakım servisimiz 6 oda ve 2 koridora ayrıldı. 2 ay süre ile sabah (saat: 05,09), öğle (saat: 12), ikindi (saat: 14), akşam (saat: 18), gece (saat: 24) ve sabah (saat: 08) ve akşam (saat: 16) nöbet değişim zamanlarında gürültü seviyesi gürültü seviyesi ölçüm cihazı ile ölçüldü. Birinci aydan sonra tüm personele bilinçlendirme farkındalık eğitimi yapıldı. Eğitimden önce ve sonra aynı sorular sorularak eğitimin etkinliğine de bakıldı. Çalışmamızda yoğun bakım çalışanlarına uygulanacak olan farkındalık ve bilinçlendirme eğitimi sonrası gürültü düzeyleri arasında fark olup olmadığı aynı zaman dilimlerinde yapılan ölçümlerin tekrarı ile değerlendirildi.
BULGULAR: Yapılan ölçümlerde gün içerisinde gürültü seviyeleri WHO’ya göre yüksek olmakla birlikte eğitim sonrası anlamlı düşüş gözlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yoğun Bakımda gürültünün önlenmesinde insan kaynağı, eğitim ve denetim önemli etmenlerdir. İstenilen seviye sağlanamamakla birlikte bu konuda farkındalığın takip edilmesiyle gürültünün azaltılabileceği görüşündeyiz.

INTRODUCTION: Unwanted psychological and cardiovascular side effects and other consequences of noise on human health have been demonstrated. It also increase adrenaline, noradrenaline levels and cortisole secretion from adrenal. The noise causes unwanted effects on patients and health care workers. World Health Organization (WHO) recommended that noise levels should not exceed 35Db(A) daytime, and 30Db(A) night time. Human voice is one of the preventable source of noise. İn this study we aimed to evaluate noise levels during day and night in our ICU, and efficiency of the consciousness raising and awareness education applied to our staff.
METHODS: The ICU was separated to 6 rooms and 2 halls. The noise levels were measured in the morning (05,09 o’clock), noon (12 o’clock), afternoon (14 o’clock), evening (18 o’clock), night (24 o’clock) and during hand overs in the morning (8 o’clock) and the evening (16 o’clock) for 2 months. After first month the consciousness raising and awareness education applied to all health care workers. Also the effectiveness of education was evaluated by an examination consisting of same questions before and after the education. The noise levels measured at same time points were compared before and after the education program.
RESULTS: However, measured noise levels were higher than the levels recommended by the WHO, after the education program a significant decrease was observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Human resource, education and supervision are important factors on preventing the noise in ICU. However, the desired level was not achieved, in our opinion following the awareness in this subject the noise level may be reducible.

GİRİŞ ve AMAÇ: Perkütan dilatasyonel trakeotomi (PDT) uygulamalarımızın sıklığının, hastaların özelliklerinin, komplikasyonların ve prognozun değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2010- 2014 yılları arasında toplam 33 yataklı Anestezi Yoğun Bakım ünitelerinde (YBÜ) PDT uyguladığımız hastaların verileri kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 442 hastadan 29’una cerrahi ve 413’üne YBÜ’nde perkütan trakeotomi uygulanmıştır. Ortalama trakeotomi açılma günü 9.96 (1-46), komplikasyon sıklığı %7.0 (23 erken, 8 geç komplikasyon) bulunmuştur. En sık erken komplikasyon kanamadır (%2.9). Sağ kalan hastaların %61.6’sı dekanüle edilmiş, %18.6’sı ev tipi ventilator, %13’ü trakeotomi kanülü ile spontan solunumda ve %6.5’u pulmoner aspirasyon yapılabilmesi için küçük çaplı trakeotomi kanülü ile taburcu edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada trakeotomi zamanlaması ve komplikasyon sıklığı açılarından beklenen sonuçlar elde edilmiştir. Ülkemizde hasta yakınlarının reddetmesi ve yasal belirsizlik nedenleri ile yaşam sonu kararları sıklıkla uygulanamamaktadır. Trakeotomize hastalarımızın büyük çoğunluğu mortalitesi kaçınılmaz intrakranial patolojilere sahiptir. Bu nedenle, hastalarda translaringeal entübasyon süresinin uzaması nedeniyle trakeotomi uygulanması zorunlu olduğundan, çalışma grubumuzda YBÜ yatış süresini ve mortaliteyi daha yüksek bulduğumuzu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: The aim of the study was to evaluate the frequency, patient characteristics, complications and the prognosis related with our percutaneous dilatational tracheotomy (PDT) practice.
METHODS: Hospital electronic records and intensive care unit (ICU) files of the patients with PDT performed in our 34 bed anesthesiology ICUs were evaluated between 2010 and 2014.
RESULTS: There were 442 patients who underwent surgical (29 patients) or percutaneously at bed side (413 patients) tracheotomy in the study period. Mean tracheotomy day was 9.96 (1-46) and overall complication incidence was 7.0% (23 early and 8 late) while the major early complication was bleeding (2.9%). Among survivors; 61.6% were decannulated, 18.6% were discharged with home mechanical ventilator, 13% were discharged with tracheotomy cannula at spontaneous ventilation and 6.5% patients were discharged with small sized cannula left for pulmonary aspiration.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Tracheotomy timing and incidence of related complications revealed reasonable consequences in this study. End of life decisions are rarely implemented due to relatives’ opposition and legal uncertainty in Turkey. Majority of our tracheotomized patients suffered from intracranial pathologies with unavoidable mortality. Thus, we were obligated to perform tracheotomy on the occasion of prolonged translaryngeal intubation which may lead to prolonged ICU stay and high mortality in our study.

GİRİŞ ve AMAÇ: Deliryum yoğun bakım hastalarında sıklıkla görülmekte, mekanik ventilatörde ve yoğun bakımda kalış süresinde uzamaya neden olmaktadır. Yoğun bakım hastalarında predeliryum skoru deliryum tespiti için kullanılan bir testtir. Biz de çalışmamızda yoğun bakımda 24 saatten fazla kalan hastalarda predeliryum skorunun prognostik değerini saptamayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Ocak 2016 ile 31 Aralık 2016 tarihleri arasında Cerrahi, Reanimasyon ve Dahiliye yoğun bakımlarda 24 saatten fazla yatan tüm hastaların predelirium skorları hesaplandı. Predeliryum skoru ≥ 50 (Grup I) ve predeliryum skoru < 50 (grup II) olarak kabul edildi. Gruplar birbirleriyle cinsiyet, yaş, APACHE II skorları, yatış süresi ve mortalite oranları açısından karşılaştırıldı.
BULGULAR: Hastalardan 196 tanesinde (% 39.2) yüksek predeliryum skoru saptanırken (Grup I) 304 hastada (% 60.8) düşük predeliryum skoru saptandı (Grup II). Grup I’de yaş ortalaması 68.47±15.83 yıl ve APACHE II skoru ortalaması 22.47±7.75, grup II’de yaş 59.18±18.48 yıl ve APACHE II skoru ortalamasına 15.71±7.87 göre anlamlı yüksek bulundu (p<0,05). Grup I’de yatış süresi 19.93±23.46 gün, mortalite oranı % 65.3 iken, Grup II’de yatış süresi 13.02±20,01 gün ve mortalite oranı % 40.5 idi. Yatış süresi ve mortalite açısından anlamlı farklılık saptandı (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Deliryumun erken tanınması ve tedavi edilmesi yoğun bakım hastalarında prognozda önemli iyileşmelere yol açacaktır. Predeliryum skorunun da yoğun bakım hastalarında önemli bir prognostik test olarak kullanılabileceğini düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Delirium is common in intensive care patients and causes prolonged mechanical ventilation and intensive care stay. In intensive care patients, the predelirium score is a test used to detect delirium. We aimed to determine the prognostic value of the predelirium score in patients who were more than 24 hours in our intensive care unit.
METHODS: Between January 1, 2016 and December 31, 2016, predelirium scores were calculated for all patients over 24 hours in intensive care in Surgery, Reanimation and Internal Medicine. Predelirium score ≥ 50 was accepted as Group I and predelirium score <50 was accepted as group II. The groups were compared with each other in terms of gender, age, APACHE II scores, duration of hospitalization and mortality rates.
RESULTS: A high predelirium score was found in 196 patients (39.2 %) while in 304 cases (60.8%) a low predelirium score was detected. The mean age of group I was 68.47±15.83 years, the mean APACHE II score was 22.47±7.75, the age of group II was 59.18±18.48 years and the mean APACHE II score was 15.71±7.87 (p<0,05), respectively. In Group I, the duration of stay was 19.93±23.46 days and the mortality rate was 65.3 %. In Group II, the duration of stay was 13.02±20,01 days and the mortality rate was 40.5 %. There was a significant difference in terms of duration of stay and mortality (p <0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Early recognition and treatment of delirium will lead to significant improvements in prognosis in ICU patients. We think that the predelirium score can also be used as an important prognostic test in ICU patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Karın içi basınç yüksekliği yoğun bakım hastalarında morbidite ve mortaliteyi arttıran önemli bir etmendir. Bu çalışmada yoğun bakım hastalarında karın içi basınç artışı ile ilgili risk faktörlerinin araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya cerrahi ve reanimasyon yoğun bakım ünitesinde 24 saatten fazla kalan 125 hasta dahil edildi. Bütün hastaların yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksleri, APACHE II ve SOFA skorları kaydedildi. Yatış süresi boyunca karın içi basınç (İAB) ölçümü yapıldı, devamlı veya tekrarlayan 12 mmHg üzerinde ölçülen İAB değerleri intraabdominal hipertansiyon (İAH) olarak kabul edildi. Yeni organ disfonksiyonuna eşlik eden İAB değerinin sürekli olarak 20 mmHg üzerinde olması abdominal kompartman sendromu (AKS) olarak kabul edildi. Tüm hastaların mekanik ventilatör, yoğun bakım kalış süresi ve prognozları saptandı. İAB risk faktörleri olan travma, sepsis, çoklu kan transfüzyonu, ileus, asidoz ve pnömoni durumları kaydedildi.
BULGULAR: Çalışmada 45 hastada İAH saptanırken, 5 hastada AKS saptandı. Çalışmaya katılan hastaların cinsiyet ve yaşlarına göre İAH ve AKS açısından farklılık saptanmadı (p>0,05). VKİ yüksek olan, çoklu transfüzyon uygulanan, sepsis ve pnömoni tanılı hastalarda İAH daha yüksek olarak bulunurken (p<0,05), AKS bakımından fark saptanmadı (p>0,05). Travma geçiren hastalarda İAH ve AKS açısından anlamlı farklılık saptanmadı (p>0,05). İleus görülen hastalarda İAH ve AKS anlamlı derecede yüksek bulundu (p<0,05). Çalışmaya katılan hastalarda asidoz için AKS açısından anlamlı farklılık saptandı (p<0,05). İAH saptanan hastalarda daha yüksek APACHE II, SOFA skorları ve daha uzun yoğun bakım ve mekanik ventilatörde kalış süreleri saptandı (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Vücut kitle indeks yüksekliği, sepsis, çoklu transfüzyon, ileus, asidoz ve pnömoni İAH ve AKS gelişmesi için önemli risk faktörleri olup, bu risk faktörleri varlığında hastaların daha dikkatli takip edilmesini önermekteyiz.

INTRODUCTION: Elevated intraabdominal pressure is an important etiologic factor that increases morbidity and mortality in ICU patients. In this study, it was aimed to investigate the risk factors related to intraabdominal pressure increase in ICU patients.
METHODS: 125 patients stay more than 24 hours in surgical and reanimation intensive care unit were included into the study. Age, sex, body mass index, APACHE II and SOFA scores of patients were all recorded. Intra-abdominal pressure (IAP) measurements were performed during the intensive care unit stay, IAH is defined by a sustained or repeated pathological elevation in IAP ≥12 mmHg. ACS is defined as a sustained IAP>20 mmHg that is associated with new organ dysfunction. Duration of mechanical ventilator, ICU stay and prognosis were determined. Risk factors for IAP such as trauma, sepsis, multiple blood transfusions, ileus, acidosis and pneumonia were all recorded.
RESULTS: IAH was detected in 45 patients in the study, ACS was in 5 patients. There was no difference in terms of I IAH and ACS according to gender and age of the patients (p> 0,05). In patients with high BMI, multiple transfusion, sepsis and pneumonia, IAH was found to be higher (p <0,05) and no difference was found in ACS (p> 0,05). There was no significant difference between patients with trauma and IAH and ACS (p> 0,05). IAH and ACS were significantly higher in patients with ileus (p <0.05). There was a significant difference in ACS for acidosis (p <0.05). Patients with IAH had higher APACHE II, SOFA scores, longer intensive care and mechanical ventilation durations (p <0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: High body mass index, sepsis, multiple transfusion, ileus, acidosis and pneumonia are important risk factors for development of IAH and ACS. We recommend that patients should be monitored more carefully in the presence of these risk factors.

Multisistem atrofi (MSA) erişkin dönemde başlayan, sporadik, nedeni bilinmeyen, nadir görülen nörodejeneratif bir hastalıktır. Klinik olarak otonomik disfonksiyon, parkinsonizm, serebellar ataksi ve piramidal bulguların değişken kombinasyonları ile karakterizedir. Otonomik disfonsiyon semptomlarından bir tanesi ortostatik hipotansiyondur. Ortostatik Multisistem atrofi (MSA) erişkin dönemde başlayan, sporadik, nedeni bilinmeyen, nadir görülen nörodejeneratif bir hastalıktır. Klinik olarak otonomik disfonksiyon, parkinsonizm, serebellar ataksi ve piramidal bulguların değişken kombinasyonları ile karakterizedir. Otonomik disfonsiyon semptomlarından bir tanesi ortostatik hipotansiyondur. Ortostatik hipotansiyon sepsis nedeniyle kötüleşebilir ve intravenöz vazopressör tedavi gerektiren ağır hipotansiyon gelişebilir. Bu hastaların vazopressörlere bağımlı kalması durumunda, uzun vadeli tedavi seçenekleri düşünülmelidir. Tedavi seçeneklerinden bir tanesi piridostigmindir. Piridostigmin, ortostatik hipotansiyon tedavisinde son zamanlarda kullanılmaya başlanan kolinesteraz inhibitörüdür.
Bu olgu sunumunda ürosepsis tanısı ile yoğun bakım ünitemize yatırılan ve MSA’ya bağlı vazopressör bağımlı hipotansiyon gelişen bir hasta sunuldu. Takiplerinde sepsis bulguları gerilmesine rağmen vazopressör ihtiyacı devam etti. Piridostigmin vazopressör kesilmesine dirençli bu hastada otonomik disfonksiyona bağlı hipotansiyonu düzeltmek için kullanıldı. Piridostimin dozu 180 mg/gün’e çıkılması ile ortalama arteriyel basınçta stabilite sağlandı ve vazopressör tedavisi azaltılarak kesildi.

Multiple system atrophy (MSA) is an adult-onset, sporadic, progressive neurodegenerative disease of undetermined etiology. MSA is clinically characterized by a variable combination of autonomic dysfunction, parkinsonism, cerebellar ataxia and pyramidal symptoms. One of the symptoms of autonomic dysfunction is orthostatic hypotension. Orthostatic hypotension can worsen due to sepsis. Severe hypotension requiring intravenous vasopressor therapy can develop. If these patients are dependent on vasopressors, long-term treatment options must be considered. One of the treatment options is pyridostigmine. Pyridostigmine is a cholinesterase inhibitor recently recommended to be used in the treatment of orthostatic hypotension.
In this case report, we presented a patient admitted to our intensive care unit with the diagnosis of urosepsis in whom vasopressor dependent hypotension due to MSA developed. Although the findings of sepsis were resolved in the follow-up, the need for vasopressor continued. Pyridostigmine was used to correct hypotension associated with autonomic dysfunction in this patient resistant to weaning from vasopressors. Increasing pyridostigmine dose of 180 mg / day resulted in stabilization of the mean arterial pressure and the vasopressor therapy was gradually reduced and discontinued.

Bupropion yüksek terapötik dozlarda veya akut yüksek dozlarda nöbet aktivitesi ile bilinen bir monosiklik antidepresandır. Bupropion selektif norepinefrin, dopamin ve minimal olarak serotonin geri alım inhibitörüdür. Bupropion aşırı dozu tekrarlayan nöbet, hipoksi ve ölüme yol açabilir. Nöbet ve hipoksinin önemli bir sonucu olarak bradikardi - asistoli açısından uyanık olmak önemlidir. Yüksek doz bupropion kullanan hastalar kardiak ve nörolojik açıdan yakından takip edilmelidirler. Bu çalışmada daha önce epilepsi öyküsü olmayan ancak nikotin bağımlılığını azaltmak için oral bupropion kullanan 19 yaşındaki kadın hasta sunuldu. Olgu intihar amaçlı 1,8 g bupropion almış ve sonrasında status epileptikus ve kardiyak arrest gelişti. İdrar örneğinde MDMA (3,4-metilendioksi-N-metilamfetamin) ve benzodiazepin saptandı. Biz MDMA ve bupropion aşırı dozu ile ilgili literatürde herhangi bir olguya rastlamadık. Bu nedenle bu nadir olguyu sunduk.

Bupropion is a monocyclic antidepressant that has been known to cause seizures in high therapeutic doses and in acute overdoses. Bupropion is a selective inhibitor of norepinephrine, dopamine and minimally serotonin reuptake. Bupropion overdose may lead to recurrent seizures, hypoxia and death. It is important to be aware that cardiac arrest is a likely consequence of significant bupropion overdose resulting in seizure and hypoxia. Patients receiving high doses of bupropion should be closely monitored cardiologically and neurologically. We report a case of a 19-year-old woman with no history of epilepsy who took oral bupropion for reducing nicotine addiction. The case ingested 1,8 g bupropion with the intent of suicide, developed status epilepticus and presented in cardiac arrest. MDMA (3,4-methylenedioxy-N-methylamphetamine) and benzodiazepines were detect in ürine sample. We found no cases in the literature related to MDMA and bupropion overdose. So we presented this rare case.

Meningokoksemi ani başlangıçlı, hızlı seyirli, purpura fulminans, yaygın damar içi pıhtılaşma (YDİP) tablosunun eşlik edebildiği septik şok ve çoklu organ yetersizliğine neden olabilen mortalitesi yüksek bir hastalıktır. Meningokoksik menenjite yol açtığında mortalitesi artar. İyileşen olgularda dahi nörolojik sekeller ve ekstremite kayıplarının nedeni olması; yoğun bakım desteğini olguların yönetiminde önemli kılmaktadır. Monitörizasyon, yeni modlarla mekanik ventilasyon uygulamaları, plazmaferez, sempatik ganglion blokajı gibi destek yöntemleri uygulanarak başarıllı şekilde tedavi edilen mortalitesi yüksek bir meningokoksik menenjit olgusu literatürler eşliğinde sunulmuştur.

Meningococcemia is a sudden onset and rapidly progressing disease with high mortality (purpura fulminans), which may cause a septic shock and multi-organ failure accompanied by disseminated intravascular coagulation (DIC). Mortality increases when this disease gives rise to meningococcal meningitis. The fact that it is the cause of neurological sequelae and extremity losses even in the recovering cases makes the support provided by the intensive care unit quite important in the management of cases. A case with meningococcal meningitis with high mortality, who was succesfully treated through the use of supportive methods, such as monitorization, mechanical ventilation practices with new modalities, plasmapheresis and sympathetic ganglion blockage, has been presented in company with the literature.