Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF

Preimplantasyon anöploidi taraması, implantasyonu attırmak ve gebelik kaybı riskini azaltmak beklentisi ile infertil çiftlere sunulan bir tekniktir. Uzun yıllardır yaygın olarak kullanılmasına rağmen dayandığı bilimsel datanın zayıflığı her zaman bir endişe kaynağı olmuştur. Yeni gelişmeler ve yayınlanan 1. düzey kanıt niteliğini taşıyan çalışmalar, bugüne kadar sahip olduğumuz bilgiler ile çelişir niteliktedir. Bu yeni bilgiler ışığında konuya yaklaşımımızı tekrar değerlendirmekte va klinik pratiğimizde değişikliğe gidip gitmemek konusunda bir ortak duruş belirlemekte fayda olacaktır.

Preimplantation Genetic Screening (PGS) is a technique that has been introduced into clinical practice to screen and eliminate aneuploid embryos form transfer with the intention to improve implantation rates and decrease pregnancy wastage. Although practiced widely throughout the world the PGS unfortunately has been adopted without being subjected to rigorous scientific validation. Data from recent prospective randomized trials have shed doubt on the efficacy of the procedure when used in women with advanced age, one of the target populations for PGS. Other purported indications for the application of this complicated technique such as recurrent implantation failure and recurrent spontaneous abortion have not been subjected to randomized controlled trials. For the best interest of patients, we feel it is timely for a debate regarding the efficacy and safety of PGS.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışmada, miad gebelikte vajinal yol ile uygulanan misoprostol ile dinoprostonun servikal olgunlaşma ve doğum indüksiyonundaki etkinlik ve güvenilirliklerini karşılaştırmayı amaçladık.

GEREÇ-YÖNTEM: Çalışmaya tıbbi ya da obstetrik nedenler ile doğum indüksiyonu planlanan, 37 ve daha büyük gebelik haftasında bulunan, bishop skoru uygun olmayan, baş prezentasyonda toplam 61 canlı tekil gebe dahil edildi. Gruplardan birine misoprostol 50 µg, 4 saat ara ile, maksimum 4 kez; diğer gruba dinoproston 0.5 mg, 12 saat ara ile, maksimum 2 kez uygulandı. Her iki gruptan elde edilen veriler, ki-kare testi ve daha nadir olaylar için Fisher’in kesin testi ile analiz edildi.

BULGULAR: İndüksiyon başlangıcından doğuma kadar geçen süre dinoproston grubunda 13 ± 1,51 saat, misoprostol grubunda 13,8 ± 1,75 saat bulundu (p=0.724). 24 saat içinde vajinal doğum oranı dinoproston grubunda, misoprostol grubundan yüksek idi (%74.1 ve %57.1); fakat istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0.187). İndüksiyon ajanının dozu, oksitosin ile destekleme ihtiyacı, doğum şekilleri ve yenidoğan sonuçları açısından iki grup arasında anlamlı fark saptanmadı.

SONUÇ: Her iki prostaglandin analogunun servikal olgunlaşma ve doğum indüksiyonundaki etkinlik ve güvenilirliklerinin benzer olduğu, miad gebelikte doğum indüksiyonunda birbirinin alternatifi olarak kullanılabileceği; maliyet göz önüne alınarak, daha ucuz olan misoprostolün tercih edilebileceği sonucuna varıldı.

OBJECTIVE: Our aim that compare the efficacy and safety of vaginal misoprostol with vaginal dinoprostone in term labor induction and cervical ripening.

MATERIAL-METHOD: The patients included in the study had medical or obstetric indication for induction of labor, had reached a gestational age of at least 37 weeks, had unfavourable bishop score and 61 alive singleton pregnancies in cephalic presentation. Misoprostol at 50 µg, at every 4 hours, maximum 4 doses were applied to one group and; dinoproston at 0.5 mg, at every 12 hours, maximum 2 doses were applied to the other group. The data were analyzed statistically by Chi square test and Fisher’s exact test when applicable.

RESULTS: Intervals from application of initial dose to delivery time were 13 ± 1,51 hours and 13,8 ± 1,75 hours for the dinoprostone and misoprostol groups, respectively (p=0.724). More women in dinoprostone group were given birth vaginally within 24 hours, but this was not statistically significant(%74.1 vs %57.1,p=0.187).İnduction agent dose, oxytocin augmentation requirement, mode of deliveries and neonatal outcomes were not significantly different between two groups.

CONCLUSION: Vaginal misoprostol has similar efficacy and safety as vaginal dinoprostone. One may be an alternative to the other in cervical ripening and labor induction. Misopristol, due to cost effectiveness can be prefered.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: İntrauterin gelişme kısıtlılığı tanısı ile doğum eylemi indüklenmiş gebelerde fetal pulse oksimetrenin sezaryen hızı ve yenidoğan sonuçlarına olan etkilerini ortaya koymak.
GEREÇ-YÖNTEM: İntrauterin gelişme kısıtlılığı tanısına sahip 50 mcg dilaltı misoprostol ile doğum indüksiyonu planlanan gebeler 2 gruba ayrıldılar. Birinci gruptaki 46 gebede eylem süresince fetal iyilik hali kardiyotokografi ile takip edildi ve fetal distres endikasyonuna bağlı sezaryen kararında bu yöntem esas alındı (grup 1). İkinci grubu oluşturan 45 gebede ise doğum eyleminin takibinde kardiyotokografi ile birlikte fetal pulse oksimetre kullanıldı ve distres tanısı pulse oksimetre ile ölçülen fetal oksijen satürasyonu değerlerine dayanılarak konuldu (grup 2). Gruplar doğum eylemi süreleri, doğum sonuçları, Apgar skorları, kordon kan gazı analizleri ve erken yenidoğan seyri açısından karşılaştırıldılar.
SONUÇLAR: Doğum eyleminin takibinde Grup 2 olgularında, Grup 1 ile karşılaştırıldığında, oksitosin arttırımı (% 86’ya karşılık % 60, p: 0.006) ve vaginal doğum (% 86’ya karşılık % 43, p<0.001) anlamlı olarak fazla iken fetal distres endikasyonu ile yapılan sezaryen hızı (% 13’e karşılık % 41, p: 0.003) anlamlı olarak daha az bulundu. Her iki grup erken yenidoğan sonuçları açısından benzerdi.
SONUÇ: İntrauterin gelişme kısıtlılığına sahip fetüslerin doğum eyleminin takibinde fetal pulse oksimetre kullanılması yenidoğan sonuçlarının değiştirmeksizin fetal distres tanılı sezaryen hızını azaltır.

OBJECTIVE: To investigate the role of fetal pulse oximetry on cesarean section rates and neonatal outcomes in pregnant women with an indication of induction of labour due to intrauterine growth restriction.
MATERIAL-METHOD: Pregnant women who have been planned induction of labour with 50 mcg sublingually misoprostol due to intrauterine growth restriction were assigned into two groups. 46 women in the first group were assessed with fetal heart rate monitoring alone during labour and a cesarean section due to fetal distress was performed according to fetal heart rate monitoring (group 1). 45 women in the second group were assessed with fetal pulse oximetry plus fetal heart rate monitoring and a cesarean section due to fetal distress was performed according to fetal oxygen saturations recorded by fetal pulse oximetry (group 2). Induction to delivery interval, intrapartum variables, Apgar scores, cord blood gas analysis and early neonatal outcomes were compared in between the groups.
RESULTS: While oxytocin augmentation (86 % vs 60 %, p: 0.006) and vaginal birth rates (86 % vs 43 %, p<0.001) were significantly higher in group 2 compared with group 1, cesarean section rates due to fetal distress were significantly lower in group 2 compared with group 1 (13 % vs 41 %, p: 0.003). Early neonatal outcomes were similar in between the two groups.
CONCLUSION: Fetal pulse oximetry in induction of labour of fetuses with intrauterine growth restriction decreases cesarean rates due to fetal distress without any change in neonatal outcomes.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: 35 yaş üzeri gebelerde ultrasonografi ile düzeltilmiş yaşa bağlı Down sendromu riskinin maliyet-etkinliğinin belirlenmesi.
YÖNTEM: Çalışma üçüncül merkezde gerçekleştirilen retrospektif bir çalışma olup 35 yaş üzeri toplam 572 olguya ait veriler gözden geçirilmiştir. Bu 572 olguya ait yaş riskleri 16-22. Gebelik haftaları sırasında yapılan genetik ultrasonografi sonrasında düzeltilerek 3 gruba ayrılmıştır. Buna göre düzeltilmiş riski 1/300’ den daha yüksek olan olgular, yüksek riskli, 1/301-1/800 arasında olanlar orta riskli, 1/801 ve daha düşük olanlar düşük riskli olarak adlandırılmıştır. Amniyosentez yapılmış olan tüm olguların karyotip sonuçları ve bunların risk gruplarına dağılımı, toplam işlem maliyetleri ve bir Down sendromu saptamak için gereken harcama hesaplanmıştır.
BULGULAR: Olgular yaş riskine göre sınıflandırıldığında, 134 olgu (% 23,3) orta riskli, 438 olgu (% 76,7) yüksek riskli olarak adlandırıldı. Ultrasonografi sonuçlarına göre yaş riski düzeltildiğinde 257 olgu (% 45) düşük, 181 olgu (% 31,7) orta, 133 olgu (% 23,3) yüksek riskli olarak sınıflandı. Genetik ultrasonografide toplam 12 hastada (% 2,1) majör anomali ve 62 olguda (% 12,7) minör marker saptandı. Amniyosentez işlemi sonrası 1 olguda membran rüptürünü takiben gebelik kaybedildi. Saptanan 13 Down sendromu olgusunun 11’ inin (% 84,6) ultrasonografiye göre yüksek riskli olarak kabul edilen grupta olduğu izlendi. Yapılan maliyet hesaplamasında, genetik ultrasonografi, amniyosentez ve karyotipleme işleminin yüksek riskli gruba yapılması durumunda toplam maliyet 33280 YTL ve bir Down sendromu olgusunun saptanması için gereken maliyetin 3480 YTL olduğu saptandı.
TARTIŞMA: 35 yaş üzeri olgulara rutin amniyosentez yapılması maliyet yönünden etkin değildir. Ultrasonografi ile düzeltilmiş yaş riski kullanmak yoluyla Down sendromu olgularının saptanma maliyeti yaklaşık % 60 oranında azaltılabilir.

Objective: To asses cost effectiveness of ultrasound based adjusted age related Down syndrome risk over 35’s.
MATERIALS-METHODS: Retrospective study in a tertiary center. Medical records of total 572 patients were reviewed retrospectively. Age based Down syndrome risk were adjusted according to genetic ultrasound between the 16th and 22th weeks’ of pregnancy. By this way, all patients were divided to three distinct group such as high risk group (Adjusted Down syndrome risk higher than 1/300), moderate risk (between the 1/301-1/800) and low risk (Lower than 1/801) Following this, all subjects underwent genetic amniocentesis. Karyotype results and distrubution of aneuploid cases in the risk groups were assesed. Also total cost of genetic amniocentesis and karyotyping and to detect a Down syndrome case were calculated.
RESULTS: By age based risk assesment 134 patients (23,3 %) were classifed as medium risk and 438 patients (76,7 %) were high risk group. By ultrasound adjusted risk estimation, 257 patients (45 %) were classified low risk, 181 cases (31,7 %) classified medium and 133 (23,3 %) were classified as high risk. By genetic ultrasound, we detected major abnormalities in 12 patient (2,1 %) and minor anomalies in 62 (12,7 %) cases. Pregnancy loss was occured in a pregnancy following the memrane rupture. 11 of 13 cases of Down syndrome were detected in high risk group which classified by ultrasound adjusted age risk. Total cost of genetic ultrasound, amniocentesis and, karyotype analysis in high risk group (ultrasound adjusted) was 33280 YTL and cost of one cases of Down syndrome was 3480 YTL.
CONCLUSION: Routine amniocentesis to pregnant women over 35 years old was not cost effective. By ultrasound adjusted age risk criteria, total cost could be decreased approximately 60 %.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Stres üriner inkontinans’ın tedavisi TVT (Tension-free vaginal tape) operasyonu uygulanan hastaların preoperatif ve postoperatif hayat kalitesi testleri ile değerlendirilmesi.
Planlama: TVT uygulanacak hastaların hikayesi alındıktan sonra, fizik muayenesi, intraoperatif komplikasyonları, operasyon süreleri ve postoperatif komplikasyonlar kaydedildi. Hastalara preoperatif dönemde Bayanlarda Uriner İnkontinans Soru Formu doldurularak stres inkontinans, urge inkontinans ve mikst inkontinans alanlarına düşenlere ayrı ayrı IIQ-7 (Incontinence Impact Questionnaire-7) ve UDI-6 (Urogenital Distress Inventory-6) hayat kalitesi testleri sonuçlarının preoperatif, postoperatif 6. hafta ve 6. ayda karşılaştırılması planlandı.
Ortam: Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Polikliniği, AnkaraHastalar; Stress üriner inkontinans tanısı ile TVT uygulanan 94 kadın hasta
Girişim: Stress üriner inkontinans tanısı ile TVT uygulanan 94 kadın hasta’ya TVT prosedürü uygulandı ve bu hastalar ile preoperatif, postoperatif 6. hafta ve 6. ayda tekrar görüşülerek UDI-6 ve IIQ-7 testleri uygulandı.
Sonuç: Hastaların ortalama yaşı 46.8’di. 94 hastanın 8’ine sadece TVT prosedürü uygulanırken, 27 hastaya beraberinde ön arka onarım, 57 hastaya vajinal histerektomi ile BSO/USO ve 2 hastaya manchester operasyonu uygulandı. Sadece TVT prosedürü uygulan hastalarda ortalama operasyon süresi 40 dakika ve ortalama hastanede kalış süresi 69 saat idi. En sık gözlenen intraoperatif komplikasyon %15.9 ile mesane penetrasyonuydu. Bayanlarda üriner inkontinans skoruna göe sınıflandırıldığında hatsaların %36.2’si stres inkontinans, %57.4’ü mikst inkontinans ve %6.4’ü urge inkontinans grubundaydı. Bu gruplarda TVT prosedürünü başarı oranları ise sırasıya %100, %88.89 ve %66.67 olarak hesaplandı. Hastaların preoperatif IIQ-7 ve UDI-6 skorları karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı düşüş gözlendi.
Yorum: Hastaların tamamiyle subjektif yöntemlere bağlı kalınarak sınıflandırıması ve buna göre tedavi edilmesiyle objektif yöntemlerle karşılaştırılabilir düzeyde başarı oranları elde edilmiştir. Bu iki hayat kalitesi testi kullanıldığı zaman ise TVT prosedürünün hastaların hayat kalitelerini anlamı olarak arttırdığı gözlenmiştir.

Objective: The aim of this study is to classify the patients with “Urinary incontinence score for females” test and than evaluation of the patients with quality of life tests before and after TVT procedure.
Design: The history, physical examination, intraoperative complications, operation time and postoperative complications of patients were recorded. At the preoperative period “Urinary incontinence score for females” test were performed to all patients. To the patients in the stress, urge and mixed incontinence groups, UDI-6 (Urogenital Distress Inventory-6) and IIQ-7 (Incontinence Impact Questionairre-7) quality of life tests were performed preoperatively and at 6th week and 6th month postoperatively and results were then compared.
Setting: Hacettepe University Hospital, Department of Obstetrics and Gynecology
Patients: 94 patients in which TVT procedure was performed
Interventions: TVT procedure was performed on 94 patients. The UDI-6 (Urogenital Distress Inventory-6) and IIQ-7 (Incontinence Impact Questionairre-7) quality of life tests were performed preoperatively postoperatively.
Results: The mean age of the patients were 46,8 years. TVT procedure alone were performed in 8 patients. In addition to TVT, Anterior and posterior colporraphy is performed in 27, Vaginal hysterectomy and Unilateral/bilateral salphingoophorectomy is performed in 57 and manchester operation in 2 of the remaining patients. The most common intraoperative complication was bladder perforation (%15.9). When classified according to urinary incontinence score for females, the percentage of stress, urge and mixed incontinence groups were 36,2, 6,4 and 57,4 respectively and the success rate of TVT in these groups were 100%, 66.67% and 88.89% respectively. When preoperative and postoperatif IIQ-7 and UDI-6 scores were compared, the difference between scores were found to be statistically significant.
Conclusions; When classification of patients were done with subjective methods instead of objective methods and than treated, a comparable success rates in comparison to objective methods were obtained.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ: Uterusun arteriovenöz malformasyonları edinsel ve konjenital olarak sınıflandırılırlar. Son yıllarda giderek artan miktarlarda yapılan sezaryen başta olmak üzere kürtaj ve diğer uterus cerrahileri edinsel arteriovenöz malformasyonların en sık nedenleridir.
OLGU: Yirmiiki yaşındaki hasta ikinci bebeğini, geçirilmiş sezaryen nedeniyle, sezaryenle doğurduktan 15 gün sonra şiddetli kanama yakınmasıyla başvurdu. Hipovolemik şok tablosundaki hastaya dört ünite eritrosit süspansiyonu, iki ünite taze donmuş plazma ve hızlı kristalloid infüzyonu verilerek hemodinamik değerleri dengeli duruma getirildi. Endometrium kürtajında elde edilen materyalde bol miktarda kan ve pıhtıdan başka bir şey görülmedi. Kanamanın aktif olarak sürmesi üzerine serviksten uterus içine 18 numara Foley sonda yerleştirilip, tampon yapması için şişirilerek kanaması durduruldu.
Yapılan Doppler incelemesinde uterusta düşük dirençli, yüksek akım hızlı, türbülans gösteren damarsal malformasyon saptandı. Hastaya girişimsel radyolojik yöntemler kullanılarak selektif tek taraflı uterin arter embolizasyonu uygulandı. Doğumdan beş ay sonra hastanın menstruel kanamaları yeniden başlamıştır.
TARTIŞMA: Uterus arteriovenöz malformasyonları oluşturacağı klinik tablo damar paketinin büyüklüğüne ve yerleşimine göre değişkenlik gösterir. Uterotonik tedavilere yanıt vermeyen, geç başlangıçlı kanaması olan hastalarda kürtaj, sezaryen gibi uterusu hasarlandıracak bir öykü de varsa, arteriovenöz malformasyonları ayırıcı tanıda akılda tutulmalıdır.

INTRODUCTION: Uterine arteriovenous malformations are classified as acquired or congenital. Caesarean section which is performed more frequently on nowadays, uterine curettage and other uterine surgeries are the most common causes of the acquired arteriovenous malformations.
CASE: Twenty-two years old woman delivered her second child by caesarean section, due to history of caesarean section, was admitted with complaint of profuse vaginal bleeding 15 days after the surgery. She demonstrated the clinical features of the hypovolemic shock. At first she treated with four units of red blood suspension, two units of fresh frozen plasma and rapid infusion of the fluids. On endometrial curettage only blood and coagulum were obtained. The bleeding could only be controlled by the internal pressure of the 18 F Foley catheter.
Doppler analyze of the uterus revealed a vascular malformation signifying a turbulent flow pattern with low pressure and high flow rate. A unilateral uterine artery embolization was performed her and her menstruel cycles are resumed at the fifth month of the puerperium.
DISCUSSION: The clinical presentation of the uterine arteriovenous malformations depends on the localization and the dimensions of the malformation. The uterine arteriovenous malformation should be kept in mind in cases of late occurrence vaginal bleeding unresponsive to the uterotonic medications, especially in a woman with previous history of uterine damage, such as curettage or caesarean section.

Abstract | Full Text PDF

Over kanseri gelişmiş ülkelerde en fazla ölüme neden olan jinekolojik tümördür. Erken tanı yaşam süresi açısından çok önemlidir. Ovaryan tümörlerden hem berrak hücreli kanseri, hem de endometrioid tip over kanseri endometriozis ile ilişkilidir. Bazen endometriozis ile bir arada görülürken, bazen de endometrioma içerisinden de gelişebilmektedir. Biz kliniğimizde premenopozal dönemde, 8 aydır basit kist zannedilerek takip edilen endometriomadaki papiller çıkıntıdan gelişen bir berrak hücreli over kanseri vakasını sunduk. Hasta 8 ay süresince basit kist tanısıyla takip edilmişti. Takipte ne yazık ki, hem endometrioma, hem de endometrioma içindeki papiller yapı atlanmıştı. Özellikle, premenopozal dönemde, büyük endometrioma ve kist içi papiller yapı içeren over kitlelerinde berrak hücreli over kanseri akılda tutulmalıdır.

Ovarian cancer is the leading cause of death among gynecological tumors. Early diagnosis is imperative for improved survival. Both clear cell and endometrioid carcinoma of the ovary are associated with endometriosis. These might coexist with endometriosis; occurrence within an endometrioma is also occasionally encountered. Here, we present a clear cell carcinoma of the ovary arising from a papillary projection within an endometrioma. The patient was on follow-up for 8 months with the presumptive diagnosis of “simple ovarian cyst”. Unfortunately, there was failure to notice both the endometrioid cystic appearance and the papillary structure within the cyst during follow-up evaluations. Hence, clear cell carcinoma of the ovary should be considered in ovarian masses presenting as large endometrioma and intracystic papillary projections especially during premenopausal period.

Abstract | Full Text PDF