Abstract | Full Text PDF

Çocuk sahibi olamamak evli çiftler için önemli bir problemdir. Günümüzde yeni üreme teknikleri çiftlere bu konuda yardımcı olurken, yine de çözüm bulamayanlar, başka arayışlara girmektedir. Söz konusu arayışlardan birisi çocuk sahip olamayan çift
ile taşıyıcı anne arasındaki anlaşmaya bağlı olarak gelişen taşıyıcı annelik olgusudur. Taşıyıcı anne, erkeğe ait sperm ile hamile kalabileceği gibi invitro döllenmeyle meydana gelen embriyonun uterusa transferi ile de hamile kalabilmektedir. Evlat edinme
alternatifine karşı, gebe bir anneden alınan ya da kısmen de olsa genetik bağlantının bulunduğu bir çocuğa sahip olmayı yeğleyen çiftlerin bu girişimleri bazı etik sorunların ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Anne ve babanın üreme hücrelerinin biraraya gelmesi sonucu çocuk sahibi olmak üzerine kurulu geleneksel aile anlayışı taşıyıcı annelik olgusuna fazla olumlu yanaşmamaktadır. Bu tür uygulamalar “doğallıktan” uzak olması nedeniyle ilkesel olarak karşı çıkıldığı gibi pratikte de başka etik sorunlarla da karşılaşılmaktadır.

Being unable to have children is an important problem for married couples. At present, new reproduction techniques help these couples while those who can not find any solution try new approaches. One of these is the phenomenon of surrogate motherhood,
which is based upon an agreement between the infertile couple and surrogate mother. Surrogate mother may conceive with the sperm of the male of the involved couple as well as by the transfer of the embryo formed by invitro fertilization. Couples who
choose to have a child born from a pregnancy or to whom they are genetically partially connected rather than adopting a child give rise to the emergence of some ethical problems. Traditional family notion based upon having children after the union of the
reproductive cells of the mother and father do not receive the pheneomenon of surrogate mother favourably. Such practices are criticised as they are far from being natural and other ethical problems are faced in the implementation.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışma Samsun il merkezinde doğum sonrası depresyon(DSD) prevalansını ve DSD’unun ortaya çıkmasında rolü olabilecek risk faktörlerini belirlemek amacıyla planlanmıştır. Gereç YÖNTEM: Kesitsel tipteki araştırma, 01 Mart – 30 Nisan 2002 tarihleri arasında Samsun il merkezinde bulunan 20 sağlık ocağı bölgesinde yürütülmüştür. Çalışmaya 01.Ocak–28 Şubat.2002 tarihleri arasında doğum yapmış ve sağlık ocağı ebeleri tarafından izlenen 380 anne katılmıştır. Annelere doğum sonrası 8. haftada demografik bilgi formu ve Edinburgh Doğum Sonrası Depresyon Ölçeği (EDSDÖ) verilmiş ve kendilerinin doldurmaları istenmiştir. Bu ölçekten 12’nin üzerinde puan alanlar, DSD’u
olarak kabul edilmiştir. BULGULAR: Katılımcıların yaş ortalaması 26.9 ± 0.3 yıl olup, annelerin 88(%23.1)’inde DSD’u saptanmıştır. Olası risk faktörlerinden sosyal güvenceye sahip olmama (p<0.01), annede (p<0.001) ve ailesinde geçirilmiş ruhsal rahatsızlık öyküsü (p<0.01), sorunlu evlilik ilişkisi (p<0.01), eğitim düzeyi düşük eşe sahip olma (p<0.01) ve normal doğum yapmış olma (p<0.01) depresyonlu grupta depresyonu olmayan gruba göre istatistiksel olarak anlamlı şekilde daha fazla bulunmuştur. Lojistik regresyon modelinde ise, sosyal güvencenin olmaması [OR=2.0, (1.1-3.5)], annede geçirilmiş ruhsal rahatsızlık öyküsünün olması [OR=3.6, (1.6-7.9)] ve vajinal yoldan doğum yapmış olmak [OR=2.0, (1.1-3.5)] DSD için risk faktörü olarak belirlenmiştir.
SONUÇLAR: DSD’nun, anne, bebek ve aile üzerindeki olumsuz etkilerinin önlenebilmesi için DSD açısından risk taşıyan gebe ve loğusaların ebe, hemşire gibi sağlık çalışanları tarafından daha uzun süre izlenmeleri ve uygulaması kolay bir ölçek olan EDSDÖ
ile değerlendirilmesinin yararlı olacağı düşünülmektedir.

PURPOSE: The purpose of this study was to determine the prevalence and the risk factors of postpartum depression (PPD) a crosssectional study was conducted in Samsun, in Turkey. METHODS: A cross-sectional study was conducted between March 1 and April 30, 2002 at the all of 20 primary health care centers in Samsun, Turkey. The study included 380 women, gave birth in January 1 - February 28, 2002. Each woman filled Edinburgh
Postpartum Depression Scale by herself in eighth week postpartum and a syndromal depression point was assessed. Resultts: The mean age of the participants was 26.9 ± 0.3 yr old and 88(23.1%) mothers had PPD. There were statistically significant differences between depressed and non-depressed mothers in social insurance (p<0.01), previous psychiatric disorder (p<0.001), family history of psychiatric disorder (p<0.01), couple relation (p<0.01), education level of spouse (p<0.01) and type of birth (p<0.01). Using multivariate analyses with logistic regression, in which PPD was taken as dependent variable and social insurance, previous psychiatric disorder, family history of psychiatric disorder, couple relation, education level of spouse and method of birth were
independent variables, absence of social insurance [OR=2.0, (1.1-3.5)], previous psychiatric disorder [OR=3.6, (1.6-7.9)], and vaginal delivery [OR=2.0, (1.1-3.5)] were found to be associated with development of PPD. CONCLUSION: Leaving depressed mothers untreated not only causes profound suffering, it may also bring about marital estrangement, absenteeism from work, child abuse, cognitive and emotional maldevelopment of the infants, and sometimes, suicides and infanticides. Universal screening for PPD using the EPDS can be successfully implemented in primary care practices and may be associated with a significant increase in the rate of recognition, diagnosis and treatment of PPD.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışma gebe kadınların cinsel organlar, kontraseptif yöntemler ve cinsel yolla bulaşan hastalıklar konularındaki bilgi düzeylerini ölçmek için planlanmıştır.
METOD: Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Obstetrik ve Jinekoloji Bölümü’ne başvuran 54 gebe kadın araştırmaya dahil edilmiştir. Bu kadınlara demografik özelliklerini ve cinsel organlar, kontraseptif yöntemler ve cinsel yolla bulaşan hastalıklar konularındaki
bilgi düzeylerini öğrenmeye yönelik sorular içeren bir anket uygulanmıştır.
BULGULAR: Ankete katılan gebelerin ortalama yaşı 27.5±4.08’di. Gebelere doğum kontrol yöntemleri sorulduğu zaman %61.2’sinin doğum kontrol hapları, %78.7’sinin prezervatif ve %38’inin tüplerin bağlanması hakkında bilgi sahibi olduğu görüldü. Araştırmaya
katılan gebelerin %96.1’i AIDS’in, %39.2’si hepatit B-C’nin, %29.4’ü gonorenin, %3.9’u klamidyanın, %9.8’i herpes virüsün, %11.8’i HPV’nin, %27.5’u sifilizin( frengi) cinsel yolla geçen hastalık olduğunu biliyorlardı. SONUÇ: Bu çalışmanın gebe kadınlarda uygulanması, cinselliği yaşayan, cinsel yolla bulaşan hastalıklar için bir risk grubu oluşturmalarından ve kontraseptif yöntemlere ihtiyaç duyacak bir populasyon olmalarından kaynaklanmaktadır. Çalışmanın sonucunda gebe kadınların istenilen bilgi düzeyinde olmamalarının saptanması toplumumuzun bilgilendirilmesi ve koruyucu hekimlik yönünden önem taşımaktadır.

OBJECTIVE: This study is designed to determine the level of knowledge of pregnant women on sexual organs, contraceptive methods and sexually transmitted diseases.
METHOD: 54 pregnant women who applied to Gazi University Obstetrics and Gynecology Department were included. They were applied a questionnaire including questions about their demographic properties and their level of knowledge related to sexual organs,contraceptive methods and sexually transmitted diseases. RESULTS: Mean age of the participants was 27.5±4.08. When they were asked about contraceptive methods, 61.2 % had knowledge about oral contraceptives, 78.7 % about preservatives, and 38 % had knowledge about tube ligation. 96.1 % of patients cited AIDS, 39.2 % hepatitis B and C, 29.4 % gonorrhea, 3.9 % chlamydia, 9.8 % herpes virus, 11.8 % HPV (genital wart) and 27.5 % syphilisis as sexually transmitted diseases. CONCLUSION: The reason why this study is performed with pregnant women is that they have a sexual life, they are under the risk of sexually transmitted diseases and they need contraception. Finding out that pregnant women don’t have enough knowledge is important in regard to education of the population and preventive medicine.

Abstract | Full Text PDF

Ağrı ile ilgili marker’lar plazma ve serebrospinal sıvıda araştırılmaktadır. Sistain C, düşük molekül ağırlıklı bir proteinaz inhibitörüdür. Ağrıdaki rolü de araştırılmaktadır. Bu klinik çalışmamızda, serebrospinal sıvıdaki sistatin C düzeylerinin ağrı ile ilişkisini araştırmayı amaçladık. Çalışmamızın sonuçları, serebrospinal sıvıdaki sistatin C konsantrasyonlarının, insanlarda ağrının tanısında uygun bir marker olmadığını gösterdi.

The search for markers releated to pain was involved a variety molecules assayed from plasma and cerebrospinal fluid. Cystatin C is low molecular weight proteinase inhibitor. Its role n pain was investigated. In this clinical study was investigated that the relationship between the cystatin C levels in cerebrospinal fluid and pain. Our results suggested that cystatin C concentrations in cerebrospinal fluid is unreliable diagnostic marker for pain.

Abstract | Full Text PDF

OBJECTIVE: We aimed to assess the safety of transvaginal route for multifetal pregnancy reduction (MPR) early in the first trimester. Design: Retrospective study Setting: Antalya IVF Patients: Hundred and fifty two high order multifetal pregnancies (HOMP) which occurred by assisted reproductive technology (ART) and underwent MPR constituted the study population and 130 primary dichorionic diamniotic ART twins constituted the
control group. Interventions: All HOMPs were reduced to twins within 8th week of gestation. Embryo(s) with smaller crown-rump length or with weaker heart activity were preferred to be eliminated. A maximum volume of 2 ml of 2 mEq/ml KCl was injected into the fetal thorax until the cessation of fetal heart movements was observed.
Main Outcome measures: The complete pregnancy loss rate RESULTS: The complete pregnancy loss rate <24 weeks of gestation in MPR group and the control group was 6.6% and 6.9% respectively. When outcome parameters were also assessed in relation to the initial number of embryos; complete pregnancy loss rates, vanishing embryo rates, successful pregnancy rates, preterm delivery rates, severe preterm delivery rates, birth weight discordance rates were all similar for the MPR group and the control group. Only one loss out of 152 reduction cases occured within four weeks after MPR.
CONCLUSIONS: In the present study,. transvaginal route with intrathoraric KCl injection seems to be a safe method for first trimester MPR. Due to its success, safety and possible less psychological burden, we believe that performing the MPR transvaginally at
8th weeks should be the preferred method in ART practice.

AMAÇ: Multifetal gebelik redüksiyonunda (MGR) ilk trimestirin erken döneminde transvaginal yaklaşımın güvenilirliğini değerlendirmeyi amaçladık. Planlama: Retrospektif çalışma Ortam: Antalya IVF Hastalar: Üremeye yardımcı tedavi (ÜYTE) sonucunda oluşan ve MGR yapılan 152 yüksek çoğul gebelik (YÇG) çalışma grubunu, 130 birincil dikoryonik diamniyotik ÜYTE gebeliği de kontrol grubunu oluşturdu. Girişim: Bütün YÇG’ler 8. gebelik haftasında ikize indirgendi. Baş-popo mesafesi küçük olan veya kalp hareketi zayıf olanlar tercih edildi. Fetal kalp hareketinin durduğu görülene kadar 2 mEq/ml KCl fetal toraks içine enjekte edildi. Değerlendirme parametreleri: Tam gebelik kaybı
SONUÇ: MGR ve kontrol grubunda 24. haftadan once tam gebelik kaybı hızı sırasıyla %6.6 ve %6.9 idi. Değerlendirme parametreleri başlangıçtaki fetus sayısına göre değerlendirildiğinde tam gebelik kaybı, spontan kaybolma (vanishing) hızı, başarılı tamamlanan gebelik hızı, preterm doğum hızı, şiddetli preterm doğum hızı, doğum ağırlığı diskordansı hızı bakımından fark saptanmadı. MGR grubunda sadece 1 hasta işlem sonrası ilk 4 hafta içinde gebeliğini kaybetti. YORUM: Transvaginal yoldan intratorasik KCl enjeksiyonu, ilk trimestir MGR için güvenli bir yöntem olarak görünmektedir. Sonuçların başarılı olması, güveniliriliği ve olası daha az psikolojik yüke neden olması nedenleriyle MGR’yi transvaginal yoldan 8. haftada uygulamak tercih edilmelidir.

Abstract | Full Text PDF

OBJECTIVE: To assess the differences in serum Hcy levels induced by different HT regimens in peri- and postmenopausal women. Desing: Prospective clinical study.
Setting: Academic medical center. Patients: Eighty-four healthy non-hysterectomized peri-and postmenopausal women. Intervention: Blood samples were collected between 8: 00 and 10: 00 a.m. after at least 12 h fasting from a peripheral vein at study
entry and after 3 months of therapy. Main Outcome Measures: Serum total Hcy concentrations. RESULTS: There were no significant changes in the values of homocysteine after the tibolone therapy compared with baseline values (P=0.06). Neither continuous nor sequential conjugated equine estrogens plus medroxyprogesterone acetate regimens causes significant effects in serum homocysteine levels after 3 months of therapy (P=0.56 and P=0.84, respectively). CONCLUSIONS: Our data suggest that tibolone and continuous or sequential conjugated equine estrogens plus medroxyprogesterone
acetate therapies did not have significant changes on serum homocysteine levels. Further research is needed to better understand the effect of hormone therapy on homocysteine metabolism.

Objektif: Peri- ve postmenopozal dönem kadınlarda farklı HT rejimlerinin serum Hcy düzeyleri üzerine etkilerini değerlendirmek. Planlama: Prospectif klinik çalışma.
Ortam: Akademik tıp merkezi. Hastalar: Seksendört sağlıklı nonhisterektomize peri- ve postmenopozal kadın. Girişim: Çalışma başlangıcında ve 3 ay sonra en az 12 saat açlık sonrası sabah 8: 00- 10: 00 arasında periferik ven serum örnekleri toplandı.
Değerlendirme Parameteleri: Serum total Hcy konsantrasyonları. SONUÇ: Tibolon tedavisinden sonra, bazal değerlerle karşılaştırıldığında homosistein düzeylerinde anlamlı değişiklik gözlenmediı (P=0.06). Kontinü ve aralıklı konjuge östrojen+ medroksiprogesteron asetat tedavisinden sonra da 3. ay serum homosistein düzeylerinde anlamlı değişiklik olmadı (sırasıyla P=0.56 ve P=0.84). YORUM: Bulgularımıza göre hem tibolon, hem de kontinü veya aralıklı konjuge östrojen+ medroksiprogesteron asetat tedavileri serum homosistein düzeylerinde anlamlı değişikliğe yol açmamıştır. Hormonal tedavinin homosistein metabolizması üzerine etkilerini daha iyi anlamak için yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.

Abstract | Full Text PDF

OBJECTIVE: To report our experience with tension-free vaginal tape (TVT) operation in patients with stress urinary incontinence and to assess the rate of success and complications associated with this procedure. METHODS: We performed a retrospective review of 153 patients undergoing the TVT procedure in a 4 years period to report
intraoperative and postoperative complications and success rate.
RESULTS: Intraoperative complications only included 11 (7,20%) bladder perforations. Postoperative complications included 16 (10,46%) short term voiding dysfunction, 14 (9,15%) overactive bladder. The rate of bladder perforation was significantly higher
in patients with previous antiincontinence surgery than in those without previous antiincontinence surgery, (13,46% (7/52) compared with 4,0% (4/101), p<0,05). Women with previous antiincontinence surgery had significantly higher short term voiding dysfunction rate than those who did not have any previous antiincontinence surgery, (21,15% (11/52) compared with 5,0% (5/101), p<0,05). The rate of overactive bladder was similiar in women with or without previous antiincontinence surgery, (9,61% (5/52) compared with 8,91% (9/101), p>0,05). The overall subjective cure rate was 90,85% for patients with stress urinary incontinence. CONCLUSIONS: The TVT is an efficacious procedure for the treatment of stress urinary incontinence and a safe procedure with an acceptable complication rate.

AMAÇ: Bu çalışmada kliniğimizde uyguladığımız Tension-free Tape operasyonunun stres üriner inkontinaslı vakalardaki etkinliğini ve komplikasyon oranlarını belirtmeyi amaçladık.
METOD: Retrospektif olarak 4 yıllık süre içerinde kliniğimizde 153 hastaya uyguladığımız TVT operasyonun intraoperatif ve postoperatif komplikasyonlarını ve başarı oranınını inceledik. SONUÇLAR: İntraoperatif dönemde sadece 11 mesane perforasyonu gözlenmiştir (%7.20). Postoperatif dönemde 16 hastada kısa süreli işeme sorunları (%10,46) ve 14 hastada overaktif mesane (%9,15) izlenmiştir. Mesane perforasyon oranı daha önceden başka bir inkontinans cerrahisi geçirenlerde (%13,4; 7/52) geçirmeyenlere göre anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (%4,0; 4/101) (p<0,05). Kısa süreli işeme sorunu daha önceden başka inkontinans cerrahisi geçirenlerde (%21,15;11/52) geçirmeyenlere göre anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (%5,0; 5/101) (p<0,05) Overaktif mesane oranları daha önceden başka bir inkontinans cerrahisi geçirenlerle (%9,61;5/52) geçirmeyenlerde aynı bulunmuştur (%8,91;9/101). (p>0,05). Tüm hastalarda sübjektif kür oranı %90,85 bulunmuştur YORUM: TVT stres üriner inkontinanslı hastalarda etkili ve kabul edilebilir komplikasyon oranlarıyla beraber güvenli bir operasyondur.

Abstract | Full Text PDF

Objektif: Abdominal kaviteye deplase olmuş rahimiçi araçların (RİA) teşhis, takip ve tedavi yöntemlerini değerlendirmek. Planlama: Retrospektif çalışma. Ortam: Bu retrospektif çalışma 1980-2004 yılları arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği ile Isparta Kadın ve Çocuk Hastalıkları Hastanesi’nde yapıldı.
Hastalar: İntraabdominal RİA’lı 11 hasta. Değerlendirme Parametreleri: İntraabdominal RİA’lı 11 hastanın demografik özellikleri, klinik bulguları, RİA kullanım süreleri
ve klinik yaklaşım tiplerini araştırmak. SONUÇ: Ortalama yaş 36.8±1.8 yıl, ortalama RİA kullanım süresi 61.82 ±75.93 ay idi. Tanı yöntemi 5 olguda ultrason, 5 olguda
X-ray, ve 1 olguda sistoskopi idi. RİA yerleşim yeri 4 (%36) olguda rektosigmoid, 2 (%18) olguda ligamentum latum, 3 (%27) olguda ince barsaklar, 1 (%9) olguda vezikouterin boşluk, 1 (%9) olguda mesane idi. RİA tipi 7 (%63) olguda Cupper-T 380 A, 2 (%18) olguda Lippes-loop, 2 (%18) olguda Multiload 375 idi. Olguların % 45’i asemptomatik idi. RİA çıkarılması 8 (%72) olguda laparoskopi, 2 (%18) olguda laparotomi, 1 (%9) olguda laparotomi+sistostomi ile gerçekleştirildi. YORUM: Her nekadar tüm intraabdominal RİA’ları çıkarmış olsak da asemptomatik deplase RİA’ları çıkarmak yoruma açıktır. Cerrahi yaklaşım adhezyon oluşumunu önlemeden ziyade arttırabilmektedir.

OBJECTIVE: To evaluate the diagnostic methods, management and treatment for intrauterine devices being displaced into the abdominal cavity. Design: Retrospective clinical study Setting: This retrospective study was conducted between 1980 and 2004 at the Süleyman Demirel University, Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology and Isparta Women’s and Children’s Hospital. Patients: Eleven patients with displaced intra-abdominal intrauterine device Main Outcome Measures: Eleven patients with displaced intra-abdominal intrauterine device were evaluated with respect to the
demographic characteristics, clinical manifestation, state of current IUD use, duration of IUD use and type of clinical management. RESULTS: The mean age was 36.8±1.8 years, and the mean duration of IUD use was 61.82 ±75.93 months. The diagnostic method
was ultrasonography in 5 cases, X-ray examination in 5 cases and cystoscopy in 1 case. The IUD location was the rectosigmoid in 4 cases (36%), the ligamentum latum in 2 cases (18%), the small bowel in 3 cases (27%), vesicouterine space in 1 case (9%) and the bladder in 1 case (9%). The type of IUDs was Cu-T 380A in 7 patients (63%), Lippes- Loop in 2 patients (18%) and Multiload 375 in 2 patients (18%). 45% of the patients were asymptomatic. Removal was performed by laparoscopy (n=8, 72%), laparotomy (n=2, 18%), laparotomy+cystostomy (n=1, 9%). CONCLUSIONS: Although we removed all the intraabdominal intrauterine devices, the removal of an asymptomatic displaced IUD
is controvertial. A surgical intervention may cause more adhesions rather than preventing adhesion formation.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ: Son 20 yıl içinde obesite prevalansında tüm dünyada bir artış vardır. Bu çalışmanın amacı obstetrik sonuçlar üzerine vücut kitle indeksinin etkisini araştırmaktır. Materyal Metot: Mayıs 2004-Ağustos 2005 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Konya Araştırma ve Uygulama Merkezi Obstetrik Bölümü’ne başvuran tekil gebelikler çalışmaya dahil edildi. Vücut kitle indeksi (VKİ) gebelik öncesi ve doğum zamanında hesaplandı
ve gestasyonal hafta, erken membran ruptürü, preterm eylem, doğum eyleminin süresi, mekonyum varlığı, doğum şekli, bebeğin kilosu, bebeğin cinsiyeti, postpartum komplikasyon varlığı ile ilişkisi incelendi. SONUÇLAR: Çalışmaya, 317 kadın hasta dahil edildi. Gebelik öncesi, %76.2’si normal; %2.4’ü obes gruptaydı. Mekonyum varlığı, preterm eylem, doğum eyleminin süresi, doğum kiloları, postpartum komplikasyonları, bebek cinsiyeti, bebek kilosu, erken membran ruptürü (EMR) ile gebelik öncesi ve doğumdaki VKİ arasında ilişki gözlenemedi (p>0.05). TARTIŞMA: Sonuçlarımız, gebelikte fazla kilo alımının olumsuz etkisinin olmadığını gösterse de, gebelere diet önerilerinde bulunmak gerekir.

INTRODUCTION: There has been a dramatic increase in the prevalence of obesity in the past 2 decades almost in all over the world. The purpose of this study was to investigate the effect of body mass index (BMI) increase on obstetric outcomes. MATERIAL-METHODS: Women with singleton pregnancies and deliveries at the obstetric department in Baskent University between May 2004 and August 2005 were included in the study. BMI was calculated prepregnancy and at delivery and the relationships between prepregnancy BMI, delivery BMI and gestational weeks, preterm rupture of membranes (PROM), preterm labor, stages of labor, meconium staining, type of labor, birth weights, birth sexes, postoperative complications were compared. RESULTS: This study included 317 women; 76.2% of women were in normal, 2.4% of them was in obese group prepregnancy. There were no relationships between gestational weeks, type of labor, meconium staining, preterm labor, duration of labor stages, birth weights, postpartum complications, birth sexes, PROM and both initial and delivery body mass indexes statistically (P>0.05). DISCUSSION: Although our results did not support the adverse effects of advanced weight gain, dietary counseling should be offered to the pregnancies.

Abstract | Full Text PDF

Ailevi Akdeniz ateşi (AAA), otozomal resesif geçişli ve rekürrens gösteren inflamatuar bir hastalıktır. Uzun dönemde en önemli komplikasyonu, nefrotik sendrom ve kronik böbrek hastalığına neden olan renal amiloidozdur. Tedavide ilk seçenek ajan, bir mitoz inhibitörü olan kolşisindir. AAA’nin gebelikteki seyri değişkendir. Ataklar tamamen durabilir ya da artabilir. Kolşisin transplasental geçiş göstermektedir. Bazı hayvan deneylerinde fetal teratojenik etkisi olduğu bildirilse de, son yapılan çalışmalar kolşisinin fetüse teratojenik ya da mutajenik olmadığını göstermiştir. Gebelik sırasında atak gelişirse mutlaka kontrol edilmelidir; aksi halde abortus riski artmaktadır. Kolşisinin bir mitoz inhibitorü olmasına ve transplasental geçiş gösterdiğine dair kanıtların varlığına rağmen, gebeliğinde AAA nedeniyle kolşisin kullanan hastalarda fetal kromozomal anomali riskinin artmadığı bildirilmektedir. Bu nedenle rutin olarak amniyosentez yapılması önerilmemektedir. Bu olgu sunumunda, AAA nedeniyle kolşisin kullanan bir hastanın gebelik seyri anlatılmakta ve güncel literatür bilgisi verilmektedir.

Familial Mediterranean fever (FMF) is an autosomal recessive, recurrent, inflammatory disease. Its most important complication is renal amyloidosis which causes nephrotic syndrome and chronic renal disease. Colchicine, a mitosis inhibitor, is first line therapy in FMF. Disease shows a variable progress during pregnancy; the attacks may be aggrevated or may disappear. Colchicine crosses the placenta and, is shown to be teratogenic in some animal studies. But recent trials consider that colchicine is neither
teratogenic nor mutagenic for the fetus. However, the risk of miscarriage was found to be increased unless the attacks were not treated. Although, colchicine is a mitotic inhibitor and there is evidence demonstrating its transplacental passage, no increased
risk of fetal chromosomal anomalies has been reported in colchicine treated pregnant FMF patients. Therefore, amniocentesis should not be offered on a routine basis. In this case report, the pregnancy course in a patient on colchicine treatment for FMF was presented, and a review of literature was made.

Abstract | Full Text PDF

Partial hydatidiform mole occurred in a triplet pregnancy following an intracytoplasmic sperm injection procedure performed for tuboperitoneal and male factor infertility. Massive vaginal bleeding necessitated termination of the pregnancy via hysterotomy
at the 17th gestational week. Twins attached with their cords to a normal placental mass were delivered, accompanied by an abnormal placental mass which was a partial hydatidiform mole. The patient’s next conception occurred spontaneously but was
anembryonic. Histological examination of the curettage specimen was reported as a partial mole.

Tuboperitoneal faktör ve erkek faktörüne bağlı infertilite nedeniyle uygulanan intrasitoplazmik sperm injeksiyonu sonrasında, olgumuzda parsiyel molar gelişim gösteren bir üçüz gebelik oluştu. Aşırı vajinal kanama dolayısıyla 17. haftada gebeliğin histerotomi ile sonlandırılması gerekti. İşlem sırasında normal bir plasental doku ve bununla bağlantılı olan ikiz fetusların yanı sıra, parsiyel mol olduğu tespit edilen anormal görünümlü bir plasental doku çıkarıldı. Daha sonra hasta spontan gebe kaldı, ancak gebelik anembriyonikti. Küretaj materyalinin histolojik incelemesi yine parsiyel mol olarak rapor edildi.

Abstract | Full Text PDF

Akardiak ikiz gebelik; monozigotik ikiz gebeliklerin nadir bir komplikasyonu olup monozigotik ikiz gebeliklerin % 1’inde veya monozigotik üçüz gebeliklerin 1/30’ unda yada 35 000 gebelikte bir görülür. Bu durum, ikizlerden birinin kalp gelişiminde komplet
veya parsiyel eksikliği ile karakterizedir ve akardiak kardeş (alıcı ikiz) ve kendisi için sirkulasyonu sağlayan normal ikiz’e (pompa ikiz) ihtiyaç gösterir, ters sirkulasyon arter-arter ve/veya ven-ven anastamozları vasıtasıyla olur. Akardiak ikiz ciddi olarak
anormaldir ve sonuç daima ölümcüldür. Normal ikiz’in (pompa ikiz) perinatal mortalitesi % 50-70’tir, konjestif kalp yetmezliği, polihidramnios ve preterm eylem sonucuyladır.
Bu yayında, ultrasonografi ile prenatal olarak tanı alan bir akardiak gebelik vakasını sunduk. Prenatal tanı için başlıca sonografik özellikler ve klinik tedavi açıkça tartışıldı.

Acardiac twinning is a rare complication of monozygotic twin gestation occurring in 1/35,000 pregnancies, in 1/100 of all monozygotic twins and 1/30 monozygotic triplets. Twin condition is characterized by partial or complete lack of development of the heart in one of the twins, and requires that the normal twin (pump twin) provides circulation for itself as well as the acardiac sibling (recipient twin) by means of reverse circulation through large artery-to-artery and vein-to-vein anastomoses. The acardiac twin is grossly abnormal and the outcome is invariably fatal. Perinatal mortality for the normal twin is about 50-70%, as a result of congestive heart failure, polyhydramnios and preterm delivery. In this report, we present a case of acardiac twin prenatally diagnosed by ultrasound. The principal sonographic features for prenatal diagnosis and the clinical management are briefly discussed.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF