Amaç: Psödofakik bullöz keratopati (PBK) ve Fuchs endotelyal distrofi (FED) hastalarında tek bir merkezde yapılan Descemet Membran Endotelyal Keratoplasti (DMEK) cerrahisinin 6 aylık sonuçlarını değerlendirmek.
Materyal ve Metod: DMEK cerrahisi yapılan hastaların tıbbi kayıtları retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Preoperatif olarak en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), donör korneal endotelyal hücre yoğunluğu (EHY), donör yaşı, donör dokunun alınmasından sonra solüsyonda bekleme süresi ve kadavranın ölümünden donör dokunun alınmasına kadar geçen süre; postoperatif 6. ayda ise EİDGK, EHY ve EHY kaybı (%) değerlendirmeye alınmıştır. Greft dekolmanı, greft yetmezliği ve pupiller blok cerrahi komplikasyonlar olarak ele alınmıştır. Katarakt ve FED olan hastalarda kombine veya aşamalı cerrahi uygulanmıştır. 2 farklı donör hazırlama tekniği kullanılmıştır: 8 ve 9,5 mm.
Bulgular: 74 hastanın 100 gözü çalışmaya dahil edilmiştir. 52 gözde FED, 48 gözde ise PBK mevcuttu. FED hastalarındaki 6. ayda EHY kaybı %29,2±4,4 iken, PBK hastalarında %29,7±5 olarak bulunmuştur (p=0,415). 6.aydaki ortalama EİDGK FED hastalarında 0,06±0,05 iken, PBK hastalarında 0,07±0,05 olarak bulunmuştur (p=0.378). 8 mm donör tekniği kullanılan grupta 6. aydaki EHY kaybı %28,3±5,3 iken, 9,5 mm donör tekniği kullanılan grupta %29,7±4,5 olarak bulunmuştur (p=0,255). Kombine cerrahi uygulanan grupta 6.aydaki EHY kaybı %28,5±5,6 iken, aşamalı cerrahi grubunda %29,8±2,9 olarak bulunmuştur (p=0.279).
Sonuç: DMEK cerrahisinde farklı donör hazırlama teknikleri tercihi aynı etkinlikte bulunmuştur. FED ve kataraktı olan hastalarda aşamalı veya kombine yaklaşım benzer etkinlikte uygulanabilir. Sonuçlarımız hem FED hem de PBK hastaları için umut vericidir.

Objectives: To evaluate the 6 months results of Descemet Membrane Endothelial Keratoplasty (DMEK) surgery for the patients with pseudophakic bullous keratopathy (PBK) and Fuchs' endothelial dystrophy (FED) in a single center from Turkey.
Methods: Medical records of the patients for whom DMEK surgery was performed were reviewed retrospectively. Best corrected visual acuity (BCVA), donor corneal endothelial cell density (ECD), donor age, duration in solution after obtaining the donor tissue, and duration after exitus of cadaver were evaluated preoperatively and BCVA, ECD, and ECD loss (%) at the postoperative 6th month were evaluated postoperatively. Graft detachment, graft failure, and pupillary block were recorded as surgical complications. For the patients who had cataract and FED, combined or staged procedures were performed. Two different donor preparation techniques were utilized; 8 and 9.5 mm.
Results: A hundred eyes of the 74 patients were included in the study. 52 of the eyes had FED and the remaining 48 had PBK. The mean ECD loss in 6 months was 29.2±4.4 % in the FED group and 29.7±5 % in the PBK group (p=0.415). The mean BCVA was 0.06±0.05 at 6 months in the patients with FED whereas it was 0.07±0.05 at 6 months in the patients with PBK (p=0.378). The mean ECD loss in 6 months was 28.3±5.3 % in the 8 mm group and 29.7±4.5 % in the 9.5 mm group (p=0.255). The mean ECD loss in 6 months was 28.5±5.6 % in the combined group and 29.8±2.9 % in the staged group (p=0.279).
Conclusion: Different donor preparation techniques can be utilized with similar efficiency for DMEK surgery. A staged or combined approach can be used efficiently in the management of the patients with FED and cataract. Our results are promising both for the PBK and FED patients.

Amaç: Fakoemülsifikasyon cerrahisi ve göz içi lens implantasyonunun, yetişkin bireylerin fonksiyonel denge becerileri üzerine olan etkisini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışmada, Mayıs-Ekim 2016 tarihleri arasında kliniğimizde katarakt tanısıyla fakoemülsifikasyon ve göz iç lens implantasyonu cerrahisi önerilen yetişkin hastalara ameliyattan önce ve ameliyattan bir ay sonra fizik tedavi uzmanları tarafından Berg Denge, Tinetti Yürüme ve Denge Testleri yapıldı. Kadın ve erkek hastalar, yaş, görme keskinliği ve denge açısından değerlendirildi ve aralarındaki ilişki hesaplandı. Katarakt ameliyatı öncesi ve sonrası denge skorları kıyaslandı. Yüksek (≤LogMAR 2) ve düşük (>LogMAR 2) görme keskinliğine göre gruplar da karşılaştırıldı. İstatistiki olarak 0,05’in altındaki p değerleri anlamlı olarak kabul edildi.
Bulgular: Çalışmaya 27 kadın, 24 erkek toplam 51 hasta dahil edildi. Yaş ortalaması 66,96 olan hastaların ameliyattan sonraki ilk ayın sonundaki Berg Denge Skorlarında %3.60±5.00, Tinetti Yürüme ve Denge Skorlarında %4.14±6.55 artış olduğu kaydedildi. Ameliyat öncesi görme keskinliği 0.05’in alltında olan (>LogMAR 2) 16 hastada ilk aydaki görme keskinliği artışı anlamlı olarak daha fazla bulundu (p=0.036) ancak denge skoru artışında iki grup arasında anlamlı bir fark bulunmadı.
Sonuç: Katarakt cerrahisi sonrası bir ay içinde görme keskinliği anlamlı olarak artmaktadır. Buna bağlı olarak da görme yetersizliği fazla olan kişilerde düşük bulunan fonksiyonel denge skorları katarakt ameliyatıyla anlamlı olarak yükselmektedir. Ameliyat sonrası görme fonksiyonlarındaki bu hızlı düzelme, hastaların denge becerilerini arttırarak daha rahat ve güvenli hareket etmelerine dolayısıyla yaşam kalitelerinin yükselmesine sebep olmaktadır.

Objective: To investigate the impact of phacoemulsification surgery and intraocular lens implantation on functional balance skills of adults.
Materials and Methods: In this prospective study, cases were the patients who were proposed for phacoemulsification surgery and intraocular lens implantation with diagnosis of cataract, between May-October 2016. Berg Balance, Tinetti Gait and Balance Tests were applied by a physical therapy specialist before and one month after the surgery. Patients were analyzed in terms of age, visual acuity and balance. Balance scores before and after the cataract surgery were compared. Also groups according to high (≤LogMAR 2) and low (>LogMAR 2) visual acuities were compared. P values below 0.05 were accepted as statistically significant.
Results: Fifty one patients (27 female and 24 male) were included in the study. One month after the surgery, Berg Balance Scores and Tinetti Gait and Balance Scores of patients (average age=66.96) were found to be increased by %3.60±5.00 and %4.14±6.55 respectively. Increase in visual acuity after surgery was found to be significantly higher in 16 patients with visual acuity less than 0.05 (>LogMAR 2) (p=0.036), but balance scores were not significantly different.
Discussion: Visual acuity increases significantly one month after the cataract surgery. Hence, low functional balance scores in low vision patients increases significantly after cataract surgery. This prompt increase in vision after cataract surgery enhances balance skills so that gives rise to safer mobilization and increased quality of life.

Amaç: Enfeksiyöz olmayan üveit tanısı olan gözlerde intravitreal deksametazon-implant (DEX) uygulamalarının uzun dönem sonuçlarını değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: En az 1 yıl takibi olan erişkin grup 44 hastanın 62 gözü çalışmaya dahil edilmiştir. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), santral foveal kalınlık (SFK), göz içi basıncı (GİB), vitreus bulanıklık skoru, enjeksiyon nedeni, enjeksiyon öncesi/sonrası immün-baskılayıcı ve steroid kullanımı, enjeksiyon sayısı ve komplikasyon sıklığı geriye dönük değerlendirilmiştir.
Bulgular: Ortalama takip süresi 21±10 (12-64) ay idi. Kadın/Erkek oranı 29/15 idi. Ortalama yaş 50±14.5 (22-75) idi. En sık üveit etiyolojileri idiopatik üveit (25 olgu %40.3) ve Behçet hastalığı (17 olgu, %27.4) idi. Başlıca DEX enjeksiyonu sebepleri gözde kistoid maküler ödem ve dirençli vitreus bulanıklığı birlikteliği (26 göz, %41.9) idi. Takip süresince 22 (%30) göze tekrarlayan enjeksiyonlar (19 göz iki enjeksiyon, 3 göz üç enjeksiyon) uygulandı. Enjeksiyon sonrası ortalama EİDGK 0.55 logMAR’dan sırasıyla 1, 3 ve 6. ayda 0.38, 0.32 ve 0.35’e çıktı (p<0.001). Ortalama GİB enjeksiyon öncesi 14.2 olup, 1, 3, 6. ayda sırasıyla 15.8, 15.7 ve 15.4 idi (p=0.848). Ortalama SFK enjeksiyon öncesi 386 µm olup, 1, 3, 6. Ayda sırasıyla 288, 311 ve 302 µm’e düştü (p<0.001). GİB artışı nedeni ile 5 göze anti-glokom başlanması gerekti. Takip başlangıcında 23 göz psödofak (%37.1) iken, takip sonunda bu değer 41 göze (%66.1) çıktı. Tekrarlayan enjeksiyon gereken hastalarda implant etkinliği ilk enjeksiyona benzerlik gösterdi. Takip boyunca sistemik immunomodulatuar tedavide önemli değişiklik olmadı.
Sonuç: İntravitreal DEX implant uygulamaları sistemik immün modulatuar tedaviyi değiştirmemekle beraber oküler inflamasyonu lokal baskılayarak genel hastalık kontrolüne yardımcı olabilmektedirler. Tekrarlayan uygulamalarda da ilk uygulamaya benzer görsel ve anatomik sonuçlar elde edilebilmektedir. Ancak GİB artışı ve katarakt progresyonun takibi, özellikle birden fazla enjeksiyon yapılan hastalarda, önemlidir.

Objectives: To evaluate long-term results of intravitreal dexamethasone implant (DEX) for non-infectious uveitis.
Materials and Methods: 62 eyes of 44 subjects treated with DEX implant due to non-infectious uveitis, with at least a year follow-up were included. Best-corrected visual acuity (BCVA), central foveal thickness (CFK), intraocular pressure (IOP), vitreous haze score, indications, immunomodulatory therapy and steroid usage before/after injection, number of injections and adverse events were recorded and analysed retrospectively.
Results: Average follow-up was 20 months (range 12-64 months). Female/Male ratio was 29/15. Mean age was 50 years (range 22-75 years). The most frequent uveitis etiologies were idiopathic (25 patients, 40.3%) and Behçet uveitis. (17 patients, 27.4%) The most common indication for DEX injection was cystoid macular edema together with resistant vitreus haze (26 eyes, 41.9%). 22 (%30) eyes received more than one DEX injection. Mean BCVA was improved from 0.55 logMAR units at baseline to 0.38, 0.32 and 0.35 after 1, 3, and 6 months, respectively (p<0.001 for each). Mean CFT was decreased from 386 µm at baseline to 288, 311, and 302 µm after 1, 3, and 6 months, respectively (p<0.001 for each). Mean IOP did not change significantly during follow-up. Five eyes (8%) received topical anti-glaucoma medication (IOP ≥ 25 mmHg). 18 of 39 (46%) phakic eyes underwent cataract surgery during the follow-up. Similar efficacy of the DEX implant was observed in eyes receiving multiple injections. Systemic immunomodulatory therapy did not change significantly during the follow-up.
Conclusion: Intravitreal DEX injection do not alter systemic immunomodulatory therapy, but it acts as a useful adjunct to systemic therapy by suppressing local intraocular inflammation in non-infectious uveitis. Similar visual and anatomical outcomes to single injections could be obtained with repeated injections. Follow-up for ocular hypertension and cataract formation are important, especially in eyes receiving multiple injections.

Amaç: Neovasküler tip yaşa bağlı makula dejenerasyonu tedavisinde uygulanan risk odaklı tedavi protokolün etkinliğinin değerlendirilmesi.
Yöntem: Risk durumuna göre belirenen ve başlangıç olarak üç farklı anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (anti-VEGF) tedavi protokolü uygulanan, takip süresi en az 2 yıl olan 184 hastanın 210 gözü retrospektif olarak değerlendirildi. ‘’Kısa dönem aylık enjeksiyon’’ protokolü düşük risk lezyon ve diğer gözde iyi görme seviyesi mevcut olan olgularda uygulandı. Yüksek risk lezyon ve diğer gözde iyi görme seviyesi olan veya düşük risk lezyon, fakat diğer gözde görme seviyesi düşük olan hastalarda ‘’kısa dönem tedavi et ve uzat (treat and extend; TREX)’’ uygulandı. ‘’Uzatılmış TREX’’ tedavi protokolü ise yüksek risk lezyon ve diğer gözde görme düzeyi düşük olan olgularda tercih edildi.
Bulgular: Başlangıç tedavi rejimi olarak kısa dönem aylık enjeksiyon 62 gözde (%30), kısa dönem TREX 120 gözde (%57) ve uzatılmış TREX rejimi 28 gözde (%13) uygulandı. Tedaviyi kesme kriterleri %63 olguda karşılandı. Bu olgularda ortalama 13 ay sonara yaklaşık %58 oranında nüks izlendi. 12. ayda ortalama +9.0 harf artışı sağlanırken, 24. ayda ortalama +8.0 harf artışı elde edildi. Ortalama takip süresi 46.8±22 ay ve ortalama yıllık anti-VEGF enjeksiyon sayısı 3.4±1.6 olarak belirlendi. Sonuç: Lezyonun özelliği ve diğer gözün görme seviyesine göre bireyselleştirilmiş, risk odaklı tedavi protokolü uygulayrak, daha az enjeksiyon sayısı ile diğer kabul görmüş tedavi rejimlerine benzer görsel sonuçlar elde edilmiştir.

Objectives: To assess outcomes of a risk-based algorithm-guided treatment protocol for neovascular age-related macular degeneration. Materials and Methods: Two hundred and ten eyes of 184 patients managed with anti-vascular endothelial growth factor (anti-VEGF) agents according to a protocol consisting of one of three initial regimens depending on risk with at least 2 years of follow-up were retrospectively evaluated. The ‘’short-term monthly injections’’ protocol was used for low-risk patients with low-risk lesions and good fellow-eye vision. Patients with low-risk lesions but without good fellow-eye vision, or those with good fellow-eye vision and high-risk lesions were managed according to the ‘’short-term treat-and-extend (TREX)’’ protocol. The ‘’extended TREX’’ protocol was for patients with high-risk lesions and low fellow-eye visual acuity. Results: The initial treatment plan consisted of short-term monthly injections in 62 eyes (30%), the short-term TREX regimen in 120 eyes (57%), and the extended TREX regimen in 28 eyes (13%). Overall, 63% of cases met the criteria for cessation of treatment. Approximately 58% of these cases had recurrence, at a mean of 13 months. The mean change in VA from baseline was +9.0 letters at 12 months and +8.0 letters at 24 months. VA improved during a mean follow-up of 46.8±22 months, with a mean number of 3.4±1.6 anti-VEGF injections per year. Conclusion: The risk-based algorithm-guided treatment protocol was able to achieve visual outcomes similar to those of the common alternative treatment and monitoring regimens, with a dramatically reduced number of injections, as required by the individual lesion and vision in the fellow eye.

Amaç: Kombine Landers geniş açılı geçici keratoprotez ile pars plana vitrektomi (PPV) ve penetran keratoplasti (PK) cerrahisinin etkinliğini değerlendirmek.

Gereç ve Yöntem: Ocak 2016'dan itibaren, eş zamanlı kornea ve retina patolojileri olup kombine keratoprotez / PPV / PK cerrahisi uygulanan travmatik olgular retrospektif olarak analiz edildi. Olguların demografik özellikleri, preoperatif ve postoperatif son muayenelerine göre görme keskinlikleri (GK), göz içi basınçları (GİB), kornea, lens ve retina durumları değerlendirildi. Retinası yatışık, normoton, korneası saydam ve GK aynı kalan veya artan olgular başarılı olarak tanımlandı.

Bulgular: Toplam sekiz olgu çalışmaya dahil edildi. Ortalama takip süresi 21,13 ± 8,20 ay idi. Cerrahi zamanı ortalama 23 (10-40) gündü. Olguların cerrahi öncesi GK’leri P (-) ile 50 cmps arasında değişmekte idi.
Postoperatif beş olguda (%62,5) kornea saydam, altı olguda (%75) retina yatışık izlendi. Üç olguda (%37,5) kronik hipotoni gelişti. GK üç hastada değişmezken, beş olguda artış gösterdi.
Toplamda dört olgu (%50) başarılı, dört olgu (%50) başarısız olarak kabul edildi. Başarılı sonuç elde ettiğimiz travma olgularında ortalama cerrahi zamanı, başarısız olgulardaki süreye göre anlamlı olarak düşük bulundu (p= 0,043). Travmanın türü ve yerleşimi açısından başarılı ve başarısız gruplar arasında anlamlı fark görülmedi (p=1; p=0,143).

Sonuç: Fonksiyonel sonuçları çok tatmin edici olmasa da, kombine prosedür, ağır ön ve arka segment patolojileri olup aksi takdirde fitizise gidecek gözler için, kalan görmenin korunması ve anatomik rekonstrüksiyon açısından iyi bir fırsat olarak durmaktadır.

Objective: To evaluate the clinical results of combined procedure pars plana vitrectomy (PPV) with Landers wide-field temporary keratoprosthesis and penetrating keratoplasty (PK).

Materials and Methods: From January 2016, traumatic eyes with coexisting corneal and vitreoretinal diseases that underwent combined keratoprosthesis / PPV / PK surgery were retrospectively evaluated. Demographic characteristics, visual acuity (VA), intraocular pressure (IOP) and clinical findings of the cornea, lens and retina were recorded during the follow-up. The cases with clear corneal greft, attached retina, normotonic IOP and improved or stable VA were identified successful.

Results: Eight eyes were enrolled in the study. The mean follow-up time was 21,1 ± 8,20 months. The median time of combined surgery was 23 (10-40) days. Preoperative VA ranged from P (-) to 50 cm finger count.
Postoperatively, corneal greft was clear in five patients (62,5%) and retina was attached in six eyes (75%). Chronic hypotonia developed in three patients (37,5%). VA was unchanged in three patients and increased in five patients. A total of five cases (50%) were considered successful. The mean time of surgery was significantly lower in trauma cases who were considered successful in our study (p = 0,043). No significant difference was observed between the groups in terms of type and location of the trauma (p = 1; p = 0,143).

Conclusion: Although the functional results are not very satisfactory, the combined procedure provides a final opportunity for preserving remaining vision and anatomic reconstruction in eyes that will otherwise go to phytisis due to severe anterior and posterior segment pathologies.

Amaç: Vitrektomize ve vitrektomize olmayan gözlerde disloke göz içi lens (GİL) çıkartılması ile aynı seansta iris kıskaçlı GİL (İKGİL) implantasyon sonuçlarını ve komplikasyonlarını karşılaştırmak.
Gereç Ve Yöntem: Retrospektif olarak tasarlanan bu çalışmaya Haziran 2014 – Eylül 2017 tarihleri arasında GİL dislokasyonu nedeniyle GİL çıkartılması ve ön kamaraya sekonder İKGİL implantasyonu uygulanan en az bir yıl takipli 19 vitrektomize ve 11 vitrektomize olmayan göz dahil edildi.
Bulgular: Gruplar arasında demografik veriler, cerrahi süresi, başlangıç anatomik ve fonksiyonel ölçümler ve bu ölçümlerdeki postoperatif değişimler açısından anlamlı fark yoktu (tüm p’ler > 0.05). Postoperatif en iyi düzeltilmiş görme keskinliğinde iki grupta da preoperatif ölçümlere göre anlamlı artış vardı (p’ler < 0.05). Gruplar arasında komplikasyon oranları açısından da anlamlı fark yoktu (tüm p’ler > 0.05). Postoperatif birinci yılda endotel hücre yoğunluğu iki grupta da preoperatif ölçümlere göre azalmıştı (p’ler <0.05). İki grup arasında EHY azalması açısından fark yoktu (p = 0.49). Vitrektomize gruptaki bir gözde kornea dekompansasyonu gelişti. Hifema, geçici göz içi basıncı yüksekliği, sekonder glokom, pupilla çekintisi ve İKGİL dislokasyonu gözlenen diğer postoperatif komplikasyonlardı. Ortalama cerrahi süre 26.4 ± 5.9 dakikaydı.
Sonuç: Vitrektomize gözlerde disloke GİL çıkartılması ve ön kamaraya sekonder İKGİL implantasyonu vitrektomize olmayan gözlerde olduğu gibi güvenli ve kısa süren bir cerrahi girişimdir.

Objectives: To compare the outcomes and the complications of dislocated intraocular lens (IOL) extraction and secondary iris-claw IOL (ICIOL) implantation in vitrectomized and non-vitrectomized eyes.
Materials and Methods: In this retrospective study, 19 vitrectomized eyes and 11 non-vitrectomized eyes that underwent dislocated IOL extraction and secondary anterior chamber iris-claw IOL (ICIOL) implantation between June 2014 and September 2017 and had at least one year follow-up, were included.
Results: There was no significant differences between groups regarding demographic data, surgery time, baseline anatomic and functional measurements and postoperative changes in these measurements (all p > 0.05). Postoperative best corrected visual acuity was significantly higher than the preoperative values in both groups (both p < 0.05). The complication rates did not differ between groups (all p > 0.05). In both groups, endothelial cell density was significantly lower at postoperative first year than the preoperative measurements. There was no significant difference between groups regarding endothelial cell loss (p=0.49). One vitrectomized eye had corneal decompensation. The other complications were hyphema, transient increase of intraocular pressure, secondary glaucoma, pupillary irregularity, and dislocation of ICIOL. Mean surgery time was 26.4 ± 5.9 minutes.
Conclusion: Dislocated IOL extraction and secondary anterior chamber ICIOL implantation is a safe treatment option in both vitrectomized and non-vitrectomized eyes.

Çocuklar üveitik glokomun teşhis ve tedavi yaklaşımı açısından hastaların eşsiz nüfusu oluşur. Çocuklarda üveite sekonder glokom yönetimi son derece zordur ve altta yatan üveit ve hastaların genç yaşta hem ilişkili çeşitli zorluklar, sunar. Farmakoterapötik ve cerrahi yöntemleri de içine kapsamlı ve bireyselleştirilmiş yaklaşım gerektirir. Enflamatuar aktivitenin etkin kontrol, bu hastaların görme sonuçları önemli bir rol oynar gibi görünmektedir. Bu çalışma pediatrik hastalarda üveit glokomun yönetimi hakkında güncel literatürü gözden amaçlamaktadır.

Children consist a unique population of patients in regard to the diagnostic and therapeutic approach of uveitic glaucoma. The management of glaucoma secondary to uveitis in children is extremely challenging and presents various difficulties, which are associated both with the underlying uveitis and the young age of the patients. The treatment of uveitic glaucoma calls for a thorough and individualized approach, involving both pharmacotherapeutic and surgical modalities. It appears that the efficient control of inflammatory activity plays a significant role in the final visual outcome of these patients. This study aims to review the current literature about the management of uveitic glaucoma in pediatric patients.

Sağlıklı bir kadında Trans-Üretral litotripsinin nadir bir komplikasyonu olarak endojen kandida endoftalmisi; bir olgu sunumu
Endojenöz endoftalmi ciddi bir görme kaybı riski oluşturan oküler acil bir durumdur. Bu durum genellikle geri planda ciddi risk faktörleri taşıyan hastalarda görülür. Bu yazıda, İmmün sistemi normal olan bir kadında Trans-Üretral litotripsiyi takiben oluşan endojen Kandida endoftalmisi olgusunu sunuyoruz. Bizim olgumuzda retina lezyonu tamamen geriledi ve görme yetisi zarar görmeden sağlam kaldı. Bu sunumda tanı prosedürlerini ve yönetim stratejilerini tartışacağız.

Endogenous endophthalmitis is a serious sight-threatening ocular emergency condition. This condition usually occurs in patients with serious underlying risk factors. In this report we introduce a case of endogenous Candida endophthalmitis following Trans-Urethral lithotripsy in an immunocompetent woman. In our case, the retinal lesion regressed completely and the vision remained intact. We will discuss the diagnosis procedures and management strategies.

Dermatolojik, nörolojik veya sistemik tutulumu olmadan ilk kez ve sadece tek taraflı intermediate üveit ile prezente olan siflitik bir olguyu bildirdik. Kliniğimize sol gözde uçuşma ve görme keskinliğinde azalma ile başvuran ve intermediate üveit ve kistoid maküla ödemi tespit edilen hastada hem venereal disease research laboratory hem de treponema pallidum için mikrohemaglutinasyon testi pozitifliği ile birlikte sifiliz tanısı konuldu. Sifilizin oküler tutulumu değişik prezentasyonlara sahiptir ve son yıllarda hasta öyküsü ve sistemik değerlendirme uyumlu olmasa bile açıklanamayan oküler inflamatuar hastalıklarda aklımıza gelmelidir.

We report a patient with unilateral syphilitic intermediate uveitis without dermatological, neurological or any systemic involvement. He applied to our clinic with compliant of eye floaters and worsening visual acuity in the left eye. He has intermediate uveitis and cystoid macular edema in that eye and both venereal disease research laboratory and microhemagglutination assay for treponema pallidum serological tests were confirmatory for syphilis. Ocular manifestations of syphilis have variable presentations, and in the last decades we should keep in it mind in unexplained ocular inflammatory diseases even if patient history and systemic evaluation is not compatible.

Optik disk druseni (ODD) diskte kabarıklığa ve sınırlarda silikleşmeye yol açması nedeniyle gerçek papilödem ile karışabilen önemli bir klinik antitedir. Baş ağrısı şikayetiyle kliniğimize başvuran 17 yaşındaki erkek hastaya, ayrıntılı oftalmolojik muayene, renkli fundus fotoğrafı, B-mod ultrasonografi (USG), fundus otofloresans (FAF), optik koherens tomografi (OKT) ve optik koherens tomografi anjiografi (OKTA) görüntülemeleri ile görme alanı incelemesi yapıldı. Görme keskinliği her iki gözde 10/10 düzeyinde idi. Fundus muayenesinde bilateral optik disklerde kabarıklık ve sınırlarında silinme gözlendi. Bilateral optik disk druseni tanısı B-mod USG ile doğrulandı. FOF görüntülemede optik disk üzerinde hiperotofloresan alanlar görüldü. Optik sinir başı OKT taramasında her iki gözde de düzensiz sınırlı kabarık disk ve retina sinir lifi tabakasında incelme gözlendi. Sol gözde nazal görme alanı kaybı saptandı. OKTA görüntülemesinde her iki gözde özellikle nazal peripapiller lokalizasyonunda fokal iskemik alanlar ile birlikte azalmış peripapiller ve maküler damar yoğunluğu saptandı. Bu olgu sunumunda OKTA’yı içeren multimodal görüntüleme yöntemleriyle bilateral ODD'nin klinik bulgularını ve yapısal özelliklerini değerlendirdik.

Optic disc drusen (ODD) is an important clinical entity that sometimes misdiagnosed as papilledema because of elevated and blurred disc margins. Seventeen-year-old male patient who had admitted with the complaint of headache had detailed ophthalmological examination as well as coloured fundus photography, B-scan ultrasonography (USG), fundus autoflorescence (FAF), optical coherence tomography (OCT), optical coherence tomography angiography (OCTA) and visual field testing. His visual acuity was 10/10 for both eyes. Fundus examination revealed bilateral blurred and elevated optic disc margins. Diagnosis of bilateral ODD was confirmed with B-scan USG. FAF imaging revealed hyperautofluorescent areas on both optic discs. Optic nerve head OCT scans showed an elevated irregular disc borders and thinning of retinal nerve fiber layer in both eyes. On visual field testing loss of the nasal visual field was detected in the left eye. OCTA imaging showed focal capillary drop out areas especially within the localization of nasal peripapillary area in both eyes and reduced peripapillary and macular vessel density. In this case report, we evaluated the clinical findings and the structural features of bilateral ODD with multimodal imaging modalities including OCTA.

78 yaşında bir beyaz kadın sağ ve tek gözünde acı ile kaçırıldı ve kaçırıldı. Öyküsü, 12 yıl önce orbital ekstansiyona uğradığı sol gözünü etkileyen koroid melanomu açısından önemliydi. Bilgisayarlı tomografi ve sağ yörüngenin manyetik rezonans görüntülemesi, metastatik melanom için şüpheli, medial rektusu etkileyen kitlesel bir lezyonu tanımladı. Sağ medial rektusun biyopsisini takiben metastatik melanomun histopatolojik tanısı konuldu.

A 78-year old Caucasian lady presented with pain in her right and only eye, worse on abduction. Her history was significant for a choroidal melanoma affecting her left eye for which she underwent an orbital exenteration 12 years previously. Computed tomography and magnetic resonance imaging of the right orbit identified a mass lesion affecting the medial rectus, suspicious for metastatic melanoma. A histopathological diagnosis of metastatic melanoma was subsequently made, following a biopsy of the right medial rectus.