Amaç: Deneysel katarakt modelinde sesamolün potansiyel koruyucu etkilerini araştırmak.
Materyal ve Metodlar: 21 adet Spraque Dawley cinsi rat yavrusu rastgele bir şekilde her birinde 7 rat bulunan üç gruba ayrıldı. Kontrol grubu dışındaki tüm ratlara deneysel katarakt oluşturmak için doğumdan sonraki 9.günde ve 10. ve 14. günler arasında subkutan sodium selenit enjekte edildi. Ayrıca sham grubundaki ratlara intraperitoneal 50 mg/kg/gün salin solüsyonu uygulanırken sesamol grubunda aynı yolla 50 mg/kg/gün sesamol verildi. Katarakt evrelemeleri yapıldıktan sonra lensler kapsülleriyle birlikte çıkarıldı ve lens süpernatantlarında ortalama indirgenmiş glutatyon, malondialdehit, toplam antioksidan ve antioksidan seviyeleri biyokimyasal olarak analiz edildi.
Bulgular: Kontrol grubu herhangi bir katarakt gelişimi göstermedi. Ortalama indirgenmiş glutatyon ve toplam antioksidan seviyesi sesamol grubunda sham grubundakinden anlamlı derecede daha yüksek bulundu (p<0.05). Ortalama katarakt gelişimi evresi, malondialdehit ve toplam antioksidan seviyeleri sesamol grubunda sham grubundakine göre anlamlı derecede düşük bulundu (p<0.05).
Sonuç: Çalışmamız sesamolün lenste TOS ve MDA seviyelerini düşürürken TAS ve GSH seviyelerini artırdığını ve katarakt oluşumunu önlediğini göstermektedir

Objective: To investigate the potential protective effects of sesamol in the experimental cataract model.
Materials and Methods: Twenty-one Spraque Dawley rat pups were randomly assigned into three groups, seven rats in each. All the rats, except for those in the control group, were injected subcutaneously sodium selenite to induce experimental cataract on postpartum ninth day, and between 10th and 14th days. Additionally, rats in the sham group were intraperitoneally administered 50 mg/kg /day saline solution, while rats in the sesamol group were given 50 mg/kg day sesamol with same route. The lenses were extracted with capsules following the grading of cataract and the mean levels of reduced glutathione, malondialdehyde, total antioxidant and total oxidant in lens supernatants were biochemically analyzed.
Results: The control group did not show any development of cataract. It was found that the mean cataract grading in the sesamol group was significantly lower than that of the sham group (p<0.05). The mean levels of reduced glutathione and total antioxidant in the sesamol group were significantly higher than those of the sham group while the mean level of total oxidant and malondialdehide in the sesamol group were significantly lower than those of the sham group (p<0.05).
Conclusion: Our study shows that sesamol reduces the levels of TOS and MDA while it increases the levels of TAS and GSH in the lens and it inhibits cataract formation.

Amaç: Romatoid artritli (RA) kadın hastalarda kornea, sklera, koroid ve fovea kalınlıklarının ölçülmesi ve sağlam kontrol grubu ile kıyaslanması.
Yöntem: Bu çalışmaya RA olan kadın bireyler ve sağlıklı kontrol grubu dahil edilmiştir. Korneal, skleral, koroidal ve retinal (foveal) kalınlıklar optik koherens tomografi (OCT) kullanılarak ölçülmüştür, sonrasında belirtilen sonuçlar üzerinden gruplar kıyaslanmıştır.
Bulgular: RA tanısı olan 36 kadın hastanın 36 gözü (grup1) ve 36 sağlıklı kadın gönüllü (grup2) çalışmaya dahil edilmiştir. Ortalama korneal, skleral, koroidal ve foveal kalınlıklar grup 1 için sırasıyla 543.3±33.7 µm, 343.7±42.2 µm, 214.6±50 and 213.5±18.9 µm olarak bulunmuş, grup 2 için ise aynı sıra ile were 549.9±29.6 μm, 420.9 ± 42.4 μm, 206.4±41.9 μm and 222 ± 15.5 μm olarak bulunmuştur. Her iki grup istatistiksel olarak kıyaslandığında korneal, koroidal ve foveal kalınlıklarda anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0.05), ancak skleral kalınlıklar RA grubunda anlamlı olarak daha incelmiş olarak bulunmuştur (p<0.05).
Sonuç: RA olan kadın hastalar sağlıklı kontrol grubu ile kıyaslandığında skleral kalınlıkları anlamlı olarak incelmiş iken kornea, koroid ve fovea kalınlıklarında anlamlı bir değişim gözlenmemiştir.

Aim: To investigate corneal, scleral, choroidal and foveal thicknesses in female patients with rheumatoid arthritis (RA) and compare them with healthy subjects.
Methods: This prospective study included consecutive female patients that were diagnosed with RA and healthy subjects. Corneal, scleral, choroidal and retinal (foveal thickness) thicknesses were obtained by using optical coherance tomography (OCT) and a comparison was performed between groups for all the mentioned outcome measures.
Results: Thirty-six eyes of 36 female patients diagnosed with RA (group 1) and 36 eyes of 36 healthy female volunteers (group 2) were included. Mean corneal, scleral, choroidal thicknesses and retinal thickness at the fovea of group 1 were 543.3±33.7 µm, 343.7±42.2 µm, 214.6±50 and 213.5±18.9 µm, respectively; concerning group 2 these values were 549.9±29.6 μm, 420.9 ± 42.4 μm, 206.4±41.9 μm and 222 ± 15.5 μm, respectively. The comparison between group 1 and 2 with respect to corneal, choroidal and foveal thicknesses did not reveal statistical significant differences (p>0.05). On the contrary there was a statistical significant difference with respect to scleral thickness between the 2 groups, with the RA patients demonstrating a thinner scleral layer (p<0.001).
Conclusions: Female patients with rheumatoid arthritis seem to demonstrate statistically significant sclereal thinning when compared with healthy subjects while, there in no difference concerning corneal, choroidal and foveal thickness.

Amaç: Göz hekimlerinin lokal anestezi toksisitesi sendromu (LATS) ve tedavisinde kullanılan intralipid solüsyonu hakkındaki bilgilerini gözden geçirerek, farkındalığın arttırması amaçlanmıştır.
Gereç-Yöntem: Değişik hastane ve görevlerdeki göz hekimlerinden, demografik bilgileri, lokal anestezik (LA) kullanımları, toksisite ve tedavi yöntemlerini sorgulayan toplam 14 soruluk anketi cevaplamaları istendi.
Bulgular: Toplam 104 göz hekiminin (%25’i asistan, %67.3’ü uzman hekim ve %7.7’si öğretim üyesinin) katıldığı çalışmada, yaş ortalaması 35.71±6.53 yıl idi. En yüksek katılım devlet hastanelerinden olup (%65.4), hekimlerin çoğunluğu (%34.6) bu branşta 10 yıldan fazladır görev yapmaktaydı. Katılımcıların %76’sının LA’leri hergün ve haftada 2> kullandıkları, ancak çoğunluğunun (%56.7) bu konuda eğitim almadıkları görüldü. Tüm peryotlardaki çalışma süreleri ile eğitim alma oranları arasında istatistiksel bir fark gözlenmedi (p=0.419). Bupivakain en çok tercih edilen LA iken, katılımcıların çoğu (%97.1) uygulama öncesi test dozu kullanmamaktaydı. Toksisitenin erken dönem bulgularından allerji (%76) ve hipotansiyon (%68.3), geç dönem bulgularından kardiyak arrest (%57.4) ve hepatotoksisite (%56.4) yüksek oranlarda tercih edilirken, LATS’ın önlenmesinde %72.4 oranında monitorizasyon ve %58.2 oranında uygun dozlarda kullanma cevapları verildi. Tedavide en çok semptomatik tedavi (%72.4) ve benzer oranlarda kardiyopulmoner resusitasyon ve antihistaminik (%58.8) cevapları seçilirken, hekimlerin %62.5’inin LATS ile hiç karşılaşmadıkları görüldü. Hekimlerin %65’i toksisitede 20% lipid tedavisini daha önce duymadıklarını belirtirken, yalnızca 1 katılımcının bu solüsyonu daha önceden kullanmış olduğu belirlendi.
Sonuç: Göz hekimlerinin LATS tedavisinde 20% lipid kullanımını ve lokal anestezi uyguladıkları yerlerde bu solüsyonu bulundurmaları önemle vurgulanmalı ve bu konuda gerekli eğitim programı yapılmalıdır.

Aim: Through a review of current information, to raise the awareness of ophthalmologists of local anesthesia toxicity syndrome (LATS) and intralipid solution used in treatment.
Material and Method: A questionnaire comprising 14 questions about demographics, local anesthesia (LA) use, toxicity and treatment methods was administered to ophthalmologists at different hospitals.
Results: The study included 104 ophthalmologists (25% residents, 67.3% specialists, %7.7 faculty members) with a mean age of 35.71±6.53 years. The highest number of participants was from state hospitals (%65.4), and %34.6 of the physicians had been working in ophthalmology for more than 10 years. LA was stated to be used everyday or more than twice a week by %76 of participants but of these, %56.7 had received no specific training on this subject. No statistically significant difference was observed between all the periods of working and the rates of training (p=0.419). Bupivacaine was the most preferred LA and the majority of respondents (%97.1) did not use a test dose. Early stage findings of toxicity were stated to be allergy (%76) and hypotension (%68.3) and late-stage findings, cardiac arrest (%57.4) and hepatotoxicity (%56.4). The prevention of LATS was stated to be by monitorisation by %72.4 of respondents and by the use of the appropriate dose by %58.2. In the treatment, symptomatic treatment was selected as the response by %72.4 and cardiopulmonary resucitation and antihistamine treatment by %58.8. Of the ophthalmologists in the study, %62.5 had never encountered LATS. The use of 20% lipid treatment for toxicity was known of by %65 of the physicians, but only 1 participant stated having used it previously.
Conclusion: The importance must be emphasised of the use of 20% lipid solution in LATS treatment and there should be the necessary training programs for ophthalmologists on this subject.

Amaç: Karotis arter hastalığının retina morfolojisi üzerine etkisinin spektral domain optik koherens tomografi (OKT) ile değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntem: Prospektif, vaka-kontrol çalışması olarak yürütülen bu çalışmada internal karotis arter (İKA) darlığı olan 23 hastanın 23 gözü ile yaş cinsiyet uyumlu sağlıklı 24 hastanın 24 gözü incelenmiştir. Tüm hastalara detaylı bir oftalmolojik muayene ile birlikte OKT tetkiki uygulanmış, ortalama RSLT ve 9 ETDRS alanından elde edilen makula kalınlıkları temel ölçüm parametreleri olarak kabul edilmiştir.
Bulgular: İKA darlığı olan olgularda ortalama RSLT ve makula kalınlık değerleri kontrol grubuna göre daha düşük saptanmış olmasına rağmen, istatistiksel anlamlılık sadece total makula ve dış ETDRS alanları (dış temporal, dış üst, dış nazal ve dış alt kadran) ölçümlerinde izlenmiştir (p=0.004, p= 0.009, p<0.001, p=0.002 and p=0.001, sırasıyla).
Sonuç: İKA darlığının retino-koroidal dolaşım üzerindeki bilinen etkisinin dışında, OKT parametreleri IKA darlığına bağlı oluşan oküler hasarı erken saptamada yararlı olabilir.

Objective: To evaluate the effect of carotid artery disease on retinal morphology by means of spectral domain optical coherence tomography (SD OCT).
Methods: We examined 23 eyes with internal carotid artery (ICA) stenosis and 24 age- and gender- matched healthy eyes as control group in this prospective, case-control study. Compherensive ophthalmic examination and SD OCT scan were performed to all the patients. The average RNFL and macular thicknesses (MT) in the nine macular ETDRS areas were the major OCT measurements for our study.
Results: Despite all the average RNFL and MT measurements were likely to be lower in ICA stenosis group, only the total MT and outer ETDRS areas’ (temporal/superior/nasal/inferior outer macula) values were found to be significantly thinner according to the control group(p=0.004, p= 0.009, p<0.001, p=0.002 and p=0.001, respectively).
Conclusion: In addition to our knowledge about the effects of ICA stenosis on the retino-choroidal circulation, we found that OCT measurements may beessential to determine the ocular damage of ICA stenosis earlier.

Amaç: Gerçek hayat koşullarında retina ven tıkanıklığına (RVT) bağlı makula ödemi için tek başına veya kombine olarak uygulanan deksametazon (Dex) implantın etkinlik ve güvenirliğinin değerlendirilmesi ve son görme keskinliğini etkileyen faktörlerin saptanması.
Gereç ve yöntemler: RVT’ye bağlı makula ödemine sahip 25 gözde en az bir Dex implant sonrasında 4-8 haftalık aralıklarla yapılan takiplerde santral makula kalınlığı (SMK), en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve optik koherens tomografideki görünümde meydana gelen değişiklikler ile ortaya çıkan yan etkiler değerlendirilmeye alındı.
Bulgular: Retina ven dal tıkanıklığı için 17 göz, santral retina ven tıkanıklığı için 8 göz çalışma için uygundu. Ortalama takip süresi 17 aydı (min 12, maks.26). Takip süreci sonunda hem EİDGK (p=0.009) hem SMK (p=0.006) anlamlı bir şekilde düzeldi, ≥3 sıra görme kazancı olan gözlerin oranı %32 ve ≥2 sıra ve üzeri görme kazancı olan gözlerin oranı ise %52 idi. Son görme keskinliğini etkileyen en güçlü göstergenin bazal EİDGK olduğu (r(2)=0.611, p<0.001, stepwise multiple regression), en etkili modelin ise elipsoid zon (EZ) bütünlüğü ve bazal EİDGK kombinasyonunun (r(2)=0.766, p<0.001, stepwise multiple regression) olduğu saptandı. Tekrarlayan Dex implantları sonrası komplikasyon oranı oldukça düşüktü.
Sonuç: Dex implant olumsuz gerçek hayat faktörlerine rağmen RVT’ye bağlı makula ödemi tedavisinde etkili ve güvenilir bir tedavidir ve görsel sonuçlar bazal görme keskinliği ve EZ bütünlüğü ile ilişkilidir.

Objectives: To evaluate the efficacy and safety of dexamethasone (Dex) implants as a mono or combination therapy for macular edema in retinal vein occlusion (RVO) with real-life conditions, and to detect factors that influence final visual acuity.
Materials and Methods: Twenty-five eyes with macular edema secondary to RVO underwent assessments for central macular thickness (CMT), best-corrected visual acuity (BCVA), adverse events, and also morphologic changes in optical coherence tomography at an interval of 4-8 weeks after at least one Dex implant.
Results: Seventeen eyes with branch retinal vein occlusion (BRVO) and 8 eyes with central retinal vein occlusion (CRVO) were eligible for the study. The mean follow-up (FU) duration was 17 months (range, 12-26 months). Both mean BCVA (p=0.009) and CMT (p= 0.006) improved significantly, and the proportion of eyes demonstrating ≥ 3 lines gain was 32% and ≥2 lines gain was 52% at the end of the FU period. The most powerful individual predictor of final visual acuity was baseline BCVA (r (2) = 0.611, p< 0.001, stepwise multiple regression), but the most efficient model was the combination of the ellipsoid zone (EZ) integrity and baseline BCVA (r(2)=0.766, p<0.001, stepwise multiple regression). Complication rates were very low after repeated Dex implants.
Conclusion: Dex implant seems to be an effective and safe treatment for macular edema in RVO despite negative real-life factors, and visual outcomes are associated with baseline visual acuity and EZ integrity.

Herediter retina distrofileri (HRD) klinik ve genetik açıdan çeşitlilik gösteren retinanın dejeneratif hastalıklar grubudur. Bu hastalıklar gece görme bozukluğu, renk görme bozukluğu, görme alanı kaybı ve total körlükle sonuçlanabilir. Bu hastalık grubunda gelişimsel ve fonksiyonel aşamada rol alan 120 den fazla gen mutasyonunun sorumlu olabileceği saptanmıştır. Ayrıca aynı aile içinde bile aynı gen içinde farklı mutasyonlar olabilir ve bu mutasyonlar farklı fenotiplere yol açabilir. Bu durum hastalıklarla ilgili genetik çeşitliliği daha da karmaşık hale getirmektedir. Hastalıklarla ilişkili genlerin retinal hücre yapısında, fototransdüksiyonda görme siklusunda, fotoreseptör yapısında bulunan proteinleri kodladığı bilinmektedir. Son yıllarda meydana gelen gelişmeler genetik patogenezin daha iyi anlaşılmasına ve gen replasman ve gen inaktivasyon tedavilerinin uygulanabilmesine yol açmıştır. Anatomik ve immunolojik özelliklerinden dolayı göz gen tedavilerinin uygulanabilmesi için uygun bir organdır. Gen tedavisinin etkinliği ve güvenliliği konusunda elde edilen son gelişmeler ışığında vektör aracılı gen replasman tedavileri oldukça yol katetmiştir. Hayvan çalışmalarında umut verici sonuçların alınması klinik çalışmaların planlanmasına yol göstermiştir. İlk klinik çalışmalardan alınan cesaret verici sonuçlar viral vektörlerin insanlarda güvenli ve etkin bir şekilde uygulanabileceğini göstermiştir. Bu derlemede HRD’lerinde gen tedavisi konusundaki son gelişmeler ve klinik çalışmaların sonuçları özetlenmiştir.

Hereditery retinal dystrophies (HRDs) are degenerative diseases of the retina which have marked clinical and genetic heterogeneity. Common presentations among these disorders include night or colour blindness, tunnel vision and subsequent progression to complete blindness. The known causative disease genes have a variety of developmental and functional roles with mutations in more than 120 genes shown to be responsible for the phenotypes. In addition, mutations within the same gene have been shown to cause different disease phenotypes, even amongst affected individuals within the same family highlighting further levels of complexity. The known disease genes encode proteins involved in retinal cellular structures, phototransduction, the visual cycle, and photoreceptor structure or gene regulation.
Significant advancements have been made in understanding the genetic pathogenesis of ocular diseases, and gene replacement and gene silencing have been implicated as potentially efficacious therapies. Because of its favorable anatomical and immunological characteristics, the eye has been at the forefront of translational gene therapy. Recent improvements have been made in the safety and specificity of vector-based ocular gene transfer methods. Dozens of promising proofs of concept have been obtained in animal models of HRDs and some of them have been relayed to the clinic. The results from the first clinical trials for a congenital form of blindness have generated great interest and have demonstrated the safety and efficacy of intraocular administrations of viral vectors in humans. This review summarizes the clinical development of retinal gene therapy.

Bu yazıda Graft versus Host hastalığı olan bir hastada mantar keratitine bağlı gelişen enfeksiyöz kristalin keratopati olgusunu sunmayı amaçlamaktayız. 51 yaşındaki erkek hasta her iki gözünde gelişen kuru göz ve total dirençli epitel defekti sebebiyle refere edildi. Dirençli epitel defekti medikal tedaviyle iyileşse de, takipte daha sonra candida albicans’a bağlı olduğu ortaya konan stromal keratit geliştirdi. Antifungal tedavi ve debridman ile 3 ay içerisinde infiltratlarda iyileşme sağlandı. Kristalin keratopati, pek çok nedene bağlı olarak görülebilen önemli bir klinik durum olup mikrobiyal sebepleri yalnız bakterileri değil mantarları da kapsamaktadır. Özellikle immun yetmezlikli olgularda dikkatli değerlendirme uygun tedavinin zamanında başlanması açısından önemlidir.

We present a case of infectious crystalline keratopathy in a patient with Graft Versus Host Disease (GVHD) who developed satellite fungal keratitis. A 51-year-old man was referred for bilateral total persistent corneal epithelial defects with severe dry eyes. Although persistent epithelial defect healed with medical therapy, he developed stromal keratitis with satellite lesions confirmed to be secondary to candida albicans. After three months of antifungal treatment and debridement, improvement of the infiltrates was obtained. Crystalline keratopathy is an important clinical entity, which may develop due to several causes. The microbial causes include not only bacteria but fungi as well. Careful investigation must be performed especially for immune-compromised patients in order to start the appropriate treatment timely.

25 yaşında kadın hasta üç gündür devam eden her iki gözde bulanık görme, baş ağrısı, baş dönmesi ve bayılma öyküsü ile kliniğimize başvurdu. Hastanın görme keskinliği her iki gözde 20/60 seviyesindeydi. Fundus muayenesinde her iki gözde optik disk çevresinde atılmış pamuk manzarasına benzeyen çok sayıda sarı-beyaz yama tarzi leyzonlar, retina içi kanama odakları ve makula ödemi görüldü. Hastaya travma öyküsü olmaması ve retina bulguları nedeniyle Purtscher benzeri retinopati tanısı konuldu. Hastanın eşlik eden trombotik mikroanjiopati bulguları (hemoglobinemi, trombositopeni ve akut böbrek yetmezliği) nedeniyle ivedilikle nefroloji kliniğine yatışı yapıldı. Trombotik mikroanjiopatinin ayırıcı tanısı yapılarak klinik ve laboratuvar bulguları ışığında hastaya atipik hemolitik üremik sendrom (aHÜS) tanısı konuldu. Mevcut hemodiyaliz ve plazmaferez tedavisine eculizumab tedavisi eklendi. Tedavi başlandıktan 3 ay sonra, hastanın retinal lezyonları geriledi ve görme keskinliği her iki gözde 20/20 seviyesine ulaştı. Bildiğimiz kadarıyla bu olgu, literatürde bildirilen ilk aHÜS’ e bağlı Purtscher benzeri retinopati olgusudur

A 25-year-old woman presented with acute bilateral blurred vision and history of headache, dizziness and syncope for three days. Her visual acuity was 20/60 in both eyes. Fundoscopy revealed bilateral peripapillary multiple yellow-white patches like cotton wool spots, intraretinal hemorrhages and macular edema. The patient was diagnosed as Purtscher-like retinopathy with the retinal findings and lack of trauma history. She was urgently hospitalized to the nephrology clinic with the thrombotic microangiopathy findings (hemoglobinemia, thrombocytopenia and acute renal failure). After the differential diagnosis of thrombotic microangiopathy; the patient was diagnosed as atypical hemolytic uremic syndrome (aHUS) with the clinical and laboratory findings. Eculizumab treatment was added to hemodialysis and plasmapheresis therapy. Three months after the treatment, retinal lesions recovered and visual acuity increased to 20/20 in her both eyes. To the best of our knowledge, this is the first reported case of Purtscher-like retinopathy associated with aHUS.

Altmış sekiz yaşındaki kadın hasta kliniğimize sağ gözünde bir aydır devam eden merkezi görme alanı kaybı ve görme azalması yakınması ile başvurdu. Düzeltilmiş görme keskinliği (DGK) sağ gözde el hareketleri düzeyinde saptandı. Fundus muayenesinde miyopik korioretinal dejeneratif değişikliklere eşlik eden arka stafilom ve maküler bölgede retinada hafif kabarıklık izlendi. Optik koherens tomografide (OKT) arka kutupta retina dekolmanına eşlik eden maküla deliği ve stafilom izlendi. Olgumuza pars plana vitrektomi, iç limitan membran soyulması, maküler çökertme ve C3F8 gaz tamponadı uygulandı. Cerrahi sonrası 3. ayda, olgunun DGK 1 metreden parmak sayma düzeyine çıktı ve OKT’de retina yatışıklığıyla birlikte maküla deliğinde kapanma izlendi. Arka stafilomun eşlik ettiği miyopik maküla delikli retina dekolmanlı (MDRD) gözlerin tedavisi oldukça zordur ve tedavisinde çeşitli cerrahi yöntemler tanımlanmıştır. Cerrahiden anatomik başarı sağlansa da fonksiyonel başarı arka kutuptaki korioretinal atrofi nedeniyle beklenenden daha düşük olabilir.

A 68-year-old woman presented to our clinic with a 1-month history of central scotoma and visual loss in her right eye. The best corrected visual acity (BCVA) was hand motion in her right eye. Fundus examination showed myopic chorioretinal degeneration in association with posterior staphyloma and the retina was slightly elevated throughout the macula. Optical coherence tomography (OCT) revealed retinal detachment involving the posterior pole with a macular hole and staphyloma. The patient underwentpars plana vitrectomy, internal limiting membrane (ILM) peeling, macular buckling, and C3F8 gas tamponade. At 3-month follow-up, her BCVA was improved to counting fingers at 1 meter and flattened retina with closed macular hole was obseved by OCT. Myopic macular hole with retinal detachment (MHRD) associated with posterior staphyloma represent a challenge regarding their management and several surgical techniques have been described. Although satisfactory anatomical improvement is achieved in these eyes after surgery, the visual acuity outcomes may be poorer than expected due to the chorioretinal atrophy at the posterior pole.

Aynı gözde tanı anında retinal anjiyomatöz proliferasyon (RAP) ve polipoidal koroidal vaskülopati (PCV) saptanan neovasküler yaşa mağlı makula dejeneresansı (YBMD) hastası tanımlanmaktadır. 55 yaşındaki kadın hasta sol gözde görme azalması şikayeti ile başvurdu. İlk tanı anında fundoskopi, flöresein ve indosiyanin yeşili anjiyografisi ve optik koherens tomografi ile sol gözde RAP ve PCV lezyonları saptandı. Hastaya intravitreal ranibizumab tedavisi verildi, fakat 3 aylik ardışık doz verilemsine karşın ilk dozdan sonra taşiflaksi gözlenmiştir. Olgumuzda intravitreal aflibercept enjeksiyonuna geçilmesi ile anatomik ve fonksiyonel açıdan iyileşme sağlanmıştır.

To describe a neovascular age related macular degeneration (nAMD) patient with retinal angiomatous proliferation (RAP) and polypoidal choroidal vasculopathy (PCV) coexisting in the same eye at the time of diagnosis. A 55-year-old woman presented with a history of decreased vision in her left eye. Fundoscopy, fluorescein and indocyanine green angiography, and optical chorence tomography imaging revealed RAP and PCV lesion in her left eye at first diagnosis. Patient received intravitreal ranibizumab treatment but developed tachyphylaxis after first dose despite having 3 monthly doses. Switching to intravitreal aflibercept injection in our case resulted improvement for anatomic and functional outcomes.