Pages I - XIII
DOWNLOADKavitha EZHILARASU, Anand KASIRANJAN, Shanmuga PRIYA, Anand KAMARAJ
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.84579 Pages 149 - 158
Amaç: Genellikle “Guduchi” olarak bilinen Tinospora cordifolia, antidiyabetik, anti-enflamatuvar, anti-periodik, anti-artritik, anti-oksidan, anti-alerjik ve anti-stres dahil olmak üzere çeşitli medikal özelliklere sahiptir. İlaç geliştirme projeleri, dünya sağlık sisteminde antimikrobiyal ilaç direncindeki hızlı artış ve çoklu ilaca dirençli (MDR) suşların piyasaya sürülmesi nedeniyle önemli engellerle karşılaşmaktadır. Bu çalışma hastaların vücutlarından izole edilen MDR enfeksiyonlarla mücadele etmek amacıyla, Tinospora cordifolia’nın antibakteriyel yeteneklerini değerlendirmek ve araştırmak için yapılmıştır.
Yöntemler: Agar kuyucuk difüzyon yöntemi kullanılarak, Tinospora cordifolia ekstraktlarının (sulu, kloroform ve etanol) 30 MDR patojene karşı antibakteriyel etkinlikleri test edildi ve minimum inhibitör konsantrasyonu belirlemek için 3-(4,5-dimetil-tiyazol-2-il)-2,5-difeniltetrazolyum bromür testi kullanıldı. Bitki ekstraktında tıbbi olarak yararlı ve önemli biyoaktif içeriklerin olup olmadığını belirlemek için fitokimyasal analizler yapıldı.
Bulgular: Çok az etkiye sahip olan sulu ekstraktla karşılaştırıldığında, etanol ve kloroform ekstraktlarının antibakteriyel aktivitesi, test edilen bakteriyel izolatların çoğuna karşı potansiyel bir antimikrobiyal etki sergiledi. Tinospora cordifolia ekstraktının fitokimyasal analizi, alkaloidler, karbonhidratlar, fitosteroller, saponinler, tanenler, proteinler, flavonoidler ve terpenoidler gösterdi.
Sonuçlar: Bulgularımız, Tinospora cordifolia’nın klinik izolatların antimikrobiyal direnciyle mücadelede potansiyel bir rol oynadığını göstermektedir.
Yöntemler: Agar kuyucuk difüzyon yöntemi kullanılarak, Tinospora cordifolia ekstraktlarının (sulu, kloroform ve etanol) 30 MDR patojene karşı antibakteriyel etkinlikleri test edildi ve minimum inhibitör konsantrasyonu belirlemek için 3-(4,5-dimetil-tiyazol-2-il)-2,5-difeniltetrazolyum bromür testi kullanıldı. Bitki ekstraktında tıbbi olarak yararlı ve önemli biyoaktif içeriklerin olup olmadığını belirlemek için fitokimyasal analizler yapıldı.
Bulgular: Çok az etkiye sahip olan sulu ekstraktla karşılaştırıldığında, etanol ve kloroform ekstraktlarının antibakteriyel aktivitesi, test edilen bakteriyel izolatların çoğuna karşı potansiyel bir antimikrobiyal etki sergiledi. Tinospora cordifolia ekstraktının fitokimyasal analizi, alkaloidler, karbonhidratlar, fitosteroller, saponinler, tanenler, proteinler, flavonoidler ve terpenoidler gösterdi.
Sonuçlar: Bulgularımız, Tinospora cordifolia’nın klinik izolatların antimikrobiyal direnciyle mücadelede potansiyel bir rol oynadığını göstermektedir.
Objective: Tinospora cordifolia, often known as “Guduchi,” has a variety of medicinal characteristics, including those that are anti-diabetic, antiinflammatory, anti-periodic, anti-arthritic, anti-oxidant, anti-allergic, and anti-stress. Drug development projects face significant obstacles because of the rapid rise in antimicrobial drug resistance in the world healthcare system and the introduction of multidrug-resistant (MDR) strains. In order to combat the MDR infections isolated from patients’ bodies, the current study was conducted to evaluate and investigate the antibacterial capabilities of Tinospora cordifolia. Methods: Using the agar well diffusion method, Tinospora cordifolia extracts (aqueous, chloroform, and ethanol) were tested for their antibacterial effectiveness against 30 MDR pathogens, and the 3-(4,5-dimethyl-thiazol-2-yl)-2,5-diphenyl-tetrazolium bromide assay was used to determine the minimal inhibitory concentration. To determine whether there were any medicinally useful and significant bioactive ingredients in the plant extract, phytochemical analysis was performed. Results: In comparison to the aqueous extract which had little effect, the antibacterial activity of ethanol and chloroform extracts exhibited a potential antimicrobial effect against most of the tested bacterial isolates. Phytochemical analysis of Tinospora cordifolia extract showed alkaloids, carbohydrates, phytosterols, saponins, tannins, proteins, flavonoids, and terpenoids.
Conclusions: Our findings show that Tinospora cordifolia plays a potential role in combating the antimicrobial resistance of clinical isolates.
Conclusions: Our findings show that Tinospora cordifolia plays a potential role in combating the antimicrobial resistance of clinical isolates.
Nilgun TUNCEL CINI, Nazan GUNER SAK, Serdar BABACAN, Ilknur ARI
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.15483 Pages 159 - 166
Amaç: Glenopolar açı, cerrahi tedaviyi önermek adına önemli bir kriterdir. Bu çalışma, skapulanın morfometrik özelliklerini belirlemeyi ve glenopolar açıyı tahmin edebilen bir formül üretmeyi amaçlamaktadır.
Yöntemler: Çalışma Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Anatomi Anabilim Dalı Laboratuvarı’nda 34 adet kuru skapula üzerinde gerçekleştirildi. Lineer ölçümler için kumpas, alan ve açı parametreleri için ImageJ programı kullanıldı. Çalışmada toplam 23 parametre değerlendirildi. İstatistiksel analiz SPSS 22.0 yazılımı ile yapıldı.
Bulgular: Korelasyon analizi sonuçlarına göre en yüksek korelasyon değeri (R=0,957) üst açı (angulus superior)-glenoid düzlemin üst noktası ile alt açı (angulus inferior)-glenoid düzlemin üst noktası arasında bulundu. Glenopolar açıyı tahmin etmek için lineer regresyon analizi uygulandı ve aşağıdaki gibi bir formül geliştirildi: Glenopolar açı =115,589 – (6,401 x coracoid çıkıntı ile glenoid kavite tepesi arasındaki mesafe) – (0,368 x glenoid düzlem ile glenoid düzlemin uç noktasına doğru uzanan skapula’nın lateral kenarı arasındaki açı) (Düzeltilmiş R2= 0,667).
Sonuçlar: Glenopolar açı, glenoid kavitenin kırık riski hakkında bilgi verebilir ve ortopedi cerrahlarının bölgedeki risk hakkında hızlı karar vermesine olanak tanır. Çalışmanın, özellikle implantasyonlarda omuz eklemi için endüstriyel tasarımlarda farklı ürünlerin tasarlanması konusunda farklı bir bakış açısı sağlayacağına inanmaktayız.
Yöntemler: Çalışma Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Anatomi Anabilim Dalı Laboratuvarı’nda 34 adet kuru skapula üzerinde gerçekleştirildi. Lineer ölçümler için kumpas, alan ve açı parametreleri için ImageJ programı kullanıldı. Çalışmada toplam 23 parametre değerlendirildi. İstatistiksel analiz SPSS 22.0 yazılımı ile yapıldı.
Bulgular: Korelasyon analizi sonuçlarına göre en yüksek korelasyon değeri (R=0,957) üst açı (angulus superior)-glenoid düzlemin üst noktası ile alt açı (angulus inferior)-glenoid düzlemin üst noktası arasında bulundu. Glenopolar açıyı tahmin etmek için lineer regresyon analizi uygulandı ve aşağıdaki gibi bir formül geliştirildi: Glenopolar açı =115,589 – (6,401 x coracoid çıkıntı ile glenoid kavite tepesi arasındaki mesafe) – (0,368 x glenoid düzlem ile glenoid düzlemin uç noktasına doğru uzanan skapula’nın lateral kenarı arasındaki açı) (Düzeltilmiş R2= 0,667).
Sonuçlar: Glenopolar açı, glenoid kavitenin kırık riski hakkında bilgi verebilir ve ortopedi cerrahlarının bölgedeki risk hakkında hızlı karar vermesine olanak tanır. Çalışmanın, özellikle implantasyonlarda omuz eklemi için endüstriyel tasarımlarda farklı ürünlerin tasarlanması konusunda farklı bir bakış açısı sağlayacağına inanmaktayız.
Objective: The glenopolar angle is a helpful criterion for recommending operative treatment. This study aims to determine the morphometric features of the scapula and provide essential information that supplies scapular biomechanics to produce a formula.
Methods: The study was carried out on 34 dry scapulae in the laboratory of the Anatomy Department of the Faculty of Medicine, Bursa Uludag University. We used calipers for the linear measurements and the ImageJ program for the area and angle parameters. A total of 23 parameters were evaluated in the study. Statistical analyzes were performed using SPSS 22.0 software.
Results: According to the results of the correlation analysis, the highest correlation value of (R=0.957) was found to be the distance between the superior angle (angulus superior)-top of the glenoid plane and the inferior angle (angulus inferior)-the top of the glenoid plane. To estimate the glenopolar angle, we applied linear regression analysis and developed the following formula: Glenopolar angle =115.589 – (6.401 x the distance between the coracoid process and the top of the glenoid cavity) – (0.368 x angle between the glenoid plane and the lateral edge of the scapula extending towards the endpoint of the glenoid plane) (Adjusted R2=0.667).
Conclusions: Glenopolar angle can provide information about the fracture risk of the glenoid cavity and allows orthopedic surgeons to make quick decisions about the risk in the region. We believe that the study will provide a different perspective on designing different products in industrial designs for shoulder joints, especially in implantations.
Methods: The study was carried out on 34 dry scapulae in the laboratory of the Anatomy Department of the Faculty of Medicine, Bursa Uludag University. We used calipers for the linear measurements and the ImageJ program for the area and angle parameters. A total of 23 parameters were evaluated in the study. Statistical analyzes were performed using SPSS 22.0 software.
Results: According to the results of the correlation analysis, the highest correlation value of (R=0.957) was found to be the distance between the superior angle (angulus superior)-top of the glenoid plane and the inferior angle (angulus inferior)-the top of the glenoid plane. To estimate the glenopolar angle, we applied linear regression analysis and developed the following formula: Glenopolar angle =115.589 – (6.401 x the distance between the coracoid process and the top of the glenoid cavity) – (0.368 x angle between the glenoid plane and the lateral edge of the scapula extending towards the endpoint of the glenoid plane) (Adjusted R2=0.667).
Conclusions: Glenopolar angle can provide information about the fracture risk of the glenoid cavity and allows orthopedic surgeons to make quick decisions about the risk in the region. We believe that the study will provide a different perspective on designing different products in industrial designs for shoulder joints, especially in implantations.
Duygu TUGRUL ERSAK, Izzet OZGURLUK, Ayse Gulcin BASTEMUR, Esra GULEN YILDIZ, Selcan SINACI, Ezgi TURGUT, Ozgur KARA, Atakan TANACAN, Dilek SAHIN
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.84042 Pages 167 - 171
Amaç: Sitomegalovirüs (CMV), en sık viral enfeksiyondur. Bu çalışmada tersiyer bir merkezde antenatal CMV taraması yaptıran gebelerin sonuçlarını ve antenatal CMV taramasının değerini tartışmayı amaçladık.
Yöntemler: Bu retrospektif çalışma için 2019-2022 yılları arasında antenatal dönemde CMV tarama testi sonuçları olan gebelerin verileri hastane kayıtlarından elde edildi. CMV immünoglobulin M (IgM), CMV IgG, anti-IgG avidite, amniyosentez, CMV polimeraz zincirleme reaksiyonu (PZR) test sonuçları ve bebeklerin yenidoğan dönemindeki sonuçları kaydedildi.
Bulgular: Toplam 31.912 CMV IgM ve 26.969 CMV IgG testi yapılmıştı. Gebelerin %78,99’unda CMV IgG seropozitifliği görülmüş ve %0,09’unun CMV IgM test sonucunun pozitif olduğu doğrulanmıştır. Düşük aviditeye eşlik eden IgM pozitifliği olan gebeler ayrıntılı ultrasonografi ve amniyosentez için perinatoloji kliniğine yönlendirildi. Amniyosentez yapılan 44 gebeden sadece 3’ünün CMV PZR testinin pozitif olduğu doğrulandı.
Sonuçlar: Konjenital CMV enfeksiyonu açısından yüksek riskli ultrasonografik bulguları olan gebelerde CMV taraması uygulanmalıdır.
Yöntemler: Bu retrospektif çalışma için 2019-2022 yılları arasında antenatal dönemde CMV tarama testi sonuçları olan gebelerin verileri hastane kayıtlarından elde edildi. CMV immünoglobulin M (IgM), CMV IgG, anti-IgG avidite, amniyosentez, CMV polimeraz zincirleme reaksiyonu (PZR) test sonuçları ve bebeklerin yenidoğan dönemindeki sonuçları kaydedildi.
Bulgular: Toplam 31.912 CMV IgM ve 26.969 CMV IgG testi yapılmıştı. Gebelerin %78,99’unda CMV IgG seropozitifliği görülmüş ve %0,09’unun CMV IgM test sonucunun pozitif olduğu doğrulanmıştır. Düşük aviditeye eşlik eden IgM pozitifliği olan gebeler ayrıntılı ultrasonografi ve amniyosentez için perinatoloji kliniğine yönlendirildi. Amniyosentez yapılan 44 gebeden sadece 3’ünün CMV PZR testinin pozitif olduğu doğrulandı.
Sonuçlar: Konjenital CMV enfeksiyonu açısından yüksek riskli ultrasonografik bulguları olan gebelerde CMV taraması uygulanmalıdır.
Objective: Cytomegalovirus (CMV) is the most common viral infection. In this study, we discussed the results of pregnant women who underwent antenatal CMV screening in a tertiary center and the value of CMV antenatal screening.
Methods: For this retrospective study, the data of pregnant patients with antenatal CMV screening test results between 2019 and 2022 were obtained from hospital records. CMV immunoglobulin M (IgM), CMV IgG, anti-IgG avidity test results, amniocentesis, CMV polymerase chain reaction (PCR), and the outcome of the babies were recorded.
Results: A total of 31,912 CMV IgM and 26,969 CMV IgG tests were performed. CMV IgG seropositivity was observed in 78.99% of pregnant women, and 0.09% of the pregnant women were confirmed to have a positive CMV IgM test result. Pregnant women with positive IgM accompanying low avidity were referred to perinatology clinics for detailed ultrasonography and amniocentesis. Only 3 of the 44 pregnant women who underwent amniocentesis were confirmed to have positive CMV PCR testing.
Conclusions: CMV screening should be preserved for pregnant women with ultrasonographic findings at high risk of congenital CMV infection.
Methods: For this retrospective study, the data of pregnant patients with antenatal CMV screening test results between 2019 and 2022 were obtained from hospital records. CMV immunoglobulin M (IgM), CMV IgG, anti-IgG avidity test results, amniocentesis, CMV polymerase chain reaction (PCR), and the outcome of the babies were recorded.
Results: A total of 31,912 CMV IgM and 26,969 CMV IgG tests were performed. CMV IgG seropositivity was observed in 78.99% of pregnant women, and 0.09% of the pregnant women were confirmed to have a positive CMV IgM test result. Pregnant women with positive IgM accompanying low avidity were referred to perinatology clinics for detailed ultrasonography and amniocentesis. Only 3 of the 44 pregnant women who underwent amniocentesis were confirmed to have positive CMV PCR testing.
Conclusions: CMV screening should be preserved for pregnant women with ultrasonographic findings at high risk of congenital CMV infection.
Nidhi MANGLA, Surbhi WADHWA, Sabita MISHRA, Sumit SURAL, Neelam VASUDEVA
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.23356 Pages 172 - 179
Amaç: Kalça eklemine minimal invaziv anterior yaklaşıma bağlı olarak meraljia parestetika insidansının %0,1-81’e yükselmesi, lateral femoral kutanöz sinir (LFCN) anatomisine yeniden ilgi duyulmasına neden olmuştur. LFCN seyrindeki varyasyonların daha iyi anlaşılmasıyla, anterior superior iliak spine (ASIS) ve inguinal ligaman (IL) çevresinde uygulanan ortopedik prosedürlerle ilişkili morbidite azalacaktır.
Yöntemler: Formalinle mumyalanmış yirmi beş yetişkin insan kadavrası parçalara ayrıldı. Sinirin ASIS, IL ve sartorius kası ile seyri ve ilişkileri not edildi, IL’de sinirin ASIS’e olan mesafesi ölçüldü ve istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: IL’de LFCN’nin ASIS’e ortalama mesafesi 1,73±1,15 cm idi. İki taraf ve cinsiyetler arasındaki farklar istatistiksel olarak anlamlı değildi (sırasıyla p değeri =0,51 ve p değeri =0,96) ASIS’nin inferomedialinde, LFCN’lerin %94’ü IL’yi geçiyordu ve bunların %92’si ASIS’in 4 cm medialinde idi. LFCN’lerin çoğunluğu (%90) pelvisten çıkıyordu ve IL’nin arkasından uyluğa giriyordu. Bu sinirlerin %48’i uyluğa girişte tek gövde halindeydi ve daha sonra ön ve arka dallara ayrılıyordu. Geriye kalan LFCN’ler IL’ye yakın veya IL düzeyinde çatallanmıştı. %6 oranında trifürkasyon görülürken nadir görülen bir pentafikasyon olgusu da gözlendi. Sartorius kası ile tensör fasya lata arasındaki intermusküler yarıkta %66 ana gövde/dallar mevcuttu.
Sonuçlar: Ameliyat prosedürleri sırasında sinirlerin yarısından fazlasının yaralanması muhtemel olduğundan, IL çevresinde diseksiyon yaparken cerrahlar tarafından dikkatli olunmalıdır. Bu şekilde, sorunun daha iyi öngörülmesi, kabul edilmesi ve hukuksal davaların azaltılması sağlanabilir.
Yöntemler: Formalinle mumyalanmış yirmi beş yetişkin insan kadavrası parçalara ayrıldı. Sinirin ASIS, IL ve sartorius kası ile seyri ve ilişkileri not edildi, IL’de sinirin ASIS’e olan mesafesi ölçüldü ve istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: IL’de LFCN’nin ASIS’e ortalama mesafesi 1,73±1,15 cm idi. İki taraf ve cinsiyetler arasındaki farklar istatistiksel olarak anlamlı değildi (sırasıyla p değeri =0,51 ve p değeri =0,96) ASIS’nin inferomedialinde, LFCN’lerin %94’ü IL’yi geçiyordu ve bunların %92’si ASIS’in 4 cm medialinde idi. LFCN’lerin çoğunluğu (%90) pelvisten çıkıyordu ve IL’nin arkasından uyluğa giriyordu. Bu sinirlerin %48’i uyluğa girişte tek gövde halindeydi ve daha sonra ön ve arka dallara ayrılıyordu. Geriye kalan LFCN’ler IL’ye yakın veya IL düzeyinde çatallanmıştı. %6 oranında trifürkasyon görülürken nadir görülen bir pentafikasyon olgusu da gözlendi. Sartorius kası ile tensör fasya lata arasındaki intermusküler yarıkta %66 ana gövde/dallar mevcuttu.
Sonuçlar: Ameliyat prosedürleri sırasında sinirlerin yarısından fazlasının yaralanması muhtemel olduğundan, IL çevresinde diseksiyon yaparken cerrahlar tarafından dikkatli olunmalıdır. Bu şekilde, sorunun daha iyi öngörülmesi, kabul edilmesi ve hukuksal davaların azaltılması sağlanabilir.
Objective: A recent spurt in incidence of meralgia paresthetica to 0.1-81% due to minimally invasive anterior approach to hip joint has resulted in reinterest in anatomy of lateral femoral cutaneous nerve (LFCN). Familiarity with variations in the course of LFCN will reduce the morbidity associated with orthopedic procedures around the anterior superior iliac spine (ASIS) and inguinal ligament (IL).
Methods: Twenty five adult human formalin embalmed cadavers were dissected. Course and relations of nerve to ASIS, IL and sartorius muscle was noted, distance of nerve from ASIS at IL was measured and statistically analyzed.
Results: Mean distance of LFCN from ASIS at IL was 1.73±1.15 cm. Differences between two sides and sexes was statistically not significant (p=0.51 and p=0.96 respectively). Inferomedial to ASIS, 94% of LFCNs crossed IL with 92% of them present within 4 cm medial to ASIS. Majority of LFCNs (90%) exited pelvis and entered thigh posterior to IL. Out of these nerves 48% were single trunks on entry into thigh, then bifurcated into anterior and posterior branches. Remaining LFCNs bifurcated proximal to IL or at level of IL. Trifurcations were seen in 6% while a rare case of pentafication was observed. In 66% main trunk/branches were present in intermuscular cleft between sartorius muscle and tensor fascia lata.
Conclusions: Care should be exercised by surgeons while dissecting around IL as more than half of nerves are liable to be injured during operative procedures. This would help in better anticipation of problem, acceptance and reducing litigation.
Methods: Twenty five adult human formalin embalmed cadavers were dissected. Course and relations of nerve to ASIS, IL and sartorius muscle was noted, distance of nerve from ASIS at IL was measured and statistically analyzed.
Results: Mean distance of LFCN from ASIS at IL was 1.73±1.15 cm. Differences between two sides and sexes was statistically not significant (p=0.51 and p=0.96 respectively). Inferomedial to ASIS, 94% of LFCNs crossed IL with 92% of them present within 4 cm medial to ASIS. Majority of LFCNs (90%) exited pelvis and entered thigh posterior to IL. Out of these nerves 48% were single trunks on entry into thigh, then bifurcated into anterior and posterior branches. Remaining LFCNs bifurcated proximal to IL or at level of IL. Trifurcations were seen in 6% while a rare case of pentafication was observed. In 66% main trunk/branches were present in intermuscular cleft between sartorius muscle and tensor fascia lata.
Conclusions: Care should be exercised by surgeons while dissecting around IL as more than half of nerves are liable to be injured during operative procedures. This would help in better anticipation of problem, acceptance and reducing litigation.
Ahmet Ferhat KAYA, Mehmet Hasan OZDIL, Cemalettin YILMAZ, Raif KILIC, Mehmet OZBEK, Hasan KAYA
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.42027 Pages 180 - 186
Amaç: Egzersiz testine aşırı hipertansif yanıtın sol ventrikül hipertrofisi ve atriyal fibrilasyon (AF) gibi istenmeyen kardiyovasküler olaylarla ilişkili olduğu bilinmektedir. Bu çalışmada, elektromekanik gecikmenin egzersiz testine aşırı hipertansif yanıtla ilişkisini inceledik.
Yöntemler: Egzersiz stres testine hipertansif yanıt veren 25 kişi ile egzersiz stres testinde tansiyon yanıtı normal olan yaş ve cinsiyet bakımından benzer 28 kişi kontrol grubu olarak çalışmaya alındı.
Bulgular: Çalışma grupları arasında kan basıncı holter değerleri, konvansiyonel ekokardiyografi bulguları ve egzersiz stres testi bulguları arasında istatistiksel fark yoktu. Lateral PA-TDI süresi (doku Doppler ile ölçülen P dalgasının başlangıcından A’ dalgasının başlangıcına kadar geçen süre), sol atriyal elektromekanik gecikme ve inter-atriyal elektromekanik gecikme, egzersiz stres testine hipertansif yanıt veren grupta kontrol grubuna kıyasla anlamlı olarak daha uzun gözlendi (74,0±6,3 vs. 68,8±5,7, p=0,003; 24,7±7,0 vs. 19,6±7,1, p=0,013; 36,8±8,5 vs. 30,6±6,6, p=0,003, sırasıyla).
Sonuçlar: Elektromekanik gecikmenin non-invaziv olarak erken tespiti, bu hasta grubunda yeni AF riskinin gelişimini öngörmede faydalı olabilir.
Yöntemler: Egzersiz stres testine hipertansif yanıt veren 25 kişi ile egzersiz stres testinde tansiyon yanıtı normal olan yaş ve cinsiyet bakımından benzer 28 kişi kontrol grubu olarak çalışmaya alındı.
Bulgular: Çalışma grupları arasında kan basıncı holter değerleri, konvansiyonel ekokardiyografi bulguları ve egzersiz stres testi bulguları arasında istatistiksel fark yoktu. Lateral PA-TDI süresi (doku Doppler ile ölçülen P dalgasının başlangıcından A’ dalgasının başlangıcına kadar geçen süre), sol atriyal elektromekanik gecikme ve inter-atriyal elektromekanik gecikme, egzersiz stres testine hipertansif yanıt veren grupta kontrol grubuna kıyasla anlamlı olarak daha uzun gözlendi (74,0±6,3 vs. 68,8±5,7, p=0,003; 24,7±7,0 vs. 19,6±7,1, p=0,013; 36,8±8,5 vs. 30,6±6,6, p=0,003, sırasıyla).
Sonuçlar: Elektromekanik gecikmenin non-invaziv olarak erken tespiti, bu hasta grubunda yeni AF riskinin gelişimini öngörmede faydalı olabilir.
Objective: Excessive hypertensive response to exercise testing is associated with adverse cardiovascular events such as left ventricular hypertrophy and atrial fibrillation (AF). In this study, we examined the relationship between electromechanical delay and excessive hypertensive response to exercise testing.
Methods: Twenty-five people who had a hypertensive response to the exercise stress test and 28 people who were similar in age and gender with a normal blood pressure response in the exercise stress test as the control group were included in the study.
Results: There was no statistical difference between the study groups in blood pressure holter values, conventional echocardiography findings, and exercise stress test findings. Lateral PA-TDI time (the time from the beginning of the P wave measured by tissue Doppler imaging to the beginning of the A’ wave), left atrial electromechanical delay, and interatrial electromechanical delay were observed to be significantly longer in the hypertensive response group to exercise stress test compared with the control group (74.0±6.3 vs. 68.8±5.7, p=0.003; 24.7±7.0 vs. 19.6±7.1, p=0.013; 36.8±8.5 vs. 30.6±6.6, p=0.003, respectively).
Conclusions: Early detection of electromechanical delay non-invasively may be useful in this patient group in predicting the development of new AF risk.
Methods: Twenty-five people who had a hypertensive response to the exercise stress test and 28 people who were similar in age and gender with a normal blood pressure response in the exercise stress test as the control group were included in the study.
Results: There was no statistical difference between the study groups in blood pressure holter values, conventional echocardiography findings, and exercise stress test findings. Lateral PA-TDI time (the time from the beginning of the P wave measured by tissue Doppler imaging to the beginning of the A’ wave), left atrial electromechanical delay, and interatrial electromechanical delay were observed to be significantly longer in the hypertensive response group to exercise stress test compared with the control group (74.0±6.3 vs. 68.8±5.7, p=0.003; 24.7±7.0 vs. 19.6±7.1, p=0.013; 36.8±8.5 vs. 30.6±6.6, p=0.003, respectively).
Conclusions: Early detection of electromechanical delay non-invasively may be useful in this patient group in predicting the development of new AF risk.
Basak KAYA, Hasan AKDUMAN, Dilek DILLI, Semra CETINKAYA, Ahmet OKTEM, Utku Arman ORUN, Mehmet TASAR, Aysegul ZENCIROGLU
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.25853 Pages 187 - 192
Amaç: Tiroid hormonlarının, patent duktus arteriozusun (PDA) fonksiyonel ve anatomik kapanmasında etkinliği bilinmekle beraber medikal ve/veya cerrahi olarak kapanan PDA’lı yenidoğan bebeklerdeki etkinliği bilinmemektedir. Bu çalışmada yenidoğan bebeklerde tiroid fonksiyon testleri ile medikal ve cerrahi olarak kapatılan PDA arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntemler: Bu çalışma retrospektif bir çalışma olup, 65 hemodinamik anlamlı PDA’lı (hs-PDA) yenidoğan çalışmaya alınmıştır. Çalışmaya alınan yenidoğanların 53’ünü (%81,5) preterm bebekler oluşturmaktaydı. Olgular duktal kapanma tiplerine göre medikal yanıtlı “MR-PDA” veya cerrahi tedavi gereken “ST-PDA” olarak iki gruba ayrıldı. Medikal tedaviye duyarlı ve dirençli PDA’sı olan yenidoğanlarda, tiroid hormon düzeyleri ile bu düzeylere etki eden faktörler karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 33’ünü (%51) medikal tedaviye duyarlı PDA’sı olan yenidoğan bebekler oluşturmaktaydı. PDA’sı medikal ve cerrahi tedavi ile kapatılan gruplar arasında gestasyon haftası, doğum ağırlığı ve doğum şekli benzer idi (p>0,05). Medikal tedaviye duyarlı PDA’lı grubun serbest tiroksin düzeyleri, medikal tedaviye dirençli gruba göre anlamlı olarak düşüktü (p=0,01).
Sonuçlar: hs-PDA, yenidoğan döneminde, özellikle de prematüre bebeklerde artmış morbidite ve mortalite ile ilişkili olduğundan, tiroid hormon düzeylerinin hs-PDA kapanmasında etkili olabileceğini düşünmekteyiz.
Yöntemler: Bu çalışma retrospektif bir çalışma olup, 65 hemodinamik anlamlı PDA’lı (hs-PDA) yenidoğan çalışmaya alınmıştır. Çalışmaya alınan yenidoğanların 53’ünü (%81,5) preterm bebekler oluşturmaktaydı. Olgular duktal kapanma tiplerine göre medikal yanıtlı “MR-PDA” veya cerrahi tedavi gereken “ST-PDA” olarak iki gruba ayrıldı. Medikal tedaviye duyarlı ve dirençli PDA’sı olan yenidoğanlarda, tiroid hormon düzeyleri ile bu düzeylere etki eden faktörler karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 33’ünü (%51) medikal tedaviye duyarlı PDA’sı olan yenidoğan bebekler oluşturmaktaydı. PDA’sı medikal ve cerrahi tedavi ile kapatılan gruplar arasında gestasyon haftası, doğum ağırlığı ve doğum şekli benzer idi (p>0,05). Medikal tedaviye duyarlı PDA’lı grubun serbest tiroksin düzeyleri, medikal tedaviye dirençli gruba göre anlamlı olarak düşüktü (p=0,01).
Sonuçlar: hs-PDA, yenidoğan döneminde, özellikle de prematüre bebeklerde artmış morbidite ve mortalite ile ilişkili olduğundan, tiroid hormon düzeylerinin hs-PDA kapanmasında etkili olabileceğini düşünmekteyiz.
Objective: Although the role of thyroid hormones in functional and anatomical closure of patent ductus arteriosus (PDA) is well known, their effects on the medical or surgical closure of PDA in newborns remain unclear. This study aimed to assess the correlation between thyroid function tests and PDA closure through medical or surgical interventions in newborns.
Methods: This retrospective study was conducted on 65 newborns diagnosed with hemodynamically significant PDA (hs-PDA), with a premature rate of 81.5% (n=53). The subjects were divided into two groups according to the nature of the ductal closure as medically responsive “MR-PDA” or surgically treated “ST-PDA”. The groups were compared in terms of thyroid hormone levels and other clinical parameters.
Results: Thirty-three (51%) of all 65 patients had PDA and responded to medical treatment. Gestational week, birth weight, and mode of delivery were similar between the medical and surgical treatment groups (p>0.05). Free thyroxine levels were significantly lower in the MR-PDA group than in the ST-PDA group (p=0.01).
Conclusions: Because hs-PDA is associated with increased morbidity and mortality in the neonatal period, especially in premature infants, we hypothesize that thyroid hormone levels may play a role in the closure of hs-PDA.
Methods: This retrospective study was conducted on 65 newborns diagnosed with hemodynamically significant PDA (hs-PDA), with a premature rate of 81.5% (n=53). The subjects were divided into two groups according to the nature of the ductal closure as medically responsive “MR-PDA” or surgically treated “ST-PDA”. The groups were compared in terms of thyroid hormone levels and other clinical parameters.
Results: Thirty-three (51%) of all 65 patients had PDA and responded to medical treatment. Gestational week, birth weight, and mode of delivery were similar between the medical and surgical treatment groups (p>0.05). Free thyroxine levels were significantly lower in the MR-PDA group than in the ST-PDA group (p=0.01).
Conclusions: Because hs-PDA is associated with increased morbidity and mortality in the neonatal period, especially in premature infants, we hypothesize that thyroid hormone levels may play a role in the closure of hs-PDA.
Ferhat ARSLAN, Behcet AL, Gorkem Alper SOLAKOGLU, Omer Faruk GULSOY, Cagatay NUHOGLU, Sema AYTEN
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.43959 Pages 193 - 203
Amaç: Bu çalışma, koronavirüs hastalığı-2019 (COVİD-19) polimeraz zincirleme reaksiyonu (PZR) testi yaptırmak nedeni ile başvuran fakat aşı yaptırmayan hastalarda aşı reddinin nedenlerini saptamak amacı ile düzenlenmiştir.
Yöntemler: Çalışma, 31.01.2022-31.05.2022 tarihleri arasında üçüncü basamak bir hastanenin acil servisinde prospektif olarak yürütüldü. COVİD-19 PZR testi için başvuran ve aşı olmayı reddeden 1000 hasta dahil edildi. Katılımcıların COVİD-19 durumları, başvuru nedenleri, PZR testi yapma sayıları, aşı için bilgi edinme yöntemleri ve aşı reddinin nedenleri sorgulandı.
Bulgular: Katılımcıların %54,6’sı erkek, %45,4’ü kadın idi. Hastaların %60,7’si semptomları, %25,4’ü semptomlu kişilerle temasları ve %23,9’u da seyahat nedeniyle test vermek için başvurmuşlardı. Olguların %43,3’ü COVİD-19 enfeksiyonunu geçirmiş; %53,6’sı son bir yıl içerisinde ortalama 2-5 defa test yaptırmışlardı. Aşı ile ilgili bilgilerin çoğu sırası ile sosyal medyadan, televizyonlardan, tıbbi yayınlardan ve çevredeki kişilerden alınmıştı. Katılımcıların %62,0’si COVİD-19 aşılarının yan etkilerinin olduğuna, %47,3’ü koruyuculuğunun olmadığına, %30,9’u ise konu ile ilgili yeterli çalışma yapılmadığına inanmakta idiler. Yaş küçüldükçe aşı ile bilgileri sosyal medyadan öğrenme oranı artmıştı.
Sonuçlar: COVİD-19 aşı reddinin en sık sebepleri aşı yan etkileri, aşının koruyuculuğunun şüpheli olması ve aşı hakkında yeterince çalışma yapılmamış olması kaygısı idi. Eğitim seviyesi arttıkça aşı ret oranı artmıştı.
Yöntemler: Çalışma, 31.01.2022-31.05.2022 tarihleri arasında üçüncü basamak bir hastanenin acil servisinde prospektif olarak yürütüldü. COVİD-19 PZR testi için başvuran ve aşı olmayı reddeden 1000 hasta dahil edildi. Katılımcıların COVİD-19 durumları, başvuru nedenleri, PZR testi yapma sayıları, aşı için bilgi edinme yöntemleri ve aşı reddinin nedenleri sorgulandı.
Bulgular: Katılımcıların %54,6’sı erkek, %45,4’ü kadın idi. Hastaların %60,7’si semptomları, %25,4’ü semptomlu kişilerle temasları ve %23,9’u da seyahat nedeniyle test vermek için başvurmuşlardı. Olguların %43,3’ü COVİD-19 enfeksiyonunu geçirmiş; %53,6’sı son bir yıl içerisinde ortalama 2-5 defa test yaptırmışlardı. Aşı ile ilgili bilgilerin çoğu sırası ile sosyal medyadan, televizyonlardan, tıbbi yayınlardan ve çevredeki kişilerden alınmıştı. Katılımcıların %62,0’si COVİD-19 aşılarının yan etkilerinin olduğuna, %47,3’ü koruyuculuğunun olmadığına, %30,9’u ise konu ile ilgili yeterli çalışma yapılmadığına inanmakta idiler. Yaş küçüldükçe aşı ile bilgileri sosyal medyadan öğrenme oranı artmıştı.
Sonuçlar: COVİD-19 aşı reddinin en sık sebepleri aşı yan etkileri, aşının koruyuculuğunun şüpheli olması ve aşı hakkında yeterince çalışma yapılmamış olması kaygısı idi. Eğitim seviyesi arttıkça aşı ret oranı artmıştı.
Objective: This study was designed to determine the reasons for vaccine rejection in patients who applied for the coronavirus disease-2019 (COVID-19) polymerase chain reaction (PCR) test but did not receive the vaccine.
Methods: The study was conducted prospectively in the emergency department of a tertiary hospital between 31.01.2022 and 31.05.2022. 1000 patients who applied for the COVID-19 PCR test and refused to be vaccinated were included. The COVID-19 status of the participants, reasons for their application, number of PCR tests, methods of obtaining information about the vaccine, and reasons for the rejection of the vaccine were questioned.
Results: 54.6% of the participants were male and 45.4% were female. 60.7% of the patients applied for testing due to symptoms, 25.4% due to contact with people with symptoms, and 23.9% due to travel. 43.3% of the cases had COVID-19 infection; 53.6% of them had tested an average of 2-5 times in the last year. Most of the information about the vaccine was taken from social media, television, medical publications, and people around, respectively. Of the participants, 62.0% believed that COVID-19 vaccines had side effects, 47.3% believed that it had no protection, and 30.9% believed that there was not enough study on the subject. As the age grew, the rate of learning information from social media increased.
Conclusions: The most common reasons for COVID-19 vaccine rejection were vaccine side effects, doubtful vaccine protection, and concerns about the lack of sufficient studies on the vaccine. The higher the education level, the higher the vaccine rejection rate.
Methods: The study was conducted prospectively in the emergency department of a tertiary hospital between 31.01.2022 and 31.05.2022. 1000 patients who applied for the COVID-19 PCR test and refused to be vaccinated were included. The COVID-19 status of the participants, reasons for their application, number of PCR tests, methods of obtaining information about the vaccine, and reasons for the rejection of the vaccine were questioned.
Results: 54.6% of the participants were male and 45.4% were female. 60.7% of the patients applied for testing due to symptoms, 25.4% due to contact with people with symptoms, and 23.9% due to travel. 43.3% of the cases had COVID-19 infection; 53.6% of them had tested an average of 2-5 times in the last year. Most of the information about the vaccine was taken from social media, television, medical publications, and people around, respectively. Of the participants, 62.0% believed that COVID-19 vaccines had side effects, 47.3% believed that it had no protection, and 30.9% believed that there was not enough study on the subject. As the age grew, the rate of learning information from social media increased.
Conclusions: The most common reasons for COVID-19 vaccine rejection were vaccine side effects, doubtful vaccine protection, and concerns about the lack of sufficient studies on the vaccine. The higher the education level, the higher the vaccine rejection rate.
Hacer Nur RESBER, Mumtaz TAKIR, Cundullah TORUN
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.41882 Pages 204 - 209
Amaç: Bu çalışmanın amacı, ötiroid Hashimoto tiroiditi (HT) hastalarında nötrofil-lenfosit oranı (NLO) ve trombosit-lenfosit oranı (PLO) değerlerinin sağlıklı kontrol grubuyla karşılaştırılmasıdır.
Yöntemler: Bu tek merkezli, retrospektif, kesitsel çalışma 18 yaş ve üzeri obez hastalar ile gerçekleştirildi. Nisan 2017 ile Mayıs 2019 tarihleri arasında obezite kliniğine kilo fazlalığı şikayeti ile başvuran hastaların tıbbi kayıtları tarandı. Örneklem boyutları doygunluğa ulaşana kadar ötiroid HT ve kontrol grubundan kişiler ardışık olarak çalışmaya dahil edilmeye devam edildi. Diyabet, koroner arter hastalığı, kronik enflamatuvar hastalığı ve malignite öyküsü olan hastalar çalışmaya alınmadı. Hastaların yaş, cinsiyet, boy, kilo, sigara içme durumu, laboratuvar ve tiroid ultrasonografi sonuçları değerlendirildi. Değişkenlerin ortalamalarının gruplar arasındaki farklılığı, Mann-Whitney U testi kullanılarak hesaplandı.
Bulgular: Çalışmaya, 93 ötiroid HT ve 86 sağlıklı kontrol olmak üzere toplam 179 kişi dahil edildi. Ortalama yaş 46,6±14,1 yıl olarak bulundu ve kadınlar çoğunluktaydı (%91,6). HT olan hastalarda NLO ve PLO değeri kontrol grubuna göre daha yüksek olsa da iki grup arasındaki fark istatistiksel anlama ulaşmadı (sırası ile p=0,427, p=0,089). Ayrıca, levotiroksin tedavisi alan ve almayan hastalar arasında da NLO (p=0,191) ve PLO (p=0,668) değerlerinde anlamlı bir fark gözlenmedi. Korelasyon analizi, C-reaktif protein ile tiroid peroksidaz antikorlar (p<0,05), nötrofiller (p<0,01), trombositler (p<0,01) ve NLO (p<0,05) arasında zayıf pozitif ilişkileri ortaya çıkardı.
Sonuçlar: Çalışmanın bulguları, NLO ve PLO’nun ötiroid HT hastalarında sistemik enflamasyonun etkili göstergeleri olmadığını ve levotiroksin kullanımının sistemik enflamasyon üzerindeki etkisini yeterince değerlendiremediklerini düşündürmektedir.
Yöntemler: Bu tek merkezli, retrospektif, kesitsel çalışma 18 yaş ve üzeri obez hastalar ile gerçekleştirildi. Nisan 2017 ile Mayıs 2019 tarihleri arasında obezite kliniğine kilo fazlalığı şikayeti ile başvuran hastaların tıbbi kayıtları tarandı. Örneklem boyutları doygunluğa ulaşana kadar ötiroid HT ve kontrol grubundan kişiler ardışık olarak çalışmaya dahil edilmeye devam edildi. Diyabet, koroner arter hastalığı, kronik enflamatuvar hastalığı ve malignite öyküsü olan hastalar çalışmaya alınmadı. Hastaların yaş, cinsiyet, boy, kilo, sigara içme durumu, laboratuvar ve tiroid ultrasonografi sonuçları değerlendirildi. Değişkenlerin ortalamalarının gruplar arasındaki farklılığı, Mann-Whitney U testi kullanılarak hesaplandı.
Bulgular: Çalışmaya, 93 ötiroid HT ve 86 sağlıklı kontrol olmak üzere toplam 179 kişi dahil edildi. Ortalama yaş 46,6±14,1 yıl olarak bulundu ve kadınlar çoğunluktaydı (%91,6). HT olan hastalarda NLO ve PLO değeri kontrol grubuna göre daha yüksek olsa da iki grup arasındaki fark istatistiksel anlama ulaşmadı (sırası ile p=0,427, p=0,089). Ayrıca, levotiroksin tedavisi alan ve almayan hastalar arasında da NLO (p=0,191) ve PLO (p=0,668) değerlerinde anlamlı bir fark gözlenmedi. Korelasyon analizi, C-reaktif protein ile tiroid peroksidaz antikorlar (p<0,05), nötrofiller (p<0,01), trombositler (p<0,01) ve NLO (p<0,05) arasında zayıf pozitif ilişkileri ortaya çıkardı.
Sonuçlar: Çalışmanın bulguları, NLO ve PLO’nun ötiroid HT hastalarında sistemik enflamasyonun etkili göstergeleri olmadığını ve levotiroksin kullanımının sistemik enflamasyon üzerindeki etkisini yeterince değerlendiremediklerini düşündürmektedir.
Objective: This study aimed to compare the neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) and platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) values in patients with euthyroid Hashimoto’s thyroiditis (HT) with healthy control subjects.
Methods: This was a single-center, retrospective, cross-sectional study conducted on obese patients aged 18 years and over. The medical records of patients who presented with complaints of being overweight at the obesity clinic between April 2017 and May 2019 were examined. Patients and healthy individuals were included in the study consecutively until the sample sizes reached saturation. Patients with diabetes, cardiovascular disease, chronic inflammatory disease, and malignancy were excluded from the study. The patients’ anthropometric measurements, smoking status, blood examination, and thyroid ultrasounds were evaluated. The difference in means between the groups was calculated using the Mann-Whitney U test.
Results: The study included 179 participants, consisting of 93 patients and 86 healthy controls. The mean age was 46.6±14.1 years, with most females (91.6%). Although the NLR and PLR values in patients were higher than those in the control group, the difference did not reach statistical significance (p=0.427 and p=0.089, respectively). Furthermore, no significant difference was observed in NLR (p=0.191) and PLR (p=0.668) values between levothyroxine-treated and untreated patients. Correlation analysis revealed weak positive associations between C-reactive protein and thyroid peroxidase antibodies (p<0.05), neutrophils (p<0.01), platelets (p<0.01), and NLR (p<0.05).
Conclusions: The findings of this study suggest that NLR and PLR may not serve as effective indicators of systemic inflammation in patients with euthyroid HT, nor do they adequately assess the impact of levothyroxine usage on systemic inflammation.
Methods: This was a single-center, retrospective, cross-sectional study conducted on obese patients aged 18 years and over. The medical records of patients who presented with complaints of being overweight at the obesity clinic between April 2017 and May 2019 were examined. Patients and healthy individuals were included in the study consecutively until the sample sizes reached saturation. Patients with diabetes, cardiovascular disease, chronic inflammatory disease, and malignancy were excluded from the study. The patients’ anthropometric measurements, smoking status, blood examination, and thyroid ultrasounds were evaluated. The difference in means between the groups was calculated using the Mann-Whitney U test.
Results: The study included 179 participants, consisting of 93 patients and 86 healthy controls. The mean age was 46.6±14.1 years, with most females (91.6%). Although the NLR and PLR values in patients were higher than those in the control group, the difference did not reach statistical significance (p=0.427 and p=0.089, respectively). Furthermore, no significant difference was observed in NLR (p=0.191) and PLR (p=0.668) values between levothyroxine-treated and untreated patients. Correlation analysis revealed weak positive associations between C-reactive protein and thyroid peroxidase antibodies (p<0.05), neutrophils (p<0.01), platelets (p<0.01), and NLR (p<0.05).
Conclusions: The findings of this study suggest that NLR and PLR may not serve as effective indicators of systemic inflammation in patients with euthyroid HT, nor do they adequately assess the impact of levothyroxine usage on systemic inflammation.
Muhittin CALIM, Serdar YESILTAS, Mustafa GUNAY, Ismail SUMER, Sedat AKBAS
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.99975 Pages 210 - 217
Amaç: Artroskopik omuz cerrahisi sonrası etkin ağrı yönetimi, ağrı yoğunluğunun, tramadol tüketiminin ve ilgili yan etkilerin azaltılmasında önemli bir rol oynamaktadır. Bu çalışmanın birincil amacı, intravenöz (İV) parasetamol ve ibuprofenin postoperatif ağrı şiddeti üzerindeki analjezik etkilerini karşılaştırmak, ikincil amacı ise tramadol tüketimi, global memnuniyet skoru (GMS), hemodinami ve tramadol ile ilgili yan etkileri incelemektir.
Yöntemler: Bu çalışmaya artroskopik omuz cerrahisi planlanan, Amerikan Anestezistler Derneği skoru 1-3 olan, yaşları 18-85 arasında olan 64 hasta dahil edildi. Tüm hastalarda İV hasta kontrollü analjezi kullandı. Hastalar rastgele ve çift-kör olarak iki gruba ayrıldı: Parasetamol (n=32) ve ibuprofen (n=32). Demografik bilgiler, vizüel analog skala (VAS) ve GMS, hemodinami, tramadol tüketimi ve buna bağlı yan etkiler kaydedildi.
Bulgular: İki grup arasında demografik özellikler, hemodinami, GMS skorları ve tramadole bağlı yan etkiler (solunum depresyonu, kaşıntı, idrar retansiyonu ve bulantı-kusma) açısından anlamlı fark yoktu. Postoperatif 1., 6. ve 12. saatlerde iki grubun VAS skorları benzerdi. Ancak ibuprofen grubu postoperatif 24. saatte VAS skorlarını anlamlı olarak düşürdü (p=0,039). Öte yandan, iki grubun GMS skorlarında anlamlı bir fark yoktu. Postoperatif 24 saatlik dönemde toplam tramadol tüketimi ile karşılaştırıldığında ibuprofen grubu, tramadol tüketimini anlamlı olarak azalttı (p=0,003).
Sonuçlar: Bu çalışma, artroskopik omuz cerrahisi sonrası 24 saatlik periyotta, İV parasetamole kıyasla İV ibuprofen ile ağrı şiddetinin ve tramadol tüketiminin önemli ölçüde azaldığını göstermiştir.
Yöntemler: Bu çalışmaya artroskopik omuz cerrahisi planlanan, Amerikan Anestezistler Derneği skoru 1-3 olan, yaşları 18-85 arasında olan 64 hasta dahil edildi. Tüm hastalarda İV hasta kontrollü analjezi kullandı. Hastalar rastgele ve çift-kör olarak iki gruba ayrıldı: Parasetamol (n=32) ve ibuprofen (n=32). Demografik bilgiler, vizüel analog skala (VAS) ve GMS, hemodinami, tramadol tüketimi ve buna bağlı yan etkiler kaydedildi.
Bulgular: İki grup arasında demografik özellikler, hemodinami, GMS skorları ve tramadole bağlı yan etkiler (solunum depresyonu, kaşıntı, idrar retansiyonu ve bulantı-kusma) açısından anlamlı fark yoktu. Postoperatif 1., 6. ve 12. saatlerde iki grubun VAS skorları benzerdi. Ancak ibuprofen grubu postoperatif 24. saatte VAS skorlarını anlamlı olarak düşürdü (p=0,039). Öte yandan, iki grubun GMS skorlarında anlamlı bir fark yoktu. Postoperatif 24 saatlik dönemde toplam tramadol tüketimi ile karşılaştırıldığında ibuprofen grubu, tramadol tüketimini anlamlı olarak azalttı (p=0,003).
Sonuçlar: Bu çalışma, artroskopik omuz cerrahisi sonrası 24 saatlik periyotta, İV parasetamole kıyasla İV ibuprofen ile ağrı şiddetinin ve tramadol tüketiminin önemli ölçüde azaldığını göstermiştir.
Objective: Efficient pain management following arthroscopic shoulder surgery plays a crucial role in decreasing pain intensity, tramadol consumption, and related side effects. This study primarily aimed to examine the analgesic impact of intravenous (IV) ibuprofen and paracetamol on postoperative pain intensity. In addition, as secondary objectives, the study assesses tramadol consumption, determine the global satisfaction score (GSS), analyze hemodynamic parameters, and investigate tramadol-related side effects.
Methods: In this study, we enrolled sixty-four patients who were scheduled to undergo arthroscopic shoulder surgery and met the inclusion criteria of having American Society of Anesthesiologists scores between 1 and 3 and falling within the age range of 18 to 85 years. All participants were managed using IV patient-controlled analgesia. These patients were then randomly assigned in a double-blind manner to two groups: one receiving paracetamol (n=32), and the other receiving ibuprofen (n=32). Demographic information, visual analog scale (VAS) and GSS data, hemodynamics, tramadol consumption, and tramadol-related side effects were recorded.
Results: There were no significant differences between the two groups regarding demographics, hemodynamics, GSS scores, and tramadol side effects (respiratory depression, pruritus, urinary retention, and nausea and vomiting). VAS scores of the two groups were similar at postoperative 1st, 6th, and 12th hours. However, group ibuprofen significantly reduced the VAS scores at the postoperative 24th hour (p=0.039). On the other hand, the two groups showed no significant differences in GSS scores. Compared with total tramadol consumption during the postoperative 24-hour period, ibuprofen significantly reduced tramadol consumption (p=0.003).
Conclusions: The findings of this study indicate a significant reduction in both pain intensity and tramadol consumption when IV ibuprofen was administered 24 hours following arthroscopic shoulder surgery, in comparison with the use of IV paracetamol.
Methods: In this study, we enrolled sixty-four patients who were scheduled to undergo arthroscopic shoulder surgery and met the inclusion criteria of having American Society of Anesthesiologists scores between 1 and 3 and falling within the age range of 18 to 85 years. All participants were managed using IV patient-controlled analgesia. These patients were then randomly assigned in a double-blind manner to two groups: one receiving paracetamol (n=32), and the other receiving ibuprofen (n=32). Demographic information, visual analog scale (VAS) and GSS data, hemodynamics, tramadol consumption, and tramadol-related side effects were recorded.
Results: There were no significant differences between the two groups regarding demographics, hemodynamics, GSS scores, and tramadol side effects (respiratory depression, pruritus, urinary retention, and nausea and vomiting). VAS scores of the two groups were similar at postoperative 1st, 6th, and 12th hours. However, group ibuprofen significantly reduced the VAS scores at the postoperative 24th hour (p=0.039). On the other hand, the two groups showed no significant differences in GSS scores. Compared with total tramadol consumption during the postoperative 24-hour period, ibuprofen significantly reduced tramadol consumption (p=0.003).
Conclusions: The findings of this study indicate a significant reduction in both pain intensity and tramadol consumption when IV ibuprofen was administered 24 hours following arthroscopic shoulder surgery, in comparison with the use of IV paracetamol.
Salim Cagatay KAGIZMAN, Cicek HOCAOGLU
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.13707 Pages 218 - 231
Oksitosin peptid yapısında bir hormondur ve en fazla üremedeki rolü ile bilinir. Ancak üreme dışında da pek çok etkisi tanımlanmıştır. Ruhsal bozuklukların yaşam boyu yaygınlığı yaklaşık yüzde 20 oranlardadır ve yeti yitimine neden olan hastalıklar içerisinde azımsanmayacak düzeydedirler. Tedavilerde karşılaşılan direnç ruhsal bozukluğun kronikleşmesini sağlayıp yeti yitimini artırabilmektedir. Oksitosinerjik sistemin incelenmesi ile hastalıkların hem etiyolojisinin aydınlatılması hem de yeni bir tedavi seçeneği olarak değerlendirilmesi gündeme gelmiştir. Çeşitli çalışmalarda psikiyatrik bozukluklarda oksitosin düzeyinin ölçülmesi, reseptörünün incelenmesi ve tedavide eksojen oksitosin uygulanması ile daha etkin bir tedavi modeli oluşturulmak istenmiştir. Bu derlemede psikiyatrik bozukluklar ve oksitosinerjik sistem arasındaki ilişkiye yer verilerek oksitosinin tedavideki etkililiği hakkında genel bir bakış açısı sunulmaktadır.
Oxytocin is a peptide hormone that is most known for its role in reproduction. However, many effects other than reproduction have been defined. The lifetime prevalence of mental disorders is approximately 20%, and they have a significant ratio among the diseases that lead to disability. Treatment resistance may cause the mental disorder to become chronic and increase disability. With the examination of the oxytocinergic system, both the elucidation of the etiology of the diseases and their evaluation as a new treatment option have come to the fore. In various studies, it has been desired to create a more effective treatment model by measuring the level of oxytocin in psychiatric disorders, examining its receptor, and applying exogenous oxytocin in the treatment. In this review, an overview of oxytocin’s efficacy in treatment is presented by considering the relationship between psychiatric disorders and the oxytocinergic system.
Ekrem SOLMAZ
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.25936 Pages 232 - 233
Abstract | Full Text PDF
Dibakar BORTHAKUR, Rajesh KUMAR, Seema SINGH
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.40327 Page 234
Abstract | Full Text PDF
doi: 10.4274/MMJ.galenos.2023.e001 Page 235
Abstract | Full Text PDF