Gebelik planlayan kadınların yaklaşık %0.5-1’i üç veya daha fazla ardışık gebelik kaybı yaşamaktadır. Etiyolojide genetik anormallikler, uterin patolojiler, trombofili, çevresel faktörler, endokrinolojik ve immünulojik nedenler rol oynayabilir.Tüm bu faktörler araştırılsa da hastaların yaklaşık yarısında herhangi bir neden ortaya konulamamaktadır. Açıklanamayan tekrarlayan gebelik kayıpları olan hastalar tedavi beklentisi içinde olduğundan, hekimler ampirik tedavi alternatiflerine sık sık başvurmaktadır. Bu derlemede, tekrarlayan gebelik kayıplarının prognozu, tanı ve tedavi yöntemleri mevcut kanıtlar ışığında tartışılacaktır.

EVIDENCE BASED APPROACH TO RECURRENT MISCARRIAGE
Recurrent miscarriage, defined as three or more consecutive misscarriages, affects approximately 0.5-1% of couples trying to have a child. Genetic and uterine abnormalities, thrombophilias, environmental, endocrinologic and immunologic factors have been proposed to play a role in the etiology of recurrent miscarriage. The underlying pathology remains unidentified in aproximately half of the recurrent miscarriage patients. Couples’ expectations for a treatment often causes physicians to employ empiric treatments. In this review we will discuss the prognosis and evidence-based aproach to diagnosis and treatment of recurrent miscarriage.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Son zamanlarda sayıları artan çoğul gebeliklere bağlı gelişen komplikasyonların incelenmesi
Materyal metot: Son 1 yıl içerisinde Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum bölümünde takip edilmiş 173 çoğul gebeliği inceledik. Bu gebeliklerin hangi yöntemle oluştuğu, gebelik sırasında hangi komplikasyonların ortaya çıktığı, erken doğum oranları, fetuslar arasındaki diskordans, koryonisite ve amniyonisite hızları, koryonisite ile ilgili komplikasyonlar incelendi.
Sonuçlar: Toplam 148 ikiz, 24 üçüz ve 1 dördüz gebelik son 1 yıl içerisinde kliniğimizde takip edilmiştir. İkiz gebeliklerin 56’sı, üçüz gebeliklerin ise 4’ü spontan oluşmuştur. Diğerlerinde bir tedavi metodu kullanılmıştır. Gebelik sırasında 11 gebeye serklaj uygulanmıştır. 12 hastada preeklampsi, 26 hastada gestasyonel diabet, 8 hastada kolestaz gelişmiştir. İkizden ikize transfüzyon sendromu 4 gebede izlenirken 1 hastada akardiak, asefalik ikiz gelişmiştir. Hastaların 4’ ü ablasyo plasentaya bağlı acil sezaryene alınmıştır. Erken doğum eyleminden dolayı 54 hasta 1-12 hafta süre ile hospitalize edilirken, 36 hastada preterm erken membran rüptürü izlenmiştir. Sadece 38 hastanın gebeliği sorunsuz geçmiştir.
Tartışma: Son yıllarda artan yardımcı üreme tekniklerindeki gelişmeler çoğul gebelik oranlarını ve komplikasyonları arttırmıştır. Erken doğumlara bağlı komplikasyonlar, artan küvöz ihtiyacı ve hastane masrafları ailelerde ve sosyal güvenlik kurumlarında altından kalkamayacağı sorunlar ortaya çıkarmaktadır.

Objective: To investigate the complications observed in multipl pregnancies which are increasing in day by day.
Material and method: We reviewed 173 multiple pregnancies that were followed up in the Department of Obstetric and Gynecology in Ege University during one year period and determined the preterm delivery ratio, discordance between fetuses and investigated the complications which occurred during pregnancy.
Results: 148 twin, 24 triplet and 1 quadriplet pregnancies had been followed in a year. While 56 of twin pregnancies and 4 of the triplet pregnancies occurred spontaneously, others conceived with medical treatment or with assisted reproductive technology. Cerclage was performed in 11 pregnancies. Preeclampsia, gestational diabetes mellitus and cholestasis were observed in 12,26 and 8 patients respectively. Twin-to-twin transfusion syndrome was present in 4 patients and one patient had acardiac-acephalic twin pregnancy. Four patients had emergency cesarean section due to ablatio placenta. While 54 patients were hospitalized for one week to twelve weeks because of preterm labour 36 women had preterm premature rupture of the membranes. Only 38 patients had any problem during pregnancy.
Discussion: Developments in assisted reproductive technology have been increasing the number of multiple gestations and their complications. The complications due to preterm labor, increased requirement of Neonatal Intensive Care Units and hospital payments are all burden on the families as well as on the social insurance companies.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Akciğer olgunluğunu tespit etmek amacıyla özel teknoloji gerektirmeyen basit bazı testleri karşılaştırmak ve rutinde kullanılabilirliğini değerlendirmek.
Materyal ve metod: Obstetrik nedenler ile doğumu başlayan, 30-41 hafta arası gebelerden normal doğum travayı veya sezeryan sırasında amnion sıvısı örneği alınan 56 hasta çalışmaya dahil edildi. Örneğin alınmasını takiben hasta başında aynı kişi tarafından Tap test ve Turbidite(bulanıklık) testi yapıldı.
Bulgular: Yenidoğanların 12’sinde ( % 21,4 ) Respiratuar Distres sendromu ( RDS ) gelişirken, diğerlerinde RDS gelişmedi. Tap testi ile akciğer matürite tespiti için sensitivite % 91,spesifite % 88; Bulanıklık testi ile akciğer matürite tespiti için sensitivite % 83, spesifisite % 65 olarak tespit edildi.
Sonuç: Tap testi öncelikli olmak üzere, bulanıklık testi ise ikinci seçenek olarak teknolojik imkânlar sınırlı ise hasta başında hızlı karar vermede yardımcı olabilir.

Aim: In this study our aim was to predict the fetal lung maturity with bedside tests which do not not require special technology and to find out their routine applicability.
Institute and Material and Method: Fifty six patients were recruited into the study and samples were collected from patients that were delivered via cesarean or vaginal delivery for obstetric reasons. Tap test and turbidity tests were performed by the same physician at the bedside or in the operation theatre after the sample collection.
Findings: Respiratory distress syndrome was detected in 12 newborn out of 56 ( %21,4). For tap test the sensitivity was %91 and spesificity was %88; whereas sensitivity was %83 and spesificity was %65 for turbidity test.
Result: We think that Tap test and turbidity test for the detection of fetal lung maturity as a bedside test are helpfull if other fetal lung maturity tests are not technologically available.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Kronik böbrek yetmezliği (KBY) nedeniyle hemodiyalize giren hastaların menstrüel öykü ile birlikte, hormon seviyelerine ve diğer biyokimyasal faktörlerine bakarak, menstrüel bozuklukların altında yatan mekanizmayı araştırmak.
Gereç ve yöntem: Çalışmamıza, reprodüktif yaş grubunda, hemodiyalize giren 30 hasta ile 30 sağlıklı kadın alındı. Olguların demografik özellikleri, hormon profilleri, biyokimyasal değerleri ve ultrasonografik olarak ölçülen endometriyal kalınlıkları karşılaştırıldı. Ayrıca hemodiyaliz hastalarının diyaliz programına alınmadan ve alındıktan sonraki detaylı menstrüel ve jinekolojik öyküleri alındı ve menstrüasyon şekillerine göre hormonal, hematolojik ve biyokimyasal değerleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Hasta ve kontrol grubu arasında yaş, VKİ, gravida, parite, abortus ve küretaj açısından istatiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilmedi (p>0,05). Hemodiyaliz grubunda kontrol grubuna göre hemoglobin ve hematokrit değerleri istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulundu (p<0,05). Hemodiyaliz grubunda FSH değerleri daha yüksek, östradiol değerleri daha düşük bulunmasına rağmen her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık yoktu (p>0,05). Hasta grubunda LH ve prolaktin değerlerinin ortalaması kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksekti (p<0,05). Hasta ve kontrol grubu arasında ultrasonografik olarak ölçülen endometrial kalınlık ortalama değerleri bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık yoktu (p>0,05). Hemodiyaliz sonrası amenore gelişen hastaların LH ve prolaktin değerleri amenore gelişmeyen hastalara göre daha yüksek, FSH, östradiol ve TSH değerleri ise daha düşük olarak saptandı. Fakat bulunan bu fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05).
Sonuç: KBY hastalarında görülen menstrüel bozuklukların etyolojisindeki en önemli faktör, bu hastalarda saptanan LH ve prolaktin yüksekliğidir. Hemodiyaliz bu hastaların yaşam sürelerini uzatan ve hipotalamus-hipofiz-over aksının düzelmesini sağlayan başarılı bir tedavidir.

Objective: To investigate the etiology of menstrual disorders among patients undergoing hemodialysis due to chronic renal failure by assessing menstrual history, serum hormone levels, and other biochemical factors.
Material and methods: Thirty patients undergoing hemodialysis and 30 healthy women at reproductive age were enrolled in our study. Demographic characteristics, hormonal and biochemical data, and sonographically measured endometrial thickness values of the subjects were compared. In addition, the present and the pre-hemodialysis menstrual pattern of the patients undergoing hemodialysis were recorded. The hormonal, hematological, and biochemical data of the patients were compared according to their menstrual patterns.
Results: No statistical significance was seen between age, BMI, gravida, parity, abortion, and curettage among groups (p>0.05). Hemoglobin and hematocrit levels were significantly lower in the hemodialysis group than in the control (p<0.05). Although serum FSH levels were higher and estradiol levels were lower in the hemodialysis group, these differences were not statistically significant (p>0.05). Mean serum LH and prolactin levels were significantly higher in the hemodialysis group compared to the control (p<0.05). No statistically significant difference was noted for endometrial thickness between the groups (p>0.05). Serum LH and prolactin levels were higher, and serum FSH, estradiol and TSH levels were lower in patients who developed amenorrhea after hemodialysis treatment when compared to non-amenorrheic subjects. However, these differences were not statistically significant (p>0.05).
Discussion: The most important factor in the etiology of menstrual disorders seen in chronic renal failure patients was high serum LH and prolactin levels. Hemodialysis is a successful treatment that extends life expectancy and ameliorates the hypothalamo-pituitary-ovarian axis in chronic renal failure patients.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Tubal faktör olgularında histerosalpingografi (HSG) ve laparoskopinin (L/S) uyumu ve infertilite etyolojisinde önemli yer tutan endometriozis hastalığının bulunma sıklığı araştırıldı.
Gereç ve Yöntem: İnfertilite Kliniğinde 2006-2009 yılları arasında, HSG’de tubal faktör ön tanısı alan ve takiben L/S’ye alınan 139 hasta dahil edildi. HSG ve laparoskopi bulguları karşılaştırıldı. Ayrıca L/S’de endometriozis saptanan olguların tubal faktör varlığına göre dağılımı incelendi.
Bulgular: Olguların ortalama yaşı 31.8±5.7, gravida 0 (0-5), infertilite süresi 30.7±3.7 ay, BMI 24.6±4.6 kg/m2 olarak bulundu. HSG’de unilateral tubal oklüzyon saptanan olguların % 38.8’de (n=38), bilateral tubal faktör saptanan olguların % 58.8’da (n=20) L/S’de tubal oklüzyon saptandı. HSG’de unilateral tubal oklüzyon saptanan olgularda tubal faktör bulunmama oranı bilateral tubal oklüzyon saptanan olgulara kıyasla anlamlı olarak fazla bulundu [(sırasıyla, % 61.2, % 51.2) (p: 0.001)]. L/S de tubal patoloji saptanmayan olgularda % 28.4 oranında endometriozis saptanırken, bu oran unilateral tubal faktör saptanan olgularda % 13.9, bilateral tubal faktör saptanan olgularda % 22.7 olarak bulundu. Gruplar arasında endometriozis insidansı bakımından fark bulunmadı (p=0.24).
Sonuç: HSG infertil kadının değerlendirilmesinde ilk basamak tekniktir. Fakat, laparoskopi daha invaziv bir teknik olmasına rağmen, tubal tıkanıklıkları değerlendirmede gold standarttır.

Objective: The compliance rate between the hysterosalpingography (HSG) and laparoscopy (L/S) results in patients who diagnosed tubal occlusion on the HSG was investigated. Also, the incidence of endometriosis was evaluated in the study population.
Material and Methods: Medical records of 139 women who were underwent L/S for the investigation of the tubal occlusion were reviewed retrospectively. The concordance rate between the HSG and L/S was investigated. The incidence of endometriosis in patients with no tubal pathology was compared with patients with unilaterally and bilaterally tubal occlusion.
Results: Mean age of the women was 31.8±5.7years, mean BMI was measured as 24.6±4.6 kg/m2, and gravida 0 (0-5), mean infertility period was 30.7±3.7 months. Tubal occlusion was confirmed after the L/S in 38.8% of the patients (n=38) who has unilaterally tubal occlusion on the HSG. However, 58.8% (n=20) of the patients who were diagnosed as bilaterally tubal occlusion on the HSG was confirmed with the L/S. The misdiagnosis rate of the HSG was significantly high in women with unilaterally tubal occlusions compared with bilaterally tubal occlusions [(respectively, 61.2%, 51.2%) (p: 0.001)]. Endometriosis was observed in 28.4% of the patients who had patent tubes and in 13.9% of the patients in the unilaterally tubal occlusion group and and in 22.7% of the patients in the bilaterally tubal occlusion group. But the difference was not statistically significant when groups were compared according to the rate of endometriosis (p=0.24).
Conclusion: HSG is the first step diagnostic test for the assessment of the fallopian tubes. Although L/S is more invasive technique than HSG, L/S with chromopertubation is the gold standard test for identifying periadnexal adhesive disease and endometriosis.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Myomların yönetiminde laparoskopik myomektomi ve laparoskopik yardımlı myomektomi yöntemlerinin intraoperatif ve postoperatif kısa dönem sonuçlarının karşılaştırılması
.
Planlama: Myom tanısı alarak ameliyat kararı verilen hastaların dosyalarına ulaşıldı ve ilgili veriler dosyalardan bulunarak kaydedildi. Doğrudan abdominal histerektomiye alınan vakalar ayrıldı.
Ortam: Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı, Bolu.
Hastalar: Jinekoloji poliklinigine başvurusunda myoma uteri tanısı alan ve laparoskopik yolla ameliyat kararı verilen toplam 44 hasta.
Girisim: Laparoskopik myomektomi ve laparoskopik yardımlı myomektomi
Degerlendirme parametreleri: Hasta yaşı,vücut kitle indeksi, doğum sayısı, myom büyüklügü ve sayısı, intraoperatif zaman, aspire edilen kan miktarı, intraoperatif ve postoperatif komplikasyonlar ve hastanede yatış süresinin kullanılan cerrahi yontemle ilişkisi
Sonuç: Her iki gruptaki hastalar arasında hasta demografik değerleri, vücut kitle indeksleri, intraoperatif komplikasyonlar ve hastanede yatış süresi açısından anlamlı bir fark saptanmadı. Sırasıyla myom sayı ve çapı laparoskopik yardımlı myomektomi grubunda anlamlı olarak fazlaydı(1,79 ± 0,76 vs 1,45 ± 0,58, p<0.05; 58,0 ± 9,6 vs 51,45 ± 8,0, p<0.05 ). Operasyon süreleri ve aspire edilen kan miktarı ise laparoskopik myomektomi grubunda anlamlı olarak fazlaydı. (105±15 vs 68, ± 14 p<0.05; 372 ± 65 vs 266 ± 52 p<0.05 )
Yorum: Çalışmamızda toplanan veriler laparoskopik myomektominin, laparoskopik yardımlı myomektomiye göre daha geçerli bir yöntem olduğunu göstermemekle birlikte hızlı morselatörler gibi ameliyat süresini kısaltan ekipmanların elde edilmesi ve laparoskopik sütürasyon tekniğinin gelişmesiyle laparoskopik myomektomi, laparoskopik asiste myomektomiye iyi bir cerrahi alternatif olacaktır.

SUMMARY
Objective: to compare the intraoperative and postoperative short-term outcomes of laparoscopic and laparoscopically assisted myomectomy for the management of uterine myomas.

Design: Data from the files of the patients operated for uterin myomata were obtained and assessed. The cases operated directly with abdominal hysterectomy were excluded.

Setting: Abant Izzet Baysal University, Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, Bolu

Patients: A total of 44 patients who admitted outpatient clinic of gynecology with the diagnosis of uterine myomatas and elected for laparoscopic surgical procedure.

Interventions: Laparoscopic and laparoscopically assisted myomectomy
.

Main Outcome Measures: The association of surgical technique with patients’ age, body mass index, parity, the size and number of myomas, intraoperative time, aspirated blood volume, intraoperative and postoperative complications and time of hospital stay.

Results: No significant difference were found between both groups in patient demographics, body mass index, intraoperative complications and hospitalization day. The size and number of myomas were significantly higher in laparoscopy assisted myomectomy group than the laparoscopic myomectomy group,respectively (58,0 ± 9,6 vs 51,45 ± 8,0, p<0.05; 1,79 ± 0,76 vs 1,45 ± 0,58 p<0.05 ). Operation time and aspirated blood volume were significantly higher in laparoscopic myomectomy group than the laparoscopy assisted myomectomy group. (105±15 vs 68, ± 14 p<0.05; 372 ± 65 vs 266 ± 52 p<0.05 )

Conclusion: The collected data in our research did not show a superiority for laparoscopic myomectomy over laparoscopic assisted myomectomy. However, after obtaining the surgical instrumentation such as faster morcellators which decrease operation time and gaining surgical expertise, laparoscopic myomectomy will be a good surgical alternative to laparoscopically assisted myomectomy.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Over kanserli vakaları retrospektif olarak inceleyerek, epidemiyolojik ve prognostik faktörleri araştırmak ve sağkalıma etki eden parametreleri incelemek.
Gereç ve Yöntem: Ocak 1990 - Aralık 2004 tarihleri arasında kliniğimizde takibi yapılan 149 malign epitelial over tümörlü vaka incelendi. Hastaların yaşı, paritesi, primer şikayetleri, postoperatif tümör histopatolojileri, cerrahi evreleri ve maksimum rezidü tümör çapları kayıt edilerek bu parametlerin sağkalımlarına etkisi değerlendirilmiştir.
Bulgular: Hastaların ortalama tanı yaşı 52.8 ± 13 yıl olarak saptanmıştır. Olguların büyük çoğunluğu (%85.9) multipar olup, en sık şikayet (n: 88 %59.1) karın şişliği olarak tespit edilmiştir. Cerrahi sonrası hastaların 24'ü (%16.1) evre I, 11'i (%7.4) evre II, 87'si (%58.4) evre III ve 27'si (%18.1) evre IV ve rezidü tümör çapları, maksimum 1 cm olan 68 (%45.6), 1 cm ve üzerine olan 57 hasta (%38.3) saptanmış, 24 hastada ise (%16.1) rezidü tümör kalmadığı saptanmıştır. Histopatolojik olarak: seröz ( %53.6), endometrioid (%16.7), müsinöz (%10.7), berrak hücreli (%10.7), diğer (% 7.8) tespit edilmiştir. Yaşı < 65 olan hastaların sağkalımlarının yaşı ≥65 olanlarla benzer olduğu belirlenmiştir (p>0.05). Postoperatif rezidü tümörü kalmayan grupta ortalama yaşam süresi 43.5 ay bulunurken, 1 cm’nin altı ve 1 cm.nin üstünde tümör kalan gruplarda ise ortalama yaşam süresi sırasıyla 54.8 ve 22.7 ay olarak bulunmuştur. (p<0.001). Hastaların evrelerine göre ortalama yaşam süreleri evre I, evre II, evre III ve evre IV’de sırasıyla 78.5 ay, 60.1 ay, 33.9 ay ve 16.1 ay olarak tespit edilmiştir (p<0.001).
Sonuç: Araştırmamızda yaşın prognoz üzerine önemi saptanmazken, evre ve postoperatif rezidü tümör çapı sağkalıma etki eden faktörler olarak saptanmıştır. Hastaların daha iyi prognozu için over kanserini erken evrede yakalamak ve opere edilen olgularda rezidü tümör çapını maksimum derecede küçültmek hedeflenmelidir.

Aim: To evaluate epimediologic and prognostic factors of the patients with epithelial ovarian cancer retrospectively and to investigate the factors that effect overall survival.
Material and Method: Between January 1990 and December 2004, 149 patients with malign epithelial ovarian tumor were included to this study. Age, parity, primary complaint and postoperative histopathology, surgical stage and maximal diameter of residual tumor of the patients were obtained and factors that effect overall survival were evaluated.
Results: Mean age of the patients was 52.8 ± 13 years. Most of the patients were multipar (85.9%) and most fruquent (n: 88) (59.1%) complaint was abdominal swelling. Postoperative surgical stages were stage I in 24 (16.1%), stage II in11 (7.4%), stage III in 87 (58.4%) and stage IV in 27 (18.1%) patients. Maximal diameter of residual tumor was <1 cm in 68 patinets (45.6%), ≥1 cm in 57 patients (38.3%) while there was no residual tumor in 24 patients (16.1%). Histopathologic cell types distributed as: serous (53.6%), endometrioid (16.7%), musinous (10.7%), clear cell (10.7%), others (7.8%). The patinets <65 years old had similar overall survival compared to those who were ≥65 years old (p>0.05). The mean overall survival of the patients with maximal residual tumor size ≤1 cm, >1cm and no residual tumor were obtained to be 54.8 months, 22.7 months and 43.5 months respectively (p<0.001). According to the surgical stages I,II,III and IV mean survival was 78.5 months, 60.1 months, 33.9 months and 16.1 months respectively and significantly different (p<0.001).
Conclusion: The data of the study revealed that surgical stage and postoperative maximum rezidual tumor diameter had significantly effect on overall survival where it was not effected by the age of the patients in epitelial ovarian cancers. So, early diagnosis and optimal cytoreduction should be attemped to improve the prognosis of the patients.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Kanser tüm dünyada ölüm nedenleri arasında en önde gelen hastalıklardandır. Kanser insidansı da hem ülkemizde hem de tüm dünyada giderek artmaktadır. Kanserle mücadele konusunda özellikle önleme ve tarama çalışmalarının doğru bir şekilde yürütülmesi için toplumdaki farkındalık seviyesi çok önemlidir. Ne yazık ki ülkemizde mevcut farkındalık durumunu ortaya koyan ciddi bir çalışma söz konusu değildir. Bu araştırma da, ülkemizi temsil ettiği düşünülen, 26 ayrı ilden seçilmiş 3096 kişiye kanser hakkındaki mevcut bilgi düzeylerini ölçmeye yönelik bir anket düzenlenmiştir. Araştırma sonuçları ile gelecekteki kanser kontrol faaliyetlerinin daha doğru ve bilimsel temellere dayalı bir şekilde yürütülmesi amaçlanmıştır.

Cancer is one of the leading diseases responsible for a majority of deaths in human beings. The incidence of cancer is increasing both in Turkey and in the world, globally. The level of awareness is very important in directing the health policies of cancer prevention, particularly in terms of preventive and screening measures. However, there is not so much well organized trials in Turkey evaluating the level of awareness in the public against cancer disease. In this study, 3,096 people from 26 different provinces across Turkey who were supposed to represent the avarege Turkish population, were evaluated by some questionnaires. With the results of this trial, the authors suggest to find the right policies with scientific evidence to direct the future cancer control activities in Turkey.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Palmar-plantar eritrodisestezi (PPE) (el-ayak sendromu) bazı kemoteröpötik ilaçlar ile ilişkili dermotolojik toksik reaksiyondur. Lipozomal doksorubisin konvansiyonel doksorubisin’in uzun salınımlı bir formülüdür ve 4 haftada bir 50 mg/m2 kullanıldığında hastaların %50’sinde PPE görülmektedir. Hastalık özellikle el ve ayaklarda yanma hissi ile ortaya çıkmakta daha sonra ilerleyerek ödem ve eritem meydana gelmektedir. Hastalık geliştikten sonra ise tedavi ilaç dozunun azaltılması, doz aralıklarının uzatılması ya da ilacın kesilmesiyle birlikte çeşitli topikal ajanların kullanılması şeklindedir.

Palmar-plantar erthrodyesthesıa (PPE) (hand and foot syndrome) is a dermatological toxic reaction related to some chematherapeutic agents. Liposomal doxorubicin is the long-acting formula of doxorubisin and it causes PPE in 50% of the patients when used with the dosage of 50 mg/m2. The disease causes burning sensation in the hands and feet and then shows progression by edema and erythema. After the disease is estbalished the treatment consists of lowering the drug dosage, prolonging the dose intervals or discontinuing the drug as well as using topical agents.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Major kromozomal anöploidilerin hızlı prenatal tanısında Quantitative Fluorescent Polymerase Chain Reaction (QF-PCR) yöntemi literatürde oldukça etkin (%95), güvenli ve düşük maliyetli olarak gösterilmiştir. Mozaik trizomilerde QF-PCR ve karyotipleme yöntemleri arasında % 0.2 oranında uyumsuzluk varlığı bildirilmiştir. Bizim olgumuz; 17. gebelik haftasında triple testinde Trizomi 18 riskinin 1/50 olması nedeniyle kliniğimize gönderilmişti. Yapılan ultrasonografide fetusta bilateral koroid pleksus kistleri ve bilateral pelviektazi olduğu saptandı. Amniotik sıvıdan yapılan QF-PCR analizi; normal kromozomal yapı gösterdi ancak sitogenetik analizde fetusta trizomi 18 ve trizomi 9 mozaisizm olduğu tespit edildi.

Using QF-PCR for rapid prenatal diagnosis of major chromosome aneuploidies demonstrated that the method is highly efficient, reliable and cost effective in the literature. A discrepancy has been showed between QF-PCR and karyotyping results as 0.2% in mosaicism.Our case was in 17 th gestational weeks who referred to our clinic for having a Trisomy 18 risk as 1 in 50 in triple test.On the ultrasonography, we detected bilateral choroid plexus cysts and bilateral pyelectasia.After amniocentesis QF-PCR has been showed a normal kromosomal patern and cytogenetic analysis has been showed trisomy 18 and trisomy 9 mosaicism.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text