Amaç: Tek taraflı strabismik ve anizometropik ambliyopisi olan olgularda pupil ışık refleksi yanıtlarının dinamik pupillometri ile değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Tek taraflı ambliyopisi olan 51 olgunun 102 gözü kesitsel çalışmaya dahil edildi. Olguların 37’sinde (%72.5) strabismik, 14’ünde (%27.5) anizometropik ambliyopi mevcuttu. Tüm olgulara detaylı oftalmolojik muayene yapıldı ve pupil ışık refleksi yanıtları bilgisayarlı dinamik pupillometri (MonPack One; Metrovision, Fransa) ile değerlendirildi. Başlangıç pupil çapı, kontraksiyon amplitüdü – latansı – süresi – hızı ve dilatasyon latansı – süresi – hızı parametreleri kaydedildi. Olguların ambliyop gözlerinden ve sağlıklı olan diğer gözlerinden elde edilen sonuçlar eşleştirilmiş örneklem-t testi ve Wilcoxon işaretli sıralar testi kullanılarak karşılaştırıldı.
Bulgular: Olguların yaş ortalaması 11.9 ± 6.0 yıl idi. Ambliyop gözlerde sağlıklı gözlere kıyasla pupil kontraksiyon latansının daha uzun (P=0.009), kontraksiyon süresinin daha kısa (P=0.002) ve dilatasyon hızının daha yüksek olduğu görüldü (P=0.033). Diğer parametrelerde ise her iki göz arasında anlamlı fark saptanmadı. Ambliyopi alt tiplerine göre incelendiğinde, strabismik ambliyopi olgularında ambliyop gözlerde kontraksiyon latansının daha uzun (P=0.006) ve kontraksiyon süresinin daha kısa olduğu (P=0.017), anizometropik ambliyopi olgularında ise kontraksiyon süresinin ambliyop gözlerde daha kısa olduğu (P=0.030), diğer parametrelerin anlamlı fark göstermediği izlendi.
Sonuç: Bu çalışmada ambliyop gözlerde dinamik pupillometri ile elde edilen objektif kayıtlarda pupil ışık refleksi yanıtlarının etkilendiği gösterilmiştir. Bu sonuç, ambliyopi patofizyolojisinde bilinmeyen süreçlerin aydınlatılmasına katkı sağlayabilir.

Purpose: To evaluate the pupillary light reflex responses in patients with unilateral strabismic and anisometropic amblyopia using dynamic pupillometry.
Material and Methods: One hundred and two eyes of 51 patients with unilateral amblyopia were enrolled in this cross-sectional study. Of the 51 patients, 37 (72.5%) had strabismic amblyopia and 14 (27.5%) had anisometropic amblyopia. All patients underwent complete ophthalmological examination and pupillary light reflex responses were measured using a computerized dynamic pupillometry system (MonPack One; Metrovision, France). Initial pupil diameter, the amplitude, latency, duration and velocity of pupil contraction, and the latency, duration and velocity of pupil dilation were recorded. Results obtained from amblyopic eyes and fellow eyes of patients were compared using paired samples-t test and Wilcoxon signed ranks test.
Results: The mean age of the patients were 11.9 ± 6.0 years. The latency of contraction was longer (P=0.009), the duration of contraction was shorter (P=0.002), and the velocity of dilation was higher (P=0.033) in amblyopic eyes compared with fellow eyes, while other parameters did not show significant differences. In subgroup analysis, the latency of contraction was longer (P=0.006) and the duration of contraction was shorter (P=0.017) in eyes with strabismic amblyopia, and the duration of contraction was shorter (P=0.030) in eyes with anisometropic amblyopia compared with fellow eyes.
Conclusion: In this study, the objective records obtained by dynamic pupillometry has shown that the pupillary light reflex responses are effected in amblyopic eyes. This finding may shed light on obscure parts of the pathophysiology of amblyopia.

Amaç: Diabetik makula ödeminde (DMÖ) tam tanımı olmayan Kistoid makula dejenerasyonunun (KMD) tanımını yapmak ve Optik koherens tomografi (OCT) ile Fundus floresein anjiografi (FFA) ilişkili özelliklerini irdelemek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmamız retrospektif olarak Kasım 2011-Mart 2015 tarihleri arasında Gazi Üniversitesi Göz Hastalıkları Retina biriminde DMÖ tanısıyla takipli olan hastaların OCT görüntülerinin taranmasıyla oluşturuldu. OCT’de kistik değişiklik izlenen 187 hastanın 259 gözü çalışmaya dahil edildi. FFA’dan maküler iskemi, periferik iskemi ve ödem tipi belirlendi. OCT görüntüleri; vitreomaküler arayüz bulguları, foveal kontür integritesi, kistlerin iç reflektiviteleri, dış retinal tabakaların hasar durumu gibi parametreler açısından incelendi. KMD tanımı için fovea merkezine 1000μm mesafe içindeki en büyük kistin horizontal ve vertikal çapı ölçüldü. Bu değerlerden sınır değer belirlemek adına ROC analizi yapıldı. Kistoid makula ödemi (KMÖ) ve KMD grupları oluşturularak özellikleri değerlendirildi.
Sonuçlar: En büyük kistin horizontal çap ve vertikal çapı görme keskinliği ile orta düzeyde pozitif koreleydi (sırasıyla; rs=0,349, r=0.419). En büyük kistin horizontal çapı 450 mikron ve üzerinde olduğunda KMD olarak adlandırdığımız grupta görme keskinliğinin 20/60 altında olduğunun tahmin edilme oranı yani sensitivite %58, en büyük kistin horizontal çapı 450 mikron ve altında olduğunda KMÖ olarak adlandırdığımız grupta görme keskinliğinin 20/60 ve üzerinde olma olasılığı %73 olarak belirlendi. Vertikal çapta belirlenen 300μm düzeyi için sensitivite %62, spesifite değeri ise %69’du. Bu sınır değerlere göre KMÖ ve KMD grupları oluşturuldu. KMD gruplarında KMÖ gruplarına kıyasla daha yüksek SFK, dış retinal tabakalarda hasar, foveal kontürün ciddi bozukluğu, maküler iskemi ve difüz ile karma tip sızıntının görülme sıklığı daha fazlaydı.
Tartışma: DMÖ’de KMD; fovea merkezine 1000μm mesafe içinde yer alan en büyük kistin horizontal çapının 450μm, vertikal çapının 300μm üzerinde olduğu ve maküler iskeminin, dış retinal tabakalarda hasarın, foveal kontür bozukluğunun, difüz ve karma tip sızıntının daha sık bulunduğu tablo olarak tanımlanabilir.

Purpose: To describe cystoid macular degeneration(CMD) which has no clear definition in diabetic macular edema(DME) and to examine features in Optical coherence tomography(OCT) and Fundus Florescein Angiography(FFA).Methods: This study was created with OCT images of the patients who were followed in Gazi University between November 2011 and March 2015.259 eyes of 187 patients were included.The macular, peripheral ischemia and the type of edema was identified.Vitreomacular interface abnormalities, the integrity of the foveal contour, the internal reflectivity of the cysts and outer retinal layer defects were analysed from OCT images.The horizontal and vertical diameters of the largest cyst in the area of 1000μm from the center of the fovea were measured for the definition of CMD.Results: The horizontal, vertical diameter of the largest cyst were moderately positive corralated with the visual acuity (rs=0.349, r=0.419, respectively).Cases with a horizontal diameter of the largest cyst ≥450μm were grouped as CMD-H group.In this group to predict a visual acuity of ≤20/60 (sensitivity) was 58%.Cases with a horizontal diameter of the largest cyst <450 μm were grouped as CME-H group.Specificity in this group to predict a visual acuity ˃20/60 was 73%. Cases with a vertical diameter of the largest cyst ≥300μm were grouped as CMD-V group. In these eyes to predict a visual acuity ≤20/60 was 62%.Cases with a vertical diameter of the largest cyst <300 μm were grouped as CME-V group.In this group to predict a visual 45 acuity ˃20/60 was 69%.The groups of CME and CMD were formed according to these cut-off values.Conclusion: Cystoid macular degeneration in DME can be defined as those with a horizontal diameter of the largest cyst ≥450μm,vertical diameter of the largest cyst ≥300μm in the center of the fovea especially if it is associated with macular ischemia, outer retinal damage, loss of foveal contour and diffuse/mixed edema subtype.

Amaç: Diyabetik maküla ödemi (DMÖ) bulunan vitrektomize gözlerde intravitreal deksametazon implant (DEX) uygulamalarının etkinliğini ve uzun dönem sonuçlarını bildirmektir.
Materyal–Metod: Pars plana vitrektomi (PPV) geçirmiş ve DMÖ nedeniyle DEX uygulanmış hastaların geriye dönük olarak tıbbi dosyaları incelendi. PPV zamanı, PPV endikasyonu, PPV ile DEX uygulaması arasındaki süre, DEX uygulaması öncesi uygulanmış intravitreal tedaviler, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), göz içi basıncı (GİB), optik koherens tomografi ile ölçülmüş santral retinal kalınlık (SRK) verileri kaydedildi. Elde edilen veriler DEX etkinliğinin araştırılması doğrultusunda, enjeksiyon öncesi, enjeksiyon sonrası 1,3 ve 6 aylık zaman noktalarında birbirleri ile karşılaştırmalı olarak incelendi.
Bulgular: 11’i kadın olmak üzere 17 hastanın 17 gözü çalışmaya dahil edildi. DEX uygulamasından sonra ortalama takip süresi 21±2.4 ay (12-43 ay) idi. Ortalama yaş 60.7 yıl (46-70) idi. 16 göz (%94.1) psödofakikti. DEX uygulaması yapılmış vitrektomize hastalarda en sık PPV endikasyonu traksiyonel retina dekolmanı idi (8 göz, %47.1). 13 göz (%76.5) DEX enjeksiyonu öncesi intravitreal anti-VEGF tedavi almıştı. 10 göze (%58.8) tek doz DEX uygulaması olmak üzere, toplam 30 DEX uygulandı. EİDGK, DEX uygulaması öncesi ortalama 0.77 logMAR olup, sırasıyla 1, 3 ve 6. aylarda 0.64, 0.68 ve 0.66’ya yükseldi (p<0.01). DEX uygulaması öncesi SRK değeri 452 µm olarak ölçüldü ve tedavi sonrası sırasıyla 1, 3 ve 6. aylarda sırasıyla 310, 368, 375 µm’e azaldı (p<0.04). Ortalama GİB değeri ilk DEX uygulaması ile 16 mmHg’den sırasıyla 1, 3 ve 6. Aylarda 18.2, 18.8 ve 18.5 değerine yükseldi (p>0.05). 2 göze antiglokom damla başlanması gerekti (GİB>25 mmHg). Tekrarlayan DEX uygulaması yapılan hastalarda enjeksiyon sonrası EİDGK, SRK ve GİB değişimleri ilk enjeksiyon ile benzerdi.
Sonuç: DEX uygulaması BCVA artışı ve SRK azalması açısından vitrektomize gözlerde etkili olduğu düşünülmüştür. Çoğu hastada en az 6 ay fayda sağlasa da, maksimum etki ilk 3 ayda görülmüştür. Tekrarlayan enjeksiyon gereken hastalarda sıklıkla 6 aydan daha az sürede uygulama gerekmektedir.

Purpose: To describe the efficacy and long-term outcomes of intravitreal dexamethasone implantation for diabetic macular edema (DME) in vitrectomized eyes
Methods: Medical records of patients were retrospectively reviewed. Pars plana vitrectomy (PPV) time, PPV indications, time interval between DEX injection and PPV, other intravitreal treatment prior to DEX application, best corrected visual acuity (BCVA), intraocular pressure (IOP), central retinal thickness (CRT) measured by optical coherence tomography were recorded.
Results: Seventeen eyes of 17 patients were included to the study. Average follow-up after DEX injection was 21±2.4 months (range 12-43 months). Female/male ratio was 11/6. Mean age was 60.7 years (range 46-70 years). 16 eyes (94.1%) were pseudophakic at the time of DEX treatment. The most common indication for PPV was tractional retinal detachment (8 eyes, 47.1%). 10 eyes (58.8%) received single injection and a total of 30 DEX implantations were performed. Before the first injection, average BCVA was 0.77 logarithm of the minimum angle of resolution (logMAR) units that improved to 0.64, 0.68 and 0.66 logMAR after 1, 3 and 6 months, respectively (p<0.01). CRT decreased significantly from 452 µm at baseline to 310, 368±34 and 375 µm after 1, 3 and 6 months, respectively (p<0.04). Mean IOP was 16±1.2 mmHg at baseline and measured 18.2, 18.8 and 18.5 mmHg after 1, 3, and 6 months (p>0.05). Two eyes (%8) received topical anti-glaucoma medication (IOP ≥ 25 mmHg). Similar results were observed in eyes receiving repeating DEX injections.
Conclusion: Intravitreal DEX injection treatment seems to be effective for improving BCVA and decreasing CRT in vitrectomized eyes with CME. This effect seemed to last for 6 months at most of the eyes, but maximized at 3 months. Patients with repeated injections often require injection less than 6 months.

Amaç: İdiopatik makula deliği cerrahisinde hava altında 23 gauge pars plana vitrektomi (PPV) ve standart PPV sonuçlarının karşılaştırılması.
Yöntem: Bu prospektif, karşılaştırmalı olgu serisinde idiopatik makula deliği tanısı alan 42 hastanın 42 gözü dahil edildi. Yirmi bir gözde hava altında vitrektomi tekniği uygulanırken, 21 gözde kontrol grubu olarak standart vitrektomi tekniği kullanıldı. Etkin vitrektomi süresi, ameliyat süresi, mikroperimetri (MP1), anatomik ve fonksiyonel sonuçlar değerlendirildi.
Bulgular: Ortalama etkin vitrektomi zamanı hava altında vitrektomi grubunda, kontrol grubu ile kıyaslandığında anlamlı olarak daha kısa bulundu (7.5±0.3 dakika ve 13.3±0.5 dakika, sırasıyla, P<0.001). Ortalama ameliyat süresi hava altında vitrektomi grubunda kontrol grubu ile kıyaslandığında anlamlı olarak daha kısa bulundu (21.8±2.0 dakika ve 25.9±1.1 dakika, sırasıyla, P<0.001). Mikroperimetri ile yapılan preoperatif ve 3 aylık postoperative retinal duyarlılık değerlendirmesinde iki grup arasında anlamlı fark tespit edilmedi. Anatomik başarı 3. ayda iki grupta da %100 olarak bulundu. Hava altında vitrektomi sırasında görülen komplikasyonlar: retinal temas (%10), ani hipotoni (%10), iki psödofakik gözün birinde ön kamaraya hava geçişi (%50) ve birinde göz içi lensin buğlanması (%50).
Sonuç: İdiopatik makula deliği cerrahisinde hava altında vitrektomi uygulaması standart vitrektomi ile kıyaslandığında vitreus görüntülenmesi, etkin vitrektomi süresi ve ameliyat süresi gibi parametrelerde yarar sağladığını görülmüştür. Postoperatif mikroperimetri incelemesinde devamlı hava infüzyonuna bağlı retina ve optik sinir hasarı izlenmemiştir.

Objectives: To evaluate the outcomes of 23-gauge pars plana vitrectomy (PPV) under air compared with standard PPV, for idiopathic macular hole (MH).
Materials and Methods: In this prospective, comparative, interventional case series, 42 eyes of 42 patients with idiopathic MH were enrolled. Twenty-one eyes had vitrectomy with an air-infused technique and 21 vitrectomy with a traditional balanced salt solution-infused technique as a control group. Effective vitrectomy time, total surgery time, microperimetry (MP1), and anatomical and functional results were evaluated.
Results: The mean effective vitrectomy time was significantly lower in the air group than in the control group (7.5±0.3 min and 13.3±0.5 min, respectively, P<0.001). The mean total surgery time was significantly lower in the air group than the control group (21.8±2.0 min and 25.9±1.1 min, respectively, P<0.001) There were no statistically significant changes in preoperative and 3-month postoperative retinal sensitivity values evaluated by MP1 in either group. Anatomical success at 3 months was 100% in both groups. Intraoperative complications noted during the air-infused vitrectomy were retinal touch (10%), sudden hypotony (10%), migration of air into the anterior chamber (50%) and fogging of the intraocular lens (50%) in one out of two pseudophakic eyes.
Conclusion: Vitrectomy under air infusion for idiopathic macular hole showed some advantages over a traditional vitrectomy technique in terms of vitreous imaging, effective vitrectomy time, and total surgery duration without significantly increasing the intraoperative and postoperative complication rates. Postoperative microperimetry results indicated no specific damage to the retina or optic nerve related to the continuous air infusion.

OBJECTIVE. To compare biochemical outcomes, effectiveness and tolerance of two high-density silicone oils (HDSO), silicone oil-RMN3 (Oxane® HD) and silicone oil-Densiron-68 (Densiron®68), for the management of complicated retinal detachment (RD) associated with inferior proliferative vitreoretinopathy (PVR).
METHODS. Retrospective, single-centre, comparative case series of 23 patients treated between September 2014 and June 2016. The main inclusion criteria was RD with inferior PVR receiving Oxane® HD or Densiron® 68 following pars plana vitrectomy. The main outcome measures were anatomical success, the rate of RD recurrence and best-corrected visual acuity (BCVA) at 6 months. Secondary outcomes were short term complications.
RESULTS. 23 eyes were included: 16 eyes undergoing Densiron® 68 tamponade and 7 eyes undergoing Oxane® HD tamponade. Anatomical success under HDSO was statistically significantly higher in the Densiron® 68 group (100 %) than in the Oxane® HD group (42.8 %) (p = 0.0455). Recurrent RD was observed in 42.8 % of eyes under Oxane® HD, but in none of the patients under Densiron® 68 (p = 0,001). Six months after surgery, mean BVCA values (+/- Standard Deviation SD) were 0.83 ± 0.62 logMAR units and 1.81 ± 0.65 logMAR units with Densiron® 68 and Oxane® HD, respectively. BVCA was statistically significantly higher in the Densiron® 68 group (p = 0.006). No significant differences were observed with regard to intraocular pressure, emulsification, and intraocular inflammation.
CONCLUSION. Densiron® 68 appears more effective than Oxane® HD for the management of RD associated with PVR. A randomized, controlled, interventional study is needed to demonstrate this difference.

Amaç: Subklinik retina dekolmanının (SKRD), klinik retina dekolmanına ilerlemesinin önlenmesinde baraj lazer fotokoagülasyonunun etkinlik ve güvenirliğini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya SKRD tanılı 20 hastanın 21 gözü dahil edildi. Tüm hastalara tam oftalmolojik muayene, spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ve renkli fundus fotoğrafı incelemesi yapıldı. Başlangıç tanı yaşı 18 ile 75 yaş arasında değişmekteydi (ortalama yaş 57.3±16.2 yıl). En az 6 ay takip edilen olgular çalışmaya alındı. Altı ay ile 55 ay arasındaki takip periyodlarında Goldmann üç aynalı kontakt mercek ve bazen de skleral indantasyonlu kontakt mercek kullanılarak periyodik retina muayeneleri yapıldı.
Sonuçlar: Hastaların 12’si (% 60) kadın ve 8’i (% 40) erkek idi. Hastaların ortalama takip süresi 24.3±15.2 ay (aralık; 6-55 ay) idi. Gözlerin 3’ü (%14.3) psödofakikdi. Bir hastada, bilateral etkilenme mevcuttu ve iki gözün her biri ayrı ayrı iki tutulum alanı içermekteydi. SKRD 18 gözde (% 85.7) üst kadran ve 3 gözde (% 14.3) alt kadrandaydı; 10 göz (% 47.6) temporal yerleşimli, 4 göz (% 19.1) nazal kadran yerleşimli ve 7 göz (% 33.3) üst kadran (temporal-nazal) yerleşimliydi. SKRD’li 6 gözde (% 28.6) -3.0 diyoptriden büyük miyopi tespit edildi. SKRD’li 4/21 gözde (% 19) klinik retina dekolmanına ilerleme gözlendi. Klinik retina dekolmanına ilerleme gösteren gözlerin tümü; >-3.0 dioptri ve üst kadran yerleşimli birden fazla retina yırtığı olan gözler idi.
Tartışma: Subklinik retina dekolmanında birinci basamak tedavi olarak baraj lazer fotokoagülasyon akılda tutulmalıdır. Baraj lazer fotokoagülasyon, çoğu hastada klinik retina dekolmanına ilerlemenin önlenmesinde büyük öneme sahiptir. Baraj lazer fotokoagülasyon tedavisini takiben bu olgular yakından takip edilmelidir.

Objectives: To describe results of demarcation laser photocoagulation in preventing progression of subclinical retinal detachment (SCRD).
Materials and Methods: Twenty one eyes of 20 patients with SCRD were included. All patients underwent a complete ophthalmological examination, spectral-domain optical coherence tomography (SD-OCT) and color fundus photography. Ages at initial diagnosis ranged between 18 and 75 years (mean 57.3±16.2 years). Patients followed for at least 6 months were included in the study. Periodic retinal examinations over follow-up periods of between 6 months and 55 months, using Goldmann three-mirror contact lens and sometimes semilunar mirror lens with scleral indentation.
Results: Twelve patients (60%) were female, eight (40%) were male. The mean follow-up period was 24.3 ± 15.2 months (range; 6-55 months). Three (14.3%) eyes were pseudophakic. One patient was affected bilaterally, and two eyes each contained two separate areas of involvement. The SKRD was in the upper quadrant of 18 eyes (85.7%) and the lower quadrant in 3 eyes (14.3%); 10 eyes (47.6%) were located in the temporal region, 4 eyes (19.1%) were located in the nasal quadrant and 7 eyes (33.3%) were located in the upper quadrant (temporal-nasal). Six eyes (28.6%) were found to have myopia greater than −3. 0 diopters. Progression to clinical retinal detachment was observed in 4/21 eyes (19%) with SCRD. All eyes showing progression to clinical retinal detachment had >-3.0 diopter and upper quadrant localized multiple retinal tears.
Discussion: Demarcation laser photocoagulation should be kept in mind in terms of first-line treatment for eyes with SCRD. Laser photocoagulation is vital in preventing progression to rhegmatogenous retinal detachment in most patients. After this treatment, these patients should be followed closely.

Primer konjenital glokom, güncel tüm tıbbi ve cerrahi tedavi seçeneklerin varlığına rağmen, çocukluk döneminde görme kaybına yol açan önemli göz hastalıkları arasında bulunmaktadır. Uzun ömür beklentisi olan çocuk hasta popülasyonunun bir hastalığı olan primer konjenital glokomun ilerleyici ve körlükle sonlanabilecek seyirinin olması, bu durumun patofizyolojisinin anlaşılmasını ve uzun süreli tedavi seçeneklerinin geliştirilmesini gerekli kılmaktadır. Bu derlemenin ilk kısmında primer konjenital glokomun genetik özellikleri, bugüne kadar tanımlanmış olan genetik lokusları (GLC3A, GLC3B, GLC3C ve GLC3D) ve trabeküler ağ ile Schlemm kanalı gelişimi için önemli olan protein yapıları tartışılmaktadır. Hastalık patogenezinde rol aldığı düşünülen CYP1B1, LTBP2 ve TEK/Tie 2 proteinlerinin etki mekanizmaları ve trabeküler disgenez ile olan ilişkileri ayrıntılarıyla değerlendirilmektedir. Tarif edilen lokuslar ve hastalıkları ilişkilendirilmiş protein bozuklukların, primer konjenital glokom gelişimindeki muhtemel rolleri ile tarif edilmeye çalışılarak, okuyuculara hastalığın moleküler biyolojisi ile güncel bilgiler aktarılması hedeflenmektedir. Derlemenin ikinci kısmında ise primer konjenital glokomun tedavisinde yeri olan geleneksel cerrahi tedaviler ile bu girişimlerin güncel uygulanma şekilleri ve bu müdaheleler ile ilgili yapılan gelişmeler ve değişiklikler aktarılmaya çalışılmaktadır. İrdelenen cerrahi yöntemler arasında goniyotomi, trabekülotomi ab externo, trabekülektomi, seton cerrahisi ve siiliyer cisim ablasyonu bulunmaktadır. Primer konjenital glokom, 21 yüzyılda, patofizyolojisi açısından hala anlaşılmamış birçok özelliği olan ve tedavi yöntemleri açısından gelişime açık ön segment disgenezlerinden birini oluşturmaktadır.

Primary congenital glaucoma (PCG) continues to be an important cause of visual impairment in children despite advances in medical and surgical treatment options. The progressive and blinding nature of the disease, together with the long-life span of the affected population, necessitates a thorough understanding the pathophysiology of PCG and the development of long-lasting treatment options.
In the first part of this review paper, genetic features and makeup of this disorder including all currently identified genetic loci (GLC3A, GLC3B, GLC3C and GLC3D) and relevant protein targets important for trabecular and Schlemm canal dysgenesis are discussed. These target molecules primarily include CYP1B1, LTBP2 and TEK/Tie2 proteins. Their potential roles in PCG pathogenesis are discussed with the purpose of bringing the readers up to date in the molecular genetics aspect of this disorder. Special emphasis is placed on functional implications of reported genetic mutations in the setting of PCG. The second part of the review focuses on various modifications and refinements to the traditional surgical approaches performed to treat PCG including advances in goniotomy and trabeculotomy ab externo techniques, glaucoma drainage implant surgery and cyclodiode photocoagulation techniques that ultimately provide safer surgical approaches and more effective intraocular pressure control in the 21st century.

Bu olgu sunumunun amacı, pediatrik Akut Toksik Epidermal Nekrolizli bir olguda semblefaron halkasının etrafına sarılı amniyotik membranın dikişsiz yerleştirilmesi için yeni bir cerrahi yöntem tanımlamaktır. Bir yaşındaki kız hastada, Toksik Epidermal Nekroliz'e bağlı şiddetli oküler yüzey inflamasyonu ve büyük korneal ve konjonktival epitel defektleri gelişti. Hastaya yoğun bakım ünitesinde yatak başında, sedoaneljezi altında semblefaron halkası etrafına sarılı geniş (4 cm x 4 cm) amniyotik membran yerleştirildi. Oküler yüzey, tedavi sonrası sağ gözde 6. haftada ve sol gözde 8. haftada tamamen epitelize olmuştu. AMT'den iki yıl sonra her iki göz de semblefaron, skar oluşumu veya limbal kök hücre yetmezliği olmaksızın sakindi. Yatak başında gerçekleştirilmiş semblefaron halkası etrafına sarılmış amniyon membran transplantasyonu, akut dönemde her iki gözde de oküler yüzeyi yeterli bir şekilde kaplayarak inflamasyonu azalttı ve oküler yüzeyi koruyarak mükemmel klinik sonuçlara yol açtı.

The purpose of this case report is to describe a new surgical method for sutureless placement of the amniotic membrane with a symblepharon ring in a pediatric patient with acute Toxic Epidermal Necrolysis (TEN). 1-year old girl developed severe ocular surface inflammation with large corneal and conjunctival epithelial defects secondary to TEN. She was treated with placement of wide (4 cm x 4 cm) amniotic membrane and non-sterile symblepharon ring under sedoanalgesia at bedside in the intensive care unit. The ocular surface was completely epithelized by post-treatment week 6 in the right and 8 in the left eye. Two-year after Amniotic Membrane Transplantation (AMT) both eyes were quiet with no symblepharon or scar formation or limbal stem cell deficiency. AMT under a symblepharon ring to both eyes at bedside provided sufficient acute coverage of the ocular surface, leading to excellent clinical outcomes by reducing inflammation and protecting the ocular surface.

Mycobacterium tuberculosis can spread the whole body and rarely involve the eye. We report a case with endophthalmitis in one eye and simultaneous retinal vasculitis in the fellow eye. Systemic work up led us to infective endopericarditis. The vitreous and pericardial fluid polymerase chain reactions (PCR) were positive for M. tuberculosis. We started the quadruple antituberculous treatment (isoniazid, ethambutol, pyrazinamide, and rifampin). After two weeks, we discontinued all the medications to resolve the drug-induced hepatitis. We restarted isoniazid and rifampin, but hepatitis recurred. Finally, we chose isoniazid/ethambutol combination for 18 months, and also administered short term systemic corticosteroid. His vision improved considerably with no recurrence of hepatitis or tuberculosis for 3 years after completion of treatment. Ocular tuberculosis can masquerade as other causes of intraocular inflammation, and a medical team consists of an ophthalmologist and an infectious disease specialist might be needed for the diagnosis and management.

Vazoproliferatif retina tümörü (VPRT); nadir görülen, klinik seyri kişiye göre farklılık gösterebilen iyi huylu bir lezyondur. VPRT saptanan olgularda erken tanı ve tedavi ile başarılı sonuçlar alınmaktadır. Bu olgu sunumunda Multipl Skleroz ve VPRT birlikteliği ile VPRT’ye uygulanan krioterapi sonrası geliştiği düşünülen üveit ve sekonder glokomun yönetimi anlatılmaktadır.

Vasoproliferative retinal tumor (VPRT); is a rare, benign lesion with a variable clinical course depending on the individual. Successful results are obtained with early diagnosis and treatment in cases with VPRT. In this case report, we present a case of concomitant VPRT and Multiple Sclerosis along with our management of uveitis and secondary glaucoma that presumably developed following cryotherapy for VPRT.