Purpose: To evaluate tomographic and topographic parameters in subclinical and clinical keratoconus eyes by comparing them with normal eyes in young Caucasian population.
Methods: This is a cross - sectional study included 88 normal eyes (control group), bilateral data from preclinical stage of 24 progressive keratoconus eyes (bilateral subclinical keratoconus group), 40 fellow eyes of patients with unilateral keratoconus (fellow eyes group) and 97 mild stages of keratoconus eyes. Topographic and tomographic data, data from enhanced elevation maps and keratoconus indices, were measured in all study eyes using the Scheimpflug tomography. Receiver operating characteristic (ROC) analysis was used to assess individual parameters to discriminate eyes of patients with subclinical and clinical keratoconus from control eyes. The sensitivity and specificity of the mean effective parameters were evaluated and optimal cutoff points were identified to differentiate subclinical keratoconus and keratoconus from normal corneas.
Results: While comparing all subclinical and clinical KC eyes from normal group, most of diagnostic parameters showed significant differences. The ROC curve analysis showed high overall predictive accuracy of several Pentacam parameters, such as overall D value, anterior and posterior elevations and difference elevations, pachymetry progression index, index of surface variance, index of height decentration and keratoconus index in discriminating ectatic corneas from normal ones and this outcomes were proportionally less pronounced in all subclinical keratoconus eyes than in clinical keratoconus eyes. Pachymetric readings were progressively lower in bilateral subclinical keratoconus eyes group and sensitivity and specificity of the analyzed tomographic and topographic parameters were higher than fellow eyes group when differentiating subclinical keratoconus from healthy corneas.
Conclusion: The Sheimpflug tomography parameters, such as D value, elevation parameters, progression index and several surface indices can effectively differentiate keratoconus from normal corneas in Caucasian population. Still a combination of different data is required to distinguish subclinical keratoconus.

Amaç: Psödoeksfolyatif glokom (PEG) hastaları ve sağlıklı gönüllülerde optik sinir başını arttırılmış derinlik görüntülü spektral domain optik koherens tomografi (SD OKT) ile analiz etmek.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışmada yaş ve cinsiyet bakımından eşleşen 70 PEG hastası ve 68 sağlıklı gönüllü değerlendirildi. Prelaminer doku ve lamina kribroza SD OKT ile görüntülendi. Hastalığın evresi görme alanı ile belirlenerek prelaminer doku kalınlığı, lamina kribroza kalınlığı ve hastalık şiddeti ilişkisi değerlendirildi.
Bulgular: Psödoeksfolyatif glokom hastaları ve kontrol grubu arasında yaş, cinsiyet, santral kornea alınlığı ve aksiyel uzunluk açısından anlamlı fark bulunmadı. Psödoeksfolyatif glokom hastalarında SD OKT ile ortalama prelaminer doku kalınlığı (PLK) (93.1 ± 44.5 μm, p < 0.05) ve laminer kalınlık (LK) (206.3 ± 33.6 μm p < 0.05) kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşük ölçüldü. PEG hastaları görme alanı kaybının şiddetine göre evrelere ayrıldı. Prelaminer doku kalınlığı ile evre arasında istatistiksel anlamlı ilişki görülmezken (p >0,05), LK ile evre arasında anlamlı ilişki saptandı (p < 0.05).
Sonuç: Prelaminer doku kalınlığının düşük olması ile PEG varlığı arasında korelasyon mevcutken hastalığın şiddeti ile PLK'nın korelasyonu saptanmadı. Laminer kalınlığın ise PEG şiddeti ve progresyonu ile anlamlı ilişkisi mevcuttur.

Objectives: To analyze optic nerve head (ONH) images of pseudoexfoliative glaucoma (PXG) patients and healthy volunteers obtained with enhanced depth imaging (EDI) spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT).
Materials and Methods: Seventy patients with PXG and 68 age and gender matched healthy subjects were included in this prospective study. The prelaminar tissue and lamina cribrosa (LC) were imaged using the Spectralis OCT with the EDI technique. PXG disease stage determined with visual field to evaluate relationship between prelaminar tissue thickness (PTT), lamina cribrosa thickness (LT) and disease severity
Results: There was not a significant difference between PXG group and control group with regard to age, gender, central corneal thickness and axial length. Mean prelaminar tissue thickness (PTT) (93.1 ± 44.5 μm, p < 0.05) and lamina cribrosa thickness (LT) (206.3 ± 33.6 μm p < 0.05) values of PXG group were seen to be statistically significantly lower compared to control group in EDI OCT measurements. PXG patients were divided to stages according to visual field defect severity. While a significant difference was not detected in prelaminar tissue thickness in comparison of disease stages (p >0,05), a statistically significant difference was detected between stages for LT (p < 0.05)
Conclusions: A thinner PTT was correlated with the presence of PXG but not with the severity of glaucoma. In addition, LT has a stronger relationship with disease severity and progression compared to PTT.

Amaç: Erişkinlerin glokom ile ilgili bilgi düzeylerini değerlendiren bir ölçek geliştirmek ve bu ölçeğin geçerlik ve güvenirliğini sağlamaktır.
Gereç ve Yöntem: Çalışma 40-80 yaş arası birinci basamak sağlık kuruluşuna başvuran glokom tanısı olmayan 811 kişi üzerinde gerçekleştirildi. Glokom bilgi düzeyini ölçen 27 maddelik anket çalışma ekibi tarafından oluşturuldu. Uzman görüşü ardından yapısal değerlendirmeye alındı. Her madde için madde ayırıcılık gücü indeksi ve güçlük indeksi hesaplandı. Yapı geçerliliğini belirlemek amacıyla faktör analizi, güvenilirliğini belirlemek için, Cronbach alfa iç tutarlılık katsayısı ve madde-toplam korelasyonları hesaplandı. Ölçeğin faktör yapısının ne derece uyum gösterdiğini değerlendirmek amacıyla doğrulayıcı faktör analizi uygulandı. Ölçeğin geçerliliğini değerlendirmek için, NEHEP Eye-Q ölçeği ile korelasyonuna bakıldı.
Bulgular: Ölçek geliştirme çalışması sonrasında, ölçek tek boyutta 10 maddeden oluştu. Madde ayırıcılık gücü indeksi ve güçlük indeksi sırasıyla 0.28 ile 0.65, %33 ile %61 arasında değişmekteydi. Faktör analizinde Kaiser-Meyer Olkin: 0.760, Barlett’s test sonucunda p<0.001 idi. Maddelerin toplam korelasyon değerleri %24.2-42.9 arasında değişmekteydi. Cronbach alfa katsayısı 0.69 idi. Doğrulayıcı faktör analizi sonucunda, ölçeğin uyumunun ve uyum indekslerinin kabul edilebilir düzeyde oldukları bulundu. Geçerliliğin test edilmesinde kullanılan yöntem sonucunda ise NEHEP ölçeği puanı ile GBDÖ puanı arasında pozitif korelasyon bulundu (r=0.522; p<0.001). Yaş grubu 40-64 olanlarda, kentte yaşayanlarda, öğrenim düzeyi lise ve üzeri, gelir düzeyi iyi olanlarda, daha önce göz muayenesi yaptırmış olanlar ve daha önce göz tansiyonu ölçtürenlerde ölçekten alınan puan daha yüksekti.
Sonuç: Ölçek, Türkiye’de glokom bilgi düzeyini değerlendirmek için kullanılacak, geçerlilik ve güvenilirliği yapılmış ilk ölçek olma özelliği taşımaktadır. Ölçek ileri araştırmalar ve geliştirmelere ihtiyaç duymaktadır

Objectives: The present study was conducted to develop an instrument for measuring the adults’ glaucoma knowledge levels and to establish the instrument’s validity and reliability.
Materials and Method: The study group consists of 811 persons aged 40-80 years who were attended to primary health care institutions and who did not have glaucoma diagnose. 27-item questionnaire measuring the level of glaucoma knowledge was created by the study team. Following the expert opinion, it was structurally evaluated. The difficulty index and discrimination index for each item were calculated.Factor analysis was used to determine construct validity, Cronbach alpha internal consistency coefficient and item-total correlations were calculated to determine reliability.Confirmatory factor analysis was used to assess the extent to which the factor structure of the scale fit.We analysed the correlation with the NEHEP Eye-Q scale in order to evaluate the validity of the scale.
Results: As result of the scale development study, the scale was composed of 10 items in one dimension.The discrimination index and difficulty index ranged between 0.28 to 0.65 and 33 to 61%, respectively.According to factor analysis Kaiser-Meyer Olkin score was 0.760 and p<0.001 in Bartlett's test result.As a result of the confirmatory factor analysis, the fit of scale and the fit indices were found to be acceptable. As a result of the method used to test validity, there was a positive correlation between the total score of the items of the NEHEP scale and GKLQ score (r=0.522; p<0.001).The score taken from the scale was higher in attendees who are in the age group 40-64, living in the city, had high school or above education, had an eye examination and who measured eye pressure before.
Conclusion: The scale has the feature of being the first valid and reliable scale to be used to assess the level of glaucoma knowledge in Turkey

Amaç:
Katarakt cerrahisi simülasyon cihazının pratik uygulama ile korelasyonunu ve cerrahi eğitime katkısını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem:
Kliniğimizde görev yapan 16 hekim, cerrahi tecrübelerine bakılarak 3 gruba ayrıldı. Cihazın tanıtımı yapıldıktan sonra katılımcılardan navigasyon, forseps, bimanuel uygulama, antitremor ve kapsüloreksis modülünü kapsayan aşamaları yapmaları istendi. Kapsüloreksis aşaması 5 kez tekrar edildi. Katılımcılardan kapsüloreksisi non-dominant el ile tekrar yapmaları istenerek, bu uygulama için de puanları belirlendi. Puanların cerrahi deneyim ve uygulama tekrarından ne kadar etkilendiği değerlendirildi. İstatistiksel değerlendirmede 0.05’in altındaki p değerleri anlamlı kabul edildi.
Bulgular:
Katılımcıların kapsüloreksis aşamasındaki puanlarının cerrahi deneyimleri ile korelasyon gösterdiği, dominant el ile yaptıkları kapsüloreksisin non-dominant ele kıyasla daha başarılı olduğu saptandı (p=0.004). Tekrarlayan uygulamalar sonrasında kapsüloreksis başarısının arttığı görüldü (p=0.001).
Sonuç:
Katarakt cerrahi simülatör cihazı cerrahi deneyim ile korele sonuçlar vermektedir. Tekrarlayan uygulamalarda katılımcının performans artışı, cerrahi beceriye katkı sağladığını göstermektedir.

Objective:
To evaluate the correlation of cataract surgical simulator and real-life surgical applications and its contribution to surgical training.
Material and Methods:
Three groups were established from 16 doctors in our department, regarding their surgical experience. After introduction of the device, the participants were asked to perform the stages including navigation, forceps, bimanual practice, anti-tremor and capsulorhexis and their points were recorded. Capsulorhexis stage was repeated 5 times. Participants were also asked to perform capsulorhexis again with their non-dominant hand and their points were determined for this practice. The influence of repetition and surgical experience on the recorded points was evaluated. The p values below 0.05 were considered statistically significant.
Results:
There was correlation between the surgical experience of the participants and their achieved points in capsulorhexis module. Their dominant hand was more successful than the non dominant hand in capsulorhexis (p=0.004). Success in capsulorhexis increased up on repetition (p=0.001).
Conclusion:
Cataract surgery simulation device gives correlated results with surgical experience. The increase of performance upon repeated practice, points that it promotes surgical training.

Amaç: Retinoblastomu olan hastalarda radyoterapiye bağlı gelişen katarakt için uyguladığımız fakoemülsifikasyon ve arka kamara göz içi lensi(AKGİL) implantasyonunun görsel sonuçlarını, komplikasyonlarını ve tümör rekürrensi olup olmadığını değerlendirmek.
Gereç-Yöntem: 1980 ile 2014 yılları arasında tek merkezde radyoterapiye bağlı kataraktı gelişen ve fakoemülsifikasyon ve AKGİL yerleştirilmesi yapılan retinoblastom hastalarının dosyaları retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya 6 hastanın 6 gözü dahil edildi.
Bulgular: 6 hastanın 4’ü kız, 2’si erkekti. İki gözde unilateral, 4 gözde bilateral retinoblastom mevcuttu. Retinoblastom tanı yaşı ortalama 28,3 aydı(12-96 ay). Tüm hastalara kemoredüksiyon(OPEC protokolü) ve lens koruyuculu radyoterapi ve bazı hastalara lokal tedaviler uygulanmıştı. Retinoblastom tanısı ile cerrahi arasındaki ortalama süre 96,3 aydı(73-122 ay). Son retinoblastom tedavisi ile cerrahi arasındaki süre ortalama 67,2 aydı. Operasyon sonrası komplikasyon olarak 2 hastada iridosiklit ve tüm hastalarda arka kapsül kesafeti görüldü. Cerrahi sonrası ortalama takip süresi 105,8 aydı(59-120 ay). Tüm hastalarda son görme keskinliği operasyon öncesinden daha iyi bulundu. Hiçbir hastada geç intraoküler rekürrens, orbital tümör, sistemik metastaz ya da ikincil kanser tespit edilmedi.
Sonuç: Fakoemülsifikasyon ve AKGİL implantasyonu retinoblastomlu hastalarda radyoterapiye bağlı gelişen kataraktın tedavisinde güvenilir bir yöntemdir. Fakat sonuç görme keskinliği primer makular tümör tutulumuyla sınırlıdır.

Purpose: To investigate visual outcomes, surgical complications, and tumor recurrence among children with retinoblastoma undergoing phacoemulsification and posterior chamber intraocular lens (PCIOL) implantation for radiation-induced cataract secondary to external beam radiotherapy (EBRT).
Material and Methods: The medical records for all patients treated by phacoemulsification and PCIOL implantation for radiation-induced cataract after EBRT for retinoblastoma at a single institution between 1980 and 2014 were reviewed retrospectively. The study included 6 eyes of 6 children (4 girls, 2 boys).
Results: 4 cases had bilateral and 2 cases had unilateral retinoblastoma. The median age at diagnosis of RB was 28.3 months (range, 12–96 months). All patients received chemoreduction (OPEC protocol) and EBRT with or without local ophthalmic therapies and experienced radiation-induced cataracts. The median interval from retinoblastoma diagnosis to cataract surgery was 96.3 months (range, 73–122 months). Time interval between surgery and last retinoblastoma treatment was 67, 2 months. Postoperative complications included iridocyclitis in 2 eyes and posterior capsule opacification in all eyes. The mean follow-up after surgery was 105.8 months (range, 59–120 months). Final visual acuity was better in all eyes then preoperative visual acuities. No late intraocular recurrence, orbital tumors, metastatic disease or secondary malignancies was noted in this study.
Conclusions: Phacoemulsification and PCIOL implantation is an effective method of managing radiation-induced cataracts in eyes with previously treated retinoblastoma. But visual acuity was limited by the presence of primary macular tumor.

Bilim ve teknolojideki ilerlemelere bağlı olarak tedavide kullanılan ürünler incelendiğinde oftalmolojinin yenilikçi ilaçların, tıbbi cihazların ve ilaç-tıbbi cihaz kombinasyon ürünlerinin araştırma-geliştirme, preklinik ve klinik çalışmalarının yapıldığı öncelikli bir konumda yer aldığı gözlenmektedir. Oküler uygulamalarda ilaçların absorpsiyonu arttırmak, metabolizma ve eliminasyonu azaltmak, oküler doku ve kompartmanlarda kalış sürelerini uzatmak ve oküler bariyerleri aşmak amacıyla geliştirilen taşıyıcı sistemler arasında lipozomlar, miseller, nanoemülsiyonlar, nanopartiküller gibi kolloidal yapıda ya da göz içine yerleştirilen implant şeklinde kontrollü salım sağlayan sistemler bulunmaktadır. Ayrıca gen ya da hücre kökenli sistemlerin kullanıldığı daha karmaşık yapıda, ileri tedaviler kapsamında olan risk düzeyi yüksek ürünler ile araştırmalar yapılmaktadır. Bu derlemede oküler ilaç, gen ve hücresel taşıyıcı sistemler, bunlar ile ilişkili olan ürünler ve ileri tedavi tıbbi ürünlerindeki gelişmeler, ilacın (tıbbi ürünün) tanımı ve yasal düzenlemelerdeki güncel değişiklikleri göz önüne alan, bir bakış açısı ile sunulmaktadır

Summary will be sent later.

Enfeksiyöz keratit lameller kornea cerrahisi sonrası nadir görülen bir komplikasyondur. Bu yazıda Pellucid Marjinal Dejenerasyonlu (PMD) bir olguda Kresentik Lameller Wedge Rezeksiyon (CLWR) sonrası gelişen beklenmeyen komplikasyonlar ve tedavileri sunuldu. PMD teşhisi ile takip edilen 42 yaşındaki erkek hastanın sol gözünde CLWR sonrası geç dönemde Candida parapsilosise bağlı fungal keratit gelişti. Tıbbi tedaviyle enfeksiyon kontrol altına alındı. Ancak antifungal ilaç enjeksiyonu sırasında muhtemelen iğne ucuyla lens kapsülünün zedelenmesi ve mikroorganizmanın lens içerisine yerleşmiş olmasına bağlı rekürren enfeksiyon atakları ve katarakt gelişimi izlendi. Kataraktın ilerlemesi ve tedavi kesilince enfeksiyonun tekrarlaması nedeniyle lensektomi yapıldı. Operasyon bitiminde ön kamaraya Amfoterisin B verildi. Dört ay sonra göz içi lensi yerleştirildi ardından korneal çapraz bağlama tedavisi yapıldı. 23 ay takip edilen hastanın son muayenesinde görme keskinliği 9/10 seviyesine ulaştı.
Bu olgu bize CLWR sonrası gelişen fungal keratit ve buna bağlı ortaya çıkan tüm komplikasyonların sabırla ve uygun şekilde tedavisi ile iyi görme seviyelerinin elde edilebileceğini göstermektedir.

Infectious keratitis after corneal lamellar surgery is a rare complication. We reported that unexpected complications and treatments after the Crescentic Lamellar Wedge Resection (CLWR) were presented in a Pellucid Marginal Degeneration (PMD) case.
A 42-year-old male patient developed fungal keratitis due to Candida parapsilosis in the late period after CLWR. Infection was controlled by medical treatment. However, recurrent intraocular infections and cataract formation occurred probably due to the capsular damage and inoculation of microorganisms into the cristallin lens during antifungal drug injection with the needle placement of the microorganism in the lens, repetitive infections and cataract development were observed. Lensectomy was performed due to cataract progression and recurrence of the infection when treatment was discontinued. Amphotericin B was given to the anterior chamber at the end of the operation. Four months later, the intraocular lens was inserted and then the corneal cross-linking treatment was performed. At the last visit visual acuity reached 9/10.
This case shows that good visual acuity can be obtained by the appropriate treatment of fungal keratitis and all complications after CLWR.

21 yaşında herhangi sistemik hastalık ve ilaç kullanım öyküsü olmayan erkek hasta sağ gözde kızarıklık ve ağrı şikayetiyle başvurdu. Görme keskinliği sağ ve sol gözde refraksiyonla tam olup, biyomikroskop muayenede sağda inflame pingekula saptanması nedeniyle, topikal nepefenak damla tedaviye başlandı. Hasta aynı gün ve ertesi gün damla damlattıktan sonra, ciltte gelişen kaşıntı ve döküntüler nedeniyle tekrar başvurdu. İstenen dermatoloji konsültasyonu sonrası, ilaca bağlı gelişen allerjik ürtiker tanısı konularak nepefenak damla kesildi. Sistemik non-steroid antiinflamatuar ilaç kullanımı sonrası ürtiker yan etkisi bildirilmesine rağmen, oftalmik non-steroidal antiinflamatuar ilaçlara karşı gelişen böyle bir yan etki bildirilmemiş olup bu olgu oftalmik nepefenak sonrası oluşan ilk ürtiker olgusudur. Olgumuzun göz hekimlerinin bu ilacı reçete ederken ürtiker yan etkisini de akıllarında bulundurması gerekliliği açısından literatüre katkısı olacaktır.

21 years old with no history of systemic disease and drug use male patient was referred to our clinic with redness and pain in the right eye. Right and left eye visual acuity with refractive is full, due to slit lamp examination to determine the right eye inflame pingecula, ophtalmic nepafenac began to drop. After dropping the same day and the next day the patient was referred again due to pruritus and rash. After the desired dermatology consultation, diagnosed as drug- induced allergic urticaria, nepafenac drop was stopped. After systemic non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAİİ) side effects, although reported urticaria development, the ophtalmic NSAİİ against such a side effect reported is developing after the first reported case of ophtalmic nepafenac urticaria patients. İn our case this is the urticaria drug side effects when prescribed by an ophtalmologist will also be a contrubition to the literature in terms of the necessity to keep in mind.

Akut retinal arter dal tıkanıklığı tanı ve takibinde optik koherens tomografi anjiografi (OKTA) iskemiye sekonder değişiklikleri göstermede noninvaziv bir alternatif olabilmektedir. Bu olgu sunumunda akut retinal arter dal tıkanıklığı tanısı alan ve takiplerinde OKTA kullanılan bir olgu sunulmaktadır. Elli iki yaşında erkek hasta ani başlayan görme kaybı şikayeti ile başvurdu. Sol gözünde 3 gün önce ortaya çıkan, sağ alt kadranı görememe şikayeti mevcuttu. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği solda temporalden 0,4 idi. Konfrontasyon ile sol göz inferonazalde görme alanı kaybı saptandı. Direkt ve indirekt ışık refleksleri her iki gözde doğaldı, relatif afferent pupil defekti tespit edilmedi. Sol göz dilate fundus incelemesinde; üst temporal arter dal tıkanıklığı ile uyumlu görünüm saptandı. Hastaya Rheomacrodex ve Pentoksifilin tedavisi verildi. Takiplerinde kronik böbrek yetmezliği nedeniyle floresein anjiografi çekilemeyen hastada OKTA’da tıkanıklık ile uyumlu alanlarda yüzeyel ve derin damar ağlarında kayıp ve telenjiektaziler saptandı.

Optical coherence tomography angiography (OCTA) is a non-invasive alternative method to in diagnosis and follow up of acute branch retinal artery occlusion to show changes secondary to ischemia. We report a case with acute branch retinal artery occlusion. A 52-years-old man admitted with the complain of sudden-onset visual loss. His complaint was loss of vision in right lower quadrant in the left eye for the last 3 days. Best-corrected visual acuity was 0,4 temporally. Inferonasal visual field deficit was detected with confrontation. Pupillary light reactions were normal in both eyes and there was no relative afferent pupillary defect. Dilated fundus examination revealed retinal lesion suggesting superior temporal branch retinal artery occlusion. He was treated with Rheomacrodex and Pentoxifylline. In the follow up fundus floresein angiography could not performed because of chronic renal failure and OCTA demonstrated superficial and deep capillary nonperfusion areas and telengiectasies consistent with artery occlusion area.

ABSTRACT
Introduction
Cystoid Macular Oedema (CMO) is one of the most frequent postoperative macular complication to cause partial visual recovery after successful retinal detachment (RD) repair. Refractory CMO is difficult to treat and many strategies have been employed with varying degrees of success. We report for the first time the use of ILUVIEN implant to treat refractory CMO after successful RD repair.
Case description
A 65-year-old female presented with right eye (RE) full thickness macular hole, she underwent RE pars plana vitrectomy, internal limiting membrane (ILM) peeling, cryotherapy with gas C3F8 12% tamponade. After that she developed RE macula-on retinal detachment and proliferative vitreoretinopathy (PVR) and she required more than one procedure for successful retinal reattachment. Later, she developed CMO that responded to intravitreal triamcinolone injections and intravitreal dexamethasone 0.7-mg implants but recurrence of CMO was a real problem. When she received ILUVIEN intravitreal implant her visual acuity improved and CMO resolved without recurrence for 13 months.
Conclusions
Refractory CMO after RD repair is difficult to treat and in a quarter of cases it will not improve without treatment. Our case shows that a single ILUVIEN implant maintained anatomical dry fovea and improved vision. This also demonstrates that ILUVIEN is an effective management strategy to reduce the need of repeated treatments.