Amaç: Oküler rozasealı olguların klinik özelliklerini, uygulanan tedavi seçeneklerini ve komplikasyonlarını bildirmek.
Gereç-Yöntem: Oküler rozasea tanısı ile takip edilen 24 hastanın 48 gözüne ait verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların tedavi öncesi ve takip sonundaki gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ve Schirmer testleri kaydedildi; göz belirti (yanma-batma, kızarıklık) ve bulguları (meibomit, konjonktival hiperemi, kornea bulguları) ciddiyete göre 1-4 puan arasında puanlandırıldı. Standart tedavi olarak suni göz yaşı, topikal antibiyotikli pomad, kısa süreli topikal kortikosteroid damla, topikal siklosporin % 0.05 damla ve oral doksisiklin tedavisi uygulandı. Gerekli durumlarda yapılan ek tedaviler ve komplikasyonlar kaydedildi.
Bulgular: Ortalama takip süresi 15±9.4 (8-36) ay olan 24 hastanın ortalama yaşı 48.5±35.4 (32-54) idi. Gözlerin tümünde meibomit (% 100), % 83’ünde ön blefarit varken (40 göz), % 67’sinde punktat keratopati (32 göz), % 50’sinde (24 hasta) şalazyon, % 50’sinde (24 göz) kornea neovaskülarizasyonu, % 16.6’sında (8 göz) periferik kornea infiltratları mevcuttu. Tedaviyle tüm göz bulgu ve belirtileri anlamlı derecede azaldı (p<0.05). Schirmer değerlerinde tedavi ile 3.3±1.5; GKZ’de 4.5±2.8 artış saptandı. İki hastada desmatosel ve küçük korneal perforasyon gelişti. Reepitelizasyon bir olguda doku yapıştırıcısı ve amniyon membran transplantasyonu ile sağlanırken, diğer olguda doku yapıştırıcısı, medikal tedavi ve bandaj kontakt lens uygulaması ile sağlandı. Üç hastanın 4 gözüne yoğun korneal neovaskülarizasyon nedeni topikal bevasizumab damla uygulandı ve belirgin klinik düzelme saptandı.
Sonuç: Oküler rozasea değişik göz tutulum bulguları ile karşımıza çıkabilmektedir. Topikal kortikosteroid, topikal siklosporin ve sistemik doksisiklin içeren uygun medikal tedavi ile hastalığı kontrol altına alabilmek çoğu olguda mümkün olmaktadır.

Purpose: To report the clinical features, treatment options and complications in patients with ocular rosacea.
Patients and Material-Methods: The records of 48 eyes 24 patients with ocular rosacea were retrospectively reviewed. Patients’ ocular symptoms and findings were scored according to the severity of disease on a scale of 1 to 4 points; tear break-up time (BUT) and Schirmer test were recorded before and after the treatment. Non-preservative artificial tears, topical antibiotics eye drops/ oinments, short term topical corticosteroids, topical cyclosporine 0.05% and oral doxycycline treatment were applied as a standard therapy to all patients. Additional treatments were given as needed. Complications were recorded.
Results: Twenty-four patients with a mean age of 48.5±35.4 (32-54) were followed up to a mean 15±9.4 (8-36) months. One hundred percent of patients had meibomitis, % 83 of (40 eyes) anterior blepharitis, 67% of (32 eyes) punctate keratoptahy, 50% of (24 eyes) chalazia, 50% of (24 eyes) corneal neovascularization and 16.6% of (8 eyes) subepithelial infiltrates. Significant improvement of symptoms and clinical findings were achieved in all patients with standard and/ additional treatment, if necessary. The increase in Schirmer test and BUT were 3.3±1.5 and 4.5±2.8, respectively (p<0.05). Descematocele and small corneal perforation occurred in 2 eyes who received tissue addhesive application (1 eye) and additional amniotic membran transplantation (1 eye), re-epithelialization was completed with these procedures in 2 eyes. Four eyes of three patients showed significant clinical improvement in corneal neovascularisation with topical bevacizumab therapy.
Conclusion: Ocular rosacea may present with a variety of ophthalmic findings. It is possible to control the ophthalmic disease with appropiate therapeutic modalities including topical corticosteroids, topical cyclosporine and systemic doxycycline.

Amaç. Eğitim gören doktorlar tarafından ardıl olarak uygulanan fakoemülsifikasyon cerrahisinde ameliyat esnasında gelişen farklı tipteki komplikasyon oranlarının karşılaştırılması
Gereç ve Yöntem. Ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası göz muayene bilgileri ile ameliyat esnasındaki kayıtları bulunabilen, kasım 2009 ile şubat 2012 tarihleri arasında eğitim gören iki doktor tarafından katarakt cerrahisi uygulanan 140 hastanın 180 gözü geriye dönük olarak analiz edildi. Gerçekleştirilen ameliyat sayısına göre 180 göz üç gruba ayrıldı: grup A (ilk 1-60 göz), grup B (61-120 göz) ve grup C (son 121-180 göz). Bu üç grup arasında, doğrudan eğitici hekimin müdahele sayısı ve farklı tipteki komplikasyon oranları karşılaştırıldı.
Bulgular. Doğrudan eğitici hekimin müdahele sayısı grup A, B ve C'de, sırasıyla 45, 35 ve 19 idi. İris planının önünde oluşan komplikasyonların sayısı grup A, B ve C'de, sırasıyla 3, 4 ve 12 idi. Grup B ile C arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p=0.029). İris planının arkasında oluşan komplikasyonların sayısı grup A, B ve C'de, sırasıyla, 6, 14 ve 3 idi. Gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (P=0.042, P=0.004).
Sonuç. Bu çalışma, fakoemülsifikasyon cerrahisi öğrenme sürecinde ortaya çıkabilecek farklı tipteki komplikasyonlar için bir ipucu vermektedir. Kliniklerde farklı tipteki komplikasyon oranları analiz edilmeli ve bu analizler geliştirilerek eğitim gören doktorların ihtiyaçlarına göre fakoemülsifikasyon öğrenme programları düzenlenmelidir.

Purpose. To compare the differences of intraoperative complications rates by the number of residents-performed sequential phacoemulsification surgeries.
Materials and Methods. Preoperative and postoperative ophthalmological examination records and intraoperative data of 180 eyes of 140 patients who underwent cataract surgery by two residents between november 2009 and february 2012 were analysed retrospectively. The data of 180 eyes were seperated into 3 groups based on the number of operations performed: group A (first 1-60 eyes), group B (61-120 eyes) and group C (last 121-180 eyes). Number of direct supervisor intervention and the rates of different types of complications were compared between three groups.
Results. Number of direct supervisor intervention was 45, 35 and 19 in group A, B and C respectively. The number of complications anterior to the iris plane was 3, 4 and 12 in group A, B and C respectively. The difference in the rate of complications between group B and C was statistically significant (P=0.029). The number of complications posterior to the iris plane was 6, 14 and 3 in group A, B and C respectively. The difference in the rate of complications between the groups was statistically significant (P=0.042, P=0.004).
Conclusions. This study gives a clue on which different types of complications might arise in phaco training period. The trends in the rates of different complication types in clinics may be analyzed and this analysis may be used to improve and modify phaco training programmes according to the needs of residents.

Amaç: 23-Gauge (G) transkonjonktival sütürsüz teknik ile aktif silikon yağı alımında, sistemin etkinlik ve güvenilirliğinin değerlendirilmesi.
Gereç-Yöntem: Kliniğimizde Ocak 2009 - Nisan 2014 tarihleri arasında retina dekolmanı tanısıyla pars plana vitrektomi ve silikon yağı enjekte edilen ve ardından 23-G transkonjonktival sütürsüz teknik ile aktif silikon yağı alınan 113 hastanın 116 gözü alındı. Hastalar silikon yağı alındıktan sonra en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) değişimi, göz içi basıncı (GİB) değişimi ve ameliyat sırasında ve sonrasında görülen komplikasyonlar açısından değerlendirildi.
Bulgular: Ortalama yaş 61.1±9.7 yıl (29-88 yıl) olan, 113 hastanın 62’si (%54.8) erkek ve 51’i (%45.2) kadın idi. Silikon yağı, vitrektomi ameliyatından ortalama 8.43±5.24 ay sonra alındı. Silikon yağı alındıktan sonra ortalama izlem süresi 13.38±4.35 ay idi. Görme keskinliği yönünden 69 gözde (%59.48) artış sağlandı. Anatomik başarı gözlerin 113’de (%97.41) elde edildi. Silikon yağı alınmadan önce ortalama GİB değeri 16.2 ±7.2 mmHg iken, alındıktan 1 gün sonra ortalama 14.4±2.6 mmHg saptandı (p=0.643). Sekiz gözde (%6.89), en az bir sklerotomi alanında sütürasyon gerekti. Görme azalması ile sonuçlanan nüks retina dekolmanı 3 gözde (%2.5) meydana geldi. Hiçbir hastada koroid dekolmanı, endoftalmi, korneal dekompansasyon ve maküla ödemi gelişmedi.
Sonuç: 23-G transkonjonktival sütürsüz sistem ile 1300 centistoke (cst) aktif silikon yağının alınması kolay, minor cerrahi travmaya neden olan sütürsüz bir tekniktir. Fakik ve psödofakik gözlerde 23-G transkonjonktival sütürsüz teknik ile aktif silikon alınması etkili ve güvenilir bulundu.

Objectives: To evaluate the safety and efficacy of active silicone oil removal with 23-gauge (G) transconjunctival sutureless system.
Materials and Methods: One hundred sixteen eyes of 113 patients who had previous retinal detachment surgery with pars plana vitrectomy and silicone oil injection surgery, and underwent silicone oil removal surgery with 23-Gauge transconjonctival sutureless technique in our clinic between January 2009 and April 2014 were reviewed retrospectively. The patients were evaluated with regard to postoperative changes in best corrected visual acuity (BCVA) and intraocular pressure (IOP), and complications that occurred during and after surgery.
Results: Of the 113 patients with mean age of 61.1±9.7 years (29-88 years), 62 (54.8%) were males and 51 (45.2%) were females. Silicone oil removal was performed 8.43±5.24 months after the initial surgery. Mean follow-up was found as 13.38±4.35 months. Visual acuity improved in 69 eyes (59.48%). Anatomical success was achieved in 113 eyes (97.41%). The intraocular pressure was 16.2±7.2 mmHg at baseline, 14.4±2.6 mmHg at day 1 postoperatively (p=0.643). Eight eyes needed suturation of at least one sclerotomy. Retinal redetachment occurred in 3 eyes (2.5%) resulting in a decrease in vision. There were no cases of choroidal detachment, endophthalmitis, clinically significant corneal endothelial decompensation, or macular edema.
Conclusion: Active removal of silicone oil of 1300 centistoke (cst) with 23-G transconjunctival sutureless system is a simple, sutureless technique causing minor surgical trauma. Active removal of silicone oil with 23-G transconjunctival sutureless technique was found effective and safe in both phakic and pseudophakic eyes.

Amaç: Polipoidal koroidal vaskülopati (PKV) olgularında tek başına fotodinamik tedavi (FDT) ve FDT ile birlikte intravitreal bevacizumab (IVB) enjeksiyonu sonuçlarını karşılaştırmak.
Gereç –Yöntemler: Subfoveal PKV tanısıyla 31 hastanın 34 gözü değerlendirildi. Dokuz göze FDT ve 25 göze FDT ile birlikte IVB enjeksiyonu uygulandı. Tüm olgular en az 12 ay boyunca takip edildi. Bu retrospektif çalışmada 34 gözün demografik özellikleri ile en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (GK), fundus renkli fotoğrafları, optik kohorens tomografi (OKT), floresein (FA) ve indosiyanin yeşili anjiografi (ISYA) tetkikleri değerlendirildi.
Bulgular: Fotodinamik tedavi ve FDT ile birlikte IVB enjeksiyonu yapılan hastalarda görme keskinliğinde artış sağlanmakla birlikte bu artış istatiksel olarak anlamlı değildi (p=0,149; p=0,087). İki grupta da ortalama santral maküler kalıklıkta azalma tespit edilse de iki grup arasında istatiksel anlamlı bir fark bulunamadı (p=0,98). Sadece FDT yapılan 9 gözün 6’sında (%66.7) ve kombine tedavi yapılan 25 gözün 16’sında (%64) polipoidal lezyonlarda gerileme görüldü.
Sonuç: PKV olgularında FDT ve FDT ile birlikte IVB tedavisi ile başarılı sonuçlar elde edilmiştir.

Purpose: To report outcomes of photodynamic therapy (PDT) and combined therapy of PDT with intravitreal bevacizumab(IVB) in patients with polypoidal choroidal vasculopathy (PCV).
Methods: Thirty-four eyes of 31 patients with subfoveal PCV were evaluated. Nine eyes were treated with PDT and 25 eyes treated with combined therapy of PDT with IVB. All eyes had a follow-up period of at least 12 months. In this retrospective study the demographic features, best corrected visual acuity (VA), fundus color photo, optical coherence tomography (OCT), fluorescein angiography (FA) and indocyanine green angiography (ICGA) of 34 eyes were evaluated.
Results: Visual acuity improved but did not change significantly in the patients with treated with PDT and combined therapy of PDT with IVB (p=0,149; p=0,087). Although the mean central foveal thickness decreased in both groups, there was no statistical significant difference between groups (p=0.98). The polypoidal lesions regressed in 6 (%66,7) of 9 eyes in the monotherapy of PDT group and 16 (%64) of 25 eyes in the combine therapy group.
Conclusions: PDT and combined therapy of PDT with IVB were maintained successful results in patients with polypoidal choroidal vasculopathy (PCV).

Amaç: Üst oblik paralizisine bağlı alt oblik aşırı fonksiyonu olgularında uyguladığımız tek taraflı alt oblik miyektomi sonuçlarını sunmak.
Gereç ve Yöntem: 2002-2008 yılları arasında üst oblik paralizisine bağlı tek taraflı alt oblik miyektomi yapılan 27 hastanın 27 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastaların ameliyat öncesi, ameliyat sonrası erken dönem (1 hafta içinde) ve ameliyat sonrası geç dönem (en erken 6. ayda) alt oblik aşırı fonksiyonu (0-4 arası) değerleri incelendi.
Bulgular: On iki erkek, 15 kadın hasta mevcuttu. Çalışmada hastaların 18’i sağ 9’u ise sol gözünden ameliyat edildi. Yaş ortalaması 15.62 ± 13.31 yıl ve ortalama takip süresi 17±11.28 ay (Aralık= 6-60 ay) olarak bulundu. Horizontal komponent ve V patern deviyasyon olan olgular çalışma dışında bırakıldı. Ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası erken dönem ortalama alt oblik aşırı fonksiyonu değerleri sırasıyla 2.55±0.75 ve 0.14± 0.36 idi ve fark istatistiksel anlamlıydı (p< 0.01). Bu düzelmenin geç dönemde de korunduğu gözlendi.
Sonuç: Gerek erken, gerekse geç dönem sonuçları açısından yüz güldürücü olması sebebiyle özelikle üst oblik paralizisine bağlı alt oblik aşırı fonksiyonlu olgularda alt oblik myektomi ilk seçenek cerrahi yöntem olarak tercih edilebilir.

Purpose: To present outcomes of unilateral inferior oblique myectomy performed in patients with inferior oblique overaction due to superior oblique palsy.
Material and Methods: Twenty-seven eyes of 27 patients undergone inferior oblique myectomy surgery for superior oblique palsy between 2002 and 2008 were included. Inferior oblique overaction (between 0-4) scores of preoperative, early post-operative (within one week after surgery) and late post-operative (earliest 6 months) visits were reviewed.
Results: There were 12 male and 15 female patients. Eighteen were operated on the right eye, and 9 were operated on the left eye. The mean age was 15.62±13.31 years, and the mean follow-up was 17±11.28 months (Range= 6-60 months). Patients who had horizontal component and V-patern deviation were excluded. Preoperative and early postoperative inferior oblique overaction scores were 2.55± 0.75 and 0.14±0.36, respectively, and the difference was statistically significant (p< 0.01). This improvement was maintained up to the late postoperative period.
Conclusion: When shorterm and longterm promising results are considered, inferior oblique myectomy can be the first surgical option for inferior oblique overaction due to superior oblique palsy.

Amaç: Kanaliküliti olan hastaların demografik özellikleri, tedavileri ve sonuçlarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Eylül 2009-Mart 2014 arasında kanalikülit tanısı konularak tedavi edilen hastaların demografik özellikleri, klinik bulguları ve tedavi sonuçlarını içeren tıbbi kayıtları, retrospektif olarak incelendi.
Sonuçlar: Dördü kadın ve üçü erkek, yedi kanalikülit hastasının ortanca yaşı 49 (aralık 8-58) yıl idi. Tüm hastalar tek taraflı (ikisi sağ, beşi sol tarafta) olup; alt kanalikül daha sık (%71.4) tutulmuştu. Epifora, kronik konjonktivit, palpe edilebilen, kalınlaşmış kanalikül ve punktumdan gelen sarı akıntı tüm olgularda mevcuttu. Actinomyces spp. en sıklıkla üretilen (75%) mikroorganizma idi. Dakriyolit altı hastada izlendi. Cerrahi tedavide kanalikülotomi ve kanaliküler küretaj ile dakriyolitlerin temizlenmesinin ardından medikal tedavi (topikal penisilin 100.000 Ü/ml ve peroral ampisilin-sulbaktam) on gün boyunca tüm hastalara uygulandı. Hastalar ortalama 17.0 ± 15.2 (aralık: 3-46) ay takip edildi. Bir ay içinde bütün hastalarda belirti ve bulgular tamamen düzeldi. Bir hastada sulanma şikayeti 36. ayda tekrarladı, bu hasta her gün kanalikül içine antibiyotik ile irrigasyon yapılarak tedavi edildi, nüksten sonraki 10. ay takibinde şikayetlerinde tekrarlama izlenmedi.
Tartışma: Kanalikülit sıklıkla gözden kaçabilmektedir ve yanlış tanı konulabilmektedir. Kronik konjonktivit ve lakrimal enfeksiyonu olan her olgu kanalikülit yönünden dikkatli muayene edilmelidir.

Objectives: To evaluate the demographic characteristics, treatment, and results of patients with canaliculitis.
Materials and Methods: Medical records including the demographic characteristics, clinical findings, and treatment outcomes of patients diagnosed and treated with canaliculitis between September 2009 and March 2014 were analyzed retrospectively.
Results: The median age of the seven canaliculitis patients consisting of four women and three men was 49 (range 8-58) years. All patients had unilateral canaliculitis (on the right side in two and left side in five patients) and the lower canaliculus was involved more frequently (71.4%). Epiphora, chronic conjunctivitis, a palpable and thickened canaliculus, and yellow discharge from punctum were present in all cases. Actinomyces spp. was the most frequently (75%) growing microorganism. Dacryolith was observed in six patients. Canaliculotomy and dacryolith removal with canalicular curettage was performed, followed by medical treatment (topical penicillin 100000 U/ml and oral ampicillin-sulbactam) for ten days. Patients were followed up for a mean duration of 17.0 ± 15.2 (range: 3-46) months. Signs and symptoms recovered completely within a month. Epiphora recurred at the 36th month in a single patient and was treated with daily canalicular irrigation with antibiotics and there has now been no symptom until the 10th month follow-up after the recurrence.
Conclusion: Canaliculitis is often overlooked and can be misdiagnosed. Every patient with chronic conjunctivitis and lacrimal infection should be examined carefully in terms of canaliculitis.

Koroid gözdeki en vaskülarize dokudur ve santral seröz retinopati (SSR), yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) ve dejeneratif miyopi gibi sık görülen koryoretinal hastalıkların patofizyolojisinde önemli rol oynar. Sınırlı çözünürlük ve tekrarlanabilirlik nedeniyle indosiyanin yeşili anjiografi ve ultrasonografi gibi geleneksel yöntemlerle koroidin niceliksel olarak değerlendirilmesi güçtür. Optik koherens tomografi (OCT) teknolojisindeki gelişmeyle birlikte günümüzde koroidin detaylı bir şekilde görütülenmesi mümkündür. Koroid kalınlığının ölçülebilmesi koroiddeki normal ve patolojik süreçlere yönelik araştırmalara yön vermiştir. Bu çalışmanın amacı OCT kullanılarak yapılan koroid incelemesi üzerine güncel literatürü derlemektir.

Choroid is the most vascular tissue in the eye and it plays an important role in the pathophysiology of various common chorioretinal diseases such as central serous retinopathy (CSR), age-related macular degeneration (AMD) and degenerative myopia. Quantitative assessment of the choroid has been quite challenging with traditional imaging modalities such as indocyanine green angiography and ultrasonography due to limited resolution and repeatability. With the advent of optical coherence tomography technology, detailed visualisation of the choroid in vivo is now possible. Measurements of choroidal thickness have also enabled new directions in reseach to study normal and pathological processes within the choroid. The aim of the present study is to review the current literature on choroidal imaging using OCT.

Biz çalışmamızda, daha önce her iki gözden trabekülektomi geçirmiş, künt travmaya sekonder travmatik aniridi ve afakili bir hastada transpupiller argon laser siklofotokoagülasyonun (TALS) sonucunu göstermeyi amaçladık. Travmadan 4 ay sonra topikal antiglokomatöz tedaviye rağmen göz içi basıncı (GİB) 35 mmHg’ya yükselen olguya ilk seansta transpupiller argon laser ile alt 180 dereceye siklofotokoagülasyon uygulandı ve GİB 12-17 mmHg arasında seyretti. TALS’dan 12 hafta sonra GİB 22 mmHg’ya yükseldi ve geri kalan silier proseslere de TALS uygulandı. Yedi ay sonra GİB, topikal dorzolamid-timolol ve latanoprost damla ile 13 mmHg idi. TALS, konvansiyonel tıbbi tedaviye veya laser tedavisine cevap vermeyen, görülebilir silier prosesleri olan hastalarda GİB’i düşürmede etkili bir alternatif tedavi metodu olabilir.

We present a case of transpupillary argon laser cyclophotocoagulation (TALC) in a patient with traumatic aniridia and aphakia secondary to blunt trauma who has a history of bilateral trabeculectomy previously. Four months after trauma the intraocular pressure (IOP) rose to 35 mmHg despite topical antiglaucomatous medication. Inferior 180 degrees cyclophotocoagulated with transpupillary argon laser at the first session and IOP lowered to values of 12-17 mmHg. Twelve weeks after TALC, IOP rose to 22 mmHg and we had to apply TALC to residual cilliary processes. Seven months later the IOP was 13 mmHg with topical dorzolamide-timolol and latanoprost administration. TALC may be an effective treatment alternative for lowering IOP in patients with visible cilliary processes who do not respond to conventional medical or laser treatment.

Multipl skleroz (MS) santral sinir sisteminin kronik inflamatuar demiyelinizan bir hastalığıdır. 12 yıldır MS tanısı olan 40 yaşındaki bayan hasta, sağ gözde yaklaşık 1 aydır bulanık görme ve floaters şikayeti ile kliniğimize başvurdu. 7 yıldır İnterferon β1a (IFN β-1a) tedavisiyle takip edilmekte olan olgudaki intermedier üveit ve retinal periflebit tablosunun seyri paylaşılmıştır.

Multiple sclerosis (MS) is a chronic inflammatory demyelinating disease of the central nervous system. 40 year old woman patient with 12 year history of MS, was admitted to our clinic with blurred vision and floaters in right eye for about 1 month. We decided to share the findings and the management of intermediate uveitis and retinal periphlebitis in a MS case with Interferon β1a (IFN β-1a) treatment for 7 years.

Amaç: Retina dekolmanı cerrahisinde kullanılan çevreleyici silikon bandın rektus kasları altından sklera boyunca korneaya doğru migrasyonu daha önce literatürde çok az sayıda olguda bildirilmiştir. Ancak bu nadir durum hiç bir olguda ikincil glokom oluşumu ile ilişkilendirilmemiştir. Bu olgu sunumunda çevreleyici silikon bant ile ilşkili olduğu düşünülen bir glokom olgu sunumunu amaçladık.
Metod: 17 yaşında bayan hasta yüksek göz içi basıncı ve çevreleyici skleral implantın kornea içine transmusküler migrasyonu ile kliniğimize başvurdu.
Bulgular: Limbal/korneal silikon implant varlığı göz içi basıncının temel nedeni olarak düşünüldü. Bu nedenle bu silikon çevreleyici implant cerrahi olarak çıkarıldı. Bu işlem sonrası 1 aylık takiplerde olgunun göz içi basınçları ilaçsız normal seviyelerde izlendi. Retina bütün takiplerde yatışık izlendi.
Sonuç: Çevreleyici silikon bandın rektus kasları boyunca kornea içine transmusküler migrasyonu ikincil glokoma yol açabilmektedir.

Purpose: Transmuscular migration of the encircling band through rectus muscles and straddling of the cornea has only been reported in a few cases previously in the literature. This rare condition has never been associated with glaucoma. In this report, we aimed to describe a new case with transmuscular migration of encircling buckle as a probable cause for glaucoma. Methods: A case presentation of A 17 year-old female presented with transmuscular migration of buckle and high IOP pressure.
Results: Limbal/corneal migration of the silicone band was thought to be the main reason for the IOP rise; therefore scleral band removal was performed. 1 month after the removal, the patient was free of glaucoma medications and the IOP was within normal limits. Retina remained attached during all postoperative visits.
Conclusions: Transmuscular migration of the encircling band through rectus muscles and straddling of the cornea may act as a trigger for glaucoma