AMAÇ: Çift sklera flepli posterior sklerotomili eviserasyon cerahisi uygulanan olgularda elde edilen sonuçları vurgulamak ve eviserasyon sonrası sempatik oftalmi riskini tartışmaktır.
YÖNTEM: 1995-2006 yılları arasında çift flepli ve posterior sklerotomli eviserasyon cerrahisi uygulanan ve küresel orbita implantı yerleştirilen 135 hastanın kayıtları retrospektif olarak değerlendirildi. Cerrahi endikasyon olarak hastaların 84'ünde (%62.2) travma veya geçirilmiş intraoküler cerrahi sonrası ortaya çıkmış fitizis bulbi, 25'inde (%18.5) endoftalmi, 18'inde (%13.3) görmeyen ağrılı göz (neovasküler glokom), 7'sinde (%5.2) stafilomlu deforme göz ve 1'inde (%0.7) akut travma sonrası gelişen spontan eviserasyon saptandı. Hastaların %77.8'i (105/135 göz) daha önce en az bir kere göz içi cerrahisi geçirmişlerdi. Bu teknikte eviserasyon sonrası uygulanan radyal sklerotomiler ile sklera üst ve alt flep şeklinde tümüyle ikiye ayrılmakta ve sklera fleplerinin optik sinir ile olan bağlantıları tamamen kesildi. Orbita implant materyali olarak küresel yapıda akrilik veya gözenekli implantlar kullanıldı.
BULGULAR: Olguların ortalama takip süresi 20.0±19.1 ay idi. Hastaların 63'ünde (%46.7) akrilik implant, 72'sinde (%53.3) hidroksiapatit implant kullanıldı. Tüm olgular değerlendirildiğinde 96 (%71.1) olguda 20 mm çaplı ve daha büyük implant, 31'inde (%23) 18 mm'lik implant ve 8'inde (%5.9) 16 mm'lik kullanıldı. Takipler sırasında hiçbir hastada implant atılması görülmezken, 5 hastada (%3.7) implant açılması, 1 hastada (%0.7) ise implantta yer değiştirme saptandı. Bunun dışında 3 hastada (%2.2) aponevrotik ptozis, 3 hastada (%2.2) üst sulkus derinleşmesi, 1 hastada (%0.7) alt kapak gevşekliği, 1 hastada (%0.7) piyojenik granülom saptandı. Hiçbir hastada enfeksiyon veya sempatik oftalmi bulgusu gözlenmedi.
TARTIŞMA: Eviserasyon cerrahisi sonrası sempatik oftalmi riskinin çok düşüktür. Çift sklera filepli posterior sklerotomi yöntemi ile eviserasyon cerrahisi yerterli büyüklükte implant yerleştirilmesine imkan vermesi ve düşük komplikasyon oranlarıyla tercih edilebilecek güvenilir bir yöntemdir.

PURPOSE: To evaluate the results of evisceration with posterior sclerotomy and double scleral flap and discuss the risk of sympathetic ophthalmia after evisceration surgery.
MATERIAL-METHODS: During 1995- 2006 period evisceration with posterior sclerotomy and double scleral flap was performed and spherical implants were inserted in 135 cases. The surgical indication for evisceration was phithisis bulbi secondary to trauma or intraocular surgery in 84 (62.2%), endophthalmitis in 25 (18.5%), painful blind eye in 18 (13.3%), staphiloma 7 (5.2%), and acute traumatic spontaneous evisceration in 1 case (0.7%). 77.8% of the cases have history of at least one intraocular surgery. In this technique, the sclera was dissected into two pieces as superior and inferior flaps via radial scleral incisions, and those flaps were totally severed from the optic nerve posteriorly. Spherical acrylic or porous implants were inserted in each case.
RESULTS: The mean follow up period was 20.0±19.1 months. Acyrilic implant was used in 63 cases (46.7%), and the remaining 72 cases (53.3%) had hidroxyapatite implants. The diameter of the implant was ≥20 mm in 71.1%, 18 mm in 23%, and 16 mm in 5.9% of the cases. None of the cases experienced implant extrusion during the follow up period. However, implant exposure and implant migration was demonstrated in 5 and 1 cases, respectively. Additionally, 3 cases (2.2%) showed aponeurotic ptosis, 3 cases (2.2%) showed upper sulcus deformity, 1 case (0.7%) showed inferior lid laxity and 1 case (0.7%) showed pyogenic granuloma. None of the cases demonstrated any finding resembling infection or symphatetic ophthalmia.
CONCLUSION: The risk of symphatetic ophthalmia after evisceration surgery is very low. Evisceration with posterior sclerotomy and double scleral flap provides optimalisation of the size of the implant after surgery and decrease the complication rates after surgery.

AMAÇ: Donör kornealarda, ölüm-alım ve alım-nakil sürelerinin, donör ve alıcı yaşlarının, cerrahi öncesi merkezi kornea endotel hücre yoğunluğunun, cerrahi sonrası dönemde merkezi kornea endotel hücre yoğunluğu ile merkezi kornea kalınlığı üzerine etkilerini araştırmak.
YÖNTEM: Prospektif olarak penetran keratoplasti operasyonu yapılan 18 hastanın 18 gözü çalışmaya dahil edildi. Donör korneanın merkezi endotel hücre yoğunluğu, cerrahi öncesinde ve cerrahiden sonra 3. ve 6. ayda speküler mikroskop (Konan Eye Bank Kerato Analyzer, Model EKA-98, Japonya ve Tomey Endothelium Specular Microscope, EM-2000, Almanya) ile değerlendirildi. Merkezi kornea kalınlığı cerrahi sonrası 1. hafta, 1. ay, 3. ay ve 6. ayda pakimetri (Tomey, SP-3000, Almanya) cihazı kullanılarak ölçüldü.
BULGULAR: Cerrahi öncesinde ortalama merkezi kornea endotel hücre yoğunluğu 2097±85.7 (1656-2985) hücre/mm2 idi. Cerrahiden sonra üçüncü ayda ortalama merkezi kornea endotel hücre yoğunluğu 1460±130.3 (635-2546), 6. ayda 1219±98.5 (504-2130) hücre/mm2 olarak saptandı. Elde edilen bu ortalama değerler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark ve 3 ve 6. ay değerleri arasında doğru orantılı bir korelasyon mevcuttu (sırasıyla p<0.001 ve r=0.885, p<0.001). Cerrahi sonrasında ortalama merkezi kornea kalınlığı 1. haftada 606±17.8 (502 - 772) µm, 1. ayda 561±18.2 (463 - 773) µm, 3. ayda 514±9.7 (454 - 588) µm ve 6. ayda 505±12.0 (386 - 569) µm olarak tespit edildi. Merkezi kornea kalınlığındaki bu azalma istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.001). Cerrahi sonrasında 1. haftada merkezi kornea kalınlığı ile 1. ay, 3. ay ve 6. ayda merkezi kornea kalınlıkları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir korelasyon mevcuttu (sırasıyla r=0.891, p<0.00; r=0.655, p=0.003; r=0.704, p=0.002). Ölüm-alım ve alım-nakil zamanları, donör ve alıcı yaşı, cerrahi öncesi merkezi kornea endotel hücre yoğunluğu ile cerrahi sonrası merkezi kornea endotel hücre yoğunluğu ve santral kornea kalınlığı arasında korelasyon saptanmadı (p>0.05).
SONUÇ: Donör korneanın kalitesini belirleyen en değerli veri hastanın yaşı ve korneanın bekleme süresi değil biyomikroskopi ve speküler mikroskopi ile elde edilen bulgular idi.

PURPOSE: To evaluate the effect of death-to-harvesting time, harvesting-to-transplantation time, age of the donor and the host, and preoperative host corneal endothelial cell density on postoperative corneal endothelial cell density and central corneal thickness.
METHODS: Eighteen eyes of 18 patients who underwent penetrating keratoplasty were prospectively involved in this study. A specular microscope was used to evaluate the endothelial cell density preoperatively (Konan Eye Bank Kerato Analyzer, Model EKA-98, Japan) and at 3- and 6- months postoperatively (Tomey Endothelium Specular Microscope, EM-2000, Germany). Pachymetric measurement of the central donor cornea was performed at 1- week, 1-, 3- and 6-months postoperatively (Tomey, SP-3000, Germany).
RESULTS: The mean preoperative corneal endothelial cell density was 2097±85.7 (1656-2985) cells/mm2. The mean corneal endothelial cell density was 1460±130.3 (635-2546) cells/mm2 at 3-months and 1219±98.5 (504-2130) cells/mm2 at 6-months postoperatively and this difference was statistically significant (p<0.001). There was a positive correlation between the mean corneal endothelial cell density at 3- and 6-months (r=0.885, p<0.001). The mean central corneal thickness was 606±17.8 (502 - 772) µm at 1-week, 561±18.2 (463 - 773) µm at 1- month, 514±9.7 (454 - 588) µm at 1- month and 505±12.0 (386 - 569) µm at 6- months postoperatively and this decrease was statistically significant (p<0.001). Postoperatively, there was a positive correlation between the central corneal thickness at 1-week and at 1-, 3-, and 6- months (r=0.891, p<0.00; r=0.655, p=0.003; r=0.704, p=0.002 respectively). The postoperative central corneal endothelial cell density and central corneal thickness were not correlated with death-to-harvesting and harvesting-to-transplantation time, ages of the donor and the host, preoperative central corneal endothelial cell density and postoperative corneal endothelial cell density and central corneal thickness (p>0.05).
CONCLUSION: Biomicroscopic evaluation and specular microscopy, rather than age of the donor and preservation time of the cornea, are the most valuable tools for predicting the quality of the donor cornea.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, sağlıklı insanlarda dinamik kontur tonometre (DKT) ile ölçülen oküler puls amplitüdün (OPA); yaş, cinsiyet, göz içi basıncı (GİB), santral kornea kalınlığı (SKK), korneal kurvatür, ön kamara derinliği (ÖKD) ve aksiyel uzunluk ile ilişkisi olup olmadığını araştırmaktır.
GEREÇ-YÖNTEM: Bu prospektif çalışmaya 53 sağlıklı bireyin 53 gözü dahil edildi. Keratometri ölçümlerini takiben topikal anestezi altında Pascal DKT ile OPA ve GİB ölçümleri yapıldı. Ultrasonik pakimetre yardımıyla SKK saptandı. Daha sonra A scan ultrasonografi ile olguların ön kamara derinlikleri ve aksiyel uzunlukları ölçüldü. OPA ile bu parametreler arasında bir ilişki olup olmadığını araştırmak için Pearson korelasyon analizi kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 53 bireyin (34 kadın, 19 erkek) yaşları ortalaması 52,68 ± 8,29 yıl idi. Ortalama OPA 2,81 ± 1,01 mm Hg idi. Ortalama GİB 15,89 ± 2,39 mm Hg, korneal kurvatür 7,80 ± 0,23 mm, SKK 556,30 ± 32,80 µm, ÖKD 2,91 ± 0,32 mm ve aksiyel uzunluk 23,14 ± 1,10 mm idi. Olguların yaş, SKK ve ÖKD'si ile OPA değerleri arasında herhangi bir korelasyon tespit edilmedi (p>0.05). Aksiyel uzunluk ve korneal kurvatür ile OPA arasında anlamlı negatif bir korelasyon saptandı (sırasıyla p<0.001 r=-0.49 ve p=0,024 r=-0,31). GİB ile OPA arasında anlamlı pozitif bir korelasyon saptandı (p=0,007 r=0,37). OPA değerleri kadınlarda erkeklere göre istatistiksel olarak yüksek saptandı (p=0,03).
TARTIŞMA: OPA ölçümü; aksiyel uzunluk, korneal kurvatür ve GİB ile korelasyon göstermektedir. OPA ile SKK arasında korelasyon bulunmamaktadır. DKT ile ölçülen OPA değerleri korneal biyomekanik özelliklerden az etkilenmesi nedeniyle oküler kan akımı hakkında güvenilir bilgiler vermektedir.

PURPOSE: To investigate the effects of age, sex, intraocular pressure (IOP), central corneal thickness (CCT), corneal curvature, anterior chamber depth (ACD) and axial length on OPA measurements using dynamic contour tonometer (DCT) in healthy subjects.
MATERIALS-METHODS: Fifty-three eyes of 53 healthy individuals were included in this prospective study. After keratometric measurements, OPA and IOP were measured using Pascal DCT under topical anesthesia. The CCT was determined with the aid of ultrasonic pachymeter. After that, ACD and axial length of the subjects were measured by A scan ultrasonography. Pearson correlation analysis was used to determine the association between OPA and other parameters.
RESULTS: The mean age of 53 subjects (34 female, 19 male) who were included in the study was 52,68 ± 8,29 years. Mean OPA was 2,81 ± 1,01 mm Hg. Mean IOP was 15,89 ± 2,39 mm Hg, corneal curvature was 7,80 ± 0,23 mm, CCT was 556,30 ± 32,80 µm, ACD was 2,91 ± 0,32 mm and axial length was 23,14 ± 1,10 mm. There was no correlation between OPA values and age, CCT or ACD of the subjects (p>0.05). There were significant negative correlations between OPA and axial length (p<0.001 r=-0.49) and between OPA and corneal curvature (p=0,024 r=-0,31). There was a significant positive correlation between OPA and IOP measurements (p=0,007 r=0,37). OPA values were statistically higher in females than in males (p=0,03).
CONCLUSION: OPA values are found to be correlated with axial length, corneal curvature and IOP. There is no correlation between OPA and CCT. Since OPA measurements using DCT were less effected by corneal biomechanical properties, it gives more reliable information about ocular blood flow.

AMAÇ: Glokom hastalarında prezervanlı ve prezervansız beta bloker göz damlalarının oküler yüzey üzerine olan etkilerinin değerlendirilmesi.
METOD: Yeni primer açık açılı glokom tanısı konan 20 hastanın 36 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastalara abak sistemi içeren prezervansız (grup 1) veya benzododecinium bromide içeren timolol maleat %0.5 damla (grup 2) başlandı. Hastaların ilaç öncesi, 1. ay ve 3. ay muayenelerindeki göz içi basınçları, Schirmer I ıslanma skoru ve skala değeri, göz yaşı kırılma zamanı, kornea ve konjonktiva boyanma skorları kaydedildi. İlaç öncesinde ve 3. ay sonunda konjonktivadan impresyon sitolojisi alındı.
BULGULAR: Ortalama schirmer I, skala ve gözyaşı kırılma zamanı değerleri arasında ilaç sonrası ve gruplar arası fark saptanmadı (p>0,05). Her iki grupta ilaç kullanımı sonrası 1 ve 3. aylarda özellikle kornea boyanmasında ve toplam boyanma skorunda anlamlı artış saptandı. Grup 2 de grup 1 e göre kornea boyanma skorlarının anlamlı derecede yüksek idi (p<0,05).
İlaç sonrası 3. ayda impresyon sitolojisi örneklerinde skuamöz metaplazi(Nelson) oranları: grup 1'de üst kadranda %31,3 evre 0, %68,8 evre 1 ve alt kadranda %50 evre 0, %50 evre 1; grup 2'de üst ve alt kadranda %60,0 evre 0, %35 evre 1 ve % 5 evre 2 idi, impresyon sitoloji örneklerinde ilaç sonrası 3. ayda goblet hücre sayısında özellikle grup 2'de düşme gözlendi fakat anlamlı fark saptanmadı (p>0,05).
SONUÇ: 3 aylık takip evresi sonunda; İki grup arasında kornea boyanma skoru dışında anlamlı fark saptanmaması; Oluşan ön yüzey hasarında prezervan maddeler yanında; aktif madde olan timolol maleat 'ında kısmen sorumlu olduğunu düşündürmektedir.

PURPOSE: Evaluation of the effects of preserved and unpreserved beta blocker eye drops on the ocular surface of the glaucoma patients.
METHODS: 36 eyes of 20 patients with the new diagnosis of glaucoma are included in the study. Patients are given unpreserved timolol maleat %0.5 with abak system (group 1) or timolol maleat %0.5 with benzododecinium bromide (group 2). İntraocular pressure, Schirmer I wetting score and scale, tear breakup time, cornea and conjunctiva staining scores are recorded before and 1 to 3 months after the medication. Impression cytology specimens are taken before and 3 months after the medication.
RESULTS: No significant difference was observed between Mean schirmer I, scale and tear breakup time values before and after the medication (p>0,05). Corneal and total staining scores increased significantly after the medication. Cornea staining score was significantly higher in group 2 compared to group 1.
On the impression cytology specimens 3 months after the medication skuamöz metaplazi (Nelson) ratios were: %31,3 grade 0, %68,8 grade 1 in the superior quadrant, %50 grade 0, %50 grade 1 in the inferior quadrant in group 1; and superior and inferior quadrant %60, 0 grade 0, %35 grade 1 and % 5 grade 2 in group 2. In both groups predominantly in group 2 goblet cell density decreased in the impression cytology specimens but the decrease was not significant statistically.
CONCLUSIONS: At the end of the 3 months follow up period, as no significant difference other than corneal staining is observed between the groups we think that in addition to preservative substances, active substance timolol maleat is also responsible for the ocular surface damage.

İnsizyonel ve fotoablatif keratorefraktif cerrahi geçirmiş ve katarakt gelişmiş gözlerde göziçi lensi (GİL) gücü hesaplanmasında rutin yöntemler uygulandığında, katarakt cerrahisi sonrası refraktif kusurla sıklıkla karşılaşılabilmektedir. Biyometride 2 önemli hata kaynağı kornea gücününün doğru olarak tayin edilememesi (anterior kornea eğriliğinin doğru ölçülememesi ve bu değerin, korneanın refraktif indeksinin değişmiş olması nedeniyle toplam kornea gücü değerine doğru çevrilememesi) ve GİL gücü hesaplama formüllerinde etkin lens pozisyonunun doğru tahmin edilememesidir.

When routine methods are used in intraocular lens (IOL) power calculation in cataractous eyes that have had undergone incisional or photoablative keratorefractive surgery, refractive errors are frequently seen following the cataract surgery. The 2 important sources of error in biometry are the incorrect determination of the corneal power (inability to measure the anterior corneal curvature correctly and inability to convert this measurement to the total corneal power, due to changed refractive index of the cornea) and incorrect estimation of the effective lens position in IOL power calculation formulas.

AMAÇ: Ekstrakapsüler katarakt ekstraksiyonu (EKKE) veya fakoemülsifikasyon (FE) yöntemiyle katarakt cerrahisi uygulanan olgularda gözyaşı fonksiyonlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM: Katarakt ameliyatı yapılan yaşları 9-85 arasında (63.31 ± 10.48) 52'si kadın, 59'u erkek toplam 111 hasta çalışma kapsamına alındı. Bu hastaların 153 gözünün 50'sine EKKE, 103'üne FE yöntemiyle katarakt cerrahisi uygulandı. Olguların preoperatif, postoperatif 1. gün, 7. gün, 1. ay ve 3. ay da iplik testi (İT), Schirmer I testi (ST), gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ölçümü yapıldı.
BULGULAR: FE ve EKKE uygulanan olgularda İT, ST ve GKZ preoperatif ölçüm değerleriyle postoperatif 1. gün, 7. gün, 1. ay ve 3. ay ölçüm değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmuştur (p<0.001). EKKE yapılan olgularda bütün muayenelerde (postoperatif 7. gün, 1. ay ve 3. ay) İT, ST ve GKZ değerleri daha düşük saptanmıştır. FE ve EKKE olgularındaki bu farklılık istatistiksel olarak anlamlıdır (p<0.001). FE ve EKKE uygulanan olgularda erkek ve kadınlar arasında test değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p>0.05).
SONUÇ: Gözyaşı fonksiyon testleri EKKE yapılan olgularda FE yapılan olgulara göre daha fazla etkilenmektedir. Gözyaşını etkilememesi veya daha az etkilemesi bakımından FE cerrahisi EKKE göre daha güvenli gözükmektedir.

PURPOSE: It was aimed to evaluate tear functions in cases where cataract surgery was performed with extracapsular cataract extraction or phacoemulsification method.
METHODS: The study comprised of 111 patients including 52 females and 59 males who had cataract operations. The ages of the cases varied from 9 to 85 (63.31 ± 10.48). Extracapsular cataract extraction was applied to 50 eyes and phacoemulsification was applied to 103 eyes. The tear functions including cotton thread, Schirmer I and tear break-up time tests were evaluated at preoperative and postoperative on 1st day, 7th day, 1st month and 3rd month.
RESULTS: There were statistically significant differences between preoperative values and postoperative 1st and 7th day, 1st and 3rd month measurements of cotton thread test, Schirmer I test and tear break up time in cases performed phacoemulsification or extracapsular cataract extraction (p<0.001). Also, all measurements were less determined in ECCE group than phacoemulsification group. This difference was significant statistically (p<0.001). There was no significant difference in two groups between males and females regarding tears functions (p>0.05).
CONCLUSION: Tear function tests are more affected in cases of extracapsular cataract extraction compared to phacoemulsification method. The phacoemulsification method seems to be a safer method regarding tear functions compared to extracapsular cataract extraction surgery.

AMAÇ: Katarakt cerrahisi sonrasında göziçi yerleştirilen hidrofobik ve hidrofilik akrilik lenslerin kontrast duyarlılığa olan etkisini karşılaştırmak.
YÖNTEM: Çalışmamızda en az 3 yıl önce katarakt cerrahisi geçirmiş 40 hastanın 40 gözü 20'şer gözden oluşan 2 grup halinde incelendi. 1. grup hidrofobik akrilik (Alcon Acrysof, SA60AT) göziçi lensi konmuş, 2. grup hidrofilik akrilik (Lenstec Inc. Softec I) göziçi lensi konmuş hastalardan oluşturuldu. Hastaların düzeltilmiş görme keskinlikleri belirlendi, kontrast duyarlılık ölçümleri, ön segment ve fundus muayeneleri yapıldı. Vektor Vision CSV-1000 kontrast duyarlılık ölçüm sistemi kullanılarak iki grubun kontrast duyarlılık değerleri saptandı.
BULGULAR: Hidrofobik akrilik ve hidrofilik akrilik göziçi lensi uygulanmış grupların sırasıyla kontrast duyarlılık logaritmik değerleri ortalamaları 3 döngü/derece uzaysal frekansında 1.46(± 0.19) ve 1.43(±0.19); 6 döngü/derece uzaysal frekansta 1.66 (± 0.25)ve 1.65 (± 0.19); 12 döngü/derece uzaysal frekansta 1.35(± 0.24) ve 1.31(± 0.21); 18 döngü/derece uzaysal frekansta 0.91(± 0.31) ve 0.86(± 0.20) olarak belirlendi. Ölçülen tüm frekanslarda iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05).
SONUÇ: Hidrofobik (Alcon Acrysof SA60AT) ve hidrofilik (Lenstec Inc. Softec I) akrilik göziçi lensi kullanılan 2 grup arasında kontrast duyarlılık açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05).

PURPOSE: To compare the effect of hydrophobic and hydrophilic acrylic intraocular lenses on contrast sensitivity function.
METHOD: Fourty eyes of 40 patients who had cataract operation at least 3 years before were separated into two groups. The fırst group of 20 eyes had hydrophobic acrylic (Alcon Acrysof SA60AT) IOL implants and the second group of 20 eyes had hydrophilic acrylic (Lenstec Inc. Softec I) IOL implants. All patients underwent complete ophthalmologic examination including, anterior segment biomicroscopy, ocular fundus examination. İn both group, the best corrected visual acuities were determined and the contrast sensitivity values of two groups at four spatial frequencies levels were compared by using Vector Vision CSV-1000 contrast sensitivity test system.
RESULTS: Mean logarithmic values of two groups were respectively in 3 cycle/degree spatial frequency 1.46(± 0.19) and 1.43(±0.19); in 6 cycle/degree spatial frequency 1.66 (± 0.25) and 1.65 (± 0.19); in 12 cycle/degree spatial frequency 1.35(± 0.24) and 1.31(± 0.21), in 18 cycle/degree spatial frequency 0.91(± 0.31) and 0.86(± 0.20). No statistically significant difference in contrast sensitivity function was found between the 2 groups (p>0.05).
CONCLUSION: There was no statistically significant difference in contrast sensitivity function between hydrophobic (Alcon Acrysof SA60AT) and hydrophilic acrylic (Lenstec Inc.Softec I) IOL groups (p>0.05).

AMAÇ: Yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) nedeni ile subfoveal koroid neovaskularizasyonu (KNV) gelişen olgularda uyguladığımız verteporfin ile Oküler Fotodinamik Tedavi (OFT) sonuçlarını prospektif olarak analiz etmek.
Materyal METOD: Ocak 2004 - Haziran 2005 tarihleri arasında kliniğimizde OFT yaptığımız 78 olgunun 78 gözü çalışma kapsamına alındı. Olguların OFT öncesi ve sonrası biyomikroskop ve indirek oftalmoskop ile oküler muayeneleri, fundus floresein anjiografileri, görme keskinlikleri (GK), göziçi basınçları (GİB) ve sistemik risk faktörleri belirlendi.
BULGULAR: Olguların yaş ortalaması (± SD) 71 ± 7 yıl (58-90 yıl), Kadın / Erkek oranı 32 / 46 idi. Sekiz olguda (%10) Diabetes Mellitus, 36 olguda (%46) hipertansiyon, 27 olguda (%35) sigara kullanımı öyküsü vardı. Olguların tedaviden önce GK'deki azalmayı fark etme süreleri ortalama 19 ± 16 ay (1-84 ay) idi. OFT sırasında 1 olguda (%1.3) sırt ağrısı gelişirken, 2 olgunun (%2.6) 3 gözünde tedaviyi takiben ilk bir hafta içinde ani görme kaybı gelişti. Ortalama takip süresi 20 ± 6 aydı (12-36 ay). OFT sonrası yapılan son kontrollerde 14 gözde (%18) düzeltilmiş GK'de artış (Snellen sırasında en az 1 sıra artış) görülürken, 23 gözde (%30) değişiklik saptanmadı, 41 gözde (%52) ise azalma (Snellen sırasında en az 1 sıra azalma) tespit edildi.
TARTIŞMA: OFT, YBMD'na bağlı subfoveal KNV'lu gözlerde GK'nin stabilize edilmesinde orta-uzun dönemde etkili bir yöntem olarak tercih edilebilir.

PURPOSE: To evaluate our ocular photodynamic treatment (PDT) results in cases with subfoveal choroidal neovascular membranes (CNVMs) due to age-related macular degeneration (AMD).
MATERIAL-METHODS: Seventy-eight eyes of 78 cases with subfoveal CNVMs to whom ocular PDT with verteporfin applied and followed at least 12 months between January 2004 and June 2005 were enrolled in this prospective study. Ophthalmic examination, visual acuity (VA), intraocular pressure measurements were performed pre and post of PDT. Systemic risk factors were also determined for all cases.
RESULTS: Mean age was (± SD) 71 ± 7 years (58-90 years). Female / male ratio was 32 / 46. Diabetes Mellitus in 8 cases (10%), hypertension in 36 cases (%46), cigarettes smoke in 27 cases (35%) were determined. The mean time for the onset of decrease in VA to PDT was 19 ± 16 months (1-84 months). Back pain was seen in 1 case (1.3%) and decreased visual acuity was seen in 3 eyes of 2 cases (2.6%). The mean follow-up time was 20 ± 6 months (12-36 months). Best-corrected VA increased (at least 1 Snellen line) in 14 eyes (18%), did not change in 23 eyes (30%) and decreased (at least 1 Snellen line) in 41 eyes (52%).
CONCLUSION: PDT is a practical therapeutic method for stabilization of VA in patients with subfoveal CNVMs in medium and long term.

AMAÇ: Maküla ödemi tedavisinde intravitreal triamsinolon asetonit (İVTA) uygulaması etkinliğinin araştırılması.
GEREÇ-YÖNTEM: Beyoğlu Göz Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Göz Kliniği Retina Bölümünde diffüz maküla ödemi tanısıyla izlenip İVTA uygulanan 41 hastanın 46 gözü çalışma kapsamına alındı. Hastalara 4 mg 0.1 cc triamsinolon asetonit göz içine enjekte edildi. Hastaların yaş ortalaması 61'di (dağılım aralığı, 42-76). Hastanemize ilk başvurudan İVTA uygulamasına kadar geçen süre ortalama 6 aydı. İVTA sonrası takip süresi ortalama 5 aydı. İki göze ikinci bir İVTA tedavisi uygulandı.Maküla ödem etyolojisi dağılımı: diabetes mellitus (27 göz), retina ven dal tıkanıklığı (16 göz) ve santral retina ven tıkanıklığı (3 göz) idi. Görme keskinlikleri, İVTA öncesi ile sonrası 1. ay, 3.ay ve son takipte Snellen eşeli ile değerlendirildi. İstatistik değerlendirmeler için görme keskinlikleri logMAR değerlerine çevrildi. İVTA uygulaması öncesi ve sonrasında göz içi basınç (GİB) Goldman aplanasyon tonometresiyle ve merkezi retina kalınlık değerleri optical coherence tomography ile saptandı.
BULGULAR: Tedavi öncesi en iyi düzeltilmiş görme keskinliği, tedavi sonrası 1. ayda farklılık göstermezken (P>0.05), 3.ayda belirgin düzelme gösterdi (P=0.03). Son takipte ise başlangıç değerlerine geri döndü (P>0.05). Tedavi sonrası ortalama GİB (16.2 ± 3.2 mmHg), İVTA öncesi değerinden (14.9 ± 2.3 mmHg) anlamlı ölçüde yüksekti (P=0.003). Beş göze geçici olarak topikal glokom tedavisi kullanıldı. Tedavi öncesi ortalama merkezi retina kalınlığı (544 ± 179 µm) son muayenede (308 ± 123 µm) azalmış olarak bulundu (P<0.001). Başlangıçtaki gözlerin 37 tanesi fakik olup, bunlardan 4'ü 1 yıl içinde katarakt operasyonuna gitti.
TARTIŞMA: Maküla ödeminde İVTA, belirgin anatomik düzelmeyi sağlarken, ilk 3 ay içerisinde görmeyi arttırmış ama sonraki dönemde görme keskinliğinde düşüşü engelleyememiştir. GİB artışı ve katarakt gelişimi sık rastlanılan İVTA komplikasyonları olmuştur.

PURPOSE: To evaluate the efficiency of intravitreal triamcinolone for the treatment of diffuse macular edema.
MATERIALS-METHODS: 46 eyes of 41 patients who underwent intravitreal triamcinolone (IVTA) for macular edema in The 1st Retina Clinic of Beyoğlu Eye Research and Education Hospital were included in our study. 4 mg 0.1 cc triamcinolone acetonide were injected to the vitreus of the patients. The mean age of the patients was 61 (range 42-76 years). The average time between application of the patients to our clinic and injection of IVTA was 6 months. The mean follow up time after IVTA application was 5 months. Two eyes received IVTA treatment twice. The etiology of the macular edema was diabetes mellitus (n=27), branch retinal vein occlusion (n=16) and central retinal vein occlusion (n=3). Visual acuities were evaluated with Snellen charts. For statistical evaluation visual acuities were converted to logMAR values. Intraocular pressures (IOP) were measured with Goldmann applanation tonometry before and after IVTA. Central retinal thickness was measured with optical coherence tomography (OCT).
RESULTS: There was not a statistically important difference between visual acuities between before and after 1 month of IVTA injection (P>0.05). Visual acuity improvement was seen at 3 months after IVTA injection (P=0.03). Nevertheless no significant alteration was observed between baseline and final average visual acuities (P>0.05). The mean IOP after IVTA (16.2 ± 3.2 mmHg) was higher than the mean IOP before IVTA (14.9 ± 2.3 mmHg) (P=0.003). Five eyes received temporary topical glaucoma treatment. Mean central retinal thickness before treatment (544 ± 179 µm) was decreased to 308 ± 123 µm at final visit (P<0.001). At the beginning of the treatment 37 eyes were phakic and 4 of them underwent cataract surgery in 1 year follow-up.
CONCLUSION: IVTA for macular edema provides anatomical improvement. Although visual acuity improved within first 3 months, IVTA could not prevent visual acuity decrease thereafter. IOP rise and cataract formation were the frequent complications of IVTA procedure.

AMAÇ: Cerrahi sonrası ve delici göz yaralanması nedeniyle endoftalmi gelişen gözlerde pars plana vitrektominin etkinliğini araştırmak.
GEREÇ-YÖNTEM: Bu çalışmaya ameliyat sonrasında (n=9) ve delici yaralanmayı takiben (n=5) endoftalmi gelişmesi sebebiyle pars plana vitrektomi, intravitreal vankomisin (1mg/0.1ml), seftazidim (2.25mg/0.5ml), deksametazon (0.1ml) enjekte edilen toplam 14 hasta (4 kadın, 10 erkek) alınmıştır. Vitrektomi sonrası intravitreal tamponad olarak 11 göze silikon yağı 3 göze de dengeli tuz solüsyonu kullanıldı. Operasyon esnasında bütün gözlerden vitreus örneği alınıp kültür yapıldı.
BULGULAR: Ortalama takip süresi 9.8 ± 4.2 aydı. Yaşları 6 ile 80 arasında değişen hastaların vitreoretinal girişim öncesi görme keskinlikleri ışık hissi pozitif (n=4) ve el hareketi seviyesinde (n=10) saptandı. Ameliyat sonrası 9 gözde görme artarken 5 gözde değişmedi. Toplam 7 hastanın kültüründe üreme oldu. Pars plana vitrektomi esnasında hiçbir komplikasyon gelişmedi. Postravmatik endoftalmili gözlerde lens kesafeti gelişen 3 göze pars plana lensektomi, 1 göze de fakoemülsifikasyonla katarakt cerrahisi yapıldı. Silikon yağı enjekte edilen tüm gözlerin son kontrollerinde retinanın yatışık olduğu görüldü. Silikon yağı kullanılmayan 3 gözün 2'sinde retina dekolmanı gelişti ve ikinci bir seansta bu gözlere reoperasyon ve silikon yağı enjeksiyonu yapılarak retinalar yatıştırıldı.
SONUÇ: Retina dekolmanı bu seride vitrektomi uygulanan ve silikon yağı kullanılmayan gözlerde en sık rastlanılan komplikasyon olmuştur. Endoftalmili gözlerde erken müdahale pars plana vitrektomi ile silikon yağı enjeksiyonu anatomik ve fonksiyonel başarıyı yükseltmektedir.

PURPOSE: To evaluate the effectiveness of pars plana vitrectomy in eyes with endophthalmitis from surgery and perforating eye trauma.
MATERIALS-METHODS: This study included 14 eyes of 14 patients (4 female, 10 male) with postoperative endophthalmitis (n=9) and traumatic endophthalmitis (n=5) that underwent pars plana vitrectomy, and intravitreal injection of vankomicine (1mg/0.1ml), ceftazidim (2.25mg/0.5ml), deksamethasone (0.1ml). Silicon oil in 11 eyes and balanced salt solution in 3 eyes were used as an internal tamponade at the end of pars plana vitrectomy. Vitreous samples were obtained and cultured from all eyes.
RESULTS: Mean follow-up was 9.8 ± 4.2 months. At baseline, visual acuity range of the patients was positive light perception (n=4) to hand movements (n=10). At final examination, visual acuity improved in 9 eyes and stayed same in 5 eyes. Vitreous culture was positive in 7 eyes. No intraoperative complication was seen during pars plana vitrectomy. Pars plana lensectomy in 3 eyes and phacoemulsification were conducted in an eye with postraumatic endophthalmitis. Retina was found attached in all eyes with silicon oil tamponade. Retinal detachment occurred in 2 of 3 eyes in which no silicon oil injected after pars plana vitrectomy. These 2 eyes underwent reoperation with silicon oil to reattach the retina.
CONCLUSION: Retinal detachment was the commonest complication in eyes that underwent vitrectomy without silicone oil use. Earlier pars plana vitrectomy and silicone oil use favorably improved anatomic and functional success in eyes with endophthalmitis.

AMAÇ: Nükleus drop olgularında uyguladığımız pars plana vitrektomi (PPV) sonuçlarını incelemek.
GEREÇ-YÖNTEM: Fakoemülsifikasyon cerrahisi sırasında nükleus drop gelişen 14 olgunun 14 gözüne PPV uygulandı. Kor vitrektomi yapıldıktan ve arka hyaloid dekolmanı olmayan olgularda arka hyaloid soyulduktan sonra 12 olguda endofako ya da okütomla, 2 olguda ise sıvı perflorokarbon yardımıyla yüzdürülen nükleus limbal yolla gözden çıkarıldı. PPV, 1 olguda katarakt cerrahisi esnasında, diğer olgularda 1hafta ile 5 ay arasında değişen zamanlarda ikinci bir seansta uygulandı. Hastaların fonksiyonel ve anatomik başarıları değerlendirildi.
BULGULAR: Takip süresi ortalama 8 aydı (en az 3, en fazla 24 ay). Ameliyat sonrası dönemde 12 hastada görme keskinliği artarken, iki hastada görmeler değişmedi. Başlangıç ortalama görme keskinliği ilk hafta ve ilk ayda değişmezken (P>0.05), 3. ayda ve son kontrolde belirgin olarak artış gösterdi (P=0.025 ve P=0.003, Wilcoxon testi). PPV esnasında hiçbir hastada komplikasyon görülmedi. PPV sonrası dönemde bir gözde retina dekolmanı gelişti ve bu göze ikinci bir PPV uygulandı. Takip süresi boyunca göz içi basıncında yükselme nedeniyle 6 hastaya (%43) topikal glokom tedavisi uygulandı.
SONUÇ: Nükleus drop olgularında retina yırtık ve dekolman riski arttığından, vitrektominin uygun şartlarda ve zamanda gerçekleştirilmesi, PPV sırasında ve sonrasında dikkatli bir periferik retina kontrolü yapılması önemli görünmektedir.

PURPOSE: To evaluate our pars plana vitrectomy (PPV) results for cases with nucleus drop.
MATERIALS-METHODS: Fourteen eyes of 14 patients that were complicated with nuclear drop during phacoemulsification underwent PPV surgery. Following core vitrectomy, and intentional detachment of posterior hyaloid, nuclear particles were taken out by ultrasonic phacofragmenter or vitrectomy probe in 12 eyes, by limbal way floating upon liquid perfluorocarbons in 2 eyes. PPV was conducted following phacoemulsification at the same session in a case, and as a secondary operation in the other cases after 1 week to 5 months following cataract surgery. Functional and anatomic results were evaluated retrospectively.
RESULTS: Follow-up time was 8 months (range 3- 24 months). At final examination, visual acuity was found improved in 12 eyes, while did not change in 2 eyes. Baseline visual acuity did not change at postoperative one week and one month (P>0.05), but improved at 3 months and final examination (P=0.025 and P=0.003, Wilcoxon test). No complication was encountered during PPV in any eyes. Retinal detachment developed in an eye postoperatively, and this eye was re-operated by PPV. Six eyes (43%) received topical glaucoma treatment for transient increase in intraocular pressure.
CONCLUSION: Vitrectomy is better to be performed in optimal timing and condition as there is an increased risk of retinal tear and detachment in patients with nucleus drop. Careful peripheral retinal examination is essential during and after PPV.

AMAÇ: Fundus otofloresansı (FOF), gözdibi görüntülenmesinde yeni sayılabilecek bir tekniktir ve retina pigment epitelindeki (RPE) lipofusinden kaynaklanmaktadır. Bu çalışmada farklı fundus patolojilerinin FOF görüntülerinin sunulması amaçlanmaktadır.
METOD: Fundus otofloresansı görüntüleri için bir konfokal tarayıcı laser oftalmoskop (HRA2, Heidelberg Retina Angiograph 2) kullanıldı. Tüm olgularda pupilla genişletildi ve cihazın kızılötesi modunda fundus net bir şekilde odaklandıktan sonra flöresein anjiyografi modunda flöresein verilmeksizin FOF görüntüleri elde edildi. Yaşa-bağlı makula dejenerasyonu, herediter makula distrofisi, anjioid striya, koriyoretinit ve diabetik retinopati gibi farklı fundus patolojileri olan toplam 23 olgunun FOF görüntüleri kaydedildi.
BULGULAR: Normal bir gözden elde edilen FOF'da optik disk ve retina damarlarında otofloresans olmadığı görülmektedir. Gözdibinin geri kalanında RPE'deki lipofusin nedeniyle otofloresans izlenmektedir. Flöresein anjiyografideki terminolojiye benzer şekilde FOF'da da hipo ve hiperotofloresans terimleri kullanılmaktadır. Gözdibi patolojisi olan tüm olgularda tipik FOF görüntüleri tespit edildi.
SONUÇ: FOF ile tek katlı RPE tabakasının noninvaziv olarak görüntülenmesi mümkün olabilmektedir. Bu teknikle standart fotoğraflar ve flöresein anjiyografiden farklı gözdibi görüntülerinin elde edilmesi sağlanabilmektedir. FOF, gözdibi hastalıklarında tanı ve takipte faydalı olabilecek bir tekniktir.

PURPOSE: Fundus autofluorescence (FAF) is a relatively new technique of retinal imaging and is believed to derive from lipofuscin in retinal pigment epithelium. The aim of the current study is to present the FAF images of different fundus pathologies.
METHODS: A scanning laser ophthalmoscope (HRA2, Heidelberg Retina Angiograph 2) was used for FAF imaging. Following pupillary dilatation, a clear focus of the retina was obtained in the infrared mode of the device, and then FAF images were recorded at angiography mode without fluorescein sodium injection. Twenty-three subjects with different fundus diseases (age-related macular degeneration, hereditary macular dystrophy, angioid streaks, chorioretinitis and diabetic retinopathy) were included.
RESULTS: In the FAF images from a normal subject, autofluorescence was absent over the optic disc and the retinal vessels. Rest of the fundus displays autofluorescence owing to the presence of lipofuscin in RPE. Similar to the terminology in fluorescein angiography, hypo and hyperautofluorescence terms are used in FAF. Typical FAF images were obtained from the subjects with fundus abnormalities.
CONCLUSION: FAF allows noninvasive imaging of the single-layered RPE. This technique provides images different than standart fundus photographs and fluorescein angiography. FAF may be useful in diagnosis and follow-up of ocular fundus pathologies.

AMAÇ: Açık göz yaralanması nedeniyle kliniğimize başvuran çocuk hastaların epidemiyolojik özelliklerini, ebeveynlerinin eğitim düzeyini ve ailenin sosyoekonomik durumunu incelemek.
YÖNTEM: Mart 2005 - Mart 2007 tarihleri arasında açık göz yaralanması şikayetiyle başvuran 0-15 yaş grubundaki 172 hasta çalışmaya dahil edildi. Olgular yaş, cins, yaralanmanın ne ile oluştuğu, yaralanmanın nedeni ve meydana geldiği sosyal çevre, ebeveynlerin eğitim düzeyi ve meslekleri, ailedeki çocuk sayısı, ailenin sosyoekonomik ve çevresel şartları yönünden prospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Olguların 117'si (%68) erkek, 55'i (%32) kadındı. Ortalama yaş 7.8 ± 5.6 yıl (1-15 yaş) idi. Olguların118'inde (%68.6) anne, 52'sinde (%30.2) baba okur-yazar değildi. Göz yaralanmalarının en sık sokakta ve oyun esnasında (%53.5) meydana geldiği tespit edildi. Olguların %79.6'sında ailede kişi başı aylık gelir 150 Yeni Türk Lirası'dan (YTL.) daha azdı ve %65'inde aile beş veya daha fazla çocuğa sahipti. Olguların 102'si (%59.3) kırsal alanda yaşamaktaydı.
TARTIŞMA: Anne-baba eğitim düzeyi ve ailenin sosyoekonomik durumu ile açık göz yaralanmaları arasında ciddi bir ilişki mevcuttur. Toplumun eğitim düzeyinin yükseltilmesi, bilinçli ebeveynlerin artması ve sosyoekonomik şartların düzeltilmesi ile bu tip yaralanmaların önemli ölçüde azalacağı kanaatine varıldı.

BACKGROUND: To evaluate epidemiologic properties of infants applying to our clinic due to perforating eye injury, as well as the educational level of their parents, and socioeconomic status of their families.
METHODS: A total of 172 patients aged between 0-15 years and applying to our clinic due to perforating eye injury between March 2005 - March 2007, were included into the study. The cases were prospectively evaluated in terms of age, sex, material causing injury, cause of injury and social environtment where it occured, education levels and professions of parents, the number of siblings, socioeconomic and environmental conditions.
RESULTS: Of the cases, 117 (68%) were male, and 55 (32%) were female: the mean age of the patients was 7.8 ± 5.6 (1-15 years old). The mothers of 118 cases (68.6%) and fathers of 52 cases (30.2%) were determined to be illiterate. Eye injuries occured mostly (53.5%) during playing activites. In 79.6% of the cases, the montly income per capita was less than 150 Yeni Türk Lirası ( YTL.), and 65% of the families had five or more siblings. In addition, 102 (59.3%) of our cases were living in rural areas.
CONCLUSION: There was a significant relationship between perforating eye injuries and parents'educational level and socioeconomic status. It was concluded that this kind of injuries could be prevented through education of parents and improvent of socioeconomic conditions of families.